Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτούσε τον ISIS στη Συρία

Αν υπάρχει ένα πράγμα που ποτέ δεν αμφισβητείται, αυτό είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι αν υπάρχει ένα άλλο πράγμα που επίσης δεν αμφισβητείται ποτέ εντός της ΕΕ, αυτό είναι η εξωτερική πολιτική της. Η ΕΕ είναι δύναμη ειρήνης, σταθερότητας και ασφάλειας – το ξέρετε ήδη φαντάζομαι, θα το έχετε ακούσει εδώ κι εκεί, από δεξιούς κι αριστερούς, μνημονιακούς και άλλους. Κι αν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει μ’ αυτό, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν – για την πραγματικότητα.

Μια σχετικά άγνωστη πτυχή της ιστορίας του ISIS – της ισλαμιστικής οργάνωσης που σπέρνει τον τρόμο σε Ιράκ και Συρία – είναι η υποστήριξη που έλαβε από την ΕΕ. Για την ακρίβεια: η ΕΕ χρηματοδότησε τον ISIS. Πώς; Μέσω της άρσης του εμπάργκο στις εισαγωγές πετρελαίου από τη Συρία.

Τον Απρίλιο του 2013, οι υπουργοί εξωτερικών της ΕΕ απέσυραν όλες τις κυρώσεις που μπλόκαραν την εισαγωγή συριακού πετρελαίου. Έτσι μπόρεσαν οι ομάδες που βρίσκονταν στο βορειο-ανατολικό τμήμα της Συρίας – ανάμεσά τους και ο ISIS – να ενισχυθούν οικονομικά από τις πετρελαιοπηγές που έλεγχαν. Και δεν μιλάμε για κάποιο «λάθος», μια «αβλεψία» των Ευρωπαίων κλπ. Μιλάμε για μια απόφαση που ελήφθη με ρητό στόχο τη διευκόλυνση της ροής πετρελαίου από τις οργανώσεις της συριανής αντιπολίτευσης προς στο εξωτερικό. Και είναι αυτή ακριβώς η απόφαση που συνέβαλε στη σταθεροποίηση της οικονομικής βάσης του ISIS εντός της Συρίας, και στην επέκτασή της οργάνωσης στο βόρειο Ιράκ.

«Είναι σημαντικό για μας να στείλουμε ένα σινιάλο ότι είμαστε ανοιχτοί να βοηθήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο» δήλωνε στις 22 Απριλίου του 2013 ο υπουργός εξωτερικών της Βρετανίας Ουίλιαμ Χέιγκ. «Πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να βοηθήσουμε τη συριανή αντιπολίτευση».[i]

Αντίστοιχα, ο Γερμανός υπουργός εξωτερικών, Γκίντο Βεστερβέλλε, αποσαφήνιζε την ίδια μέρα: «Επιθυμούμε να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη στις περιοχές που ελέγχονται από την αντιπολίτευση, και γι’ αυτό θα άρουμε τις κυρώσεις που εμποδίζουν το έργο των μετριοπαθών δυνάμεων της αντιπολίτευσης».[ii] Στην πορεία, αυτοί που βοηθήθηκαν ήταν οι τζιχαντιστές. Το πόσο μετριοπαθείς είναι αυτοί, βεβαίως, το βλέπουμε καθημερινά, με τελευταία πράξη …μετριοπάθειας την εκτέλεση εκατοντάδων αιχμαλώτων πολέμου, ύστερα από την κατάληψη της αεροπορικής βάσης Τάμπκα.

Η άρση του εμπάργκο πέρασε το μήνυμα στις οργανώσεις της αντιπολίτευσης να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς μεταξύ τους, ώστε να αποκτήσουν τον έλεγχο των πετρελαϊκών πόρων. «Η απόφαση της ΕΕ θα μπορούσε να εντείνει τη βία στη Συρία, ξεκινώντας έναν αιμοσταγή ανταγωνισμό για τον έλεγχο ενός πόρου που φθίνει ύστερα από δύο χρόνια ενός σκληρού εμφυλίου πολέμου», προέβλεπε σε ανύποπτο χρόνο το TIME.[iii] Και καθώς νικητής σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό βγήκε ο ISIS, μπορούμε να εξάγουμε το ασφαλές συμπέρασμα ότι, de facto, η ΕΕ κατέληξε να ενισχύει οικονομικά τις στρατιωτικές του προσπάθειες. Παράλληλα, με την πολιτική της η ΕΕ ενθάρρυνε την πλήρη λεηλασία των κρατικών πόρων και εγκαταστάσεων από δυνάμεις τις οποίες η ΕΕ υποτίθεται ότι αντιμάχεται. «Είναι γεγονός ότι πολλές από τις πετρελαιοπηγές που βρίσκονται στα χέρια των ανταρτών είναι υπό τον έλεγχο της Jabhat al-Nusra, που έχει δηλώσει πίστη στην al-Qaeda».[iv]

Όταν λοιπόν από δω κι εμπρός δείτε τους υπουργούς εξωτερικών των κρατών-μελών της ΕΕ να συσκέπτονται και τους αρχηγούς τους να ανησυχούν για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, θυμηθείτε: η Ευρώπη βούτηξε – ξανά – τα χέρια της στο αίμα, με στόχο αυτήν τη φορά να ξεφορτωθεί το καθεστώς Άσαντ. «Η απόφαση της ΕΕ να άρει τις κυρώσεις στο πετρέλαιο της Συρίας για να βοηθήσει την αντιπολίτευση, επιτάχυνε τη μάχη για τον έλεγχο πηγών και αγωγών στις περιοχές που ελέγχονται από τους αντάρτες και συνέβαλε στη σταθεροποίηση της εξουσίας των τζιχαντιστικών ομάδων επί των κρίσιμων πόρων της χώρας».[v] Δεν το λέει κάποιος κακός κομμουνιστής αυτό, το λέει ο Guardian.

Έτσι έχουν τα πράγματα με την ΕΕ, που εξάγει σταθερότητα και ασφάλεια – αλλά κάποιες φορές εξάγει και χρήμα στα παρακλάδια της al-Qaeda. Και καμιά προσπάθεια αντιστροφής αυτής της καταστροφικής πολιτικής, κατόπιν εορτής, δεν μπορεί να καλύψει τις εγκληματικές αποφάσεις που ελήφθησαν μέχρι σήμερα και συνέβαλλαν – μαζί με μια σειρά άλλων παραγόντων – στην ασύλληπτη αποσταθεροποίηση και το αιματοκύλισμα της περιοχής.

---

[i] Juergen Baetz, ‘EU Lifts Syria Oil Embargo to Bolster Rebels’, Associated Press, 22 Απριλίου 2013.

[ii] Στο ίδιο.

[iii] Vivienne Walt, ‘Syria’s Opposition Hopes to Win the War by Selling Oil’, Time, 1 Μαΐου 2013.

[iv] Ibid.

[v] Julian Borger and Mona Mahmood, ‘EU decision to lift Syrian oil sanctions boosts jihadist groups’, The Guardian, 19 Μαΐου 2013.

Διαβάστε περισσότερα

Όταν η Γαλλία εξόπλιζε ισλαμιστές μαχητές

Αρκετοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι σε όλο τον κόσμο έσπευσαν για άλλη μια φορά να συνδέσουν το σύνολο του ισλαμικού κόσμου με την τρομοκρατία, με αφορμή την αποτρόπαια τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, η οποία σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες πραγματοποιήθηκε από ισλαμιστές.

Αυτό που θα μπορούσαν να έχουν κάνει με μεγαλύτερη ευκολία, όμως, θα ήταν να συνδέσουν τον Γάλλο πρωθυπουργό Ολάντ με ακραίες ισλαμικές ομάδες, από τις οποίες ξεπήδησε ακόμη και το κράτος του Ισλάμ.
Όπως είχε αποδείξει η εφημερίδα Monde στις 24 Αυγούστου του 2014 η γαλλική κυβέρνηση έστελνε οπλισμό, τουλάχιστον από τον Απρίλιο του 2013, σε ομάδες ανταρτών που μάχονταν στη Συρία.
Μεταξύ άλλων ο γαλλικός στρατός έστελνε αυτόματα όπλα 12.7 mm, εκτοξευτήρες ρουκετών, αλεξίσφαιρα γιλέκα αλλά και συσκευές επικοινωνίας.
Ενδεικτικό του γεγονότος ότι οι γαλλικές αρχές γνώριζαν πως τα όπλα μπορεί να κατέληγαν στα χέρια τρομοκρατών ήταν η δήλωση αξιωματούχου στην Monde, ο οποίος υποστήριζε ότι δεν στέλνουν εκρηκτικά ή άλλο «εξοπλισμό που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον της Γαλλίας».
Τα όπλα υποτίθεται ότι θα κατέληγαν μόνο σε μαχητές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA), είναι όμως γνωστό ότι εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες από αυτούς τους μαχητές πέρασαν αργότερα στις τάξεις των τζιχαντιστών.
Η στρατιωτική στήριξη της Γαλλίας σε ομάδες ακραίων ισλαμιστών γινόταν ταυτόχρονα με το γιγαντιαίο πρόγραμμα εξοπλισμού Τζιχαντιστών που χρηματοδοτούσε η Σαουδική Αραβία με τη στήριξη της Τουρκίας, της Ιορδανίας και του Κατάρ, υπό την εποπτεία της CIA.
Η παροχή του συγκεκριμένου οπλισμού έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση οργανώσεων που συνεργάζονταν στενά με την Αλ Κάιντα και στη συνέχεια αποτέλεσαν τον πυρήνα του ISIS.

Διαβάστε περισσότερα

Παρίσι: Εκατοντάδες νεκροί από σειρά συντονισμένων επιθέσεων

Νεκροί στους δρόμους του Παιρισιού (πηγή: ΑΡ)

Σειρά επιθέσεων σημειώθηκε το βράδυ της Παρασκευής στο Παρίσι με εκατοντάδες νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Σύμφωνα με τα Γαλλικά μέσα ενημέρωσης, η αστυνομία της πόλης κάνει λόγο για επτά επιθέσεις. 

Τουλάχιστον 100 άνθρωποι σκοτώθηκαν στον συναυλιακό χώρο «Le Bataclan» στο κέντρο του Παρισιού και άλλοι 40 σε άλλες τοποθεσίες μέσα στην πρωτεύουσα και σε προάστιά της, δήλωσε αξιωματούχος στο Δημαρχείο της γαλλικής πρωτεύουσας, λίγο πριν τις 3.00 π.μ., ενώ ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται διαρκώς. 

Το μακελειό στην Παρισινή πρωτεύουσα, αν και όλες οι πτυχές του δεν έχουν γίνει γνωστές και δεν έχει αναληφθεί ευθύνη από κάποια οργάνωση, είναι φανερό ότι θα επηρεάσει άμεσα πολλά ζητήματα. Ήδη γίνεται λόγος για αύξηση του επιπέδου ασφάλειας σε πολλές χώρες, κάποιοι αναλυτές μιλάνε για αλλαγή και στον τρόπο αντιμετώπισης του μεγάλου προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος και ενίσχυση των συνόρων. Το βέβαιο είναι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που στήριξαν και ενίσχυσαν εγκληματικές οργανώσεις τζιχαντιστών, τύπου «Ισλαμικού Κράτους» για τα διάφορα γεωστρατηγικά σχεδιά τους και πάλι θα αξιοποιήσουν τα γεγονότα για ενίσχυση της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας», που θα είναι η νέα αφετηρία για νέες επεμβάσεις.

Οι επιθέσεις

Μέχρι στιγμής, οι επιθέσεις που έχουν γίνει γνωστές, είναι οι εκρήξεις έξω από το Stade de France, όπου βρισκόταν σε εξέλιξη φιλικός αγώνας Γαλλίας - Γερμανίας, παρουσία του Φρανσουά Ολάντ και  τρία επεισόδια με πυροβολισμούς μεταξύ 10ου και 11ου διαμερίσματος.

Οι πυροβολισμοί σημειώθηκαν στις οδούς Fontaine au Roi, Charonne και στη λεωφόρο Voltaire. Οι τρεις στόχοι ήταν το εστιατόριο Le Petit Cambodge, το μπαρ Le Carillon και το θέατρο Bataclan, όπου ένοπλοι κράτησαν ομήρους.

Στο Bataclan σημειώθηκε μια «τεράστια έκρηξη» και περίπου 20 πυροβολισμοί, όπως αναφέρουν μάρτυρες. Άνδρας που κατάφερε να ξεφύγει δήλωσε: «Καταφέραμε να διαφύγουμε. Υπήρχε αίμα παντού. Άνοιξαν πυρ μέσα στο πλήθος». Λίγο πριν τις 2.00 π.μ. η αστυνομία, έκανε έφοδο στο θέατρο όπου σκότωσε 4 ενόπλους. Μαρτυρίες που μεταφέρουν τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης, κάνουν λόγο για «σκηνές Αποκάλυψης», μέσα στο θέατρο, ενώ οι  εκτιμήσεις των αρχών κάνουν λόγο για πάνω από 100 νεκρούς. Σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, στον συναυλιακό χώρο βρίσκονταν περίπου 1.500 θεατές για μια ροκ συναυλία.

Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι τουλάχιστον στο Le Carillon οι δύο δράστες φώναξαν «Αλάχ Ακμπάρ» πριν αρχίσουν να πυροβολούν μέσα στο μπαρ. Στη συνέχεια διέφυγαν. «Αυτό διήρκεσε εφιαλτικά πολύ ώρα», αναφέρει ένας μάρτυρας. «Σήκωσε το καλάσνικοφ και άρχισε να πυροβολεί μέσα στο Καριγιόν. Ακούγαμε ανθρώπους να ουρλιάζουν και βλέπαμε δεκάδες σώματα στο έδαφος».

Στην επίθεση στο Stade de France, σημειώθηκαν τρεις εκρήξεις. Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ φυγαδεύτηκε από τα στάδιο ενώ, το γήπεδο εκκενώθηκε ομαλά. Τουλάχιστον μία έκρηξη σημειώθηκε στην οδό Jules Rimet, ακριβώς δίπλα στο στάδιο, και άλλη μία κοντά σε εστιατόριο McDonald's, ένα τετράγωνο μακριά από το στάδιο. Τουλάχιστον μία από τις παραπάνω εκρήξεις αποδίδεται σε επίθεση αυτοκτονίας. 

Στρατός στο Παρίσι - Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης σε ολόκληρη τη Γαλλία

Συναγερμός έχει σημάνει στο υπουργείο Εσωτερικών, ενώ ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας έχουν σπεύσει στα σημεία των επιθέσεων. Δυνάμεις του στρατού έχουν ήδη αναπτυχθεί στο Παρίσι. Η Γαλλική προεδρία ανακοίνωσε την κινητοποίηση «1.500 στρατιωτικών επιπλέον» μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι οι οποίες στοίχισαν τη ζωή σε τουλάχιστον 140 ανθρώπους. «Συγκλήθηκε το συμβούλιο άμυνας για (σήμερα) Σάββατο στις 09:00 (σ.σ. 10:00 ώρα Ελλάδας). Έχουν κινητοποιηθεί ήδη 1.500 στρατιωτικοί επιπλέον», ανέφερε ανακοίνωση Τύπου της γαλλικής προεδρίας.

Στο διάγγελμά του ο Γάλλος Πρόεδρος σημείωσε: «Θα χρησιμοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις μας για να εξουδετερώσουμε τους τρομοκράτες. Θα διασφαλίσουμε να μην ξαναγίνει ποτέ μία αντίστοιχη τρομοκρατική επίθεση. Έχει απαγορευθεί η κυκλοφορία στους δρόμους του Παρισιού. Πήρα την απόφαση να κλείσουν τα σύνορα. Είναι μία ακόμη τεράστια δοκιμασία. Η σκέψη μου είναι με τις οικογένειες των θυμάτων. Οι τρομοκράτες θέλουν να μας φοβίσουν. Θα κινητοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις και θα νικήσουμε τους τρομοκράτες. Ζητώ να έχετε εμπιστοσύνη στις γαλλικές δυνάμεις. Ζήτω η Γαλλία, ζήτω η Δημοκρατία».

Ήδη τα σύνορα με το Βέλγιο και την Γερμανία, έχουν κλείσει. 

Στελέχη των υπηρεσιών ασφαλείας των ΗΠΑ ανέφεραν ότι οι επιθέσεις μοιάζουν να ήταν συντονισμένες. «Αυτή μοιάζει σαφώς να είναι μια συντονισμένη σειρά επιθέσεων», ανέφερε ένα πρόσωπο ενήμερο για τις εν εξελίξει αποτιμήσεις της κατάστασης που κάνουν στελέχη των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών. Δεν υπήρξε καμιά προειδοποίηση περί απειλής για επιθέσεις στο Παρίσι, σύμφωνα με πηγές προσκείμενες στις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών.

Διεθνείς αντιδράσεις

Για μια «εξωφρενική προσπάθεια να τρομοκρατηθούν αθώοι πολίτες» έκανε λόγο ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Δήλωσε ότι η κυβέρνησή του θα σταθεί στο πλευρό της Γαλλίας στον αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού, δεσμευόμενος ότι η χώρα του θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να «προσαχθούν αυτοί οι τρομοκράτες ενώπιον της δικαιοσύνης». Οι επιθέσεις στο Παρίσι αποτελούν πλήγμα εναντίον «όλης της ανθρωπότητας και των οικουμενικών μας αξιών», πρόσθεσε ο Αμερικανός πρόεδρος. Ο ίδιος σημείωσε ότι είναι ακόμη πολύ νωρίς για να διατυπωθεί οποιαδήποτε εικασία για το ποιος διέπραξε τις επιθέσεις στην πρωτεύουσα της Γαλλίας.

«Βαθιά συγκλονισμένη από τις ειδήσεις και τις εικόνες που φθάνουν από το Παρίσι», δήλωσε η Καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ και τόνισε ότι η σκέψη της είναι αυτές τις ώρες «με τα θύματα των, προφανώς τρομοκρατικών, επιθέσεων», με τους συγγενείς, καθώς και με όλους τους ανθρώπους στο Παρίσι. «Η γερμανική κυβέρνηση βρίσκεται σε επαφή με την γαλλική κυβέρνηση και της έχει μεταφέρει την συμπάθεια και την αλληλεγγύη των ανθρώπων στην Γερμανία», τόνισε η κυρία Μέρκελ σε ανακοίνωσή της.

Σοκαρισμένος από τις εξελίξεις στο Παρίσι, δηλώνει ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον. «Οι σκέψεις και οι προσευχές μας είναι με τους Γάλλους πολίτες» τονίζει σε μήνυμά του στο twitter και προσθέτει ότι «θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε».

Μηνύματα αλληλεγγύης έστειλε η Ισπανία, ενώ συγκλήθηκε για το πρωί σύσκεψη στο υπουργείο Εσωτερικών για να επανεξεταστούν τα μέτρα ασφαλείας στη χώρα. «Η ισπανική κυβέρνηση εκφράζει σοκ και βαθιά θλίψη μετά τη σειρά των επιθέσεων οι οποίες στοίχισαν τη ζωή σε έναν τεράστιο αριθμό θυμάτων», ανέφερε κυβερνητική ανακοίνωση Τύπου που εκδόθηκε στη Μαδρίτη. «Ο ισπανικός λαός είναι συγκλονισμένος και αισθάνεται φρίκη για αυτές τις επιθέσεις. Η Ισπανία είναι στο πλευρό της Γαλλίας», προστίθεται στην ανακοίνωση. Ο υπουργός Εσωτερικών της Ισπανίας Χόρχε Φερνάντεθ Ντίαθ δήλωσε ότι βρίσκεται σε «μόνιμη επαφή» με τις γαλλικές αρχές και συγκάλεσε για το πρωί σύσκεψη με τη συμμετοχή στελεχών των υπηρεσιών πληροφοριών και της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας «για να επανεκτιμηθεί το επίπεδο συναγερμού», που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο τέταρτο επίπεδο της πεντάβαθμης κλίμακας. Η Ισπανία είχε πληγεί τον Μάρτιο του 2004 από επιθέσεις ισλαμιστών οι οποίες είχαν στοιχίσει τη ζωή σε 191 ανθρώπους.

«Είμαι βαθιά συγκλονισμένος από τα γεγονότα στο Παρίσι», έγραψε στο Twitter ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και εξέφρασε την αλληλεγγύη του στον γαλλικό λαό.

Συγκλονισμένος και άναυδος από τα γεγονότα στο Παρίσι δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Φρανκ - Βάλτερ Σταϊνμάιερ με ανάρτησή του στο Twitter. «Στεκόμαστε στο πλευρό της Γαλλίας» πρόσθεσε. Ο Φ.Β. Σταϊνμάιερ βρισκόταν στις κερκίδες του Stade de France από όπου παρακολουθούσε μαζί με τον γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ τον ποδοσφαιρικό αγώνα Γαλλίας-Γερμανίας.

Οι επιθέσεις στο Παρίσι είναι επιθέσεις κατά όλου του πολιτισμένου κόσμου, κατά της ίδιας της Δημοκρατίας αναφέρει, μεταξύ άλλων, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, εκφράζοντας τα συλλυπητήριά του στο φίλο γαλλικό λαό.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Γκι-μουν καταδίκασε τις «ποταπές τρομοκρατικές επιθέσεις» οι οποίες διαπράχθηκαν στο Παρίσι. Ο Μπαν «απαιτεί την άμεση απελευθέρωση των πολυάριθμων προσώπων που φέρονται να κρατούνται όμηροι στο θέατρο Μπατακλάν», ανέφερε εκπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ σε γραπτή δήλωσή του. Ο γενικός γραμματέας εξέφρασε την «εμπιστοσύνη του» προς τις γαλλικές αρχές ότι θα κάνουν «το παν εντός των δυνάμεών τους για να προσαχθούν το ταχύτερο ενώπιον της δικαιοσύνης οι υπεύθυνοι» για τις τρομοκρατικές επιθέσεις, προστίθεται στην ανακοίνωση. Ο Μπαν εκφράζει «τα πιο βαθιά του συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων και εύχεται ταχεία ανάρρωση στους τραυματίες», αναφέρεται ακόμη.

Διαβάστε περισσότερα

O γιός του Σαούλ ή ο γιός των Εβραίων

ΙΣΑΑΚ ΣΟΥΣΗΣ 

«Το να μετατρέψεις τη φρίκη σε θέαμα είναι η απόλυτη ανηθικότητα» δηλώνει ο Νέμες, σκηνοθέτης αυτής της ταινίας, που δεν θα μου μείνει αξέχαστη γιατί συν τοις άλλοις εμπίπτει στον κανόνα του οποίου θα ήθελε να είναι εξαίρεση.
Αν θες μια συμπυκνωμένη ηθική αίσθηση για το Ολοκαύτωμα την βρίσκεις πάντα στο ωριαίο ντοκιμαντέρ του Αλέν Ρενέ που κινηματογραφεί το Άουσβιτς σαν μνημείο με τα εναπομείναντα τεκμήρια και αφηγείται τις λειτουργίες του. Από κει και πέρα δεν έχω δει κάτι ολότελα αδιάφορο για το ολοκαύτωμα και σκέφτομαι πάντα ότι είναι ένα πρόσφορο θέμα για να εκμαιεύσει το ταλέντο αν υπάρχει. Από την Εκλογή της Σόφι μέχρι την περσινή Ιντα μερικές από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει είναι για το Ολοκαύτωμα.
Ο γιός του Σαούλ έχει ατμόσφαιρα, και άρα ήδη αυτό δίνει θεαματική διάσταση στη φρίκη, ενώ το έλλειμμα «λογοτεχνικότητας» στο σενάριο δεν βοηθά ιδιαίτερα στην εκτίμηση των όσων πολύ δεξιοτεχνικά και στυλάτα εικονίζονται. Τα σωριασμένα πτώματα (σαν αρτ νουβό στοιχείο μιας κυριολεκτικής εικαστικής αναπαράστασης) η εξαντλητική δουλειά στον ήχο εκτός κάδρου με αποσπάσματα προσευχών, κραυγές, κλάματα, διαταγές σε απόλυτα βίαιο τόνο, εκρήξεις και διαρκές κροτάλισμα πυροβόλων είναι μια ολοκληρωμένη αίσθηση κι από μόνα τους χωρίς την οθόνη, και πράγματι ο Νέμες σε βάζει μέσα στο στρατόπεδο σε όλους τους χώρους κι σε σταματά ακριβώς απέξω από τον θάλαμο αερίων να ακούς τις γροθιές στις πόρτες και στα ντουβάρια, την οργή και τον θρήνο των εκτελουμένων, σε σταματά ακριβώς στην είσοδο του θαλάμου αερίων συμβολοποιώντας τον στο απαγορευμένο δωμάτιο ενός γκόθικ θρίλερ σαν την Ρεβέκκα του Χίτσκοκ η την αξεπέραστη Τζέιν Έιρ. Το φάντασμα του θαλάμου – δωματίου γίνεται το πτώμα ενός παιδιού που ακόμα αναπνέει μετά τα αέρια και σβήνει κάτω από τη σταθερή παλάμη του γερμανού αξιωματικού που διατάζει τη νεκροψία του.
Ο Σαούλ, που η ταινία εστιάζεται όλη πάνω του, θεωρεί το νεκρό παιδί γιό του, μπορεί να είναι, μπορεί και όχι, το σίγουρο είναι ότι αντιπροσωπεύει το μεγάλο πτώμα του συνόλου του Εβραίου, που οι Καπο, επίλεκτοι από τους στρατοπεδάρχες, υγιείς Εβραίοι υποχρεώνονται να γδύνουν, να τους αφαιρούν όλα τα περιουσιακά και στοιχεία ταυτότητας που κουβαλούν πάνω τους, να τους οδηγούν στο θάλαμο, να συλλέγουν κατόπιν τα πτώματα, να καθαρίζουν, έως να ρίχνουν τους λόφους από στάχτη των κρεματορίων στο ποτάμι. Με έναν ραγδαίο ρυθμό, χωρίς πολλά, πολλά ο Νέμες εικονογραφεί τη διαδικασία και συλλαμβάνει την όποια ψυχολογία στα βλέμματα και στις κοφτές κινήσεις και χειρονομίες που πλημμυρίζουν την εικόνα.
Κινηματογράφος σωματικότητας, ανασαίνουν στα μούτρα σου σχεδόν και μερικές στιγμές είναι σαν να τραβολογάνε εσένα. Κι όμως όλο αυτό δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο στη φιλμογραφία του Ολοκαυτώματος από άποψη σημασίας, απλά εκσυγχρονίζει το θέαμα Ολοκαύτωμα, με τα στοιχεία εκείνα σβελτάδας και ακρίβειας της αναπαράστασης, χορταστικής βίας (που οπωσδήποτε ανοίγει πάντως την όρεξη σε κάποιους). Το έλεος και η κάθαρση υποχωρούν στην κινηματογραφική δεξιότητα.
Και για ποιό λόγο αποφασίζει τελικά ο Νέμες να σε βάλει μέσα στο στρατόπεδο; Τα προσχήματα ανθρωπιάς που σώζει η ταινία, εμένα δεν με έπεισαν, μου έμεινε ακριβώς το θέαμα και η άρτια αισθητική της φρίκης, σαν ένα άψογα σκηνοθετημένο σαιξπηρικό λουτρό αίματος χωρίς το σαιξπηρικό κείμενο (ή το ομηρικό ή άλλο, απλά θεωρώ τον Σαίξπηρ αξεπέραστο στη λεκτική αναπαράσταση και αποκατάσταση του φρικώδους στοιχείου).
Όμως το πιο καίριο στοιχείο του Ολοκαυτώματος, δεν είναι η φρίκη καθεαυτή, ούτε η περιβόητη τεχνολογία του, ούτε η μαζικότητα του, που του δίνει δικαιωματικά τον τίτλο της γενοκτονίας. Στο ολοκαύτωμα ο Θεός της καίριας μονοθεϊστικής Θρησκείας του νεότερου αρχαίου κόσμου, και οι συνακόλουθες αξίες και αξιώσεις του καταρρέουν ολοσχερώς, η επίγεια εξουσία του δέχεται την πιο αποτελεσματική αμφισβήτηση, η μη συμμετοχή του στο ανθρώπινο γίγνεσθαι αποδεικνύεται με τον αποτελεσματικότερο τρόπο, όπως στα ρωμαϊκά αμφιθέατρα αλλά χωρίς της σημασία της μαρτυρικής αυτοθυσίας για την εδραίωση μιας καινούργιας «αληθινής» πίστης. Υπάρχει ένας υπαινιγμός για αυτό στην ταινία του Νέμες, στο κόλλημα του Σαούλ, μέσα στο γαία πυρί μιχθήτω και την ζωντανεμένη κόλαση να ψάχνει ραβίνο για να θάψει τελετουργικά το πτώμα του παιδιού. Τελικά βρίσκει έναν μουσάτο που μόνο ραβίνος δεν είναι. Υπαινιγμοί που πολλοί θα χορτάσουν το θέαμα φρίκης της ταινίας και ελάχιστοι θα τους καταλάβουν.
Η ταινία βλέπεται ακριβώς γιατί αισθητικοποιεί ικανοποιητικά αυτό που κανονικά δεν βλέπεται, που μένει ανεικονικό και απερίγραπτο όπως ο Θεός των Εβραίων αλλά βρίσκει μια αφηγηματική έξοδο στην εξιστόρηση όπως εδραιώθηκε με το έπος. Αυτό το έπος λείπει σημαντικά από την ταινία, όπως λείπει και η δικαιολογία και το πρόσχημα από πολλά που ζούμε, με τη νεωτερική συνείδηση που τα ζούμε πλέον και με τη σωματική τους κυριολεξία.  Ο γιός του Σαούλ δραπετεύει σαν φάντασμα στα δάση, χωρίς καμιά θεϊκή παρέμβαση , μόνο από το χέρι ενός Γερμανού αξιωματικού που τον σπρώχνει να συνεχίσει μόνος του την Ιστορία.

Διαβάστε περισσότερα

Ελλάδα φόρου υποτελής

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ 

Διαβάζουμε στα λεξικά:« Χώρα φόρου υποτελής, για ημιανεξάρτητη χώρα που , που καταβάλλει  φόρους στην επικυρίαρχη. Φόρος υποτέλειας, ο φόρος που καταβάλλει μια ημιανεξάρτητη χώρα στην επικυρίαρχη». Έχοντας  κατά νου  την ορολογία, μπορούμε ίσως να συνειδητοποιήσουμε το βάθος και την ουσία  της ελληνικής χρεοκοπίας.
Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης προσπαθούμε να αποτιμήσουμε   το κόστος της ελληνικής χρεοκοπίας σε χρήμα. Η ραγδαία πτώση του ΑΕΠ και η αντίστοιχη μεγέθυνση του χρέους, μαζί με τους δείκτες της ανεργίας, οι περικοπές στο εισόδημα και η αύξηση της φορολογίας, αποτυπώνουν παραστατικά το μέγεθος της ζημιάς. Ωστόσο, η αληθινή αποτίμηση της καταστροφής δεν μετριέται σε ευρώ. Η πραγματική μονάδα μέτρησης της χρεοκοπίας  έχει να κάνει με το βαθμό εξάρτησης (ή υποτέλειας) του ελληνικού κράτους από τους δανειστές του. Το προς υλοποίηση –από την κυβέρνηση της «αριστεράς»– τρίτο μνημόνιο ολοκληρώνει (και) θεσμικά την διαδικασία που ξεκίνησε από το 2010 για τον υποβιβασμό της χώρας σε φόρου υποτελές κράτος.
Στο κάδρο των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους δανειστές περίοπτη θέση κατέχουν τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα κόκκινα δάνεια, τον ΦΠΑ, τις συντάξεις και το βάθος των άλλων περικοπών σε μισθούς και παροχές. Όλα αυτά περιγράφουν τη μάχη οπισθοφυλακής ενός χαμένου πολέμου, καθώς η κυβέρνηση έχει συνθηκολογήσει αποδεχόμενη απεχθείς όρους. Τους όρους που- ουσιαστικά- θεσμοθετούν την ελληνική υποτέλεια:
Πρώτον: Η δημιουργία της ανεξάρτητης Γενικής Γραμματείας Εσόδων η οποία έχει ήδη ψηφιστεί, σύμφωνα με τη διατύπωση του τρίτου μνημονίου ως «βασικό παραδοτέο» και προαπαιτούμενο (για την εκταμίευση μιας ακόμη δόσης δανεικών) παραχωρεί στους δανειστές τη διαχείριση του εισπρακτικού μηχανισμού της χώρας. Η εν λόγω Γραμματεία μετατρέπεται σε μια Ανώνυμη Εταιρία με Διευθύνοντα Σύμβουλο και Διοικητικό Συμβούλιο και θα έχει ως έργο τη διαχείριση ενός έργου που έχει να κάνει με τα περίπου 40 δισεκατομμύρια των ετήσιων εισπράξεων του κράτους (από της φορολογία) μαζί με τη διεκδίκηση των περίπου 80 δισεκατομμυρίων οφειλών προς το κράτος. Αυτή η διαδικασία, η οποία αποτελεί και την πεμπτουσία της λειτουργίας και της ύπαρξης ενός κράτους, παύει  στο εξής να βρίσκεται υπό τον έλεγχο της εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης και γίνεται όργανο στο χέρια των δανειστών οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει τον   έλεγχό της. Οι εισπράξεις (του ελληνικού κράτους)  και η διαχείρισή τους προφανώς αποτελούν ύψιστη προτεραιότητα των δανειστών.
Δεύτερον: Το ανεξάρτητο (σε ότι έχει να κάνει με το ελληνικό κράτος και τις κυβερνήσεις του) Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.  Το περιβόητο ΤΧΣ, λοιπόν, που ουσιαστικά διαχειρίζεται τα χρήματα που το ελληνικό κράτος (δηλαδή ο ελληνικό λαός) δανείζεται για να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα περνά στα χέρια των δανειστών. Δηλαδή, το ΤΧΣ στελεχωμένο από ανθρώπους των δανειστών, θα διαχειρίζεται χρήματα που δανείζεται ο ελληνικός λαός και προστίθενται στο βάρος του χρέους της χώρας με στόχο την εξασφάλιση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών. Με πιο απλά λόγια, οι δανειστές μέσα από το ΤΧΣ (και τα ελληνικά δάνεια) αποκτούν  τον έλεγχο του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και τον απόλυτο έλεγχο κάθε πτυχής της ελληνικής οικονομίας. Αυτοί, λοιπόν, θα αποφασίσουν με τα δικά τους κριτήρια για το σχεδιασμό της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας, για το ποιες επιχειρήσεις θα ζήσουν ή θα πεθάνουν, ποιος κλάδος της οικονομίας θα προωθηθεί και ποιος θα σβήσει.
Τρίτον: Ανάλογο και συμπληρωματικό του προηγούμενου είναι η δημιουργία –με βάση το τρίτο μνημόνιο- του ανεξάρτητου από την ελληνική κυβέρνηση υπέρ- ταμείου για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, που θα αντικαταστήσει το περιβόητο ΤΑΙΠΕΔ. Εδώ, η εν λόγω «ανεξαρτησία» περιγράφει την πεμπτουσία της υποτέλειας και της υπό εξέλιξη λεηλασίας των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας
Τέταρτον: το ανεξάρτητο δημοσιονομικό συμβούλιο, αποτελεί και αυτό έναν μηχανισμό εκτός ελέγχου της ελληνικής κυβέρνησης (το ποιος θα ελέγχει είναι αυτονόητο) που όχι μόνο θα εποπτεύει την εφαρμογή του προυπολογισμού αλλά θα έχει τη δυνατότητα όταν διαπιστώνει αποκλείσεις να ζητά πρόσθετα μέτρα για την τήρηση των δημοσιονομικών στόχων.
Εχοντας κάποιος  κατά νου όλα τα παραπάνω διαπιστώνει ότι ο μόνος λόγος ύπαρξης της εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας, πέρα από τη διατήρηση των απαραίτητων δημοκρατικών ψευδαισθήσεων περί λαϊκής κυριαρχίας, είναι η θεσμική κατοχύρωση της υποτέλειας. Είναι- έχουμε την  εντύπωση- σαφές και ξεκάθαρο πως από τη στιγμή που ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός , ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, ο έλεγχος της «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας και ο έλεγχος του προϋπολογισμού της χώρας βρίσκεται στα χέρια των ανθρώπων των δανειστών, ο ρόλος της όποιας εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης υποβιβάζεται σ αυτόν της μαριονέτας.
Υ.Γ. μια ματιά στην ιστορία αρκεί για να μας υπενθυμίσει ότι το  κόστος της υποτέλειας ουδέποτε έχει περιοριστεί στη σφαίρα της οικονομίας και μόνο. Σε μια περίοδο γενικότερης αναταραχής και διευθετήσεων στον περίγυρο της χώρας, σε μια  εποχή που και αυτή η ίδια Ευρωπαική Ενωση αντιμετωπίζει διλήμματα προσανατολισμού, η πολιτική χρεοκοπία (γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται) με μαθηματική ακρίβεια μπορεί να προβλέψει κάποιος θα ανεβάσει το τίμημα της υποτέλειας σε δυσθεώρητα ύψη…

topontiki.gr

Διαβάστε περισσότερα

Γιάννης Ρίτσος: «…Να αξίζουν τα έργα σου»

«(…) να μην κάνεις κατάχρηση της εξουσίας που σου δόθηκε στ’ όνομα του μεγαλύτερου ιδανικού της ελευθερίας,
να μην κάνεις κατάχρηση περιαυτολογίας στ’ όνομα του αντιατομισμού,
να μην κάνεις αγώνα προσωπικής επικράτησης στ’ όνομα της σεμνής, ανώνυμης μάζας (…)». 

Με τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Μίκη 

    «Ανάμεσα σε τόσες νύχτες, τόσους βράχους, τόσους σκοτωμένους – είπε – εσύ Επανάσταση, μας άνοιξες τις φαρδιές λεωφόρους/ για μια πανανθρώπινη συνάντηση. (…)/ 
    Αν τίποτ” άλλο δεν κερδίσαμε, – είπε – μάθαμε τουλάχιστον/ πως αύριο θα συναντηθούμε (…)»

Με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Λάκη Χαλκιά

    «Δε θέλαμε να πεθάνουμε. Κανένας δεν ήθελε να πεθάνει./ Δεν ήταν εύκολο – μην πεις – δεν ήταν εύκολο.(…)/ Ο Αλέκος είπε:/ «Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,/ να “ρχονται οι Ανοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις, να “ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα, και συ να λείπεις,(…)/ δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο, και συ να λείπεις,/ σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα χέρια/ δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτου απ” το χώμα/ και τα κουμπιά του σακακιού σου ν” αντέχουν πιότερο από σένα κάτου απ” το χώμα/ κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει, όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα “χει λιώσει».(…)/
    Την ίδια νύχτα πιάσαν τον Αλέκο./ Ο Αλέκος δε μαρτύρησε. Ο Αλέκος έμεινε κρεμασμένος τρία μερόνυχτα. Δε μαρτύρησε./ Ο Αλέκος πέθανε σα μέλος του Κόμματος./ Πέθανε σαν αληθινός σύντροφος. Την τελευταία στιγμή φώναξε: «Είναι χιλιάδες άστρα μέσα μας. Δεν μπορείτε να τα σκοτώσετε»./ Ετούτα τ” άστρα τα “δωσε ο Αλέκος στη σημαία του Κόμματος (…)
    (…) να λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα “σαι για πάντα μέσα σ” όλα εκείνα που γι” αυτά έχεις λείψει,
θα “σαι για πάντα μέσα σ” όλο τον κόσμο».

    «Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ. Πολύ μακρύς, αδελφέ μου./ Οι χειροπέδες βάραιναν τα χέρια./ Τα βράδια που ο μικρός γλόμπος κουνούσε το κεφάλι του λέγοντας “πέρασε η ώρα”/ εμείς διαβάζαμε την ιστορία του κόσμου σε μικρά ονόματα/ σε κάποιες χρονολογίες σκαλισμένες με το νύχι στους τοίχους των φυλακών/ σε κάτι παιδιάστικα σχέδια των μελλοθάνατων (…)/ πίσω απ” τα σίδερα του τμήματος μεταγωγών/ κοντά στο θάνατο που δε λέει “αύριο”/ ανάμεσα σε χιλιάδες δεκανίκια από πικρά σακατεμένα χρόνια/ εσύ λες “αύριο” και κάθεσαι ήσυχος και βέβαιος/ όπως κάθεται ένας δίκαιος άνθρωπος αντίκρυ στους ανθρώπους./
    Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να “ναι κι από αίμα – όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα – μπορεί να “ναι κι απ” το λιόγερμα που χτυπάει στον απέναντι τοίχο/ Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν/ κι ο θάνατος είναι πιο κοντά(…)/
    Κείνες τις ώρες σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,/ γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα/ το τσιγάρο κομμένο στη μέση γυρίζει από στόμα σε στόμα/ όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος – βρίσκουμε τη φλέβα/ που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης.
    Χαμογελάμε(…)/  Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο/ κι αυτόν τον ουρανό δεν μπορούν να μας τα πάρουν (…)»


    «Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά/ Καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα./ Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί./ Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ” όλες τις καρδιές, σ” όλα τα χείλη./
    Έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη./ Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,/ «Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα»./ Αυτό θέλουμε κι εμείς./
    Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ” τον κόσμο./
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο./(…)
    Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ… δύσκολος δρόμος./ Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς/ όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και μετράς το σφυγμό του/ πάνου σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι χειροπέδες./
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι. Σίγουρος δρόμος».

Με τον Μάνο Κατράκη στη Μακρόνησο

    «Α. Β. Γ./ Τρία μεγάλα γράμματα/ γραμμένα μ” ασβέστη στη ραχοκοκαλιά της Μακρόνησος.(…)/ Α” Τάγμα. Β” Τάγμα. Γ” Τάγμα.(…)/ Α.Β.Γ./ 300 σκοτωμένοι (…)/ Α.Β.Γ/ 600 τρελοί (…)/ Α.Β.Γ./ 900 κουτσοί./ Ζήτω ο βασιλεύς Παύλος.(…)/
    ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ(…)/ Σε τούτα τα βράχια τουφεκίστηκαν οι 300 του Α” Τάγματος, τούτα τα φύκια είναι μια τούφα μαλλιά ξεκολλημένα μαζί με το δέρμα απ” το καύκαλο ενός συντρόφου που αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση(…)/ Τα συρματοπλέγματα./
    Α.Β.Γ./ Μαύρο, κατάμαυρο τοπίο με σφιγμένα δόντια,/ κόκκινο, κατακόκκινο τοπίο με σφιγμένη γροθιά, μαύρη και κόκκινη καρδιά πηγμένη στο αίμα της/ κι ένας κόκκινος ήλιος πηγμένος μες στο αίμα του».

    «Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,/ πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,/ Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω/ και δε σαλεύεις, δε γρικάς τα που πικρά σου λέω;(…)/
    Πουλί μου, εσύ που μου “φερνες νεράκι στην παλάμη/ πώς δε θωρείς που δέρνουμαι και τρέμω σαν καλάμι;/ Στη στράτα εδώ καταμεσής τ” άσπρα μαλλιά μου λύνω/ και σου σκεπάζω της μορφής το μαραμένο κρίνο.(…)/
    Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,/ άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω/  Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις/ άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης(…)/
    Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκιά, ζεστή κι αντρίκεια/ τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια/ Και μου “λεες, γιε, πως όλ” αυτά τα ωραία θα “ναι δικά μας,/ και τώρα εσβήστης κι έσβησε το φέγγος κι η φωτιά μας./
    Βασίλεψες, αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση,/ κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει./ Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει/ κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει./
    Και δες, μ” ανασηκώνουνε χιλιάδες γιους ξανοίγω,/ μα, γιόκα μου, απ” το πλάγι σου δε δύνουμαι να φύγω./ Ομοια ως εσένα μου μιλάν και με παρηγοράνε/ και την τραγιάσκα σου έχουνε, τα ρούχα σου φοράνε.(…)/
     Και να που ανασηκώθηκα το πόδι στέκει ακόμα,/ φως ιλαρό, λεβέντη μου, μ” ανέβασε απ” το χώμα./ Τώρα οι σημαίες σε ντύσανε. Παιδί μου, εσύ, κοιμήσου,/ κι εγώ τραβάω στ” αδέρφια σου και παίρνω τη φωνή σου./
    Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι./ Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε./ Δες, πλάγι μας περνούν πολλοί, περνούν καβαλαραίοι, -/ όλοι στητοί και δυνατοί και σαν κι εσένα ωραίοι./
    Ανάμεσά τους, γιόκα μου, θωρώ σε αναστημένο, -/ το θώρι σου στο θώρι τους μυριοζωγραφισμένο.(…)/
    Κι ακολουθάς και συ νεκρός, κι ο κόμπος του λυγμού μας/ δένεται κόμπος του σκοινιού για το λαιμό του οχτρού μας./ Κι ως το “θελες (ως το “λεγες τα βράδια με το λύχνο)/ ασκώνω το σκεβρό κορμί και τη γροθιά μου δείχνω./
    Κι αντίς τ” άφταιγα στήθια μου να γδέρνω, δες, βαδίζω/ και πίσω από τα δάκρυα μου τον ήλιον αντικρίζω./ Γιε μου, στ” αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,/ σου πήρα το ντουφέκι σου, κοιμήσου, εσύ, πουλί μου».

    «Γιε μου, είχε συναχτεί προψές το βράδι/ όλ” η φτωχολογιά μας, η αργατειά μας/ οι ματιές τους αστράφταν στο σκοτάδι/ σαν κάρβουνα πυρά και τρομερά/ κι ανάμεσά τους χτύπαγε η καρδιά μας/ γιομάτη εμπιστοσύνη και χαρά/
    Έτσι, καθώς με κλείναν γύρα – γύρα/ μορφές που ιδρώσαν, κλάψαν και πασκίσαν,/ ψημένες απ” του πέλαου την αρμύρα,/ σκαμμένες απ” το κρύο κι απ” το χιονιά,/ ένιωσα, τάχα, αδέλφια μου πως είσαν/ κ” ήβρα στη σκιά τους ήλιο, απανεμιά/
    Στη μέση της πλατείας κάποιος μιλούσε/ δεν ξέρω ποιος, μα ξέρω ότι η λαλιά του/ την ίδια την καρδιά μου αντιλαλούσε:/ «Μας κλέβουν τον ιδρώ μας, το ψωμί,/ για να φτιάξουνε σύνεργα θανάτου,/ και βόλια μας πετούν για πλερωμή»./
    Και τότε οι γαλονάδες πέσαν, γιε μου,/ κ” είδα να δέρνουν, να τσαλαπατάνε/
κ” είδα τη φρίκη ακέρια του πολέμου./ Μας λένε: «οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι είναι οχτροί»/ μα τους Ρωμιούς, Ρωμιοί να τους χτυπάνε;/ Γιε μου, έχεις δίκιο, εχτροί μας είναι Αυτοί».

    «Είναι λάθος να χωρίζουμε την ποίηση σε κατηγορίες. Η ποίηση είναι απέραντη σαν τη ζωή, ένα διαρκές γίγνεσθαι. Στο χώρο της δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν απαγορεύσεις.
     Σε μια ομιλία του ο Ελυάρ είχε πει ότι, ενώ παλιότερα πίστευε πως υπάρχουν λέξεις απαγορευμένες για την ποίηση, αργότερα πείστηκε πως δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Μέσα και πάνω στις λέξεις του ποιητή αποτυπώνονται πολιτιστικές μνήμες αιώνων, αποθησαυρίζεται η παγκόσμια ιστορία.
    Το ποίημα ξεπηδάει από μιαν ανάγκη ν” αποδοθεί η σιωπή, από μιαν εντολή της ανθρώπινης προϊστορίας, ιστορίας και μεθιστορίας. Μια εντολή που δίνεται στον ποιητή άθελά του κι εκφράζεται μέσα απ” αυτόν.
     Γράφοντας ποίηση κάνει, χωρίς να το ξέρει, μια μάχη, σώμα με σώμα, με το θάνατο. Κι όταν λέμε θάνατο δεν εννοούμε μόνο τον φυσικό, αλλά και όλες τις μορφές κοινωνικού θανάτου.

     Η καταπίεση, η σκλαβιά, οι επιθυμίες που δεν εκπληρώνονται, όλα αυτά είναι μια καθημερινή εκτέλεση, ένας θάνατος. Κι όσο θα υπάρχει ο θάνατος, θα υπάρχει και η αντίσταση στο θάνατο. Μια αναμέτρηση μ” αυτή τη μορφή του θανάτου είναι η πολιτική ποίηση (ή τουλάχιστον η δική μου πολιτική ποίηση) μια μάχη για να φτάσουμε στο «αταξικό γαλάζιο»».Με την Φαλίτσα και την κόρη τους, την Ερη

    «(…) Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες, υπεροψίες,/ θυσίες και ήττες και ήττες, κι άλλες μάχες, για πράγματα που κιόλας/ ήταν από άλλους αποφασισμένα, όταν λείπαμε εμείς. Και οι άνθρωποι, αθώοι/ να χώνουν τις φουρκέτες των μαλλιών μες στα μάτια τους, να/ χτυπούν το κεφάλι/ στον πανύψηλο τοίχο, γνωρίζοντας βέβαια πως ο τοίχος δεν πέφτει/ ούτε ραγίζει καν, να δουν τουλάχιστον μέσ” από μια χαραμάδα/ λίγο γαλάζιο ασκίαστο απ” το χρόνο και τη σκιά τους.
    Ωστόσο – ποιος ξέρει -ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να/ αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του άνθρωπου (…).»

Στον Αϊ – Στράτη…

    «Τα καζάνια του λαϊκού συσσιτίου χτυπάν όλη νύχτα σαν ταμπούρλα./ Νύχτα αποφασισμένη. Συνοικίες γκαστρωμένες/  με την κοιλιά τους βαριά από πείνα από καημό κι από άγιο μίσος. Πάνου στο πεζούλι/ ο λαϊκός ρήτορας: / «Σύντροφοι». Τίποτ” άλλο. Ενα σπίρτο. Το φυτίλι./  Κι οι μεγάλες δρασκελιές μιας σημαίας πάνου απ” τον ύπνο./ Κι η μεγάλη αψίδα της νύχτας όλη βαμμένη με πελώρια σφυροδρέπανα αγρύπνιας (…)/
    Ένα παράθυρο ανοίγει. Κι ένα άλλο. Αυτός σκουπίζει/ τον ιδρώτα του./ Καλημέρα – είπε. Καλημέρα. Ζέστη σήμερα. Μεγάλη ασβεστωμένη κάτοψη./
Κι η πινακίδα – ξύλινη τετράγωνη – αυτό όλο κι όλο – είπε,/ τίποτ” άλλο -/ στη διασταύρωση εκεί: «Από εδώ προς τον ήλιο». Μεθαύριο/ που θα περνάνε μες στον ήλιο με σημαίες κι εργαλεία/ μπορεί και κάποιος να σταθεί μια σύντομη στιγμή και να ρωτήσει:/ «Ποιος να “γραψε με τόσο αδέξια γράμματα τούτη την πινακίδα;»/ και κάποιος άλλος ίσως να θυμάται και να πει:/
    «Ο Γιάννης Ρίτσος– ποιητής της τελευταίας προ Ανθρώπου εκατονταετίας»».

  
    «Σηκώθηκα κι έκανα τα τρία βήματα που απομένανε. Με περιμένανε όλοι, όλοι. Δεν έλειπε κανείς, ούτε και η άδεια μου καρέκλα, ούτε η πένα που θα υπόγραφα. Όλοι και όλα ήταν εκεί.
–Δεν θα σας απασχολήσω πολύ κύριοι, είπα.
 –Καθίστε.
–Όχι, ευχαριστώ. Ήρθα μόνο να σας πω ότι δεν θα υπογράψω.
–Πως; Μα το πρωί…
–Έχετε δίκιο. Όμως, πριν μπω εδώ, σταμάτησα και κουβέντιασα με τη συνείδησή μου.
–Έκανες σε κανένα κακό; Τη ρώτησα. Μου είπε: Όχι. Αγαπάς όλο τον κόσμο; Μου απάντησε, ναι. Αγαπάς πολύ την Ελλάδα; Μου είπε: Απέραντα. Βλέπετε κύριοι αυτά τα πράγματα οι άνθρωποι τα ζουν, δεν τα υπογράφουν. Και έφυγα.   
Έτσι που ακουμπούσαν τα μάγουλά μας πάνω στα χέρια μας, είχανε τόσο τρέξει τα δάκρυα που τα μανίκια μας ήτανε μουσκεμένα. Εκείνη την ώρα δεν ζούσαμε. Ήτανε μια υπέροχη κοινωνία.
–Γιάννης Ρίτσος (…)»

( Απόσπασμα από την αφήγηση του ζωγράφου Μάνθου Κέτση, συνεξόριστου του Γιάννη Ρίτσου, για το πώς ο ποιητής αρνήθηκε την υπογραφή δήλωσης μετανοίας στο διοικητήριο των βασανιστών του στη Μακρόνησο – «Γιάννης Ρίτσος, Κινηματογραφική αυτοβιογραφία, Γιώργος και Ηρώ Σγουράκη, έκδοση Αρχείο Κρήτης»)

Ο Γιάννης Ρίτσος,

• που όταν το 1972 ο Πάμπλο Νερούδα παρέλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας δήλωσε: «Ξέρω κάποιον άλλο με περισσότερα προσόντα γι” αυτή την τιμή: τον Γιάννη Ρίτσο»,
• που ο Παλαμάς έγραψε εκείνο το «παραμερίζουμε, ποιητή, για να περάσεις»,  
• που δεν τιμήθηκε ποτέ με το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά με φυλακίσεις, με εξορίες και εκτοπίσεις,
• που δεν εννόησε ποτέ να συνθηκολογήσει με τους δεσμοφύλακές του, που ως εξόριστος και δεσμώτης, στις δικές τους προτροπές να «υπογράψει», εκείνος άπλωνε τα χέρια για να του περάσουν κι άλλες χειροπέδες,
• που στις συστάσεις να «συμμορφωθεί», εκείνος απαντούσε γράφοντας ποιήματα ίδια και καλύτερα με εκείνα που τον είχαν οδηγήσει στη φυλακή,
• που ο Αραγκόν έβλεπε στην ποίησή του «το βίαιο τράνταγμα μιας μεγαλοφυΐας»,
• που ο Λειβαδίτης έλεγε ότι η ποίησή του ήταν συνώνυμη ενός κόσμου που «γίνεσαι ικανός και να πεθάνεις ακόμα για έναν τέτοιο κόσμο»,
• που στο ερώτημα αν ήταν ποιητής γιατί ήταν κομμουνιστής ή αν ήταν κομμουνιστής γιατί ήταν ποιητής, εκείνος απευθυνόμενος στον Χαρίλαο Φλωράκη και στο ακροατήριο της εκδήλωσης για τα 75χρονα του ποιητή που διοργάνωσε προς τιμήν του το ΚΚΕ, απαντούσε: «Ο,τι είμαι κι ό,τι έχω σας το χρωστάω»,
• που πορεύτηκε όπως έλεγε ο Σολωμός, κρατώντας «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου»,
• που πορεύτηκε με πυξίδα ότι «ο δρόμος ο πιο μακρινός είναι ο πιο κοντινός»,
• που πορεύτηκε μια ζωή λέγοντας ότι «η ζωή θα σε πει σύντροφο, τα έργα σου θα σε κάνουν σύντροφο, να αξίζουν τα έργα σου»

ο Γιάννης Ρίτσος «έφυγε» πριν από 25 χρόνια, στις 11 Νοέμβρη 1990.
*Αναδημοσίευση από την στήλη Υποκειμenikos της 11/11/2014

Διαβάστε περισσότερα

The story of the boy who spoke with the dead – by Sanejoker

The story of the boy who spoke with the dead
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
I don’t know if the story that I’m going to relate is true or not. Frankly, I don’t believe it.
Although, the old man who narrated the story, not only did he believe it, he claimed to have witnessed it. And every one that was in the café that afternoon nodded in approval.
People are gullible and whatever they do not understand, they distort to suit their beliefs. Maybe, I do exactly that, when I pretend to be a sceptic.

~~{}~~

I heard it fifteen years ago.
I had gone to my village Thalatta, which is located somewhere between Arcadia and Ancient Olympia, to see my grandmother. As I remember, it was the last time she made chicken soup for me. A few months later she was admitted to hospital – and passed away.
One day, around noon, I felt like a stroll among the olive trees and the vineyards. In the afternoon, I arrived at Saint George, the nearest village. A handful of people, one church and one café.
I went for a coffee before returning home. There I met the old man, Kostas “Malook “– that’s how he introduced himself.
He got the nickname, because when he was a little boy, he was afraid to cross a bridge. He struggled with himself, finally he made it, and as soon as he reached the other side, he began saying to his mother “mama look, ma” look, ma’look ”
That nickname stuck ever since, and no one used his surname.
He was older than ninety when I met him. Just like all the regulars in the café, and all the villagers. Their children had left them years ago, for the big city, in search of work and entertainment.
They would visit, in their shinny cars, during Easter holidays or in the summertime.

~~

During the first (and also the last) years of my youth, I used to ask people to tell me stories, which became a source for writing. Naturally, I asked Kostas Malook if he had a good story for me from the days of the Occupation or the Resistance.
He laughed.
“Let me tell you how, moonstruck Louvikis, the boy who spoke with the dead, saved this village” and all of the elderly nodded in approval.

~~{}~~

Louvikis was born handicapped and an orphan.
Nobody knew who the father was. Surely someone from the village got Mary pregnant, and she died (“of shame”) after giving birth.
The baby was brought up by the villagers. Any woman that was breastfeeding at the time, would nurse him as well. He was “the child of the village”. Welcomed in all the houses and received with open arms.
But his whole demeanour was awkward.
His hands were coiled. He stuttered and was harebrained. On top of that, he had a strange habit. He spent most of his time at the cemetery. He used to go there and sleep on his mother’s grave and talk to himself.
He claimed he was talking to the dead. And the dead would tell him what it was like on the other side. They told him not to be afraid of death, as there would be no more sadness, they told him «peopl” die once».
He was never teased by the other children.
“This is your brother” mothers would say, and that could have been the truth, as any man in the village could have been the father. Any kid that forgot and actually teased him, would be belted.

~~{}~~

It was the summer of 1944, Malook went on, when Louvikis repaid the generosity he was offered.
Greece was occupied by the Nazis. The men who had any strength left, joined the partisans in the mountains. Back in the village, there were only women, children, the elderly and men who were incapable of fighting – or didn’t have the backbone to do so.
Around the name day of Saint Elias, the partisans sabotaged a small bridge and a German soldier was killed, mostly due to his own fault.
Two Nazi trucks set out for Saint George to take revenge for the death. They had done the same thing a month ago in Distomo Village, and in many other villages too. You kill one of ours, we will kill two hundred of yours.

~~

When they saw the cloud of dust, as the trucks approached, the children began to scream. No car had ever been to this village and everybody knew what was upon them.
Malook was one of the few men who had stayed at the village. He was consumptive and he was spitting blood.
As everyone was weeping and praying to Saint George for help, ten year old Louvikis, sprang forward and addressed them stuttering:
“I’ll go and meet them and tell them. You’re all my parents”
The child set off alone, that moonstruck child who slept by the graves, who spoke with the dead, was now going down the track to stop the Nazis.
Soon after that, the villagers decided to go and meet the Germans. Desperate as they were, it seemed to them, they might have pity on them, if they surrendered.
The procession set off, headed by the men and as they came around the corner of the Virgin Mary little church, there was a strange spectacle.
The trucks had stopped and all the soldiers had gathered around the weird boy, who was talking to them.
They edged a little closer and saw that the soldiers were either in tears or open-mouthed. Louvikis was speaking in a language which was neither Greek nor Arbërisht.
He was speaking German and the soldiers were crying like babies.
“What are you telling them?” asked Malook as he got close
“Messages” said Louvikis. “I bring them messages from their mothers and grandfathers. And from their brothers who fell”.

~~{}~~

“And who taught him German?” I asked old-Malook.
“No one. Nobody at the village spoke a foreign language. On the other hand, every time we spotted him on a tomb and took him away, he was mumbling strange words that nobody understood.”

~~{}~~

At some point an officer took Louvikis aside and they talked for a while. Then he ordered his soldiers to get on the trucks and turn back.
Louvikis sat next to the driver. They would take him with them, maybe as a hostage.
“I’ll leave” said the boy to Malook. “And don’t be afraid. Peopl” die once.”
The soldiers started the trucks and took off.

~~

No one saw Louvikis ever again or heard anything about him.
The Nazis never came back to the village. The Occupation came to an end and the civil war broke out.
The village was deserted, the young ones went to the city, and the elderly were left alone with their memories.

~~{}~~

It was night when I set off for home. A half moon hung in the sky, half moon half darkness.
I told my grandma the story. She’d heard of it.
Everybody knew Louvikis, the weird boy who was breastfed by many breasts, slept by the graves and spoke to the dead.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sanejoker http://sanejoker.info/
Translated by Alexandros Mantas soundcloud.com/residuos-mentales

Edited by Alexandra Kipourgos The art of Alexandra Kipourgos

Greek version http://sanejoker.info/2015/05/talking-to-the-dead.html
Photo by Josef Koudelka

Διαβάστε περισσότερα

We strike against us -by John Antόno

We strike against us -by  John Antόno

Διαβάστε περισσότερα

O σοσιαλφιλελευθερισμός του «δικτύου προστασίας αδυνάτων», του Αντώνη Νταβανέλου

Οι δράσεις αλληλεγγύης απέκτησαν, δικαιολογημένα, αίγλη κατά την περίοδο της μεγάλης κοινωνικής αντίστασης ενάντια στα Μνημόνια 1 και 2. Στις μέρες μας ξετυλίγεται μια συγκλονιστική αλληλεγγύη απέναντι στους πρόσφυγες, ένα πλατύ «πλέγμα» δραστηριοτήτων και παρεμβάσεων των λαϊκών δυνάμεων, που κλείνει κάποιες από τις «τρύπες» της ανάλγητης επίσημης κρατικής πολιτικής, κρατά ζωντανούς χιλιάδες πρόσφυγες και εμποδίζει τη μαζική ανάπτυξη ενός ακροδεξιού ρεύματος με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα.

Όμως, όπως και σε πολ­λές άλλες ση­μα­ντι­κές πτυ­χές της κοι­νω­νι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας, έτσι και στην αλ­λη­λεγ­γύη η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ οδη­γεί σε ση­μα­ντι­κές ανα­τρο­πές.
Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα ξε­κι­νά από τη βα­σι­κή πα­ρα­δο­χή ότι θα εφαρ­μό­σει στο «ακέ­ραιο και εγκαί­ρως» τη συμ­φω­νία της 13ης Ιου­λί­ου, το Μνη­μό­νιο 3. Αυτή η πα­ρα­δο­χή οδη­γεί στη δρα­μα­τι­κή επι­δεί­νω­ση των βα­σι­κών κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των που κα­θο­ρί­ζουν το επί­πε­δο ζωής εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων: η επί­θε­ση αφορά το μισθό, τη σύ­ντα­ξη, τους φό­ρους, την κα­τά­στα­ση στο δη­μό­σιο σχο­λείο και νο­σο­κο­μείο κ.ο.κ.
Κέρδη
Οφεί­λου­με να μην ξε­χνά­με ποτέ ότι μέσα στον οξύ κοι­νω­νι­κό αντα­γω­νι­σμό, η δρα­μα­τι­κή επι­δεί­νω­ση αυτών των με­γε­θών συν­δυά­ζε­ται με τη δρα­μα­τι­κή βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών και των πι­θα­νο­τή­των ανά­καμ­ψης των βιο­μη­χά­νων, των τρα­πε­ζι­τών και των εφο­πλι­στών από την κρίση του συ­στή­μα­τός τους. Στα 6-7 χρό­νια των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών βελ­τιώ­θη­καν θε­α­μα­τι­κά τα πε­ρι­θώ­ρια κερ­δο­φο­ρί­ας των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων, των επι­χει­ρή­σε­ων που πε­ρι­μέ­νουν να ολο­κλη­ρω­θεί ο κύ­κλος κα­τα­στρο­φής των πιο κα­θυ­στε­ρη­μέ­νων και ετοι­μόρ­ρο­πων ομο­γά­λα­κτων «αδελ­φών» τους για να κλη­ρο­νο­μή­σουν τα με­ρί­διά τους στην αγορά και να ελ­πί­ζουν, έτσι, στο ξε­κί­νη­μα ενός νέου «φω­τει­νού» κύ­κλου στην οι­κο­νο­μία τους.
Όμως για να λει­τουρ­γεί στοι­χειω­δώς ομαλά το σύ­στη­μα, για να δια­σφα­λί­ζει η κυ­ρί­αρ­χη τάξη έναν κά­ποιο έλεγ­χο στις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις, είναι ανα­γκαία κά­ποια μέτρα που θα δη­μιουρ­γούν μια εντύ­πω­ση εν­δια­φέ­ρο­ντος για το «γε­νι­κό καλό». Κά­ποια μέτρα που θα δί­νουν την ει­κό­να προ­σπά­θειας για να μην κυ­λά­ει αίμα στους δρό­μους.
Και εδώ εμ­φα­νί­ζε­ται η κ. Φω­τί­ου με τις «μαρ­με­λά­δες» και τα «γε­μι­στά» της, με τις νέες ιδέες για την αξιο­ποί­η­ση των ακα­τάλ­λη­λων για κα­τα­νά­λω­ση τρο­φί­μων ώστε να τρα­φούν κά­ποιοι πει­να­σμέ­νοι. Εδώ εμ­φα­νί­ζε­ται ο Ν. Φίλης που, αν και έχει ανα­λά­βει να υλο­ποι­ή­σει δρα­μα­τι­κές πε­ρι­κο­πές στους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς για την εκ­παί­δευ­ση, εξαγ­γέλ­λει τη δια­νο­μή με­ρι­κών χι­λιά­δων «μι­κρο­γευ­μά­των» στους μα­θη­τές των πιο εξα­θλιω­μέ­νων σχο­λεί­ων, σε συ­νερ­γα­σία «με την Εκ­κλη­σία και τον ιδιω­τι­κό τομέα».
Τα μέτρα αυτά έχουν μια γε­νι­κό­τε­ρη προ­βο­λή, απο­λύ­τως δυ­σα­νά­λο­γη με τους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς που τα στη­ρί­ζουν. Αξί­ζει να θυ­μό­μα­στε ότι το άθροι­σμα των κον­δυ­λί­ων που αφο­ρούν στην «αν­θρω­πι­στι­κή κρίση» μετά βίας φτά­νει τα 200 εκατ. ευρώ, ένα ποσόν ίσο με όσα σκέ­πτε­ται να δια­θέ­σει η κ. Δού­ρου ως επι­χο­ρή­γη­ση στους βα­ρό­νους του πο­δο­σφαί­ρου για τον εκ­συγ­χρο­νι­σμό των γη­πέ­δων τους. Όμως η υπο­κρι­σία είναι, ίσως, το μι­κρό­τε­ρο πρό­βλη­μα σε αυτή την αντί­λη­ψη για την αλ­λη­λεγ­γύη.
Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία
Η ιδέα για ένα «δίχτυ προ­στα­σί­ας των αδυ­νά­των» είναι ιδέα βαθιά συν­δε­δε­μέ­νη με την άνοδο του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε στα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του ’90, ενώ η πα­τρό­τη­τά της ανή­κει στα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα κατά την πε­ρί­ο­δο της προ­σαρ­μο­γής τους στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Ήταν το απα­ραί­τη­το συ­μπλή­ρω­μα -ως νο­μι­μο­ποι­η­τι­κό στοι­χείο- στη γε­νι­κευ­μέ­νη επί­θε­ση των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων ενά­ντια στα «κε­κτη­μέ­να» της ερ­γα­τι­κής τάξης, ενά­ντια στις κα­τα­κτή­σεις των με­γά­λων δε­κα­ε­τιών του ’60 και του ’70. Ήταν το απα­ραί­τη­το άλ­λο­θι για τις σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές ηγε­σί­ες των συν­δι­κά­των, που έκα­ναν τα «στρα­βά μάτια» απέ­να­ντι στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επι­θε­τι­κό­τη­τα και χρειά­ζο­νταν κά­ποια υπο­κα­τά­στα­τα ώστε να μπο­ρούν να ανα­πα­ρά­γο­νται εκλο­γι­κά. Δεν είναι τυ­χαίο ότι το «δίχτυ προ­στα­σί­ας των αδυ­νά­των» πρω­το­ε­ξαγ­γέλ­θη­κε ως αντί­λη­ψη στην Ελ­λά­δα από τον Χρ. Πρω­τό­πα­πα -πρώ­ην πρό­ε­δρο της ΓΣΕΕ και υφυ­πουρ­γό Ερ­γα­σί­ας, τότε, της κυ­βέρ­νη­σης Ση­μί­τη. Ήταν η εποχή των «εναλ­λα­κτι­κών πο­λι­τι­κών για την απα­σχό­λη­ση» που κα­ταρ­γού­σε τα νό­μι­μα δι­καιώ­μα­τα των ανέρ­γων, μεί­ω­νε τα ποσά και το χρόνο επι­δό­τη­σής τους, ενώ έταζε στους ανέρ­γους... προ­γράμ­μα­τα επα­να­κα­τάρ­τι­σης!
Σε χει­ρό­τε­ρη, σε πιο διευ­ρυ­μέ­νη κλί­μα­κα, ακρι­βώς το ίδιο κάνει σή­με­ρα η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. Επι­δει­νώ­νει δρα­μα­τι­κά τη δυ­να­τό­τη­τα να τρέ­φο­νται αξιο­πρε­πώς τα παι­διά (μέσω της μεί­ω­σης των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων των γο­νιών τους) και σε αντάλ­λαγ­μα τάζει... δια­νο­μές «μι­κρο­γευ­μά­των» στις πιο τρα­γι­κές των πε­ρι­πτώ­σε­ων.
Κά­ποιοι σύ­ντρο­φοι και πα­λιοί φίλοι θε­ω­ρούν αυτήν τη στάση ως ανα­γκαίο «ρε­α­λι­σμό» μπρο­στά σε μια πολύ δύ­σκο­λη κα­τά­στα­ση. Ας δούμε πόσα ση­μα­ντι­κά πράγ­μα­τα χάνει αυτός ο συλ­λο­γι­σμός.
Αρι­στε­ρά
Η Αρι­στε­ρά με­τα­τρέ­πε­ται έτσι σε πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που λέει ότι η λι­τό­τη­τα είναι ανα­γκαία, ότι τα «χο­ντρά» μέτρα του Μνη­μο­νί­ου 3 πρέ­πει να επι­βλη­θούν και το μόνο που πα­ρα­μέ­νει ως αντί­βα­ρο είναι τα μέτρα του «δι­κτύ­ου προ­στα­σί­ας». Η Αρι­στε­ρά πα­ραι­τεί­ται έτσι από την πο­λι­τι­κή που ιστο­ρι­κά διεκ­δι­κού­σε με­τα­φο­ρά πόρων από τους κα­πι­τα­λι­στές στους ερ­γά­τες, από τους πλού­σιους στους φτω­χούς. Κυ­ρί­ως, όμως, η Αρι­στε­ρά πα­ραι­τεί­ται έτσι από την υπε­ρά­σπι­ση των με­γά­λων ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών κα­τα­κτή­σε­ων, που δεν είναι δυ­να­τόν να αντι­κα­τα­στα­θούν από μέτρα φι­λαν­θρω­πί­ας.
Ένα δευ­τε­ρεύ­ον αλλά όχι ασή­μα­ντο από­το­κο απο­τέ­λε­σμα αυτής της πο­λι­τι­κής μπο­ρεί να είναι η κρα­τι­κο­ποί­η­ση, μια ιδιό­μορ­φη «ΜΚΟ-ποί­η­ση» των δομών αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Εκα­το­ντά­δες ακτι­βι­στές που ανέ­πτυ­ξαν δράση αυ­θε­ντι­κής κοι­νω­νι­κής ευαι­σθη­σί­ας, συν­δέ­ο­ντας πάντα την αλ­λη­λεγ­γύη με την αντί­στα­ση στα μνη­μό­νια, πιέ­ζο­νται σή­με­ρα να με­τα­τρα­πούν σε απο­λο­γη­τές των μνη­μο­νί­ων, που θα φτια­σι­δώ­νουν την από­πει­ρα επι­βο­λής τους με κά­ποια ψί­χου­λα προς τους πιο αδύ­να­μους από τους συ­ναν­θρώ­πους μας. Αυτή η ενί­σχυ­ση δεν μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί. Αλλά δεν φτά­νει.
Γιατί όπως έλε­γαν και κά­ποιοι Λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νοι ακτι­βι­στές της επο­χής του με­γά­λου κι­νή­μα­τος ενά­ντια στην κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση: Η Αρι­στε­ρά δεν είναι -δεν ήταν ποτέ- μια πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που μόνο αγαπά τους φτω­χούς. Ήταν και η πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που μά­χε­ται ενά­ντια στους πλού­σιους.
Πηγή: Rproject

Διαβάστε περισσότερα

Απεργούμε!

Αύριο απεργούμε. Απεργούμε γιατί τίποτα δεν άλλαξε και γιατί όλοι μαζί, μνημονιακοί και «αντιμνημονιακοί» ρημάζουν την κοινωνία, ξεπουλάνε τον τόπο, εμπαίζουν τον λαό.

    Απεργούμε. Γιατί μνημονιακοί και «αντιμνημονιακοί» εξευτέλισαν τους γέροντές μας. Γιατί τους έκοψαν το 50% των συντάξεών τους και τώρα μεθοδεύουν να τους κόψουν και το άλλο 50% από τα ψίχουλα που τους απέμειναν.
    Απεργούμε. Γιατί μνημονιακοί και «αντιμνημονιακοί» σπρώχνουν 200.000 έως και 500.000 οικογένειες στον Καιάδα των πλειστηριασμών την ώρα που ψηφίζουν την μια μετά την άλλη τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.
    Απεργούμε. Γιατί μνημονιακοί και «αντιμνημονιακοί», συνεχίζουν την ίδια  πολιτική που έχει οδηγήσει 350.000 οικογένειες να μην έχουν ούτε ένα εργαζόμενο μέλος.
    Απεργούμε. Γιατί δεξιοί και «αριστεροί» στον όνομα της «ανάπτυξης» ξεπουλάνε τον τόπο στις γερμανικές «Fraport», την ώρα που 9 στους 10 άνεργους έχουν αποκλειστεί ακόμα κι από αυτό το επίδομα ανεργίας!
    Απεργούμε. Γιατί με ή χωρίς «διαπραγματεύσεις» έχουν εξευτελίσει την ανθρώπινη ύπαρξη. Γιατί η «σωτηρία» τους, και των δεξιών και των δήθεν «αριστερών», είναι συνώνυμη του εξανδραποδισμού.
    Απεργούμε. Γιατί και τα «αριστερά» Μνημόνια, το ίδιο με τα «δεξιά» Μνημόνια, είναι η πολιτική της χρεοκοπίας εκατομμυρίων ανθρώπων του λαού. Της αδιανόητης ανεργίας, των συσσιτίων, της φτώχειας, της μετανάστευσης, του σφαγιασμού κάθε κοινωνικού και εργασιακού δικαιώματος.
    Απεργούμε. Γιατί έχουν το θράσος να μιλούν για «ελπίδα» οι προδότες και οι μικρέμποροι της ελπίδας, οι «εγγυητές» της θυσίας της Ελλάδας μέσα σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που ξεβράζει νεκρά παιδιά στις ακτές των ελληνικών νησιών.
    Απεργούμε. Γιατί δεν ανεχόμαστε το δούλεμα από αυτούς που ξεκίνησαν από το «καταργούμε τα Μνημόνια» για να περάσουν στο «το 70% του Μνημονίου είναι καλό» και να καταλήξουν στο τρίτο, το… «αριστερό» και τρισβάρβαρο Μνημόνιο που έρχεται να ισοπεδώσει ακόμα και τα ερείπια που προκάλεσαν τα δυο προηγούμενα.
    Απεργούμε. Γιατί αυτοί που θα επέστρεφαν την 13^η σύνταξη τώρα κόβουν και την… 11^η. Γιατί αυτοί που θα προστάτευαν τον αδύναμο, τώρα παζαρεύουν πως θα βγάζουν το σπίτι του στο σφυρί. Γιατί εκείνοι που ρητόρευαν υπέρ των φτωχών, τώρα κόβουν στο μισό το επίδομα θέρμανσης και είναι εκείνοι που ξεκινούν τις μαζικές διακοπές ρεύματος.
    Απεργούμε. Γιατί αυτοί που δήλωναν εχθροί των Πράξεων Νομοθετικών Περιεχομένου επειδή εκτός των άλλων «νόθευε τη δημοκρατία» και «άνοιγε δρόμο στο φίδι του φασισμού», έχουν μετατραπεί σε επιστήμονες της «φαστ τρακ» επιβολής Μνημονίων, μεσοπρόθεσμων και προαπαιτούμενων.
    Απεργούμε. Πρέπει να απεργήσουμε. Γιατί πίνουν το αίμα του λαού. Γιατί τον λεηλατούν. Τον πτωχεύουν. Τον συνθλίβουν. Γιατί οι λέξεις ωχριούν μπροστά στο ψέμα και στη στυγνότητά τους. Γιατί χτίζουν ένα μακάβριο «νεκροταφείο» ενταφιασμού των δικαιωμάτων και της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.
    Απεργούμε. Και διαδηλώνουμε. Ώστε οι χείμαρροι της αντίστασης να γίνουν λαϊκό ποτάμι και οι αυριανές απεργίες, οι αυριανές διαδηλώσεις να μετατραπούν σε κοινωνική φουσκοθαλασσιά.
    Απεργούμε και διαδηλώνουμε. Όχι από… χόμπι. Ούτε για λόγους… εθιμοτυπίας. Απεργούμε και διαδηλώνουμε ώστε η απάντηση του εργαζόμενου, του άνεργου, του βιοπαλαιστή προς τους «νεκροθάφτες» του, προς όσους έχουν βαλθεί να τον πεθάνουν, να μην επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης:
    Όταν ο λαός σηκώσει το ανάστημά του, όταν κάνει το βήμα μπροστά, όταν τελικά, αρνηθεί να είναι μια ζωντανή «μηχανή» που πεθαίνει για να παράγει τα κέρδη τους και για να πληρώνει τις κρίσεις τους, τότε… Τότε, όλα αυτά τα θρασίμια θα εξαφανιστούν. Θα σαρωθούν!
    Το ξέρουν: Καμία ολιγαρχία, καμία δεσποτεία, καμία κυβέρνηση, «αριστερή», «δεξιά», «κεντροαριστεροδεξιά», καμία τρόικα, δεν μπορεί να τα βάλει με τον οργανωμένο, τον μαζικό, τον ταξικό αγώνα των ανθρώπων που «γυρίζουν τον τροχό».
    Αυτήείναι η αλήθεια: Οι «δήμιοι» είναι ανήμποροι μπροστά στα εκατομμύρια των ανθρώπων που μοχθούν και που «γυρίζουν τον τροχό».  
    Είναι ανήμποροι μπροστά σ’ έναν αποφασισμένο λαό που θα αποφασίσει να σταματήσει να γυρίζει τον τροχό που τον συνθλίβει. Που θα αποφασίσει να  πάρει τον τροχό στα δικά του χέρια για να τον θέσει στην υπηρεσία των δικών του, των λαϊκών αναγκών.
    Αυτή την αλήθεια καλύτερα απ΄ όλους την αναγνωρίζουν εκείνοι, οι ίδιοι, που έχουν αλυσοδέσει τον λαό στον τροχό. Είναι μια αλήθεια που την ξέρουν και οι σμπίροι τους. Αυτοί που εξαπατούν, τρομοκρατούν, εκβιάζουν.

    Οι σημερινοί κυβερνώντες κορδακίζονται πως ό,τι διαπράττουν το διαπράττουν με την… ψήφο του λαού. Ότι έχουν την ανοχή ή ακόμα και την έγκριση του λαού. Απόδειξη – όπως λένε – ότι «ο λαός ήξερε όταν τους ψήφιζε» και ότι τώρα που εφαρμόζουν Μνημόνια «δεν διαμαρτύρεται πολύ», «δεν διαδηλώνει πολύ», «δεν αντιστέκεται πολύ»…
    Ας γίνει, λοιπόν, ο κυνισμός τους, η άθλια παραδοχή τους ότι ήρθαν με την μάσκα του «αριστερού» για να κάνουν την βρώμικη δουλειά που ένας δεξιός δεν θα μπορούσε να την φέρει σε πέρας, ας γίνει όπλο στα χέρια του λαού.  
    Αφού παραδέχονται ότι με όσα του κάνουν ο λαός θα έπρεπε να διαδηλώνει περισσότερο, να απεργεί περισσότερο, τότε πρόκειται για υπέροχη «εξομολόγηση»! Πρόκειται για θαυμάσια ομολογία!
    Αφού κοκορεύονται ότι καταφέρνουν να κρατούν την αντίσταση του λαού σε επίπεδα «κατώτερα των περιστάσεων», μιας και παραδέχονται ότι η επίθεση που έχουν εξαπολύσει και οι «περιστάσεις» που οι ίδιοι δημιούργησαν είναι αφόρητες, είναι φρικτές, είναι απάνθρωπες, τότε ας ακολουθήσουμε την ωραία συμβουλή τους: Ας μετατρέψουμε την απεργία σε λίπασμα, σε παλλαϊκό κάλεσμα προς εκείνους που θα λείπουν από την διαδήλωση.
    Ας γίνει,επομένως, η απεργία και η διαδήλωση η αφετηρία για να σπάσει ο φόβος, να σπάσει η ηττοπάθεια, η αμηχανία, να σπάσει η μοιρολατρία.
    Απεργούμε και γι’ αυτό: Για να σταλεί το πρωί της Πέμπτης από την Ομόνοια, σε όλη την Ελλάδα, το μήνυμα ότι η επόμενη απεργία, η επόμενη διαδήλωση, θα είναι αντίστοιχη με το περιεχόμενο του πολιτικού διλήμματος της εποχής μας.  
    Και το δίλημμα παραμένει το ίδιο. Μας το λένε κατάμουτρα δεξιοί και «αριστεροί» υπασπιστές της πλουτοκρατίας, του ευρωσφαγείου και της τραπεζοκρατίας: `Η θα τους παρακολουθούμε να μας συντρίβουν ή θα ξεσηκωθούμε!
***
Υστερόγραφο: Σήμερα συμπληρώνονται 25 χρόνια από το θάνατο στις 11 Νοέμβρη 1990 του Γιάννη Ρίτσου. Η στήλη την Παρασκευή θα είναι αφιερωμένη στον μεγάλο μας ποιητή.

Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο πραγματικός λόγος που η Δύση δεν θέλει τους πρόσφυγες στα εδάφη της

του system failure

Ορισμένα Δυτικά φερέφωνα αποδεικνύουν την τεράστια υποκρισία της Δύσης όσον αφορά το προσφυγικό. Μπροστά στην πρωτοφανή ανθρωπιστική τραγωδία που εκτυλίσσεται στον υγρό τάφο της Μεσογείου, όπου απελπισμένοι άνθρωποι - μεταξύ των οποίων πολλά μικρά παιδιά - χάνουν τη ζωή τους σχεδόν σε καθημερινή βάση, κάποιοι παίζουν με τη νοημοσύνη μας.

Σύμφωνα με το αφήγημα που ανακυκλώνεται συχνά τελευταία, η Ευρώπη υποτίθεται ότι χρειάζεται τους πρόσφυγες, καθώς αποτελούν μια χρήσιμη εργατική δύναμη. Εκτός του ότι από μόνη της μια τέτοια αντίληψη συνεπάγεται μια σχετική ωμότητα και έναν κυνισμό, καθώς η ανθρώπινη υπόσταση αποκτάει κάποια αξία μόνο εφόσον συμβάλει στην παραγωγική διαδικασία, η αντίληψη αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό πλασματική και υποκριτική.

Ειδικά στην Γερμανία, συγκεκριμένοι κύκλοι διέδιδαν πρόσφατα αυτή την αντίληψη, προσπαθώντας να αναδείξουν το πρόσωπο μιας υποτίθεται σύγχρονης και προοδευτικής χώρας. Μιας χώρας που δεν έχει κανένα λόγο να αποτρέψει τους "χρήσιμους" πρόσφυγες να εισέλθουν στο έδαφός της, για να ξεφύγουν από την κόλαση της Μέσης Ανατολής, για την οποία η ίδια η Δύση είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό υπεύθυνη.

Η "πολιτισμένη" αυτή στάση κατέρρευσε γρήγορα και η Γερμανία αποφάσισε να μπλοκάρει το ρεύμα των προσφύγων, καθώς έβλεπε άλλες χώρες κοντά στα σύνορά της να κάνουν το ίδιο, αγνοώντας οποιαδήποτε έκκληση για κοινή πολιτική στο μεγάλο πρόβλημα που προέκυψε. Καμία κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική, καμία αλληλεγγύη. Τίποτα δεν απέμεινε που να θυμίζει τις αξίες πάνω στις οποίες υποτίθεται ότι χτίστηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το ρεσιτάλ υποκρισίας συνεχίστηκε από την - κατειλημμένη από τα λόμπι - Κομισιόν, που ανακοίνωσε, ότι τα τρία εκατομμύρια ανθρώπων που θα έρθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως το 2017 ζητώντας άσυλο, θα μπορούσαν να δώσουν ώθηση στην Ευρωπαϊκή οικονομία. Κάποιος θα μπορούσε να κάνει την απλή σκέψη: γιατί η ΕΕ χρειάζεται πρόσθετο εργατικό δυναμικό με μια ήδη τόσο υψηλή ανεργία; Μόνο η κατεστραμμένη Ελλάδα, ένα μικρό μόνο κομμάτι της Ευρωπαϊκής οικονομίας, έχει τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο ανέργους, χωρίς να φαίνονται προοπτικές βελτίωσης.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη από αυτή που παρουσιάζουν οι Ευρωπαϊκές υποκριτικές μαριονέτες. Η αλήθεια είναι ότι τα λόμπι των μεγάλων εταιριών και τραπεζών θέλουν να "ξεφορτωθούν" το αχρείαστο και υψηλού κόστους ανθρώπινο εργατικό δυναμικό, καθώς προχωρούν γρήγορα στην υπερ-αυτοματοποίηση της παραγωγής. Το βλέπουμε στο Ελληνικό πείραμα. Παρά την ολοκληρωτική καταστροφή που επέφεραν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ειδικά τα τελευταία πέντε χρόνια, οι ευρω-μαριονέτες επιμένουν στις πολιτικές αυτές, γιατί το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί με κάθε τρόπο.

Τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει δραματικά. Το μεγάλο κεφάλαιο σπάει το κοινωνικό συμβόλαιο. Όχι μόνο δεν χρειάζεται πρόσθετο εργατικό δυναμικό, αλλά αντίθετα, θέλει να "ξεφορτωθεί" κι άλλο.

Ένας συγκεκριμένος μηχανισμός ενεργοποιείται από τους πλουτοκράτες που ελέγχουν όλα τα κέντρα αποφάσεων. Επισήμως, οι πολιτικοί-μαριονέτες προσπαθούν να διατηρήσουν (με πολύ κόπο πλέον) την ψευδαίσθηση μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης πιστή στις αρχές που υποτίθεται ότι πρεσβεύει: τον απόλυτο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, που επιβάλει το "καλωσόρισμα" των προσφύγων, έστω και ως χρήσιμη εργατική δύναμη.

Έτσι, οι πολιτικοί-υπηρέτες των πλουτοκρατών, από τη μια επιχειρούν να καθησυχάσουν τις χιλιάδες των Ευρωπαίων πολιτών που πιστεύουν στην προοδευτική Ευρώπη και συμπαραστέκονται στους πρόσφυγες, από την άλλη, βάζουν φιτίλια στους ακροδεξιούς και εθνικιστές, στέλνοντάς τους το σήμα ότι οι πρόσφυγες θα τους πάρουν τις όποιες θέσεις εργασίας έχουν απομείνει.

Μ'αυτό τον τρόπο, ενεργοποιείται από τους πλουτοκράτες το κομμάτι του μηχανισμού που λειτουργεί με βάση την κρυφή ατζέντα. Οι πρόσφυγες είναι μόνο ένα επιπρόσθετο πρόβλημα που πρέπει να το "ξεφορτωθούν" μαζί με το υπόλοιπο "άχρηστο" εργατικό δυναμικό. Κάποιος πρέπει να κάνει τη βρόμικη δουλειά: οι ακραίοι εθνικιστές και οι φασίστες θα την κάνουν. Ιστορικά, κινητοποιούνται κάθε φορά που το μεγάλο κεφάλαιο τους έχει ανάγκη. Το ίδιο γίνεται και τώρα.

Διαβάστε περισσότερα

Μήπως θα κάνει και… δημοψήφισμα;

Ήδη από τον Αύγουστο, με το Μνημόνιο, έχουν βάλλει την υπογραφή τους για την κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας. Αλλά τώρα – λένε – δίνουν… μάχη για να προστατέψουν τους αδύναμους.
    Ήδη από τον Αύγουστο, με το Μνημόνιο, έχουν βάλλει την υπογραφή τους για την κατεδάφιση ακόμα και των ερειπίων που έχουν απομείνει από το συνταξιοδοτικό και το ασφαλιστικό. Αλλά τώρα – λένε – κάνουν… διαπραγμάτευση υπέρ των αδύνατων.
    Μάλιστα ο κύριος πρωθυπουργός – όπως λένε οι συνεργάτες και τα παπαγαλάκια του – αναζητά… «πολιτική λύση».  Σιγά μην κάνει και… δημοψήφισμα!
    Η’ για να είμαστε πιο ακριβείς, ελπίζουμε η «αντίστασή του» να μην φτάσει μέχρι την διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Γιατί τότε ένα είναι σίγουρο: Δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα…
    Με τούτα και με κείνα η τραγωδία του ελληνικού λαού συνεχίζεται. Μια τραγωδία που εξελίσσεται παράλληλα με την κωμωδία στην οποία πρωταγωνιστεί το αστικό, μνημονιακό, πολιτικό σύστημα.
    Φτάσαμε – και είναι χαρακτηριστικό αυτό – στο σημείο να βγαίνει η ΝΔ και να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι λέει «ναι σε όλα» στους δανειστές!
    Δηλαδή, οι μέχρι χτες «νενέκοι» της ΝΔ (κατά την ορολογία του ΣΥΡΙΖΑ), εμφανίζονται σαν «αντιστασιακοί», και οι πρώην «αντιστασιακοί» της δήθεν «Αριστεράς» έχουν πάρει τη θέση των «νενέκων». Τόμπολα!  
    Ο,τι ζούμε μόνο καινούργιο δεν είναι. Το έργο με την δόση και την υποδόση της κάθε δόσης, που φέρνει νέα μέτρα πάνω στα προηγούμενα και που ανοίγει το δρόμο για τα επόμενα, παίζεται 5 χρόνια τώρα.
    Κάθε φορά ο κοινός παρονομαστής του προπαγανδιστικού τρόμου που εκτοξεύεται ώστε να παραλύσει κάθε κοινωνική αντίδραση, για να διατηρηθεί ο λαός σε κατάσταση σοκ, αμηχανίας και παροπλισμού, είναι τούτος:
    Αν δεν συμφωνήσουμε (σε Μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, εφαρμοστικούς, προαπαιτούμενα κλπ) θα καταστραφούμε διότι θα πτωχεύσουμε. Και τι λοιπόν, προτείνεται σαν αντίδοτο;
    Το φερόμενο σαν αντίδοτο δεν είναι άλλο, τελικά, από το να πτωχεύσουμε και να φτωχοποιηθούμε για να μην… καταστραφούμε. Τόμπολα!
    Όλο αυτό το σήριαλ του τρόμου και της καταστροφής έχει περιγραφεί άριστα από κάποιον υπεράνω υποψίας. Από τον ίδιο τον κ.Τσίπρα!
    Μόνο που τότε ο κ.Τσίπρας ήταν στην αντιπολίτευση.
    Ας θυμηθούμε, λοιπόν, πως περιέγραφε ο Τσίπρας της αντιπολίτευσης όσα κάνει σήμερα ο Τσίπρας της κυβέρνησης.
    Το απόσπασμα που ακολουθεί δεν είναι από συνομιλία του κ.Τσίπρα με το είδωλό του μπροστά στον καθρέφτη του. Είναι απόσπασμα από ομιλία του στη Λαμία. Ήταν 29 Νοεμβρίου 2014. Μόλις δυο μήνες, δηλαδή, πριν από τις εκλογές του Γενάρη. Μόλις δέκα μήνες πριν από την επιβολή και υπερψήφιση του «Μνημονίου Τσίπρα».
    Προτείνουμε να δοθεί προσοχή ειδικά στο σημείο που ο πρωθυπουργός συμπυκνώνει – ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης – το συλλογισμό του κάνοντας λόγο για την «αυτογελοιοποίηση» όσων το παίζουν «αντιστασιακοί» για εσωτερική κατανάλωση και χρησιμοποιούν κάθε λογής τερτίπια και επικοινωνιακές φούσκες για να επιβάλλουν, τελικά, τα Μνημόνια.
    Απολαύστε:
    Έτσι περιέγραφε, τότε, ο κ.Τσίπρας τις μεθοδεύσεις, τις πρακτικές, το ψέμα, τη σκηνοθεσία, την υποκρισία, το «θέατρο», τους εκβιασμούς, την δραματοποιημένη κωμωδία και τα «κολπάκια» του πολιτικού συστήματος που βουλιάζει τον λαό και τον τόπο στην μνημονιακή τραγωδία.
    Σήμερα, πρωταγωνιστής αυτής της κωμωδίας είναι ο ίδιος ο κ.Τσίπρας. Αυτός είναι που, όπως ακριβώς οι προκάτοχοί του, κρύβεται πίσω από την δεδομένη αγριότητα της τρόικας για να απενοχοποιήσει την αγριότητα την δική του, της κυβέρνησής του και του κόμματός του.
    Επομένως, την οδό της απόδρασης του λαού από αυτό το μαρτύριο, έστω κι έτσι, την προσφέρει ο ίδιος ο κ.Τσίπρας.
    Ο λαός οδήγησε στο πολιτικό περιθώριο τους προηγούμενους που τον έφεραν σε αυτό μαρτύριο. Στο ίδιο πολιτικό περιθώριο υπάρχει μια ακόμα κενή θέση. Θα την καλύψει – αργά ή γρήγορα – ο κ.Τσίπρας.
    Αλλά ο κ.Τσίπρας προσφέρει μια ακόμα «υπηρεσία»: Αποδεικνύει ότι δεν αρκεί να αλλάζεις τους πρωταγωνιστές της κωμωδίας για να τερματιστεί η τραγωδία.
    Ήγουν: Πρέπει να ανατρέψεις και τα αίτια της τραγωδίας ώστε να μην υπάρχει χώρος για την εναλλαγή του κάθε νέου χαλίφη στην θέση του παλιού χαλίφη.
    Αυτή είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη ώστε να πάψει να διαιωνίζεται η σαπίλα της Δανιμαρκίας.  

Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Δημήτρης Νανόπουλος: Τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά δεν σου εξασφαλίζουν ότι έχεις παιδεία

Ο διακεκριμένος καθηγητής φυσικής υψηλών ενεργειών και Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Δρ. Δημήτρης Νανόπουλος, σε μια συνέντευξη – μάθημα ζωής, δηλώνει πως του αρέσει να απολαμβάνει «τη ζωή, τον έρωτα, την τέχνη», προτρέπει τους νέους «να πολεμήσουν για τη ζωή που θέλουν να έχουν» και τάσσεται απερίφραστα κατά της δήλωσης του Υπουργού Παιδείας Αριστείδη Μπαλτά «η αριστεία είναι ρετσινιά» ως «επαίσχυντη» και «ακυρωτική». Σήμερα, μπορείτε να τον παρακολουθήσετε στην ομιλία του στο Εθνικό Θέατρο «Ελπίζοντας στην αβεβαιότητα -Η παράλληλη ανατροπή στη φυσική, στις τέχνες και στο θέατρο».
Απολαμβάνω: «O πατέρας μου μού έλεγε: «Παιδί μου, αυτό που έχουμε είναι από εδώ μέχρι εκεί. Ό,τι έχεις, λοιπόν, να το χαίρεσαι και να το απολαμβάνεις». Η απόλαυση είναι μια πραγματικά ουσιαστική λέξη. Σε αντίθεση με την ευτυχία, η οποία είναι φευγάτη, στιγμιαία. Εγώ προσπαθώ να απολαμβάνω τη ζωή, τον έρωτα, την τέχνη, τη φύση, το καλό φαγητό, τους φίλους μου, τις παρέες, το πιοτό, το πούρο, μέσα στην έννοια του μέτρου προφανώς, εν γένει την καλή απλή ζωή. Από κει και πέρα, είμαι ευχαριστημένος που διάλεξα να κάνω κάτι στη ζωή μου, τη φυσική, που με γεμίζει εντελώς».
Βεβαιότητες: «Το χαρακτηριστικό της μοντέρνας φυσικής είναι η αβεβαιότητα. Η φυσική μας λέει ότι τα πάντα είναι αβέβαια. Και όπως θα πω και στην ομιλία μου στο Εθνικό Θέατρο, αν δεν υπήρχε αυτή η αρχή της αβεβαιότητας, δεν θα είμαστε εδώ σήμερα. Παρόλο, όμως, που είμαι υπερασπιστής του παραλόγου και της κβαντικής αβεβαιότητας, στην καθημερινή μας ζωή πρέπει να έχουμε κάποιες βεβαιότητες, κάποιες σταθερές, γιατί αν είναι όλα ρευστά και αβέβαια, πάμε στο χάος και χαθήκαμε. Τώρα, αν έχω μία βεβαιότητα, αυτή είναι ότι αγαπώ τη ζωή και ότι η φυσική είναι η ζωή μου. Νομίζω πως όταν έρθει η ώρα μου, μέχρι την τελευταία μου ανάσα, το χέρι μου όλο και κάποια εξίσωση ή παρατήρηση θα γράφει. Επίσης, μια και μιλάμε για βεβαιότητες, οι Αμερικανοί λένε: ‘Δύο πράγματα είναι βέβαια στη ζωή: ο θάνατος και η εφορία’». (γελάει)
Γεννήθηκα: «Στην Αθήνα, στο μαιευτήριο ‘Ελενα’, στις 13 Σεπτεμβρίου του 1948. Απέναντι από το ‘Ελενα’, στο τότε 3ο Γυμνάσιο και νυν 2ο Πειραματικό, έβγαλα το σχολείο. Δίπλα, ήταν το γνωστό αναμορφωτήριο ‘Στεφανία’, απ’ όπου και η ομώνυμη ταινία. Πιο πέρα, το γήπεδο του Παναθηναϊκού, οπότε καταλαβαίνετε είμαι Παναθηναϊκός. Η μητέρα μου με γέννησε στα 19 της –μια πανέξυπνη γυναίκα, κοντούλα αλλά σπίθα. Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ πράος άνθρωπος. Εγώ έχω πάρει το νεύρο και την ενεργητικότητα της συγχωρεμένης της μάνας μου. Λοιπόν, πίσω στη γέννησή μου, ήταν να γεννηθώ στις 11 Σεπτεμβρίου, αλλά δεν μπορούσα να γεννηθώ, γιατί είχα πολύ μεγάλο κεφάλι και έπρεπε να γίνει καισαρική, αλλά ο γιατρός έλειπε και τελικά έγινε η επέμβαση δύο μέρες μετά. Απ’ ό,τι μου έλεγε η μάνα μου, βγήκα κυριολεκτικά οριακά ζωντανός, καθώς γεννήθηκα μωβ, μπλαβής από την ασφυξία και φυσικά με πολύ μεγάλο κεφάλι. Τόσο μεγάλο στα πρώτα μου παιδικά χρόνια, που όταν με έβλεπαν τα άλλα παιδιά, έφευγαν. Ευτυχώς, πριν πάω στο δημοτικό, πήρε κανονικές διαστάσεις, γιατί το μέγεθός του είχε γίνει βραχνάς για τη μητέρα μου».
Δραπετεύω: «Θεωρώ πως είμαστε από γεννησιμιού μας δραπέτες. Γεννιόμαστε δραπετεύοντας από τη μήτρα της μάνας μας και ζούμε δραπετεύοντας από τον θάνατο. Σκανταλιάρηδες και σκασιάρχες εκ προοιμίου, λοιπόν. (γελάει) Από μικρός, λοιπόν, είχα μεγάλο σεβασμό και αγάπη για τους περιθωριακούς, όχι για κάτι νούμερα που περιφέρονται ως τέτοιοι, αλλά για τους αυθεντικούς, οι οποίοι, λόγω ιδεολογίας, ενσυνείδητα, δεν επιθυμούν να βρίσκονται στο κέντρο των πραγμάτων αλλά δημιουργούν και υπάρχουν στις παρυφές της κοινωνίας. Μιλάω για μεγάλους καλλιτέχνες και λογοτέχνες, που έζησαν ως δραπέτες της κοινωνίας. Γι’ αυτό, το ‘δραπετεύω’ μου ασκεί διαχρονικά μια μαγεία και έλξη».
Ελλάδα: «Είναι πολλά πράγματα για μένα. Καταρχάς, είναι μια πνευματική ιδιότητα, μια υψηλή ιδέα που δημιούργησε τη δημοκρατία, τις επιστήμες και τις τέχνες και αυτή την Ελλάδα φέρω μαζί μου και στο εξωτερικό. Γι’ αυτό και διατήρησα και διατηρώ πάντα την επαφή μου με τη ρίζα μου, την πατρίδα μου. Για μένα, η Ελλάδα είναι κάτι που σχεδόν δεν συνδέεται με τον παρόντα ελληνικό χωροχρόνο. Γι’ αυτό θλίβομαι βαθύτατα με τις πολιτικές-οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων ετών. Είναι μια κατάντια που δεν μας αξίζει. Νομίζω πως ο ελληνικός λαός, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, είμαστε πιο έξυπνοι, πιο έντιμοι από ό,τι μας παρουσιάζουν και δικαιούμαστε καλύτερης τύχης. Οι Ελληνες διαπρέπουν όπου και αν βρεθούν στο εξωτερικό. Μαγιά ικανών ανθρώπων υπάρχει, λοιπόν. Τώρα, πως καταφέραμε και έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει, πρέπει να το δούμε πολύ σοβαρά. Πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Γιατί αυτοί οι κύριοι που ήταν και είναι στη Βουλή εκλέγονται και δρουν με ‘εντολή λαού’, με δημοκρατικές διαδικασίες».
Ευτυχία: «Για να είναι κανείς ευτυχισμένος, πρέπει να του λείπουν μερικά data. Καμιά φορά δε, μπορεί να αφήνουμε εσκεμμένα απ’ έξω μερικά data, για να νιώσουμε κάποια στιγμιαία ευτυχία».
Ζηλεύω: «Εχω ζηλέψει στη ζωή μου, με την έννοια του θαυμασμού και όχι του φθόνου, τους καλούς επιστήμονες. Θα ήθελα να είμαι καλύτερος επιστήμονας, όπως ο Ρίτσαρντ Φάινμαν, ο Βέρνερ Καρλ Χάιζενμπεργκ, ο Πολ Ντιράκ. Έχω, επίσης, θαυμάσει και ζηλέψει το έργο του Τζέιμς Τζόις, του Αλμπέρ Καμί, του Ορσον Ουέλς».
Ήρωες: «Το ότι ζούμε μας καθιστά όλους μικρούς ήρωες. Ο καθένας στον χώρο και στον χρόνο του και ανάλογα με τις δυνατότητές του κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Όμως, η έννοια του ήρωα είναι συνυφασμένη με κείνη της ήττας. Συχνά, πρέπει να ηττηθεί κάποιος για να φανεί το μεγαλείο του, η ηρωική του διάσταση».
Θεός/ Θάνατος: «Το υπαρξιακό ζήτημα του θανάτου γέννησε στον άνθρωπο την ανάγκη για την αναζήτηση του Θεού. Τώρα, λέω πως τον θάνατο δεν τον φοβάμαι ή έτσι, τουλάχιστον, έχω πείσει τον εαυτό μου. Ενδεχομένως, δεν τον πολυσκέφτομαι τον θάνατο, γιατί προσπαθώ να ζω έντονα. Πάντως, στην κηδεία μου θα ήθελα να παίζει του Νίνο Ρότα ένα κομμάτι από το ‘Αμακορντ’ του Φελίνι, όταν μπαίνει το μεγάλο πλοίο, το Ρεξ, στο λιμάνι του Ρίμινι. Θυμάμαι, όταν είχα δει την ταινία στην Αγγλία, σκέφτηκα πως αυτή η μουσική θέλω να παίζει στην κηδεία μου».
Ιστορία: «Είμαστε στο Δημοτικό, στου Ζωγράφου, το 1960 ακριβώς, εγώ 12 ετών. Κάθε Κυριακή, μας πήγαιναν υποχρεωτικά στο Κατηχητικό, στην εκκλησία του Αγίου Θεράποντα. Μια μέρα, μας μίλησαν για τον Ιωσήφ, όχι τον σύζυγο της Παναγίας, αλλά τον γιο του Ιακώβου, τον οποίο αγαπούσε πολύ ο πατέρας του αλλά όχι και τα αδέρφια του. Τον Ιωσήφ κάποια στιγμή τον πέταξαν σε ένα πηγάδι και μετά βρέθηκε στην Αίγυπτο, όπου έγινε πρίγκιπας. Για να μην μακρηγορούμε, λόγω Ιωσήφ, βρέθηκαν οι Εβραίοι στην Αίγυπτο. Όταν τελείωσε η ιστορία στο κατηχητικό και μας ζήτησαν να γράψουμε το ηθικό δίδαγμα, εγώ έδωσα λευκή κόλλα, γιατί διαφωνούσα ότι ήταν θέλημα Θεού και επέμενα ότι ήταν βασικό ότι τον μισούσαν τα αδέρφια του και του έκαναν κακό. Το τι έγινε στο Κατηχητικό, δεν περιγράφεται! Με έβγαλαν έξω και δεν ξαναπήγα, γεγονός, βέβαια, που πολύ χάρηκα».
Καθρέφτης: «Από το μόνο από το οποίο δεν μπορούμε να κρυφτούμε είναι ο εαυτός μας. Λέω, λοιπόν, συχνά στους φίλους μου ότι θέλω να είμαι εντάξει απέναντι στον εαυτό μου, να μην κάνω κακό σε άνθρωπο, γιατί όταν ξυρίζομαι το πρωί μπροστά στον καθρέφτη, θέλω να μου χαμογελάω και να σφυρίζω ωραίες, αγαπημένες μουσικές. Θέλω να μην ντρέπομαι, όταν με αντικρύζω στον καθρέφτη. Γιατί όλοι μας ξέρουμε βαθιά μέσα μας ποιοι πραγματικά είμαστε και τι έχουμε ή δεν έχουμε κάνει. Ισως, αυτοί που αφήνουν γένια να μην θέλουν να αντικρύζουν συχνά τον καθρέφτη τους».
Λάθη: «Όπως έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ: ‘Εμπειρία είναι το όνομα που ο καθένας δίνει στα λάθη του’. Αν δεν κάνεις λάθη, δεν ζεις. Ο Φάινμαν, που είχε κάνει πολλά λάθη, ακόμα και στα δικά του διαγράμματα –και αυτό δεν το λέω υποτιμητικά, έλεγε και γέλαγε: ‘ο μόνος τρόπος να μην κάνεις λάθη είναι να μην κάνεις τίποτα’».
Ματαίωση: «Από μικρό παιδί, όταν έλεγα κάτι, το έκανα. Εχω, λοιπόν, ένα κόκκινο πανί, μία απίστευτα σκληρή στάση όταν μου ματαιώνουν κάτι. Είμαι ανηλεής όταν αισθάνομαι ότι με ματαιώνουν, μου ακυρώνουν κάτι εσκεμμένα. Έχω καταστρέψει σχέσεις λόγω αυτού, όταν ήμουν μικρότερος».
Νέα Γενιά: «Πρέπει να στηριζόμαστε στους νέους. Η νέα γενιά, εξ ορισμού, έχει υποχρέωση να αντιμετωπίζει τα πράγματα και ναι, να τα αλλάζει. Λέμε συχνά ότι παραδίδουμε στους νέους έναν κατεστραμμένο κόσμο, αλλά μήπως και εμείς στα μέσα του περασμένου αιώνα τι βρήκαμε; Δεν είχαμε να φάμε, τρώγαμε ψωμί με αλάτι, αλλά πολεμήσαμε. Πρέπει να πολεμήσουν και οι σημερινοί νέοι για τη ζωή που θέλουν να έχουν. Ας δουν το κινέζικο ιδεόγραμμα της κρίσης, το οποίο σημαίνει ταυτόχρονα και ευκαιρία. Να κάνουν αυτή την κρίση μια μεγάλη ευκαιρία».
Ξαγρυπνώ: «Συνεχώς, συνήθως λόγω δουλειάς. Κατά κάποιον τρόπο, είμαι εθισμένος στο ξενύχτι –τα ελληνικά γονίδια, βλέπετε. Ως θεωρητικός φυσικός, θέλω ησυχία για να δουλέψω και η νύχτα προσφέρεται για δημιουργική εργασία. Βάζω χαμηλά μουσική ή μια ταινία στην τηλεόραση και δουλεύω. Οι καλύτερες ιδέες μου έχουν έρθει νύχτα, ξαγρυπνώντας».
Οχι: «Εχω πει πολλά όχι και σε προσωπικό και σε δημόσιο επίπεδο. Και τώρα τελευταία, έχω πει όχι σε πρόταση μεγάλου κόμματος να κατέβω για βουλευτής επικρατείας. Εχω πει όχι σε διάφορες θέσεις. Κοιτάξτε, εγώ είμαι γεννημένος φυσικός. Δεν έχω πάστα πολιτικού. Δεν μπορώ να αναλάβω θέσεις που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενό μου. Οπότε δεν έχω μετανιώσει που έχω αρνηθεί διάφορες δημόσιες θέσεις, αν και κάποιες ήταν πραγματικά τιμητικές και ήταν δύσκολο να αρνηθώ. Σε προσωπικό επίπεδο, ναι, έχω μετανιώσει για κάποια όχι μου. Γιατί πιστεύω πως είναι καλύτερα να μετανιώνεις για πράγματα που έχεις κάνει, παρά για κείνα που δεν έχεις κάνει».
Παιδεία: «Πέρα από την εγκύκλια παιδεία, πιο σημαντική είναι η ευρύτερη καλλιέργεια και κουλτούρα κάθε ανθρώπου. Τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά δεν σου εξασφαλίζουν ότι έχεις παιδεία. Η παιδεία ξεκινά μέσα από την οικογένεια, από τα ‘μαθήματα’ που θα πάρει το παιδί πρακτικά, δια της μίμησης και του παραδείγματος, από τη μητέρα του και τον πατέρα του, και μετά έρχεται το σχολείο. Αυτά που υποφέρει σήμερα η Ελλάδα είναι αποτέλεσμα ελλειμματικής παιδείας, σε όλα τα επίπεδα».
Ρίσκο: «Στη ζωή πάντα πίστευα πως για να πετύχει κάποιος πρέπει να έχει αίσθηση του ρίσκου, λαγνεία για τη ζωή και άγρια φαντασία. Αρα, το ρίσκο για μένα είναι συνυφασμένο με τις επιλογές μου. Όπως έχει πει και ο Καμί, μου αρέσουν οι άνθρωποι που ρισκάρουν και που πάνε μέχρι την άκρη του γκρεμού, αλλά ταυτόχρονα έχουν και τη σοφία να κάνουν πίσω, όταν πρέπει».
Ραγιαδισμός: «Αυτή η χαρακτηριστική ιδιότητα του νεοέλληνα, της ‘τζάμπα μαγκιάς’, υποθάλπει ένα είδος ραγιαδισμού. Επειδή ξέρει ότι είναι εγκλωβισμένος, νομίζει ότι με τέτοιου είδους ξεσπάσματα αποκτά υπόσταση. Όμως, όπως έχει πει και ο Σεφέρης, ‘είμαστε πολύ για το τίποτα και λίγο για το κάτι’. Και κάπου εδώ ελλοχεύει και ο κίνδυνος της απομόνωσης της Ελλάδας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο Eurogroup, αλλά σε επιστημονικό και πολιτιστικό επίπεδο, γιατί έχουμε μια τάση εγκλωβισμού και γεωγραφικά και ψυχολογικά. Σαν να αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε τους Ευρωπαίους και κλεινόμαστε πίσω στο καβούκι μας. Αλλά η Ελλάδα έχει δώσει τα φώτα της στη Δύση και δικαιωματικά εκεί ανήκει».
Σιωπώ: «Από μικρός, δύσκολα σιωπούσα, όταν έβλεπα ή άκουγα κάτι παράλογο ή άδικο. Δεν μπορώ να αντιστέκομαι στον πειρασμό να παίρνω θέση για πράγματα για τα οποία έχω ισχυρή γνώμη. Για παράδειγμα, πρόσφατα που ακούστηκε μέσα στη Βουλή από τον υπουργό Παιδείας ότι ‘η αριστεία είναι ρετσινιά’, απορώ πως δεν έγινε της κακομοίρας. Μα, είναι ντροπή για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί αυτή η κουβέντα ειπώθηκε από άτομο με επίσημη, θεσμική θέση, από τον υπουργό Παιδείας. Δεύτερον, η δήλωση έγινε από έναν ‘μαρξιστή της Αριστεράς’, όπως ο ίδιος αυτοαποκαλείται. Μου κάνει τρομακτική εντύπωση αυτή η επαίσχυντη δήλωση. Πιστεύω θα μείνει στην ιστορία της Βουλής ότι ο υπουργός Παιδείας το 2015 δήλωσε πως ‘η αριστεία είναι ρετσινιά’ και δεν άνοιξε ρουθούνι. Όταν η επιστήμη έχει κάνει τόσα θηριώδη άλματα, όταν αυτά τα άλματα έχουν γίνει χάριν κάποιων αρίστων, μια τέτοια δήλωση είναι τουλάχιστον ακυρωτική».
Τρέλα: «Καλά, είμαι γνωστός τρελός! (γελάει) Πιστεύω πως οι ‘τρελοί’ πάνε αυτόν τον κόσμο μπροστά. Ο Αρχιμήδης, ο Ντα Βίντσι, ο Μότσαρτ είναι ιδιοφυείς τρελοί που άλλαξαν τον ρουν της επιστήμης και της τέχνης».
Τύχη/ Τίποτα: «Το σύμπαν δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια τυχαία διακύμανση του τίποτα. Εδώ, ενώνεται η κβαντική φυσική και κοσμολογία με την υπαρξιακή φιλοσοφία».
Υπονόμευση: «Την έχω νιώσει στο πετσί μου την υπονόμευση, τον φθόνο. Είναι πραγματικά απίστευτο πως κάποιοι άνθρωποι, αντί να ζουν και να απολαμβάνουν τη ζωή τους, ζουν μισανθρωπικά και τοξικά υπονομεύοντας τον διπλανό τους. Βρε, ζήστε τη ζωή σας και αφήστε τους άλλους να κάνουν ό,τι νομίζουν. Και αν κάνουν κάτι καλό, μιμηθείτε το, προχωρήστε το, εξελίξτε το».
Φόβοι: «Επειδή το μυαλό μου τρέχει πολύ γρήγορα –και αυτό είναι και καλό και κακό, καμιά φορά όταν ακούσω ή μάθω ένα άσχημο μαντάτο, αυτό το ρημάδι το μυαλό τρέχει τόσο γρήγορα στην πιο αρνητική εξέλιξη του πράγματος, που με διαλύει. Αυτή, όμως, η πρακτική έχει αποδειχτεί ενίοτε τόσο λάθος, που έχω περάσει φοβερές στεναχώριες δημιουργώντας τέρατα, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων. Κι ενώ στεναχωρήθηκα σφόδρα, χωρίς λόγο τελικά, το σύστημά μου, τα κύτταρά μου σίγουρα έχουν πληρώσει και έχουν καταγράψει όλο αυτό το στρεσάρισμα. Πολύ φοβάμαι αυτή την πλευρά μου».
Χρόνος-Χώρος: «Ζούμε σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο εντελώς τυχαία, αλλά ο καθένας από εμάς θα πρέπει να κάνει όσο καλύτερη χρήση μπορεί αυτού του χωροχρονικού του δεδομένου, πέρα από μισαλλοδοξίες, δόγματα ή δοξασίες που μας εγκλωβίζουν. Αυτή η τυχαιότητα του χωροχρόνου και πόσο αυτή μας καθορίζει είναι εκπληκτική, αν τη σκεφτεί κανείς».
Ψάχνω: «Ψάχνω να καταλάβω τον κόσμο. Όπως έχει πει και ο Αϊνστάιν, η φυσική είναι ένα ραφινάρισμα της καθημερινής σκέψης. Το ρήμα ‘ψάχνω’ είναι το raison d’être του ερευνητή, με παραφυάδες του την οξυδέρκεια και τη φαντασία, ώστε να μένει η ουσία, ο πυρήνας της έρευνας».
Ωρα να…: «…ζήσουμε».
* «Ελπίζοντας στην αβεβαιότητα -Η παράλληλη ανατροπή στη φυσική, στις τέχνες και στο θέατρο»: Στο πλαίσιο «Συμπόσιο του Μήνα», που διοργανώνει το Εθνικό Θέατρο, σήμερα Τρίτη 24 Φεβρουαρίου και ώρα 20:00, ομιλητής είναι ο κ. Δημήτρης Νανόπουλος (Εθνικό Θέατρο – Κεντρική Σκηνή, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 2105288170,-171,-173, www.n-t.gr). Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη. Για τη συμμετοχή θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας κατά την προσέλευση.
Διαβάστε τη συνέντευξη, ακούγοντας πέντε αγαπημένα μουσικά κομμάτια του Δημήτρη Νανόπουλου:
– « Piano concerto n. No. 21 in C major», Wolfgang Amadeus Mozart
– «Bolero», Maurice Ravel
– «As Time Goes By», «Casablanca» soundtrack
– «The Windmills Of Your Mind», Michel Legrand, «The Thomas Crown Affair» soundtrack
– «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», Στράτος Διονυσίου
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ | τίτλος άρθρου: Από το Α έως το Ω: Δημήτρης Νανόπουλος

Διαβάστε περισσότερα