Μια νέα Μοίρα; - ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Αφού ακόμα κι ο Θεός, ή τέλος πάντων κάποιος που τον υποδύεται, απέκτησε λογαριασμό στο τουίτερ και γράφει εκεί μέρα παρά μέρα –τι άλλο– τις σοφίες του, εμείς οι θνητοί δεν μπορούμε παρά να αναφωνήσουμε ζήτω το τουίτερ, το φέισμπουκ, το ίνσταγκραμ και ό,τι άλλο μού διαφεύγει, όχι ονομαστικώς αλλά πρακτικοθεωρητικώς. Ζήτω το ίντερνετ γενικά. Που, αν το δούμε κάπως επιπόλαια, έχει αρκετά από τα γνωρίσματα που αποδίδουν ανέκαθεν οι άνθρωποι στις θεότητές τους: Είναι άπειρο, άναρχο και ατελεύτητο, παντοδύναμο, τα πάνθ’ ορά, καταγράφει και αποθηκεύει· είναι το Καλό, αλλά ταυτόχρονα δεν απαγορεύει την ύπαρξη του Κακού, που του είναι αναγκαία· σέβεται την ελεύθερη βούλησή μας, αλλά όχι απολύτως. Επιπλέον, όπως οι θεοί, δίνει στους πάντες ελπίδα, όποια έχει ανάγκη ο καθένας. Την ελπίδα της γνωριμίας που θα σου προσφέρει τον επί γης παράδεισο. Την ελπίδα ότι θα βρεις, επιτέλους, μια φρασούλα ή πληροφορία που την ψάχνεις χρόνια. Μπορεί κι έναν μακρινό συγγενή ή ξεχασμένο φίλο.
Οπότε; Ολα καλά; Να γιορτάσουμε όλοι τα δεκάχρονα του φέισμπουκ μαζί με τους ευτυχισμένους εφευρέτες του; Να τα γιορτάσουμε. Αλλά, αν είναι δυνατόν, να χειροκροτήσουμε το μέγα θαύμα με το ένα χέρι μόνο. Και με το άλλο να κρατάμε το ποντίκι σε θέση εκτόξευσης, περίπου όπως αθλούνται κατ’ έτος οι Φινλανδοί πετώντας τα παλιά μοντέλα των κινητών τους, μάλλον πριν προλάβουν να χρονίσουν. Γιατί δεν χρειάζεται να είσαι τεχνοφοβικός, όπως καταγγέλλονται από ορισμένους όσοι ψελλίζουν ένα «μήπως», για να δεις ότι και το «ουδέν καλόν αμιγές κακού» ισχύει και δεν είναι επίδειξη αναίτιου σκεπτικισμού.
Η νέα μορφή ιδιωτικότητας έχει προαπαιτούμενο την εκούσια έκθεση· την εκούσια παροχή σε αγνώστους στοιχείων της απόρρητης ταυτότητάς σου. Δεύτερο προαπαιτούμενο, η δίχως πολλές αντιρρήσεις αναγνώριση του δικαιώματος των Ανέλεγκτων Αφανών να διαχειρίζονται κατά βούληση, με σκοπό την ισχύ ή το κέρδος, τις πληροφορίες που αναρτάς καθημερινά. Και αυτό επί της ουσίας σημαίνει προσκύνημα μιας νέας Ειμαρμένης. Δεν είναι δηλαδή ό,τι επαναστατικότερο. Αν επανάσταση είναι, απλοϊκά μιλώντας, η ενίσχυση και διεύρυνση των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου και ο περιορισμός, αν όχι η πλήρης εξάλειψη, των παραγόντων που μειώνουν την ελευθερία του.

Διαβάστε περισσότερα

Η Γραμματεία Μεσολογγίου του ΠΑΜΕ καλεί να σταθούμε στο πλάι του λαού της Κεφαλλονιάς!

                                       Ανακοίνωση:

Η Γραμματεία Μεσολογγίου του ΠΑΜΕ καλεί τα σωματεία των εργαζομένων, τη νεολαία, όλες τις λαϊκές οικογένειες του δήμου και της ευρύτερης περιοχής να σταθούν στο πλάι του λαού της Κεφαλλονιάς που περνά δραματικές στιγμές και να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους συμμετέχοντας με όποιο τρόπο μπορούν στην συγκέντρωση τροφίμων και άλλων υλικών, που δεν χρειάζονται ψυγείο, στις παρακάτω κατηγορίες:

1η Κατηγορία : Φάρμακα και υλικά καθαριότητας,
οινόπνευμα λευκό, πάνες για ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, πάνες για παιδιά, υποσέντονα μιας χρήσης, χαρτί υγείας, χλωρίνες, γάζες άκοπες, φυσιολογικούς ορούς 1000 ml, Betadin solution, Betadin scrable και γάντια μιας χρήσης μέγεθος small. 

2η Κατηγορία : Τρόφιμα που δεν χρειάζονται ψυγείο,

γάλα εβαπορέ, φρυγανιές, άνθος αραβοσίτου, βανίλια, κομπόστες, ζάχαρη, μακαρόνια, ρύζι, φακές, φασόλια και ντοματοπολτός.

3η Κατηγορία :  Νερό και διάφορα είδη πρώτης ανάγκης,

πλαστικά ποτήρια, πιρούνια, κλινοσκεπάσματα, κουβέρτες 

και ράντζα. 

Η συγκέντρωση των τροφίμων και υλικών θα γίνεται  στα γραφεία του παραρτήματος Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ) τηλ. 2631 0 22140 απέναντι από το Δικαστικό Μέγαρο Μεσολογγίου τις παρακάτω ημέρες και ώρες:

Κυριακή  9-2 : πρωί  10.00 - 12.30 

Δευτέρα 10-2 : πρωί 10.00 - 12.30,  απόγευμα 5.00 - 8.00

Τρίτη     11-2 : πρωί 10.00 - 12.30,  απόγευμα 5.00 - 8.00

Τετάρτη 12-2 : πρωί 10.00 - 12.30,  απόγευμα 5.00 - 8.00

Πέμπτη  13-2 : πρωί 10.00 - 12.30,  απόγευμα 5.00 - 8.00

Για το καλύτερο συντονισμό της συγκέντρωσης και της μεταφοράς τους από όλο το δήμο ορίζονται ανά περιοχή οι παρακάτω υπεύθυνοι:

Περιοχή Μεσολογγίου: 

Γερολυμάτος Θύμιος      τηλ.:    6974844808

Περιοχή Ευήνου:

Μαλάτου Σόφη               τηλ.:    6972427787

Περιοχή Αιτωλικού:

Καλογήρου Βάσος         τηλ.:    6974459459

Περιοχή Οινιαδών:

Παπαδάτος Ναπολέων  τηλ.:    6974577758

Καλούνται οι εργαζόμενοι σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς να πάρουν την ευθύνη και όλες οι δυνάμεις, τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΜΕ να πρωτοστατήσουν.

                               

                                Μεσολόγγι 8 - 2 - 2014

Διαβάστε περισσότερα

Ζοζέ Σαραμάγκου: Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Υγροτόπων το blog RsB παρεμβαίνει δια στόματος Ζοζέ Σαραμάγκου:
«Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε».
Ζοζέ Σαραμάγκου (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1998)

Διαβάστε περισσότερα

Αγράμματη εβραιοφαγία - ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Αν ο αντισημιτισμός ήταν κριτήριο για τη μη συμπερίληψη κάποιου στα ψηφοδέλτια των συνταγματικών κομμάτων, το πρόβλημα της συγκρότησής τους θα ήταν πολύ σοβαρό. Ο αντισημιτισμός είναι διάχυτος ακόμα και στις αυτοπροσδιοριζόμενες ως διεθνιστικές δυνάμεις. Εχει βαθιές ρίζες στην ίδια μας την παράδοση (που δεν είναι αποκλειστικά «θετική», όπως πιστεύουμε): σε παραμύθια, παροιμίες, τραγούδια. Ξέρει όμως από καμουφλάζ. Μεταμφιέζεται λοιπόν σε «αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους» ή προφασίζεται πως είναι μόνο αντισιωνιστικός.
Αναλόγως σοβαρό πρόβλημα στη συμπλήρωση των ψηφοδελτίων θα υπήρχε και αν ίσχυε ως κριτήριο εισόδου η ημιεπαρκής γνώση της ιστορίας, έστω και μόνο της δικής μας, όχι των άλλων (που έτσι κι αλλιώς, «τι ιστορία να ’χουν οι δενδρόβιοι»). Αν η ανιστόρητη αγραμματοσύνη λειτουργούσε ως απαγορευτικό, πολλοί, ακόμα και απ’ όσους υπούργεψαν παλιά ή υπουργεύουν σήμερα, θα χρειάζονταν πολύμηνα εντατικά μαθήματα πριν διανοηθούν να πολιτευτούν. Αλλα μετράνε όμως. Αν σε ζεσταίνει παλιό ή καινούργιο τζάκι, αν έχεις άκρες με τα ΜΜΕ, αν έχεις λεφτά για «χορηγίες», αν έτυχε να είσαι συμμαθητής πρωθυπουργού κ.τ.λ.

Στην περίπτωση του κ. Θ. Καρυπίδη, που ο ΣΥΡΙΖΑ τον επέλεξε ως υποψήφιο περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας, συντρέχουν και τα δύο απαγορευτικά: και ο αντισημιτισμός, σε χυδαία εκδοχή, και η πιο ανιστόρητη αγραμματοσύνη. Ακόμα λοιπόν κι αν τον πρότεινε η τοπική κομματική οργάνωση (που δεν είναι βέβαιο), η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να είναι περισσότερο ενημερωμένη για το ποιόν κάποιου που τον προόριζε για τέτοιο αξίωμα. Διότι ο άνθρωπος τυγχάνει εβραιοφάγος του χαμηλότερου δυνατού επιπέδου, δηλαδή του πλέον αγράμματου και αδιάβαστου. Το απέδειξε με όσα έγραψε στο Φέισμπουκ όταν γεννήθηκε η ΝΕΡΙΤ: Μας πληροφόρησε ότι «το ΝΕΡΙΤ είναι εβραϊκό όνομα για κορίτσια που γεννήθηκαν κατά τη Χάνουκα», η δε «Χάνουκα είναι ανθελληνική γιορτή» κατά την οποία «οι Εβραίοι γιορτάζουν τη νίκη τους κατά του Μεγάλου Αλεξάνδρου!!!».

Τα τρία θαυμαστικά δικά του. Ας προσθέσουμε εμείς άλλα τριάντα ώστε να συμπληρωθούν τα 33 χρόνια ζωής του Μεγαλέξανδρου. Ο οποίος, όσο κι αν τον λατρεύουμε σαν αθάνατο, πέθανε το 323 π.Χ. Αρα δεν θα μπορούσε να βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ το 165/164 π.Χ., ώστε να νικηθεί από τους Εβραίους, τον Ιούδα Μακκαβαίο συγκεκριμένα, ηγέτη των εξεγερμένων κατά των Σελευκιδών. Ο οποίος θέσπισε τη Χανουκά, εορτή των Εγκαινίων του Ναού, οργανώνοντας την κάθαρση του Ναού της Ιερουσαλήμ μετά τη βεβήλωσή του από τον Αντίοχο Δ΄ τον Επιφανή. Που και τον Ναό λήστεψε και «φονοκτονίαν εποίησε», κατέσφαξε δηλαδή τους Εβραίους, που δεν έσκυψαν την κεφαλή για να τους «εξελληνίσει»· εξ ου και απεκλήθη Επιμανής. Τι πάει να πει λοιπόν ανθελληνική γιορτή; Την αγάπη τους για την ελευθερία και τον Θεό τους γιορτάζουν οι Ισραηλίτες. Ο,τι κι εμείς στις δικές μας επετείους.

Διαβάστε περισσότερα

ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΕ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Είναι αμφίβολο αν σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο υπάρχει πιο φιλοευρωπαϊκή εφημερίδα -και μάλιστα από βαθιά πεποίθηση, όχι από καιροσκοπισμό- από τη γαλλική «Λε Μοντ». Οταν λοιπόν βλέπει κανείς στην εφημερίδα αυτή, σε περίοπτη θέση, άρθρο με τίτλο «Μια Ευρώπη με έλλειμμα δημοκρατίας», σίγουρα εντυπωσιάζεται. Ακόμη περισσότερο προκαλεί σοκ η ομολογία της «Μοντ» στο άρθρο αυτό ότι η ΕΕ χτίζεται αντιδημοκρατικά, μακριά από τους λαούς της Ευρώπης, μη λαμβάνοντας καθόλου υπόψη τους οι ηγέτες των κρατών της τη βούληση ή τις επιθυμίες των υπηκόων τους.

«Το να κακολογεί κανείς την Κομισιόν δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά η κρίση προσφέρει ένα πρόσχημα για να ξαναρχίσουν οι επιθέσεις... Αυτό το "πράγμα" αποφασίζει για την τύχη μας εν κρυπτώ και παραβύστω. Διαμορφώνει στα παρασκήνια κανόνες που μας τους επιβάλλει. Από την Ευρώπη λείπει η δημοκρατία. Δύσκολο να διαψεύσεις αυτή την ιδέα» παραδέχεται η αρθρογράφος Κλερ Γκατινουά, του Διεθνούς τμήματος της «Μοντ». Η Κομισιόν, η τρόικα, οι ηγέτες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων - όλοι αυτοί οι θεσμοί επιθυμούν να δρουν και όντως δρουν μακριά από τους λαούς της Ευρώπης. «Η χρεοκοπία χωρών της Ευρωζώνης έχει υποχρεώσει σε γρήγορες αποφάσεις, χωρίς γνωμοδότηση των λαών, για τη λήψη μέτρων συχνά καταπιεστικών» παραδέχεται η γαλλική εφημερίδα και συνεχίζει: «Για να απαντήσει στις επείγουσες περιστάσεις, να αποφύγει την αποσύνθεση, την κατάρρευση ή την έκρηξη της ΕΕ, η Ευρώπη αγωνίζεται, αλλά συχνά περιφρονώντας τους λαούς...» υπογραμμίζει.

Η αρθρογράφος δείχνει βαθιά προβληματισμένη από τις πιέσεις που άσκησαν οι Ευρωπαίοι πάνω στον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου στις αρχές Νοεμβρίου του 2011, όταν πήγε και τους είπε ότι θα κάνει δημοψήφισμα στην Ελλάδα. «Το να ερωτηθεί ο (ελληνικός) λαός ήταν εκτός συζήτησης. Δικαίως, ίσως. Αυτό το γεγονός όμως επιβεβαιώνει ότι υπάρχουν θέματα ταμπού, τα οποία οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θέλουν να προσεγγίσουν από φόβο ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη λαϊκή αποδοκιμασία. Το ίδιο συμβαίνει και με τα καλά ή τα κακά του ευρώ» επισημαίνει. Περιγράφει στη συνέχεια με γαλλικό παράδειγμα την απέχθεια που αισθάνονται όλο και εντονότερα οι πολιτικοί για τους ενοχλητικούς γραφειοκράτες των Βρυξελλών. «Ο Αρνό Μοντεμπούρ, υπουργός Παραγωγικής Ανόρθωσης, γνωστός για την ευθύτητα του λόγου του, δεν φοβάται πλέον να διαβεβαιώσει δημοσίως ότι θα ήθελε οι Βρυξέλλες "να τον παρατήσουν ήσυχο"» γραφεί η δημοσιογράφος στο άρθρο της και προσθέτει: «Εξοργισμένος με την Κομισιόν που χώνει τη μύτη της σε κρατικές ενισχύσεις προς επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, στις 22 Ιανουαρίου ο Μοντεμπούρ απαίτησε να παραιτηθεί η Κομισιόν "από την καταχρηστική της εντύπωση για τις εξουσίες της" και "να αναφέρεται περισσότερο στη δημοκρατία"».

Δεν πρόκειται φυσικά για τίποτα σοβαρές κουβέντες, αλλά το γεγονός ότι ακόμη και οι Γάλλοι υπουργοί αισθάνονται ότι πρέπει να πουν κι αυτοί κάτι εναντίον της ΕΕ, προκειμένου να εναρμονιστούν κάπως με τα αισθήματα κατά της ΕΕ που αναπτύσσει εσχάτως ο γαλλικός λαός, είναι ενδεικτικό της τεράστιας κρίσης νομιμοποίησης της ΕΕ στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων πολιτών. «Κάθε κριτική δεν μπορεί παρά να προέρχεται από εξτρεμιστικά κόμματα ή από προσωπικότητες με τις οποίες δεν πρέπει να κάνει κανείς παρέα» γράφει εξοργισμένη με τους ισχυρισμούς των ηγετών των ευρωπαϊκών χωρών η αρθρογράφος της «Μοντ», καθώς αυτές τις «ταμπέλες» προσπαθούν να κολλήσουν σε όποιον ασκεί κριτική στη δράση τους στο πλαίσιο της ΕΕ. «Οι πρόσφατες αποφάσεις που αποσκοπούν στη διόρθωση των χασμάτων του ευρωπαϊκού σχεδίου δεν κάνουν άλλο από το να διατηρούν αυτή την ιδέα μιας Ευρώπης που ανοικοδομείται χωρίς τους λαούς» τονίζει με ιδιαίτερη έμφαση.

Καταπέλτης είναι το άρθρο της «Μοντ» και εναντίον της τρόικας «η οποία υπαγορεύει την οικονομική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουν οι χώρες που λαμβάνουν βοήθεια, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία ή η Πορτογαλία», όπως γράφει. «Η επιτόπια δράση των «ανθρώπων με τα μαύρα κοστούμια», η οποία επισκιάζεται από τις αφαιρέσεις (δημοσίων υπαλλήλων, κοινωνικών δαπανών, χρημάτων για τις συντάξεις...) έχει οξύνει τις κατηγορίες εναντίον τους για αυταρχισμό» υπογραμμίζει.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Διαβάστε περισσότερα

Κυβερνούν και διαφθείρουν...

Οσον παρατείνεται ο βίος αυτής της κυβέρνησης, τόσο πιο δύσκολα θα γίνει δυνατόν να αναταχθούν τα έργα της. Οχι μόνον διότι το κυβερνητικό σχήμα είναι φορέας όλης της κακοδαιμονίας που μας οδήγησε έως εδώ, όχι μόνον διότι καταστρέφει ενσυνειδήτως ό,τι έχει απομείνει όρθιο, αλλά κυρίως διότι με τη δράση της και τη ρητορική της διαφθείρει τα βασικά,
τα απαραίτητα εκείνα άνευ των οποίων ουδεμία κοινωνία δύναται να λειτουργεί, ουδέν κράτος δύναται να ίσταται.
Καθημερινώς αυτή η κυβέρνηση διασύρει τη λογική. Μετέρχεται τον παραλογισμό, τις δοκησισοφίες και τις διαστρεβλώσεις κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της. Να αναφέρω παραδείγματα; θα χρειαζόταν ένα σεντόνι. Διπλόφαρδο. Παραλογισμοί χωρίς τέλος (όπως ο ευφυής χειρισμός του συσχετισμού ύφεση - ανεργία - φορολόγηση), αλλά όχι άνευ σκοπού. Διότι το παράλογο είναι στα χέρια αυτής της κυβέρνησης ένα από τα όπλα που έχει στρέψει εναντίον της χώρας. Διότι η δολοφονία της λογικής είναι προϋπόθεση για την καταστροφή της χώρας. Και η χώρα πρέπει να καταστραφεί, να αλλάξει μορφή, να ενταχθεί στο νέο γεωπολιτικό τοπίο, όχι μόνον εις όσα αφορούν την εργασία και τις παραγωγικές σχέσεις, αλλά και την ίδια της την υπόσταση.
Καθημερινώς αυτή η κυβέρνηση συνθλίβει την ηθική, διακωμωδεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα, όχι μόνον διότι στο στέμμα της κορδώνονται και βακχεύουν οι φοροφυγάδες, οι μιζαδόροι και οι τοκογλύφοι, αλλά διότι η ίδια έχει βάλει βαθειά το μαχαίρι μέσα στα σπλάχνα της κοινωνίας και τη διαιρεί (για να βασιλεύει). Διαιρεί τα στρώματα και τις τάξεις, στρέφει τους πάντες εναντίον των πάντων, και στο τέλος τούς αλαλιάζει όλους. Παραδείγματα; θα χρειαζόταν ένα σεντόνι. Διπλοδιπλόφαρδο.
Καθημερινώς η κυβέρνηση λέει ψέματα. Για το χρέος. Για τα δάνεια. Για τα Μνημόνια, τα νέα μέτρα, για όλα. Ταπεινώνει διαρκώς τους πολίτες, τους ενοχοποιεί για όσα τους κάνει, τους μέμφεται για να τους κάνει κι άλλα - με έναν λόγο τούς διαφθείρει. Ενίοτε και με την αρχαία έννοια του ρήματος: τους σκοτώνει. (Αλλωστε όπως εν τη σοφία της μέσα στη διαχρονία της μαρτυρά η γλώσσα, τι άλλο από θάνατος είναι η διαφθορά;)
Ομως, κι αυτήν την ίδια τη γλώσσα τη διαφθείρει αυτή η κυβέρνηση χρησιμοποιώντας ευφημισμούς και παρενδύσεις για όλα τα μείζονα και τα κρίσιμα. Οπως διαφθείρει και τον δημόσιο (δια)λογο καθαιρώντας τον σε επίπεδο χαλκείων τύπου Κεδίκογλου, απειλών τύπου Σαμαρά, αερολογιών τύπου Αδώνιδος, απιθανοτήτων τύπου Στουρνάρα, σκαιότητος και ιταμότητος τύπου Βενιζέλου, παρλαπιπολογιών επιπέδου παπαγάλων και φερεφώνων.
Οσον η κυβέρνηση αυτή θα κυβερνά, θα μαγαρίζει και θα ατιμάζει τα στοιχειώδη φυλαχτά μιας κοινωνίας. Εχει στήσει στην Αγορά αγάλματα χυδαίων θεών και υποχρεώνει τους πολίτες να θυσιάζουν το αίμα τους στον Κυνισμό, τον Φόβο, την Υποτέλεια και τον Μαμωνά των Τόκων, στη Διαφθορά και τη Διαπλοκή, στον Μολώχ των Αυτοκτονιών και στην Καταστολή, στη
Βία, την Υποκρισία, την Ιδιοτέλεια και την Τράπεζα - ένα Πάνθεον της Ελεεινής μορφής που καθημερινώς ευλογεί πατριδοκάπηλους, γενίτσαρους και γκαουλάιτερ να ξεσχίζουν τους θεσμούς, να ποδοπατούν το Σύνταγμα, να απελπίζουν τους πολίτες, να τους διαγουμίζουν τις δουλειές και τα σπίτια, να τους κλείνουν τα μαγαζιά, να τους παραδίδουν στη θλίψη και την τρέλα.
Κάθε μέρα που κυβερνά αυτή η κυβέρνηση των εντολοδόχων και των ανδρεικέλων σπρώχνει την πατρίδα στους έσχατους κινδύνους.
Μια κυβέρνηση offshore της Ντόϋτσε Μπανκ
έτοιμη να σκλαβώσει για τα επόμενα 50-60 χρόνια τη χώρα, πανέτοιμη να σκορπίσει στους πέντε ανέμους το επιστημονικό της δυναμικό, πρόθυμη να ξεπουλήσει φυσικό πλούτο, πόρους, υποδομές κι ενέργεια. Μια κυβέρνηση φονική για τον λαό της,
παράλυτη και παραδομένη εις ό,τι αφορά τα ζωτικά συμφέροντα των πολιτών. Το Σχέδιο Ανάν επανέρχεται, οι λεονταρισμοί Σαμαρά περί ΑΟΖ αποδεικνύονται μια τρύπα στο νερό, η Τουρκία διαρκώς στου χαβά της τον ντορό, το χρονίζον άλγος με τη FYROM έχει ανοίξει συρίγγιο ώς τα Γαυγάμηλα, η Θράκη πάει για ειδική ζώνη και ο κ. Σαμαράς με ηχολήπτη τον κ. Βενιζέλο βγάζει δεκάρικους για «χειροβομβίδες εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ στους καφενέδες», για τη θεωρία των δύο άκρων κι άλλα ηχηρά κουτσαβακίστικα.
Σούζα μπροστά στη Μέρκελ με τα «ουδείς αναμάρτητος», με λυμένο όμως το ζωνάρι μπροστά στους Ελληνες πολίτες να κατηγορεί για τρομοκράτη και δολιοφθορέα όποιον διαμαρτύρεται, φέρ’ ειπείν, γιατί δεν έχουν φάρμακα οι καρκινοπαθείς ή γιατί πεινάνε τα παιδιά ή γιατί θέλουν να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα οι γέροντες.

Κάθε μέρα που περνά και η κυβέρνηση αυτή συνεχίζει να κυβερνά, η λογική, η ηθική, η αξιοπρέπεια, η ελπίδα και κάθε άλλη έκφανση του καλού υφίστανται βαρειές απώλειες. Οχι παράπλευρες. Αλλά στοχευμένες. Για την κυβέρνηση αυτή δεν τίθεται το ερώτημα της ανικανότητας ή της προδοσίας. Διότι το απαντά η υποτέλεια. Και η υποτέλεια σ’ αυτό το ερώτημα δίνει μία και μόνη απάντηση.
Υ.Γ.: Εννοείται ότι είναι απολύτως απαράδεκτη η χοντροκομμένη παρέμβαση της Αμερικανοεβραϊκής Επιτροπής (AJC), με έδρα τη Νέα Υόρκη, στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ εις ό,τι αφορά το θέμα του κ. Καρυπίδη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κατεχόμενο κόμμα. Μπορεί να τακτοποιεί τα του οίκου του χωρίς ξένες τρόικες. Μάλιστα η έκκληση του κ. Ντέιβιντ Χάρις, Εκτελεστικού Διευθυντή της AJC στον κ. Σαμαρά να ’χει τον νου του για τον αντισημιτισμό στην Ελλάδα, δείχνει πώς αντιλαμβάνονται οι διεθνείς βραχίονες του Ισραήλ την υπόσταση του κάθε κράτους.
Ας παραιτηθούν οι Ισραηλινοί από τον ένοπλο ρατσισμό τους κατά των Παλαιστινίων και πολλοί από αυτούς που σήμερα συκοφαντούνται ως αντισημίτες, θα τους επικροτήσουν.
Αλλά, αν είναι μια φορά απαράδεκτο το θράσος της κάθε AJC, είναι δύο φορές ανησυχητικό το ευήκοον ους που τείνουν σε τέτοιες παρεμβάσεις δυνάμεις, και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, και μέσα σε άλλα κόμματα, που δείχνουν να αντιλαμβάνονται βασικούς μηχανισμούς του ιμπεριαλισμού ως ακίνδυνες ΜΚΟ - «ακίνδυνες» που λέει ο λόγος, για τις περισσότερες απ’ αυτές...
Υ.Γ.2: Ο κ. Καρυπίδης ήταν ένα λάθος. Και τα λάθη δεν είναι προς θάνατον, διορθώνονται...


email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

50 χρόνια Μνημόνιο!

 Προσοχή: Δεν πρόκειται για σενάριο! Πρόκειται για ειλημμένη απόφαση που βρίσκεται στο στάδιο της τελικής επεξεργασίας: Φέρνουν νέο Μνημόνιο διάρκειας 50 ετών! Αλλά θα το βαφτίσουν… «επιμήκυνση». Φέρνουν νέα δανειακή σύμβαση! Αλλά θα την βαφτίσουν… «τρενάκι με μπαταρίες». Φέρνουν νέο σχήμα τρόικας! Αλλά θα το βαφτίσουν… «περεστρόικα».

«Λύση-ανάσα» θεωρείται από ορισμένους το πεντηκονταετές (!) μνημόνιο που μας ετοιμάζουν… (από το χθεσινό πρωτοσέλιδο της Ημερησίας)

   Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είναι τόσο διαποτισμένοι από αντιλαϊκό κανιβαλισμό, είναι τόσο «ψεκασμένοι» από το δηλητήριο της αντικοινωνικής βαρβαρότητας, που έχουν βαλθεί να καταγραφούν στην ιστορία ως «Εφιάλτες» και «Ηρόστρατοι» μαζί!
   Όλα ήταν προσχεδιασμένα και προαποφασισμένα, ήδη από το Καστελόριζο όταν ο Παπανδρέου ανακοίνωσε και επίσημα την μετατροπή της Ελλάδας σε διεθνές πειραματόζωο. Τώρα πια, μετά από 4 χρόνια δυστυχίας και καταστροφής, έφτασε η ώρα να μας το ξεφουρνίσουν και επίσημα: Η Ελλάδα και ο λαός της, για τα επόμενα 50 χρόνια, για μισό αιώνα από σήμερα, θα βρίσκεται σε καθεστώς Μνημονίων!
   Αυτή είναι η αλήθεια! Αυτό είναι το «Μνημόνιο 3» που ετοιμάζουν! Αυτή είναι η νέα δανειακή σύμβαση που από ντόπιους και ξένους «σωτήρες» συντάσσεται στις Βρυξέλλες και που θα μας την παρουσιάσουν σαν μια ακόμα «σωτηρία» - άμα τε και «οριστική λύση»!
   Η «οριστική λύση» τους δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την «τελική λύση» του Ολοκαυτώματος. Αυτή είναι η «σωτηρία», την οποία ευαγγελίζονται για τον ελληνικό λαό! Θα μας δώσουν – λένε – ένα ακόμα δάνειο. Για να μας… «στηρίξουν». Και ο ελληνικός λαός θα έχει «μια και μόνο» υποχρέωση: Να «ζει», αυτός και τα παιδιά του και τα εγγόνια του, για να τους πληρώνει τόκους! Για τα επόμενα 50 χρόνια! Και βλέπουμε! 
   Το έργο το έχουμε ξαναδεί: Δανείζουν την Ελλάδα, υποτίθεται, για να «ορθοποδήσει». Αλλά είναι πασιφανές: Οι πιστωτές μας δεν δανείζουν την Ελλάδα των λαϊκών στρωμάτων. Οι πιστωτές μας επαναχρηματοδοτούν τον εαυτό τους! Με τα δυο πρώτα Μνημόνια «μας» δάνεισαν 237 δισ. ευρώ. Αλλά πρόκειται για λεφτά που δεν τα είδε κανείς – εκτός από τους τραπεζίτες! Πρόκειται για λεφτά που στο όνομα της μείωση του χρέους γιγάντωσαν το χρέος. Οι «σωτήρες» πήραν το χρέος από το 125% του ΑΕΠ και το τίναξαν στο 180% του ΑΕΠ! Πρόκειται για λεφτά που «μας» τα έδωσαν για να τα πάρουν πίσω και τώρα να λένε ότι τους «χρωστάμε» τα διπλάσια!
   Είναι πασιφανές: Οι πιστωτές δίνουν σε «εμάς» δάνεια για να εισπράττουν αυτοί τους τόκους από τα προηγούμενα δάνεια και για να εξασφαλίσουν ότι οι επόμενοι τόκοι θα φέρουν νέα δάνεια κοκ. Αυτόν το φαύλο κύκλο τον βαφτίζουν «βιωσιμότητα του χρέους». Πρόκειται για την κωδικοποιημένη ονομασία ενός βίου αβίωτου στον οποίο έχουν υποβάλλει τον λαό. Σε αυτή τη φρίκη χωρίς τέλος, το ίδιο το σφαχτάρι – ο λαός της Ελλάδας - χρησιμοποιείται και σαν «ενέχυρο»!
   Αυτή είναι η αλήθεια! Τα χρήματα για τα οποία μιλούν δεν αφορούν στον ελληνικό λαό. Δεν έχουν καμία σχέση με τους μισθούς και τις συντάξεις του. Και αυτό το δάνειο η μόνη σχέση που έχει με τους μισθούς είναι ότι λεηλατεί τους μισθούς. Και αυτό το δάνειο η μόνη σχέση που έχει με τις συντάξεις είναι ότι καταργεί τις συντάξεις. Και αυτό το δάνειο φορτώνεται στις λαϊκές πλάτες αλλά καταλήγει στις τσέπες της εγχώριας πλουτοκρατίας και στους ίδιους τους δανειστές. Σε αυτούς επιστρέφουν τα δάνεια - και μάλιστα επιστρέφουν ακριβώς τη στιγμή που «δίνονται». Αυτοί που τα «δίνουν», τα «δίνουν» για να εξασφαλίσουν τα δικά τους κέρδη. Για να εξασφαλίσουν ότι θα εισπράξουν τα τοκογλυφικά από τα παλιότερα δάνεια και για να καπαρώσουν τα μελλοντικά τοκογλυφικά από τα επόμενα δάνεια.
   Η πολιτική τους δεν έχει προηγούμενο: Κουνώντας σαν «καθρεφτάκι» προς «ιθαγενείς» το νέο δάνειο των 10 – 20 δισ. ευρώ, έρχονται να μας πουλήσουν σαν «χορηγία» μια νέα δανειακή σύμβαση με ρήτρα ότι, τελικά, στον ελληνικό λαό αναγνωρίζουν ότι έχει έναν και μοναδικό λόγο ύπαρξης: Να πληρώνει τους νέους τόκους αυτής της διαρκούς ληστείας, ζώντας σκλάβος. Δούλος των 400 ευρώ μισθό. Άνεργος, άστεγος και υποσιτιζόμενος. Για τα επόμενα 50 χρόνια! Και εις τον αιώνα τον άπαντα! Να είναι θαμμένος στα έγκατα του εργασιακού Μεσαίωνα και να αναπνέει τόσο όσο χρειάζεται για να ταΐζει εγχώριους και διεθνείς νταβατζήδες. Να κατοικεί σε μια χώρα που ό,τι έμψυχο ή άψυχο υπάρχει επάνω της θα τελεί εις το διηνεκές υπό το «αγγλικό δίκαιο» και υπό την δικαιοδοσία του δικαστηρίου του Δουκάτου του Λουξεμβούργου!

   Ζούμε ιστορικές στιγμές. Μας έχουν στοιβάξει στο τούνελ και το «φως» για το οποίο μιλούν είναι το ίδιο μας το παρανάλωμα!  Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της Ιστορίας του ελληνικού λαού. Ο λαός της Ελλάδας οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες στο «εκτελεστικό απόσπασμα». Αν και πάλι αφεθεί να του καθορίσουν τη «μοίρα» αυτοί που τον οδήγησαν ως εδώ, τότε το ημερολόγιο στην Ελλάδα μετά από 50 χρόνια θα έχει γυρίσει δύο και τρεις αιώνες πίσω! Μέχρι τώρα μας έχουν γυρίσει σε εποχές Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Όταν ο Έλληνας ήταν συνώνυμο της δυστυχίας και της εξαθλίωσης. Όταν η ύπαρξή του οριζόταν διά νόμου ότι αποτελούσε περιουσιακό στοιχείο των ντόπιων και ξένων δανειστών και τοκογλύφων. Της «Εθνοτράπεζας» της «Ούλεν» και της «Πάουερ». Με το τρίτο Μνημόνιο και με τη νέα δανειακή σύμβαση σχεδιάζουν να μας γυρίσουν ακόμα πιο πίσω. Στην εποχή της Τουρκοκρατίας και της Φραγκοκρατίας!  
   Ο ελληνικός λαός - άλλο ένα «κατόρθωμα» όσων κυβερνούν αυτόν τον τόπο για δεκαετίες - έχει στοχοποιηθεί και έχει μετατραπεί σε ένα παγκόσμιο υπόδειγμα για το πώς τα αρπακτικά του καπιταλισμού θα ξεπεράσουν την κρίση τους, προσθέτοντας νέους αβάσταχτους χαλκάδες στις αλυσίδες των μισθωτών σκλάβων. Εμείς, τα παιδιά μας, οι γέροντές μας, δεχόμαστε καθημερινές ύβρεις. Υφιστάμεθα τη διαστρέβλωση της αλήθειας. Προσβολές της νοημοσύνης μας. Πλύση εγκεφάλου. Προπαγανδιστική λοβοτομή. Τρομοκρατία. Αδίστακτους εκβιασμούς. Δημαγωγία. Εξαπάτηση. Μας σέρνουν στα «Νταχάου» και στις αποβάθρες του σφαγιασμού και έχουν ταυτόχρονα έτοιμους τους «ιστορικούς» τους για να γράψουν ότι υπήρχε κάποτε ένας λαός, ο λαός των Ελλήνων, που όταν δεν πήγαινε από... «συνωστισμό», πήγαινε από «κούρεμα».

   Ζούμε ιστορικές στιγμές: Στον μονομερή και ανελέητο πόλεμο που έχουν εξαπολύσει εναντίον μας έφτασε η στιγμή που οι δήμιοι απαιτούν εκτός από το κορμί να τους παραδώσουμε και την ψυχή μας. Να αρνηθούμε την αξιοπρέπειά μας. Να γίνουμε το εθελόδουλο ενέχυρο και η υποθήκη τους. Δεν τους φτάνει πλέον η πτώχευση και η χρεοκοπία μας. Δεν αρκούνται στην λεηλασία του μισθού και των στοιχειωδέστερων δικαιωμάτων μας. Ζητούν να τους παραδώσουμε ακόμα και το φιλότιμο, ακόμα και τον αυτοσεβασμό μας. Ζητούν να βάλουμε την υπογραφή μας στον πεντηκονταετή (!) ανασκολοπισμό μας!
   Ο κύβος ερρίφθη! Καμία «διαπραγμάτευση» μαζί τους! Καμία «επαναδιαπραγμάτευση»! Καμία υποχώρηση! Καμία ανοχή στα ψέματα και στα νέο έγκλημα της 50χρονης (!) γκιλοτίνας. Πρέπει να φύγουν! Τώρα! Πρέπει να σαρωθούν από μια λαϊκή αντιπολίτευση που δεν παζαρεύει τίποτα μαζί τους γιατί τα έχει ήδη χάσει όλα! Ως εδώ, κύριοι! Τέλος! Ως εδώ! 

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Μας χρωστάνε 10 δισ ευρώ οι κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης.

Γρηγόρης Νικολόπουλος

Τα 10 δισ ευρώ που θα εμφανισθούν εντός των επόμενων μηνών ώς “δώρο” από τους Γερμανούς πρός την Ελλάδα, δηλαδή ώς χρηματοδότηση χωρίς όρους και προυποθέσεις και τα οποία θα είναι το “λουκούμι” για να γλυκάνουν την επόμενη δανειακή σύμβαση που δεν θα ονομάζεται μνημόνιο μεν, αλλά θα είναι μια δανειακή σύμβαση που θα τρέχει σε αντάλλαγμα με τις διαρθρωτικές αλλαγές, δεν είναι δώρο, αλλά συμβατική υποχρέωση των Ευρωπαικών Κεντρικών Τραπεζών που δεν τηρήθηκε εκ μέρους τους.

Συγκεκριμένα, υπάρχουν κάποια ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, αξίας περίπου 5,5 δισ ευρώ, (τα οποία ονομάζονται ομόλογα ANFAS) που δεν περιλαμβάνονταν στο κούρεμα, έμειναν δηλαδή ακούρευτα στα χέρια των ευρωπαικών κεντρικών τραπεζών οι οποίες είχαν δεσμευθεί ότι θα τα διατηρήσουν μέχρι τη λήξη τους και θα τα ανανεώσουν, δηλαδή δεν θα τα εισπράξουν.

Η λήξη αυτών των ομολόγων είναι φέτος, αλλά οι κεντρικές τράπεζες δεν μπορούν να τα ανανεώσουν διότι θεωρείται νομισματική χρηματοδότηση (που απαγορεύεται) και θα πρέπει να τα εισπράξουν. Φυσικά η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει αυτά τα ομόλογα, οπότε η Ευρώπη θα πρέπει να βρεί ένα τρόπο να δώσει στην Ελλάδα τα 10 δισ ευρώ για να τηρηθεί η συμφωνία που η ίδια δεν τηρεί. Αυτά είναι τα 10 δισ που εμφανίζονται τώρα από το Spiegel ώς δώρο προς την Ελλάδα από τον Σόιμπλε και όπως είναι προφανές, δεν είναι καθόλου δώρο. Απλώς, όπως εμείς όταν δεν παίρναμε κάποια μέτρα, βρίσκαμε τα “ισοδύναμα” έτσι τώρα η πλευρά των πιστωτών πρέπει να βρεί ισοδύναμα αξίας 10 δισ για να καλύψει την συμφωνία που δεν τήρησε. Εμφανίζονται δε ώς δώρο Σόιμπλε, διότι αυτός είναι που είπε ότι πρέπει να βρεθούν ισοδύναμα δάνεια για αυτά τα χρήματα.

Η διαπραγμάτευση του Στουρνάρα με την τρόικα τις τελευταίες εβδομάδες, αφορά αυτό ακριβώς το σημείο και σε αυτά τα ομόλογα οφείλεται το μεγαλύτερο μέρος της διαφορετικής εκτίμησης που έχει η ελληνική πλευρά με τους πιστωτές για το χρηματοδοτικό κενό των ετών 2014 και 2015. Επιπλέον αυτών υπάρχουν και τα ομόλογα που είχαν αγοράσει οι τράπεζες επί υπουργίας Αλογοσκούφη τα οποία επίσης δεν μας επιτρέπουν οι Ευρωπαίοι να ανανεώσουμε (τα θεωρούν και αυτά νομισματική χρηματοδότηση και καθώς ελέγχουν το σύνολο των ελληνικών τραπεζών ώς μέτοχοι, δεν δέχονται την ανανέωση τους). Η Ευρώπη δεν δέχεται καν να ανανεώσουμε ούτε τα ομόλογα που μας είχε επιτρέψει να αγοράσουμε μέσα στην κρίση από τη δευτερογενή αγορά. Συνολικά, τα ομόλογα των κενρτικών τραπεζών, τα ομόλογα Αλογοσκούφη και αυτά που είχε αγοράσει δευτερογενώς ο Οργανισμός διαχείρισης χρέους, ανέρχονται σε 20 δισ και φυσικά αν μπορούσαν να ανανεωθούν θα έφερναν την Ελλάδα σε ιδιαίτερα ευνοική θέση. Όλα αυτά θα συζητηθούν στα επόμενα Eurogroup στις 17 Φεβρουαρίου και στις 10 Μαρτίου, οπότε θα ληφθούν και οι τελικές αποφάσεις.

Καθώς οι ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να καλύψουν το κενό των 10 δισ που αφήνει η μη τηρηθείσα συμφωνία, γίνονται σαφώς ελαστικότεροι και με το ύψος του πρωτογεννούς πλεονάσματος. Δίοτι όπως ο καθένας αντιλαμβάνεται, αν δεχθούν ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι μεγαλύτερο από ότι αρχικώς είχε υπολογισθεί, οι ίδιοι θα χρειασθεί να βάλουν λιγότερα λεφτά για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού. Και επειδή τα 10 δισ που θα βάλουν εκτάκτως για την κάλυψη των ομολόγων τους πέφτουν βαριά, δέχονται αιφνιδίως νέες σημαντικές βελτιωμένες εκτιμήσεις για το ύψος του πρωτογεννούς πλεονάσματος. Έτσι λοιπόν, εμφανίζονται οι ίδιοι να προσφέρουν δώρα, ενώ απλώς τα χρωστάνε ώς όρο της παλιότερης συμφωνίας μας.

Η επιτυχία του Στουρνάρα, είναι ότι κατάφερε να συνδέσει αυτά τα δυο μεγέθη και να στριμώξει τους ευρωπαίους σε μια θέση στην οποία βρίσκονται πρώτη φορά στα τέσσερα χρόνια του μνημονίου. Δηλαδή να μην έχουν τηρήσει αυτοί τα συμφωνηθέντα αντί ημών.

Όσο και αν φαίνεται παράξενο αυτή η τροπή θέτει την όλη διαπραγμάτευση σε καλύτερη μοίρα για την Ελλάδα διότι αποκαθίσταται μια ισορροπία υποχρεώσεων και απαιτήσεων. Και η επόμενη δανειακή σύμβαση μετά τη λήξη του Μνημονίου, θα υπογραφεί σε καλύτερες συνθήκες και όρους, από αυτούς υπό τους οποίους είχαν υπογραφεί οι προηγούμενες. Η νέα δανειακή σύμβαση θα έχει ώς προαπαιτούμενα μόνο διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή όσες μεταρρυθμίσεις δεν έκαναν οι μνημονιακές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα και έναντι αυτών θα δίνονται οι δόσεις των δανείων.

Η ελληνική κυβέρνηση διατυμπανίζει ότι “δεχόμαστε νέα δάνεια αλλά με την προυπόθεση ότι οι όροι τους δεν θα περιλαμβάνουν μειώσεις μισθών και συντάξεων και νέους φόρους”. Αυτό είναι ένα επικοινωνιακό κόλπο διότι εκ των πραγμάτων όλοι γνωρίζουν ότι ούτε νέοι φόροι μπορούν να επιβληθούν (δεν θα πληρωθούν), ούτε περιθώρια μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις υπάρχουν. Η τρόικα εξάλλου και οι Ευρωπαίοι πιστωτές, από την αρχή τις διαρθρωτικές αλλαγές και τις αποκρατικοποιήσεις πρότειναν ώς μέτρα και όχι τις μειώσεις μσιθών και συντάξεων, ούτε τους φόρους που επέβαλαν με δική τους επιλογή οι ελληνικές κυβερνήσεις ώς ισοδύναμα μέτρα. Τώρα που πλέον δεν μπορούν να επιβάλλουν άλλους φόρους και να μειώσουν μισθοδοσίες και συντάξεις, καταλήγουν σε αυτό που από την αρχή έπρεπε να κάνουν, δηλαδή τις διαρθρωτικές αλλαγές.

Πηγή: http://www.reporter.gr Το είδαμε στην Παρέμβαση

Διαβάστε περισσότερα

Ανεργία, παραγωγικότητα και 1.388.000 ερωτήματα

Στο 27,8% διαμορφώθηκε η ανεργία στην Ελλάδα τον Οκτώβριο, σημειώνοντας  αύξηση σε σχέση με τον Σεπτέμβριο (27,7%), σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα. Ειδικότερα στην Ελλάδα, ο αριθμός των ανέργων τον Οκτώβριο έφτασε τα 1,388 εκατομμύρια. Δεν υπάρχουν στοιχεία για την ανεργία στην Ελλάδα τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο.
Σταθερή στο 12% παραμένει η ανεργία στην ευρωζώνη από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο.
Συνολικά, τον Δεκέμβριο καταγράφονται 26,200 εκατομμύρια άνεργοι στην ΕΕ και 19,010 εκατομμύρια άνεργοι στην ευρωζώνη.
Τα υψηλότερα επίπεδα ανεργίας στην ΕΕ καταγράφονται στην Ελλάδα (27,8% τον Οκτώβριο), στην Ισπανία (25,8%), στην Κροατία (18,6%) και την Κύπρο (17,5%).
Η μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας μέσα σε έναν χρόνο καταγράφεται στην Κύπρο (από 13,9% σε 17,5%) και στην Ελλάδα (από 26,1% τον Οκτώβριο του 2012 σε 27,8% τον Οκτώβριο του 2013).
Τέλος, αύξηση σημειώθηκε στα ποσοστά ανεργίας των νέων (κάτω των 25 ετών) στην Ελλάδα, από 56,8% το Σεπτέμβριο, στο 59,2% τον Οκτώβριο.
Με αυτά τα ποσοστά, η Ελλάδα εξακολουθεί να κατέχει τη θλιβερή πρωτιά στην ΕΕ στην ανεργία των νέων και ακολουθούν η Ισπανία (54,3%) και η Κροατία (49,2%).
Αυτά είναι τα νούμερα, που έρχονται να διευκρινίσουν τον πανηγυρισμό του πρωθυπουργού ότι η Ελλάδα έγινε επιτέλους μια …κανονική χώρα.
Μας έφερε λοιπόν η θεομηνία της κρίσης, μια υψηλή ανεργία, κάτι σαν τραγικό αλλά φυσικό και αναπόδραστο φαινόμενο;
Ας το δούμε αλλιώς.
Πρώτο, ας συγκρατήσουμε ότι η έξαρση της ανεργίας  συμβαίνει σε  όλο τον καπιταλιστικό κόσμο και όχι μόνο στην Ελλάδα ή στην Κύπρο και την Ισπανία.  Εκεί πράγματι παροξύνεται λόγω των ‘’προγραμμάτων σωτηρίας’’ της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Δεύτερο, το ζήτημα της ανεργίας, έχει μια διαχρονική εξέλιξη  που  έχει τη σημασία να τη δούμε.

 

Τι μας λέει το παρακάτω σχηματικό διάγραμμα, με στοιχεία από τις ΗΠΑ για το 2004;

Ένας μέσος εργάτης χρειαζόταν μόνο 11 ώρες εργασίας τη βδομάδα για  την ίδια παραγωγή με ένα εργάτη ο οποίος το 1950 θα εργαζόταν 40 ώρες τη βδομάδα.
Παρατηρούμε ότι ο αριθμός των ωρών εργασίας τη βδομάδα που απαιτούνται για το ίδιο αποτέλεσμα  παραγωγής  μιας εργασίας  40 ωρών τη βδομάδα το 1950, μειώνεται κατά μία ώρα ανά έτος μέχρι τα μέσα του 1970. Στην  συνέχεια ελαττώνεται με ένα ρυθμό περίπου μισής ώρας κάθε χρονιά.
Τα στοιχεία τα διαγράμματος σταματούν στο 2004. Αν όμως υποτεθεί ότι η παραγωγικότητα βαίνει αυξανόμενη με τους μειωμένους έστω ρυθμούς ποια θα είναι η εικόνα το 2050;
Το επόμενο διάγραμμα, μας λέει ότι σε 40 περίπου χρόνια, το 2050, ένας εργάτης θα χρειάζεται 6 ώρες για  την ίδια παραγωγή, που θα παρήγαγε ένας εργάτης  το 1950 σε 40 ώρες.

 

Λέτε να συμβεί, όπως το υπαγορεύει η λογική, η δυνατότητα και το συλλογικό κοινωνικό συμφέρον για απαλλαγή από το άχθος και αύξηση του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου κοινωνικής ζωής;

Κάπως έτσι σκέφτονταν οι εργαζόμενοι, λίγα χρόνια πριν την προηγούμενη μεγάλη κρίση του περασμένου αιώνα το 1929. Στο εργατικό κίνημα ήταν εμπεδωμένη η πεποίθηση ότι η κοινωνική πρόοδος κάλλιστα μπορεί να συμβαδίσει με την άνοδο των μισθών και την ταυτόχρονη μείωση των ωρών εργασίας.
Η έκρηξη της παραγωγικότητας μα και η εφιαλτική εμφάνιση της προοπτικής κρίσης υπερπαραγωγής και πλεοναζόντων εμπορευμάτων, έδειχνε προς αυτή την κατεύθυνση.
Μετά την κατάχτηση της 8ωρης εργασίας τη μέρα, η πολιτική διεκδίκηση για το χρόνο μεταφέρθηκε στην απαίτηση της αργίας του Σαββάτου και στην πενθήμερη εργασία. Στη δε δεκαετία του 30 το Κογκρέσο των ΗΠΑ ‘’ταλαιπωρήθηκε’’  να συζητάει επί τρία χρόνια ένα νομοσχέδιο για εργάσιμη βδομάδα 30 ωρών!
‘Ήταν λογικό. Η ιστορία δε θα γύριζε πίσω.
Ο πλεονάζον πλέον χρόνος εργασίας, ακριβώς χάρη στην εργασία, είτε θα μετατρεπόταν σε ανεργία κάποιων είτε σε λιγότερη δουλειά όλων. Πλήρης απασχόληση  στον καπιταλισμό και μάλιστα χωρίς μείωση αποδοχών δε θα μπορούσε να υπάρξει, σε έκταση που να αποτρέπει την άχρηστη παραγωγή και το φόβο των κρίσεων. Και δεν υπήρξε ποτέ, ούτε θα υπάρξει.
Η αντίδραση της αστικής τάξης ήταν  απλή: όχι αύξηση του ελεύθερου χρόνου για όλους, αλλά έλεγχος της εργασίας μέσω της ανεργίας, με παράλληλη διέξοδο προς την κατανάλωση, ώστε να τονώνεται η ζήτηση και συνεπώς η παραγωγή και να φουσκώνουν τα κέρδη. Η αύξηση του ελεύθερου χρόνου θεωρήθηκε απειλή της ανάπτυξης και ειδικά για τις ΗΠΑ παράγοντας εκφυλισμού της κοινωνίας και αντι-αμερικάνικη μη  πατριωτική στάση. Σε ανακοίνωση της Εθνικής Ένωσης Βιομηχάνων στις ΗΠΑ το 1922, το αίτημα για αργία του Σαββάτου, εξισωνόταν με ”έγκλημα, σάπισμα, κακία, καταστροφή ανθρώπινης φυσικής ικανότητας, διαφθορά, αύξηση του ριζοσπαστισμού, αύξηση χρεών, εκφυλισμό και κατάπτωση’’. Σα να ακούς την τρόικα δηλαδή…
Η εργατική πάλη και η κοινωνική πίεση αντιμετωπίστηκε με ένα αναγκαίο συμβιβασμό: Υψηλοί μισθοί,  σεβαστό επίπεδο ζωής, γενναία καταναλωτική δυνατότητα. Και ήταν μια πρόταση την οποία το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ, όχι χωρίς αντιστάσεις, την δέχτηκε. Οι διεκδικήσεις για μείωση του εργάσιμου χρόνου σταμάτησαν σχεδόν οριστικά στις ΗΠΑ πριν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Ευρώπη άντεξαν περισσότερο, αλλά χωρίς στην ουσία να αποτελούν πολιτικό πρόγραμμα από τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα. Παρέμεινε, μέχρι να εκλείψεις σχεδόν στις μέρες μας σαν ψοφοδεές συνδικαλιστικό αίτημα, ανάμεσα σε χίλια άλλα.
Να όμως που πρέπει να τεθεί και πάλι η απαίτηση για 30 ώρες δουλειά και 6ωρη εργασία. Όχι επειδή κανείς βιάζεται για τον κομμουνισμό (αχ αυτό το κόμπλεξ της φοβισμένης αριστεράς!), αλλά γιατί πρέπει να ζήσουν οι άνθρωποι, να μη ξενιτεύονται, να μη σκυλοπνίγονται, να μη φαγώνονται σα τα σκυλιά. Διαφορετικά θα κοιτάζουμε σα χάνοι τις εξαγγελίες περί ανέργων της κυβέρνησης για την τετράμηνη  εκ περιτροπής ‘’απασχόληση’’  με δόσεις,  των 400 ευρώ, που μετατρέπουν τους ανέργους σε ταπεινωμένους σιτιζόμενους τροφίμους της ελεεινότητας που λέγεται ΕΣΠΑ.
Άλλωστε σήμερα πλέον δεν ισχύει το αντικίνητρο του συμβιβασμού και του ”κοινωνικού συμβολαίου”. Μπορούμε να μιλήσουμε για υψηλές αποδοχές και σταθερή απαχόληση όσων εργάζονται; Μόνο ως ανέκδοτο. Αντίθετα, μαζικοποιείται μια νέα κατηγορία: Εργαζόμενοι φτωχοί.
Να γιατί η εποχή μας είναι ριζικά διαφορετικοί, ενώ δυστυχώς η αριστερά και το εργατικό κίνημα, εν πολλοίς,  μένουν στα ίδια και φτωχά…
Πηγή: Αριστερό blog

Διαβάστε περισσότερα

Συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους σεισμόπληκτους στην Κεφαλλονιά απο το Δημο Μεσολογγίου.

Συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους σεισμόπληκτους στην Κεφαλλονιά απο το Δήμο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου.

    Ο Δήμος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, στο πλαίσιο της Κοινωνικής Πολιτικής και σε συνεργασία με την Διοίκηση του Νοσοκομείου Μεσολογγίου, προβαίνει στην έκτακτη συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τη βοήθεια των σεισμόπληκτων στην Κεφαλλονιά. Ως εκ τούτου καλούνται όλοι οι δημότες αλλά και οι φορείς για την προσφορά ειδών όπως: στερεά τροφή, κλινοσκεπάσματα και πάσης φύσεως ιατροφαρμακευτικό υλικό (κυριως αντιβιοτικά και παυσίπονα).
    Τα είδη άμεσης ανάγκης θα συγκεντρώνονται στον χώρο του Νοσοκομειου Μεσολογγίου και τα δημοτικά καταστήματα Αιτωλικού και Νεοχωρίου κατά τις εργάσιμες ώρες και μέρες.

Διαβάστε περισσότερα

Τι Έμαθα από τα Απόρρητα Πρακτικά του ΔΝΤ για την Ελλάδα

Simon Davis

Τους τελευταίους μήνες το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) διανύει μια περίοδο «ενδοσκόπησης» γύρω από το ελληνικό πρόγραμμα, που ξεκίνησε μετά την υπογραφή των δανειακών συμβάσεων με την ελληνική κυβέρνηση στις 10 Μαϊου 2010.

Η συμβολή του ΔΝΤ ήταν €30 δισεκατομμύρια -οι χώρες της ευρωζώνης δάνεισαν άλλα €80 δισεκατομμύρια- και είναι το μεγαλύτερο πρόγραμμα δανεισμού το οποίο έχει εγκριθεί. Για να συμβεί μάλιστα έπρεπε να αλλάξει τον κανονισμό του εξαιτίας του μεγάλου ρίσκου στην αδυναμία αποπληρωμής.

Αν και το πρόγραμμα περιείχε αυξήσεις φόρων, μειώσεις κρατικών μισθών και συντάξεων, και άλλες περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό που έκαναν πιο δυσχερή την οικονομική κατάσταση των Ελλήνων πολιτών, δεν υπήρχε παρόμοια πρόβλεψη για τους κατόχους ελληνικών ομολόγων (σε μεγάλο βαθμό ήταν κάτοικοι της Γερμανίας και της Γαλλίας) οι οποίοι -βάσει της συμφωνίας- εξοφλούνταν στο ακέραιο μέσω του δανεισμού των €110 δισεκατομμυρίων. Αυτή η αμφιλεγόμενη απόφαση δημιούργησε μια ισχυρή αίσθηση αδικίας σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Η τότε ελληνική κυβέρνηση όμως επέμενε ότι δεν είχε καμία επιλογή λόγω της έλλειψης περιθωρίων για διαπραγμάτευση. Καθώς όμως τα επίπονα μέτρα έκαναν όλο και πιο δυσχερή την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, τον Οκτώβριο του 2011 έγινε νέα συμφωνία. Οι περισσότεροι ιδιώτες κάτοχοι των ομολόγων θα δέχονταν ένα εθελούσιο «κούρεμα» που θα μείωνε το ποσό της αποπληρωμής περίπου στο ήμισυ. Η συμφωνία αυτή ονομάστηκε PSI δηλαδή “Private Sector Involvement” και όταν ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2012, το συνολικό χρέος μειώθηκε κατά περίπου €100 δισεκατομμύρια (από €340 δισεκατομμύρια).

Τον Ιούνιο του 2013 το Ταμείο δημοσίευσε μια λεπτομερή έκθεση όπου έκανε μια «αυτοψία» του ελληνικού προγράμματος, αναλαμβάνοντας δημόσια ένα μερίδιο ευθύνης για κάποιες από τις αποτυχίες που θεώρησε ότι του αναλογούσαν, αλλά και ξεχωρίζοντας σε ορισμένα σημεία τη δική του θέση από αυτή των Ευρωπαίων εταίρων. Τους μήνες που ακολούθησαν, αποσπάσματα από διαρροές του Ταμείου συμπλήρωναν την εικόνα της επίσημης έκθεσης του Ιουνίου. Το τελευταίο επεισόδιο γράφτηκε στις 31 Ιανουαρίου, όταν ο δημοσιογράφος Ian Talley δημοσίευσε τα πλήρη απόρρητα πρακτικά της μοιραίας σύσκεψης του Ελεκτικού Συμβουλίου του ΔΝΤ [από τις 10 Μαϊου 2010] στο ιστολόγιο του Wall Street Journal.

Αν και μόλις τρεις σελίδες, τα πρακτικά περιέχουν κάποιες σημαντικές αποκαλύψεις. Ας ρίξουμε μια ματιά σε τέσσερα σημεία:

    Καταρχήν δηλώνεται με απόλυτη σαφήνεια ότι οι ίδιες οι ελληνικές αρχές από το 2010 είχαν «αποκλείσει το ενδεχόμενο ενός κουρέματος, αν και διεξήχθηκαν συζητήσεις για το PSI (Private Sector Involvement)», κάτι που φάνηκε να ζητούσε το ΔΝΤ στην αρχή και το οποίο θα είχε κάνει λιγότερο επώδυνο το αρχικό πρόγραμμα για τον λαό. Την αντίθεση τους είχαν διατυπώσει οι αντιπρόσωποι της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Ινδίας, της Ρωσίας και της Ελβετίας. Προηγουμένως υπήρχαν σχετικές ενδείξεις για την θέση της ελληνικής πλευράς ξεκινώντας από τη συνέντευξη τύπου του τότε υπουργού Οικονομικών, Γιώργου Παπακωνσταντίνου -τον Απρίλιο του 2010- ότι οι προτάσεις περί κουρέματος ήταν «αντιπερισπασμός» (“red herring”). Πρόσφατα, στην έκθεση του Ιουνίου, το ΔΝΤ είχε σημειώσει ότι οι ελληνικές αρχές «δεν ήταν υπέρ ενός κουρέματος» και ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι είχαν αποκλείσει το ενδεχόμενο.

    Το προσωπικό του ΔΝΤ φάνηκε να μένει έκπληκτο («[the] striking thing») με τη στάση του ελληνικού ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα, η ηγεσία του οποίου σύσσωμη υποστήριζε από την αρχή το πρόγραμμα. Αν και ήταν δεδομένες οι επιπτώσεις που θα είχε στα εισοδήματα των καταναλωτών [επηρεάζοντας και τις πωλήσεις των μεγάλων εταιριών], το έβλεπε παρόλα αυτά ως «το εργαλείο για να φέρει τέλος στα προνόμια του δημόσιου τομέα» -ήταν ένας καλός τρόπος να μπορούν στο μέλλον να προσφέρουν χαμηλότερους μισθούς αφού θα έπεφταν οι αντίστοιχες απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων.

    Οι τράπεζες της Γερμανίας, Γαλλίας, και Ολλανδίας είχαν υποσχεθεί να κρατήσουν τα ελληνικά ομόλογα που κατείχαν όταν ξεκίνησε η κρίση («Τhe Dutch, French, and German chairs conveyed to the Board the commitments of their commercial banks to broadly maintain their exposures») -υπόσχεση που αθέτησαν τους μήνες που ακολούθησαν τον Μάιο του 2010 όταν “ξεφορτώθηκαν” σταδιακά όσα Ελληνικά ομόλογα μπορούσαν. Κατ’ αυτό τον τρόπο, «αγόρασαν» πολύτιμο χρόνο προτού το PSI ρίξει ακόμα πιο χαμηλά την αξία τους στα τέλη του 2011. Αν είχε γίνει αντίστοιχη συμφωνία τον Μάιο του 2010 θα ήταν μεν σίγουρα περισσότερες οι αρχικές απώλειες των τραπεζών, αλλά θα ήταν και πιο σύντομο το διάστημα της κρίσης για την ελληνική οικονομία.

    Το προσωπικό του Ταμείου άλλαξε «σιωπηλά» τη ρήτρα για την αλλαγή των κανονισμών δανεισμού ώστε να μπορέσει να δικαιολογηθεί ένα τόσο υψηλός δανεισμός προς την Ελλάδα αλλά και να μην αποτελέσει «εξαίρεση». Η προσθήκη της σχετικής ρήτρας -που εγκρίθηκε μεν από το Εκτελεστικό Συμβούλιο κατά τη διάρκεια της συνάντησης- έγινε χωρίς να λάβουν προηγουμένως ενημέρωση οι αντιπροσωπείες.

Γράφει: Simon Davis

Διαβάστε περισσότερα

Το σύμπαν συνωμοτεί - ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ 
 Ή την έχουμε την τρισχιλιετή ιστορία ή δεν την έχουμε. Αφού λοιπόν, εκτός πολλών άλλων, εδώ γεννήθηκε και η δικηγορική σαν τέχνη, λογικό είναι να διαθέτουμε και πολυμήχανους δικηγόρους. Τους απολαμβάνουμε στην τηλεόραση, να ανταγωνίζονται εμάς τους δημοσιογράφους σε πανεπιστημοσύνη. Τους απολαμβάνουμε στη Βουλή, όπου τους οδηγεί η τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα, η ίδια που στέλνει το κασέ τους στα ύψη. Τους απολαμβάνουμε ως ποδοσφαιρικούς παράγοντες, σαν αρχαγγέλους της κάθαρσης, κι ας μην έχουν άσπιλο αθλητικό μητρώο.

Τους απολαμβάνουμε όμως ακόμα περισσότερο όταν επιδίδονται ενθουσιωδώς στο άθλημα «ανακάλυψη συνωμοσιών». Γιατί δεν μπορεί, δικηγόρος πρέπει να δασκάλεψε τον κ. Αγγελο Φιλιππίδη να πει αυτό το ιουλιοβερνικώς ευφάνταστο, ότι τον διώκουν επειδή είναι πολιτικός φίλος του κ. Κ. Καραμανλή. Ποδοσφαιρικοί ομοϊδεάτες είναι βέβαια, ως τριφυλλόφιλοι. Αλλά «πολιτικοί φίλοι»; Και ποια σκοτεινά κέντρα θα είχαν τον χρόνο και την όρεξη, κυρίως δε τον λόγο, να σκευωρήσουν κατά του κ. Καραμανλή, πλήττοντας μάλιστα τον -ποιον;- κ. Φιλιππίδη; Εδώ κοτζάμ Μιχάλης Λιάπης, ξάδερφος του πρώην πρωθυπουργού, και δεν σκέφτηκε (ή δεν του το ψιθύρισε ο δικηγόρος του) να ισχυριστεί ότι τον χτυπούν με απώτερο στόχο τον κ. Καραμανλή. Και να πεις ότι δεν είχε γερό δικηγόρο ο κ. Λιάπης; Είχε. Κι όχι απλώς γερό. Παντοδύναμο. Αφού κατόρθωσε να στείλει πρόωρα στην άλλη ζωή τη θεία του πρώην υπουργού, κι ύστερα να την αναστήσει, όταν τον τσάκωσαν ψευδόμενο. Αλλά δεν του πέρασε από το μυαλό να πει στον πελάτη του να σφυρίξει κι αυτός «το τραγούδι της πλεκτάνης».

Το τραγουδάει όμως ο κ. Γιακουμάτος. Που δεν βρήκε σοβαρή εξήγηση για τις φορολογικές εμπλοκές του οικογενειακού γηροκομείου και το ’ριξε στη συνωμοσιολογία. Να τον συμβούλεψε ο δικηγόρος του δεν φαίνεται πιθανό. Ο πρώην υπουργός, ρήτωρ δεινός, ασκημένος στα τηλεοπτικά αλώνια, δεν χρειάζεται κανέναν να του πει ότι φυσικά και είναι το κέντρο του κόσμου, φυσικά και όλοι συνωμοτούν εναντίον του. Μήπως κι οι χρυσαυγίτες, κέντρο πια του ευρωπαϊκού νεοναζισμού, θύματα σιωνιστικής συνωμοσίας δεν λένε πως είναι;

Ειρωνευόμαστε τους Αμερικανούς σαν μανιακούς της συνωμοσιολογίας, συμπληρώνοντας με καμάρι ότι εμείς δεν είμαστε Αμερικανάκια. Δεν υστερούμε όμως πολύ. Οποιος πολιτικός, νυν ή πρώην, σπουδαίος ή αστείος, βρεθεί υπό το βάρος καταγγελίας, παίρνει τα όρη και τα βουνά φωνάζοντας πως οι κακοί έστησαν πλεκτάνη εναντίον του. Ακόμα και ο κ. Τσοχατζόπουλος, το ίδιο δεν είπε: Οτι το σύστημα, οι πολιτικοί του αντίπαλοι, το κατεστημένο, οι μασόνοι, κάποιοι τέλος πάντων αποφάσισαν την πολιτική του εκτέλεση και αντάμειψαν αδρά τον διάσημο Κοέλιο, ώστε να βάλει το σύμπαν να συνωμοτήσει κατά του κάποτε Νο 2 των πρασίνων. Αλλωστε, γιατί νομίζετε ότι διαστέλλεται το σύμπαν; Για να χωρέσει τις άπειρες συνωμοσίες που εξυφαίνονται στην πατρίδα μας.

Διαβάστε περισσότερα

Τα μεταξωτά βρακιά, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι… Εβραίοι!

Σταύρος Χριστακόπουλος
Δύο φορές ο Σαμαράς αναγκάστηκε να… απολογηθεί στο Αμερικανικό Εβραϊκό Συμβούλιο (American Jewish Committee – AJC): για τη συμπερίληψη των Άδωνι Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. και για τη δράση της Χρυσής Αυγής. Τώρα ήρθε η σειρά του… Τσίπρα.
Το ξερίζωμα της Χ.Α. και ο περιορισμός της πολιτικής φιλοδοξίας των δύο προερχόμενων από την Άκρα Δεξιά πολιτικών αποτέλεσαν απαίτηση του εν λόγω Συμβουλίου απευθυνόμενη στον νυν πρωθυπουργό.
Η απαίτηση αυτή ελήφθη σοβαρότατα υπ’ όψιν ακριβώς διότι το AJC δεν είναι μια αμελητέα δύναμη: αποτελεί ένα από τα πιο «σκληρά» και πιο ισχυρά πολιτικά και οικονομικά λόμπι του πλανήτη, με ιδιαίτερη ισχύ στις ΗΠΑ και τον Λευκό Οίκο. Και στις δύο περιπτώσεις ο Σαμαράς υποχρεώθηκε – υπό την απειλή της πλήρους απαξίωσής του στις ΗΠΑ – να παράσχει εγγυήσεις και διαβεβαιώσεις.
Αυτό είναι γνωστό και ο πρώτος που όφειλε να το γνωρίζει είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Τώρα το ίδιο αυτό πανίσχυρο λόμπι έρχεται να «καταχεριάσει», κατά τρόπο προσβλητικό και ανοίκειο είναι η αλήθεια, τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε την τραγική «έμπνευση» να ορίσει ως υποψήφιο περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας τον δημοσιογράφο Θεόδωρο Καρυπίδη, έναν άνθρωπο ο οποίος με δημόσιες τοποθετήσεις του άφησε ορθάνοιχτο το περιθώριο να κατηγορηθεί δικαιολογημένα είτε για αντισημιτισμό είτε για επικίνδυνη ηλιθιότητα.
Εξ αρχής η επιλογή αυτή επικρίθηκε από διάφορες – και ιδεολογικά εντελώς ασύμφωνες μεταξύ τους – πλευρές εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες επέδειξαν εγκαίρως τα απαιτούμενα ανακλαστικά. Όμως, καμιά από τις ενστάσεις δεν ελήφθη υπ’ όψιν από την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το ίδιο συνέβη με την επίσης ατυχή υποψηφιότητα του Οδυσσέα Βουδούρη για την Περιφέρεια Πελοποννήσου, η οποία στην πορεία ίσως αποδειχθεί πολύ πιο προβληματική από ό,τι φαίνεται σήμερα. Και εδώ έχουν διατυπωθεί οι σχετικές προειδοποιήσεις και μένει να δούμε αν θα ληφθούν υπ’ όψιν.
Το πολιτικό πρόβλημα
Στην περίπτωση Καρυπίδη χρειάστηκε η χονδροειδής παρέμβαση του αμερικανοεβραϊκού λόμπι για να επανεξεταστεί στα σοβαρά μια κατά τεκμήριο προβληματική επιλογή. Προφανώς αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί τιμητικό για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ωστόσο δικαίως διαμαρτύρεται για το απαράδεκτα παρεμβατικό ύφος του Αμερικανοεβραϊκού Συμβουλίου. Όμως το ύφος του λόμπι είναι το μικρότερο πρόβλημα. Το μεγαλύτερο σχετίζεται με την πολιτική ωριμότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όποιος δει το σημερινό πρωτοσέλιδο του «Ποντικιού» για την τουρκοαιγυπτιακή συμμαχία εις βάρος των ελληνικών ενεργειακών και εθνικών συμφερόντων και, ακόμη περισσότερο, όποιος διαβάσει προσεκτικά το σχετικό ρεπορτάζ θα αντιληφθεί ότι αυτή την ώρα η Ελλάδα πληρώνει πανάκριβα την καταστροφική ανεπάρκεια – για να μην πούμε κάτι… χειρότερο – των υπολειμμάτων του μεταπολιτευτικού συστήματος εξουσίας, της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.
Όποιος έχει τον στοιχειώδη νου θα αντιληφθεί ότι αυτή η χώρα είναι εγκαταλελειμμένη από την ηγεσία της, η οποία, παραδομένη στη Γερμανία, απλώς ζητιανεύει λίγο ακόμη πολιτικό χρόνο από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε πριν παραδώσει την εξουσία στον επερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Κατά πάσα λογική πιθανότητα, αυτό ακριβώς θα συμβεί υπό το βάρος της λαϊκής κατακραυγής και της ακατανίκητης διάθεσης για τιμωρία των ενόχων της καταστροφής.
Κατά συνέπεια η νυν αξιωματική αντιπολίτευση – ως τελευταία θεσμική κυβερνητική επιλογή, όπως κατ’ επανάληψη έχουμε τονίσει – θα συγκεντρώσει πάνω της μια δυσανάλογα μεγάλη και πολυποίκιλη ελπίδα. Για να αποτύχει, δεν χρειάζεται να «ξεπουλήσει» αυτή την ελπίδα. Αρκεί να μην φανεί αντάξιά της.
Το ερώτημα που καλείται ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει είναι πώς θα διαχειριστεί μια καθημαγμένη χώρα και την αγωνία τη να μείνει ζωντανή, αν σήμερα βάζει σε ένα τόσο ακατανόητο ρίσκο την πολιτική του αξιοπιστία για χάρη μερικών δεκάδων χιλιάδων ψήφων σε Περιφέρειες στις οποίες η εκλογική του επικράτηση είναι από χέρι τρομακτικά αμφίβολη.
Αν – όπως υπενθυμίζει η λαϊκή θυμοσοφία – «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους», η διαχείριση μιας χρεοκοπημένης χώρας απαιτεί… πολύ περισσότερα. Πόσω μάλλον όταν πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν πολύ πιο περίπλοκοι οικονομικοί και πολιτικοί συσχετισμοί πλανητικού επιπέδου και καμιά πιθανή συμμαχία ή αντιπαλότητα δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Πιθανότατα η αμερικανοεβραϊκή παρέμβαση θα αποδειχθεί καταλυτική για την τύχη του Καρυπίδη. Ίσως το κύμα – επ’ ευκαιρία – παρασύρει και τον Βουδούρη. Όμως, ανεξαρτήτως της κατάληξης σε αυτή την υπόθεση, το κορυφαίο ερώτημα περί πολιτικής προνοητικότητας, σχεδιασμού και επάρκειας θα συνεχίσει να πλανάται πάνω από την Κουμουνδούρου ζητώντας επιμόνως απάντηση.
Εν τω μεταξύ ας δούμε με ποια ακριβώς επιχειρήματα «πυροβολήθηκε» ο ΣΥΡΙΖΑ από το αμερικανοεβραϊκό λόμπι με αφορμή μια γελοία επιλογή υποψηφίου περιφερειάρχη. Το κείμενο που ακολουθεί είναι εξόχως διδακτικό ως προς τις διπλωματικές διαστάσεις του – πέρα από τις όποιες δικαιολογημένες ενστάσεις για τις ακραίες διατυπώσεις του…
Η ανακοίνωση του American Jewish Committee
«Το AJC εκφράζει τον αποτροπιασμό του για τις αντισημιτικές δηλώσεις του υποψηφίου του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές στην Ελλάδα. Ο Θεόδωρος Καρυπίδης, ο οποίος είναι υποψήφιος περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας, υποστηρίζει ότι το νέο κανάλι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης στην Ελλάδα, ονόματι NEΡIT, έχει εβραϊκές ρίζες και ότι η πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στη Συναγωγή της Θεσσαλονίκης ήταν μια πράξη που απειλεί την Ελλάδα.
Ο εκτελεστικός διευθυντής της AJC Ντέιβιντ Χάρις δήλωσε πως “χαμερπείς και εξωφρενικές εκφράσεις αντισημιτισμού στην Ελλάδα δεν προέρχονται μόνο από τη Χρυσή Αυγή στην Άκρα Δεξιά, αλλά επίσης, όπως καταδεικνύει και η ανάρτηση του Θεόδωρου Καρυπίδη στο Facebook, και από την Άκρα Αριστερά. Ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, η κυβέρνησή του, όπως και όλοι οι Έλληνες πολίτες, έχουν απορρίψει, κατά τρόπο αξιέπαινο, αυτές τις επικίνδυνες επιθέσεις και έχουν αναγνωρίσει το δικαίωμα των Ελλήνων Εβραίων, να ζήσουν με ειρήνη και αξιοπρέπεια”.
Η εβραϊκή κοινότητα στην Ελλάδα αριθμεί, αυτή τη στιγμή, περί τα 5.000 μέλη, επί συνόλου 11 εκατομμυρίων πολιτών, απώλεσε δε τη συντριπτική πλειονότητα των μελών της κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της χώρας και της απέλασης εκατομμυρίων ανθρώπων προς τα στρατόπεδα θανάτου.
Η NEΡIT (Νέα Ελληνική Ραδιοφωνία, Ίντερνετ και Τηλεόραση) ιδρύθηκε το περασμένο καλοκαίρι, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά έκλεισε την ΕΡΤ. Ο Θ. Καρυπίδης ισχυρίζεται ότι το ακρωνύμιο ΝΕΡΙΤ συνδέεται με την εβραϊκή λέξη Ner που σημαίνει το κερί και ότι τα κεριά που ανάβουν κατά τη διάρκεια της εβραϊκής εορτής Hanukkah συμβολίζουν τη νίκη των Εβραίων επί του ελληνισμού.
Ο Θ. Καρυπίδης έγραψε, στον λογαριασμό του, ότι “Ο Σαμαράς ανάβει τα κεριά (Nerit) στην επτάφωτη λυχνία των Εβραίων και βάζει φωτιά στην Ελλάδα μετά την επίσκεψή του στη Συναγωγή της Θεσσαλονίκης (…), οργανώνει μια νέα Hanukkah κατά των Ελλήνων”.
Ο Ντ. Χάρις δήλωσε, εν προκειμένω, πως “το εγειρόμενο μίσος κατά των Εβραίων, για κάθε είδους φερόμενη ως συνωμοσία, αποτελεί μια μακροχρόνια και παγκοίνως γνωστή τακτική των πολιτικών εξτρεμιστών, οι οποίοι ουδέν εποικοδομητικό έχουν να προσφέρουν στα πραγματικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τους. Επίσης αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι, παρ’ όλες τις δήθεν διαφορές τους, οι πολιτικοί της Άκρας Δεξιάς και της Άκρας Αριστεράς μπορούν να έχουν περισσότερα κοινά απ’ όσα θα παραδέχονταν υπό άλλες συνθήκες: Την ικανότητα επίδειξης τυφλού μίσους, μισαλλοδοξίας και δημαγωγίας”.
Η αριστερή παράταξη ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις, μετά τη Νέα Δημοκρατία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ενώ η Χρυσή Αυγή κατατάσσεται στην τρίτη θέση. Μέχρι στιγμής, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αντιδράσει στην ανάρτηση του Θ. Καρυπίδη στο Facebook. Ο εκπρόσωπος Τύπου του πρωθυπουργού χαρακτήρισε τις δηλώσεις του πολιτευτή του ΣΥΡΙΖΑ απαράδεκτες, ρατσιστικές και αντισημιτικές”».

Διαβάστε περισσότερα

Ο φημισμένος μαέστρος Χέρμπερτ φον Κάραγιαν

Ο ελληνικής καταγωγής διευθυντής ορχήστρας που έγινε σταρ!

Ο φον Κάραγιαν είναι αναμφισβήτητα ο πλέον φημισμένος μαέστρος που ξεπήδησε από την Ευρώπη στη μεταπολεμική περίοδο.

Στην κριτική της μουσικής, αναφέρεται συχνά ως ο κορυφαίος διευθυντής ορχήστρας του 20ού αιώνα, καθώς αποτελούσε τον άνθρωπο με τη μεγαλύτερη επιρροή στον χώρο της κλασικής μουσικής.

Συνυφασμένος με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, την οποία διηύθυνε για 35 ολόκληρα χρόνια, ήταν η κυρίαρχη φιγούρα της ευρωπαϊκής συμφωνικής μουσικής από τη δεκαετία του 1960 μέχρι και τον θάνατό του.

Σε αυτό συνέβαλε τόσο ο τεράστιος αριθμός των ηχογραφήσεων που έκανε όσο και η φήμη που απολάμβανε στα μουσικά σαλόνια, με την προτίμηση του κοινού να αγγίζει επίπεδα δυσθεώρητα: σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο Αυστριακός φον Κάραγιαν έχει πουλήσει πάνω από 200 εκατομμύρια δίσκους στη ζωή του, ποσό που τον εκτοξεύει στην πλέον πετυχημένη εμπορικά μορφή της κλασικής μουσικής!

Ήταν όμως και το καθεστώς διασημότητας που απολάμβανε, ασύλληπτο για μαέστρο κλασικής μουσικής: τα πλήθη που συνέρρεαν έξω από τη Φιλαρμονική του Βερολίνου παραληρούσαν όταν το εκάστοτε sports car του Generalmusikdirektor φον Κάραγιαν κατέφτανε και η ψιλόλιγνη φιγούρα του χανόταν στα βάθη της αίθουσας. Ήταν αστέρας πρώτου μεγέθους, με τη φήμη που απολάμβανε να μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αντίστοιχη των κινηματογραφικών celebrities!

Ήταν ένα φαινόμενο της κλασικής μουσικής: ο Furtwängler ήταν διάσημος, ο Mengelberg ήταν διάσημος, ο Sutherland ήταν διάσημος, ο Κάραγιαν απολάμβανε όμως εκείνη την αναγνωρισιμότητα που υπερβαίνει τη μουσική σκηνή και προσιδιάζει συνήθως στο είδος της δημοσιότητας που παραχωρείται σε βασιλικά μέλη, κινηματογραφικούς πρωταγωνιστές και δισεκατομμυριούχους.

Όλοι γνώριζαν με τι supercar κυκλοφορούσε ο ελληνικής καταγωγής μαέστρος ανά πάσα στιγμή, με τη ζωή του να γίνεται είδηση στις σελίδες του σκανδαλοθηρικού Τύπου: ήταν το περίφημο μοντέλο από τη Γαλλία που έγινε γυναίκα του, ήταν η μανία του με τα αεροπλάνα και τα γρήγορα αυτοκίνητα, ήταν οι αθλητικές του επιδόσεις (πράγμα πρωτάκουστο για τους μετρημένους συνήθως διευθυντές ορχήστρας), ήταν το πολυτελές lifestyle του στα θέρετρα της Καζαμπλάνκα και του Côte d'Azur, ήταν το ωραίο παρουσιαστικό και οι σχέσεις του με τα μεγάλα ευρωπαϊκά τζάκια που τον έκαναν είδωλο στα μάτια του κοινού. Για τη φήμη και την αναγνωρισιμότητά του εξάλλου ο ίδιος διαμαρτυρόταν συχνά: «Φαίνεται να πιστεύουν ότι η δουλειά μου ως μαέστρος είναι μόνο ένα διάλειμμα από τα χόμπι μου!».

Παρά ταύτα, ο μαέστρος συνέχιζε να διευθύνει και να ηχογραφεί ακατάπαυστα, μένοντας σταθερά προσηλωμένος στη μουσική που τόσο λάτρευε. Το ιδιαίτερο στιλ του μάλιστα στις συμφωνικές ερμηνείες θα έμενε γνωστό ως «ήχος Κάραγιαν», ενώ στον ίδιο χρωστάμε την ανάδειξη κλασικών συνθετών του πρώτου μισού του 20ού αιώνα.

Μοναδικό μελανό σημείο σε μια ζωή που μοιάζει με κινηματογραφική ταινία είναι η συνεργασία του με το ναζιστικό καθεστώς, γεγονός που δεν θα του συγχωρήσει ποτέ το επαγγελματικό μουσικό συνδικάτο...

Πρώτα χρόνια

Ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν γεννιέται στις 5 Απριλίου 1908 στο Σάλτζμπουργκ της Αυστρίας μέσα σε πλούσια και καλλιεργημένη οικογένεια με ελληνικές ρίζες. Γόνος της ευκατάστατης φαμίλιας των Καραγιάννηδων -με καταγωγή από την Κοζάνη-, ο προπάππος του Γεώργιος-Ιωάννης Καραγιάννης ήταν βιομήχανος υφασμάτων στη Σαξονία. Για τις υπηρεσίες του στο παλάτι μάλιστα ο Φρειδερίκος Αύγουστος Α' απένειμε το 1792 στον γιο του, Θεόδωρο (παππού του Κάραγιαν), τον τίτλο ευγενείας «φον», με τον κοζανίτη επιχειρηματία να αλλάζει τότε το επώνυμό του από Καραγιάννης σε Κάραγιαν.

Ο Κάραγιαν μεγαλώνει λοιπόν μέσα στο μεγαλοαστικό και προστατευτικό αυτό περιβάλλον της αριστοκρατικής τάξης και δείχνει από νωρίς την κλίση του στη μουσική, με τις πρώτες του βιρτουοζιτέ στο πιάνο να απαθανατίζονται σε παραστάσεις πριν καν κλείσει τα 10 χρόνια ζωής!

Αφού σπούδασε μουσική και θεωρία στο φημισμένο ωδείο Mozarteum του Σάλτζμπουργκ (1916-1926), οι δάσκαλοι ωθούν το παιδί-θαύμα να ακολουθήσει καριέρα μαέστρου, κι έτσι το 1926 θα τον βρει στη Βιέννη, στην Ακαδημία Μουσικής, όπου θα συνεχίσει τις σπουδές του στο πιάνο αλλά και θα έρθει σε ακαδημαϊκή επαφή με τη διεύθυνση ορχήστρας.


Το ντεμπούτο του ως μαέστρου έλαβε χώρα στις 22 Ιανουαρίου 1929, διευθύνοντας την Ορχήστρα Mozarteum στη γενέτειρά του. Ακολουθώντας μια σειρά από εμφανίσεις ως διευθυντής ορχήστρας, ο Κάραγιαν ξεκινά τη συνεργασία του με τη συμφωνική της Ουλμ (Ulm Stadttheater), όπου θα γίνει ο κύριος μαέστρος μέχρι το 1934...

Εκτόξευση στη φήμη

Για τα επόμενα 14 χρόνια, η φήμη του νεαρού διευθυντή αυξανόταν σταθερά: αφού ανέλαβε τη μουσική διεύθυνση στην Όπερα του Άαχεν (Aachen Stadttheater) από το 1934-1942, που ήταν και η κύρια απασχόλησή του της εποχής, έκανε το ντεμπούτο του στη φημισμένη Όπερα της Βιέννης το 1937, ενώ τον επόμενο χρόνο εγκαινίασε την αποκλειστική συνεργασία του με τη δισκογραφική Deutsch Grammophon Gesellschaft (1938-1943).

Το 1939, ο Κάραγιαν ανέλαβε τη θέση που θα τον έκανε γνωστό στα πέρατα του κόσμου: διευθυντής ορχήστρας στην Όπερα του Βερολίνου. Η πρόσληψή του στο ναζιστοκρατούμενο Βερολίνο είχε αναμφίβολα να κάνει με την προσχώρησή του στο (απαγορευμένο) Ναζιστικό Κόμμα του Σάλτζμπουργκ ήδη από τον Απρίλιο του 1933.

Ο ίδιος δεν το δέχτηκε ποτέ αυτό και έστελνε πάντα τους ελβετούς δικηγόρους του στο κατόπι όποιου αποζητούσε αποδείξεις, ντοκουμέντα που ήρθαν όμως πρόσφατα στο φως αποδεικνύουν την πραγματικότητα του γεγονότος: από το 1933-1945 ήταν μέλος του ναζιστικού καθεστώτος, με πολλούς πάντως να κάνουν λόγο ότι ο μεγάλος μαέστρος προσχώρησε στον απολυταρχικό σχηματισμό μόνο και μόνο για να προωθήσει την καριέρα του. Ως έφηβος πάντως ήταν μέλος ακροδεξιού σχηματισμού στο Σάλτζμπουργκ, παρά την ελληνική καταγωγή του.


Το όνομά του αρχίζει πάντως να ακούγεται και εκτός γερμανικών συνόρων μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με εμφανίσεις στο Παρίσι, το Άμστερνταμ, τη Στοκχόλμη και το Βουκουρέστι. Η πρώτη του μάλιστα μεταπολεμική συναυλία το 1946 στη Βιέννη (με τη Φιλαρμονική) σημαδεύτηκε από τις κατηγορίες για την εμπλοκή του στο ναζιστικό καθεστώς: οι σοβιετικές δυνάμεις κατοχής του απαγορεύουν να διευθύνει και έρευνες ξεκινούν σε βάρος του. Οι ανακρίσεις δεν έδειξαν ωστόσο τίποτα το μεμπτό και ο μαέστρος επέστρεψε άσπιλος στα καθήκοντά του.

Το 1948, αναγορεύεται ισόβιος διευθυντής της Chorale Society της Εταιρίας Φίλων της Μουσικής στη Βιέννη. Την ίδια χρονιά (1948), ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν εξασφαλίζει συμβόλαια τόσο στη Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης και τη Philharmonia Orchestra όσο και τη La Scala του Μιλάνου, πριν διαδεχτεί τον Furtwängler ως μουσικός διευθυντής στη Φιλαρμονική του Βερολίνου, μια θέση που θα τον εγκαθιδρύσει ως έναν από τους μεγαλύτερους μαέστρους του κόσμου!

Το 1955, ο Κάραγιαν θα φέρει τη φημισμένη ορχήστρα του στις ΗΠΑ, εγκαινιάζοντας την πρώτη από τις αναρίθμητες παγκόσμιες περιοδείες του. Η επόμενη δεκαετία θα δει τον Κάραγιαν να αποδέχεται αρκετές νέες θέσεις και συνεργασίες, περιλαμβανομένων των εμφανίσεών του στο Φεστιβάλ του Σάλτζμπουργκ και την Κρατική Όπερα της Βιέννης.


Το 1967, ο Κάραγιαν θα κάνει το ντεμπούτο του στη νεοϋρκέζικη Metroplitan Opera και την ίδια χρονιά θα ιδρύσει το Πασχαλινό Φεστιβάλ του Σάλτζμπουργκ, που είναι σήμερα θεσμός της κλασικής μουσικής. Το 1968, ίδρυσε το Ίδρυμα Χέρμπερτ φον Κάραγιαν για την ανάπτυξη και προώθηση της μουσικής έρευνας...

Για το ταλέντο του στη διεύθυνση ορχήστρας ο Κάραγιαν έχει τιμηθεί εκτεταμένα από κάθε θεσμό και μουσική επιτροπή του κόσμου. Η απαρίθμηση των βραβείων και επαίνων που έχει λάβει θα χρειαζόταν ξεχωριστό άρθρο! Αναφέρουμε ενδεικτικά το Χρυσό Μετάλλιο της Βασιλικής Φιλαρμονικής Εταιρίας, το Διεθνές Μουσικό Βραβείο της UNESCO, το Βραβείο Τεχνών της Λουκέρνης, το Χρυσό Γραμμόφωνο και αναρίθμητα ακόμα.

Ταυτοχρόνως, τιμήθηκε με ισόβια θέση στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου του Σάλτζμπουργκ, αλλά και με πάμπολλες ακόμα πανεπιστημιακές διακρίσεις από επιφανή ιδρύματα του πλανήτη.

Άλλες δραστηριότητες

Σε μια από τις λιγότερο γνωστές πτυχές της ζωής του, ο Κάραγιαν -ως πρωτοπόρος στον τομέα των ηχογραφήσεων- αγκάλιαζε πάντα την καινοτομία. Έτσι, είχε καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη και την επικράτηση του CD με το αναμφισβήτητο κύρος που διέθετε στους μουσικούς κύκλους της δεκαετίας του '80!

Ο Κάραγιαν, με τον Akio Morita και τον Norio Ohga (πρόεδρο και αντιπρόεδρο, αντίστοιχα, της Sony), συμμετείχε στην τελετή αποκάλυψης και παρουσίασης του Compact Disc Digital Audio System στο Τόκιο το 1981!

Το 1982, ο μαέστρος ίδρυσε το Telemondial S.A.M. (με τον Uli Markle), σε μια προσπάθεια να καταγραφεί η ένδοξη προσφορά του στη βιντεοκασέτα και το CD, αλλά και να διευρυνθούν οι ορίζοντες της μουσικής έκφρασης μέσα από τις ευκολίες της νέας τεχνολογίας.

Το 1984, ο Κάραγιαν ηχογράφησε το σύνολο των συμφωνιών του Μπετόβεν με ολοκληρωμένο οπτικό υλικό σε φιλμ, κάτι που έγινε μπορετό χάρη στο δικό του Telemondial.


Το 1988, η Deutsch Grammophone κυκλοφόρησε μια συλλογή από 100 ηχογραφήσεις που έκανε ο μαέστρος, σε ένα εντυπωσιακότατο σε όγκο και μουσική ρώμη έργο που αντέχει στον χρόνο και αποτελεί ένα θαυμάσιο δείγμα μουσικών «μεταφράσεων» του παγκόσμιου ρεπερτορίου...

Προσωπική ζωή

Στις γαμήλιες περιπέτειές του, ο φον Κάραγιαν παντρεύτηκε τον Ιούλιο του 1938 την πρώτη του σύζυγο, την οπερετική ερμηνεύτρια Elmy Holgerloef, με την οποία χώρισε οριστικά το 1942.

Τον Οκτώβριο του 1942, στον κολοφώνα του Β' Παγκοσμίου, παντρεύτηκε την Anna Maria «Anita» Sauest, η μακρινή εβραϊκή καταγωγή της οποίας θα του φέρει περιπέτειες με τον Χίτλερ προσωπικά και τη λοιπή ναζιστική ηγεσία, με τον μαέστρο να χάνει την εύνοια του καθεστώτος.

Παρά ταύτα, συνέχισε να διευθύνει τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, αν και ήταν πια στο περιθώριο του κόμματος.

Στη λήξη του πολέμου, το ζευγάρι εγκατέλειψε το Βερολίνο και εγκαταστάθηκε στο Μιλάνο. Το ζευγάρι πήρε διαζύγιο το 1958 και την ίδια χρονιά ο Κάραγιαν παντρεύτηκε την τρίτη του σύζυγο, το μοντέλο από τη Γαλλία Eliette Mouret, με την οποία απέκτησαν δύο κόρες.


Ο κορυφαίος μαέστρος, ο «γενικός μουσικός διευθυντής της Ευρώπης», όπως έμεινε γνωστός, πέθανε από καρδιακό επεισόδιο στις 16 Ιουλίου 1989, σε ηλικία 81 ετών...

Διαβάστε περισσότερα