H ευθύνη για τα "σχόλια" χρηστών σε διαδικτυακούς τόπους

Υπάρχει σημαντική σύγχυση στον νομικό κόσμο, αλλά και στους διαχειριστές διαδικτυακών τόπων σχετικά με την ευθύνη που έχει ο φορέας μιας ιστοσελίδας για τα σχόλια που αναρτούν οι επισκέπτες. Το ζήτημα είναι ότι οι χρήστες αυτοί κυρίως θα είναι ανώνυμοι ή ψευδώνυμοι, οπότε ανακύπτει το κλασικό πρόβλημα της ανωνυμίας και του εάν και υπό ποιες προϋποθέσεις επιτρέπεται η άρση του απορρήτου.

Η σύγχυση όμως οφείλεται στον παραλληλισμό που παρουσιάζεται ανάμεσα στην διαδικασία ανάρτησης σχολίων προς την γνωστή πρακτική των εφημερίδων για δημοσιεύσεις "επιστολών αναγνωστών". Ή και προς την πιο σύγχρονη πρακτική της live αναμετάδοσης τηλεφωνημάτων τηλεθεατών ή ακροατών από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Στα παραδοσιακά έντυπα μέσα, οτιδήποτε δημοσιεύεται περνάει μέσα από το φίλτρο του διευθυντή σύνταξης, ο οποίος φέρει και την ευθύνη. Ένα χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί τα παραδοσιακά μέσα από τα διαδικτυακά είναι ότι η αποκατάσταση μπορεί να επέλθει μόνο με νέα δημοσίευση αποκατάστασης ή με νέα εκπομπή, ενώ στα διαδικτυακά μέσα είναι τεχνικά ευχερής η απόσυρση των τυχόν προσβλητικών ισχυρισμών. Ενώ δηλαδή στα παραδοσιακά μέσα δεν μπορείς πρακτικά να αποσύρεις όλες τις εφημερίδες ή να ξε-πεις όσα ήδη ακούστηκαν σε μια εκπομπή (κι αυτό πρέπει να το πληρώσεις ακριβά στον θιγόμενο), στο Διαδίκτυο μπορείς με μεγάλη ευχέρεια να αφαιρέσεις υλικό που έχει αναρτηθεί (το ότι μπορεί με ψάξιμο μετά να βρεθεί σε διάφορες "μνήμες" κλπ δεν έχει -νομικά- καμία σχέση με το να υπάρχει κάτι αναρτημένο φάτσα-φόρα). Αυτή η ουσιαστική διαφορά της φύσης και λειτουργίας ανάμεσα στα παραδοσιακά media και στα διαδικτυακά έχει αποτυπωθεί και στην νομοθεσία που καθορίζει την ευθύνη για το φιλοξενούμενο περιεχόμενο που αναρτουν τρίτοι.

Σύμφωνα με την εντελώς πρόσφατη νομολογία των δικαστηρίων (του 2009 και 2010), στα παραδοσιακά μέσα υπάρχει η υποχρέωση γενικού προληπτικού ελέγχου του περιεχομένου και φυσικά ευθύνη ακόμα και για ανώνυμα δημοσιεύματα, λόγω της σχέσης εξάρτησης που υπάρχει ανάμεσα στην ιδιοκτησία και τον ανώνυμο συντάκτη: αφού ως εφημερίδα επιλέγεις να καλύψεις την ανωνυμία του συντάκτη που εσύ έχεις επιλέξει, έχεις και την ευθύνη, σύμφωνα με το νόμο περί τύπου. Όσον αφορά τις επιστολές αναγνωστών και πάλι, έχεις την ευθύνη αφού δημοσιεύεται μόνο ό,τι περνάει από το φίλτρο σου. Για τα τηλεφωνήματα τηλεθεατών-ακροατών, έχεις την ευθύνη αφού παίρνεις το ρίσκο, ενώ ξέρεις ότι αν ξεφύγει κάτι μετά δεν μπορείς να το πάρεις εύκολα πίσω - όπως με αφαίρεση διαδικτυακής ανάρτησης.

Στο Διαδίκτυο όμως τα πράγματα διαφοροποιούνται. Ενώ οι διατάξεις του νόμου περί τύπου μπορεί να τυγχάνουν εφαρμογής για τα κείμενα που έχουν αναρτήσει αρθρογράφοι που τελούν σε σχέση εξάρτησης με την ιδιοκτησία (δηλαδή που έχουν επιλεγεί εκ των προτέρων από τον ιδιοκτήτη ή ταυτίζονται με αυτόν), η ελεύθερη ανάρτηση σχολίων δεν διέπεται από την γενική υποχρέωση ελέγχου του φορέα. Η νομοθεσία για την παροχή υπηρεσιών κοινωνίας της πληροφορίας λαμβάνοντας υπόψη την εντελώς διαφορετική φύση του συμμετοχικού διαδικτύου από αυτή των παραδοσιακών μέσων, έχει απαλλάξει τους υπεύθυνους των διαδικτυακών τόπων από την υποχρέωση προληπτικού ελέγχου του περιεχομένου. Το αντιστάθμισμα είναι βέβαια ότι τους επιβάλλει να λειτουργούν με μεγάλη αμεσότητα (όπως επιβάλλεται από τη φύση του Διαδικτύου) όταν έχουν ενημερωθεί ότι υπάρχει παράνομο υλικό, στο πλαίσιο της υποχρέωσής τους για κατασταλτικό έλεγχο.

Συγκεκριμένα, το άρθρο 13 ("Φιλοξενία") του προεδρικού διατάγματος 131/2003 αναφέρει ότι ο φορέας δεν έχει ευθύνη για το περιεχόμενο που αναρτά ο χρηστης εφόσον: (α) δεν γνωρίζει ότι πρόκειται για παράνομη πληροφορία, (β) μόλις αντιληφθεί ότι πρόκειται για παράνομη πληροφορία αποσύρει ταχέως τις πληροφορίες ή καθιστά αδύνατη την πρόσβαση σε αυτήν. Το ίδιο άρθρο αναφέρει ότι δεν υπάρχει απαλλαγή ευθύνης εάν ο χρήστης ενεργεί υπό την εξουσία ή τον έλεγχο του φορέα (εάν δηλαδή πρόκειται για "συντάκτη" ενός διαδικτυακού τόπου). (βλ. εδώ το π.δ. 131/2003).

Άπαξ δηλαδή και ενημερωθεί ο φορέας της υπηρεσίας ότι στην ιστοσελίδα του υπάρχουν αναρτημένα προσβλητικά σχόλια, τότε δημιουργείται και η ευθύνη του. Διότι ο νόμος δέχεται ότι προληπτικά δεν μπορεί να τα εποπτεύει διαρκώς (το moderation είναι επιλογή κι όχι υποχρέωση). Μπορεί να μην έχει δηλαδή προληπτική ευθύνη (όπως στα παραδοσιακά μέσα), έχει όμως υποχρέωση μόλις μάθει ότι κάτι είναι παράνομο, να το αφαιρέσει. Κι αυτή τη ενημέρωση, σε περιπτώσεις συκοφαντικής δυσφήμησης κατά κανόνα θα την έχει μετά από σχετικό αίτημα του θιγόμενου.

Στο άρθρο 14 ("Απουσία γενικής υποχρέωσης ελέγχου") του ίδιου π.δ.131/2003 αναφέρεται ότι οι φορείς δεν έχουν "γενική υποχρέωση ελέγχου των πληροφοριών που μεταδίδουν ή αποθηκεύουν ούτε γενική υποχρέωση δραστήριας αναζήτησης γεγονότων ή περιστάσεων που δείχνουν ότι πρόκειται για παράνομες δραστηριότητες". Αυτή η απουσία γενικής υποχρέωσης ελέγχου ισχύει για τα άρθρα 10,11 και 12 του προεδρικού διατάγματος. Αφήνει δηλαδή εκτός το άρθρο 13 ("Φιλοξενία")! Αυτό είναι παράλογο, καθόσον το ίδιο το άρθρο 13 αναφέρει ότι ούτως ή άλλως δεν υπάρχει προληπτική ευθύνη. Πως εξηγείται αυτό το τεράστιο λογικό χάσμα της ελληνικής νομοθεσίας για το Διαδίκτυο;

Εξηγείται, αν ανατρέξουμε στην ευρωπαϊκή Οδηγία 2000/31/ΕΚ που ρυθμίζει ακριβώς αυτό το θέμα, το οποίο προσπαθεί να εισάγει στο εσωτερικό δίκαιο το π.δ.131/2003 (βλ. εδώ την Οδηγία). Στην Οδηγία αυτή, στο αντίστοιχο άρθρο 15 ("Απουσία γενικής υποχρέωσης ελέγχου") αναφέρεται ότι η απαλλαγή της ευθύνης αφορά τα άρθρα 12,13,14 της Οδηγίας, όπου το άρθρο 14 είναι η "Φιλοξενία". Δηλαδή η Οδηγία επιβάλλει στα κράτη την αναγνώριση απουσίας γενικής υποχρέωσης ελέγχου για την φιλοξενία σχολίων ή άλλου περιεχομένου που αναρτά ο χρήστης, αλλά από εσφαλμένη μεταφορά στην αρίθμηση στο ελληνικό προεδρικό διάταγμα, φαίνεται η "φιλοξενία" να έχει μείνει έξω από την απουσία γενικής υποχρέωσης ελέγχου. Δεν πρόκειται για ηθελημένη επιλογή του ελληνικού δικαίου, αφού κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από την ίδια την δομή του προεδρικού διατάγματος (το οποίο από παραδρομή αφαιρεί την γενική ευθύνη από την ... "παραγγελία", πράγμα αδιανόητο για το ηλεκτρονικό εμπόριο). Πρόκειται για λάθος στην αρίθμηση, γεγονός που επιβάλλει να ακολουθήσουμε την διάταξη της Οδηγίας, η οποία ορθά αφαιρεί από την "φιλοξενία" την γενική υποχρέωση ελέγχου.

Είναι λάθος λοιπόν να θεωρείται ο κάθε κάτοχος διαδικτυακού τόπου που παρέχει χώρο σχολιασμού (είτε είναι δημοσιογραφικό site, είτε είναι blog) ως προληπτικά υπεύθυνος για τα σχόλια που ανεβάζουν οι χρήστες. Υπεύθυνος καθίσταται μόνο όταν του επισημανθεί (ή λάβει αποδεδειγμένα γνώση με άλλο τρόπο) το παράνομο περιεχόμενο. 

 

http://elawyer.blogspot.gr/2010/12/h.html 

Διαβάστε περισσότερα

Κρίση υπερσυσσώρευσης και καπιταλιστική κυριαρχία

1. Η νέα τραπεζική κρίση

Στις 10/2/2016, ο Kyle Bass, ιδρυ­τής ενός από τα με­γα­λύ­τε­ρα Hedge Funds στον κόσμο, του Hayman Capital, και ένας από τους λί­γους ανα­λυ­τές που το 2008 είχαν προει­δο­ποι­ή­σει για τη ση­μα­σία της κρί­σης των ενυ­πό­θη­κων δα­νεί­ων χα­μη­λής εγ­γύ­η­σης (subrimes), υπο­στή­ρι­ξε ότι η χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή κρίση που κυο­φο­ρεί­ται στην Κίνα θα έχει για τις τρά­πε­ζες πε­ντα­πλά­σια έντα­ση συ­γκρι­τι­κά με εκεί­νην του 2008. Συ­γκε­κρι­μέ­να, ο Bass υπο­στή­ρι­ξε ότι οι κι­νε­ζι­κές τρά­πε­ζες αντι­με­τω­πί­ζουν σή­με­ρα απώ­λειες πολ­λα­πλά­σιου ύψους συ­γκρι­τι­κά με τις αμε­ρι­κα­νι­κές το 2008 (3,5 τρις δο­λα­ρί­ων ένα­ντι 650 δις των αμε­ρι­κα­νι­κών τρα­πε­ζών το 2008), ίσως μά­λι­στα και υψη­λό­τε­ρες.

Στον Bass απά­ντη­σε την επό­με­νη μέρα (11/2/2016) η μο­νά­δα ανά­λυ­σης του κι­νε­ζι­κού τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος της Deutsche Bank, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι οι ισχυ­ρι­σμοί του απη­χούν ένα ακραίο σε­νά­ριο «στο οποίο οι οι­κο­νο­μο­λό­γοι μας απο­δί­δουν μόνο 20% πι­θα­νό­τη­τες για την πε­ρί­ο­δο 2017-19». «Η ανά­λυ­σή μας εκτι­μά» συ­νέ­χι­σαν οι ανα­λυ­τές της Deutsche Bank, ότι οι κι­νε­ζι­κές τρά­πε­ζες «έχουν ανά­γκες ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­σης 500 δις δο­λα­ρί­ων (3,2 τρις γουάν)».[1]
Όμως ποια είναι η κα­τά­στα­ση της Deutsche Bank, που έσπευ­σε να κα­θη­συ­χά­σει τους επεν­δυ­τές για την κυο­φο­ρού­με­νη τρα­πε­ζι­κή κρίση στην Κίνα, η οποία αναμ­φί­βο­λα θα έχει πα­γκό­σμιες επι­πτώ­σεις; Μια τρά­πε­ζα σε βαθιά κρίση η ίδια!
Η Deutsche Bank ήταν από τις λίγες με­γά­λες τρά­πε­ζες που το 2008 δεν χρειά­στη­κε να «δια­σω­θούν» με δη­μό­σιο χρήμα. Σή­με­ρα όμως βρί­σκε­ται σε δεινή θέση. Το 2015 εμ­φά­νι­σε ζη­μί­ες 6,8 δις ευρώ, ενώ στο άμεσο μέλ­λον αντι­με­τω­πί­ζει ση­μα­ντι­κά πρό­στι­μα, δις ευρώ, για χει­ρα­γώ­γη­ση αγο­ρών, και έχει τε­ρά­στια έκ­θε­ση στην Κίνα και σε άλλες ανα­δυό­με­νες αγο­ρές. Η ίδια η τρά­πε­ζα εκτι­μά ότι το 2016 θα έχει ζη­μί­ες 6,7 δις ευρώ. Η με­το­χή της κα­τρα­κύ­λη­σε από την αρχή του έτους κατά 30% και σε χρο­νι­κό διά­στη­μα ενός έτους κατά 50%, ενώ ο Οίκος Αξιο­λό­γη­σης Standard & Poor’s υπο­βάθ­μι­σε την πι­στο­λη­πτι­κή της ικα­νό­τη­τα σε ΒΒΒ+ από ΑΑ-. Ο νέος της γε­νι­κός διευ­θυ­ντής, ο Βρε­τα­νός John Cryan, υπο­σχέ­θη­κε να «στα­θε­ρο­ποι­ή­σει» την τρά­πε­ζα μέσα από τη συρ­ρί­κνω­σή της, και ήδη δη­μο­σιο­ποί­η­σε τα σχέ­διά του για τη μεί­ω­ση του προ­σω­πι­κού από τις 100 χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νους πα­γκο­σμί­ως στις 75 χι­λιά­δες. Μια γερ­μα­νι­κή τρά­πε­ζα σε βαθιά κρίση λοι­πόν, μας βε­βαιώ­νει, «σαν το πουλί της κα­ται­γί­δας που μη­νά­ει την κρίση», ότι δεν υπάρ­χει κρίση!
Η τρα­πε­ζι­κή κρίση που εκτυ­λίσ­σε­ται συ­νι­στά νέα φάση όξυν­σης της βα­θιάς συ­στη­μι­κής κρί­σης υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης κε­φα­λαί­ου στην οποία ει­σήλ­θε ο κα­πι­τα­λι­σμός σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο πριν οκτώ χρό­νια. Εντού­τοις δεν προ­οιω­νί­ζει το «τέλος του κα­πι­τα­λι­σμού». Ο κα­πι­τα­λι­σμός δεν θα πέσει αν δεν τον ρί­ξου­με!
2. Χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή σφαί­ρα, κρίση και ανα­πα­ρα­γω­γή της κα­πι­τα­λι­στι­κής κυ­ριαρ­χί­ας
Ο Μαρξ το­πο­θε­τεί τη χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή σφαί­ρα στην καρ­διά του κα­πι­τα­λι­σμού, ανε­ξάρ­τη­τα από την ιστο­ρι­κή φάση του τε­λευ­ταί­ου. Ένας σύ­ντο­μος ορι­σμός του κα­πι­τα­λι­σμού θα ήταν: «το κοι­νω­νι­κό σύ­στη­μα που στη­ρί­ζει τη λει­τουρ­γία του στο χρήμα που τί­κτει χρήμα». Ένας άλλος πε­ριε­κτι­κός ορι­σμός της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας θα μπο­ρού­σε να είναι «η οι­κο­νο­μία του υπο­σχε­τι­κού γραμ­μα­τί­ου», με όλες τις ανα­λυ­τι­κές επι­πτώ­σεις αυτής της θέσης. Μια από τις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες συ­νέ­πειες της κε­ντρι­κό­τη­τας της χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής σφαί­ρας στον κα­πι­τα­λι­σμό είναι ο επιρ­ρε­πής σε κρί­σεις χα­ρα­κτή­ρας της.
Σύμ­φω­να με τα λόγια του Μαρξ: «Αυτός ο κοι­νω­νι­κός χα­ρα­κτή­ρας του κε­φα­λαί­ου πε­τυ­χαί­νε­ται και πραγ­μα­το­ποιεί­ται πέρα για πέρα μόνο με την πλήρη ανά­πτυ­ξη του πι­στω­τι­κού και τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος» (Καρλ Μαρξ, Το Κε­φά­λαιο τ. 3ος: 758).
Αυτό ση­μαί­νει ότι όπως και σε κάθε άλλη ατο­μι­κή επι­χεί­ρη­ση, η ει­σα­γω­γή και­νο­το­μιών στις χρη­μα­το­πι­στω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις απο­τε­λεί έκ­φρα­ση του αντα­γω­νι­σμού που πη­γά­ζει από την πα­ρα­γω­γή πρό­σθε­της υπε­ρα­ξί­ας. Οι αντα­γω­νι­στι­κοί με­τα­ξύ τους χρη­μα­το­πι­στω­τι­κοί ορ­γα­νι­σμοί πάντα επι­διώ­κουν να ει­σα­γά­γουν και­νο­το­μί­ες για να δώ­σουν στον εαυτό τους ένα συ­γκρι­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα που εξα­σφα­λί­ζει πρό­σθε­το κέρ­δος. Αυτή η τάση, η οποία είναι έμ­φυ­τη στη λει­τουρ­γία του κε­φα­λαί­ου, δια­δί­δει εύ­κο­λα τις χρη­μα­το­πι­στω­τι­κές και­νο­το­μί­ες σε ολό­κλη­ρο τον κλάδο, μειώ­νο­ντας το κό­στος των προ­σφε­ρό­με­νων υπη­ρε­σιών και κάνει τη χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κή και­νο­το­μία εν­δο­γε­νές στοι­χείο του κυ­κλώ­μα­τος του κε­φα­λαί­ου.
Για πα­ρά­δειγ­μα, όσον αφορά τη δια­δι­κα­σία πα­ρα­γω­γής σχε­τι­κής υπε­ρα­ξί­ας, ο Μαρξ υπο­στή­ρι­ξε ότι η τε­χνο­λο­γι­κή και­νο­το­μία μειώ­νει την αξία των αγα­θών δια­βί­ω­σης και ως εκ τού­του την αξία του εκά­στο­τε δε­δο­μέ­νου μι­σθια­κού κα­λα­θιού εμπο­ρευ­μά­των (το οποίο έχει προ­κύ­ψει ως απο­τέ­λε­σμα της τα­ξι­κής πάλης). Έτσι, ο ίδιος «πραγ­μα­τι­κός» μι­σθός (κα­λά­θι εμπο­ρευ­μά­των) κο­στί­ζει λι­γό­τε­ρο στον κα­πι­τα­λι­στή και αυ­ξά­νει την υπε­ρα­ξία που πα­ρά­γε­ται. Αυτό είναι, πράγ­μα­τι, ένα γε­νι­κό ανα­λυ­τι­κό σχήμα, το οποίο θα πρέ­πει να επε­κτα­θεί και στη χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή σφαί­ρα.
Η και­νο­το­μία επι­τρέ­πει στη χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή σφαί­ρα να αγ­γί­ξει διά­φο­ρες κα­τη­γο­ρί­ες νοι­κο­κυ­ριών (ακόμη και εκεί­να που αγω­νί­ζο­νται να επι­βιώ­σουν με επι­σφα­λείς θέ­σεις ερ­γα­σί­ας) και μειώ­νει την πο­σό­τη­τα των χρη­μά­των που ο κα­πι­τα­λι­στής πρέ­πει να πλη­ρώ­σει για τον πραγ­μα­τι­κό μισθό, δη­λα­δή το κα­θιε­ρω­μέ­νο κα­λά­θι των αγα­θών που εξα­σφα­λί­ζει την ανα­πα­ρα­γω­γή της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης. Με απλά λόγια, αν ένα αυ­το­κί­νη­το είναι μέρος αυτού του κα­λα­θιού, ένα μέσο νοι­κο­κυ­ριό μπο­ρεί να το αντέ­ξει οι­κο­νο­μι­κά με χα­μη­λό­τε­ρο χρη­μα­τι­κό μισθό στη βάση της τρα­πε­ζι­κής πί­στω­σης. Το ίδιο μπο­ρεί να λε­χθεί όσον αφορά την εκ­παί­δευ­ση των παι­διών, την οι­κο­γε­νεια­κή στέγη, την ασφά­λι­ση της υγεί­ας, κλπ. Η χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή και­νο­το­μία μειώ­νει την αξία του κα­λα­θιού που αντι­προ­σω­πεύ­ει ο μι­σθός και ως εκ τού­του αυ­ξά­νει το κα­πι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος (φυ­σι­κά αυτή είναι μόνο μια πτυχή της όλης δια­δι­κα­σί­ας της χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής και­νο­το­μί­ας, αφού ο δα­νει­σμός δεν αφορά μόνο νοι­κο­κυ­ριά).
Μια πο­λυ­συ­ζη­τη­μέ­νη εξέ­λι­ξη της λε­γό­με­νης χρη­μα­τι­στι­κο­ποί­η­σης αφορά τη με­τα­φο­ρά υψη­λό­τε­ρου κιν­δύ­νου στον τομέα των νοι­κο­κυ­ριών. Οι ισο­λο­γι­σμοί των νοι­κο­κυ­ριών έχουν αυ­ξη­θεί ση­μα­ντι­κά (και όχι μόνο το χρέος τους). Αυτό ση­μαί­νει ότι τόσο το χρέος των νοι­κο­κυ­ριών όσο και τα πε­ριου­σια­κά τους στοι­χεία έχουν αυ­ξη­θεί σε σχέση με τα οι­κο­γε­νεια­κά ει­σο­δή­μα­τα.
Στο πνεύ­μα της ανά­λυ­σης του Μαρξ, πρέ­πει να κα­τα­νο­ή­σου­με ότι το αυ­ξη­μέ­νο χρέος που βα­σι­ζό­ταν στον αντα­γω­νι­σμό των χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών και­νο­το­μιών δίνει τη δυ­να­τό­τη­τα ύπαρ­ξης χα­μη­λό­τε­ρων μι­σθών και όχι το αντί­θε­το. Από μαρ­ξι­στι­κή άποψη είναι απο­λύ­τως πα­ρα­πλα­νη­τι­κό να ανά­γε­ται η σύγ­χρο­νη αύ­ξη­ση του χρέ­ους στην υπο­κα­τα­νά­λω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ή τις κακές οι­κο­νο­μι­κές κα­πι­τα­λι­στι­κές επι­δό­σεις στις δυ­τι­κές κοι­νω­νί­ες.[2]
Η ανά­δυ­ση της χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής σφαί­ρας δεν συ­νε­πά­γε­ται έναν αδύ­να­μο, αλλά έναν ισχυ­ρό και βαθιά εμπε­δω­μέ­νο κα­πι­τα­λι­σμό, ως σύ­στη­μα τα­ξι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης και αξιο­ποί­η­σης κε­φα­λαί­ου. Αυτό που έχει αυ­ξη­θεί δεν είναι απλώς το ιδιω­τι­κό χρέος, αλλά η εξάρ­τη­ση της κοι­νω­νί­ας (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του τομέα των νοι­κο­κυ­ριών) από συ­ναλ­λα­γές χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού ισο­λο­γι­σμού.
Ένα νοι­κο­κυ­ριό μπο­ρεί να δα­νει­στεί για να αγο­ρά­σει ένα ακί­νη­το, αλλά η συ­ναλ­λα­γή αυτή προ­σθέ­τει ένα πε­ριου­σια­κό στοι­χείο (σπίτι) και μια υπο­χρέ­ω­ση (τρα­πε­ζι­κό δά­νειο) στον ισο­λο­γι­σμό της οι­κο­γέ­νειας. Αλλά πάνω απ’ όλα, η ίδια συ­ναλ­λα­γή βα­σί­ζε­ται κατά κύριο λόγο στην κε­φα­λαιο­ποί­η­ση (τι­τλο­ποί­η­ση) των μι­σθια­κών ροών (μι­σθια­κή σχέση), η οποία εμ­φα­νί­ζε­ται ως πε­ριου­σια­κό στοι­χείο του χαρ­το­φυ­λα­κί­ου των νοι­κο­κυ­ριών.
Η ύπαρ­ξη του μι­σθού ως μιας μορ­φής «πλα­σμα­τι­κού κε­φα­λαί­ου» ανα­φε­ρό­ταν ρητά ως δυ­να­τό­τη­τα από τον Μαρξ στον 3ο τόμο του Κε­φα­λαί­ου: «Η μορφή του το­κο­φό­ρου κε­φα­λαί­ου συ­νε­πά­γε­ται ότι κάθε κα­θο­ρι­σμέ­νο και τα­κτι­κό χρη­μα­τι­κό ει­σό­δη­μα εμ­φα­νί­ζε­ται σαν τόκος ενός κε­φα­λαί­ου, αδιά­φο­ρο αν προ­έρ­χε­ται από ένα κε­φά­λαιο ή όχι. [...] Ας πά­ρου­με για πα­ρά­δειγ­μα το κρα­τι­κό χρέος και το μισθό ερ­γα­σί­ας. [...] Ο μι­σθός ερ­γα­σί­ας εν­νο­εί­ται εδώ σαν τόκος και επο­μέ­νως η ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη σαν κε­φά­λαιο που απο­φέ­ρει αυτό τον τόκο. [...] Ο πα­ρα­λο­γι­σμός του κε­φα­λαιο­κρα­τι­κού τρό­που αντί­λη­ψης φτά­νει εδώ στο απο­κο­ρύ­φω­μά του» (Μαρξ όπ.π.: 586-88).
Από μόνη της, η εξέ­λι­ξη αυτή έχει ση­μα­ντι­κές συ­νέ­πειες. Στο ιδε­ο­λο­γι­κό επί­πε­δο, τα συμ­φέ­ρο­ντα της ερ­γα­τι­κής τάξης εμ­φα­νί­ζο­νται ως ταυ­τό­ση­μα με αυτά των κα­πι­τα­λι­στών καθώς οι ιδιο­κτή­τες κε­φα­λαί­ου και οι ερ­γα­ζό­με­νοι όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο δια­τη­ρούν και αντι­λαμ­βά­νο­νται τον πλού­το τους με τη μορφή ρευ­στού πε­ριου­σια­κού στοι­χεί­ου. Πα­ράλ­λη­λα, συ­νο­λι­κά το χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό σύ­στη­μα γί­νε­ται όλο και πιο ευά­λω­το και επιρ­ρε­πές σε κρί­σεις, και τα νοι­κο­κυ­ριά επη­ρε­ά­ζο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο από χρη­μα­το­πι­στω­τι­κά γε­γο­νό­τα.
Αυτό όμως ση­μαί­νει ότι η κοι­νω­νι­κή ανα­πα­ρα­γω­γή των νοι­κο­κυ­ριών των ερ­γα­ζο­μέ­νων γί­νε­ται ολο­έ­να και πιο εξαρ­τη­μέ­νη από τη δια­χεί­ρι­ση χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού κιν­δύ­νου. Αυτή είναι η πιο ση­μα­ντι­κή στιγ­μή της χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής και­νο­το­μί­ας ως κοι­νω­νι­κής δια­δι­κα­σί­ας. Είναι μέσω αυτού του κα­να­λιού «δια­χεί­ρι­σης του κιν­δύ­νου» που η χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή σφαί­ρα εν γένει (όχι μόνο η χρη­μα­τι­στι­κο­ποί­η­ση των νοι­κο­κυ­ριών) μορ­φο­ποιεί και πει­θαρ­χεί την κοι­νω­νι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά σύμ­φω­να με τους κα­νό­νες του κε­φα­λαί­ου.
Σε έναν επι­σφα­λή κόσμο, η δια­χεί­ρι­ση του κιν­δύ­νου ση­μαί­νει τόσο αντι­στάθ­μι­ση του κιν­δύ­νου όσο και «εκ­με­τάλ­λευ­σή» του. Όμως, κά­ποιος μπο­ρεί να «εκ­με­ταλ­λευ­τεί» τον κίν­δυ­νο μόνο αν «παί­ζει καλά» και σύμ­φω­να με τους κα­νό­νες του παι­χνι­διού. Από την άποψη αυτή, η χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή σφαί­ρα μπο­ρεί επί­σης να θε­ω­ρη­θεί μια τε­χνο­λο­γία εξου­σί­ας που ορ­γα­νώ­νει την ανα­πα­ρα­γω­γή των σχέ­σε­ων εξου­σί­ας στην κα­πι­τα­λι­στι­κή κοι­νω­νία. Η δια­χεί­ρι­ση του κιν­δύ­νου δεν δα­μά­ζει το μέλ­λον, αλλά κάνει την ερ­γα­σία «όμηρο του δικού της μέλ­λο­ντος», δη­λα­δή, όμηρο των απαι­τή­σε­ων του κε­φα­λαί­ου, παρά την κρίση και μέσα στην κρίση. Η Αρι­στε­ρά, για να είναι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, δη­λα­δή για να μπο­ρεί να εκ­φρά­ζει το στρα­τη­γι­κό συμ­φέ­ρον της ερ­γα­τι­κής τάξης, πρέ­πει ταυ­τό­χρο­να να είναι και μαρ­ξι­στι­κή!
  [1] A China bank crisis? Not so fast, Deutsche Bank says, http://​www.​cnbc.​com/​2016/​02/​12/​a-china-bank-crisis-not-so-fast-deutsche-bank-says.​html
[2] Είναι πράγ­μα­τι πολύ δύ­σκο­λο να φα­ντα­στεί κα­νείς μια δια­φο­ρε­τι­κή αι­τιο­λο­γία για με­γά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα: αν τα νοι­κο­κυ­ριά αντι­με­τω­πί­ζουν μια συ­νε­χή συ­μπί­ε­ση των ει­σο­δη­μά­των τους, το τε­λευ­ταίο πράγ­μα που θα κά­νουν είναι να συσ­σω­ρεύ­σουν πε­ρισ­σό­τε­ρο χρέος.

 https://rproject.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο νέος ”Ψυχρός Πόλεμος”

Εντατικοποίηση στρατιωτικών ασκήσεων στα σύνορα Ρωσίας-Ευρώπης

Νίκος Μπιζάς*

Σύμφωνα με δηλώσεις του Ρώσου στρατηγού Βλαντίμιρ Σαμάνοφ, ο Ρωσικός στρατός σκοπεύει να συνεχίσει να διεξάγει εκτεταμένες ασκήσεις σε πεδία βολής στα σύνορα της Ρωσίας με τις χώρες τις Βαλτικής^[1]. Οι δηλώσεις αυτές έγιναν εν μέσω στρατιωτικών ασκήσεων του σώματος αλεξιπτωτιστών στην περιφέρεια Πσκοφ, που συνορεύει με την Εσθονία και τη Λετονία.
Ο στρατηγός Σαμάνοφ δήλωσε ότι οι ασκήσεις αυτές σχετίζονται με την τεταμένη κατάσταση στα κράτη της Βαλτικής, η οποία κατά τον ίδιο δείχνει “τάσεις επιδείνωσης”. Ο στρατηγός ανέφερε ως παράδειγμα την παρουσία ταξιαρχίας Stryker του Αμερικανικού στρατού στη Λιθουανία, η οποία συμμετέχει σε κοινές ασκήσεις Αμερικάνικων και Λιθουανικών ενόπλων δυνάμεων.
Οι ασκήσεις του Ρώσικου στρατού συμπεριέλαβαν καταλήψεις αεροδρομίων, μαζικές προσγειώσεις αλεξιπτωτιστών και ασκήσεις βαθιάς διείσδυσης σε άγνωστο έδαφος.
H ένταση στο χώρο της Βαλτικής αποτελεί ήδη αντικείμενο συζητήσεων στο ΝΑΤΟ, και έρχεται ως αποτέλεσμα εντάσεων στο εσωτερικό της συμμαχίας που προέρχονται από την επιθυμία, αφενός, μελών της για ενίσχυση της ανατολικής της πτέρυγας, κι από το γενικότερο στόχο, αφετέρου, της αποφυγής κλιμάκωσης των εντάσεων με τη Ρωσία.
Οι χώρες της Βαλτικής, μαζί με την Πολωνία, έχουν δηλώσει πολλάκις την επιθυμία τους για μόνιμη εγκατάσταση ΝΑΤΟικών δυνάμεων στα εδάφη τους, η οποία πιστεύουν ότι είναι το μοναδικό αποτελεσματικό αποτρεπτικό μέτρο κατά της Ρωσίας, αγνοώντας το σύμφωνο Ρωσίας-ΝΑΤΟ του 1997, σύμφωνα με το οποίο το ΝΑΤΟ δεσμεύεται να μην αναπτύξει επιπρόσθετες μόνιμες και “υπολογίσιμες” στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα του με τη Ρωσία^[2].
To κείμενο του συμφώνου, ωστόσο, δεν απαγορεύει την ανάπτυξη μη υπολογίσιμων στρατιωτικών δυνάμεων – και το ΝΑΤΟ φαίνεται να εκμεταλλεύεται τη ρήτρα αυτή, αναπτύσσοντας 6 νέα κέντρα επιχειρήσεων (NFIU – Nato Force Integration Units) στην Βουλγαρία, την Εσθονία, την Λετονία, τη Λιθουανία, την Πολωνία και την Ρουμανία, τα οποία αναμένεται να μπουν σε πλήρη λειτουργία τον Ιούλιο του 2016^[3].
Η απόφαση για τη διεξαγωγή εκτεταμένων στρατιωτικών ασκήσεων στην περιοχή της Βαλτικής, επομένως, στέλνει σαφές μήνυμα στις χώρες της Βαλτικής, και αποτελεί ένα ακόμα επεισόδιο στις ήδη τεταμένες σχέσεις Ρωσίας-ΝΑΤΟ, που αναλυτές ήδη χαρακτηρίζουν ως ένα νέο “Ψυχρό Πόλεμο”.
*Ο Νίκος Μπιζάς είναι Διεθνολόγος και Πολιτικός Αναλυτής.
^[1] http://tass.ru/armiya-i-opk/2683620
^[2] http://www.nato.int/cps/en/natohq/official_texts_25468.htm
^[3] http://www.nato.int/cps/en/natohq/news_127599.htm?selectedLocale=en

Διαβάστε περισσότερα

Ουμπέρτο Έκο: Τα 14 χαρακτηριστικά του πρωτο-φασισμού

Το πρώτο χαρακτηριστικό του πρωτοφασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης
Παρά την ασάφεια αυτή, νομίζω πως μπορούμε να σκιαγραφήσουμε έναν κατάλογο χαρακτηριστικών τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά αυτού που ονομάζω «πρωτοφασισμό», ή «αρχέγονο φασισμό». Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα ενιαίο σύστημα· πολλά απ’ αυτά αλληλοαναιρούνται, και είναι επίσης αντιπροσωπευτικά και άλλων μορφών δεσποτισμού ή φανατισμού. Η παρουσία ενός και μόνο απ’ αυτά, όμως, αρκεί για να επιτρέψει στο φασισμό να συμπτυχθεί γύρω του.
1. Το πρώτο χαρακτηριστικό του πρωτοφασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης. Η παραδοσιαρχία, βέβαια, είναι πολύ παλαιότερη από τον φασισμό. Δεν χαρακτήριζε μόνο την αντιεπαναστατική σκέψη των Καθολικών μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά γεννήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους, ως αντίδραση στον κλασικό ελληνικό ορθολογισμό. Στη λεκάνη της Μεσογείου, λαοί διαφόρων θρησκειών (που οι περισσότερες απ’ αυτές είχαν γίνει δεκτές στο ρωμαϊκό πάνθεο) άρχισαν να ονειρεύονται κάποια αποκάλυψη που είχε συμβεί στην αυγή της ανθρώπινης ιστορίας.
Αυτή η αποκάλυψη, σύμφωνα με τη μυστηριακή αίγλη που καλλιεργούσε η παραδοσιαρχία, είχε παραμείνει για πολύ καιρό κρυμμένη κάτω από το πέπλο γλωσσών που ήταν πια ξεχασμένες — στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, στους κέλτικους ρούνους, στους παπύρους των σχεδόν άγνωστων θρησκειών της Ασίας. Αυτή η νέα κουλτούρα έπρεπε να είναι συγκρητιστική. Ο συγκρητισμός δεν είναι απλά, όπως λένε τα λεξικά, «ο συνδυασμός διαφόρων μορφών πίστης και λατρευτικής πρακτικής»· ένας τέτοιος συνδυασμός πρέπει να ανέχεται τις αντιφάσεις.
Καθένα από τα αρχικά μηνύματα περιέχει ψήγματα σοφίας, και όποτε έμοιαζαν να λένε διαφορετικά ή ασύμβατα πράγματα αυτό συνέβαινε μόνο και μόνο γιατί όλα παραπέμπουν, με αλληγορικό τρόπο, στην ίδια αρχέγονη αλήθεια. Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει καμία πρόοδος στη γνώση. Η αλήθεια έχει ήδη καταγραφεί μια για πάντα, κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίζουμε να ερμηνεύουμε το δυσνόητο μήνυμά της.
Αν κοιτάξει κανείς τις βιβλιοθήκες διαφόρων φασιστικών καθεστώτων, θα βρει όλους τους μείζονες διανοητές της παραδοσιαρχίας. Η ναζιστική εσωτερική γνώση τρεφόταν με παραδοσιαρχικά, συγκρητιστικά και μυστικιστικά στοιχεία. Η πηγή που επηρέασε περισσότερο τις θεωρίες της νέας ιταλικής δεξιάς, ο Ιούλιος Έβολα, συνδύαζε το Άγιο Δισκοπότηρο με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, και την αλχημεία με την Αγία Ρωμαϊκή και Γερμανική Αυτοκρατορία.
Και μόνο το γεγονός ότι η ιταλική δεξιά, για να δείξει πόσο ανοιχτό μυαλό διαθέτει, διεύρυνε αυτό τον κατάλογο ώστε να συμπεριλάβει και έργα του Ντε Μαιτρ, του Γκενόν και του Γκράμσι, αποτελεί ολοφάνερη απόδειξη συγκρητισμού. Αν κοιτάξετε τα ράφια που, στα αμερικάνικα βιβλιοπωλεία, φέρουν την επιγραφή «Νέα Εποχή», θα βρείτε εκεί μέχρι και Άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος, απ’ ό,τι γνωρίζω, δεν ήταν φασίστας. Αλλά το να συνδυάζεις τον Άγιο Αυγουστίνο με το Στόουνχεντζ — αυτό είναι σύμπτωμα πρωτοφασισμού.
2. Η παραδοσιαρχία συνεπάγεται την απόρριψη του μοντερνισμού. Και οι φασίστες και οι εθνικοσοσιαλιστές κυριολεκτικά λάτρευαν την τεχνολογία, ενώ οι διανοητές της παραδοσιαρχίας συνήθως την απορρίπτουν ως αντίθετη προς τις παραδοσιακές πνευματικές αξίες. Όμως, παρόλο που ο ναζισμός υπερηφανευόταν για τα βιομηχανικά του επιτεύγματα, ο εγκωμιασμός του μοντερνισμού δεν ήταν παρά η επιφάνεια μιας ιδεολογίας βασισμένης στην ιδέα Αίμα και Γη (Blut und Boden).
Η απόρριψη του σύγχρονου κόσμου ήταν μεταμφιεσμένη σαν αντίκρουση του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, αλλά αφορούσε κυρίως στην απόρριψη του Πνεύματος του 1789 (και του 1776, φυσικά). Ο Διαφωτισμός, η Εποχή του Ορθολογισμού, γίνεται αντιληπτή ως απαρχή της σύγχρονης αχρειότητας. Κατ’ αυτή την έννοια, ο πρωτοφασισμός μπορεί να οριστεί ως ανορθολογισμός.
3. Ο ανορθολογισμός βασίζεται επίσης στη λατρεία της δράσης για τη δράση. Επειδή η δράση είναι από μόνη της όμορφη, πρέπει να αναλαμβάνεται πριν, ή χωρίς, οποιαδήποτε σκέψη. Η σκέψη είναι μια μορφή αποδυνάμωσης. Επομένως, η κουλτούρα είναι ύποπτη, στο βαθμό που ταυτίζεται με την κριτική στάση.
Η καχυποψία απέναντι στον κόσμο της διανόησης αποτελούσε πάντοτε σύμπτωμα του πρωτοφασισμού, από την υποτιθέμενη ρήση του Γκέμπελς («όταν ακούω να μιλάνε για κουλτούρα αρπάζω το όπλο μου») μέχρι τη συχνή χρήση εκφράσεων όπως «εκφυλισμένοι διανοούμενοι», «κουλτουριάρηδες», «παρηκμασμένοι σνομπ», «τα πανεπιστήμια είναι φωλιές κομμουνιστών». Οι επίσημοι φασίστες διανοούμενοι ασχολούνταν κυρίως με το να επιτίθενται στον σύγχρονο πολιτισμό και την αριστερή διανόηση, που έχουν προδώσει τις παραδοσιακές αξίες.
4. Καμιά συγκρητιστική πίστη δεν αντέχει στην αναλυτική κριτική. Το κριτικό πνεύμα κάνει διακρίσεις μεταξύ των εννοιών, και αυτές οι διακρίσεις αποτελούν σημάδι μοντερνισμού. Στον σύγχρονο πολιτισμό, η επιστημονική κοινότητα επαινεί τη διαφωνία ως μέθοδο βελτίωσης της γνώσης. Για τον πρωτοφασισμό, η διαφωνία είναι προδοσία.
5. Εξάλλου, η διαφωνία αποτελεί σημάδι ποικιλομορφίας. Ο πρωτοφασισμός καλλιεργεί και αναζητεί τη συναίνεση με το να οξύνει και να εκμεταλλεύεται το φυσικό φόβο του διαφορετικού. Η πρώτη έκκληση ενός φασιστικού ή πρώιμου φασιστικού κινήματος είναι η έκκληση ενάντια στους παρείσακτους. Επομένως, ο πρωτοφασισμός είναι εξ ορισμού ρατσιστικός.
6. Ο πρωτοφασισμός πηγάζει από την ατομική ή κοινωνική απογοήτευση. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά των φασιστικών καθεστώτων του παρελθόντος ήταν η επίκληση προς μια απογοητευμένη μεσαία τάξη που μαστιζόταν από μια οικονομική κρίση ή ένιωθε πολιτικά εξευτελισμένη και φοβισμένη από την πίεση που ασκούσαν οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Στην εποχή μας, που οι παλιοί «προλετάριοι» είναι πλέον μικροαστοί (και τα λούμπεν στοιχεία είναι κατά κανόνα αποκλεισμένα από την πολιτική σκηνή), ο φασισμός του αύριο θα βρει το ακροατήριό του σ’ αυτή τη νέα πλειοψηφία.
7. Στους ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν πλέον ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, ο πρωτοφασισμός λέει πως το μοναδικό τους προνόμιο είναι το πιο κοινό, ότι έχουν γεννηθεί στην ίδια χώρα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Άλλωστε, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να δώσει ταυτότητα στο έθνος είναι οι εχθροί του. Έτσι, στη ρίζα της πρωτοφασιστικής ψυχολογίας υπάρχει μια εμμονή με τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις διεθνείς. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν πολιορκημένοι. Ο πιο εύκολος τρόπος να πολεμήσεις μια συνωμοσία είναι η επίκληση στην ξενοφοβία. Αλλά η συνωμοσία πρέπει να έχει και εσωτερικούς μοχλούς: οι Εβραίοι είναι συνήθως ο καλύτερος στόχος, γιατί έχουν το πλεονέκτημα να είναι ταυτόχρονα και εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί. Στις Η.Π.Α., ένα εμφανές δείγμα συνωμοσιολογικής εμμονής βρίσκεται στο βιβλίο του Πατ Ρόμπερτσον Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, αλλά, όπως έχουμε δει πρόσφατα, υπάρχουν και πολλά άλλα.
8. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν ταπεινωμένοι από τον επιδεικτικό πλούτο και την δύναμη των εχθρών τους. Όταν ήμουν μικρό παιδί, μου είχαν μάθει ότι οι Εγγλέζοι είχαν πέντε γεύματα τη μέρα. Έτρωγαν πιο συχνά από τους φτωχούς αλλά νηφάλιους Ιταλούς. Και ότι οι Εβραίοι είναι πλούσιοι και βοηθάνε ο ένας τον άλλο μέσω ενός μυστικού δικτύου αμοιβαίας αρωγής. Έτσι, με μια συνεχή μετατόπιση της ρητορικής εστίασης, οι εχθροί είναι ταυτόχρονα πολύ ισχυροί και πολύ αδύναμοι. Οι φασιστικές κυβερνήσεις είναι καταδικασμένες να χάνουν τους πολέμους τους, γιατί είναι εγγενώς ανίκανες να κάνουν μια αντικειμενική εκτίμηση της δύναμης του εχθρού.
9. Για τον πρωτοφασισμό, δεν υπάρχει αγώνας για τη ζωή· αντίθετα, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας. Επομένως, ο ειρηνισμός ισοδυναμεί με συναλλαγή με τον εχθρό. Είναι κακός, γιατί η ζωή είναι ένας συνεχής πόλεμος. Αυτό, όμως, επιφέρει ένα «σύμπλεγμα Αρμαγεδδώνα». Εφόσον οι εχθροί πρέπει να ηττηθούν, θα πρέπει να υπάρξει μια τελική μάχη, μετά από την οποία το κίνημα θα έχει υπό τον έλεγχό του ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια «τελική λύση», όμως, θα σημάνει την αρχή μιας περιόδου ειρήνης, μιας Χρυσής Εποχής, πράγμα που έρχεται σε αντίφαση με το δόγμα του συνεχούς πολέμου. Κανείς φασίστας ηγέτης δεν έχει καταφέρει ποτέ να λύσει αυτό το πρόβλημα.
10. Ο ελιτισμός αποτελεί χαρακτηριστική διάσταση κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας, στο βαθμό που είναι θεμελιωδώς αριστοκρατικός, και ο αριστοκρατικός και μιλιταριστικός ελιτισμός συνεπάγεται την περιφρόνηση προς τους αδύναμους. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να εκφράσει μόνο έναν λαϊκό ελιτισμό. Κάθε πολίτης ανήκει στον καλύτερο λαό του κόσμου, τα μέλη του κόμματος είναι οι καλύτεροι πολίτες, κάθε πολίτης μπορεί (ή πρέπει) να γίνει μέλος του κόμματος. Αλλά δεν μπορεί να υπάρχουν πατρίκιοι χωρίς πληβείους.
Ο Ηγέτης, που γνωρίζει ότι η εξουσία δεν του απονεμήθηκε δημοκρατικά αλλά την κατέκτησε με τη βία, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών· οι μάζες είναι αδύναμες, και γι’ αυτό χρειάζονται και αξίζουν έναν ηγεμόνα. Και εφόσον η ομάδα είναι οργανωμένη ιεραρχικά (σύμφωνα με το στρατιωτικό πρότυπο), κάθε ηγέτης περιφρονεί τους υφισταμένους του, και καθένας απ’ αυτούς περιφρονεί τους κατωτέρους του. Αυτό ενισχύει την αίσθηση του μαζικού ελιτισμού.
11. Μέσα σ’ αυτή την προοπτική, όλοι μαθαίνουν πως πρέπει να γίνουν ήρωες. Σε κάθε μυθολογία, ο ήρωας είναι ένα εξαιρετικό ον, αλλά για την πρωτοφασιστική ιδεολογία ο ηρωισμός είναι ο κανόνας. Αυτή η λατρεία του ηρωισμού συνδέεται στενά με τη λατρεία του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα συνθήματα που είχαν οι ισπανοί φαλαγγίτες ήταν το «viva la muerte» («ζήτω ο θάνατος»).
Στις μη φασιστικές κοινωνίες, ο απλός λαός μαθαίνει ότι ότι ο θάνατος είναι κάτι το δυσάρεστο που όμως πρέπει να το αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια· και οι πιστοί μαθαίνουν ότι είναι ένας οδυνηρός τρόπος για να περάσουν σε μια μεταφυσική ευτυχία. Αντίθετα, ο πρωτοφασίστας ήρωας αποζητά τον ηρωικό θάνατο, ο οποίος διαφημίζεται ως η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μια ηρωική ζωή. Ο πρωτοφασίστας ήρωας ανυπομονεί να πεθάνει. Μέσα στην ανυπομονησία του, συχνά στέλνει κι άλλους ανθρώπους στο θάνατο.
12. Επειδή και ο συνεχής πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα παιχνίδια, ο πρωτοφασίστας μεταθέτει τον πόθο του για εξουσία στη σεξουαλική συμπεριφορά του. Έτσι προκύπτει ο ματσισμός [σ.τ.Μ.: το αντριλίκι] (που συνεπάγεται αφενός την περιφρόνηση προς τη γυναίκα και αφετέρου την καταδίκη ”παρεκκλινουσών” ερωτικών συνηθειών, όπως η αγνότητα ή η ομοφυλοφιλία). Και επειδή και το σεξ είναι δύσκολο παιχνίδι, ο πρωτοφασίστας ήρωας προτιμά να παίζει με τα όπλα – σαν φαλλικό υποκατάστατο.
13. Ο πρωτοφασισμός βασίζεται σε έναν επιλεκτικό λαϊκισμό, έναν ποιοτικό λαϊκισμό, θα έλεγε κανείς. Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες έχουν ατομικά δικαιώματα, αλλά οι πολίτες συνολικά έχουν πολιτική επιρροή μόνο από ποσοτική άποψη — ακολουθούνται οι αποφάσεις της πλειοψηφίας. Για τον πρωτοφασισμό, όμως, τα άτομα ως άτομα δεν έχουν δικαιώματα, και ο Λαός γίνεται αντιληπτός σαν ποιότητα, σαν μια μονολιθική οντότητα που εκφράζει την Κοινή Βούληση. Και επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ατόμων δεν μπορεί ποτέ να έχει κοινή βούληση, ο Ηγέτης παριστάνει το διερμηνέα τους.
Έχοντας χάσει την εξουσία της αντιπροσώπευσης, οι πολίτες δεν πράττουν· καλούνται μόνο να παίξουν το ρόλο του Λαού. Έτσι, ο Λαός δεν είναι παρά ένα θεατρικό εφεύρημα. Για να πάρουμε μια γεύση ποιοτικού λαϊκισμού δεν χρειαζόμαστε πλέον την Πιάτσα Βενέτσια της Ρώμης, ούτε το Στάδιο της Νυρεμβέργης. Υπάρχει στο μέλλον μας ένας τηλεοπτικός ή διαδικτυακός λαϊκισμός, στον οποίο η συναισθηματική αντίδραση μιας επιλεγμένης ομάδας πολιτών θα μπορεί να παρουσιάζεται και να γίνεται αποδεκτή ως η Φωνή του Λαού.
Λόγω του ποιοτικού λαϊκισμού του, ο πρωτοφασισμός πρέπει να είναι κατά των «διεφθαρμένων» κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. Μια από τις πρώτες φράσεις που είπε ο Μουσολίνι στο ιταλικό κοινοβούλιο ήταν «Θα μπορούσα να μετατρέψω αυτό το βουβό και καταθλιπτικό μέρος σε στρατόπεδο για τις σπείρες μου» — οι «σπείρες» είναι μια υποδιαίρεση της παραδοσιακής ρωμαϊκής λεγεώνας. Βέβαια, αμέσως βρήκε καλύτερο καταυλισμό για τις σπείρες του, αλλά λίγο αργότερα διέλυσε το κοινοβούλιο. Όποτε ένας πολιτικός αμφισβητεί τη νομιμότητα ενός κοινοβουλίου γιατί δεν αντιπροσωπεύει πλέον τη Φωνή του Λαού, αρχίζει και μυρίζει πρωτοφασισμό.
14. Ο πρωτοφασισμός μιλάει την «Νέα Ομιλία». Η Νέα Ομιλία επινοήθηκε από τον Όργουελ στο βιβλίο του 1984, ως επίσημη γλώσσα του Αγγλικού Σοσιαλισμού. Αλλά σε πολλές μορφές δικτατορίας συναντά κανείς πρωτοφασιστικά χαρακτηριστικά. Όλα τα ναζιστικά και φασιστικά σχολικά εγχειρίδια χρησιμοποιούσαν φτωχό λεξιλόγιο και στοιχειώδη σύνταξη, με σκοπό να περιορίσουν τη διάδοση των εργαλείων της σύνθετης και κριτικής σκέψης. Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε άλλα είδη Νέας Ομιλίας, ακόμα κι αν παίρνουν τη φαινομενικά αθώα μορφή ενός δημοφιλούς τοκ-σόου.
Το πρωινό της 27ης Ιουλίου 1943, έμαθα ότι, σύμφωνα με ραδιοφωνικές ανακοινώσεις, ο φασισμός είχε καταρρεύσει και ο Μουσολίνι είχε συλληφθεί. Όταν η μητέρα μου με έστειλε να αγοράσω την εφημερίδα, είδα ότι οι εφημερίδες στον κοντινότερο πάγκο είχαν διαφορετικούς τίτλους. Επιπλέον, αφού είδα τους τίτλους, συνειδητοποίησα ότι κάθε εφημερίδα έγραφε διαφορετικά πράγματα. Αγόρασα μία στην τύχη, και διάβασα στην πρώτη σελίδα ένα μήνυμα που το υπέγραφαν πέντε ή έξι πολιτικά κόμματα — ανάμεσά τους η Χριστιανική Δημοκρατία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κόμμα της Δράσης, και το Φιλελεύθερο Κόμμα.
Μέχρι τότε, πίστευα ότι υπήρχε μόνο ένα κόμμα σε κάθε χώρα, και ότι στην Ιταλία αυτό ήταν το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Τώρα, ανακάλυπτα ότι στη χώρα μου μπορούσαν να υπάρχουν ταυτόχρονα διάφορα κόμματα. Καθώς ήμουν έξυπνο παιδί, κατάλαβα ότι όλα αυτά τα κόμματα δεν μπορεί να γεννήθηκαν μέσα σε μια νύχτα, άρα θα πρέπει να υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό ως μυστικές οργανώσεις. Το μήνυμα στην πρώτη σελίδα πανηγύριζε για το τέλος της δικτατορίας και την επιστροφή της ελευθερίας: της ελευθερίας του λόγου, του τύπου, της πολιτικής σύμπραξης.
Αυτές τις λέξεις, «ελευθερία», «δικτατορία» — τις διάβαζα τώρα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Χάρη σ’ αυτές τις λέξεις, ξαναγεννήθηκα ως ελεύθερος δυτικός άνθρωπος. Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ώστε το νόημα αυτών των λέξεων να μην ξεχαστεί ξανά. Ο πρωτοφασισμός βρίσκεται ακόμα γύρω μας, πολλές φορές με πολιτικά. Θα ήταν πολύ ευκολότερο, για μας, αν εμφανιζόταν στην παγκόσμια σκηνή κάποιος και έλεγε «Θέλω να ξανανοίξω το Άουσβιτς, θέλω να παρελάσουν ξανά οι Μελανοχίτωνες στις ιταλικές πλατείες». Αλλά η ζωή δεν είναι τόσο απλή.
Ο πρωτοφασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο. Είναι καθήκον μας να τον αποκαλύπτουμε και να καταδεικνύουμε οποιαδήποτε από τις νέες εκφάνσεις του — κάθε μέρα, σε κάθε μέρος του κόσμου. Και είναι καλό να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ στις 4 Νοεμβρίου 1938: «Τολμώ να πω ότι, αν ποτέ η αμερικανική δημοκρατία πάψει να προχωρεί ως ζωντανή δύναμη και να προσπαθεί μέρα και νύχτα, με ειρηνικό τρόπο, να κάνει όλους τους πολίτες μας καλύτερους, τότε ο φασισμός θα δυναμώσει στη χώρα μας».
Η ελευθερία και η απελευθέρωση είναι μια ατέρμονη διαδικασία.
— Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε στο New York Review of Books το 1995 http://www.themodernword.com/eco/eco_blackshirt.html
Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Γεώργιος Παπανικολάου «Ενας Παγκόσμιος Ευεργέτης»

“Η πρώτη παρατήρηση των καρκινικών κυττάρων στο επίχρισμα του τραχήλου της μήτρας μου έδωσε μία από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις που έχω βιώσει κατά τη διάρκεια της επιστημονικής σταδιοδρομίας μου”. (Γ. Παπανικολάου)

Πρόκειται για μία αληθινή ιδιοφυία. Ο Έλληνας ερευνητής ιατρός καθιερώθηκε ως ο ιδρυτής μιας νέας ιατρικής ειδικότητας, της αποφολιδωτικής κυτταρολογίας, και έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές της ιατρικής επιστήμης του 20ου αιώνα καθώς ανακάλυψε το περίφημο τεστ Παπ. Το 1995 το πορτρέτο του κόσμησε το περίφημο ελληνικό δεκαχίλιαρο και έτσι έγινε γνωστός σε πολλούς Έλληνες που μέχρι τότε αγνοούσαν την ύπαρξή του.

«Τα πρώτα χρόνια»
Ο Γεώργιος Παπανικολάου γεννήθηκε στις 13 Μαΐου του 1883 στην Κύμη της Εύβοιας. Ήταν το τρίτο παιδί του Νικόλαου Παπανικολάου και της Μαρίας Κριτσούτα. Ο πατέρας του ήταν ιατρός, ενώ διετέλεσε δήμαρχος Κύμης και βουλευτής Ευβοίας με το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη.
Το 1898, σε ηλικία 15 ετών, ο Γεώργιος Παπανικολάου εισήλθε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αποφοίτησε με άριστα το 1904, σε ηλικία μόλις 21 ετών. Στα φοιτητικά του χρόνια δεν περιορίστηκε μόνο στην ιατρική. Μελετούσε έντονα φιλοσοφία και άλλες επιστήμες. Τότε ήλθε σε επαφή με τους πρωτοπόρους των ριζοσπαστικών ιδεών και πρωτεργάτες του δημοτικισμού, Μανόλη Τριανταφυλλίδη, Αλέξανδρο Δελμούζο, Δημήτρη Γλυνό, Γεώργιο Σκληρό και άλλους. Η μεγάλη του αγάπη όμως και καταφύγιο του υπήρξε η μουσική. Από πολύ μικρός ασκούταν συστηματικά στο βιολί.
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του εντός Ελλάδος, υπηρέτησε για 2 χρόνια στον ελληνικό στρατό ως ανθυπίατρος. Έπειτα πήγε στο Μόναχο της Γερμανίας και το 1910 ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στον τομέα της κληρονομικότητας.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα γνώρισε την Ανδρομάχη Μαυρογένους, απόγονο της Μαντώ Μαυρογένους, την οποία και παντρεύτηκε στα τέλη του 1910. Προτού παντρευτούν, ο Παπανικολάου της ξεκαθάρισε ότι δεν ήθελε να κάνουν παιδιά για να μπορεί να αφιερώσει τη ζωή του στην επιστημονική έρευνα. Η Μάχη αφού το αποδέχτηκε, αναχώρησε μαζί του για τη Γαλλία. Εκεί, ο Γεώργιος Παπανικολάου εργάστηκε για ένα χρόνο ως βοηθός στο Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του πριγκιπάτου του Μονακό και το ζευγάρι τελικά επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη του 1911.
Κατά την διάρκεια των βαλκανικών πολέμων 1912-1913 κατατάσσεται εθελοντής. Τότε γνωρίζει Έλληνες μετανάστες της Αμερικής που του εμπνέουν την ιδέα να αναζητήσει την τύχη του στο νέο κόσμο. Έτσι στις 19 Οκτωβρίου του 1913 ο Γεώργιος και η Μάχη φτάνουν στην Αμερική με ελάχιστα χρήματα και σχεδόν χωρίς καμία γνωριμία.
«Ο Παπανικολάου στην Αμερική»
Το πρώτο διάστημα στην Αμερική δεν κύλισε καθόλου εύκολα. Το νεαρό ζευγάρι ζούσε σε ένα δωμάτιο στην 116^η οδό. Ενώ η Μάχη δούλευε ως ράφτρα, ο Γεώργιος Παπανικολάου έβγαζε τα προς το ζην ως πωλητής χαλιών στο κατάστημα Gimbel. Συμπληρωματικά έπαιζε βιολί περιφερόμενος σε διάφορα εστιατόρια και γράφοντας για την ελληνόφωνη εφημερίδα Ατλαντίς. Λίγο αργότερα ο Παπανικολάου προσελήφθη με τη δουλειά του μικροσκόπου-βοηθού παρασκευαστή στο Νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Ο άνθρωπος που με τις συστάσεις του μεσολάβησε για την πρόσληψή του εκεί ήταν ο καθηγητής Μόργκαν, ο οποίος γνώριζε το έργο του Παπανικολάου στην Γερμανία και έτρεφε της εκτίμησής του.
Τελικά τον Οκτώβριο του 1914 ο Παπανικολάου προσλαμβάνεται στο πανεπιστήμιο Κορνέλ, όπου θα εργαστεί για 47 συναπτά έτη. Δύο μήνες μετά έπιασε δουλειά στο πλάι του ως βοηθός και η Μάχη. Αρχικά διεξήγαγε πειράματα για τις επιπτώσεις του αλκοόλ σε ινδικά χοιρίδια και όταν δημοσιεύτηκαν το 1916 είχαν μεγάλη απήχηση στις ΗΠΑ, κυρίως όμως λόγω της φύσης του συγκεκριμένου θέματος. Στην πορεία θέλησε να επικεντρωθεί στη διενέργεια πειραμάτων φυλετικής διαφοροποίησης, εμβαθύνοντας ακόμα περισσότερο στο επιστημονικό πεδίο της διδακτορικής του διατριβής. Τότε διαπίστωσε πως η μικροσκόπηση των κολπικών επιχρισμάτων των ινδικών χοιριδίων, ανάλογα με τη φάση της έμμηνης ρύσης, αναδείκνυε πλήθος κυτταρικών μορφών που ουδέποτε είχαν μελετηθεί μέχρι τότε. Έτσι το 1917 έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία ενός νέου ιατρικού κλάδου, αυτόν της αποφολιδωτικής κυτταρολογίας.
Το 1919 ο Γεώργιος Παπανικολάου είχε αρχίσει πλέον να καταξιώνεται στην κοινή συνείδηση ως ένας επιτυχημένος επιστήμονας και το 1920 ο Ελευθέριος Βενιζέλος του ζητά να επανέλθει στην Ελλάδα για να αναλάβει την έδρα της ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ωστόσο, δεν ήταν ο ίδιος διατεθειμένος να θυσιάσει την καριέρα που ανοιγόταν μπροστά του για να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ούτως ή άλλως το ζήτημα έκλεισε μετά την ήττα του Βενιζέλου στις τραγικότερες εκλογές του τόπου.
«Η ανακάλυψη του Τεστ Παπ»
Το 1920 ο Παπανικολάου άρχισε να πειραματίζεται σε κολπικά επιχρίσματα της συζύγου του, αλλά και άλλων γυναικών. Μετά από μερικά χρόνια κατάφερε να διαπιστώσει καρκινικά κύτταρα στο κολπικό επίχρισμα μιας γυναίκα με καρκίνο της μήτρας. Η στιγμή αυτή ήταν όπως εξομολογήθηκε εκ των υστέρων από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της επιστημονικής του σταδιοδρομίας. Το 1928 αποφασίζει να δημοσιεύσει τα πρωτοποριακά του ευρήματα σε μία εργασία που όπως ήταν επόμενο, έκανε αίσθηση. Τότε συνάντησε τον έντονο σκεπτικισμό πολλών συναδέλφων του, μερικοί εκ των οποίων μάλιστα δεν δίστασαν να τον χαρακτηρίσουν ως άλλον έναν «έλληνα παραμυθά». Συναντώντας τέτοια σθεναρή αντίσταση από μέτρια πνεύματα, αποκαρδιώθηκε και αποφάσισε να εστιάσει πάλι το ενδιαφέρον του στον κλάδο της ορμονολογικής κυτταρολογίας.
Όταν το 1939 ανέλαβε ο Τζόζεφ Χίνσεϊ διευθυντής των σχολών Ανατομικής και Φυσιολογίας του Κορνέλ, θεώρησε πως η εργασία του Παπανικολάου το 1928 δεν έχρισε της ανάλογης προσοχής και προέτρεψε τον Έλληνα ερευνητή να ξεκινήσει μια συνεργασία με τον γυναικολόγο Χέρμπερτ Τρουτ επί του θέματος. Από τον Οκτώβριο του 1939 όλες οι γυναίκες που εισάγονταν στη γυναικολογική κλινική του Νοσοκομείου της Νέας Υόρκης υποβάλλονταν προαιρετικά σε τεστ Παπ. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά! Σε ηλικία 60 ετών ο Παπανικολάου βρισκόταν στο απόγειο της σταδιοδρομίας του και είχε γίνει διάσημος ως Dr Pap. Το περίφημο τεστ Παπ είχε γίνει πλέον απολύτως αποδεκτό ως μοναδική μέθοδος πρόληψης του καρκίνου της μήτρας.
Όμως ο Παπανικολάου δεν αναπαύτηκε στις δάφνες του αλλά συνέγραψε σωρεία εργασιών τελειοποιώντας ακόμα περισσότερο τη μέθοδο ανίχνευσης του καρκίνου που ο ίδιος ανακάλυψε. Το 1954 ολοκλήρωσε το μνημειώδες έργο του «Άτλας αποφολιδωτικής κυτταρολογίας» με το οποίο επισφράγισε την μακρόχρονη επιστημονική του διαδρομή.
«Η καταξίωση»
Το 1958 η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρία τόνισε πως η ανακάλυψη του Γεώργιου Παπανικολάου αποτελεί την πιο σημαντική και πρακτικά χρήσιμη ανακάλυψη της εποχής σχετικά με το τεράστιο πρόβλημα του καρκίνου. Το 1960 του προτάθηκε να αναλάβει τη διεύθυνση ενός κυτταρολογικού ινστιτούτου στο Μαϊάμι, στο οποίο θα δινόταν το όνομά του. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να εγκαινιάσει το εν λόγω ινστιτούτο καθώς στις 19 Φεβρουαρίου του 1962 απεβίωσε ξαφνικά από οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου. Κηδεύτηκε στη Νέα Υόρκη, στο κοιμητήριο Κλίντον του Νιου Τζέρσεϊ.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα θα οφείλει παγκόσμια ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του Γεώργιου Παπανικολάου. Το έργο του έχει διαχρονική αξία, καθώς έσωσε, σώζει και θα εξακολουθεί να σώζει αναρίθμητες ζωές. Ο Παπανικολάου αρνήθηκε να αποκτήσει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την ανακάλυψή του γιατί δεν επιθυμούσε να πληρωθεί με χρήματα για τη συμβολή του στην επιστήμη και στην ανθρωπότητα.
Ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας αποτελεί σε παγκόσμια κλίμακα τον δεύτερο σε συχνότητα τύπο καρκίνου και τρίτη αιτία θανάτου στον γυναικείο πληθυσμό. Σχεδόν μισό εκατομμύριο γυναίκες νοσούν και περισσότερες από τις μισές πεθαίνουν κάθε χρόνο από τη συγκεκριμένη νόσο. Το τεστ Παπανικολάου, γνωστότερο ως “Τεστ Παπ”, αποτελεί το ισχυρότερο όπλο κατά του καρκίνου  του τραχήλου της μήτρας. Σύμφωνα με στατιστικές μετρήσεις έχει οδηγήσει σε μείωση έως και 70% των θανάτων αυτών. Η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών που πεθαίνουν εντοπίζεται σε υπανάπτυκτες περιοχές στις οποίες οι γυναίκες δεν υποβλήθηκαν ποτέ στο Τεστ Παπ.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι την περίοδο της κατοχής 1941-1944, ο Γεώργιος Παπανικολάου συμμετείχε ως σύμβουλος στην οργάνωση «Greek War Relief Fund», μέσω της οποίας επιτεύχθηκαν μεγάλες δωρεές από φαρμακευτικές εταιρίες προς τα νοσοκομεία της δοκιμαζόμενης Ελλάδας.
Ο Παπανικολάου προτάθηκε δύο φορές για βραβείο Nobel, όμως η επιτροπή έκρινε πως η ανακάλυψη αφορά διαγνωστική μέθοδο και όχι θεραπεία. Σήμερα το λάθος της επιτροπής είναι ολοφάνερο. Η ρήση του Ιπποκράτη «το προλαμβάνειν κάλλιον θεραπεύειν» αποδεικνύεται σοφή…
Του Χρήστου Μπουτάτου*

* Επιχειρηματίας, αντιπρόεδρος Δ.Σ. της DMN A.E., κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στο Μάνατζμεντ και στη Στρατηγική Επιχειρήσεων από το LSE.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Επικίνδυνες γεωπολιτικές εξελίξεις στη γειτονιά μας…

...και το ΝΑΤΟ βρίσκεται στο Αιγαίο, με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Η βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα, σε περιοχή που θεωρείται η καρδιά του τουρκικού κράτους, είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί να το εξετάσει κανείς εάν δεν προσπαθήσει να απαντήσει στο ερώτημα «ποιον εξυπηρετεί». Οι απαντήσεις δεν είναι ούτε εύκολες, ούτε άμεσες. Ίσως είναι ακόμα νωρίς για ασφαλή συμπεράσματα. Σε τέτοιου είδους χτυπήματα, με θύματα (28 νεκροί και 61 τραυματίες), δεν χρειάζονται ούτε αστήρικτες θεωρίες, από τη μια, ούτε αφελείς εκτιμήσεις, από την άλλη.

Η εξέταση των δεδομένων μπορεί να μας οδηγήσει σε ορισμένα συμπεράσματα, τα οποία σίγουρα απέχουν από την συνηθισμένη απάντηση του τουρκικού κράτους, μετά από τέτοιου είδους χτυπήματα: Φταίνε οι Κούρδοι, φταίνε οι «τρομοκράτες». Παράλληλα, κανείς δεν μπορεί να μη σκεφτεί το τεράστιο και δαιδαλώδες κράτος και παρακράτος της Τουρκίας, σε όλες τις εξελίξεις.

Λόγω της επίθεσης ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου δεν πήγε στις Βρυξέλλες, όπου διεξάγεται η σύνοδος Κορυφής της ΕΕ. Να σημειωθεί ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζει συνάντηση με τους Τούρκους ηγέτες, στις αρχές Μαρτίου. Χτες, πάντως, στη σύνοδο, δεν συζητήθηκε μόνο το προσφυγικό, αλλά και το μέλλον των σχέσεων ΕΕ με τη Μεγάλη Βρετανία. Οι κινήσεις της Μεγάλης Βρετανίας δεν γίνεται να αγνοηθούν στη γεωπολιτική σκακιέρα. Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για τις κινήσεις των ΗΠΑ, στην περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, αλλά και ιδιαίτερα όσον αφορά τη Συρία, το ρόλο του ISIS και την αντιμετώπιση του Κουρδικού. Ειδικά στο θέμα του Κουρδικού υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και αντιφάσεις στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, αλλά αυτό είναι θέμα που θα έχει ενδιαφέρον να αναλυθεί ξεχωριστά, σε ένα άλλο κείμενο.

Τα γεγονότα δεν εξελίσσονται μόνο στην ΕΕ, όπως θέλουν να παρουσιάσουν ορισμένοι, για τους  δικούς τους λόγους. Ρωσία και ΗΠΑ έχουν ενεργό παρουσία στη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή. Πρόσφατα ο Ρώσος πρωθυπουργός, Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, δήλωσε πως  ορισμένα σχέδια «μπορεί να οδηγήσουν σε ολοκληρωτικό, μακροχρόνιο πόλεμο». Συγκεκριμένα, εννοούσε σχέδια «όπως αυτά της Σαουδικής Αραβίας και των συμμάχων της» και ακόμα πιο συγκεκριμένα  «για την πραγματοποίηση χερσαίας επέμβασης στο συριακό έδαφος με πρόσχημα την καταπολέμηση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους». Η στάση της Ρωσίας, άλλωστε, εξηγείται, αφού και αυτή επιδιώκει να εξυπηρετήσει τα γεωπολιτικά της συμφέροντα.

Εάν θεωρήσουμε πως τα βασικά ζητήματα που εμφανίζονται, μπροστά, στις διεθνείς διεργασίες αυτή την περίοδο είναι η κατάσταση στη Συρία, το Κουρδικό, που πλέον γίνεται θέμα πρώτης γραμμής, και φυσικά το προσφυγικό, τότε θα έχουμε μόνο ένα μέρος της εικόνας. Όχι γιατί δεν είναι αυτά τα θέματα, αλλά διότι χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην ανάλυση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Πολλές κινήσεις ισχυρών μπορεί να φαίνονται ακόμα και αντιφατικές, εάν δεν γνωρίζει κανείς τις ιδιαίτερες συνθήκες, κάθε φορά, και τα συμφέρονται που διακυβεύονται. Τα συμφέροντα αυτά είναι πάντα οικονομικά και πολιτικά, που συνδέονται με τον έλεγχο της περιοχής.

Το προσφυγικό έχει γίνει άλλοθι επεμβάσεων για αυτούς που διαμόρφωσαν την καταστροφή. Έχει γίνει άλλοθι για αυτούς που κατασκεύασαν τις συνθήκες πολέμου και φτώχειας, για να κάνουν χιλιάδες και χιλιάδες το ταξίδι ελπίδας και απελπισίας, προς την Ευρώπη.

Ούτε η Γερμανία (ως κυβέρνηση) έγινε ευαίσθητη για τους πρόσφυγες ούτε οι «ευρωπαϊκές αρχές» βρίσκονται σε κρίση. Αυτά είναι κουβέντες για να τις λένε ορισμένοι και να φτιάχνουν κλίμα, στο εσωτερικό των χωρών τους. Οι «ευρωπαϊκές αρχές», για την ακρίβεια οι αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είχαν παρά μόνο συγκεκριμένα κριτήρια: Την εξυπηρέτηση συμφερόντων στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία και την προσπάθεια συμβιβασμών (εντός ΕΕ) μεταξύ των κυρίαρχων χωρών. Ας μη γελιόμαστε, άλλωστε, η ΕΕ δεν υπήρξε ποτέ ενιαία στην άσκηση πολιτικής. 

Πάντως, ένα είναι σίγουρο: Η παρουσία του ΝΑΤΟ, στο Αιγαίο, δεν είναι ανθρωπιστική. Δεν ενδιαφέρεται για τους πρόσφυγες. Αποτελεί κίνηση για πιο έντονη παρέμβαση, στην ευρύτερη περιοχή. Η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο είναι επικίνδυνη, για τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν. Και κάτι τελευταίο που δεν πρέπει να ξεχνάμε: Το ΝΑΤΟ βρίσκεται στο Αιγαίο, με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Διαβάστε περισσότερα

Ο Κώστας Πελετίδης "έκοψε" την χορηγία της Coca Cola για το καρναβάλι

Έχει προηγηθεί τις τελευταίες μέρες συζήτηση, ιδιαίτερα στα κοινωνικά δίκτυα για τις διαφημίσεις και της χορηγίες της 3Ε cocacola στην οποία οι εργαζόμενοι κάνουν απεργία εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο. Ο Δήμαρχος της Πάτρας, Κώστας Πελετίδης, "έκοψε" την εν λόγω εταιρεία από χορηγό τις εκδηλώσεις του Καρναβαλιού

H απάντηση της Κοινωφελούς Επιχείρησης σημειώνει ότι η χορηγία δεν έγινε τελικά αποδκετή από τον Δήμο.

"Η Κοινωφελής Επιχείρηση του Δήμου Πατρέων «Καρναβάλι Πάτρας» συζήτησε πολλές χορηγικές προτάσεις από εταιρείες, μεταξύ των οποίων και η 3 Ε.

Η Κοινωφελής Επιχείρηση δεν έκανε αποδεκτή την χορηγία της 3 Ε παρά τις οικονομικές της δυσκολίες γιατί επιδιώκει και με αυτή την απόφασή της να εκφράσει την έμπρακτη συμπαράστασή της στον πολύμηνο Αγώνα των εργαζομένων της 3 Ε ενάντια στις απολύσεις για να ανοίξουν τα εργοστάσια.

Η ανάρτηση του λογοτύπου στην ιστοσελίδα της Κοινωφελούς Επιχείρησης «Καρναβάλι Πάτρας» έγινε από αβλεψία και λάθος και σύντομα θα αποσυρθεί".
Κώστας Πελετίδης

Διαβάστε περισσότερα

Πάτρα: “Όργια” της δημοτικής αρχής!

Από τον Νίκο Μπογιόπουλο
Αντιγράφουμε (από το «patrinaki.blogspot.gr») και συνυπογράφουμε:
«Εκτός ελέγχου είναι η πλέον η κατάσταση στην πόλη της Πάτρας με την κομμουνιστική δημοτική αρχή να οργιάζει σε βάρος των φιλελεύθερων συναισθημάτων και αξιών της εποχής. 
Η αχαϊκή πρωτεύουσα βρίσκεται πλέον υπό σοβιετική κατοχή καθώς ο δολοφόνος της επιχειρηματικότητας (και εκλεγμένος με το ΚΚΕ) δήμαρχος Κώστας Πελετίδης συνεχίζει ακάθεκτος.     
Ο κομμουνιστής Πελετίδης

• αφού εξασφάλισε ημερήσια διατροφή για όλους τους άπορους πολίτες της Πάτρας (σώζον Κύριε, που ακούστηκε αυτό…),
• αφού έδωσε εντολή να γίνεται και κατ’ οίκον διανομή δωρεάν φαγητού σε όσους δε μπορούν, λόγω ηλικίας ή αναπηρίας, να μετακινηθούν απ’ τα σπίτια τους (για όνομα του Θεού…),
• αφού καθιέρωσε από φέτος καθημερινό κολατσιό (άκουσον, άκουσον!!!) για κάθε μαθητή των σχολείων της πόλης ανεξάρτητα απ’ την οικονομική τους κατάσταση (μα που ζούμε επιτέλους, στο Λένινγκραντ;),
• αφού μείωσε τα δημοτικά τέλη για τους δημότες της Πάτρας και αύξησε τα τέλη για τους μεγαλοϊδιοκτήτες (!!!),
• αφού έδωσε σε άπορους την εκμετάλλευση ελαιόδεντρων (και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, κύριε;),
• αφού καθιέρωσε δωρεάν (μα τον άγιο Ανδρέα!) θερινό πρόγραμμα του δήμου δημιουργικής απασχόλησης για παιδάκια 9-14 ετών…

επιχειρεί να αλλάξει και το παραλιακό μέτωπο της Πάτρας με χωματουργικές εργασίες και ανάπλαση που δεν στοιχίζει το παραμικρό!! Χωρίς ούτε καν μια ανάθεση σε κάποιον επιχειρηματία, σε κάποια εταιρεία, σε κάποιον εργολάβο βρ’ αδερφέ να φάει κι’ αυτός ψωμάκι!

Ναι κύριοι! Αντί να προβεί σε μελέτες, αντιμελέτες, δημοπρατήσεις, διαγωνισμούς, αναθέσεις εκατομμυρίων ευρώ, ο κομμουνιστής αυτός επέλεξε να γίνει η ανάπλαση τζάμπα από το δήμο!
Για να γίνει, λέει, χώρος αναψυχής και να δοθεί η παραλία στο λαό (δηλαδή οι μεγάλοι ξενοδοχειακοί όμιλοι δεν έχουν ψυχή, κύριε δήμαρχε;;).

Όπως αντιλαμβάνεστε έχουμε πόλεμο! Οι κομμουνιστές υπό τον Κώστα Πελετίδη οργιάζουν στην πρωτεύουσα της Αχαΐας και θέλουν να σοβιετοποιήσουν την πόλη. Να μας κάνουν ΕΣΣΔ, παραπέτασμα, σοβιέτ!
Συμπολίτες μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοεργολάβοι, συνάδελφοι μεγαλοκαρχαρίες, φιλελεύθερα μυαλά, Τζήμεροι και Ποτάμια, πότε θα ξεσηκωθούμε; Όταν θα μπαίνει ο Κόκκινος Στρατός στα ψηλά τ’ αλώνια;».
Έλα μου, ντε…
Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

O Σύλλογος Καταστημάτων Εστίασης και Αναψυχής Ι.Π. Μεσολογγίου υποδέχεται το φετινό Καρναβάλι.

Οι εκδηλώσεις να κυλήσουν ομαλά, με ασφάλεια και σεβασμό προς την Πόλη και τους Πολίτες της

Με χαρά υποδεχόμαστε και το φετινό Καρναβάλι που ξεκινά στην Πόλη μας και ευχόμαστε όλοι οι συμπολίτες μας να διασκεδάσουν με τα παιδιά, τους φίλους και τις οικογένειές τους. Τα καταστήματα εστίασης του Μεσολογγίου αλλά και της ευρύτερης περιοχής καταβάλλουν κάθε προσπάθεια έτσι ώστε οι εκδηλώσεις, να κυλήσουν ομαλά, με ασφάλεια και σεβασμό προς την Πόλη και τους Πολίτες της. Η καλή συνεργασία και η τήρηση των κανόνων θα είναι και φέτος προτεραιότητα μας. O Σύλλογός μας με διάθεση υποστήριξης και συνεργασίας, προσέφερε συμβολικά στους καρναβαλιστές μεγάλη ποσότητα σερπαντίνων έτσι ώστε να βοηθήσει στην μείωση του κόστους συμμετοχής για τους συμπολίτες μας.

Χαρούμενο Καρναβάλι και καλή διασκέδαση

Το ΔΣ του Συλλόγου

Διαβάστε περισσότερα

Να πουληθούν οι βραχονησίδες, φασίστες;..

O φασίστας βουλευτής, Η. Κασιδιάρης, εμφανίστηκε σε ένα βίντεο, δίνοντας ένα «πατριωτικό» και «αντιΝΑΤΟϊκό» σόου. Το βίντεο «έπαιξε» παντού. Ηταν εμφανές, από το σημείο και τη γωνία λήψης, πως το βίντεο το τράβηξε ή ο ίδιος ο Κασιδιάρης (ακουμπώντας δίπλα του την κάμερα ή το κινητό) ή κάποιος διπλανός του.

Αξίζει να δείτε το θέμα «Η Χρυσή Αυγή ενάντια στο ΝΑΤΟ: μια σπαρταριστή κωμωδία», στο jailgoldendawn.com (Για την Πολιτική Αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος), όπου, σε βίντεο, ο αρχιφασίστας Μιχαλολιάκος μιλάει ευθέως υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. 

Οι φασίστες (πάντα τυχοδιώκτες) επιδίωξαν να το παίξουν και αντιΝΑΤΟϊκοί και πατριώτες! Εμείς να θυμήσουμε ένα «πατριωτικό» βίντεο με τον φασίστα βουλευτή, Ηλ. Παναγιώταρο. Ήταν 14 Φεβρουαρίου του 2013 όταν ψήφιζε υπέρ τροπολογίας που αφορούσε το ξεπούλημα ακόμα και βραχονησίδων. Οι φασίστες της Χρυσής Αυγης είπαν, μετά, πως έγινε λάθος…

Διαβάστε επίσης: Φασίστες (πάντα) τυχοδιώκτες (Του Γεράσιμου Χολέβα): Όταν ο φασίστας βουλευτής, Η. Κασιδιάρης, έδινε ένα άλλο σόου σκίζοντας …μνημόνια – Οι τυχοδιωκτικές θέσεις της Χρυσής Αυγής για την Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι μόνο.  

Διαβάστε περισσότερα

Νίκος Μπογιόπουλος: «Δεν υπάρχουν αριστερά μνημόνια, δεν υπάρχει αριστερό ΝΑΤΟ…»

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Ν. Μπογιόπουλου στην «Πρωϊνή Ζώνη» της ΕΡΤ1

«Άλλο κυβέρνηση αριστεράς  και άλλο αριστερή κυβέρνηση», τόνισε ο Νίκος Μπογιόπουλος κατά τη διάρκεια τη συνέντευξης στην πρωϊνή εκπομπή της ΕΡΤ1 «Πρωϊνή ζώνη». Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το νέο βιβλίο του Ν.Μπ. «Την άλλη φορά… Αριστερά!» και ειδικότερα για το ποιά είναι η αριστερά σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. «Δεν υπάρχουν αριστερά μνημόνια, δεν υπάρχει αριστερό ΝΑΤΟ…» είπε ο Ν.Μπ. απαντώντας στην ερώτηση για το κατά πόσο είναι αριστερή η σημερινή κυβέρνηση.

Παραθέτουμε απόσπασμα από την εκπομπή:

Διαβάστε περισσότερα

Εθνικός υπνωτιστής – by To Skouliki Tom 0

Σε αναβρασμό βρίσκεται το πανηλίθιο μετά τη νέα ατάκα του εθνικού μας κωμικού Λάκη Λαζόπουλου, ο οποίος αναφερόμενος στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είπε ότι «Όσο κι αν ακούγεται σκληρό αυτό που θα πω, όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μια καρέκλα, το μυαλό του καθηλώνεται σιγά, σιγά σε μία ιδέα. Εγώ το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη.»
Αχ, μα γιατί βρε Λάκη; Γιατί να είσαι τόσο σκληρός;
Όπως ήταν φυσικό, οι βαριές κουβέντες του Λάκη Λαζόπουλου προκάλεσαν τριγμούς στις σχέσεις Αθήνας – Βερολίνου, ενώ οι Γερμανοί ζητάνε το κεφάλι του σε δίσκο, με αντάλλαγμα 14.000 πρόσφυγες που θα κρεμαστούν στις κολώνες του Konzerthaus Berlin, πάνω από τα σωσίβια του Weiwei που συγκλόνισαν την ανυποψίαστη Ευρώπη.
Εγώ πάντως δε βλέπω τίποτα το μεμπτό στη δήλωση του Λάκη Λαζόπουλου. Ο Λαζόπουλος μίλησε για καρέκλα, δεν μίλησε για αναπηρική καρέκλα.
Θα μπορούσε κάλλιστα να πει ακριβώς το ίδιο για τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο. Αλλά δεν το είπε.
Είπε για την καρέκλα του Σόιμπλε, ξεχνώντας ότι αυτή η καρέκλα κάθεται πάνω σε μια άλλη καρέκλα. Αυτή του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας.
Αν είσαι σκατόψυχος, ο τύπος της καρέκλας δεν έχει καμία σημασία – είτε είναι πρωθυπουργική, υπουργική ή αναπηρική – αλλά για το νουμεράκι του Λάκη Λαζόπουλου έχει. Και τον καταλαβαίνω απόλυτα.
Ο Λαζόπουλος απευθύνεται σε ένα κοινό και λέει αυτά που θέλει να ακούσει το κοινό του.
Αν το κοινό σου είναι ψεκασμένο, ψεκασμένες μαλακίες θα πεις.
Θα πεις ανέκδοτα με γριές που κλάνουν, θα μιλήσεις για εμμονές, για παράνοια, για κέντρα εξουσίας, για γερμανικό σχέδιο κατά του ελληνικού λαού και για μηχανές που μετατρέπουν το νερό σε ενέργεια. Πώς αλλιώς θα βγει το μεροκάματο;
Το γαμάτο της υπόθεσης είναι ότι όλοι εμείς που δεν ξέραμε καν ότι ο Λάκης κάνει ακόμα εκπομπές, μαθαίνουμε για τις μαλακίες που λέει από ανθρώπους που τον βρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ και μας καλούν να τον απαξιώσουμε.
Δηλαδή απαξιώνεις κάποιον αλλά ασχολείσαι όλη μέρα μαζί του. Πολύ λογικό αυτό.
Απαξιωμένο τον είχαμε, ρε τούβλα. Εσείς τον κάνετε πρώτο θέμα. Τι είναι ο Λάκης για να ασχοληθούμε; Ο Πρωθυπουργός; (Αλέξη, μη χαίρεσαι. Και σένα χεσμένο σε έχουμε.)
Εν τω μεταξύ, θίχτηκαν όλοι για λογαριασμό των ΑμΕΑ σε μια χώρα που αν είσαι ΑμΕΑ πρέπει να βγάλεις φτερά για να κυκλοφορήσεις. Καταπληκτικό!
Κάπως, κάπου, κάποτε – συγκεκριμένα στον Πιτσιρίκο σε κείμενό του πριν από 9 χρόνια – είχα διαβάσει ότι ο Λάκης Λαζόπουλος είχε αποκαλέσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη «εθνική υπνωτίστρια».
Δεν ξέρω κάτα πόσον ισχύει – δεν το έχω βρει πουθενά γραμμένο – αλλά σίγουρα ο Λάκης την έχει αφήσει μίλια πίσω.
Στην τελική, τι εθνικός κωμικός, τι εθνικός υπνωτιστής.
Στην Ελλάδα δεν έχει σημασία τι είσαι, αρκεί να είσαι εθνικός.
Να σε νιώθουν τα χάπατα δικό τους, αρκεί αυτά να είναι καθηλωμένα στους καναπέδες τους.
Couch potatoes λέγεται στα αγγλικά.
by To Skouliki Tom
(Aνήθικο δίδαγμα: Σε άλλα νέα, ζευγάρι Αφγανών προσφύγων έφτασε στη Χίο κρατώντας στα χέρια το άψυχο κορμί του 4χρονου παιδιού τους, ενώ ο Κόκκαλης πληρώνεται 20.000 ευρώ το κοντέινερ για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σόρρυ, για τα hot spot εννοούσα.)
Η εθνική σελίδα μας είναι facebook.com/TheThreeMooges/

Διαβάστε περισσότερα

Είστε υπερβολικά ανεκτικοί με τα παιδιά σας;

Είστε υπερβολικά ανεκτικοί και υποχωρητικοί με τα παιδιά σας και αρνείστε να τους βάλετε όρια στο όνομα του φιλελευθερισμού; Ο νευροψυχίατρος και ειδικευμένος σε θέματα συμπεριφοράς D.r David Sack, μας λέει γιατί οι φιλελεύθεροι γονείς είναι εξίσου «επικίνδυνοι» με τους αυταρχικούς!

Ο γνωστός φιλελεύθερος φιλόσοφος Μοντεσκιέ έλεγε: «Ελευθερία δεν είναι να κάνει κανείς ό,τι θέλει, αλλά να μπορεί να κάνει ό,τι πρέπει». Σήμερα πολλοί γονείς βασιζόμενοι σε μια λανθασμένη ή ψεύτικη έννοια του φιλευθερισμού αναπτύσσουν μια υπερβολικά ανεκτική συμπεριφορά προς τα παιδιά τους, με καταστροφικά –πολλές φορές- αποτελέσματα.

Τα χαρακτηριστικά των υπερβολικά φιλελεύθερων γονιών

Οι ανεκτικοί και φιλελεύθεροι γονείς φοβούνται να υποστηρίξουν ανοικτά τις απόψεις και τα πιστεύω τους και αποφεύγουν τη σύγκρουση με κάθε τρόπο. Αισθάνονται αδύναμοι να εμποδίσουν την προκλητική συμπεριφορά των παιδιών τους και φτάνουν να την θεωρούν ένα αναγκαίο κακό.

Γιατί είναι λάθος να είμαστε υπερβολικά φιλελεύθεροι

1. Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι οι γονείς του έχουν διαφορετικό ρόλο από εκείνο και ότι φροντίζουν για την ασφάλειά του. Τα όρια χρειάζονται γιατί κάποιος οφείλει να είναι υπεύθυνος και να φροντίζει τα πρέπει που είναι πιο σημαντικά από τα θέλω. Είναι πολύ τρομακτικό για ένα παιδί να σκέφτεται ότι κανείς δεν είναι υπεύθυνος για εκείνο σε ένα κόσμο που πιθανόν του φαίνεται τρομακτικός.

2. Όταν όλες οι επιθυμίες του παιδιού ικανοποιούνται ακόμα και εις βάρος κάποιου άλλου, εκείνο θεωρεί πως όλες οι σχέσεις λειτουργούν κατά αυτόν τον τρόπο. Αυτό θα του δημιουργήσει προβλήματα στη σύναψη φιλικών και ερωτικών σχέσεων αργότερα, αφού κάθε φορά θα θεωρεί τις δικές του επιθυμίες σημαντικότερες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο συνήθως καταλήγουν εγωκεντρικοί ενήλικες.

3. Αν οι γονείς κάνουν τα πάντα για να μην στεναχωρήσουν το παιδί του, αυτό λαμβάνει το μήνυμα πως δεν μπορεί να ανεχθεί την απογοήτευση και τη στενοχώρια. Σε όλη λοιπόν την ενήλικη ζωή του θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να αποφύγει συναισθήματα που θεωρεί ότι δεν μπορεί να αντέξει, όπως για παράδειγμα να αποφεύγει το ρίσκο

4. Με την υπερβολική ανεκτικότητα το παιδί δεν μαθαίνει ποτέ να θέτει όρια στον εαυτό του, μια δεξιότητα που είναι σημαντική την περίοδο του σχολείου και φυσικά στην ενήλικη ζωή του. Έτσι δεν αναπτύσσει αυτοπειθαρχία και δεν μπορεί να εργαστεί πάνω σε στόχους, που θα το βοηθήσουν να έχει μια χαρούμενη ζωή.

5. Με την συνεχή εκπλήρωση ακόμα και των πιο παράλογων επιθυμιών του, το παιδί δυσκολεύεται να αναπτύξει σεβασμό για τον εαυτό του. Η εσωτερική ευτυχία έρχεται όταν κάποιος αποδέχεται τον εαυτό του στην ολότητά του και κατανοεί και τα άσχημα συναισθήματά του, όπως τον θυμό, τη στενοχώρια ή την απογοήτευση. Οι γονείς που αντιδρούν με τρόπο που δείχνει ότι αποφεύγουν την «σκοτεινή» πλευρά του παιδιού του δίνουν το μήνυμα ότι η πλευρά αυτή δεν είναι αποδεκτή. Έτσι το παιδί αισθάνεται ότι δεν αγαπιέται ολοκληρωτικά.

Γιατί  ο υπερβολικά «ανεκτικός» τρόπος ανατροφής υποσκάπτει στη σχέση γονιού-παιδιού

Όταν το παιδί δεν εμπιστεύεται τον γονιό του για να το βοηθήσει να διαχειριστεί όλη τη γκάμα των συναισθημάτων του, δεν αισθάνεται δεμένο μαζί του. Έτσι γίνεται πιο απαιτητικό και προκλητικό και αναζητά το ίδιο όρια, αλλά και αποδείξεις ότι πράγματι το αγαπούν. Για τα παιδιά όμως η προκλητική συμπεριφορά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ασυνείδητη κραυγή αγωνίας προς τους γονείς του.

“Ζητάει το δικαίωμά” του να βοηθήσουν τη διαδικασία ανάπτυξής του. “Δοκιμάζει τη σταθερότητά τους και την ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες. Έτσι θέλει να εμπεδώσει μέσα του ότι ανήκει σε μια στέρεη και ασφαλή οικογένεια. Τότε μόνο μπορεί να νοιώσει ήρεμο και ασφαλές ώστε να προχωρήσει στο δρόμο της ανεξαρτητοποίησης του χωρίς το άγχος του αποχωρισμού και την αίσθηση του αδύναμου.

Ελένη Χαδιαράκου, Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Διάλογος με κλειστές πόρτες δεν γίνεται!

Με απόφαση της συνέλευσης του Μπλόκου Κεφαλόβρυσου αντιπροσωπεία αγροτών παρέδωσε στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, αγροτικά προϊόντα για να διανεμηθούν στους οικονομικά ασθενέστερους συμπολίτες μας.

Αμέσως μετά η αντιπροσωπεία πήγε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στο Μεσολόγγι, όπου με έκπληξη είδαμε ότι ήταν κλειστά και τα φρουρούσαν αστυνομικοί. Η αστυνομία μας ενημέρωσε ότι δεν λειτουργούν τα γραφεία και μας ζήτησαν να απομακρυνθούμε. Μετά από επίμονες προσπάθειες και πιέσεις ήρθε στο χώρο συνεργάτης των Βουλευτών του Σύριζα Τριαντάφυλλου και Βαρεμένου, ο όποιος μας ενημέρωσε ότι εχει εντολή να μην μας δεχτεί στα γραφεία και ότι θέλουμε να του το πούμε στο δρόμο για να το μεταφέρει! Ζητήσαμε να θυροκολλήσουμε  το ψήφισμα και μετά την δεύτερη άρνηση, προχωρήσαμε στην ακτιβιστική ενέργεια της αποκαθήλωσης της πινακίδας των γραφείων!!!

 

Δεν είμαστε ακροδεξιοί, τραμπούκοι ή όποιον άλλο αρνητικό τίτλο μας ΄΄κολλανε΄΄ οι εκπρόσωποι της Κυβέρνησης. Είμαστε αγρότες, πολίτες αυτής της χώρας που θέλουμε να μείνουμε στα χωριά μας και να δουλέψουμε την γη μας. Ας καταλάβει η Κυβέρνηση ότι για εμάς αυτός ο αγώνας δεν τελείωσε, και ότι θα παλέψουμε μέχρι να αποσυρθεί το έκτρωμα του προσχεδίου. Καλούμε τους αγρότες και όλη την κοινωνία να ενισχύσουν τα Μπλόκα και να σταθούν έμπρακτα δίπλα μας σε αυτόν το κοινό αγώνα.

Υ.Γ. κα Τριανταφύλλου, κε Βαρεμένε είστε ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟΙ για την συμπεριφορά σας και την αδιαφορία σας για τα προβλήματα μας. Τα προβλήματα που μας καινέ δεν είναι το τρένο και οι λάμπες αλλά το Φορολογικό, το Ασφαλιστικό και το κόστος παραγωγής.

Υ.Γ.2 Η πινακίδα βρίσκεται στο Μπλόκο Κεφαλόβρυσου. Αν θέλει ο Πρωθυπουργός ας στείλει τον κ. Αποστόλου να την παραλάβει. Εμείς πάντως θα τον δεχτούμε και θα κάνουμε διάλογο μαζί του.

Διαβάστε περισσότερα

Τζερόνιμο:«Γεννήθηκα εκεί όπου δεν υπήρχαν σύνορα»

«Ζούσα καλά ώσπου οι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν άσχημα για μένα»
Στις 16 Ιουνίου του 1829, γεννήθηκε ο θρυλικός Ινδιάνος, ηγέτης της φυλής των Απάτσι, Τζερόνιμο, που πολέμησε κατά των Μεξικανών και των ΗΠΑ προβάλλοντας αντίσταση στην καταπάτηση των εδαφών που επί αιώνες ολόκληρους ανήκαν στους αυτόχθονες κατοίκους.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Γκογιαλέ (Goyathlay ή Goyahkla στα αγγλικά), που στη γλώσσα των Απάτσι σήμαινε: «Αυτός που Χασμουριέται». Το όνομα Geronimo τού δόθηκε κατά τη διάρκεια μιας μάχης με στρατιώτες του Μεξικού.

Είδε το πρώτο φως κοντά στον ποταμό Τζίλα. Ανήκε στην φυλή Μπεντονκόχε, που ήταν παρακλάδι της φυλής Απάτσι και στην οποία αρχηγός ήταν ο παππούς του, Μάκο. Είχε τρία αδέρφια και τέσσερις αδερφές. Μεγάλωσε κατά τις παραδόσεις των Απάτσι. Παντρεύτηκε στα 17 του χρόνια και απέκτησε με τη σύζυγό του τρία παιδιά. Ο μύθος των Ινδιάνων έλεγε ότι ο Τζερόνιμο είχε φάει την καρδιά ενός ελαφιού, για να του δώσει ταχύτητα και αντοχή στο κυνήγι.

Η σφαγή της οικογένειάς του

Στις 6 Μαρτίου του 1851, μια διμοιρία Μεξικάνων με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη Χοσέ Καράσκο επιτέθηκε στην κατασκήνωση των Ινδιάνων. Οι περισσότεροι άντρες έλειπαν για κυνήγι και στην κατασκήνωση βρίσκονταν μόνο τα γυναικόπαιδα και ελάχιστοι φύλακες. Οι Μεξικάνοι σκότωσαν τους φύλακες, έκλεψαν τα άλογα και ισοπέδωσαν την κατασκήνωση. Δεν λυπήθηκαν ούτε τις γυναίκες και τα παιδιά. Ανάμεσα στα θύματα, η γυναίκα, τα παιδιά του και η μητέρα του Τζερόνιμο.

Η γυναίκα του Τζερόνιμο και ένα από τα παιδιά του.

Η οργή του ήταν τρομερή. Ο θρύλος λέει ότι κυνήγησε τους Μεξικανούς και τους επιτέθηκε, οπλισμένος μόνο με ένα μαχαίρι. Οι σφαίρες έπεφταν σαν βροχή, αλλά ούτε μία δεν τον πέτυχε. Οι Μεξικάνοι τρομοκρατημένοι, άρχισαν να προσεύχονται στον  Άγιο Τζερόνιμο για βοήθεια — έτσι πήρε το όνομά του ο θρυλικός μαχητής. Η θεία βοήθεια δεν ήρθε ποτέ. Ο Τζερόνιμο τούς σκότωσε όλους και πήρε εκδίκηση για τη σφαγή της οικογένειάς του.

Η παράνομη μάχη για την ελευθερία

Το 1876, ο αμερικάνικος στρατός αποφάσισε να συγκεντρώσει όλους τους Απάτσι στην περιοχή του Σαν Κάρλος στην Αριζόνα. Οι διασκορπισμένες ομάδες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους και να μετακομίσουν. Οι αρχηγοί των Απάτσι δέχτηκαν την πρόταση των Αμερικάνων, για να πάψει επιτέλους ο πόλεμος.
Ο Τζερόνιμο δεν φοβήθηκε όμως το στρατό. Συγκέντρωσε μια ομάδα από 38 Ινδιάνους, ανάμεσά τους και γυναικόπαιδα, και κρύφτηκε στα βουνά. Προτιμούσε να ζει ελεύθερος και κυνηγημένος, παρά εγκλωβισμένος από τον αμερικάνικο στρατό.
Η ομάδα του έκανε συνεχώς επιδρομές στις πόλεις και στα χωριά, τρομοκρατώντας τους Αμερικάνους. Κάθε μέρα δημοσιευόταν κι άλλη μία επίθεση του Ινδιάνου, που έσπερνε το θάνατο. Τον αποκαλούσαν «ο χειρότερος Ινδιάνος που έζησε ποτέ» και του απέδιδαν μυθικές δυνάμεις.
Οι Αμερικανοί είχαν επανειλημμένως επιχειρήσει να τους συλλάβουν, αλλά όλες οι προσπάθειες αποτύγχαναν. Τότε, εμφανίστηκε ο Υπολοχαγός Τσαρλς Γκέιτγουντ. Μιλούσε τη γλώσσα των Απάτσι, γνώριζε πολύ καλά τις συνήθειές τους και διέθετε φοβερή υπομονή. Τους κυνήγησε χωρίς σταματημό. Δεν τους άφηνε να πάρουν ανάσα· δεν είχαν χρόνο για επιδρομές ούτε να βρουν φαγητό.
Η ομάδα άρχισε να εξαντλείται και ο Τζερόνιμο συνειδητοποίησε ότι αν συνέχιζε, θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή των υπολοίπων. Ο θρυλικός Ινδιάνος παραδόθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου του 1886.

Ο Τζερόνιμο και οι άνδρες του.

Ο διάσημος αιχμάλωτος πολέμου

Ο Τζερόνιμο και η ομάδα του έκτοτε μεταφέρονταν από φυλακή σε φυλακή. Δεν τους επέτρεψαν να γυρίσουν στην περιοχή τους και χώρισαν τον Τζερόνιμο από τους συντρόφους του. Ο κόσμος που είχε εντυπωσιαστεί από το θρύλο του ηρωικού Ινδιάνου,  ζητούσε να τον δει από κοντά. Η φήμη του είχε υπερβεί το θρύλο του μισητού εχθρού και πλέον προκαλούσε το θαυμασμό.

Το 1905, ο Τζερόνιμο εξέδωσε την αυτοβιογραφία του και άρχισε να πραγματοποιεί τακτικά δημόσιες εμφανίσεις. Λ.χ., εμφανίστηκε στην Παγκόσμια Έκθεση του 1904 στο Σαιντ Λούις, ενώ επίσης ηγήθηκε με το άλογό του στην παρέλαση προς τιμήν του Προέδρου Θίοντορ Ρούσβελτ, στην κεντρική λεωφόρο της Ουάσινγκτον, κατά την ορκωμοσία του το 1905.  (Ωστόσο, λίγες ημέρες αργότερα, όταν ο Τζερόνιμο ζήτησε από τον «Μεγάλο Αρχηγό των Λευκών» να τον απελευθερώσει για να ζήσει ελεύθερος στο τελος της ζωής του, ο αμερικανός Πρόεδρος αρνήθηκε σθεναρά.)

Ο Τζερόνιμο ως αξιοθέατο.

Παρότι φυλακισμένος, το κοινό τον λάτρευε. Οι θαυμαστές του φωτογραφίζονταν μαζί του, αγόραζαν αναμνηστικά των Απάτσι και τον αντιμετώπιζαν σαν τουριστικό αξιοθέατο. Μάλιστα, στον Τζερόνιμο δόθηκε άδεια για να λάβει μέρος και σε παραστάσεις της Άγριας Δύσης, όπου επιδείκνυε τις πολεμικές του δεξιότητες.
Έζησε, λοιπόν, τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του κλεισμένος στη φυλακή, βλέποντας αδηφάγους τουρίστες να πληρώνουν εισιτήριο για να δουν τα αντικείμενα της καθημερινής ζωής των Απάτσι, και να πληρώνουν όσο όσο για να αγοράσουν ένα καπέλο, ένα τόξο ή μια φαρέτρα σαν του του αρχηγού των Απάτσι.

Πέθανε από πνευμονία στις 17 Φεβρουαρίου του 1909, 1.000 χιλιόμετρα ανατολικά των πηγών του Τζίλα όπου γεννήθηκε. Λίγο προτού ξεψυχήσει, μίλησε στον ανιψιό του και αποκάλυψε τη σκέψη που τον τυραννούσε: «Δεν έπρεπε να παραδοθώ. Έπρεπε να παλέψω μέχρι την τελευταία μου πνοή».

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Το ντέρμπι των «απατεώνων»

ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 

Ονομάστηκε το «ντέρμπι της χρονιάς», θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί και «το ντέρμπι των απατεώνων», αφού οι δύο πρωταγωνιστές αντάλλαξαν «φιλοφρονήσεις», μεταξύ των οποίων το «απατεώνας» ήταν μάλλον η πιο ελαφριά. Αναφερόμαστε, φυσικά, στο ποδοσφαιρικό παιχνίδι ΑΕΚ- Ολυμπιακός, δηλαδή μια αναμέτρηση μεταξύ δύο ανωνύμων εταιρειών, όπως θα λέγαμε για μια αναμέτρηση «Σκλαβενίτη»- «Βερόπουλου». Ή μήπως υπάρχει καμιά διαφορά ως προς τη φύση μιας Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρείας (ΠΑΕ) και μιας άλλης, οποιασδήποτε, Ανώνυμης Εταιρείας (Α.Ε);
Πουθενά αλλού, στον «πολιτισμένο» ποδοσφαιρικό κόσμο, δεν παρατηρείται αυτό που είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, δηλαδή, το παιχνίδι, το θέαμα, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές (ποδοσφαιριστές- ομάδες), να επισκιάζονται από το «ξεκατίνιασμα» των προέδρων και των παραγόντων των ΠΑΕ. Άλλο ένα γνώρισμα του στρεβλού τρόπου με τον οποίο δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε ο επαγγελματικός αθλητισμός στη χώρα μας.
Έτσι, τα παιχνίδια Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού, μετατρέπονται σε αναμετρήσεις Αλαφούζου- Μαρινάκη, τα παιχνίδια ΑΕΚ- ΠΑΟΚ σε κόντρα Μελισσανίδη- Σαββίδη, και πάει λέγοντας…
Τι κρίμα! Σε πιάνει θλίψη, το λαϊκότερο και δημοφιλέστερο άθλημα να βρίσκεται στα χέρια «μαφιόζων», με, ότι αυτό συνεπάγεται.
Είναι όμως και αυτά, τα χιλιάδες παιδιά, κυρίως φτωχά και άνεργα, που θέλουν να έχουν την ταυτότητα του οπαδού της ομάδας τους και δεν καταλαβαίνουν ότι οι «αρχηγοί» τους είναι υπάλληλοι του αφεντικού της κάθε ΠΑΕ. Φωνάζουν, καταστρέφουν, δέρνουν, μαχαιρώνονται και στο τέλος, επιστρέφουν σπίτι τους υπερήφανοι που πολέμησαν για την… ομάδα τους και κοιμούνται ήσυχοι, νηστικοί τις περισσότερες φορές.
Ασφαλώς, το εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο είναι ένα κομμάτι του καθρέφτη της σημερινής κοινωνίας. Έτσι έχουν σήμερα τα πράγματα.
Αυτά τα παιδιά λοιπόν είναι ο «στρατός» των ιδιοκτητών των ΠΑΕ για την υποστήριξη των πάσης φύσεως επιχειρηματικών συμφερόντων τους, νόμιμων, ή παράνομων.
Σκεφθείτε όμως ότι την ώρα που γίνεται το «έλα να δεις» στην περιοχή μας, με το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με τις διεκδικήσεις της Τουρκίας, με τον πόλεμο στη Συρία, με την ανεργία, τη φτώχεια, την πείνα, αυτό το κομμάτι της νεολαίας ασχολείται με το αν έχει δίκιο ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος, ο Μελισσανίδη, ο Μποροβήλος και τα άλλα αφεντικά των ΠΑΕ… Με δυο λόγια, «βούτυρο στο ψωμί» του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Μόνο που, όταν γίνει το πρώτο «μπραφ» αυτοί οι κύριοι θα μπουν στα ιδιωτικά τους αεροπλάνα και θα την «κάνουν» για Καραϊβική, Μπαχάμες και άλλας εξοχάς… Οι άλλοι, θα τους κουνάνε το μαντίλι.

Διαβάστε περισσότερα

Το όνειρο που έγινε εφιάλτης

Η κυβέρνηση προωθεί μεταρρυθμίσεις νεοφιλελεύθερης γραμμής
Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που η κυβέρνηση του Σύριζα ανέβηκε στην εξουσία και πλέον αντιμετωπίζει ένα κύμα έντονης λαϊκής δυσαρέσκειας.

Παναγιώτης Σωτήρης στο Jacobin

Μετάφραση για το Νόστιμον Ήμαρ: Afterwords

Εκτός ιστορικού και κοινωνικού πλαισίου, η επετειακή ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για τον ένα χρόνο της κυβέρνησης Σύριζα-ΑΝΕΛ στις 24 Ιανουαρίου ήταν εντυπωσιακή. Ήταν γεμάτη αναφορές στη δημοκρατία και στη λαϊκή κυριαρχία, υποστηρίζοντας ανοιχτά την κληρονομιά της ελληνικής Αριστεράς, υπερασπιζόμενη σημαντικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης και καταδικάζοντας το συντηρητικό καθεστώς.
Αυτό το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο είναι όμως που μετράει. Την ίδια στιγμή που ο Τσίπρας εκφωνούσε την ομιλία του, αγρότες από όλη την Ελλάδα προσπαθούσαν να βρουν τρόπους να κλιμακώσουν τις μαζικές διαμαρτυρίες τους ενάντια στις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησής του, οι οποίες θα αυξήσουν την εισφορά κοινωνικής ασφάλισης πέρα από τις οικονομικές τους δυνατότητες. Η επαναστατική διάθεση επεκτάθηκε καισε άλλα μέλη της κοινωνίας: δικηγόροι, μηχανικοί και άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες ανακοίνωσαν ότι θα συνεχίσουν τις διαμαρτυρίες τους και τα συνδικάτα ετοιμάζονταν για γενική απεργία στις 4 Φεβρουαρίου.
Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τελικά ένα κύμα έντονης λαϊκής δυσαρέσκειας.
Η γενική απεργία της προηγούμενης βδομάδας αποτέλεσε σημείο καμπής με τα κλειστά μαγαζιά και τις μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα και ιδιαίτερα στις αγροτικές περιφέρειες της Ελλάδας, όπου οι αγρότες ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους επαγγελματίες, τους αυτοαπασχολούμενους και τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σε κάποιες περιοχές αυτές οι διαδηλώσεις ήταν μεγαλύτερες και από τις διαμαρτυρίες κατά της λιτότητας το χρονικό διάστημα 2011-2012..”
Αν και φέρει το όνομα «το κίνημα της γραβάτας», που αποτελεί αναφορά στον μεσαίο αστικό χαρακτήρα του, η κοινωνική αναταραχή μεταξύ των ελεύθερων επαγγελματιών (δικηγόρων, μηχανικών, γιατρών) αναζωπυρώνεται από την οικονομική ανασφάλεια και τις οικονομικές δυσκολίες. Οικινητοποιήσεις έχουν ασκήσει επιπλέον πίεση στις επαγγελματικές οργανώσεις να υιοθετήσουν μια πιο επιθετική στάση, απαιτώντας την άρση των προτεινόμενων μέτρων αντί να αποδεχτούν τις προσκλήσεις της κυβέρνησης σε «διάλογο».
Μέχρι τώρα ο Σύριζα χαρακτήριζε τις διαδηλώσεις των αυτοαπασχολουμένων ως διαμαρτυρίες της εύπορης μεσαίας τάξης που ψήφισαν «ναι» στο δημοψήφισμα και αρνούνται τώρα να πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί. Στην πραγματικότητα, το νέο ασφαλιστικό σύστημα ασκεί περισσότερη πίεση σε αυτά ακριβώς τα μέρη των «επαγγελματικών τάξεων» που δεν είναι εύπορα και το γεγονός ότι είναι «αυτοαπασχολούμενοι» κρύβει το ότι και αυτοί είναι εργαζόμενοι.
Επιπλέον, για τους νέους πτυχιούχους – σε μια χώρα με εξαιρετικά υψηλή ανεργία νέων – το νέο συνταξιοδοτικό σύστημα σημαίνει ουσιαστικά ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα για άσκηση του επαγγέλματός τους ή πολύ απλά να μεταναστεύσουν.
Οι κινητοποιήσεις των αγροτών γίνονται όλο και πιο εκρηκτικές. Μια μαζική διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη στις 28 Ιανουαρίου οδήγησε στην ακύρωση της Agrotica, μίας από τις μεγαλύτερες αγροτικές εμπορικές εκθέσεις της χώρας. Οι αγρότες έχουν δημιουργήσει επίσης μαζικά οδικά μπλόκα σε πολλές περιοχές, δημιουργώντας κυκλοφοριακό κομφούζιο στους αυτοκινητόδρομους σε όλη την Ελλάδα.
Καθένα από αυτά τα δεκάδες μπλόκα λειτουργεί ως σημείο συνέλευσης για τους αγρότες της περιοχής. Μια από τις πιο μαχητικές συγκεντρώσεις, που εκπροσωπεί εξήντα οδικά μπλόκα με ισχυρή την παρουσίατου ΚΚΕ και άλλων δυνάμεων της Αριστεράς, σκοπεύει να κάνει μια μεγάλη εθνική διαδήλωση στην Αθήνα αυτό το σαββατοκύριακο.
Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι αυτές οι διαμαρτυρίες αποτελούν ένα μεγάλο πρόβλημα, καθώς η γεωργία παραμένει σημαντικός παράγοντας της χώρας και οι αγρότες είναι μια ισχυρή μερίδα ψηφοφόρων. Η αντίδρασή της είχε δύο στόχους. Πρώτον, τόνισε ότι εάν δεν εφαρμοστούν οι συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις θα τεθούν σε κίνδυνο οι αγροτικές επιδοτήσεις της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η συμμετοχή στην Ευρωζώνη. Και δεύτερον, δίχασε τους αγρότες προσπαθώντας να διαπραγματευτεί με κάποιους από τους λιγότερο «ισχυρογνώμονες» διαμαρτυρόμενους και προσπαθώντας να δυσφημίσει το κίνημα στο ευρύτερο κοινό.
Παρά τη γενικότερη απογοήτευση προς την κυβέρνηση, οι αγρότες έχουν την υποστήριξη και την αλληλεγγύη των τοπικών κοινοτήτων. Και διακυβεύονται πολλά. Οι αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές θα μείωναν δραστικά το εισόδημά τους, κάνοντας τη γεωργία μικρής κλίμακας ακόμα πιο ασταθή.
Το σύστημα που προσπαθεί η κυβέρνηση να εισάγει μοιάζει με το «σύστημα με τρεις πυλώνες» που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση: πιο συγκεκριμένα, ο συνδυασμός ενός εθνικού κράτους της ελάχιστης σύνταξης, το εγγυημένο από το κράτος επαγγελματικό σύστημα συνταξιοδότησης που είναι βασισμένο σε συνεισφορές (αν και με χαμηλό ποσοστό αναπλήρωσης και αυξημένο κριτήριο ηλικίας) και λογαριασμούς ταμιευτηρίου των ιδιωτών.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση προωθεί μεταρρυθμίσεις νεοφιλελεύθερης γραμμής, οι οποίες είναι πιθανόν να γίνουν πιο δρακόντειες, καθώς τα ευρωπαϊκά «όργανα» πιέζουν για ακόμα χαμηλότερα ποσοστά αναπλήρωσης (το ποσοστό εισοδήματος πριν τη σύνταξη ενός εργαζομένου, το οποίο καταβάλλεται από ένα πρόγραμμα συνταξιοδότησης) και για άμεσες περικοπές στις συντάξεις που έχουν ήδη καταβληθεί. Αυτή η τελευταία απαίτηση, που είναι εγγεγραμμένη στο τρίτο μνημόνιο, είναι καθοριστικής σημασίας επειδή δεν είναι μόνο οι συνταξιούχοι που στηρίζονται σε αυτά τα χρήματα, αλλά και τα νεότερα άνεργα μέλη της οικογένειας τους.
Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις δεν τελειώνουν εκεί. Οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις είναι επίσης στην ατζέντα. Η πώληση των δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων στην κοινοπραξία Ελλάδας-Γερμανίας και η ανακοίνωση ότι έχει συμφωνηθεί μια προσφορά για το λιμάνι του Πειραιά από μία κινεζική εταιρεία είναι κάποιες από τις ενδείξεις για τα πράγματα που πρόκειται να συμβούν. Οι ιδιωτικοποιήσεις ακολούθησαν την ανακεφαλοποιήση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο έγινε υπό όρους πιο ευνοϊκούς για τους ιδιώτες μετόχους και τους επενδυτές. Αυτά τα ιδιωτικά συμφέροντα κέρδισαν τον έλεγχο των τραπεζών παρά την τεράστια διαρροή του δημοσίου χρήματος.
Στην προάσπιση αυτών των πολιτικών γραμμών, η ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζει ένα παράλληλο πρόγραμμα κοινωνικών μέτρων, το οποίο θα μπορούσε να μειώσει τις οικονομικές δυσκολίες. Αλλά μέχρι τώρα τα μέτρα φαίνεται ότι επηρεάζουν μόνο εκείνους που ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχιας – όπως είναι η «κάρτα αλληλεγγύης», ένα είδος προγράμματος με κουπόνι σίτισης – ή ότι αποτελούνται από καθυστερημένες νομοθετικές τροπολογίες που αφορούν την οικογένεια, όπως η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Ακόμα και το πολυαναμενόμενο μεταρρυθμιστικό νομοσχέδιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, το οποίο υποτίθεται θα καταργούσε κάποια από τα πιο αυταρχικά μέτρα που άρχισαν να εφαρμόζονται στα πανεπιστήμια μετά το 2011, έχει αποσυρθεί δυο φορές εξαιτίας της πίεσης που ασκείται από τους «θεσμούς».
Παρ’ όλα αυτά, ο Σύριζα μπορεί ακόμα να παρουσιάζεται ως λαϊκό κόμμα. Η άνοδος του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Νέα Δημοκρατία, ενός πολιτικού που αντιπροσωπεύει τη σκληρή νεοφιλελεύθερη και αντιλαϊκή πτέρυγα της ελληνικής κεντροδεξιάς και απολαμβάνει την υποστήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων και των πιστωτών της Ελλάδας, «καθαρίζει» τον Σύριζα. Το μήνυμα είναι απλό: τα πράγματα πάντα μπορούν να γίνουν χειρότερα. Φανταστείτε να είχαν αυτοί την εξουσία.
Υπό αυτήν την έννοια, η παρούσα πολιτική διαμάχη μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η διαμάχη δηλαδή ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιάκαιστη σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά. Ωστόσο, απαιτείται προσοχή: όχι μόνο δέχτηκαν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία το τρίτο μνημόνιο, αλλά και η πραγματική διαδικασία λήψης αποφάσεων της χώρας έγκειται όχι στο ελληνικό κοινοβούλιο αλλά στις ατέρμονες διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εκπροσώπους.
Στην πραγματικότητα, το μήνυμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι κυνικό: αν πρέπει να διαχειριστεί κάποιος τη λιτότητα, τότε ας το κάνει η Αριστερά- σαν να γίνεται η αριστερή κυβέρνηση αυτοσκοπός.Τις δεκαετίες 1980 και 1990, το ΠΑΣΟΚ έκανε ακριβώς τις ίδιες κινήσεις για να πιέσει τα μέτρα λιτότητας, εκμεταλλευόμενο τον φόβο που υπήρχε για τη Δεξιά σε μια χώρα που οι αναμνήσεις του εμφυλίου πολέμου και της δικτατορίας ήταν ακόμη νωπές.
Η αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να διατηρήσει πάση θυσία την εξουσία ενισχύθηκε από τις αποκαλύψεις του πρώην υπουργού οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, σχετικά με τις τακτικές διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης πριν το δημοψήφισμα. Ο Βαρουφάκης δήλωσε ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε απορρίψει εκ των προτέρων κάθε ρήξη με την Ευρωζώνη και αρνιόταν να προετοιμαστεί για να πιέσει την Ευρωζώνη. Αυτή η άποψη αιτιολογεί την γρήγορη απόφαση για συνθηκολόγηση με τους δανειστές πάρα τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος.
Σε μια άλλη αξιοσημείωτη συνέντευξη, ο διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδος αποκάλυψε ότι λίγες μέρες πριν την εκλογική διαδικασία, συζητούσε με τους νομικούς του συμβούλους,  με πρώην πρωθυπουργούς και με άλλες πολιτικές προσωπικότητες, τρόπους να εμποδίσουν την ελληνική κυβέρνηση να έρθει σε ρήξη με την Ευρωζώνη. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα εκκολαπτόμενο πραξικόπημα. Στην Ευρώπη, θεωρείται κάτι φυσιολογικό.
Την ίδια στιγμή, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πιέζουν για ακόμη πιο επιθετικές μεταρρυθμίσεις. Όχι μόνο απορρίπτουν την ασφαλιστική μεταρρύθμιση της ελληνικής κυβέρνησης και απαιτούν επιπλέον μειώσεις, αλλά ξεκαθαρίζουν ότι η πορεία της αξιολόγησης της ανάπτυξης της χώρας (η προϋπόθεση για τη λήψη της επόμενης πληρωμής) δε θα είναι εύκολη. Επίσης, η διστακτικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εγγυηθεί ένα ασφαλές πέρασμα για τους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο, και η απόφαση να κλείσει τα σύνορα στην Ευρώπη πιέζει ακόμη περισσότερο την Ελλάδα, η οποία είναι το μόνο σημείο εισόδου των προσφύγων στην ήπειρο.
Ένα χρόνο και κάτι μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε μια βαθιά κοινωνική και πολιτική κρίση. Η εκλογή του Μητσοτάκη στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας έχει δώσει νέα ώθηση στη Δεξιά, η οποία αναζητά μια κυβέρνηση αποτελούμενη από παραδοσιακές και υπέρ της λιτότητας δυνάμεις.
Ο συνδυασμός των κλιμακούμενων διαδηλώσεων και η πίεση της Τρόικα για σκληρότερα μέτρα έχει βάλει την ελληνική κυβέρνηση σε μια μη βιώσιμη θέση. Από την πλευρά τους, ο Τσίπρας και οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ φημολογείται ότι θεωρούν τις πρόωρες εκλογές ως λύση στο υπάρχον αδιέξοδο. Αλλά η Τρόικα δεν προτιμάτις εκλογές. Στην πραγματικότητα, προτιμά κυβερνήσεις συνασπισμού και μια γενικότερη συναίνεση που είναι ακατόρθωτο να δοκιμάσουν δημοκρατικά τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Είναι πολύ νωρίς για να πούμε αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα παραμείνει ακέραια ή αν θα υπάρξουν και άλλες εκλογές ή διαφορετική κυβέρνηση συνασπισμού. Πολλά θα κριθούν από το μέγεθος και τη διάρκεια των τωρινών διαδηλώσεων και την συμμετοχή του εργατικού κινήματος στις διαδηλώσεις. Η γενική απεργία στις 4 Φεβρουαρίου ήταν ένα σημάδι ελπίδας. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι στο υπάρχον κοινωνικό και πολιτικό κλίμα, η απόγνωση για τις κοινωνικές συνθήκες συνυπάρχει με τη απογοήτευση για τη δυνατότητα αλλαγής.
Αυτή η αντίθεση είναι ακόμη πιο έντονη αν σκεφτούμε τη στρατηγική κρίση της ελληνικής Αριστεράς. Μέχρι στιγμής, η μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα εναντίον της λιτότητας σε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση δεν έχει αντιμετωπιστεί με μια εναλλακτική στρατηγική. Οι συζητήσεις στην Ευρωπαϊκή Αριστερά σχετικά με ένα πιθανό «Σχέδιο Β» – που υποστήριζαν οι Ζαν Λουκ Μελεσόν, Στεφάνο Φασίνα, Βαρουφάκης, Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Αριστερά του ισπανικού κόμματος Podemos- υπέκυπταν σε ουτοπίες μιας «άλλης Ευρώπης» και συγκεκριμένα ενός «άλλου ευρώ». Αυτή η θέση αγνοεί όσα μας έδειξε η εμπειρία της Ελλάδας: ότι μια προοδευτική λύση μέσα στην Ευρωζώνη είναι αδύνατη.
Εξίσου προβληματική είναι η συμπεριφορά, συνήθης και στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και στην αντικαπιταλιστική Αριστερά, ότι η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ καθιστά περιττή την σημασία της συζήτησης μιας διαφορετικής στρατηγικής. Η αποκομμένη αντικαπιταλιστική ρητορική και οι αναφορές σε έναν φανταστικό «Κόκκινο Οκτώβρη» ή στη «λαϊκή εξουσία» δε μπορούν να κρύψουντην άρνηση πολλών να μπουν σε μια σοβαρή συζήτηση αναφορικά με τη στρατηγική και τις τακτικές, τη δυνατότητα και τις προκλήσεις της ριζοσπαστικής αριστερής κυβέρνησης σήμερα, και με ένα μεταβατικό πρόγραμμά που θα μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των άμεσων απαιτήσεων και της σοσιαλιστικής αλλαγής.
Το ίδιο ισχύει και για τις προσπάθειες να επαναληφθεί ο δρόμος που χάραξε ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και με τη μορφή ενός μαχητικού κόμματος εναντίον του ευρώ και της λιτότητας (ο δρόμος που έχει επιλέξει εδώ και καιρό η Λαϊκή Ενότητα). Η «καλύτερη αποτυχία» δεν αποτελεί υποκατάστατο της στρατηγικής.
Αυτό που χρειάζεται είναι να μάθουμε από αυτά που συνέβησαν. Η Ελλάδα απέδειξε ότι η πολιτική αλλαγή είναι δυνατή, με την προϋπόθεση ότι θα μεταφράσουμε την κοινωνική δυναμική σε πολιτικά σχέδια. Έχει αποδειχθεί επίσης ότι χωρίς ξεκάθαρη και καλά προετοιμασμένη στρατηγική ρήξης η ήττα είναι πρακτικά αναπόφευκτη. Η Ελλάδα πρόσφερε το πεδίο δοκιμής για μια απλή διακυβέρνηση που χρησιμοποιεί το ήδη υπάρχον θεσμικό πλαίσιο. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτού του πειράματος.
Χωρίς την πρόθεση για ρήξη με την υπάρχουσα διεθνή «νομιμότητα» και χωρίς την εξάρτηση από τη δύναμη εξωκοινοβουλευτικών κινημάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν καταδικασμένος να αποτύχει. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα δείχνει ότι,παρότι η ρήξη με το βάρος του χρέους και τον οικονομικό ζουρλομανδύα της Ευρωζώνης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανατροπή της λιτότητας, αυτή δεν είναι αρκετή. Υπάρχει πραγματική ανάγκη για εναλλακτικές, που θα ασκήσουν πίεση στη λογική της αγοράς. Χωρίς τέτοιου είδους εναλλακτικές μπορούμε να λέμε στους ανθρώπους ότι οι ζωές τους καταστρέφονται (κάτι που γνωρίζουν ήδη πολύ καλά) και όχι να τους γεμίζουμε με ελπίδες ότι όλα μπορούν να αλλάξουν.
Ένα χρόνο πριν ήταν αδύνατον να δει κανείς κάποια προοπτική στο πολιτικό κλίμα της Ελλάδας. Φάνηκε ότι άνοιξε μια πόρτα ελπίδας για τις δυνάμεις τις ριζοσπαστικής Αριστεράς εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. Με την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται ότι η Αριστερά επέλεξε να κλείσει από μόνη της αυτή την πόρτα. Αλλά αυτό δε χρειάζεται να είναι το τέλος της ιστορίας.
Το βάθος της ελληνικής κρίσης – που τονίζεται από τη συνεχή κρίση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και εμφανίζεται μέσω της διεθνούς οικονομίας που χαρακτηρίζεται από οξείες αντιθέσεις- σημαίνει ότι η «σταθερότητα» αποτελεί ένα όνειρο. Ωστόσο, ακόμη και μέσα στα συντρίμμια, η Αριστερά έχει την ευκαιρία να ξεκινήσει την αποκατάσταση της πολιτικής εμπιστοσύνης, ξεκινώντας από τη μάχη για τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό.
Η ανασυγκρότηση των ελληνικών κοινωνικών κινημάτων και της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι δύο ισχυρά καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας και η μόνη μας εναλλακτική στην απελπισία και την υποταγή.
Image: Margaritis Xenofon / Flickr

Διαβάστε περισσότερα