Τι θα συμβεί με τις βουλευτικές ιδιότητες των συλληφθέντων βουλευτών της Χ.Α.

Μεγάλο ερωτηματικό παραμένει το τι θα γίνει με τις βουλευτικές ιδιότητες των βουλευτών της Χρυσής Αυγής που συνελήφθησαν. Η βουλευτική ιδιότητα αίρεται ή μήπως όχι;
Σύμφωνα με όσα ορίζει ο Κανονισμός της Βουλής και το Σύνταγμα, οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής διατηρούν τη βουλευτική ιδιότητα ακόμη και μετά τη σύλληψή τους. Τη βουλευτική ιδιότητα χάνει βουλευτής μόνο αν υπάρξει απόφαση της δικαιοσύνης για στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Σε ότι αφορά το σενάριο παραίτησης της ΚΟ της Χρυσής Αυγής η οποία συντηρείται τα τελευταία 24ωρα από τον κ. Μιχαλολιάκο, ο Κανονισμός της Βουλής ορίζει ότι κάθε βουλευτής μπορεί οποτεδήποτε να παραιτηθεί από το βουλευτικό αξίωμα με γραπτή δήλωση στον Πρόεδρο της Βουλής.
Η πλήρωση των βουλευτικών εδρών που χηρεύουν γίνεται σύμφωνα με την εκλογική νομοθεσία. Τη θέση των παραιτηθέντων βουλευτών καταλαμβάνουν οι αναπληρωματικοί τους εκτός και αν δηλώσουν γραπτώς ότι δεν επιθυμούν τη βουλευτική ιδιότητα.

Διαβάστε περισσότερα

…με συγκλονιστικές αλήθειες, ανατριχιαστική αφήγηση! Αξίζει να το δείτε…

Διαβάστε περισσότερα

Η βία και ο μύθος των ξένων επενδύσεων

Είμαστε φανατικά αντίθετοι σε κάθε μορφή βίας, από όπου και αν προέρχεται – έχοντας την άποψη ότι δεν μπορεί να αιτιολογηθεί ούτε από τη φτώχεια, ούτε από την εξαθλίωση, ούτε από την αδικία, ούτε από οτιδήποτε άλλο.

Βέβαια, δεν εννοούμε μόνο τη σωματική βία αλλά, επίσης, την ψυχολογική, η οποία είναι επιπλέον «παρά φύσει» – αφού η σωματική βία, στην ευρύτερη έννοιά της, με αιτία την επιβίωση (τροφή, άμυνα κλπ.), αποτελεί τον κανόνα στο «ζωικό βασίλειο»: στη Φύση λοιπόν.

Στα πλαίσια αυτά η πολιτική βία (μέτρα εξαθλίωσης και λεηλασίας, ανεργία), η κοινωνική (περιθωριοποίηση, αδικία, ατιμωρησία των πολιτικών), καθώς επίσης η βία που ασκούν ορισμένα ΜΜΕ (σκόπιμη παραπληροφόρηση, συκοφάντηση των θυμάτων τους και χειραγώγηση του κοινού τους), ευρίσκονται στις πρώτες θέσεις της κλίμακας των αντιθέσεων μας - ενώ ακολουθούν φυσικά πολλές άλλες μορφές ψυχολογικής βίας.

Εντούτοις, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν παύουμε να αναρωτιόμαστε πώς μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος τη βία, χωρίς βία – πως είναι δυνατόν δηλαδή να πολεμήσει κανείς «δημοκρατικά» έναν οπλισμένο εχθρό, ο οποίος δεν διστάζει να τον πυροβολήσει και να τον σκοτώσει. Ακόμη περισσότερο, πώς μπορεί να αντισταθεί κάποιος ειρηνικά σε μία γενοκτονία, η οποία συνεχώς κλιμακώνεται – γνωρίζοντας πως ο οικονομικός πόλεμος είναι πολλές φορές χειρότερος από το συμβατικό, όπου κανείς υποχρεώνεται προφανώς να αμυνθεί με κάθε τρόπο.

Από την άλλη πλευρά, παραμένοντας φυσικά κανείς φανατικά αντίθετος με την άσκηση βίας, είναι αδύνατον να μη χάσει εντελώς την ψυχική του ηρεμία, παρακολουθώντας την απίστευτα «βίαιη τηλεοπτική δίκη», η οποία διεξάγεται κυριολεκτικά «ερήμην των κατηγορουμένων» – από ορισμένα ΜΜΕ, τα οποία ήταν και είναι φανατικοί υποστηρικτές των δυνάμεων κατοχής και βίαιης λεηλασίας της πατρίδας μας.

Εκείνων των εισβολέων δηλαδή, οι οποίοι δεν δίστασαν χθες να παραδεχθούν, μέσω της διευθύντριας του ΔΝΤ ότι, προτίμησαν να «καρατομήσουν» το χέρι χωρίς αναισθητικό (την Ελλάδα δηλαδή), αδιαφορώντας για τους κινδύνους της εγκληματικής τους ενέργειας – απλούστατα, επειδή δεν ήταν δυνατόν διαφορετικά να διασώσουν το υπόλοιπο σώμα (την Ευρωζώνη).

Με απλούστερα λόγια παραδέχθηκαν με θρασύτητα ότι, επέλεξαν να θυσιάσουν την Ελλάδα ως μία σύγχρονη Ιφιγένεια, για να μπορέσει να υψωθεί ένα τοίχος προστασίας, έτσι ώστε να διασωθεί η υπόλοιπη Ευρωζώνη από τις επιθέσεις των αγορών.

Επιστρέφοντας στο θέμα της βίας, αναρωτιόμαστε εάν χαρακτηρίζουν οι ενέργειες που παρακολουθούμε εμβρόντητοι στους δέκτες μας ένα δημοκρατικό, ή μήπως ένα «κεκαλυμμένο» φασιστικό πολίτευμα – καθ’ όλα «αντάξιο» των ακροδεξιών κατηγορουμένων.

Αναρωτιόμαστε επίσης, για πόσο χρόνο ακόμη μπορεί να ανεχθεί ένας ολόκληρος λαός ήρεμα το θέατρο του παραλόγου, με σύσσωμη την πολιτική ηγεσία του στη θεατρική σκηνή – με πολιτικούς δηλαδή οι οποίοι, αφενός μεν προσπαθούν να μεταβιβάσουν στους άλλους τις τεράστιες ποινικές τους ευθύνες (την υπογραφή των μνημονίων, ενάντια στο σύνταγμα, για την οποία δεν ευθύνεται η άκρα δεξιά), αφετέρου να εξασφαλίσουν εκλογικά οφέλη, «κατασπαράζοντας» κυριολεκτικά  ένα άλλο, πιθανότατα καθόλου λιγότερο εγκληματικό κόμμα.

Πόσω μάλλον όταν ο δύστυχος αυτός λαός οδηγείται νομοτελειακά στο δήμιο και στην αγχόνη, με τη σκιώδη εξουσία να απαιτεί την υποδειγματικά δημοκρατική συμπεριφορά του - έτσι ώστε να διατηρηθεί η κατ’ επίφαση προφανώς τάξη, αφού κανένας δεν γνωρίζει πια «τι θα του ξημερώσει» την επόμενη ημέρα.

Ο μύθος των ξένων επενδύσεων

Προσπαθώντας τώρα να δούμε τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά, έχουμε την άποψη ότι, εάν κάποια στιγμή δημιουργήσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις, οι οποίες θα μας επιτρέψουν να δούμε φως στην άκρη του τούνελ, όλα όσα δεινά αντιμετωπίζουμε, συμπεριλαμβανομένης της βίας, θα αποτελέσουν παρελθόν.

Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν, για να ξεφύγουμε από το «σπιράλ του θανάτου», είναι η ανάπτυξη – επομένως η διενέργεια επενδύσεων, οι οποίες θα μας βοηθήσουν να βγούμε από το βαθύ σκοτάδι της ύφεσης και της ανεργίας.

Δεν παραμένουμε φυσικά στα «ψέματα» που ανακοινώθηκαν πρόσφατα, περί αύξησης των επενδύσεων στη χώρα μας – αφού γνωρίζουμε ότι πρόκειται κυρίως για ευκαιριακές εισροές κερδοσκοπικών κεφαλαίων στο χρηματιστήριο, καθώς επίσης για τις ιδιωτικοποιήσεις ήδη υφισταμένων δημοσίων εταιριών, όπως του ΟΠΑΠ και όχι για καινούργιες (με εξαίρεση ίσως τον τουρισμό).

Επομένως, δεν πρόκειται για επενδύσεις στην πραγματική οικονομία όπως, για παράδειγμα, στην κατασκευή ενός νέου εργοστασίου – χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα ανάπτυξης.

Συνεχίζοντας, για να επενδύσει κανείς σε μία χώρα χρειάζεται, πριν από κάθε τι άλλο σταθερό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον – προϋποθέσεις που δεν διαθέτουμε, αφού κανένας δεν γνωρίζει το αυριανό πολιτικό σκηνικό, τους φόρους της επομένης εβδομάδας, τις κοινωνικές αντοχές ανθρώπων που «βιάζονται» καθημερινά κοκ.

Ποιος χτίζει αλήθεια ένα σπίτι σε μία περιοχή που σείεται από τους σεισμούς; Πόσο μάλλον όταν δεν ξέρει τι άλλους φόρους ακίνητης περιουσίας θα πληρώσει και ενώ οι «περίοικοι» λιμοκτονούν ή αλληλοσπαράζονται, έχοντας χάσει τα ανθρώπινα τους χαρακτηριστικά; Αλήθεια, πόσα χρόνια μετά από έναν καταστροφικό σεισμό αποφασίζει κανείς να κατασκευάσει ένα ακίνητο;

Εκτός αυτού αφού δεν επενδύουν οι ίδιοι οι Έλληνες, γνωρίζοντας τα προβλήματα της χώρας τους (γραφειοκρατία, ασταθές φορολογικό πλαίσιο, εχθρικό επιχειρηματικό περιβάλλον, πολιτική διαφθορά κ.λπ. – διάγραμμα που ακολουθεί), πώς θα επενδύσουν οι ξένοι;

Διάγραμμα Εμποδίων στην Επιχειρηματικότητα

.

Γιατί να εμπιστευτούν λοιπόν ο ξένοι ένα κράτος με τόσα προβλήματα που δεν το εμπιστεύονται ούτε οι ίδιοι οι πολίτες και οι επιχειρηματίες του – οι οποίοι, όχι μόνο δεν επενδύουν, αλλά μεταναστεύουν μαζί με τις επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό; Εάν δε επιχειρηθούν και εδώ να εφαρμοσθούν αστυνομικοί μέθοδοι καταστολής, βία δηλαδή «σοβιετικού τύπου», όπως η ξαφνική νομοθετική τροπολογία που κατατέθηκε για να εμποδιστεί η «μετακόμιση» της “Βιοχάλκο”, δε θα αναιρεθούν όλες οι επενδύσεις;

Περαιτέρω, σε μία χώρα που είναι βυθισμένη στην ύφεση, με την ανεργία να αυξάνεται καθημερινά – επομένως, με τη ζήτηση να περιορίζεται συνεχώς, με τις αθετήσεις πληρωμών να εκτοξεύονται στα ύψη και με τις τιμές να καταρρέουν – ποιος λογικός άνθρωπος επενδύει; Με ποιες προοπτικές; Με ποια εγγύηση για τα χρήματά του;

Όσον αφορά τώρα τις εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έχουν χρεοκοπήσει, έχει κανείς την εντύπωση πως οι ιδιοκτήτες τους θα τολμήσουν ποτέ να επιστρέψουν στην επιχειρηματική ζωή, μετά από τόσες οδυνηρές εμπειρίες; Ας μην ξεχνάμε δε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το άνοιγμα μίας εταιρείας, αλλά το κλείσιμό της – το οποίο, αφενός μεν κοστίζει υπερβολικά, αφετέρου απαιτεί γερά νεύρα, για να το φέρει κανείς με επιτυχία εις πέρας.

Επιμύθιο

Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε εύκολα ότι, ο μοναδικός δρόμος εξόδου από την κρίση, με τη βοήθεια της ανάπτυξης, είναι οι επενδύσεις εκ μέρους του δημοσίου – σύμφωνα με τις «οδηγίες» του Keynes. Δυστυχώς όμως, το δημόσιο είναι υπερχρεωμένο και πλήρως υποταγμένο στους ξένους εισβολείς – οι οποίοι ενδιαφέρονται αφενός μεν να εισπράξουν τα χρήματα τους, αφετέρου να λεηλατήσουν τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, σε τιμές ευκαιρίας.

Επομένως, οι ξένοι δεν έχουν απολύτως κανένα λόγο να βοηθήσουν στη δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς αντίθετο στα συμφέροντα και στις επιδιώξεις τους. Η λύση λοιπόν θα μπορούσε να προέλθει μόνο από τους Έλληνες – οι οποίοι όμως, αντί να ασχολούνται πρακτικά με την επίλυση των πραγματικών προβλημάτων τους αλληλοσπαράζονται, δυστυχώς με εμφυλιοπολεμικές διαθέσεις.

Την ίδια στιγμή η πολιτική, αντί να μάχεται «με νύχια και με δόντια» για την διάσωση των  Ελλήνων, φαίνεται να προετοιμάζεται κρυφά, μυστικά, για τη βίαιη καταστολή των προβλεπόμενων κοινωνικών αναταραχών και εξεγέρσεων – ίσως ακόμη και με τη βοήθεια «προβοκατόρικων» μεθόδων.

Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να επισημάνουμε τη μεγαλύτερη ίσως αρνητική είδηση της ημέρας, η οποία παρουσιάσθηκε, ως συνήθως, σαν μία θετική εξέλιξη για τη χώρα: το ρυθμό ύφεσης του 2013, ύψους 4%, ο οποίος συμφωνήθηκε (!) μεταξύ της κυβέρνησης και της τρόικας.

Αναφέροντας εν πρώτοις ότι ο ρυθμός ύφεσης δε συμφωνείται μεταξύ κάποιων, αλλά διαμορφώνεται από την αγορά, το να είναι βυθισμένη μία χώρα για έκτη συνεχή χρονιά στην ύφεση, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως μία θετική εξέλιξη – αντίθετα, ως μία εξαιρετικά αρνητική, όπου ελάχιστη διαφορά έχει το εάν είναι -4,2% ή -4%.

Πηγή: analyst.gr

Διαβάστε περισσότερα

Απεβίωσε η σπουδαία λαϊκή τραγουδίστρια Πόλυ Πάνου

Μία από τις σημαντικότερες φωνές του λαϊκού τραγουδιού «σώπασε» για πάντα σήμερα σε ηλικία 73 ετών, έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο

Μία από τις σημαντικότερες φωνές του λαϊκού τραγουδιού, η Πολύ Πάνου, απεβίωσε σήμερα σε ηλικία 73 ετών.

Η καλλιτέχνης έπασχε από καρκίνο και τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν στο θεραπευτήριο ΥΓΕΙΑ, όπου και κατέληξε το μεσημέρι της Παρασκευής.

Σύμφωνα με τη ανακοίνωση που εξέδωσε το νοσοκομείο, «η Πολυτίμη Πάνου, ετών 73, απεβίωσε σήμερα Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013 στο νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ μετά από πολύμηνη και άνιση μάχη με τον καρκίνο».

Η σορός της Πόλυς Πάνου θα τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα από τις 09.30 της Δευτέρας, 30 Σεπτεμβρίου, στο παρεκκλήσι του Α΄Νεκροταφείου, ενώ στις 15:00, στην εκκλησία του ίδιου χώρου, θα ψαλεί η νεκρώσιμος ακολουθία. Στη συνέχεια, η σορός θα μεταφερθεί στο Νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου, όπου θα ταφεί σε οικογενειακό τάφο.

Η Πολυτίμη Κολιοπάνου -όπως ήταν το πραγματικό της όνομα- γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου 1940, μεγάλωσε όμως στην Πάτρα.

Μπήκε στη δισκογραφία με το «Πήρα τη στράτα την κακιά» (1952) του Μπιθικώτση. Συνέχισε με το «Να πας να πεις της μάνας μου» του Ζαμπέτα- Τσάντα (1956) και «Τα αδέλφια δε χωρίζουνε», «Τα λιμάνια», «Το δαχτυλίδι», «Άλλα μου λεν τα μάτια σου», «Ένα σφάλμα έκανα», «Εσένα δε σου άξιζε αγάπη», «Ο κόσμος όλος με κατακρίνει και άλλα».


Σημειώνεται επίσης ότι ήταν η πρώτη που τραγούδησε τα «Παιδιά του Πειραιά», που έγινε αργότερα διεθνής επιτυχία, ενώ ίδρυσε, αρχικά μαζί με τον Πάνο Γαβαλά, τη δισκογραφική εταιρεία «Βεντέτα».

Διαβάστε περισσότερα

Ψήφισμα Δημοτικού Συμβούλιου Δήμου Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου για την Χρυσή Αυγή.

Το Δημοτικό Συμβούλιο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου κατά πλειοψηφία αποφάσισε σχετικά με την  δολοφονία του Παύλου Φυσσα και την δράση της Χρυσής Αυγής :

Το Δημοτικό Συμβούλιο της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου καταγγέλλει την εν ψυχρώ δολοφονία του 34χρονου νέου Παύλου Φυσσα στο Κερατσίνι, από φασίστες εγκληματίες της Χρυσής Αυγής.

Με τραμπουκικές μεθόδους και λειτουργώντας ως παρακρατικός μηχανισμός, ασκεί βία για να τρομοκρατήσει εργαζομένους, μετανάστες και κάθε ελεύθερη φωνή που δεν σιωπά και δεν ευθυγραμμίζεται με τις επιταγές του νεοναζιστικού μορφώματος.

Η Χρυσή Αυγή δεν αντιστέκεται στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, απεναντίας «χρησιμοποιείται» και επικοινωνιακά αξιοποιείται ως «αντισυστημικη» δύναμη στο πέρασμα αυτής της πολιτικής. Άλλωστε ιστορικά πάντα αυτός ήταν ο  ρόλος των φασιστικών κομμάτων σε όλο τον κόσμο (Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Μεταξάς στη χώρα μας).

Όλοι πρέπει να αφυπνιστούμε. Κόμματα, αυτοδιοίκηση και πολίτες. Να σταματήσει η πολιτική της δήθεν άγνοιας, που πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν έφτασε στη συγκάλυψη εγκληματικών ενεργειών.

Η κινητοποίηση του λαού, και ιδίως της νεολαίας είναι η μοναδική απάντηση. Μόνο έτσι θα απομονωθεί ο φασισμός σε κάθε τόπο δουλειάς, σχολείο και γειτονιά.

Όλοι μαζί, χωρίς τεχνητούς διαχωρισμούς και κομματικές διακρίσεις, να θέσουμε στο περιθώριο νεοφασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές.

Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου αποφασίζει:

1)    Να μην καλεστεί εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής στις επόμενες Γιορτές Εξόδου.

2)    Να προτείνει στους φορείς του δήμου την από κοινού διοργάνωση αντιφασιστική εκδήλωση διαμαρτυρίας στο Μεσολόγγι.

Διαβάστε περισσότερα

Σαν σήμερα το 1941 ιδρύθηκε το ΕΑΜ

 Η κληρονομιά του ΕΑΜ
Της Νατάσας Κεφαλληνού
Εβδομήντα χρόνια κλείνουν φέτος* από την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), του μαζικότερου αντιστασιακού κινήματος που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της τριπλής (γερμανική, ιταλική, βουλγαρική) κατοχής.
Ήταν 27 Σεπτεμβρίου του 1941 όταν οι αντιπρόσωποι του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας και του Αγροτικού Κόμματος υπέγραψαν το ιδρυτικό κείμενο του ΕΑΜ, κάνοντας το πρώτο βήμα για την ανάπτυξη μιας πολύμορφης, συλλογικής, πανελλαδικά οργανωμένης δράσης ενεργού αντίστασης ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις και στις ντόπιες κυβερνήσεις συνεργατών.
Είχαν προηγηθεί κάποιες σποραδικές αυθόρμητες αντιστασιακές ενέργειες στους πρώτους μήνες μετά τη στρατιωτική κατάληψη της χώρας, ενώ τον Ιούλιο του 1941 η «σύμπτωση» τριών γεγονότων κάνει εμφανή την πρό-θεση των κομμουνιστών να οργανώσουν και να πρωτοστατήσουν στην αντιστασιακή δράση:
Στις αρχές του Ιουλίου 1941 πραγματοποιείται η 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ που διατυπώνει την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου, βάσει και των κελευσμάτων της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στη συγκρότηση του οποίου καλείται και ο αστικός πολιτικός κόσμος.
Στις 16 Ιουλίου, πάλι με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, δημιουργείται το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ) με στόχο την οργάνωση της πάλης για τις οικονομικές διεκδικήσεις των εργαζομένων. Ενώ τον ίδιο μήνα φτιάχνονται οι πρώτες ένοπλες ομάδες στο Κιλκίς, κατόπιν συνεννοήσεων με το Μακεδονικό Γραφείο, την οργάνωση του ΚΚΕ στη Βόρεια Ελλάδα, η οποία ήδη (από το Μάη) είχε συγκροτήσει την εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση Ελευθερία.
Απέναντι σε αυτή την κινητικότητα των κομμουνιστών, ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει να επιδείξει ένα φάσμα συμπεριφορών και πρακτικών που ξεκινά από την… επένδυση στη φυγή ως την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές: Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά την κατάρρευση της μεταξικής δικτατορίας, ο βασιλιάς και η κυβέρνηση φεύγουν άρον άρον για το εξωτερικό.
Ενώ οι πολιτικοί που παραμένουν στη χώρα είτε αρνούνται να αναλάβουν οποιαδήποτε αντιστασιακή δράση, κωφεύοντας στα καλέσματα του ΚΚΕ ή εντάσσονται στις δωσιλογικές κυβερνήσεις, προσπαθώντας να παράσχουν νομιμοποίηση στο κατοχικό καθεστώς. Σε αυτό το πλαίσιο, εντείνεται η απαξίωση του πολιτικού συστήματος στις συνειδήσεις ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων του ελληνικού λαού, ενώ οι προπολεμικές πολιτικές διαιρέσεις πέφτουν σε αχρηστία.
Το πολιτικό κενό που δημιουργείται με την τομή της Κατοχής θα καλυφθεί γοργά από νέα αναδυόμενα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα.
Το ΕΑΜ θα παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Μάλιστα, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η σημασία του «εαμικού φαινομένου» συνίσταται και σε αυτό: Ότι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, γυναίκες, εργαζόμενοι, καθημερινοί άνθρωποι που προπολεμικά ήταν αποκλεισμένοι από τον πολιτικό βίο, με τη συμμετοχή τους στα ΕΑΜ όχι μόνο δήλωσαν μαζική ανυπακοή στο κατοχικό καθεστώς, αλλά βγήκαν στο πολιτικό προσκήνιο, παρήγαγαν πολιτική και πρακτικές βάσει των αναγκών και των επιθυμιών τους, και εν τέλει έγραψαν την Ιστορία.
Το πέρασμα στη μαζική οργανωμένη αντίσταση όμως δεν έγινε εύκολα και ανώδυνα. Τον πρώτο χρόνο της κατοχής, το καθεστώς ανελευθερίας και φόβου που είχαν επιβάλει οι δυνάμεις του Άξονα λειτούργησε παραλυτικά.
Ταυτόχρονα -με την αποδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού, την κατάρρευση της οικονομίας, την καταλήστευση του παραγόμενα κοινωνικού πλούτου από τις κατοχικές δυνάμεις- ξέσπασε ο λιμός του χειμώνα 1941-1942 και οι αντιστασιακές διαθέσεις του πληθυσμού ήταν εξαιρετικά περιορισμένες. Στο πρωτοποριακό βιβλίο των Φ. Σκούρα, Α. Χατζηδήμου, Α. Καλούτση και Γ. Παπαδημητρίου, «Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους», που γράφτηκε το 1947 παρουσιάζεται αναλυτικά πώς βιώθηκε αυτή η περίοδος «σοκ και δέους»:  «Νευρώσεις, φοβίες, καταθλίψεις, ψυχολογική παλινδρόμηση εμφανίστηκαν αρχικά στη συμπεριφορά των ανθρώπων, λόγω των τραυματικών γεγονότων, όπως ήταν λογικό για   άτομα που λιμοκτονούσαν και ζούσαν διαρκώς υπό την απειλή του απροσδόκητου  θανάτου».
Υπό αυτές τις συνθήκες, το ΕΑΜ στήνει τους πρώτους του πυρήνες -κυρίως σε πανεπιστήμια, εργοστάσια- προσπαθώντας αρχικά να δώσει κάποιες λύσεις στα επισιτιστικά προβλήματα. Το κλίμα παραλυτικού φόβου αντιστρέφεται κάπως την άνοιξη του ’42, όπως φανερώνει και η απεργία που πραγματοποίησαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, παρά τις αυστηρές κυρώσεις που εξαγγέλλει η κυβέρνηση Τσολάκογλου για τους απεργούς.
Ένα χρόνο μετά την ίδρυση του ΕΑΜ, κυκλοφορεί πλατειά και η πολιτική πλατφόρμα του, γραμμένη από το Δημήτρη Γληνό με τον τίτλο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Σε αυτή ορίζεται ο διττός χαρακτήρας του αγώνα που διεξάγει: «Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενο του δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο, παρά απελευθερωτικός» λέει χαρακτηριστικά.
Και συνεχίζει: «Στη μορφή του, δεν μπορεί παρά να είναι παλλαϊκός, να αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη, και τον αστό και τον αγρότη και τον διανοούμενο».
Επιπλέον, διακηρύσσεται ότι ο αγώνας δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί παρά μόνο στη μεταπολεμική ελεύθερη Ελλάδα με: Την εκλογή κυβέρνησης από τα κόμματα και τις ομάδες που καθοδήγησαν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, την αποκατάσταση των λαϊκών ελευθεριών και την προκήρυξη εκλογών για Συνταχτική Εθνοσυνέλευση, που θα συντάξει το λαοκρατικό πολίτευμα.
ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ
Μαζική ένοπλη αντίσταση
Στη μπροσούρα «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» καθορίζονται επίσης με σαφήνεια οι σκοποί του ΕΑΜ: Πρωταρχικός σκοπός είναι «η καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστια και τις υλικές στερήσεις». Επιπλέον, «η μη εξυπηρέτηση των πολεμικών σκοπών του κατακτητή με τη δική μας εργασία και με τα δικά μας υλικά (…) η απάντηση στη βία με βία, ο ένοπλος αγώνας και η τελική ένοπλη εξέγερση».
Ενώ ξεχωρίζει και ο πλούτος των μορφών αγώνα που προτάσσονται: Από την αποφυγή οποιασδήποτε βοήθειας προς τις κατοχικές δυνάμεις, την άρνηση οποιασδήποτε συναλλαγής, το στιγματισμό των μαυραγοριτών και των χαφιέδων, την εμψύχωση των ηττοπαθών μέχρι τη συμμετοχή σε απεργίες, την άρνηση των αγροτών να παραδώσουν τα προϊόντα τους, την καταστροφή των συγκοινωνιακών και υλικών μέσων των κατοχικών δυνάμεων και τέλος «ως τη μαζική ένοπλη αντίσταση».
Η πολιτική και η δράση τον ΕΑΜ εμπνέει χιλιάδες ανθρώπους, στρατεύοντας τους σε μια συλλογική υπόθεση. Η πρώτη μαζική αντιστασιακή εκδήλωση δεν αργεί: Τον Δεκέμβρη του 1942 μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι πραγματοποιούν απεργία και διαδήλωση στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Τα κεντρικά αιτήματα είναι το επισιτιστικό αλλά και το ζήτημα των λαϊκών ελευθεριών, η αντίθεση στις συλλήψεις, τις διώξεις, τις εκτελέσεις.
Η πρωτόγνωρη δράση του ΕΑΜ καθόλη τη διάρκεια της κατοχής, ταυτόχρονα με τη συγκρότηση του ΕΛΑΣ, αδυνάτισε την εξουσία του κατοχικού καθεστώτος και οδήγησε στην απελευθέρωση μεγάλων τμημάτων της χώρας, στα οποία ο καταρρέων κρατικός μηχανισμός αντικαταστάθηκε με νέες δομές αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης.
Η εμπειρία του «εαμικού φαινομένου» με τη ριζοσπαστικοποίηση που επέφερε στις συνειδήσεις ευρύτατων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας χαράχτηκε βαθιά στη συλλογική μνήμη, διατηρώντας ζωντανό το όραμα για μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση παρά την ήττα και τις μετεμφυλιακές διώξεις.
*Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 25/9/2011
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Το ιδρυτικό κείμενο του ΕΑΜ υπογράφηκε σε ένα μικρό σπίτι, στο τέρμα της οδού Ιπποκράτους. Από την ΕΛΔ υπέγραψε ο Ηλίας Τσιριμώκος, από το Αγροτικό Κόμμα ο Απόστολος Βογιατζής, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα ο Χρήστος Χωμενίδης ενώ από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ο Λευτέρης Αποστόλου. Στο βίντεο που παραθέτουμε ακούμε τον Λευτέρη Αποστόλου να αφηγείται τις αναμνήσεις του στο ίδιο αυτό σπίτι.  Είναι απόσπασμα από την σημαντική ταινία του Φώτου Λαμπρινού “Άρης Βελουχιώτης -Το Δίλημμα». Ολόκληρη την ταινία μπορείτε να δείτε εδώ: 
 «Άρης Βελουχιώτης: ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ»

Διαβάστε περισσότερα

Η Βία ήταν αδελφή του Κράτους (Θεογονία)

 «Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», είπε ο συνταξιούχος στον κ. Σαμαρά που του περιέκοψε βιαίως τη σύνταξη. «Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», λέει ο άνεργος στον κ. Σόιμπλε ο οποίος του έκανε βιαίως τη ζωή αβίωτη.
«Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», είπε σε όλους τους εκείνος που έθεσε βιαίως τέλος στη ζωή του κι έφυγε. Στουρνάρας,
Βενιζέλος και Κουβέλης «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» εκτός απ’ τη βία που άσκησαν και ασκούν οι ίδιοι εναντίον παιδιών που υποσιτίζονται, ασθενών που δεν τους «αντέχει η οικονομία» τα νέα αενάως μέτρα κι άλλων 7.000.000 Ελλήνων που δεν έχουν τα δέοντα για να αγοράζουν ούτε τα στοιχειώδη τρόφιμα.
Η βία υπάρχει - μάλιστα στον σύγχρονο κόσμο η βία είναι αποκλειστικό προνόμιο του κράτους (αστικού ή σοσιαλιστικού), με μόνη υποχρέωσή του να ασκεί αυτή τη βία νομίμως - με βάση τους θεσμούς και τους νόμους. Τα κράτη έχουν το αποκλειστικό προνόμιο της άσκησης βίας, μόνον αυτά, μέσα απ’ τους θεσμούς, μπορούν να προσάγουν, να διώκουν, να καταδικάζουν, να υποχρεώνουν σε φορολόγηση, σε στράτευση και πλήθος άλλων που οι περισσότεροι, αν δεν τα εκλάμβαναν ως υποχρεώσεις ή καθήκοντα, θα τα απέφευγαν.
Τι γίνεται όμως όταν ένα κράτος διά της κυβέρνησής του παραβιάζει το ίδιο του το Σύνταγμα και ασκεί βία εναντίον των πολιτών παρά το γράμμα του και το πνεύμα του; Τι γίνεται όταν ένα κράτος, αντί να προστατεύει τους πολίτες του, τους καταδιώκει κατ’ εντολή άλλων; (Τρόικας, τραπεζών κ.τ.λ.)
Τι γίνεται όταν ένα κράτος διά της κυβέρνησής του καθιστά φόρου υποτελή (σαν να έχει χάσει πόλεμο) την πατρίδα του λαού και του έθνους που θα έπρεπε να προασπίζεται; Τι γίνεται όταν η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία απόλλυνται λόγω ανωτέρας βίας εκείνων προς τους οποίους το κράτος προώρισται να ανθίσταται κι όχι να υποτάσσεται;
Τι γίνεται όταν το αποκλειστικό προνόμιο της άσκησης θεσμισμένης βίας απ’ το κράτος υποκαθίσταται απ’ όποιον μπόρεσε να το βουτήξει, είτε πρόκειται για τη Χρυσή Αυγή, είτε για οποιονδήποτε άλλον συμμορίτη;
Οταν λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά, ανεβαίνουν στον μιναρέ οι χοτζάδες της «αγίας βλακείας» (δηλαδή πονηρής ιδιοτέλειας), τύπου Μανδραβέλη, Πρετεντέρη, Βορίδη, και «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»!
Ιδιαιτέρως τύποι σαν τον θαυμαστό κ. Ρίπλεϋ Βορίδη οδηγούν τα κροκοδείλια δάκρυα (για τη βία που ασκούν οι κροκόδειλοι) στα άκρα. Επί παραδείγματι: α) παραβιάζει έως βιασμού η κυβέρνηση το Σύνταγμα. β) Διαμαρτύρεται η αντιπολίτευση. γ) Αρα φταίει η αντιπολίτευση για τη φασαρία που γίνεται!
Φταίει δηλαδή εκείνος που διαμαρτύρεται για την παραβίαση του Συντάγματος κι όχι αυτός που το παραβιάζει.
Παράλογο; Οχι με την αποκολοκύνθωση που έχουμε πάθει λόγω του πρωτογενούς πλεονάσματος της προπαγάνδας που υφιστάμεθα - μιας ακόμα βίας... «που την καταδικάζουμε απ’ όπου κι αν προέρχεται».

«Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Αυτή είναι η χυλώδης ουσία του Συνταγματικού Τόξου: η ενσωμάτωση της αντίδρασης στη βία που ξετσίπωτα ασκεί η κυβέρνηση,
έχοντας υπερβεί το αποκλειστικό προνόμιο του κράτους σε αυτήν, όχι μόνον σε βαθμό κατάχρησης, αλλά σε βαθμό κακουργήματος.
Το Συνταγματικό Τόξο (ένας α-πολιτικός, α-νομικός και οπωσδήποτε ανήθικος νεολογισμός) σκοπό έχει να ενσωματώσει την Αριστερά στο ίδιο σύνολο με τις μνημονιακές δυνάμεις τόσον, όσον και με εκείνες, τις ίδιες ή άλλες, που ασκούν την ίδια ή και χειρότερη αντιλαϊκή πολιτική ιδία βουλήσει. Στη
σούπα του βενιζέλειας εμπνεύσεως Συνταγματικού Τόξου επιχειρείται η απορρόφηση των αντιδράσεων που οφείλει να έχει η Αριστερά εναντίον της πολιτικής που σκλαβώνει τους εργαζόμενους και υποδουλώνει την πατρίδα τους.
Με την ακροδεξιάς εμπνεύσεως (απ’ όταν ο κ. Σαμαράς εζήλωσε δόξα Τσώρτσιλ) θεωρία «των δύο άκρων» από τη μια μεριά και το «Συνταγματικό Τόξο» από την άλλη, επιχειρείται να τεθεί η Αριστερά μεταξύ σφύρας και άκμονος.
Ομως, ούτε η Αριστερά, ούτε οποιαδήποτε άλλη λαϊκή δύναμη μπορεί να βρεθεί στο ίδιο πλευρό για να αντιμετωπίσει τον φασισμό με εκείνους των οποίων η πολιτική τον παράγει ή τον χρησιμοποιεί.
Μπορεί και η Αριστερά να έχει τις ευθύνες της για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει τώρα ο λαός με τη Χρυσή Αυγή, είτε επειδή ένα μέρος της αποκόπηκε απ’ τη λαϊκή παράδοση, είτε επειδή ένα μέρος της μπέρδεψε το έθνος με τον εθνικισμό ή τον διεθνισμό με τον κοσμοπολιτισμό, αλλά οι ευθύνες της περιορίζονται σε αυτά. Σε αυτά και την αλαζονεία όσων εν τέλει έχουν προσχωρήσει στο καθεστώς κι απ’ το ύψος του πελάτη του δικομματισμού λοιδορούν τους πληβείους για λαϊκισμό. Αυτά όμως και ώς εδώ! Η περαιτέρω προσπάθεια ενοχοποίησης της Αριστεράς για όσα κάνει το αντίθετό της (κι όχι το «άλλο άκρο») είναι εκ του πονηρού (του στυλ «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»). Η Αριστερά είναι ως εκ της φύσεώς της αντιφασιστική. Είναι αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική, ενώ ο φασισμός είναι η μαύρη χειρ του διεθνούς κεφαλαίου, είναι αντισημιτικός και ρατσιστικός. Η Αριστερά είναι πατριωτική, υπερασπίστηκε την πατρίδα εν κινδύνω, ενώ οι εθνικιστές την πρόδωσαν, όταν συνεργάστηκαν με τους ναζί, όταν κατέλυσαν τη δημοκρατία, και τώρα, όταν υποκαθιστούν την πολιτική με το έγκλημα, τις ανθρώπινες σχέσεις με τον βόθρο, και τον λόγο με τον φόνο.
Αλλά, αν δεχθούμε, όχι μόνον οι αριστεροί αλλά όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες, ότι η άσκηση της βίας σε μια συντεταγμένη πολιτεία είναι αποκλειστικό προνόμιο του κράτους, τι εννοούμε όταν λέμε «βία στη βία της εξουσίας»;
Εννοούμε το «σκοτώστε τους φασίστες» ή ότι θα τους «τρελάνουμε στη νομιμότητα»; Είναι ίδιο το νόημα στο σύνθημα «θάνατος στον φασισμό» με το νόημα στο σύνθημα «φασίστες, ήρθε η ώρα σας»; - ή άλλα τέτοια συναφή;
Οποιος σπάει το κεφάλι του φασίστα για τις ιδέες του είναι φασίστας ο ίδιος. Οποιος, απ’ την άλλη, δεν συλλαμβάνει τον φασίστα για τα εγκλήματά του, παραβιάζει τους νόμους - εν προκειμένω ποινικούς. Διότι, ευτυχώς, νόμοι που να καταδιώκουν τη σκέψη δεν υπάρχουν, τουλάχιστον όχι ακόμα, στην Ελλάδα.
«Βία στη βία της εξουσίας» σημαίνει υπεράσπιση των νόμων, όταν το κράτος ή οποιοσδήποτε άλλος τούς παραβιάζει. Κι αυτό δεν είναι λεγκαλισμός, διότι αν ορισμένοι νόμοι δεν μας αρέσουν, ας πείσουμε τον λαό να τους αλλάξει - αυτό είναι το νόημα της πολιτικής. Για αυτό η «επανάσταση παράγει δίκαιο», όταν ο λαός ξεσηκώνεται. Για αυτό η βία είναι η μαμή της Ιστορίας, διότι και οι μεταρρυθμίσεις επίσης (είτε προς αντιδραστική είτε προς προοδευτική κατεύθυνση) βία του καινούργιου πάνω στο παλιό είναι. Και το ποια ανάγκη εξυπηρετεί η βία του καινούργιου πάνω στο παλιό δείχνει το ταξικό πρόσημο της κάθε μεταρρύθμισης.
«Καταδικάζουμε» λοιπόν «τη βία από όπου και αν προέρχεται» μπορούν να λένε μόνον οι ηλίθιοι ή οι πονηροί (και συνεπώς δεν είναι παράξενο που η πληθύς των εκπροσώπων του καθεστώτος μηρυκάζει αυτό το στερεότυπο). Στην πραγματικότητα,
σε μια ταξική κοινωνία όπως η δική μας η βία δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται από γενικεύσεις (που μάλιστα οδηγούν σε ηθικιστικές κατηγοριοποιήσεις του τύπου καλή, κακή και τα τοιαύτα), αλλά να προσδιορίζεται ως προς τις αιτίες της και τα αποτελέσματά της. Αυτή είναι η δουλειά της πολιτικής (στη βάση των συσχετισμών που την καθορίζουν) και το αποτέλεσμα της πολιτικής είναι οι νόμοι. Και «οι νόμοι μόνον εν μέσω πολέμων σιωπούν». Εν καιρώ ειρήνης διέπουν. Οσον υπάρχουν και ώσπου να αλλάξουν, διέπουν.
«Θάνατος στον φασισμό» λοιπόν σημαίνει εναντίωση στο σύστημα εκείνο που καταργεί την όποια κεκτημένη νομιμότητα, ιδίως τη δυνατότητα της καταφυγής σ’ αυτήν των πιο ανίσχυρων απέναντι των πιο δυνατών. Σηματοδοτεί την εναντίωση (την υποχρέωση της εναντίωσης) στη ζούγκλα των υπερανθρώπων. Αντιθέτως, το «καλός φασίστας είναι ο νεκρός φασίστας» σηματοδοτεί τον εκφασισμό εκείνου που το λέει.
Και αν «η καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» αποενοχοποιεί τη βία των Δυνατών εναντίον των αδυνάτων, η «βία ενάντια στη βία της εξουσίας» νομιμοποιεί τα δικαιώματα αλλά και την αντίσταση εκείνων εναντίον των οποίων το κράτος διά της κυβέρνησής του χρησιμοποιεί το αποκλειστικό του προνόμιο στη χρήση βίας καταχρηστικώς και με δόλο.
Ο,τι είναι νόμιμο, αν δεν είναι ηθικό, δεν θα είναι για πάντα νόμιμο. Μπορεί να περάσουν δεκαετίες ή και αιώνες, αλλά η μαμή της Ιστορίας τείνει να κάνει νόμιμο το ηθικό κι όχι να διαιωνίζει το ανήθικο.
Είτε με μεταρρυθμίσεις είτε με επαναστάσεις, και παρά τις πρόσκαιρες υφέσεις, οι άνθρωποι εξανθρωπίζονται, δεν αποθηριώνονται...

email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Από το life style στον αντιφασιστικό αγώνα…

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Όλοι μας παρακολουθούμε πα­γωμένοι τις εξελίξεις. Την κοι­νωνία την πλακώνει μια βαριά μελαγχολία και μια γενικευ­μένη απογοήτευση. Δεν μπορεί να ανα­σάνει, δεν μπορεί να ελπίσει, αδυνατεί να πιστέψει. Από την άλλη, παρακολουθού­με τις προσπάθειες του πολιτικού συστή­ματος, το οποίο καλείται για μια ακόμα φορά να διεκπεραιώσει μια στοιχειώδη υποχρέωσή του για λογαριασμό της κοι­νωνίας: να απαντήσει στη ναζιστική θη­ριωδία – σ’ αυτό το μόρφωμα που όταν εμφανίστηκε, όπως εμφανίστηκε, αντι­μετωπίστηκε με όρους life style από ένα μεγάλο κομμάτι του συστήματος. Είχαμε εθιστεί στις νερόβραστες αναλύσεις που έδιναν υπόσταση στον κάθε ανυπόστα­το και με περισσή άνεση έκαναν «πρώ­τη μούρη» στη χώρα τον κάθε καραγκι­όζη και ό,τι αυτός εκπροσωπούσε, δίχως καμιάν αντίσταση, δίχως τη δυνατότητα μιας αποστομωτικής απάντησης.
Μέσα σε μια-δυο γενιές αποκαθηλώθηκαν από τα εφηβικά δωμάτια ο Τσε Γκεβάρα και ο Τζιμ Μόρισον προκειμένου να αναρτη­θεί ο Λάκης, η Τζούλια, ο Ηλίας – και ό,τι αυτοί οι «χρυσοί επώνυμοι» αντιπροσώ­πευαν. Ωστόσο, κανείς δεν αναρωτήθη­κε στα σοβαρά πώς μπορούσε να αντέξει μια ολόκληρη χώρα στις αδύναμες πλά­τες του κάθε Λάκη, τον οποίο ανέδειξαν σε υπέρτατη άξια ο Πέτρος, ο Θέμος, ο Στρατής και όλη αυτή η αηδιαστική στρα­τιά των θρασύτατων λαϊφσταϊλάδων χλεχλέδων που γελοιοποιούσαν συστηματι­κά και με μεθοδικότητα κάθε προσπά­θεια αναλυτικής σκέψης, κάθε απόπειρα να μιλήσει κάποιος… στοιχειώδη ελληνι­κά, κάθε δυνατότητα να είναι σκεπτι­κός, μελαγχολικός ή προβληματισμένος! Ένας τηλεοπτικός εσμός ασημαντοτήτων «που περνούσε υπέροχα» επέβαλε την παρουσία του επί δεκαετίες κακαρίζοντας ανηλεώς, εδραιώνοντας την αφα­σία και επιβραβεύοντας την ηλιθιότητα από όπου κι αν αυτή προέρχεται και σε όλους τους τομείς του ιδιωτικού και δη­μόσιου βίου.
«Οργάνωσαν» μια νεολαία που παραλη­ρούσε για τα παπούτσια, σκότωνε για τα μπλουζάκια και συναγωνιζόταν στα γυ­μναστήρια για τα πιο καλλίγραμμα… κό­καλα. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εξαρ­τιόταν από τις σωματικές αναλογίες, το ύψος, την περίμετρο της περιφέρειας και παρομοίου κύρους αξίες. Είναι αυτοί – και οι άξιοι επίγονοί τους – που από την ακλόνητη θέση που διατη­ρούνε ακόμα στο πολιτικομιντιακό σύ­στημα, απορούν γιατί η Χρυσή Αυγή έχει τόσο μεγάλα ποσοστά στη νεολαία που απώλεσε τα φιρμάτα αξεσουάρ της και καταρρακώθηκαν τα ινδάλματά της…

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί Το Άρθρο Μου Ενοχλεί

 του Γιώργου Δελαστίκ

Εξαιρετική ενόχληση προκάλεσε στη κυβέρνηση το άρθρο στο Πριν με τίτλο “ΕΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ απειλούν την δημοκρατία”. Ο λόγος ήταν ότι το άρθρο δεν περιοριζόταν στο προφανές, την ενοχή της Χρυσής Αυγής στη δολοφονία του αντιφασίστα αγωνιστή Παύλου Φύσσα, στην Αμφιάλη. Δεν υπάρχουν αριστεροί ή προοδευτικοί άνθρωποι, ακόμη και αρκετοί δεξιοί, που να μην γνωρίζουν πως δρουν τα ακροδεξιά, φασιστικά και νεοναζιστικά κόμματα, στα οποία προφανώς ανήκει και η Χρυσή Αυγή. Έχουν την βία, συμπεριλαμβανομένων και των δολοφονιών πολιτικών τους αντιπάλων ή κοινωνικών ομάδων που στοχοποιούν, τόσο ως ιδεολογία όσο και ως πρακτικό τρόπο άσκησης της πολιτικής τους. Αναφορικά με την ηγεσία της Χρυσής Αυγής αυτονόητο είναι για τους αναγνώστες του Πριν ότι όχι μόνο αυτή διαμορφώνει τα μέλη της σε παρακρατικό στρατό επίδοξων δολοφόνων αλλά και δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να κάνει όλη την βρόμικη δουλειά για το σύστημα το βαθύ κράτος και διάφορα κέντρα εξουσίας που υποκρίνεται ότι πολεμά. Υπάρχει αριστερός που να αμφιβάλλει αν η ηγεσία μιας νεοναζιστικής οργάνωσης μπορεί αδίστακτα να διατάξει μέλη της ακόμη και να δολοφονήσουν κάποιον είτε με δική της πρωτοβουλία είτε εκτελώντας εντολές άλλων κέντρων, πολιτικών ή επιχειρηματικών;
Δεν ενόχλησε όμως το άρθρο του Πριν την κυβέρνηση επειδή δεν στάθηκε στα εντελώς αυτονόητα και κοινότοπα για τους αναγνώστες του χαρακτηριστικά της Χρυσής Αυγής. Την ενόχλησε επειδή προχώρησε πέρα από το προφανές των πολιτικών και ποινικών ευθυνών της Χρυσής Αυγής και έθεσε επί τάπητος το θέμα ότι η Χρυσή Αυγή δρα εγκληματικά και με δική της πρωτοβουλία αλλά και κατόπιν εντολών από άλλα κέντρα εξουσίας. Ενοχλεί εντονότατα την κυβέρνηση η επισήμανση ότι πρέπει να δούμε αν ο χρυσαυγίτης δολοφόνος έδρασε κατ’ εντολήν της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής ή αν εκτελούσε διαταγή άλλων κέντρων η οποία διαταγή φυσικά πέρασε μέσα από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής. Όταν τώρα αποδεικνύεται ότι πληθώρα αστυνομικών συγκάλυπταν την δράση της Χρυσής Αυγής και γι’ αυτό καθαιρούνται από την κυβέρνηση (ανεξαρτήτως των πολιτικών σκοπιμοτήτων του Σαμαρά που τώρα αποκαλύπτει κάποιους από τους αξιωματικούς της ΕΛΑΣ που έκαναν στραβά μάτια στη δράση της Χρυσής Αυγής) καθόλου παράδοξη δεν είναι η επισήμανση αυτή και καμιά συγκάλυψη δεν προσφέρει στην Χρυσή Αυγή.
Το άρθρο του Πριν δεν ενοχλεί την κυβέρνηση Σαμαρά γενικά κι αφηρημένα. Την ενοχλεί επειδή η κυβέρνηση έχει ήδη οργανώσει κι επιχειρεί τώρα να επιβάλει ένα νέο πλαίσιο πολιτικής δράσης, σαφώς πιο αυταρχικό, προκειμένου να αντιμετωπίσει την διαρκώς ογκούμενη λαϊκή οργή εναντίον της.
Ο Σαμαράς δια στόματος Λαζαρίδη είπε ότι το συμπέρασμα απο τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ “παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου”. Ο Βενιζέλος προσπάθησε να πασάρει την θεωρία ότι η δολοφονία στο Κερατσίνι ήταν δήθεν …εσωτερική διαμάχη στο πλαίσιο του “αντιμνημονιακού τόξου” όπου ένας κατά την ορολογία του Βενιζέλου, “ακροδεξιός αντιμνημονιακός” έσφαξε έναν “δήθεν νεοριζοσπάστη αντιμνημονιακό”! Καθόλου καθησυχασμένοι για τις προθέσεις της κυβέρνησης δεν μπορούμε να αισθανόμαστε, όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, Μάκης Βορίδης, αναρωτιέται δημοσίως από τα έδρανα της Βουλής, αν το ΚΚΕ ανήκει στο “συνταγματικό τόξο”. Εντονότατη ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι οι ειδικοί φρουροί της αστυνομίας στρέφονται με ανακοίνωσή τους εναντίον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να καλύψουν συνάδελφό τους που πυροβόλησε στο ταβάνι καφετέριας της Δάφνης.
Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου ονειρεύεται και μεθοδεύει προφανώς επιστροφή στην δεκαετία του 1950 τότε που όποιος τολμούσε να αντισταθεί στη κυβερνητική πολιτική της Δεξιάς υφίστατο ανηλεείς αστυνομικές, δικαστικές ή επαγγελματικές διώξεις.

Γιώργος Δελαστίκ 26.09.13

Διαβάστε περισσότερα

Κρούσμα ρυγχοφόρου σκαθαριού στη περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας.

Ο Δήμος Μεσολογγίου ενημερώνει όλους τους κατόχους φοινικοειδών (φυτωριούχοι, ιδιώτες) ότι πριν λίγες ημέρες εντοπίστηκε στην περιοχή Πλατανίτης του Δήμου Ναυπακτίας κανάριος φοίνικας προσβεβλημένος από το κόκκινο ρυγχωτό σκαθάρι (ρυγχοφόρος). 

Το έντομο έχει καταχωρηθεί από την ΕΕ ως εχθρός καραντίνας για τα φοινικοειδή. Το έντομο (φωτογραφία Νο1) εισβάλλει και αναπτύσσεται στο εσωτερικό των φοινικοειδών από όπου τρέφεται και συνεχίζει τον βιολογικό του κύκλο μέχρις ότου καταστρέψει ολοκληρωτικά το φυτό, οπότε μετακινείται σε παρακείμενο φοινικοειδές. Για τον λόγο αυτό, ο εντοπισμός του στα αρχικά στάδια προσβολής είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Βασικό σύμπτωμα εμφανές με γυμνό µάτι, είναι η μάρανση της κόμης των φοινικοειδών, η οποία παίρνει το χαρακτηριστικό σχήμα ομπρέλας (φωτογραφία Νο2), κυρίως στα είδη Phoenix canariensis. Στις περιπτώσεις όπου η προσβολή έχει ήδη φθάσει σε αυτό το στάδιο, είναι πολύ δύσκολη η ανάκαμψη του φυτού και ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ η καταστροφή του υπό τις οδηγίες των αρμοδίων υπηρεσιών.

Παρακαλούνται όσοι δημότες μας έχουν διαπιστώσει στους φοίνικες που έχουν κάποια από τα παραπάνω αναφερόμενα συμπτώματα να ειδοποιήσουν το τμήμα μας.

Διαβάστε περισσότερα