Ίδιες εικόνες, ίδια ξεδιαντροπιά

Οι φωτογραφίες είναι από όσα έγιναν προχτές στη Θεσσαλονίκη.

Εκεί που χιλιάδες άνθρωποι έμεναν για ώρες να εξευτελίζονται για μια σακούλα τρόφιμα καταθέτοντας στις ουρές της ανέχειας και της δυστυχίας τα τραύματα της αξιοπρέπειας που τους προκαλούν οι «σωτήρες» μας.

Οι φωτογραφίες αυτές της Ελλάδας του 2016, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις αντίστοιχες φωτογραφίες της Ελλάδας του 2014, του 2013, του 2012, από τις αντίστοιχες ουρές στην Αθήνα, στην πλατεία Βάθη, στο Περιστέρι, στον Πειραιά.
Η εξήγηση είναι απλή: Αυτοί που κυβερνούν σήμερα, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από εκείνους που κυβερνούσαν τότε. Τα «παλιά» Μνημόνια των προηγούμενων εφαρμόζουν. Μαζί με τους προηγούμενους είναι που ψηφίζουν και τα νέα Μνημόνια. Είναι γνήσιοι διάδοχοι τους. Ίδια η πολιτική τους, ίδια τα ψέματά τους, ίδια και η ξεδιαντροπιά τους.

Δεν περιγράφω άλλο. Άλλωστε, και οι σημερινοί όπως και οι προηγούμενοι, όταν αναφέρεσαι με αυτό τον τρόπο στα «έργα» τους, έχουν έτοιμη την απάντηση: «Είστε λαϊκιστές», μας λένε… Και ίσως έχουν δίκιο. Ίσως να είναι «λαϊκισμός», τελικά, να ασχολείσαι με τους ξεφτίλες.

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Savoir vivre για νέους λογοτέχνες: Ο κλέψας του κλέψαντος

 του Σωτήρη Παστάκα

Μιλάμε πάντα μέσω ενός άλλου. Είτε συμφωνούμε με τον συνομιλητή μας είτε διαφωνούμε, τα λόγια που χρησιμοποιούμε κι εμείς κι αυτός, είναι πάντα τα λόγια ενός τρίτου. Τα λόγια μας, δεν είναι δικά μας λόγια: τα βρίσκουμε έτοιμα προς χρήση και τα χρησιμοποιούμε ανά περίσταση. Ο υπερπληθυσμός στον πλανήτη Γη, επέφερε τρομακτικό συνωστισμό στα επαγγέλματα και στις Καλές Τέχνες, όπου κάθε κλάδος γνωρίζει υπερπληρότητα στελεχών και έμψυχου δυναμικού. Η αλήθεια είναι πως είμαστε πάρα πολλοί και οι ιδέες είναι πολύ λίγες.

Στη Λογοτεχνία συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Μια-δυο γενναίες ιδέες περιφέρονται ανά τους αιώνες και χρησιμοποιούνται από στρατιές λογοτεχνών σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Ο Λογοτέχνης είναι κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια κλέφτης της γλώσσας του άλλου. Η ευκαιρία κάνει τον κλέφτη, λένε οι Ιταλοί, με την έννοια πως αν αφήνεις ανοικτή την τσάντα σου κάποιος θα κλέψει από μέσα το πορτοφόλι σου. Ο Λογοτέχνης επιζεί καραδοκώντας την ευκαιρία να κλέψει τα λόγια σας όταν ανυποψίαστοι εκφράζετε δυνατά τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας. Όλη η παγκόσμια Λογοτεχνία είναι μια συνεχή και διαρκής ιστορία κλοπής μετά πολλαπλών διαρρήξεων. Μια επιτυχημένη ληστεία με όπλα, από ανθρώπους που είναι εθισμένοι στην υπεξαίρεση, και την κλοπή. Ο καλός κλέφτης πρέπει να ξέρει πως να κρύβει τα κλοπιμαία. Οι Λογοτέχνες αποτελούν μια ευγενής συνομοταξία κλεφτών, ο κλέψας του κλέψαντος δηλαδή, και ομνύουν μόνο σε ένα δόγμα: «η ιδιοκτησία είναι κλοπή».

Η κουβέντα μεταξύ δύο αρχαιολόγων, ενός Γερμανού κι ενός Ιταλού, για το Grand Tour του Γκαίτε στην Ιταλία (1786-1788), έγινε μέσα στον αρχαιολογικό χώρο της Ποσειδωνίας (Paestum), και συγκεκριμένα στον Ναό του Ποσειδώνα, ένα ανοιξιάτικο δειλινό. Ο φίλος μου ο Ρομπέρτο μου είπε πως ο Ναός ανήκει μάλλον στον Απόλλωνα. Βγαίνοντας αργότερα μου έδειξε το μπαλκόνι μιας πανσιόν όπου, σ’ ένα δωμάτιο του πρώτου και μοναδικού ορόφου είχε βρει κατάλυμα ο Γκαίτε κατά την παραμονή του εδώ.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]

Διαβάστε περισσότερα

Τζουζέπε Γκαριμπάλντι: Ο Τσε Γκεβάρα του 19ου αιώνα- του Τομ Μπίαν

Ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι (4 Ιουλίου 1807 – 2 Ιουνίου 1882) ήταν ο εθνικός ήρωας ο οποίος ηγήθηκε του κινήματος που ένωσε την Ιταλία στα μέσα του 19ου αιώνα. Η Ιταλία έγινε ενιαίο κράτος μόνο στα χρόνια μεταξύ 1859 και 1871. Πριν, ήταν ένα μωσαϊκό από διαφορετικά κράτη.
“Εμείς οι Ιταλοί λατρεύουμε τον Γκαριμπάλντι, από την κούνια μάς μαθαίνουν να τον θαυμάζουμε”, έγραφε ο μεγάλος ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι. “Αν κάποιος ρωτήσει ιταλούς νέους σε ποιον θα ήθελαν να μοιάσουν, η συντριπτική πλειονότητα σχεδόν σίγουρα θα διάλεγε τον ξανθό αυτό ήρωα”. Οι κατακτήσεις του Γκαριμπάλντι τον έκαναν διεθνή ήρωα στη διάρκεια της ζωής του. Γεννήθηκε πριν από 200 χρόνια στη Νίκαια, που τότε ήταν ιταλο-γαλλική περιοχή και ήταν γιος ενός ψαρά. Οπως πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη της εποχής, ο Γκαριμπάλντι βίωνε τη βάρβαρη κυριαρχία μιας ξένης δύναμης.
Ομως οι ντόπιοι αντίπαλοι αυτής της ξένης κυριαρχίας συχνά δεν ήταν και πολύ καλύτεροι. Ηταν συνήθως αριστοκράτες και μεγαλοεπιχειρηματίες, τελείως αδιάφοροι σε σχέση με τη δημοκρατία ούτε και με το να βελτιώσουν τις ζωές των εργαζομενων. Ως νέος ο Γκαριμπάλντι βρισκόταν κοντά σε ένα μυστικό κίνημα γνωστό ως “La Giovine Italia” “Η νέα Ιταλία”. Ηγέτης του κινήματος ήταν ο Τζουζέπε Ματσίνι.
Πίστευε στην επαναστατική δράση που θα ένωνε την Ιταλία ως δημοκρατία και όχι ως μοναρχία. Ομως είναι πάντα δύσκολο να χτιστεί ένα μαζικό κίνημα μέσα σε δικτατορία, και η πρώτη εμπειρία ένοπλης εξέγερσης για τον Γκαριμπάλντι, στη Γένοβα το 1834, κατέληξε σε θλιβερή αποτυχία. Την επόμενη χρονιά, ο Γκαριμπάλντι έφυγε για τη Νότια Αμερική, όπου πέρασε τα επόμενα 13 χρόνια παίρνοντας μέρος σε μια σειρά από εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Νέα από τα κατορθώματά του άρχισαν να επιστρέφουν στην Ιταλία, όπου απέκτησε φήμη ως “ο ήρωας των δύο κόσμων”. Η χρονιά 1848 ήταν σημείο καμπής για τους λαϊκούς αγώνες σε ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς ξεσπούσε η μία εξέγερση μετά την άλλη ενάντια σε μισητούς ηγεμόνες. Αυτή η πανευρωπαϊκή εξέγερση ξεκίνησε στη Σικελία.
Ο Καρλ Μαρξ σημείωνε τότε: “Η αιματηρή εξέγερση του κόσμου στο Παλέρμο επηρέασε την παραλυμένη μάζα του λαού σαν ηλεκτρικό σοκ και ξαναξύπνησε τις μεγάλες επαναστατικές μνήμες και τα πάθη”. Στη Βόρεια Ιταλία ο καταλύτης ήταν η επανάσταση στην Αυστρία και η πτώση του ηγεμόνα της, του πρίγκιπα Μέτερνιχ. Ο αυστριακός στρατός είχε υπό την κατοχή του τη βόρεια Ιταλία και πολλοί στρατιώτες άρχισαν να λιποτακτούν. Τέσσερις μέρες μετά την πτώση του Μέτερνιχ, ξέσπασε εξέγερση στο Μιλάνο. Οι φτωχοί και οι χωρικοί υποστήριξαν το κίνημα, καθώς είχαν υποφέρει από την επιστράτευσή τους στον αυστριακό στρατό και από τη βαριά φορολόγηση προς την αυστριακή αυτοκρατορία. Την επιστράτευση οι γαιοκτήμονες μπορούσαν να τη γλιτώσουν αν πλήρωναν.
Ολόκληρη η Ευρώπη σε λίγο ήταν εξεγερμένη. Οπως έγραφε ο Μαρξ: “Κάθε φορά που έρχεται ταχυδρομείο, έρχεται και μια φρέσκια αναφορά επανάστασης, τώρα από την Ιταλία, τώρα από τη Γερμανία, τώρα από το πιο μακρινό νότιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, κι έτσι διατηρείται συνολικά ο ενθουσιασμός του λαού”. Ενα από τα πιο ψηλά σημεία που έφτασε το επαναστατικό κίνημα ήταν η Δημοκρατία της Ρώμης, που ανακηρύχθηκε στη Ρώμη τον Ιανουάριο του 1849. Οχι μόνο εναντιώθηκε στη μοναρχία, αλλά ήταν υπέρ ενός δίκαιου συστήματος φορολογίας. Εμοιαζε παρόμοια με τη γαλλική επανάσταση του 1789, μέχρι και στο φύτεμα “δέντρων της ελευθερίας”.Είχε εν τω μεταξύ γίνει μια νέα επανάσταση στη Γαλλία τον περασμένο Ιούνη. Οπως σημείωνε ο Μαρξ: “Η επανάσταση της Ρώμης ήταν μια επίθεση στην ιδιοκτησία και στην αστική κυριαρχία τρομερή όσο και η επανάσταση του Ιούνη [στη Γαλλία]”.
Ομως η επανάσταση στη Γαλλία είχει ηττηθεί, κι έτσι “η επανεγκαθίδρυση της αστικής κυριαρχίας στη Γαλλία απαιτούσε την αποκατάσταση της κυριαρχίας του Πάπα στη Ρώμη”. Οι ριζοσπαστικές ιδέες είχαν ήδη κυριαρχήσει στη Βενετία και τη Φλωρεντία. Αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος ώστε 6.000 γαλλικά στρατεύματα να επιτεθούν στους ριζοσπάστες που είχαν τη Ρώμη στον έλεγχό τους.
Εχοντας μόλις επιστρέψει από τη Νότια Αμερική, ο Γκαριμπάλντι ηγήθηκε εθελοντών από την εργατική τάξη σε μια ηρωική υπεράσπιση της πόλη για τρεις μήνες, ώσπου 20.000 επαγγελματίες στρατιώτες τελικά τους τσάκισαν. Οι ιταλοί Δημοκράτες είχαν ηττηθεί για άλλη μια φορά από ισχυρές ξένες δυνάμεις. Ομως εκεί που είχαν τις μεγαλύτερες επιτυχίες ήταν σε περιοχές όπου η εργατική τάξη είχε πάρει μέρος στον αγώνα. Οι εργάτες έβλεπαν πως πολεμάνε για κάτι πολύ πιο σημαντικό από μια σημαία. “Ο Ούγγρος, ο Πολωνός, ο Ιταλός δεν θα είναι ελεύθεροι όσο ο εργάτης παραμένει σκλάβος”, όπως έλεγε ο Μαρξ. Ο Γκαριμπάλντι και ο Ματσίνι κινήθηκαν όμως στην αντίθετη κατεύθυνση. Προσπάθησαν να σπάσουν το δεσμό ανάμεσα στην εθνική ανεξαρτησία και την πολιτική ισότητα. Ενώθηκαν με τους εθνικιστές στο Πεδεμόντιο, στο Βορρά, των οποίων οι ηγέτες ήθελαν να κάνουν συμμαχία με τη Γαλλία για να διώξουν τους Αυστριακούς μόνο από τη βόρεια Ιταλία.
Ο κόμης Καβούρ, πρωθυπουργός του Πεδεμόντιου, παραδέχθηκε ότι ήξερε πολλά περισσότερα για τη νότια Αγγλία παρά για τη νότια Ιταλία. Μάλιστα κάποτε ισχυρίστηκε ότι οι Σικελοί μιλούν αραβικά. Οποιες και αν ήταν οι προτιμήσεις του, ο Καβούρ χρειαζόταν τον Γκαριμπάλντι και για τις στρατιωτικές του ικανότητες και για τη δημοφιλία του. Οταν ο Γκαριμπάλντι έκανε έκκληση για εθελοντές, ο κόσμος ερχόταν τρέχοντας. Μετά από μια σειρά εντυπωσιακές νίκες κατά των Αυστριακών στο Βορρά, ο Γκαριμπάλντι πήρε την άδεια να πάει τον Απρίλη του 1860 στη Σικε- λία που βρισκόταν ήδη σε εξέγερση. Εφυγε με μόλις χίλιους άνδρες, και υπάρχει από τότε μια υποψία ότι ο Καβούρ τον έστειλε παραπλανώντας τον, περιμένοντας να σκοτωθεί. Ομως στη Σικελία ο Γκαριμπάλντι πέτυχε μια συντριπτική νίκη ενάντια σε έναν από τους ισχυρότερους στρατούς της Ευρώπης. Οι εξεγερμένοι αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν ανορθόδοξες τακτικές σε διάφορες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα να επιτίθενται στον εχθρό με τις ξιφολόγχες, μιας και τα τουφέκια ήταν πολύ παλιά και αναξιόπιστα.
Οπως και το 1848, η νίκη των εξεγερμένων έγινε εφικτή επειδή οι χωρικοί ξεσηκώθηκαν σε όλη τη Σικελία ενάντια στους γαιοκτήμονες και ενώθηκαν με τον Γκαριμπάλντι. Ομως από πολλές απόψεις, ήταν επανάσταση διαφορετικού τύπου από το 1848, το οποίο ήταν μια προσπάθεια “επανάστασης από τα κάτω”. Παρόλο που κάποιο μέρος της γης μοιράστηκε στους χωρικούς, όταν κάποιοι χωρικοί πήγαν παραπέρα κάνοντας επιθέσεις στους γαιοκτήμονες και καταλαμβάνοντας τη γη τους, οι δυνάμεις του Γκαριμπάλντι κατέστειλαν αδυσώπητα τέτοιες πράξεις. Η πετυχημένη εκστρατεία του Γκαριμπάλντι στην ηπειρωτική Ιταλία συνέχισε να του εξασφαλίζει δημοφιλία και ανάγκασε το Πεδεμόντιο να αποδεχθεί ότι ολόκληρη η χερσόνησος θα ενωθεί. Ομως αυτή η ιταλική ενοποίηση ήταν μια “επανάσταση από τα πάνω” και σταμάτησε στα μισά του δρόμου. Ο Γκράμσι την ονόμασε “παθητική επανάσταση”.
Οπως θα έγραφε πολλά χρόνια μετά, ο Φρίντριχ Ενγκελς: “Η αστική τάξη, που πήρε την εξουσία στη διάρκεια και μετά την εθνική απελευθέρωση, ούτε μπορούσε, ούτε ήθελε να ολοκληρώσει τη νίκη της. “Δεν διέλυσε τα υπολείμματα του φεουδαλισμού, ούτε αναδιοργάνωσε την εθνική παραγωγή στη βάση ενός σύγχρονου αστικού μοντέλου”.
Ο Γκαριμπάλντι δεν ήθελε τίποτα σε αντάλλαγμα για τις τεράστιες επιτυχίες του. Απαρνήθηκε κάθε τιμή και κάθε οικονομική επιβράβευση. Παρόλο που αργότερα έδωσε μάχη για να επιτραπεί στη Ρώμη και τη Βενετία να ενταχθούν στο νέο έθνος της Ιταλίας, ουσιαστικά αποσύρθηκε σε ένα μικρό νησί ανοιχτά της Σαρδηνίας. Ούτε καν ο Αβραάμ Λίνκολν δεν μπόρεσε να τον δελεάσει, όταν του πρόσφερε θέση υψηλής διοίκησης στις δυνάμεις των Βορείων στη διάρκεια του αμερικάνικου εμφύλιου. Οσο γερνούσε ο Γκαριμπάλντι, τα όρια της “επανάστασης από τα πάνω” στην οποία είχε ηγηθεί, γίνονταν ξεκάθαρα. Στο νότο ο κόσμος αντιστεκόταν στους νέους φόρους που έμπαιναν σε καταναλωτικά αγαθά όπως το αλάτι και ο καπνός για να χρηματοδοτηθεί ο Κριμαϊκός Πόλεμος, όπως αντιστεκόταν και στη στρατολόγηση.
Σε πολλές περιοχές υπήρξαν πραγματικές εξεγέρσεις, με ένοπλες ομάδες να επιτίθενται στο στρατό και να ληστεύουν οπουδήποτε και οτιδήποτε μπορούσαν. Πάνω από 100 χιλιάδες πεδεμοντιακά στρατεύματα στάλθηκαν για να καταστείλουν το Νότο καταστρέφοντας χωριά. Ο κόσμος τους αντιμετώπιζε σαν ξένο στρατό κατοχής. Η Ιταλία γεννήθηκε ως “μπάσταρδο κράτος”, σύμφωνα με τον Γκράμσι.
Η ζωή του Γκαριμπάλντι μας μεταφέρει σήμερα και ελπίδα αλλά και προειδοποίηση. Κάποιοι ήρωες και ηγέτες είναι πηγή έμπνευσης. Ο,τι ήταν ο Τσε Γκεβάρα για τον 20ο αιώνα, ήταν ο Γκαριμπάλντι για τον 19ο. Πέθανε, άφραγκος αλλά ακόμη ήρωας, το 1882.
Πηγή: Εφημερίδα Sosialist Worker / Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό

Διαβάστε περισσότερα

Αναγνώρισε η Γερμανία την Γενοκτονία των Αρμενίων

Αψηφώντας τους «βρυχηθμούς» Ερντογάν

Βερολίνο, Γερμανία

Αψηφώντας τους «βρυχηθμούς» Ερντογάν, και μάλιστα σε εξαιρετικά ευαίσθητη χρονική συγκυρία λόγω του καίριου ρόλου της Τουρκίας στη διαχείριση του Προσφυγικού, η γερμανική Βουλή υιοθέτησε το μεσημέρι της Πέμπτης με συντριπτική πλειοψηφία το ψήφισμα για την αναγνώριση της σφαγής των Αρμενίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως γενοκτονία. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν ήταν παρούσα στην ψηφοφορία επικαλούμενη συμμετοχή της σε διάσκεψη επιστημόνων, όπως και ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαγερ ο οποίος πραγματοποιεί επίσκεψη στην Αργεντινή. Η απουσία αμφοτέρων από την ψηφοφορία για την υιοθέτηση του ψηφίσματος, το οποίο και υποστηρίζουν, έχει πάντως επικριθεί.
Ο αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος Κριστίανε Βιρτς έσπευσε να επαναλάβει ότι η Μέρκελ στηρίζει το ψήφισμα, το οποίο έφεραν από κοινού ενώπιον της Μπούντεσταγκ Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι.
Το ψήφισμα που έχει ξεσηκώσει την οργή της Τουρκίας υποστηρίχθηκε από όλα τα κόμματα. Επικυρώθηκε με συντριπτική πλειοψηφία με ανάταση της χειρός -υπήρξε μία αποχή και μία ψήφος κατά.
Η Τουρκία είχε προειδοποιήσει με συνέπειες «παίζοντας» πλέον και το χαρτί του Προσφυγικού, ενώ ο ίδιος ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία με την Άνγκελα Μέρκελ διαμήνυσε, όπως ανακοίνωσε το γραφείο του, ότι το ψήφισμα θα «έβλαπτε» τις διμερείς σχέσεις.
Για σοβαρό πλήγμα στις διμερείς σχέσεις έκανε λόγο στην πρώτη της αντίδραση μετά την ψηφοφορία η Άγκυρα διά στόματος του εκπροσώπου του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP).

in.gr

Διαβάστε περισσότερα

Αφού πούλησαν πολιτική απάτη, τώρα πουλάνε… “τρέλα”

   Ο ΣΥΡΙΖΑ με προχτεσινή ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του «χαιρετίζει τον επίμονο αγώνα του γαλλικού λαού ενάντια στην κατάργηση των εργασιακών του κατακτήσεων»…
    Αναφέρει ότι «πρόκειται για έναν αγώνα που αφορά τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης, καθώς η συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και των συλλογικών διαπραγματεύσεων αποτελούν κεντρική επιλογή της ευρωπαϊκής χρηματοοικονομικής ελίτ»…
    Και προσθέτει: «Η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού στα δικαιώματα των εργαζομένων πρέπει να βρει απέναντί της το ενιαίο μέτωπο των ευρωπαίων εργαζομένων και των ευρωπαϊκών λαών. Η υπεράσπιση της δημοκρατίας ισοδυναμεί με υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων»…
    Θαυμάσια. Πάμε τώρα να δούμε τι σημαίνει να πουλάνε «τρέλα», όταν προηγουμένως έχουν πουλήσει - με τη σέσουλα - πολιτική απάτη:

1)   Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα του κ.Τσίπρα. Ο κ.Τσίπρας είναι αυτός ο οποίος υπέγραψε και – μαζί με όλον τον ΣΥΡΙΖΑ - ψήφισε ένα Μνημόνιο που αναφέρει τα εξής: 

 «Έως τον Οκτώβριο του 2015 η κυβέρνηση θα δρομολογήσει διαδικασία διαβούλευσης με επικεφαλής μια ομάδα ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων με σκοπό την επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων της αγοράς εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των ομαδικών απολύσεων, της συλλογικής δράσης (σσ: ποινικοποίηση των απεργιών, δηλαδή!) και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, λαμβανομένων υπόψη τωνβέλτιστων πρακτικώνσε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο».

    Δηλαδή: Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ.Τσίπρας που «χαιρετίζουν» τον αγώνα του γαλλικού λαού ενάντια στον εργασιακό Αρμαγεδώνα του Ολαντ, είναι αυτοί που - σε ό,τι αφορά τον ελληνικό λαό – «διαβουλεύονται» την εφαρμογή της πολιτική των «Ολαντ», δηλαδή την πολιτική που εισάγει τις ομαδικές απολύσεις, την ποινικοποίηση των απεργιών και την πλήρη κατάλυση των συλλογικών διαπραγματεύσεων…

2)   Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ.Τσίπρας μας έχουν διαμηνύσει ότι «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ δεν αμφισβητείται». Επίσης στο Μνημόνιό τους ομνύουν στις «βέλτιστες πρακτικές» που αφορούν στη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων στην αγαπημένη τους ΕΕ.

    Για το ποιες είναι αυτές οι «βέλτιστες πρακτικές» αποκαλυπτική ήταν η Επίτροπος  Απασχόλησης της ΕΕ, η οποία σε ερώτηση των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ απάντησε ότι η Ελλάδα πρέπει να συμμορφωθεί σε βάρδιες που διαρκούν έως και 16 ώρες!

«Η Ελλάδα – λέει η κυρία Επίτροπος - οφείλει επίσης να συμμορφωθεί με την οδηγία της ΕΕ για το ωράριο εργασίας, η οποία καθορίζει τις ελάχιστες προδιαγραφές για την οργάνωση του ωραρίου εργασίας, για παράδειγμα τα διαλείμματα, τις περιόδους ημερήσιας και εβδομαδιαίας ανάπαυσης και το μέγιστο μέσο εβδομαδιαίο ωράριο εργασίας συμπεριλαμβανομένων των υπερωριών.Οι βάρδιες που διαρκούν 12 και 16 ώρες δεν παραβιάζουν τις διατάξεις της οδηγίαςεφόσον τηρούνται οι προϋποθέσεις που ορίζονται στην οδηγία».

    Αυτές είναι οι «βέλτιστες πρακτικές» της ευρωενωσιακής οδηγίας 2003/88/ΕΚ, βάσει των οποίων κινείται το «καλό» Μνημόνιο του κ.Τσίπρα. Οι μισοί άνεργοι και οι άλλοι μισοί ή ημιαπασχλολήσιμοι ή δουλειά έως και 16 ώρες την ημέρα! Για τέτοιες μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις μιλάμε…
Ο,τι, δηλαδή, εφαρμόζει ο Ολαντ στη Γαλλία…

3)   Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ.Τσίπρας που «χαιρετίζουν» τον αγώνα του γαλλικού λαού κατά του Ολάντ, είναι αυτοί που όταν τον περασμένο Οκτώβρη ήρθε στην Αθήνα ο Ολαντ, τον υποδέχονταν έτσι:

    Σημειώστε: Την ίδια ώρα που ο Ολαντ αποβιβαζόταν στην Αθήνα και ενώ εδώ περίσσευαν οι αγκαλιές και έδιναν και έπαιρναν τα «Ελλάς – Γαλλία – συμμαχία», στην Γαλλία η είδηση μεταδιδόταν με έναν… ελαφρώς διαφορετικό τρόπο.
    Στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων των 8μμ, στο τηλεοπτικό κανάλι «FRANCE 2» (και έχει σημασία ότι πρόκειται για κανάλι του κρατικού τηλεοπτικού δικτύου της Γαλλίας) ο τίτλος που δέσποζε στο ρεπορτάζ για τον ερχομό του Ολάντ στην Ελλάδα ήταν ο εξής:

«La France fait son marché». Μετάφραση: «H Γαλλία κάνει τα ψώνια της»…

    Ναι: Την ώρα που η γαλλική τηλεόραση έδειχνε τις εικόνες με τις αγκαλιές Τσίπρα – Ολάντ, ο τίτλος του ρεπορτάζ ήταν ακριβώς αυτός:  «La France fait sonmarché» - «H Γαλλία κάνει τα ψώνια της»…

4)   Ο κ.Τσίπρας που είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και «χαιρετίζει» τον αγώνα του γαλλικού λαού ενάντια στην πολιτική του Ολάντ, είναι αυτός που τρέχει να συναντηθεί με τον Ολάντ και φωτογραφίζεται στα Παρίσια καμαρωτός με όλους τους ηγέτες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Όλα αυτά στο όνομα της «σωτηρίας» της Ελλάδας και της τάχα μου «άλλης» πολιτικής που τάχα μου πρεσβεύουν όσοι εφαρμόζουν πολιτικές όπως αυτές του Ολαντ στη Γαλλία!   

    Κάτι ακόμα: Με αυτήν την σοσιαδημοκρατία, που εφαρμόζει τις πολιτικές του Ολαντ στη Γαλλία ενάντια στον γαλλικό λαό, ο κ.Τσίπρας, μόλις πριν από δυο βδομάδες στη συνέντευξή του στην «RealNews» (15/5/2016), καλούσε σε… συστράτευση. Να ασπαστούν «(…) όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς αλλά και της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, την ιδέα για ένα νέο στρατηγικό σχέδιο ενοποίησης (…)», δήλωνε!
    Ερωτηθείς, δε, για την «διεύρυνση» του κόμματός του, απαντούσε:  

«Υπάρχουν πρόσωπα που δεν ανήκουν στον ιστορικό χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς που έχουν συμβάλλει με τη στάση τους και τις απόψεις τους, στην προσπάθεια που ξεκινήσαμε από το Γενάρη του 2015. Άνθρωποι από τον ευρύτερο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου. Οι δίαυλοι υπάρχουν, το πώς θα προχωρήσει η σχέση μας, μένει να αποφασιστεί το επόμενο διάστημα (…)».

    Ε, αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ.Τσίπρας. Που λατρεύουν τον Ολαντ. Που θέλουν «ενοποίηση» με τον Ολαντ. Που διατηρούν διαύλους διεύρυνσής τους με τους εγχώριους και ξένους «Ολαντ». Αλλά, την ίδια ώρα, στέλνουν και… «χαιρετίσματα» στον γαλλικό λαό, που αγωνίζεται ενάντια στον Ολαντ… 

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο Δεκάλογος του Πατριωτισμού*

Γρηγόρης Ξενόπουλος

1. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος βρίσκεται πολύ μακριά από τους λόγους, τα ζήτω, τις σημαίες, τις μουσικές, τα κανόνια.
2. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος δεν είναι η συγκίνηση της στιγμής, που σβήνει σαν την σπίθα. Είναι ένα βαθύ ποτάμι, που κυλάει βουβό.
3. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι – σαν κάθε αγάπη – έργο, θυσία. Σκοπός της είναι να κάμει την πατρίδα σου μεγάλη.
4. Το μεγαλείο της πατρίδος δεν το κάνουν ούτε οι πολλοί τόποι, ούτε τα πολλά εκατομμύρια των ανθρώπων της. Το κάνουν η μόρφωση, η εργατικότητα, η ευτυχία και το μεγαλείο των ανθρώπων της.
5. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος όχι μόνο δεν γεννά μίσος για τις άλλες πατρίδες, αλλά και ζητεί πρώτα απ” όλα να σέβεσαι και το ξένο πατριωτισμό. Καμία πατρίδα δεν είναι απολύτως ανώτερη από τις άλλες. Για σένα είναι ανώτερη η δική σου, για τον ξένο η δική του. Όπως για τον εαυτό σου, έτσι και για την πατρίδα σου, ποτέ μην επιδοκιμάζεις να αδικεί τις άλλες πατρίδες.
6. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος – δηλαδή ενός μικρού μέρους της ανθρωπότητος – υποχωρεί όπου έρχεται εις σύγκρουσην με την αληθινή αγάπη όλης της ανθρωπότητος. Όπως δεν σ” εμποδίζει να εκτιμάς ή να αγαπάς ξένους, έτσι δεν σ” εμποδίζει – σε συμβουλεύει μάλιστα να πολεμάς και να μισείς πολλούς ανθρώπους της πατρίδος σου αν είναι κακοί. Και την πατρίδα σου να την φαντάζεσαι πώς την αποτελούν πολύ περισσότερο οι πολλοί, οι πτωχοί, ο λαός, όσοι εργάζονται και υποφέρουν πολύ και απολαύουν λίγο ή διόλου, παρά οι ολίγοι, εκείνοι που απολαύουν χωρίς να εργάζονται.
7. Πολύ μεγαλύτερη αγάπη για την πατρίδα από το να σκοτωθείς γι” αυτή, είναι να ζήσεις γι” αυτή. Ν” αφιερώσεις όσο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου μπορείς (όλο είναι αδύνατο) γι” αυτή.
8. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος αρχίζει από την αγάπη του εαυτού σου, την αγάπη που σε κεντρίζει να γίνεσαι ολοένα καλύτερος και ανώτερος, ν” ανεβαίνεις ολοένα περισσότερο στο ψηλό και απότομο βουνό του μεγαλείου.
9. Το φύτευμα δένδρων ωφελεί την πατρίδα σου και σένα. Το ξερίζωμα, όμως, της αμαθείας, της κουταμάρας, των σκουριασμένων ιδεών ακόμα περισσότερο ωφελεί την πατρίδα σου, σένα μπορεί συνήθως να σε βλάψει. Όσο πόλεμο κι αν σου κάνουν η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι να ξεριζώνεις, όπου χρειάζεται.
10. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι ένα από τα πιο ευγενικά αισθήματα της καρδίας. Γι” αυτό ίσως και σπάνιο. Η ψεύτικη αγάπη της πατρίδος είναι από τα πιο πρόστυχα. Γι” αυτό ίσως και πολύ συχνό.

*Δημοσιεύτηκε στις 9 Απριλίου 1911 στο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων» από τον Γρηγόρη Ξενόπουλο με το ψευδώνυμο «Φαίδων».

Διαβάστε περισσότερα

Νάνος Βαλαωρίτης: Οι Γερμανοί προκάλεσαν το αντίθετο από αυτό που ήθελαν

ρισκόμαστε στον χειρότερο κλυδωνισμό που μπορεί να φανταστεί κανείς εφόσον μας πνίξανε με τα νέα οικονομικά συστήματα οι Ευρωπαίοι, αλλά βλέπουμε,  εκτός των άλλων, πως οι Γάλλοι αυτή τη στιγμή είναι σαν να λένε δεν είμαστε Ελλάδα, δεν θέλουμε να είμαστε Ελλάδα…

 

Οι Γερμανοί έχουν προκαλέσει το αντίθετο από αυτό που ήθελαν να προκαλέσουν. Διότι ενώ προφανώς περίμεναν πως αν πνιγεί μια μικρή χώρα οι άλλες χώρες θα φοβηθούν, αντίθετα βλέπουμε τουλάχιστον από αυτό που…

γίνεται σήμερα στη Γαλλία, πως η Ελλάδα έχει γίνει παράδειγμα προς αποφυγήν, και όχι παράδειγμα προς αποφυγήν με αντίδραση την υποταγή, αλλά με αντίδραση την εξέγερση […] Πιστεύω ότι πρέπει κυρίως να προστατεύουμε την ελευθερία μας από όλους: και τους ντόπιους και τους έξω. Γιατί αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Οι προφάσεις που εκμεταλλεύονται οι κυβερνήσεις να φέρνουν μέτρα καταπιεστικά ολοένα και περισσότερο, παντού.  Αυτό, είναι κάτι που πρέπει να το αποφύγουμε με κάθε τρόπο: Να χαθεί η ελευθερία μας! Και από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα θα ‘ρθούνε.

Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, νομίζω, διότι κατά περίεργο τρόπο η Ελλάδα πάντα είναι ένα σύμβολο.  Και στην εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ακόμα, οι Ρωμαίοι την θεωρούσαν σύμβολο, δηλαδή δεν θεωρούσαν πως κατακτούν μια οποιαδήποτε χώρα, και μάλιστα οι πιο μορφωμένοι ανάμεσά τους ήξεραν και καλά ελληνικά.

Αυτά δεν έχουν εξαλειφθεί τελείως στον σύγχρονο κόσμο. Φαίνεται πως ακόμα και σήμερα παίζουμε αυτό το ρόλο του συμβόλου. Κι όταν πνίγεις ένα σύμβολο, μια χώρα που, τέλος πάντων, λόγω του ονόματος και της γλώσσας έχει κάποια σχέση με την αρχαία Ελλάδα, αλλά την πνίγεις, είναι σα να πνίγεις και την πηγή του πολιτισμού σου, δηλαδή είναι μια συμπεριφορά αυτοκτονική.

Αυτό πιστεύω ότι οι Γάλλοι αμέσως το κατάλαβαν –είναι και πιο έξυπνος λαός- και δεν έχουν το σύνθημα που είχαν στην αρχή οι Ισπανοί, που έλεγαν και εκείνοι με κάποιον τρόπο, τότε, δεν είμαστε σαν την Ελλάδα, μεν, αλλά εννοούσαν δεν έχουμε τα ίδια προβλήματα με την Ελλάδα, διότι δεν εννοούσαν όπως οι Γάλλοι ότι εμείς δεν πρόκειται να υποκύψουμε, απλώς ήθελαν να ξεχωρίσουν τη θέση τους, που είναι ένα είδος δειλίας.

Τώρα όμως με την εξέγερση της Γαλλίας αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι το ελληνικό φαινόμενο του πνιγμού μας από όλες τις μεγάλες δυνάμεις(γιατί από πίσω είναι και η Αμερική, και η Αγγλία, η Γαλλία με την παθητική της στάση, και η Ιταλία με το δήθεν παιχνίδι το οποίο είναι κάπως αμφίρροπο, και βέβαια οι Γερμανοί οι οποίοι δεν το κουνάνε, είναι τελείως αμετακίνητοι), δεν προκάλεσε στους υπόλοιπους λαούς αυτό που ανέμεναν.

Αυτή η κατάσταση αρχίζει να μπαίνει μέσα στη λαϊκή ομοθυμία, ενώ πριν είχε μια επιρροή κυρίως μόνο στα κόμματα. Τώρα αρχίζει ο κόσμος να καταλαβαίνει ότι σε εποχή κρίσης δεν εφαρμόζεις λιτότητα΄ διότι λιτότητα  είναι λογικό να εφαρμόσεις μόνο σε μία χώρα η οποία παράγει και μάλιστα παράγει με καταπληκτικό τρόπο, όπως η Γερμανία, η οποία αυτή τη στιγμή είναι πάμπλουτη. Τότε η λιτότητα έχει νόημα. Αυτά τα έχουν πει και οι οικονομολόγοι αλλά ποιος τους ακούει;

Και επιμένουν οι Γερμανοί, να θέλουν το δικό τους το μοντέλο λιτότητας, μιας χώρας παραγωγικής η οποία εξάγει συνέχεια και έχει έναν πλούτο απίστευτο μετά τον πόλεμο, και θέλει να το επιβάλλει σε μας που σχεδόν δεν παράγουμε τίποτα! Ή να εφαρμοστεί το ίδιο μοντέλο σε χώρες, όπως η Γαλλία, που δεν μπορούν να ανταγωνιστούν την γερμανική παραγωγή.

Εμείς τι παράγουμε; Εμείς εξάγουμε ελιές, ε; Τι άλλο μπορείς να σκεφτείς; Φέτα; Κρασί; Δύο-τρία πράγματα. Τη βιομηχανία μας δεν την αναπτύξαμε, για πολλούς λόγους νομίζω επίσης πολύ λανθασμένους, και δεν καταφέραμε γενικά να αναπτύξουμε τίποτα το οποίο θα μας επέτρεπε να έχουμε αυτοδυναμία.

Και φυσικά, όταν ήρθε η ΕΕ και άρχισε να μας επιβάλλει να αλλάξουμε καλλιέργειες και να κάνουμε αυτό κι εκείνο, όπως π.χ. μας ζητήσανε να καταστρέψουμε τα ελαιόδεντρα και κάποιοι αντιστάθηκαν και είπαν όχι εμείς δεν θα κόψουμε τίποτα, και πολύ καλά κάνανε.

Σκέψου δηλαδή ο παραλογισμός σε τι σημείο έχει φτάσει! Είναι απίστευτο! Ούτε οι αρχαίοι Ρωμαίοι δεν κάνανε τέτοια. Αλλά αυτές είναι οι πραγματικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούμε. Και τα λανθασμένα αυτά προγράμματα ήθελαν να μας τα επιβάλλουν από πολλές δεκαετίες.

Εμείς αν δεν μπορούμε να αντιδράσουμε αυτή τη στιγμή λόγω αδυναμίας -διότι δεν έχουμε τα μέσα να αντιδράσουμε και σκύβουμε κεφάλι- δεν είναι λόγω δειλίας΄ ο ελληνικός λαός δεν είναι καθόλου δειλός, αλλά δεν είναι και ηλίθιος, δηλαδή να πάει να αυτοκτονήσει μέσα στα δόντια του δράκου.  Θα κάνει την υποχώρηση αυτή η οποία γίνεται σήμερα, για να επιβιώσει. Γιατί χωρίς αυτά τα δανεικά δεν μπορούμε να επιβιώσουμε. Οπότε είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε αυτές τις άθλιες υποχωρήσεις και να ψηφίζουμε νόμους οι οποίοι είναι φοβεροί και για τα εργασιακά μας και για όλα, και επίσης να ξεπουλάμε και την περιουσία μας.

Πώς να γίνει αλλιώς; Έως ότου ξεσηκωθούν και όλοι οι άλλοι ευρωπαίοι εναντίον αυτού του προγράμματος λιτότητας το οποίο μας επιβάλλουν πολύ λανθασμένα ουσιαστικά οι Γερμανοί, με τρόπο τελείως φασιστικό και ναζιστικό – και το λέω ευθέως αυτό και νομίζω πως είναι το ίδιο σύστημα που είχε ο Χίτλερ, μόνο που είναι σε οικονομικό επίπεδο, πλέον.

Τώρα τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Ότι από εδώ κι από κεί προσπαθούν να μας αφαιρέσουν το ένα ή τ’ άλλο, είμαστε μια χώρα περιτριγυρισμένη από …πολύ «φιλικά» έθνη γύρω μας, από την Αλβανία μέχρι την Τουρκία, οι οποίες μάς …αγαπάνε εξαιρετικά, και αυτές καραδοκούν την ώρα να επωφεληθούν από όλη αυτή την κατάσταση.

Εν τω μεταξύ οι μεγάλες δυνάμεις φυσικά… όπως π.χ. είδα ένα σκίτσο με μαύρο χιούμορ, όπου ο αμερικανός πρέσβης έλεγε «προσεύχομαι στο Θεό για την Ελλάδα».  Γιατί το είπε αυτό κανένας δεν το εξήγησε. Σήμερα παρατηρώ ότι το χιούμορ που έχει προκαλέσει η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι σάτιρα, αλλά έχει εξελιχθεί σε ένα ανώτερο επίπεδο χιούμορ, ένα είδος μαύρου χιούμορ.

Κι έρχεται κι ο Πούτιν ο οποίος πάει στο Άγιον Όρος και κάνει το σταυρό του. Για τί πράγμα κάνει τον σταυρό του; Για να μην χαθούμε εμείς ή για να μην χαθεί ο ίδιος;

Εδώ πέρα φτάνεις στα όρια μιας εξωφρενικής κατάστασης η οποία δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά και γενικά όλο τον κόσμο αυτή τη στιγμή, δηλαδή «τραγέλαφος» είναι η σωστή λέξη.

Φαίνεται ότι έχουμε ζήσει αρκετές τέτοιες καταστάσεις οπότε η γλώσσα μας έχει δημιουργήσει λέξεις που μπορούν να περιγράψουν σήμερα αυτά που συμβαίνουν. «Η τραγέλαφος των άστρων» που είπε και ο Καρούζος. Έτσι και μεις είμαστε «η τραγέλαφος των άστρων».

Ο Αρκάς Φιλοποίμην, κάπου στις αρχές του 2ου προχριστιανικού αιώνα, ήταν ο καλύτερος στρατηγός της Αχαϊκής συμπολιτείας (οι Πελοποννήσιοι μεταξύ τους πολεμούσαν συνέχεια, δεν σταμάτησαν κι ας είχαν τους Ρωμαίους από πάνω τους)- ανησύχησε με την άνοδο του ρωμαίου Φλαμινίνου και πήγε στο Μαντείο των Δελφών να ρωτήσει ποιό θα είναι το μέλλον της Ελλάδας. Η απάντηση που πήρε τότε για τη χώρα ήταν πως θα είναι σαν ένας «ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε  βυθιζόμενος”.  Αυτή η φράση της πυθίας, ούτε λίγο ούτε πολύ, μοιάζει και με τον τίτλο που έχω βάλει στα ζωγραφικά έργα που εκθέτω αυτόν τον καιρό στην γκαλερί Αστρολάβος: «Ελλάδα: Η χώρα του ποτέ και του πάντοτε».

Δεν μπορώ να προφητεύσω για το μέλλον τι θα γίνει. Λέω απλώς ότι αν δεν γίνει αυτό που ελπίζω, να αλλάξει κάτι στο οικονομικό σύστημα χάρις πια στην θέληση των λαών και όχι των κυβερνήσεων, δεν βλέπω καλή μέρα για κανέναν, όχι μόνο για μας.

Κι εμάς κατά περίεργο τρόπο μας «έσωσε» αυτό το οποίο μας απειλούσε: Η μετανάστευση.  Διότι αυτή η μετανάστευση τρόμαξε τους ευρωπαίους και τώρα ξαφνικά η Ελλάδα έγινε πολύτιμο μέρος το οποίο πρέπει να ενισχυθεί σε αυτό το θέμα. Κατάλαβες γιατί μιλάω για τραγέλαφο; Γιατί είναι τραγελαφική η κατάσταση.

Έτσι δεν είμαι ποτέ τελείως απαισιόδοξος και ποτέ τελείως αισιόδοξος. Είμαι ανάμεσα στα δύο, βλέποντας και κάνοντας. Διότι δεν ξέρεις αύριο τι θα συμβεί. Μπορεί να αλλάξουν άρδην όλα, όπως τα τελευταία χρόνια έχουμε δει δραματικές αλλαγές, απίστευτες, τις οποίες δεν τις φανταζόμασταν, ακριβώς, τα προηγούμενα χρόνια.

Και στο έργο μου όπως θα δει κανείς έχω ένα πανηγυρικό χαρακτήρα στο χιούμορ μου, με χρώματα, περίεργα αντικείμενα που στροβιλίζονται, με ένα άλλο ύφος και ήθος, το οποίο αφορά και τον τρόπο που γράφω. Δεν γράφω θρήνους συνέχεια, δεν μου αρέσει αυτό. Μ’ αρέσει να αντιμετωπίζω τα πράγματα με κάποια ειρωνεία, με καγχασμό καμιά φορά ή κυνικά, αλλά ποτέ να μην ενδίδω σε αυτόν τον τόνο απελπισίας, ή ηττοπάθειας-θα την έλεγα- που χαρακτηρίζει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν ίσως με κάποιον τρόπο τα εφόδια για να αντιμετωπίσουν τέτοιες καταστάσεις. Τους καταλαβαίνω, δεν τους κατηγορώ, αλλά προσωπικά δεν συμμετέχω σε αυτού του είδους την απελπισία.

Η γνώση της ιστορίας βοηθάει σ’ αυτό. Διότι, κοίταξε τι περάσαμε, πόσες φορές μας πάτησαν!Τη μεγαλύτερη ήττα που είχαμε ποτέ ήταν με τους Ρωμαίους, μετά από τη μεγαλύτερη εξύψωση που είχαμε με τον Αλέξανδρο και τη μεγαλύτερη διάδοση της γλώσσας και του πολιτισμού. Έρχονται οι Ρωμαίοι και μας κατακτούν για 300τόσα χρόνια, όμως δεν μας ξεριζώνουν γιατί είναι ένας λαός συγγενικός μαζί μας, αφού προερχόμαστε από την ίδια ινδοευρωπαϊκή ρίζα, όπως και οι γλώσσες μας.

Βέβαια οι Ρωμαίοι ήταν πολύ περισσότερο στρατιωτικό έθνος, το οποίο ανέθρεφε τα παιδιά για να γίνουν στρατηγοί και να οδηγήσουν τις λεγεώνες τους στο να κατακτήσουν τον κόσμο. Εμείς δεν αναθρέφαμε έτσι τα παιδιά μας. Ούτε οι αρχαίοι Έλληνες, παρόλο που έκαναν συνεχώς πολέμους, τους έκαναν κυρίως αναμεταξύ τους. Κι αυτό το συνεχίζουμε, ανελλιπώς! Είναι φοβερό πως το ίδιο χαρακτηριστικό μας είναι εκείνο που μας εμποδίζει να συνεργαστούμε.

Ενώ είναι φανερό ότι τα ίδια μας απειλούν και όλους μας απειλούν, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ο ένας με τον άλλον. Αλλά και μπροστά σ΄ αυτόν τον κίνδυνο, παρόλα αυτά, τίποτα… Το πολύ που θα δεις, είναι μια καλύτερη κουβέντα με κάποιον, χωρίς τόσες πολλές αντιρρήσεις ως συνήθως. Ε, τίποτε άλλο.

Προσωπικά, συνεχίζω το δικό μου τον τρόπο. Δεν τον αλλάζω. Δεν έχω την εντύπωση ότι έχει συμβεί κάτι τόσο καταστροφικό όσο ήταν η Μικρασιατική καταστροφή αφενός και η Κατοχή αφετέρου.  Και υπάρχει η περίπτωση να βρεθούμε πάλι σε ένα ρεύμα το οποίο θα μας ωφελήσει. Αυτό δε σημαίνει ότι μέχρι τότε πρέπει να καθόμαστε με χέρια σταυρωμένα.

Πιστεύω ότι πρέπει κυρίως να προστατεύουμε την ελευθερία μας από όλους: και τους ντόπιους και τους έξω. Γιατί αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Οι προφάσεις που εκμεταλλεύονται οι κυβερνήσεις να φέρνουν μέτρα καταπιεστικά ολοένα και περισσότερο, παντού.  Αυτό, είναι κάτι που πρέπει να το αποφύγουμε με κάθε τρόπο: Να χαθεί η ελευθερία μας! Και από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα θα ‘ρθούνε.

Με αυτά τα μέτρα που μας επιβάλλουν δεν έχεις ελευθερία να αντισταθείς, αλλά έχεις την ελευθερία να τα κατακρίνεις και να έχεις επίγνωση ότι είναι παράλογα, τουλάχιστον από άποψη καθαρά οικονομική. Οι οικονομολόγοι το λένε και οι ίδιοι, άλλωστε, δεν το λέω εγώ που είμαι ένας καλλιτέχνης.

Νομίζω ότι πρέπει να συνεχίσουμε, να μη χάσουμε την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε, να χρησιμοποιούμε ότι όπλα έχουμε, μεταξύ των οποίων νομίζω πως η εξυπνάδα μας είναι το καλύτερο, κι αυτό μάς έχει διατηρήσει τόσους αιώνες ως εθνότητα και πολιτισμό, δηλαδή δεν εννοώ πολιτισμό με την αρχαία έννοια, αλλά εννοώ πολιτιστικά ζωντανούς, όπως π.χ. με την παράδοσή μας που δεν κατάφερε να την εξαφανίσει κανείς.

Λοιπόν, δεν υπάρχει λόγος να φοβηθούμε σήμερα ότι θα μας εξαφανίσουν, όταν σήμερα έχουμε τα εκατονταπλάσια τεχνικά και άλλα μέσα να αντισταθούμε, αν θέλουμε.  Κι αυτό νομίζω ότι πρέπει να το αντιληφθούν οι νέοι, και νομίζω ότι πολλοί νέοι το έχουν αντιληφθεί, διότι επειδή βρίσκονται σε δύσκολη θέση αρχίζουν και σκέφτονται…  κι αυτό είναι πολύ σημαντικό!

TVXS

Διαβάστε περισσότερα

Δημήτρης Λιαντίνης:«Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος»

«Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω». Όταν εξαφανίστηκε ήταν 56 ετών…

Την 1η Ιουνίου 1998 το πρωί ο καθηγητής φιλολογίας, Δημήτρης Λιαντίνης φεύγει από το σπίτι του στη Ν.Κηφισιά. Στο γραφείο του έχει αφήσει ένα γράμμα για την κόρη του Διοτίμα στο οποίο γράφει:…

«Διοτίμα μου,…

Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης….

Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι….

Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού….

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι” αυτό το έγκλημα με σκοτώνει…….

Λιαντίνης…

Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές** Σολωμού στη Ζάκυνθο κ” Λυκούργου στη Σπάρτη.»…

Το 1998 ήταν η 14η φορά που o Λιαντίνης ανέβαινε στον Ταύγετο. Το προηγούμενο βράδυ της εξαφάνισης του ο Λιαντίνης είχε διαβάσει το βιβλίο «Η ζωή εν τάφω» του Μυριβήλη. φωτογραφία: liantinis.org…

Ο Λιαντίνης ταξίδεψε στην Σπάρτη, άφησε το αυτοκίνητό του κοντά στη βιβλιοθήκη της πόλης και πήρε ένα ταξί με προορισμό τον Ταύγετο. Στον ταξιτζή είπε ότι θα συναντούσε κάποιους Γερμανούς στο ορειβατικό καταφύγιο του βουνού….

Από εκείνη την ημέρα τα ίχνη του εξαφανίστηκαν. Μόλις η γυναίκα του βρήκε το γράμμα, ενημέρωσε τις αρχές αναφέροντας πως φοβόταν για τη ζωή του, καθώς σκεφτόταν από καιρό τον θάνατό του. Οι αστυνομικοί έστρεψαν τις έρευνές τους στην περιοχή της Σπάρτης….

Ο Λιαντίνης ήταν ένας καθηγητής πολύ αγαπητός στους φοιτητές του Πανεπιστημίου. Όταν έκανε μάθημα το αμφιθέατρο ήταν πάντα γεμάτο και όλοι τον άκουγαν με προσοχή. Μιλούσε για την παρακμή της σημερινής κοινωνίας, το αρχαιοελληνικό ιδεώδες, για τη θεώρηση του θανάτου και την ποίηση.

Το 1978-1979 παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και έγραψε συνολικά εννέα βιβλία. Περισσότερα στοιχεία για τη ζωή και τον θάνατο του καθηγητή μπορείτε να βρείτε στη βιογραφία του με τίτλο «»Έζησα έρημος και ισχυρός»..

Το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτρης Νικολακάκος και το άλλαξε σε Λιαντίνης από τη γενέτειρά του, το χωριό Λιαντίνα της Λακωνίας. Γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου 1942 και πήγε σχολείο στην Σπάρτη. Σπούδασε Φιλολογία και Φιλοσοφία στην Αθήνα και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στους Μολάους Λακωνίας. Αρχές της δεκαετίας του ’70 σπούδασε γερμανική γλώσσα στο Μόναχο και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εκείνη την εποχή παντρεύτηκε με την καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής, Νικολίτσα Γεωργοπούλου και απέκτησαν μια κόρη, τη Διοτίμα.

Παράλληλα, έγραφε βιβλία και ήταν λάτρης της ποίησης. Μελετούσε τα έργα του Σεφέρη, του Σολωμού, του Ελύτη και των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Έως την ημέρα που εξαφανίστηκε, ο Λιαντίνης ήταν καθηγητής στο Παιδαγωγικό τμήμα του Πανεπιστημίου….

Το σημείο που βρέθηκε το 2005 η σορός του σε υψόμετρο 2.350 μέτρων. Φωτογραφία: liantinis.org…

Τον Ιούλιο του 2005, εφτά χρόνια μετά την εξαφάνισή, η σορός του Λιαντίνη βρέθηκε κοντά στην κορυφή Προφήτη Ηλία στον Ταύγετο.

Ο καθηγητής είχε κρυφτεί σε μια κοιλότητα του εδάφους που ήταν φραγμένη από πέτρες και ήταν αδύνατο να εντοπιστεί από τις αρχές. Το σημείο που θα άφηνε την τελευταία του πνοή το είχε βρει σε μια ανάβαση του στο βουνό το 1994.

Ο άνθρωπος που ανακάλυψε το μέρος που βρισκόταν η σορός του καθηγητή ήταν ο συγγενής του Παναγιώτης Νικολακάκος, ο οποίος οδήγησε στη σπηλιά την κόρη του με τον σύζυγό της. Ήταν ο μοναδικός που γνώριζε που βρισκόταν ο Λιαντίνης, αλλά είχε υποσχεθεί στον καθηγητή ότι δεν θα το αποκάλυπτε έως ότου να περάσουν επτά χρόνια, όπως και έγινε….

Ο ιατροδικαστής που εξέτασε τον σκελετό δεν κατάφερε να εντοπίσει τα αίτια ούτε την ακριβή ημερομηνία θανάτου, αλλά κατέληξε με απόλυτη βεβαιότητα ότι ήταν ο καθηγητής.

Όπως ανέφερε ο ίδιος στο γράμμα προς την κόρη του, όλη του τη ζωή ετοίμαζε το θάνατο του και ήταν αποφασισμένος να πεθάνει όπως εκείνος επιθυμούσε, «όρθιος, στιβαρός και περήφανος».

Οι συγγενείς του σεβάστηκαν την επιθυμία του. Ο Λιαντίνης άφησε πίσω του σπουδαίο έργο από βιβλία και χειρόγραφα. Για τους μαθητές και τους συναδέλφους του ήταν ένας από τους καλύτερους καθηγητές που πέρασαν από τα έδρανα του Πανεπιστημίου….

“Πιστεύεις στο θεό;” Απόσπασμα από το “Γκέμμα” του Δημήτρη Λιαντίνη

Αυτή είναι η ξακουστή Ερώτηση της Μαργαρίτας*.

Το βάρος και την αξία της, που την έκαμαν οδηγητική για τη μέθοδο έρευνας του προβλήματος του θεού από τη σκοπιά της επιστήμης, η ερώτηση τα οφείλει στην απόκριση κυρίως που έδωκε ο Φάουστ.
Με άλλα λόγια είναι, όχι η ερώτηση της Μαργαρίτας αλλά η απόκριση του Φάουστ που γεννά το βαθύπλουτο του προβλήματος.
Παρόμοια, όπως είναι, όχι ο έρωτας του Δία για τη Λήδα στον Ευρώτα που γέννησε την αθάνατη Ιλιάδα, αλλά η Ελένη. Η απάντηση, δηλαδή, που έδωκε η Λήδα στον έρωτα του Δία.
Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό;
Ποιος τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο θεό;**
Έτσι αποκρίθηκε ο Φάουστ στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
Η θέση αυτή ανθρώπινα συνιστά τη μόνη δυνατή απόκριση που μπορεί να δοθεί στο ερώτημα. Είναι η απόκριση, σύμφωνα με τη Λογική επιστήμη, που καταργώντας την αρχή της αντίφασης δέχεται το τρίτο, καθώς αλληλοαναιρεί το πρώτο και το δεύτερο. Όπως έδειξε και στη Φυσική εντελώς πρόσφατα η αρχή της Απροσδιοριστίας. Στο tertium non datur ο Φάουστ θα απαντήσει: tertium datur, “τρίτον χωρεί”. Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα, που είπε ο Ελύτης προτού γεράσει. Και τα χάσει.
Εάν είμαι άνθρωπος, κατά την έννοια ότι έχω συνείδηση των ορίων μου και επίγνωση του πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα του όντος, δεν είναι δυνατό να δώσω άλλη απόκριση στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, ναί! Πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όρια της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.

Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, όχι! Δεν πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όρια της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Τι απομένει να αποκριθώ; Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό σημείο, που γεννά την ανεξάντλητη γονιμότητα του προβλήματος.
Το πνεύμα και το νεύμα του Γκαίτε είναι το εξής. Ό,τι σου μένει και ό,τι σου δίνεται είναι εκείνο το σημείο, το άπειρα ελάχιστο ανάμεσα στο όχι και το ναι, να το ευρύνεις, να το πλατύνεις, να το βαθύνεις, να το εκτείνεις. Να το μεταχειριστείς μ’ έναν τέτοιο τρόπο απόπειρας, και δοκιμασίας, και βασανισμού, και αγωνίας, ώστε από το απειροελάχιστο σημείο να δημιουργήσεις διάσταση, και έκταση, και διάρκεια, χώρο και χρόνο.
Να πλάσεις, δηλαδή, από το ανάμεσα στο ναι και στο όχι ζωή, αλήθεια, και ύπαρξη.
Είναι χρεία το σημείο το ελάχιστο της αδυνατότητας και της ουτοπίας ανάμεσα στο ναι και στο όχι να το κοιτάξουμε έτσι, ώστε να απορροφήσει σε όλη τη ζωή τη ζωή μας. Τη βιοτική μας μέριμνα, δηλαδή, την πνευματική ορμή, την υπαρκτική ετοιμότητα, την ηθική πράξη.
Σ’ ένα επίπεδο σημάνσεων μυθικών, το πνεύμα και το νεύμα του Γκαίτε θα το μεταγλώττιζα ως εξής:
Είσαι μέσα στις Συμπληγάδες πέτρες της αναζήτησης σου, που ανοιγοκλείνουν ακατάπαυστα. Κάμε να μη σε συντρίψουν. Μαζί με τους Αργοναύτες.
Ανεβάζεις το βράχο της απορίας σου από τη βάση του όρους στην κορυφή, και γκρεμίζεται ακατάπαυστα. Κάμε να μην παραιτηθείς. Μαζί με το Σίσυφο.
Δεμένος πιστάγκωνα σκύβεις στη λίμνη να πιείς, και κάτωθέ σου το νερό υποχωρεί ακατάπαυστα. Κάμε να μην πεθάνεις από τη δίψα σου. Μαζί με τον Τάνταλο.
Και σ’ ένα πλαίσιο καταλογισμού ευθυνών αναφορικά με την ατομική μας προαίρεση, στην ερώτηση της Μαργαρίτας η απόκριση του Φάουστ θα είχε να μας ειπεί:

Όποιος πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό θεό. Όποιος δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο.
Όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ζωντανό το νόμο της φύσης. Απλά, καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου.
Το κρίνω απλό και αυτονόητο, πως εκείνος ο θεός, στην αναζήτηση του οποίου μας προάγει η Ερώτηση της Μαργαρίτας, δεν έχει καμία σχέση με τους θεούς φαντάσματα, που κατά καιρούς έπλασαν οι ποικίλες ιστορικές θρησκείες. Οι πολυώνυμοι, δηλαδή, όπως ο Δίας στους έλληνες και ο διάβολος στους ινδούς, εκείνοι Μωυσής, και Μωάμεθ, και Βούδας και Κομφούκιος, και Μαρδούκ και Κυβέλη και Μίθρας, και Βάαλ και Αστάρτη και Λούθηρος. Οι βραχμάνες, οι ραββίνοι, οι μουφτήδες, οι μουλάδες, ο πατριάρχης κι ο πάπας. Ο Πετράκης κι ο Παυλάρας, μ’ ένα λόγο. Εκείνοι οι γυρολόγοι με τη λατέρνα.
Το άρωμα του ζητούμενου θεού, που αναδίνεται από το λουλούδι της Μαργαρίτας, απευθύνεται στο δίκαιο άνθρωπο. Στο φρόνιμο, δηλαδή, το λογικό και τον πάσχοντα.
Εάν η υπαρκτική μας εφόπλιση, η λογική δηλαδή το βίωμα η φαντασία η διαίσθηση το συναίσθημα και τα πάθη μας, δεν υπερβαίνει τη χωρητικότητα των φυσικών μας ορίων* εάν γνωρίζει και καταφέρνει να μας συγκρατεί στα μέτρα της φυσικής μας κατασκευής* εάν δε διαχέεται στο χάος της υπερβολής, σ’ εκείνη την τύφλα που οι έλληνες τραγικοί την είπανε Ύβρι, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά να παραδεχτεί την απόκριση που έδωκε ο Φάουστ στη Μαργαρίτα:
Ζήτα το άγνωστο. Χτύπα να σου ανοίξει να περάσεις ο τοίχος που δεν έχει πόρτα. Κάμε να μεταλλάξεις την απορία σου σε δημιουργία, και το ανθρωπινό σου σε λύτρωση.
Γιατί ο θεός για τα μέτρα του ανθρώπου είναι και δεν είναι να υπάρχει, που λέει ο Φάουστ. Έχει και δεν έχει όνομα***, που είπε ο Ηράκλειτος. Βρίσκεται άγνωστος, και τέτοιος θα παραμένει, όπως μας παρακινεί η επιγραφή στη βάση του βωμού στην Αγορά της αρχαίας Αθήνας: τῷ Ἀγνώστῳ.
Για το δίκαιο άνθρωπο ο θεός, το υπέρτατο ον, θα μένει ανάμεσα στο ναι και στο όχι. Θα δηλώνει το σημείο της αιώνιας αναζήτησης, και της αιώνιας απορίας. Θα είναι το ον, τό ἀεὶ ζητούμενον καί ἀεὶ ἀπορούμενον****, που γράφει ο Αριστοτέλης στα “Μετά τά Φυσικά” του.
Αυτόν το δίκαιο, που στέκεται στο χαλεπό μεταίχμιο του ναι και του όχι, οι άλλοι άνθρωποι του καιρού του και του τόπου του, άνθρωποι μικρόνοες και μίζεροι, χαμοζωήδες και θελωζήσηδες στη γλώσσα του Λασκαράτου*****, θα τον δικάζουνε για άθεο. Όπως δικάσανε το δίκαιο Σωκράτη, και το δίκαιο Αριστοτέλη, και το δίκαιο Τζορντάνο Μπρούνο.
Δύο γενεές μετά το Γκαίτε, που χάραξε στην πέτρα του μόνιμου την Ερώτηση της Μαργαρίτας, ένας άλλος ευρωπαίος ποιητής, ίδιο μπόι και ίδιο σθένος, θα επαναλάβει στερεότυπα την ερώτηση, τραβώντας τον ιδικό του κακοτράχαλο δρόμο.
Ο σλάβος Ντοστογιέβσκι στην ερώτηση της Μαργαρίτας θα δώσει την ίδια απόκριση που έδωσε και ο Γκαίτε:
Εάν ο Σταυρόγκιν πιστεύει, δεν πιστεύει ότι πιστεύει•
εάν ο Σταυρόγκιν δεν πιστεύει, δεν πιστεύει ότι δεν πιστεύει.******
Ο Σταυρόγκιν, λοιπόν, ο πρίγκιπας Νικολάι Σταυρόγκιν. Ο Σταυρόγκιν με το καθαρό ήθος. Ο Σταυρόγκιν, που νέος τριάντα χρονώ αρπάζει με το χέρι το ηλεκτροφόρο καλώδιο της αυτοκτονίας του, πιστεύει, ή δεν πιστεύει;
Μιλάμε για το Σταυρόγκιν, την ώρα που κοιτάει στα μάτια έναν άλλο δαίμονα. Τον αριστογείτονα Κυρίλωφ, το μηχανικό.
Αλλά δεν ενεούργησαν ούτε ο Γκαίτε, ούτε ο Ντοστογιέβσκι. Και οι δύο στο ερώτημα των ερωτημάτων διάβηκαν πύλες ανοιχτές.
Είκοσι αιώνες παλαιότερα και τους δύο τους είχε προφτάξει ένας μεγάλος έλληνας. Την Ερώτηση της Μαργαρίτας την απάγγειλε πρώτος σε ιαμβικά μέτρα ο Ευριπίδης ο αθηναίος στην τραγωδία του Ελένη:
Τί είναι θεός, και τί μη θεός, και τί ανάμεσα τους;
Ποιος άνθρωπος τό ‘ψαξε, και βρήκε μακρυνότερο τέλος;*******
Ο θεός του Ευριπίδη είναι το “πιστεύω” του Φάουστ και του Σταυρόγκιν. Ο μη θεός του Ευριπίδη είναι το “δεν πιστεύω” του Φάουστ και του Σταυρόγκιν. Και το ανάμεσα στο θεός και μη θεός του Ευριπίδη είναι το ανάμεσα στο ναι και στο όχι του Φάουστ και του Σταυρόγκιν. Είναι ο άνθρωπος της γης που, καθώς βρίσκεται ανάμεσα σε ζωή και σε θάνατο, αγωνίζεται να κατανοήσει το νόημα της ύπαρξής του μέσα στο σύμπαν.»
Δημήτρης Λιαντίνης – “Γκέμμα”.
________________________
* Βλ. Goethe, Faust Ι, 3426.
** Βλ. οππ. 3432-36:
*** Βλ. Ηράκλειτος Frg. 32 (Diels – Kranz)
**** Βλ. Αριστoτ., Μετά τα Φυσικά, 1028b.
***** Ένα βράδυ πού γύριζε στο σπίτι του ο Λασκαράτος κάποιος πέταξε από το παράθυρό του πεντ’ έξι κέρατα. Καθώς τα είδε να πέφτουν μπροστά στα πόδια του ο Λασκαράτος, σήκωσε το κεφάλι ψηλά και είπε: – Ασημάκη, χτενίζεσαι;
****** Βλ. Ντοστογιέβσκι, Δαιμονισμένοι τ. 3, 155 (Μετάφρ. Α. Αλεξάνδρου. Εκδ. Γκοβόστη).
******* Βλ. Ευριπίδη, Ελένη 1137-9.

Έτερο απόσπασμα από το τελευταίο του βιβλίο, Γκέμμα:

”Γιατί η διαφορά η τρομερή εστάθηκε ότι οι ποιητές, που μοιάζαν την αλήθεια, είπανε ψέματα.
Εγώ όμως, που μοιάζει με τα ψέματα, έζησα την αλήθεια.
Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη , δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον.Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Και σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφ’εαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το “ποτέ πια” και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν.
Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου, Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό.Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος…
Στη σωστή ερωτική ομιλία, το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. …
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας.Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το “είναι” και το “μηδέν” του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.”

Πηγή:mixanitouxronou

Διαβάστε περισσότερα

Μου θυμίζεις τη μάνα σου…

Με αφορμή την επανεμφάνιση του «τέως» στο ΣΚΑΪ

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ 

Εκεί που λοιδωρείται κάθε αγώνας για τη ζωή και το ψωμί, εκεί που προσβάλλεται κάθε εργαζόμενος ως  ο αίτιος για τα δεινά που τον έχουν βρει, εκεί όπου όλοι όσοι αποφασίζουν να μην δεχθούν παθητικά τη διαρκή εξαθλίωση γίνονται εχθροί του τόπου και της περιβόητης ανάπτυξης, εκεί ακριβώς, σε αυτό το τηλεοπτικό κανάλι, βρήκε στασίδι ο τέως για να ξεπλυθεί από την δυσώδη αποφορά των όσων έκαναν ο ίδιος και η γαλαζοαίματη οικογένειά του. Αλλά η ιστορία, δυστυχώς για τον ίδιο και για όσους του δίνουν τα μέσα για να ξεπλυθεί είναι σκληρή και δεν ξεγράφει…
Επαναφέρουμε το κείμενο που είχε γραφτεί στον Ημεροδρόμο στις 23 Σεπτεμβρίου 2014 όταν το βασιλόπαιδο της Φρειδερίκης γιόρταζε την επέτειο των γάμων του στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης.
«Είσαι το χαϊδεμένο βασιλόπαιδο εκείνου, ο οποίος εστεμμένος το βασιλικό σχήμα, υπέγραφε διατάγματα κι έστελνε τους μισούς Έλληνες στα ξερονήσια, στα βασανιστήρια, στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Είσαι ο γιος εκείνου που αρνήθηκε την απονομή χάριτος στον Νίκο Μπελογιάννη και το Δημήτρη Μπάτση και εκτελέστηκαν μια Κυριακή ξημέρωμα. Ήταν 30 Μαρτίου 1952.
Είσαι ο γιος της φρικώδους Φρειδερίκης. Εκείνης, η οποία μαζί με Αμερικανούς εμπόρους, μηχανισμούς του ελληνικού αστικού κράτους, υψηλά ιστάμενους στην ιεραρχία της εκκλησίας και την ανοχή ακαδημαϊκών αντρών, άρπαζε τα παιδιά των κομμουνιστών και αριστερών και τα πωλούσε για να μην μολυνθούν από το κομμουνιστικό γονίδιο. Είσαι γιος αυτής της Φρίκης που για την τερατώδη πράξη της, κατηγορούσε τους κομμουνιστές. Είσαι ο φέρελπις υιός στο πλάι της δαιμονικής μητρός, που κι οι δυο μαζί και μαζί σας η κυβέρνηση Καραμανλή οπλίσατε το δολοφονικό χέρι του βασιλικού και ακροδεξιού παρακράτους για να βγάλει από τη μέση τον «ενοχλητικό» Γρηγόρη Λαμπράκη.
Είσαι ο γιος του Παύλου και της Φρίκης, που το 1962 προίκισαν την αδερφή σου Σοφία με 300.000 δολάρια για να παντρευτεί ένα Ισπανό, τον Χουάν Κάρλος, που κι αυτός με τη σειρά του παρασιτούσε εις βάρους του ισπανικού λαού. Και της έκαναν γάμο που κόστισε 2.800.000 δραχμές, όταν ο λαός πεινούσε και ξενιτευόταν. Είσαι ο διάδοχος, που για χάρη σου ο μπαμπάς σου και η μαμά σου είπαν στην κυβέρνηση και η κυβέρνηση (αυτή η κυβέρνηση του Καραμανλή της βίας και νοθείας, του Καραμανλή που τον είχε διαλέξει ως κηπουρό – πρωθυπουργό το παλάτι)) υπάκουσε να θεσπίσει χορηγία για το διάδοχο, δηλαδή 86.000 δολάρια το χρόνο.
Αλλά και για σένα φρόντισαν οι γονείς σου. Φρόντισαν να σε προικίσει ο λαός για να παντρευτείς την Αννα – Μαρία. Χρυσοποίκιλτες άμαξες, χρυσάφια, άλογα, παράτες, αυλικοί και λακέδες της εξουσίας πλαισίωσαν τους γάμους σου, των οποίων το γενικό πρόσταγμα είχε η μαμά σου. Ο γάμοι σου έγιναν με έξοδα του δημοσίου, ύστερα από απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου, που την εποχή εκείνη δεν ήθελε να χαλάσει το χατίρι της οικογένειάς σου. Και μετά ενθρονίστηκες για να κάνεις κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και να ανεβοκατεβάζεις πρωθυπουργούς ανάλογα με το πώς ήθελαν τα αφεντικά σου, οι ντόπιοι ολιγάρχες και οι Αμερικάνοι. Και μετά κατάλαβες πως μπορείς να κάνεις κι άλλα χειρότερα, όπως να σχεδιάζεις πραξικοπήματα με στρατηγούς διότι σου είχαν πει πως πρέπει τον λαό να τον φιμώσεις, να το εξαφανίσεις. Κι αφού τα δικά σου πραξικοπήματα δεν σου βγήκαν όρκισες τους άλλους πραξικοπηματίες, εκείνους που σε πρόλαβαν στη στροφή.
Και όσα έκανες εσύ και το βασιλόσογό σου δε σου έφτασαν. Με όσα προικίστηκες από το αίμα του λαού που πεινούσε δεν αρκέστηκες. Μια νύχτα του Φεβρουαρίου του 1991 ο Κ. Μητσοτάκης, πρωθυπουργός τότε, σου άνοιξε το Τατόι για να πας εκεί με 9 κοντέινερ και να μαζέψεις νύχτα, με «γκανγκστερικό» τρόπο, την κινητή σου κληρονομιά. Αυτή που έφτιαξες απομυζώντας κάθε φτωχό βιοπαλαιστή. Ώσπου το 1994 αυτός ο λαός (με το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τον λαό, στην εξουσία…) σε αποζημίωσε με 4,7δις δραχμές για όλα τα καλά που του έχεις κάνει, εσύ και η βασιλική σου οικογένεια.
Και πέρασαν 23 χρόνια μετά τον Κ. Μητσοτάκη, για να διαβείς, επί κυβέρνησης Σαμαρά, τις πύλες του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, επειδή εκεί ήθελες να γιορτάσεις την επέτειο των γάμων σου που οι γονείς και οι παππούδες μας πληρώσανε. Σου ανοίξανε και τη Μητρόπολη, που για το πόπολο δεν ανοίγει επειδή αναστηλώνεται, και σου ανεβάσανε και τις βασιλικές πολυθρόνες με το βασιλικό σήμα στην πλάτη… Κι αφού δεξιώθηκες επιχειρηματίες, πολιτικούς, μεγαλοεκδότες, εφοπλιστές οι οποίοι, ως κυνικοί και ακραιφνείς εχθροί του λαού, δεν δίστασαν να παραβρεθούν στο προκλητικό φαγοπότι σου, οι ναυαρχίδες των εκδοτικών συγκροτημάτων σου έκαναν μεγάλα αφιερώματα και περιέγραψαν με αναλυτικές λεπτομέρειες τις τουαλέτες και τα κοστούμια των γαλαζοαίματων που παρασιτούν στην Ευρώπη εις βάρος άλλων λαών, των ολιγαρχών που παρασιτούν στη χώρα και των εκδοτών που μάχονται κατά τ’ άλλα για τη δημοκρατία, όπως μάχονταν κάποτε και για την ελευθερία συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς.
Αλλά να ξέρεις ότι η παρουσία σου φέρνει μαζί της των αποφορά πολύ βρόμικων και σκοτεινών χρόνων, φέρνει μαζί της την αποφορά ανακτόρων και κυβερνήσεων που μηχανορραφούσαν επί δεκαετίες εις βάρος αυτού του λαού. Και θυμίζεις τόσο πολύ τη μάνα σου….»

Διαβάστε περισσότερα

«How the Other Half Lives»: Όταν η κοινωνική κριτική οδήγησε σε κοινωνική μεταρρύθμιση (φωτογραφίες)

Ελένη Τομπέα ­Απόδοση στα Ελληνικά­ Όταν ο Jacob August Riis μετανάστευσε στην Αμερική από τη Δανία το 1870, είχε μαζί του μονάχα μερικά ρούχα, 40 δολάρια δανεικά στην τσέπη του και ένα μενταγιόν με μία τρίχα από το κορίτσι που αγαπούσε. Θα πρέπει να ήταν δύσκολο για τoν 21­χρονο Riis, να φανταστεί ότι σε λίγα μόλις χρόνια, θα σχετιζόταν με ένα μελλοντικό Πρόεδρο, θα πρωτοπορούσε στο φωτορεπορτάζ και θα βοηθούσε στο να μεταρρυθμιστεί η οικιστική πολιτική στη Νέα Υόρκη. Ο Jacob Riis, ο οποίος πέθανε Μάϊο μήνα πριν από 100 χρόνια, αγωνίστηκε σκληρά τα πρώτα χρόνια του στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Jacob Riis, 1849­1914, (Museum of the City of New York)

 Ανίκανος να βρει μια σταθερή δουλειά, εργάστηκε ως αγρότης, σιδηρουργός, χτίστης, υλουργός και πωλητής και βιώσε τις χειρότερες πτυχές της αμερικανικής αστικής ζωής– εγκληματικότητα, ασθένειες, εξαθλίωση­σε ξενώνες και καταλύματα χαμηλού ενοικίου, που τελικά ενέπνευσαν τον νεαρό Δανό μετανάστη να αφοσιωθεί στην βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κατωτέρων τάξεων της πόλης. Με λίγη τύχη και πολλή σκληρή δουλειά, βρήκε δουλειά ως δημοσιογράφος και το βήμα για να εκθέσει τα δεινά των κατώτερων κοινωνικών τάξεων.

 Τελικά, ο Riis έγινε δημοσιογράφος αστυνομικού ρεπορτάζ για την New York Tribune, καλύπτοντας μερικές από τις πιο δύσκολες περιοχές της πόλης με την μεγαλύτερη εγκληματικότητα, μια δουλειά που τον έκανε γνωστό και τον οδήγησε σε φιλία με τον αρχηγό της αστυνομίας Theodore Roosevelt, που προσφωνούσε τον Riis ως τον καλύτερο Αμερικανό που γνώριζε. Ο Riis γνώριζε πολύ καλά τι σημαίνει να υποφέρεις, να λιμοκτονείς και να είσαι άστεγος, και, αν και η στάση του ορισμένες φορές ήταν στάση εντυπωσιασμού και περιστασιακά παρεξηγήσιμη, είχε την ικανότητα όπως έλεγε ο Roosevelt «ένα μεγάλο δώρο να μπορεί να κάνει τους άλλους να δούν τι είδε και να αισθανθούν αυτό που ένιωσε .

 « Αλλά ο Riis ήθελε να δείξει κυριολεκτικά στον κόσμο ότι είχε δει. Έτσι, για να βοηθήσει τους αναγνώστες του να κατανοήσουν πραγματικά τους απάνθρωπους κινδύνους από τις γειτονιές των μεταναστών που ήξερε πολύ καλά, έμαθε tτην τέχνη της φωτογραφίας και άρχισε να παίρνει μια φωτογραφική μηχανή μαζί του στη νυχτερινή του περιπολία. Η πρόσφατη εφεύρεση της εποχής, η φωτογράφηση με φλας, βοήθησε στο να φωτογραφίζει στο σκοτάδι, στα συνωστισμένα καταλύματα, στα θλιβερά μπαρ και στις επικίνδυνες φτωχογειτονιές. Έτσι η πρωτοποριακή χρήση της φωτογράφησης με φλας έφερε στο φως ακόμη και τα πιο σκοτεινά μέρη της πόλης.

Οι εντυπωσιακές του συνθέσεις χρησιμοποιήθηκαν σε άρθρα, σε βιβλία και διαλέξεις και έγιναν ισχυρά εργαλεία για να πραγματοποιηθεί μια κοινωνική μεταρρύθμιση. Η διατριβή του Riis, μια κοινωνική κριτική του 1890, «How the Other Half Lives» γράφτηκε με την πεποίθηση πως «η εμπειρία κάθε ανθρώπου πρέπει να αξίζει κάτι στην Κοινότητα από την οποία την ανέσυρε, χωρίς να έχει σημασία τι εμπειρία μπορεί να ήταν αυτή, όσο αυτή αποκτήθηκε με αξιοπρεπή και έντιμη εργασία».

 Η ζωή στις χειρότερες φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης, τα τρομερά στατιστικά στοιχεία σχετικά με τη φτηνή διαβίωση και οι αναπαραγωγές των αποκαλυπτικών φωτογραφιών του, προκάλεσαν σοκ σε πολλούς κατοίκους της Νέας Υόρκης ­και το «How the Other Half Lives» είχε άμεση επιτυχία. Όχι μόνο πούλησε καλά, αλλά ενέπνευσε τον Ρούζβελτ να κλείσει τους χειρότερους ξενώνες και να ωθήσει τους κυβερνώντες της πόλης να προβούν σε μεταρρυθμίσεις και να επιβάλλουν πολιτικές στέγασης.

Lower East Side taylor shop. (Jacob A. Riis, © Bettmann/CORBIS

Mulberry Street, ca.1890. (Jacob A. Riis, Museum of the City of New York)

Madonna of the Slums, ca. 1890. (Jacob A. Riis, © Bettmann/CORBIS)

New York: Slum District, ca. 1890. (Jacob A. Riis, © Bettmann/CORBIS) 

A boy in a glass factory, ca.1890. (Jacob A. Riis, Museum of the City of New York)

Πηγή: smithsonianmag.com

Διαβάστε περισσότερα

Μουσική εκπαίδευση στην Κούβα, το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στην Λατινική Αμερική!

Της Μυρσίνης Τσακίρη

 

 Students in Cuba receive more than 3,600 hours of high-quality music education over the course of 12 years of schooling. Arts and music are at the core of Cuba's renowned public education system.

Σύμφωνα με μια αποκαλυπτική έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας που κυκλοφόρησε πρόσφατα, και η οποία εξετάζει τα δημόσια εκπαιδευτικά συστήματα των χωρών της ηπείρου και τις κύριες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν, η Κούβα είναι η μόνη χώρα στην Λατινική Αμερική και στην Καραϊβική που προσφέρει ένα εκπαιδευτικό σύστημα υψηλής ποιότητας.

  Στην Λατινική Αμερική, οι εκπαιδευτικοί στην βασική εκπαίδευση (προσχολική, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) αποτελούν ένα ανθρώπινο κεφάλαιο των 7 εκατομμυρίων ανθρώπων, ή αλλιώς το 4% του εργατικού δυναμικού της.

Ο μισθός τους και οι συνθήκες εργασίας τους ποικίλλουν από περιοχή σε περιοχή ανά την ήπειρο. Συνήθως είναι κακοπληρωμένοι, και ως επί το πλείστον οι περισσότεροι είναι γυναίκες και ανήκουν στα μικρά κοινωνικά στρώματα.
Από την άλλη πλευρά, στην έκθεση τονίζεται ότι ο μέσος όρος των καθηγητών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής είναι πολύ πιο χαμηλός, γεγονός που αποτελεί το κύριο εμπόδιο στην περαιτέρω πρόοδο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην ήπειρο. Επιπλέον, το εκπαιδευτικό υλικό είναι ανεπαρκές, ιδιαίτερα όσον αφορά τις νέες τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνίας.

Παράλληλα όμως και σύμφωνα με το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ίδρυμα, "οποιαδήποτε σχολή της περιοχής μπορεί να θεωρηθεί υψηλής ποιότητας και είναι ικανή να συγκριθεί με τα παγκόσμια πρότυπα", με αξιοσημείωτο το παράδειγμα της Κούβας.

Η Παγκόσμια Τράπεζα επισημαίνει ότι "το σχολικό σύστημα της Κούβας παρουσιάζει αυξημένες ή τουλάχιστον κατάλληλες παραμέτρους, ισχυρό ακαδημαϊκό ταλέντο, υψηλούς μισθούς και υψηλή επαγγελματική αυτονομία με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πιο αποτελεσματικά εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο, όπως αυτά της Φινλανδίας, της Σιγκαπούρης, της Σαγκάης, της Δημοκρατίας της Κορέας, της Ελβετίας, της Ολλανδίας και του Καναδά."

Πράγματι, μόνο η Κούβα, όπου η εκπαίδευση υπήρξε μια κορυφαία προτεραιότητα από το 1959, διαθέτει ένα αποτελεσματικό σύστημα εκπαίδευσης και ανώτερων σχολών. Το έθνος αυτό της Καραϊβικής δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις αναπτυγμένες χώρες.
Να σημειωθεί πως δεν είναι η πρώτη φορά που η Παγκόσμια Τράπεζα επαινεί το εκπαιδευτικό σύστημα της Κούβας. Σε προηγούμενη έκθεση της, η οργάνωση υπενθύμιζε την υπεροχή του κοινωνικού συστήματος του νησιού.

"Η Κούβα είναι διεθνώς αναγνωρισμένη για τα επιτεύγματά της στους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας. [...] Από την Κουβανική Επανάσταση το 1959 και μέχρι σήμερα, η χώρα έχει δημιουργήσει ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που εγγυάται την δωρεάν πρόσβαση όλων των πολιτών της στην εκπαίδευση και στην υγειονομική περίθαλψη. [...]  Άλλο επίτευγμα του νησιού είναι η εξάλειψη ορισμένων ασθενειών, η προσφορά ασφαλούς νερού και διάφορα άλλα βασικά για τη δημόσια υγεία. η Κούβα έχει έναν από τους χαμηλότερους δείκτες σε ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας στην περιοχή και έναν από τους μεγαλύτερους σε προσδόκιμο ζωής. [...]"

Με μια μόνο ματιά στους κοινωνικούς δείκτες της Κούβας, μπορεί κανείς να συμπεράνει και μόνος του ότι υπάρχει μια διαρκής ανάπτυξη και εξέλιξη στο νησί, ιδίως από το 1960 έως το 1980. Αρκετοί μάλιστα από αυτούς του δείκτες, όπως του προσδόκιμου ζωής και της βρεφικής θνησιμότητας, εξακολουθούσαν να βελτιώνονται και κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης στη χώρα, την δεκαετία του '90.

Δεν χρειάζεται, πιστεύω, να αναφέρουμε ότι κατά την διάρκεια όλων αυτών των ετών - από την Επανάσταση μέχρι και σήμερα ακόμα - η Κούβα εξακολουθεί να δέχεται οικονομική πολιορκία από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω του εμπάργκο που της έχουν επιβάλλει.
barbudosdesierramaestra.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ούρσουλα Λε Γκεν: «Αν δεν αντισταθείς, είσαι συνεργός»…

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μινωτάκης
Η Ούρσουλα Λε Γκεν μιλάει για την εξουσία, την καταπίεση, την ελευθερία και το πώς η ευφάνταστη αφήγηση ιστοριών διευρύνει τον ορίζοντα του εφικτού*.
«Δεν θα κατανοήσουμε την αδικία που ζούμε, αν δεν μπορούμε να φανταστούμε την δικαιοσύνη. Δεν θα είμαστε ελεύθεροι αν δεν μπορούμε να φανταστούμε την ελευθερία. Δεν μπορούμε να αξιώνουμε να κατακτήσει την δικαιοσύνη και την ελευθερία κάποιος που δεν είχε την ευκαιρία να τις φανταστεί ως εφικτές».
«Πρέπει πάντα να διαλέγεις πλευρά» παρότρυνε ο Ελί Βίζελ στην εντυπωσιακή ομιλία του για την αποδοχή του βραβείου Νόμπελ. «Η ουδετερότητα βοηθάει τον καταπιεστή, ποτέ το θύμα. Η σιωπή ενθαρρύνει το βασανιστή, ποτέ το βασανιζόμενο». Ωστόσο, κομμάτι της ανθρώπινης τραγωδίας είναι το γεγονός, ότι παρά τις καλές προθέσεις μας και τα φλογερά ιδανικά μας, συχνά επαναπαυόμαστε στην ουδετερότητα μπροστά στην αδικία, είτε από φόβο για τη δική μας σταθερότητα είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητά μας να κάνουμε τη διαφορά, είτε λόγω του πιο καταστρεπτικού ελαττώματος της ψυχής, το δικέφαλο φίδι του κυνισμού και της απάθειας. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να απεγκλωβιστούμε από την παθητικότητα που εκλογικεύουμε με τόση τέχνη, ενθυμούμενοι ότι «η αδικία, οπουδήποτε και αν συμβαίνει, απειλεί τη δικαιοσύνη παντού»** και να κατακτήσουμε μία τέτοια επίγνωση με θάρρος και φαντασία;
Αυτό το ζήτημα εξετάζει η Ούρσουλα Λε Γκεν (γεννημένη 21 Οκτωβρίου του 1929) σε ένα από τα πολλά εξαιρετικά κομμάτια του έργου της «The Wave in the Mind: Talks and essays on the Writer, the Reader and the Imagination» (σσ δεν έχει εκδοθεί στα ελληνικά). Πρόκειται για ένα θησαυρό νηφάλιας και ζεστής σοφίας σε θέματα τόσο ετερόκλητα και ουσιαστικά όπως το φύλο, ο ιερός χαρακτήρας των δημόσιων βιβλιοθηκών, η μαγεία της πραγματικής ανθρώπινης συζήτησης και για το τί πραγματικά σημαίνει ομορφιά.
Σε ένα εξυψωτικό και ευχάριστα προκλητικό δοκίμιο της συλλογής με τίτλο «A War Without End», το οποίο η Λε Γκεν περιγράφει ως «σκέψεις, γραμμένες κατά διαλλείματα για την καταπίεση, την επανάσταση και τη φαντασία» γράφει :
«Η χώρα μου δημιουργήθηκε από μία επανάσταση και σχεδόν καταστράφηκε από μία άλλη. Η πρώτη επανάσταση αποτελούσε μία διαμαρτυρία ενάντια στην ενοχλητική, ηλίθια αλλά σχετικά ήπια κοινωνική και οικονομική εκμετάλλευση. Ηταν σχεδόν απόλυτα επιτυχής. Πολλοί από αυτούς που πραγματοποίησαν την πρώτη επανάσταση εφάρμοσαν την πιο ακραία μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και οικονομικής καταπίεσης: Ηταν δουλέμποροι. Η δεύτερη αμερικάνικη επανάσταση, ο Εμφύλιος Πόλεμος, ήταν μία προσπάθεια να διατηρηθεί η δουλεία. Ηταν εν μέρει επιτυχής. Ο θεσμός καταργήθηκε αλλά ο τρόπος σκέψης του αφέντη και ο τρόπος σκέψης του δούλου ακόμα επηρεάζουν πολλές από τις σκέψεις στην Αμερική».

Όταν αυτές οι κυρίαρχες αφηγήσεις ενσωματώνονται τόσο βαθιά σε μία κοινωνία, όπως θεωρεί η Λε Γκεν, ακόμα και αυτοί που υφίστανται την καταπίεσή τους, καταλήγουν να τις εσωτερικεύουν. Σκέφτομαι τον Τζέιμς Μπάλντουιν, ο οποίος σε μία τρομερή συνέντευξή του με την Νίκη Τζιοβάνι τόνισε: «Αυτό που σου κάνει ο κόσμος, αν το κάνει για αρκετό διάστημα και αρκετά αποτελεσματικά, αρχίζεις να το κάνεις στον εαυτό σου. Γίνεσαι προδότης, ένας συνεργός των δολοφόνων σου, επειδή πιστεύεις τα ίδια με αυτούς».
Περνώντας στο θέμα της αντίστασης στην καταπίεση, η Λε Γκεν επικαλείται τα αξιομνημόνευτα λόγια της ποιήτριας και πρώην σκλάβου Phillis Wheatley, η οποία έγραψε το 1774: «Σε κάθε ανθρώπινο ζώο, ο άνθρωπος έχει ενσταλάξει μία αρχή την οποία λέμε Αγάπη για την Ελευθερία· δεν ανέχεται την καταπίεση και διψάει για σωτηρία».
Η Λε Γκεν εξετάζει το ανησυχητικό παράδοξο στην καρδιά αυτής της μόνιμης αλήθειας: «Ό,τι είναι καλό στους θεσμούς και την πολιτική της χώρας μου βασίζεται σε αυτήν την αλήθεια. Ωστόσο βλέπω ότι παρόλο που αγαπάμε την ελευθερία, είμαστε τις περισσότερες φορές ανεκτικοί απέναντι στην καταπίεση και αρνούμαστε ακόμα και την απελευθέρωση. Βλέπω ένα κίνδυνο στο να επιμένουμε ότι η αγάπη μας για την ελευθέρια πάντα ξεπερνάει οποιαδήποτε δύναμη ή αδράνεια μας κρατάει από το να αντισταθούμε στην καταπίεση και να αναζητήσουμε την απελευθέρωση. Αν αρνηθώ ότι ισχυροί, έξυπνοι και ικανοί άνθρωποι θα αποδεχθούν και όντως αποδέχονται την καταπίεση, τότε χαρακτηρίζω τους καταπιεζόμενους ως αδύναμους, χαζούς και ανίκανους.
»Αν είναι αλήθεια ότι οι ανώτεροι άνθρωποι αρνούνται να τους αντιμετωπίζουν ως κατώτερους, τότε αυτό θα συνεπάγονταν ότι αυτοί που είναι χαμηλά στην κοινωνική ιεραρχία είναι όντως κατώτεροι, καθώς, αν ήταν ανώτεροι θα εξεγείρονταν. Αφ’ ης στιγμής αποδέχονται μία κατώτερη θέση, είναι όντως κατώτεροι. Αυτό είναι το βολικό ταυτολογικό επιχείρημα του δουλεμπόρου, αυτού που έχει κοινωνικά αντιδραστικές απόψεις, του ρατσιστή και του μισογύνη.»
Αντιπαρατιθέμενη με τις απόψεις του Κίρκεγκωρ σχετικά με την ισχύ της μειονότητας, η Λε Γκεν ελέγχει με βάση την πραγματικότητα την κατανομή της εξουσίας καθ” όλη την ανθρώπινη ιστορία:
«Η κυρίαρχη τάξη είναι πάντα μικρή σε αριθμό και τα κατώτερα στρώματα μεγάλα, ακόμα και σε μία κοινωνία με κάστες. Οι φτωχοί πάντα ξεπερνούν κατά πολύ τους πλούσιους. Αυτοί που ασκούν την εξουσία είναι πάντα λιγότεροι έναντι αυτών επί των οποίων ασκείται. Οι ενήλικοι άνδρες κρατούν τις ανώτερες θέσεις σχεδόν σε όλες τις κοινωνίες παρόλο που αριθμητικά είναι λιγότεροι από τις γυναίκες και τα παιδιά. Οι κυβερνήσεις και οι θρησκείες επικυρώνουν και διατηρούν την ανισότητα, την κοινωνική ιεραρχία, τη διαφορά μεταξύ των φύλων και τα προνόμια, είτε καθολικά είτε με επιλεκτικό τρόπο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, στα περισσότερη μέρη του κόσμου, στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, κατέχουν κατώτερες κοινωνικές θέσεις. Και οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, ακόμα και στον “ελεύθερο κόσμο”, ακόμα και στη “χώρα της ελευθερίας”, θεωρούν ότι αυτή η τάξη πραγμάτων ή συγκεκριμένες πλευρές αυτής, είναι φυσικές, αναγκαίες και δεν υπόκεινται σε αλλαγές. Θεωρούν ότι τα πράγματα ήταν πάντα έτσι και συνεπώς έτσι πρέπει να είναι. Αυτό μπορεί να είναι είτε πεποίθηση είτε άγνοια. Συχνά είναι και τα δύο.
Στη διάρκεια των αιώνων, οι περισσότεροι άνθρωποι με κατώτερη κοινωνική θέση δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ότι ένας άλλος τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας έχει υπάρξει ή θα μπορούσε να υπάρχει, ότι η αλλαγή είναι εφικτή. Μόνο όσοι βρίσκονταν στις ανώτερες θέσεις γνώριζαν αρκετά ώστε να το κατανοούν αυτό και η εξουσία και τα προνόμιά τους είναι αυτά που θα διακυβεύονταν αν άλλαζε η τάξη πραγμάτων».
Αλλά και πέρα από την κοινοτοπία ότι όσοι κατέχουν την εξουσία είναι πιο κατάλληλοι γι αυτήν, η Λε Γκεν ισχυρίζεται ότι μία βαθύτερη αδυναμία στην ηθική φαντασία διατηρεί τις καταπιεστικές δομές εξουσίας στη θέση τους. Γράφει τα εξής:
«Έχουμε έναν καλό λόγο να είμαστε προσεκτικοί, να είμαστε ήσυχοι, να μην κουνάμε πολύ τη βάρκα. Διακυβεύεται η ειρήνη και η άνεσή μας. Το διανοητικό και ηθικό πέρασμα από την άρνηση της αδικίας μέχρι τη συνειδητοποίηση της συνοδεύεται συνήθως από μεγάλο κόστος. (…) Η τελευταία φράση του ινδικού έπους Μαχαβαράτα λέει ότι “σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πετύχω ένα στόχο πέρα από την ικανότητά μου”. Είναι πιθανό ότι η δικαιοσύνη, μία ανθρώπινη ιδέα, είναι ένας στόχος πέρα από τις ανθρώπινες ικανότητες. Είμαστε καλοί στο να επινοούμε πράγματα που δεν υπάρχουν.
Πιθανώς η ελευθερία μπορεί να κατακτηθεί μέσα από ανθρώπινους θεσμούς αλλά πρέπει να παραμείνει μία ιδιότητα του μυαλού ή του πνεύματος που δεν εξαρτάται από τις περιστάσεις, ένα θείο δώρο…
Το πρόβλημά μου με αυτή τη θέση είναι ότι απαξιώνει το γεγονός η δουλειά και η περίσταση ενθαρρύνουν την θεσμική αδικία που καθιστά απρόσιτο το θείο δώρο. Σε ένα παιδί δύο χρονών που πεθαίνει από την πείνα ή από χτυπήματα ή από βομβαρδισμούς δεν του χορηγήθηκε πρόσβαση στην ελευθερία, ούτε κάποιο θείο δώρο, υπό καμία έννοια που να μπορώ να καταλάβω. Μπορούμε να κατακτήσουμε μέσα από τις προσπάθειες μας μία ατελή δικαιοσύνη, μία περιορισμένη ελευθερία. Καλύτερα έτσι παρά καθόλου. Ας κρατήσουμε γερά αυτή την αρχή, την αγάπη της Ελευθερίας για την οποία μίλησε η απελευθερωμένη σκλάβος, η ποιήτρια».
Επαναλαμβάνοντας τον ισχυρισμό της Σούζαν Σόνταγκ ότι «το θάρρος είναι τόσο μεταδοτικό όσο ο φόβος», η Λε Γκεν εξετάζει την αναπόδραστα περίπλοκη διαδικασία συνειδητοποίησης και δράσης μέσα από την οποία αντιμετωπίζεται η αδικία :
«Το πέρασμα από την άρνηση της αδικίας στην αναγνώρισή της δεν μπορεί να αναιρεθεί. Τα μάτια δεν ξεχνούν αυτό που είδαν. Όταν αντιληφθείς την αδικία, δεν μπορείς ποτέ ξανά καλή τη πίστει να αρνηθείς την καταπίεση και να υπερασπιστείς τον καταπιεστή. Αυτό που ήταν αφοσίωση πριν, τώρα γίνεται προδοσία. Από δω και στο εξής, αν δεν αντισταθείς, είσαι συνεργός. Αλλά υπάρχει μία μέση οδός ανάμεσα στην άμυνα και την επίθεση, μία οδός ευέλικτης αντίστασης, ένα πεδίο που είναι ανοιχτό στην αλλαγή. Δεν είναι εύκολο να το βρει κανείς ή να ζήσει εντός του».

Στοχαζόμενη τον ισχυρισμό της Οντρ Λορντ ότι «κανείς δεν μπορεί να διαλύσει το σπίτι του αφέντη με τα δικά του εργαλεία», φράση που η Λε Γκεν θεωρεί μία «πλούσια και επικίνδυνη» μεταφορά, γράφει:
«Η εξουσία όχι μόνο διαφθείρει, αλλά εθίζει. Η εργασία γίνεται καταστροφή. Τίποτα δεν οικοδομείται. Οι κοινωνίες αλλάζουν και με και χωρίς βία. H επαναδημιουργία είναι εφικτή. Η οικοδόμηση είναι εφικτή. Τί εργαλεία έχουμε για να οικοδομήσουμε πέρα από σφυριά, καρφιά, πριόνια, εκπαίδευση, να μάθεις να σκέφτεσαι, να έχεις ικανότητες μάθησης;».
Με μία διάθεση που θυμίζει την υπέροχη σκέψη του μεγάλου βιολοντσελίστα Πάου Καζάλς για «τη δημιουργία ενός κόσμου αντάξιου των παιδιών του», η Λε Γκεν προσθέτει:
«Υπάρχουν όντως εργαλεία που δεν έχουν εφευρεθεί, που πρέπει εμείς να εφεύρουμε προκειμένου να χτίσουμε το σπίτι που θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας; Μπορούμε να προχωρήσουμε πέρα από όσα ξέρουμε μέχρι σήμερα ή όσα ήδη γνωρίζουμε μας εμποδίζουμε να μάθουμε όσα έχουμε ανάγκη; Το να μάθουμε τί έχουν να διδάξουν οι έγχρωμοι άνθρωποι, οι γυναίκες, οι φτωχοί το να αποκτήσουμε την αναγκαία γνώση, σημαίνει να ξεχάσουμε όλη τη γνώση των λευκών, των ανδρών, των ισχυρών;»
Το πιο ισχυρό εργαλείο, ισχυρίζεται η Λε Γκεν, είναι η φαντασία. Η ικανότητα και η διάθεση να φανταστείς εναλλακτικές στην πραγματικότητα όπως την ξέρουμε, είναι πάντα το πρώτο βήμα προς το να καταστήσεις εφικτές, διαφορετικές και καλύτερες πραγματικότητες. Αναδεικνύει την αφήγηση ως την πιο ισχυρή χρήση της φαντασίας για την επέκταση του εφικτού:
«Η Ουτοπία και η Δυστοπία είναι μέρη που υπάρχουν διανοητικά. Γράφω από πάθος και παιχνιδιάρικη διάθεση. Οι ιστορίες μου δεν είναι ούτε καμπανάκια κινδύνου ούτε σχεδιαγράμματα για το τί πρέπει να κάνουμε. Νομίζω ότι οι περισσότερες είναι κωμωδίες των ανθρώπινων τρόπων, μας υπενθυμίζουν την τεράστια ποικιλία τρόπων με τους οποίους επιστρέφουμε στο ίδιο μέρος και επικροτούν αυτή την ποικιλία μέσα από την εφεύρεση ακόμα περισσότερων εναλλακτικών και πιθανοτήτων. (…) Για εμένα το πιο σημαντικό πράγμα δεν είναι να προσφέρεις κάποια συγκεκριμένη ελπίδα βελτίωσης, αλλά να προσφέρεις μία φανταστική αλλά πειστική εναλλακτική πραγματικότητα, να ταρακουνήσει το μυαλό μου και το μυαλό του αναγνώστη από την τεμπέλικη και άτολμη συνήθεια να σκέφτεται ότι ο τρόπος που ζούμε τώρα είναι ο μόνος τρόπος που μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι. Αυτή η αδράνεια επιτρέπει στους θεσμούς της αδικία να συνεχίζουν να υπάρχουν χωρίς να αμφισβητούνται.
Η φαντασία και η επιστημονική φαντασία στην ίδια τη σύλληψή τους προσφέρουν εναλλακτικές στον παρόντα, υπαρκτό κόσμο του αναγνώστη. Νεότεροι άνθρωποι, σε γενικές γραμμές, υποδέχονται θετικά τέτοιου είδους ιστορίες επειδή μέσα από το σθένος και την προθυμία τους για εμπειρίες αποδέχονται θετικά τις εναλλακτικές, τις πιθανότητες, την αλλαγή. Έχοντας φτάσει να φοβούνται ακόμα και την φαντασία της πραγματικής αλλαγής, πολλοί ενήλικες αρνούνται όλη τη φανταστική λογοτεχνία και είναι υπερήφανοι με το ότι δεν βλέπουν τίποτα πέρα από αυτό που γνωρίζουν ή νομίζουν ότι γνωρίζουν».
Με μία διάθεση που απηχεί τις όμορφες σκέψεις της Σούζαν Σονταγκ σχετικά με την αφήγηση και το τί σημαίνει να είναι κανείς ηθικός άνθρωπος, η Λε Γκεν εξετάζει το καθήκον της αφήγησης φανταστικών ιστοριών και την ουσιαστική ανταμοιβή που αυτό φέρει:
«Η άσκηση της φαντασίας είναι επικίνδυνη για όσους επωφελούνται από τον τρόπο που είναι τα πράγματα επειδή έχει τη δύναμη να δείξει ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι μόνιμη, δεν είναι καθολική, δεν είναι αναγκαία. Κατέχοντας την πραγματική, αν και περιορισμένη, δύναμη να θέσει υπό αμφισβήτηση τους κατεστημένους θεσμούς, η λογοτεχνία του φανταστικού έχει επίσης και την ευθύνη για αυτή τη δύναμη. O παραμυθάς είναι ο τελάλης της αλήθειας (…).
Δεν θα κατανοήσουμε την αδικία που ζούμε, αν δεν μπορούμε να φανταστούμε τη δικαιοσύνη. Δεν θα είμαστε ελεύθεροι αν δεν μπορούμε να φανταστούμε την ελευθερία. Δεν μπορούμε να αξιώνουμε να κατακτήσει τη δικαιοσύνη και την ελευθερία κάποιος που δεν είχε την ευκαιρία να τις φανταστεί ως εφικτές».
* brainpickings.org
** Μάρτιν Λούθερ Κινγκ


Πηγή:toperiodiko

Διαβάστε περισσότερα

Μια νύχτα στην Ακρόπολη…

Τη νύχτα της 30^ης προς 31^η Μάη του 1941, μέσα στη βαθιά Κατοχή, πριν από ακριβώς 75 χρόνια, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας κατεβάζουν τη μισητή σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό από την Ακρόπολη.
    Ανάμεσα στις άλλες μαρτυρίες για τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς, συγκλονιστική είναι η περιγραφή του ίδιου του Λάκη Σάντα, αυτού του σεμνού αγωνιστή, στο βιβλίο του «Μια νύχτα στην Ακρόπολη…» (εκδόσεις «Βιβλιόραμα»). 
    Ποιός Έλληνας δεν είναι περήφανος για εκείνη την πράξη;
    Ναι, αλλά τότε υπήρχαν και εκείνοι που έλεγαν αυτά: 

«Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπηξαίρεσαν εν ώρα νυκτός, την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν, επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. (…) Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο (…) πράξιν (…).  Το Ελληνικό Έθνος αποδέχθη την σημαίαν του Νέου Ράιχ, που δημιούργησεν η μεγαλοφυής διάνοια του Αδόλφου Χίλτερ, ως σημαίαν ενός υπό πάσαν άποψιν μεγάλου και ανέκαθεν φίλου προς την Ελλάδα λαού, ως εν σύμβολον αποκαταστάσεως μιας ειρηνικής περιόδου, ως εν σύμβολον δικαιοσύνης (…) και πολιτισμού. Και είναι βέβαιον ότι αν ο δράσται του εγκλήματος της, περιήχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας».

Η εφημερίδα «Βραδυνή» της 1^ης Ιουνίου 1941 καταγγέλλει σαν «παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας» αυτούς που κατέβασαν την χιτλερική σημαία η οποία αξίζει «την προσήκουσαν τιμήν και τον ειλικρινή σεβασμόν»…

    Μέσα στη ναζιστική σκλαβιά ορθώθηκε το ανάστημα του αδούλωτου λαού για την αποτίναξη του φασιστικού ζυγού, για την εθνική απελευθέρωση και την αναδημιουργία της Ελλάδας.
    Ο λαός ακολούθησε το δικό του μεγαλειώδη δρόμο, τον αγώνα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως τον είχε περιγράψει ήδη από την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου – μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας – ο Νίκος Ζαχαριάδης στο ιστορικό του πρώτο γράμμα της 31 Οκτώβρη 1940:

    «Προς το λαό της Ελλάδας

Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…)»

Και το γράμμα του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κατέληγε:

«Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας».

    Ο λαός μας, αρνούμενος την καταχνιά της κατοχής που πλάκωσε τη χώρα τον Απρίλη του ’41, πιάνοντας το νήμα του ‘21, απειθαρχώντας στα κελεύσματα της συνθηκολόγησης, χωρίς να διαπραγματευτεί τίποτα από την τιμή και την Ιστορία του, τράβηξε το δρόμο του μεγαλείου και της θυσίας, όπως ακριβώς περιγραφόταν σε εκείνο το πανό του ΕΑΜ:

«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»       

    Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν και εκείνοι οι προσκυνημένοι, τα ελληνόφωνα όργανα του κατακτητή, τα φασιστικά Τάγματα Ασφαλείας και της θηριωδίας, προς τα οποία επιδαψίλευαν δάφνες ο Χίτλερ και ο Χίμλερ:

    Το κατέβασμα του αγκυλωτού από την Ακρόπολη ήταν και είναι πράξη υψιστου συμβολισμού. Ημέρα μνήμης και τιμής για τους πραγματικούς πατριώτες, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά. Και ο όρκος τους ήταν αυτός:

   «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του» (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).

    Αλλά και τότε δεν έλειψαν εκείνοι που βρέθηκαν απέναντι στον ελληνικό λαό. Εκείνοι που βγήκαν από τις τάξεις του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και τα χωριά. Υπήρχαν οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες.
    Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

    Η τιμή, λοιπόν, για εκείνους που ‘έδωσαν τη ζωή τους για την τιμή και την λευτεριά αυτού του τόπου, πάει χέρι – χέρι με την αιώνια καταισχύνη που θα κουβαλάνε όσοι πρόδωσαν κι όσοι προσπαθούν να κρύψουν την απουσία των προγόνων τους και τη δική τους πίσω από την «αθώα» φρασούλα: «Τότε όλοι οι Έλληνες ήταν “ένα”»….                   
    Ε, όχι βέβαια!

• Ο ελληνικός λαός που πολεμούσε τους Γερμανούς στις πόλεις και στα βουνά, σε σχέση με τους άλλους, εκέινους που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους - μαζί με το χρυσό της χώρας – και τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα «χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου, δεν είναι «ένα», είναι «δυο – και μάλιστα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους – πράγματα». 
• Ήταν άλλο πράγμα το ΕΑΜ κι άλλο εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ, οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι. Στους οποίους, αν και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα..
•  Άλλο πράγμα οι εκτελεσμένοι στον τοίχο της Καισαριανής κι άλλο πράγμα οι «Τσολάκογλου» και οι «Ραλληδες». Άλλο πράγμα ο Έκτωρ Τσιρονίκος, ο  δοσίλογος και συνεργάτης των Γερμανών επί Κατοχής. Ο αντιπρόεδρος στη γερμανοδιορισμένη «κυβέρνηση» του Ιωάννη Ράλλη, της κυβέρνησης δηλαδή των γερμανοτσολιάδωνπου ίδρυσε τα «Τάγματα Ασφαλείας». Κάτι τέτοιοι σαν τον Τσιρονίκο, με τέτοια «πατριωτική» προϋπηρεσία, είναι που απαρτίζουν τους «ήρωες» της Χρυσής Αυγής. Έτσι, στο περιοδικό της Χρυσής Αυγής, στη δεύτερη σελίδα, μέσα σε ειδικό πλαίσιο ώστε να τονίζεται ευδιάκριτα ο ναζισμός τους, δημοσιεύτηκε κείμενο (τεύχος Δεκέμβρη 1983) υπό τον τίτλο «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ», το οποίο καταλήγει ως εξής: «Γιατί ΕΜΕΙΣ, μόνο ΕΜΕΙΣ είμαστε ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, μελλοντικοί ανατροπείς της διαφθοράς, μελλοντικοί Δημιουργοί της Πολιτείας του Ήλιου, της Πολιτείας του Ελληνικού Μεγαλείου, της ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ». Η υπογραφή του εν λόγω δημοσιεύματος (και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα) είναι: «ΕΚΤΩΡ ΤΣΙΡΟΝΙΚΟΣ».

• Άλλο πράγμα αυτοί που έδωσαν την ψυχή, την καρδιά και το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας και για τη σωτηρία του λαού, κι άλλο οι μαυραγορίτες, τα κόμματά τους και οι εφημερίδες που έφταναν να δίνουν ακόμα και το παράγγελμα των εκτελεστικών αποσπασμάτων (!), αυτοί που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν: 

    «Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών» («Καθημερινή», 1/6/1941).                  

• Άλλο πράγμα ήταν αυτοί που πολεμούσαν και τραγουδούσαν «το ΕΑΜ μας έσωσε απ' τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» κι άλλο πράγμα οι «παπατζήδες» που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!
• Άλλο πράγμα ήταν αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ και τον Βαν Φλιτ, κι άλλο εκείνοι που για να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο ζητούσαν «εντυπωσιακή» ιμπεριαλιστική επέμβαση ξένων δυνάμεων στην Ελλάδα και τηλεγραφούσαν (Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944), στον Τσόρτσιλ τα εξής: 

«Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν» (Γ. Παπανδρέου: «Κείμενα», τόμος Β’ «Η απελευθέρωσις της Ελλάδος», εκδόσεις «Μπίρης», σελ. 147, Γ.Πετρόπουλος, Ριζοσπάστης, 1/12/2002).

• Άλλο πράγμα ήταν να κατεβάζεις την ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη κι άλλο πράγμα να εξεγείρεσαι εναντίον «της αντεθνικής ταύτης ενεργείας» («Αθηναϊκά Νέα», 2/6/1941)

    Να λοιπόν πουη Ιστορία και η αλήθεια είναι πεισματάρικα πράγματα. Και επιμένουν: Όπως και σήμερα, έτσι και τότε, «μαζί» και «ενωμένος» ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός. Οι δοσίλογοι και οι πατριδοκάπηλοι ήταν - και θα είναι πάντα - στην άλλη μπάντα.

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα