Το “δάσος - Λαγκάρντ” και το “δέντρο - Παπακωνσταντίνου”

    Με αφορμή την παραπομπή του πρώην υπουργού Γιώργου Παπακωνσταντίνου στο Ειδικό Δικαστήριο, και πέρα από την υπόθεση αυτή καθ’ αυτή, ορισμένες γενικότερες παρατηρήσεις:
    Πρώτη παρατήρηση: Το Κολοσσαίο δεν παύει να είναι Κολοσσαίο ακόμα κι όταν στην αρένα του ρίχνονται οι μέχρι χτες πραιτοριανοί του. Μάλιστα, όσο λιγότερος είναι ο «άρτος» για το λαό, τόσο περισσότερο έχουν ανάγκη οι άρχοντες του Κολοσσαίου να καταφεύγουν στα θεάματα για τον εξευμενισμό του πλήθους. Και τι πιο «καθαρτήριο» θέαμα, τι πιο «εξαγνιστική» παράσταση για τους δήμιους και τους πραίτορες, από την εικόνα ενός πραιτοριανού - δήμιου που τον ρίχνουν στα θηρία οι ίδιοι οι πραίτορες, οι ίδιοι οι δήμιοι.
    Αιώνες τώρα, αυτός είναι ένας από τους τρόπους για να αναπαράγεται το Κολοσσαίο. Αν χρειαστεί και όποτε χρειαστεί «τρώει» και κάποιους από τους δικούς του. Γιατί το θέμα, τελικά, είναι να βγαίνουν «καθαροί» οι άρχοντες του Κολοσσαίου. Να μπορούν να παριστάνουν τους «άτεγκτους». Κάποιες φορές η θυσία ενός πραιτοριανού καθίσταται αναγκαία προϋπόθεση ώστε να συνεχιστεί ο κανιβαλισμός. Η απανθρωπιά. Η σφαγή και η βαρβαρότητα. Και μάλιστα στο όνομα της δικαιοσύνης και της κάθαρσης...
    Δεύτερη παρατήρηση: Η σαπίλα του Κολοσσαίου αναγκάζει τα προπαγανδιστικά του θεωρεία να αναπροσαρμόζουν την τακτική τους. Άλλοτε η προπαγάνδα τους ισχυρίζεται πως όποιος μιλά για την «Κόπρο» που βασιλεύει στα υπόγεια και στα σαλόνια του Κολοσσαίου, τότε επιδίδεται στο αδίκημα της «ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής». Ως εκ τούτου υποκρίνονται τους «θιγμένους». Μιλούν για «λαϊκισμό». Ενίοτε μοιράζουν και εξυπνάδες του τύπου «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα»...
Άλλες φορές, όταν η πολιτική δυσωδία δεν κρύβεται με τίποτα, τα ίδια προπαγανδιστικά μαγειρεία μετατρέπουν την ανάγκη σε φιλοτιμία. Δηλαδή, αναγνωρίζουν την ύπαρξή της.
    Όμως, ταυτόχρονα, πασχίζουν να προωθήσουν τη θεωρία της «αποπολιτικοποίησης» αυτής της πολιτικής βρωμιάς. Θέλουν να λένε ότι η πολιτική της αρπαγής, η πολιτική της λοβιτούρας δεν έχει πολιτική αναφορά και προέλευση. Την υποβαθμίζουν. Την παρουσιάζουν σαν μια «ποινικού τύπου παραβατικότητα», με αυστηρά, μάλιστα, εξατομικευμένα χαρακτηριστικά. Θέλουν να κουκουλώνουν την πολιτική βρωμιά, λέγοντας ότι δεν προκύπτει, ούτε καν σχετίζεται με την πολιτική υπόσταση του δράστη, αλλά το πολύ - πολύ με τα ατομικά του χαρακτηριστικά, και τούτο ανεξαρτήτως της βρώμικης πολιτικής που αυτός υπηρετεί!
    Τρίτη παρατήρηση: Μας είπαν ότι η υπόθεση Τσουκάτου - Χριστοφοράκου αφορούσε τον Τσουκάτο ως άτομο και όχι ως δεξί χέρι ενός πρωθυπουργού και εκπρόσωπο ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος. Ότι η υπόθεση Μαντέλη - «Ζήμενς» αφορούσε τον Μαντέλη ως άτομο και όχι ως πρώην υπουργό και γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου. Η υπόθεση Τσοχατζόπουλου – μίζες αφορά τον Τσοχατζόπουλο ως άτομο και όχι ως αστικό πολιτικό οικοδόμημα. Τα «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του», οι «κουμπάροι», τα «δομημένα ομόλογα», τα «αναψυκτήρια», τα Βατοπέδια, τα Χρηματιστήρια αφορούν, μας λένε, κάποια πρόσωπα, αλλά - προς Θεού - δεν αφορούν την πολιτική που προωθούν αυτά τα πρόσωπα… Παρομοίως, ακούμε ότι η υπόθεση Παπακωνσταντίνου τελειώνει στον Παπακωνσταντίνου και ότι ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική των «Παπακωνσταντίνου». Αμ δε...
    Άλλωστε, οι κατηγορίες κατά Παπακωνσταντίνου για απόπειρα απιστίας και νόθευση εγγράφου, δείχνει ότι το πολιτικό θέμα δεν εξαντλείται στην ηθική του διάσταση όσον αφορά τις εξαδέλφες» του κυρίου Παπακωνσταντίνου (απόδειξη μάλιστα ότι τα συγγενικά του πρόσωπα απηλλάγησαν κάθε κατηγορίας). Διότι αν υπάρχει ηθικό ζήτημα με τις ενέργειες του πρώην υπουργού αυτό κι αν είναι πολιτικό. Οποιος, εντούτοις, επιλέξει να συνεχίσει να «ηθικολογεί» άνευ πολιτικού νοήματος περί των «εξαδέλφων» του Παπακωνσταντίνου, δεν έχει παρά να αναμετρηθεί με τον Μπαλζάκ. Ας ξεκινήσει μάλιστα το διάβασμα από το «Η εξαδέλφη Μπέττυ». Κι ας έρθει μετά να μιλήσουμε για το πόσο («μη»!) πολιτικό είναι το ζήτημα των ηθών της καλής αστικής μας κοινωνίας...
    Τέταρτη παρατήρηση: Σύμφωνα με τους αρχαγγέλους της «κάθαρσης» τρία είναι τα πιθανά ενδεχόμενα για την υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ»: Είτε ότι πρόκειται για έκφραση αλαζονείας του Παπακωνσταντίνου («έκανε ό,τι έκανε εφαρμόζοντας την τακτική του δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν»), είτε για ανοησία («έκανε ό,τι έκανε νομίζοντας ότι δε θα βγουν στη φόρα»), είτε για προβοκάτσια («δεν έκανα τίποτα, είναι όλα στημένα», όπως λέει ο ίδιος).
    Μόνο που υπάρχει και ένα τέταρτο ενδεχόμενο, για το οποίο δεν μιλούν καθόλου. Και δεν το αναφέρουν διότι δεν πρόκειται για ενδεχόμενο, αλλά για βεβαιότητα: Και η βεβαιότητα είναι πως η υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ», ανεξαρτήτως των πολιτικών προσώπων που εμπλέκονται και του τρόπου που εμπλέκονται σε αυτήν, συνιστά εκδήλωση και έκφραση κατάχρησης εξουσίας στο πλαίσιο μιας κτηνωδώς αντιλαϊκής και ανάλγητης εξουσίας!
    Εξηγούμαστε:
    α) Είναι αυτή η εξουσία που εξασφαλίζει σε μια χούφτα πλουτοκράτες να διακινούν δισεκατομμύρια σε τράπεζες και φορολογικούς παραδείσους, τα οποία είτε «νόμιμα και ηθικά» είτε παράνομα, είναι βγαλμένα από τον ιδρώτα και τους κόπους ενός λαού που λιμοκτονεί και που βλέπει τον πλούτο που παράγει να τον σφετερίζονται οι άρχοντες του καπιταλιστικού Κολοσσαίου.
    β) Αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη «λίστα Λαγκάρντ», την ίδια ώρα που από τη μια δίνει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ «ενισχύσεις» στους τραπεζίτες, από την άλλη ρίχνει τα 9/10 του λαού στη φτώχεια.
    γ) Είναι αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη «λίστα Λαγκάρντ», που την ίδια ώρα από τη μια παρέχει αφορολόγητο πετρέλαιο στους εφοπλιστές και από την άλλη έχει ρίξει τα 8/10 του πληθυσμού στην παγωνιά και στην αιθαλομίχλη.
    δ) Αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη «λίστα Λαγκάρντ», από τη μια μειώνει στους κεφαλαιοκράτες τη φορολογία και από την άλλη στέλνει στο φορολογικό απόσπασμα το σύνολο του λαού.
    ε) Είναι αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη λίστα Λαγκάρντ, που από τη μια παρέχει φοροασυλία σε μεγαλοφοροφυγάδες,σε  «οφ σορ» και σε πολυεθνικές που φοροαποφεύγουν μέσω Λουξεμβούργου, και την ίδια ώρα «κουρεύει» μισθούς, συντάξεις, Ταμεία, ζωές!
    στ) Η εξουσία που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε και χειρίζεται τη λίστα Λαγκάρντ» είναι που «κατσαδιάζει» το λαό για τη φορολογική του «ασυνειδησία» (!) και τον έχει μετατρέψει σε συλλέκτη αποδείξεων από τα... ψιλικατζίδικα.  
    Ανεξαρτήτως, λοιπόν, της υπόθεσης του κ.Παπακωνσταντίνου και της έκβασής της (ο οποίος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου και ο οποίος σε ατομικό επίπεδο πρέπει να κριθεί όπως του πρέπει και να του καταλογιστεί ότι του αξίζει):
    1^ο) Παιδιά αυτού του Κολοσσαίου (του καπιταλιστικού και ληστρικού) είναι και τα πάσης φύσεως «τρωκτικά», αλαζόνες, καταχραστές, που το υπηρετούν.
    2^ο) Στο ερώτημα «πόση επιείκεια αρμόζει» σε όλους αυτούς, υπάρχει μια και μοναδική αρμόζουσα απάντηση: Όση ακριβώς και στον πατροκτόνο που ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου με την αιτιολογία ότι έμεινε... ορφανός.
    3^ο) Όλοι αυτοί όχι μόνο δεν είναι αθώοι... λόγω καπιταλισμού, αλλά είναι δυο φορές ένοχοι γιατί ως πολιτικοί εκπρόσωποι του καπιταλισμού γνωρίζουν πολύ καλά ποια είναι η «Κόπρος» που διαχειρίζονται, ακόμα κι όταν δεν είναι βουτηγμένοι οι ίδιοι στις λάσπες της μέχρι το λαιμό.
    4^ο) Το γεγονός ότι το καθεστώς της διαφθοράς, της αρπαχτής, της πολιτικής δεσποτείας είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό, αυτό ουδόλως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υπερασπιστικό άλλοθι από πραιτοριανών του ενάντια στην «κακούργα καπιταλιστική κοινωνία».
    5^ο) Εφόσον οι πραιτοριανοί αποδειχτεί ότι είναι και λαμόγια, και αρπακτικά, και τρωκτικά, και κοινοί (εκτός από πολιτικοί) απατεώνες, τους αρμόζει σε προσωπικό – δικαστικό - κοινωνικό επίπεδο η ποινή, η τιμωρία και η καταισχύνη.
    6^ο - και εξόχως σημαντικό) Το εύλογο και απολύτως δικαιολογημένο αίτημα της τιμωρίας των ενόχων για τα σκάνδαλα δεν πρέπει να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισμού της πηγής των σκανδάλων, της δυσωδίας και της πολιτικής σατραπείας που περιβάλλει τους φορείς τους. Και η πηγή των σκανδάλων ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική βάση, του Κολοσσαίου.
    Εν κατακλείδι: Το «δάσος» της υπόθεσης της «λίστας Λαγκάρντ» είναι μια ακόμα απόδειξη ότι το ταξικό Κολοσσαίο δεν «καθαρίζεται». Δεν «ξεβρωμίζεται». Η βρωμιά του μπορεί να εξαλειφθεί μόνο εκ βάθρων. Μόνο με την εκθεμελίωση του Κολοσσαίου. Μόνο με την ανατροπή του και με τη συντριβή του από την ίδια του τη βάση.
    Το επαναλαμβάνουμε: Το «δάσος» της υπόθεσης της «λίστας Λαγκάρντ», που συνιστά εκδήλωση και έκφραση κατάχρησης εξουσίας στο πλαίσιο μιας κτηνωδώς αντιλαϊκής και ανάλγητης εξουσίας, δεν πρέπει να κρυφτεί πίσω από το «δέντρο» -Παπακωνσταντίνου.

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Ο Νόαμ Τσόμσκυ για την «αμερικανική βαριοπούλα» του πολέμου

«Στη Συρία και το Ιράκ, η ‘αμερικανική βαριοπούλα’ του πολέμου έχει το συνηθισμένο αποτέλεσμα». Αυτό υποστήριξε ο καθηγητής και συγγραφέας, Νόαμ Τσόμσκυ κατά την πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση στην εκπομπή «The Laura Flanders Show».

Μετάφραση – νοηματική απόδοση: Χρήστος Θ. Παναγόπουλος.

«Οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί αντλούν, κατά το συνήθη και προφανή τρόπο, την οργή των πολιτών που δέχονται επίθεση. Δεν τους αρέσει το Ισλαμικό Κράτος. Το μισούν, αλλά δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση να γίνεται στόχος επιθέσεων από τις αμερικανικές βόμβες», υπογράμμισε ο Τσόμσκι.

Ακολουθεί το κείμενο από τη συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκυ στην Λώρα Φλάντερς

Λώρα Φλάντερς: Ο πρόεδρος Ομπάμα διάλεξε τη δέκατη επέτειο από τη μάχη τη Φαλλούτζα (2004) προκειμένου να ανακοινώσει το διπλασιασμό της παρουσίας των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ. Κάποιοι από αυτούς τους στρατιώτες επιστρέφουν στην επαρχία Άνμπαρ, όπου βρίσκεται η Φαλλούτζα. Ο κόσμος μιλά για την κρίση που δημιουργεί το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), αλλά και την έλλειψη σωστών επιλογών από την πλευρά της Δύσης; Συμμερίζεστε την άποψη αυτή;

Νόαμ Τσόμσκι: Είναι ενδιαφέρον να το εξετάσει κανείς προσεκτικά. Πρώτα απ’όλα, η Φαλλούτζα υπήρξε μία από τις χειρότερες ωμότητες που έχουν συντελεστεί κατά τον 21ο αιώνα. Ο Πόλεμος του Ιράκ, από μόνος του, ήταν το χειρότερο έγκλημα του 21ου αιώνα. Η Φαλλούτζα ήταν πιθανόν το χειρότερο έγκλημα πολέμου που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού.

Συνολικά 7.000 πεζοναύτες επιτέθηκαν στη Φαλλούτζα, σκοτώνοντας κατά πάσα πιθανότητα όλους όσους βρίσκονταν εκεί. Τους αποκάλεσαν «αντάρτες» – ό,τι κι αυτό σημαίνει. Κατά την πρώτη ημέρα της εισβολής στη Φαλλούτζα, οι New York Times είχαν ως πρωτοσέλιδο φωτογραφία των πεζοναυτών να εισβάλουν στο γενικό νοσοκομείο, το οποίο αποτελεί έγκλημα πολέμου, και να ρίχνουν στο έδαφος όλους τους ασθενείς και τους γιατρούς, περνώντας τους χειροπέδες. Αυτό χαιρετίστηκε ως ένας θρίαμβος.

Όταν η αμερικανική διοίκηση του στρατού ρωτήθηκε για ποιο λόγο εισέβαλαν οι στρατιώτες στο νοσοκομείο, υποστήριξαν ότι επρόκειτο για ένα κέντρο προπαγάνδας των ανταρτών. [Είπαν ότι το νοσοκομείο] εξέδιδε αναφορές με αριθμούς θυμάτων και επομένως ήταν απολύτως νόμιμο να συντελεστεί ένα μεγάλο έγκλημα πολέμου.

Προφανώς, χρησιμοποιήθηκαν μη συμβατικά όπλα στη Φαλλούτζα και υπάρχουν αποδείξεις, τις οποίες οι διεθνείς υπηρεσίες δεν θέλουν να κοιτάξουν, όπως, για παράδειγμα, τα υψηλά επίπεδα καρκίνων και άλλων συνεπειών είτε εξαιτίας του απεμπλουτισμένου ουρανίου, είτε από κάποια άλλη αιτία.

Πρόκειται για μια απίστευτη ωμότητα κι εδώ στις ΗΠΑ γίνεται δεκτή ως μια νίκη. Ο μόνος λόγος που πλέον αναφέρεται ως τραγωδία, είναι επειδή οι πεζοναύτες πάλεψαν σκληρά, για να απελευθερώσουν τη Φαλλούτζα και τώρα βρίσκεται υπό τον έλεγχο των τζιχαντιστών του ISIS.

Λ.Φ.: Επομένως, τι θα κάνατε εάν ήσαστε εσείς ο πρόεδρος των ΗΠΑ;

Ν.Τ.: Καταρχάς, το Ισλαμικό Κράτος είναι ένα τερατούργημα. Δεν υπάρχει κάποιος εφικτός τρόπος, ώστε να το αντιμετωπίσει κανείς. Είναι κάπως δύσκολο να το φανταστεί κανείς αυτό ακολουθώντας το γράμμα του νόμου – το λέω αυτό με επιφύλαξη, επειδή είναι μια εξωφρενική ιδέα – αλλά υπάρχουν νόμοι και δεσμευόμαστε από αυτούς. Το αμερικανικό Σύνταγμα απαιτεί να τους τηρούμε, κάτι που, βεβαίως, δεν κάνουμε ποτέ.

Ένας από αυτούς τους νόμους είναι και η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών. Ένας τρόπος, ώστε να αντιμετωπίσουμε το Ισλαμικό Κράτος ακολουθώντας το γράμμα του νόμου θα ήταν να προσεγγίσουμε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και να ζητήσουμε να το ανακηρύξουν ως μια απειλή για την ειρήνη, κάτι που βεβαίως θα το έκαναν, και να οργανώσουν έναν τρόπο να απαντήσουν σε αυτό. Και μετά να ακολουθήσουν τη βούληση της διεθνούς κοινότητας. Μέσα από αυτό θα μπορούσε να προκύψει μια εύλογη απάντηση.

Η μονόπλευρη απάντηση των ΗΠΑ – κυρίως με το να χτυπούν τα πάντα με μια βαριοπούλα – δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Ο ανταποκριτής που ακολούθησε από πολύ κοντά όλο αυτό και είχε δίκιο από την πρώτη στιγμή, ο Πάτρικ Κόκμπερν, το περιγράφει απλά ως τη στρατηγική της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων».

Οι μεγάλες επίγειες δυνάμεις που μάχονται ενάντια στους τζιχαντιστές είναι προφανώς το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) και οι σύμμαχοί του στη Συρία. Έχουν, όμως, αποκλειστεί, επειδή τις αποκαλούμε «τρομοκρατική οργάνωση» και γι’αυτό δέχονται επίθεση. Ο σύμμαχός μας, η Τουρκία τους επιτίθεται και έτσι κι εμείς δεν τους παρέχουμε υποστήριξη.

Ήταν, όμως αυτοί που έσωσαν του Γιαζίντι και σταμάτησαν την προέλαση του ISIS στο ιρακινό Κουρδιστάν. Τους έχουμε αποκλείσει. Το μεγαλύτερο περιφερειακό κράτος, το οποίο θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το Ισλαμικό Κράτος είναι το Ιράν. Στην πραγματικότητα, οι Ιρανοί θα μπορούσαν να αφανίσουν τους τζιχαντιστές, ασκώντας μεγάλη επιρροή στο Ιράκ. Αυτοί, άλλωστε, είναι οι νικητές του πολέμου στο Ιράκ. Αλλά και αυτοί αποκλείονται για ιδεολογικούς λόγους.

Μια ακόμη πιο πολύπλοκη περίπτωση, για την οποία μίλησε ο Πάτρικ Κόκμπερν, είναι το τι θα κάνουμε με τον Άσαντ. Αλλά κι εδώ αποκλείεται η οποιαδήποτε λύση.

Στη Συρία και το Ιράκ, η «αμερικανική βαριοπούλα» του πολέμου έχει το συνηθισμένο αποτέλεσμα. Οι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ αντλούν, κατά το συνήθη και πλέον προφανή τρόπο, την οργή των πολιτών που δέχονται επίθεση. Δεν τους αρέσει το Ισλαμικό Κράτος. Το μισούν, αλλά δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση να γίνεται στόχος επιθέσεων από τις αμερικανικές βόμβες.

Υπήρχε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση στους New York Times, νομίζω πριν από μία εβδομάδα περίπου. Το κύριο άρθρο έπρεπε να έχει τίτλο: «Οι ΗΠΑ ανακηρύσσουν τον εαυτό τους ως τη μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση του κόσμου και είναι περήφανες γι’αυτό». Αυτό ήταν και το περιεχόμενο του άρθρου, αλλά, φυσικά, δεν είχε αυτό τον τίτλο. Ωστόσο, ήταν άκρως αποκαλυπτικό, όσο αποκαλυπτική ήταν και η έλλειψη απάντησης προς αυτό.

Το κύριο θέμα, λοιπόν, ήταν η αναφορά σε μια μελέτη της CIA, η οποία μόλις είχε δημοσιευθεί αναφορικά με την επέμβαση των ΗΠΑ και αφορούσε σχετικά με το τι λειτούργησε και τι δεν πήγε καλά αλλά και το γιατί δεν πήγε καλά. Χρησιμοποιούσε δηλώσεις του Ομπάμα, ο οποίος έλεγε ότι είχε εξουσιοδοτήσει ορισμένες μελέτες αυτού του είδους. Ήταν, μάλιστα, απογοητευμένος που αυτές δεν λειτούργησαν τόσο καλά. Μετά, ρίχνει κανείς μια ματιά στα παραδείγματα. Πρώτη παράγραφος του θέματος, τρία παραδείγματα: Κούβα, Αγκόλα, Νικαράγουα. Κάθε παράδειγμα κι ένας πόλεμος των Ηνωμένων Πολιτειών κατά της τρομοκρατίας.

Επομένως, εδώ, είμαστε ενώπιον τριών μεγάλων πολέμων κατά της τρομοκρατίας με φοβερές συνέπειες. Κάνουμε έρευνα: είχαν αποτέλεσμα; Δεν είχαν αποτέλεσμα; Στενοχωριόμαστε που δεν πήγαν καλά και ο πρόεδρος λέει ότι έχουμε καλύτερο τρόπο. Όμως και πάλι, ο τίτλος θα έπρεπε να γράφει: «Ναι, κηρύσσουμε τους εαυτούς μας ως το μεγαλύτερο κράτος τρομοκρατών του κόσμου. Και είμαστε περήφανοι για αυτό».

Λ.Φ.: Κι εδώ γεννάται ένα ακόμη μεγαλύτερο ερώτημα. Λέτε συχνά πως η συμβατική σοφία είναι μια πραγματικότητα μόνο μέσα στο μυαλό μας. Αυτό μας οδηγεί πίσω στην Ιστορία της ίδρυσης των Ηνωμένων Πολιτειών…

Ν.Τ.: Αυτό είναι σίγουρο.

Λ.Φ.: Μπορείτε να μας μιλήσετε για τις αρχές, πάνω στις οποίες υποτίθεται πως εδράζεται αυτή η χώρα σε αντιδιαστολή με αυτές που πιστεύετε ότι στην πραγματικότητα ενυπάρχουν σε αυτή; Διάβαζα πρόσφατα το εκπληκτικό βιβλίο του Έντουαρντ Μπάπτιστ,  «Το Μισό που Δεν Ειπώθηκε Ποτέ: Η Σκλαβιά και η Δημιουργία του Αμερικανικού Καπιταλισμού».

Ν.Τ.: Πάρτε το βιβλίο του Μπάπτιστ και συγκρίνετέ το με τους New York Times σήμερα το πρωί. Υπάρχει μια περιγραφή στην εφημερίδα για την απαίσια αντιμετώπιση που είχαν οι Γιαζίντι από τους τζιχαντιστές. Γυρίστε πίσω, τώρα στο βιβλίο του Μπάπτιστ: είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει. Δηλαδή, την αντιμετώπιση που είχαν οι σκλάβοι κατά το ήμισυ της αμερικανικής Ιστορίας και η οποία, στην πραγματικότητα, συνεχίζεται και είναι σχεδόν ταυτόσημη. Αυτή ήταν ακριβώς η αντιμετώπιση που είχαν.

Δεν είναι μόνο ένα είδος κακών ανθρώπων από τη Τζόρτζια, υπήρχαν χρηματοδότες και από τη Βοστόνη που είχαν εμπλακεί σε αυτό. Δεν είπαν ότι ήταν υπέρ της σκλαβιάς, αλλά ήταν χαρούμενοι στο να γίνουν πλούσιοι εξάγοντας πρώτες ύλες, που παράγονταν από την κορυφαία πηγή του 19ου αιώνα, που ήταν το βαμβάκι. Τότε, το βαμβάκι ήταν κάτι σαν το πετρέλαιο.

Επομένως, το πετρέλαιο – το βαμβάκι εξάγεται και εκείνοι βγάζουν ένα σωρό λεφτά και έτσι οι τράπεζες έχουν αρκετό χρήμα, ώστε να εισάγουν. Η χώρα αναπτύσσεται και γίνεται πλούσια, και στην πραγματικότητα, όπως λέει ο Μπάπτιστ, η οικονομία χτίστηκε στις πλάτες των Αφρικανών σκλάβων.

Λ.Φ.: Συνεπώς, ο καπιταλισμός ή όπως τον αποκαλείτε διαφορετικά, «η υπάρχουσα πραγματική καπιταλιστική δημοκρατία στις ΗΠΑ», είναι εξαγοράσιμος; Είναι αναμορφώσιμος;

Ν.Τ.: Αυτή είναι μια καλή αναπαράσταση του πόσο απομακρυσμένο είναι το σύστημά μας από τον καπιταλισμό. Είναι πολύ δύσκολο να σκεφτεί κανείς κάτι ως μεγαλύτερη παραβίαση των καπιταλιστικών αρχών και των αντίστοιχων της αγοράς από αυτή καθαυτή τη σκλαβιά. Εντούτοις, η χώρα εδράζεται σε δύο βασικές δεσμεύσεις: η πρώτη, η σκλαβιά, η οποία, κατά τον Μπάπτιστ, ήταν η πηγή όλων, κυρίως η πηγή της αναδυόμενης οικονομίας, συμπεριλαμβανομένης και της βιομηχανικής οικονομίας.  Η άλλη είναι η εξολόθρευση του ντόπιου πληθυσμού από την κρατική εξουσία. Ναι, αλλά τι σχέση έχει αυτό με τον καπιταλισμό;

Στην πραγματικότητα, αυτό οδηγεί στην παρούσα κατάσταση. Εάν έχεις ένα iPhone και ρίξεις μια ματιά στα μέρη που το αποτελούν, πρακτικά όλα αυτά δημιουργούνταν εδώ και δεκαετίες μέσω του δημοσίου τομέα, της κυβερνητικής χρηματοδότησης, της έρευνας και της ανάπτυξης,

Λ.Φ.: Ο δημόσιος τομέας. Έχουμε πληρώσει γι’ αυτόν.

Ν.T.: Ναι, έχουμε πληρώσει γι’αυτόν. Και προσέξτε, ότι εκεί υπάρχει η αρχή του καπιταλισμού. Για παράδειγμα, φανταστείτε πως ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Και επενδύουμε χρήματα σε κάτι και είναι μια επένδυση με μεγάλο ρίσκο και εξακολουθούμε να βάζουμε χρήματα σ’αυτή για δεκαετίες. Και τελικά, βγαίνει κάτι από αυτό που αποφέρει κέρδος. Λοιπόν, σε μια καπιταλιστική κοινωνία υποτίθεται ότι εσύ είσαι αυτός που αποκομίζεις το κέρδος. Όμως, αυτό δεν συμβαίνει εδώ.

Λ.Φ.: Ναι, αλλά εάν είμαι ο Αμερικανός φορολογούμενος…

Ν.Τ.:  Πληρώνεις για δεκαετίες, κυρίως υπό το πρόσχημα ότι έρχονται οι Ρώσοι ή κάτι τέτοιο. Πληρώνεις για αυτό το είδος της έρευνας,ανάπτυξης και δημιουργικής εργασίας, που οδηγούν στην Τεχνολογική Επανάσταση, τους υπολογιστές, το Διαδίκτυο, το iPhone που χρησιμοποιείς, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα. Παίρνεις τίποτα πίσω;

Λ.Φ.: Δεν το έχω προσέξει.

Ν.Τ.: Το ίδιο ισχύει για τον Στιβ Τζομπς και τον Μπιλ Γκέιτς.

Λ.Φ.: Ωστόσο, στις μέρες μας δουλεύουμε πολύ με ανθρώπους που ενδιαφέρονται να αναπτύξουν εργασία μέσω συνεργειών και συνεργατικών δομών που αφορούν σε οικονομίες αλληλεγγύης. Έχει καμιά ελπίδα όλο αυτό;

Ν.Τ.: Όχι, νομίζω πως έχει νόημα. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν. Ο άνθρωπος που έχει γράψει τα περισσότερα για αυτό το θέμα είναι ο Γκαρ Αλπέροβιτς και πρόκειται για μια σπουδαία μελέτη. Στις μεσοδυτικές πολιτείες, όπως για παράδειγμα στο βόρειο Οχάιο, παρατηρείται μια εξάπλωση της εργασίας γύρω από επιχειρήσεις – όχι τεράστια αλλά ούτε και μικρή – η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για ένα διαφορετικό είδος κοινωνίας. Και προσέξτε ότι αυτές θα μπορούσαν να είναι ουσιώδεις, εάν υπήρχε αρκετή υποστήριξη από την πλευρά του λαού.

Ας γυρίσουμε, όμως, πίσω το χρόνο κατά δύο χρόνια. Τότε που ο Ομπάμα είχε εθνικοποιήσει εικονικά την αμερικανική αυτοβιομηχανία, που κατέρεε. Υπήρχαν πολύ λίγες δυνατότητες. Η πρώτη, φυσικά, ήταν αυτή που ακολούθησε η κυβέρνηση. Πακέτο οικονομικής στήριξης για τους ιδιοκτήτες, αντίστοιχο πακέτο στήριξης προς τις τράπεζες.

Υπήρχε, όμως, και μια άλλη δυνατότητα. Να τα δώσουν όλα στο εργατικό δυναμικό. Να επιδοτηθούν οι εργαζόμενοι, έτσι ώστε να παράγουν αυτά που έχουμε ως χώρα ανάγκη; Και τι έχουμε ανάγκη; Θα σας δώσω ένα προσωπικό παράδειγμα.

Η γυναίκα μου κι εγώ ήρθαμε με τρένο από τη Βοστόνη στη Νέα Υόρκη. Το τρένο έκανε μόλις μιάμιση ώρα περισσότερο να φτάσει σε σύγκριση με το 1950, όταν είχα πρωτοταξιδέψει με αυτό. Είτε στεκόταν ακίνητο, είτε πήγαινε πιο αργά κι από νταλίκες σε μποτιλιαρισμένο αυτοκινητόδρομο στο Κονέκτικατ.

Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο, όπου να συμβαίνει αυτό. Και αυτό είναι απλώς ένα σύμβολο της χώρας. Αυτή είναι η πλουσιότερη χώρα του κόσμου που έχει ασύγκριτα πλεονεκτήματα κι όμως καταρρέει.

Λ.Φ.: Πώς είδατε την είδηση για τη δέσμευση της Κίνας ως προς το πλαφόν στις εκπομπές ρύπων, η οποία χαιρετίστηκε ως μια επανάσταση στη συμφωνία των δύο χωρών για το θέμα αυτό;

Ν.Τ.: Κοιτάξτε, είναι καλύτερο απ’το τίποτα, αλλά δεν έχει οδηγεί και σε τίποτε περισσότερο. Και ενέχει πιθανούς κινδύνους, για τους οποίους καλό θα ήταν να έχουμε το νου μας. Προσέξτε πως αυτή είναι μια συμφωνία ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Θα μπορούσε να αποδειχθεί πως όλο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια υπονόμευση των διεθνών συμφωνιών και δεν είναι απίθανο πως θα μπορούσε ο σκοπός να είναι αυτός.

Όταν μιλάμε για τις κινεζικές εκπομπές ρύπων, θυμηθείτε πως αυτές είναι δικές μας. Η Κίνα κατασκευάζει, ας πούμε, το iPad που χρησιμοποιείτε αλλά υπάρχει ρύπανση και αυτή αφορά τις αμερικανικές αγορές. Επομένως, είναι μια μπλεγμένη ιστορία.

Λ.Φ.: Καλέσαμε τους φίλους μας από το Facebook να υποβάλουν ερωτήσεις στον καθηγητή Τσόμσκι και είναι πολλές και όλες αφορούν σε πολλά πεδία: Πώς καταλήξαμε σε αυτό το χάλι; Πώς θα μπορούσατε να περιγράψετε αυτό το χάλι και πώς μπορούμε να βγούμε από αυτό;

Μια γρήγορη ερώτηση, ειδικότερα ήταν: «Πώς αξιολογείτε τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία των αμερικανικών κινημάτων για κοινωνική δικαιοσύνη και με ποιο τρόπο θα συμβουλεύατε να μεγιστοποιήσουμε τα δυνατότητες και αντίστοιχα να ελαχιστοποιήσουμε τις αδυναμίες;»

Ν.Τ.:  Παραδοσιακά, το εργατικό κίνημα βρέθηκε στην προμετωπίδα της εξελικτικής κοινωνικής αλλαγής και για το λόγο αυτό αλλά και για άλλους δέχτηκε σκληρή επίθεση. Εν μέρει, φταίνε ο γραφειοκράτες των εργατικών κινημάτων, αλλά εν μέρει πρόκειται απλά για μια ανελέητη επίθεση του επιχειρηματικού κόσμου, ο οποίος λίγο ή πολύ κυβερνά την χώρα.

Τη στιγμή που μιλάμε, το εργατικό κίνημα δεν είναι πλέον τίποτα περισσότερο από μια σκιά σε σχέση με την πάλαι ποτέ εποχή. Θα μπορούσε να επιστρέψει. Υπήρξαν περίοδοι στην αμερικανική Ιστορία, όταν το εργατικό κίνημα είχε καταστραφεί – το 1920 είχε μερικώς εξολοθρευτεί, ενώ στις αρχές του ’30 ισχυροποιήθηκε εκ νέου – επομένως αυτό μπορεί να ξανασυμβεί.

Ωστόσο, με το εργατικό κίνημα να εμφανίζεται σοβαρά αποδυναμωμένο και τα ανεξάρτητα πολιτικά κόμματα να έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, παρατηρείται μια θεμελιώδης έλλειψη ως προς τη συνέχεια των ακτιβιστικών πολιτικών.

Ένα από τα πράγματα όπου ξόδεψα αρκετό χρόνο ήταν απλά να δίνει διαλέξεις σε ολόκληρη τη χώρα. Και η πιο σημαντική συμβολή σε αυτό είναι ότι αυτό οδηγεί τον κόσμο στην ίδια κοινότητα. Οι άνθρωποι μπορεί να κάνουν τα ίδια ακριβώς πράγματα σε διαφορετικές γειτονιές και να μη γνωρίζουν ο ένας τον άλλο. Και αυτό επεκτείνεται σε ολόκληρη τη χώρα. Αυτό που συμβαίνει εδώ δεν το γνωρίζει κάποιος που βρίσκεται αλλού κι αυτό είναι μια σοβαρή αδυναμία.

Λ.Φ.: Μια από τις άλλες ερωτήσεις που λάβαμε από τη σελίδα μας στο Facebook ήταν από κόσμο που ρωτά για τις προσδοκίες που δημιουργεί το κίνημα που ξεπήδησε από τη σύγκρουση στο Φέργκιουσον, τον ρόλο της αστυνομίας και τη στρατικοποίηση της αστυνομίας στην κοινωνία μας. Βλέπετε να γεννώνται κάποιες προσδοκίες για τη δημιουργία ενός ευρύτερου αντιρατσιστικού κινήματος κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα από αυτή την κινητοποίηση;

Ν.Τ.: Υπάρχουν προσδοκίες, αλλά θα είναι πολύ δύσκολο. Πρόκειται για μια πολύ ρατσιστική κοινωνία. Εννοώ πως όλο αυτό είναι αρκετά σοκαριστικό. Αυτό που συμβαίνει κατά τα τελευταία 30 χρόνια σε ό,τι αφορά τους Αφροαμερικανούς, στην πραγματικότητα μοιάζει με αυτό που περιγράφει ο Μπάπτιστ στα τέλη του 19ου αιώνα. Θυμηθείτε τι έγινε: οι συνταγματικές διατάξεις κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο υποτίθεται πως θα απελευθέρωναν τους Αφροαμερικανούς σκλάβους.

Είχε να κάνει με μια περίοδο δέκα ετών όταν σοβούσε η διαμάχη Βορρά-Νότου, η οποία στην ουσία έδινε το δικαίωμα στις πολιτείες που υποστήριζαν πρωτύτερα τη σκλαβιά να κάνουν ό,τι θέλουν. Και αυτό που έκαναν ήταν να ενοχοποιήσουν τη ζωή των μαύρων σε όλες τις εκφάνσεις της.

Πάνω στο θέμα αυτό, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που έχουν γραφτεί ήταν «Η Σκλαβιά με Άλλο Όνομα» του Ντάγκλας Μπλάκμον. Μαύροι άνδρες, αλλά και γυναίκες ρίχνονται στη φυλακή, όπου μετατρέπονται στο τελειότερο εργατικό δυναμικό, πολύ καλύτερο από τους σκλάβους. Εάν είσαι ιδιοκτήτης σκλάβων, πρέπει να διατηρείς το κεφάλαιό σου ζωντανό. Εάν αυτό το κάνει για σένα το ίδιο το κράτος, είναι εκπληκτικό. Ούτε απεργίες, ούτε ανυπακοή. Το τέλειο εργατικό δυναμικό.

Πολλά από όσα διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Βιομηχανικής Επανάστασης στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα βασίστηκε σε αυτή την λογική. Κι αυτό, στην πραγματικότητα, κράτησε έως το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε δημιουργήθηκε η ανάγκη για δωρεάν εργατικά χέρια στην πολεμική βιομηχανία. Ύστερα από αυτό πέρασαν τουλάχιστον δύο δεκαετίες, κατά τις οποίες οι Αφροαμερικανοί μπορούσαν να έχουν μια ευκαιρία να ενταχθούν στην κοινωνία. Ένας μαύρος εργάτης μπορούσε να βρει δουλειά σε κάποια αυτοκινητοβιομηχανία. Τα συνδικάτα ήταν ακόμη λειτουργικά. Θα μπορούσε, ίσως, να αγοράσει ένα μικρό σπίτι και να στείλει το παιδί του στο κολλέγιο ή κάτι τέτοιο.

Από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 οδηγηθήκαμε εκ νέου στην ποινικοποίηση της ζωής των μαύρων. Ονομάζεται «πόλεμος κατά των ναρκωτικών», ο οποίος στην ουσία είναι ένας ρατσιστικός πόλεμος. Ο Ρόναλντ Ρίγκαν ήταν ένας ακραίος ρατσιστής και το αρνήθηκε. Και ολόκληρος ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών είναι σχεδιασμένος έτσι, ώστε να είναι αδύνατο για τους εκπροσώπους της κοινότητας των μαύρων αλλά και των ισπανόφωνων να μπορούν να είναι μέλη αυτής κοινωνίας.

Εάν ρίξει κανείς μια ματιά στην αμερικανική Ιστορία, οι πρώτοι σκλάβοι ήρθαν το 1619, ήτοι σχεδόν πριν από μισή χιλιετία. Υπήρξαν τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις δεκαετίες, κατά τις οποίες οι Αφροαμερικανοί είχαν περιορισμένο βαθμό ελευθεριών, όχι ολότελα, αλλά τουλάχιστον ορισμένες.

Και φυσικά, για τις μαύρες ελίτ υπάρχουν ορισμένα προνόμια, αλλά μιλώ για το σύνολο του πληθυσμού, που ποινικοποιήθηκε εκ νέου και μετατράπηκε σε ένα εργατικό δυναμικό σκλάβων. Αυτή είναι η αμερικανική Ιστορία και το να δραπετεύσεις από αυτή δεν είναι εύκολο πράγμα.

Εάν ρίξετε μια ματιά στις εκλογές, ας πούμε τις τελευταίες εκλογές, θα καταλάβετε ότι πρόκειται για έναν εμφύλιο πόλεμο. Οι κόκκινες πολιτείες είναι η συνομοσπονδία. Αυτή η προέκταση είναι λίγο υπερβολική, αλλά πάνω-κάτω έτσι είναι. Αυτή είναι η πραγματική μάχη. Αυτά τα δύο θεμελιώδη εγκλήματα, η σκλαβιά και η εξολόθρευση του ντόπιου πληθυσμού, τα κουβαλάμε μαζί μας. Δείτε τους καταυλισμούς των Ινδιάνων σήμερα. Δεν είναι ωραίο το θέαμα.

Λ.Φ.: Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να μιλήσουν πολύ σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν, αλλά θα ήθελα να σας υποβάλω κι άλλη μία σημαντική ερώτηση που ήρθε χθες από το κίνημα «Democracy Now!». Δεν γνωρίζω εάν και κατά πόσο το έχετε ακούσει, αλλά υπήρχαν φήμες που εξαπλώθηκαν σχετικά με την απρεπή συμπεριφορά σας απέναντι στον πατέρα της Έιμι Γκούντμαν σε τουριστικό θέρετρο…

Ν.Τ.: Το διάβασα. Δεν το διάβασα – κάποιος μου το έστειλε.

Λ.Φ.: Ο Βρετανός ηθοποιός και κωμικός, Ράσελ Μπραντ, θέλει να μάθει, εάν δαγκώσατε το αυτί του πατέρα της Γκούντμαν;

Ν.Τ.: Φοβάμαι πως όχι. Ήταν φίλος. Παραθερίζαμε σε ένα θέρετρο μαζί και βρισκόμασταν στις ίδιες κουκέτες. Και ήμαστε φίλοι και γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο για περίπου δύο χρόνια αλλά ποτέ δεν φτάσαμε ποτέ τόσο κοντά ο ένας τον άλλο, ώστε να του δαγκώσω του αυτί.

Λ.Φ.: Συνεπώς, για είμαστε ειλικρινείς και να μην το ωραιοποιούμε, όλο αυτό το ζήτημα περί καννιβαλισμού του Τσόμσκι…

Ν.Τ.: Δεν είναι αλήθεια. Λυπάμαι. Αλλά είναι ωραία ιστορία.

Λ.Φ.: Νόαμ, σε ευχαριστούμε πολύ, ήταν ωραίο που σε είχαμε εδώ σήμερα.

Πηγή: tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το μεγάλο παιχνίδι

Άρης Οικονόμου,

Senior Analyst (finance & markets)

Το ευρωπαϊκό monopoly συνεχίζεται, έχοντας φτάσει σε ένα καινούργιο σημείο, σε μία πολύ ενδιαφέρουσα καμπή – ξανά με οδηγό την Ελλάδα, την οποία ενδεχομένως θα ακολουθήσουν ορισμένες άλλες χώρες, χωρίς να εξαιρείται η Ιταλία και η Ισπανία. Πόσο μάλλον όταν πίσω από την Ελλάδα, η οποία έχει τοποθετηθεί ξανά στο μάτι του κυκλώνα, η Ευρώπη θέλει να κρύψει τη βόμβα της Ουκρανίας – τυχόν χρεοκοπία της οποίας θα οδηγήσει τη σύγκρουση της Δύσης με τη Ρωσία στα άκρα.
Ειδικότερα οι αγορές, οι οποίες γνώριζαν πως η Τρόικα δεν θα αποδεσμεύσει τη δόση των 7,1 δις € χωρίς να έχει εξασφαλίσει δεσμεύσεις, προβλέπουν πως δεν θα ακολουθήσει η εκλογή προέδρου εντός του μήνα, με αποτέλεσμα να προκηρυχθούν πρόωρες εθνικές εκλογές κάπου στο Φεβρουάριο – αν και θα μπορούσαν να επιβάλλουν την εκλογή προέδρου οι Έλληνες Πολίτες, εάν πράγματι το επιθυμούσαν, τους οποίους όμως δεν υπολογίζουν πλέον οι αγορές, γνωρίζοντας πως είναι τρομοκρατημένοι και δεν αντιδρούν.Συνεχίζοντας, οι αγορές έχουν την άποψη ότι, οι εθνικές εκλογές δεν θα αναδείξουν την επόμενη κυβέρνηση, αφού κανένα κόμμα δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία ή τη συνεργασία των άλλων, οπότε η χώρα θα οδηγηθεί σε καινούργιες – γεγονός που σημαίνει πως για τέσσερις τουλάχιστον μήνες θα βασιλεύει η ασάφεια και η αστάθεια, εάν υποθέσουμε πως δεν θα συνοδευθούν με εσωτερικές αναταραχές και εξεγέρσεις.
Ο χρόνος λοιπόν που έχουν στη διάθεση τους για να παίξουν το μεγάλο παιχνίδι τους (Colpo colpo) είναι πάρα πολύ μεγάλος – με δεδομένο το ότι, τα τεράστια ποσά που διακινούν τους επιτρέπουν μεγάλα κέρδη, ακόμη και στις μικρότερες διακυμάνσεις των τιμών. Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη του ελληνικού χρηματιστηρίου, μετά την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ.
.


Περαιτέρω, ξεκινώντας από τις μετοχές του ελληνικού χρηματιστηρίου, πολλοί κερδοσκόποι μαζί, συνεργαζόμενοι συνήθως μεταξύ τους, αγοράζουν εν πρώτοις παράγωγα προϊόντα, με τα οποία στοιχηματίζουν στην πτώση του δείκτη ή κάποιας μετοχής – φυσικά με μόχλευση, η οποία τους επιτρέπει τον πολλαπλασιασμό των δικών τους κεφαλαίων.
Αμέσως μετά αρχίζουν να πουλούν μαζικά τις μετοχές των ελληνικών εταιρειών που έχουν στην κατοχή τους – με αποτέλεσμα τόσο ο δείκτης, όσο και οι μετοχές να οδηγούνται στο κόκκινο. Αυτό συμβαίνει επειδή η μαζική πώληση μετοχών εκ μέρους τους αιτιολογείται, ως δήθεν φόβος απέναντι στην προβλεπόμενη πολιτική αστάθεια – οπότε δεν θεωρείται τέχνασμα από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, παρασύροντας τους σε πανικοβλημένες ενέργειες.
Στα πλαίσια αυτά  οι μικρομέτοχοι, ως επί το πλείστον εγχώριοι επενδυτές, καθώς επίσης οι ιδιοκτήτες εισηγμένων εταιρειών, τρομοκρατούνται, πουλώντας με ζημία τις μετοχές τους - οπότε η πτώση επιταχύνεται, φτάνοντας ακόμη και στην κατάρρευση, όπως διαπιστώθηκε την προηγούμενη Τρίτη. Οι κερδοσκόποι λοιπόν κερδίζουν τεράστια ποσά από τα στοιχήματα τους στην πτώση – με τη βοήθεια των παραγώγων που είχαν αγοράσει «προνοητικά», πριν ακόμη ξεκινήσει το παιχνίδι.
Για παράδειγμα, εάν κάποιος είχε στοιχηματίσει 100.000 € δικά του χρήματα στην πτώση του δείκτη τη Δευτέρα, έχοντας τα αυξήσει με τη μόχλευση στο 1.000.000 €, την Τρίτη, όπου ο δείκτης έπεσε κατά -12,78%, κέρδισε 127.800 €. Μέσα σε μία μόλις ημέρα λοιπόν κατάφερε να υπερδιπλασιάσει τα χρήματα του, ουσιαστικά χωρίς κανένα ρίσκο, αφού γνώριζε εκ των προτέρων τι θα συμβεί – εάν είχε στοιχηματίσει δε στην πτώση της τιμής της μετοχής της ΔΕΗ (-23%) το ίδιο ποσόν, θα κέρδιζε 230.000 €.
Θα μπορούσε βέβαια να ισχυρισθεί κανείς πως οι κερδοσκόποι χάνουν κάποια ποσά, αφού συνεχίζουν να πουλούν τις μετοχές που κατέχουν κατά τη διάρκεια της πτώσης. Εν τούτοις, πρόκειται για μία βραχυπρόθεσμη, θεωρητική εντελώς ζημία, η οποία εξαλείφεται πολύ γρήγορα – όταν οι κερδοσκόποι, έχοντας φτάσει στο πρώτο διάλειμμα του παιχνιδιού τους, αγοράζουν ξανά τις μετοχές που πούλησαν, σε πολύ χαμηλότερες τιμές.
Πριν αγοράσουν, στοιχηματίζουν προφανώς στην άνοδο του δείκτη, κερδίζοντας ξανά μεγάλα ποσά - ενδεχομένως ανάλογα με αυτά που κέρδισαν κατά την πτώση (τα 127.800 € του παραδείγματος μας). Έτσι ολοκληρώνουν την πρώτη «επέλαση» τους, σχεδιάζοντας την αμέσως επόμενη – την οποία συνήθως συνδέουν με κάποιο πολιτικό γεγονός, χωρίς να διστάσουν να χρηματοδοτήσουν ορισμένα ΜΜΕ, για να συμβάλλουν στο παιχνίδι τους (με τη βοήθεια της παραπληροφόρησης ή του εκφοβισμού αυτών που τα παρακολουθούν ή που τα διαβάζουν).
Εάν η συγκεκριμένη διαδικασία διαρκέσει τέσσερις μήνες, όπως προβλέπεται, με σημαντικά εκλογικά νέα στις ενδιάμεσες περιόδους, αφενός μεν οι κερδοσκόποι θα πλουτίσουν, με μηδενικό ρίσκο και χωρίς κανέναν κόπο, αφετέρου όλοι οι υπόλοιποι, οι μη «μυημένοι» κατά κάποιον τρόπο, θα χάσουν – αφού συνήθως εισέρχονται στο «μεγάλο παιχνίδι» πολύ αργά και φεύγουν αρκετά ενωρίς, εγγράφοντας συνεχώς νέες ζημίες.
Με δεδομένο δε το ότι, η μεγάλη πτώση ή η μεγάλη άνοδος του χρηματιστηρίου, καθώς επίσης τα εκάστοτε νέα από το εκλογικό μέτωπο, επηρεάζουν ανάλογα την αγορά των ελληνικών ομολόγων, τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS, ανέβηκαν κατά 26% σε ελάχιστο χρόνο), τα χρηματιστήρια των άλλων χωρών της Ευρωζώνης και ιδίως αυτά του Νότου, οι κερδοσκόποι μπορούν να αποκομίσουν τεράστια οφέλη – διαθέτοντας πολλές εναλλακτικές δυνατότητες να στοιχηματίσουν, σε ένα μεγάλο καζίνο που ουσιαστικά χειραγωγείται από τους ίδιους. 
Σε κάθε περίπτωση, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, το χρηματιστήριο ανεβαίνει όταν κανείς δεν το περιμένει, οπότε οι μικρομέτοχοι τρέχουν να αγοράσουν σε υψηλότερες τιμές, πέφτει επίσης όταν κανένας δεν το περιμένει, οπότε ξανά οι ίδιοι πουλούν όσο-όσο, με ζημία, ενώ η όλη διαδικασία επαναλαμβάνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα – τα οποία οι κερδοσκόποι καθορίζουν με μαεστρία, μέσω της από κοινού χειραγώγησης των τιμών, με ανοιχτές αγοραπωλησίες, με ενδιάμεσα μικρά στοιχήματα κοκ.
Περαιτέρω, η τραγωδία των παρατεταμένων εκλογών, προσφέρει μία ακόμη ευκαιρία στους κερδοσκόπους – αφού προκαλεί συζητήσεις που αφορούν ακόμη μία φορά την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, τη χρεοκοπία της, την κατάρρευση του κοινού νομίσματος κλπ. Οι συζητήσεις αυτές μετατρέπονται σε ειδήσεις από τα ΜΜΕ, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια ίσως του χρηματισμού τους από τους κερδοσκόπους, οπότε οι ευκαιρίες πολλαπλασιάζονται – στις μετοχές, στους δείκτες, στα νομίσματα, στα ομόλογα, στα ασφάλιστρα κινδύνου κοκ.
Από την άλλη πλευρά η όλη διαδικασία, εκτός από τις ζημίες που προκαλεί στους Έλληνες και στην Ελλάδα, απαξιώνει τα δημόσια και ιδιωτικά πάγια περιουσιακά στοιχεία της χώρας – τα ακίνητα, τις επιχειρήσεις κοκ. Για παράδειγμα, μόνο η ΔΕΗ έχασε κεφαλαιοποίηση πάνω από 1 δις € μέσα σε ένα περίπου έτος – κυρίως βέβαια την εβδομάδα που διανύουμε, αφού σε μία μόνο ημέρα η εταιρεία έχασε το 23% της συνολικής της αξίας (κεφαλαιοποίησης).
Έτσι λοιπόν γίνεται κατά πολύ ευκολότερη η λεηλασία της Ελλάδας, καθώς επίσης η χρεοκοπία πολλών επιχειρήσεων και ιδιωτών – από τους οποίους κατάσχονται και πλειστηριάζονται οι περιουσίες τους, στις εξευτελιστικές τιμές που δημιουργούνται με τη βοήθεια των κερδοσκόπων.
Ολοκληρώνοντας, οι κερδοσκόποι εύχονται και ελπίζουν, «βοηθώντας» όσο περισσότερο μπορούν, να μην εκλεγεί πρόεδρος εντός του μήνα, να ενταθεί η πόλωση, να μην συνεννοηθούν ποτέ τα αντίπαλα κόμματα, να υπάρξουν εσωτερικές αναταραχές, να διεξαχθούν πρόωρες εθνικές εκλογές, καθώς επίσης να είναι τουλάχιστον διπλές – ή δυνατόν να επεκταθεί η πολιτική κρίση σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, καθώς επίσης στην Ευρωζώνη, πολλαπλασιάζοντας τις ευκαιρίες τους για αποκόμιση κερδών.
Όπως φαίνεται δε θα δικαιωθούν, αφού το διαβρωμένο πολιτικό σκηνικό της χώρας αδιαφορεί για την πατρίδα του - ενώ δεν έχει κανέναν ηθικό ενδοιασμό να θυσιάσει τους Έλληνες στο βωμό της αδιαλλαξίας, του καιροσκοπισμού, της απίστευτης ιδιοτέλειας και των φιλοδοξιών του.
Πηγή: Analyst.gr.

Διαβάστε περισσότερα

Κατάθλιψη ή μελαγχολία; Τα σημάδια που δεν πρέπει να αγνοήσεις

Η κα Άρτεμις Μίχα, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια και Επόπτης Συναισθηματικού Τομέα Σφαιρικής Αντιληπτικότητας, εξηγεί πού βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή.

Πάει καιρός που η Ηλιάννα νιώθει πως κάτι δεν πάει καλά. Τα πρωινά τα περνάει ψάχνοντας τις αγγελίες για δουλειά αν και είναι πλέον σίγουρη ότι το τηλέφωνο δεν πρόκειται να χτυπήσει. Την είχαν καλέσει για δυο συνεντεύξεις πριν από τρεις μήνες, αλλά από τότε τίποτα. Θέλει μόνο να μένει ξαπλωμένη στο κρεβάτι και να βυθίζεται στα όνειρά της. Και πάλι, όμως, το πρωί ξυπνάει πάντα κουρασμένη. Όρεξη για φαγητό, δεν έχει. Ούτε να βγει με τις φίλες της, όπως παλιά. Άλλωστε οι δύο κολλητές της πλέον έχουν αγόρι, αλλά και μόνες τους να κανονίσουν, εκείνη τις συναντάει απρόθυμα και στο τέλος της βραδιάς αισθάνεται το κενό μέσα της ακόμα μεγαλύτερο.
Πρόκειται απλώς για μια περίοδο θλίψης ή μελαγχολίας ή μήπως φλερτάρει επικίνδυνα με την κατάθλιψη; Πού βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε μια -αντικειμενικά- δύσκολη περίοδο, κατά την οποία βιώνουμε έντονα αρνητικά συναισθήματα, και στην ψυχική διαταραχή που σύμφωνα με παγκόσμιες έρευνες επηρεάζει 1 στα 20 άτομα διεθνώς;
Η κα Άρτεμις Μίχα, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια και Επόπτης Συναισθηματικού Τομέα Σφαιρικής Αντιληπτικότητας (www.sferiki.gr), εξηγεί ποια είναι τα σημάδια που δεν πρέπει να αγνοήσουμε και τα οποία θα πρέπει να μας κινητοποιήσουν ώστε να ζητήσουμε βοήθεια από έναν ειδικό της ψυχικής υγείας αν πιστεύουμε ότι εμείς ή κάποιος δικός μας άνθρωπος πάσχει από κατάθλιψη.

ΟΙ ΔΥΟ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΜΕΛΕΤΑ ΕΝΑΣ ΕΙΔΙΚΟΣ
Δύσκολες φάσεις περνάμε όλοι. Ο πόνος, για παράδειγμα, που μας προκαλεί ένας χωρισμός, η απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου ή της δουλειάς μας είναι μεγάλος και χρειάζεται χρόνος ώστε η καρδιά μας να μαλακώσει έπειτα από ένα τέτοιο γεγονός. Όπως όμως εξηγεί η κα Μίχα, κάτι τέτοιο απέχει πολύ από τον ορισμό της κατάθλιψης. Η θλίψη ή η μελαγχολία που ίσως βιώνουμε σε τέτοιες καταστάσεις είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα, μια φυσιολογική αντίδραση όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο στη ζωή μας. Από την άλλη, η κατάθλιψη είναι μια μονιμότερη διαταραχή που επηρεάζει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά μας και συνοδεύεται και από σωματικές εκδηλώσεις, ενώ δεν εξαρτάται αναγκαστικά από εξωτερικούς παράγοντες. Τα κριτήρια που τραβούν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις -την κατάθλιψη και τα έντονα αρνητικά συναισθήματα θλίψης/μελαγχολίας- είναι δύο:

Η ένταση των συμπτωμάτων. Είναι πολύ διαφορετικό να περνάει κανείς μια περίοδο κατά την οποία, για παράδειγμα, βιώνει έντονη θλίψη, από το να πάσχει από κατάθλιψη. Διότι, όπως εξηγεί η κα Μίχα, στη δεύτερη περίπτωση, η ένταση με την οποία βιώνουμε τα αρνητικά συναισθήματα είναι τόσο μεγάλη ώστε αυτά δεν μας αφήνουν να λειτουργούμε σε απλά πράγματα στην καθημερινότητά μας – με απλά λόγια, δεν μπορούμε να κάνουμε βασικά πράγματα, όπως το να φροντίσουμε την καθαριότητά μας, να κάνουμε μπάνιο, να φάμε, να δουλέψουμε ή να κοιμηθούμε. Όμως όταν κάποιος νιώθει συνεχώς μελαγχολία, είναι πολύ εύκολο να την ορίσει ως κατάθλιψη. Νιώθει το βάρος αυτών των συναισθημάτων τόσο μεγάλο ώστε εύκολα μπορεί τα το βαφτίσει κατάθλιψη. Πράγματι, επιβεβαιώνει η κα Μίχα, η διαφορά δεν είναι ευδιάκριτη και εκεί είναι που χρειάζεται η γνώμη ενός ειδικού της ψυχικής υγείας. Ένας ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής ή ψυχίατρος είναι σε θέση να διακρίνει πότε η ένταση των συμπτωμάτων είναι τέτοια ώστε να μιλάμε για κατάθλιψη.

Η διάρκεια των συμπτωμάτων. Η Κατερίνα, μετά το χωρισμό της, την τελευταία εβδομάδα περνάει μια φάση που θέλει συνεχώς να κλαίει. Ξυπνάει το πρωί θλιμμένη και το απόγευμα μόλις γυρίσει από τη δουλειά το πρώτο πράγμα που κάνει μόλις μπει στο σπίτι είναι να ακουμπήσει την πλάτη της στην πόρτα και να ξεσπάσει σε κλάματα. Η Κατερίνα πιστεύει ότι πάσχει από κατάθλιψη. Παρόλα αυτά, όπως εξηγεί η κα Μίχα, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το ότι όση ώρα είναι στη δουλειά ξεχνιέται και δεν νιώθει την ανάγκη να κλάψει, δείχνει πως αυτό που περνάει δεν είναι κατάθλιψη. «Διότι για να μιλήσουμε για κατάθλιψη, θα πρέπει τα συμπτώματα να διαρκούν πάνω από 2 εβδομάδες, κάθε μέρα ΚΑΙ για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας».

ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Για να μπορέσει, λοιπόν, ο ειδικός της ψυχικής υγείας να καταλήξει στο αν κάποιος πάσχει πράγματι από κατάθλιψη ή περνάει μια φυσιολογική περίοδο κατά την οποία βιώνει θλίψη ή μελαγχολία, εξετάζει τα συμπτώματα που εμφανίζονται, αξιολογώντας τα πάντα σε σχέση με την ένταση και τη διάρκειά τους. Σύμφωνα με το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM-IV) της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας, για να μιλήσουμε για κατάθλιψη, χρειάζεται κάποιος να εκδηλώνει τουλάχιστον 5 από τα παρακάτω συμπτώματα, για περισσότερο από 2 εβδομάδες, σχεδόν ολόκληρη τη μέρα και κάθε μέρα.  

• Να νιώθει θλίψη ή μια αίσθηση κενού για περισσότερο από 2 εβδομάδες, σχεδόν ολόκληρη τη μέρα και κάθε μέρα. Η Κωνσταντίνα ανησυχεί πως ο Ηλίας, ο άντρας της, ίσως πάσχει από κατάθλιψη γιατί εδώ και καιρό δεν βλέπει κανένα νόημα στη δουλειά του. Δεν θέλει να πηγαίνει στη δουλειά, συνεχώς νιώθει πεσμένος γιατί πιστεύει πως ό,τι και να κάνει στο γραφείο «τίποτα δεν αλλάζει», ενώ η κακή του διάθεση φυσικά γυρίζει και στο σπίτι μαζί του. Όμως, όπως εξηγεί η κα Μίχα, το ότι παρόλα αυτά, ο Ηλίας απολαμβάνει πραγματικά το χρόνο που περνάει με τα παιδιά τους και ασχολείται με το διάβασμα και το παιχνίδι τους με χαρά, είναι δείγμα του ότι αυτή η αίσθηση κενού δεν είναι γενικευμένη ώστε να μιλάμε για κατάθλιψη.
• Να νιώθει απαισιοδοξία, αναξιότητα ή υπερβολική ενοχή για περισσότερο από 2 εβδομάδες, σχεδόν ολόκληρη τη μέρα και κάθε μέρα. Είσαι μόνη σου σχεδόν τρία χρόνια και είσαι πεπεισμένη πια πως αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει . Έχεις βγει πολλά ραντεβού, έχεις αφήσει στην άκρη πολλές από τις «προδιαγραφές» που παλιά θεωρούσες απαραίτητες για να κάνεις σχέση, αλλά πλέον απλώς δεν πιστεύεις ότι υπάρχει περίπτωση να βρεις έναν σύντροφο με τον οποίο θα κάνεις μια ουσιαστική σχέση. Και εννοείται ότι όλο αυτό σε έχει ρίξει ψυχολογικά τόσο πολύ ώστε σπάνια έχεις καλή διάθεση, ενώ έχεις αρχίσει να πιστεύεις ότι μάλλον εσύ φταις που δεν βρίσκεις σύντροφο. Αν όμως αυτή η απαισιοδοξία αφορά μόνο το κομμάτι της προσωπικής σου ζωής και, αντίθετα, όσον αφορά τα επαγγελματικά σου τα πηγαίνεις περίφημα και μάλιστα αντλείς χαρά από τη δουλειά σου, μην βιαστείς να βάλεις τσεκ σε αυτό το σύμπτωμα της κατάθλιψης. Σύμφωνα με την κα Μίχα, «η κατάθλιψη διαστρεβλώνει τον τρόπο που βλέπει κανείς τον εαυτό του, τους γύρω του, ολόκληρη τη ζωή του». Αν υπάρχει έστω ένα πράγμα που σε βγάζει από την «γκρίζα ζώνη» της θλίψης, αυτό σημαίνει πως δεν πρόκειται για κατάθλιψη.
• Να παρουσιάζει απώλεια ενδιαφέροντος για όλες ή σχεδόν όλες τις δραστηριότητες της καθημερινότητας, για περισσότερο από 2 εβδομάδες, σχεδόν ολόκληρη τη μέρα και κάθε μέρα. Μέχρι τώρα, όποτε σου συνέβαινε κάτι άσχημο, έπαιρνες την κολλητή σου τηλέφωνο, δίνατε ραντεβού για σινεμά και μετά το καθιερωμένο ποτάκι, όλα έμοιαζαν να είναι έναν τόνο λιγότερο μαύρα. Πλέον όμως δεν έχεις διάθεση ούτε για αυτό. Σκέψου όμως, έχεις χάσει το ενδιαφέρον σου για τα πάντα ή μήπως η προοπτική να φύγεις ένα σαββατοκύριακο με τον καλό σου είναι πράγματι ικανή να σε κάνει να χαμογελάσεις; Μόνο αν τίποτα ή σχεδόν τίποτα δεν σου δίνει πλέον ικανοποίηση, ευχαρίστηση και χαρά και αν αυτό συμβαίνει για τουλάχιστον μισό μήνα, κάθε μέρα και σχεδόν όλη τη μέρα, ίσως ένας ειδικός να θεωρήσει πως μπορεί αυτό να αποτελεί σύμπτωμα κατάθλιψης…
• Να εμφανίζει κόπωση και απώλεια ενεργητικότητας σχεδόν κάθε μέρα. Σίγουρα υπάρχουν περίοδοι που ακόμα και μετά από αρκετές ώρες ύπνου ξυπνάς εξίσου κουρασμένη όσο και πριν κοιμηθείς. Όταν όμως πρόκειται για κατάθλιψη, εξηγεί η κα Μίχα, νιώθουμε ότι τα αποθέματα ενέργειάς μας έχουν στερέψει σε τέτοιο βαθμό ώστε όλα μοιάζουν να κινούνται εξαιρετικά αργά. Αν κάποιος πάσχει από κατάθλιψη, εγκλωβίζεται στις αρνητικές του σκέψεις και ολόκληρη η ζωή του μοιάζει με αργό κινηματογραφικό πλάνο. Και εδώ, όπως και στα υπόλοιπα συμπτώματα, ο ειδικός μπορεί να αξιολογήσει με ασφάλεια την ένταση και τη διάρκεια της συγκεκριμένης αίσθησης.
• Να παρουσιάζει δυσκολία στη συγκέντρωση, στη σκέψη ή/και στη λήψη αποφάσεων για περισσότερο από 2 εβδομάδες, σχεδόν ολόκληρη τη μέρα και κάθε μέρα. Βρίσκεσαι στο γραφείο σου, έχεις σκύψει το κεφάλι, νιώθεις σαν να είσαι χαμένη στις σκέψεις σου, ενώ σου είναι αδύνατο ακόμα και το να αποφασίσεις αν θα κοιτάξεις πρώτα τα μέιλ σου ή θα τελειώσεις το project που περιμένει η διευθύντριά σου. Και αυτό συμβαίνει πια πολύ συχνά. Αν αυτό ήταν πλάνο κινηματογραφικής ταινίας, ένας ειδικός της ψυχικής υγείας θα έκανε zoom και θα έψαχνε αν όλο αυτό, για παράδειγμα, έχει ξεκινήσει από τα αρνητικά σχόλια που άκουσες από τη διευθύντριά σου για την απόδοσή σου. Γιατί σε αυτή την περίπτωση, δεν πρόκειται για σύμπτωμα κατάθλιψης, αλλά για μια φυσιολογική αντίδραση. Αν όμως στο μεγαλύτερο πλάνο εντόπιζε πως σου είναι αδύνατο να συγκεντρωθείς ακόμα και στα πιο απλά πράγματα και πως αδυνατείς να πάρεις αποφάσεις για τα πάντα, θα το αξιολογούσε ανάλογα.
• Να εκδηλώνει έντονη και συνεχή ανησυχία ή ψυχοκινητική διέγερση μόνιμα και για μεγάλο διάστημα. Αν είσαι ταραγμένη, νευρική και ανήσυχη γιατί συνέβη κάτι, αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αν όμως νιώθεις και συμπεριφέρεσαι έτσι για μεγάλο διάστημα, καθημερινά και σχεδόν όλη τη μέρα, τότε ίσως ένας ειδικός να χρειαστεί να το αξιολογήσει ανάλογα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πολλές φορές είναι πιο εύκολο μια τέτοια συμπεριφορά να γίνει αντιληπτή από τους άλλους γύρω μας, παρά να την συνειδητοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι. Γι’ αυτό, αν πιστεύεις ότι η κολλητή σου ίσως έχει κατάθλιψη, έχε τα μάτια σου ανοιχτά…
• Να έχει διαταραχές στον ύπνο: είτε υπερυπνία είτε αϋπνία. Το διάστημα που η Λίνα δεν τα πήγαινε καλά με το αγόρι της, όταν το έβλεπε πως σύντομα θα χώριζαν, τα περισσότερα βράδια αργούσε πολύ να την πάρει ο ύπνος, ενώ ξυπνούσε μέσα στη νύχτα και μετά δυσκολευόταν να ξανακοιμηθεί. Κι αυτό συνέβαινε ακόμα και τις μέρες που ήταν πάρα πολύ κουρασμένη. Είναι όμως αυτό αρκετό ώστε να θεωρήσει κανείς πως η Λίνα πάσχει από κατάθλιψη; Αυτό εξαρτάται, όπως εξηγεί η κα Μίχα, από την ένταση και τη διάρκεια του συμπτώματος, παράγοντες που θα εξετάσει σε βάθος ένας ειδικός. Αν αυτή η διαταραχή του ύπνου επηρεάζει την καθημερινότητά της (στερώντας της την απαραίτητη ενέργεια), αλλά χωρίς να την εμποδίζει να κάνει βασικά πράγματα, όπως για παράδειγμα να τρώει και να κάνει μπάνιο, και αν η διάρκειά της δεν είναι μεγαλύτερη των 2 εβδομάδων ή άλλες μέρες την εμφανίζει και άλλες όχι, τότε πιθανότατα πρόκειται για μια φυσιολογική αντίδραση και όχι για κατάθλιψη.
• Να παρουσιάζει διαταραχές στην όρεξη. Όταν ο Μάκης απολύθηκε από τη δουλειά του έχασε κάθε όρεξη για φαγητό. Τα τρία βασικά γεύματα της ημέρας ούτε καν περνούσαν από το μυαλό του, αλλά κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα όλο και κάτι πρόχειρο θα τσιμπούσε. Και αυτό είναι που διαχωρίζει την περίπτωσή του από εκείνη της Ζένιας, η οποία έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε να μην αναζητά καν κάτι να φάει για μεγάλο διάστημα. Για να μιλήσουμε για σύμπτωμα κατάθλιψης, τονίζει η ειδικός, θα πρέπει να έχουμε να κάνουμε με μια σημαντική απώλεια βάρους και σε κάθε περίπτωση, όχι λόγω κάποιας δίαιτας ή διατροφής. Ή μπορεί να συμβεί ακριβώς το αντίθετο: κάποιος που υποφέρει από κατάθλιψη ενδέχεται να πάρει μεγάλο βάρος, περισσότερο από 5% σε έναν μήνα. Και σε αυτή την περίπτωση, ένας ψυχοθεραπευτής, ψυχολόγος ή ψυχίατρος θα εξετάσει αν αυτό οφείλεται σε κάποιο σημαντικό και συγκεκριμένο λόγο ή όχι, προκειμένου να βεβαιωθεί για το αν αυτό συνιστά σύμπτωμα κατάθλιψης.
• Να έχει επαναλαμβανόμενες σκέψεις θανάτου ή αυτοκτονίας. Όταν κάποιος περνάει μια δύσκολη περίοδο κατά την οποία βιώνει έντονη θλίψη ή μελαγχολία, μπορεί πράγματι να σκέφτεται τον θάνατο με ανακούφιση. Είναι όμως πολύ διαφορετικό αυτό, επισημαίνει η κα Μίχα, το να σου περάσει δηλαδή σαν σκέψη ή ακόμα και να το επιχειρήσεις, από το να σου απασχολούν το μυαλό συνεχώς τέτοιες σκέψεις. Μόνο στη δεύτερη περίπτωση μιλάμε για κατάθλιψη.
• Να έχει χρόνιους πόνους ή επίμονα σωματικά συμπτώματα. Όταν δεν είμαστε καλά ψυχολογικά, δεν είναι παράξενο αυτό να αντανακλάται και στο σώμα μας. Μπορεί, για παράδειγμα, να αρρωσταίνουμε πιο εύκολα, να έχουμε πονοκεφάλους, ενοχλήσεις στο έντερο ή μια γενική ατονία και αδυναμία... Στην περίπτωση όμως της κατάθλιψης, τα σωματικά συμπτώματα είναι τόσο συχνά και σε τέτοια ένταση ώστε χρειάζεται συχνά κανείς να απευθύνεται σε κάποιο γιατρό ή νοσοκομείο. Επιπλέον, σε αυτές τις περιπτώσεις τα συμπτώματα δεν συνδέονται με κάποια παθολογία, ούτε αποδίδονται σε άγχος ή κόπωση.

Όπως τονίζει ξανά η ειδικός, για να φτάσουμε σε σημείο να μιλήσουμε για κατάθλιψη, δεν αρκεί κάποιος να έχει δύο ή τρία από τα παραπάνω συμπτώματα: είναι απαραίτητο να εμφανίζονται τουλάχιστον 5 από αυτά τα συμπτώματα και επιπλέον να διαρκούν όλα πάνω από 15 μέρες, κάθε μέρα για σχεδόν ολόκληρη την ημέρα.

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑ
Μπορεί λοιπόν όλοι μας, εμείς οι ίδιοι ή κάποιος κοντινός μας άνθρωπος, να έχουμε φτάσει σε κάποια φάση της ζωής μας να νιώσουμε τόσο μεγάλη απόγνωση ώστε να πιστεύουμε ότι πάσχουμε από κατάθλιψη, αλλά στην πραγματικότητα, να περνάμε μια περίοδο έντονης θλίψης ή μελαγχολίας. «Ό,τι κι αν συμβαίνει, όλα αντιμετωπίζονται», εξηγεί η κα Μίχα. «Κάθε περίπτωση, βέβαια, με διαφορετικό τρόπο. Η κατάθλιψη δεν μπορεί να υποχωρήσει χωρίς πολύπλευρη, συστηματική παρέμβαση. Αν κάποιος πάσχει από κατάθλιψη, χρειάζεται να απευθυνθεί σε έναν ψυχίατρο, ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή, με τον οποίο θα μιλήσει για τις σκέψεις και τα συναισθήματα που τον απασχολούν. Μέσα από τη θεραπεία με το λόγο θα μάθει τα συμπτώματα και πώς μπορεί να τα εντοπίσει και επιπλέον, θα αποκτήσει δεξιότητες για τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να λύσει τα θέματα που τον απασχολούν. Παράλληλα, ίσως χρειαστεί ο ειδικός να του συστήσει και κάποια φαρμακευτική αγωγή. Το θέμα “φαρμακευτική αγωγή” αποτελεί ένα είδος ταμπού», εξηγεί η ειδικός. «Όμως είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε ότι τα σκευάσματα που ίσως συστήσει ένας επαγγελματίας δίνονται ώστε να ισορροπήσουν οι χημικές ουσίες στον οργανισμό μας και με αυτό τον τρόπο βοηθούν σημαντικά στην ανακούφιση από τα συμπτώματα. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει κανείς να τα λαμβάνει με δική του πρωτοβουλία, αφού κάθε ουσία δρα με διαφορετικό τρόπο, τον οποίο γνωρίζει καλά μόνο ένας επαγγελματίας της ψυχικής υγείας».

"ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΟΦΕΡΩ"
Διαβάζοντας αυτό το κείμενο βεβαιώθηκες πως αυτό που περνάς δεν είναι κατάθλιψη, αλλά και πάλι, αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να αντέξεις όλο αυτό το βάρος που σηκώνεις. Ίσως ήρθε η στιγμή να ζητήσεις βοήθεια: θυμήσου ότι δεν είσαι μόνη σου και πως όλα αντιμετωπίζονται, αρκεί να βρούμε τον καλύτερο τρόπο για τον καθέναν μας. Η κα Μίχα απαντά: «Ένα είναι σίγουρο: ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί και καθένας μπορεί να βιώνει τα συμπτώματα με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό ο καθένας να επιλέξει την καλύτερη μορφή βοήθειας που ταιριάζει σε εκείνον. Η θεραπεία μέσω του λόγου, είτε αυτή ονομάζεται συμβουλευτική είτε ψυχοθεραπεία, είτε έχει τη μορφή ατομικής ή ομαδικής συνεδρίας είτε αυτοβοήθειας, μπορεί να μας βοηθήσει ώστε να κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει και γιατί, αλλά και να μάθουμε πώς θα το επιλύσουμε».

*Σε συνεργασία με την κα Άρτεμη Μίχα, Ψυχολόγο – Ψυχοθεραπεύτρια και Επόπτη Συναισθηματικού Τομέα Σφαιρικής Αντιληπτικότητας
 (www.sferiki.gr)

Διαβάστε περισσότερα

Τι κρίνεται;

     Πρώτο: Κάθε ψήφος υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας στις 17 του μήνα και στις επόμενες συνεδριάσεις που θα ακολουθήσουν θα είναι ψήφος υπέρ της πολιτικής που ευθύνεται για το 1,5 εκατομμύριο άνεργους. Για τα 700.000 υποσιτισμένα παιδιά. Για τα μαγκάλια. Για τα 6,3 εκατομμύρια Έλληνες που ζουν στη φτώχεια. Για τους λεηλατημένους μισθούς και συντάξεις. Θα είναι ψήφος υπέρ των τραπεζιτών, των εργολάβων, των «επενδυτών» και της προστατευμένης υπό το Αγγλικό Δίκαιο, ντόπιας και ξένης, ακρίδας που ρημάζει τον τόπο.
    Θα είναι ψήφος που λίγη σημασία θα έχει αν είναι «εξαγορασμένη» από τη στιγμή που - καθόλα έντιμα, νόμιμα και ηθικά - θα έχει κατατεθεί υπέρ των «κορακιών» και των «όρνεων» των περίφημων «Αγορών». Υπέρ αυτών που πέντε χρόνια τώρα βαφτίζουν «σωτηρία» την πολιτική της καταστροφής, βγάζοντας τα σπασμένα της κρίσης (που τα ίδια τα «κοράκια» προκάλεσαν) πάνω στις πλάτες των αιώνιων υποζυγίων.
     Δεύτερο: Κάθε ψήφος υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, εκτός από ψήφος επικρότησης όσων προηγήθηκαν, θα είναι ψήφος υπέρ της συνέχισης της ίδιας ανελέητης πολιτικής, αλλά με ακόμα μεγαλύτερη ένταση! Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι αν τα Μνημόνια που προηγήθηκαν συνιστούσαν ένα αντικοινωνικό τσουνάμι, η προαποφασισμένη επιβολή του νέου Μνημονίου υπό την κωδική ονομασία «προληπτική γραμμή πίστωσης» ισοδυναμεί, πλέον με κοινωνικό Αρμαγεδδώνα.
    Το «τέλος του Μνημονίου» για το οποίο και πάλι χτες μίλησε ο πρωθυπουργός περιλαμβάνει από αύξηση ΦΠΑ μέχρι νέους δυσβάσταχτους φόρους και χαράτσια και από νέες μειώσεις μισθών μέχρι πλήρη κατάργηση των συντάξεων και απόλυτη υπαγωγή των εργασιακών δικαιωμάτων στην εποχή της δουλοκτησίας!
    Τρίτο: Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι για να προχωρήσει σε μια τέτοια ολοκληρωτικού τύπου σάρωση των λαϊκών δικαιωμάτων έχει την ανάγκη να αποσπάσει κάποιου τύπου «νομιμοποίηση». Γνωρίζει ότι τέτοια νομιμοποίηση δεν μπορεί να λάβει τούτη την ώρα από την κοινωνία. Γι’ αυτό επιλέγει το «μπάι πας» της προεδρικής εκλογής ώστε να καταφέρει να παραμείνει ακόμα 1,5 χρόνο στην διακυβέρνηση.
     Όμως: Η παρούσα Βουλή δεν διαθέτει την ουσιαστική πολιτική νομιμοποίηση να εκλέξει Πρόεδρο. Εξηγούμαστε: Η «τυπική δημοκρατία», όπως έλεγε ο Βενιζέλος κατά την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, μπορεί πράγματι να διαθέτει τις δυνατότητες ώστε η αριθμητική των κουκιών να υπερσκελίσει την πολιτική αριθμητική, να γράψει στα παλιά της τα παπούτσια την πραγματική πολιτική βούληση του εκλογικού σώματος.
    Αλλά το ερώτημα που αναδεικνύεται ενόψει των διεργασιών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι αν η δημοκρατία στην οποία ομνύουν οι συγκυβερνώντες διαθέτει  κοινοβουλευτικές «εξόδους ασφαλείας» για να μετατραπεί στο αντίθετό της. Το ερώτημα που αναδεικνύεται είναι αν η κοινοβουλευτική δημοκρατία των Πράξεων Νομοθετικών Περιεχομένων είναι εκείνη η δημοκρατία που ταυτίζεται με την επαγγελία του «κυρίαρχου λαού» (σ.σ.: προσωπικά δεν περιμέναμε τα της εκλογής του Προέδρου ούτε για να τεθεί ούτε πολύ περισσότερο για να απαντηθεί αυτό το από συστάσεως αστικής δημοκρατίας απαντημένο ερώτημα, αλλά τούτο είναι αντικείμενο επόμενου σημειώματος της στήλης).
    Υπάρχει, λοιπόν, ένα εξόφθαλμο ζήτημα: Πριν από μερικούς μήνες έγιναν εκλογές. Το εκλογικό σώμα απεφάνθη. Επομένως, οι επιδιδόμενοι σε πολιτικά παίγνια περί τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας αναζητώντας (;) «Τσιριμώκους», πώς ακριβώς εννοούν τη συνταγματική επιταγή περί «κυρίαρχου λαού», από τη στιγμή που ο «κυρίαρχος λαός» τούς έστειλε και τους δυο μαζί στο 30%;
    Ως εκ τούτου: Ναι, στην προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία η αρμοδιότητα εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας εμπίπτει και αφορά αποκλειστικώς στο Κοινοβούλιο. Από εκεί περνά η εκλογή αλλά και η νομιμοποίηση του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας. Μόνο που στην παρούσα πολιτική φάση η συγκυβέρνηση, αλλά και σύνθεση του Κοινοβουλίου, δεν διαθέτουν κανένα, μα κανένα, όχι τυπικό αλλά ουσιαστικό κοινοβουλευτικό έρεισμα να εκλέξουν Πρόεδρο. Διότι, πολύ απλά, είναι η ίδια η συγκυβέρνηση που δεν διαθέτει ουσιαστική κοινοβουλευτική νομιμοποίηση, είναι η ίδια η σύνθεση του Κοινοβουλίου που δεν αντιστοιχεί στις λαϊκές διαθέσεις. Υπάρχει αδιάψευστος μάρτυς; Υπάρχει. Είναι η πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία στις ευρωεκλογές.
    Τέταρτο: Αν η συγκυβέρνηση καταφέρει να προσεταιριστεί μέρος της κινούμενης άμμου που συγκροτείται από τους ανεξαρτητοποιημένους βουλευτές στο Κοινοβούλιο, ανοίγει – αντικειμενικά – ένας νέος κύκλος μεγαλύτερης απαξίωσης της πολιτικής μέσα από τις αιτιάσεις για «ομιχλώδεις» διαδικασίες.
    Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί είναι σίγουρο: Όποτε υπήρξε ομίχλη στην πολιτική, τότε είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι πίσω από την πολιτική ομίχλη, ενίοτε, κρύβονταν δυσώδες παρασκήνιο, «αντίτιμα», παροχές, αντιπαροχές ή «απλή κα καλή» ιδιοτέλεια...
    Πέμπτο: Η μη εκλογή Προέδρου οδηγεί σε εκλογές. Σε ό,τι αφορά την τακτική της συγκυβέρνησης σε αυτή τη δεύτερη ενδεχόμενη φάση, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο: Όσα γνωρίσαμε σε επίπεδο κινδυνολογίας, εκβιαστικών διλημμάτων και πόλωσης στις προ διετίας εκλογές θα ωχριούν μπροστά σε όσα θα γίνουν τώρα.
    Τα «Μνημόνια ή τανκς» και τα «Μνημόνια ή «χάος» που ακούσαμε τότε, θα αποτελούν «πταίσμα» μπροστά στα όσα θα ακολουθήσουν ώστε να καταφέρουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να αποσπάσουν τη συναίνεση μιας τρομοκρατημένης κοινωνίας για την συνέχιση μιας πολιτικής που την εξαθλιώνει.
    Έκτο: Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση εκείνο που κρίνεται δεν είναι μονοσήμαντα το «ποιά κυβέρνηση». Κρίνεται, βασικά, το «ποια πολιτική». Αν αυτό ίσχυε μια φορά στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, στην παρούσα φάση ισχύει χίλιες φορές. Το παρελθόν είναι ασφαλής μάρτυρας: Η εμπειρία από την εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, ακόμα – ακόμα η εμπειρία των τριών διαφορετικών κυβερνήσεων της εποχής των Μνημονίων (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς) πείθει ότι ο λαός δεν έχει ανάγκη «αλλαγής κυβέρνησης». Έχει ανάγκη από αλλαγή πολιτικής.
    Η αλλαγή πολιτικής δεν θα έρθει ποτέ με τον λαό παθητικό παρατηρητή των πολιτικών εξελίξεων, με τον περιορισμό του στη θέση του ψηφοφόρου και με την παραίτησή του από την ιδιότητα του διαδηλωτή, του απεργού, του διεκδικητή της «άλλης πολιτικής» στο δρόμο, στο γραφείο, στους τόπους δουλειάς, στη γειτονιά, παντού.    
    Έβδομο: Το πλαίσιο που έχει τεθεί από τους κατά τα άλλα εταίρους, συμμάχους και φίλους είναι κάτι παραπάνω από ασφυκτικό. Με απόλυτη ευθύνη, φυσικά του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, αφού αυτές τις συμμαχίες και αυτό το πλαίσιο πορείας της χώρας έχει επιλέξει.  Υπό το ασφυκτικό λοιπόν πλαίσιο που όρισε η πολιτική του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και του «τοις κείνων (σσ: των «Αγορών») ρήμασι πειθόμενοι», η κυβέρνηση αναζητά μια νομιμοποίηση για τη συνέχιση της πολιτικής της, όχι από την κοινωνία, αλλά από την Βουλή με μοχλό την εκλογή Προέδρου.
    Σε κάθε περίπτωση, όμως, είτε εκλεγεί Πρόεδρος είτε όχι και πάμε σε εθνικές εκλογές, το ασφυκτικό πλαίσιο παραμένει. Και αυτό δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση. Αυτό αφορά και την αξιωματική αντιπολίτευση, από τη στιγμή που έχει δηλώσει ότι η παραμονή της Ελλάδας σε ΕΕ, σε ΕΚΤ και ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται. Αν, όμως, δεν αμφισβητείται το πλαίσιο, τότε δεν αμφισβητείται και η δυνατότητα εκείνων που ορίζουν την ευρυχωρία του να τη συστέλλουν ή να τη διαστέλλουν κατά το δοκούν.
    Όγδοο: Να λοιπόν γιατί όλα αυτά είναι μια καλή ευκαιρία για τον ελληνικό λαό να ξανασκεφτεί και να τοποθετηθεί. Όχι μόνο για το ποια κυβέρνηση θα διαχειρίζεται την ασφυξία, αλλά – και πρωτίστως - για το ποιά πολιτική είναι εκείνη που ανοίγει δίοδο εκτός του ασφυκτικού πλαισίου.
    Μια τέτοια συζήτηση – στην οποία ως στήλη φιλοδοξούμε να συμβάλουμε – θα ήταν πολλαπλά ωφέλιμη.

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Εκποιώντας τη δημοκρατία

Μέσα από τη δήθεν ανάπτυξη η οικονομική συμφωνία που υπέγραψαν Καναδάς και Ε.Ε. ναρκοθετεί το κράτος δικαίου και αφαιρεί κυριαρχικά δικαιώματαΈπειτα από πέντε χρόνια μυστικών διαπραγματεύσεων, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο Καναδάς υπέγραψαν τελικά τη Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία (ΣΟΕΣ-CETA) που, μέσα από τη δήθεν ανάπτυξη του διμερούς εμπορίου αγαθών και υπηρεσιών, ναρκοθετεί το κράτος δικαίου, αφαιρεί κυριαρχικά δικαιώματα και αποτελεί ένα ακόμα βήμα για την εκποίηση της δημοκρατίας στο όνομα επενδυτικών συμφερόντων. Η υπογραφή της συμφωνίας στα μέσα Οκτωβρίου από τον απερχόμενο πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και τον Καναδό πρωθυπουργό Στίβεν Χάρπερ συνοδεύτηκε από πανηγυρισμούς και διαρροή στοιχείων που προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των πολιτών αλλά και των πολιτικών που θα κληθούν να επικυρώσουν τη συμφωνία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα συμβατικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αρκέστηκαν στο να παρουσιάσουν διθυραμβικά τις οικονομικές προβλέψεις των Βρυξελλών περί αύξησης κατά 20%-25% του διμερούς εμπορίου αγαθών και υπηρεσιών, που το 2012 ανήλθε στα 85,5 δισεκατομμύρια ευρώ, και περί κατάργησης του 98% των δασμών που ισχύουν σήμερα μεταξύ Καναδά και Ε.Ε., κατάργηση που προβάλλεται ως το φάρμακο διά πάσα νόσο!
Και λέμε διά πάσα νόσο αφού κατά την πάγια τακτική τους οι στοχοπροσηλωμένοι τεχνοκράτες πετάνε απλώς δισεκατομμύρια στον ανεμιστήρα για να κερδίζουν τις εντυπώσεις. Όπως οι προβλέψεις των Βρυξελλών για αύξηση κατά 12 δισ. ευρώ κατ’ έτος για το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕγχΠ) της Ε.Ε. και 8 δισ. ευρώ για το ΑΕγχΠ του Καναδά, χωρίς, όμως, να παρουσιάζονται και να εξηγούνται οι παραχωρήσεις που έγιναν στα κυριαρχικά δικαιώματα.
Γιατί η αλήθεια που κρύβεται στις 1.600 σελίδες της συμφωνίας είναι τελείως διαφορετική, όπως αποκαλύπτουν 16 Ινστιτούτα και συνδικαλιστικές οργανώσεις από την Ευρώπη και τον Καναδά, που μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν και να αποκρυπτογραφήσουν τη ΣΟΕΣ.
Το «Π» παρουσιάζει τα συμπεράσματα της έρευνας που πραγματοποίησαν για τη ΣΟΕΣ τα 16 Ινστιτούτα και συνδικαλιστικές οργανώσεις, προκειμένου να κατανοήσουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον και πώς σχεδιάζεται στην πραγματικότητα η «εκποίηση της δημοκρατίας», όπως εύστοχα είναι και ο τίτλος της κοινής δημοσίευσης που έκαναν σε Άμστερνταμ, Βερολίνο, Βρυξέλλες, Μόντρεαλ, Παρίσι, Οτάβα και Βιέννη στις 18 Νοεμβρίου 2014.Έρμαια του μηχανισμού πολίτες και προστασία περιβάλλοντος
Η συμφωνία απελευθέρωσης του εμπορίου ανάμεσα σε Καναδά και Ε.Ε., για να τεθεί σε ισχύ, θα πρέπει να επικυρωθεί και από τα 28 κράτη – μέλη. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Βρυξελλών, αν και επισήμως από το Βερολίνο άρχισαν να διατυπώνονται οι πρώτες ενστάσεις, θα καταστεί δυνατή η επικύρωση εντός του 2015 έτσι ώστε η ΣΟΕΣ να τεθεί σε ισχύ από το 2016.
Τι θα συνεπάγεται, όμως, η εφαρμογή της συμφωνίας για τα εκατομμύρια των πολιτών και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού αλλά και για την κυριαρχία των κρατών;
Οι ερευνητές των 16 Ινστιτούτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων από την Ευρώπη και τον Καναδά που ξεσκόνισαν τη συμφωνία των 1.600 σελίδων, στο κοινό δημοσίευμα που έκαναν ταυτόχρονα σε έξι ευρωπαϊκές πόλεις και στην Οτάβα του Καναδά, επισήμαναν ότι το κεντρικό πρόβλημα είναι ότι «η συμφωνία περιλαμβάνει έναν μηχανισμό επίλυσης διαφορών μεταξύ επενδυτών και κρατών, ο οποίος θα μπορούσε να αυξήσει κατακόρυφα τις δικαστικές διεκδικήσεις επιχειρήσεων κατά του Καναδά, της Ε.Ε. και μεμονωμένων κρατών – μελών της Ε.Ε., ενώ θα μπορούσε να παρακωλύσει επικίνδυνα τις προσπάθειες των κρατών για την προστασία των πολιτών τους και του περιβάλλοντος».
Ο μηχανισμός αυτός επίλυσης διαφορών επιτρέπει στις ξένες επιχειρήσεις να ενάγουν κράτη σε ιδιωτικά διεθνή δικαστήρια αξιώνοντας αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη εξαιτίας μέτρων που έλαβε ένα κράτος για την προστασία της υγείας, του περιβάλλοντος και των οικονομικών συναλλαγών.
Αυτές οι διαμάχες μεταξύ επενδυτών και κρατών κρίνονται από ιδιώτες διαιτητές εμπορικών διαφορών που αμείβονται για κάθε υπόθεση την οποία εκδικάζουν, με σαφή τάση να ερμηνεύουν τον νόμο υπέρ των επενδυτών.
Ο μηχανισμός επίλυσης διαφορών, επισημαίνεται στην έκθεση, «μπορεί να αποτρέψει τις κυβερνήσεις να ενεργούν υπέρ του γενικού συμφέροντος, είτε άμεσα (όταν μια επιχείρηση ενάγει ένα κράτος) είτε έμμεσα (αποθαρρύνοντας τη θέσπιση νόμων υπό τον φόβο πιθανής δικαστικής διαμάχης). Παγκοσμίως, οι επενδυτές έχουν προσβάλει νόμους που προστατεύουν τη δημόσια υγεία (π.χ. νόμοι κατά του καπνίσματος, απαγόρευση τοξικών ουσιών και εξορύξεων, υποχρέωση διεξαγωγής εκτίμησης περιβαλλοντικών επιπτώσεων) καθώς και κανονισμούς που σχετίζονται με τα επικίνδυνα απόβλητα, με φορολογικά μέτρα και με φορολογικές πολιτικές».
Για τον λόγο αυτόν, η πρωτοβουλία (κατά της) Εκποίησης της δημοκρατίας, καλεί τους νομοθέτες στον Καναδά και στην Ε.Ε. να απορρίψουν τις διατάξεις προστασίας επενδυτών στη ΣΟΕΣ και σε μελλοντικές συμφωνίες, μεταξύ των οποίων η αμφιλεγόμενη Συμφωνία Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Συνεργασίας (TTIP) μεταξύ Ε.Ε. και ΗΠΑ και η Συμφωνία Συνεργασίας Χωρών του Ειρηνικού (TPP).
Σύμφωνα με τα 16 Ινστιτούτα και συνδικαλιστές οργανώσεις, οκτώ είναι τα κύρια ευρήματα της έρευνάς τους που αποκαλύπτουν την αποδυνάμωση της κυριαρχίας των κρατών σε βάρος του νόμου των επενδυτών, και συγκεκριμένα:
1 Η εμπειρία του Καναδά με τη Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (NAFTA) είναι ενδεικτική των κινδύνων της διαιτησίας για επενδυτικά θέματα. Εξαιτίας της NAFTA, ο Καναδάς έχει εναχθεί 35 φορές, έχει χάσει ή έχει έρθει σε συμβιβασμό έξι φορές και έχει καταβάλει σε ξένους επενδυτές αποζημιώσεις συνολικού ύψους άνω των 171,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Απαιτήσεις από επενδυτές που ακόμη εκδικάζονται, προσβάλλουν πολλά κρατικά μέτρα που υποτίθεται ότι μειώνουν την αξία ξένων επενδύσεων: από ένα μορατόριουμ για την υδραυλική ρωγμάτωση (fracking) και μια σχετική ανάκληση αδειών γεώτρησης έως μια απόφαση των καναδικών δικαστηρίων που ακυρώνει φαρμακευτικές πατέντες που δεν ήταν αρκετά καινοτόμες ή χρήσιμες. Αυτήν τη στιγμή, ξένοι επενδυτές απαιτούν αποζημιώσεις μερικών δισεκατομμυρίων δολαρίων από την κυβέρνηση του Καναδά.
2 Οι διατάξεις της ΣΟΕΣ για την προστασία των επενδυτών παρέχουν ακόμη μεγαλύτερα δικαιώματα από τη NAFTA στους ξένους επενδυτές, αυξάνοντας τον κίνδυνο να χρησιμοποιήσουν οι ξένοι επενδυτές τη ΣΟΕΣ για να περιορίσουν μελλοντικές πολιτικές των κρατών:
α) Προστατεύοντας τη «δικαιολογημένη εμπιστοσύνη» των επενδυτών με τη λεγόμενη ρήτρα «δίκαιης και ίσης μεταχείρισης», η ΣΟΕΣ κινδυνεύει να κωδικοποιήσει μια πολύ εκτεταμένη ερμηνεία της ρήτρας, που θα μπορούσε να δημιουργήσει το «δικαίωμα» σε ένα σταθερό ρυθμιστικό περιβάλλον. Αυτό θα έδινε στους επενδυτές ένα ισχυρό όπλο κατά των ρυθμιστικών αλλαγών, ακόμη κι αν αυτές υλοποιούνται υπό το φως νέας γνώσης ή δημοκρατικής επιλογής.
β) Η ΣΟΕΣ θα παρείχε στους ξένους επενδυτές περισσότερα δικαιώματα να προσβάλλουν χρηματοοικονομικές ρυθμίσεις από όσα η NAFTA, η οποία τα περιόριζε κυρίως στα – πολλά, παρά ταύτα – δικαιώματα μιας τράπεζας να μεταφέρει κεφάλαια ελεύθερα και να προστατεύεται από την απαλλοτρίωση. Η ΣΟΕΣ διευρύνει τα δικαιώματά τους ώστε να περιλαμβάνουν εξόχως ελαστικές έννοιες, όπως η «δίκαιη και ίση μεταχείριση», που απειλεί να παραλύσει όσες ρυθμιστικές αρχές ασχολούνται με την προστασία των καταναλωτών και τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
3 Ο κίνδυνος να εναχθεί ο Καναδάς από τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες και εταιρείες χαρτοφυλακίου θα αυξηθεί κατακόρυφα με τη ΣΟΕΣ. Ο κίνδυνος είναι εμφανής, καθώς κερδοσκόποι, με τη στήριξη δικηγόρων ειδικών σε θέματα επενδύσεων, στρέφονται ολοένα και περισσότερο στη διαδικασία της διαιτησίας για επενδυτικά θέματα, προσδοκώντας κέρδη από δικαστικές διαμάχες με κράτη που βιώνουν χρηματοπιστωτική κρίση. Τα ευρωπαϊκά επενδυτικά χαρτοφυλάκια στον Καναδά είναι σημαντικά στον χρηματοπιστωτικό τομέα και με τη ΣΟΕΣ θα αποκτούσαν ευρύτατα δικαιώματα δικαστικής επίλυσης διαφορών.
4 Η ΣΟΕΣ θα εξέθετε την Ε.Ε. και τα κράτη – μέλη της περισσότερο σε δικαστικές προσβολές από Καναδούς επενδυτές στους τομείς της μεταλλείας και της άντλησης πετρελαίου και αερίου. Τα καναδικά επενδυτικά χαρτοφυλάκια στην Ε.Ε. είναι σημαντικά σε αυτούς τους τομείς και μεταλλευτικές εταιρείες του Καναδά ήδη εμπλέκονται σε πλήθος αμφιλεγόμενων έργων εξόρυξης φυσικών πόρων ανά την Ε.Ε.. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η επένδυση της καναδικής ElDorado Gold στις Σκουριές, όπου οι σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις έχουν προκαλέσει σθεναρές αντιδράσεις. Με τη ΣΟΕΣ, η εταιρεία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη ρήτρα «δίκαιης και ίσης μεταχείρισης» εναντίον της Ελλάδας, στην περίπτωση που η κυβέρνηση της χώρας επιχειρήσει να σταματήσει ή να περιορίσει τις δραστηριότητές της στο μέλλον. Οι ειδικοί του μεταλλευτικού τομέα χαιρετίζουν τη ΣΟΕΣ ως συμφωνία «ορόσημο», που θα μπορούσε να έχει «μείζονα αντίκτυπο για τους μεταλλωρύχους». Οι επιχειρήσεις πετρελαίου, μεταλλείας και αερίου ανά τον κόσμο στρέφονται ολοένα περισσότερο στη διαδικασία της διαιτησίας για επενδυτικά θέματα.
5 Καναδικές θυγατρικές πολυεθνικών εταιρειών με έδρα τις ΗΠΑ θα μπορούσαν επίσης να χρησιμοποιούν τη ΣΟΕΣ για να ενάγουν ευρωπαϊκά κράτη, ακόμη κι αν η Ε.Ε. μελλοντικά εξαιρέσει ή περιορίσει την επίλυση διαφορών μεταξύ επενδυτών και κρατών στο πλαίσιο της Συμφωνίας Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Συνεργασίας (TTIP), η οποία βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ. Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό για τους Ευρωπαίους, διότι οι αμερικανικές επιχειρήσεις κυριαρχούν στην οικονομία του Καναδά. Οι ευρωπαϊκές θυγατρικές ξένων εταιρειών επίσης θα αποκτούσαν την ίδια δυνατότητα, να προσβάλουν μέτρα στον Καναδά.
6 Εταιρείες της Ε.Ε., του Καναδά και των ΗΠΑ καταλέγονται ήδη στους πιο συχνούς χρήστες της διαδικασίας της διαιτησίας για επενδυτικά θέματα, οπότε είναι απολύτως εύλογο να αναμένεται ότι θα χρησιμοποιούν τη ΣΟΕΣ για να χειραγωγούν τη λήψη κρατικών μέτρων στον Καναδά και στην Ευρώπη. Το 53% (299 σε απόλυτο αριθμό) όλων των γνωστών υποθέσεων μεταξύ επενδυτών και κρατών στον κόσμο κινήθηκε από επενδυτές από την Ε.Ε. Οι επενδυτές από τις ΗΠΑ έχουν κινήσει το 22% (127) όλων των γνωστών υποθέσεων μεταξύ επενδυτών και κρατών. Οι επενδυτές από τον Καναδά είναι πέμπτοι στην κατάταξη συχνότητας χρήσης της διαδικασίας της διαιτησίας για επενδυτικά θέματα.
7 Η αντίθεση στις διατάξεις της ΣΟΕΣ που αφορούν τις σχέσεις μεταξύ επενδυτών και κρατών αυξάνεται και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, προερχόμενη από οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, από εργατικά σωματεία, ακόμη και από κράτη – μέλη της Ε.Ε. Αντιδρώντας σε αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η κυβέρνηση του Καναδά επιδίδονται σε μια παραπλανητική προπαγάνδα που στοχεύει στο να πείσει ότι η διαιτησία για επενδυτικά θέματα δεν είναι τόσο επικίνδυνη και να στρέψει την προσοχή από τα θεμελιώδη προβλήματα του συστήματος σε αλλαγές χωρίς ουσία.
8 Οι «μεταρρυθμίσεις» που έχουν υποσχεθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η κυβέρνηση του Καναδά για να διασκεδάσουν την ανησυχία για τον μηχανισμό επίλυσης διαφορών δεν θα αποτρέψουν την κατάχρησή του από επενδυτές και διαιτητές. Τουναντίον, η ΣΟΕΣ θα διευρύνει σημαντικά το πεδίο εφαρμογής της διαιτησίας για επενδυτικά θέματα, εκθέτοντας την Ε.Ε., τα κράτη – μέλη της και τον Καναδά σε απρόβλεπτες και άνευ προηγουμένου δικαστικές περιπέτειες.
Δεν χρειάζεται να δημιουργηθεί ειδικό νομικό καθεστώς για να προστατεύονται οι ξένοι επενδυτές, ειδικά σε σταθερές περιοχές όπως η Ε.Ε. και ο Καναδάς. Οι σημερινές πολυεθνικές καταλέγονται ανάμεσα στις πλέον επιτυχείς και προηγμένες στον κόσμο και είναι ικανές να εκτιμούν τον κίνδυνο και τις αναμενόμενες απολαβές από την ανάληψή του. Αν ο κίνδυνος είναι υπέρμετρα μεγάλος, ήδη έχουν στη διάθεσή τους επιλογές, όπως κανονικά δικαστήρια και προγράμματα που αφορούν την ιδιωτική ασφάλιση και τη διασφάλιση δημόσιων επενδύσεων.
Πολυεθνικές κατά κρατών
Η ΣΟΕΣ αποτελεί την πρώτη από τις τρεις συμφωνίες τέτοιου τύπου τις οποίες διαπραγματεύεται η Ε.Ε. αφού θα ακολουθήσει η TTIP – Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων μεταξύ Ε.Ε. και ΗΠΑ – και η TISA, η Εμπορική Συμφωνία για τις Υπηρεσίες.
Οι συμφωνίες – «ομπρέλα» έρχονται να ενισχύσουν το δίκαιο των επενδυτών και των πολυεθνικών εταιρειών έτσι όπως αυτό διατυπώνεται σε δεκάδες διμερείς συμφωνίες που έχουν υπογραφεί μεταξύ των κρατών.
Ένα μικρό δείγμα της αποθέωσης των επενδυτών σε βάρος της προστασίας των πολιτών είναι οι ακόλουθες αγωγές που έχουν κατατεθεί από πολυεθνικές κατά κρατών, βασισμένες σε διμερείς συμφωνίες:
- Η Philip Morris έχει στραφεί κατά της Αυστραλίας και της Ουρουγουάης, βασιζόμενη στις διμερείς επενδυτικές συμβάσεις, υποστηρίζοντας ότι η νομοθεσία κατά του καπνίσματος που έχουν υιοθετήσει, απειλεί τα κέρδη της.
- Η εταιρεία ενέργειας Vattenfall έκανε αγωγή στην κυβέρνηση της Γερμανίας ζητώντας 1,4 δισεκατομμύρια ευρώ ως αποζημίωση για τους περιβαλλοντικούς όρους που επιβλήθηκαν για τη λειτουργία εργοστασίου παραγωγής ενέργειας και 3,7 δισεκατομμύρια για διαφυγόντα κέρδη που σχετίζονται µε τη λειτουργία δύο πυρηνικών εργοστασίων της εταιρείας έπειτα από την απόφαση της Γερμανίας να προχωρήσει στη σταδιακή κατάργηση της παραγωγής ενέργειας από πυρηνικά εργοστάσια.
- Σαράντα εταιρείες προχώρησαν σε αγωγές δισεκατομμυρίων κατά της Αργεντινής, γιατί «πάγωσε» τα τιμολόγια του νερού και του ηλεκτρισμού.
- Ευρωπαϊκές εταιρείες κατέθεσαν πρόσφατα αγωγές κατά της Αιγύπτου για την αύξηση του κατώτατου μισθού και κατά του Περού για νομοθεσία που περιορίζει την εκπομπή αερίων.
INFO
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την έκθεση στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://corporateeurope.org/sites/default/files/trading-away-democracy.pdf
Τα 16 Ινστιτούτα και οργανώσεις που υπογράφουν την έκθεση και την έκκληση για απόρριψη της συμφωνίας από τα εθνικά Κοινοβούλια είναι: Association Internationale de Techniciens, Experts et Chercheurs (Aitec), Chamber of Labour Vienna (AK Vienna), Canadian Centre for Policy Alternatives (CCPA), Corporate Europe Observatory (CEO), The Council of Canadians, Canadian Union of Public Employees (CUPE), European Federation of Public Service Unions (EPSU), German NGO (Non-Governmental Organisation) Forum on Environment & Development, Friends of the Earth Europe (FoEE), PowerShift, Quaker Council for European Affairs, Quebec Network on Continental Integration (RQIC), Trade Justice Network (TJN), Transnational Institute (TNI), Transport & Environment (T&E)
Το Ποντίκι

Διαβάστε περισσότερα

ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΥΝ ‘Η ΞΥΠΝΑ ΚΑΡΟΛΕ ΝΑ ΔΕΙΣ!

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ*
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη. Ωραία!!!
Θα πει όμως κάποιος: Και ποια είν’ η τάξη; Πώς ορίζεται; Ποιοι οι όροι που τη διέπουν; Μήπως ίσως ο υποκειμενισμός του καθενός, προσδιορίζει εκ των προτέρων τα όριά της; Ωραία ερωτήματα για συζητήσεις σκεπτικιστών, που μάλλον έχουν εξορίσει απ’ τη συλλογιστική τους την ύπαρξη της αντικειμενικής θεώρησης της πραγματικότητας.
Παίρνω το μέρος των εν λόγω (σκεπτικιστών) και απαντώ: Όντως δεν υπάρχει αντικειμενική θεώρηση της πραγματικότητας, τουλάχιστον όσον αφορά στο βίωμα.
Εξηγούμαι: Η φτώχεια είναι υποκειμενική κατάσταση. Δεν τη βιώνει ο χορτάτος. Η απόλυση για παράδειγμα, ως πράξη δεν αφορά στα παιδιά του εργοδότη που την αναγγέλλει. Τα παιδιά του άνεργου επίσης, δεν έχουν τα προνόμια των βλασταριών του λαμόγιου, του μεγαλοεργολάβου, του Τραπεζίτη.
Αν μιλήσουμε για τον πλούτο, ισχύει το ίδιο. Δεν τον εισπράττει ο άνεργος.
Άρα; Ο υποκειμενισμός στο μεγαλείο του!
Ίσως κάνω χιούμορ, ίσως έχω έναν απίστευτο θυμό με την περιφερόμενη αμορφωσιά αφ’ ενός, αλλά και με την επιχειρούμενη αθώωση των εγκλημάτων που συντελούνται εν ονόματι δήθεν, του υποκειμενισμού.
Άλλο πράγμα φυσικά, η διατύπωση μιας υποκειμενικής άποψης, προκειμένου να αναζητηθεί η αλήθεια που είναι αντικειμενική (για να θυμηθούμε έναν άλλον Κάρολο) και άλλο η θεοποίηση του υποκειμενισμού με στόχο την απόκρυψή της. Της αλήθειας – αν με εννοείς.
Είναι άραγε ο λεγόμενος «υποκειμενισμός» αθώος, ή μήπως στέκει απλώς, στον αντίποδα της αντικειμενικής πραγματικότητας που δεν είναι άλλη απ’ την πάλη των τάξεων και των ιδεολογιών που τη ακολουθούν.
Είναι αθώα τάχα η περιφερόμενη προστυχιά που συνοψίζεται στη… χαριτωμένη φράση «έλα μωρέ, πλάκα έχει» τη στιγμή που εξευτελίζονται άνθρωποι και χάνονται ζωές; Ποιος μωρός; Ποια πλάκα; Και κυρίως ποιος την κάνει και σε βάρος ποιανού;
Δεν άντεξα ποτέ και δε γέλασα με το «χιούμορ» του χορτάτου!
Το βλέπεις άλλωστε, στις τηλεοράσεις και στα shows των «επιτυχημένων». Στις πινακοθήκες των ηλίθιων που θα ‘λεγε και ο Χαλκιδαίος δάσκαλος, ο μπαρμπα-Γιάννης ο Σκαρίμπας. Γελούν με το «έχει τους», αλλά εν ταυτώ, και με την ανέχεια τη δική σου. Χλευάζουν τον αγώνα σου για μια αξιοπρεπή ζωή, διεκπεραιώνοντας ταυτοχρόνως, υποθέσεις τους εν κρυπτώ, σε ξένες Τράπεζες!
Ένας εσμός «επιτυχημένων» που συναπαρτίζεται απ’ τους γνωστούς πρόθυμους σφουγκοκωλάριους της εξουσίας, από κάποιους καλλιτέχνες εντός ή εκτός εισαγωγικών, και κάποιους μορφωμένους τάχα που δίνουν το απαραίτητο άλλοθι (όταν φυσικά το έχουν ανάγκη).
Μια κλίκα που μοιράζεται τις κρατικές επιχορηγήσεις, που λόγω της σιωπής ένεκα του φόβου και της λογικής του «εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα;» αλωνίζουν στο χώρο της τέχνης και του λεγόμενου σοβαρού θεάματος.
Και όταν θέλουν να κάνουν πλάκα, δίνουν και βραβεία!!! Και δεν κάνουν μόνον πλάκα! Επιβραβεύουν τον «πολιτισμό» που εκπορεύεται απ’ την τάξη τους. Τόσο απλά!
Πού ακούστηκε να παίρνει βραβείο θεατρικής ερμηνείας (για αρχαίο δράμα μιλώντας) ο Κιμούλης για το ρόλο του στη Μήδεια πέρσι ή για τις φετινές «Θεσμοφοριάζουσες»; Ούτε καν υποψήφιος! Είναι λίγος, ελάχιστος, αίσχιστος! Και μόνον ο Κιμούλης; Δεκάδες άλλοι άξιοι, πανάξιοι και ταλαντούχοι συνάδελφοι! Ενώ ο Ρουβάς; Πολύς, μεγάλος, τρισμέγιστος! Ειδικά για το βραβείο του αρχαίου δράματος!!!
Δεν έχω τίποτα απολύτως με το Σάκη. Τίποτα κακό. Φαίνεται παράταιρη πάντως μια τέτοια βράβευση, όπως το αν βράβευαν τον Κώστα Καζάκο για την επίδοσή του σε πίστες νυχτερινών κέντρων. Τον χρησιμοποίησαν φυσικά, όπως τόσους άλλους και τώρα και στο παρελθόν, για τους λόγους τους. Για να μας τονίσουν πως είναι εδώ: Ισχυροί, διαχειριστές- δωροδότες του «πολιτισμού» της άρχουσας τάξης, και της λογικής του «περάστε απ’ το ταμείο μας».
Ε όχι καριόληδες, μακριά απ’ τη ζωή μας!!!
* Πηγή: ergatikosagwnas.gr

Διαβάστε περισσότερα

Κέρδη 1.000.000 δολάρια… το λεπτό!

     «Το λογικό είναι πραγματικό και το πραγματικό λογικό». Πρόκειται για την περίφημη φράση του Χέγκελ. Δηλωτική μιας σαγηνευτικής διαλεκτικής που όμως δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα πρωσικά όρια ενατένισης των πραγμάτων.
    Δυο αιώνες μετά και πριν μιλήσουμε για την «λογική» του σημερινού κόσμου ας δούμε στοιχεία της πραγματικότητας που τον συνθέτουν:

• Πριν μερικές βδομάδες δημοσιεύτηκαν τα στοιχεία της οργάνωσης «Oxfam» σύμφωνα με τα οποία το διάστημα Μάρτης 2013 – Μάρτης 2014 οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου αύξαιναν τις συνολικές τους περιουσίες κατά 668 εκατομμύρια δολάρια την… ημέρα. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα η «ελίτ» αυτής της «ελίτ» έφτασε να κερδίζει σχεδόν 1.000.000 δολάρια το λεπτό (!) κάθε ώρα, κάθε μέρα για έναν ολόκληρο χρόνο.
• Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, ο Μπιλ Γκέιτς με περιουσία 76 δισ. δολάρια «αν ρευστοποιούσε όλη του την περιουσία και αν ξόδευε 1.000.000 δολάρια την ημέρα, θα του έπαιρνε 218 χρόνια για να ξοδέψει όλο του τον πλούτο». Στην πραγματικότητα, όμως, λέει η «Oxfam», ποτέ δεν θα ξέμενε από χρήματα, «αφού έστω και το χαμηλότερο επιτόκιο του ύψους του 2% θα του επέστρεφε πίσω 4.200.000 δολάρια κάθε ημέρα»…
• Τον περασμένο Μάιο σε ομιλία της στο Λονδίνο η διευθύντρια του ΔΝΤ, η κυρία Λαγκάρντ, σε ένα ακροατήριο που απαρτιζόταν από τον  Κλίντον μέχρι τον Κάρολο της Ουαλίας και από τηνΛαίδη Ρότσιλντ ως τους επικεφαλής της «Glaxo» και άλλων 200 πολυεθνικών, είπε τα εξής: «Οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο που θα μπορούσαν να χωρέσουν σε ένα διώροφο λονδρέζικο λεωφορείο κατέχουν πλούτο ίσο με εκείνο του φτωχότερου 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή των 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων».
• Στα παραπάνω θα ήταν παράλειψη αν δεν σημειώναμε, όσον αφορά την ελληνική πραγματικότητα ότι σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής πάνω από 6 εκατομμύρια Έλληνες ζουν στα όρια της φτώχειας και υπό τον ζόφο του κοινωνικού αποκλεισμού, αλλά την ίδια ώρα: α) στην Ελλάδα το 2014 οι υπερδισεκατομμυριούχοι από 9 αυξήθηκαν στους 11 με την περιουσία τους να αυξάνεται από τα 16 δισ. δολάρια στα 18 δισ. δολάρια, β) στην περσινή έκθεση της «Wealth-Χ» η Ελλάδα αναδείχτηκε «η χώρα με τον δεύτερο αυξανόμενο πληθυσμό πολυεκατομμυριούχων στην Ευρώπη», γ) σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse» στην  Ελλάδα το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού συγκεντρώνει το 56,1% του εγχώριου πλούτου από το 48,6% που συγκέντρωνε το 2007, δ) όπως δημοσιεύτηκε πρόσφατα («Βήμα», 24/8/2014) στην Ελλάδα έχουν καταμετρηθεί 559 Κροίσοι με περιουσία 76 δισ. δολάρια ενώ τα κεφάλαια που είναι τοποθετημένα στο εξωτερικό ανέρχονται στα 140 δισ. ευρώ. Με άλλα σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων, 559 ολιγάρχες κατέχουν πλούτο που αντιστοιχεί στο 45% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας, ενώ τα κεφάλαια που έχουν βγει εκτός χώρας από τους «έχοντες» πλησιάζουν σχεδόν το 80% του συνολικού ΑΕΠ της Ελλάδας.

    Αυτή είναι η κατάσταση σε έναν πλανήτη και σε μια χώρα που μαστίζεται από την κρίση. Θα πει κανείς: «Έτσι είναι αφού έτσι δουλεύει το σύστημα. Όταν οι πολλοί εξαθλιώνονται, κάποιοι λίγοι κερδίζουν». Πράγματι.  Αλλά, τότε, τι κάνουμε; Ποιο είναι το συμπέρασμα; Κάναμε τη βαθυστόχαστη διαπίστωσή μας και τώρα «πάμε γι’ άλλα»; 
    Η εικόνα του κόσμου όπως την καταγράφει η εμπειρία μας και όπως την  περιγράφουν τα στοιχεία δεν προσπερνιέται με την μέθοδο της «διαπιστωτικής ξεπέτας». Γιατί σε αυτή την περίπτωση υπάρχει, πάντα, ένα λεπτό σημείο. Και το σημείο αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι οι θιασώτες του συστήματος, του καπιταλιστικού, πασχίζουν να μας μάθουν να ζούμε - και εν πολλοίς το έχουν καταφέρει μέσα από την κυρίαρχη προπαγάνδα και την κυριαρχία της ιδεολογίας τους - αποδεχόμενοι και συμβιβαζόμενοι με αυτό το «έτσι είναι».
    Όμως από το συμβιβασμό με το «έτσι είναι» ξεκινάει υποδορίως και η αποδοχή περί το «λογικόν» για το «πως είναι» τα πράγματα.  Οτι, δηλαδή, είναι τάχα «λογικό», και από μια άποψη «μοιραίο», «αναπόφευκτο» και «αμετάλλακτο» το φαινόμενο της συνύπαρξης της απόλυτης ένδειας με την ξετσιπωσιά της χλιδής.

    Βέβαια, για να γίνει πιο «γλυκόπιοτη» η αποδοχή αυτής της «μοίρας», επιδίδονται σε θεωρίες περί των «άξιων», των «ικανών» και των «καπάτσων» που τα κατάφεραν σε αυτή τη ζωή. Σε αντιδιαστολή με τους άλλους, με τα δισεκατομμύρια δηλαδή των ανθρώπων, που λόγω «ανικανότητας», «αναξιότητας» ή εν πάση περιπτώσει λόγω «ατυχίας», δεν «προκόψανε».
    Έτσι, μέσα από αυτό το σχήμα, που βασίζεται στο δόγμα της «φυσικής επιλογής» αλλά με όρους κοινωνικού δαρβινισμού, εξοβελίζεται ο παράγοντας εκμετάλλευση. Κουβέντα για τις ταξικές ανισότητες. Πλήρης αποσιώπηση για το γεγονός ότι η απανθρωπιά της φτώχειας, ο πόνος της ανέχειας, η δυστυχία της ανέχειας έχουν ως μήτρα εκδήλωσής τους την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, δηλαδή την κατίσχυση του κεφαλαιοκράτη - καπιταλιστή πάνω στον προλετάριο - εργαζόμενο.
    Λέξη για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας με βάση τον κανόνα της μετατροπής του ανθρώπου σε εμπόρευμα. Ένα εμπόρευμα που, όποτε το επιθυμούν και με τους όρους που το επιθυμούν, τα αφεντικά το πωλούν και το αγοράζουν φορώντας του τη σιδερένια μπάλα της μισθωτής σκλαβιάς ή το στοιβάζουν στον εφεδρικό στρατό της ανεργίας αποδίδοντάς του την «ελευθερία» της ανέχειας.
    Λέξη, τελικά, για το χωρισμό της κοινωνίας σε μια χούφτα «ιδιοκτήτες», από τη μια, και σε έναν ωκεανό πληβείων, από την άλλη, που η μόνη τους ιδιοκτησία είναι το σαρκίο τους και το σαρκίο των παιδιών τους και που μόνο τους «δικαίωμα» είναι να προσφέρουν το σαρκίο τους στον «αφέντη» - εκμεταλλευτή τους.
    Όμως, στην πραγματικότητα (και εδώ βρίσκεται η αντίφαση που έλυσε ο Μαρξ), τίποτα από όλα αυτά που συνιστούν τη γύρω μας πραγματικότητα δεν είναι «λογικό». Στο σημείο αυτό ο κύριος Χέγκελ έκανε λάθος: Οχι, το πραγματικό δεν είναι και λογικό, όπως ισχυριζόταν. Με την έννοια ότι τίποτα από αυτά δεν είναι «καλώς καμωμένο». Και τίποτα «θεϊκό» ή «φυσικό» δεν επιβάλλει την «αναπόφευκτη» διαιώνιση αυτής της βαρβαρότητας.
    Δεν είναι «λογικό», ούτε «μοιραίο», ούτε «αναπόφευκτο» οι άνθρωποι να συνεχίσουν να χωρίζονται σε εκείνους που αγοράζουν ανθρώπους και στους άλλους που πωλούνται σε άλλους ανθρώπους.
    Δεν είναι «λογικό»και δεν πρέπει να αποδεχτούμε σαν κάτι το «λογικό» την πραγματικότητα ότι σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων, 559 ολιγάρχες – το 0,006% του πληθυσμού- να κατέχουν πλούτο που αντιστοιχεί στο 45% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας.
    Δεν είναι «λογικό» στην Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων θυμάτων της αιθαλομίχλης και του νέφους της εξαθλίωσης και της κατάθλιψης, να δεχόμαστε σαν κάτι το «λογικό» την πραγματικότητα με τις λίστες των  καταθετών δεκάδων δισεκατομμυρίων στις τράπεζες του εξωτερικού.
    Δεν είναι «λογικό» να δεχόμαστε σαν «λογικό» την πραγματικότητα ότι στην Ελλάδα, δίπλα στα 700.000 παιδιά που υποσιτίζονται υπάρχουν και 11 ολιγάρχες που αντιστοιχούν στο 0,00011% του πληθυσμού της χώρας  που κατέχουν πλούτο που αντιστοιχεί σχεδόν στο 10% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας. 
    Όχι, τίποτα από την πραγματικότητα στην οποία μας έχουν ρίξει δεν είναι «λογικό». Δεν είναι «ρεαλισμός» να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να συνεχιστεί «έτσι» η ζωή γύρω μας, στη χώρα μας, στον κόσμο όλο.
    Το Λογικό θα ήταν η συντριβή αυτής της πραγματικότητας και η οικοδόμηση μιας νέας, χωρίς δεσμά και χωρίς αλυσίδες. Δεν υπάρχει τίποτα «ρεαλιστικό» στον συμβιβασμό με μια τέτοια πραγματικότητα.  Ρεαλισμός είναι η διεκδίκηση του δικαιώματος της ύπαρξης ενάντια σε εκείνο τον «ρεαλισμό» που εγγυάται μέσα από την υλική αποστέρηση την ανυπαρξία όλων όσα συνθέτουν τα προαπαιτούμενα της ανθρώπινης ύπαρξης.
    Γιατί, τελικά, δεν είναι «λογικό» και «ρεαλιστικό» 85 μεγαλομέτοχοι πολυεθνικών και μονοπωλίων να κερδίζουν 1 εκατομμύριο δολάρια κάθε 60 δευτερόλεπτα (!) στον ίδιο πλανήτη που κάθε 120 δευτερόλεπτα πεθαίνουν πάνω από 30 παιδιά λόγω πείνας, λόγω ασιτίας, λόγω ανέχειας!
    Μόνο ο «παραλογισμός» ενός συστήματος που έχει ως λογική του τη βαρβαρότητα μπορεί να διατείνεται ότι είναι «λογικό» 85 κεφαλαιοκράτες να έχουν περιουσία η οποία ξεπερνά τα υπάρχοντα του μισού πληθυσμού της Γης!
     Μόνο ο «παραλογισμός» ενός συστήματος που έχει ως λογική του τη βαρβαρότητα μπορεί να διατείνεται ότι είναι «λογικό» η χώρα των άστεγων και των εκατομμυρίων ανέργων να είναι ταυτόχρονα και «η χώρα με τον δεύτερο αυξανόμενο πληθυσμό πολυεκατομμυριούχων στην Ευρώπη».
  
email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα