Τελικά, ήταν τόσο άσχημα στο σοσιαλισμό;

Στη Ουγγαρία, σε δημοσκόπηση του Κέντρου Ερευνών Pew, το 72% δήλωσε πως η ζωή στον καπιταλισμό, είναι χειρότερη απ’ ότι κατά την περίοδο του σοσιαλισμού. Το ποσοστό που λέει το ίδιο στην Βουλγαρία, είναι της τάξεως του 62%. Επίσης, 62% είναι το ποσοστό και των Ουκρανών, που θεωρούν ότι στον καπιταλισμό η ζωή είναι χειρότερη.
Στη Ρουμανία, το 45% απ’ όσους συμμετείχαν σε πρόσφατη έρευνα του Ρουμάνικου Ινστιτούτου Αξιολόγησης και Στρατηγικής, πιστεύουν ότι σήμερα θα ζούσαν καλύτερα, αν δεν είχε επικρατήσει ο καπιταλισμός στη χώρα τους. Το 61%, δήλωσε ότι σήμερα ζει κάτω από πολύ χειρότερες συνθήκες, απ’ ότι επί σοσιαλισμού. Απ’ την άλλη, μόλις το 29% αντιλαμβάνεται τον κομμουνισμό σαν μια «κακή ιδέα».
Στη Γερμανία, το γνωστό περιοδικό Der Spiegel παραδέχτηκε πως «η εξύμνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας βρίσκεται σε άνοδο δύο δεκαετίες μετά την πτώση του τείχους». Ενώ, παρέθεσε δημοσκόπηση στην οποία, το 57% υπερασπίζεται τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Όπως σημειώνει το περιοδικό: «Από τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης προκύπτει ότι η νοσταλγία για την πρώην Ανατολική Γερμανία έχει ριζώσει βαθιά στις καρδιές πολλών πρώην Ανατολικογερμανών, αφού δεν περιορίζεται πλέον στους πιο ηλικιωμένους, που θρηνούν την απώλεια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, αλλά ακόμα και οι νέοι, που δεν είχαν σχεδόν καθόλου εμπειρία από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, έχουν σήμερα θετική άποψη γι’ αυτή.» Επίσης, στο περιοδικό υπάρχουν μαρτυρίες, όπως αυτή ενός 38χρονου σήμερα, πρώην Ανατολικογερμανού, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά, για την περίοδο μετά την επανένωση της Γερμανίας: «είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου άστεγους, ζητιάνους και φτωχούς ανθρώπους, που φοβούνταν για την επιβίωσή τους».
Όλα αυτά, δεν αναιρούν τα προβλήματα που μπορεί να υπήρχαν στις σοσιαλιστικές χώρες. Όμως από την άλλη, δείχνουν πως η προπαγάνδα της «ελεύθερης» και «δημοκρατικής» Δύσης, σχετικά με τον σοσιαλισμό, έχει διαμορφώσει στρεβλές συνειδήσεις για την κατάσταση που υπήρχε στις σοσιαλιστικές χώρες. Πολλοί πιστεύουν πως στον σοσιαλισμό «οι άνθρωποι πεινούσαν» και «δεν περνούσαν καλά», όμως οι ίδιοι οι άνθρωποι σε πολλές από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, λένε πως σήμερα στον καπιταλισμό τα πράγματα είναι χειρότερα!

Διαβάστε περισσότερα

Απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ουκρανία

Την οριστική απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας αποφάσισε χθες το Διοικητικό Εφετείο του Κιέβου. Μετά από μία δίκη-«παρωδία» που επισφράγισε ουσιαστικά μία καθαρά πολιτική δίωξη, που εκπορεύτηκε από την αντιδραστική κυβέρνηση των φασιστικών και εθνικιστικών δυνάμεων, η οποία κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία μετά την ανατροπή του προέδρου Γιανουκόβιτς.
Συγκεκριμένα, το Εφετείο απέρριψε την προσφυγή του ΚΚ της Ουκρανίας ενάντια στην απόφαση του Πρωτοβάθμιου Διοικητικού Δικαστηρίου του Κιέβου για απαγόρευσή του.

Δίκη-«παρωδία»

Υπενθυμίζεται ότι η πρώτη μήνυση εναντίον του ΚΚ Ουκρανίας κατατέθηκε από το υπουργείο Δικαιοσύνης, τον Ιούλη του 2014. Οι κατηγορίες κατέρρευσαν, διότι όλες οι λεγόμενες αποδείξεις για «παράνομες δραστηριότητες» του ΚΚΟ ήταν κατάφωρα στημένες.
Μάλιστα ο δικαστής που κλήθηκε αρχικά να αναλάβει την υπόθεση, χαρακτήρισε τη διαδικασία «πολιτικά υποκινούμενη» και παραιτήθηκε από την εκδίκασή της, ενώ το ίδιο έπραξαν και άλλοι δικαστές. Το γεγονός αυτό ανάγκασε τις αντιδραστικές δυνάμεις που βρίσκονται στην εξουσία στην Ουκρανία να μεταφέρουν την υπόθεση σε άλλο δικαστήριο, που όμως δεν έχει τη δικαιοδοσία για τέτοιες περιπτώσεις.

Ζητούν αλλαγή ονόματος και συμβόλων

Η απόφαση του υπουργείου Δικαιοσύνης για την απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας βασίστηκε στο πόρισμα της λεγόμενης Ανεξάρτητης Επιτροπής. Αυτή η Επιτροπή αποτελούνταν από αξιωματούχους του υπουργείου και ουσιαστικά συνεδρίαζε εν κρυπτώ, καθώς το ΚΚ δεν είχε καν ενημερωθεί ότι εξεταζόταν η υπόθεσή του.
Στην απόφασή της η Επιτροπή χαρακτήριζε το πρόγραμμα του κόμματος ασύμβατο με τις προβλέψεις του Συντάγματος, χωρίς όμως να αναλύει ενδεχόμενες «παραβιάσεις».
Το αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου επιμένει ότι το κόμμα θα πρέπει να παραιτηθεί από το όνομα «Κομμουνιστικό» και τα σύμβολά του, το αστέρι και το σφυροδρέπανο, δηλαδή τα παγκοσμίως αναγνωρισμένα σύμβολα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Το ΚΚ Ουκρανίας προσέφυγε κατά του πορίσματος, αλλά χθες μετά από 6 συνεδριάσεις το Διοικητικό Εφετείο του Κιέβου ανακοίνωσε την απόρριψη της προσφυγής του.

Πολιτική δίωξη

Από την πλευρά του το ΚΚ Ουκρανίας δηλώνει ότι η δίκη αυτή είναι πολιτικά υποκινούμενη και έχει ως στόχο να διαλύσει το κόμμα, τη μόνη πραγματική αντιπολίτευση στο αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου.
Σημειώνει ότι είναι το μόνο κόμμα που αντιτίθεται στη μετατροπή της Ουκρανίας σε αποικία, που αντιδρά στην πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας που επιβάλλεται από το ΔΝΤ, με το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση των τιμολογίων, που αντιπαλεύει τη διαφθορά που αυξήθηκε σημαντικά αφότου οι φασιστικές και εθνικιστικές δυνάμεις ήρθαν στην εξουσία.
Επίσης το ΚΚ Ουκρανίας δηλώνει ότι τάσσεται υπέρ της ιστορικής αλήθειας και ενάντια στο φασισμό, γι’αυτό δεν πρόκειται να αναγνωρίσει ως «ήρωες» τους συνεργάτες του Χίτλερ, προσβάλλοντας τη μνήμη των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού.
902

Διαβάστε περισσότερα

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«…κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο»
Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 622
     «…η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έριξε τους εργάτες όλου του κόσμου. Δεν πρόκειται πια για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο των μισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για τοκατέβασμα στο λίγο – πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο»
Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 885


   Αυτή η – καινοφανής για τα σημερινά δεδομένα- σύλληψη του Μαρξ δεν προέκυψε μετά τo… «σκίσιμο του Μνημονίου» και την «αλλαγή της Ευρώπης» από τον Τσίπρα. Ούτε μετά από τα «ουδείς αναμάρτητος» του Σαμαρά στη Μέρκελ.
    Διατυπώθηκε πριν από περίπου ενάμιση αιώνα, το 1867. Στη θέση της τότε «μητρόπολης» του καπιταλισμού, της Αγγλίας, σήμερα είναι τα κέντρα των ιμπεριαλιστών σε Βερολίνο και Νέα Υόρκη, που ακόμα και στους πιο αδυσώπητους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, όπως οι σημερινοί για το ποιος ιμπεριαλιστής θα βγει λιγότερο λαβωμένος από την κρίση, δεν ξεχνούν το βασικό: Να είναι ενωμένοι, αδυσώπητοι και άτεγκτοι απέναντι στους μισθωτούς σκλάβους.
    Το «λίγο – πολύ κοντινό μέλλον» που προέβλεψε ο Μαρξ, η εποχή που οι ευρωπαϊκοί μισθοί (μαζί και του ελληνικού λαού), στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των κεφαλαιοκρατών, θα συμπιέζονταν από τους κεφαλαιοκράτες με βάση τα κινέζικα πρότυπα, έφτασε. Οι αναλύσεις του για τον «εφεδρικό στρατό» εργασίας που κατρακυλά στα Τάρταρα της απόγνωσης και της κατάθλιψης είναι όσο ποτέ επίκαιρες.
    Ο καπιταλισμός, αυτό το απάνθρωπο σύστημα, στερεί από τους εργαζόμενους τους κόπους τους. Σφετερίζεται για λογαριασμό μιας χούφτας εκμεταλλευτών τον αμύθητο πλούτο που παράγει το αίμα και ο μόχθος του εργάτη.
    Η κρίση του καπιταλισμού, το πιο σταθερό «προϊόν» της λειτουργίας του, έχει φτάσει σε κανιβαλικό παροξυσμό.
    Όπως επιβεβαιώθηκε η οικονομική «προφητεία» του Μαρξ για τη μετατροπή του βίου του εργαζόμενου λαού σε κόλαση – μια κόλαση που στην Ελλάδα τα «καζάνια» της αποκαλούνται Μνημόνια, προαπαιτούμενα, φαστ τρακ ξεπουλήματα – έτσι ακριβώς αναδεικνύεται ως ζήτημα ζωής και θανάτου η αναγκαιότητα για την εκπλήρωση και της πολιτικής του «προφητείας».
    Ο «πολιτικός» Μαρξ, ενιαίος και αδιαίρετος με τον «οικονομικό» Μαρξ, ο Μαρξ της ταξικής πάλης, απέδειξε ότι το υπερώριμο αίτημα της ανατροπής του σάπιου κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος είναι μια υπαρκτή, μια ρεαλιστική δυνατότητα και προοπτική, εφόσον οι «σκλάβοι» αποφασίσουν να την «περπατήσουν».
    Ο 21ος αιώνας, μόλις 25 χρόνια από τις ανατροπές που οδήγησαν τον κόσμο σε ένα πρωτοφανές πισωγύρισμα, αποδεικνύεται πολύ νωρίς ότι θα είναι ο αιώνας που θα τεθεί με όρους υπαρξιακούς το πραγματικό δίλημμα:
«Ο Φρίντριχτ Ενγκελς – γράφει η Ρόζα Λούξεμπουργκ – είπε κάποτε:
«Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στοσοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα».
Τι σήμαινε όμως «ξανακατρακύλισμα στη βαρβαρότητα» από το σημερινό επίπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού;
Μέχρι σήμερα διαβάζουμε, αναμφισβήτητα, τα λόγια αυτά χωρίς να εμβαθύνουμε στο νόημα που κρύβουν και τα παραθέτουμε χωρίς να προαισθανόμαστε την τρομερή βαρύτητά τους.
Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».
    Ο ελληνικός λαός, υπό όλες τις διαχειριστικές λογικές – τις μπλε, τις πράσινες, τις ροζ – βιώνει, με τον πιο κτηνώδη τρόπο, το δεύτερο σκέλος του διλήμματος.
    Ακούμε ήδη τις ενστάσεις που διατυπώνονται: «Μα είναι ώρα τώρα, μέσα στην υποχώρηση, στην κατάθλιψη, στην απογοήτευση, να τίθεται ως στόχος ο σοσιαλισμός»;
    Απαντάμε: Ο στόχος ήταν, είναι και θα είναι «όλου του κόσμου το ψωμί το φως και το τραγούδι». Είναι η σωτηρία του λαού και του τόπου. Μέσα από ένα σχέδιο που θα μετουσιώνει την αφόρητη καθημερινότητα σε πρόγραμμα δράσης. Που θα μετατρέπει την διάσπαρτη αγανάκτηση και τα διψασμένα ρυάκια της απαντοχής σε χείμαρρους αντίστασης και τους χείμαρρους σε κοινωνική φουσκοθαλασσιά διεκδίκησης, που θα βγει στους δρόμους και θα πάρει «σβάρα κάθε τι παλιό».
    Απαντάμε: Το μέσο για την επίτευξη αυτού του ευγενικού όσο και ύψιστης αναγκαιότητας στόχου δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από ένα κίνημα οικοδομημένο πάνω στα θεμέλια της λαϊκής συμμαχίας των καταπιεσμένων, των καταληστευμένων, των κατατρεγμένων. Που θα γίνει κτήμα κάθε συνοικίας, κάθε γειτονιάς, υπόθεση του κάθε κοινωνικού χώρου, και που για να έχει προοπτική θα πρέπει να ανδρωθεί και να οξυγονωθεί στους τόπους δουλειάς. Εκεί δηλαδή που μειώνονται οι µισθοί, που απολύονται οι εργαζόμενοι, που εκβιάζονται οι εργάτες, εκεί που συντελείται η εκμετάλλευση, εκεί τελικά που αποκαλύπτεται καθημερινά ότι «η µεγαλύτερη βία είναι η φτώχεια».
    Απαντάμε: Μόνο αφελείς ή δοκησίσοφοι των προσχημάτων θα εμφανίζονταν να πιστεύουν ότι χτίζεις και εμπνέεις λαϊκές φουσκοθαλασσιές κλίνοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ σε όλες τις πτώσεις την λέξη «σοσιαλισμός». Αυτό το κίνημα

• για να είναι ασπίδα του άνεργου,
• «σωματοφύλακας» του ανθρώπου που τρέμει τον πλειστηριασμό και την εφορία,
• «παραστάτης» του γέροντα που του ρημάζουν τη σύνταξη,
• σπίθα τροφοδότησης της νεανικής φλόγας,
• για να δώσει τη «μάχη της σοδειάς» στο πλευρό των πεινασμένων,
• για να σταθεί «φρουρός» της πατρίδας απέναντι στα ΝΑΤΟ, ΕΕ και ΔΝΤ,
• για να κερδίσει την συμπάθεια και την αναγκαία στήριξη των άλλων λαών, 

για να ικανοποιεί τις πραγματικές προϋποθέσεις συγκρότησής του και – με μια κουβέντα – για να είναι όλα εκείνα που θα δώσουν στο δίκιο τη δύναμη να βρει το δίκιο του, να αναγεννηθεί, να ψηλώσει και να αγκαλιάσει όλη την Ελλάδα, πρέπει να έχει τα πάντα: Οργάνωση, πειθαρχία, αποφασιστικότητα. Αλλά και κάτι ακόμα: Πυξίδα! Μέχρι τέλους!
    Απαντάμε: Ναι, οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί. Ναι, οι δυσκολίες είναι μεγάλες. Αλλά όσα πρέπει να γίνουν, το αν πρέπει να γίνουν, δεν κρίνεται πια στο ζύγι των πιθανοτήτων να πετύχουν, αλλά στο ζύγι της ανάγκης.
    Το «πρέπει» προκύπτει, πλέον, από την ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά υπέρτατη υποχρέωση, όσοι στην πράξη και όχι στα λόγια συμφωνούν με την κρισιμότητα των στιγμών, να αναμετρηθούν με αυτή την αναγκαιότητα.
    Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα, για όλους και για τον καθένα ξεχωριστά. Αλλά«όλα αλλάζουν»! Ναι, ο Μπρεχτ έχει δίκιο:
«Όλα αλλάζουν.
Να ξαναρχίσεις
Μπορείς και με την τελευταία σου πνοή.
Μα ό,τι έγινε έγινε.
Και το νερό που έριξες στο κρασί σου
Δεν μπορείς να το ξαναβγάλεις.
Ό,τι έγινε έγινε.
Το νερό που έριξες στο κρασί σου
Δεν μπορείς να το ξαναβγάλεις·
Όλα όμως αλλάζουν.
Να ξαναρχίσεις
Μπορείς και με την τελευταία σου πνοή».
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Από τη μισθωτή στην... αμισθί σκλαβιά

«Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, ενώ αναγκάζονται να παρέχουν τις υπηρεσίες τους με τους ίδιους ή και σκληρότερους όρους, δεν απολαμβάνουν το αυτονόητο αντίτιμο της εργασίας τους».

 

Συντάκτης: 

Ντίνα Δασκαλοπούλου

«Η απελπισία δεν διαθέτει φτερά, δεν κάθεται απαραιτήτως σε ένα ξεστρωμένο τραπέζι, σε μια βεράντα, στην ακροθαλασσιά [...] Γνωρίζω σε γενικές γραμμές την απελπισία με μακριές λεπτές εκπλήξεις, την απελπισία της υπερηφάνειας, την απελπισία της οργής [...] Σε γενικές γραμμές η απελπισία δεν έχει καμία σημασία. Είναι μια αγγαρεία από δέντρα που πάνε πάλι να σχηματίσουν ένα δάσος, είναι μια αγγαρεία από αστέρια που πάνε πάλι να δημιουργήσουν μια μέρα λιγότερη, είναι μια αγγαρεία από όλο και λιγότερες μέρες που πάνε πάλι να αποτελέσουν τη ζωή μου».
Αντρέ Μπρετόν, «Γαιόφως και άλλα ποιήματα»
Το χαρακτηρίζουν πανδημία. Είναι το μεγαλύτερο παράδοξο και το πιο δύσκολο να ερμηνευθεί. Η ανεργία, η δουλειά-λάστιχο, η μαύρη εργασία, όλα αυτά είναι απολύτως κατανοητά κι εξηγήσιμα σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης και με πολιτικές λιτότητας και νεοφιλελευθερισμού.
Τι είναι αυτό που κάνει 1.200.000 εργαζομένους, που δεν πληρώνονται από τα αφεντικά τους, να εξακολουθούν να παρέχουν την εργασία τους κάθε μέρα;
Η απλήρωτη εργασία έχει μετατραπεί σε νέα κανονικότητα κι είναι ίσως η ουσιωδέστερη α-συνέχεια του κόσμου, όπως τον ξέραμε επί δεκαετίες: ο εργαζόμενος παρέχει εργατική δύναμη και σε αντάλλαγμα παίρνει μισθό.
Τώρα πια όμως είμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα νέο φαινόμενο, παράδοξο μεν, αλλά μέρος της νέα κανονικότητας εκτάκτου ανάγκης: την άμισθη σκλαβιά.

«Μουγκή» δύναμη

Στην Ελλάδα των Μνημονίων μιλάμε πολύ για την ανάπτυξη, λιγότερο για την ανεργία και καθόλου για την απλήρωτη εργασία.
Εχουμε γίνει η πολιτεία που περιγράφει ο Αζίζ Νεσίν: «Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε τον σύλλογο του “σώπα” και μαζευτήκαμε πολλοί, μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!».
Οχι μόνο πια δεν εξεγειρόμαστε για την ανεργία, αλλά και θεωρούμε κανονικό το να μην πληρωνόμαστε, όταν εργαζόμαστε.
Το νούμερο είναι εξωπραγματικό: ένα εκατομμύριο (1.000.000) είναι οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας, στους 1.200.000 τούς ανεβάζει το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ. Τα 2/3 όσων έχουν ακόμα δουλειά στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστέρηση.
Τα αφεντικά έχουν προσχωρήσει μαζικά στο κίνημα «δεν πληρώνω»: περίπου δύο στις τρεις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα έχουν προχωρήσει σε στάση πληρωμών.
Ετσι, ο ένας μήνας χωρίς αμοιβή δεν θεωρείται πια καν καθυστέρηση, ο μέσος χρόνος απληρωσιάς είναι οι πέντε μήνες, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις τα αφεντικά μπορεί και να μην πληρώνουν ακόμα και επί δύο χρόνια.
Μια απλή αναζήτηση στο google με τον όρο «απλήρωτοι εργαζόμενοι» δίνει 396.000 αποτελέσματα σε 0,40 δευτερόλεπτα και μια ατελείωτη λίστα: από τον «Αγγελιοφόρο» μέχρι το ΙΓΜΕ, από το Μέγαρο Μουσικής μέχρι μεγάλα ξενοδοχεία, από το Πάρκο Τρίτση μέχρι τους εργαζομένους σε πτηνοτροφεία, από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο μέχρι το μπακάλικο της γειτονιάς σου.
Ακόμη και τα κόμματα, που δηλώνουν πως θέλουν να σώσουν τον τόπο από τη μάστιγα της ανεργίας, έχουν καθυστερήσει κατά περιόδους την πληρωμή των εργαζομένων τους –κι αυτό ισχύει και για τη Νέα Δημοκρατία και για το ΠΑΣΟΚ και για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μέχρι και οι εργαζόμενοι του Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας, που λειτουργεί υπό την αιγίδα της ΓΣΕΕ, βρέθηκαν απλήρωτοι από 3 έως 6 μήνες!
«Πρόκειται για επιδημία τα τελευταία πέντε χρόνια», μας λέει η Μαργετίνα Στεφανάτου, μάχιμη δικηγόρος κι εξαιρετικά έμπειρη στα εργατικά. «Το ‘’φαινόμενο’’ εμφανίστηκε αρχικά με τη μορφή της πολύμηνης καθυστέρησης μισθοδοσίας. Σταδιακά -και δη τα τελευταία 2-3 χρόνια- υπάρχουν εργαζόμενοι που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται καθόλου πάνω από 5-6 μήνες, μέχρι και 10-12 μήνες.
»Το ‘’φαινόμενο’’ δεν αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα, αλλά εμφανίζεται συχνά και σε επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αλλά και σε αναπτυξιακές εταιρείες δήμων ή εταιρείες που δουλεύουν με προγράμματα ΕΣΠΑ κ.λπ. Το ‘’φαινόμενο’’ πολλές φορές αιτιολογείται και δικαιολογείται λόγω της υστέρησης και εν τέλει της στάσης πληρωμών εκ μέρους του ελληνικού Δημοσίου, γεγονός πραγματικό που έχει φέρει σε οικονομικό αδιέξοδο πολλές επιχειρήσεις του ιδιωτικού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα».
Υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες στη στρατιά των απλήρωτων, όπως μας εξηγεί η νομικός Μαρίλη Ζαλαώρα, που εργάζεται στη ΓΣΕΕ:
«Υπάρχουν εργαζόμενοι, θύματα μιας συχνά προσχηματικής κι ανειλικρινούς εργοδοτικής συμπεριφοράς που έχουν να πληρωθούν κανονικά ακόμα και περισσότερο από τρία χρόνια, ζώντας με τα “έναντι”. Παράλληλα με αυτούς συμπορεύεται μια ακόμα κατηγορία απλήρωτων εργαζομένων, εκείνη των “δοκιμαστικών” υπαλλήλων, οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα από τον εργοδότη κι αντικαθίστανται αμέσως μετά τη λήξη της δοκιμαστικής περιόδου, χωρίς να λάβουν την παραμικρή αμοιβή.
»Πρόκειται επομένως για κατ’ όνομα εργαζομένους, αλλά στην πραγματικότητα για κατ’ ουσία ανέργους. Καμιά στατιστική δεν ασχολείται μαζί τους ενώ εκείνοι, συνεχώς αυξανόμενοι, εξακολουθούν να ακροβατούν στωικά στο τεντωμένο σκοινί μιας ιδιότυπης ομηρίας».

Μια κατηγορία μόνοι τους

«Σύγχρονη δουλεία» χαρακτηρίζει την απλήρωτη εργασία η νομικός Σοφία Παπαοικονόμου στη μελέτη της «Η απλήρωτη εργασία στα χρόνια των Μνημονίων και της κρίσης»:
«Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι αποτελούν “sui generis” κατηγορία: ενώ αναγκάζονται να παρέχουν τις υπηρεσίες τους με τους ίδιους ή και σκληρότερους όρους, δεν απολαμβάνουν το αυτονόητο αντίτιμο της εργασίας τους. Ενώ δεν είναι τυπικώς άνεργοι, βρίσκονται όμηροι σε επιχειρήσεις και διαβιούν χειρότερα από τους ανέργους, αφού δεν δικαιούνται ούτε κι αυτό το γλίσχρο επίδομα ανεργίας.
»Είναι οι σύγχρονοι δούλοι, που υπομένουν στωικά ως αναγκαία κατάσταση τα έναντι-ψίχουλα, που “βάζουν πλάτη” για τη “διάσωση” της επιχείρησης, για να μη χαθούν ολότελα οι θέσεις εργασίας. Κι έτσι “επιχορηγούν” τις επιχειρήσεις, στις οποίες εργάζονται, με τους “βερεσέ” μισθούς τους.
»Με τη συνέργεια του κράτους, μέσω των συνεχών μειώσεων του μισθολογικού και συνταξιοδοτικού κόστους, των κοινωνικών παροχών και της συστηματικής καθιέρωσης της απλήρωτης εργασίας, πραγματοποιείται μια γιγαντιαία μεταφορά εισοδήματος από τους εργαζομένους και τα ασφαλιστικά ταμεία προς τις επιχειρήσεις, σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου».

Εργασιακές γαλέρες στα ΜΜΕ

Ο κλάδος των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, προκειμένου να αντιληφθεί κανείς τι έχει συμβεί στον κόσμο της εργασίας τα τελευταία χρόνια.
Σε... κρίση πολύ πριν από την κρίση, οι εργαζόμενοι του Τύπου ήταν τα πρώτα θύματα της «ευελιξίας» που έφερε ο Κώστας Σημίτης, όταν έχτιζε τον μύθο της ισχυρής Ελλάδας και κατεδάφιζε, ακολουθώντας τα βήματα Σρέντερ, τα εργασιακά δικαιώματα.
Αργότερα, όταν η χώρα μπήκε (και επισήμως) σε κρίση, οι βαρονίες του Τύπου άρχισαν να κλυδωνίζονται: η αρχή έγινε με το λουκέτο που έβαλε εν μιά νυκτί η Γιάννα Αγγελοπούλου στον «Ελεύθερο Τύπο».
Στη συνέχεια βυθίστηκε αύτανδρο το «Αλτερ» κι ακολούθησε το ναυάγιο της «Ελευθεροτυπίας». Ακολούθησαν μαζικές απολύσεις, ατομικές συμβάσεις και ο χώρος του Τύπου γέμισε γαλέρες.
Ο μισθός στον μαγικό κόσμο των ΜΜΕ κατάντησε μαγική εικόνα ή -αλλιώς- «μια πονεμένη ιστορία», όπως μας λέει συνάδελφος που εργάζεται στον «Ελεύθερο Τύπο», απλήρωτος εδώ κι 9 μήνες: «Από το 2012 μέχρι σήμερα οι εκδότες έχουν κάνει τρεις... εθελούσιες και δύο μειώσεις μισθών.
Ηδη ετοιμάζονται για την τρίτη. Κάθε φορά μάς έλεγαν τα ίδια πράγματα: “Δεν θα υπάρξουν άλλες μειώσεις. Ετσι κατοχυρώνετε τις θέσεις εργασίας και δεν θα κάνουμε απολύσεις. Θα πληρώνεστε κανονικά”. Το 2013 είχαμε μπει ήδη δυόμισι μήνες μέσα. Το 2014 νέα μείωση μισθών με τα ίδια επιχειρήματα. Τη μια φταίει η πολιτική κατάσταση, την άλλη η διαπραγμάτευση, την τρίτη τα capital controls. Φτάσαμε να πληρωνόμαστε, όποτε οι εργοδότες θυμούνται.
»Κι όταν γίνεται αυτό το... θαύμα, ο μισθός δεν ξεπερνάει τα 400 ευρώ. Υπάρχουν συνάδελφοι που δεν έχουν στο πορτοφόλι τους ούτε ένα ευρώ για βενζίνη. Οι περισσότεροι δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς τους στις τράπεζες, στις ΔΕΚΟ, σε όσους τέλος πάντων χρωστάνε. Τώρα οι εκδότες ετοιμάζουν... καινούργιες μειώσεις μισθών, φαντάζομαι με τα ίδια επιχειρήματα. Πέρασαν πάνω από δύο χρόνια από τότε που πήραμε για τελευταία φορά ολόκληρο μισθό. Μάλλον θα περιμένουμε πολύ. Εκτός αν τα 400 ευρώ τα λες ολόκληρο μισθό»...

Από το 2012!

Mαργαρίτα Συγγενιώτου |

Η Μαργαρίτα Συγγενιώτου είναι μέτζο σοπράνο και συνεργάζεται με το Μέγαρο, που έχει να πληρώσει τους εργαζομένους από το 2012.
Η Μαργαρίτα είναι γραμματέας της Ενωσης Λυρικών Πρωταγωνιστών και μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος –εξ ου και τολμά να μιλήσει επωνύμως:
«Στην αρχή της κρίσης (η οποία φαίνεται τελικά να παίρνει διαστάσεις Νέας Τάξης Πραγμάτων) νόμιζα ότι εμείς οι ελεύθεροι επαγγελματίες του πολιτισμού θα τη βιώναμε πιο εύκολα από τους άλλους: η οικονομική αστάθεια είναι μέρος της δουλειάς.
»Μετά γνωρίστηκα με τον νεοφιλελευθερισμό. Χωρίς ΣΣΕ, τι να διεκδικήσεις; Η αγορά καθορίζει την τιμή. Με τόση ανεργία, λοιπόν, οι τιμές έπεσαν στο επίπεδο ενός καλού φιλοδωρήματος. Και δεν είναι μόνο η ανεργία, ο καλλιτέχνης θέλει να πατήσει στη σκηνή, ποια αγορά δεν θα εκμεταλλευόταν αυτή την ανάγκη; Εβλεπες παντού αγγελίες για εθελοντές. Και πάντα έβρισκαν.
»Ταυτόχρονα μας επέβαλλαν έναν άλλον, ακούσιο εθελοντισμό: το Μέγαρο μας χρωστάει από το 2012. Η Λυρική χρωστάει έως κι έναν χρόνο στους εξωτερικούς της συνεργάτες (εξαιρούνται οι ξένοι κι ελάχιστοι Ελληνες...), για τους δήμους να μη μιλήσω καλύτερα.
»Οταν είμαι στις καλές μου, το παίρνω χαλαρά: η μποέμικη ζωή του καλλιτέχνη δικαιώνεται μέσα από την αφραγκία. Μετά, όμως, γυρίζω σπίτι και βλέπω έναν λογαριασμό, η μικρή θέλει λεφτά για την εκδρομή του σχολείου και η μποέμικη ελευθερία εξαερώνεται μέσα στον καταναγκασμό της αναγκαιότητας. Αδιέξοδο».
•Το φαινόμενο της απλήρωτης εργασίας πλήττει κυρίως τον κλάδο του τουρισμού και επισιτισμού, της καθαριότητας, των εταιρειών φύλαξης, τον χώρο των ΜΜΕ (εφημερίδες-ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί), τις ιδιωτικές κλινικές, τη ναυτιλία, τις κατασκευές, το λιανεμπόριο.
Πρόκειται για τους ίδιους κλάδους που εμφανίζουν θλιβερή πρωτιά στην παραβατικότητα της εργατικής νομοθεσίας, ενώ ταυτόχρονα υπέστησαν τις μεγαλύτερες μειώσεις στις κατώτατες συμβατικές πραγματικές αποδοχές τους.
2/3 επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα έχουν προχωρήσει σε στάση πληρωμών.
550.000 εταιρείες (μικρομεσαίες και μεγάλες) πληρώνουν με έναντι, καταγράφοντας καθυστέρηση στην καταβολή των δεδουλευμένων τους από έναν έως και... 24 μήνες!
200% αυξήθηκε το ποσοστό των επιχειρήσεων που πληρώνουν με έναντι από το 2012 μέχρι σήμερα!
2014 χρονιά-ορόσημο, καθώς διπλασιάστηκαν τόσο ο αριθμός των εργαζομένων όσο και οι μήνες στην καθυστέρηση πληρωμής.
1.000.000 εργαζόμενοι δεν πληρώνονται επίδομα άδειας, χιλιάδες εργαζόμενοι πληρώνονται το δώρο Χριστουγέννων ή Πάσχα σε είδος (κουπόνια για τρόφιμα ή καύσιμα).
1.000.000 είναι οι «αόρατοι»: εργάζονται ανασφάλιστοι ή εργάζονται ως μισθωτοί, αλλά αμείβονται με μπλοκάκι ελεύθερου επαγγελματία ή εργάζονται με πλήρες ωράριο, δηλώνονται όμως ως μερικώς απασχολούμενοι.
•Στοιχεία από τη μελέτη «Η απλήρωτη εργασία στα χρόνια των Μνημονίων και της Κρίσης» της νομικού και επιστημονικής συνεργάτιδας της κ. Κούνεβα, Σοφίας Παπαοικονόμου

Ψυχολογικές επιπτώσεις

Απλήρωτη εργασία ή ένας «μικρός θάνατος»;

Τι είναι αυτό που οδηγεί τους εργαζομένους να αποδέχονται μια τέτοια ταπεινωτική κι αβίωτη συνθήκη; «Οι μακροχρόνια απλήρωτοι εργαζόμενοι είναι πολύ επιφυλακτικοί, ακόμη και να ασκήσουν τα ελάχιστα δικαιώματα που τους δίνει η εργατική νομοθεσία», μας λέει η Μαργετίνα Στεφανάτου.

Μαργετίνα Στεφανάτου |

«Προτιμούν να διατηρούν μια “δουλειά”, όπου δεν εισπράττουν τίποτα, παρά να πέσουν στη χοάνη της μακροχρόνιας ανεργίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι επιχειρήσεις τελικά πτωχεύουν, οπότε και άνεργοι και απλήρωτοι παραμένουν».

Αλεξάνδρα Βασιλείου |

Υπάρχουν κι άλλοι, βαθύτεροι λόγοι που εξηγούν την απλήρωτη εργασία, όπως μας εξηγεί η δρ Κοινωνικής Ψυχολογίας, Αλεξάνδρα Βασιλείου:
«Η εργασία υπηρετεί διαφορετικές ανθρώπινες ανάγκες ταυτόχρονα. Πρώτη μπορεί να μοιάζει η ανάγκη για επιβίωση, αλλά εξίσου σημαντική και η ανάγκη του ανθρώπου να νιώθει χρήσιμος και συνδεδεμένος με την κοινωνία. Αν χάσει τη δουλειά του, χάνει κι αυτή την αίσθηση αξίας και σύνδεσης. Χιλιάδες άνθρωποι παραμένουν στον χώρο εργασίας τους απλήρωτοι, ακόμη κι όταν ξέρουν ότι οι πιθανότητες να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους είναι απειροελάχιστες έως μηδενικές.
»Αυτό συνδέεται άμεσα με την ανεργία, άρα και με την απώλεια ελπίδας ότι θα βρουν κάτι καλύτερο. Καλύτερα εν ενεργεία και απλήρωτος, παρά αφημένος στην απελπισία της ανεργίας. Καλύτερα “έξω στον κόσμο” κι ενεργός, παρά στο σπίτι μόνος κι απελπισμένος. Από τη μια, ο φόβος για την απελπισία της ανεργίας, από την άλλη η ματαίωση γύρω από κοινωνικούς αγώνες, ότι μπορεί να είναι έστω και ελάχιστα αποτελεσματικοί. Αυτά δημιουργούν ψυχολογική παράλυση.
»Μένοντας απλήρωτος, ο εργαζόμενος αποδέχεται εργασιακές συνθήκες που δεν φανταζόμασταν πριν από λίγα χρόνια, αλλά κι ελπίζει για κάτι που δεν υπάρχει πια. Αν εγκαταλείψει την απλήρωτη εργασία, έχει να αντιμετωπίσει έναν μικρό θάνατο. Εχει να αποδεχτεί την ήττα στον αγώνα για εργασιακή αξιοπρέπεια και να αναθεωρήσει την πραγματικότητα, μέσα στην οποία ζει.
»Χρειάζεται να αναρωτηθεί: Τι μου δίνει αξία, πώς εξασφαλίζω την επιβίωσή μου, πώς συνδέομαι με τον κόσμο γύρω μου. Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δίνονται προσωπικά και συλλογικά, όταν αναθεωρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ζούμε και τον τρόπο με τον οποίο η ζωή, εμείς και οι άλλοι αποκτούμε αξία».

Οι δύο (αδιέξοδοι) δρόμοι για τη διεκδίκηση του αυτονόητου

Αοπλοι οι εργαζόμενοι στον εργοδοτικό παράδεισο

Τι γίνεται, όταν οι εργαζόμενοι αποφασίσουν να διεκδικήσουν το αυτονόητο; Οι δρόμοι που έχουν, για να αντιδράσουν, είναι δύο: ο συνδικαλιστικός και ο νομικός. Αλλοτε επιλέγουν μόνο τον έναν, άλλοτε και τους δύο μαζί ταυτόχρονα. Δυστυχώς, με δεδομένο τον εργοδοτικό παράδεισο που δημιούργησαν τα μνημόνια, σε ελάχιστες περιπτώσεις οι μάχες είναι νικηφόρες.
Το πρώτο βήμα που κάνει ένας απλήρωτος εργαζόμενος είναι ή να καταφύγει στο σωματείο του ή να προσφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας.
Το πώς θα αντιδράσει το σωματείο του εξαρτάται από το πόσο μαχητικό κι αποτελεσματικό είναι (τα παραδείγματα ποικίλλουν όσο και τα σωματεία, αν και ο μαχόμενος κι αποτελεσματικός συνδικαλισμός είναι μάλλον είδος σπάνιο και εν ανεπαρκεία).
Οι καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας για καθυστέρηση ή μη καταβολή δεδουλευμένων από το 2008 έως το τέλος του 2013 αυξήθηκαν κατά 56%.
Σήμερα έξι στις δέκα καταγγελίες είναι από απλήρωτους. Το 2014 ερευνήθηκαν από το ΣΕΠΕ συνολικά 13.840 υποθέσεις μπαταχτσήδων εργοδοτών: 6.700 επιλύθηκαν, χωρίς να καταλήξουν στα δικαστήρια, κι οι εργοδότες πλήρωσαν συνολικά 15 εκατ. ευρώ.

 

Μαρίλη Ζαλαώρα |

Τα νούμερα αποδίδουν την πραγματική εικόνα; Μάλλον όχι, όπως μας εξηγεί η Μαρίλη Ζαλαώρα:
«Οι Επιθεωρήσεις Εργασίας αδυνατούν να βοηθήσουν ουσιαστικά τον εργαζόμενο, όπου τις περισσότερες φορές το μόνο κέρδος που αποκομίζει από την καταγγελία του είναι μια ανώφελη και αδιέξοδη στοχοποίηση. Ετσι, οι περισσότεροι απλήρωτοι αρνούνται πεισματικά να απευθυνθούν στις Επιθεωρήσεις Εργασίας ή τη Δικαιοσύνη, αντίθετα αποδέχονται με ακατανόητη (;) μοιρολατρία να ζουν με την ελπίδα ότι κάποτε η κατάσταση θα διορθωθεί.
»Η καθημερινή επαφή μας στο Κέντρο Πληροφόρησης της ΓΣΕΕ με τους απλήρωτους εργαζομένους δεν μας επιτρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Προσπαθώντας να βοηθήσουμε κυρίως στην ψυχολογική υποστήριξή τους κι αμήχανοι απέναντι στο μέγεθος του προβλήματος, αναρωτιόμαστε πόσο ουτοπικό είναι πλέον να επιμένουμε στο στερεοτυπικά χιλιοειπωμένο ευχολόγιο ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί θα πρέπει επιτέλους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους».

Ευαγγελία Κουβέλη |

Η ολομέτωπη επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας αντανακλάται και στις δικαστικές διεκδικήσεις των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, όπως μας εξηγεί η νομικός Ευαγγελία Κουβέλη:
«Σήμερα κύρια διεκδίκηση αποτελεί το άλλοτε αυτονόητο: η καταβολή του μισθού για την προσφερόμενη εργασία. Το πλέγμα διατάξεων της ελληνικής νομοθεσίας προστατεύει θεωρητικά τους αναρίθμητους πλέον απλήρωτους εργαζομένους, οι οποίοι -εγκλωβισμένοι- εξακολουθούν να εργάζονται με την προσδοκία πληρωμής και την ελπίδα της μη απώλειας των κεκτημένων.
»Στην πράξη η θετική δικαστική έκβαση της “προσωπικής υπόθεσης” του εργαζομένου δεν συνιστά λύση του προβλήματος, καθώς αυτή συνοδεύεται από πολυδάπανη και μακρόχρονη μάχη για την είσπραξη των μισθών, αναζήτηση τρόπου εκτέλεσης της δικαστικής απόφασης σε βάρος του πρώην εργοδότη και, συνήθως, αδυναμία είσπραξης.
»Πώς άλλωστε να καταφέρει να εισπράξει από έναν πρώην εργοδότη, ο οποίος είτε δεν δύναται να καταβάλει είτε οχυρώνεται πίσω από το “δικό του προστατευτικό νομικό πλέγμα”; Οταν οι εργοδότες είχαν κέρδη, ξεχνούσαν τους εργαζομένους. Σήμερα τους ζητούν να μοιραστούν τη ζημιά».

«Αυτονόητη συνέπεια»

Αποστόλης Καψάλης |

Ο Αποστόλης Καψάλης είναι επιστημονικός συνεργάτης του Ινστιτούτου Εργασίας της ΙΝΕ/ΓΣΕΕ. Στην πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς ανέλαβε ειδικός γραμματέας στο τιμόνι του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας και παραιτήθηκε αμέσως μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου.
Η εμπειρία του κάνει τη μαρτυρία του εξαιρετικά σημαντική:
«Το φαινόμενο της απλήρωτης εργασίας αποτελεί μια από τις πλέον σημαντικές εκφάνσεις της παραβατικότητας στην αγορά εργασίας και ταυτόχρονα μια αυτονόητη συνέπεια της καταστροφικής επίδρασης της ύφεσης και των μνημονιακών πολιτικών στην ελληνική οικονομία.
»Η διαπίστωση και ο κολασμός τέτοιων παραβατικών συμπεριφορών σε ελάχιστες περιπτώσεις μπορούν, εν τέλει, να αποβούν προς όφελος του αδύναμου πόλου της εργασιακής σχέσης. Οι διαστάσεις και η διακλαδικότητα του φαινομένου απαιτούν τη συμπερίληψη της αντιμετώπισής του στο πλαίσιο μιας εθνικής στρατηγικής επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας, με έμφαση στην προστασία/εξακολούθηση της απασχόλησης μέσα από σχήματα κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, εργατικής-συνεργατικής επιχειρηματικής δραστηριότητας και πολιτικής αμφισβήτησης, τόσο του διευθυντικού δικαιώματος όσο και της απόλυτης προστασίας της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής».
 
 http://www.efsyn.gr/arthro/apo-ti-misthoti-stin-amisthi-sklavia

Διαβάστε περισσότερα

Οι "παγκόσμιες ημέρες" δεν έσωσαν ποτέ τη μνήμη κανενός

Αυτή την Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015 το Ανοιχτό μας Σχολείο όπως κάθε χρόνο θα βρίσκεται στον πεζόδρομο επί της οδού Δραγάτση στην Πλατεία Κοραή στο κέντρο του  Πειραιά από τις 11:00 π.μ  έως τις 16:00 μ.μ  με κεράσματα από τους μαθητές μας
και τους εθελοντές δασκάλους μας για όλους εσάς που θα θελήσετε να μας γνωρίσετε από κοντά.

Όσο κι αν πιστεύουμε οτι οι "παγκόσμιες ημέρες" δεν έσωσαν ποτέ τη μνήμη κανενός άλλο τόσο θα παλεύουμε 
για το δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία, τον σεβασμό και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Εμείς απλά υπενθυμίζουμε :  
Την ημερομηνία αυτή το 1990 υιοθετήθηκε η Διεθνής Συνθήκη για την Προστασία των Δικαιωμάτων όλων των Μεταναστών Εργατών και των μελών των Οικογενειών τους. Σήμερα υπάρχουν στον κόσμο μας περισσότεροι από 200 εκατομμύρια μετανάστες.
 Όλοι τους είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένοι στους κινδύνους που δημιουργεί η διεθνής οικονομική ύφεση και η κρίση των αγορών,
όπως η φτώχεια, ο στιγματισμός, οι διακρίσεις και η κακοποίηση.
Και αυτό είναι κάτι που το βιώνουμε όλοι ανεξαιρέτως όταν πάνω από 250.000 Έλληνες έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν τα τελευταία χρόνια σε άλλες χώρες αντιμετωπίζοντας ακριβώς τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζουν και όσοι μετανάστες ζουν αυτή τη στιγμή στη χώρα τη δική μας.  Για όλους αυτούς λοιπόν όπως και για όλους εμάς, σας περιμένουμε να μοιραστούμε 
όλα όσα δεν έχουν χαθεί και έχουν τη δύναμη να μας ενώνουν ακόμα ! 

 http://asmpeiraia.blogspot.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Τα Εξάρχεια δεν είναι για όλους. Και καλά κάνουν. – από το Σπύρο Δαπέργολα

Ας αναρωτηθεί ο καθένας και η καθεμιά, σε περίπτωση που είναι μισθωτός/η, άνεργος/η, φτωχός/η χωρίς άκρες, χωρίς θέση εξουσίας χωρίς μια Lifestyle αναγνωρίσιμη μούρη πόσα είναι τα μέρη στα οποία του απαγορεύεται η πρόσβαση.
Βέβαια δεν υπάρχει κανένας νόμος που να σε εμποδίζει να κυκλοφορείς στο Κολωνάκι: η οικονομική αδυναμία είναι αυτή που δεν σε αφήνει να κανείς κάτι περισσότερο από το να οδηγείς το παπί σου στους δρόμους του.
Δεν θα σου ρίξουν πόρτα αν δοκιμάσεις να κολυμπήσεις σε διάφορες γραφικές παραλίες της Αττικής: είναι η κλειστή πόρτα από το το ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας του καπιταλιστή που έχτισε τη βίλα του πάνω στο κύμα που θα σε σταματήσει. Και στην Πολιτεία μπορείς να περπατήσεις και στο Καστρί και στην Εκάλη. Ακόμα κι αν δεν σε σταματήσει το σεκιούριτι (και η εργασία είναι ιερό δικαίωμα, το λέει και το σύνταγμα… ) γρήγορα θα αντιληφθείς ότι αυτά τα μέρη δεν είναι για σένα όσο δεν καταφέρνεις να γίνεις αφεντικό, κρατικός αξιωματούχος, σοβαρός μαφιόζος, Lifestyle παράσιτο ή έως ότου υπομονετικά βάλεις στην άκρη βασικούς μισθούς μερικών εκατοντάδων ετών.
Υπάρχουν μέρη που δεν είναι για όλους, που δεν είναι για αυτούς που βρίσκονται στην βάση της κοινωνίας. Που δεν είναι για τους πολλούς.
Πόσα είναι στην τελική αυτά τα μέρη; Θα αναρωτηθεί η κοινή λογική.
Ελάχιστα. Πραγματικά, πολύ λίγα σε όλη την ελληνική επικράτεια
Όπως ελάχιστοι είναι κι αυτοί που έχουν πλήρη πρόσβαση σε αυτά. Την δυνατότητα (γιατί εκεί είναι το θέμα και όχι στις αστικές κενοδοξίες περί “δικαιωμάτων”) να μπορέσουν να τους κάνουν χρήση.
Τα ελάχιστα αυτά μέρη στα οποία η “πλέμπα”, το “πόπολο”, οι προλετάριοι, (οι δικοί μας δηλαδή) δεν μπορούν να πάνε δεν είναι άλλο από τα συμβολικά “βασιλικά κτήματα” της εξουσίας, εκεί που η νέα αριστοκρατία της αστικής τάξης και του κράτους κυνηγάει τα δικά της, τα αποκλειστικά δικά της “ελάφια”, κατά το πρότυπο της φεουδαρχίας. Τόποι που εκτός από το να εξασφαλίζουν καλοπέραση και ασφάλεια για την άρχουσα τάξη, μέσα από καθεστώς της εξαίρεσης, συμβολίζουν την δύναμη και την εξουσία της παντού.
Και τι έγινε στην τελική, υπάρχουν πολύ καλύτερες αμμουδιές από την Ψαρού και μάλιστα τσάμπα. Η Αθήνα είναι γεμάτη μαγαζιά που όσοι έχουν ακόμα ένα μισθό μπορούν να πάνε, οι περισσότερες παραλίες στην αττική είναι ακόμα άχτιστες και χωρίς πλαζ.
Πράγματι υπάρχουν τόσα ελεύθερα βουνά που κάνουν την Αράχωβα να δείχνει δυστοπία με αυθαίρετα. Σε κανέναν από τους πολλούς (με εξαίρεση προφανώς αυτούς που τυχαίνει να ζούν εκεί που “ο βιομήχανος κλείνει μια παραλία”) δεν λείπουν τα κάθε λογής βασιλικά κτήματα. Δεν είναι αυτός ο λόγος που τα ζηλεύουν τόσοι πολλοί εκμεταλλευόμενοι και τα στραβοκοιτάνε κάποιοι άλλοι λίγοι.
Όπως δεν είναι αυτός και ο λόγος που πολιτικοί, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι ωρύονται για το “άβατο των Εξαρχείων”. Πέρα από ελάχιστους δεν έχουν κανένα λόγο να θέλουν να κυκλοφορήσουν στα Εξάρχεια.
Το πρόβλημα που αναδεικνύεται είναι πως αντίθετα από ότι πιστεύουν οι θαμώνες των “βασιλικών κτημάτων”, ούτε αυτοί τελικά έχουν άνετη πρόσβαση παντού στην κοινωνία την οποία δυναστεύουν.
Και το να υπάρχει στο εσωτερικό μιας κατακτημένης περιοχής ένας θύλακας εχθρικός για τους κατακτητές είναι πάντα, από την αυγή της οικονομικής εκμετάλλευσης και της πολιτικής εξουσίας ένα καμπανάκι κινδύνου.
Όποιος δεν εξαρτά την ενημέρωσή του από τα δελτία των 8.00 γνωρίζει καλά ότι την εξουσία στα Εξάρχεια την έχει το ελληνικό κράτος και το οικονομικό σύστημα που υπάρχει στην περιοχή είναι ο καπιταλισμός.
Ούτε εκεί αν δεν έχεις φράγκο μπορείς να φας σε ένα εστιατόριο, πολύ περισσότερο στους “Γιάντες”. Δεν υπάρχουν μπλόκα στους δρόμους, ούτε τελωνειακοί σταθμοί κατά την είσοδο (αν και υπάρχουν διμοιρίες των ΜΑΤ με το ανάλογο ύφος). Αρκετοί πλούσιοι ζουν στην περιοχή, ενώ η “ντόπια αστική τάξη του κρατιδίου” (βασικά η βιοτεχνία της διασκέδασης) μια χαρά κονομάει, μπορεί μάλιστα κατά καιρούς να πουλάει και (αληθινή ή μαϊμού) προοδευτικότητα για κάποια ζητήματα ενώ ταυτόχρονα δεν κολλάει ένσημα στους εργάτες της.
Αυτό που διαφοροποιεί τα Εξάρχεια είναι η ιστορική παρουσία του συγκεκριμένου πολιτικοκοινωνικού υποκειμένου και η σφραγίδα που άφησε επί δεκαετίες και αφήνει καθημερινά στην περιοχή. Ένα πολυσχιδές υποκείμενο το ισχυρότερο αλλά όχι πλειοψηφικό κομμάτι του οποίου είναι οι αναρχικοί ( μικρό κομμάτι του αναρχικού κινήματος σε επίπεδο πρωτεύουσας).
Από τις μεγαλύτερες γειτονιές διασκέδασης στο λεκανοπέδιο, συχνά υπο στρατιωτική αστυνομική κατοχή, τα Εξάρχεια είναι το αθηναϊκό μεταπολιτευτικό αντίστοιχο της “αριστερής όχθης” που φυτρώνει στις δυτικές μητροπόλεις. Με το underground στοιχείο, με τη νεολαία, με τη νύχτα,με τους “επαναστάτες” και με τις χιλιάδες αντιφάσεις που ενδημούν στις “αριστερές όχθες” και που συνήθως αποσιωπούνται στις ιστορικές αγιογραφίες τους.. Είναι μια συγκεκριμένη ισορροπία με υλικό όμως χαρακτήρα.
Αυτή η ισορροπία διάκειται εχθρικά σε ανθρώπους της εξουσίας, σε θεματοφύλακες του νόμου, σε φασίστες. Όσοι φαντάζονται ότι πρόκειται για κάποια τουριστική ατραξιόν μπορούν να βρεθούν σε κίνδυνο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εκεί επενδύει ένα μέρος της ζωής του ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο έχει βρει σοβαρούς λόγους να αντιπαλεύει την εξουσία και τους ανθρώπους της. Εκεί η διάχυτη συνθήκη κάνει το ακριβό αυτοκίνητο στόχο αντί για ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, οι επιδείξεις πλούτου δεν εκτιμώνται ιδιαίτερα, τουλάχιστον αυτές που δεν έχουν τη σοφία να μεταμφιεστούν σε μποέμ. Εκεί οι μαφιόζοι αναγκάζονται να βγουν από την αφάνεια “και να κάνουν πιο πέρα” γιατί κάποιοι κουτσά στραβά στέκονται απέναντί τους, εκεί ο αστυνομικός φυλάει κάπως τα νώτα του.
Εν κατακλείδι τα Εξάρχεια είναι μια κατακτημένη περιοχή, υπο πλήρη κρατικό έλεγχο και με συνθήκες άγριου καπιταλισμού στην οποία όμως έχει κερδηθεί ένα έδαφος ελευθερίας. Κι η ελευθερία δαγκώνει.
Είναι κατανοητό να σκανδαλίζεται ο κάθε πολιτικός ή δημοσιογράφος επειδή υπάρχει ένας τόπος που τον εχθρεύεται ακριβώς γιατί είναι στην κορυφή της πυραμίδας, ένας τόπος που η “αναγνωρισιμότητα” αντί να ανοίγει πόρτες φέρνει σφαλιάρες. Είναι λιγότερο κατανοητό αυτή η στάση να εκφράζεται από ανθρώπους της άλλης άκρης της πυραμίδας. Δεν είναι καθόλου κατανοητές διάφορες σχιζοφρενικές κριτικές που αντιμετωπίζουν τους αναρχικούς σαν κάποιου είδους κυβέρνηση των Εξαρχείων ή τα Εξάρχεια σαν την προδομένη Εδέμ της αναρχίας.
“Σοσιαλισμός” σε μία μόνο γειτονιά είναι ανέφικτος και μέχρι η κοινωνία να αποφασίσει να καταλάβει συνολικά “την γή της” είναι ελπίδα για την κοινωνία να υπάρχουν τόποι στον αστικό ιστό που η ζωή για τους από πάνω γίνεται λίγο πιο δύσκολη. Ακόμα κι αν αυτή η δυσκολία περιορίζεται στο να πρέπει να αλλάξουν εστιατόριο, ή να πρέπει να παρκάρουν την πόρσε σε κάποιο πάρκινγκ περιμετρικά ή να πρέπει να μεταφέρουν την πιάτσα των ναρκωτικών “πιο κάτω”.
Και για όλους τους λόγους είναι καλό να συνεχίσουν τα Εξάρχεια να είναι αυτό που είναι και να κάνουν τον εαυτό τους πολλά περισσότερα ακόμα.
Κι ακόμα καλύτερα, να γίνουν κι άλλα Εξάρχεια, σε άλλα σημεία της πόλης . Κι άλλοι τόποι πολιτικής ζύμωσης, κι άλλοι τόποι συγκέντρωσης ακηδεμόνευτης έκφρασης, κοινωνικού και πολιτικού πλούτου, να γίνουν περισσότερα τα μέρη στα οποία οι εμβληματικές φιγούρες της άλλης πλευράς του κοινωνικού πολέμου θα μπορούν να βγουν για λίγο από το πετσί του ρόλου του κυνηγού και να νοιώσουν όπως νοιώθουν οι πολλοί: θηράματα.



Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

«Ένα παιδί που πήρε την κουδουνίστρα του»…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ένας μέγας θεατράνθρωπος του καιρού μας, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, είχε περιγράψει τα όσα ζούμε από το καλοκαίρι και μετά με τον εξής τρόπο:
«Ένας πρωθυπουργός – παιδί πήρε την κουδουνίστρα του και πήγε στην Ευρώπη»… 
    Από την πλευρά του, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, σε μια νέα συνέντευξή του προχτές, έδωσε για μια ακόμα φορά την δική του εξήγηση: Αν στις 12 Ιουλίου, όταν και υπέγραψε το Μνημόνιο, έφευγε από τις Βρυξέλλες και από την σύνοδο της ΕΕ, τότε – όπως λέει ο κ.Τσίπρας – θα γινόταν ήρωας για μια μέρα, αλλά μετά η χώρα θα καταστρεφόταν. Κι έτσι επέλεξε να μη γίνει ήρωας…
    Παρατήρηση πρώτη: Ας δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι ο κ.Τσίπρας, όπως ακριβώς ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως ακριβώς ο Σαμαράς, όπως ακριβώς ο Βενιζέλος, «θυσιάστηκε» κι αυτός για να μην καταστραφεί η χώρα. Αλλά τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι εκείνη η κίνησή του και τα όσα έχουν ακολουθήσει, κινούνται στην άλλη κατεύθυνση: Της «ανόρθωσης» της χώρας.
    Όμως, και μάλιστα μετά από 6 χρόνια λεηλασίας, να ισχυρίζεται κανείς για τα Μνημόνια – τόσο για το τρίτο όσο και για τα προηγούμενα Μνημόνια που έχουν ενσωματωθεί σε αυτό – ότι δεν καταστρέφουν τη χώρα και ότι αντιθέτως είναι η έξοδος από τα Μνημόνια που θα καταστρέψει τη χώρα, τότε υποψιαζόμαστε πως μια τέτοια προσέγγιση προδίδει – από… «ανορθωτικής» απόψεως – μια μάλλον«σαμαροβενιζελική» αντίληψη.
    Παρατήρηση δεύτερη: Ο κ.Τσίπρας καμώνεται τον «αριστερό». Μόνο που οι αριστεροί έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με την Ιστορία. Δεν τη θεωρούν ένα«ουδέτερο» ούτε πολύ περισσότερο ένα «ανάλαφρο αφήγημα» για τους αναγνώστες του μέλλοντος.
    Οι αριστεροί κατανοούν πως τη στιγμή που γράφεται η Ιστορία, αποτελεί την ζώσα πραγματικότητα για τα εκατομμύρια που τη βιώνουν.
    Για αυτό, στο σενάριο επιστημονικής φαντασίας ότι θα ίσχυε ποτέ ο πολιτικά παιδικός, ο ανύπαρκτος πλην βολικός για τον κ.Τσίπρα μανιχαισμός με τον οποίο παραχαράσσει την πραγματικότητα, όταν θα τους ετίθετο ποτέ το ερώτημα να γίνουν «ήρωες» (για μια μέρα) ή «Ηρόστρατοι» (για πάντα), οι αριστεροί δεν θα είχαν δίλλημα. Εφόσον είναι αριστεροί, βέβαια…
    Παρατήρηση τρίτη: Επειδή οι αριστεροί δεν είναι ούτε κατά φαντασίαν «ήρωες» ούτε κατά διάνοια «Ηρόστρατοι», επειδή οι αριστεροί είναι στοιχειωδώς σοβαροί άνθρωποι που σημαίνει ότι εφόσον αδυνατούν να ανταποκριθούν στο πολιτικό και κοινωνικό τους καθήκον δεν κρύβονται πίσω από δικαιολογίες και φληναφήματα που ανάγονται στη σφαίρα της «ατομικής ψυχολογίας», ούτε βαφτίζουν «ρεαλισμό» να γλύφουν εκεί που έφτυναν, κι επειδή ο κ.Τσίπρας λέει ότι είναι «αριστερός» – ας του κάνουμε αυτή την παραχώρηση για μεθοδολογικούς λόγους – γι’ αυτό και ο κ.Τσίπρας δεν θα πρέπει να κριθεί ούτε σαν «ηρωικός αρνητής» κάποιου «αριστερού» ηρωικού βερμπαλισμού, ούτε σαν «νουνεχής Τσιριμώκος» κάποιας μνημονιακής «αποστασίας».
    Ο κ.Τσίπρας κρίνεται με βάση το πλαίσιο της πολιτικής του και σύμφωνα με τα όρια αυτής της πολιτικής. Τα ταξικά όρια και τα ταξικά της πλαίσια. Είναι εκείνα τα όρια και πλαίσια που – είναι αλήθεια – ο ίδιος τα είχε περιγράψει όταν ακόμα βρισκόταν στη φάση της εξαπάτησης και πριν ακόμα περάσει στο στάδιο της εφαρμοσμένης αγριότητας: «Η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητούνται», μας είχε πει. Τι είδους «ηρωισμό» να περιμένει, λοιπόν, κανείς…
    Παρατήρηση τέταρτη: Για όλους αυτούς τους λόγους ο κ.Τσίπρας δεν έχει καν το άλλοθι ότι ενήργησε σαν «ένας πρωθυπουργός – παιδί (που) πήρε την κουδουνίστρα του και πήγε στην Ευρώπη».
    Όχι. Λειτούργησε και ενεργεί ως ενήλικας που έκανε και κάνει ό,τι και οι προκάτοχοί του: Υπηρετεί τους ισχυρούς κουνώντας «καθρεφτάκια» στους αδύναμους.
    Έκανε και κάνει, δηλαδή, μια «δουλειά» για την οποία η εφημερίδα «Το Βήμα» και προσωπικά ο κ.Ψυχάρης ζήτησε προχτές από τους αναγνώστες του: «Αφήστε τον κ.Τσίπρα να κάνει τη δουλειά του»…
    Έκανε και κάνει μια «δουλειά» για την οποία ο Μπάμπης του Φαλήρου (ποιος Μπάμπης; Ελάτε, τώρα, ένας είναι ο Μπάμπης…), έφτασε να εξομολογείται:«Θαυμάζω τον κ.Τσίπρα»…
     Αυτό κάνει ο κ.Τσίπρας. Και ταυτόχρονα παίζει τις «κουμπάρες». Νομίζοντας ότι με διάφορα «ηρωικά» περί «υπευθυνότητας» και άλλες ηχηρές παρόμοιες επικοινωνιακές «κουδουνίστρες» θα αποφύγει τον ήχο της καμπάνας που θα σημάνει και την δική του πολιτική λήξη. Τι αφέλεια. Τι… «μικρή οίηση», που θα ‘λεγε κι ο ίδιος. 
Πηγή: enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

The great Greek bank robbery by Yanis Varoufakis

Unfortunately, the Troika was not interested in a rational solution. Its aim was to crush a government that dared challenge it. And crush us it did by engineering a six-month-long bank run, shutting down the Greek banks in June, and causing Prime Minister Alexis Tsipras’s capitulation to the Troika’s third bailout loan in July. [...] despite capital injections of approximately €47 billion (€41 billion in 2013 and another €6 billion in 2015), the taxpayer’s equity share dropped from more than 65% to less than 26%, while hedge funds and foreign investors (for example, John Paulson, Brookfield, Fairfax, Wellington, and Highfields) grabbed 74% of the banks’ equity for a mere €5.1 billion investment.

by Yanis Varoufakis

Since 2008, bank bailouts have entailed a significant transfer of private losses to taxpayers in Europe and the United States. The latest Greek bank bailout constitutes a cautionary tale about how politics – in this case, Europe’s – is geared toward maximizing public losses for questionable private benefits.

In 2012, the insolvent Greek state borrowed €41 billion ($45 billion, or 22% of Greece’s shrinking national income) from European taxpayers to recapitalize the country’s insolvent commercial banks. For an economy in the clutches of unsustainable debt, and the associated debt-deflation spiral, the new loan and the stringent austerity on which it was conditioned were a ball and chain. At least, Greeks were promised, this bailout would secure the country’s banks once and for all.

In 2013, once that tranche of funds had been transferred by the European Financial Stability Facility (EFSF), the eurozone’s bailout fund, to its Greek franchise, the Hellenic Financial Stability Facility, the HFSF pumped approximately €40 billion into the four “systemic” banks in exchange for non-voting shares.

A few months later, in the autumn of 2013, a second recapitalization was orchestrated, with a new share issue. To make the new shares attractive to private investors, Greece’s “troika” of official creditors (the International Monetary Fund, European Central Bank, and the European Commission) approved offering them at a remarkable 80% discount on the prices that the HFSF, on behalf of European taxpayers, had paid a few months earlier. Crucially, the HFSF was prevented from participating, imposing upon taxpayers a massive dilution of their equity stake.

Sensing potential gains at taxpayers’ expense, foreign hedge funds rushed in to take advantage. As if to prove that it understood the impropriety involved, the Troika compelled Greece’s government to immunize the HFSF board members from criminal prosecution for not participating in the new share offer and for the resulting disappearance of half of the taxpayers’ €41 billion capital injection.

The Troika celebrated the hedge funds’ interest as evidence that its bank bailout had inspired private-sector confidence. But the absence of long-term investors revealed that the capital inflow was purely speculative. Serious investors understood that the banks remained in serious trouble, despite the large injection of public funds. After all, Greece’s Great Depression had caused the share of non-performing loans (NPLs) to rise to 40%.

In February 2014, months after the second recapitalization, the asset management company Blackrock reported that the burgeoning volume of NPLs necessitated a substantial third recapitalization. By June 2014, the IMF was leaking reports that more than €15 billion was needed to restore the banks’ capital – a great deal more money than was left in Greece’s second bailout package.

By the end of 2014, with Greece’s second bailout running out of time and cash, and the government nursing another €22 billion of unfunded debt repayments for 2015, Troika officials were in no doubt. To maintain the pretense that the Greek “program” was on track, a third bailout was required.

The problem with pushing through a third bailout was twofold. First, the Troika-friendly Greek government had staked its political survival on the pledge that the country’s second bailout would be completed by December 2014 and would be its last. Several eurozone governments had secured their parliaments’ agreement by making the same pledge. The fallout was that the government collapsed and, in January 2015, our Syriza government was elected with a mandate to challenge the very logic of these “bailouts.”

As the new government’s finance minister, I was determined that any new bank recapitalization should avoid the pitfalls of the first two. New loans should be secured only after Greece’s debt had been rendered viable, and no new public funds should be injected into the commercial banks unless and until a special-purpose institution – a “bad bank” – was established to deal with their NPLs.

Unfortunately, the Troika was not interested in a rational solution. Its aim was to crush a government that dared challenge it. And crush us it did by engineering a six-month-long bank run, shutting down the Greek banks in June, and causing Prime Minister Alexis Tsipras’s capitulation to the Troika’s third bailout loan in July.

The first significant move was a third recapitalization of the banks in November. Taxpayers contributed another €6 billion, through the HFSF, but were again prevented from purchasing the shares offered to private investors.

As a result, despite capital injections of approximately €47 billion (€41 billion in 2013 and another €6 billion in 2015), the taxpayer’s equity share dropped from more than 65% to less than 26%, while hedge funds and foreign investors (for example, John Paulson, Brookfield, Fairfax, Wellington, and Highfields) grabbed 74% of the banks’ equity for a mere €5.1 billion investment. Although hedge funds had lost money since 2013, the opportunity to taking over Greece’s entire banking system for such a paltry sum proved irresistibly tempting.

The result is a banking system still awash in NPLs and buffeted by continuing recession. And with the latest round of recapitalization, the cost of the Troika’s determination to stick to the practice of extend-and-pretend bailout loans just got higher. Never before have taxpayers contributed so much to so few for so little.

Source:

http://www.project-syndicate.org/commentary/latest-greek-bank-bailout-by-yanis-varoufakis-2015-12

Διαβάστε περισσότερα

«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα…»

«Αλίμονο στον αφτόδουλο πολίτη, που/

φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς, /

παραδίνεται για να σωθεί, στο έλεος του/

Θεού και στους νόμους των κλεφτών».

 
    Ο κατά πολλούς ιδρυτής της επαναστατικής Τέχνης στην Ελλάδα, ένας άνθρωπος που αναποδογύρισε μια «βολεμένη» ζωή κι άρχισε, όπως έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης, να γράφει «για εκείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν», ο ποιητής που έγραφε «για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα απ” τον άμμο…»,  ο Κώστας Βάρναλης, «έφευγε» σαν σήμερα πριν ακριβώς από 41 χρόνια, στις 16 Δεκέμβρη του 1974.
    Ο Βάρναλης, υπήρξε ανελέητος μαστιγωτής της εθελοδουλίας. Εχθρός της θωπείας προς τον καταπιεσμένο που μέσα από την αλλοτρίωσή του μετατρέπεται σε θεληματικό θύμα αλλά και σε θύτη.
  «Πάντα οι νικημένοι έχουνε τ’ αδικο. Και τ’ άβουλο πλήθος – έγραφε – πάει ταχτικά με τους νικητές. Ως τώρα η ιστορία του κόσμου είναι ιστορία των Νικητών.
  Λεφτεριά θα πει δύναμη. Οι λαοί πιστεύουνε πιότερο τ’ αφτιά τους παρά τα μάτια τους. Πιότερο το Μύθο παρά τα γεγονότα. Πιότερο τη φαντασία τους παρά την κρίση τους».
    Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, αρνητής κάθε κολακείας προς τον θεληματικό δούλο, αποτελεί, ταυτόχρονα, εκείνη την εμβληματική μορφή που χλευάζοντας την «αισθητική του Κολωνακίου» πήρε την «αντιποιητική γλώσσα» των λαϊκών στρωμάτων και της απέδωσε όλα τα κλέη της ποιητικής της δικαίωσης.
    Κάθε στίχος του Βάρναλη είναι και μια αποκαθήλωση της θεολογικής μεταφυσικής. Οι λέξεις του είναι τόσο ευθύβολες και ο λόγος του τόσο πυκνός που κάθε εγχείρημα «υπερταξικού» εγκιβωτισμού της πραγματικότητας διαλύεται αστραπιαία:
  «Πως θα σωθούμε απ’ την “ελευθερία” της σκλαβιάς μας κι απ’ τον “υπέρ πατρίδος” των Προδοτών; Και πότε απ΄ τους θεούς των Αθέων και των ανθρωποφάγων;»  
    Κι ακόμα:
  «Άμβωνας, θρανίο και γκλομπ, θα δουλεύουν αδερφικά, να χωρίζουν τους πολίτες σε χορτάτους και σε κορόιδα, και να ταιριάζουνε τα αταίριαστα με την αρμονία των τάξεων».
    Ο αμετανόητος κομμουνιστής Βάρναλης, στις αιτιάσεις εναντίον του για την «στράτευσή του», ήταν καταιγιστικός:
  «…όλες οι τέχνες «πολιτεύονται», είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι. Κι η επαναστατική τέχνη «πολιτεύεται» – έλεγε ο Βάρναλης – με τη διαφορά, πως το ξέρει. Γιατί αν είναι κανείς συντηρητικός από κοινωνική Συνήθεια, γίνεται επαναστάτης μονάχα από γνώση της πραγματικότητας κι από αντίδραση στη Συνήθεια».
    Όταν πέθανε ο Παλαμάς τον ξεπροβόδισε ο Σικελιανός κάνοντας λόγο για το φέρετρο που πάνω του ακουμπούσε όλη η Ελλάδα. Από την ίδια στόφα ήταν φτιαγμένος και ο Βάρναλης. Από τη στόφα των ποιητών που πάνω τους μπορεί να ακουμπάει ο λαός στα δύσκολα.
    Ο Βάρναλης έγινε η «φωνή του λαού», υπήρξε ένα με το λαό, ακριβώς γι’ αυτό: Γιατί ποτέ δεν κατέφυγε στην ευκολία να θωπεύσει και να καλοπιάσει το λαό:
  «Όταν πεθαίνει ο βασιλιάς μη χαίρεσαι λαουτζίκο. Μη λες πως θαν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως. Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο από τον λύκο. Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος…». 
    Ο Βάρναλης αρνήθηκε να γίνει «δημοπίθηκος» που με κολακείες εξαπατά το λαό. Δεν κρύβει τίποτα όταν μιλώντας στους «Μοιραίους» θέτει την παθητικοποίηση και τη μοιρολατρία μπροστά στον καθρέφτη της:
  «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…». 
    Κι επίσης:
  «Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς». 
    Η φιγούρα του Βάρναλη, του «παππού των λαϊκών αγώνων», όπως τον αποκαλούσε ο Ρίτσος, θα ξεχωρίζει πάντα στην αίθουσα του στρατοδικείου δίπλα στον Λουντέμη, όταν εκείνος στην παραίνεση του δικαστή  να κάνει μια «δήλωση μετανοίας» και αποκήρυξης των ιδεών του για να πάψει να «τραβιέται» στα ξερονήσια απάντησε:
  «Κύριε πρόεδρε  ο άνθρωπος έκανε κάτι εκατομμύρια χρόνια για να σταθεί στα δυο του πόδια. Δεν θα τον ξαναγυρίσω εγώ στα τέσσερα»!
    Ο Βάρναλης υπήρξε σαρκαστικός και αμείλικτος εχθρός της σεμνοτυφίας. Στα βαρύγδουπα ερωτήματα του τύπου «ποια είναι τα σημαντικότερα ιδανικά της ζωής», απαντούσε:
  «(…) οι γυναίκες, η θάλασσα, η φασουλάδα και να βλέπεις να παίζουν τάβλι στο «Βυζάντιο»..».
    Υπήρξε ο απόλυτος απέναντι στη γλίτσα του λογοτεχνικού, δημοσιογραφικού και κάθε λογής σιναφιού που αντιλαμβάνεται το ρόλο του ως σμπίρος της εξουσίας. Έγραφε:
  «Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,/ της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,/ και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,/ του βούρκου. λιβανίζετε την μπόχα!».
    Ο Βάρναληςείναι «Το Φως που Καίει». Διαρκώς. Είναι ένας «παραμυθάς»που όχι μόνο δεν χαρίζεται στον«κυρίαρχο» λαό κάθε φορά που ο λαός ανέχεται να τον κουμαντάρουν οι αφεντάδες, αλλά και κατσαδιάζει τον λαό όταν υποτάσσεται στο ρόλο του υποτακτικού που«δεν μπορούσε πια μήτε να ζήσει – μήτε να σκεφτεί χωρίς “σωτήρες”».
    Ο Βάρναλης, είναι εκείνος που «Στην αληθινή απολογία του Σωκράτη»προειδοποιεί:
  «Αλίμονο στον αφτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς, παραδίνεται για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των κλεφτών».
    Ο Κώστας Βάρναλης, επίκαιρος όσο ποτέ, θα είναι πάντα εκείνος που θα μπολιάζει το «θύμα» και το «ψώνιο» με την προτροπή να σηκώσει το ανάστημά του.
    Είναι ο «Οδηγητής» που κράτα άσβεστη τη σπίθα: «Αν ξυπνήσεις μονομιάς θάρθει ανάποδα ο ντουνιάς»!
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τριβιζάς: «Μόνο αν διατηρήσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί, έχουμε ελπίδα»

«ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνει καλλιτέχνης όταν ενηλικιώνεται» είχε πει ο Πικάσο. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καυτηριάσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί. Αντί να ενθαρρύνουμε και να αναπτύσσουμε,  αγνοούμε ή ακόμα και διώκουμε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, τα δύο sine qua non της τέχνης.
Η ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων. Η φαντασία συνδέεται με το ψεύδος και η δημιουργικότητα με την παράβαση κανόνων και την προσβολή ιερών αγελάδων. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αστείρευτη δημιουργικότητα και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές και δημιουργικές δυνατότητες στραγγαλισμένες.
«ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΕΣ, ΓΡΑΦΕΙ Ο JOHN WATSON, ότι τα σχολεία παραγεμίζουν τα παιδιά σαν γαλοπούλες με γνώσεις, ενώ αφήνουν τη φαντασία τους να λιμοκτονεί». Σε μια εποχή που η γνώση είναι εύκολα προσβάσιμη και τη θέση «των βιβλίων τσέπης» παίρνουν «βιβλιοθήκες τσέπης» (γιατί τι άλλο είναι οι ηλεκτρονικές συσκευές που επιτρέπουν στον καθένα να κυκλοφορεί με το περιεχόμενο πολλών βιβλιοθηκών στην τσέπη του;) η εκπαίδευση, αντί να εμπνέει και να χαρίζει δημιουργικά φτερά, συνθλίβει και καταθλίβει με τη συσσώρευση γνώσεων το παιδί, ενώ θα έπρεπε να του προσφέρει το εφόδιο της φαντασίας για τη δημιουργική αξιοποίηση αυτών των γνώσεων.
ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΕΠΕΙΔΗ Η ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΕΞΟΥΣΙΑ, θρησκευτική, πολιτική οικονομική, εκπαιδευτική, έχει τη ροπή να θεωρεί αμετάβλητα όσα είναι ρευστά, να μην ανέχεται διαφορετική από την κρατούσα πραγματικότητα, να ανάγει σε υπέρτατες αξίες τη σταθερότητα και την προβλεψιμότητα. Η κάθε εξουσία τότε μόνο αισθάνεται ασφαλής, όταν τα πάντα είναι αυστηρά καθορισμένα και οριοθετημένα.
ΟΙ ΑΣΚΟΥΝΤΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ τη στασιμότητα και φοβούνται καθετί το ρευστό, το αντιφατικό, το μεταβατικό, το υπερβατικό, το μεταβλητό. Εκλαμβάνουν συνεπώς ως απειλή την αντιφατική ματιά, την απείθαρχη εστίαση της φαντασίας και το «εν δυνάμει» της δημιουργικότητας και έχουν κάθε συμφέρον να τα θέτουν υπό διωγμόν. Ο διωγμός όμως της φαντασίας και της δημιουργικότητας όχι μόνον στραγγαλίζει τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί, αλλά απονευρώνει και τον μελλοντικό επιστήμονα, δεδομένου του κρίσιμου ρόλου των δύο αυτών παραγόντων στην επιστημονική πρόοδο και καινοτομία.
ΌΣΟ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΡΕΥΝΟΥΝ όλο και ευρύτερες εκτάσεις χώρου, όσο ανατέμνουν όλο και μικρότερες μονάδες ύλης, τόσο και πιο δυσδιάκριτη καθίσταται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικού και φανταστικού. Στην κβαντική φυσική τα συστατικά στοιχεία της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, δηλαδή τα άτομα, είναι δυνατόν να υπάρχουν την ίδια στιγμή σε δύο διαφορετικούς χώρους. Ένα σύμπαν γεμάτο «κόκκινους νάνους» και «μαύρες τρύπες» που καταπίνουν αστέρια είναι πιο κοντά στον χώρο τou φανταστικού παρά στην κλασική φυσική. Eξού και το μεταμοντερνιστικό συμπέρασμα ότι «η αλήθεια είναι μύθος και ο μύθος είναι αλήθεια».
ΜΟΝΟ ΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ μέσα στο παιδί, μόνο αν τονώσουμε τη φαντασία και καλλιεργήσουμε τη δημιουργικότητά του, μόνο αν το μάθουμε αντί να υπηρετεί, να υπερβαίνει την πραγματικότητα, και πιο πολύ από «γιατί;» να ρωτάει «γιατί όχι;» έχουμε ελπίδα να αποφύγουμε τη στασιμότητα, την αδράνεια και την κοινωνική αποτελμάτωση.
Ο Ευγένιος Τριβιζάς (8 Σεπτεμβρίου 1946) είναι καθηγητής εγκληματολογίας, δικηγόρος και συγγραφέας. Σπούδασε νομικά και ειδικεύτηκε στο ποινικό δίκαιο και τη συγκριτική εγκληματολογία, όμως έχει συγγράψει πάνω από 120 βιβλία για παιδιά και είναι ένας από τους δημοφιλέστερους Έλληνες συγγραφείς. Τα έργα του περιλαμβάνουν διηγήματα, παραμύθια, εικονογραφημένα βιβλία, μυθιστορήματα, ποιήματα, τηλεοπτικές σειρές, τραγούδια, θεατρικά έργα, ακόμα και λιμπρέτα όπερας. Το έργο του Τριβιζά έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών, την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, ενώ έχει επίσης τιμηθεί από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου των ΗΠΑ και το Πολωνικό Κέντρο Νεότητας.
Culturenow.gr via doctv.gr

Διαβάστε περισσότερα

Μήπως είστε και… «ολίγον έγκυος»;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι από το κείμενο της ερώτησης που είχαν καταθέσει στη Βουλή τον Οκτώβρη του 2014 δεκάδες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Έλεγαν:
    «Η ιδιωτικοποίηση των αερολιμένων που προωθεί η συγκυβέρνηση δεν συνιστά τίποτα άλλο παρά παραχώρηση σε ιδιώτες της περιουσίας που έχει δημιουργηθεί με τα χρήματα του λαού χωρίς κανένα όφελος για το ελληνικό δημόσιο (…) οι τοπικές οικονομίες αφήνονται έρμαιο στις κερδοσκοπικές διαθέσεις του ιδιώτη, ενώ στα νησιά και τις απομακρυσμένες περιοχές θα ενταθεί το καθεστώς αποκλεισμού, στο οποίο έχουν καταδικαστεί τα τελευταία χρόνια (…). Ο έλεγχος των αεροδρομίων από ιδιώτες ενέχει σοβαρούς κινδύνους και για την εθνική άμυνα δεδομένου ότι τα περισσότερα νησιωτικά αεροδρόμια έχουν και στρατιωτική χρήση (…).  
    Ένα μήνα αργότερα – τον Νοέμβρη του 2014 – ο τότε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινός υπουργός κ.Σταθάκης, σε ανακοίνωσή του για την εκποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων, έλεγε τα εξής (Real.gr 25/11/2014):
«Εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη για τις προοπτικές ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας (…) κινείται στα όρια της νομιμότητας, πραγματοποιείται την ίδια στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των επαγγελματικών ενώσεων και των τοπικών κοινωνιών που πλήττονται αντιτίθενται στην εκποίηση τους (…) η πώληση της δημόσιας αυτής υποδομής προσβάλει ευθέως το δημόσιο συμφέρον και ως ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουμε κατηγορηματικά της αντίθεση μας σε αυτή»
    Ο κύριος Τσίπρας – πριν γίνει πρωθυπουργός – έλεγε τα εξής:

• «Αναρωτιόμαστε: τι όφελος μπορεί να έχει για την ανάπτυξη του τόπου η ιδιωτικοποίηση του αεροδρόμιου στο Άκτιο; Ή το να μην υλοποιούνται μέχρι σήμερα τα αναγκαία έργα αναβάθμισης στο αεροδρόμιο των Ιωαννίνων; Η απάντηση είναι: κανένα όφελος. Πουλάνε ό,τι βρουν μπροστά τους και εγκαταλείπουν ότι δεν μπορούν να πουλήσουν» (ομιλία στα Γιάννενα,30 Νοεμβρίου 2014).
• «Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Αεροδρόμιου στα Χανιά. Είναι προφανές πόσο σημαντικό είναι για την επικοινωνία της Κρήτης με την Ελλάδα και τον κόσμο. Αλλά το ΤΑΙΠΕΔ το ξεπουλάει, για να μετατραπεί σε κερδοφόρο μαγαζί. Και έτσι, ένα κομμάτι από το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον, μετατρέπεται σε ιδιωτικό κέρδος» (ομιλία στο Ηράκλειο Κρήτης, 13 Δεκεμβρίου 2014).
• «Δεν θα επιτρέψουμε η δημόσια περιουσία και οι υποδομές να περάσουν στανύχια του ΤΑΙΠΕΔ και των ποικιλώνυμων συμφερόντων. Τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, ο βόρειος οδικός άξονας δεν είναι κερδοφόρα φιλέτα προς χάρισμα» (ομιλία στο Ηράκλειο, 23 Ιανουαρίου 2015).
• «Υπάρχουν, τέλος, οι μεγάλοι αγώνες για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, οι μεγάλοι αγώνες για να μην εκποιηθεί ο δημόσιος πλούτος, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια» (ομιλία στην Καρδίτσα, 9 Απριλίου 2014).
• «Στην ίδια λογική, θα υπερασπιστούμε τον δημόσιο χαρακτήρα των περιφερειακών αεροδρομίων γιατί το ξεπούλημα κάθε υποδομής δεν είναι ούτε πρόοδος ούτε ανάπτυξη» (ομιλία στη Ρόδο, 15 Ιανουαρίου 2015).  

    Αυτοί που έλεγαν τα παραπάνω, χτες – μέσω του ΤΑΙΠΕΔ – έβαλαν και επισήμως την υπογραφή τους για το ξεπούλημα των 14 αεροδρομίων(Θεσσαλονίκης, Κέρκυρας, Χανίων, Κεφαλονιάς, Ζακύνθου, Ακτίου, Καβάλας, Ρόδου, Κω, Σάμου, Μυτιλήνης, Μυκόνου, Σαντορίνης και Σκιάθου) και το πέρασμά τους στα χέρια της γερμανικής (που αλλού;) «Fraport».
    Ό,τι ως αντιπολίτευση ο Τσίπρας το είχε καταγγείλει ως «έγκλημα»,«ξεπούλημα» και «μερκελισμό», τώρα, χωρίς μια στάλα ντροπή, το μετατρέπει σε εφαρμοσμένη πολιτική.
    Τα συμπεράσματα δικά σας…
***
    Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που σύμφωνα με το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» θα εφάρμοζε πολιτική «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης».Μετά από αυτό το παραμύθι ακολούθησε το άλλο: «Παράλληλο πρόγραμμα»…
    Τώρα συμβαίνουν τα εξής: Σύμφωνα με την απόφαση που εκδόθηκε την περασμένη βδομάδα, οι δικαιούχοι του επιδόματος θέρμανσης μειώνονται φέτος στους μισούς!
    Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το μέγιστο ποσό για επίδομα που ήταν 336 ευρώ το ζευγάρι, το πήγε στα 200 ευρώ και οι δικαιούχοι θα πρέπει για να το λάβουν να έχουν ετήσιο εισόδημα 20 χιλιάδες από 40 χιλιάδες πέρσι και εφόσον η αντικειμενική αξία του ακινήτου τους είναι μέχρι 200 χιλιάδες από 300 χιλιάδες που ήταν πέρσι.
    Δηλαδή: Στη χώρα που με τα προηγούμενα κριτήρια καταβολής του επιδόματος θέρμανσης είχαμε μαγκάλια και σύννεφα αιθαλομίχλης, η… «πρώτη φορά Αριστερά» τι κάνει; Φτιάχνει τέτοια κριτήρια με τα οποία στέλνει στα μαγκάλια, στην αιθαλομίχλη και στην παγωνιά μερικές ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από εκείνους που δεν είχαν προλάβει να τους ξεπαγιάσουν οι Σαμαράς – Βενιζέλος… 
***
    Ο κ.Τσίπρας επανέλαβε το Σάββατο στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του την αταλάντευτη προσήλωση του στην «μάχη κατά της διαπλοκής». Όταν τα έλεγε αυτά:
    α) Είχε ήδη προηγηθεί, λίγα 24ωρα νωρίτερα, με εισαγγελείς και χωροφύλακες, η (δεύτερη μετά τον Σεπτέμβρη) επιχείρηση κατάσχεσης του εξοπλισμού και των μηχανημάτων που χρησιμοποιεί η «ΕΡΤopen» για τη μετάδοση του ραδιοφωνικού της προγράμματος από τη συχνότητα της ΕΡΑ.  
    Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται ότι έχει ξεκινήσει ο πόλεμος ενάντια στην «μιντιακή διαπλοκή»…
    β) Είχε ήδη συλληφθεί η 79χρονη από τα Τρίκαλα και της είχε ήδη επιβληθεί μετά την διαδικασία του αυτοφώρου η ποινή των 5.000 ευρώ γιατί πουλούσε ματσάκια μαϊντανό στην λαϊκή αγορά.
    Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται ότι έχει ήδη ξεκινήσει ο πόλεμος κατά της φοροδιαφυγής…
    γ) Μια ντουζίνα από αστυνομικούς, μαζί με περιπολικά και… γερανούς,  είχαν ήδη εντοπίσει και εξουδετερώσει τον καστανά από τη Θεσσαλονίκη. Αυτόν τον… «Ντίλιγκερ» της οικονομικής απάτης και σκοτεινό σαμποτέρ της οικονομίας του τόπου.
    Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται ότι έχει ήδη ξεκινήσει ο πόλεμος κατά της οικονομικής ολιγαρχίας…
***
    Ο κ.Τσίπρας – πριν γίνει πρωθυπουργός – υποσχόταν ότι με εκείνον πρωθυπουργό κανείς δεν θα απειλούσε την πρώτη κατοικία των φτωχών ανθρώπων.
    Έλεγε ότι «ποτέ των ποτών» δεν θα έβαζαν στο χέρι τα «κόκκινα δάνεια» και μέσω αυτών τα σπίτια των Ελλήνων τα «κοράκια».
    Έλεγε ο κ.Τσίπρας:
    Τώρα ο κ.Τσίπρας – με τις ίδιες «φαστ τρακ» μεθόδους των προηγούμενων – φέρνει νόμο με τον οποίο παραδίδει τα σπίτια των ανθρώπων του λαού στα «κοράκια»!
    Όλα τα σπίτια! Όλων των ανθρώπων! Και όσων χρωστάνε και δεν μπορούν να πληρώσουν, αλλά ακόμα κι εκείνων που χρωστάνε αλλά καταφέρνουν ακόμα να πληρώνουν!
***
    Βέβαια όλα αυτά θα πρέπει να τα συγχωρήσουμε στον κ.Τσίπρα. Μας εξέθεσε τον λόγο ο ίδιος την περασμένη Παρασκευή:
    «Θα ήταν δικαιολογημένο – μας είπε – σε έναν άνθρωπο ο οποίος δεν ανήκει σε πολιτικό τζάκι να έχει και μια μικρή οίηση που καταφέρνει να γίνει πρωθυπουργός στα σαράντα».
    Μάλιστα. Έχει και «λίγη οίηση», λοιπόν. Αλλά δεν πειράζει. Την θεωρεί… «δικαιολογημένη». Πρώτον διότι είναι «αριστερός» (αλλά, μάλλον, αυτό το έχουμε εξαντλήσει). Δεύτερον, διότι η οίησή του είναι «μικρή», είναι «λίγη».
    Θαυμάσια παρατήρηση. Στα όρια της εξομολόγησης. Αλλά τι πάει να πει«μικρή οίηση»; Όπως σημείωσαν και οι φίλοι από το «Βαθύ Κόκκινο» ανατρέχοντας στο ετυμολογικό λεξικό, το συνώνυμο της οίησης, το συνώνυμο δηλαδή του να «έχει κάποιος μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του» είναι:
    «Αλαζονεία,  έπαρση, καυχησιολογία, κομπασμός, μεγαληγορία, μεγαλορρημοσύνη, μεγαλοστομία, ξιπασιά, παινεσιά, περιαυτολογία, πλατυρρημοσύνη, ταρταρινισμός, υπεροψία, φαμφαρονισμός».
    Αλήθεια, αυτά βγαίνουν και σε «μικρή» ποσότητα; Από ποια αντιπροσωπεία; Από την ίδια, μήπως, που παράγει και το είδος του «ολίγον Αριστερός» άμα τε και εκείνο του «ολίγον έγκυος»;
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Κ. Πελετίδης: Πάρτε τα «τριάκοντα αργύρια» πίσω!

O δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, επέστρεψε – ως απαράδεκτο – ένα έγγραφο , με το οποίο καλούνται οι Δήμοι και οι Περιφέρειες να υλοποιήσουν ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα,  το οποίο προωθεί την ταύτιση ναζισμού  και κομμουνισμού. 

To πρόγραμμα έχει τίτλο «Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα «Ευρώπη για τους πολίτες, 2014-2020″».   Ο δήμαρχος Πατρέων, στην επιστολή του, προς τον υπουργό Εσωτερικών, Παναγιώτη Κουρουμπλή, αναφέρει τα εξής:

«Κε Υπουργέ,

Μας αποστείλατε, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, την 7η Δεκεμβρίου 2015 και με ΑΠ 42767, ενημέρωση με θέμα: Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα «Ευρώπη για τους πολίτες, 2014-2020». Το εν λόγω έγγραφο εστάλη σε όλους τους Δήμους και τις Περιφέρειες της χώρας.

Μέσω αυτής της ενημέρωσης, πληροφορούμαστε ότι οι δημόσιοι φορείς και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις μπορούν να αιτηθούν για ένταξη σ’ αυτό το πρόγραμμα της ΕΕ. Το πρόγραμμα έχει συνολικό προϋπολογισμό 185.468.000 ευρώ για την επταετία 2014-2020. Η καταληκτική ημερομηνία για την υποβολή αιτήσεων είναι η 1η Μαρτίου για δράσεις που θα αρχίσουν από την 1η Αυγούστου 2016. Στόχος του προγράμματος, όπως αναφέρεται στις σελίδες 9 και 10, είναι να χρηματοδοτήσει έργα που εξετάζουν τα αίτια «των απολυταρχικών καθεστώτων και ειδικά το ναζισμό, σταλινισμό και τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα’’. Στην 3η σελίδα αναφέρει κατ” έτος τα θέματα που πρέπει να επιλεγούν, όπως: «1956: Πολιτική και κοινωνική κινητοποίηση στην Κεντρική Ευρώπη», «1917: Οι κοινωνικές και πολιτικές επαναστάσεις, η πτώση των αυτοκρατοριών και η απήχησή τους στο ευρωπαϊκό πολιτικό και ιστορικό τοπίο», «1948: Έναρξη του Ψυχρού Πολέμου», «1968: Κινήματα διαμαρτυρίας και πολιτικών δικαιωμάτων, εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, μαθητικές διαμαρτυρίες και αντισημιτική εκστρατεία στην Πολωνία», «1989: Δημοκρατικές επαναστάσεις στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και πτώση του τείχους του Βερολίνου», «1991: Έναρξη του Γιουγκοσλαβικού Πολέμου» και ένα σύνολο θεμάτων που αφορούν την πορεία της ΕΕ.

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η κυβέρνησή σας, μέσω του υπουργείου Εσωτερικών, υιοθετεί και προωθεί προς υλοποίηση ένα πρόγραμμα της ΕΕ, που έχει ως στόχο να ξαναγραφτεί η ιστορία του τελευταίου αιώνα όπως βολεύει την αστική τάξη, τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές. Γνωρίζοντας τη σημασία που έχει η ιστορία στη διαμόρφωση της συνείδησης, δεν τσιγκουνεύονται, δίνουν εκατομμύρια για να γεμίσουν το μυαλό του λαού με τις δικές τους απόψεις. Αυτό είναι βέβαια ένα μικρό μέρος του πακτωλού που διαθέτουν για να εκπαιδευτούν οι λαοί στο μονόδρομο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και του ευρωμονόδρομου.

Ο λαός μας γνωρίζει, και εκ του αποτελέσματος, «τι καλός» είναι ο καπιταλισμός και η ΕΕ. Το βιώνει. Η ανεργία, η φτώχεια, η κατάργηση κατακτήσεων και δικαιωμάτων δεν έρχονται εξ ουρανού, είναι αποτέλεσμα της κυριαρχίας του κεφαλαίου.

Δεν είναι τυχαίο το θεματολόγιο του προγράμματος. Θέλουν να σβήσουν την αλήθεια. Ότι στη μικρή ιστορική περίοδο που νίκησε η εργατική τάξη με τη σοσιαλιστική επανάσταση και επέβαλε την εξουσία της, το σοσιαλισμό, εξαλείφθηκε η ανεργία, η πείνα, απέκτησαν δικαιώματα, σε χρόνο ρεκόρ καταπολεμήθηκε ο αναλφαβητισμός, υπήρξε υγεία στο λαό. Η Οχτωβριανή Επανάσταση έδωσε ώθηση στους αγώνες της εργατικής τάξης και στις καπιταλιστικές χώρες, συνέβαλε στις κατακτήσεις.

Θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη του λαού ότι υπήρξε ιστορική περίοδος όπου το κεφάλαιο καταργήθηκε. Γνωρίζουν ότι δεν θα συνεχιστεί αδιατάρακτα η κυριαρχία τους, ζουν με τον εφιάλτη της επανόδου της εργατικής τάξης στην εξουσία, της κατάργησης του καπιταλισμού και της κυριαρχίας του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.

Είναι ντροπή για την κυβέρνηση «της αριστεράς» να αποδέχεται την προπαγάνδα του κεφαλαίου, που προσπαθεί να εξισώσει το φασισμό – ναζισμό με τον κομμουνισμό. Είναι δυο φορές ντροπή γιατί γνωρίζει πως ο φασισμός – ναζισμός είναι η ακραία μορφή κυριαρχίας του κεφαλαίου, που τη χρησιμοποιεί όταν η «δημοκρατική» κυριαρχία του απειλείται.

Είναι τρεις φορές ντροπή για την κυβέρνηση, γιατί ξέρει ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει γωνιά που να μην ποτίστηκε με το αίμα των κομμουνιστών, που πάλευαν για να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να απελευθερωθεί ο λαός μας από κατακτητές, δικτάτορες, για να στέκεται ο λαός μας όρθιος και να μη σέρνεται.

Πάρτε τα «τριάκοντα αργύρια» πίσω και στείλτε τα στους γαλαντόμους κεφαλαιοκράτες της ΕΕ. Μπορεί ο λαός μας να βρίσκεται σε δύσκολη θέση, αλλά το ρόλο τόσο της ΕΕ όσο και του κεφαλαίου τον καταλαβαίνει πολύ καλά. Δεν θα αργήσει η στιγμή που θα καταλάβει ο λαός τη δύναμή του, θα ανατρέψει το σημερινό αρνητικό συσχετισμό δύναμης και θα οδηγηθεί τελικά στο ξέφωτο, στην οικοδόμηση μιας άλλης, νέας, ανώτερης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Πηγή: 902.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πόσο βολεμένοι είναι οι «βολεμένοι» του εξωτερικού;

Γράφει η Ειρήνη Ι. Ζαννάκη
Η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο άρρηκτα συνδεδεμένο με την εξέλιξη του ελληνικού κράτους και την πορεία του στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Άλλωστε, είναι και η πιο απτή πραγμάτωση της παγκοσμιοποίησης, με την ουσιαστική κατάργηση των συνόρων και τις μετακινήσεις πληθυσμών. Ως πρακτική υπήρξε ιδιαίτερα ευεργετική, αφού σε δυσμενείς περιόδους ήταν μια πρόσφορη λύση που λειτούργησε ως βαλβίδα εκτόνωσης των οικονομικών προβλημάτων και των κοινωνικών κρίσεων που συνεπάγονταν. Αν ανατρέξει κανείς στις σελίδες της πρόσφατης αλλά και της απώτερης ιστορίας μας μπορεί να διαπιστώσει του λόγου το αληθές.
Και ενώ η εντύπωση που είχαμε σχετικά με τη μετανάστευση ήταν μια αδιόρατη ασπρόμαυρη εικόνα από παλιές ελληνικές ταινίες, τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη και διηγήσεις συνταξιούχων που πάντα πίνουν νερό στο όνομα της Γερμανίας, κατά κύριο λόγο, την οποία μνημονεύουν ως υπόδειγμα σε κάθε αφορμή, τα χρόνια της ύφεσης και των μνημονίων το φαινόμενο αναβίωσε σε όλο του το μεγαλείο, προσλαμβάνοντας νέες διαστάσεις.
Αυτή τη φορά το προφίλ των μεταναστών διαφοροποιήθηκε.. Ο μετανάστης σήμερα είναι νέος, μορφωμένος και με αναπτυγμένη αίσθηση πολιτικής και εθνικής συνείδησης. Στη μετανάστευση τον ωθεί πλέον όχι μόνο η ανάγκη για επιβίωση αλλά η ανάγκη για δημιουργία, για αξιοποίηση των πολύτιμων ικανοτήτων του, για ποιότητα στην καθημερινότητα, για σεβασμό, για ζωή... και, πρωτίστως, η αγάπη για την πατρίδα.. ο πόνος που προκαλεί η παρακμή της.
Ποια είναι η άλλη του επιλογή; Ένα σαθρό πολιτικό σύστημα που ευνοεί την αναξιοκρατία, παρωχημένες δομές και μια διογκούμενη οικονομική κρίση που θα τον κρατήσει φυλακισμένο στο παλιό παιδικό του δωμάτιο μέχρι τα 40, σε μια παρατεταμένη εφηβεία και μια χαμένη ζωή.. και μια συλλογή από διπλώματα κρεμασμένη σε ακριβές κορνίζες..
Οι νέοι μας λοιπόν επιλέγουν το δρόμο της μετανάστευσης... για να μπορέσουν να ζήσουν.. Και όχι μόνο αυτοί .. άνθρωποι μεγαλύτεροι, με οικογένειες αλλάζουν άρδην την πορεία της ζωής τους και χαράσσουν νέους δρόμους. Με κουράγιο που βρίσκουν στην πορεία.. Και αντί να τους ζητήσουμε συγγνώμη τους κατηγορούμε. Ξαφνικά οι μετανάστες έγιναν οι «βολεμένοι», αυτοί που τα παράτησαν και άφησαν τη χώρα στο έλεός της. Αυτοί που παίρνουν καλούς μισθούς και έχουν εύκολη την κριτική γιατί βρίσκονται μακριά.
Κανείς, βέβαια, δε σκέφτηκε ποτέ ότι αυτοί οι «βολεμένοι» έκαναν κάτι που κανείς από μας δεν είχε το κουράγιο να κάνει. Ξεβολεύτηκαν για τα καλά για να μπορέσουν να είναι δημιουργικοί και να αποφύγουν την εξάρτηση και τη φυγοπονία. Άφησαν πίσω μια ολόκληρη ζωή και πήγαν σε μέρη αφιλόξενα όπου πρέπει καθημερινά να αποδεικνύουν την αξία τους. Γιατί εκεί δεν υπάρχει «βόλεμα».
Και τους προσβάλλουν τα δημοσιεύματα που αποδεικνύουν ότι η χώρα σε τίποτα δεν άλλαξε και εξακολουθεί να συντηρεί τη διαφθορά. Και τους ντροπιάζουν τα ανθελληνικά σχόλια από τους ίδιους τους Έλληνες δημοσιογράφους. Και τους πληγώνει η αδιαφορία του ελληνικού κράτους που τους έχει ξεγράψει και τους θυμάται μόνο για εισφορές ή ψήφους.
Εν όψει Χριστουγέννων.. τα οποία κάποιοι «βολεμένοι» θα γιορτάσουν μακριά από τις οικογένειές τους γιατί ο «παχυλός» μισθός τους δεν καλύπτει το κόστος των αεροπορικών εισιτηρίων. Και ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας κάνουν περήφανους στο εξωτερικό..
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη

Διαβάστε περισσότερα