ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

   Διαβάζοντας το δελτίο τύπου του Δήμου Μεσολογγίου για την  εκδήλωση  μνήμης και τιμής για όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την Ελευθερία της Κύπρου (Παρασκευή 21-7, ώρα 8.45 μ.μ., θέατρο λιμανιού), όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, μας δημιουργήθηκε το εξής ερώτημα το οποίο απευθύνουμε προς το Δήμαρχο, τους δημοτικούς συμβούλους και κάθε άλλο αρμόδιο παράγοντα:

   Θα τιμηθούν  κι αν δεν τιμηθούν θα καλεστούν στην εκδήλωση όσοι πραγματικά αγωνίστηκαν, όπως για παράδειγμα ο συμπολίτης μας Κώστας Δρόσος, που πρόσφατα τιμήθηκε απ' τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας με το μετάλλιο εξόχου πράξεως του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας;

   Φυσικά δεν έχουμε αυταπάτες. Το πιο πιθανό είναι να φιγουράρουν στις πρώτες τιμητικές θέσεις  οι ιδεολογικοί συγγενείς των χουντικών, που με το προδοτικό πραξικόπημα τους ενάντια στο Μακάριο, έδωσαν την αφορμή στους Τούρκους και τους Αμερικανονατοϊκούς πάτρωνες τους να κάνουν την εισβολή και να καταλάβουν το 40% της Κύπρου.

   Αλλά σε κάθε περίπτωση θα είχε ενδιαφέρον μια απάντηση του Δήμου Μεσολογγίου για το αν κάλεσε (που απ' ότι μάθαμε δεν το έχει κάνει) κι αν θα τιμήσει το Κώστα Δρόσο κι αν όχι γιατί.

   Για το τι έκανε όμως ο Κώστας Δρόσος και για την αλήθεια σε σχέση με τους αληθινούς πατριώτες κι αγωνιστές σας παραθέτουμε τα παρακάτω στοιχεία:

 Η επιστροφή των 17, ο ήρωας της Κύπρου που τους
περίμενε και οι υμνητές της χούντας
 

Γράφει ο Νίκος Παπαναστάσης Αντισυνταγματάρχης ε.α.
 

   Δεκαπενταύγουστο του 1974, κοντά στο κυπριακό χωριό Σκυλούρα, είναι σε εξέλιξη η τουρκική εισβολή στη Κύπρο. Ένα τουρκικό άρμα μάχης Μ-47 (λάφυρο του ελληνικών δυνάμεων), με διατηρημένα τα εξωτερικά διακριτικά του τουρκικού στρατού, με ελληνικό πλήρωμα και αρχηγό του τον Έλληνα λοχία Κώστα Δρόσο, έρχεται σε «επαφή» με μια επιλαρχία τουρκικών αρμάτων (συνολικά 100 άρματα). Στέκονται θαρραλέα απέναντί της, καταστρέφοντας άμεσα ένα άρμα Μ-47 και εξουδετερώνουν το προσωπικό που αποβίβασε ένα άλλο άρμα μεταφοράς προσωπικού Μ-113.   Αλλάζοντας συνεχώς θέσεις, αποδεσμεύονται απ’ την «εμπλοκή» κι απομακρυνόμενοι συναντούν και δεύτερη τουρκική επιλαρχία. Το ηρωικό πλήρωμα, κάτω απ’ τις εντολές του Κώστα Δρόσου, χωρίς δισταγμό και με εκπληκτική ευρηματικότητα, εκμεταλλευόμενο τα τουρκικά εξωτερικά διακριτικά του σκάφους τους, ενσωματώνεται στα τουρκικά άρματα χωρίς να αποκαλυφθούν. Κινούνται θαρραλέα μαζί τους ακολουθώντας τη τουρκική φάλαγγα.        Σταδιακά βάλλουν εναντίον των προπορευόμενων τουρκικών αρμάτων. Με τις βολές τους καταστρέφουν άλλα τέσσερα άρματα (συνολικά πέντε). Αφού έφεραν τη τουρκική επιλαρχία σε κατάσταση απόλυτης διάλυσης κι αφού έγιναν αντιληπτοί, διαφεύγουν.
  Προχθές, 26 Μαΐου 2017, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, αποτίοντας φόρο τιμής στον ηρωισμό και στην προσφορά των μαχητών της αντίστασης κατά της τουρκικής εισβολής, συμπεριέλαβε στην αντιπροσωπεία υποδοχής των λειψάνων των 17 ηρώων αυτού του αγώνα, τον έφεδρο αξιωματικό Κώστα Δρόσο. Ο Κώστας Δρόσος όπως προαναφέρθηκε, ήταν ο αρχηγός του ηρωικού πληρώματος του άρματος που διέλυσε τις δυο τουρκικές επιλαρχίες, αποτελώντας εμβληματική φυσιογνωμία της κυπριακής αντίστασης, τιμημένος με το «μετάλλιο εξαίρετων πράξεων».    Χθες αντιπροσώπευσε το ΚΚΕ στη τελετή που έγινε στο αεροδρόμιο Τατοΐου μαζί με το βουλευτή του ίδιου κόμματος Νίκο Καραθανασόπουλο.
   Στην ίδια τελετή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, συμμετείχε «τιμώντας» κι αυτή τους ηρωικούς νεκρούς.
  Τους «τίμησε» η κυβέρνηση, επιτρέποντας στα πολιτικά αποβράσματα της «δημοκρατίας», τους εκπροσώπους του εγκληματικού - ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, τους υμνητές της χούντας, αυτής που προδοτικά και κατ’ εντολή των Νατοϊκών, δόμησε τις αναγκαίες προϋποθέσεις εισβολής των Τούρκων στη Κύπρο. Η κυβέρνηση χθες, επέτρεψε σ’ αυτούς τους ναζιστές να «μαγαρίσουν» τη Στιγμή.
   Τους «τίμησε» η κυβέρνηση, ευτελίζοντας το σκοπό της θυσίας τους στο βωμό μιας «ρεαλιστικής» και «γεωπολιτικά αναβαθμισμένης» πολιτικής, συμμετέχοντας σε μια κατ’ εντολή «λύση» του Κυπριακού. Μια λύση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των συμφερόντων των Νατοϊκών, αυτών που είναι και οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας των 17 ηρώων.
   Τους «τίμησε» τέλος η κυβέρνηση, ακυρώνοντας ακριβώς όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τα μηνύματα που εκπέμπει η θυσίας τους, με τη διατήρηση αλλά και την επέκταση της παραχώρησης ελληνικού εδάφους για στρατιωτικές βάσεις. Βάσεις που είναι γνωστό ότι είναι απολύτως αναγκαίες για την υλοποίηση των σχεδίων αυτών που στην πραγματικότητα σχεδίασαν τη Τουρκική εισβολή στη Κύπρο. 

  Ο λαός μας, παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια παραπλάνησής του, παρά το επιλεκτικό σκίσιμο σελίδων της σύγχρονης ιστορίας και γνώση διαθέτει και μνήμη αλλά κυρίως διαθέτει πατριωτισμό. Ο λαός μας γνωρίζει ποιοι στηρίζουν τα συμφέροντά του και ποιοι είναι απέναντί του.
   Είναι αυτός και μόνο αυτός, που μακριά απ’ τις υποκριτικές και ιλουστρασιόν παράτες τους, θα τιμήσει όπως αυτός ξέρει τους ηρωικούς του νεκρούς. Αυτούς τους λαϊκούς ήρωες που ήδη έχει αναγορεύσει σε «φάρους» ζωής.
  Φάρους αναγκαίους για να φωτίζουν τον τίμιο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι νέες μας γενιές.

Διαβάστε περισσότερα

Λάβαμε και Δημοσιεύουμε - Για τα πανηγύρια (Γράφει ο Γ. Φλώρος Ιδιοκτήτης της “Eργαστήριο Προϊόντων Άλατος Φλώρος”)

Για τα πανηγύρια

“Κάθε άλλη ερμηνεία ή προσπάθεια εξυπηρέτησης μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, προκαλεί μόνο ζημία στην συλλογική προσπάθεια Δήμου και φορέων για την ανάπτυξη της περιοχής.”. Αυτό αναφέρει στο τέλος της ανακοίνωσης της Κοινωφελούς ο πρόεδρος της, κ. Σκαρμούτσος, θέτοντας έτσι τέρμα στην συζήτηση για το τι ακριβώς συνέβη με την Έκθεση Προϊόντων και Υπηρεσιών. Ούτως ή άλλως, για την δημοτική αρχή δεν υπάρχει καν πρόβλημα καθώς όλα πάνε καλά και όποιος λέει το αντίθετο ή ασκεί κριτική είναι είτε υπηρέτης σκοτεινών συμφερόντων που ποτέ δεν ονοματίζονται (ίσως των μασόνων ή της ΚαΓκεΜπε αλλά δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι) είτε πληρώνεται από κάποιον για να το κάνει είτε έχει ψυχολογικά θέματα. Και φυσικά θα δεχτούμε την εξήγηση της Κοινωφελούς ως 100% αληθή, καθώς τώρα τελευταία έχει επιπέσει στην περιοχή μας μια επιδημία μηνύσεων και δεν είναι να παίζεις με αυτά καλοκαιριάτικα.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία αποτυχία της δημοτικής αρχής σε σχέση με την Έκθεση. Ο λόγος είναι απλός: Έκθεση Τοπικών Προϊόντων και Υπηρεσιών δεν υπάρχει και ούτε επρόκειτο να υπάρξει ποτέ. Δεν ήταν καν μέσα στον σχεδιασμό της δημοτικής αρχής να στηθεί μια τέτοια έκθεση και, όταν δεν σχεδιάζεις να κάνεις κάτι, δεν μπορείς φυσικά και να αποτύχεις σε αυτό. Αυτό που στην πραγματικότητα ετοίμαζε η δημοτική αρχή ήταν ένα σοου.  Θέαμα, εμποροπανήγυρη, άρτος και θεάματα· ονομάστε το όπως θέλετε, αλλά οχι έκθεση, γιατί έκθεση δεν είναι. Μοναδικός σκοπός και στόχος της «έκθεσης» είναι αποκλειστικά και μόνο η προβολή των δημοτικών αρχόντων, οι φωτογραφίες, ο εντυπωσιασμός του πόπολου και οι διθύραμβοι από κάποια πάντα πρόθυμα ΜΜΕ.

 

 Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι το πρώτο πράγμα που μάθαμε οι πολίτες και οι ενδιαφερόμενοι μέσω των ΜΜΕ  για την φετινή Έκθεση δεν ήταν η τοποθεσία ή η χρονική περίοδος ή ο αριθμός των περιπτέρων πχ, αλλά τα ονόματα των καλλιτεχνών!! (Αιχμή, 27/4/2017, άρθρο «Πρωτοψάλτη – Ξαρχάκος στο Λιμάνι»). Η επίσημη παρουσίαση έγινε ένα μήνα περίπου μετά όταν οι οργανωτές μας έκαναν την χάρη να ενημερώσουν και τους υπόλοιπους κατοίκους αυτού του πολύπαθου τόπου για τις ημερομηνίες, την τοποθεσία, τους οργανωτές και την εταιρία που ανέλαβε την “έκθεση”. Η λογική με την οποία οι δημοτικοί άρχοντες σχεδίασαν την “έκθεση” φαίνεται και επίσης και από την επιλογή της εταιρίας. Η Dival Productions αυτοπροσδιορίζεται (https://divalproductions.gr/) ως “εταιρεία παραγωγής που δραστηριοποιείται στον χώρο των συνεδρίων, συναυλιών, οργάνωσης εκθέσεων και εκτελεί πάσης φύσεως παραγωγές (όπως video clips, μουσικούς δίσκους, ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, κλπ.).” Στο site της δε, στην ενότητα «Δείγματα από την δουλειά μας» υπάρχουν μόνο ελάχιστα μουσικά βιντεοκλίπ και συναυλίες και ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ αναφορά σε κάποια έκθεση που έχει οργανώσει η συγκεκριμένη εταιρία. 

 

Λίγο πιο κωμικοτραγικά είναι τα πράγματα στον λογαριασμό Facebook (https://www.facebook.com/divalproductions/?fref=ts ) της εταιρίας: υπάρχουν ελάχιστες αναφορές στην έκθεση, μεταξύ των οποίων ένα διαφημιστικό (υποτίθεται) σποτ, στο οποίο δεν αναφέρεται ΠΟΥΘΕΝΑ η έκθεση αλλά μόνο οι συναυλίες!  Αντίθετα, θα βρει κανείς πάρα πολλές κοινοποιήσεις και φωτογραφίες του Ν. Καραπάνου για θέματα για τα οποία δυσκολεύεται ο αναγνώστης να αντιληφθεί τι σχέση έχουν με την Έκθεση: ο Δήμαρχος στην Κάσο για την αδελφοποίηση, ο Δήμαρχος μας εύχεται «Καλή Ανάσταση», ο Δήμαρχος με την Υπουργό Πολιτισμού για το θέμα των βιορευστών, ο Δήμαρχος παρουσιάζει το πρόγραμμα των Εορτών Εξόδου κτλ. Φαίνεται μάλιστα ότι ο Ν. Καραπάνος έκανε πραγματικά τεράστια εντύπωση στους ανθρώπους της εταιρίας καθώς, όπως οι ίδιοι γράφουν στον λογαριασμό τους στο Facebook “ Δεν είσαι απλά ένας Δήμαρχος κ. Καραπάνο ....είσαι αυτός που σέβεται και τιμά τον Ελληνισμό σε ολη την παγκόσμια επικράτεια !”.

 

Είναι τουλάχιστον συγκινητικό να παρατηρεί κανείς τέτοιον πηγαίο θαυμασμό, τέτοια ανιδιοτελής αναγνώριση, τέτοια αυθόρμητη επιβράβευση. Μάλλον όμως η εκτίμηση και η εμπιστοσύνη ήταν αμοιβαία, καθώς η Κοινωφελής συνέχισε να διαφημίζει/προωθεί την έκθεση χωρίς να έχει υπογράψει σύμβαση με την εταιρία στην οποία μάλιστα έδωσε και 1736 ευρώ ενώ η σύμβαση ήταν να υπογραφεί στις 11/7 – δύο εβδομάδες δηλαδή πρίν την επίσημη έναρξη (Αρ. απόφασης 25/2017 με ημερομηνία 17/7, ΑΔΑ: ΩΘΒ4ΟΞΤΦ-ΑΜΨ).   Και φυσικά η εταιρία την δουλειά της κάνει· κατέθεσε μια προσφορά και επιλέχθηκε. Το μεγάλο ερώτημα δεν είναι η εταιρία αυτή καθ’αυτή, αλλά το γιατί, με ποιο κριτήριο δηλαδη, επιλέχθηκε η συγκεκριμένη εταιρία και όχι κάποια άλλη με πιο πλούσιο βιογραφικό; Η απάντηση είναι απλή και δόθηκε ήδη από πρίν: γιατί, για τους οργανωτές, το ζήτημα είναι ΜΟΝΟ το σόου και η προβολή και τίποτε άλλο πέραν αυτού. Με ίδια ακριβώς λογική της πάση θυσία αυτοπροβολής, το διαφημιστικό σποτ της έκθεσης που δόθηκε στον Ρ.Σ. Μεσολογγίου έχει ηχογραφηθεί από τον ίδιο τον Δήμαρχο (!!!) ενώ, φυσικά, υιοθετήθηκε και φέτος η (καταστροφική και καθαρά για πολιτικούς λόγους) ονομασία “2^η Άναπτυξιακή Έκθεση”.

 

Παρόλα τα μεγάλα λόγια, τα πράγματα για την έκθεση ξεκίνησαν από την αρχή στραβά. Στις 3/6 είχε καλεστεί συνάντηση των διοργανωτών με τοπικές επιχειρήσεις, μια συνάντηση που έγινε με την παρουσία μόλις 6 ή 7 τοπικών επιχειρηματιών. Στην συνάντηση αυτή μίλησε κυρίως ο κ. Σκαρμούτσος, ο οποίος μας είπε περίπου τα ίδια που ακούσαμε και πέρσι: θα γίνει διαφήμιση, θα είναι πολύς κόσμος, έχουν γίνει επαφές κτλ. Μας τόνισε επίσης με ιδιαίτερη χαρά ότι θα έχουν περίπτερα μια ιταλική εταιρία με σκάφη, μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων και η Eurobank, δηλαδή γνωστές εταιρίες τοπικών προϊόντων και υπηρεσιών.... Για την τιμή δε, ήταν πολύ ξεκάθαρος: 45 ευρώ το τετραγωνικό, συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ. Έκλεισε την τοποθέτηση του με μια μικρή επίκληση στην αγάπη μας για τον τόπο, ώστε να συμμετέχουμε και να ενημερώσουμε και άλλους συναδέλφους για να έρθουν και αυτοί. Το γενικό κλίμα της συνάντησης ήταν ότι ο δήμος θα συνεχίσει στα βήματα της περσινής έκθεσης, για την οποία επιμένουν (μόνο αυτοί) να πιστεύουν ότι ήταν επιτυχημένη, με μόνη διαφορά την βελτίωση του θέματος του κλιματισμού. Η συνάντηση ολοκληρώθηκε με τον εκπρόσωπο της εταιρίας που μας διαβεβαίωσε για την σκληρή δουλειά των διοργανωτών και έκλεισε με ένα απόφθεγμα του Ωνάση…..

 

Στην συνέχεια, η τιμή ανέβηκε χωρίς καμία προειδοποίηση: από τα 45 ευρώ σύνολο (συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ) πήγε στα 45 + ΦΠΑ, δηλαδή 55,8 ευρώ το τετραγωνικό. Με μίνιμουμ τα 9 τετραγωνικά, η συμμετοχή φτάνει τα 500 περίπου ευρώ. Ο λόγος; Τα έξοδα κλιματισμού, γιατί το σόου θα πρέπει ντε και καλά να είναι σε κλειστό χώρο γιατί αλλιώς πώς θα επιτευχθεί ο κύριος στόχος, αυτός δηλαδή του εντυπωσιασμού; Στο δε σχεδιάγραμμα που μου δόθηκε για να επιλέξω περίπτερο, ήταν σημειωμένα περι τα 20 περίπτερα με ελάχιστα από αυτά (ούτε τα μισά ίσως) να είναι περίπτερα εταιριών: τα υπόλοιπα ήταν των δήμων Μεσολογγίου και Ναυπάκτου, του επιμελητηρίου, της ΑΕΜ, του Ναυτικού Ομίλου κτλ κτλ.

 

Κάπου εκεί αποφάσισα προσωπικά ότι η κοροϊδία έχει και ένα όριο. Εάν ο Δήμος θέλει να στήσει ένα σόου ας το κάνει αλλά ας μην το ονομάζει έκθεση, ας μην μπαρουφολογεί περί “στήριξης της ντόπιας αγοράς και παραγωγής” και περί “προώθησης της πόλης” και κυρίως, ας μην επικαλείται τον πατριωτισμό μας με μοναδικό σκοπό να δρέψει το πολιτικό όφελος χωρίς την παραμικρή ωφέλεια για την περιοχή. Θα είχε ενδιαφέρον να μας εξηγήσουν οι οργανωτές (οι οποίοι πολύ συχνά και με ελαφρώς επικριτικό ύφος μας ενημερώνουν ότι έχουν πάει σε πολλές εκθέσεις και έχουν εμπειρία) ποια άλλη τοπική έκθεση στην Ελλάδα, Ιούλιο μήνα, γίνεται σε τεχνητά κλειστό χώρο. Θα πρέπει επίσης να μας εξηγήσουν με ποια λογική διάλεξαν μια εταιρία χωρίς καμία εμπειρία καθώς και να μας ενημερώσουν πόσες τοπικές επιχειρήσεις (και πέρυσι και φέτος) δήλωσαν ότι θα πάρουν μέρος. 

 

Και θα πρέπει ακόμα να μας προσφέρουν έστω και ένα επιχείρημα για να συμμετέχει κάποιος σε αυτή την έκθεση, αν τελικά γίνει, μετά την περσινή αποτυχία και το φετινό φιάσκο. Θα πρέπει τέλος, για μια φορά, να δεχτούν ΑΚΕΡΑΙΑ την ευθύνη καθώς οι ίδιοι επέλεξαν την εταιρία.  Εννοείται τίποτα από όλα αυτά δεν θα κάνουν· αντίθετα, ήδη ξεκίνησαν την προσπάθεια να καλύψουν το όλο ζήτημα κάτω από κραυγές για συμφέροντα, διαμαρτυρόμενους που πληρώνονται κτλ κτλ, σε μια προσπάθεια να πέσει σιγή ασυρμάτου. Και κάπως έτσι, η έκθεση καταστρέφεται, η πόλη εξευτελίζεται, καμία τοπική εταιρία δεν στηρίζεται και ένας πολλά υποσχόμενος τόπος γυρίζει χρόνια πίσω, ελέω μικροπολιτικής, μεγαλομανίας και (στην καλύτερη περίπτωση) ανικανότητας. 

Τουλάχιστον όμως, ίσως  μπορέσουμε να απολαύσουμε το σόου….

 

Γ. Φλώρος

Ιδιοκτήτης της “Eργαστήριο Προϊόντων Άλατος Φλώρος” και παραλίγο εκθέτης

Διαβάστε περισσότερα

Για το όνομα της ΠΓΔΜ (και τον «μακεδονομάχο» Καμμένο)…

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Ο κ.Τσίπρας – με τον οποίο ο κ.Καμμένος συγκυβερνά – από το βήμα της ΓΣ του ΟΗΕ (23/9/2016), δήλωσε:
«Στο ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ υποστηρίζουμε σταθερά μια κοινά αποδεκτή σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις».
Στην επίσημη σελίδα του υπουργείου Εξωτερικών, στο κεφάλαιο με τίτλο «Το ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ», αναφέρεται:
«Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει προτείνει ένα ρεαλιστικό και βιώσιμο πλαίσιο διευθέτησης, το οποίο στοχεύει στην εξεύρεση οριστικής λύσης στο θέμα του ονόματος. Η θέση μας είναι σαφής: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη “Μακεδονία” που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes), για κάθε χρήση, εσωτερική και διεθνή».
Ο κ.Κοτζιάς, υπουργός Εξωτερικών και ο κ.Καμμένος, υπουργός Άμυνας, ανήκουν στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο της ίδιας κυβέρνησης.
Ο Κώστας Καραμανλής – που τόσο τον αγαπά ο κ.Καμμένος – έξι μέρες μετά το βέτο του Βουκουρεστίου (Απρίλης 2008) δήλωσε στη Βουλή:
«Είπαμε καθαρά ότι οι μακρόχρονες διαπραγματεύσεις είχαν και έχουν ως τελικό στόχο μια αμοιβαία αποδεκτή, σύνθετη ονομασία(…). Επιδιώκουμε πραγματικά σύνθετη ονομασία, που να ισχύει erga omneς, έναντι όλων».
Τότε ο κ.Καμμένος ως υπουργός και βουλευτής της ΝΔ, χειροκροτούσε.
Σήμερα ο κ.Καμμένος τα λέει αλλιώς για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Ίσως επειδή το μάζεμα ψήφων δια του «σκισίματος των Μνημονίων» τελείωσε, κι είπε να το ρίξει στην… «μακεδονομαχία».
Της οποίας, όμως, τον εθνικιστικό και σοβινιστικό παροξυσμό πληρώσαμε ακριβά στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Αλήθεια, ο κ.Τσίπρας τι λέει;
Πηγή: Real News

Διαβάστε περισσότερα

Σταύρος Ξαρχάκος: Κανείς δεν μιλά για το πρωτοφανές πνευματικό έλλειμμα

Δηλώσεις με αφορμή το νέο του άλμπουμ, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Θοδωρή Γκόνη και της Λίνας Νικολακοπούλου. «7 ελεγείες και σάτιρες».

«Θεωρῶ ὅτι ὁ κάθε τόπος ἒχει τό δικό του «Τσερνόμπιλ».. Τρέμω μέ τήν ἰδέα ἑνός ἐφιαλτικοῦ σχεδίου ἀφανισμοῦ τῆς πολιτιστικῆς κοινότητας τῶν ἐθνῶν.. Στή χώρα μας συνέβη πρίν κάποια χρόνια. Ἒτσι μεταλλάχθηκε ὁ πολιτισμικός ἱστός τῆς χώρας καί τό pH τῆς κοινωνίας. Ἒκτοτε ἀκολούθησαν πολιτικές τερατογεννέσεις. Τελευταῖα ἀσχολοῦνται μαζοχιστικά μέ τό πρωτογενές πλεόνασμα. Κανέναν δέν ἒχω ἀκούσει νά ψελλίζει ἒστω καί μιά λέξη γιά τό πρωτοφανές πνευματικό ἒλλειμμα. Μιά τηλεορασόπληκτη κοινωνία «ἐπιβιώνει πνευματικά» χωρίς νά ἒχει καταλάβει ὅτι ἒχει μεταμορφωθεῖ σέ ζόμπι. Κάποτε ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος γιά νά ἀναγνωρίσει τήν ἰδιοσυγκρασία τοῦ λαοῦ μας θά πρέπει νά ἀνατρέξει στίς μετρήσεις τηλεθέασης Καί τά παιδιά; Ἄφρονες Ἕλληνες, παράφρονες πολιτικοί, δέν ἀφουγκράζεστε τήν ἀγωνία καί τήν ὀργή τους; Καί ὅλα αὐτά ἐν ὀνόματι μιᾶς ἐπικίνδυνης οὐτοπίας: τῆς ἐξουσίας, ὅποιας ἐξουσίας. Νά τή χαίρεστε. Ὃμως: ἡ πολιτική εἶναι ἓρμαιο τοῦ χρόνου. Ἡ δημιουργική τέχνη εἶναι ἄχρονη. Kαί γιά νά τελειώνουμε: ὁ Παπανδρέου πέθανε, ὁ Βαμβακάρης ζεῖ.

Σταῦρος Ξαρχάκος»

Διαβάστε περισσότερα

Ελληνική δικαιοσύνη: Ό,τι χολεριασμένο και άρρωστο…

Του Άρη Χατζηστεφάνου
«Η αστυνομία», είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις έφτασε «να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο και άρρωστο κρύβει μέσα του ο άνθρωπος – για να προστατέψει μ’ έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια. Έννοιες ιερές, που έγιναν πανάθλιες απ’ όσους ανέλαβαν με αυθαιρεσία ανάξια να τις φρουρήσουν».
Ήρθε η στιγμή, νομίζω, στη θέση των αστυνομικών να προσθέσουμε και τους Έλληνες δικαστές.
Ελάχιστες επαγγελματικές ομάδες στην Ελλάδα έχουν επιδείξει τα τελευταία χρόνια μεγαλύτερη αναλγησία στον ανθρώπινο πόνο, τόση αδιαφορία για το πνεύμα (αν όχι και για το γράμμα) των νόμων και λιγότερο σεβασμό σε έννοιες όπως ελευθερία και δημοκρατία.
Η απόφαση εναντίον των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, που λαμβάνεται με μόνο γνώμονα το συμφέρον υπεργολαβικών εταιρειών που θα ζημιώσουν το ελληνικό δημόσιο χρησιμοποιώντας εργαζόμενους-σκλάβους, είναι μόνο η κορυφή στο παγόβουνο.
Αυτό το βαθιά αντιδραστικό και ελεγχόμενο από την εκάστοτε κυβέρνηση σώμα ευθύνεται μεταξύ άλλων για την άνοδο του ναζισμού στην Ελλάδα και την καταπάτηση στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών.
Πόσοι θυμούνται ότι τα τελευταία χρόνια (πριν η ΝΔ επιχειρήσει να βάλει ένα φρένο στην εκλογική άνοδο του «αδελφού κόμματος» της Χρυσής Αυγής) δεν είχε ασκηθεί ούτε μια δίωξη για ρατσιστικά εγκλήματα ενώ διαδηλωτές, απεργοί και ύποπτοι τρομοκρατικών επιθέσεων περνούσαν μήνες ή χρόνια στη φυλακή κατά παράβαση κάθε σχετικής νομοθεσίας.
Πόσοι θυμούνται την παλιότερη δικαστική υπόθεση της Βέροιας, όπου δικαστήριο αθώωσε επτά από τα οκτώ μέλη της Χρυσής Αυγής για την επίθεση σε καφενείο ενώ καταδίκασε το θύμα της επίθεσης.
Η Ελλάδα θυμίζει τα τελευταία χρόνια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όπου οι δικαστικές αποφάσεις λαμβάνονται με αμιγώς φρονηματικά κριτήρια και οδηγούσαν σχεδόν πάντα σε αθώωση των ταγμάτων εφόδου του Χίτλερ και εξοντωτική τιμωρία των δυνάμεων της Αριστεράς που προσπαθούσαν να αναχαιτίσουν την άνοδο του φασισμού.
Ο ελληνικός νεοναζισμός είναι τέκνο και της ελληνικής δικαιοσύνης.
Δεν συζητάμε φυσικά για τα εργασιακά θέματα. Έχετε δοκιμάσει να οδηγήσετε εφοπλιστή σε δικαστήριο στον Πειραιά, για να αποδείξετε λόγου χάρη ότι δεν είναι σωστό να απολύει συνδικαλιστικούς εκπροσώπους ή ότι οφείλει να αποδίδει τις νόμιμες αποζημιώσεις στους απολυμένους υπαλλήλους του; Μην το δοκιμάσετε.
Οι μόνες δικαστικές αποφάσεις (ή μη αποφάσεις) που φτάνουν στα αυτιά μας σχετικά με εφοπλιστές είναι οι αθωώσεις, οι παραγραφές ή οι γελοίες ποινές που επιβάλλονται σε λαθρέμπορους πετρελαίου και άλλους στενούς συνεργάτες του εκάστοτε πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.
Η ελληνική δικαιοσύνη καταστρατηγεί ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80 και το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας καθώς το 95% των δικαστικών αποφάσεων κρίνει τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές (ημερίδα του ΔΣΑ 4.12.2003).
Όπως εξηγούσε και ο Δημήτρης Α. Τραυλός-Τζανετάτος, ομότιμος καθηγητής εργατικού δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, οι δικαστές είχαν πάρει τόση φόρα ώστε «υπήρξε δικαστική απόφαση που χαρακτήριζε την πρωτομαγιάτικη απεργία ως «παράνομη και καταχρηστική»(!)
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο αρεοπαγίτης Γ. Ρήγος έκανε λόγο για «φαρσοκωμωδία που εκθέτει ανεπανόρθωτα τη δικαιοσύνη» (Δίκη 2006, σ. 169) ο δε πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Δ. Λινός χαρακτήρισε την απεργία ως το «πιο κακοποιημένο (προφανώς από τα δικαστήρια) δικαίωμα».
Στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης μας μαθαίνουν ότι δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε αποφάσεις δικαστηρίων. Πρόκειται φυσικά για έναν αστικό μύθο τον οποίο αφήνουν να διαιωνίζεται εδώ και χρόνια για προφανείς λόγους. Οι κρίνοντες θα πρέπει κάποτε να κριθούν και να λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό για τις εγκληματικές αποφάσεις που έλαβαν σε βάρος του.
Ο αστυνομικός που χτύπησε καθαρίστρια στο κεφάλι με σιδερογροθιά δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από τον δικαστή του Αρείου Πάγου που απέρριψε τα αιτήματα των καθαριστριών. Είναι και οι δυο υπηρέτες του ίδιου συστήματος.
Θα αναρωτηθεί βέβαια κάποιος, είναι όλοι οι ανώτεροι «λειτουργοί» της Ελληνικής δικαιοσύνης τόσο επικίνδυνοι για την ελληνική κοινωνία; Προφανώς όχι. Ένα επαγγελματικό σώμα όμως, στο οποίο δεν υπάρχουν ενστάσεις από τη βάση για το πως λειτουργεί η κεφαλή, δεν δικαιούται δια να ομιλεί.
Και άλλωστε με τις εξαιρέσεις θα ασχολούμαστε τώρα;
info-war.gr

Διαβάστε περισσότερα

Οι θάλασσες αδειάζουν, οι έλεγχοι απουσιάζουν

 

Λιγότερα και μικρότερα είναι τα ψάρια που αλιεύονται από τις ελληνικές θάλασσες, αλλά κι ευρύτερα από τη Μεσόγειο. Σύμφωνα με ευρωπαϊκά στοιχεία το 96% των πληθυσμών βαθύβιων ψαριών υπεραλιεύεται, ενώ για τα πελαγικά είδη, όπως η σαρδέλα και ο γαύρος, το ποσοστό αυτό είναι τουλάχιστον 71%. Το πρόβλημα της υπεραλίευσης παραμένει έντονο και δυστυχώς η ελληνική Πολιτεία διαχρονικά ασκείται στις… παρεκκλίσεις. «Ενώ αντιμετωπίζουμε την απειλή της μείωσης των ιχθυοαποθεμάτων, οι ελληνικές κυβερνήσεις αναζητούν τις παρεκκλίσεις, δηλαδή τα παράθυρα των ευρωπαϊκών κανονισμών, έτσι ώστε να συνεχιστούν επιβλαβείς δραστηριότητες στην αλιεία» λέει στην «Κ» η κ. Αναστασία Μήλιου, Διευθύντρια Ερευνας του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος». Μία απ’ αυτές, σύμφωνα με το Ινστιτούτο, είναι η «ψηφοθηρική, δήθεν πειραματική, αλιεία με βιντζότρατα, που γίνεται με αντιεπιστημονικό τρόπο, καταστρέφοντας τόσο το μέλλον του ίδιου του εργαλείου, αλλά και καταστρατηγώντας για μία ακόμα φορά τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς». Από την άλλη, η έλλειψη ουσιαστικών ελέγχων για την αντιμετώπιση της παράνομης αλιείας αφήνει ανοικτό τον δρόμο για παράνομες πρακτικές. Μία απ’ αυτές σκοπεύει στην εξουδετέρωση του συστήματος δορυφορικής παρακολούθησης αλιευτικών δραστηριοτήτων, με το οποίο είναι εφοδιασμένα τα σκάφη μέσης αλιείας. «Μια βόλτα να κάνει οποιοσδήποτε σε σχετικά καταστήματα στον Πειραιά θα βρει να πωλείται σε ευρεία κλίμακα σχετικό λογισμικό το οποίο αποπροσανατολίζει το μηχανάκι δορυφορικής παρακολούθησης. Κι ενώ το σκάφος ψαρεύει, για παράδειγμα στους Φούρνους, το δείχνει στη Σάμο. Βεβαίως, το συγκεκριμένο λογισμικό δεν βρίσκεται στη βιτρίνα (προφανώς γιατί είναι παράνομο), αλλά εάν το αναζητήσει κανείς θα το βρει» λέει στην «Κ» η κ. Μήλιου.

Το αποτέλεσμα είναι να αποτυπώνεται πια και στις ελληνικές θάλασσες δραματική, κάθετη ή σημαντική μείωση σε σειρά ειδών. «Εκτιμάται πως πάνω από το 80% των παγκόσμιων αποθεμάτων του ερυθρού τόνου έχουν ήδη υπεραλιευθεί, ενώ και στις ελληνικές θάλασσες παρατηρείται μία κάθετη μείωση. Τα μικρά αλιευτικά δεν επιχειρούν πια να ψαρέψουν τόνους. Οι τελευταίοι τόνοι του αποθέματος ψαρεύονται από τα μεγάλα αλιευτικά σκάφη» μας λέει η κ. Μήλιου. «Δραματική μείωση στις ελληνικές θάλασσες παρουσιάζει το απόθεμα του ξιφία, καθώς δεν υπεραλιεύθηκαν μόνο οι μεγάλοι (αναπαραγωγικά ώριμοι) ξιφίες, αλλά υπήρξε και υπάρχει υπεραλίευση και των νεαρών ψαριών, με αποτέλεσμα το απόθεμα να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της κατάρρευσης. Αντίστοιχα, δραματική μείωση του αποθέματος λόγω υπεραλίευσης έχουμε και στον αστακό. Στην περίπτωση του αστακού συντελέστηκε παράλληλα και τεράστια καταστροφή των οικοτόπων στους οποίους ζει και αναπαράγεται. Είναι λοιπόν αμφίβολο το εάν και κατά πόσο θα μπορέσει να ανακάμψει» λέει η ερευνήτρια του «Αρχιπελάγους». Κάθετη μείωση των αποθεμάτων στις ελληνικές θάλασσες παρουσιάζεται λόγω υπεραλίευσης για το οστρακοειδές κωλοχτύπα, καθώς και για τα ροφοειδή, τα οποία «αποτελούν στόχο για ερασιτέχνες αλιείς που τα ψαρεύουν παράνομα για εμπορικούς σκοπούς». Σημαντική μείωση παρουσιάζεται στο φαγκρί.

Συνολικά, όπως σημειώνει η κ. Μήλιου «σε πάρα πολλά άλλα εμπορικά είδη καταγράφεται σημαντική μείωση τόσο λόγω υπεραλίευσης και παράνομης αλιείας, όσο και λόγω της αλληλοεξάρτησης των ειδών στη θαλάσσια τροφική αλυσίδα. Οταν δηλαδή το απόθεμα ενός ψαριού συρρικνώνεται, οι επιπτώσεις δεν αφορούν μόνο το συγκεκριμένο απόθεμα, αλλά και πολλά άλλα είδη τα οποία εξαρτώνται ή σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα από αυτό».

«Τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και για μεγάλη μας απογοήτευση και η παρούσα, ασχολούνται περισσότερο με την εφαρμογή των παρεκκλίσεων στις διάφορες ευρωπαϊκές οδηγίες και κανονισμούς, παρά με την εφαρμογή των κανονισμών. Επί χρόνια, οι αρμόδιες αρχές συμβάλλουν τα μέγιστα στο άδειασμα των θαλασσών μας» καταγγέλλει το «Αρχιπέλαγος». Οι πρακτικές παράνομης και καταστροφικής αλιείας στις ελληνικές θάλασσες είναι πολυάριθμες: από την αλιεία με δυναμίτη, έως τις πρακτικές παράνομης αλιείας με μηχανότρατες εκτός αλιευτικών πεδίων. «Η συνέχισή τους επί δεκαετίες με ολοένα και πιο αποτελεσματικά εργαλεία, εξαντλεί τα αποθέματα των θαλασσών μας, με δραματικές περιβαλλοντικές και κοινωνικό-οικονομικές επιπτώσεις» τονίζει το «Αρχιπέλαγος». Το Ινστιτούτο δραστηριοποιείται για να δοθεί ένα τέλος στην καταλήστευση των θαλασσών, με την άσκηση πίεσης στις αρμόδιες ευρωπαϊκές και εθνικές αρχές και με τη συλλογή στοιχείων για τα περιστατικά παράνομης αλιείας από το «Αλιευτικό Παρατηρητήριο του Αρχιπελάγους», ένα πανελλαδικό δίκτυο πολιτών που απαρτίζεται από ψαράδες και άλλους ενεργούς πολίτες.

Πηγή: Καθημερινή (άρθρο του Γιάννη Ελαφρού)

Διαβάστε περισσότερα

Δυνάμεις και Δυνατοί

Πράγματι η σκλαβιά μειώνει την ανεργία. Παίρνει η σκλαβιά τον άνεργο και τον κάνει «ευέλικτο», χαμηλόμισθο, περιορισμένης απασχόλησης, απασχόλησης κατά το δοκούν, ανασφάλιστον ή με επισφαλή ασφάλιση και

κατόπιν τούτων επαίρεται η κυρία Αχτσιόγλου (όπως ο υποβολέας τής υπαγορεύει) για τους είλωτες και τους κολίγους, για τους δουλοπάροικους και τους ραγιάδες. Πανηγυρίζει και κοκορεύεται για τη μείωση της ανεργίας ο Τσίπρας και θυσιάζει τριαντάρηδες στα 500 ευρώ και εικοσάρηδες στα 385 ευρώ. Ωραίο

στρώνεται το μέλλον για τις νέες γενιές των Ελλήνων (οι παλιότερες γενιές ήδη βρίσκονται στον Καιάδα και τα Τάρταρα). Ωραίο το μέλλον και πανηγυρίζει ο Τσίπρας που αν κάποιος αμείβεται με 428 ευρώ καθαρά, σε δέκα χρόνια (αν θα έχει δουλειά) θα αμείβεται με 435 ευρώ καθαρά - για να ανοίξει σπίτι, να κάνει οικογένεια, να κάνει παιδιά, γεια σου, βρε Τσίπρα, παιχταρά!
Ετσι και βέβαια θα βγούμε στις αγορές - χάνουν την ευκαιρία τα θηρία; η χώρα έγινε φθηνή σε εργατικό κόστος, οι πόροι της εκποιούνται φθηνά, πολιτικώς είναι δεσμευμένη για τα επόμενα πολλά χρόνια - γιατί να μην μπουκάρουν (πάλι) οι αγορές; Μόνον που για να γίνουν όλα αυτά που ήδη γίνονται, χρειάζεται η πόλωση. Χρειάζεται ο κ. Πολάκης και ο κ. Καρανίκας, αυτοί οι δύο αδάμαντες,
το ίδιο λαμπεροί με τον Αδώνιδα, τους Καμμένους 1 & 2 κι άλλους μελίρρυτους ρήτορες. Ω της γλίτσας! Με ελληνικά που θα τα ομιλούσαν μόνον ορντινάτσες του Τζένγκις Χαν, με νοήματα που για να φθάσεις από το ένα στο άλλο πρέπει να πάρεις το τραίνο από τη Λαμία για το Μέτσοβο, με ήθος τυφλοπόντικα και με μισανθρωπία φαραωνικών διαστάσεων, οι άνθρωποι αυτοί μαγαρίζουν ό,τι βάζουν στο στόμα τους,
σαν τα μολυντήρια στα αγρόσπιτα που περνούν από πάνω σου και το δέρμα σου γεμίζει καντήλες. Φιγούρες βγαλμένες από γκροτέσκ θεατρικούς χαρακτήρες, γεμάτους χολή, άγνοια, αμορφωσιά και κτηνώδη αυτοπεποίθηση (ο ένας), χαμούρικη ψευτομαγκιά (ο άλλος). Αυτούς, και μια κουστωδία αγροίκων βγάζει μπροστά ο Τσίπρας για να κρατήσει την εξουσία, ανάλογους σμπίρους βγάζει μπροστά ο κ. Μητσοτάκης για να τη διεκδικήσει.
Και η Ελλάδα χλωμιάζει και χάνεται. Σας το έχω γράψει κι άλλη φορά, αλλά θα το επαναλάβω διότι, τηρουμένων των αναλογιών, οι ομοιότητες επιβεβαιώνονται και γίνονται δραματικά φανερές - οι ομοιότητες με την εποχή των Κομνηνών. Στριμωγμένος τότε από Ανατολή και Δύση, ο Αλέξιος προσπάθησε να σώσει το κράτος (διά της καταστροφής του). Νόθευσε το νόμισμα. Παραχώρησε τα λιμάνια. Κατέφυγε στη μισθοφορία. Και, κυρίως, προσεχώρησε ο ίδιος στους Δυνατούς. Η Ρωμανία άρχισε να γίνεται κράτος φεουδαρχικό και ο λαός δεν ξανασήκωσε κεφάλι. Ο τελευταίος Κομνηνός, ο Ανδρόνικος, που προσπάθησε να εμφανισθεί ως λαϊκός πρόμαχος, τρελάθηκε κι είχε κακό τέλος, διαμελίσθηκε απ’ τον όχλο (τον πολιτικώς ανοργάνωτο λαό). Μετά 29 έτη και υπό τη διακυβέρνηση του «ευρωπαϊκού τόξου» των Αγγέλων, ο «σάπιος θρόνος των Καισάρων» κατέρρευσε και το Ρωμαίικο διαμελίσθηκε, με τον λαό να αδιαφορεί αν κάνουν κουμάντο στα μέρη του Φράγκοι, Τούρκοι ή Ελληνες.
Τίποτα καλό δεν μας συμβαίνει και σήμερα, είτε κάνουν κουμάντο οι Τροϊκανοί, είτε οι Ρότσιλντ, είτε οι Αριστεροί που Γονάτισαν, είτε η Δεξιά Παλινόρθωση. Τίποτα καλό δεν συμβαίνει, ακόμη κι αν εκ πρώτης όψεως καλό μπορεί να φαίνεται. Οπως, λόγου χάριν, η αναθέρμανση της τριμερούς συνεννόησης Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας.
Αν αυτή η συνεννόηση βασιζόταν στο αυτεξούσιο των τριών κρατών, θα μπορούσε να λειτουργήσει ίσως θετικά για τα συμφέροντα των λαών τους (εις ό,τι τουλάχιστον αφορά μια σχετική στερέωση της ειρήνης στην περιοχή). Αν όμως
αυτή η προσέγγιση αφορά σε ένα πρόπλασμα για τη δημιουργία μιας Βαλκανικής Αγοράς, γερμανικού «ενδιαφέροντος», κλαύ’ τα Χαράλαμπε. Η Ελλάδα και οι όμορες χώρες θα βυθιστούν έτσι ακόμα περισσότερο στις αντιθέσεις των Δυνάμεων που στήνουν προτεκτοράτα, ειδικές οικονομικές ζώνες και ζωτικούς χώρους.
Για ορισμένους εγχώριους Δυνατούς, μια τέτοια προοπτική μπορεί να μην είναι και άσχημη, για τον λαό όμως θα σημαίνει «μείωση της ανεργίας», που λέει κι ο Τσίπρας, διά της σκλαβιάς.
Ομως, άφρονες και οι εγχώριοι Δυνατοί, ξεχνούν τι τέλος είχε το «ευρωπαϊκό τόξο» των Αγγέλων, όταν πήραν φωτιά τα τόπια...

Διαβάστε περισσότερα

Αρχική Edito Θεματολογία Αφιερώματα Τελεία gr Μια γλώσσα δίχως όνομα στα Βαλκάνια

By Jean-Arnault Dérens, Simon Rico and Θεοδώρα Σπαή (μετάφραση)

Η διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και η κλιμάκωση των εθνικών διαφορών είχαν και γλωσσολογικές συνέπειες: ήταν πολύ βολικό να μιλούν βοσνιακά στο Σαράγεβο, κροατικά στο Ζάγκρεμπ, σερβικά στο Βελιγράδι και μαυροβουνιακά στην Ποντγκόριτσα. Ενώ όμως αναγνωρίζουν τις τοπικές παραλλαγές, οι γλωσσολόγοι διακρίνουν σε αυτούς τους πληθυσμούς μια κοινή γλώσσα, την οποία ορισμένοι ελπίζουν να την ξαναδούν να χρησιμοποιείται καθολικά.

Στις 30 του περασμένου Μαρτίου, στο Σαράγεβο παρουσιάστηκε μια Διακήρυξη για την Κοινή Γλώσσα (1) από έναν μεγάλο αριθμό διανοούμενων της ευρύτερης περιφέρειας, με στόχο να βάλουν τέλος στις γλωσσικές διαμάχες που διαιρούν τις τέσσερις πρώην γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες από τη δεκαετία του 1990. «Χρησιμοποιούμε κοινή γλώσσα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στην Κροατία, στο Μαυροβούνιο και στη Σερβία; Η απάντηση είναι καταφατική», μπορεί κάποιος να διαβάσει στην εισαγωγή του κειμένου, όπου στη συνέχεια διευκρινίζεται: «Πρόκειται για μια πολυκεντρική κοινή γλώσσα, δηλαδή για μια γλώσσα που ομιλείται από πολλούς λαούς σε διαφορετικά κράτη, με αναγνωρίσιμες γλωσσικές παραλλαγές, όπως συμβαίνει με τα γερμανικά, τα αγγλικά, τα αραβικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα πορτογαλικά και πολλές άλλες γλώσσες». Όπως σημειώνει ο Σέρβος γλωσσολόγος Ράνκο Μπουγκάρσκι, «η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι σε εμάς οι παραλλαγές έχουν όνομα, ενώ η γλώσσα ως ενιαίο σώμα, που δεν έχει πλέον θεσμική υπόσταση, έχασε την επίσημη ονομασία της».

Οι αντιδράσεις δεν άργησαν να έρθουν. Οι πιο έντονες προκλήθηκαν στην Κροατία. Ο αρχιεπίσκοπος του Ζάγκρεμπ, ο σεβασμιότατος Γιόσιπ Μπόζανιτς, εξαπέλυσε δριμεία επίθεση στο πασχαλιάτικο κήρυγμά του: «Πρόκειται για επίθεση εναντίον της κροατικής γλώσσας, η οποία ετοιμάζει το έδαφος για μια άλλη επίθεση!», ενώ η συντηρητική πρόεδρος Κολίντα Γκραμπάρ-Κιτάροβιτς διαβεβαίωνε ότι «αυτή η υποτιθέμενη κοινή γλώσσα είναι ένα πολιτικό σχέδιο που πέθανε μαζί με τη Γιουγκοσλαβία». Από τη σερβική πλευρά, ο γλωσσολόγος Μίλος Κοβάτσεβιτς πρόβαλλε το εξής επιχείρημα: «Εάν δεν δίνουμε όνομα σ’ αυτή τη γλώσσα, είναι επειδή όλοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για τη σερβική γλώσσα». Αυτός ο ένθερμος εθνικιστής θεωρεί τη σερβική γλώσσα έναν «θησαυρό» τον οποίο οι λαοί των γειτονικών χωρών προσπαθούν να «κλέψουν» (2).

Την εποχή της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την ύπαρξη μιας κοινής γλώσσας, ομιλούμενης από περίπου 15 εκατομμύρια ανθρώπους στα Βαλκάνια, χωρίς να υπολογίζουμε τον σημαντικό αριθμό των Γιουγκοσλάβων της διασποράς. Αυτή η γλώσσα ονομαζόταν «σερβο-κροατική» ή «κροατο-σερβική» και στο γραπτό λόγο χρησιμοποιούνταν δύο αλφάβητα, το λατινικό ή το κυριλλικό –και τα δύο συστήματα γραφής διδάσκονταν συστηματικά. Ήταν η γλώσσα που χρησιμοποιούνταν καθημερινά ως μέσο επικοινωνίας στους ομοσπονδιακούς θεσμούς, καθώς και η γλώσσα της διοίκησης του Λαϊκού Γιουγκοσλαβικού Στρατού. Συνυπήρχε με πολλές άλλες γλώσσες που ομιλούνταν και διδάσκονταν στην ομοσπονδία –όπως σλοβενικά και σλαβομακεδονικά (αποτελούσαν τα επίσημα ιδιώματα των εν λόγω δημοκρατιών), αλλά και αλβανικά, ιταλικά, ουγγρικά, ρομανί, ρουθηνικά, τσεχικά, τουρκικά, σλοβακικά κ.λπ.

Μνημείο για τους πεσόντες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Κροατία, από την εποχή της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και με τη χαρακτηριστική σοσιαλ-μοντερνιστική αισθητική της (φωτ.: Plamen / Wikipedia).

Στη Σορβόννη διδάσκονται τα «BCMS»

Μετά την αιματηρή διάσπαση της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990, δεν υπάρχει ταυτότητα απόψεων για τον όρο ο οποίος θα καθορίζει το όνομα της γλώσσας που κάποτε ονομαζόταν σερβοκροατική. Στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για την πρώην Γιουγκοσλαβία μιλούν τα «BCS» (τα βοσνιο-κροατο-σερβικά), ενώ η Σορβόννη προτείνει τη διδασκαλία των «BCMS», προσθέτοντας ένα «Μ» για τα μαυροβουνιακά. Όπως ομολογεί ο συγγραφέας, μεταφραστής και εκδότης Βλαντιμίρ Αρσενίγεβιτς, ένας από τους πρωτεργάτες της Διακήρυξης για την Κοινή Γλώσσα, «το ζήτημα της ονομασίας αποτέλεσε αντικείμενο έντονου διαλόγου. Δεν ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθούν οι πολιτικά φορτισμένοι όροι “σερβοκροατικά” ή “γιουγκοσλαβικά”. Οι Σλάβοι του Νότου συνηθίζουμε μεταξύ μας να λέμε naš jezik (“η γλώσσα μας”)». Υποδηλώνοντας έτσι την οικειότητα εντός μιας κοινής ταυτότητας, η οποία διατηρείται παρά τις πολιτικές ρήξεις.

Στην Κροατία, από το 1990 καταβλήθηκαν έντονες προσπάθειες ώστε να τονιστούν οι διαφορές των «κροατικών» από το κοινό πρότυπο. Έτσι, οι Κροάτες έχουν την τάση να πλάθουν νεολογισμούς ή να χρησιμοποιούν αποδόσεις κατά γράμμα προκειμένου να αντικαταστήσουν τους ξένους όρους: μιλούν λοιπόν για zračna luka («αερολιμένας»), όταν οι Βόσνιοι ή οι Σέρβοι λένε aerodrom· χρησιμοποιούν τον όρο pasolstvo (που τον συναντάμε επίσης στα ρωσικά) για την πρεσβεία, την οποία οι γείτονές τους ονομάζουν ambasada, δάνειο από τις λατινογενείς γλώσσες… Η τάση αυτή ενισχύθηκε από τους κήρυκες της γλωσσικής καθαρότητας, δημιουργώντας ενίοτε δυσνόητες λέξεις. Επίσης, κάθε χρόνο, ένας διαγωνισμός με μεγάλη προβολή από τα μέσα ενημέρωσης ανταμείβει την «καλύτερη καινούργια κροατική λέξη». Στη Σερβία, το διακύβευμα επικεντρώνεται γύρω από το κυριλλικό αλφάβητο, το οποίο υποστηρίζεται ένθερμα από την κραταιά ορθόδοξη Εκκλησία και θεωρείται ένας δείκτης σερβικότητας που απειλείται από τα μέσα επικοινωνίας όπως το Διαδίκτυο, όπου κυριαρχεί το λατινικό αλφάβητο, επίσης χρησιμοποιούμενο στη χώρα.

Οι εντάσεις γύρω από τη γλώσσα καταλήγουν μερικές φορές σε ευτράπελα. Έτσι, οι Κροάτες, όπως οι Λευκορώσοι ή οι Ουκρανοί, χρησιμοποιούν παλιούς σλαβικούς τύπους για ορίσουν τους μήνες του χρόνου: λένε travanj (κυριολεκτικά: «ο μήνας της πρασινάδας») για να δηλώσουν τον Απρίλιο, τον οποίο οι γείτονές τους ονομάζουν april. Στις μεικτές περιοχές, προκειμένου να αποφύγουν κάθε εθνικό προσδιορισμό, οι ομιλητές συχνά καταφεύγουν σε περιφράσεις και αναφέρονται «στον τέταρτο μήνα». Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκη με την αποδοχή της ύπαρξης «βοσνιακών», που χαρακτηρίζονται από την αναγνώριση ορισμένων τουρκικών στοιχείων, πολύ λίγο χρησιμοποιούμενων στην καθομιλουμένη, και στη συνέχεια των «μαυροβουνιακών». Στα τελευταία, οι λέξεις γράφονται και στα δύο αλφάβητα αλλά, από το 2006, όταν η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της, προστέθηκαν δύο σύμφωνα για να παραπέμπουν στους ιδιαίτερους ήχους της ομιλίας στη χώρα. Οι Σέρβοι εθνικιστές αμφισβητούν την ύπαρξη ιδιαίτερης εθνικής ταυτότητας των Μαυροβουνίων και το γλωσσικό ζήτημα πυροδοτεί συχνά τα πάθη σε αυτό το μικρό κράτος, το οποίο μόλις πρόσφατα εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, τα ATM των τραπεζών στο βόρειο τμήμα της χώρας (όπου ζουν ορθόδοξοι, από τους οποίους ορισμένοι αυτοπροσδιορίζονται ως Σέρβοι και άλλοι ως Μαυροβούνιοι, υπάρχει όμως και ένας σημαντικός αριθμός βοσνιακών κοινοτήτων), πρότειναν συνετά την επιλογή «μητρική γλώσσα» (maternji jezik)…

Τα περιφερειακά ΜΜΕ ανθίζουν

Αυτού του τύπου οι διεκδικήσεις ποτέ δεν στάθηκαν εμπόδιο στην αλληλοκατανόηση μεταξύ των κατοίκων των χωρών της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Σύμφωνα με τον Κροάτη γλωσσολόγο από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Γιόσιπ Μπάοτιτς, οι διαφορές μεταξύ των παραλλαγών της σερβοκροατικής γλώσσας θα περιορίζονταν σε λιγότερο από το 10% των λημμάτων του λεξικού. Στην πραγματικότητα, ο διάλογος που έχει επικρατήσει από τη δεκαετία του 1990 δεν έχει τίποτα το επιστημονικό, είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικός. Απόδειξη της «αλληλοκατανόησης, η οποία διασφαλίζει μια σχεδόν τέλεια επικοινωνία μεταξύ ατόμων στο πλαίσιο περίπλοκων δοσοληψιών (3)», εμφανίστηκαν πολλά ΜΜΕ που απευθύνονται σε ολόκληρη την περιφέρεια: το Radio Slobodna Evropa (η τοπική εκδοχή του Radio Free Europe), το Al–Jazeera Balkans ή, πιο πρόσφατα, το ενημερωτικό κανάλι N1, που αποτελεί μέρος του δικτύου του CNN. Παρά την ύπαρξη μερικών προβλημάτων οικονομικής φύσεως (το βιβλίο είναι πολύ ακριβότερο στην Κροατία απ’ ό,τι στη Σερβία ή στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη), οι εκδοτικοί οίκοι κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στην πρόκληση μιας διασυνοριακής παραγωγής.

Το 2009, o Βλαντιμίρ Αρσενίγεβιτς ίδρυσε την οργάνωση Krokodil με σκοπό «την προαγωγή της κουλτούρας του διαλόγου, τη συμφιλίωση και την αποκατάσταση των δεσμών που έσπασαν σε αυτήν την περιοχή που ονομάζεται Δυτικά Βαλκάνια», προκειμένου να επαναφέρει στο αρχικό της μεγαλείο τη σλαβική λογοτεχνία του Νότου. «Μεγάλωσα στην Κροατία, αλλά ζω στη Σερβία και συνδυάζω λέξεις και από τις δύο γλωσσικές παραλλαγές», εξηγεί. «Όταν ξεκίνησα να γράφω, αντιμετώπισα προβλήματα με τους διορθωτές, που ήθελαν να αλλάξουν τις εκφράσεις μου». Παρόμοια και η περίπτωση του κοινωνιολόγου Ιγκόρ Στικς, ο οποίος γεννήθηκε στο Σαράγεβο, σπούδασε στο Ζάγκρεμπ και στο Παρίσι και πλέον ζει στο Βελιγράδι. «Πάντα ρωτάω τους μεταφραστές μου να μου πουν σε ποια γλώσσα γράφω, αλλά κανείς τους δεν ξέρει τι να μου απαντήσει», λέει χαριτολογώντας.

«Στο όνομα των υποτιθέμενων διαφορών μεταξύ των γλωσσών μας, ενισχύουμε τα ήδη υπάρχοντα σύνορα και υψώνουμε νέα τείχη. Οι γλωσσικές πολιτικές των τεσσάρων κρατών, που όλες τους επιμένουν στις διαφορές, έχουν ως συνέπεια πρακτικές ιδιαιτέρως επιζήμιες και επικίνδυνες, οι οποίες επιφέρουν την απαράδεκτη διάκριση των ατόμων, δυστυχώς διαδεδομένη μέχρι και στα παιδιά του σχολείου, ανάλογα με τη “μητρική γλώσσα” τους, γεγονός που καταλήγει στην ανατροφή γενεών γεμάτων με νεαρούς εθνικιστές», σημειώνει αγανακτισμένος ο Ράνκο Μπουγκάρσκι. Οι πρωτεργάτες της Διακήρυξης για την Κοινή Γλώσσα αποφεύγουν να εκφράσουν κάποια πολιτική προοπτική –η οποία αμέσως θα εκλαμβανόταν από τους εθνικιστικούς κύκλους των διαφορετικών χωρών ως μια «ένοχη» νοσταλγία για το πρώην ενιαίο κράτος. Όμως η ανταπόκριση που συνάντησε η πρωτοβουλία δείχνει ξεκάθαρα ότι οι πολίτες των Βαλκανίων σε μεγάλο βαθμό επιθυμούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που ορθώθηκαν εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα.

(1) Ολόκληρο το κείμενο στην παρακάτω διεύθυνση: http://jezicinacionalizmi.com/deklaracija

(2) Βλ. Ivan Čolović, «Les prêtres de la langue. Poésie, nation et politique en Serbie», «Terrain», Νo 41, Ναντέρ, Σεπτέμβριος 2003.

(3) Paul-Louis Thomas, «Le serbo-croate (bosniaque, croate, monténégrin, serbe): de l’étude d’ une langue à l’identité des langues», Revue des études slaves, Τόμος 74, τ. 2-3, Παρίσι, 2002-2003.

[ΕΝΘΕΤΟ]

Έκαβσκη ή Γιέκαβσκη;

Τα σερβο-κροατικά συχνά παρουσιάζονται ως μια τεχνητή γλώσσα, ένα αμιγώς πολιτικό δημιούργημα του 19ου αιώνα. Πράγματι, η βούληση να ενοποιηθούν και να κανονικοποιηθούν τα ιδιώματα των σλαβικών πληθυσμών της Νότιας Ευρώπης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αναγνώριση της κοινής ταυτότητας αυτών των λαών, που την εποχή εκείνη βρίσκονταν υπό την κυριαρχία πολλών διαφορετικών πολιτικών οντοτήτων. Με τη Συνθήκη της Βιέννης, το 1850, οι Σέρβοι και Κροάτες διανοούμενοι συμφώνησαν να ενοποιήσουν τις τοπικές διαλέκτους της γλώσσας που θα έπαιρνε το όνομα «σερβοκροατική». Η τυποποίηση της γλώσσας έγινε από τον Σέρβο Βουκ Κάρατζιτς (1787-1864) και τον Κροάτη Λιούντεβιτ Γκάι (1809-1872), ηγέτη του ενωτικού ιλλυρικού κινήματος, που επιλέγει τη «στοκαβιανή» διάλεκτο (στόκαβσκη) για τις εφημερίδες του και για την οικοδόμηση της κροατικής λογοτεχνικής γλώσσας, παρ’ όλο που δεν την μιλούσαν στο Ζάγκρεμπ.

Η εξαιρετικά ιδιάζουσα περίπτωση της γαλλικής γλώσσας, όπως σχεδιάστηκε με το Διάταγμα της Villers-Cotterêts (1539), ως ένα στοιχείο κυριαρχίας που απέρρεε από τη βασιλική απολυταρχία και η οποία κωδικοποιήθηκε από πολύ νωρίς με τη δημιουργία της Γαλλικής Ακαδημίας (1635), δεν πρέπει να δημιουργεί πλάνες. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα δεν είχαν κωδικοποιηθεί ούτε η φιννική ούτε η γερμανική γλώσσα, ενώ τα σύγχρονα σουηδικά εμφανίστηκαν γύρω στο 1900. Στην Ελλάδα, η δημοτική, η επί πολλά χρόνια αγνοημένη λαϊκή εκδοχή της γλώσσας, αντικατέστησε επίσημα την αρχαϊκή μορφή της καθαρεύουσας το 1976. Στην πραγματικότητα, τα σερβοκροατικά κατατάσσονται ανάμεσα στις πρώτες ευρωπαϊκές γλώσσες που εναρμονίστηκαν.

Ωστόσο, η τυποποίηση αποδεχόταν την ύπαρξη περισσότερων γλωσσικών παραλλαγών. Πρώτα από όλα, επικύρωνε τη χρήση δύο αλφαβήτων, κυριλλικού και λατινικού, συνδεδεμένων με ένα αυστηρό σύστημα αντιστοίχισης: ορισμένα γράμματα του κυριλλικού σερβοκροατικού αλφαβήτου δεν υφίστανται στο ρωσικό ή στο βουλγαρικό αλφάβητο, ενώ το λατινικό αλφάβητο καταφεύγει σε διακριτικά σύμβολα για να εκφράσει ορισμένους ήχους –όπως το caron (σε μορφή ανεστραμμένης περισπωμένης), που τοποθετείται στο ž, το š και το č. Καθώς η φωνητική μεταγραφή της γλώσσας στηρίζεται στην αρχή που διατυπώθηκε από τον Κάρατζιτς («Γράψε όπως μιλάς!»), οι παραλλαγές στην προφορά γράφονται, κυρίως εκείνες που αφορούν τον ήχο «e», εξέλιξη του πρωταρχικού «iat» των σλαβικών γλωσσών. Αυτό θα δώσει τον ήχο «ε» στην «ξηρή» μορφή της γλώσσας (έκαβσκη, «εκαβιανή» προφορά), «γιε» ή «ίγιε» στην «υγρή» εκδοχή (γιέκαβσκη, «γιεκαβιανή» προφορά). Ο πειρασμός να «εθνικοποιηθούν» αυτές οι γλωσσικές παραλλαγές πάντοτε υπήρχε, καθιστώντας τη «εκαβιανή» εκδοχή χαρακτηριστική της γλώσσας που ομιλείται στη Σερβία, ενώ η «γιεκαβιανή» μορφή κυριαρχεί στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στην Κροατία, όπως και στο Μαυροβούνιο. Στη Δαλματία και την Ίστρια (περιοχές της Κροατίας) υπάρχει ωστόσο μια τρίτη παραλλαγή, η επονομαζόμενη ίκαβσκη, που δεν αναγνωρίστηκε.

Ταυτόχρονα, οι γλωσσολόγοι διακρίνουν τρεις ακόμη ομάδες διαλέκτων, αυτή τη φορά ανάλογα με τον τρόπο που θέτουν την ερωτηματική αντωνυμία «τι;»: τη στόκαβσκη, τη κάικαβσκη και την τσάκαβσκη. Η πρώτη μορφή είναι ευρέως διαδεδομένη, ενώ τις άλλες δύο δεν τις συναντάμε παρά σε ορισμένες περιοχές της Κροατίας (1). Αυτές οι διαφοροποιήσεις της διαλέκτου είναι γεωγραφικές, ενδεχομένως κοινωνικές, αλλά σε καμία περίπτωση «εθνικές»: ένας Βόσνιος, ένας Κροάτης και ένας Σέρβος στην ίδια πόλη ή περιοχή της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης μιλούν την ίδια γλωσσική μορφή, με την ίδια προφορά.

(1) Για την καλύτερη κατανόηση αυτής της γλωσσικής πολυπλοκότητας, πβ. Paul-Louis Thomas και Vladimir Osipov, «Grammaire du bosniaque-croate-monténégrin-serbe (BCMS)», Institut d’études slaves, Παρίσι, 2012.

Διαβάστε περισσότερα

Το σχέδιο των «παράλληλων πληρωμών» και οι απλήρωτοι

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ζούμε στη χώρα τους ενός εκατομμυρίου απλήρωτων εργαζομένων. Ζούμε στη χώρα που ο Άρειος Πάγος αποφάσισε ότι «δεν είναι βλαπτικό» – για τον εργαζόμενο – να μην πληρώνει ο εργοδότης τα δεδουλευμένα. Και όμως. Σε αυτή τη χώρα είναι που ο κ. Βαρουφάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και λοιπές μνημονιακές δυνάμεις τσακώνονται μεταξύ τους για το πώς τάχα μου θα μας …πλήρωναν ή δεν θα μας πλήρωναν με αφορμή τα περί «παράλληλων συστημάτων πληρωμών».
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, βρήκε «δουλειά». Εδώ και μερικές μέρες περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι. Προβαίνει σε «αποκαλύψεις» για το περιβόητο σχέδιο των «παράλληλων πληρωμών».
Τελευταία του εμφάνιση στο ΣΚΑΪ, όπου έδωσε «ονοματεπώνυμα» και «απόκρυφες» πληροφορίες. «Είχα κάνει μια σειρά από ομιλίες για το σχέδιο του παράλληλου συστήματος. Όταν παρουσίασα την ιδέα μου, οι αντιδράσεις ήταν θετικές γιατί ήταν ένα καλό σχέδιο που θα έπρεπε να έχουν υλοποιήσει πολλές χώρες. Παρουσίασα την κεντρική ιδέα στο γραφείο του Τσίπρα (στην Κουμουνδούρου), και ήταν παρόντες ο Τσακαλώτος, ο Δραγασάκης και ο Σταθάκης τον Ιούνιο του 2013. Η αντίδραση ήταν πολύ θετική, όπως είναι πάντα θετική, γιατί είναι πολύ καλή ιδέα. Ένα βράδυ του Νοεμβρίου του 2014 παρουσίασα επίσημα στο σπίτι του Αλέξη Τσιπρα, παρουσία Γιάννη Δραγασάκη, και Νίκου Παππά το σχέδιο. Τους έκανα μια πλήρη περιγραφή, τις τεχνικές προδιαγραφές αυτού του συστήματος. Εκείνο το βράδυ μου πρότειναν να αναλάβω το υπουργείο Οικονομικών. Εντυπωσιάστηκαν σε τέτοιο βαθμό που να μού το ζητήσουν και εγγράφως (…) τους έστειλα δεκασέλιδο έγγραφο με τις τεχνικές προδιαγραφές του συστήματος».
Σύμφωνα λοιπόν με τον Γ. Βαρουφάκη, υπήρχε έτοιμο σχέδιο για την εφαρμογή παράλληλων πληρωμών. Θα μοίραζε «κουπόνια» στους δημοσίους υπαλλήλους, ως μέρος του μισθού τους για να πληρώνουν φορολογικές υποχρεώσεις, ενώ θα ήταν συνδεδεμένο με την υλοποίηση του προγράμματος της ανθρωπιστικής κρίσης.
Ο Τσίπρας «εντυπωσιάστηκε». Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές. Ο ίδιος έγινε υπουργός, προφανώς για το εφαρμόσει. Αλλά το σχέδιο έμεινε στα «συρτάρια». Ακόμα και όταν ο Ντράγκι, σταμάτησε την χρηματοδότηση και ο Γιάνης έκλεισε τις τράπεζες. Γιατί; Σύμφωνα με τον κ. Βαρουφάκη, γιατί: «Όταν η τρόικα μας »έστησε» στον τοίχο, τους είπα ότι πρέπει να τρέξουμε το παράλληλο σύστημα. Υπήρξε μόνο ένας που με στήριξε! Προφανώς δεν μειοψήφησε ο πρωθυπουργός. Έθεσε βέτο ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, με όλους σχεδόν τους υπουργούς να τάσσονται κατά του σχεδίου».
Αυτό ήταν λοιπόν. Οι Τσίπρας και Δραγασάκης, που το 2014 είχαν «ενθουσιαστεί» με τον σχέδιο Βαρουφάκη, το 2015 τον «άδειασαν». Οι περιγραφές με πρόσωπα και λίγο από «ίντριγκα» ομολογουμένως μπορεί να κερδίσουν το κοινό, αλλά δυστυχώς για το Βαρουφάκη, δεν μπορούν να «σβήσουν» τα πραγματικά γεγονότα.
«Καλό το παραμύθι σου, αλλά δεν έχει δράκο»…
«Καλό το παραμύθι σου, αλλά δεν έχει δράκο», όπως λέει και ο λαός μας. Δεν αμφισβητούμε την ύπαρξη σχεδίου «παράλληλου συστήματος πληρωμών». Όμως είναι «παραμύθι» ότι η τυχόν εφαρμογή του, θα οδηγούσε σε ρήξη με τους δανειστές. Γιατί ακόμα και αν εφαρμοζόταν θα αποτελούσε ένα πλήγμα κατά των λαϊκών συμφερόντων, αφού θα ήταν κίνηση «αντιπερισπασμού» σε μια δρομολογημένη πορεία.
Όπως «παραμύθι» είναι και η σημερινή στάση της ΝΔ και των υπόλοιπων μνημονιακών κομμάτων της αντιπολίτευσης που ζητούν εξεταστική επιτροπή κάνοντας λόγο για σχέδιο καταστροφής της χώρας.
Πίσω από τους «αλαλαγμούς» προσπαθούν να κρύψουν, ότι η μόνη καταστροφή ήταν αυτή που συνυπέγραψαν όλοι μαζί στις 14 Αυγούστου 2015, όταν ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι υπερψήφιζαν τη λαίλαπα του 3^ου μνημονίου.
Η πρώτη φορά «Αριστερά», όπως και ο Βαρουφάκης, ποτέ δεν διανοήθηκαν να εφαρμόσουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που θα οδηγούσε σε ρήξη. Το «πάση θυσία στο ευρώ» και στη ΕΕ και άρα στην πολιτική των μνημονίων, αποτελούσε «ευαγγέλιο» για τον ΣΥΡΙΖΑ. «Ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε,. στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται». Αυτό δήλωνε ο αριστερός Τσίπρας ήδη από τον Μάιο του 2014, σε συνέντευξή του στον ΑΝΤ1.
Η «περιβόητη» διαπραγμάτευση, του πρώτου εξαμήνου του 2015, αποτέλεσε το προπέτασμα καπνού. Το κατάλληλο εργαλείο για την εξαπάτηση του λαού. Την αναγκαία συνθήκη για να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, την πολιτική των μνημονίων και των ευρωενωσιακών πολιτικών, πουλώντας στο πόπολο το ρόλο του «εκβιαζόμενου» που συνθηκολόγησε…
Ο Βαρουφάκης λοιπόν, δίνοντας νέα «στοιχεία» για τα δήθεν ανατρεπτικά σχέδια του που προσωρινά είχε υιοθετήσει και η ηγεσία  ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται να λανσάρει το δικό του αφήγημα. Αυτού του «διωκόμενου υπουργού», που δεν τον άφησαν να εφαρμόσει την πολιτική του. Πιθανά να προετοιμάζει το έδαφος για μια νέα κάθοδο στον εγχώριο «πολιτικό στίβο».
Σε αυτό το πλαίσιο για να γίνει ακόμα πιο πειστικός, δηλώνει: «Ένα μήνα πριν από τις εκλογές (του Ιανουαρίου του 2015) 14 Δεκεμβρίου του 2014, είχα πει ότι αν δεν είμαστε διατεθειμένοι σε περίπτωση ρήξης, να κλείσουμε το τηλέφωνο στον Ντράγκι όταν απειλήσει με κλείσιμο των τραπεζών τότε δεν υπάρχει λόγος να εκλεγούμε, και τότε πρέπει να βρούμε δικό μας σύστημα να παράξουμε τη δική μας ρευστότητα. Δεν θέλουμε τη ρήξη, αλλά και δεν πρέπει να τη φοβόμαστε».
Πουλάει λοιπόν εκ’ νέου ότι δεν φοβάται τη ρήξη αλλά σπεύδει να ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους, ότι: «Σε καμία περίπτωση δεν προετοίμαζα έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και είχα μόνιμη στάση ότι μια έξοδος θα ήταν καταστροφικό σενάριο. Έλεγα να μη φοβηθούμε τόσο το Grexit έτσι ώστε να δεχτούμε παράλογα πράγματα»…
Τα έργα και η ημέρες του υπουργού Βαρουφάκη
Με απλά ελληνικά να αποδεχτούμε τα μνημόνια, την ΕΕ και τη «δικτατορία» του ευρώ, αλλά με …σκληρή διαπραγμάτευση. Αυτή την τακτική ακολούθησε και ως υπουργός Οικονομικών, τότε που στα λόγια «συγκρούονταν» με τους δανειστές, αλλά στα χαρτιά υπέγραφε τις εντολές τους, οδηγώντας τη χώρα το τρίτο μνημόνιο.
Στις 9 Φεβρουαρίου 2015, ο Γ. Βαρουφάκης, μιλώντας στη Βουλή στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δηλώνει: «Η δική μας πρόταση είναι η εξής: Ού­τε θα σκίσουμε το ισχύον πρόγραμμα, ού­τε εσείς θα απαιτήσετε την τυφλή εφαρμο­γή του, λες και δεν έγιναν εκλογές (…) Ως σώφρονες άνθρωποι, δεν έχουμε καμία αντίρρηση στο 70% των μεταρρυθμίσεων που περιέχει το Μνημόνιο». Το 70% των μέτρων που περιέχει το μνημόνιο που πρότειναν τότε οι δανειστές στην κυβέρνηση ήταν «καλό».
Στις 11 Φεβρουαρίου 2015, ο Γ. Βαρουφάκης που δήθεν είχε έτοιμο σχέδιο ρήξης με τους δανειστές, μετά το πρώτο Eurogroup στο οποίο συμμετείχε δήλωνε: «Η Ελλάδα έχει κάνει μια τεράστια προσαρμογή την τελευταία πενταετία (…) Η νέα κυβέρνηση θεωρεί αυτή την προσαρμογή ως σημείο εκκίνησης. Τώρα θέλουμε να πάμε παραπέρα (…) Όσον αφορά στις ιδιωτικοποιήσεις και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, η κυβέρνηση είναι απολύτως μη δογματική. Οι αναφορές των μίντια ότι η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά ακυρώθηκε δεν θα μπορούσαν να απέχουν περισσότερο από την αλήθεια».
Στις 20 Φερβουαρίου 2015, ο Γ. Βαρουφάκης μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα, βάζουν την υπογραφή τους για τη συνέχιση του μνημονίου. Με την επαίσχυντη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραφε με κάθε κόστος την παραμονή της Ελλάδα στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Σε λιγότερο από ένα μήνα στην εξουσία αποδεχόταν τα μνημόνια, αλλά ο Βαρουφάκης συνέχιζε να πουλά «παραμύθια» περί ανατροπών. Με την υπογραφή της στην συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση Τσίπρα είχε ανανεώσει τη Δανειακή Σύμβαση παρότι δεν πήρε χρήματα καθώς και το αγγλικό της δίκαιο μαζί με τις 41 αναφορές της στα Μνημόνια.
Όπως όριζε το κείμενο της συμφωνίας της 20^ης Φερβουαρίου:

• «Οι ελληνικές αρχές εξέφρασαν τη σθεναρή δέσμευσή τους σε μια ευρύτερη και βαθύτερη διαδικασία εφαρμογής διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», δηλαδή την επιβολή νέων μέτρων.
• «Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως», δηλαδή αποδέχονταν το σύνολο του δημόσιου χρέους και να πληρώσουν όλες τις δόσεις των δανείων προς τους πιστωτές. Ο Γ. Βαρουφάκης, εκταμίευσε κανονικά όλες τις δόσεις προς τα δάνεια, μέχρι τον Ιούνιο του 2015, αδειάζοντας τα κρατικά ταμεία και βάζοντας ταυτόχρονα χέρι στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Βέβαια σήμερα, ο ίδιος ισχυρίζεται η εφαρμογή του σχεδίου παράλληλων πληρωμών προϋπέθετε την απομόνωση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος με αλλαγή του νομικού πλαισίου της ΤτΕ και κούρεμα ομολόγων ύψους 27 δισεκ. ευρώ. Την κρίσιμη στιγμή όμως ούτε ομόλογα κούρεψε, ούτε τις δόσεις των δανειστών άφησε απλήρωτες για να ενίσχυση τη θέση του.
• «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύθηκαν επίσης να εγγυηθούν τα απαραίτητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ή τα έσοδα που απαιτούνται για να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως όριζε το ανακοινωθέν του Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου του 2012», δηλαδή να εφαρμόσουν νέες πολιτικές λιτότητες, όπως και τελικά έπραξαν προκειμένου να διασφαλιστούν τα πρωτογενή πλεονάσματα.
• «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους», αποδέχονταν πλήρως όλα τα μνημονιακά μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων που είχαν υποσχεθεί ότι θα καταργούσαν με ένα νόμο.
• «Βάσει του αιτήματος, των δεσμεύσεων των ελληνικών αρχών, των γνωμοδοτήσεων των θεσμών και τη σημερινή συμφωνία, θα ξεκινήσουμε τις εθνικές διαδικασίες με σκοπό να καταλήξουμε σε μια οριστική απόφαση για την παράταση της τρέχουσας Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης του ΕΤΧΣ για έως και τέσσερις μήνες από το διοικητικό συμβούλιο του ΕΤΧΣ». Προχώρησε σε ανανέωση της δανειακής σύμβασης αλλά και των μέτρων που έπρεπε να επιβάλει με την ψήφιση τρίτου μνημονίου.
• «Τα κεφάλαια που μέχρι σήμερα ήταν διαθέσιμα στο πλαίσιο του HFSF θα τεθούν στην ευθύνη του EFSF, χω­ρίς κανείς τρίτος να έχει οποιοδήποτε δικαίω­μα πάνω τους καθ’ όλη τη διάρκεια του παρα­τεινόμενου προγράμματος (…) Τα κεφάλαια αυ­τά θα εκταμιευθούν μόνο μετά από αίτημα της ΕΚΤ και του SSM (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Εποπτείας των Τραπεζών)». Η κυβέρνηση αποδεχόταν να επιστρέψει τα 11 δισ. του ταμείου ανακεφαλαίωσης των τραπεζών που είχε στην κατοχή της και υποτίθεται θα τα χρησιμοποιούσε για την εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.

 Στις 23 Φεβρουαρίου 2015, ο κ.Βαρουφάκης στην επιστολή που έστειλε στο «Eurogroup», ανέφερε:
«Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα»…
Παράλληλα, φρόντιζε να ξεκαθαρίσει ότι:
 «Οι ελληνικές αρχές θα δεσμευτούν ότι δεν θα καταργήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ολοκληρωθεί» όπως και εκείνες τις ιδιωτικοποιήσεις για τις οποίες «ο διαγωνισμός έχει προκηρυχτεί» καθώς και ότι η ελληνική κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση «μέσω ιδιαίτερα στοχευμένων μη χρηματικών μέσων (π.χ. κουπόνια τροφίμων)» και με «πρόγραμμα κουπονιών σίτισης»…
Αυτά έπραττε ο κ. Βαρουφάκης παρέα με τον κ. Τσίπρα. Σήμερα, ωστόσο ισχυρίζεται ότι «μειοψήφησε» όταν πρότεινε να εφαρμοστεί το σύστημα των «παράλληλων πληρωμών» που θα οδηγούσε σε δήθεν σύγκρουση με τους δανειστές.
Τα έργα και οι ημέρες του, παρά τις σημερινές φιλότιμες προσπάθειες του, είναι αποκαλυπτικά. Τα μόνα «κουπόνια» που  ξέμειναν σε τούτο τον τόπο από τα σχέδια του Βαρουφάκη, είναι αυτά που δίνονται στα πλέον φτωχοποιημένα τμήματα του πληθυσμού της χώρας, για να «φυτοζωούν» μέσα στα μνημόνια των πολιτικών θιασωτών της ευρω-ενωσιακής εξαθλίωσης…

Διαβάστε περισσότερα

Πειθαρχία και Παιδί: Που είναι τα όρια των γονέων;

Πόσοι και πόσοι γονείς, αλήθεια, βασανίζονται από το αιώνιο ερώτημα: «πώς πρέπει να μάθω το παιδί μου να πειθαρχεί;», «και αν το πιέσω υπερβολικά; Αν το πληγώσω;» Γράφει η Ελένη Μακρυνόρη, Ψυχολόγος – Ειδική Παιδαγωγός
Καταρχήν, είναι αδιαμφισβήτητη αλήθεια, ότι η επιβολή πειθαρχίας και ορίων είναι απαραίτητη κατά την ανατροφή των παιδιών. Το ερώτημα, όμως που τίθεται σε αυτό το σημείο είναι με ποιόν ακριβώς τρόπο θα πρέπει να την ασκούμε, όπως επίσης που αρχίζουν και που τελειώνουν τα όρια του ρόλου μας ως γονιών κατά την άσκηση της πειθαρχίας.

Πρέπει βέβαια να τονίσουμε, ότι μυστικές συνταγές δεν υπάρχουν και ο κάθε γονιός ξέρει καλύτερα από τον καθένα τί έχει ανάγκη και που υστερεί το παιδί του, ωστόσο αυτό που θα λέγαμε μία ισορροπία ανάμεσα στην στοργή και την κατανόηση από την μία και την τήρηση των ορίων από την άλλη θα ήταν σε όλες τις περιπτώσεις ιδανική.
Αυτό σημαίνει πως οι γονείς θα πρέπει να προσπαθούν να διαμορφώνουν ένα κλίμα αποδοχής και ανεκτικότητας στις σχέσεις τους με τα παιδιά, κάτι που σημαίνει να είναι σε θέση να κατανοούν τις δυνατότητες τους αλλά και να θέτουν λογικές απαιτήσεις από εκείνα, τα οποία με τη σειρά τους θα νιώθουν την άνεση και την αυτονομία να εκφράζονται ελεύθερα, να παίρνουν πρωτοβουλίες και να συζητούν για ό, τι τα απασχολεί.
Από την άλλη όμως, είναι απαραίτητο να έχουν όσο το δυνατόν καλύτερη επίγνωση του γεγονότος, ότι μέσα στην οικογένεια υπάρχουν όρια, κάποιοι βασικοί και απαραβίαστοι κανόνες, τους οποίους το παιδί θα πρέπει να ακολουθεί διαφορετικά θα υπάρχουν συνέπειες.
Εν ολίγοις, θα λέγαμε, ότι υπάρχει μία χρυσή τομή ανάμεσα στην ανεκτικότητα και την πειθάρχηση, που οι γονείς θα πρέπει να προσπαθούν να ακολουθήσουν.
Πώς οι γονείς, όμως, θα οδηγήσουν τα παιδιά προς αυτήν την κατεύθυνση;
Η απάντηση είναι πώς για να το καταφέρουν αυτό, υπάρχουν δύο είδη παρεμβάσεων, τις οποίες θα πρέπει να εφαρμόζουν συνδυαστικά, ανάλογα φυσικά με την περίσταση και όχι αποκλειστικά την μία ή την άλλη.
Η πρώτη είναι η θετική ενίσχυση για κάθε επιθυμητή συμπεριφορά και η οποία μπορεί να περιλαμβάνει από υλικές αμοιβές( π.χ. το παιδί κερδίζει την αγαπημένη του λιχουδιά, κάποιο αγαπημένο παιχνίδι κ.τ.λ) έως και μη υλικές μορφές αμοιβών, που πολλές φορές μάλιστα μπορεί να αποδειχθούν πολύ πιο χρήσιμες από τις πρώτες: ένα ζεστό χαμόγελο αποδοχής, ένα «μπράβο», μια μεγάλη «επιβραβευτική» αγκαλιά μπορεί να έχουν αποτελέσματα, που ούτε καν τα έχουμε φανταστεί!
Από την άλλη, υπάρχει η αποδοκιμασία και κάποιας μορφής τιμωρία για κάθε συμπεριφορά, η οποία θα πρέπει να εξαλειφθεί.
Φυσικά, όταν λέμε τιμωρία ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΒΙΑΙΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ είτε λεκτικής είτε σωματικής μορφής, αφού ως γνωστόν οι γονείς αποτελούν πρωταρχικά και σημαντικότατα μοντέλα μίμησης συμπεριφοράς για τα παιδιά τα οποία τείνουν να αναπαράγουν οποιαδήποτε συμπεριφορά διδαχθούν από τους γονείς τους (εξάλλου οι δυνατές φωνές ενός γονιού που έξαλλος απειλεί το παιδί, ότι θα το τιμωρήσει, το πιθανότερο είναι ότι θα ενισχύσει την ανεπιθύμητη αυτή συμπεριφορά του παιδιού).
Η τιμωρία θα πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

• Να είναι άμεση, να ακολουθεί δηλαδή αμέσως την ανεπιθύμητη συμπεριφορά, ούτως ώστε το παιδί να μπορεί να καταλάβει γιατί τιμωρείται
• Να απευθύνεται σε καταστάσεις και όχι πρόσωπα («η πράξη που έκανες με στεναχωρεί και όχι εσύ με στεναχωρείς) και να συνοδεύεται από έναν ήρεμο και σταθερό τόνο φωνής από μέρους των γονέων
• Να είναι σταθερή και συστηματική, να βασίζεται δηλαδή σε ένα σταθερό και απλό σύστημα αξιών
• Οι ίδιοι οι γονείς να είναι τηρητές αυτών των κανόνων
• Οι γονείς να εξηγούν στα παιδιά γιατί είναι σημαντικό να τηρούνται κάποιοι κανόνες. Τα παιδιά διαθέτουν ενσυναίσθηση και κατανόηση που πολλές φορές μπορεί να μας εκπλήξει

Καταλήγοντας είναι σημαντικό να τονίσουμε, ότι σε ένα κόσμο πολλές φορές «χαοτικό» και ακατανόητο για τα παιδιά, η ύπαρξη ενός σταθερού πλαισίου αναφοράς, όπου εκείνα θα ξέρουν τί πρέπει να κάνουν αλλά και τί να αναμένουν κάθε φορά, είναι πρωταρχικής σημασίας γεγονός για την ψυχική τους υγεία και ανάπτυξη.

Διαβάστε περισσότερα

O Σκάι, ο… «αντιφασίστας»!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Ο Σκάι.
Ο Σκάι απ’ όπου ακούμε εκείνα τα αξιοθαύμαστα: «ΔΝΤ, κράτα γερά»!
Θυμηθείτε:  

Ο Σκάι.
Ο Σκάι απ΄ όπου ο Πορτοσάλτε, τις μέρες της δολοφονίας του Φύσσα, νουθετούσε τον Κασιδιάρη να βρει ένα τρόπο η Χρυσή Αυγή ώστε να μην την πιάνουν στο στόμα τους αυτοί που την… κακολογούν.
Θυμηθείτε:

Ο Σκάι.
Ο Σκάι από όπου ο Ντάισελμπλουμ πληροφορήθηκε εξ εγκύρων πηγών (Πορτοσάλτε) ότι στην Ελλάδα χρεοκοπήσαμε όχι γιατί ταΐζουμε τρωκτικά εφοπλιστές και βδέλες τραπεζίτες, αλλά γιατί «τα τρώγαμε στις πουτάνες».
Θυμηθείτε:

***

Ο Σκάι. Του ιδίου συγκροτήματος με την Καθημερινή. Από την οποία Καθημερινή μάθαμε ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια «ευκαιρία» για τη… δημοκρατία ( http://www.kathimerini.gr/731901/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/h-eykairia-ths-xryshs-ayghs-gia-th-dhmokratia ).

Ο Σκάι. Και η Καθημερινή. Στην οποία διαβάσαμε ( http://www.kathimerini.gr/914382/opinion/epikairothta/politikh/mia-parado3h-klhronomia ) ότι η χούντα των συνταγματαρχών είχε «πλατιά αποδοχή», ότι επί των ημερών της «πολλές τέχνες άνθησαν», ότι συνέτεινε (η χούντα) στην «επιτάχυνση» του «πολιτικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού», ότι βοήθησε (η χούντα) την «ενίσχυση της τάσης των ανθρώπων για αναζήτηση της ευτυχίας στην ιδιωτική σφαίρα» και ότι, τέλος πάντων, η χούντα«υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία» (για όποιον θέλει να θυμηθεί καλύτερα, εδώ: http://www.imerodromos.gr/ke-sy-tsoula-ton-dimion-epistimi-ke-sy-prostychi-pena-ke-psofimi/

Ο Σκάι. Και η Καθημερινή. Που ενώ στις 9/2/2017 τα χιτλεροειδή της Χρυσής Αυγής έγραφαν για τον Μπελογιάννη αυτά:

«Η λογική λέει ότι το να τιμάται από το Κοινοβούλιο μας Χώρας ένας καταδικασμένος για κατασκοπεία εναντίον της Πατρίδος του αποτελεί όχι απλώς μη υπαρκτό φαινόμενο αλλά μακάβρια φαντασίωση προσβολής της Ιστορικής Μνήμης»,

εκείνη, τρεις μέρες αργότερα, στις  12/2/2017, έγραφε τα ίδια, έτσι:

«Αξίζει την τιμή;
Η Βουλή, πληροφορούμαι, ετοιμάζεται να τιμήσει τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Μάλλον από λεπτότητα στη μνήμη του νεκρού (διότι ο Μπελογιάννης αγωνιζόταν για να καταργήσει τη Βουλή…), η εκδήλωση δεν θα γίνει στο γνωστό κτίριο που δεσπόζει της πλατείας Συντάγματος, αλλά στην Αμαλιάδα, τόπο καταγωγής του Μπελογιάννη. Ωστόσο, ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του και εξ όσων γνωρίζω δεν έχει υπάρξει ποτέ αναθεώρηση της δίκης. Μπορεί, λοιπόν, η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε τότε να ήταν σκληρή και, ενδεχομένως, άδικη· όμως η καταδίκη του ήταν δίκαια και εξακολουθεί να ισχύει. Δεν είναι παράλογο η Βουλή να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του;»

Ο Σκάι. Εκεί απ’ όπου εκστομίστηκαν οι θεωρίες περί «σοβαρότερης» Χρυσής Αυγής.
Θυμηθείτε:

Ε, λοιπόν, ναι. Ο Σκάι και οι πρωταγωνιστές του είναι, που στα διαλείμματα των ιαχών τους υπέρ Μνημονίων και «μένουμε Ευρώπη», όταν ρίχνουν και μερικές… φιλανθρωπίες του τύπου «όλοι μαζί μπορούμε» (για να βοηθήσουν εκείνους που προηγουμένως καταστράφηκαν από τα λατρεμένα – στον Σκάι– Μνημόνια), φροντίζουν να κάνουν τι νομίζετε;
Στο τέλος των εκδηλώσεών τους, όπως η προχτεσινή στο Καλλιμάρμαρο, φροντίζουν – και μετά το διαφημίζουν κιόλας – να τραγουδούν όλοι μαζί (νομίζουν ότι μπορούνε) το… «δεν θα περάσει ο φασισμός»!
Μετά δηλαδή από τα «σοβαρότερη Χρυσή Αυγή» και μετά από εκείνα τα αχ κύριε Κασιδιάρη μου τι κρίμα να σας πιάνουν στο στόμα τους, πάρτε κι ένα «δεν θα περάσει ο φασισμός» (!) να τo‘χετε μέχρι το επόμενο Survivor…
Τέτοια… «αντιφασιστική» ξεδιαντροπιά. Διότι δύσκολο πράγμα η ντροπή. Καθότι δείγμα ανθρωπιάς. Κι άμα την ντροπή δεν την έχεις, και όλου του κόσμου τα «όλοι μαζί μπορούμε»να επικαλεστείς για να την αποκτήσεις, πάλι ξεδιάντροπος θα είσαι. 

Διαβάστε περισσότερα