Ο μίστερ Τραμπ στη Βόρεια Κορέα

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ 

Δεν χάθηκε βέβαια ο κόσμος που ο κ. Τραμπ δεν ξέρει ποιας χώρας πρωτεύουσα είναι το Παρίσι. Στο κάτω κάτω και η κ. Μέρκελ, όταν την άνοιξη του 2012 βρέθηκε σε διεθνές σχολείο του Βερολίνου, σε μάθημα γεωγραφίας, και της ζήτησαν οι μαθητές να εντοπίσει στον χάρτη το Βερολίνο, έπεσε πολλούς παρασάγγες έξω κι έδειξε τη Μόσχα. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκε επειδή ο χάρτης ήταν «λευκός». Δεν είχε πάνω του ονόματα και σύνορα. Επρεπε λοιπόν να λύσει τον γρίφο βασισμένη στο αισθητήριό της, στις γνώσεις και στην ταξιδιωτική της εμπειρία. Και αστόχησε. Ο κ. Τραμπ όμως δεν λάθεψε. Για τον δικό του κώδικα αξιών, και για το γνωστικό του υπόστρωμα, ό,τι δεν είναι Αμερική, είναι ένα και το αυτό: άσημο και ανάξιο. Μετέχει άλλωστε και αυτός της αμερικανικής παιδείας, κύριο γνώρισμα της οποίας είναι η αδιαφορία για ό,τι κείται εκτός της αυτοκρατορίας. Αυτό τουλάχιστον βλέπουμε σε κατά καιρούς δημοσιευόμενες έρευνες της κοινής γνώμης, και στα συνοδευτικά μελαγχολικά σχόλια που προκαλούν τα θηριώδη ποσοστά της αμάθειας.

Δεν θα χάσει θαυμαστές ο κ. Τραμπ με τη μηδενικής στάθμης γεωγραφική του γνώση και την εν γένει κραυγαλέα απαιδευσία του, που αναδεικνύει αναδρομικώς Αϊνστάιν τον Ρόναλντ Ρέιγκαν (και Πλάτωνες τους ημεδαπούς «γραφικούς»). Εχει διαπράξει άλλα κι άλλα, απείρως βαρύτερα, κι όμως προελαύνει. Οχι μόνο χάρη στα εκατομμύρια που δαπανά η προπαγάνδα του. Τα λεγόμενά του, όσο ακραία και βάναυσα, γίνονται δεκτά με χάχανα ενθουσιασμού από το κοινό του. Ρατσιστής, σουπερσεξιστής, ισλαμοφάγος, και κουμπουράς βέβαια εκτός από γεωγραφικώς κουμπούρας, ονειρεύεται μια περιτειχισμένη αυτοκρατορία, λευκή, δίχως μαύρους, ισπανόφωνους, μετανάστες κ.ο.κ. Και φαίνεται ότι το παραληρηματικό όνειρό του συγκινεί πολλούς Αμερικανούς· τους τηλεοπτικότερα διαπαιδαγωγημένους.

Αν τα καταφέρει και γίνει πρόεδρος, ίσως χρειαστεί ν’ αλλάξουμε πλανήτη. Προς το παρόν, οφείλει να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στο απύθμενα ανελεύθερο καθεστώς της Βόρειας Κορέας: Η νέα πυρηνική δοκιμή, υδρογονούχος ή μη, διαπραγματευτικό εκβιαστικό κόλπο ή μία επιπλέον προσφορά στη νηπιακή μονομανία του «μεγάλου ηγέτη» Κιμ Γιονγκ Ουν, έδωσε αέρα στα πανιά του κ. Τραμπ. Καουμπόικο δίχως έναν Πολύ Κακό δεν προχωράει.

Διαβάστε περισσότερα

Το ποδόσφαιρο της κατανάλωσης.

Εδώ και πέντε χρόνια σχεδόν, ιδίως τις περιόδους που υποχωρεί η ειδησεογραφία ροής όπως οι γιορτές, γράφουμε κείμενα για την ποιότητα του ποδοσφαίρου που παίζει η Μπάρτσα κατά πρώτον και η Μπάγιερν κατά δεύτερον και δεν σχολιάζουμε -κατά προτεραιότητα- τις ειδήσεις που «γεννούν» οι κάθε λογής λίστες για εκείνους που είτε κερδίζουν είτε ξοδεύουν πολλά ή για τα lifestyle καμώματα των αστέρων.
Το έχω ξαναγράψει ότι αυτοί οι κατάλογοι με τους «πλουσιότερους» είναι περισσότερο επικοινωνιακό παιχνίδι, παρά μία δημοσιοποίηση ουσίας. Ας πούμε η περίφημη ετήσια λίστα της Deloitte παρουσιάζει τις ομάδες με τα περισσότερα έσοδα αλλά δεν παρουσιάζει και τα χρέη ή άλλα καθοριστικά οικονομικά μεγέθη για την αξιολόγηση μία επιχείρισης, δημιουργώντας έτσι μία πλαστή εικόνα για την οικονομική δυναμική του παιχνιδιού και των ομάδων.
Και ακόμη περισσότερο δημιουργείται η εικόνα ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα χωράφι που φυτρώνουν χρήματα, ένας ιδανικός χώρος επενδύσεων και κερδοφορίας. Παραμύθια. Ετσι όπως λειτουργεί το παιχνίδι δεν μπορεί να παράγει κέρδη ή τουλάχιστον μπορεί να παράγει υπερ-κέρδη για κάποιους λίγους αλλά όχι για τις ομάδες, ούτε για τους θεατές.
Κέρδος για τους θεατές δεν είναι η «νίκη» της ομάδας τους αλλά το καλό ποδόσφαιρο. Και καλό ποδόσφαιρο παρακολουθούμε κάθε 15-18 χρόνια. Η σύγχρονη οικονομία του ποδοσφαίρου επικεντρώνεται στο να διαμορφώσει ένα παιχνίδι σε προιόν, για να εκπληρώσει τον βασικό στόχο του προιόντος. Να καταναλωθεί. Κυρίως τηλεοπτικά.
Μία μικρή επισήμανση εδώ. Οσο πιο πολύ καταναλώνουμε τηλεοπτικά το ποδόσφαιρο, τόσο περισσότερο εθιζόμαστε στον τρόπο που η τηλεόραση βλέπει το παιχνίδι. Αρχίζουμε να αποκτούμε την οπτική και τα χούγια της κάμερας. «Παρακολούθησε την μπάλα. Την δράση». Το παιχνίδι καλύπτει πολύ μεγαλύτερο μέρος από όσο η κάμερα, που μας προσφέρει μία αποσπασματική εικόνα. Μία –ούτε καν- μισή αλήθεια, άρα μία παραπλάνηση, ένα ψέμα.
Το χειρότερο είναι ότι έχουν εκπαιδευτεί ολόκληρες γενιές φίλων του ποδοσφαίρου να βλέπουν το παιχνίδι όπως η τηλεόραση. Ως προιόν και όχι ως παιχνίδι, γιατί για να δεις το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι πρέπει να παίζεις κι ο ίδιος στη γειτονιά με τους φίλους ή σε ένα 5Χ5 ή τουλάχιστον να θυμάσαι πως ήταν όταν έπαιζες κι εσύ.
Ετσι, είναι αδύνατο να καταλάβεις την γοητεία που έχει η τακτική, να αντιληφθείς γιατί ο προπονητής επιλέγει έναν αριστεροπόδαρο για δεξιά ή γιατί παίζει με αυτό τον τρόπο στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Αυτή η η προσέγγιση θυμίζει σκακιστή που όταν παίζει νοιάζεται μόνο για τις δικές του κινήσεις, με αποτέλεσμα και να χάνει την παρτίδα και να μην χαίρεται την ομορφιά του παιχνιδιού.

Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, δημοσιογράφος προβοκάτωρ

YaBasta.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες: Ιδιωτικά κέρδη, με τα δικά μας λεφτά….

  ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 

Το Λεκανοπέδιο της Αττικής, είναι μια χαρισματική τοποθεσία, που η φύση, της τα έδωσε όλα, χωρίς καμιά τσιγκουνιά. Στο χώρο αυτό, σε διαφορετικά σημεία, υπάρχουν δύο ¨φιλέτα γης¨, για τα οποία επανειλημμένα έχω αναφερθεί μέσα από τον πάντα φιλόξενο «Ημεροδρόμο».
Το ένα βρίσκεται στο Δήμο Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας και είναι το πρώην ποδοσφαιρικό γήπεδο της ΑΕΚ, στο οποίο στεγάζονταν και άλλα Ολυμπιακά Αθλήματα. Το άλλο, στο Δήμο της Αθήνας, είναι το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Σε αυτούς τους δύο χώρους, κάνουν κουμάντο (υποτίθεται) τα ερασιτεχνικά τμήματα των δύο μεγάλων συλλόγων.
Δυστυχώς όμως, στην ουσία κάνουν ότι θέλουν τα ¨αφεντικά¨ των ΠΑΕ οι κ. κ. Αλαφούζος και Μελισσανίδης.
Οι Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες (ΠΑΕ), ως γνωστό δεν είναι αθλητικά σωματεία, δεν παράγουν αθλητισμό. Είναι ιδιωτικές εμπορικές επιχειρήσεις που ανήκουν στους μετόχους τους.
Από την άποψη αυτή, η απόφαση να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή των γηπέδων των δύο ομάδων από την Περιφέρεια, δηλαδή με λεφτά των φορολογουμένων, είναι πολλαπλώς απαράδεκτη. Είναι σα να κτίζει το κράτος, με δικά μου και δικά σας λεφτά, τα εργοστάσια, τα οποία θα παραδίδει κατόπιν στους βιομήχανους προς εκμετάλλευση. Είναι σαν να ναυπηγεί, με τα δικά μας λεφτά, πλοία, που θα παραδίδει μετά προς εκμετάλλευση στους εφοπλιστές…
Η απόφαση αυτή, είχε παρθεί από τον προηγούμενο Περιφερειάρχη, Γιάννη Σγουρό. Στη συνέχεια, μετά τον υπολογισμό των πολιτικών «κερδών», η απόφαση υιοθετήθηκε και από τη νέα διοίκηση της Περιφέρειας, υπό την Σοφία Δούρου, που ενέγραψε τα 30 εκατομμύρια (για την κατασκευή των γηπέδων) στον τρέχοντα προϋπολογισμό.
Θυμίζουμε ότι τόσο η κ. Δούρου, ως υποψήφια Περιφερειάρχης, όσο και το κόμμα της, ο ΣΥΡΙΖΑ, είχαν απορρίψει και καταγγείλει την απόφαση Σγουρού.
Πριν λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε στο ΟΑΚΑ, υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Αττικής, ένας φιλικός ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ της λεγόμενης ¨Εθνικής Αστέγων¨ και της ΑΕΚ ( καθόλου τυχαία η επιλογή ).
Τον αγώνα παρακολούθησαν ο υπουργός Επικρατείας, Αλέκος Φλαμπουράρης, ο υφυπουργός Αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής, ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, Γιάννης Τσιρώνης, ο αντιπεριφερειάρχης Βορείου Τομέα Αττικής, Γιώργος Καραμέρος και ο αντιπεριφερειάρχης Ανατολικής Αττικής, Πέτρος Φιλίππου.
Μιλώντας ο κ. Φλαμπουράρης τόνισε, ότι «τέτοιες πρωτοβουλίες δείχνουν την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και πόσο σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή (σ.σ. εδώ γελάνε ) και ελπίζω, ότι με το νέο έτος θα μπει η χώρα σε τροχιά ανόδου». Σε συζήτηση δε, που είχε με παλαίμαχους της ΑΕΚ, τους δια βεβαίωσε, ότι «το γήπεδο θα γίνει, θα βγει η άδεια και θα προχωρήσουμε»…
Εκείνο που δεν έμαθα είναι ποιος θα βάλει τα λεφτά, ο κ. Φλαμπουράρης, η το Δημόσιο δηλαδή, εγώ και εσείς;
Αν τα βάλει ο υπουργός Επικρατείας, ούτε σε μένα, ούτε σε εσάς πέφτει λόγος , παρά το γεγονός, ότι ο χώρος θα μετατραπεί σε ιδιωτική επιχείρηση. Αν όμως τα χρήματα θα τα βάλει η Περιφέρεια, θα πρόκειται περί σκανδάλου πρώτου μεγέθους.
Όταν, εκτός των άλλων, στη συγκεκριμένη περιοχή δεν υπάρχουν οργανωμένοι χώροι για Πολιτισμό και Αθλητισμό για τα παιδιά μας.
Έτσι, οδεύουμε στην επανάληψη αυτού που έγινε με το Στάδιο Καραϊσκάκη, από το οποίο πέταξαν έξω δεκάδες Σωματεία, χιλιάδες αθλητές και τα σχολεία του Πειραιά, για να κάνει γήπεδο η ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Σε μια χώρα που ο πληθυσμός τη , στην πλειοψηφία του, αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης, όλα αυτά είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα σκάνδαλο, είναι έγκλημα…

Διαβάστε περισσότερα

Χημικά και ξύλο κατά του ΠΑΜΕ στην πορεία για το Ασφαλιστικό [ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ]

Αστυνομικοί απωθούν μέλη του ΠΑΜΕ έξω από την Βουλή κατά τη διάρκεια της πορείας μελών του ΠΑΜΕ, στο πλαίσιο της διαμαρτυρίας για το νέο ασφαλιστικό, Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016. Η ένταση ξέσπασε στο ύψος των λουλουδάδικων όταν μέλη του ΠΑΜΕ θέλησαν να κατευθυνθούν προς το Μέγαρο Μαξίμου. Η αστυνομία δεν τους επέτρεψε τη διέλευση και ύστερα από άκαρπες διαβουλεύσεις έγινε ρίψη χημικών και βομβίδων κρότου λάμψης. ΑΠΕ-ΜΠΕ / ΑΠΕ-ΜΠΕ / ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ

Ένταση επικράτησε το μεσημέρι στη Βασιλίσσης Σοφίας, στο ύψος των λουλουδάδικων, όταν μέλη του ΠΑΜΕ που πραγματοποιούσαν πορεία για το Ασφαλιστικό, έσπασαν τον αστυνομικό κλοιό και τα ΜΑΤ απάντησαν με χημικά και… γκλομπς.
Η αστυνομία είχε παρατάξει κλούβες κατά μήκος του δρόμου, και όταν εκπρόσωποι των διαδηλωτών έλαβαν αρνητική απάντηση στο αίτημά τους να τους επιτραπεί η διέλευση τα πνεύματα οξύνθηκαν. Τελικά, τα μέλη του ΠΑΜΕ κινήθηκαν ορμητικά προς τον αστυνομικό κλοιό, τον έσπασαν, με συμπλοκές και χημικά να ακολουθούν.
Υπενθυμίζεται το πρωί έξω από το Μαξίμου συγκεντρώθηκαν άλλα περίπου 100 μέλη του ΠΑΜΕ, τα οποία έφθασαν αιφνιδιαστικά στο σημείο με τρία τουριστικά λεωφορεία.
Σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά του Ασφαλιστικού και πορείες που ξεκίνησαν από το υπουργείο Εργασίας είχαν καλέσει σήμερα η ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ και ενώσεις συνταξιούχων.
Δείτε φωτογραφίες από τα επεισόδια






tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

“Πόλεμος” μονομερής και ανελέητος!

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η πολιτική της δήθεν «σωτηρίας» των Ταμείων και της προστασίας των συνταξιούχων, που οδηγεί στην καταλήστευση των Ταμείων και στην εξόντωση των συνταξιούχων, δεν είναι σημερινή. Πρόκειται για ένα έγκλημα δεκαετιών.
    Πριν ακόμα συντελεστεί το μεγάλο «ριφιφί» των αποθεματικών των Ταμείων με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου το 2000, πριν ακόμα αποκαλυφθεί το σκάνδαλο των ομολόγων το 2007, είχε προηγηθεί μια ολόκληρη 40ετία (1951 – 1990), κατά την οποία συνέβαινε το «απίθανο»:
    Οι εκάστοτε κυβερνώντες – εφαρμόζοντας την πολιτική της συσσώρευσης προς όφελος των λίγων διά μέσου της αποστέρησης από τους πολλούς – υποχρέωναν τα Ασφαλιστικά Ταμεία να καταθέτουν όχι μόνο ατόκως, αλλά και μεαρνητικό επιτόκιο τα λεφτά των εργαζομένων στις τράπεζες!
    Οι τράπεζες, με τη σειρά τους, επιδοτούσαν (ανέξοδα και με λεφτά των εργατών) τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες και τους εργολάβους.
    Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι τα λεφτά των εργαζομένων από τις ασφαλιστικές τους εισφορές κατατέθηκαν στις τράπεζες:

• το 1950 με αρνητικό επιτόκιο -7,6%,
• το 1954 με αρνητικό επιτόκιο -11,1%,
• το 1974 με αρνητικό επιτόκιο -21,8%,
• το 1981 με αρνητικό επιτόκιο -13%,
• το 1986 με αρνητικό επιτόκιο -8%,
• το 1990 με αρνητικό επιτόκιο -2,4%.

    Από αυτή και μόνο την κομπίνα (καθ’ όλα νόμιμη – με το νόμο 1611/1950 είχε γίνει)το κράτος των Παπάγων, των Πλαστήρων, του Καραμανλή και των Παπανδρέου λεηλάτησε, σε τιμές της δεκαετίας του 2000, περί τα 58 δισ. ευρώ από τα Ασφαλιστικά Ταμεία!
    Μήπωςόλα αυτά είναι «περασμένα – ξεχασμένα»; Ούτε «περασμένα» είναι (απόδειξη ότι επαναλαμβάνονται διαρκώς), ούτε «ξεχασμένα»:
    Οι εργάτες του ’50, του ’60, του ’70, από τους οποίους έκλεψαν τότε τις ασφαλιστικές εισφορές, είναι οι σημερινοί συνταξιούχοι των 300, 400 και 500 ευρώ..
    Στη συνέχεια, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήρθαν οι περίφημοι εκείνοι νόμοι των Σιούφα – Σουφλιά επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τότε ήταν που δόθηκε το ελεύθερο στην εκάστοτε κυβέρνηση να τζογάρει τα λεφτά των εργαζομένων. Τότε νομοθετήθηκε ο «εκσυγχρονισμός» της εισαγωγής των αποθεματικών και της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων στην γκανιότα του Χρηματιστηρίου.
    Η λεηλασία των Ταμείων δεν σταμάτησε στους νόμους Σιούφα – Σουφλιά της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ ήρθε και στον τομέα αυτό να βάλει τη δική του «σφραγίδα». Αυτοί οι φοβεροί «σοσιαλιστές», οι εκπρόσωποι των «μη προνομιούχων», αυτοί κι αν παρέδωσαν τους εργαζόμενους και τα Ταμεία τους στους «αλογομούρηδες» των χρηματιστηριακών.
    Τον Οκτώβρη του 1997, κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου για τη «Χρηματιστηριακή Αγορά Παραγώγων», η τροπολογία που κατατέθηκε ήταν σαφής:
«Επιτρέπεται – έλεγε η τροπολογία – σε φορείς κοινωνικής ασφάλισης κατά τη διαχείριση των διαθεσίμων τους να αγοράζουν και να πωλούν μετοχές εισηγμένες στο ΧΑΑ».
    Την είχε καταθέσει ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γ. Παπαντωνίου…
    Έτσι οι διοικήσεις των Ταμείων ανέλαβαν το «καθήκον», κατόπιν των κυβερνητικών επιλογών, να σπρώχνουν τα λεφτά των ασφαλισμένων στον «Καιάδα» της Σοφοκλέους προς χάριν των «επενδυτών» και των μιζαδόρων.
    Κι όταν τα χρήματα άρχισαν να εξανεμίζονται; Τι έκαναν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ; Συνέχιζαν να ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις!
     Πάρτε μια γεύση:

• «Μια διάσταση για να αξιοποιήσουμε σωστά τα περιουσιακά της στοιχεία (σ.σ.: της Κοινωνικής Ασφάλισης) είναι η αξιοποίησή τους μέσα από το χρηματιστήριο(…). Λέμε “ναι» για ένα νόμο που είχε ψηφιστεί από τη ΝΔ (σ.σ.: για την προώθηση των αποθεματικών των Ταμείων στη Σοφοκλέους) και σωστά τον έκανε»!
• «Με παρρησία είπαμε ποια άρθρα του νόμου 2084 και του νόμου 1902 (σ.σ.: οι νόμοι Σουφλιά – Σιούφα) παραμένουν εν ισχύι… όταν… συμφωνούμε με θέσεις της ΝΔ, με παρρησία τα δεχόμαστε»!

    Αυτές ήταν οι απαντήσεις που έδινε στη Βουλή στις 5/11/2003 απαντώντας σε ερώτηση του ΚΚΕ ο τότε υφυπουργός Εργασίας του ΠΑΣΟΚ. Με αυτό τον τρόπο το ΠΑΣΟΚ επαινούσε τη ΝΔ όταν και οι δυο μαζί προωθούσαν το τζογάρισμα των αποθεματικών των Ταμείων και τη μετατροπή των διοικήσεών τους σε «παίχτες» με τα λεφτά των εργαζομένων.
    Το αποτέλεσμα αυτής της δόλιας πολιτικής ήταν καταστροφικό. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά:

• Μέσα σε μία τριετία, το διάστημα 1999 – 2002, έγιναν φτερό στον άνεμο του χρηματιστηριακού τζόγου τα 2/3 των αποθεματικών των Ταμείων !
• Σύμφωνα με τα στοιχεία του Κοινωνικού Προϋπολογισμού, που είχε δημοσιοποιηθεί τον Οκτώβρη του 2003, η αξία των μετοχών που είχαν στην κατοχή τους τα ασφαλιστικά Ταμεία κατρακύλησε από τα 5,3 δισ. ευρώ σε 1.8 δισ. ευρώ.
• Μέσα σε μία τριετία, δηλαδή, οι καπιταλιστές και οι χρηματιστές λεηλάτησαν 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ!

    Αυτή ήταν η πολιτική της εισαγωγής των αποθεματικών των Ταμείων στο χρηματιστηριακό τζόγο. Μόνο τυφλοί ή πολιτικά αγύρτες δεν βλέπουν την αλήθεια.
    Η κλοπή των αποθεματικών των Ταμείων συνιστά ένα άνευ προηγουμένου «ριφιφί » κατά του εργαζόμενου λαού.
    Μια αρπαγή τεράστιων κεφαλαίων που τα έβαλαν στο χέρι τράπεζες, ασφαλιστικοί όμιλοι και χρηματιστηριακές εταιρείες, αφού πρώτα τους άνοιξαν την πόρτα ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ νομοθετώντας το τζογάρισμα των αποθεματικών στη χρηματιστηριακή «πιάτσα».
    Και μετά απ’ όλα αυτά φτάσαμε στον κανιβαλισμό των Μνημονίων. Εκτοτε ζούμε το ριφιφί στο τετράγωνο: Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ομοσπονδία Εργαζομένων στους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης (ΠΟΠΟΚΠ),

• οι απώλειες χρημάτων των Ασφαλιστικών Ταμείων στο διάστημα των Μνημονίων ανήλθε στα 33 δισ. ευρώ.
• Μόνο από το περίφημο PSIοι απώλειες των Ταμείων ξεπέρασαν τα 12,5 δισ. ευρώ.

    Φυσικά η κλοπή των Ασφαλιστικών Ταμείων των εργαζομένων δεν αποτελεί ελληνική ευρεσιτεχνία:
«Έκλεψαν το ταμείο των συντάξεων για να βοηθήσουν τους πλούσιους τραπεζίτες φίλους τους»,
    έγραφε η «Irish Daily Mirror» την επομένη της ανακοίνωσης της ιρλανδικής κυβέρνησης για την προσφυγή της χώρας στο «μηχανισμό» ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ…
    Και πως απαντά η «πρωτοδεύτερη φορά Αριστερή» κυβέρνηση σε αυτό το έγκλημα; Τι κάνει ο κ.Τσίπρας, αυτός που θα έδινε την… 13^η σύνταξη στους συνταξιούχους; Τι πάνε να διαπράξουν μετά από 20 μειώσεις συντάξεων κατά τα μνημονιακά χρόνια που επέφεραν μείωση του συντάξιμου μισθού κατά 50%;
    Μια απλή ανάγνωση του νομοσχεδίου Κατρούγκαλου είναι αρκετή για καταλάβει και ο πιο αδαής την αλήθεια: Τους δίνει και τη χαριστική βολή! Αλλά για μια ακόμα φορά, οι του ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που κάνουν την πιο βρώμικη δουλειά, παριστάνουν τους «διαπραγματευτές» και τους… «αριστερούς».
    Κάπως έτσι έχουμε φτάσει στην εξής κατάσταση: Να παρακολουθούμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από τη  μια μεριά, και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ από την άλλη, να… μαλώνουν για το συνταξιοδοτικό, και είναι σαν να ακούς δυο λωποδύτες να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ο αυθεντικότερος εκπρόσωπος του…«πνεύματος και της ηθικής»!
    Αντί να κρύβονται (και οι δυο), αντί να προσεύχονται να ανοίξει η γη και να τους καταπιεί (και τους δυο), αυτοί κυκλοφορούν ανερυθρίαστοι, ξεδιάντροποι, με αυθάδεια χιλίων πιθήκων, λέγοντας ψέματα, προσπαθώντας να τα ρίξουν ο ένας στον άλλον για τη λεηλασία των αποθεματικών των Ταμείων, διεκδικώντας ψήφους ο ένας εις βάρος του άλλου για ένα έγκλημα που μαζί σχεδίασαν, μαζί ψήφισαν, μαζί προωθούν και μαζί το συνεχίζουν, ψηφίζοντας (μαζί) το τρίτο Μνημόνιο.
    Είναι εκεί, στο τρίτο Μνημόνιο, που ενσωματώνονται τα δυο προηγούμενα και που ορίζεται το πλαίσιο εντός του οποίου ενταφιάζονται τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα νυν και μελλοντικών συνταξιούχων.
***
    «Απ’ τη θάλασσα έφτασα ως εδώ, με φορτίο από κλέφτες…», έγραφε ο Αραγκόν.
    Θα μπορούσε να το έχει γράψει για τον Έλληνα συνταξιούχο. Τον άνθρωπο τον ηλικιωμένο, τον γέροντα, που δούλεψε μια ζωή και που η μια μετά την άλλη οι  δεξιές και «αριστερές» κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» του κόβουν κι άλλο τη σύνταξη πείνας, τον εξαναγκάζουν να ζει στη φτώχεια, για τον εξής πολύ απλό – και ταξικό λόγο:
    Γιατί, ενώ του χρωστούν συντάξεις ανθρώπινες, συντάξεις τις οποίες έχει πληρώσει, οι κυβερνήσεις των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των εργολάβων, τις έχουν καταχραστεί.
    Και τώρα εκείνο που εξυφαίνεται είναι η πλήρης μετατροπή του χώρου της κοινωνικής ασφάλισης σε πεδίο ιδιωτικής μπίζνας. Είναι η μετατροπή της σύνταξης σε μια έννοια που δεν θα αντιστοιχεί ούτε καν στην έννοια του «ψίχουλου».
    Αν αυτόδεν είναι «αιτία πολέμου», ενός μονομερούς, ανελέητου «ταξικού πολέμου» που έχει κηρυχτεί και εξελίσσεται αδυσώπητα εναντίον του λαού, τότε τι είναι;
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ανθρώπινος δεν γίνεται ο Καπιταλισμός – από το Νίκο Μόττα

Τον περασμένο Μάη, μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή, ο σημερινός υπουργός Εργασίας Γ.Κατρούγκαλος έλεγε επί λέξει: «Δεν υπάρχει κανένα θέμα μείωσης της κύριας ή της επικουρικής σύνταξης» (18/5). Ο ίδιος ο κ.Κατρούγκαλος, λίγους μήνες αργότερα, στις αρχές Σεπτέμβη, διαβεβαίωνε πως «δεν υπάρχει πρόταση για νέες μειώσεις συντάξεων. Κινούμαστε στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση» (2/9). Τον ίδιο μήνα, λίγο μετά τις εκλογές, ο ίδιος επαναδιαβεβαίωνε: «Εμείς επιδιώκουμε να μην μειωθεί καμία σύνταξη και μπορούμε να εγγυηθούμε ότι δεν θα μειωθούν οι κατώτατες και οι μεσαίες συντάξεις οπωσδήποτε» (Real fm, 24/9).
Στην περίπτωση του κ.Κατρούγκαλου ισχύει αυτό που ισχύει και για τον πολιτικό του προϋστάμενο, τον κ.Τσίπρα: οι υποσχέσεις τους έχουν τόση αξιοπιστία, όση τα στόματα που τις εκστομίζουν. Όση αλήθεια περιείχαν τα λόγια περί «σκισίματος των μνημονίων», άλλη τόση περιείχαν και οι διαβεβαιώσεις του υπουργού Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό. Με το νέο του σχέδιο, ο συνταγματολόγος υπουργός της «δεύτερη φορά Αριστερά», ουσιαστικά πάει ένα βήμα παραπέρα τον αντιλαϊκό-αντιασφαλιστικό νόμο 3863/2010, μειώνοντας παλιές και νέες συντάξεις και τσακίζοντας τα δικαιώματα των μελλοντικών συνταξιούχων, στο όνομα του εξορθολογισμού του ασφαλιστικού.
Το νέο ασφαλιστικό που ετοιμάζεται να φέρει στη Βουλή η συγκυβέρνηση είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της μνημονιακής της πολιτικής και των κατευθύνσεων της ΕΕ. Όχι μόνο νομιμοποιεί την αντιασφαλιστική πολιτική των προηγούμενων ετών από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αλλά βάζει στο κρεβάτι του προκρούστη το δικαίωμα της νέας γενιάς στην κοινωνική ασφάλιση. Η «κυβέρνηση της Αριστεράς» αποδεικνύεται, πέραν πάσης αμφιβολίας, ο καλύτερος εφαρμοστής της ευρωενωσιακής αντιλαϊκής πολιτικής. Μιας πολιτικής που αντανακλά την πολυετή στρατηγική της ΕΕ για τσάκισμα της κοινωνικής ασφάλισης, περαιτέρω μείωση των δημόσιων συνταξιοδοτικών συστημάτων και περιθωριοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης από κοινωνικό δικαιώμα σε ατομική υπόθεση. Ο στόχος, όπως διαφαίνονταν ξεκάθαρα στη «Λευκή Βίβλο» (1993) της ΕΕ, είναι τα συνταξιοδοτικά συστήματα να εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από τους ίδιους τους ασφαλισμένους, δηλαδή από τις εισφορές τους, την αποταμίευση που κάνουν και τους φόρους που πληρώνουν. Τόσο το μεγάλο κεφάλαιο, που απομυζά τον πλούτο των εργαζόμενων, όσο και το αστικό κράτος που λεηλατεί εισοδήματα, ουσιαστικά απενοχοποιούνται. Έτσι, το δικαίωμα στην συνταξιοδότηση και στις κοινωνικές παροχές Υγείας, Πρόνοιας κλπ. καθίσταται  ατομική υπόθεση του εργαζόμενου. Με απλά λόγια, πλήρωνε για να έχεις δικαιώματα (αν τα έχεις).

Βέβαια, οι κύριοι της «κυβέρνησης της Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ, επικαλούνται για όλα τα μέτρα-σφαγείο που παίρνουν ένα –υποτιθέμενο – ελαφρυντικό: ότι τα παίρνουν με… πόνο ψυχής, ότι αναγκάζονται από τις συνθήκες, ότι η «αριστερή» τους καρδιά δεν συμβιβάζεται με την ψυχρή αντιλαϊκή πολιτική που ασκούν. Οι άνθρωποι, βλέπετε, προσπαθούν να «εξανθρωπίσουν» τον Καπιταλισμό. Ο ίδιος ο κ.Κατρούγκαλος, άλλωστε, το δήλωσε τον περασμένο Αύγουστο όταν συναντιόταν με αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ στο υπουργείο: «Ούτε εμείς συμφωνούμε με τα μέτρα, αλλά θέλουμε να κάνουμε τον Καπιταλισμό ανθρώπινο». Στην προσπάθεια αυτή – να γίνει ανθρώπινος ο Καπιταλισμός – ως φαίνεται, όλα επιτρέπονται: περικοπές μισθών, συντάξεων, τσάκισμα της κοινωνικής ασφάλισης, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας, επιστροφή σε εργασιακό μεσαίωνα, διάλυση της δημόσιας παιδείας και υγείας, φορομπηχτική πολιτική και λοιπά.
Κάπως έτσι, στο «δρόμο προς την κόλαση που ‘ναι στρωμένος με καλές προθέσεις», η «αριστερή κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία. Μόνο που, δυστυχώς για τους κυρίους «Κατρούγκαλους» της πρώτης και δεύτερης φοράς «αριστερά», η Ιστορία διδάσκει το εξής απλό: Πως όσοι επιχείρησαν να εξανθρωπίσουν το κτήνος, δηλαδή τον Καπιταλισμό, κατέληξαν να αποκτηνωθούν πολιτικά οι ίδιοι.




Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

“Εθνική κυριαρχία”, προσφυγικό και άλλα… ευρωκουραφέξαλα

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

   Χτες στις ακτές του Αιγαίου, απέναντι από τη Λέσβο, τα κύματα ξέβρασαν 34 ακόμα νεκρούς…
    Πριν από λίγες μέρες, με αφορμή το προσφυγικό, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τον Σόιμπλε, ο Μάνφρεντ Βέμπερ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο, σε συνέντευξη στην γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung», δήλωσε:
«(…) η Ελλάδα δεν προστατεύει τα σύνορά της σύμφωνα με όσα ορίζει η ισχύουσα Συνθήκη του Σένγκεν και κατά συνέπεια παραβιάζει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο (…) στα ελληνοτουρκικά σύνορα διασφαλίζονται και τα γερμανικά σύνορα, όπως διαπιστώνουμε κάθε μέρα εδώ στη Γερμανία. Στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει πλέον το επιχείρημα περί εθνικής κυριαρχίας (…) όταν μια χώρα μέλος δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί πια σε υποχρεώσεις, που με τη θέλησή της ανέλαβε, τότε η Ευρώπη πρέπει να είναι σε θέση να αναλάβει τα ηνία».
    Ας κάνουμε, λοιπόν, μια ανακεφαλαίωση:

• Η Ελλάδα που η θάλασσά της γίνεται υγρός τάφος για αμέτρητους «Αιλάν» είναι η Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
• Η Ελλάδα που μετά τις συμφωνίες ΕΕ – Τουρκίας μετατρέπεται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση σε νεκροταφείο προσφύγων και σε στρατόπεδο ψυχών, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
• Η Ελλάδα που το προσφυγικό που προκαλεί η ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ στρέφεται εναντίον της ως «επιχείρημα» πλήρους κατάλυσης της εθνικής της κυριαρχίας (!), είναι η Ελλάδα της ΕΕ.

    Και φυσικά:

• Είναι μέσα στον υπέροχο κόσμο της ΕΕ που η Ελλάδα, είτε με μπλε, είτε με πράσινους είτε με ροζ κυβερνώντες, ξεπουλάει τα τιμαλφή της δημόσιας περιουσίας της προς δόξα «επενδυτών» και «κορακιών».
• Είναι υπό την εταιρική σχέση με την ΕΕ που στην Ελλάδα η χαριστική βολή κατά των νυν και των μελλοντικών συνταξιούχων βαφτίζεται «μεταρρύθμιση».
• Η Ελλάδα των πλειστηριασμών,  της μείωσης στο μισό του επιδόματος θέρμανσης, της μετανάστευσης των νέων παιδιών  και της φοροληστείας, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
• Είναι μέσα σε αυτόν τον «υπέροχο» κόσμο, τον κόσμο της ΕΕ, της ΟΝΕ και του ευρώ, όπου η Ελλάδα χρεοκοπεί «ελεγχόμενα» και όπου ο λαός της πτωχεύει ανεξέλεγκτα.
• Είναι μέσα στον κόσμο του ευρώ, τον κόσμο των αέναων, των μάταιων, των αβάσταχτων και πάντοτε άνωθεν επιβαλλόμενων «θυσιών», που η Ελλάδα βαφτίζεται «Τιτανικός» και ο λαός της, στοιβαγμένος μονίμως στη «τρίτη» θέση, οδηγείται σε πνιγμό.
• Η Ελλάδα της ευρω-φτώχειας και της τρόικας, είναι η Ελλάδα της ΕΕ, της Ευρωζώνης και του ευρώ.
• Η Ελλάδα των χαρατσιών, των ΕΝΦΙΑ, των συσσιτίων, της διαλυμένης Υγείας, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
• Η Ελλάδα των μισθών και συντάξεων πείνας, των διαρκών Μνημονίων, του ΔΝΤ,  της επιτήρησης, της ευρω-λιτότητας είναι η Ελλάδα της ΕΕ.  
• Η Ελλάδα των αστέγων, των «λουκέτων», των μαγκαλιών, των απολύσεων, της αγροτικής και βιομηχανικής αποσάθρωσης, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
• Είναι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο του ευρώ, της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που πάνω από 1,5 εκατομμύριο Έλληνες βουλιάζουν στην ανεργία, που τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των συνταξιούχων παλεύουν καθημερινά με τη φτώχεια τους.
• Η Ελλάδα της «φαστ τρακ» δημοκρατίας, των Μνημονίων και των πολυνομοσχεδίων στο «άψε – σβήσε», είναι η Ελλάδα μιας ΕΕ που στο έδαφός της βρικολακιάζει ο φασισμός.

   Αυτή η Ελλάδα, είναι η Ελλάδα της ΕΕ. Αυτή είναι η Ελλάδα και των «αριστερών» και των δεξιών κυβερνώντων, εντός των τειχών της ΕΕ.
    Γι’ αυτή την «Ένωση» – που ανακεφαλαιοποιεί τράπεζες την ίδια στιγμή που οι στατιστικές της υπηρεσίες μετρούν 30 εκατομμύρια άνεργους και 120 εκατομμύρια (!) φτωχοποιημένους στα κράτη μέλη της – ο Τσίπρας δηλώνει: «Η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ δεν αμφισβητείται».
    Γι’ αυτή την «Ένωση» – που μπρος στις ανάγκες των «γερμανικών συνόρων» οι εκλεκτοί της δεν αναγνωρίζουν ούτε ίχνος ελληνικής εθνικής κυριαρχίας – ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και κάθε λογής μνημονιακός κολαούζος «σουσουδίζει»: «Μένουμε Ευρώπη».   
    Τα πάντα γύρω μας βοούν: Μετά από την εμπειρία 35 χρόνων παραμονής στην ΕΕ, η έξοδος από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της Ελλάδας προς όφελος του λαού της, της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της.
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η μαθηματική δομή της ελληνικής γλώσσας και άλλες τέτοιες βλακείες

Ένα καινούργιο παραμύθι κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες στο ελληνικό Διαδίκτυο, ένα κείμενο που διατείνεται ότι «Μιλώντας ελληνικά διατυπώνουμε μαθηματικές εξισώσεις» και  έχει ήδη διαγράψει εντυπωσιακή πορεία, αφού έφτασε να δημοσιευτεί σε προβεβλημένους ιστότοπους σαν το «σκανδαλοθηρικό» παράρτημα του yahoo.gr (το οποίο βέβαια έχει και στο παρελθόν δημοσιεύσει απίστευτες μπαρούφες περί γλώσσας), ή τον γνωστό κυπριακό ιστότοπο CyToday. Κάποιοι φίλοι, και όχι ένας ή δύο, μου ζήτησαν να το σχολιάσω, κι έτσι προέκυψε το σημερινό άρθρο.
Δεν αξίζει να αναδημοσιεύσω ολόκληρη την ηλεμπαρούφα, θα σχολιάσω μερικά σημεία της. Στην αρχή, ο συντάκτης της διατείνεται ότι Η ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία γλώσσα. Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε λέξη στην ελληνική έχει μαθηματικό υπόβαθρο. Συνεχίζει: Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός.
Θα τα έχετε ξανακούσει αυτά, όταν είπαμε για τους λεξάριθμους, αλλά βέβαια εδώ έχουμε μια θεμελιώδη παρεξήγηση. Το γεγονός ότι στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν τα γράμματα του αλφαβήτου ως σύμβολα αναπαράστασης των αριθμών, σε ένα όχι και πολύ βολικό αριθμητικό σύστημα (δοκιμάστε να κάνετε πράξεις και θα δείτε πόσο δύσκολο, αν και όχι αδύνατο, είναι), δεν σημαίνει ότι τα γράμματα είχαν εγγενώς αυτή την ιδιότητα, εννοώ την αριθμητική αξία. Αυτό είναι αντιστροφή της πραγματικότητας. Την αριθμητική αξία την προσλάβανε τα γράμματα μόνο αφού έγινε η αντιστοίχιση, δεν την είχαν ανέκαθεν.
Ποια είναι η αριθμητική αξία κάθε γράμματος, θα το θυμάστε. Αν το έχετε ξεχάσει, ιδού ο πίνακας:
Α          Β          Γ          Δ          Ε          F          Ζ          Η          Θ
1          2          3          4          5          6          7          8          9
Ι          Κ          Λ          Μ          Ν          Ξ          Ο          Π          Q
10       20        30        40         50        60         70        80         90
Ρ          Σ          Τ          Υ           Φ         Χ          Ψ           Ω          ϡ
100      200      300       400       500      600       700        800       900
(κόππα για το 90, σαμπί για το 900).
Ο συντάκτης της ηλεμπαρούφας υποστηρίζει όμως ότι «Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα [σε] λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν«. Και για να το αποδείξει, φέρνει, μεταξύ άλλων, το εξής παράδειγμα:
ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1

Αν όμως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το άλφα, ως πρώτο γράμμα, έχει λεξάριθμο που οδηγεί τελικά στο 1, κάτι ανάλογο θα έπρεπε να συμβαίνει και με τα επόμενα γράμματα, έτσι δεν είναι; Γιά να δούμε….
ΒΗΤΑ 2+8+300+1 = 311, 3+1+1 = 5. Θα περιμέναμε 2 και όμως βγήκε 5
ΓΑΜΜΑ, 3+1+40+40+1 = 85 = 13 = 4. Θα περιμέναμε 3, αλλά βγήκε 4
ΔΕΛΤΑ, 4+5+30+300+1 = 340 = 7          Εδώ έπρεπε να βγει 4, αλλά βγήκε 7. Και ούτω καθεξής στα επόμενα:
ΕΨΙΛΟΝ, 5+700+10+30+70 + 50 = 865 = 19 = 1
ΖΗΤΑ, 7+8+300+1 = 316 = 10 = 1
ΗΤΑ, 8+300+1 = 309 = 12 = 3
ΘΗΤΑ, 9+8+300+1 = 318 = 12 = 3
ΙΩΤΑ, 10+800+300+1 = 1111 = 4
Από τα εννιά πρώτα γράμματα, έναν μόνο έχει λεξάριθμο που να συνδέεται με τη σειρά του στο αλφάβητο, 1/9 δεν είναι και πολύ σπουδαίο σκορ, ακριβώς ίδιο με τη μαθηματική πιθανότητα όταν διαλέγουμε τυχαία έναν αριθμό από τους εννιά μονοψήφιους (το μηδέν εδώ εξαιρείται, αφού δεν μπορεί να είναι άθροισμα φυσικών αριθμών). Συμπέρασμα; Καμιά «νομοτέλεια» δεν υπάρχει στο παράδειγμα ΑΛΦΑ = 532 = 1, πρόκειται για απλή σύμπτωση.
Συνεχίζει η ηλεμπαρούφα.
Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο «χ» ή «ψ» όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.
Εδώ έχουμε την απίθανη θεωρία ότι σε όλες τις άλλες γλώσσες υπάρχει η αυθαιρεσία του γλωσσικού σημείου, όπως δέχεται η επιστήμη της γλωσσολογίας μετά τον Σοσίρ, αλλά τα ελληνικά, επειδή προφανώς μας τα έδωσε ο Θεός, εξαιρούνται! Είναι αυτό που λέει το Λερναίο κείμενο «πρωτογένεια» της ελληνικής γλώσσας και το οποίο κανείς γλωσσολόγος δεν το δέχεται αλλά και κανείς οπαδός του Λερναίου δεν έχει επιχειρήσει να το αποδείξει. Για τις «στείρες» γλώσσες, που φαίνεται να είναι πρωτότυπη συμβολή του συντάκτη τούτου του κειμένου, θα πούμε παρακάτω.
Στη συνέχεια έχουμε απλή και άδολη σαχλαμάρα:
η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται). Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα.
Να παρατηρήσω μόνο ότι η λέξη «σώστικα» δεν υπάρχει στα αρχαία, ότι στα λατινικά δεν έγινε swstika (λαθροχειρία, ξεχνάμε το a έτσι που να μοιάζει οπτικά με την ανύπαρκτη ελληνική λέξη), ότι το w δεν υπήρχε στο παλιό λατινικό αλφάβητο, και ότι σύμφωνα με τους πάντες η λέξη σβάστικα (Swastika στα γερμανικά) είναι λέξη σανσκριτική, με τη σημασία «καλότυχος», από το svasti- «ευεξία, καλή τύχη», που προέρχεται από το su «καλά», συγγενικό με το ελλ. ευ, και το asti («είναι», συγγενικό με το ελλ. εστί). Θα συμφωνήσω όμως με τον ανώνυμο συντάκτη στο σημείο που βρίζει τους Ναζήδες.
Στη συνέχεια, ο συντάκτης υιοθετεί έναν ακόμα αγαπημένο λερναίο μύθο, ότι τάχα η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από Η/Υ. Είναι περίεργο πώς το διαβάζουν αυτό άνθρωποι που περνάνε όλη τους τη μέρα με κομπιούτερ, και δεν εξεγείρονται, ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι οι υπολογιστές μόνο τον κώδικα μηχανής δέχονται, σειρές ατέλειωτες από 0 και 1. Κι έπειτα, που βρίσκονται τάχα αυτοί οι υπολογιστές που δέχονται μόνο ελληνικά; Σε ποια υπόγεια ραββινικά εργαστήρια κρύβονται; Δεν τους φανέρωσε ούτε ο Σνόουντεν; Αλλά ας ακούσουμε τον συντάκτη, που δίνει μια νέα σημασία στον όρο μαθηματικότητα:
Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους.
Δεν είναι εντελώς άσχετες. Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει αντιστοιχία, π.χ. comPosition – σύνθεση, exPosition – έκθεση, prePosition – πρόθεση, disPosition – διάθεση, η οποία αντιστοιχία υπάρχει ήδη στα λατινικά. Bέβαια, η ιδέα ότι τέτοιες αφηρημένες λέξεις μπορούν να μεταφραστούν σε άλλη γλώσσα και να έχουν μία μόνο απόδοση είναι κωμική διότι, για παράδειγμα, πώς θα μεταφράσει κανείς στα αγγλικά την επίθεση; Αν την πεις attack η αντιστοιχία χάνεται, αν όμως την πεις  apposition (π.χ. επίθεση σφραγίδας, appositiion of a seal) τότε διατηρείται.  Αλλά φυσικά οι σημασίες των λέξεων εξελίσσονται και αλλάζουν και δεν είναι δυνατόν να υπάρχει 100% αντιστοιχία. Όμως ας κάνουμε το αντιπείραμα. Ξεκινάμε από το γερμανικό ρήμα geben (δίνω) και το συνθέτουμε με διάφορες προθέσεις και μετά μεταφράζουμε στα ελληνικά.
nachgeben – ενδίδω
zugeben – παραδέχομαι
vorgeben – προφασίζομαι
eingeben – υποβάλλω
umgeben – περικυκλώνω
untergeben – υποτάσσω
Λοιπόν; Να πούμε κι εμείς ότι επειδή «πήραμε εντελώς άσχετες μεταξύ τους» λέξεις αυτό αποδεικνύει ότι τα ελληνικά είναι γλώσσα παρακατιανή και τα γερμανικά γλώσσα μαθηματική και μουσική; Όχι βέβαια. Το μόνο που αποδεικνύεται είναι πως οι βάσεις του πειράματος ήταν σαθρές και ότι το πείραμα δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα.
Και συνεχίζουμε με το αλφάβητο, που μεγάλος καημός των εθνικιστών είναι να αποδείξουν ότι δεν το πήραμε από αλλού:
Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου και άλλων και όχι το 800 π.Χ.) ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.
Διατηρώ την ορθογραφία του συντάκτη, ο οποίος και πάλι μπερδεύει κατά θανατηφόρο τρόπο αλφάβητο με γλώσσα. Σου λέει, αφού η ελληνική ήταν πλούσια γλώσσα, πώς είναι δυνατόν να δανείστηκε από αλλού το αλφάβητό της; Μα, είναι πάρα πολλές οι γλώσσες που μιλιούνται και δεν γράφονται, και υπάρχουν λαοί που δημιούργησαν επιβλητικούς πολιτισμούς χωρίς να έχουν γραφή.
Ότι το ελληνικό αλφάβητο είναι προσαρμογή ενός φοινικικού συλλαβαρίου, αυτό κανείς σοβαρός επιστήμονας δεν το αμφισβητεί. Και μόνο τα ονόματα των γραμμάτων αρκούν σαν επιχείρημα. Διότι, θα το προσέξατε ίσως, τα ονόματα των 15 από τα 24 γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου και άκλιτα είναι και δεν σημαίνουν τίποτα  στην ελληνική γλώσσα,  ενώ τα ονόματα  των αντίστοιχων γραμμάτων στο φοινικικό αλφάβητο και σημασία έχουν στη φοινικική γλώσσα και στους γραμματικούς της κανόνες υπακούουν, Το άλεφ (αντίστοιχο του άλφα) είναι η αγελάδα, και το αρχικό άλεφ θύμιζε την εικόνα του κεφαλιού μιας αγελάδας, το μπεθ (βήτα) είναι το σπίτι, το γκίμελ (γάμμα) η καμήλα, το ντάλεθ (δέλτα) το τρίγωνο κ.ο.κ.
Να κάνω μια παρένθεση, από ένα βιβλίο που άφησε μισοτελειωμένο ο πατέρας μου όταν πέθανε ξεσηκώνω έναν πίνακα αντιστοιχιών:
Ονομασία των γραμμάτων και ερμηνεία της

Φοινικικό αλφάβητο			Ελληνικό αλφάβητο
Γράμμα	Ονομασία	Σημασία	Γράμμα	Ονομασία	Σημασία
𐤀	αλεφ	Αγελάδα	Α	άλφα	;
𐤁	μπετ	Σπίτι	Β	βήτα	;
𐤂	γκίμελ	Καμήλα	Γ	γάμμα	;
𐤃	ντάλεθ	Τρίγωνο	Δ	δέλτα	;
𐤆	ζάγιν	Όπλα	Ζ	ζήτα	;
𐤇	hετ	Πόρτα	Η	ήτα	;
𐤈	θεθ	Τροχός	Θ	θήτα	;
𐤉	γιοδ	Χέρι	Ι	γιώτα	;
𐤊	καφ	Παλάμη	Κ	κάππα	;
𐤋	λάμεδ	Άγκιστρο	Λ	λάμδα	;
𐤌	μεμ	Νερό	Μ	μυ	;
𐤍	νουν	Ψάρι	Ν	νυ	;
𐤎	σάμεχ	Πάσσαλος	Ξ	ξι	;
𐤐	πε	Στόμα	Π	πι	;
𐤓	ρες	Κεφάλι	Ρ	ρω	;
𐤔	σιν	Δόντια	Σ	σίγμα	;
𐤕	ταου	Σταυρός	Τ	ταυ	;

Κι έπειτα, η ελληνική γλώσσα ποτέ δεν είχε τόσες λέξεις (πρωτογενείς, όπως τις λέει). Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, η αρχαία και μεταγενέστερη ελληνική γλώσσα, από τον Όμηρο ίσαμε την Άλωση του 1453, όπως έχει καταγραφεί στο TLG και στο PHI (επιγραφές) έχει περίπου 215.000 λήμματα (δείτε εδώ τους λογαριασμούς του αρμοδιότερου ανθρώπου, του Νίκου Νικολάου, που έχει φτιάξει τον λημματοποιητή του TLG). Κι αν περιοριστούμε στην αυστηρώς αρχαία, δηλαδή από τον Όμηρο ίσαμε τον 4ο αιώνα π.Χ. ο αριθμός των λημμάτων μειώνεται τραγικά, στις 66.000 λήμματα. Ο Όμηρος λίγες χιλιάδες λέξεις χρησιμοποίησε.
(Παρένθεση: Εδώ θα πει κάποιος: Ναι, αλλά έχει σωθεί μόνο το 5% των κειμένων της αρχαίας γραμματείας. Πράγματι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο αριθμός των (χαμένων) λέξεων είναι 20πλάσιος. Εδώ λειτουργεί ο νόμος του 80/20 ή κάποιος ανάλογος, που σημαίνει ότι οι χαμένες λέξεις θα είναι πολύ λιγότερες).
Και αφού αναγάγει την αρχή της ελληνικης γλώσσας στο… 100.000 π.Χ. τουλάχιστον, ο συντάκτης της ηλεμπαρούφας μάς δίνει τη χαριστική βολή, αφού βγάζει όλες τις γλώσσες στείρες, εκτός βέβαια από την ελληνική.
Είπανε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν «Χ», κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική.
Επειδή, λέει, οι άλλες γλώσσες είναι συμβατικές (και η ελληνική είναι, αλλά μην του το πείτε), τούτο σημαίνει ότι δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις. Τι λες ρε παιδί μου; Και τόσους αιώνες πώς γεννάνε χωρίς την άδειά σου; Πώς, ας πούμε, το γερμανικό eisen, σίδερο και bahn, δρόμος, τροχιά, γέννησαν τον Eisenbahn, σιδηρόδρομο -και παρόμοια το γαλλικό chemin de fer (απ’ όπου, βέβαια, το δανειστήκαμε κι εμείς, διοτι το σιδηρόδρομος, που το βλέπει ο αδαής ελληναράς και χορταίνει η καρδιά του πρωτογένεια της τρισχιλιετούς, μεταφραστικό δάνειο είναι). Μπλέκουν εδώ και οι… νευρώνες του εγκεφάλου, που δήθεν γεννιούνται όταν φτιάχνουμε νέες λέξεις (παραλλαγή της άποψης του γυμνασιάρχη Μητροπέτρου, ο οποίος θέλει να γεννιούνται νευρώνες όταν κλίνουμε τις λέξεις, οπότε βέβαια μας έχουν πάρει φαλάγγι οι Λιθουανοί που έχουν περισσότερες πτώσεις από εμάς, αλλά έχοντας φτάσει μέχρι εδώ έχω πια εξαντληθεί, οπότε μιμούμαι τον Γιώργο Χελάκη και αναφωνώ: Δεν περιγράφω άλλο! κι έτσι θα χάσετε την ανάλυση για το κάρυον και το (αρχαίο, προφανώς) ρήμα τρα.κάρ.ω, διότι ο συντάκτης θεωρεί πως όποια λέξη έχει μέσα καρ- πρέπει να δηλώνει, ξερωγώ, κάτι σκληρό ή να δηλώνει σύγκρουση (παράδειγμα το καρκατσουλιό, η καρακαηδόνα και ο Καραμανλής).
Τελικά ίσως δεν έκανα καλά που σπατάλησα ένα άρθρο και τόσο ηλεμελάνι για μια τόσο απερίγραπτη βλακεία, τη στιγμή που το άρθρο δεν προσθέτει και πολλά στους παλιούς μύθους του Λερναίου κειμένου: Πρωτογένεια της ελληνικης γλώσσας, εκατομμύρια λέξεις, μαθηματική δομή, κατάλληλη για υπολογιστές, δηλαδή εθνικιστικές βλακείες και βιάγκρα για το φρόνημα. Ίσως αξίζει να επαναλάβω, με κοπυπάστη, την κατακλείδα από ένα παλιό μου άρθρο, που είναι βέβαια γραμμένο για το Λερναίο κείμενο, αλλά νομίζω πως ταιριάζει και για εδώ:
Με άλλα λόγια, το κείμενο για το Hellenic Quest είναι μια αρμαθιά από χοντρά ψέματα και ανακρίβειες: κανένα πρόγραμμα δεν υπάρχει με το όνομα αυτό, καμιά σχέση δεν έχει η εταιρεία Apple ή το CNN με την εκμάθηση των ελληνικών, κανείς Άγγλος επιχειρηματίας δεν προτρέπει τα στελέχη της εταιρείας του να μάθουν αρχαία, η καταγραμμένη αρχαία ελληνική γλώσσα δεν έχει 90 εκατομμύρια λεκτικούς τύπους αλλά σκάρτο ενάμισι εκατομμύριο, δεν έχει 6 εκατομμύρια λέξεις αλλά κάπου 200 χιλιάδες, η ελληνική γλώσσα δεν έχει πρωτογένεια και δεν είναι νοηματική ούτε μοναδική, ούτε έχει κάτι το ιδιαίτερο που την κάνει κατάλληλη για γλώσσα των υπολογιστών νέας γενεάς, οι Ισπανοί ευρωβουλευτές δεν ζήτησαν να καθιερωθεί η αρχαία ελληνική ως η επίσημη γλώσσα της ΕΕ και κανείς κουτόφραγκος δεν πρόκειται να μας κόψει ισόβια σύνταξη μόνο και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούμε στη χώρα του Σοφοκλή και του Αριστοτέλη. Να μάθουμε αρχαία, ναι· αλλά να μη βαυκαλιζόμαστε ότι θα μας διορίσουν σε επιτελικές θέσεις στο Αμέρικα επειδή ξέρουμε αρχαία!
Ωστόσο, η ελληνική γλώσσα είναι πράγματι μια πολύ όμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα γλώσσα με μακρότατη ιστορία, και η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσαμε να της κάνουμε θα ήταν να τη χρησιμοποιούμε με καλαισθησία, ακρίβεια και φαντασία, χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας, νεοαττικισμούς και αμερικανιές, χωρίς εκζήτηση και διάθεση να ξεχωρίσουμε από την πλέμπα. Αυτό άλλωστε προσπαθεί να κάνει και ο υπογράφων μέσα από τα γραφτά του.
Υστερόγραφο:
Ωστόσο, δεν θα πάψει να με εντυπωσιάζει η ευκολία με την οποία άνθρωποι μορφωμένοι, με τα πτυχία τους και με τα ντοκτορά τους, αναπαράγουν τέτοιες μπαρούφες και τις προωθούν στους γνωστούς τους. Μια απάντηση είναι ότι το κάνουν χωρίς να σκεφτούν, αλλά δεν εξηγεί όλες τις περιπτώσεις. Μια άλλη είναι ότι με τις απανωτές σφαλιάρες που τρώμε τα τελευταία χρόνια θέλουν από κάπου να αντλήσουν περηφάνια, αλλά τα ίδια και χειρότερα γίνονταν και πριν από την κρίση, εξίσου δεκτικοί ήμασταν στους εθνικιστικούς γλωσσικούς μύθους, και μάλλον περισσότερο (το Λερναίο κυκλοφορεί τουλάχιστον από το 1997). Ίσως η θεοποίηση των αρχαίων ελληνικών (που βέβαια συνοδεύεται από την υπόρρητη υποτίμηση των νέων ελληνικών και κάνει μεγάλη ζημιά) να παίζει ένα ρόλο, αλλά θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις.

 https://sarantakos.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

Σαν σήμερα το 1960 σκοτώνεται σε τροχαίο ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Αλμπέρ Καμύ

Ο Αλμπέρ Καμύ ήταν Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. 

Χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του «Ο Ξένος και Η Πανούκλα», στα θεατρικά του έργα «Καλλιγούλας» και «Οι δίκαιοι» και τέλος στα φιλοσοφικά του δοκίμια «Ο Μύθος του Σίσυφου» και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος».
Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Ο Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1913 στην Αλγερία από πατέρα Γάλλο χωρικό, μητέρα Ισπανίδα και μεγάλωσε μέσα στην ένδεια. Ο πατέρας του, Λυσιέν, εργαζόταν για έναν έμπορο κρασιού σε ένα οινοπαραγωγικό κτήμα κοντά στο Μοντοβί (Mondovi) της Αλγερίας, όπου γεννήθηκε και ο Αλμπέρ. Επιστρατεύθηκε όμως τον Σεπτέμβριο του 1914 και ο τραυματισμός του στη μάχη του Μάρνη τον οδήγησε στον θάνατο στις 17 Οκτωβρίου του 1914. Ο μικρός Αλμπέρ θα γνωρίσει τον πατέρα του μέσα από μία φωτογραφία και μία σημαντική οικογενειακή ιστορία: την περιγραφή της έντονης αποστροφής που έδειξε ο πατέρας του μπροστά στο θέαμα μίας εκτέλεσης. Μετά το θάνατο του Λυσιέν η οικογένεια εγκαθίσταται στο Αλγέρι. Ο Αλμπέρ κάνει τις σπουδές του έχοντας την υποστήριξη των καθηγητών του (μεταξύ των οποίων βρίσκουμε και τον Ζαν Γκρενιέ, που θα παρουσιάσει στον μαθητή του το έργο του Νίτσε). Ξεκινά να γράφει πολύ νέος και τα πρώτα του κείμενα φιλοξενούνται στο περιοδικό Sud το 1932. Μετά το απολυτήριο λυκείου (bac) παίρνει πτυχίο ανωτάτων σπουδών στη φιλολογία (lettres), της Φιλοσοφικής Σχολής, αλλά η φυματίωση τον εμποδίζει να περάσει τον διαγωνισμό πιστοποίησης που θα του επέτρεπε να ασχοληθεί με την εκπαίδευση (agrégation).
To 1935, ξεκινά το L’ Envers et l’ Endroit, που θα εκδοθεί δύο χρόνια αργότερα. Ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας (le Théâtre du Travail) στο Αλγέρι, που αργότερα (1937) μετονομάζει σε «Θέατρο της Ομάδας». Στο μεσοδιάστημα, εγκαταλείπει το κομμουνιστικό κόμμα δύο χρόνια μετά την εγγραφή του σε αυτό. Εργάζεται στην εφημερίδα Front populaire (Λαϊκό μέτωπο), του Πασκάλ Πιά (Pascal Pia). Η έρευνα που κάνει Μιζέρια της Καμπυλίας θα συναντήσει αντιδράσεις. Το 1940, η κυβέρνηση της Αλγερίας θα απαγορεύσει την εφημερίδα και θα φροντίσει να μη ξαναβρεί δουλειά ο Καμύ. Εγκαθίσταται στο Παρίσι και εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα Paris-Soir. Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει τον Ξένο (L’ Étranger, 1942) και το δοκίμιο Ο μύθος του Σίσυφου (Le Mythe de Sisyphe, 1942) και θα αναπτύξει τις φιλοσοφικές του θέσεις. Σύμφωνα με τη δική του άποψη περί ταξινόμησης του έργου του, αυτά τα έργα υπάγονται στον «κύκλο του παραλόγου» – ο οποίος θα συμπληρωθεί αργότερα με τα θεατρικά έργα Η παρεξήγηση (Le Malentendu) και Καλιγούλας (Caligula, 1944). Το 1943 προσλαμβάνεται ως εκδότης από τον εκδοτικό οίκο Gallimard και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της εφημερίδας Combat(Μάχη), που συγκέντρωσε μερικές από τις σημαντικότερες υπογραφές Γάλλων αριστερών διανοουμένων. Το 1947, διαφωνώντας με τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας, ο Καμύ την εγκαταλείπει. Συνεχίζει το λογοτεχνικό έργο με την παραγωγή του «κύκλου της εξέγερσης», που περιλαμβάνει ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του, την Πανούκλα (1947), αλλά και άλλα έργα, λιγότερο δημοφιλή: L’ État de siège (1948), Οι δίκαιοι (1949) και Ο επαναστατημένος άνθρωπος (L’ Homme révolté) (1951).
Το 1952 έρχεται σε ρήξη με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ με τη δημοσίευση στο περιοδικό Μοντέρνοι καιροί (Les Temps modernes) του άρθρου από τον Ανρί Ζανσόν (Henri Jeanson) που προσάπτει στην εξέγερση του Καμύ ότι είναι «εκ προθέσεως στατική». Το 1956, στο Αλγέρι, πρότεινε την «πολιτική ανακωχή» ενώ μαινόταν ο πόλεμος. Εκδίδει την Πτώση (La Chute), ένα απαισιόδοξο βιβλίο. Το 1957 τιμάται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.
Ο Καμύ βρίσκει τον θάνατο στις 4 Ιανουαρίου 1960, πριν προλάβει να συμπληρώσει τα 47 του, σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στο (Πτι) Βιλμπλεβέν της Υόν , όταν ο οδηγός και συγγενής του στενού του φίλου Γκαλιμάρ παρεκκλίνει της πορείας του και ρίχνει το αυτοκίνητο σε ένα δέντρο.
Ο Καμύ τάφηκε στο Λουρμαρέν της Βωκλύζ, όπου είχε αγοράσει μία κατοικία.
Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Συντάξεις: “Οι υποσχέσεις αξίζουν όσο αξίζουν εκείνοι που τις δίνουν”…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Ο  πρωθυπουργός δήλωσε: «Δεν έχουμε σκοπό να προχωρήσουμε σε 12η μείωση των κύριων συντάξεων».
    Υποψιαζόμαστε ότι εδώ κάποιος δεν ξέρει να μετράει.
Εξηγούμαστε:
    α) Από 1/7/2015 (ν. 4334/2015) η κύρια σύνταξη μειώθηκε 2% μέσω της αύξησης των κρατήσεων «υπέρ υγείας». Αυτή ήταν η 12^η μείωσημετά τις 11 της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. 
    β) Από 1/9/2015 εφαρμόζεται ο νέος τρόπος υπολογισμού της σύνταξης που επιφέρει μειώσεις κύριας σύνταξης επιπλέον κατά 2-3%. Αυτή ήταν η 14^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.
    γ) Με τον ν. 4336/2015 επιβάλλεται μείωση 10% σε όσους επιλέγουν να συνταξιοδοτηθούν με μειωμένες συντάξεις λόγω ορίου ηλικίας. Πχ ασφαλισμένη με 700 ευρώ πλήρη σύνταξη και 20 έτη ασφάλισης, αν επιλέξει να συνταξιοδοτηθεί σε ηλικία 62 ετών θα λάβει 420 ευρώ κύρια σύνταξη δηλαδή μειωμένη κατά 40%, μέχρι να φτάσει στα 67 πού θα λάβει 490 ευρώ. Αυτή είναι η 15^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.
    δ) Με την λεγόμενη «εγκύκλιο Χαικάλη» επήλθε – σε εφαρμογή των νόμων που θα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ – η μείωση του κατώτατου ορίου σύνταξης από 486 σε 392 ευρώ. Είναι η 16^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.
    ε) Πάλι με τον ν.4336/2015 μειώνεται το τμήμα της σύνταξης μεταξύ οργανικού και κατώτατου ποσού. Είναι η 17^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.
    στ) Βάσει του τρίτου Μνημονίου επιβάλλεται άμεση κατάργηση του ΕΚΑΣ για το 20% των δικαιούχων και οριστική κατάργησή του έως το 2019. Είναι η 18^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.
    ζ) Βάσει των μνημονιακών ρυθμίσεων έχει ήδη ψηφιστεί πάγωμα της κατώτερης σύνταξης στη σημερινή ονομαστική της αξία ως το 2021. Είναιη 19^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.
    Λοιπόν; Για ποιες κύριες συντάξεις δίνει «μάχη» ο ΣΥΡΙΖΑ; Για τις κομμένες (και) από τον ίδιο;
    Κατά τα λοιπά ο κ.Τσίπρας συνεχίζει να παριστάνει τον «μαχητή» των δικαίων των συνταξιούχων! Συνεχίζει να υπόσχεται ότι δεν θα κόψει (τις κομμένες και από τον ίδιο!) συντάξεις…
    Και όλα τούτα ενώ χτες ο κ. Κατρούγκαλος παρέδωσε στους πολιτικούς αρχηγούς το σχέδιό του για το ασφαλιστικό, το οποίο προβλέπει νέες μειώσεις κύριων συντάξεων έως και 30%!
    Πόσο αξίζουν και αυτές οι υποσχέσεις του Τσίπρα; Το ερώτημα μας πάει πίσω στο 1993. Ήταν παραμονές των εκλογών. O Αντρέας Παπανδρέου υποσχόταν ότι αν ερχόταν το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, θα ανέτρεπε την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και δεν θα πωλείτο ο ΟΤΕ.
    Ρωτήθηκε τότε ο πρόεδρος του ΣΕΒ πως αποτιμούσε τις εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ και τις υποσχέσεις του Αντρέα Παπανδρέου. Και είχε απαντήσει: «Οι υποσχέσεις αξίζουν όσο αξίζουν εκείνοι που τις δίνουν»!
    Φυσικά, ο ΟΤΕ, που «δεν θα πουλιόταν», μετά τις εκλογές ξεπουλήθηκε. Από το ΠΑΣΟΚ.
    Βλέπετε, σε όλες τις εποχές, οι ηγεσίες του ΣΕΒ, των «Θεσμών» κοκ, όλο και κάτι παραπάνω ξέρουν…
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο μποέμ ”Άγιος” των ελληνικών γραμμάτων.

Διηγηματογράφος, ποιητής, δημοσιογράφος και μεταφραστής· από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου 1851. Ήταν ένα από τα εννέα παιδιά του δάσκαλου και ιερέα Αδαμάντιου Εμμανουήλ (1817-1897) και της Γκιουλώς Μοραΐτη (1822-1896). Έτσι, ο νεαρός Αλέξανδρος μεγάλωσε μέσα σ’ ένα κλίμα γεμάτο ευλάβεια και θρησκευτικότητα. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην πατρίδα του και στη Σκόπελο, φοίτησε κατόπιν στο γυμνάσιο της Χαλκίδας και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα (Βαρβάκειο) με χίλιες δυο στερήσεις. Το 1874 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν πήρε το δίπλωμά του.
Φύση ασκητική ο Παπαδιαμάντης, στα είκοσί του πήγε στο Άγιο Όρος μαζί με τον εξάδελφό του, επίσης διηγηματογράφο, Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, για να προσκυνήσει, όπως έλεγε ο ίδιος. Πάντως, δεν έμεινε πολύ εκεί. Γύρισε στην Αθήνα και όλη του η ζωή κύλησε λιτά και ασκητικά ανάμεσα στη βιοπάλη, τη συγγραφή και την εκκλησία. Επί χρόνια ήταν ο τακτικός ψάλτης στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου στο Μοναστηράκι και από τα μικρά του χρόνια ως το θάνατό του η πιο αγαπημένη του ενασχόληση ήταν η μελέτη εκκλησιαστικών βιβλίων.
Ο Παπαδιαμάντης πολύ νέος άρχισε να συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά. Δημοσίευε ιδίως μεταφράσεις λογοτεχνικών έργων από τα αγγλικά και γαλλικά, γλώσσες που τις έμαθε μόνος του. Παράλληλα, άρχισε και το καθαυτό λογοτεχνικό του έργο. Τα πρώτα χρόνια καταγίνεται με ιστορικά μυθιστορήματα: «Μετανάστις (1880), «Οι Έμποροι των Εθνών» (1883), «Η Γυφτοπούλα» (1884). Γράφει και μερικά ποιήματα.

Γρήγορα, όμως, βρήκε τον αληθινό του δρόμο και στράφηκε προς το διήγημα. Ο «Χρήστος Μηλιόνης» (1885), εμπνευσμένος από ένα δημοτικό τραγούδι, είναι η απαρχή της στροφής αυτής. Από το 1885 καταγίνεται αποκλειστικά μ’ αυτό το είδος. Γράφει μικρά και μεγάλα διηγήματα (νουβέλες): «Η Χολεριασμένη (1901), «Ο Πεντάρφανος» (1905), «Ο Νεκρός ταξιδιώτης (1910), «Η Φόνισσα» (1903), «Οι Μάγισσες (1900), «Η Νοσταλγός» (1894), τα «Χριστουγεννιάτικα διηγήματα», τα « Πρωτοχρονιάτικα διηγήματα και τα «Πασχαλινά διηγήματα».
Το πλούσιο διηγηματικό του έργο, με θέματα και τύπους από τις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας ή την απλοϊκή ζωή της κοινωνίας της Σκιάθου, τον παρουσιάζει συγγραφέα του είδους, που λέγεται ηθογραφία. Αλλά η ηθογραφία του είναι μόνο ο σκηνικός διάκοσμος, όπου κινούνται τα πρόσωπα και ξετυλίγονται τα γεγονότα. Ο Παπαδιαμάντης δεν αντιγράφει ήθη και έθιμα. Βλέπει τη λαϊκή ψυχή, ζει τις εκδηλώσεις και αποτυπώνει όλα αυτά στο έργο του, ένα έργο τελείως προσωπικό και ιδιότυπο ως προς την εκλογή των θεμάτων, την έμπνευση και τη γλώσσα.
Ο Παπαδιαμάντης αγάπησε την απλοϊκή ζωή, τη νοσταλγούσε και την ονειροπολούσε συνεχώς και είχε το μεγάλο μυστικό να μεταμορφώνει τα ονειροπολήματά του σε εκλεκτά διηγήματα. Ασφαλώς τέτοιες ώρες νοσταλγίας και ονειροπόλησης έπλασε τα «Ρόδινα Ακρογιάλια» (1908), «Ολόγυρα, στη λίμνη» (1892), «Το Αστεράκι» (1909), «Το μοιρολόγι της φώκιας»(1908) κ.ά. Τέτοιες ώρες, επίσης, καθώς έσκυβε πάνω από τον ανθρώπινο πόνο, έγραψε τη «Μαυρομαντηλού» (1891), τη «Σταχομαζώχτρα» (1889), το «Σπιτάκι στο λιβάδι» (1896), την «Υπηρέτρα» (1888) ή το μικρό αριστούργημα «Στο Χριστό στο κάστρο» (1892).
Στο προσωπικό ύφος του Παπαδιαμάντη ανήκουν ακόμα η έντονη λατρεία της φύσης, η θρησκευτική ευλάβεια και η βυζαντινή μελωδία, που είναι διάχυτη στο έργο του. Άλλωστε, το λέει και ο ίδιος: «Όσον ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη».
Ιδιόμορφη είναι και η γλώσσα του Παπαδιαμάντη, επηρεασμένη από τα εκκλησιαστικά βιβλία. Αυτό, όμως, δεν εμποδίζει ούτε τη σαφήνεια και κατανόηση, ούτε το να έχουν οι φυσικές του περιγραφές, ποίηση αληθινή.
Γενικά, ο Παπαδιαμάντης χάρισε σελίδες αριστοτεχνικές στη νεοελληνική λογοτεχνία και θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους διηγηματογράφους μας. Ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης στο δοκίμιό του για τον Μακρυγιάννη έγραψε: «Ο Μακρυγιάννης είναι ο πιο σημαντικός πεζογράφος της νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας, αν όχι ο πιο μεγάλος, γιατί έχομε τον Παπαδιαμάντη».
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έζησε τον περισσότερο χρόνο του στην Αθήνα και όταν κατάλαβε το τέλος του, αναζήτησε την αγαπημένη του Σκιάθο, όπου και πέθανε από πνευμονία τα ξημερώματα της 3ης Ιανουαρίου 1911.

Παπαδιαμάντης Αυτοβιογραφούμενος

     Εγεννήθην εν Σκιάθω, τη 4η Μαρτίου 1851. Εβγήκα από το Ελληνικόν Σχολείον εις τα 1863, αλλά μόνον τω 1867 εστάλην εις το Γυμνάσιον Χαλκίδος, όπου ήκουσα την Α΄ και Β΄ τάξιν. Την Γ΄ εμαθήτευσα εις Πειραιά, είτα διέκοψα τας σπουδάς μου και έμεινα εις την πατρίδα. Κατά Ιούλιον του 1872 υπήγα εις το Άγιον Όρος χάριν προσκυνήσεως, όπου έμεινα ολίγους μήνας. Τω 1873 ήλθα εις Αθήνας και εφοίτησα εις την Δ΄ του Βαρβακείου. Τω 1874 ενεγράφην εις την Φιλοσοφικὴν Σχολήν, όπου ήκουα κατ’ εκλογήν ολίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ιδίαν δε ησχολούμην εις τα ξένας γλώσσας.
Μικρὸς εζωγράφιζα Αγίους, είτα έγραφα στίχους, και εδοκίμαζα να συντάξω κωμωδίας. Τω 1868 επεχείρησα να γράψω μυθιστόρημα. Τω 1879 εδημοσιεύθη «Η Μετανάστις» , έργον μου, εις το περιοδικὸν «Σωτήρας». Τω 1882 εδημοσιεύθη «Οι έμποροι των Εθνών» εις το «Μὴ χάνεσαι». Αργότερα έγραψα περί τα εκατόν διηγήματα, δημοσιευθέντα εις διάφορα περιοδικά και εφημερίδας.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Τα 100 καλύτερα βιβλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας

Με τη συμμετοχή 120 λογοτεχνών ολοκληρώθηκε η μεγάλη έρευνα που πραγματοποίησαν το bookpress.gr και το βιβλιοπωλείο Πολιτεία για την ανάδειξη των 100 βιβλίων που αξιολογούνται από τους συγγραφείς ως τα καλύτερα της νεοελληνικής λογοτεχνίας των τελευταίων δύο αιώνων (1813-2013). 

Υπενθυμίζουμε ότι από τους συγγραφείς ζητήθηκε να δηλώσουν τα 20 βιβλία που αξιολογεί ο καθένας ως τα καλύτερα, σύμφωνα πάντα με τις αναγνωστικές προτιμήσεις τους, την κρίση τους για την επιρροή που άσκησαν ή άλλα κριτήρια που καθορίζουν τις επιλογές τους. Στα βιβλία αυτά μπορούσαν να περιλαμβάνονται τίτλοι πεζογραφίας, μυθιστορήματα ή διηγήματα, ποιητικές συλλογές (μεμονωμένες, συγκεντρωτικές ή άπαντα) και θεατρικά έργα.

 Τα 100 βιβλία που συγκέντρωσαν τις περισσότερες προτιμήσεις δημοσιεύονται κατά αλφαβητική σειρά, σύμφωνα με το επώνυμο των συγγραφέων, και όχι με βάση τις προτιμήσεις που συγκέντρωσαν, αφού στις προθέσεις της έρευνάς μας δεν είναι να θέσουμε συγγραφείς και βιβλία σε «ανταγωνισμό», αλλά «να καταδειχτούν προτιμήσεις, επιρροές, τάσεις, τροφοδοτώντας τη συζήτηση που αφορά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ελληνικής λογοτεχνίας.»

 Ο κατάλογος με τα 100 καλύτερα βιβλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας είναι ο εξής:

1	ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ	ΤΟ ΚΙΒΩΤΙΟ
2	ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ	ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
3	ΑΞΙΩΤΗ ΜΕΛΠΩ	ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΝΥΧΤΕΣ
4	ΘΑΝΑΣΗΣ  ΒΑΛΤΙΝΟΣ	Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΝΝΙΑ
5	ΘΑΝΑΣΗΣ  ΒΑΛΤΙΝΟΣ	ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '60
6	ΘΑΝΑΣΗΣ  ΒΑΛΤΙΝΟΣ	ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΡΔΟΠΑΤΗ
7	ΘΑΝΑΣΗΣ  ΒΑΛΤΙΝΟΣ	ΟΡΘΟΚΩΣΤΑ
8	ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ	ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ
9	ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ	ΤΟ ΦΥΛΛΟ. ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ. Τ' ΑΓΓΕΛΙΑΣΜΑ
10	ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ	ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ
11	ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ	ΤΟ ΝΟΥΜΕΝΟ 31328
12	ΓΕΩΡΓΙΟΣ Μ. ΒΙΖΥΗΝΟΣ	ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
13	ΓΕΩΡΓΙΟΣ Μ. ΒΙΖΥΗΝΟΣ	ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ
14	ΓΕΩΡΓΙΟΣ Μ. ΒΙΖΥΗΝΟΣ	ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ
15	ΡΕΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ	Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΙΣΜΑΗΛ ΦΕΡΙΚ ΠΑΣΑ
16	ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ	ΓΥΑΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ
17	ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ	ΑΜΟΡΓΟΣ
18	Ε.Χ. ΓΟΝΑΤΑΣ	Η ΚΡΥΠΤΗ
19	ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ	ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ
20	ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ	ΝΤΙΑΛΙΘ' ΙΜ ΧΡΙΣΤΑΚΗ
21	ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ	ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ
22	ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ	Η ΑΡΧΑΙΑ ΣΚΟΥΡΙΑ
23	ΣΤΡΑΤΗΣ ΔΟΥΚΑΣ	ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ
24	ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ	ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΔΩΝΕΣ
25	ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ	ΜΠΟΛΙΒΑΡ
26	ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ	ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
27	ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ	ΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΗΣ ΟΞΩΠΕΤΡΑΣ
28	ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ	ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1911-1996
29	ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ	ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
30	ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ	ΟΚΤΑΝΑ
31	ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ	ΕΝΔΟΧΩΡΑ
32	ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ	ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ
33	ΖΥΡΑΝΝΑ ΖΑΤΕΛΗ	ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΕΠΑΝΕΡΧΟΝΤΑΙ
34	ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΘΕΟΤΟΚΗΣ	Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ
35	ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ	ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ
36	ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ	Η ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΣ
37	Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ	ΑΠΑΝΤΑ
38	Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ	ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
39	ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ	ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ
40	ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ	ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ
41	ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ	Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ
42	ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ	Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ
43	ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ	ΩΔΑΙ
44	ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ	Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
45	Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ	Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ
46	Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ	ΓΙΟΥΓΚΕΡΜΑΝ
47	Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ	Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΛΙΑΠΚΙΝ
48	ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ	Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΑΙ Ο ΛΥΚΟΣ
49	ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ	Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ
50	ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ	ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ
51	ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ	ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ
52	ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ	ΝΗΠΕΝΘΗ
53	ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ	ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ
54	ΝΙΚΟΣ ΚΑΧΤΙΤΣΗΣ	Ο ΕΞΩΣΤΗΣ
55	ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ	ΑΝΤΙΠΟΙΗΣΙΣ ΑΡΧΗΣ
56	ΜΕΝΗΣ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑΣ	ΒΙΟΤΕΧΝΙΑ ΥΑΛΙΚΩΝ
57	ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ	ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ
58	ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΤΕΣΙΣ	Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ
59	ΜΙΧΑΗΛ ΜΗΤΣΑΚΗΣ	ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
60	ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΡΑΤΗΣ	ΤΟ ΠΛΑΤΥ ΠΟΤΑΜΙ
61	ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ	Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ
62	ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ	Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΑΤΙΑ
63	ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ	Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ
64	ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥ	ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ REMINGTON
65	ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ	Η ΦΟΝΙΣΣΑ
66	ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ	ΑΠΑΝΤΑ
67	ΝΙΚΟΣ-ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ	ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΕΡΣΗΣ
68	ΝΙΚΟΣ-ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ	Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ
69	ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ	EROICA
70	ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ	ΣΤΟΥ ΧΑΤΖΗΦΡΑΓΚΟΥ
71	ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ	ΛΕΜΟΝΟΔΑΣΟΣ
72	ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ	Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ
73	ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ	Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ
74	ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΗΣ	Η ΠΑΠΙΣΣΑ ΙΩΑΝΝΑ
75	ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ	ΤΟ ΛΑΘΟΣ
76	ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ	ΠΟΙΗΜΑΤΑ Α ΚΑΙ Β
77	ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ	ΠΟΙΗΜΑΤΑ
78	ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ	ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
79	ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ	ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ
80	ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ	ΣΤΡΟΦΗ
81	ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ	ΛΥΡΙΚΟΣ ΒΙΟΣ
82	ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ	ΝΕΚΡΟΔΕΙΠΝΟΣ
83	ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ	ΤΟ ΣΟΛΟ ΤΟΥ ΦΙΓΚΑΡΩ
84	ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ	ΤΟ ΘΕΙΟ ΤΡΑΓΙ
85	ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ	Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΣ
86	ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ	ΑΠΑΝΤΑ
87	ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ	ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ
88	ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ	ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ
89	ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΧΤΣΗΣ	ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ
90	ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ	ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
91	ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ	Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ
92	ΜΑΡΙΟΣ ΧΑΚΚΑΣ	Ο ΜΠΙΝΤΕΣ
93	ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣ	ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΜΑΣ ΠΟΛΗΣ
94	ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣ	ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΒΙΒΛΙΟ
95	ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ	Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
96	ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ	ΟΙ ΧΤΙΣΤΕΣ
97	ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ	Ο ΛΟΥΣΙΑΣ
98	ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΡΗΣΤΟΜΑΝΟΣ	Η ΚΕΡΕΝΙΑ ΚΟΥΚΛΑ
99	ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ	ΠΟΙΗΜΑΤΑ
100	ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΥΧΑΡΗΣ	ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ

(Δείτε όλα τα βιβλία στις εκδόσεις που συγκεντρώνουν την προτίμηση του αναγνωστικού κοινού)

Ορισμένα συμπεράσματα

H έρευνα αυτή ελπίζουμε ότι θα αποτελέσει το έναυσμα για γόνιμες συζητήσεις. Είναι πάντως η πρώτη φορά, εξ όσων γνωρίζουμε, που καταγράφονται σε τέτοιο εύρος οι επιλογές εν ζωή Ελλήνων συγγραφέων σε σχέση με την ίδια τους την παράδοση, τις επιρροές τους, τις αναγνωστικές προτιμήσεις τους.

Στο σύνολο των βιβλίων

Από μια πρώτη επεξεργασία των στοιχείων προκύπτουν ορισμένα απλά δεδομένα. Καταρχάς, ο συνολικός αριθμός των συγγραφέων που έχουν βιβλία τους στα πρώτα 100 είναι μόλις εξήντα έξι (66), κάτι που προφανώς οφείλεται στο γεγονός ότι αρκετοί έχουν περισσότερα του ενός βιβλία (έως τέσσερα, το πιο πολύ). Από αυτούς, οι σαράντα τρεις (43) είναι κατά μείζονα λόγο πεζογράφοι, οι εικοσιένα (21) κατά μείζονα λόγο ποιητές, ενώ μόνο δύο (2) εξ αυτών (Ιάκωβος Καμπανέλλης, Δημήτρης Δημητριάδης) είναι κατά μείζονα λόγο θεατρικοί συγγραφείς. Από το σύνολο των εξήντα έξι (66) λογοτεχνών, μόνον επτά (7) είναι γυναίκες, με τις τέσσερις (4) εξ αυτών (Γαλανάκη, Δημουλά, Δούκα, Ζατέλη) να βρίσκονται εν ζωή – κάτι που καταδεικνύει βεβαίως την σημαντική συμβολή των γυναικών συγγραφέων στην ελληνική λογοτεχνία από τη Μεταπολίτευση και στη συνέχεια (ο αριθμός των γυναικών είναι πολύ μεγαλύτερος στο σύνολο των βιβλίων που προτιμήθηκαν, αλλά αυτά θα τα δούμε σε επόμενη δημοσίευση)

Οι εν ζωή συγγραφείς

Ο αριθμός των εν ζωή συγγραφέων που περιλαμβάνονται στον κατάλογο των 100 βιβλίων παρέμεινε μεν χαμηλός (είναι δώδεκα (12) συγγραφείς), αλλά όχι ασήμαντος. Ο αριθμός των βιβλίων τους ανέρχεται στα δεκαπέντε (15), με τον Θανάση Βαλτινό να είναι ο μοναδικός που έχει περισσότερα του ενός (συνολικά τέσσερα βιβλία). Από το σύνολο των δώδεκα (12) εν ζωή συγγραφέων, οι οκτώ (8) είναι άντρες και οι τέσσερις (4) γυναίκες, ενώ αντίστοιχα οι οκτώ (8) από τους δώδεκα είναι κατά μείζονα λόγο πεζογράφοι (Βαλτινός, Βασιλικός, Γαλανάκη, Δημητρίου, Δούκα, Ζατέλη, Κουμανταρέας, Χουλιαράς), οι τρεις (3) είναι κατά μείζονα λόγο ποιητές (Γκανάς, Δημουλά, Χριστιανόπουλος), κι ένας (1) είναι κατά μείζονα λόγο θεατρικός συγγραφέας (Δημητριάδης) αλλά το βιβλίο στο οποίο οφείλει τη θέση του στους εξήντα έξι (66) είναι πεζογράφημα (Πεθαίνω σαν χώρα). Αν βέβαια στον κατάλογο των εν ζωή συγγραφέων προστεθούν κι εκείνοι που πέθαναν πολύ πρόσφατα (Μάτεσις, Καμπανέλλης) ή σχετικά πρόσφατα (Διδώ Σωτηρίου, Σαμαράκης, Χειμωνάς,), καθώς κι ο πρόωρα χαμένος Γιάννης Πάνου (55 χρόνων το 1998) τότε η σχετική εντύπωση ενισχύεται σημαντικά.

Οι «διακριτές περιπτώσεις»

Από τους εξήντα έξι (66) λογοτέχνες, τέσσερις (4) εξ αυτών (Βαλτινός, Ελύτης, Καζαντζάκης, Σεφέρης) εκπροσωπούνται με τέσσερα (4) διαφορετικά έργα τους, ενώ έξι (6) εξ αυτών (Βιζυηνός, Εμπειρίκος, Καραγάτσης, Καρυωτάκης, Πολίτης, Σολωμός) εκπροσωπούνται με τρία (3) διαφορετικά έργα τους (στα "έργα" συμπεριλαμβάνεται και η επιλογή των Απάντων, όπου υπάρχει). Συνεπώς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι δέκα (10) αυτοί συγγραφείς αναδεικνύονται ως «διακριτές περιπτώσεις» σε αυτή τη μεγάλη έρευνα. Εξ αυτών, μόνον ο Θανάσης Βαλτινός βρίσκεται στη ζωή.

Βέβαια, ο αριθμός των βιβλίων που έχει ένας συγγραφέας στα 100 καλύτερα είναι ένας μόνο από τους παράγοντες που φανερώνει τον βαθμό εκτίμησης που χαίρει  στη συνείδηση των 120 σύγχρονων συγγραφέων που κατέθεσαν τις προτιμήσεις τους. Ένας άλλος είναι, όπως είναι ευνόητο, το πλήθος των επιλογών που συγκέντρωσε, για ένα ή περισσότερα έργα του. Από αυτή την άποψη, μεγάλος «νικητής» αναδεικνύεται αναμφίβολα ο Κ.Π. Καβάφης, ο οποίος, κυρίως με τα Ποιήματα (το «σώμα» ποιημάτων που προέκρινε ο ίδιος, δηλαδή) και κατά πολύ λιγότερο με τα Άπαντα συγκέντρωσε με σημαντική διαφορά από τους υπόλοιπους τις περισσότερες προτιμήσεις. Ο μόνος που τον πλησιάζει –ο κατεξοχήν συγγραφέας του ενός βιβλίου της γραμματείας μας– είναι ο Άρης Αλεξάνδρου με το Κιβώτιο. Την τριάδα συμπληρώνει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης με τη Φόνισσα (ο οποίος βέβαια κατέχει συνολικά σημαντική θέση στον κατάλογο με τα 100, και μάλιστα με τα Άπαντά του)

Εκπλήξεις;

Ούτε η πρωτιά των Καβάφη, Αλεξάνδρου και Παπαδιαμάντη αποτέλεσε έκπληξη, ούτε η ισχυρή παρουσία του Θανάση Βαλτινού στα 100 καλύτερα βιβλία ήταν μη αναμενόμενη. Παρομοίως, έκπληξη δεν αποτέλεσε η ισχυρή παρουσία των δύο νομπελιστών, ούτε το ηχηρό παρών μεγεθών όπως οι Βιζυηνός, Σολωμός, Εμπειρίκος, Καρυωτάκης, Καζαντζάκης, Καραγάτσης κ.ά.

Από την άλλη, είδαμε στις επιλογές πολλών συγγραφέων να εγγράφονται βιβλία τα οποία έχουν μεν αναγνωριστεί από την Κριτική, στην εποχή τους διαβάστηκαν και συζητήθηκαν, δεν διαθέτουν όμως στις μέρες μας ισχυρό αποτύπωμα στη συνείδηση σημαντικής μερίδας του αναγνωστικού κοινού. Τέτοια βιβλία υπάρχουν αρκετά στα 100, όπως για παράδειγμα Το φύλλο – Το πηγάδι – Το αγγέλιασμα του Βασίλη Βασιλικού (για να ξεκινήσουμε από τους εν ζωή συγγραφείς), η Κρύπτη του Ε.Χ. Γονατά, ο Εξώστης του Νίκου Καχτίτση, το Πλατύ Ποτάμι του Γιάννη Μπεράτη, το Από το στόμα της παλιάς Remington του Γιάννη Πάνου, ο Πεθαμένος και η Ανάσταση του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, ο Νεκρόδειπνος του Τάκη Σινόπουλου, ο Μπιντές του Μάριου Χάκκα, οι Χτίστες του Γιώργου Χειμωνά, η Κερένια Κούκλα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου κ.ά.

Οι συγγραφείς που συμμετείχαν

Οι συγγραφείς που συμμετείχαν με τις επιλογές τους στην έρευνά μας είναι οι κάτωθι (με αλφαβητική σειρά):

Τατιάνα Αβέρωφ, Χρήστος Αγγελάκος, Δημήτρης Αθηνάκης, Κώστας Ακρίβος, Μαριγώ Αλεξοπούλου, Βασίλης Αμανατίδης, Κώστας Αρκουδέας, Χρήστος Αστερίου, Νάνος Βαλαωρίτης, Θανάσης Βαλτινός, Βασίλης Βασιλικός, Γιώργος Βέης, Νίκος Αδάμ Βουδούρης, Σπύρος Γιανναράς, Ηλίας Γκρης, Παναγιώτης Γούτας, Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Νίκος Δαββέτας, Λουκία Δέρβη, Άντζελα Δημητρακάκη, Αρχοντούλα Διαβάτη, Λένα Διβάνη, Φίλιππος Δρακονταειδής, Λίλυ Εξαρχοπούλου, Μαρία Ευσταθιάδη, Σταύρος Ζαφειρίου, Βασίλης Ζηλάκος, Κατερίνα Ηλιοπούλου, Αλέξανδρος Ίσαρης, Κώστας Καβανόζης, Αθηνά Κακούρη, Δημήτρης Καλοκύρης, Τασούλα Καραγεωργίου, Βασίλης Καραγιάννης, Αγγέλα Καστρινάκη, Κώστας Κατσουλάρης, Ηλίας Κεφαλάς, Γιάννης Κιουρτσάκης, Νένα Κοκκινάκη, Ζέφη Κόλια, Δήμητρα Κολλιάκου, Λίλα Κονομάρα, Μάνος Κοντολέων, Θωμάς Κοροβίνης, Αύγουστος Κορτώ, Θεώνη Κοτίνη, Μαρία Κουγιουμτζή, Ζέτα Κουντούρη, Μαρία Κούρση, Πέτρος Κουτσιαμπασάκος, Στάθης Κουτσούνης, Κώστας Κουτσουρέλης, Αχιλλέας Κυριακίδης, Γιώργος Λαμπράκος, Κώστας Λογαράς, Ηλίας Μαγκλίνης, Αργυρώ Μαντόγλου, Άρης Μαραγκόπουλος, Ελένη Μαρινάκη, Έλενα Μαρούτσου, Γιώργος Μητάς, Μάριος Μιχαηλίδης, Αμάντα Μιχαλοπούλου, Μιχάλης Μοδινός, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Γλυκερία Μπασδέκη, Βαγγέλης Μπέκας, Γιώργος Μπλάνας, Γιώργος Μπράμος, Σοφία Νικολαΐδου, Ηρώ Νικοπούλου, Δημήτρης Νόλλας, Γιώργος Ξενάριος, Νίκος Ξένιος, Γιάννης Παλαβός, Παυλίνα Παμπούδη, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Ευτυχία Παναγιώτου, Μάκης Πανώριος, Κάλλια Παπαδάκη, Χίλντα Παπαδημητρίου, Αριστέα Παπαλεξάνδρου, Ηλίας Παπαμόσχος, Νικήτας Παρίσης, Δημήτρης Πετσετίδης, Θοδωρής Ρακόπουλος, Ειρήνη Ρηνιώτη, Βασίλης Ρούβαλης, Αγγελική Σιδηρά, Ντίνος Σιώτης, Θωμάς Σκάσσης, Μαρία Σκιαδαρέση, Εύα Στάμου, Σταύρος Σταυρόπουλος, Δημήτρης Στεφανάκης, Αγγελική Στρατηγοπούλου, Άρης Σφακιανάκης, Δημήτρης Σωτάκης, Κλαίτη Σωτηριάδου, Βάσια Τζανακάρη, Σώτη Τριανταφύλλου, Νίκη Τρουλλινού, Θωμάς Τσαλαπάτης, Φωτεινή Τσαλίκογλου, Βασίλης Τσιαμπούσης, Μιχάλης Φακίνος, Ευγενία Φακίνου, Μαρία Φακίνου, Δημήτρης Φύσσας, Κυριάκος Χαραλαμπίδης, Κοσμάς Χαρμπαντίδης, Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης, Θανάσης Χατζόπουλος, Έλενα Χουζούρη, Γιώργος Χουλιάρας, Ελιάνα Χουρμουζιάδου, Γιώργος Χρονάς, Χρήστος Χωμενίδης, Γιώργος Ψάλτης. 

Από τους εκατόν είκοσι (120) συγγραφείς που συμμετείχαν στην έρευνά μας καταθέτοντας τις επιλογές τους οι εβδομήντα τέσσερις (74) είναι άντρες και οι σαράντα έξι (46) γυναίκες. Η σχετικά αυξημένη παρουσία των αντρών στο «δείγμα» μας δεν αρκεί βέβαια για να εξηγήσει την ισχνή παρουσία γυναικών συγγραφέων (μόλις 7 στους 66) στον κατάλογο με τα 100 βιβλία.

 (Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την Bookpress.gr 13/1/2014)

Διαβάστε περισσότερα