Μέσα σε τρία λεπτά ο Παφίλης λέει όσα χρειάζονται να ειπωθούν για τη Χρυσή Αυγή

Αν ήμουν στη Βουλή θα χειροκροτούσα όρθιος. 

Ο Θανάσης Παφίλης είναι ένας από τους λίγους βουλευτές του ΚΚΕ που διαχρονικά προσπαθεί να απευθυνθεί από το βήμα της Βουλής στον ελληνικό λαό και όχι απλώς στα μέλη του κόμματος του, γι' αυτό και αξίζει κανείς να τον παρακολουθεί. Σήμερα, όταν πήρε τον λόγο, θύμισε ποιους υποστήριζαν αυτοί οι...σούπερ φοβεροί πατριώτες τόσο κατά τη διάρκεια της Κατοχής όσο και κατά τη διάρκειας της Χούντας και έχει απόλυτο δίκιο. Αν το ΚΚΕ δεν εξακολουθούσε να παραμένει ένας φορέας μιας ολοκληρωτικής ιδεολογίας, θα μου ήταν ακόμα πιο εύκολο να αποθεώσω τον κ. Παφίλη.

Διαβάστε περισσότερα

Η ωκυτοκίνη δεσμός αγάπης ανθρώπων και σκύλων

Όταν κοιταζόμαστε με τα κατοικίδια μας παράγεται σε αυξημένες ποσότητες η ορμόνη

Η ωκυτοκίνη φαίνεται ότι είναι η κινητήριος δύναμη πίσω και από την αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και τον σκύλο

Ποιός δεν σκλαβώθηκε από τα μάτια κάποιου σκύλου κάποια στιγμή και ποιός δεν ένοιωσε πως κάτι ανάλογο νοιώθει και ο «καλύτερος φίλος» του ανθρώπου; Τώρα, μια νέα ιαπωνική επιστημονική έρευνα έρχεται για πρώτη φορά να εξηγήσει αυτή την ιδιόμορφη ιστορία αγάπης που «παίζεται» με τα μάτια.

Oταν ο άνθρωπος και ο σκύλος κοιτάζονται στα μάτια, πυροδοτείται η αυξημένη παραγωγή της ορμόνης ωκυτοκίνης και στους δύο, πράγμα που δημιουργεί έναν βιοχημικής φύσης συναισθηματικό δεσμό μεταξύ τους. Κάπως έτσι τα κατοικίδια ζώα και ιδίως οι σκύλοι γρήγορα γίνονται αναπόσπαστο μέλος μιας ανθρώπινης οικογένειας, ψυχή τε και σώματι.
Η μελέτη
Ερευνητές, με επικεφαλής τον ζωολόγο Τακεφούμι Κικουσούι, καθηγητή κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου Αζαμπού μελέτησαν στο εργαστήριο 30 ζεύγη ανθρώπων (ανδρών και γυναικών) και σκύλων (από διάφορες ράτσες) και μέτρησαν τα επίπεδα της ωκυτοκίνης πριν και μετά την 30λεπτη επαφή μεταξύ τους.
Η ανάλυση των ούρων τόσο των ανθρώπων, όσο και των σκύλων, έδειξε ότι η ωκυτοκίνη τους ακολουθούσε παράλληλη πορεία. Όσο ανέβαινε στους ανθρώπους, τόσο αύξανε στους σκύλους - και το αντίστροφο. Και όσο μεγάλωνε η ωκυτοκίνη στα δύο είδη, τόσο μεγαλύτερος ήταν ο χρόνος που οι σκύλοι (και ιδίως οι σκύλες) κοιτούσαν περισσότερο τα αφεντικά τους. Η ωκυτοκίνη αυξανόταν στους σκύλους κατά 130% περίπου, ενώ στα αφεντικά τους κατά 300%, όταν κοιτάζονταν για αρκετή ώρα στα μάτια.
Οι ερευνητές συμπέραναν ότι η δράση της ωκυτοκίνης -της ορμόνης της στοργής και της αγάπης- μπορεί να υπερβεί τα σύνορα των βιολογικών ειδών, τουλάχιστον μεταξύ ανθρώπων και σκύλων. Παρόμοια πειράματα με λύκους (από τους οποίους κάποτε προήλθαν οι σκύλοι) δεν έδειξαν ανάλογη επίδραση στην ωκυτοκίνη, ούτε των ανθρώπων  ούτε των λύκων, παρόλο που οι τελευταίοι είχαν ανατραφεί από ανθρώπους ήδη από τη στιγμή της γέννησής τους. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».
Η εξήγηση
Η ανακάλυψη μπορεί να εξηγήσει πώς ένα μέρος των λύκων εξημερώθηκε πριν από χιλιάδες χρόνια και έγινε σύντροφος του ανθρώπου, με τη βοήθεια του αρχαίου βιολογικού μηχανισμού της ωκυτοκίνης. Οι ερευνητές υποθέτουν ότι κάποια στιγμή μια ομάδα πιο φιλικών λύκων αλληλεπίδρασε με μια ομάδα ανθρώπων με τρόπο τέτοιο που υπήρξε μια αμοιβαία αύξηση της ωκυτοκίνης, κάτι που -μέσω ενός «ενάρετου κύκλου» ανατροφοδότησης- οδήγησε σε πιο στενό δεσμό μεταξύ τους κ.ο.κ.
Η ωκυτοκίνη, η οποία παράγεται στον υποθάλαμο του εγκεφάλου και εκκρίνεται από τη υπόφυση, επιτελεί ποικίλους ρόλους στους ανθρώπους και σε άλλα θηλαστικά. Βοηθά στην έναρξη του τοκετού, στη δημιουργία δεσμού ανάμεσα στη μητέρα και στο βρέφος στη διάρκεια του θηλασμού, στη μείωση του στρες, στην αρμονική συνεργασία των μελών μιας ομάδας, στην ενίσχυση του αλτρουισμού, στη σεξουαλική διέγερση κ.α.
Αλλοι επιστήμονες εμφανίστηκαν πάντως πιο επιφυλακτικοί και δήλωσαν ότι περιμένουν τα ευρήματα της μελέτης να επιβεβαιωθούν από μια άλλη μεγαλύτερη έρευνα.
Η λύσσα επιμένει
Από την άλλη, μια νέα επιστημονική μελέτη αποκαλύπτει πως σχεδόν 59.000 άνθρωποι κάθε χρόνο - 160 κάθε μέρα- πεθαίνουν από δάγκωμα λυσσασμένου σκύλου παγκοσμίως. Παρόλο που η λύσσα είναι ασθένεια που μπορεί να προληφθεί, παραμένει θανατηφόρα.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Κέιτι Χάμπσον του βρετανικού Πανεπιστημίου της Γλασκώβης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση «PLoS ONE», εκτιμούν ότι διεθνώς το οικονομικό κόστος λόγω της λύσσας φθάνει τα 8,6 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, κυρίως εξαιτίας των πρόωρων θανάτων, αλλά και των δαπανών για ανθρώπινα εμβόλια, της απώλειας εισοδήματος των θυμάτων κ.α.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος να κολλήσει κανείς λύσσα -και να πεθάνει από αυτήν- είναι στις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, ιδίως στην υποσαχάρεια Αφρική, ενώ σε απόλυτους αριθμούς η Ινδία έχει τα περισσότερα θανατηφόρα κρούσματα παγκοσμίως. Σχεδόν σε όλες τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας ο εμβολιασμός των σκύλων κατά της λύσσας (το βασικό «όπλο» πρόληψης) είναι ανεπαρκής.

Διαβάστε περισσότερα

Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς… λιαζόμαστε

    Η πολιτική της ΕΕ είναι εγκληματική. Η πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι αδιέξοδη. Η Ελλάδα ήταν και παραμένει μια «αποθήκη ψυχών» που ζουν σε άθλιες συνθήκες. Πάνω στο μέγα πρόβλημα του μεταναστευτικού παίζεται ένα πινγκ – πονγκ μεταξύ των φορέων του μισανθρωπισμού, από την μια, με τους φορείς ενός ακτιβισμού της πλάκας, από την άλλη. Ακόμα και σε αυτό το ζήτημα, αντί της λήψης άμεσων μέτρων - ανθρώπινων για τους πρόσφυγες, δρακόντειων για τα κυκλώματα, προστατευτικών για το αίσθημα ασφάλειας – επιλέγεται η πεπατημένη της επικοινωνιακής φούσκας. Τουτέστιν: Οι μετανάστες κάθονται στις πλατείες και… «λιάζονται».

***

    Η πολιτική που επιτρέπει στο μεγάλο κεφάλαιο να λυμαίνεται τον δημόσιο πλούτο από τις Σκουριές μέχρι τη Γαύδο, επιτρέπει ταυτόχρονα στους εργολάβους να χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους και να τους «βάζουν» στο όνομα της δουλειάς και του μεροκάματου να διαδηλώνουν – στην ουσία – για τα συμφέροντα του αφεντικού.  Αλλά ή θα διατηρηθεί η νομιμότητα που επιτρέπει σε εργολάβους να διαφεντεύουν, ή θα οικοδομηθεί άλλη νομιμότητα. Τέτοια που θα σέβεται τους ανθρώπους του μόχθου. Τη ζωή τους. Την υγεία τους. Τον τόπο τους. Και θα εξασφαλίζει το μεροκάματο θέτοντας την αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου στην υπηρεσία των αναγκών όλης της κοινωνίας και όχι των χρυσοκάνθαρων εκμεταλλευτών της. Τι υποτίθεται ότι δεν καταλαβαίνει η κυβέρνηση ώστε να κωλυσιεργεί; Τουτέστιν: «Για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή»… 

***

    Η κυβέρνηση θα έβαζε τέλος στα Μνημόνια. Στην πορεία έγινε «καλό» το 70% του Μνημονίου. Οι δανειακές συμβάσεις με τα αγγλικά τους δίκαια έγιναν «γέφυρα». Το δεν θέλουμε άλλα δάνεια έγιναν «δώστε μας τις δόσεις» των δανείων. Το «πρώτα μισθοί και συντάξεις» συνοδεύτηκε από το θα πληρώνουμε στο «διηνεκές» το χρέος. Το δεν διαπραγματευόμαστε την εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης έγινε «αναστέλλουμε» το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Το «η Ευρώπη που αλλάζει» έγινε «η Ευρώπη που εκβιάζει». Τουτέστιν: Η διαπραγμάτευση (που δεν ξέρουμε αν ξέρουν τι περιλαμβάνει ακόμα κι αυτοί που συμμετέχουν σε αυτήν) συνεχίζεται.Ομοίως και τα σενάρια «ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει». Βεβαίως υπάρχει και κάτι σταθερό: «Η θέση της (σσ: ηλιόλουστης) Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται»…

***

    Μετά την επικύρωση της απόφασης της προηγούμενης κυβέρνησης για καταβολή 500 εκατομμυρίων στους Αμερικάνους στο πλαίσιο των στρατιωτικών μας σχέσεων μαζί τους, είχαμε και την ανακοίνωση για ενίσχυση των στρατιωτικών μας σχέσεων και με τους Ρώσους, από τους οποίους θα πάρουμε κάτι ανταλλακτικά για κείνους τους - από την εποχή Σημίτη – σκουριασμένους S300. Αλήθεια τι το «πολυδιάστατο» εμπεριέχεται σε μια πολιτική που – συνεχίζει – να ταΐζει βιομηχανίες όπλων όταν στο μεταξύ εκατοντάδες εκατομμύρια από Ταμεία, περιφέρειες και ΔΕΚΟ δεσμεύονται για να πληρώνονται τοκογλυφικά στο ΔΝΤ; Τουτέστιν: «Με τον Ήλιο τα βάζω με τον Ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;»… 

***

    Ο κ.Πανούσης αρμόδιος υπουργός, καλεί τον πρωθυπουργό να δώσει λύση στα θέματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων του υπουργείου του. Ο πρωθυπουργός από την πλευρά του παρακολουθεί τον υπουργό του να τον καλεί να δώσει λύση στα θέματα του υπουργείου στο οποίο ο πρωθυπουργός διόρισε τον κ.Πανούση για να δώσει εκείνος λύση. Τουτέστιν: «Ένας αητός καθότανε στον Ήλιο και λιαζότανε»… 

***

    Ο κ.Βαρουφάκης πάει στις ΗΠΑ και βγάζει ανακοίνωση του τύπου "πάω για διαβουλεύσεις με τον Ομπάμα". Βγαίνει ο Λευκός Οίκος, τον διαψεύδει και λέει – σε απλά ελληνικά – ότι αν θέλει ο κ.Βαρουφάκης να ρίχνει νερό στο μύλο του ναρκισσισμού του να περιορίζεται σε φωτογραφήσεις τύπου «Παρί Ματς». Τουτέστιν: Το ανέκδοτο με το λαγό που λιαζότανε και έλεγε φανταστικές ιστορίες για το λιοντάρι, το θυμάστε;

***

    Στη Βουλή όταν η κυρία Κωνσταντοπούλου δεν αδικεί τον εαυτό της  επιδιδόμενη σε κινήσεις που εμπεριέχουν το στοιχείο του προσωπικού σόου, βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας της αφιερώνουν… ποιηματάκια που σε ένα ρεσιτάλ ασυναγώνιστης βλακείας επιχειρούν να τα απαγγείλουν κιόλας από βουλευτικών εδράνων. Τουτέστιν: «Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ΄τον Ήλιο ξεξασπρότερη»…

***

    Α, ναι: Σε μερίδα των ΜΜΕ ποτέ δεν έπαψε να ανθεί η δημοσιογραφία της σαχλαμάρας, του πολιτικού κατιναριού, του φτηνού εντυπωσιασμού, της κατασκευής «ειδήσεων» και της αναγωγής του τίποτα σε «κάτι». Αφού, λοιπόν, τα λύσαμε όλα τα υπόλοιπα, πάρτε και μια γερή τζούρα από… αποκαλυπτικά ρεπορτάζ - με ηχητική υπόκρουση «να μπορούσα στα σύννεφα να είχα και εγώ βενζινάδικο» -  για το αν έσκασε το λάστιχο της προέδρου της Βουλής κι αν το βουλκανιζατέρ είχε ή δεν είχε γρύλο. Τουτέστιν και κατόπιν όλων αυτών, ο ποιητής μας στέλνει τα χαιρετίσματά του: «Κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ’ αχαμνά του»…   

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Τα κόκκινα στρινγκ του Βαρουφάκη

Παίρνουν τα «μέτρα» της κάσας της Ελλάδας φίλοι, γνωστοί και ξένοι

Μαρία Τσολακίδη

Oι κόκκινες γραμμές της ελληνικής κυβέρνησης, όσο σφίγγει ο κλοιός των δανειστών-θεσμών εναντίον της Ελλάδας, ξεθωριάζουν. Όπισθεν ολοταχώς έκανε από την Ουάσιγκτον όπου συμμετείχε στο συνέδριο του Ινστιτούτο Brookings, ο κ. Βαρουφάκης. Μη μπορώντας να υπερασπιστεί τις «κόκκινες γραμμές» που μόνο λεκτικώς χάραξε η κυβέρνηση στους Θεσμούς, έβαλε τόσο νερό στο κρασί της, που δεν έμεινε ίχνος γεύσης κρασιού. Η μεγαλύτερη υποχώρηση στις απαιτήσεις των εταίρων-δανειστών έγινε για τις αποκρατικοποίησεις. Ο κ. Βαρουφάκης δημοσιοποίησε από την αμερικανική πρωτεύουσα ότι η Ελλάδα τελικώς «ξεπουλάει» την δημόσια περιουσία της για να πάρει δανεικά.

Έτοιμοι να ξεπουλήσουν τα πάντα

Από την πολυθρόνα του ομιλητή στο συνέδριο του Brookings ο Έλληνας πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι διατιθεμένη να δεχθεί να κάνει αποκρατικοποιήσεις χωρίς να ζητά υψηλό τίμημα για την πώλησή της δημόσιας περιουσίας. Παραδεχόμενος ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κινήσει το καράβι της ανάπτυξης μόνης της,  ως μόνο όρο για την ξεπουλημένη ελληνική περιουσία απαιτεί ένα μίνιμουμ παραγωγικών επενδύσεων, διότι κατά τον κύριο Βαρουφάκη η τόνωση της ανάπτυξης και παραγωγής της χώρας μπορεί να στηριχθεί μόνο σε ξένους επενδυτές.

Όσον αφορά την περίπτωση εξόδου της Ελλάδα από το ευρώ, ο κύριος Βαρουφάκης είπε ότι όποιος νομίζει ότι ξέρει τις επιπτώσεις ενός Grexit ψεύδεται. Ήταν ένα «καρφί» στις δηλώσεις Σόιμπλε που είχαν προηγηθεί μία ημέρα, ο οποίος είχε διαβεβαιώσει ότι σύμφωνα με τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές ένα Grexit δεν θα μόλυνε την υπόλοιπη Ευρωζώνη.

 

Ετοιμάζουν το νέο Μνημόνιο

Αυτό όμως που έκανε εντύπωση από την ομιλία του Έλληνα υπουργού Οικονομικών ήταν ότι για πρώτη φορά μετά από 3 μήνες διακυβέρνησης η απαγορευτική λέξη «Μνημόνιο» βγήκε από το στόμα του. «Θα δεχόμουν κάθε όρο αν είχε νόημα. Θα δεχόμουνα ακόμα και ένα Μνημόνιο αν ερχόταν από οπουδήποτε αλλά να παρείχε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Το πρόβλημα με τους όρους που θέτουν είναι ότι τους δεχτήκαμε στο παρελθόν και οδήγησαν στην καταστροφή«, είπε ο κ. Βαρουφάκης.

Με πολύ μεγάλη ευκολία ο κ. Βαρουφάκης δέχεται να βάλει την υπογραφή του κάνοντας την Ελλάδα να συνεχίσει να είναι αποικία αρκεί να έχει τους όρους που θα χωράει η οικονομική του φιλοσοφία. Ο ίδιος λίγα λεπτά νωρίτερα περιγράφοντας τα προηγούμενα Μνημόνια είχε πει ότι «η Ελλάδα «μεταφέρθηκε» από μία περίοδο «κερδοσκοπικής» ανάπτυξης σε μία περίοδο απόλυτα καταστροφικής λιτότητας«. Πώς είναι δυνατόν να υπογραφεί ένα νέο Μνημόνιο με τους Θεσμούς-Δανειστές ώστε οι όροι να μην είναι τέτοιοι που να συμφέρουν μόνο τους δανειστές με όποιο οικονομο-κοινωνικό αντίτιμο θα έχει για τον ελληνικό λαό, αυτό το γνωρίζει μόνο ο κ. Βαρουφάκης και οι θεωρίες του.

200 δις θα φορτώσουν στην Ελλάδα

Σε αυτή την καθόλου τυχαία συνύπαρξη Αμερικανών και Ευρωπαίων στην Ουάσιγκτον τα τελευταία 24ωρα την παράσταση για άλλη μια φορά έκλεψε η Γερμανία. Με έναν Σόιμπλε ο οποίος περιπαίζει ειρωνικά την ελληνική κυβέρνηση εφόσον γνωρίζει ότι την κρατά από το ευαίσθητο σημείο της, την ρευστότητα. «Η Ελλάδα θα έχει προβλήματα για να βρει πιστωτές εκτός της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αν βρουν χρήματα οι Έλληνες είναι ευπρόσδεκτοι να τα πάρουν. Οι Ευρωπαίοι είπαν ΟΚ, είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε (να δανείζουμε χρήματα) έως το 2020… Αν βρείτε χρήματα απ’ αλλού, από το Πεκίνο, είτε τη Μόσχα, την Ουάσιγκτον ή τη… Νέα Υόρκη, να δανειστείτε. Θα χαρούμε… Αλλά είναι δύσκολο να βρείτε κάποιον που θα σας δανείζει ποσά ύψους 200 δισεκ. ευρώ «.

Από αυτή την εκνευριστική δήλωση για τον ελληνικό λαό πρέπει να κρατήσουμε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι η Ελλάδα με οποιαδήποτε κυβέρνηση θα πρέπει να δανείζεται συνεχώς de facto. Το δεύτερο είναι ότι το ποσό που ανέφερε ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. Ακόμα 200 δις σχεδιάζουν να χρεώσουν την Ελλάδα φίλοι, εταίροι, δανειστές και Θεσμοί και αυτό σημαίνει ότι δεν έχει σημασία από πού θα τα πάρουμε αλλά ποιος τελικά θα τα ξεχρεώσει. Το ύψος του ποσού προμηνύει ότι όχι μόνο θα υπογραφεί ένα Μνημόνιο αλλά θα ακολουθήσουν τόσα όσα για να καλυφθεί το ποσό που θέλουν οι αποικιοκράτες να τζογάρουν με σίγουρο κέρδος στην ρουλέτα με το όνομα Ελλάδα.

Θα μας «βοηθήσουν» και εξωτερικές δυνάμεις

Όσο για την συνάντηση «εκτός πρωτοκόλλου» Ομπάμα-Βαρουφάκη στον Λευκό Οίκο ανέβασε μόνο την δημοφιλία του υπουργού της ελληνικής κυβέρνησης και όχι την αξιοπρέπεια της Ελλάδας. Ως φτωχός συγγενής η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από έναν πολιτικό της «αριστερής» κυβέρνησης ο οποίος μετά την 12λεπτη «τυχαία» συνάντηση δήλωσε: «ο Πρόεδρος σταμάτησε να μας μιλήσει για να μας συμπαρασταθεί, θέλησε να δηλώσει την έμπρακτη και την ψυχολογική του συμπαράσταση στο έργο μας. Αυτό είναι ξεκάθαρο, δεν ήρθε να μας κουνήσει το δάχτυλο, να μας πει τι να κάνουμε«.
Η συμπαράσταση του προέδρου της Αμερικής προς την Ελλάδα είναι ακριβώς αυτή που λίγο αργότερα περιέγραψε περιχαρής ο ίδιος κ. Βαρουφάκης στους δημοσιογράφους: «Όλοι πρέπει να δείξουμε ευελιξία. Πρέπει να είμαστε απολύτως προσηλωμένοι στο στόχο μας και απολύτως ενταγμένοι στην διαδικασία στην οποία συμμετέχουμε με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ. Και οι εξωτερικές δυνάμεις καλό είναι να βοηθήσουν».  

Διαβάστε περισσότερα

Σάκο – Βαντσέτι: “Είχαν κόκκινες δραστηριότητες”…

Ήταν 15 Απρίλη του 1920, χτες συμπληρώθηκαν 95 χρόνια. Στη χώρα της «ελευθερίας», στις ΗΠΑ, συλλαμβάνονται δύο από τους γνωστότερους ηγέτες του εργατικού κινήματος, οι Ιταλοί εργάτες Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι.
    Το «έγκλημά» τους ήταν ότι πρωτοστάτησαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου και ήσαν πρωτοπόροι οργανωτές των εργατικών συνδικάτων. Η υπόθεσή τους έμελλε να καταγραφεί στα παγκόσμια χρονικά ως υπόδειγμα για το πώς δουλεύουν τα εργαστήρια κατασκευής προβοκατσιών και εγκλήματος.
    Ας τα πάρουμε από την αρχή:
    Η επίσημη κατηγορία που απαγγέλθηκε στους Σάκο και Βαντσέτι δεν είχε φυσικά καμιά σχέση με τις συνδικαλιστικές και τις πολιτικές τους δραστηριότητες. Κατηγορήθηκαν πως δήθεν πήραν μέρος σε ένοπλη ληστεία μιας χρηματαποστολής, που μετέφερε χρήματα για μισθούς στο Σάουθ Μπράιντρι. Κατά τη διάρκεια της ληστείας δολοφονήθηκαν ένας φρουρός της χρηματαποστολής και ο ταμίας της επιχείρησης. Το «αποδεικτικό» στοιχείο, το οποίο η αστυνομία χρησιμοποίησε για να ενοχοποιήσει τους δύο εργάτες, ήταν ένα πιστόλι, που είχε υπό την κατοχή του ο Νικόλα Σάκο, κατά τη στιγμή της σύλληψής του.
    Σημείωση: Η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ δεν απαγορευόταν και το να έχει κανείς στ6ην κατοχή του πιστόλι κάθε άλλο παρά ασυνήθιστο ήταν…
    Ο πραγματικός λόγος της σύλληψης των δυο εργατών δεν ήταν άλλος από το γεγονός ότι είχαν «είχαν κόκκινες δραστηριότητες και έπρεπε να πεθάνουν»! Αυτό ήταν το σκεπτικό της θανατικής απόφασης με το οποίο οι Σάκο – Βαντσέτι οδηγήθηκαν στην εκτέλεση.

    Ο πραγματικός λόγος αυτής της πολιτικής δολοφονίας ήταν ότι η αστική τάξη των ΗΠΑ και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι έπρεπε να στείλουν ένα μήνυμα παραδειγματισμού. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που οι επαναστατικές εξελίξεις σ' ολόκληρο τον κόσμο, σε συνδυασμό με την ορμητική ανάπτυξη του εργατικού κινήματος μέσα στις ΗΠΑ, προκαλούν πανικό στη κυρίαρχη αμερικανική ελίτ.
    Το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο πρωταγωνιστεί σε έκρηξη του αντισοβιετισμού και του αντικομμουνισμού που αγγίζουν τα όρια της υστερίας. Κάθε συγκέντρωση που υψώνεται κόκκινη σημαία θεωρείται έγκλημα. Αρκεί να φορέσει κανείς κόκκινη γραβάτα ή μαντήλι για να θεωρηθεί ύποπτος… Το αντεργατικό πογκρόμ διώξεων έχει ως συνέπεια χιλιάδες κομμουνιστές και προοδευτικοί πολίτες να ξυλοκοπούνται και να φυλακίζονται.
     Ταυτόχρονα αναπτύσσεται ένα κύμα  προπαγάνδας κατά των νεοφερμένων μεταναστών. Η αστυνομία και οι υπηρεσίες ασφαλείας βλέπουν στους μετανάστες από τις ευρωπαϊκές χώρες τους κύριους υπεύθυνους για τη ραγδαία διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών στην αμερικανική εργατική τάξη.  Οι ιθύνοντες κύκλοι των ΗΠΑ αντιλαμβάνονται ότι οι μετανάστες είναι το «εύκολο θύμα». Τους αποδίδουν όχι μόνο τις «ανατρεπτικές ενέργειες» όπως ονόμαζαν τις απεργίες, αλλά τους αξιοποιούν και για να στρέψουν τους άλλους εργαζόμενους εναντίον των μεταναστών. Ίδιο πάντα το «επιχείρημα»: Αυτοί ευθύνονταν, τάχα, οι μετανάστες, για την ανεργία και την οικονομική κρίση που έπληττε αυτήν την περίοδο τις ΗΠΑ…
    Σε αυτό το κλίμα είναι που στήνεται η υπόθεση Σάκο – Βαντσέτι. Η δικαστική διαδικασία που ακολουθείται είναι μια ασύλληπτη φάρσα. Οι «αυτόπτες μάρτυρες» που προσέρχονται είναι εμφανώς «κατασκευασμένοι» από την αστυνομία. Αν και κανένας τους δεν ήταν παρών την ώρα της ληστείας, εντούτοις όλοι τους «αναγνωρίζουν» τους κατηγορούμενους ως δράστες…
    Από την αρχή κιόλας της δίκης αποκαλύπτεται ότι ένας από τους βασικούς μάρτυρες κατηγορίας είναι εγκληματίας του ποινικού δικαίου που σε συνεννόηση με τον εισαγγελέα δέχεται να ψευδομαρτυρήσει με αντάλλαγμα την αποφυλάκισή του. Κατά τη διάρκεια της δίκης αποκαλύπτεται, επίσης, ότι ο διορισμένος από το δικαστήριο διερμηνέας παραποιεί συστηματικά τα λεγόμενα των δύο κατηγορουμένων, καθώς οι Σάκο και Βαντσέτι δεν ξέρουν καλά αγγλικά.
    Μετά την κατάρριψη όλων των κατηγοριών το μόνο που απομένει είναι να εμφανιστεί ότι το όπλο με το οποίο έγιναν η ληστεία και οι φόνοι είναι του Σάκο. Την μεθόδευση αποκάλυψε αργότερα ο διευθυντής της αστυνομίας της Μασαχουσέτης, κάπτεν Πρόκτορ, ο οποίος κατέθεσε ως εμπειρογνώμων όπλων στη δίκη. Όπως αργότερα ομολόγησε: «Συμφωνήσαμε με τον εισαγγελέα να πω ότι οι σφαίρες που βρέθηκαν στον τόπο της ληστείας προέρχονται κατά πάσα πιθανότητα από το πιστόλι του Νικόλα Σάκο (…)».
    Αυτό φτάνει για να κηρυχτούν οι δύο εργατικοί ηγέτες ένοχοι. Όμως ο δικαστής Θέιχερ, στο «αιτιολογικό» της απόφασης στην πρώτη δίκη του Βαντσέτι, απευθυνόμενους στους ενόρκους είχε αναφερθεί στους πραγματικούς λόγους της καταδίκης, μιλώντας χωρίς περιστροφές: «Ίσως – είχε πει - αυτός ο άντρας να μην έπραξε το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται. Είναι όμως ηθικά ένοχος γιατί αποτελεί εχθρό των υπαρχόντων θεσμών της χώρας»…

    Ο αγώνας για την αναθεώρηση της θανατικής απόφασης διαρκεί έξι χρόνια. Εργατικές διαδηλώσεις και επιφανείς προσωπικότητες απ' όλο τον κόσμο στέκουν στο πλευρό των αθώων καταδικασθέντων. Μέχρι που η σκευωρία καταπίπτει ολοκληρωτικά: Τον Νοέμβρη του 1925 ο φυλακισμένος για σειρά εγκλημάτων Τσελεστίνο Μαντέιρος στέλνει ένα σημείωμα από τη φυλακή στη διοίκηση της αστυνομίας και στο δικαστήριο της Μασαχουσέτης, όπου γράφει: «Ομολογώ ότι πήρα μέρος στο έγκλημα του Σάουθ Μπράιντρι και ότι οι Σάκο και Βαντσέτι δεν συμμετείχαν».
    Οι μάσκες πέφτουν. Παρά την ομολογία οι αρχές της Μασαχουσέτης και της Ουάσιγκτον απορρίπτουν το αίτημα για επανάληψη της δίκης. Η απόφαση είχε ληφθεί: Η εκτέλεση θα γίνει και θα γίνει για παραδειγματισμό όλων των εργατών. Οι Σάκο και Βαντσέτι θα εκτελεστούν για να ενοχοποιηθούν όλοι οι εργάτες που σηκώνουν κεφάλι. Θα εκτελεστούν για να ενοχοποιηθούν στο πρόσωπό τους όλοι οι νεοφερμένοι μετανάστες.
    Η τελική πράξη του εγκλήματος εκτυλίσσεται στις 23 Αυγούστου 1927. Οι δύο αγωνιστές του αμερικανικού και του διεθνούς εργατικού κινήματος, ο Νικόλα Σάκο και ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι, οδηγήθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα. Δολοφονήθηκαν γιατί πίστευαν και έλεγαν ότι «η ταξική συνείδηση δεν είναι μια φράση - επινόηση των προπαγανδιστών, αλλά μια αληθινή, ζωτική δύναμη και πως όποιοι νιώθουν τη σημασία της παύουν να είναι υποζύγια και μετατρέπονται σε ανθρώπινες υπάρξεις».
    Καθ' όλη τη διάρκεια της δίκης αλλά και της εξάχρονης φυλάκισής τους αντιμετώπισαν τη σκευωρία με ψηλά το κεφάλι. Εν αναμονή του θανάτου, τέσσερεις μήνες πριν από την εκτέλεση, ο Βαντσέτι, λάτρης του Πουτσίνι και του Δάντη, γράφει: «Αυτή η τελευταία αγωνία ήταν ο θρίαμβός μας. Τα λόγια μας, η ζωή μας, τα βάσανά μας, δεν είναι τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού τεχνίτη παπουτσιών κι ενός φτωχού υπαίθριου πωλητή ψαριών, τα πάντα!».
    Πενήντα χρόνια αργότερα από την δολοφονία, μόλις το 1977, ο κυβερνήτης της πολιτείας της Μασαχουσέτης, ο Μάικλ Δουκάκης, αναγνώρισε αυτό που ήξερε όλη η ανθρωπότητα: Επιβεβαίωσε ότι ο Σάκο και ο Βαντσέτι «ήταν αθώοι». Πενήντα χρόνια αργότερα…

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Με δήθεν ρήξεις δεν βάφονται αυγά

Ο Σόιμπλε έκοψε τα «ουάου» στην Ελλάδα ενώ τα ταμεία της χώρας αδειάζουν σε δύο εβδομάδες

Μαρία Τσολακίδη

Ένα αλαλούμ επικρατεί μεταξύ Ε.Ε και ελληνικής κυβέρνησης για την αμφιλεγόμενη συμφωνία στο Γιουρογκρούπ στις 24 Απριλίου. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, κ. Σόιμπλε, επέλεξε να κάνει μία κίνηση ματ στην ελληνική πλευρά μιλώντας απαξιωτικά για την Ελλάδα μέσα στην Ουάσιγκτον.
Μάλιστα το συμβάν έγινε κατά την διάρκεια του συνεδρίου του Ινστιτούτου Brookings για το οποίο έγινε μεγάλος ντόρος ότι σε αυτό θα μιλήσει και ο κύριος Βαρουφάκης.  «Η Ελλάδα είναι πηγάδι χωρίς πάτο αφού έχει πάψει να είναι ανταγωνιστική«, είπε ο Γερμανός υπουργός κλείνοντας το θέμα του επικείμενου Γιουρογκρούπ πριν ακόμα αυτό ξεκινήσει. Πριν ανέβει στο βήμα ο κύριος Βαφουφάκης, ήδη ο κύριος Σόιμπλε έχει απλώσει παντού αγκάθια ακόμα και σε ένα Ινστιτούτο για το οποίο ο Σύριζα κόπτεται ότι είναι καλός φίλος του Έλληνα υπουργού.

Χρεοκοπία; Ε,και;

Ο κ. Σόιμπλε είναι βέβαιος ότι κανείς δεν περιμένει καμία λύση για την Ελλάδα στις 24 Απριλίου. Αυτό όμως που έμεινε από την όλη ομιλία του στο Ινστιτούτο Brookings  είναι ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν έχουν καμία πλέον ανησυχία για μία χρεοκοπία της Ελλάδα και για μία πιθανή έξοδό της από την ευρωζώνη. «Αν κοιτάξετε την Ελλάδα δεν αποτελεί σημαντικό μέρος της οικονομίας της ευρωζώνης ως σύνολο. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες των χρηματοπιστωτικών αγορών μας λένε ότι οι αγορές έχουν ήδη προεξοφλήσει το οτιδήποτε θα συμβεί. Δεν μπορείτε να δείτε καμία μόλυνση«, είπε ο Γερμανός υπουργός.

Σύμφωνα με το Reuters, που επικαλείται πηγή της Ε.Ε, κανείς από τους αξιωματούχους της Ένωσης δεν περιμένει να βρεθεί λύση για την Ελλάδα μέσα στον Απρίλιο. Αντιθέτως, ακόμα γίνονται διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών οι οποίες θα συνεχιστούν με αργό ρυθμό και μετά από αξιολογήσεις των μεταρρυθμιστικών μέτρων μιας νέας λίστας. «Όταν υπάρξει η συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο, στη συνέχεια θα πρέπει να υπάρξει η εφαρμογή. Η Ελλάδα θα πρέπει να συμφωνήσει τους νόμους και σε κάποια στιγμή οι θεσμοί θα διενεργήσουν μια αξιολόγηση της υλοποίησης και μόνο σε αυτή τη βάση θα μπορεί να καταβληθεί η βοήθεια. Εάν κανείς έχει την εντύπωση ότι η βοήθεια μπορεί να καταβληθεί τον Απρίλιο, νομίζω ότι αυτό είναι λάθος«, δήλωσε πηγή της Ε.Ε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο.

Τα παιδία παίζει

Μετά από όλα τα αρνητικά μηνύματα από την Ε.Ε, η ελληνική κυβέρνηση συζητάει για να συζητάει. Ο υπουργός Τσακαλώτος αποδίδει τα απανωτά λάθη της κυβέρνησης στην απειρία της κυβέρνησης ενώ ο σκιώδης πρωθυπουργός, Αλέκος Φλαμπουράρης, πρότεινε δημοψήφισμα πετώντας την καυτή πατάτα της πιθανής χρεοκοπία της χώρα στον ελληνικό λαό. Από την πλευρά του ο κ. Λαφαζάνης αντιμετωπίζει την κρίσιμη κατάσταση ρευστού της χώρας ως αστείο λέγοντας ότι  «δεν θα είναι και το τέλος του κόσμου αν δεν υπάρξει συμφωνία στις 24 Απριλίου«.

Τέλος τα δίφραγκα

Σίγουρα δεν θα είναι το τέλος του κόσμου αλλά σύμφωνα με τον πρόεδρο της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς στις αρχές Μαΐου δεν θα υπάρχει ρευστό στην Ελλάδα για να καλύψει τόσο τις εξωτερικές όσο και τις εσωτερικές της υποχρεώσεις. «Σε δύο εβδομάδες αδειάζουν τα ταμειακά διαθέσιμα«, είπε ο κύριος Κώστας Μποτόπουλος στο γαλλικό ραδιόφωνο Europe 1. Ο κύριος Μποτόπουλος αναφέρθηκε σε ένα «ατύχημα» που μπορεί να συμβεί. Την λέξη «ατύχημα» έχει χρησιμοποιήσει ο κ. Σόιμπλε πολλές φορές κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων της Ε.Ε με την Ελλάδα το τελευταίο δίμηνο. «Ατύχημα» ή προμελετημένη κίνηση το αποτέλεσμα θα είναι οδυνηρό για τον ελληνικό λαό ακόμα κι αν σύμφωνα με τον κ. Λαφαζάνη δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου.

Διαβάστε περισσότερα

Πιέρ Πάολο Παζολίνι: Ο καταναλωτισμός είναι φασισμός χειρότερος από τον κλασικό

Στις 30 Οκτωβρίου του 1975, τρεις μέρες πριν την δολοφονία του, ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι παραχώρησε συνέντευξη τύπου στη Στοκχόλμη, όπου είχε μεταβεί για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία Σαλό ή οι 120 ημέρες στα Σόδομα. Το αιφνίδιο γεγονός του θανάτου του ματαίωσε τη ραδιοφωνική αναμετάδοσή της, με αποτέλεσμα το αρχείο να παραπέσει για χρόνια. Τελικά η συνέντευξη –εκτενή αποσπάσματα της οποίας παραθέτουμε εδώ– ήρθε στο φως της δημοσιότητας το 2011. Επανεμφανίστηκε τότε, για άλλη μια φορά, η ρηξικέλευθη, ανυποχώρητα κριτική και στοχαστική, ενίοτε απελπισμένη, αλλά πάντοτε μαχητική φωνή του Παζολίνι.
Η πλήρης επικράτηση του καταναλωτισμού, η συνεπακόλουθη πολιτισμική ομογενοποίηση και ισοπέδωση, ο ολοένα πιο ασφυκτικός έλεγχος της ίδιας της ζωής από την ανεξέλεγκτη, σχεδόν άναρχη δύναμη της εξουσίας, η χειραγώγηση των σωμάτων μέσω της βιοπολιτικής είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που ο Παζολίνι έθιξε στο πλαίσιο αυτής της συνέντευξης. Σαράντα χρόνια μετά, η σκέψη του όχι μόνο επιβεβαιώνεται πολλαπλώς, αλλά συνεχίζει να φωτίζει το κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό παρόν και τις συντελεσμένες συμφορές, που επέφερε η παρούσα τάξη πραγμάτων.
Ακολουθεί λοιπόν η φωνή της «καλύτερης νιότης», εκείνη που αμφιβάλει για όλα και αναμετριέται με όλα, εκείνη που δε συνετίζεται και επιμένει· είναι η φωνή του Πιέρ Πάολο Παζολίνι που έχει πάντα στο κέντρο της την αγάπη για τον άνθρωπο στην ολότητά του.

Κυρίες και κύριοι, ο κύριος Παζολίνι βρίσκεται εδώ για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία. Μόλις την τελείωσε και πρόκειται για μια ταινία που αφορά τα Σόδομα…
Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που έκανα μια ταινία της οποίας η αρχική ιδέα δεν ήταν δική μου. Η ταινία προτάθηκε στον Σέρτζιο Τσίττι και –όπως πάντα– τον βοήθησα στη συγγραφή του σεναρίου. Καθώς προχωρούσαμε ο Τσίττι άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του για την ταινία, ενώ εγώ ένιωθα να την αγαπώ όλο και πιο πολύ, ειδικά από τη στιγμή που είχα την ιδέα αυτή να διαδραματίζεται το ’45, κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών της Δημοκρατίας του Σαλό. Απ’ την άλλη, ο Τσίττι άρχισε να σκέφτεται ένα άλλο θέμα και εγκατέλειψε τελείως το συγκεκριμένο σχέδιο εργασίας· οπότε, δεδομένου ότι εγώ είχα ερωτευτεί το εν λόγω σχέδιο, ήμουν εγώ και αυτός που το ολοκλήρωσε. Ούσα βασισμένη στον Σαντ, η ταινία αυτή περιστρέφεται γύρω από την αναπαράσταση του σεξ. Όμως η οπτική μου για το θέμα αυτό έχει αλλάξει σε σχέση με τις τρεις τελευταίες ταινίες μου, που αποκαλώ Η τριλογία της ζωής: Το δεκαήμερο, Τις ιστορίες του Καντέρμπερυ και τις Χίλιες και μία νύχτες. Σε αυτή την ταινία, το σεξ δεν είναι παρά μια αλληγορία, μια μεταφορά για την πραγμοποίηση των σωμάτων που συντελείται από την εξουσία. Νομίζω ότι ο καταναλωτισμός χειραγωγεί και βιάζει τα σώματα στον ίδιο βαθμό που το έκανε και ο Ναζισμός. Η ταινία μου παρουσιάζει τη δυσοίωνη σύμπτωση μεταξύ Ναζισμού και καταναλωτισμού. Βέβαια δε γνωρίζω αν αυτό θα γίνει κατανοητό από το κοινό, γιατί η ταινία έχει αινιγματικό χαρακτήρα, παρουσιάζεται σχεδόν σαν ένα ιερό δράμα, όπου η λέξη «ιερό» έχει εδώ τη διττή Λατινική σημασία της, η οποία εμπεριέχει και την έννοια του «καταραμένου».

Γιατί επιλέξετε τη χρονιά του 1945 για την ταινία σας;
Ήθελα να αναπαραστήσω το τέλος ενός κόσμου, όχι τις μέρες της μεγαλύτερης δόξας του. Ήταν μια ποιητική επιλογή — θα μπορούσα να την είχα τοποθετήσει στο ’38, στο ’39 ή στο ’37, όμως θα ήταν λιγότερο ποιητική.

Τι το ποιητικό έχει αυτή η περίοδος;
Η παρακμή και το λυκόφως είναι στοιχεία καθαυτά ποιητικά. Αν την είχα τοποθετήσει κατά την περίοδο της ακμής του Ναζισμού, η ταινία θα ήταν ανυπόφορη. Το να γνωρίζει ο θεατής ότι όλα αυτά συντελέστηκαν τις τελευταίες μέρες και ότι σύντομα πρόκειται να τελειώσουν, του προσφέρει κάποιο αίσθημα ανακούφισης. Ουσιαστικά αυτή η ταινία μιλά για την πραγματική αναρχία, που δεν είναι άλλη από την αναρχία της εξουσίας.

Είστε ποιητής και κινηματογραφιστής. Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ αυτών των δυο ρόλων;
Σε ό,τι με αφορά, υπάρχει βαθιά ενότητα μεταξύ αυτών των δύο. Νιώθω ως εάν ήμουν ένας δίγλωσσος συγγραφέας.

Απ’ την στιγμή που έχετε την δυνατότητα να κάνετε ταινίες εντός του συστήματος, πως επιλέγετε τα θέματά σας; Απολαμβάνετε την ίδια ελευθέρια που έχετε όταν γράφετε ποίηση ή πρέπει να λαμβάνετε υπόψη το κοινό; Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα;
Αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα ηθικό, πολιτικό ή πρακτικό. Είναι ζήτημα αισθητικό, δηλαδή αποτελεί μέρος της μετρικής και της προσωδίας μιας ταινίας το γεγονός ότι αυτή χαρακτηρίζεται από κάποιο βαθμό ευαναγνωσιμότητας και απλότητας. Ας γίνω πιο σαφής: ας πάρουμε την ακραία περίπτωση μιας ταινίας απολύτως πρωτοποριακής –δηλαδή «δυσανάγνωστης» όπως θα έλεγε ο Φιλίπ Σολλέρ– και ενός λογοτεχνικού κειμένου της ίδιας κατηγορίας. Ε λοιπόν, μεταξύ των δύο, η ταινία είναι πιο ευανάγνωστη. Υπάρχει μεγαλύτερος βαθμός απλότητας και ευαναγνωσιμότητας σε μια ταινία γιατί τα στοιχεία αυτά είναι εγγενή της ίδιας της κινηματογραφικής τεχνικής.

Έχετε αποχαιρετήσει οριστικά τον ρεαλισμό των πρώτων σας ταινιών;
Δεν συμφωνώ με αυτό. Μετά από δεκαπέντε χρόνια παίξανε επιτέλους στην Ιταλική τηλεόραση τον Ακαττόνε. Συνειδητοποιήσαμε ότι δε πρόκειται καθόλου για ένα ρεαλιστικό φιλμ. Είναι ένα όνειρο, είναι μια ονειρική ταινία.

Δεν την θεωρήσανε ως μια ρεαλιστική ταινία στην Ιταλία;
Ναι, αλλά επρόκειτο για παρανόηση. Όταν την έφτιαχνα ήξερα ότι κάνω μια πολύ λυρική ταινία, όχι ονειρική όπως φαίνεται τώρα, αλλά βαθύτατα λυρική. Δεν χρησιμοποίησα δίχως λόγο το συγκεκριμένο μουσικό σχόλιο, και την κινηματογράφησα με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τότε συνέβη αυτό: ο πραγματικός κόσμος, από τον οποίο άντλησα την έμπνευσή μου για τον Ακαττόνε, κατέρρευσε, δεν υπάρχει πια, έτσι η ο Ακαττόνε είναι ένα όνειρο κείνου του κόσμου.

Προτιμάτε τους μη επαγγελματίες ηθοποιούς. Πως εργάζεστε; Αναζητάτε κάποιο περιβάλλον, και αφού το εντοπίσετε, επιλέγετε κατόπιν τα πρόσωπα;
Όχι, δεν είναι ακριβώς έτσι. Εάν η ταινία μου διαδραματίζεται σε λαϊκό περιβάλλον, επιλέγω λαϊκούς ανθρώπους, δηλαδή μη επαγγελματίες ηθοποιούς, γιατί πιστεύω ότι είναι αδύνατο για έναν μεσοαστό ηθοποιό να υποκριθεί τον χωριάτη ή τον εργάτη. Θα έμοιαζε ανυπόφορα ψεύτικο. Αλλά αν κάνω μια ταινία που τοποθετείται στον κοινωνικό περίγυρο των αστών, από την στιγμή που δεν μπορώ να ζητήσω από κάποιον γιατρό, δικηγόρο ή μηχανικό να παίξουν για μένα, παίρνω επαγγελματίες ηθοποιούς. Φυσικά αναφέρομαι στην Ιταλία όπως αυτή ήταν πριν από μια δεκαετία. Εάν ήμουν στη Σουηδία, πιθανότατα να χρησιμοποιούσα πάντοτε ηθοποιούς, εφόσον δεν υπάρχει πλέον διαφορά μεταξύ ενός μεσοαστού και ενός εργάτη. Αναφέρομαι σε μια πραγματικότητα φυσιογνωμικής τάξης. Στην Ιταλία, μεταξύ αυτών των δύο, υφίσταται διαφορά όμοια με εκείνη που υπάρχει μεταξύ ενός λευκού και ενός μαύρου.

Έχετε πάρει μέρος στον διάλογο μεταξύ Μαρξιστών και Καθολικών στην Ιταλία;
Δεν υπάρχουν πια Μαρξιστές και Καθολικοί στην Ιταλία — δεν υπάρχουν πλέον Καθολικοί στην Ιταλία.

Μπορείτε τότε να μας εξηγήσετε πως έχει η κατάσταση;
Στην Ιταλία έγινε μία επανάσταση, που ήταν και η πρώτη στην ιστορία της, ενώ σε άλλες μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες συντελέστηκαν τέσσερις ή πέντε επαναστάσεις που οδήγησαν στην ενοποίησή τους. Σκέφτομαι την ενοποίηση που επέφερε η μοναρχία, την Λουθηρανική μεταρρυθμιστική επανάσταση, την Γαλλική αστική επανάσταση και την πρώτη βιομηχανική επανάσταση. Αντί γι’ αυτό, στην Ιταλία η πρώτη επανάσταση ταυτίζεται με την δεύτερη φάση της βιομηχανικής επανάστασης, δηλαδή τον καταναλωτισμό, και αυτό είχε ως συνέπεια την ριζική αλλαγή της Ιταλικής κουλτούρας από ανθρωπολογική άποψη. Προηγουμένως η διαφορά μεταξύ εργάτη και αστού ήταν τόσο εμφανής όσο εκείνη μεταξύ δύο φυλών. Τώρα αυτή η διαφορά έχει σχεδόν αφανιστεί. Και η κουλτούρα που υπέστη την μεγαλύτερη καταστροφή ήταν εκείνη των αγροτών, που τότε ήταν Καθολική. Έτσι το Βατικανό δεν έχει πια πίσω του αυτήν την τεράστια μάζα των Καθολικών αγροτών. Οι εκκλησίες είναι άδειες, οι εκκλησιαστικές σχολές, επίσης. Εάν επισκεφτείτε την Ρώμη δεν θα δείτε στους δρόμους της να περπατούν οι φοιτητές των εκκλησιαστικών σχολών, και στις δύο τελευταίες εκλογές η κοσμική ψήφος θριάμβευσε. Και οι μαρξιστές, από ανθρωπολογική άποψη, έχουν αλλάξει από την καταναλωτική επανάσταση. Ζουν με άλλο τρόπο, έχουν μιαν άλλη ποιότητα ζωής, με άλλα πολιτισμικά μοντέλα, και η ιδεολογία τους έχει επίσης μεταβληθεί.

Είναι ταυτόχρονα μαρξιστές και καταναλωτές;
Υπάρχει αυτή η αντίφαση — όλοι εκείνοι που διακηρύσσουν ότι είναι μαρξιστές ή ψηφίζουν μαρξιστές, είναι ταυτόχρονα καταναλωτές. Ακόμη και το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα έχει αποδεχτεί αυτή την εξέλιξη.

Όταν κάνετε λόγο για μαρξιστές, αναφέρεστε στο Κομμουνιστικό Κόμμα ή και σε άλλες ομάδες;
Σε όλους — κομμουνιστές, σοσιαλιστές, εξτρεμιστές. Για παράδειγμα, οι Ιταλοί εξτρεμιστές βάζουν βόμβες κι έπειτα το βράδυ βλέπουν τηλεοπτικά σόου.

Υφίσταται ακόμα ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις;
Οι τάξεις ακόμα υφίστανται αλλά –και εδώ έγκειται η Ιταλική ιδιομορφία– η ταξική πάλη διεξάγεται πια στο οικονομικό και όχι στο πολιτισμικό επίπεδο. Μεταξύ ενός μεσοαστού και ενός εργάτη η διαφορά είναι οικονομική, δεν είναι πλέον πολιτισμική.

Τι συμβαίνει με το νεοφασιστικό κίνημα;
Ο φασισμός τέλειωσε εφόσον στηρίχτηκε στο Θεό, την οικογένεια, την πατρίδα και τον στρατό, τα οποία είναι τώρα λέξεις που έχουν χάσει την σημασία τους. Δεν υπάρχουν πλέον Ιταλοί που συγκινούνται στη θέα της σημαίας.

Υπάρχει γενικευμένη αποσύνθεση της Ιταλικής κοινωνίας σήμερα, δεν αληθεύει αυτό;
Θεωρώ τον καταναλωτισμό φασισμό χειρότερο από τον κλασικό, επειδή ο κληρικαλικός φασισμός στην πραγματικότητα δεν μεταμόρφωσε τους Ιταλούς, δεν πέρασε μέσα τους. Ήταν ολοκληρωτισμός αλλά όχι ολοκληρωτικός. Θα σας δώσω μόνο ένα παράδειγμα: ο φασισμός προσπάθησε, επί είκοσι χρόνια που ήταν στην εξουσία, να εξαλείψει τις διαλέκτους και δεν το κατόρθωσε. Εν αντιθέσει ο καταναλωτισμός, που διατείνεται ότι θέλει να προστατέψει τις διαλέκτους, τις καταστρέφει.

Νομίζεται ότι υπάρχει κάποια ορισμένη ισορροπία μεταξύ αυτών των δύο διαφορετικών δυνάμεων;
Υπάρχει χαοτική ισορροπία.

Από πού προκύπτει αυτό το χάος;
Είναι η «αναπτυξιακή» κρίση της Ιταλίας. Η Ιταλία πέρασε γοργά από την συνθήκη της υπανάπτυκτης χώρας σε εκείνη της αναπτυγμένης· και όλο αυτό συνέβη σε μια περίοδο πέντε, έξι ή επτά χρόνων. Είναι σαν να παίρνεις τα μέλη μιας φτωχής οικογένειας και να τα μεταβάλλεις σε εκατομμυριούχους. Θα έχαναν την ταυτότητά τους. Οι Ιταλοί αυτή την στιγμή έχουν απολέσει την ταυτότητά τους. Εν αντιθέσει όλες οι άλλες χώρες, είτε είναι ήδη αναπτυγμένες –ανάπτυξη που συντελέστηκε σταδιακά, τουλάχιστον κατά τους δύο τελευταίους αιώνες–, είτε βρίσκονται σε προαναπτυξιακό στάδιο, όπως αυτές του Τρίτου Κόσμου.

Μετάφραση – πρόλογος: Θανάσης Αποστόλου

Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

inprecor

Διαβάστε περισσότερα

Κάτω ἡ ῾Ενωμένη Εὐρώπη

Tο παρακάτω κείμενο του Ηλία Πετρόπουλου γράφτηκε στο Παρίσι στις 9-12-1988 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη συλλογή του «Ἡ Μυθολογία τοῦ Βερολίνου». Κυκλοφόρησε το 1991 από τις εκδόσεις «Νεφέλη». Ακολουθεί το πρωτότυπο (πολυτονικό) κείμενο που παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.

Τόν Άβγουστο τοῦ 1989 ὁ δημοσιογράφος Πολυδεύκυς Παπαδόπουλος παρουσίασε στήν ἐφημερίδα Τά Νέα μιαν ἔρευνα (σε συνέχειες), ὅπου ἁρκετοί ἐπιστήμονες, λογοτέχνες καί καλλιτέχνες απάντησαν στό ἐρώτημα:

Μέ δεδομένη πλέον τή μεγαλύτερη κοινωνικοπολιτική σύγκλιση τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκής Κοινότητας το 92, ἀλλά καί γενικότερα τῆς Εὐρώπης, κατά τή γνώμη σας ποιός ρόλος ἑπιφυλάσεται στό ἑξής γιά τό ἑλληνικό πολιτισμικό-πολιτιστικό μοντέλο; Ποιά εἶναι ἡ ἀνάπτυξη, ἤ, ἡ κρίση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τά μεγαλύτερα πλεονεκτήματα, ἤ μειονεκτήματα, στή νέα του συνάντηση μέ τήν Εὐρώπη; 

Σχεδόν ὅλοι οἱ ἀπαντήσαντες μίλησαν θετικά (ἤ με ἐνθουσιασμό) γιά τήν ἀναμενόμενη ἔνταξη τῆς Ἑλλάδας στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη. Ὅσο γιά μένα, ἔστειλα τήν παρακάτω ἀρνητικήν ἀπάντηση:

Πρίν ἕναν αἰώνα ὁ δαιμόνιος Λασκαράτος είπε «ἐμεῖς οἱ ἀνατολίτες ἀντιγράφουμε τους πολιτικούς θεσμούς ἀπό τούς Κώδικας τῶν Εὐρωπαίων, καθώς ἀντιγράφουμε καί τές μόδες ἀπό τά φιγουρίνια τους». Ὅταν ἐσπούδαζα νομικά ἄκουγα μέ προσοχή τόν καθηγητή Νίκόλαο Πανταζόπουλο νά ἀναπτύσσει παρόμοιες ἀπόψεις γιά τό στραπατσάρισμα πού ὑπέστη το ἐθιμικό μας δίκαιο ἀπό τούς ξενόφερτους κώδικες. Ὁ Καραμανλής ὑπήρξεν ὁ ἀγροῖκος πρωτεργάτης τῆς τουριστικής ἀξιοποίησης τῆς χώρας μας, πού τελικῶς μετέβαλε τήν Ἑλλάδα σέ εὐρωπαϊκό ἀποχωρητήριο. Σήμερα ξεπέφτει, γιατί οἱ νέοι τουριστικοί πόλοι εἶναι ἡ Ἀνδαλουσία καί ἡ Τουρκία. Νομίζω ὅτι, δέν απέχουμε πολύ ἀπό τήν ἐποχή ὅπου η Τουρκία θά ἔχει ἐτησίως ἕνα ἑκατομμύριο ΕΛΛΗΝΕΣ τουρίστες…

Ὁ τουρισμός εἶναι ἔνας πολύ μικρός κίνδυνος ἐν σχέσει μέ τήν προετοιμαζόμενη εὐρωπαϊκή ΕΙΣΒΟΛΗ. Ἐξακολουθῶ νά πιστεύω πώς η Ἑλλαδίτσα δέν ἕχει κανένα συμφέρον νά ἐντάσσεται στά διάφορα εὐρωπαϊκά γκρούπ: ΝΑΤΟ, Κοινή Ἀγορά, Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο καί τά τοιαῦτα. Ἡ Ἑλλάδα εἷναι, ἐκ φύσεως, μιά ἐξαιρετικῶς πλούσια χώρα, μά τήν ρημάξανε οἱ κάτοικοί της. Ὅποιος ξένος πεῖ τήν αλήθια χαρακτηρίζεται, αὐτομάτως, ΑΝΘΕΛΛΗΝ. Συνεχῶς παραπονιούμαστε: «στήν Ἑλλάδα δέν βλέπεις τίποτα ἄλλο παρά πέτρες». Ἀγνοῶ ἄν μ΄αὐτό τό παράπονο ἑννοοῦμε τά ἀρχαῖα μάρμαρα ἤ τίς κοτρῶνες τῶν βουνῶν μας. Πάσχοντας ἀπό ἀγιάτρευτο ἐθνικιστικό δαλτονισμό, βλέπουμε πεντακάθαρα τήν φυλετική πανσπερμία τῆς Γιουγκοσλαβίας καί τούς κούρδους τῆς Τουρκίας, ἀλλά ἀρνιόμαστε κάποιαν ἰδιαιτερότητα στούς ἀρβανιτάδες μας καί στούς σλαβομακεδόνες. Ἡ στραβομάρα καλλιεργεῖται στά σχολεῖα μας. Κι ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νά νιώσουμε τά καλά και τά κακά τῆς Ευρώπης.

Κατ’ ἀρχήν, τίποτα δέν μποροῦμε νά προφητέψουμε γιά τό μέλλον μας εἴτε μποῦμε στά εὐρωπαϊκά κόλπα, εἴτε μείνουμε ἀπ’ ἔξω. Ὁ ἐλληνικός λαός, μέ μιάν ἔνταση σχιζοφρενική, ἀναζητεῖ ἐντός ἐκτός τῆς χώρας μιά λύση. Γιαυτό ἁρπαζόμαστε, ἐξ ἐνστίκτου, ἀπό τίς ξεπερασμένες ἑλληνικές ἐκφράσεις: ἀπό τόν ΝΕΚΡΟ Καραγκιόζη, ἀπό τά ΨΟΦΙΑ ρεμπέτικα κι ἀπό τήν ΒΡΙΚΟΛΑΚΙΑΣΜΕΝΗ Ὀρθοδοξία. Καί γιαυτό εἴμασταν μαγεμένοι ἀπό τίς δημαγωγίες τοῦ Ἀντρέα καί τοῦ Πάγκαλου. Εἶναι μάταιο το ν’ ἀναζητοῦμε διαρκῶς κάποιο ξένο μοντέλο. Ἄλλωστε, οἱ μποῦρδες τύπου ἑλληνικό φιλότιμο, ἑλληνικό δαιμόνιο, ἑλληνική φιλοξενία κτλ. δεν πείθουν πια κανέναν. Ἡ περίφημη ἑλληνική Διασπορά ἀποτελεί ἕναν μύθο, ἀνανεούμενο ἀπό τά ἀλλεπάλληλα κύματα τῶν μεταναστῶν. Τά παιδιά τῶν ὅποιων μεταναστῶν ΔΕΝ εἶναι ἑλληνόπουλα. Ἡ ἑλληνική Διασπορά θά ἔπρεπε νά λάβει πολλά μαθήματα ἐθνικῆς ΑΝΤΟΧΗΣ ἀπό κάποιες ἄλλες ἀντιστεκόμενες Διασπορές: τούς γύφτους, τούς ἀρμένηδες, τούς ἐβραίους, τούς κινέζους.

Θέλουμε νά χωθοῦμε στήν ἀγκαλια τῆς Εὐρώπης, ἐνῶ δέν διαθέτουμε ΤΙΠΟΤΕ γιά ἐξαγωγή. Μιλάμε πολύ γιά τό νέφος, που μᾶς τύφλωσε τόσο ὥστε νά μήν διακρίνουμε τίς ἀμερικάνικες βάσεις. Λατρεύουμε τήν γλώσσα μας, μά τά ἑλληνικά στό ἐξωτερικό εἶναι ἄχρηστα. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι, ἡ ενσωμάτωση τῆς Ἑλλάδας στήν Εὐρώπη ὑποδηλώνει τήν εξαφάνιση τῶν (ὄσων ἀπομένουν) ἑλληνικῶν ἀρετών και, συγχρόνως, τήν υἱοθεσία ὅλων τῶν κακῶν ἕξεων τῶν εὐρωπαίων. Οἱ ἐφημερίδες μας γράφουν συχνά-πυκνά γιά τους τοξικομανεῖς των Ἐξαχρείων, ἀλλά δέν βγάζουν ἄχνα μήτε γιά τίς ἑλληνίδες πού φουμάρουν σάν τσιμινιέρες, μήτε γιά το κύμα τοῦ νεο-αλκοολισμοῦ πού μαστίζει τή χώρα μας. Ο ἀμερικανικός τρόπος ζωῆς γκρέμισε ἕνα μεγάλο μέρος τῆς, ἄς πούμε, ἑλληνικότητάς μας. Καί, τώρα, ὁ εὐρωπαϊκός (δηλαδή, ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ) τρόπος ζωῆς μᾶς ἀπειλεῖ μέ καθολική καταστροφή. Μοῦ εἶναι πολύ ὀδυνηρό τό νά πιστέψω πώς ὅλοι μας θά καταντήσουμε γκαρσόνια τουριστικών ρεστοράν…

Η.Π
Παρίσι, 9-12-1988
respublica

Διαβάστε περισσότερα

Τατσόπουλος: Μετά την μισή Αθήνα και την μισή… Ιστορία!

    Πέσαμε πάνω στις γιορτές και έτσι δεν προκάναμε να ασχοληθούμε με το θέμα τη στιγμή που αυτό έσκασε και με τον τρόπο που του άξιζε. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά.
    Ο λόγος για μια παρέμβαση που τάραξε τα λιμνάζοντα πολιτικά και ιστορικά ύδατα. Όχι μόνο στον τόπο μας. Επιτρέψτε μας να πιστεύουμε και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Πρόκειται για την τοποθέτηση στην οποία προέβη ο γνωστός συγγραφέας, μέγας πολιτικός, ιστορικός ογκόλιθος  και – κατά δήλωσή του – διακεκριμένος «πηδήχτουλας» της μισής Αθήνας, κύριος Πέτρος Τατσόπουλος.
    Αφορμή για την ρηξικέλευθη τοποθέτηση του κυρίου Τατσόπουλου υπήρξε η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Ρωσία και κυρίως η κατάθεση στεφάνου του Έλληνα πρωθυπουργού στο μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη στο Κρεμλίνο.
    Το γεγονός αυτό ερέθισε τα μάλα τον κύριο Τατσόπουλο. Τον έβγαλε από τα ρούχα του. Έξω φρενών, λοιπόν, για λόγους που θα αφήσουμε να περιγράψει ο ίδιος με το δικό του λογοτεχνικό αγλάισμα, με το δικό του ύφος και τα δικά του λογάκια, ο κύριος Τατσόπουλος απευθυνόμενος στον Αλέξη Τσίπρα του έστειλε το ακόλουθο μήνυμα (μέσω Facebook):

«Έγραψες σήμερα ότι κατέθεσες στεφάνι στο Κρεμλίνο “για όσους έδωσαν τη ζωή τους για να ηττηθεί ο Ολοκληρωτισμός”.
Μάλιστα. 
Άκου αγόρι μου, μεγάλο παιδί είσαι πια, σαραντάρισες, έγινες πρωθυπουργός, τέτοιες μαλακίες δεν γίνεται να τις πετάς στα ξεκούδουνα, γιατί τις παίρνουν και τα διεθνή πρακτορεία και μας βγάζουν βούκινο σε όλο τον πλανήτη. 
Δεν γίνεται να τα έχεις όλα σαλάτα μέσα στο κεφάλι σου. 
Ο σοβιετικός στρατός πολέμησε το Ναζισμό – και μάλιστα όχι από την αρχή, όχι από το 1939, τουναντίον, το 1939, μήνα Σεπτέμβριο, τα έκανε πλακάκια με τη Βέρμαχτ και μοίρασαν σε δυο φέτες την Πολωνία του Φλαμπουράρη. 
Πολέμησε το Ναζισμό από το 1941, μήνα Ιούνιο – αυτό, δεν μπορεί, σίγουρα το έχεις ακουστά. 
Ο σοβιετικός στρατός έχυσε ποταμούς αίματος εναντίον του Ναζισμού. 
Όχι όμως – πρόσεχε, στο σημείο αυτό, συγκεντρώσου – εναντίον του Ολοκληρωτισμού. 
Ο σοβιετικός στρατός ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΕ τον Ολοκληρωτισμό. 
Υπηρετούσε το σταλινικό καθεστώς, ένα από τα πιο αδυσώπητα ολοκληρωτικά καθεστώτα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.
Είπαμε.
Δεν είσαι κανένας φλούφλης γυμνασιόπαις πλέον να κάνεις κοπάνες από το μάθημα.
Είσαι ο πρωθυπουργός. 
Και μας εκθέτεις, ρε φίλε. 
Μας εκθέτεις ανεπανόρθωτα. 
Με την αγάπη μου».

    Αυτά έγραψε ο κύριος Τατσόπουλος. Ορισμένες παρατηρήσεις:

***

    α) Το ύφος που χρησιμοποιεί ο κύριος Τατσόπουλος για να απευθυνθεί στον πρωθυπουργό είναι υπόθεση δική του και του πρωθυπουργού. Ας το λύσουν μεταξύ τους. Πολύ περισσότερο που ο κ.Τσίπρας είχε δώσει πολιτική στέγη στον κύριο Τατσόπουλο. Και είχε αφιερώσει και ειδικό χρόνο για το μεταξύ τους «βελούδινο» διαζύγιο» μέχρι ο κύριος Τατσόπουλος να βρει τον εαυτό του στο «Ποτάμι». Διερωτόμαστε, βέβαια, πως ένας τόσο ευφυής κύριος όπως ο Τατσόπουλος δεν είχε καταλάβει όσο ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ ότι βρισκόταν σε ένα κόμμα όπου ο αρχηγός του λέει «λαλακίες». Χαιρόμαστε, πάντως, που τώρα βρήκε ένα νέο κόμμα, στο οποίο ο νέος του αρχηγός, προφανώς, δεν λέει…

***  

    β) Ο ξεδιάντροπος τρόπος με τον οποίο ο κύριος Τατσόπουλος κάνει επίδειξη ιστορικών «γνώσεων» δεν είναι δική του υπόθεση. Και δεν είναι δική του υπόθεση γιατί μέσα στην ευρυμάθειά του εκείνο που του ξέφυγε (;) του κυρίου Τατσόπουλου είναι ότι στο πλαίσιο του λεγόμενου δημόσιου διαλόγου λειτουργεί σαν παπαγαλάκι της ημιμάθειας και παριστάνει τον «προφέσορα» μιας ιστορίας γραμμένης με το μελάνι του βούρκου.
    Για να το πούμε στη γλώσσα του – μπας και το καταλάβει – ο κύριος Τατσόπουλος παπαγαλίζει μια «ιστορία» την οποία συνηθίζουν να διαδίδουν οι ενσωματωμένοι (είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα) τσανακογλύφτες των νικητών του ψυχρού πολέμου. Αυτοί, δηλαδή, που εδώ και δεκαετίες έχουν προβεί σε κάθε είδους παραχάραξη, παραποίηση και διαστρέβλωση ώστε να ξαναγράψουν την Ιστορία στα μέτρα του «Τέλους της Ιστορίας». Τουτέστιν:

• Ας ψάξει ο κύριος Τατσόπουλος από πότε η Σοβιετική Ένωση ικέτευε Άγγλους, Γάλλους και Αμερικάνους να πολεμηθεί ο ναζισμός.
• Ας ψάξει από πότε η Κομμουνιστική Διεθνής φώναζε για τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον φασισμό.
• Ας ψάξει τι συνέβη στο Μόναχο το 1938, όταν (έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τη συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) η Αγγλία και η Γαλλία τα έκαναν (πραγματικά) «πλακάκια» με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
• Ας ψάξει τι είδους «παράξενος πόλεμος» ήταν αυτός όπου οι δυτικοί «σύμμαχοι» δεν έριξαν μισή τουφεκιά ενάντια στον Άξονα για έξι ολόκληρους μήνες από την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
• Ας ψάξει υπό ποιο καθεστώς «συμμαχικής» υπονόμευσης η Σοβιετική Ένωση προετοιμαζόταν ενάντια στην επερχόμενη ναζιστική εισβολή όταν αυτοί, οι «σύμμαχοι» - που ο κύριος Τατσόπουλος τρέμει μη και γίνουμε «βούκινο» στ’ αυτιά τους - παρακολουθούσαν το φαινόμενο.  

    Ακόμα και ο τελευταίος «φλούφλης γυμνασιόπαις» κάτι θα έχει ακούσει για όλα αυτά που, ατυχώς, διέλαθαν της προσοχής του κυρίου Τατσόπουλου…

***

    γ) Δικαίωμα του κυρίου Τατσόπουλου να έχει όποια άποψη θέλει και για τον Στάλιν, για τον Λένιν, για τον Μπρέζνιεφ και για το σοσιαλιστικό σύστημα γενικώς.
       Δικαίωμά του να τάσσεται με τη χυδαία εκείνη ιδεολογική όχθη που στη θέση της ελπίδας για ένα κόσμο με ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη αναζητά την «δικαίωση» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.
       Δικαίωμά του ακόμα – ακόμα δέκα μέρες πριν από την δίκη των χρυσαυγιτών να γίνεται βαποράκι της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων» και της ελεεινής επιχείρησης «εξίσωσης» κομμουνισμού – φασισμού.
    Δικαίωμά του να ψάχνει μερικά δευτερόλεπτα δημόσιου βήματος αναμηρυκάζοντας τα γελοία σχήματα περί «Χίτλερ – Στάλιν», κατά τα πρότυπα του Σαμαρά, του Γεωργιάδη και των Μπαλτάκων.
    Δικαίωμά του να το παίζει φωστήρας περί «ολοκληρωτισμών», άλλωστε τι γνήσιος «ευρωπαϊστής» θα ήταν αν δεν λάνσαρε κι αυτός τα από δεκαετίας  αντικομμουνιστικά «μνημόνια» της ΕΕ.
    Εκείνο όμως που δεν έχει δικαίωμα ο κύριος Τατσόπουλος και ο κάθε Τατσόπουλος είναι να βγάζει γλώσσα στο ποτάμι του αίματος των 27 εκατομμυρίων θυμάτων της Σοβιετικής Ένωσης απέναντι στο ναζισμό.
   Και δικαίωμα δικό μας να θεωρούμε ότι απαιτείται ο μέγιστος, ο απόλυτος, ο ολοκληρωτικός σεβασμός σε αυτή τη θυσία. Θυσία τόσο ανεκτίμητη που – ευτυχώς για τον κύριο Τατσόπουλο – επιτρέπει σήμερα στους κάθε λογής «πηδήχτουλες» να λένε την μαλακία τους…

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Ο Ούγο Τσάβες, ο Θεός κι η επανάσταση - «Le Monde diplomatique» Ignacio Ramonet

Το Καράκας ανακοίνωσε την αποτροπή πραξικοπήματος στα μέσα Φεβρουαρίου. Ανεξάρτητα από τέτοιου είδους γεγονότα, η κύρια απειλή κατά του μπολιβαριανού κινήματος προέρχεται από το εσωτερικό του: τη διαφθορά. Η τελευταία είναι σε ευθεία αντίθεση με την επαναστατική ηθική της οποίας ο τέως πρόεδρος, Ούγκο Τσάβες, που πέθανε το 2013, είναι υπέρμαχος. Σήμερα δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από μία σειρά συνεντεύξεων στον Ιγνάσιο Ραμονέ  («Hugo Chavez, Ma première vie: Conversations avec Ignacio Ramonet», εκδόσεις Galilée, Παρίσι, Μάρτιος 2015.).

Πώς αντιλαμβάνεστε την επανάσταση;
Πιστεύω πως η επανάσταση πρέπει να είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ένα από τα λάθη που έγιναν στα πολλά επαναστατικά εγχειρήματα του παρελθόντος είναι ότι περιχαρακώθηκαν στις θεωρητικές πτυχές. Έδωσαν πολλή σημασία στη θεωρητική επεξεργασία και πολύ λίγη στην πρακτική διάσταση. Και πιστεύω ότι μια επανάσταση απαιτεί, χωρίς καμιά αμφιβολία, μια μεγάλη διαλεκτική προσπάθεια θεωρητικοποίησης, όμως απαιτεί και έργα. Θα πάω ακόμα πιο μακριά: είναι πεποίθησή μου ότι η πράξη συνιστά την κυρίαρχη διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και σε μια μη πραγματική επανάσταση. Είναι η «μετασχηματιστική πράξη» που αλλάζει την πραγματικότητα· αυτό λέει τουλάχιστον η εμπειρία που βιώνουμε στη Βενεζουέλα από το 1999 και μετά.
Μέρος της αντιπολίτευσης σας προσάπτει ότι θέλετε να χτίσετε σοσιαλισμό χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της κοινωνίας.
Προσπαθούν να μπερδέψουν την κοινή γνώμη. Επαναλαμβάνουν ασταμάτητα ότι εισάγω παράνομα μια μεταρρύθμιση [του Συντάγματος] την οποία «απέρριψε ο λαός» [με το δημοψήφισμα της 2ας Δεκεμβρίου 2007]. Λένε ότι προσπαθώ να εισαγάγω το σοσιαλισμό, ενώ ο λαός είπε «όχι» στο σοσιαλισμό… Δεν είναι αλήθεια. Σας υπενθυμίζω ότι η ιδεολογική βάση της προεδρικής μου εκστρατείας του 2006 ήταν το Εθνικό Σχέδιο Σιμόν Μπολίβαρ. Διέσχισα τη Βενεζουέλα απ’ άκρη σ’ άκρη με αυτές τις ιδέες, επαναλαμβάνοντας ξεκάθαρα στους εκλογείς: «Παίρνουμε το δρόμο του σοσιαλισμού!»· το είπα ένα εκατομμύριο φορές. Και κέρδισα εκείνη την προεδρική εκλογή [της 3^ης Δεκεμβρίου 2006] με 63% των ψήφων. Στην προεκλογική εκστρατεία, σε όλη τη διάρκεια του 2006, περιέγραψα με την πιο μεγάλη σαφήνεια τους επτά βασικούς άξονες του πρώτου σοσιαλιστικού σχεδίου του έθνους. Εκδώσαμε μάλιστα και μια μπροσούρα, «Πρόγραμμα διακυβέρνησης του υποψήφιου Ούγο Τσάβες, Σεπτέμβρης του 2006», που διανεμήθηκε σε εκατομμύρια αντίτυπα.
Μπορείτε να μου υπενθυμίσετε αυτούς τους επτά στρατηγικούς άξονες;
Οι επτά άξονες για το Εθνικό Πρόγραμμα Σιμόν Μπολίβαρ και τη σοσιαλιστική Βενεζουέλα είναι οι εξής: 1. η νέα σοσιαλιστική ηθική· 2. η απόλυτη κοινωνική ευτυχία· 3. σε πολιτικό επίπεδο, η πρωταγωνιστική επαναστατική δημοκρατία· 4. σοσιαλιστικό παραγωγικό πρότυπο· 5. νέα εθνική γεωπολιτική· 6. η Βενεζουέλα ενεργειακή δύναμη· 7. νέα διεθνής γεωπολιτική. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε πως ψηφίζοντας υπέρ μου το 2006 ψήφιζε υπέρ ενός δρόμου προς το σοσιαλισμό. Η διαδικασία αυτή ήταν πάντα διαφανής. Θα κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας αν δεν ήταν έτσι. Διαφανής και νόμιμη. Εδώ όλα γίνονται αυστηρά στο πλαίσιο της συνταγματικής νομιμότητας. Δεν πήρα ποτέ –ούτε και θα πάρω– κάποια απόφαση που να είναι εκτός του πλαισίου του Μπολιβαριανού συντάγματος. Πρόκειται για στοιχειώδες ζήτημα πολιτικής ηθικής.
Τι είναι ο σοσιαλισμός για εσάς;
Ο Ρόμουλο Γκαγέγος(1) είχε γράψει: «Κάμπε της Βενεζουέλας, όλο ορίζοντα όπως η ελπίδα, όλο δρόμους, όπως η θέληση». Για εμένα ο σοσιαλισμός είναι όπως οι κάμποι της Βενεζουέλας: ένας ολάκερος ορίζοντας, ένας ολάκερος δρόμος, όπως η επιθυμία μας, όπως η επιμονή μας. Και προσθέτω: εμείς πρέπει να εφεύρουμε το σοσιαλισμό μας.
Με ποια έννοια;
Με την έννοια ότι υπάρχουν –το έχει αποδείξει η Ιστορία– πολλοί σοσιαλισμοί, και ότι η Βενεζουέλα και η κοινωνία της διαθέτουν κάποια μοναδικά χαρακτηριστικά. Δε θέλουμε να εφαρμόσουμε ως δόγματα θεωρήσεις για άλλες καταστάσεις και άλλες συγκυρίες. Αυτό που εφευρίσκουμε –εδώ και τώρα– είναι ο τρόπος με τον οποίο είναι αλληλένδετα δυο πράγματα: από τη μια, ένας νέος σοσιαλισμός· από την άλλη, μια βενεζουελανή κοινωνία σε πλήρη εξέλιξη. Πρέπει να τα καταστήσουμε αλληλένδετα με τρόπο διαλεκτικό, ώστε το ένα να τροποποιεί το άλλο και αντιστρόφως. Αυτός ο διπλός μετασχηματισμός εν εξελίξει είναι αυτό που αποκαλούμε μπολιβαριανή επανάσταση.
Με την ευκαιρία, θα ήθελα να ξέρω τη σχέση μεταξύ της μπολιβαριανής επανάστασης, του σοσιαλισμού και της εθνικής ανεξαρτησίας. Επιμένετε πολύ στον «εθνικό» χαρακτήρα και στη σημασία των ενόπλων δυνάμεων.
Θα προσπαθήσω να προσδιορίσω τη σχέση μεταξύ αυτών των τριών εννοιών. Στο δρόμο της ανάπτυξης έρχεται μια στιγμή που οι λαοί βρίσκονται σε ένα σταυροδρόμι και πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο κατευθύνσεις: αυτήν του καπιταλισμού ή αυτήν του σοσιαλισμού. Είναι οι μόνοι δύο δρόμοι που υπάρχουν. Διαλέξαμε το δρόμο του σοσιαλισμού. Αλλά, όπως ήδη σας είπα, ο σοσιαλισμός έχει τις δικές του παραλλαγές και δε θέλουμε να αντιγράψουμε κανένα σοσιαλιστικό μοντέλο· θέλουμε να εφεύρουμε το δικό μας μοντέλο. Δεν είμαι θεωρητικός· δεν είμαι ούτε Λένιν, ούτε Μαρξ ούτε Μαριάτεγκι(2). Αλλά μου αρέσει να μελετώ, να διαβάζω, να σκέπτομαι και έχω συλλάβει κάποιες έννοιες εμπνεόμενος από τους μεγάλους Βενεζουελανούς, Λατινοαμερικανούς και παγκόσμιους διανοητές. Για παράδειγμα: ο Σιμόν Μπολίβαρ, ένας μεγάλος προσοσιαλιστικός διανοητής· ο Σιμόν Ροδρίγκες(3), που έγραψε το υπέροχο έργο «Luces y virtudes sociales» («Ο Διαφωτισμός και οι κοινωνικές αρετές»), στο οποίο ασκεί κριτική στον καπιταλισμό, τον κερδοσκοπικό, και έβαλε τις βάσεις για το σοσιαλιστικό πρόγραμμα της Νότιας Αμερικής· ο Βραζιλιάνος Ζοσέ Ινάσιο ντε Αμπρέου ε Λίμα(4) ένας άλλος φανταστικός σοσιαλιστής· και φυσικά, ο Χριστός, ο αληθινός Χριστός, ο επαναστάτης, ο μεγαλύτερος σοσιαλιστής.
Το μήνυμα του Ιησού είναι σοσιαλιστικό;
Ο αυθεντικός χριστιανισμός είναι μια από τις κύριες πηγές του ηθικού σοσιαλισμού. Οι σοσιαλιστικές αξίες συνοψίζονται σε μια εντολή του Ιησού: «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν. Αγαπάτε αλλήλους». Η ανώτατη αξία του σοσιαλισμού είναι η αγάπη. Ο καπιταλισμός είναι συνώνυμος της φιλοδοξίας, του εγωισμού· γι’ αυτό μπορεί να δημιουργηθεί μίσος μεταξύ αδελφών, που παύουν να είναι αδελφοί, γιατί οι μεν εκμεταλλεύονται τους δε. Στον καπιταλισμό, κάθε ανθρώπινο ον θεωρείται αντικείμενο ή εμπόρευμα. Το έμβλημα του καπιταλισμού είναι: «Ο σώζων εαυτώ, σωθήτω». Ενώ αυτό του σοσιαλισμού είναι: «Να τους σώσουμε όλους! Χέρι – χέρι σαν αδέλφια». Η αγάπη εναντίον του μίσους. Ο ηθικός σοσιαλισμός. Αυτό πρέπει να διακατέχει κάθε συμπεριφορά του νέου επαναστάτη πολίτη. Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. «Χωρίς αλλαγή τρόπου σκέψης», έλεγε ο Τρότσκι, «δεν μπορεί να υπάρξει μετασχηματισμός του ανθρώπου». Μόνο έτσι θα μπορέσει να αναδυθεί ο «νέος άνθρωπος» που διεκδικούσε ο Τσε Γκεβάρα· ο άνδρας –και η γυναίκα φυσικά– του 21^ου αιώνα. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να υπάρξει επανάσταση αν δεν πετύχουμε το μετασχηματισμό του τρόπου σκέψης. Τα υπόλοιπα, παρά τη σημασία τους, είναι δευτερεύοντα. Γι’ αυτό αντιλαμβάνομαι το σοσιαλισμό, πρώτα απ’ όλα, ως μια ηθική αξία. Δεν μπορεί να υπάρξει μόνο σε οικονομικό επίπεδο· θα έχανε την ψυχή του.
Και σε κοινωνικό επίπεδο;
Ναι, υπάρχει φυσικά και ο κοινωνικός σοσιαλισμός –συγχωρείστε μου τον πλεονασμό– ο οποίος βασίζεται στον αγώνα για την ισότητα, για μια «κοινωνία ίσων»· μια φωτεινή σύλληψη αγνού σοσιαλισμού, που διακήρυξε ο Μπολίβαρ στην Ανγκοστούρα(5) Όλες οι αποστολές που αναλάβαμε –περισσότερες από τριάντα τα τελευταία χρόνια– αντιπροσωπεύουν, σε κοινωνικό επίπεδο, την πεμπτουσία του σοσιαλιστικού μας οράματος. Ο στόχος του είναι να βγάλει το λαό από τη φτώχεια και να δημιουργήσει μια ισότητα, που όχι μόνο τη θεσπίζει ο νόμος, αλλά εφαρμόζεται στην καθημερινότητα. Αυτό μας επέτρεψε να χτίσουμε μια κοινωνική θωράκιση, που προστατεύει τους πιο αδύναμους και τους επιτρέπει να βγουν από τη μιζέρια.
Για εσάς ο μπολιβαριανός σοσιαλισμός έχει δυο διαστάσεις: την ηθική και την κοινωνική.
Όχι, υπάρχουν κι άλλα μέτωπα. Εκτός από την ηθική και την κοινωνική πτυχή του, ο σοσιαλισμός μας έχει και άλλα συστατικά: ιδίως –είναι προφανές– τα οικονομικά και πολιτικά συστατικά. Ο οικονομικός σοσιαλισμός είναι η εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, η ανάπτυξη συνεταιρισμών, η συμμετοχή των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης και διαχείρισης της επιχείρησης, η δημόσια τράπεζα κ.λπ.. Πού βρίσκεται ο πολιτικός σοσιαλισμός; Στη δημοκρατία. Όχι την αστική ή τη φιλελεύθερη δημοκρατία, αλλά τη «συμμετοχική και πρωταγωνιστική» δημοκρατία που ορίζεται στο Σύνταγμά μας.
Υπάρχουν και άλλα συστατικά;
Ναι, ο σοσιαλισμός μας έχει μια εδαφική διάσταση. Μιλάμε για «γεωγραφικό σοσιαλισμό», διότι υπάρχουν εδαφικές αδικίες, ανισότητες προσδιορισμένες στο χώρο. Και πρέπει να προωθήσουμε ένα ριζοσπαστικό όραμα της γεωγραφίας, πιο δυναμικό, μετασχηματιστικό. Η εδαφική έκταση δεν είναι κάτι αδρανές· πρέπει να ονειρευτούμε τον προσδιορισμένο εδαφικά σοσιαλισμό. Και, τέλος, κατά τη γνώμη μου, ο σοσιαλισμός μας έχει επίσης και μια στρατιωτική συνιστώσα. Οι ένοπλες δυνάμεις συμμετέχουν, μαζί με το λαό, στην οικοδόμηση του εθνικού οράματος· όχι μονάχα ως εγγυητές του, αλλά, επίσης, συμβάλλοντας στην οικοδόμησή του μαζί με το λαό, χέρι – χέρι, σε μια βαθιά πολιτο-στρατιωτική ενότητα. Η εθνική ανεξαρτησία –για να έρθουμε στην τρίτη έννοια– είναι εφικτή μόνο με αυτή την προϋπόθεση, δεν ήταν ποτέ εφικτή στο πλαίσιο του εξαρτημένου καπιταλισμού –τη μοναδική μορφή καπιταλισμού που υπήρξε εδώ. Ήμασταν καταδικασμένοι στην αναξιοπρεπή κατάσταση μιας χώρας υπό επικυριαρχία, εξαρτημένης, διεφθαρμένης: μιας αποικίας. Αυτό έχει τελειώσει.
Και η διαφθορά;
Την καταπολεμήσαμε από την αρχή σκληρά. Στα χρόνια που περάσαμε στη Γυάρε(6) είχαμε ήδη εκπονήσει ένα σαφές σχέδιο για να τελειώνουμε με τη διαφθορά αποκαθιστώντας σε όλα τα μέτωπα την ηθική του πολίτη. Ήταν ευρύτατα γνωστό.
Σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης, υπάρχει και σήμερα διαφθορά…
Παραδέχομαι ότι, δυστυχώς, υπάρχει διαφθορά. Είναι γεγονός. Ακούστε όμως αυτό που θα σας πω: παρά την ελάχιστη προσπάθεια που κατέβαλε ο Τύπος της ολιγαρχίας στο παρελθόν για να αποκαλύψει τη διαφθορά, αυτή είχε φθάσει σε τέτοια επίπεδα που δεν άφηνε τίποτα άθικτο… Αντιθέτως, σήμερα, ο Τύπος, σχεδόν εξ ολοκλήρου στα χέρια της ολιγαρχίας, περνάει από ψιλό κόσκινο το παραμικρό κρούσμα διαφθοράς, ή, ακόμα, το εφευρίσκει, ή το κάνει να μοιάζει με σκάνδαλο… Μετά βίας βρίσκει μερικά περιστατικά για να καταγγείλει. Στο παρελθόν, η προσπάθεια των αρχών ήταν κυρίως να συγκαλύψουν τα πράγματα. Στις μέρες μας ισχύει το αντίθετο. Η κυβέρνησή μας προσπαθεί να εντοπίζει και να τιμωρεί τη διαφθορά. Στα χρόνια του Κάρλος Αντρές Πέρες(7) οι άνθρωποι στο δρόμο –το λένε οι δημοσκοπήσεις της εποχής– διαμαρτύρονταν ασταμάτητα: «Η διαφθορά μάς σκοτώνει!» Σήμερα στις δημοσκοπήσεις η διαφθορά δεν εμφανίζεται ως συλλογικό πρόβλημα. Είναι ένα ενδιαφέρον γεγονός, που πρέπει να αξιολογηθεί.
Δεν ισχυρίζεται το ίδιο η Transparency, μια διεθνής οργάνωση…
Ναι, μας κατηγορούν ότι είμαστε η πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση και λένε πως υπάρχει περισσότερη διαφθορά σήμερα. Είναι όμως μια εκστρατεία συστηματική, μεροληπτική και κακών προθέσεων. Είναι οτιδήποτε εκτός από αντικειμενική.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «El Nacional», στη σύνοδο της Αμερικανικής Εταιρείας Τύπου (SIP) ειπώθηκε πως «η Βενεζουέλα είναι η δεύτερη πιο διεφθαρμένη χώρα της Λατινικής Αμερικής(8)».
Δε με εκπλήσσει. Και είναι παράξενο που την κατέταξαν δεύτερη και όχι πρώτη… Εδώ κάθε μέρα η τηλεόραση και το σύνολο των μέσων ενημέρωσης της ολιγαρχίας μιλούν γι’ αυτό που αποκαλούν «μπολιμπουρζουαζία», τους νεόπλουτους… Κι ωστόσο, επιμένω ότι δεν είναι ανησυχία του λαού. Σας το επαναλαμβάνω: στις δημοσκοπήσεις η διαφθορά σχεδόν δεν εμφανίζεται ή εμφανίζεται πολύ χαμηλά.
Άλλωστε, μολονότι εμφανίζει 30% θετικές γνώμες, πρέπει να γνωρίζετε ότι η αντιπολίτευση δεν την παρουσιάζει ως εθνικό πρόβλημα. Και θα ήταν εύλογο να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για το είδος των προβλημάτων που αναδεικνύουν… Στην πραγματικότητα, αν και δεν έχω πρόχειρα τα στατιστικά στοιχεία, σας διαβεβαιώνω ότι η διαφθορά έχει μειωθεί σημαντικά –αρχής γενομένης από τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους της κυβέρνησης. Προσωπικά είμαι πολύ προσεκτικός με αυτούς που εργάζονται μαζί μου: τους υπουργούς, τα θεσμικά όργανα, τις κρατικές τράπεζες…
Παρά τα λάθη, όσο πολλά κι αν είναι, και παρά τα κάποια λυπηρά περιστατικά που εμφανίζονται ακόμα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η διαφθορά έχει μειωθεί· δεν είναι συγκρίσιμη…
…σε σχέση με το επίπεδο της διαφθοράς στο παρελθόν;
Ναι, δεν υπάρχει δυνατή σύγκριση. Ακόμα και εδώ μέσα, στο [προεδρικό] μέγαρο του Μιραφλόρες, υπήρχε μια εσωτερική αυλή, την αποκαλούσαν «ιαπωνική σουίτα», που ήταν διαβόητη. Γίνονταν κάθε είδους γιορτές, έκλειναν συμφωνίες, δεξιώσεις με σαμπάνια και ουίσκι· είχαν και γυναίκες… Ήταν τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Εργάστηκα εδώ τους τελευταίους μήνες του 1988 και σχεδόν όλο το 1989. Έμπαινα παντού, παρακολουθούσα, άκουγα, είχα δημιουργήσει ακόμα και ένα εσωτερικό δίκτυο από αξιωματικούς και πολίτες· μέχρι που με συνέλαβαν και με έδιωξαν από το Μιραφλόρες το Δεκέμβρη του 1989. Σας διαβεβαιώνω ότι η διαφθορά είχε διαβρώσει μέχρι και το ανώτατο επίπεδο του κράτους.

1. Ρόμουλο Γκαγέγος (1884–1969), συγγραφέας και πολιτικός. Συγγραφέας του μυθιστορήματος «Δόνια Μπάρμπαρα» (1929), που θεωρείται έργο σταθμός στη λογοτεχνία της Βενεζουέλας του 20^ού αιώνα, αλλά που ήταν υπαίτιο της εξορίας του στη διάρκεια της δικτατορίας του Χουάν Βισέντε Γκόμες. Υπουργός Παιδείας το 1936, εξελέγη Πρόεδρος της Βενεζουέλας το 1948 (υποψήφιος του Κόμματος της Δημοκρατικής Δράσης), για να ανατραπεί εννέα μήνες αργότερα, στις 24 Νοεμβρίου 1948, από το πραξικόπημα του στρατηγού Μάρκος Πέρες Χιμένες.
2. Χοσέ Κάρλος Μαριάτεγκι (1894-1930), Περουβιανός φιλόσοφος, θεωρούμενος ως ένας από τους πιο σημαντικούς Λατινοαμερικανούς μαρξιστές διανοητές. Συγγραφέας του «Sept Essais d’interprétation de la réalité péruvienne», ήταν ένας από τους ιδρυτές του Κομμουνιστικού Κόμματος του Περού.
3. Σιμόν Ροντρίγκες (1769-1854), Βενεζουελανός φιλόσοφος και παιδαγωγός, μέντορας του Σιμόν Μπολίβαρ. Κατά τη διάρκεια της εξορίας του στην Ευρώπη είχε επιλέξει να ονομάζεται Σάμιουελ Ρόμπινσον.
4. Ζοσέ Ινάσιο ντε Αμπρέου ε Λίμα (1794-1869), Βραζιλιάνος στρατηγός που συμμετείχε ενεργά στους πολέμους της ανεξαρτησίας της Μεγάλης Κολομβίας, στο πλευρό του Σιμόν Μπολίβαρ.

Για το γαλλικό πρωτότυπο

Authors:

Ignacio Ramonet

Δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής. Διετέλεσε διευθυντής της «Le Monde diplomatique» την περίοδο 1990-2008.

Γιάννης Χρυσοβέργης (μετάφραση)

Διαβάστε περισσότερα

Οικονομική κρίση και κατάθλιψη

Του Ανδρέα Σταματόπουλου

H κατάθλιψη είναι μία διαταραχή της διάθεσης με σοβαρές συνέπειες, η οποία πλήττει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Πιο συγκεκριμένα, 350 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από τα συμπτώματα της κατάθλιψης, εκ των οποίων τα 2/3 είναι γυναίκες. Μέχρι το έτος 2030, η κατάθλιψη προβλέπεται να γίνει η πιο διαδεδομένη αιτία αναπηρίας.

Είναι κοινά αποδεκτό επιστημονικά πλέον ότι εκτός των βιολογικών παραμέτρων-κληρονομικών και επίκτητων- που συμβάλλουν στην ανάπτυξη της κατάθλιψης, σημαντικό ρόλο παίζουν το περιβάλλον, η κοινωνική και οικονομική κατάσταση τόσο του ατόμου όσο και η γενικότερη κοινωνικο-οικονομική κατάσταση της χώρας στην οποία το άτομο ζει.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η οικονομική κρίση που πλήττει αυτή τη στιγμή και τη χώρα μας επιφέρει κάποιες αλλαγές στο μακρο-οικονομικό περιβάλλον, όπως μείωση των θέσεων εργασίας, αυξανόμενα οικονομικά χρέη, ανισότητες στο εισόδημα κ.α, οι οποίες αποτελούν παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη κατάθλιψης. Η ανεργία, η φτώχεια ή το χαμηλό εισόδημα οδηγούν σε περιορισμένη πρόσβαση σε υπηρεσίες δημόσιας υγείας και σε μεγαλύτερες πιθανότητες ανάπτυξης ψυχικής διαταραχής.

Πιο συγκεκριμένα, η ανεργία αποτελεί παράγοντα που επιδεινώνει και διαιωνίζει την καταθλιπτική συμπτωματολογία, καθώς τα συμπτώματα της κατάθλιψης εμποδίζουν με τη σειρά τους το άτομο να αναζητήσει με επιτυχία μια νέα θέση εργασίας και να ανταποκριθεί στις εργασιακές του υποχρεώσεις. Επίσης, ο αντίκτυπος της οικονομικής δυσπραγίας στην αυτοκτονικότητα είναι σημαντικός, ιδίως στον ανδρικό πληθυσμό.

Σύμφωνα με μελέτη του ΕΠΙΨΥ τα σοβαρά καταθλιπτικά επεισόδια και η χρήση των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Παράλληλα, τουλάχιστον 12.500 άνθρωποι περισσότεροι από πέρσι λαμβάνουν αντικαταθλιπτική φαρμακευτική αγωγή. Ακόμα, σύμφωνα με άλλη έρευνα αποδεικνύεται ότι ένας στους δύο Έλληνες με εισόδημα χαμηλότερο των τετρακοσίων ευρώ πληροί τα κριτήρια της μείζονος κατάθλιψης.

Η οικονομική αστάθεια σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να επιφέρει προβλήματα στις σχέσεις και επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων έχοντας επιπτώσεις σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης υπόστασης. Εκτός από αρνητικές σκέψεις και μεγιστοποίηση των αρνητικών γεγονότων, η οικονομική κρίση έχει άμεσο αντίκτυπο στα συναισθήματα (λύπη, άγχος, απελπισία), στη συμπεριφορά των ατόμων (οδηγώντας σε κοινωνική απόσυρση και διενέξεις σε οικογενειακό και επαγγελματικό περιβάλλον), ενώ πυροδοτεί πληθώρα σωματικών συνεπειών (σωματική ένταση, αϋπνίες, αναίτιους πόνους, ευπάθεια σε λοιμώξεις, έως και καρδιαγγειακά προβλήματα).

*Ο  Ανδρέας Σταματόπουλος είναι οικονομολόγος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας ψυχικής υγείας Νοός Ευδία. 

Πηγή:www.capital.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο διαχρονικός συνήγορος της ζωής Λέο Μπουσκάλια

Ο «Δρ. Αγάπη» που κήρυξε το «να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις»!

Ο αγαπημένος μουσάτος συγγραφέας της αυτοβοήθειας και αυτοβελτίωσης μετατράπηκε σταδιακά σε γκουρού της ζωής και της αγάπης, κηρύσσοντας το οικουμενικό μήνυμά του στα πέρατα του πλανήτη.

Ο Λέο Μπουσκάλια δίδαξε την αγάπη με τέτοια αποφασιστικότητα και θέρμη που έμοιαζε κυριολεκτικά ασταμάτητος, λες και δεν θα κόπαζε αν δεν αγκάλιαζε πρώτα όλους τους ανθρώπους της Γης.

Δεν θα του έπαιρνε φυσικά πολύ να μείνει γνωστός ως «Δρ. Αγάπη» και «Γιατρός της Αγκαλιάς», καθώς επιδόθηκε σε μια προσωπική οδύσσεια να πείσει την ανθρωπότητα για τη δύναμη της αγάπης και του σεβασμού.

Έγραψε μπεστ-σέλερ, έδωσε διαλέξεις, κράτησε τηλεοπτικές εκπομπές και δίδαξε στο πανεπιστήμιο φυσικά το αγαπημένο του θέμα, την αγάπη, κάτι που σφράγισε τόσο την ακαδημαϊκή του πορεία όσο και την προσωπική του ζωή.

Οι πωλήσεις των 15 βιβλίων της αγάπης του άγγιξαν τα 10 εκατ. αντίτυπα, ενώ παραμένει ένας από τους ελάχιστους συγγραφείς που είχε ταυτοχρόνως 5 τίτλους στα μπεστ-σέλερ των ΗΠΑ! Την ίδια στιγμή, οι εκατοντάδες διαλέξεις του περιλάμβαναν μία ώρα συνήθως ομιλίας και τρεις ώρες κατόπιν διαλόγου, χαιρετούρων και αγκαλιάς με τους παριστάμενους.

Στην πορεία της ζωής του, ο παθιασμένος αυτός κήρυκας της τέχνης της ζωής συνδέθηκε τόσο στενά με τις αυθόρμητες και εγκάρδιες αγκαλιές που ήταν αδύνατο να κυκλοφορεί πια στον δρόμο και να μην έρχονται άγνωστοι να τον παίρνουν αγκαλιά! Στο Τορόντο δημιούργησε μάλιστα κυκλοφορικό κομφούζιο όταν αυτοκινητιστής τον εντόπισε στο πεζοδρόμιο και όρμησε έξω από το αμάξι για να τον αγκαλιάσει.

Σε έναν κόσμο βέβαια που η αγάπη για τον άλλο περιλαμβάνεται στα διδάγματα κάθε θρησκείας, ο δρ Μπουσκάλια, που ήξερε τον Αριστοτέλη απέξω και ανακατωτά, ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι η σκέψη του ήταν πρωτότυπη. Κι έτσι η αποστολή της ζωής του δεν ήταν να διδάξει στον άνθρωπο την κοινοτοπία για τη δύναμη της αγάπης αλλά να τον πείσει να την κάνει πράξη και να την εντάξει στην απτή καθημερινότητά του.

Ο ενθουσιασμός του ήταν τόσο «μολυσματικός» και η δική του αγάπη για τον συνάνθρωπο τόσο πρόδηλα αυθεντική που δεν μπορούσες παρά να τον πιστέψεις, αν και όπως έλεγε ο ίδιος δεν ήταν κήρυκας που έψαχνε εκκλησίασμα αλλά δάσκαλος που προσπαθούσε να εμπνεύσει το ακροατήριό του να αγαπήσει τον εαυτό του και τους άλλους γύρω του.

Ως ένα ιδανικό μείγμα φιλοσοφίας, λαϊκής ψυχολογίας και καλών δόσεων αυτονόητου, ο δρ Μπουσκάλια ήταν ένα αυθεντικό φαινόμενο, δημιουργώντας μια σχολή σκέψης που θα έβρισκε σύντομα πολλούς μιμητές. Ο ίδιος ωστόσο ήταν πάντα ένας φλογερός Αμερικανο-Ιταλός που έκανε πράξη τα στερεοτυπικά διδάγματά του φέρνοντας δάκρυα στα μάτια του κοινού του όταν ανακαλούσε τις ιστορίες με τη μητέρα και τις αδελφές του…

Πρώτα χρόνια

Ο Φελίτσε Λεονάρντο «Λέο» Μπουσκάλια γεννιέται στις 31 Μαρτίου 1924 στο Λος Άντζελες ως το νεότερο από τα τέσσερα παιδιά μιας οικογένειας ιταλών εμιγκρέδων. Παρά το γεγονός ότι ανατράφηκε ως καθολικός, ανακάλυψε από παιδί τον βουδισμό, που έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στη μετέπειτα σκέψη του.

Τα παιδικά του χρόνια είναι γνωστά στους αναγνώστες του καθώς απαθανατίζονται τόσο στα βιβλία και τις διαλέξεις του όσο και τις τηλεοπτικές εκπομπές του. Οι ιστορίες με τη μεσογειακή μαμά του ήταν άλλοτε στα στόματα όλων, έτσι όπως παραμπούκωνε τα παιδιά της με σπαγγέτι και αγάπη.



Η οικογένεια μετακόμισε πίσω στην Ιταλία όταν ο Λέο ήταν ακόμα νεογέννητο και πέρασε τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του σε χωριό της ιταλικής υπαίθρου. Επιστρέφοντας η πολυπληθής φαμίλια στο Λος Άντζελες, ο Λέο μιλούσε ιταλικά, λίγα ισπανικά και γαλλικά, αλλά γρι αγγλικά. Κι έτσι οι εκπαιδευτικές αρχές των ΗΠΑ τον τοποθέτησαν σε σχολείο για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες!

Εκεί συνάντησε ωστόσο την αγάπη των δασκάλων του και όταν μεταφέρθηκε σε κανονικό σχολείο, έβρισκε πια το περιβάλλον φρικτό. Κι έτσι την ώρα που τα άλλα παιδάκια έπαιζαν επιτραπέζια, ο Λέο έπαιζε το «σχολείο», κάνοντας τον καλοσυνάτο δάσκαλο δηλαδή στα άλλα παιδιά της τάξης του.

Επόμενος σταθμός της ζωής του ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, με τον Μπουσκάλια να υπηρετεί τη θητεία του στο αμερικανικό Ναυτικό. Παρά το γεγονός ότι ο νεαρός ναύτης δεν είδε ποτέ μάχη, είδε στα σίγουρα τα επακόλουθά της, καθώς υπηρετούσε σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Μετά τον πόλεμο, ο Μπουσκάλια πήρε πτυχίο στην παιδαγωγική από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια (όντας υπότροφος) και συνέχισε τις σπουδές του εκεί τόσο σε μεταπτυχιακό δίπλωμα όσο και διδακτορικό, τώρα στις μαθησιακές δυσκολίες και την παθολογία του λόγου (πτυχίο το 1950, μεταπτυχιακό το 1954 και διδακτορικό το 1963).

Ιδιώτευσε κατόπιν ως θεραπευτής προβλημάτων λόγου και αργότερα διορίστηκε ως ειδικός σύμβουλος μαθησιακών δυσκολιών στο εκπαιδευτικό σύστημα της Καλιφόρνια, μέχρι που η προαγωγή του σε διοικητική θέση του στέρησε την επαφή με τα λατρεμένα του παιδιά.

Λίγο αργότερα πήρε θέση καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια, όπου και παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του, περισσότερα από 19 χρόνια δηλαδή ως επίκουρος καθηγητής κοινωνικής παιδαγωγικής και ψυχολογίας. Στα εκεί έδρανα είναι που θα γεννιόταν όπου να ναι ο «Δρ. Αγάπη»…

Κήρυκας της αγάπης

Ο δρ Μπουσκάλια δίδασκε στο Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστήμιου της Νότιας Καλιφόρνια λοιπόν όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 μια από τις αγαπημένες του φοιτήτριες έδωσε τέλος στη ζωή της. Η αυτοκτονία της κοπέλας είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή του καθηγητή, κάτι που τον ώθησε να αρχίσει δειλά-δειλά να διδάσκει ένα σεμιναριακό μάθημα εκτός πανεπιστημιακού προγράμματος που ο ίδιος ονόμασε «Love 1A».

Δεν υπήρχαν φυσικά βαθμοί για τους φοιτητές που το παρακολουθούσαν (πώς να κόψεις εξάλλου κάποιον σε εξετάσεις για την αγάπη!), μόνο εβδομαδιαίες παραδόσεις που αποτέλεσαν σιγά-σιγά τη βάση για τη συγγραφή ενός χειρογράφου το οποίο μοιραζόταν στους σπουδαστές ως βοηθητικό εγχειρίδιο.

Οι συνάδελφοί του, τα άλλα μέλη του διδακτικού προσωπικού του πανεπιστημίου δηλαδή, περιέβαλαν το μάθημά του με σκεπτικισμό, αν και όταν το σεμινάριο έφτασε από 50 φοιτητές όλους κι όλους να έχει τώρα πάνω από 600, όλοι πείστηκαν για την αξία του. Σύντομα το ανατρεπτικό μάθημα του δρος Μπουσκάλια ήταν το δημοφιλέστερο του πανεπιστήμιου και πλέον εντάχθηκε στο κανονικό πρόγραμμα σπουδών του ακαδημαϊκού ιδρύματος.

Το κείμενο των παραδόσεων του Μπουσκάλια βρήκε κάποια στιγμή εκδότη, αφήνοντας έκπληκτο τον συγγραφέα του να ανακαλύψει ότι ο τίτλος «Αγάπη» δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ για βιβλίο! Κι έτσι «είχα τώρα τα πνευματικά δικαιώματα της Αγάπης». Μιλάμε φυσικά για το πρώτο του βιβλίο πάνω στο αγαπημένο του θέμα που σύντομα θα γινόταν ανεπανάληπτο μπεστ-σέλερ: η «Αγάπη» κυκλοφόρησε το 1972 και έμεινε στα μπεστ-σέλερ των ΗΠΑ για δύο σχεδόν δεκαετίες!

Η ανεπανάληπτη επιτυχία του βιβλίου οδήγησε σε σωρεία τίτλων πάνω στην αυτοβελτίωση, από τους οποίους ξεχωρίζουν τα αξιομνημόνευτα «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» (1982), «Να αγαπάμε ο ένας τον άλλο» (1984) και «Γεννημένοι να αγαπάμε» (1984). Τα βιβλία του Μπουσκάλια, μεταξύ των οποίων τα «Ο δρόμος του ταύρου», «Προσωπικότητα και ολοκλήρωση», «Λεωφορείο 9 για τον παράδεισο» και τόσα ακόμα, κυκλοφόρησαν σε εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράστηκαν σε είκοσι γλώσσες.

Ταυτοχρόνως, το διαλογικό σεμινάριό του ήταν ανοιχτό για το κοινό και κάποια στιγμή ένας παραγωγός του τηλεοπτικού δικτύου PBS (Public Broadcasting System) άκουσε μια διάλεξή του και σκέφτηκε να την ηχογραφήσει. Παρά το γεγονός ότι έμοιαζε παλιομοδίτικη (ένας καθηγητής πανεπιστημίου να στέκεται στο πόντιουμ και να μιλά για την αγάπη;), σαν απομεινάρι λες της παλιάς εκπαιδευτικής τηλεόρασης, το μήνυμα του Μπουσκάλια άγγιξε τους ιθύνοντες του σταθμού κι έτσι αποφάσισαν να του δώσουν τη δική του εκπομπή!

Η σχεδόν ευαγγελική ζέση με την οποία προσπαθούσε να περάσει το οικουμενικό του μήνυμα ο χαρισματικός ομιλητής άγγιξε τις καρδιές των τηλεθεατών και ο Μπουσκάλια γνώρισε πια νέες δόξες. Τώρα ήταν συνεχώς στο γυαλί, καλεσμένος εκπομπών και σόου, και μοίραζε πια τον χρόνο του μεταξύ τηλεόρασης, πανεπιστημιακών εδράνων και ταξιδιών φυσικά, καθώς ποτέ δεν σταμάτησε να οργώνει την οικουμένη (και κυρίως την Ασία) για να έρχεται σε επαφή με διαφορετικά πολιτισμικά και θρησκευτικά περιβάλλοντα.



Ο δάσκαλος της αγάπης είχε πια στην τάξη του όλο τον πλανήτη, καθώς τα βιβλία του πωλούνταν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη και έφευγαν κατά εκατομμύρια, ζώντας μια δεύτερη ζωή στην πολυαγαπημένη του Ιταλία, κάτι που τον ευχαριστούσε πολύ. Ο γκουρού της ζωής έδινε ιδιαίτερη έμφαση στη σημασία της αγκαλιάς αλλά και της στενής ανθρώπινης επαφής. Η αγκαλιά ήταν πλέον το σήμα-κατατεθέν της δουλειάς του!



Η δυναμική της αγάπης ως βασικός μοχλός στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας έγινε η αιχμή του δόρατος των παραδόσεων του ασταμάτητου πραγματικά ομιλητή, καθηγητή και ταξιδευτή. Ο Μπουσκάλια ίδρυσε το φιλανθρωπικό σωματείο Felice Foundation για την προώθηση της αγάπης αλλά και της προσφοράς στον συνάνθρωπο, συντάσσοντας παράλληλα τις δυνάμεις του με αμέτρητα φιλανθρωπικά σωματεία.



Ο δρ Φελίτσε έφυγε από τον κόσμο στις 12 Ιουνίου 1998 στο σπίτι του στη Νεβάδα των ΗΠΑ χτυπημένος από καρδιακό επεισόδιο. Ήταν 74 ετών και -κατά δήλωσή του- χορτασμένος από αγάπη…

Διαβάστε περισσότερα