Dostoevsky: «Το κυριότερο είναι να μη λέτε ψέματα στον ίδιο σας τον εαυτό»

«Το κυριότερο είναι να μη λέτε ψέματα στον ίδιο σας τον εαυτό.

Αυτός που λέει ψέματα στον εαυτό του και πιστεύει στο ίδιο του το ψέμα, φτάνει στο σημείο να μη βλέπει καμιά αλήθεια ούτε μέσα του ούτε και στους άλλους.

Κι έτσι χάνει κάθε εκτίμηση για τους άλλους και κάθε αυτοεκτίμηση.

Μην εκτιμώντας κανέναν, παύει να αγαπάει.

Και μην έχοντας την αγάπη, αρχίζει να παρασέρνεται από τα πάθη και την ακολασία για να απασχοληθεί και να διασκεδάσει.

Έτσι φτάνει στην απόλυτη κτηνωδία, και όλα αυτά επειδή λέει συνεχώς ψέματα στους άλλους και στον εαυτό του.

Αυτός που λέει ψέματα στον εαυτό του είναι αυτός που προσβάλλεται πρώτος.

Γιατί καμιά φορά είναι πολύ ευχάριστο να νιώθει κανείς προσβλημένος. Ετσι δεν είναι;

Κι ας ξέρει πως κανένας δεν τον πρόσβαλε και πως μονάχος του φαντάστηκε την προσβολή και είπε ψέματα από κοκεταρία, υπερέβαλε τα πράγματα για να τα εξωραΐσει, αρπάχτηκε από μια λέξη φτιάχνοντας ένα ολάκερο βουνό από έναν κόκκο σινάπεως.

Τα ξέρει όλα αυτά και μόνος του, κι όμως προσβάλλεται, προσβάλλεται ώσπου να νιώσει ευχαρίστηση, να νιώσει μεγάλη αγαλλίαση, κι έτσι φτάνει στο σημείο να καλλιεργεί μέσα του το πραγματικό μίσος.»

[...]

«Η ενεργός αγάπη είναι κάτι πολύ πιο σκληρό και φοβερό από την αγάπη που περιορίζεται στα όνειρα.

Η ονειροπόλα αγάπη διψάει για σύντομα κατορθώματα, ζητάει μια γρήγορη ικανοποίηση και το γενικό θαυμασμό.

Στις τέτοιες περιπτώσεις μερικοί φτάνουν πραγματικά να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμα, αρκεί να μην περιμένουν πολύ, μα να πραγματοποιηθεί γρήγορα τ' όνειρό τους.

Και να' ναι σα μια θεατρική παράσταση που να τη βλέπουν όλοι και να τη χειροκροτούν.

Μα η ενεργός αγάπη χρειάζεται δουλειά κι επίμονη αυτοκυριαρχία και για μερικούς είναι ίσως-ίσως ολόκληρη επιστήμη.

Μα σας προλέγω πως ακόμα και τη στιγμή που θα δείτε με φρίκη πως παρ' όλες σας τις προσπάθειες όχι μονάχα δεν πλησιάσατε τον σκοπό σας, μα αντίθετα ξεφύγατε απ' αυτόν, εκείνην ακριβώς τη στιγμή, σας το προλέγω, θα 'χετε φτάσει στο σκοπό».

 Fyodor Dostoevsky, «Αδελφοί Καραμάζοφ» - αποσπάσματα

Διαβάστε περισσότερα

«Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του Πιερ Πάολο Παζολίνι

 

Γιώργος Ρούσσος

Ανάμεσα στις πολλές δημιουργίες που κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει στην μεγάλη οθόνη και που αντλούν σεναριακά την πηγή της έμπνευσης τους, από τα Πάθη του Χριστού, το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του Πιερ Πάολο Παζολίνι, κατέχει μία διακριτή και περίοπτη θέση. Το φιλμ του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη ξεχωρίζει, διότι μέσα από τον συμβολισμό και τη λυρικότητά του, καταφέρνει να μεταδίδει διαχρονικά τα μηνύματά του, ανεξάρτητα από θρησκείες, έθνη και φανατισμούς...
«Η μεγάλη δυσκολία του Ευαγγελίου ήταν ακριβώς να μην καταστραφεί η διήγηση του Ματθαίου, να κρατηθεί όρθια πάση θυσία. Αυτό, μεταξύ άλλων με υποχρέωσε να πραγματοποιήσω μια εξαιρετικά δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στη δική μου οπτική γωνία και σ’ αυτήν του πιστού - ανάμεσα δηλαδή σε δύο διηγήσεις. Νομίζω ότι στάθηκα συνεπής, όσο ήταν δυνατόν. Απ’ την άλλη, η ανατροπή που πραγματοποίησα, είναι φανερή: αναφέρεται σε μια ολόκληρη μικροαστική, αλλά και εμπορική, εικονογραφία. Έκανα το παν για να διαφυλάξω και ν’ αντλήσω την πραγματικότητα της διήγησης του Ματθαίου, κι αυτό, με πολεμική διάθεση: ενάντια στον φανατισμό ενός ορισμένου μαρξισμού κι ενός ορισμένου λαϊκισμού.» - Πιερ Πάολο Παζολίνι
«Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (The Gospel According to St. Matthew / Il vangelo secondo Matteo) του Πιερ Πάολο Παζολίνι
Η ταινία γυρισμένη το 1964 αποτελεί ίσως την κορυφαία μεταφορά της ζωής του Χριστού στην μεγάλη οθόνη. Είναι από τις λίγες φορές, που ο κινηματογράφος της πρόζας και ο κινηματογράφος της ποίησης συμπλέκονται, συμφύρονται και δημιουργούν ένα αμάλγαμα που διαφοροποιεί σε μεγάλο βαθμό το παρόν παζολινικό έργο από όλες τις άλλες ως τότε μεταφορές αλλά και όσες θα ακολουθήσουν.
Ο Παζολίνι παρουσιάζει τον λόγο του Ματθαίου, απλό, λιτό και καίριο, χωρίς λογοτεχνικές εξάρσεις, στοχεύοντας στη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια των αφηγούμενων γεγονότων. Όλη η ταινία διακατέχεται από σκηνές άμεσης ανάπλασης που ανταποκρίνονται στην άποψη του πιστού Ματθαίου, ο οποίος καταγράφει εύπιστα χωρίς να κρίνει.

«Θέλησα να καταλάβω τα πάντα, θέλησα να δω μέσα από τα μάτια ενός πιστού μια πραγματικότητα θρησκευτικού τύπου. Στο "Ακατόνε" επρόκειτο για μια κατάδυση επική κι όχι ψυχολογική στον κόσμο που θα περιγραφόταν. Το ζητούμενο του Ευαγγελίου - δηλαδή, η υφολογική σύμφυρση ενός πνευματικού κι ενός απλού, ιδιωτικού κόσμου - είναι ίδιο με αυτό των μυθιστορημάτων μου. Μ’ αυτή την έννοια, το Ευαγγέλιο βρίσκεται πιο κοντά στα μυθιστορήματά μου...» - Πιερ Πάολο Παζολίνι

Με σκηνές έντονου στιλιζαρίσματος, ο σπουδαίος Πιέρ Πάολο Παζολίνι, μας παραθέτει την άποψή του και καταγράφει τα γεγονότα αμφιβάλλοντας συνεχώς για την πραγματική υπόστασή τους. Χρησιμοποιεί ερασιτέχνες ηθοποιούς και είναι χαρακτηριστική η σκηνή όπου η Σουζάνα Παζολίνι, μητέρα του σκηνοθέτη, υποδύεται την ενήλικη Παναγία και θρηνεί τον νεκρό Χριστό...

Ο Παζολίνι, επιλέγει τη νότιο Ιταλία για τα γυρίσματα της ταινίας του και επιμελείται ο ίδιος τη μουσική και τη χρήση της. Έχουμε έτσι ένα μοναδικό ηχητικό κολάζ. Όπου οι πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις του Λουίς Μπακάλοφ, συνδέονται με τα κλασσικά έργα του Μπαχ, του Μότσαρτ και του Προκόφιεφ. Ενώ παράλληλα αποσπάσματα από τη “Missa Lyba” ή το κλασικό spiritual “Sometimes l feel Like a Motherless Child” ακούγονται στην ταινία διασκευασμένα από τον Μπακάλοφ και τραγουδισμένα από την Odetta.
Η ταινία «Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, εκφράζει όλη τη νοσταλγία του δημιουργού για το μυθικό, το επικό και το ιερό όπως βέβαια το αντιλαμβάνεται ο ίδιος, μακριά από δόγματα και φανατισμούς.

«Το Ευαγγέλιο μου έβαζε το εξής πρόβλημα: δεν μπορούσα να το εξιστορήσω σαν ένα κλασικό αφήγημα, γιατί δεν είμαι πιστός, αλλά άθεος. Από την άλλη ήθελα  να διηγηθώ την ιστορία του Χριστού, Υιού του Θεού. Έπρεπε λοιπόν να διηγηθώ μια ιστορία στην οποία δεν πίστευα. Δεν μπορούσε λοιπόν να είμαι εγώ εκείνος που εξιστορεί. Έτσι χωρίς να το θέλω  οδηγήθηκα  στην ανατροπή, όλης μου της κινηματογραφικής τεχνικής και γεννήθηκε αυτό το μάγμα ύφους, που είναι χαρακτηριστικό του κινηματογράφου της ποίησης. Γιατί για να μπορέσω να εξιστορήσω το Ευαγγέλιο, έπρεπε να βυθιστώ στην ψυχή ενός που πιστεύει. Εδώ έγκειται ο έμμεσος ελεύθερος λόγος: απ' τη μια μεριά η αφήγηση βλέπεται με τα δικά μου μάτια και απ' την άλλη, με τα μάτια ενός πιστού και είναι αυτό που προκαλεί το συμφυρμό του ύφους, αυτό το μάγμα που προανέφερα...» - Πιέρ Πάολο Παζολίνι

Ο Παζολίνι, υπήρξε αντιεξουσιαστής τόσο πολιτικά όσο και ιδεολογικά και βρήκε το θάρρος σε μία εποχή πνευματικής ένδειας, να εξαπολύσει ένα δριμύ «κατηγορώ» εναντίον της αστικής κουλτούρας, με το μανιφέστο που παρουσίασε το 1965, «Ο κινηματογράφος της ποίησης». Το γεγονός ότι οι ταινίες του διαποτίζονταν από ερωτισμό και βία με έντονο το στοιχείο του λυρισμού, ωθεί τους κριτικούς να τον αποκαλούν συχνά πυκνά ως «ποιητή του υποκόσμου».
«Μου είπαν ότι έχω τρία είδωλα: τον Χριστό, τον Μαρξ και τον Φρόυντ. Αυτά είναι φόρμουλες. Το μόνο μου είδωλο είναι η πραγματικότητα...» - Πιέρ Πάολο Παζολίνι

Έτος: 1964 | Xώρα: Ιταλία | Διάρκεια: 137 λεπτά | Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini | Σενάριο: Pier Paolo Pasolini | Παίζουν: Enrique Irazoqui, Margherita Caruso, Susanna Pasolini

Διαβάστε περισσότερα

Αντί για κρέας λάδι ή τυρί, νήστεψε από το κακό.

Της Κυριακής Χαριτάκη

Δεν αρκούν 40 μέρες να καθαρίσει μια ψυχή. Η κάθαρση γίνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή.  Κι αντί για σαπούνι και νερό, πλένεται με το καλό.
Περιττό να σας πω πόσο με εκνευρίζει να βλέπω «θρησκόληπτους» να κουτσομπολεύουν τί έκανε στο σπίτι της η μία και η άλλη ή το αντίθετο. Να βλέπω δηλαδή άθεους να κράζουν όποιον πιστεύει ή νηστεύει, λες και τους βάλαμε τροχονόμο στο καντήλι μας.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει όπου θέλει αν αυτό του δίνει ελπίδα ή τον στηρίζει στη ζωή. Κακά τα ψέματα, κάθε άνθρωπος κάπου στηρίζεται για να ανταπεξέλθει. Άλλοι το λένε «Θεό», άλλοι «φίλοι», άλλοι «ψυχολόγο».  Όλοι μας από κάπου αντλούμε δύναμη και αλίμονο αν έκραζε ο ένας τον άλλον για το αυτονόητο. Κι όμως συμβαίνει.
Βλέπω «ανθρώπους» να νηστεύουν ενώ λένε τσουβάλι τα ψέματα ολούθε.
Βλέπω «ανθρώπους» να νηστεύουν ενώ ανταλλάζουν sms για το ποιά πήγε πού και με ποιόν.
Βλέπω «ανθρώπους» να νηστεύουν ενώ σε κράζουν που ανέβηκες επαγγελματικά ή παντρεύτηκες ή χάρηκες με κάτι και εκείνοι όχι.
Βλέπω «ανθρώπους» να νηστεύουν ενώ περνάνε το ένα κόκκινο φανάρι πίσω απ’ το άλλο.
Ενώ βρίζουν, ενώ δέρνουν τα παιδιά ή τις γυναίκες τους, ενώ δεν ξέρουν τί θα πει «συγγνώμη», ενώ πιστεύουν πως μόνο εκείνοι έχουν δίκιο.
Ενώ δεν το’ χουν σε τίποτα να σε «πουλήσουν», ενώ τα θέλουν όλα δικά τους.
Μου θυμίζει κάτι τύπισσες που πάνε σε διαιτολόγο ενώ από πίσω τρώνε τούρτες.
Τί νόημα έχει να νηστεύεις το κρέας το λάδι ή το τυρί, αν δεν νηστεύεις το μίσος, τη κακία και το ψέμα;
Η ψυχή δεν καθαρίζει επειδή δεν έφαγες ζαμπόν.
Δεν καθαρίζει επειδή πήγες εκκλησία, επειδή στόλισες τον επιτάφιο ή τον σήκωσες ή πέρασες από κάτω του.
Δεν καθαρίζει επειδή τη Μ. Βδομάδα δεν έκανες σεξ, δεν έβαλες χαρούμενα τραγούδια ή δεν άνοιξες τηλεόραση.
Δεν καθαρίζει επειδή προσκύνησες Τον Χριστό.
Δεν καθαρίζει επειδή είπες «Θεέ μου να’ μαστε όλοι μας καλά» ενώ έχεις το πόδι έτοιμο για τη τρικλοποδιά στον διπλανό σου.
Δεν αρκούν 40 μέρες να καθαρίσει μια ψυχή.
Η κάθαρση γίνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή.
Κι αντί για σαπούνι και νερό, πλένεται με το καλό.
Με ένα «πάρε αυτά να ψωνίσεις για τα παιδιά» σε μια φίλη σου που τα φέρνει βόλτα δύσκολα.
Με ένα «πήγαινε να ξεκουραστείς, θα πλύνω εγώ τα πιάτα».
Με ένα «συγγνώμη για όσα έκανα».
Με ένα «σε συγχωρώ».
Όσο μπορείς, στο μέτρο που μπορείς.
Δεν είμαστε Θεοί και δεν θα γίνουμε.
Δαίμονες όμως είναι στο χέρι μας να μην.
Αμήν…
[singlewoman]

Διαβάστε περισσότερα

Οι «φυλές» των γονέων και το... αναγκαίο κακό Διαδίκτυο

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Υποχωρεί σταδιακά η τεχνοφοβία του Internet στη χώρα μας. Παράλληλα, όμως, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό που το χαρακτηρίζει «αναγκαίο κακό», ειδικά μεταξύ των γονέων ανήλικων τέκνων. Ερευνα που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες εβδομάδες δείχνει ότι η πλειονότητα των γονέων (74%) με παιδιά 5 έως 18 ετών θεωρεί ότι τα πλεονεκτήματα του Διαδικτύου είναι περισσότερα από τα μειονεκτήματα. Μάλιστα, οι γονείς δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν το Διαδίκτυο πολύτιμο εργαλείο, απαραίτητο όσο εκείνο της γνώσης της γραφής, της ανάγνωσης και της αριθμητικής στις αρχές του 20ού αιώνα.
Τα δημογραφικά στοιχεία δείχνουν ακόμη ότι όσο μεγαλύτερα είναι τα παιδιά (15-18) τόσο υψηλότερο είναι το ποσοστό των γονιών που έχουν θετική στάση στο Διαδίκτυο. Αντίθετα, οι γονείς παιδιών μικρότερης ηλικίας είναι οι πιο «ανήσυχοι» και ειδικά εκείνοι που τα παιδιά τους διέρχονται την περίοδο των 9 έως 14 ετών. «Σε ακόμη πιο μικρές ηλικίες, ο έλεγχος είναι πιο ασφυκτικός και ο γονέας αισθάνεται μεγαλύτερη εμπιστοσύνη», παραδέχεται ο Δημήτρης Μαύρος, επικεφαλής της εταιρείας MRB που πραγματοποίησε τη σχετική έρευνα. Τέλος, όσο πιο ψηλό είναι το μορφωτικό και βιοτικό επίπεδο ενός γονιού τόσο μεγαλύτερη είναι η εμπιστοσύνη που έχει στο νέο μέσο του Διαδικτύου.
Ολα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν ότι οι γονείς δεν ανησυχούν. Πάνω από το 55% των γονέων λέει ότι ανησυχεί, όχι όμως για τους προφανείς λόγους που θα νόμιζε κάποιος, π.χ. σεξουαλική παρενόχληση, εξαπάτηση, bullying κ.λπ. Συγκεκριμένα, με σειρά προτεραιότητας, τα θέματα που απασχολούν κατά κύριο λόγο τους γονείς είναι: η υπερβολική ενασχόληση εις βάρος άλλων δραστηριοτήτων (78%), η έκθεση σε ακατάλληλο/επιβλαβές υλικό/περιεχόμενο (71%), η κλοπή προσωπικών δεδομένων ή πληροφοριών (69%), η σεξουαλική παρενόχληση (68%), η επικοινωνία με αγνώστους με σκοπό την αποπλάνηση (65%), η παρενόχληση/bullying (63%) κ.ά.

Δύο νεαροί πέφτουν εξαντλημένοι στο πληκτρολόγιό τους κατά τη διάρκεια video game διαγωνισμού στην Ελβετία. Στην Ελλάδα, οι γονείς χαρακτηρίζουν «αναγκαίο κακό» τη δραστηριοποίηση των παιδιών τους, ηλικίας από 5 έως 18 ετών, στο Διαδίκτυο, κρίνοντας ότι τα πλεονεκτήματα είναι περισσότερα από τα μειονεκτήματα. 

«Αν χωρίζαμε τους γονείς ανάλογα με τη στάση τους απέναντι στο Ιντερνετ, θα συναντούσαμε τρεις “φυλές”», αναφέρει ο κ. Μαύρος. Πρόκειται για τους «Ανήσυχους» (50% του δείγματος), τους «Σκεπτικούς» (32%) και τους «Ηρεμους» (18%). Η τελευταία κατηγορία εντοπίζεται κυρίως σε όσους έχουν πιο μεγάλες ηλικίες παιδιών (15-18 ετών), ενώ η πρώτη κατηγορία στις ενδιάμεσες (9-14 ετών). Κάθε «φυλή» έχει και διαφορετικούς προβληματισμούς. Οι «Ηρεμοι» φοβούνται κυρίως τον εθισμό, οι «Σκεπτικοί» την έκθεση σε ακατάλληλο περιεχόμενο, την κλοπή προσωπικών δεδομένων, τη σεξουαλική παρενόχληση κ.ά. Τέλος, οι «Ανήσυχοι» φοβούνται περισσότερο την παρενόχληση, τη συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο με ανθρώπους που γνωρίστηκε μέσα στο Internet, την κλοπή-απάτη κ.ά. Κατά τον κ. Μαύρο, η ελληνική κοινωνία, παρόλο που σταδιακά αλλάζει γνώμη για το Internet, σε σημαντικό βαθμό συνεχίζει να θεωρεί το Διαδίκτυο «αναγκαίο κακό».
Ο γονικός έλεγχος
Η έρευνα της MRB παρουσιάζει πολλαπλά στατιστικά στοιχεία σχετικά με την πρόσβαση των παιδιών στο Διαδίκτυο, δίνοντας όμως έμφαση στον γονικό έλεγχο που ασκείται στη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Βασικό συμπέρασμα είναι ότι εν γένει απουσιάζει ο συστηματικός έλεγχος της πρόσβασης των παιδιών στο Διαδίκτυο από τους γονείς. Μόνον το 42% των γονέων χρησιμοποιεί εργαλεία ελέγχου της χρήσης του Διαδικτύου και οι περισσότεροι από αυτούς (64%) συνήθως ελέγχουν το ιστορικό του φυλλομετρητή (web browser) του Η/Υ ή του κινητού. Πολλοί λίγοι είναι οι γονείς που ως μέτρο πρόληψης κάνουν χρήση εργαλείων για απαγόρευση εισόδου σε υπηρεσίες/ιστοτόπους (5,5% του δείγματος), ενώ ακόμη μικρότερο είναι το ποσοστό που ελέγχει το προφίλ των συνομιλητών του παιδιού στο Διαδίκτυο (5%).
Η έρευνα έγινε στο πλαίσιο της νέας καμπάνιας της Cosmote, σχετικά με τα νέα πακέτα Cosmote Family. Τα νέα πακέτα ενσωματώνουν εργαλεία γονικού ελέγχου της χρήσης του κινητού και της πρόσβασης στο Internet. Εν γένει, το εργαλείο προσφέρεται για μία πιο επισταμένη «παρακολούθηση» των ανηλίκων στη χρήση του κινητού τηλεφώνου τους, που πλέον αναγνωρίζεται ως η κύρια συσκευή εισόδου στο Διαδίκτυο.

Έντυπη

Διαβάστε περισσότερα

Στα μεγάλα ταξίδια σου θα ‘μαστε πάντα μαζί σου

Του Γιάννη Μπρούζου
Έρωτας. Από εκείνους τους έρωτες που δεν εξηγούνται. Πού όσο κι αν ψάχνεις την απάντηση παραμένουν για πάντα ερώτηση. Εφηβικός έρωτας, φλογερός, άμεσος, παθιασμένος, από αυτούς που «πέφτεις» μέσα τους, σαν σε μια μαύρη τρύπα και χάνεσαι χωρίς αλεξίπτωτο.
Ένας τέτοιος έρωτας, καθοριστικός, χτύπησε εμάς, εκατοντάδες χιλιάδες εφήβους τις δεκαετίας του ‘90 όταν βρέθηκε στα χέρια μας το «Χρονικό του Χρόνου».  Το θρυλικό αριστούργημα του Στίβεν Χόκινγκ, κοσμεί πλέον δεκάδες εκατομμύρια βιβλιοθήκες στον κόσμο, κατέκτησε και θα συνεχίσει να κατακτά το νου και τις καρδιές  μικρών και μεγάλων σκιαγραφώντας τα μικρά και μεγάλα μυστήρια του Σύμπαντος και τις απαντήσεις που δίνονται στην μικροσκοπική κουκκίδα μας από ακόμα πιο μικροσκοπικά πλάσματα. Εμάς.
Κανείς εκδότης δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ένα βιβλίο για μεγάλες εκρήξεις και μαύρες τρύπες θα μπορούσε να συγκινήσει τόσο πολύ κόσμο.
Φτάνει όμως που το πίστεψε ο Στίβεν. Ο άνθρωπος στο καροτσάκι, που επικοινωνούσε μαζί μας μόνο μέσω της τεχνολογίας, που δεν μπορούσε να κινήσει παρά ελάχιστους μύες του σώματός του. Παρά τους περιορισμούς που ο ίδιος βίωνε, κατάφερε να μας ταξιδέψει  στις παρυφές του Σύμπαντος και την αρχή του χρόνου.
Και τα ταξίδια που μας χάρισε ήταν τόσο υπέροχα και συναρπαστικά που πολλές και πολλοί από εμάς που χαθήκαμε στις σελίδες του, που “πήραμε τα βήματά του” δεν μπορέσαμε ποτέ να επιστρέψουμε και συνεχίσαμε  να ταξιδεύουμε στον δρόμο “που άκρη δεν έχει”. Κι ας μην είναι “επάγγελμα” η επιστήμη, κι ας μην φέρνει λεφτά, κι ας δυσκολευόμαστε πολύ να την προσεγγίσουμε, κι ας μας καταλαβαίνουν λίγοι.  Και μόνο που νιώσαμε έστω για λίγο ότι βάζουμε το μικροσκοπικό μας λιθαράκι στην κατανόηση μιας μικρής κουκκίδας του απέραντου μυστηρίου αυτού του Κόσμου που μας έλαχε να ζήσουμε άξιζε τον κόπο. Την απερίγραπτη συγκίνηση όταν κάτι καταλαβαίναμε, όταν κάτι έστω ελάχιστο ανακαλύπταμε την χρωστάμε σε μεγάλο μέρος στον Στίβεν.
Στον Στίβεν Χόκινγκ που πέρα από το να εμπνεύσει τόσους ανθρώπους κατάφερε να βάλει την σφραγίδα του στην κατανόηση πολύ μεγαλύτερων “κουκίδων του Σύμπαντος”. Κατάφερε κυριολεκτικά να ρίξει φως στο βαθύ σκοτάδι των μαύρων τρυπών, που …δεν είναι τελικά και τόσο μαύρες.  Η ακτινοβολία Χόκινγκ που πήρε το όνομά του, δείχνει μια πολύ  ενδιαφέρουσα θερμοδυναμική συμπεριφορά στον ορίζοντα των μαύρων τρυπών όπου κβαντικά φαινόμενα κάνουν την εμφάνισή τους. Ο Χόκινγκ κατόρθωσε να μας ταξιδέψει στις μαύρες τρύπες και να δραπετεύσει θριαμβευτικά από το αιώνιο σκοτάδι τους, όπως το έκανε και στην δική του ζωή με την ασθένειά του.
Με τον τρόπο που οι άνθρωποι “ταξιδεύουν” “δρουν” και ”κατανοούν”, με την φαντασία τους που πλάθει εικόνες, με την παρατήρηση, με την γεωμετρία, με τα μαθηματικά, με το νου και την καρδιά τους. Με τα εργαλεία της επιστήμης και της ανθρώπινης νόησης που μπορεί να είναι λίγα και ανεπαρκή για την κατανόηση του Θαύματος του Σύμπαντος αλλά είναι και τα μόνα που έχουμε.
Με τούτα τα εργαλεία ο Χόκινγκ ανακάλυψε μια σχέση, την σημαντικότερη προσφορά του στην επιστήμη και κατά τον ίδιο που ζήτησε να γραφτεί στο μνήμα του, μια σχέση που συνδέει την εντροπία των μαύρων τρυπών, την παγκόσμια σταθερά της βαρύτητας του Νεύτωνα, την θερμοδυναμική σταθερά του Μπόλτζμαν, τον άρρητο αριθμό «π» του Αρχιμήδη, την κβαντική σταθερά του Πλανκ, την ταχύτητα του φωτός του Αϊνστάιν.
Μια απλή σχέση μέσα στην οποία παρελαύνουν οι σημαντικότερες παγκόσμιες σταθερές της φυσης, που έχουν συνδεθεί με τις μεγαλύτερες μορφές της επιστήμης. Μια σχέση όπου απλότητα και ομορφιά συγκλίνουν όπως ακριβώς επιθυμούσε και ο Χώκινγκ αλλά και ο Άλμπερτ Αινστάιν. Ας σεβαστούμε την “γραμμή” του όμως κι ας μην την γράψουμε την σχέση αυτή σαν εξίσωση συμβόλων.
Αυτή η “γραμμή” της αποφυγής των μαθηματικών εξισώσεων στα βιβλία εκλαΐκευσης της επιστήμης παρότι κατακρίθηκε ήταν άλλη μια απλοποίηση που έδωσε τόσο μεγάλη απήχηση σε αυτά. Γιατί έτσι, κάθε άνθρωπος χωρίς φόβο για πιθανές δυσκολίες στα μαθηματικά μπορούσε να προσεγγίσει, να διαβάσει και να απολαύσει το αριστούργημά του.
Όσο όμως και να προσπαθήσουμε να “εξηγήσουμε” την ακτινοβολία αυτού του ανθρώπου και των έργων του, την επίδρασή τους στους ανθρώπους και τους επιστήμονες, την δύναμή του να “δραπετεύει” από το σκοτάδι κάθε μαύρης τρύπας δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δώσουμε μια τελική απάντηση. Το “φαινόμενο” Στίβεν Χόκινγκ όμως μας προέτρεψε πάντα να προσπαθούμε ξανά και ξανά παρά τις αποτυχίες να απαντάμε στα μεγάλα ερωτήματα. Μια τελευταία απόπειρα λοιπόν, σε δεύτερο ενικό, σαν επιτάφιος:
Μας ταξίδεψες.
Πολύ μακριά μας ταξίδεψες Στίβεν Χόκινγκ.
Στα πέρατα του Σύμπαντος. Στην αρχή του χρόνου.
Στις πιο μαύρες τρύπες μα και στην ακτινοβολία τους.
Με απλότητα, με αγνή περιέργεια, με  πίστη ότι κάθε άνθρωπος θέλει να ταξιδέψει στα μυστήρια του Κόσμου.
Με πίστη ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να ταξιδέψει.
Όσο κι αν τον «μποδίζουν να βαδίζει».
Και τα κατάφερες να αποδείξεις ότι καθεμία και καθένας από εμάς  αξίζει και έχει την δύναμη να κοιτάξει μακριά στ’ αστέρια, και να σπάσει τις αλυσίδες στα πόδια του.
Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα αλλά και την δυνατότητα να συμμετέχει στην θαυμαστή αυτή δραστηριότητα που λέγεται επιστήμη και να σπάει κομματάκι κομματάκι μαζί με τους άλλους ανθρώπους τις αλυσίδες της ανθρωπότητας.
Να φωτίζει τα σκοτάδια της.
Γιατί σε τελευταία ανάλυση αυτό σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Ξαναδιαβάζοντας τον επίλογό σου στο «Χρονικό του Χρόνου», κατάλαβα Στίβεν πόσο πολύ αγαπούσες τους ανθρώπους.
Τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους.
Πόσο πολύ ήθελες να  μας κάνεις συνταξιδιώτες στα συμπαντικά ταξίδια σου
Πόσο πολύ πίστευες σε μας.
Σαν ανταπόδοση λοιπόν μια υπόσχεση:
Στα μεγάλα ταξίδια σου θα ‘μαστε πάντα μαζί σου.

Διαβάστε περισσότερα

«Σαρώνουν» άγχος και κατάθλιψη μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές

Τα ποσοστά του άγχους και της κατάθλιψης μεταξύ των μεταπτυχιακών (master's) και των διδακτορικών φοιτητών (PhD) διεθνώς είναι τουλάχιστον έξι φορές μεγαλύτερα από ό,τι στο γενικό πληθυσμό. Τέσσερις στους δέκα αισθάνονται μικρότερη ή μεγαλύτερη ψυχική πίεση, σύμφωνα με μια νέα διεθνή έρευνα.
Οι δειγματοληπτικές απαντήσεις 2.279 φοιτητών 234 πανεπιστημιακών και ερευνητικών ιδρυμάτων σε 26 χώρες (90% υποψήφιοι για PhD και 10% για master's) αποκαλύπτουν ότι το 41% αισθάνονται μέτριο έως σοβαρό άγχος, ενώ το 39% έχουν συμπτώματα μέτριας έως σοβαρής κατάθλιψης, έναντι ποσοστού περίπου 6% στο γενικό πληθυσμό.
Τα ποσοστά άγχους και κατάθλιψης είναι μεγαλύτερα στις νέες από ό,τι στους νέους: 43% και 41% αντίστοιχα έναντι 34% και 35%.
Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο, οι ερευνητές, με επικεφαλής τη νευροεπιστήμονα Τερέζα Έβανς του Κέντρου Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Σαν Αντόνιο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιοτεχνολογίας "Nature Biotechnology", σύμφωνα με το "Nature", έκαναν λόγο για ανησυχητικά ευρήματα που αναδεικνύουν τη σοβαρότητα του προβλήματος και την παγκόσμια διάστασή του.
Όπως είπε η Έβανς, τα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο πρέπει να πάρουν πιο σοβαρά το ζήτημα και να παρέχουν στους μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές εκπαίδευση και υποστήριξη που θα τους βοηθήσει να διαχειρισθούν το στρες τους, το οποίο σε ένα βαθμό οφείλεται στη δυσκολία τους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των σπουδών τους, λόγω περιορισμένου διαθέσιμου χρόνου.
Οι περισσότεροι μεταπτυχιακοί φοιτητές (το 55%) δήλωσαν ότι δεν μπορούν να πετύχουν μια καλή ισορροπία ανάμεσα στην εργασία τους (σπουδές) και στην προσωπική ζωή τους.
Μια παλαιότερη μελέτη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϊ το 2014 είχε επίσης βρει ότι το 43% έως 46% των μεταπτυχιακών φοιτητών ειδικότερα στις βιοεπιστήμες νιώθουν κατάθλιψη.

Διαβάστε περισσότερα

Προσφυγικό: «Τόσα γρόσια το κεφάλι»! – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Στην ευρωτουρκική συνάντηση της Βάρνας στην πραγματικότητα «γιορτάστηκαν» με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο τα 2 χρόνια της ευρωτουρκικής συμφωνίας για το προσφυγικό. Πρόκειται για την απάνθρωπη συμφωνία που η ΕΕ συνήφθημε την «ασφαλή χώρα Τουρκία», η οποία ισοδυναμεί με στρατόπεδα συγκέντρωσης και μετατρέπει το Αιγαίο σε υγρό τάφο για χιλιάδες ανθρώπους.
Με τη συνέχιση της συμφωνίας η «πολιτισμένη» ΕΕ ενός «ουμανισμού» που αποτυπώνεται στην λογική «τόσα γρόσια το κεφάλι», βαφτιζει «λύση του προσφυγικού» – στην δημιουργία του οποίου πρωταγωνιστεί με τις χώρες της να πρωτοστατούν στα εγκλήματα στην περιοχή –την έναντι αμοιβής ανάθεση στην Τουρκία να κρατά μακριά από τα ευρωπαικά εδάφη τους πρόσφυγες και στην Ελλάδα να τους φυλακίζει.
Ως αποτέλεσμα η Τουρκία έχει λάβει 1,8 δισ. ευρώ από τα 3 δις που ήδη έχει εξασφαλίσει, διεκδικεί τουλάχιστον 3 ακόμα δις και ταυτόχρονα απέκτησε το πλεονέκτημα να ανοιγοκλείνει την «κάνουλα» των λεγόμενων «προσφυγικών ροών» κατά το δοκούν.
Οσο για την Ελλάδα το αποτέλεσμα το περιγράφει η Διεθνής Αμνηστία: «Στα hot spots στη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο, τη Λέρο και την Κω, όπου φιλοξενούνται οι περισσότεροι αιτούντες άσυλο βρίσκονται ακόμα 10.000 άνθρωποι σε εγκαταστάσεις με συνολική χωρητικότητα για 6.246 άτομα». Ο δε διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας Ελλάδας είναι ακόμα πιο παραστατικός: «Η πολιτική περιορισμού – δηλώνει – έχει μετατρέψει τα ελληνικά νησιά από σύμβολα αλληλεγγύης σε ανοιχτές φυλακές…». Θυμίζουμε ότι διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας Ελλάδας είναι ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ κ.Γαβριήλ Σακελλαρίδης….  

Πηγή: Εφημερίδα Real News 1/4/2018

Διαβάστε περισσότερα

Σαρώνει η παιδική φτώχεια στην Βρετανία

Η ακραία παιδική φτώχεια επιδεινώνεται στην Βρετανία, με πολλά σχολεία να αναγκάζονται να καλύψουν τα κενά που αφήνουν οι περικοπές στους προϋπολογισμούς των τοπικών συμβουλίων και των κοινωνικών υπηρεσιών, σύμφωνα με διευθυντές σχολείων της χώρας, που μετέχουν σε διάσκεψη της Εθνικής Ένωσης Παιδείας (NEU), η οποία διεξάγεται κατά τη διάρκεια του Καθολικού Πάσχα στο Μπράιτον.
Κάποιοι από τους πιο φτωχούς τους μαθητές δείχνουν τώρα πιο αδύνατοι και χλωμοί, σημείωσαν ορισμένοι επικεφαλής σχολείων διαφόρων περιοχών της Αγγλίας και της Ουαλίας σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν κατά την ετήσια σύνοδο τους.
«Τα παιδιά μου είναι χλωμά, η κατάσταση των δοντιών τους είναι κακή, έχουν αδυνατίσει τα μαλλιά τους και είναι πιο αδύνατα», δήλωσε ένας από αυτούς.
Επικεφαλής σχολείων σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αγγλίας, της Ουαλίας και της Βόρειας Ιρλανδίας σημείωσαν μάλιστα ότι αναγκάζονται να προσφέρουν βασικές υπηρεσίες, όπως το πλύσιμο των σχολικών ποδιών για μαθητές που προέρχονται από φτωχές οικογένειες, όπως και να πληρώνουν ακόμη και για την παροχή οικονομικών και άλλων συμβουλευτικών υπηρεσιών για τους γονείς.
Οι διευθυντές αυτοί σχολείων θέλησαν να φωτίσουν στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν τα θέματα που αντιμετωπίζει ένας αυξανόμενος αριθμός παιδιών που μεγαλώνει σε συνθήκες φτώχειας και το πόσο αυτό επηρεάζει την εκπαίδευσή τους. Οι ίδιοι γνωστοποίησαν εξάλλου ότι τακτικά προσφέρουν είδη προσωπικής υγιεινής στους μαθητές, όπως επίσης ότι αγοράζουν για κάποια παιδιά παπούτσια και πανωφόρια τον χειμώνα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις προσφέρουν και δάνεια έκτακτης ανάγκης σε μετρητά σε οικογένειες.
Οι Δευτέρες είναι συνήθως οι χειρότερες μέρες, τόνισαν, καθώς τα παιδιά επιστρέφουν στο σχολείο πεινασμένα και κουρασμένα έπειτα από ένα Σαββατοκύριακο με λίγο φαγητό.
Η πείνα είναι ιδιαίτερα εμφανής μετά το Σαββατοκύριακο, δήλωσε η Λιν, μια διευθύντρια σχολείου σε πρώην βιομηχανική πόλη της Κάμπρια, η οποία δεν θέλησε να αποκαλύψει το επώνυμό της για να μην αισθανθούν ντροπή οι οικογένειες της σχολικής της κοινότητας.
«Τα παιδιά γεμίζουν τις τσέπες τους με φαγητό. Σε ορισμένους θεσμούς αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί κλοπή. Εμείς το ονομάζουμε επιβίωση», σημείωσε.
«Αυτό που παρατηρείς πραγματικά είναι η χλωμάδα, η ωχρότητα», δήλωσε και μια άλλη διευθύντρια, η Λουίζ Ρέγκαν, ενός σχολείου στο Νοτιγχαμσάιρ, για να προσθέσει και αυτή: "Το χειρότερο είναι τη Δευτέρα το πρωί".
Στη συνέντευξη αυτή εξάλλου όλοι οι διευθυντές σχολείων δήλωσαν ότι η κατάσταση επιδεινώνεται καθώς εξαφανίζονται οι υπηρεσίες παροχής κοινωνικής και ψυχολογικής υποστήριξης.
Οι εκπαιδευτικοί αυτοί έκαναν τις δηλώσεις αυτές μετά τη δημοσίευση σήμερα των αποτελεσμάτων έρευνας που έκανε η NEU μαζί με την "Ομάδα Δράσης κατά της Παιδικής Φτώχειας" (Child Poverty Action Group).
Το 60% από τους 900 εκπαιδευτικούς που ερωτήθηκαν σε αυτή απάντησε ότι η παιδική φτώχεια στα σχολεία επιδεινώθηκε από το 2015 και μάλιστα ένας στους τρεις δήλωσε ότι επιδεινώθηκε σημαντικά.
Από την έρευνα αυτή διαπιστώθηκε ότι τα σχολεία αναλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο ρόλο για να καλύψουν τα κενά που δημιουργεί η φτώχεια, με σχεδόν τους μισούς από τους ερωτηθέντες να δηλώνουν ότι το σχολείο τους προσφέρει μία ή πολλές υπηρεσίες για την αντιμετώπιση της φτώχειας, όπως είναι η παροχή μιας τράπεζας τροφίμων, μιας τράπεζας ρούχων ακόμη και έκτακτων δανείων σε οικογένειες.
Ο Χάουαρντ Πέιν, διευθυντής σχολείου στο Πόρτσμουθ, σημείωσε ότι στο δικό του σχολείο παρέχουν συμβουλευτικές υπηρεσίες για οικογένειες, μεταξύ των οποίων και για τη διαχείριση χρεών, και για να φωτίσει την κατάσταση που επικρατεί σε αυτό συμπλήρωσε: "Πριν από τρεις εβδομάδες, πολλά σχολεία στην περιοχή μας έκλεισαν λόγω του χιονιού. Εμείς κρατήσαμε το δικό μας ανοιχτό γιατί ανησυχούσαμε πραγματικά για τα παιδιά - ότι δεν θα είχαν ένα ζεστό πιάτο φαγητό εκείνη την ημέρα". Το 45% των μαθητών ήρθε στο σχολείο για να φάει εκείνη την ημέρα, πρόσθεσε.
Σε ποσοστό μεγαλύτερο από τα τέσσερα πέμπτα οι δάσκαλοι που ερωτήθηκαν στην έρευνα απάντησαν ότι βλέπουν ενδείξεις της πείνας κάποιων παιδιών κατά τη διάρκεια της ημέρας και περίπου το ίδιο ποσοστό δήλωσε ότι μαθητές του παρουσιάζουν συμπτώματα που φανερώνουν κακή κατάσταση της υγείας τους.
Η Σέλια Ντίναμ, αξιωματούχος της NEU που είναι υπεύθυνη για τα θέματα παιδικής φτώχειας, δήλωσε ότι η έρευνα αυτή έφερε στο φως την πραγματικότητα 4,1 εκατομμυρίου παιδιών που ζουν σε συνθήκες φτώχειας.
«Τα σχολεία, όπως και η εκπαίδευση των παιδιών, αποτελούν τώρα ένα δίχτυ ασφαλείας, ιδιαίτερα για τα παιδιά σε κατάσταση ένδειας», σημείωσε η Ντίναμ, υπογραμμίζοντας ότι το Ινστιτούτο Δημοσιονομικών Ερευνών υπολογίζει ότι 5 εκατομμύρια παιδιά θα ζουν σε κατάσταση φτώχειας ως το 2021.
«Δεν είναι μια κατάσταση που βελτιώνεται, στην πραγματικότητα επιδεινώνεται σημαντικά», κατέληξε.
Η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε την εφαρμογή μέτρων για την αντιμετώπιση της κατάστασης ένδειας.
«Γι' αυτό ξεκινήσαμε το σχέδιό μας δράσης κοινωνικής κινητικότητας, το οποίο ορίζει μέτρα για να κλείσει η ψαλίδα ανάμεσα στους λιγότερο ευνοημένους μαθητές και τους συμμαθητές τους και στοχεύει σε περιοχές που χρειάζονται την μεγαλύτερη υποστήριξη μέσω του προγράμματος Περιοχές Ευκαιριών ύψους 72 εκατομμυρίων στερλινών».
Εκπρόσωπος του υπουργείου Παιδείας υπογράμμισε επίσης την επένδυση 2,5 δισεκατομμυρίων στερλινών στους μη ευνοημένους μαθητές μέσω του μαθητικού ασφαλίστρου, όπως και την πρόσφατα ανακοινωθείσα επένδυση 26 εκατομμυρίων στερλινών για την έναρξη ή τη βελτίωση της προσφοράς πρωινών σε τουλάχιστον 1.700 σχολεία.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Τα Βιορευστά δεν έχουν σταματήσει!

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας, από την αποστολή εγγράφου του Υπουργού προς την Αποκεντρωμένη Διοίκηση (Διαβάστε εδώ: https://goo.gl/NLML37 ) με το οποίο ο υπουργός απαιτεί και τεκμηριώνει την άποψη πως πρέπει να ανακληθούν οι άδειες των 4 μονάδων καύσης βιορευστών και καμία απολύτως ενέργεια δεν έχει γίνει από την πλευρά της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Δυτ. Ελλάδας.
Για τον λόγο αυτόν, μέλη της Πρωτοβουλίας “ Λιμνοθάλλαζα ” συναντήθηκαν στις 29/3/2018, με τον πρώην Συντονιστή Δ. Παναγιωτόπουλο (τον άνθρωπο που είχε εξ αρχής υπογράψει την αδειοδότηση των μονάδων) στο γραφείο του στην Πάτρα και κατέθεσαν εγγράφως σχετικό ερώτημα (Αρ. Πρωτοκόλλου: 66061/29.03.2018).

Δυστυχώς, διαπιστώθηκε πως δεν υπάρχει καμία διάθεση για ανάκληση των αδειών, αφού - σύμφωνα με τον ίδιο - ο υπουργός εκφράζει απλά μια άποψη και δεν απαιτεί ανάκληση των αδειών. Φαίνεται λοιπόν, πως επιχειρείται να ανοίξει ένας νέος κύκλος καθυστερήσεων.
Για τον λόγο αυτόν, καλούμε:
-όλους όσοι έσπευσαν να θριαμβολογήσουν για την διακοπή των εργασιών στις μονάδες καύσης βιορευστών να ανακαλέσουν δημόσια τις ανακοινώσεις τους και να ενημερώσουν τον κόσμο πως τίποτα δεν έχει τελειώσει.
-Τον Υπουργό και τον Αναπληρωτή Υπουργό να αναλάβουν δράση και να συγκληθεί άμεσα συνάντηση με την Αποκεντρωμένη Διοίκηση της Πάτρας, ώστε να σταματήσει επιτέλους η μετάθεση ευθυνών μεταξύ των υπηρεσιών. Να αποδοθούν πειθαρχικές ευθύνες και να παραπεμφθούν στα αρμόδια όργανα για τις ποινικές ευθύνες.
-Την τοπική κοινωνία να είναι σε εγρήγορση, καθώς θα ακολουθήσουν νέες κινητοποιήσεις. Το παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη μας δεν πρέπει να μείνει κρυμμένο πίσω από θριαμβολογίες και “υιοθεσία” νικών που δεν έχουν επιτευχθεί ακόμη!
Φαίνεται πως, δυστυχώς, αυτός ο αγώνας δεν έχει ακόμη τελειώσει.
Τέλος, θα θέλαμε να τονίσουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι έχουμε όση ενέργεια χρειάζεται για να συνεχίσουμε τις πιέσεις και τις κινητοποιήσεις σαν να είναι η πρώτη μέρα!

Διαβάστε περισσότερα

Φερνάντο Πεσσόα: «Ξέχασα πάλι την ομπρέλα μου και την αξιοπρέπεια της ψυχής μου»

Δεν είναι οι σάπιοι τοίχοι του φτηνού μου δωματίου ούτε τα παλιά τραπέζια αυτού του γραφείου ούτε η φτώχεια των παρόδων της συνηθισμένης Κάτω Πόλης, που τις έχω τόσο πολύ διατρέξει, ώστε να μου φαίνεται πια πως έχουν ιδιοποιηθεί την ακινησία του ανεπανόρθωτου, δεν είναι αυτά που φέρνουν στο πνεύμα μου μια συχνή ναυτία, γεννημένη μέσα στην παρακμάζουσα καθημερινότητα της ζωής.
Είναι οι άνθρωποι που συνήθως με περιβάλλουν, είναι οι ψυχές που, αγνοώντας με, με γνωρίζουν από τις καθημερινές κουβέντες και τη συναναστροφή, αυτό είναι που δένει στο λαιμό μου αυτόν τον σιελώδη κόμπο φυσικής αηδίας.
Κι είναι αυτή η αισχρή μονοτονία της ζωής τους, παράλληλη προς την εξωτερική εικόνα της δικής μου ζωής, κι η μύχια αίσθησή τους πως είμαι όμοιος τους, που με ντύνει με τη στολή του κάτεργου, που με χώνει στο κελί του σωφρονιστηρίου, που με καθιστά απόκρυφο και ζητιάνο.
Υπάρχουν στιγμές που κάθε λεπτομέρεια της καθημερινότητας με ενδιαφέρει για την ίδια της την ύπαρξη κι έχω για τα πάντα την έγνοια να μάθω να τα διαβάζω όλα καθαρά. Τότε βλέπω —όπως αναφέρει ο Βιέιρα* για τον ήρωά του Σόζα— το κοινό στη μοναδικότητά του, και γίνομαι ποιητής με την ψυχή εκείνη, με την οποία η κριτική των Ελλήνων διαμόρφωσε τη διανοούμενη ηλικία της ποίησης.
Υπάρχουν όμως κι άλλες στιγμές, και μια από αυτές με καταδυναστεύει τώρα, που αισθάνομαι εμένα πολύ πιο έντονα απο τα εξωτερικά πράγματα, και που όλα αλλάζουν για μένα σε μια νύχτα βροχής και λάσπης, χαμένη στη μοναξιά μιας έρημης αποβάθρας κάποιας βοηθητικής σιδηροδρομικής γραμμής, ανάμεσα σε δυο βαγόνια της τρίτης θέσης.
Ναι, η μυστική μου αρετή να ’μαι συχνά αντικειμενικός, που αποσπά τη σκέψη μου από τον εαυτό μου, υπόκειται, όπως όλες οι αρετές, και όπως άλλωστε και όλες οι κακές συνήθειες, σε πτώσεις της ικανότητας να εξωτερικεύεται. Τότε αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατό να επιζώ του εαυτού μου, πώς αποτολμώ τη δειλία να βρίσκομαι ακόμη εδώ, ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, πώς είναι δυνατό να προσπαθώ να τους μοιάσω, υποταγμένος στα φαντασιόπληκτα σκουπίδια του μυαλού τους.
Έρχονται στο νου μου, με τη λάμψη ενός φάρου μακρινού, όλες οι λύσεις που αποδεικνύουν πως η φαντασία είναι γυναίκα — η αυτοκτονία, η φυγή, η αυταπάρνηση, οι μεγάλες χειρονομίες της αριστοκρατίας του ατομικισμού, ολόκληρο το ιπποτικό μυθιστόρημα των υπάρξεων χωρίς μπαλκόνι.
Όμως η ιδανική Ιουλιέτα κάποιας καλύτερης πραγματικότητας κλείνει στον ομοαίματό μου πλαστό Ρωμαίο το ψηλό παραθύρι της λογοτεχνικής συνέντευξης. Υπακούει στον πατέρα της· κι αυτός υπακούει στον δικό του.
Η ρήξη ανάμεσα στους Μοντέγους και τους Καπουλέτους διαιωνίζεται, η αυλαία πέφτει μπρος από αυτό που δεν συνέβη, κι εγώ γυρίζω σπίτι —σ’ αυτό το δωμάτιο, με τη φρικτή σπιτονοικοκυρά που λείπει, τα παιδιά που βλέπω σπανίως, τους συναδέλφους μου που δεν θα δω πριν από αύριο το πρωί— με το γιακά του υπαλληλικού μου σακακιού σηκωμένο χωρίς προσχήματα στο λαιμό ενός ποιητή, με τις μπότες μου που αγοράζω πάντα από το ίδιο μαγαζί’ γυρίζω αποφεύγοντας ασυνείδητα τις λακκούβες από κρύα βροχή, γυρίζω σπίτι ακαθόριστα ενοχλημένος που ξέχασα και πάλι την ομπρέλα μου και την αξιοπρέπεια της ψυχής μου.
Φερνάντο Πεσσόα – Το βιβλίο της ανησυχίας

Διαβάστε περισσότερα

Το έγκλημα στην Παλαιστίνη – η ηθική των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ (του Νίκου Μπογιόπουλου)

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

1)  Λίγη ώρα πριν ξεκινήσει στην Παλαιστίνη το νέο μακελειό από τον ισραηλινό στρατό κατά του παλαιστινιακού λαού, εδώ στην Ελλάδα ανακοινωνόταν η ολοκλήρωση της κοινής μεταξύ 4 χωρών αεροναυτικής άσκησης «NOBLE DINA 2018». Η άσκηση διεξήχθη στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή του Κρητικού Πελάγους και της Ανατολικής Μεσογείου. Η άσκηση διήρκεσε από τις 19 έως τις 29 Μαρτίου. Στην κοινή άσκηση συμμετείχαν στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, της Κύπρου, της Ελλάδας και του… Ισραήλ. 

Όπως ανακοινώθηκε από το ελληνικό Γενικό Επιτελείο Ναυτικού η άσκηση είχε χαρακτήρα συνεκπαίδευσης που «συνέβαλε στην ενίσχυση της επιχειρησιακής και μαχητικής ικανότητας και ετοιμότητας των συμμετεχόντων».
Από πλευράς του Ισραήλ – του συνεκπαιδευμένου μαζί με τις ελληνικές δυνάμεις – στην άσκηση συμμετείχαν «μία κορβέτα με το οργανικό της ελικόπτερο, δύο πυραυλακάτους, ένα υποβρύχιο και ένα ζεύγος μαχητικών αεροσκαφών» (http://www.reporter.com.cy/politics/article/322184/)
Αυτά, επαναλαμβάνουμε, συντελούνται επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και ανακοινώθηκαν στις 29 Μάρτη. Λίγη ώρα πριν ο ισραηλινός στρατός (ο συνεκπαιδευμένος με τον ελληνικό στρατό) εξαπολύσει, στις 30 Μάρτη, το νέο μακελειό στην Παλαιστίνη…

2) Τον Νοέμβρη του 2017 είχαμε την συνάντηση του υπουργού Αμυνας Πάνου Καμμένου με τον ομόλογό του από το Ισραηλ, τον Άβιγκντορ Λίμπερμαν. Στη συνάντηση ελήφθη η απόφαση για περαιτέρω διεύρυνση της συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ στον στρατιωτικό τομέα.

Ήταν σε κείνη την συνάντηση που εκ μέρους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, ο Π.Καμμένος δήλωσε ότι μαζί με το Ισραήλ, την Κύπρο και τις μετριοπαθείς χώρες της Μέσης Ανατολής «χτίζουμε ένα πυλώνα σταθερότητας και δημιουργούμε μια ενεργειακή οδό Μέσης Ανατολής -Ευρώπης» (http://www.documentonews.gr/article/dieyrynetai-h-stratiwtikh-synergasia-elladas-israhl-koinh-ekpaideysh-kai-antallagh-plhroforiwn).
Ο Λίμπερμαν, ο εκπρόσωπος του «μετριοπαθούς» – κατά τον κ.Καμμένο – Ισραήλ, είναι το ίδιο πρόσωπο που μετά τη θηριωδία στη Γάζα το 2009 είχε δηλώσει ότι «ο ισραηλινός στρατός είναι ίσως ο πλέον ανθρώπινος στρατός του κόσμου» (σσ: μόνο σε εκείνη την επιδρομή, «ο πλέον ανθρώπινος στρατός του κόσμου» είχε δολοφονήσει 1.500 Παλαιστινίους).
Ο Λίμπερμαν, που σύμφωνα με τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ξεκίνησε την καριέρα του ως μπράβος σε νυχτερινά κέντρα, είναι το ίδιο πρόσωπο που το 2011 είχε ανακοινώσει ότι θα προωθήσει νόμο που θα προβλέπει την απέλαση 1.200.000 Αράβων Ισραηλινών αν δεν υπέγραφαν «μια δήλωση νομιμοφροσύνης στο κράτος του Ισραήλ».
Είναι το ίδιο πρόσωπο που το 2006 είχε προτείνει ακόμα και την εκτέλεση των Αράβων βουλευτών της ισραηλινής Βουλήςπροχωρόντας αργότερα σε μια ακόμα «ουμανιστικότερη» τοποθέτηση: Το Ισραήλ – είπε – θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους Παλαιστίνιους ακριβώς «όπως χειρίστηκαν οι ΗΠΑ τους Ιάπωνες στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο». Θυμίζουμε ότι οι Αμερικανοί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο «χειρίστηκαν» τους Ιάπωνες με ατομικές βόμβες…
Αυτός είναι ο Λίμπερμαν, ο εκπρόσωπος του Ισραήλ, του «πυλώνα σταθερότητας» κατά Καμμένο, με τον οποίο υπέγραψε προ εξαμήνου – και επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ – την διεύρυνση της στρατιωτικής συνεργασίας  με το Ισραήλ ο υπουργός Αμυνας της Ελλάδας…

3) Τον Σεπτέμβρη του 2016 η πολεμική αεροπορία του Ισραήλ – στο πλαίσιο της ήδη υφιστάμενης στρατιωτικής συμφωνίας που όπως είδαμε ένα χρόνο αργότερα «διευρύνθηκε» – αισθάνθηκε την ανάγκη να ευχαριστήσει τη χώρα μας παρουσιάζοντας μέχρι και βίντεο για την εκπαίδευση ισραηλινών πιλότων ελικοπτέρων στην Ελλάδα (https://www.youtube.com/watch?v=1hM_LiER0G8)

Η πολεμική αεροπορία του Ισραήλ, τους πιλότους της οποίας εκπαιδεύει η Ελλάδα – επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ – όπως σημείωνε και η σελίδα infowar που αποκάλυψε το θέμα https://info-war.gr/pos-i-elliniki-kyvernisi-ekpedevi-israilinous-pilotous-pou-chtypoun-tous-palestinious/είναι η ίδια πολεμική αεροπορία που κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου εναντίον των Παλαιστινίων και άλλων λαών της περιοχής. 

4) Στην «Πολιτική Απόφαση» του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ο ΣΥΡΙΖΑ (Ιούλιος 2013), έλεγε τα εξής:«…η απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, η κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, η αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και η εφαρμογή της αρχής “κανείς Έλληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας” συνιστούν άξονες της εξωτερικής μας πολιτικής».

Αντ’ αυτών, το 2015, μια μόλις βδομάδα μετά το ρεσάλτο στο σκάφος «Μαριάν» του στολίσκου της ελευθερίας «Ένα καράβι για τη Γάζα»που οργάνωσε ο (συνεκπαιδευμένος με τον ελληνικό στρατό) ισραηλινός στρατός, στη συνάντηση που έσπευσε – την επομένη του δημοψηφίσματος – να έχει ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας με τον ομόλογό του και πρωθυπουργό του Ισραήλ κ.Νετανιάχου, ο Κοτζιάς ισχυρίστηκε ότι «η σταθερότητα και η ασφάλεια αποτελούν το κοινό συμφέρον» Ελλάδας – Ισραήλ και ανακοίνωσε την ύπαρξη «αμοιβαίας απόφασης για μια δυναμική ανάπτυξη της στρατηγικής συνεργασίας(…)» μεταξύ των δυο κυβερνήσεων….
Αντ’ αυτών, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, το ελληνικό κράτος και παρά τις δεσμεύσεις της «αριστερής» κυβέρνησης για «αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ» υπέγραψε τον Ιούλιο του 2015 (μια από τις πρώτες αποφάσεις της κυβέρνησης που θα… έσκιζε τα Μνημόνια) την συμφωνία για τη διαμονή στρατιωτικών δυνάμεων της μίας χώρας στο έδαφος της άλλης! Το μόνο κράτος στον κόσμο – πλην των ΗΠΑ – που επιτρέπει την διαμονή και φιλοξενία δυνάμεων του ισραηλινού στρατού στο έδαφος του, είναι η Ελλάδα. Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ…
Ο Χάρολντ Πίντερ, το είχε περιγράψει έτσι: «Αν  σφίγγεις το χέρι των δολοφόνων, δεν έχεις ηθική».

Διαβάστε περισσότερα

Ζίγκμουντ Μπάουμαν: Η σοφία της αγάπης

Από τον Θανάση Γιαλκέτση
Ο Πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν έχει μελετήσει ιδιαίτερα τις μεγάλες αλλαγές που επιφέρει στις ανθρώπινες και τις κοινωνικές σχέσεις η μετάβαση από το «σταθερό» στο «ρευστό» στάδιο της νεωτερικότητας.
Ο ρευστός σύγχρονος κόσμος στον οποίο κατοικούμε είναι ένα σύμπαν απορρυθμισμένο, εξατομικευμένο, εκτεθειμένο στη διαρκή ανασφάλεια και αβεβαιότητα που συνοδεύει τις επιταχυνόμενες μεταβολές. Η ρευστή νεωτερικότητα απεχθάνεται οτιδήποτε στέρεο και ανθεκτικό. Στο βιβλίο του «Ρευστή αγάπη» (Εστία, 2006) ερευνά αυτή τη νέα ευθραυστότητα των ανθρώπινων δεσμών. Η ακόλουθη συνέντευξη του Μπάουμαν δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica».
Τι είναι αυτό που μας ωθεί να αναζητάμε πάντα νέες σχέσεις;
Η ανάγκη να αγαπάμε και να μας αγαπούν, σε μια διαρκή αναζήτηση ικανοποίησης, χωρίς ποτέ να είμαστε σίγουροι ότι είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι. Η ρευστή αγάπη είναι ακριβώς αυτό: μια αγάπη διαιρεμένη ανάμεσα στην επιθυμία για συγκινήσεις και στον φόβο του δεσμού.
Επομένως είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σύντομες σχέσεις ή να ζούμε μέσα στην απιστία.
Κανείς δεν είναι «καταδικασμένος». Μπροστά σε διάφορες δυνατότητες εναπόκειται σε μας η ευθύνη να επιλέξουμε. Ορισμένες επιλογές είναι πιο εύκολες και άλλες είναι πιο ριψοκίνδυνες. Εκείνες που είναι φαινομενικά λιγότερο δεσμευτικές είναι πιο απλές σε σχέση με εκείνες που απαιτούν προσπάθεια και θυσίες.
Ωστόσο, εσείς ζήσατε μιαν αγάπη με πολύ μεγάλη διάρκεια, εκείνη με τη σύζυγό σας τη Γιανίνα, που πέθανε πριν από λίγα χρόνια.
Η αγάπη δεν είναι ένα προκατασκευασμένο και έτοιμο προς χρήση αντικείμενο. Εναπόκειται στις δικές μας φροντίδες, χρειάζεται διαρκή προσπάθεια για να αναγεννιέται, να αναδημιουργείται και να αναζωογονείται καθημερινά. Πιστέψτε με, η αγάπη ανταμείβει θαυμάσια αυτήν την αφοσίωση. Οσο για μένα (και ελπίζω έτσι να ήταν και για τη Γιανίνα) μπορώ να σας το πω: όπως το κρασί, η γεύση της αγάπης βελτιώθηκε με το πέρασμα του χρόνου.
Σήμερα ζούμε περισσότερες σχέσεις στη διάρκεια μιας ζωής. Είμαστε πιο ελεύθεροι ή μόνο πιο φοβισμένοι;
Ασφάλεια και ελευθερία είναι και οι δυο τους αξίες αναγκαίες, αλλά βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για μεγαλύτερη ασφάλεια είναι λιγότερη ελευθερία και το τίμημα μιας μεγαλύτερης ελευθερίας είναι λιγότερη ασφάλεια. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν μιαν ισορροπία, χωρίς ποτέ να το καταφέρνουν.
Εσείς, ωστόσο, γεράσατε μαζί με τη σύζυγό σας. Πώς αντιμετωπίσατε την πλήξη της καθημερινότητας; Το να γερνούν δυο άνθρωποι μαζί έχει γίνει παλιομοδίτικο;
Είναι η προοπτική των γηρατειών αυτή που θεωρείται ήδη παλιομοδίτικη, καθώς ταυτίζεται με τον περιορισμό των δυνατοτήτων επιλογής και την απουσία «νεωτερισμών». Εκείνων των «νεωτερισμών» που σε μια κοινωνία καταναλωτών έχουν εξυψωθεί στο υψηλότερο επίπεδο της ιεραρχίας των αξιών και θεωρούνται το κλειδί της ευτυχίας. Τείνουμε να μην ανεχόμαστε τη ρουτίνα, επειδή ήδη από την παιδική μας ηλικία έχουμε συνηθίσει να θέλουμε αντικείμενα «μιας χρήσης», για να τα αντικαθιστούμε γρήγορα. Δεν γνωρίζουμε πλέον τη χαρά των πραγμάτων που έχουν μεγάλη διάρκεια, που είναι καρποί της προσπάθειας και μιας επιμελούς εργασίας.
Καταλήξαμε να μετατρέψουμε τα συναισθήματα σε εμπορεύματα. Πώς μπορούμε να ξαναδώσουμε στον άλλον τη μοναδικότητά του;
Η αγορά διέβλεψε στην απελπισμένη ανάγκη μας για αγάπη την ευκαιρία πελώριων κερδών. Και μας δελεάζει με την υπόσχεση ότι θα μπορέσουμε να τα έχουμε όλα χωρίς κόπο: ικανοποίηση χωρίς εργασία, κέρδη χωρίς θυσίες, αποτελέσματα χωρίς προσπάθεια, γνώση χωρίς διαδικασία μαθητείας. Η αγάπη απαιτεί χρόνο και ενεργητικότητα. Σήμερα όμως το να ακούσουμε το πρόσωπο που αγαπάμε, το να αφιερώσουμε τον χρόνο μας για να βοηθήσουμε τον άλλον στις δύσκολες στιγμές, το να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του και στις επιθυμίες του περισσότερο απ’ όσο στις δικές μας, έχει γίνει περιττό. Το να αγοράζουμε δώρα σε ένα κατάστημα αρκεί για να αντισταθμίζει τη δική μας έλλειψη συμπόνιας, φιλίας και ενδιαφέροντος. Μπορούμε όμως να αγοράσουμε τα πάντα εκτός από την αγάπη. Δεν θα βρούμε την αγάπη σε ένα κατάστημα. Η αγάπη είναι ένα εργοστάσιο που εργάζεται αδιάκοπα είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και εφτά μέρες τη βδομάδα.
Ίσως συσσωρεύουμε σχέσεις για να αποφύγουμε τους κινδύνους της αγάπης, λες και η «ποσότητα» θα μας καθιστούσε απρόσβλητους από την οδυνηρή αποκλειστικότητα των σχέσεων.
Ετσι είναι. Οταν αυτό που μας περιβάλλει γίνεται αβέβαιο, η αυταπάτη ότι έχουμε τόσες «δεύτερες επιλογές», που μας αποζημιώνουν για το βάσανο της προσωρινότητας, είναι ελκυστική. Το να μετακινούμαστε από τον ένα τόπο στον άλλο (που είναι περισσότερο ελπιδοφόρος επειδή δεν τον έχουμε ακόμα δοκιμάσει) φαίνεται πιο εύκολο και δελεαστικό από το να δεσμευόμαστε σε μια μακρά προσπάθεια επιδιόρθωσης των ατελειών του σημερινού τόπου διαμονής μας, προκειμένου να τον μετασχηματίσουμε σε αληθινή κατοικία μας και όχι μόνο σε ένα μέρος στο οποίο ζούμε. Η «αποκλειστική αγάπη» σχεδόν ποτέ δεν είναι απαλλαγμένη από οδύνες και προβλήματα, αλλά η χαρά βρίσκεται στην κοινή προσπάθεια για το ξεπέρασμά τους.
Σε έναν κόσμο γεμάτο πειρασμούς μπορούμε να αντισταθούμε; Και γιατί;
Χρειάζεται να έχουμε πολύ ισχυρή θέληση για να αντισταθούμε. Ο Λεβινάς είχε μιλήσει για τον «πειρασμό του πειρασμού». Αυτό που στην πραγματικότητα επιθυμούμε είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε όταν νιώθουμε τον πειρασμό και όχι αυτό που ο πειρασμός υπόσχεται να μας δώσει. Επιθυμούμε αυτήν την κατάσταση επειδή είναι μια ρωγμή στη ρουτίνα. Από τη στιγμή που νιώθουμε τον πειρασμό νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι: κοιτάζουμε ήδη πέρα από τη ρουτίνα, αλλά δεν έχουμε ακόμα ενδώσει στον πειρασμό, δεν έχουμε ακόμα φτάσει στο σημείο από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Μια στιγμή αργότερα, αν ενδώσουμε, η ελευθερία χάνεται και αντικαθίσταται από μια νέα ρουτίνα. Ο πειρασμός είναι μια παγίδα στην οποία τείνουμε να πέφτουμε χαρούμενα και με τη θέλησή μας.
Εσείς όμως γράφετε: «Κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει δυο φορές τον ίδιο έρωτα και τον ίδιο θάνατο». Ερωτευόμαστε μόνο μια φορά στη ζωή;
Δεν υπάρχει ένας κανόνας. Το ζήτημα είναι ότι κάθε έρωτας, όπως και κάθε θάνατος, είναι μοναδικός. Γι’ αυτόν τον λόγο κανείς δεν μπορεί να «μάθει να αγαπάει», όπως και κανείς δεν μπορεί να «μάθει να πεθαίνει».
Το 1968 έλεγαν: «Τα θέλουμε όλα και αμέσως». Η επιθυμία μας για άμεση ικανοποίηση είναι και τέκνο εκείνης της περιόδου;
Το 1968 θα μπορούσε να είναι μια αφετηρία, αλλά η αφοσίωσή μας στην άμεση και χωρίς δεσμούς ικανοποίηση είναι το προϊόν της αγοράς, που κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει την τάση μας να ζούμε το παρόν.
Σε έναν κόσμο που καταναλώνει τα πάντα οι «ανθρώπινοι δεσμοί» είναι ένα εμπόδιο;
Οι ανθρώπινοι δεσμοί αντικαταστάθηκαν από τις «συνδέσεις». Ενώ οι δεσμοί απαιτούν δέσμευση και αφοσίωση, η «σύνδεση» και η «αποσύνδεση» είναι ένα παιχνίδι για παιδιά. Στο Facebook μπορούμε να έχουμε εκατοντάδες φίλους κινώντας ένα δάχτυλο. Το να αποκτά κανείς φίλους στη ζωή είναι πιο περίπλοκο. Αυτό που κερδίζουμε σε ποσότητα το χάνουμε σε ποιότητα. Αυτό που κερδίζουμε σε ευκολία (που νομίζουμε ότι είναι ελευθερία) το χάνουμε σε ασφάλεια.
Πηγή: archive.efsyn.gr, Αντικλείδι 

Διαβάστε περισσότερα

Ο θαυμαστός κόσμος της «εργασίας»…

Πορευόμαστε πια έτσι όπως μας έστρωσαν κι εμείς το δεχθήκαμε και το συνηθίσαμε.
Πορευόμαστε με πλήρη καταστρατήγηση και περιστολή όλων των εργασιακών δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί τον τελευταίο αιώνα με πολύ κόπο κι αγώνες, με πολύ αίμα και πολλά δάκρυα και λέμε κι ευχαριστώ που έχουμε δουλειά.
Για πόσο;

Ζηνοβία Σαπουνά
Ας μιλήσουμε σήμερα για τον κόσμο της εργασίας ή καλύτερα γι’ αυτούς που έχουν δουλειά.
Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που σιωπηλά και μοιρολατρικά συναίνεσαν και συναινούν στη 10ωρη ή 12ωρη εργασία, στο μισθό πείνας, στο μισθό που δεν καταβάλλεται επί μήνες παρά το γεγονός ότι παρείχαν την υπεραξία τους…
Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που ακούν καθημερινά τα περί ανάπτυξης και επενδύσεων, ενώ την ίδια ώρα στα σπίτια τους περιμένουν στοίβα οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, του τηλεφώνου, των κοινοχρήστων, του νερού και όλες οι άλλες οι υποχρεώσεις προς την εφορία, τα σχολεία, τα φροντιστήρια.
Γι’ αυτούς που άκουσαν προχθές τον πρωθυπουργό να λέει από το Σύρο πως «η πραγματική οικονομία παίρνει μπροστά», πως «στην καθημερινότητα υπάρχει αλλαγή, νέες θέσεις εργασίας προχωράνε» και πως «βγαίνουμε πραγματικά από την κρίση».
Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που παραδόθηκαν και που επέτρεψαν και επιτρέπουν να διαβιούν μια εργασιακή ζωή, δουλική…
Τα στοιχεία –για ακόμη μία φορά– είναι καταλυτικά.
Τουλάχιστον 1.000.000 εργαζόμενοι –όπως μαθαίνω επίσημα από τη ΓΣΕΕ– αμείβονται με καθυστέρηση από 1 έως 9 μήνες ενώ η κατάσταση αυτή διαρκώς επιδεινώνεται.
Τουλάχιστον 200.000 εργαζόμενοι αμείβονται με… κουπόνια για αγορά προϊόντων. (Κουπόνια που είναι αφορολόγητα φυσικά, και για το οποία ο εργοδότης μπορεί να έχει φοροαπαλλαγές).
Τουλάχιστον 125.000 εργαζόμενοι αμείβονται με λιγότερα από 100 ευρώ το μήνα, σύμφωνα με την ίδια την υπουργό «Εργασίας».
Κανείς δεν μιλάει (πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι;), κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν αντιδρά.
Το επίσημο κράτος σφυρίζει αδιάφορα. Τι να περιμένει κανείς από ένα υπουργείο «Εργασίας» που πράττει ότι του λένε οι «θεσμοί» στο πλαίσιο των προγραμμάτων «διάσωσης»; Τι να περιμένει κανείς από μια υπουργό «Εργασίας» (Έφη Αχτσιόγλου σήμερα, άλλος προχθές, άλλος αύριο…) που το μόνο επιχείρημα που είχε να πει σε εργαζόμενους που βρέθηκαν στο γραφείο της, ήταν να κουνάει τα χέρια της σαν διευθύντρια ορχήστρας… Τι να περιμένει κανείς από τον εν υπνώσει συνδικαλισμό; Τι να περιμένει κανείς από ένα Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας το οποίο διατείνεται πως κάνει μπαράζ ελέγχων αλλά μετά από…καταγγελίες;
Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι σε έναν εργαζόμενο να κάνει καταγγελία; Και ποιος ακριβώς είναι ο έλεγχος που κάνουν οι επιθεωρητές εργασίας, ποιο νομικό πλαίσιο τους καλύπτει να επιβάλλουν το αυτονόητο, δηλαδή την καταβολή μισθού σε όποιον εργάζεται και ταυτόχρονα την επιβολή προστίμου σε όποια επιχείρηση έχει απλήρωτους τους εργαζόμενους της;
Πορευόμαστε πια έτσι όπως μας έστρωσαν κι εμείς το δεχθήκαμε και το συνηθίσαμε.
Πορευόμαστε με πλήρη καταστρατήγηση και περιστολή όλων των εργασιακών δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί τον τελευταίο αιώνα με πολύ κόπο κι αγώνες, με πολύ αίμα και πολλά δάκρυα και λέμε κι ευχαριστώ που έχουμε δουλειά.
Για πόσο;
Πηγή: e-dromos.gr

Διαβάστε περισσότερα