Η γκρίνια...
Παμπάλαιο χούι... Αρχαίο...
Πρωτογενές ένστικτο του ανθρώπου.
Ποιο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και πράσινα άλογα. Γκρίνια conquers all φίλε μου. Το πρώτο πράμα που κάνουμε σαν βγούμε απ’ την κοιλιά της μάνας μας είναι να γκρινιάξουμε. Στην αρχή με το πρώτο γκρίνιαγμα προκαλούμε το χαμόγελο και την ευτυχία στους γονείς μας. Μετά όμως αρχινάει η τρεχάλα.
Πεινάμε? Γκρίνια.
Νυστάζουμε? Γκρίνια.
Χεστήκαμε? Γκρίνια.
Ξυπνήσαμε? Γκρίνια.
Γκρίνια uber alles!
Και στο μεταξύ μέσα στο κοιμισμένο ακόμα μυαλό μας αρχίζουμε να αποτυπώνουμε – αδιόρατα στην αρχή – τα αποτελέσματα της γκρίνιας μας. Με το θολό μας βρεφικό βλέμμα διακρίνουμε πως κάθε φορά που γκρινιάζουμε κάποιος τρέχει. Ενεργοποιείται ένας μηχανισμός και κάτι γίνεται, κάτι αλλάζει, μας δίνουνε σημασία βρε αδερφέ. Και σχεδόν αμέσως γίνεται σύστημα. Ανάγκη = Γκρίνια = Αποτέλεσμα.
Έχεις δει βρέφος να θέλει κάτι και να χαμογελάει; Ούτε κι εγώ.
Κι έτσι πάει πολύ μακριά η βαλίτσα.
Γκρίνια στο σχολείο, γκρίνια για τα μαθήματα, γκρίνια για το παιχνίδι που δεν σου πήραν, ή για την ταινία που δεν σε άφησαν να δεις και παρακάτω γκρίνια στην παρέα για την στραβωμένη γκομενοδουλειά, γκρίνια κι απ’ την γκόμενα την ίδια, γκρίνια στην εξεταστική και στο πανεπιστήμιο, γκρίνια στο στρατό και μετά με το γάμο πάλι γκρίνια και φυσικά στη δουλειά γκρίνια, μέχρι που κάνεις παιδιά και πάει η γκρίνια σύννεφο.
