“Η βία και η καταστολή της στον Χριστιανισμό” -«Χωρίς ξίφος και φωτιά» του Μαριάνο Ντελγκάντο (μετφρ.-επιμέλεια: Γιώργος Καρτάκης)

από: Σπύρος Αραβανής

`
Η βία που ασκείται εν ονόματι ενός Θεού δεν αποτελεί καινούριο φαινόμενο όπως μας δείχνει η Ιστορία του Χριστιανισμού. Ωστόσο, από αυτή την Ιστορία μπορούμε επίσης να διδαχτούμε όχι μόνο γύρω από θέματα καταστολής, αλλά και εξουδετέρωσης των δυναμικών θρησκευτικής βίας.
.
Θα ήταν λάθος, αν σε μια συζήτηση γύρω από το δυναμικό βίας των θρησκειών οι Χριστιανοί συμμετείχαν έχοντας ένα παραινετικό τόνο. Σύμφωνα με τον θρησκειολόγο Έρνστ Μπεντς «ούτε το Ισλάμ, ούτε ο Βουδισμός ή ο Ινδουισμός δεν έχουν - ούτε κατά προσέγγιση - σκοτώσει τόσους ανθρώπους εν ονόματι της πίστης τους, όσους έχουν οι χριστιανικές εκκλησίες». Αρκετοί καλλιτέχνες έχουν κάποιες φορές εκφράσει δραστικά αυτή την επίγνωση, όπως, για παράδειγμα, ο Jose Clemente Orozco στον πίνακα «Ο Χριστός καταστρέφει το σταυρό του»: Αν ο Χριστός επέστρεφε, θα κατέστρεφε καταρχήν το σταυρό του, αφού οι Χριστιανοί άφησαν εν ονόματι αυτού του σημείου ίχνη βίας στην Ιστορία. Από την Ιστορία του Χριστιανισμού μπορεί όμως επίσης κανείς να διδαχτεί, με ποιο τρόπο έχουν ξεπεραστεί συγκεκριμένες παθολογίες βίας με τη βοήθεια της θεολογικής - φιλοσοφικής διαλεκτικής και της κοσμικής εξέλιξης του Δικαίου και του Κράτους. Οι Χριστιανοί μπορούν και πρέπει να συνεισφέρουν συνειδητά, καταθέτοντας την αυτοκριτική αυτή άποψη στο τραπέζι της διαθρησκευτικής συζήτησης γύρω από την θρησκευτικά υποκινούμενη βία.
`

Jose Clemente Orozco: Ο Χριστός καταστρέφει το Σταυρό του
.
Σήμερα επικρατεί ομοφωνία σε σχέση με το ότι κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί τη Βίβλο, για να δικαιολογήσει φαινόμενα βίας. Όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Τον 16ο αιώνα ο ουμανιστής Juan Ginés de Sepúlveda προσπαθούσε να δικαιολογήσει το επιχείρημα «της έλλειψης πίστης και της ειδωλολατρίας των Ινδιάνων» ως αφορμή για την υποδούλωση τους από τους Ισπανούς παραπέμποντας στη Βίβλο, κυρίως στο βιβλίο Δευτερονόμιο. Πίστευε, ότι ορισμένοι κάτοικοι της Γης της Επαγγελίας έχουν εξοντωθεί από το Θεό «λόγω της αθεϊας τους», όπως αναφέρεται στο 5ο βιβλίο του Μωυσή (9,4)*, υποστηρίζοντας, πως και άλλοι λαοί, οι οποίοι δεν είχαν αμαρτήσει σε τέτοιο βαθμό όπως οι Ινδιάνοι, είχαν υποδουλωθεί από τους θεοσεβείς Εβραίους «εξαιτίας της αθεϊας και της ειδωλολατρικής τους πίστης».
(*Σ.τ.μ:.. ουχί δια την δικαιοσύνην σου, ουδέ δια την οσιότητα της καρδίας σου συ εισπορεύη κληρονομήσαι την γην αυτών, αλλά δια την ασέβειαν των εθνών τούτων Κύριος εξολοθρεύσει αυτούς από προσώπου σου…)
Αυτό το χωρίο της εξόντωσης των λαών της Παλαιστίνης από τις εβραϊκές στρατιωτικές ορδές, όπως αυτή επετράπη ή προκλήθηκε από τον ίδιο τον Γιαχβέ, δεν μπορεί να αφαιρεθεί πια από τη Βίβλο. Τα «αιμοδιψή χαρακτηριστικά», με τα οποία εμφανίζεται ο ζηλόφθονος Θεός κατά την Έξοδο και την κατάληψη της Παλαιστίνης, έχουν γίνει σήμερα η αιτία για την οποία πολλά φιλελεύθερα άτομα έστρεψαν τα νώτα τους στην εκκλησία. Εξάλλου, εξαιτίας αυτού του αποσπάσματος, ο αιγυπτιολόγος Γιαν Άσμανν υποστηρίζει ως γνωστόν τη θέση, ότι ο μονοθεϊσμός οδηγεί αναγκαστικά και σταθερά στη μισαλλοδοξία, τον αποκλεισμό και τη βία. Σύγχρονοι θεολόγοι προσπαθούν να μετριάσουν την σφοδρότητα αυτού του χωρίου προτείνοντας μια ιστορική - κριτική ανάγνωση, λέγοντας, πως η κατάληψη της Παλαιστίνης υπήρξε πολύ λιγότερο βίαιη και πως πολλά χωρία παρουσιάζονται κατ΄αυτόν τον τρόπο, επειδή ανήκουν σε ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος εβραϊκής μυθοπλασίας, ή ερμηνεύοντας το ως έκφραση ενός «ανώριμου» μονοθεϊσμού. Ο ώριμος και οριστικός μονοθεϊσμός - ως μια πίστη που συνδέει λαούς - σκιαγραφείται, όπως υποστηρίζουν, στο δεύτερο τμήμα του βιβλίου του Ησαΐα.
Ο Βartolome de Las Casas, αντίθετος με τον Sepúlveda, δεν είχε, βέβαια, την δυνατότητα να ανατρέξει σε αυτές τις διαπιστώσεις της σύγχρονης βιβλικής ερμηνείας, όμως η απάντηση που δίνει στα επιχειρήματα του Sepúlveda, καθιστά φανερό, ότι κάποιος θα μπορούσε να εκφράσει αντίθεση για τα λουτρά αίματος που διεπράχθησαν εν ονόματι του Γιαχβέ ακόμα και με τα μέσα της πάλαι ποτέ, μάλλον αλληγορικής ερμηνείας της Βίβλου. Έτσι, η ακραίας μορφής βία εναντίον των Αιγυπτίων και των Χαναναίων, η οποία ασκήθηκε ή καθοδηγήθηκε από τον ίδιο το Θεό, υπήρξε για τον Las Casas μια αινιγματική πράξη του Μεγαλοδύναμου, που αντιβαίνει τη λογική και τη θεωρία του δίκαιου πολέμου. Η πράξη αυτή - όπως πρέσβευε από κοινού με τον Αυγουστίνο - μας αφήνει έκπληκτους και δεν θα έπρεπε σε καμιά περίπτωση να την μιμηθούμε («admirari, sed non imitari»).
`

Bartolome de Las Casas (1484 – 1566). Υπήρξε μέλος του τάγματος των Δομινικανών μοναχών και επίσκοπος στις ισπανικές αποικίες της Αμερικής. Τάχθηκε υπέρ των δικαιωμάτων των ιθαγενών και χαρακτηρίστηκε ως ο Απόστολος των Ινδιάνων.
.
Οι επεκτατικοί πόλεμοι για την απόκτηση ζωτικού χώρου ή εξαιτίας δίψας για εξουσία υπήρξαν πάντα αντικείμενο αυστηρής κριτικής, παρόλα αυτά οι περισσότεροι διεξήχθησαν και συνεχίζουν να διεξάγονται ακόμα και σήμερα γι΄αυτούς ακριβώς τους λόγους. Η εκδοχή του δίκαιου πολέμου θεωρεί ως δεδομένη την βασική παρατήρηση, ότι ο πόλεμος είναι κάτι «Κακό» και προσπαθεί να τον καταστείλει, όχι να τον υποστηρίξει. Ο πόλεμος δεν είναι δικαιολογημένος χωρίς την ύπαρξη ενός εξακριβωμένου και μεγάλου αδικήματος σύμφωνα με τον Αυγουστίνο, ο οποίος ανατρέχει σε στωικές διδασκαλίες.
Ο Thomas von Aquin απαρίθμησε αργότερα τα μέχρι σήμερα γνωστά τρία κριτήρια - τα οποία βρίσκονται μεν διασκορπισμένα και στο έργο του Αυγουστίνου - βάση των οποίων ένας πόλεμος κρίνεται δικαιολογημένος: αναγνωρισμένη εγκυρότητα, δίκαιη αιτία και αμερόληπτη πρόθεση. Έτσι, η συμφορά που επισύρει μια συμπλοκή θα πρέπει να γίνει αποδεκτή, αν μια χώρα που προξενεί Κακό, μπορεί να αποτραπεί μόνο μέσω ενός πολέμου από την περεταίρω διάπραξη ανομιών και κακουργημάτων.
Τον 16Ο αιώνα, θεολόγοι και νομικοί στη Σαλαμάνκα ανέπτυξαν επιπλέον κριτήρια σε ό,τι αφορά στην νομιμότητα ενός πολέμου. Η πολεμική δραστηριότητα – σύμφωνα με αυτά – θα πρέπει να είναι αρμόζουσα και να στοχεύει σε επιτυχία, να έχει, δηλαδή, ως στόχο την βελτίωση της κατάστασης. Η ένοπλη σύρραξη θα πρέπει ακόμα να θεωρηθεί ως το τελευταίο μέσο (ultima ratio), αφού πια όλοι οι άλλοι τρόποι έχουν αποδειχτεί ανεφάρμοστοι ή αναποτελεσματικοί. Και τελικά, τόσο στον πόλεμο, όσο και στην αντιμετώπιση των αιχμαλώτων, θα πρέπει να συνεχίσει να ισχύει το Δίκαιο και ο ηθικός νόμος (ius in bello), ώστε να μην επιτρέπεται καθετί.
`

Σφαγές των Ινδιάνων της Αμερικής από τους Ισπανούς κατακτητές
.
*
Στην εκκλησιαστική Ιστορία βρίσκουμε επίσης το κατασκεύασμα της επονομαζόμενης «Ιεραποστολής». Έτσι αποκαλείται από το Μεσαίωνα το δικαίωμα αποστολής ιερωμένων με σκοπό την κήρυξη του Ευαγγελίου, ακόμα και υπό την προστασία όπλων, όχι όμως και το δικαίωμα του εξαναγκασμού αλλόθρησκων να παρακολουθήσουν το κήρυγμα ή να προσηλυτιστούν παρά την θέλησή τους.
Σε σχέση με την κατάκτηση και τον εκχριστιανισμό του Νέου Κόσμου, η διασφάλιση του ιεραποστολικού αυτού δικαιώματος έπαιξε σημαντικό ρόλο σε ό, τι αφορά στην δικαιολόγηση της σταδιακής νομής εδαφών Ινδιάνων ιθαγενών. Ωστόσο, κανείς δεν σκέφτηκε το αντίθετο: το δικαίωμα, δηλαδή, άλλων θρησκειών να αποστείλουν δικούς τους αντιπροσώπους σε χριστιανικές χώρες. Κατ΄αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ένας μονόδρομος με σκοπό τον εκχριστιανισμό και την κατάκτηση του κόσμου. Το έτος 1243, ο πάπας Ιννοκέντιος ΙV υποστήριξε την υποχρέωση που είχαν οι «ειδωλολάτρες» να ανεχτούν χριστιανούς ιεραποστόλους, αρνούμενος ταυτόχρονα, ότι οι χριστιανοί κατακτητές θα ήταν επί παραδείγματι επίσης υποχρεωμένοι να δεχτούν κήρυκες του «ψευδή» Ισλαμισμού: «Δεν θα πρέπει κανείς να εκφέρει κρίση για εκείνους κατά τον ίδιο τρόπο όπως για εμάς, αφού αυτοί είναι δέσμιοι πλάνης, εμείς, όμως, ακολουθούμε το δρόμο της αλήθειας, όπως αυτή μας έχει εγγυηθεί ως βεβαιότητα πίστης».
Ακόμα και έως το 1948 το περιοδικό «La Civiltà Cattolica», το οποίο εξέδιδαν Ιησουίτες, αντιπροσώπευε την άποψη, ότι ανεξιθρησκεία υπάρχει μόνο για την «αληθινή» πίστη, για τον Καθολικισμό, δηλαδή. Στην Σύνοδο που ακολούθησε, η καθολική εκκλησία απομακρύνθηκε επιτέλους από αυτή την παθολογία. Αυτή η στροφή προς το καλύτερο μπόρεσε όμως να επιτευχθεί μόνο με την βοήθεια της φιλοσοφικής λογικής και της κοσμικής εξέλιξης δικαίου και κράτους – μόνο μετά τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας.
(Σ.τ. Μ: Απόσπασμα από την σύγχρονη διακήρυξη της Ελληνικής Ορθόδοξης Ιεραποστολής: «Η Ορθόδοξη Ιεραποστολή, λοιπόν, εφ’ όσον δεν έχει άλλο σκοπό, παρά να ελευθερώσει τον άνθρωπο, να τον απελευθερώσει από τα δεσμά της αμάθειας και της αμαρτίας, από τη δουλεία της πλάνης, της φθοράς και του θανάτου, γνωρίζοντάς του την αλήθεια και κάνοντάς τον ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, όπου υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου και η ελευθερία, δεν είναι ιμπεριαλιστικό κίνημα, αλλά σαφώς απελευθερωτικό» )

`
Με παρόμοιο τρόπο η εκκλησία απομακρύνθηκε από την αποτρόπαια πρακτική της πάταξης των αιρετικών, η οποία έφτανε μάλιστα μέχρι και την «εξάχνωση» τους στην πυρά. Το δικαίωμα της καταπολέμησης των αιρέσεων υπήρξε η παράδοξη συνέχιση του ρωμαϊκού εκείνου δικαίου, το οποίο στρεφόταν ενάντια σε όσους αρνιόταν την λατρεία του αυτοκράτορα, με θύματα του κυρίως Χριστιανούς. Το αντίστοιχο χριστιανικό δίκαιο αμφισβητήθηκε, όμως, πραγματικά μόλις τον 16ο αιώνα. Αφορμή γι΄αυτό ήταν η δίκη και ο ακόλουθος απαγχονισμός του Ισπανού Miguel Servet το έτος 1553.
Στο ώριμο έργο του «Christianismi restitution», ο Servet υποστηρίζει την άποψη, ότι ο Χριστιανισμός θα πρέπει να απομακρυνθεί από το δόγμα της τριαδικότητας του Θεού και να επιστρέψει στο αρχικό αξίωμα, όπως αυτό εκφράζεται στην Βίβλο.
Διέφυγε στη Γενεύη κυνηγημένος από την Ιερά Εξέταση, όπου όμως τον ανακάλυψε κατά την διάρκεια κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας ο Καλβίνος και τον συνέλαβε κατηγορώντας τον ως αιρετικό.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι θέσεις του Servet υπέρ των Εβραίων, του Κορανίου και των Μουσουλμάνων κατά την διάρκεια της δίκης που έγινε εναντίον του. Οι θέσεις αυτές στάθηκαν αφορμή να αναρωτηθούν οι κατήγοροι, μήπως ο ίδιος είναι εβραϊκής καταγωγής, να εκφράσουν την απορία, γιατί να έχει διαβάσει το Κοράνιο, ή αν άραγε αγνοεί, πως αυτές οι θέσεις αποτελούν πλεονέκτημα για τους Εβραίους και τους Τούρκους, αφού προσπαθούσε – όπως φρονούσαν – να αντικρούσει την θεϊκή υπόσταση του Χριστού χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματά τους.
Η θανάτωση του Servet πυροδότησε την συζήτηση γύρω από θέματα ανεκτικότητας και ελευθερίας της έκφρασης στα εκκλησιαστικά ζητήματα. Ο ίδιος υποστήριξε κατά την διάρκεια της δίκης του, πως το γεγονός ότι η εκκλησία έχει το δικαίωμα να καταδικάσει σε θάνατο αιρετικούς, ήταν μια καινούργια επινόηση, «την οποία δεν γνώριζαν οι Απόστολοι και οι μαθητές της πρώτης εκκλησίας». Την ίδια επιχειρηματολογία ακολούθησε επίσης ο σαβοϊάρδος Sebastian Castellio από την Βασιλεία της Ελβετίας, εκφράζοντας την αγανάκτησή του, ότι ένας άνθρωπος θανατώνεται – εννοώντας τον Servet – λόγω της θρησκείας του, κάτι που αντιβαίνει την χριστιανική παραβολή του σίτου και των ζιζανίων: «Η θανάτωση ενός ανθρώπου δεν σημαίνει πράξη υπεράσπισης μιας διδασκαλίας, αλλά αποτελεί φόνο».
*

`
Η Ιστορία του Χριστιανισμού μας διδάσκει, ότι κάποιες παθολογίες βίας ξεπεράστηκαν με κόπο. Θρησκείες και ιδεολογίες μπορούν, όμως, και στο μέλλον να μεταλλαχθούν παίρνοντας μορφή βίας. Ας μην ξεχνάμε, πως ο άνθρωπος σύμφωνα με τις βιβλικές διηγήσεις έχει μια πληγωμένη φύση - αυτή του Κάιν. Γι΄αυτό και η ανθρωπότητα δίνει την εντύπωση μιας «κολασμένης μηχανής», όπως θα έλεγε ο Αντόρνο. Ανάμεσα στην σφεντόνα της Προϊστορίας και τα όπλα μαζικής καταστροφής της εποχής μας υπάρχει αναμφισβήτητα μια τεχνολογική πρόοδος – υπάρχει όμως και μια αντίστοιχη ηθική;
Ο Καντ υποπτευόταν, πως η πρόοδος για την πραγμάτωση μιας πανανθρώπινης ιδέας θα μπορούσε να αποτύχει εξαιτίας της φύσης του ανθρώπου, γιατί «από τέτοια στραβά ξύλα δεν μπορεί να φτιαχτεί τίποτα ίσιο». Ο πολιτισμός στην ως τώρα πορεία του δεν μπόρεσε και εξαιτίας αυτού του λόγου να λύσει το πρόβλημα της βίας. Η Ιστορία διδάσκει, ότι οι πολιτικές θρησκείες της σύγχρονης εποχής - ο Εθνικισμός, ο Εθνικοσοσιαλισμός, ο Φασισμός, ο Κομμουνισμός - υπήρξαν μάλιστα πιο βίαιες από τις παραδοσιακές εκκλησίες και θρησκευτικές ομάδες. Θα πρέπει, λοιπόν, να συνεχίσουμε να ζούμε με παθολογίες βίας, δεν διαφαίνεται ακόμα η ποθητή «εποχή του πνεύματος».
Όμως, με κάθε διαλεκτική προσπάθεια αποκάλυψης της βίας που εγκυμονούν «ανώριμες» θρησκείες, όπως για παράδειγμα μέσω της ανταλλαγής που αφορά στον τρόπο ερμηνείας των ιερών κειμένων ή στις ουσιώδεις αξίες και νόρμες που υπάρχουν στις θρησκείες και τους πολιτισμούς, ερχόμαστε ίσως λίγο πιο κοντά προς την επίτευξη μιας ειρηνικής συμβίωσης στη γη.
.
***************************************
Ο Μαριάνο Ντελγκάντο είναι καθηγητής μεσαιωνικής και νεότερης Ιστορίας των θρησκειών και διευθυντής του Ινστιτούτου θρησκευτικών σπουδών και διαθρησκευτικού διαλόγου στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ.
.
(Άρθρο της ελβετικής εφημερίδας Neue Zürcher Zeitung, 2014)

Διαβάστε περισσότερα

Edith Piaf – Ça ira Liberté, égalité, fraternité

Liberté, égalité, fraternité

Με την κατάληψη της Βαστίλης και την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων από τους εξεγερμένους πολίτες, ξεκινά η Γαλλική Επανάσταση.
Ήταν 14 Ιουλίου του 1789, ημερομηνία που αποτελεί Εθνική Επέτειο για τη Γαλλία.

Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς ψηφίζεται η „Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη“ με κεντρικό σύνθημα το τρίπτυχο „Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη“, εμπνευσμένη από τα κηρύγματα των Διαφωτιστών. Το τελευταίο σημείο της διακήρυξης αναφέρει χαρακτηριστικά: „Όταν η κυβέρνηση παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η επανάσταση είναι για το λαό, και για κάθε μερίδα του, το πιο ιερό κι αναγκαίο καθήκον.“
—
Η κοινωνική επανάσταση κατήργησε την απόλυτη μοναρχία στην Γαλλία γκρεμίζοντας το φεουδαρχικό σύστημα, το οποίο αντικαταστάθηκε όμως με το καπιταλιστικό, προς όφελος της ανερχόμενης αστικής τάξης (Bourgeoisie).

Διαβάστε περισσότερα

Φουκώ: Το δικαίωμα του θανάτου και η εξουσία στη ζωή

Από την Ελένη Μαυρομάτη
Στην  ‘’Ιστορία  της Σεξουαλικότητας’’ (2003), ο  Φουκώ  από μια  ψυχολογική, ηθική και πολιτική σκοπιά, εξετάζει την σεξουαλικότητα, σαν μια ιστορία διαμόρφωσης των υποκειμένων. Αρχίζοντας από την βικτωριανή εποχή, κάνει γνωστό ότι το σεξ και η σεξουαλικότητα, αντιμετωπίζονταν ως μια αρνητική έκφραση, η οποία ουσιαστικά ήταν εγκλωβισμένη από τους εξουσιαστικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, που την κανονικοποιούσαν, στο πλαίσιο της συζυγικής οικογένειας. Κάθε μια παρέκκλιση από το ‘’φυσιολογικό’’, νοούνταν σαν διαστροφή. Αυτό όμως που θα μας απασχολήσει, δεν είναι το έργο στην πλειοψηφία του, αλλά το τελευταίο κεφάλαιο αυτού, το οποίο τιτλοφορείται ‘’Το δικαίωμα του θανάτου και η εξουσία πάνω στη ζωή’’, με περιεχόμενο ανάλυσης, τη ζωή ως πεδίο ελέγχου της κυρίαρχης εξουσίας. Η παρακάτω προσπάθεια, έγκειται στο να κατανοήσουμε, πως ο Φουκώ αντιλαμβάνεται την εξουσία, πως επηρεάζει τα υποκείμενα και πως διαμορφώνεται από την κυρίαρχη τάξη, ως μια τάση επιβολής.
Αρχικά, αναφέρει ότι σε προγενέστερες κοινωνίες, παίρνοντας ως παράδειγμα την ρωμαϊκή, η κυρίαρχη εξουσία είχε το δικαίωμα ‘’ζωής και θανάτου’’ πάνω στους υπηκόους της. Το δικαίωμα αυτό στη ζωή, ήταν ‘’έμμεσο’’, με την έννοια ότι σε περίπτωση εμπόλεμης κατάστασης, οι υποτελείς έπρεπε να υπερασπιστούν αυτόν και το Κράτος, να διαφυλάξουν δηλαδή την διατήρηση της δικής του ζωής, πολεμώντας γι αυτόν. Ο Ηγεμόνας ωστόσο, ασκούσε και μια μορφή ‘’άμεσης’’ εξουσίας πάνω  στη ζωή, αφού σε περίπτωση άρνησης συμμετοχής, είχε το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή ως ένδειξη τιμωρίας. Οπότε στον τύπο αυτό ‘’κοινωνίας των αρχόντων’’, η εξουσία νοείται ως μονόπλευρο δικαίωμα πάνω στη ζωή, με προνόμια ορισμού σε επίπεδο ύπαρξης.
Με το πέρασμα του χρόνου, η εξουσία έθεσε ως σκοπό όχι αποκλειστικά τον  έλεγχο πάνω στη ζωή των υποκειμένων, αλλά περισσότερο των πολλαπλασιασμό τους. Έτσι, η προστασία και η επιβίωση του άρχοντα, έγινε προστασία και υπεράσπιση της ίδιας της ζωής των υποκειμένων. Η ενεργοποίηση δηλαδή προς μια κατεύθυνση, αποτέλεσε προαπαιτούμενο της επιβίωσης και της υπεράσπισης καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί. Προσανατολίζοντας το βάρος της ύπαρξης όλων στους ίδιους τους δρώντες, πραγματοποιήθηκε πλειάδα πολέμων και δυστυχίας προς την κατεύθυνση αυτή. Εισάγεται τότε το ζήτημα της βιολογικής επιβίωσης ολόκληρων λαών.
Στο πεδίο του ‘’άμεσου’’ δικαιώματος στη ζωή, ο Φουκώ προσθέτει και το ζήτημα της θανατικής ποινής, ως μια άλλη μορφή της εξουσίας πάνω στη ζωή. Παρατηρεί ωστόσο, ότι με την μέθοδο αυτή, αν και οι θάνατοι μειώθηκαν, δεν ευθύνεται η ‘’παραχώρηση’’ του δικαιώματος να πολεμούν όλοι για όλους, αλλά η εξουσία αυτή καθ αυτή. Η εξουσία υιοθετώντας την καινούργια της διάσταση, δεν έπαψε να εφαρμόζει την θανατική ποινή, αλλά αυτή εφαρμόζονταν σε όσους θεωρούσε ότι αποτελούν ένα είδος βιολογικού κινδύνου για τους άλλους.
Θίγοντας και το ζήτημα της αυτοκτονίας, παρουσιάζοντας το ως ‘’ατομικό και ιδιωτικό δικαίωμα θανάτου’’, αποκομμένο από τον έλεγχο του άρχοντα, το εμφανίζει ως ενέργεια του ατόμου ενάντια στις επιταγές της εξουσίας. Κατ επέκταση τη στιγμή που η εξουσία αποφασίζει να αναλάβει το έργο της διαχείρισης της ζωής και της προώθησης της, το άτομο χειραφετείται όσον αφορά το δικαίωμα του θανάτου και το ασκεί, χωρίς πλέον η εξουσία να θεωρείται έγκλημα.
Από τον 17ο  αιώνα και έπειτα, η εξουσία γίνεται ανθρωποκεντρική, αποβάλλοντας τον χαρακτήρα της με κέντρο βάρους τον θάνατο, κινούμενη σε δύο άξονες, την ανατομικοπολιτική του ανθρώπινου σώματος, η οποία είχε κεντροθετηθεί στο σώμα ως μηχανή με σκοπό την αποτελεσματική ένταξη του σε κοινωνικοοικονομικά συστήματα ελέγχου και τον βιοπολιτικό άξονα του πληθυσμού, ο οποίος θέτει το σώμα ως στήριγμα στις βιολογικές διαδικασίες και εν ολίγοις προωθεί την μακροβιότητα και την διατήρηση της καλής υγείας του ατόμου και άρα του συνόλου.
Η εξουσία θέτοντας το άτομο να αναπτυχθεί μέσα απ αυτούς τους  αλληλεπιδρόμενους άξονες(πνευματική και βιολογική καλλιέργεια), παύει να διαχειρίζεται πλέον τον θάνατο και εξουσιάζει τη ζωή, προσπαθώντας να παράξει ανθρώπινες μηχανές, έτοιμες να θυσιαστούν στον βωμό των παραγωγικών διαδικασιών που επιτάσσει το καπιταλιστικό σύστημα. Έχοντας δημιουργήσει ένα κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο το άτομο οργανώνεται (δημογραφικές καταγραφές πλούτου-πληθυσμού) και ευδοκιμεί, η βιοεξουσία χρησιμοποιεί τη σεξουαλικότητα, ούτως ώστε να αυξήσει τις παραγωγικές της δυνάμεις. Επενδύει το ζωντανό σώμα και το αξιοποιεί όπου εκείνη το χρειάζεται.
Το βιολογικό πλέον αντανακλάται στο πολιτικό. Ο άνθρωπος δεν είναι έρμαιο πια ενός επικείμενου θανάτου είτε από λιμούς ή επιδημίες, είτε από την τακτική που ακολουθεί ο εκάστοτε πολιτικός άρχοντας. Η επίδραση που ασκεί η εξουσία, τοποθετείται τώρα στο επίπεδο της ίδιας της ζωής. Η πολιτική ζωή του ατόμου, συζητά γι αυτό, ως έμβιο ον. Οπότε και η ιστορία, η οποία έχει άρρηκτη σχέση με την πολιτική, καλείται να διατυπώσει μια καινούργια θέση για τη ζωή, που βρίσκεται ταυτόχρονα, έξω από αυτήν σαν βιολογικός της περίγυρος και μέσα στην ανθρώπινη ιστορικότητα, που απαρτίζεται από τεχνικές γνώσης και εξουσίας.
Ο νόμος που στο παρελθόν αφορούσε μόνο την τιμωρία και την διατήρηση μιας θανατοκεντρικής εξουσίας, πλέον ακολουθεί τον ρου της ομαλοποιητικής εξουσίας, η οποία ως έργο έχει τη μέριμνα για τη ζωή και χρειάζεται νομοθετικούς μηχανισμούς, συνεχείς ρυθμιστικούς και διορθωτικούς, που ενισχύουν την αξία και τη  χρησιμότητα. Μετά την διεκδίκηση του δικαιώματος για τη ζωή, το σώμα, την υγεία και γενικά την ικανοποίηση των αναγκών, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι το σεξ έγινε πολιτικός στόχος. Σχετίζεται από την μια με την αγωγή του σώματος και από την άλλη με την ρύθμιση των πληθυσμών. Μπαίνει στο πεδίο έρευνας της ιατρικής, της ψυχολογίας και σε παρεμβάσεις που στοχεύουν σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα. Γίνεται το κλειδί της ατομικότητας. Η σχέση βέβαια της εξουσίας με το σέξ πρέπει να νοείται ως σχέση φραγμού και απόρριψης, καθιστώντας την εξουσία νομοθέτη του σεξ.
Η πολιτική συνδέεται με την επιστήμη, η οποία μελετά το πεδίο της σεξουαλικότητας και την καθιστά υπεύθυνη για την προσωπικότητα-συμπεριφορά του ατόμου και κατ επέκταση τη διαμόρφωση του κοινωνικού συνόλου. Επομένως, αφού έχουμε μια εξουσία με γνώμονα τη ζωή και την ανάπτυξη, το σεξ αποτελεί στόχο για την κοινωνία αυτή (βιοεξουσία). Ως βιοεξουσία, Ο Φουκώ εννοεί την αυξανόμενη τακτοποίηση σε όλες τις σφαίρες της ζωής, με πρόσχημα την βελτίωση του ατόμου και του πληθυσμού. Μέσα απ αυτήν γεννήθηκε η σεξουαλικότητα , ως ιστορικό και πολιτισμικό φαινόμενο. Όσον αφορά το θέμα της σεξουαλικότητας, ο στιγματισμός κάποιου ως ‘’κανονικού-αντικανονικού’’, επιτρέπει στην εξουσία να ενισχυθεί, κάτι που παρατηρείται και στην περίπτωση καταπίεσης της  γυναίκας. Oταν σταδιακά ο άνθρωπος άρχισε να απελευθερώνεται από τον φεουδαλικό δεσμό και την παγιωμένη πατριαρχική σκέπη, η εξουσία επιστράτευσε την επιστήμη, προκειμένου να τον καθηλώσει πάλι, εμποδίζοντας την ανεξαρτησία του.
Με λίγα λόγια για τον Φουκώ, η σεξουαλικότητα είναι η κατάσταση που επέρχεται το άτομο, όταν η επιθυμία του αντικρίσει την οικογενειακή και κοινωνική οπτική. Οπότε η ατομική εικόνα ολοκληρώνεται σε σχέση με αυτή των άλλων. Αν η άποψη και η εικόνα των άλλων είναι αρνητική προς την ατομική επιθυμία, το άτομο έχει δύο επιλογές. Είτε να συμμορφωθεί και να συμβιβαστεί ή να αντισταθεί και να διεκδικήσει την αξιοπρέπεια του. Είναι φυσικά μια διαδικασία η οποία διαρκεί μια ολόκληρη ζωή. Η τροφή και τα εφόδια προς την διαδικασία της δόμησης αυτής, είναι ο Λόγος, το εξωτερικά ερεθίσματα που προσλαμβάνει ανάλογα με την επιθυμία του ή την αντίληψη των άλλων εκφράσεων εξουσίας, όπως η Θρησκεία (η θρησκευτική απαγόρευση είναι Λόγος και ελέγχει το σώμα) ή το Κράτος. Αυτό που  βλέπεις δηλαδή να αντανακλάται στους άλλους, το προσλαμβάνεις στον ίδιο τον εαυτό σου.

Βιβλιογραφία
Smart, B. (2009). Barry Smart: Michael Foucault: κύρια θέματα και ζητήματα. Στο Μ. Πετμεζίδου, & Μ. Πετμεζίδου (Επιμ.), Σύγχρονη Κοινωνιολογική Θεωρία (Γ. Μπαρουξής, Μεταφρ., 6η εκδ., Τόμ. 2, σσ. 135-167). Ηράκλειο: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
Γαλανόπουλος, Α. (2014, Ιούνιος 25). Ο Michel Paul Foucault και η θεώρηση της εξουσίας. Το Περιοδικό .
Καραγιάννης, Γ. (2015, Δεκέμβριος). Η ανάλυση της εξουσίας: Foucault, σύγχρονη καθοφηγητική εξουσία και ερευντηικές προκλήσεις. Ελληνική Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης (43), σσ. 81-108.
Μακρής, Σ. (2008). Ισχύς και Ελευθερία, Φιλοσοφικές, πολιτικές και διεθνολογικές προσεγγίσεις. Αθήνα: Εκδόσεις Ι. Σιδέρης.
Σίμος, Χ. (2006, Ιανουάριος-Μάρτιος τέυχος 94). Το ζήτημα της εξουσίας στον Αλτουσέρ και τον Φουκώ. Θέσεις-τριμηνιαία επιθεώρηση .
Φουκώ, Μ. (2003). Η ιστορία της Σεξουαλικότητας (Τόμ. 1. Η δίψα της γνώσης). Αθήνα: Ράππα.
Ψημίτης, Μ. (2007). Το μοντέλο της “αυτοκρατορίας” ως παγκόσμιου πολιτικού υποκειμένου στο έργο των Hardt και Negri και η σχέση του με την έννοια της εμμενούς εξουσίας στον Φουκώ. Στο Σ. Παπαϊωάννου, & Σ. Παπαϊωάννου (Επιμ.), Ζητήματα Θεωρίας και Μεθόσου των Κοινωνικών Επιστημών (σσ. 396-410). Αθήνα: Εκδόσεις Κριτική ΑΕ.

Διαβάστε περισσότερα

ΗΠΑ:«Μαύρες ζωές αξίζουν»(;)…

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Από τον Αύγουστο του 2014 όταν ο άοπλος 18χρονος μαύρος Μάικλ Μπράουν – την στιγμή που προσπαθούσε να παραδοθεί – δεχόταν 6 σφαίρες από τον (λευκό) αστυνομικό στο Φέργκιουσον μέχρι την δολοφονία των Φιλάντο Καστίλε και Αλτον Στέρλινγκ την περασμένη βδομάδα σε Μινεζότα και Λουιζιάνα και τα γεγονότα στο Ντάλας, περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι – αφροαμερικανοί στην συντριπτική πλειοψηφία – έχουν πέσει νεκροί στις ΗΠΑ από τα πυρά αμερικανών αστυνομικών.
Κάθε μέρα στις ΗΠΑ τουλάχιστον 3 άνθρωποι κατά μέσο όρο δολοφονούνται από τις σφαίρες των αστυνομικών. Μόνο μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016 έχουν καταγραφεί περισσότερα από 490 περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας στις ΗΠΑ – στην συντριπτική τους πλειοψηφία εναντίον μαύρων πολιτών.
Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ  (http://www.thepressproject.gr, 9/7/2016) ο ρατσισμός στις ΗΠΑ είναι «δομικός και θεσμικός», συνιστά «κανονικότητα», οι ΗΠΑ «βρίσκονται μακριά από το να αναγνωρίζουν τα ίδια δικαιώματα σε όλους τους πολίτες τους» καθώς «ένας αφροαμερικανός στις ΗΠΑ έχει τις διπλάσιες πιθανότητες να δολοφονηθεί από αστυνομικό από εκείνες ενός λευκού».

Στις ΗΠΑ το κίνημα «Black Lives Matter» («Οι μαύρες ζωές αξίζουν») φουντώνει. Χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες διαδηλώνουν καθημερινά απέναντι στις «κάννες» ενός συστήματος εξουσίας και δικαιοσύνης που απέναντι στις αναίτιες δολοφονίες μαύρων πολιτών επιδεικνύει την ατιμωρησία των οργάνων της τάξης που ευθύνονται για αυτές τις δολοφονίες.
Ήδη προ διετίας, στο μέσον της δεύτερης θητείας του πρώτου μαύρου προέδρου των ΗΠΑ, οι δημοσκοπήσεις κατακεραύνωναν τον Μπάρακ Ομπάμα. Το 53% των πολιτών απαντούσαν ότι οι φυλετικές σχέσεις επιδεινώθηκαν από τότε που τα ηνία του Λευκού Οίκου πέρασαν στα χέρια του. Σήμερα, στο τέλος της θητείας του,  ας θυμηθούμε:
Η εκλογή του Ομπάμα είχε πανηγυριστεί το 2008 ως επιστέγασμα του τέλους μιας εποχής. Αναπτύχτηκε, τότε, η θεωρία πως ο ρατσισμός, αυτό το «ιδεολογικό υπόβαθρο» του ιμπεριαλισμού της αποικιοκρατίας, η  «θεωρητική δικαίωση» της υπερπόντιας ληστείας και φυσικά το συστατικό στοιχείο του σύγχρονου καπιταλισμού, που στηρίζεται στην (ανεξαρτήτως χρώματος) προλεταριοποίηση της «μαύρης» εργασίας και στο εργασιακό δουλεμπόριο εντός των συνόρων των αποικιοκρατών, εξέλιπαν…
Αποδείχτηκε, όμως, ότι δεν αρκεί ένας μαύρος Πρόεδρος για να μπει τέλος σε όλα αυτά. Γιατί πολύ απλά δεν άλλαξε τίποτα από τους υλικούς όρους που τα γεννούν. Ισα – ίσα: Επιδεινώθηκαν.
Οι θιασώτες του «αμερικανικού (και του εν γένει καπιταλιστικού) ονείρου» όταν ακούν για «υλικούς όρους» που διαμορφώνουν το κοινωνικό εποικοδόμημα σουφρώνουν τη μυτούλα τους από απέχθεια για τον «δογματισμό» που εκπέμπει μια τέτοια προσέγγιση.
Απαντάμε: Δεν υπάρχει απανθρωπιά που να εκδηλώνεται ως κοινωνικό φαινόμενο η οποία να μην έχει τη βάση της στους υλικούς όρους που καθορίζουν τη λειτουργία της εκάστοτε κοινωνίας.
Εδώ, λοιπόν, όταν μιλάμε για τον ρατσισμό στην αμερικανική κοινωνία – της πάντα παρούσας Κου Κλουξ Κλαν, των Τραμπ και των δικαστικά προστατευμένων «μπάτσων» που δολοφονούν με τόση ευκολία μαύρους – δεν πρόκειται για φαινόμενο που ερμηνεύεται με βάση τα εξατομικευμένα ψυχολογικά χαρακτηριστικά του ενός εκάστου εκ των «μπάτσων» ή των δικαστών. Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο.
Αυτό το «κάτι πολύ περισσότερο» ήταν που προφανώς οδήγησε το αμερικανικό περιοδικό «The Nation», από τη πρώτη στιγμή της δολοφονίας του 18χρονου μαύρου στο Φέργκιουσον, να γράφει:
«Κανένας από όσους  μιλήσαμε δεν πίστευε ότι ο αστυνομικός θα παραπεμφθεί. Κανένας δεν πίστεψε ότι το σύστημα που σκότωσε τον Michael Brown θα νοιαζόταν εκ των υστέρων για την αξία της ζωής του» (Κώστας Φουρίκος, www.toperiodiko.gr).

Το σύστημα «που σκότωσε τον Michael Brown», που εκτελεί μαύρους κατά τη διάρκεια τροχαίων ελέγχων όπως τον Καστίλε, που δολοφονεί πλανόδιους πωλητές όπως ο Στέρλινγκ και που παρείχε στο «The Nation» τη βεβαιότητα ότι δεν νοιάζεται για την αξία της ζωής των δολοφονημένων μαύρων, σύμφωνα με την έκθεση του «PewCenter», είναι αυτό:

• Στις ΗΠΑ υπάρχουν πάνω από 2,5 εκατομμύρια φυλακισμένοι, το 50%  εκ των οποίων είναι μαύροι αν και το ποσοστό των μαύρων στο σύνολο του πληθυσμού δεν ξεπερνά το 13%.
• Ο ένας στους 99 ενηλίκους στις ΗΠΑ, είναι φυλακισμένος. Όσον αφορά τις διακρίσεις, η πιθανότητα εγκλεισμού στη φυλακή κάποιου που δεν είναι λευκός εκτοξεύεται: Ανάμεσα στους μαύρους ο ένας στους 15 είναι έγκλειστος και ανάμεσα στους ισπανόφωνους φυλακισμένος είναι ο ένας στους 36. Αν δηλαδή είσαι μαύρος ή ισπανόφωνος στις ΗΠΑ έχεις 6 φορές και 3 φορές, αντίστοιχα, περισσότερες πιθανότητες να βρεθείς στη φυλακή απ’ ό,τι αν ήσουν λευκός.
• Σύμφωνα με τα στοιχεία που αφορούν ειδικά στο γυναικείο πληθυσμό, μεταξύ 35 – 39 ετών φυλακισμένη είναι η μια στις 355 λευκές γυναίκες, αντίθετα στις μαύρες γυναίκες φυλακισμένη είναι η μία στις 100.
• Το 80% των εκτελέσεων της ποινής του θανάτου στις ΗΠΑ αφορά σε μαύρους.
• Οι μαύροι είναι 10 φορές πιθανότερο να φυλακιστούν για υποθέσεις ναρκωτικών, απ’ ό,τι οι λευκοί, παρότι οι δύο φυλετικές ομάδες συμμετέχουν ισόποσα σε σχετικά αδικήματα.
• Το 60% των μαύρων ζουν σε γκέτο και σε περιοχές που έχουν επιλεγεί για την απόρριψη απορριμμάτων.
• Σύμφωνα με τα στοιχεία για τη φτώχεια, το ποσοστό των μαύρων που ζουν σε συνθήκες κάτω του ορίου της φτώχειας είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό των λευκών.
• Το προσδόκιμο ζωής του μαύρου πληθυσμού στις ΗΠΑ υπολείπεται κατά 6 χρόνια του προσδόκιμου ζωής που αφορά στο λευκό πληθυσμό.
• Η αναλογία του εισοδήματος μιας μέσης οικογένειας λευκών στις ΗΠΑ προς μια μέση οικογένεια μαύρων είναι 2 προς 1.
• Ενώ το 20% των παιδιών στις ΗΠΑ (ένα στα πέντε παιδιά – ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο στον ανεπτυγμένο κόσμο) ζει μέσα στη φτώχεια, το μεγαλύτερο μερίδιο παιδιών σε φτώχεια είναι μαύροι (37%) και ισπανόφωνοι (35%), έναντι 15% των λευκών παιδιών.
• Στον 21^οαιώνα (StateofworkingAmerica 2000-01, «EconomicPolicyInstitute») στο Νότο των ΗΠΑ, το 25% του πληθυσμού ζει κάτω από όριο της φτώχειας, ενώ ειδικά τα παιδιά και οι νέοι ζουν στην εξαθλίωση σε ποσοστά πάνω από 35%.
• Στον κόσμο της «δημοκρατίας», σύμφωνα με μελέτη των Πανεπιστημίων Κορνέλ και Ουάσιγκτον, εννιά στους δέκα μαύρους Αμερικανούς, δηλαδή το 91%, το οποίο φτάνει στην ηλικία των 75 ετών, έχει περάσει τουλάχιστον ένα χρόνο της ώριμης ηλικίας του σε συνθήκες φτώχειας.
• Στις ΗΠΑ οι ποινές για τα ίδια αδικήματα που υπέπεσαν και λευκοί είναι κατά 15% αυστηρότερες αν ο ένοχος είναι μαύρος.
• Η πιθανότητα να πυροβοληθεί μαύρος από την αστυνομία στις ΗΠΑ είναι 2,5 φορές μεγαλύτερη απ΄ότι λευκός.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο προφανές, λοιπόν: Στις ΗΠΑ υπάρχει ένα… μικρό προβληματάκι φυλετικών διακρίσεων.
Αλλά οι φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ – και παντού – είναι αυτοφυείς; Προκύπτουν γενικώς και αορίστως; Είναι ανεξάρτητες από το συνολικό οικονομικό και κοινωνικό κάδρο; Έχει σημασία αν το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσονται είναι ευεπίφορο να τις καλλιεργήσει και τι το κάνει ευεπίφορο;
Στο ζήτημα της δολοφονίας του 18 χρονου Μπράουν, είχε τοποθετηθεί ένας θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στο σταδιο των Λέικερς στο Λος Αντζελες, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Είχε γράψει:
 «Και εφόσον δεν θέλουμε την αγριότητα του Ferguson να την καταπιεί η Ιστορία και να καταλήξει ένα ερέθισμα στο έντερο της, πρέπει δούμε την όλη κατάσταση όχι μόνο σαν άλλη μια πράξη στα πλαίσια του ρατσισμού του συστήματος, αλλά και ό,τι άλλο στην πραγματικότητα είναι: Ταξικός πόλεμος».
Υπάρχει τέτοιος «ταξικός πόλεμος» στις ΗΠΑ ή είναι αποκύημα της φαντασίας του Τζαμπάρ; Αναδημοσιεύουμε μερικές μόνο εκφάνσεις του «ταξικού πολέμου»για τον οποίο μιλάει ο Τζαμπάρ και τις συνέπειες που έχει – ανεξαρτήτως χρώματος – στον αμερικανικό λαό:

• Μια οικογένεια στις ΗΠΑ, η οικογένεια Γουόλτον της αλυσίδας πολυκαταστημάτων Walmatt κατέχει τόσο πλούτο όσον έχουν αθροιστικά… 100 εκατομμύρια φτωχοί Αμερικανοί.
• Κατά τον Στίγκλιτς, το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, και κατά τον Κρούγκμαν από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού.
• Το 1% των πλουσίων μεταξύ του αμερικανικού πληθυσμού (περί τα 2,5 εκατομμύρια) έχουν τόσο εισόδημα όσο τα 100 φτωχότερα εκατομμύρια.
• Το 1% των πλούσιων Αμερικανών κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου της χώρας.
• Το 1% κατέχει το 50% των μετοχών, των ομολόγων και των αμοιβαίων κεφαλαίων στη χώρα.
• Σύμφωνα με την Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ο πλούτος που κατέχει το 20% των πλουσιότερων Αμερικανών φθάνει στο 93% του συνολικού πλούτου της χώρας. ‘Η αντίστροφα, το υπόλοιπο 80% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 7% του πλούτου.
• Περίπου 55 εκατομμύρια Αμερικανοί (σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Επιστημών) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκ των των οποίων 15,5 εκατομμύρια είναι παιδιά. Περίπου 100 εκατομμύρια, δηλαδή το 1/3 του πληθυσμού, αντιμετωπίζουν σοβαρή οικονομική δυσπραγία.
• Υπάρχουν 50 εκατομμύρια Αμερικανοί που δεν έχουν ασφάλεια υγείας, 50 εκατομμύρια που σιτίζονται με κουπόνια σίτισης.
• Σύμφωνα με το πρακτορείο «Ρόιτερ», μερικούς μήνες πριν τους «Δίδυμους Πύργους» ένα στα έξι παιδιά στις ΗΠΑ δεν είχε φαγητό.
• Ο μέσος όρος των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των εργαζόμενων στρωμάτων.
• Τα ετήσια έσοδα του Μπιλ Γκέιτς ισούνται με το άθροισμα των εισοδημάτων 1 εκατομμυρίου μέσων νοικοκυριών των ΗΠΑ.
• Τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, είδαν την «ψαλίδα» του «7 προς 1» που χώριζε τις αποδοχές τους από τους μισθούς των εργατών, να διευρύνεται στο «110 προς 1».
• Ενας μέσος εργαζόμενος στις ΗΠΑ πρέπει να εργαστεί επί ένα μήνα για να κερδίσει όσα ένας διευθύνων σύμβουλος σε μια ώρα.
• Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των ΗΠΑ (πέρα από τη γενική εφαρμογή της μερικής απασχόλησης) ισοδυναμεί με μια αύξηση του χρόνου που εργάζεται κατά 21%, αλλά η αγοραστική της δύναμη βαίνει μειούμενη.
• Στις ΗΠΑ ο αριθμός των ανέργων και των υποαπασχολούμενων ανέρχεται στο 27%, ο αριθμός αυτών που ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας διπλασιάστηκε από το 2000 έως το 2013 και από τα 7,2 εκατομμύρια ανήλθε στα 13,8 εκατομμύρια ενώ από το 1980 οι μισθοί έχουν αυξηθεί μόλις κατά 8% σε σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας που αυξήθηκε κατά 63%.

Αυτός είναι ο «ταξικός πόλεμος» για τον οποίο μιλούσε ο Τζαμπάρ. Συνεπώς:
Συμπέρασμα πρώτο: Εκδήλωση αυτού του ταξικού πολέμου που μαίνεται και που τον έχει εξαπολύσει η τάξη των ισχυρών, είναι ο ρατσισμός, η φυλετική διάκριση, ο «χρωματισμός» της φτώχειας και της αδικίας.
Συμπέρασμα δεύτερο: Πάνω σε αυτή τη «τη διάσπαση της κοινωνίας σε ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις», όπως έγραφε ο Λένιν, είναι που η Αστυνομία, ο Στρατός, η Εθνοφρουρά και η Δικαιοσύνη επιβάλλουν την «τάξη» εκείνης της τάξης που κατέχει την εξουσία.
Συμπέρασμα τρίτο: Είναι οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις που έχουν ακριβώς την ιδιότητα να αναζητούν στον αδύναμο τον πιο αδύναμο.
Συμπέρασμα τέταρτο: Οι «από πάνω» για να συντηρούν την κοινωνική και ταξική ανισότητα πάντα θα προσπαθούν να κρατούν τους «από κάτω» όχι μόνο καταπιεσμένους, αλλά και διασπασμένους λόγω χρώματος, φυλής, θρησκείας, αφού έτσι – μέσω της διάσπασης των «από κάτω» – συντηρείται και διαιωνίζεται η καταπιεστική κυριαρχία των «από πάνω».
Συμπέρασμα πέμπτο: Στα κηρύγματα των «από πάνω» όπως τα απανωτά διαγγέλματα Ομπάμα που ζητούν από τα θύματα να κάνουν «υπομονή»και να επιδείξουν πνεύμα «συμφιλίωσης», απέναντι στις παρόμοιες νουθεσίες όλων των «Ομπάμα» ανά τη Γη περί «φρονιμάδας», μια ενδιαφέρουσα απάντηση θα ήταν:
Δουλειά και αξιοπρέπεια!Ελευθερία και φαγητό!Εργασία και ελεύθερος χρόνος!Στέγη και δικαιοσύνη! Μόρφωση, ισότητα και έρωτας για την ομορφιά της ζωής!
Τι πιο ανθρώπινο όραμα, τι πιο «απλή» διεκδίκηση για την οποία θα άξιζε οι «από κάτω» να φτιάξουν τη δική τους κοινωνική συμμαχία. Πέρα από φυλή, χρώμα ή θρησκεία.
Να πορευτούν στο δικό τους κοινό πολιτικό βήμα. Απειθαρχώντας στη συμμαχία των ανά τη Γη λευκών, μαύρων και κίτρινων Ομπάμα και αδιαφορώντας για τις νουθεσίες τους.
Όχι με όρους αυτοδικίας και Ντάλας αλλά με όρους ενός πλατιού και γι΄αυτό ακατανίκητου κινήματος με σημαία:«Οι μαύρες, οι λευκές, οι κίτρινες, όλες οι ζωές, αξίζουν». Και – φυσικά – με σταθερό πολιτικό και θεωρητικό προσανατολισμό.
Τέτοιον που δεν θα επιτρέπει ο ρατσισμός ή ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός να υποβιβάζονται στην κατηγορία του «ναρκισσισμού των μικρών διαφορών» – όπως έλεγε ο Φρόυντ – ώστε οι διάφορες καθεστωτικές αναλύσεις, όσο πιο δακρύβρεχτες είναι, τόσο περισσότερο να ξεστρατίζουν το βλέμμα από το πραγματικό πεδίο του εγκλήματος–από τον μαινόμενο ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ.

Διαβάστε περισσότερα

Το ΒΡΕΧΙΤ άναψε φωτιές

Απόστολος Αποστολόπουλος

Η Μέρκελ εξήγγειλε ραγδαίο εξοπλισμό της Γερμανίας. Πρέπει, είπε, να καλυφθεί η διαφορά αμυντικών δαπανών ΗΠΑ-Γερμανίας. Ο στόχος είναι ιδιαίτερα φιλόδοξος αφού οι ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο αμυντικό προϋπολογισμό στον Κόσμο, μεγαλύτερο από ότι η Ρωσία και η Κίνα μαζί. Οι ΗΠΑ ζητούν από όλους τους Συμμάχους στο ΝΑΤΟ να αυξήσουν τον αμυντικό τους προϋπολογισμό τους αλλά η περίπτωση της Γερμανίας είναι προφανώς ιδιαίτερη. Tο Foreign Affairs μιλάει για το νέο παγκόσμιο ρόλο της Γερμανίας και ο ΥΠΕΞ κ. Σταϊνμάγερ επιβεβαιώνει ότι η χώρα του δικαιούται να αναλάβει ένα τέτοιο ρόλο. Άλλωστε επιχείρησε δυο φορές να αναλάβει παγκόσμιο ρόλο και όπως λένε οι προληπτικοί κάθε κακό τριτώνει.
Το περιοδικό Σπήγκελ περιγράφοντας τη συγκυρία μετά το ΒΡΕΧΙΤ υποστηρίζει ότι τυχόν διάλυση της ΕΕ ίσως απομακρύνει τη Γερμανία από τις ΗΠΑ, ότι δηλαδή το Βερολίνο θα αυτονομηθεί. Ωστόσο μια πολιτική αυτονομίας του Βερολίνου είναι προβληματική: Αν επιλέξει προσέγγιση με τη Ρωσία θα οδηγηθούμε ακαριαία σε παγκόσμια σύγκρουση επειδή οι ΗΠΑ δεν θα χάσουν την Ευρώπη αμαχητί. Αν αντίθετα επιλέξει το δυτικό στρατόπεδο θα πρέπει να αναλογιστεί τι έπαθε από τη Ρωσία στον Β΄ Μεγάλο Πόλεμο. Να τα βάλει και με τους δυο το δοκίμασε και καταστράφηκε.
Μιλώντας για τη συγκυρία ας καταγράψουμε ότι τους ηγέτες τους ΒΡΕΧΙΤ έχει καταλάβει μανία παραιτήσεων και αποχωρήσεων, ανεξήγητων. Ο φυσικός διάδοχος του Κάμερον, πρώην Δήμαρχος του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον δήλωσε άνευ εξηγήσεων ότι δεν θα είναι, όπως όλοι ανάμεναν, υποψήφιος για την ηγεσία του συντηρητικού κόμματος. Αίφνης παραιτήθηκε και ο επιθετικά λαλίστατος Φάραντζ διότι εκπλήρωσε, είπε, το σκοπό του (!), να βγάλει τη χώρα από την ΕΕ, αλλά αργότερα έγινε λόγος για απειλές κατά της ζωής του. Επικρατέστερη διάδοχος του Κάμερον θεωρείται η κ. Τερέζα Μέϊλ. Θεωρείται η «νέα Θάτσερ» και υπόσχεται διαπραγματεύσεις για την καλύτερη συμφωνία Εξόδου. Το Στράτφορ, σκιώδης δεξαμενή σκέψης της CIA, ανιχνεύει επίμονα τρόπους και πιθανότητες αναίρεσης του δημοψηφίσματος, όπως ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα οπότε σκέπτεται κανείς ότι δεν ήταν προσωπική έμπνευση Τσίπρα η μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, απλώς συμμορφώθηκε στις υποδείξεις. Οι αντιδράσεις στο ΒΡΕΧΙΤ θα είναι διδακτικές για το πώς εκφράζουν την απαρέσκειά τους οι κυρίαρχες ελίτ σε εξελίξεις που δεν τους αρέσουν, ακόμα και όταν αφορούν σε μια Μητρόπολη του Συστήματος. Αντίστροφα, θα δούμε πως σχεδιάζουν οι ελίτ υπέρ του ΒΡΕΧΙΤ να υπερασπίσουν την πολιτική τους, αν πχ το CITY θα επιτρέψει στο κινέζικο νόμισμα, το γουάν, να πλαγιοκοπήσει το δολάριο, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι (Γάλλοι) αναλυτές.
Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας και οι προσεχείς περιπετειώδεις φάσεις του ΒΡΕΧΙΤ αποτελούν κομμάτια ενός γιγαντιαίου, πλανητικού αλλά ενιαίου παζλ που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και την αιφνιδιαστική και ακαριαία προσέγγιση Τουρκίας- Ισραήλ και Τουρκίας-Ρωσίας. Όλες οι κινήσεις είναι ελιγμοί προς κατάληψη θέσεων που θα επιτρέψουν ή θα αποτρέψουν μια γενικευμένη σύγκρουση. Το εντυπωσιακό στοιχείο συνεπώς δεν είναι το γιατί ο Ερντογάν κάνει αυτό ή εκείνο αλλά η ταχύτητα και η προθυμία ανταπόκρισης από τη Ρωσία και το Ισραήλ. Ο Ερντογάν ζήτησε συγνώμη από τη Ρωσία αλλά δέχθηκε τη συγνώμη του Ισραήλ. Οι συγνώμες είναι το αναγκαίο τυπικό βήμα πριν μπουν οι ενδιαφερόμενοι στην ουσία. Και αυτή η ουσία είναι προφανώς τόσο επείγουσα και πιεστική ώστε να αγνοηθεί το πολιτικό κόστος της συγνώμης.
Οι τουρίστες δεν επιστρέφουν αυτομάτως επειδή άλλαξαν πολιτική οι κυβερνήσεις και τα κέρδη από το φυσικό αέριο αργούν, συνεπώς η Οικονομία δεν είναι αιτία της ακαριαίας προσέγγισης. Μόνο επικείμενες θεαματικές γεωπολιτικές εξελίξεις και ριζικές ανατροπές άμεσου ενδιαφέροντος των πλευρών δικαιολογούν τις ταχύτατες αντιδράσεις τους. Το ΒΡΕΧΙΤ έχει ουρά, πχ αποχώρηση της Ιταλίας το φθινόπωρο-όπως προβλέπουν Αγγλικές και  Αμερικανικές πηγές- και αναπηρία ή εξάρθρωση συνεπώς της ΕΕ, ριζική ανατροπή συσχετισμών στο Συριακό αλλά και στην Ουκρανία είναι εξελίξεις που ωθούν στον εξοπλισμό της Γερμανίας και προτρέπουν στην επείγουσα αναθεώρηση των σχέσεων Τουρκίας- Ισραήλ-Ρωσίας.
Ο Ερντογάν σε μια πρωτοφανή κίνηση παραχώρησε άδεια χρήσης της Βάσης του Ιντσιρλίκ στα ρωσικά αεροσκάφη που βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές στη Συρία προκαλώντας την άμεση οργίλη αντίδραση των ΗΠΑ (δηλώσεις Νούλαντ) που απείλησαν την Τουρκία με εκδίωξη από το ΝΑΤΟ! Ο Ερντογάν αναίρεσε την άδεια αλλά το σήμα προθέσεων επιδόθηκε στους παραλήπτες. Ο Ερντογάν γνωρίζει, όπως όλος ο Κόσμος, ότι οι ΗΠΑ καλοβλέπουν (ή έχουν αποφασίσει) να ιδρύσουν Κουρδικό Κράτος δίπλα στα τουρκικά σύνορα ή και εντός τουρκικού εδάφους, τεμαχίζοντας την τουρκική επικράτεια. Γνωρίζει επίσης την Ιστορία της χώρας του ότι, δηλαδή, η Ρωσία επί Λένιν στήριξε τον Ατατούρκ και την εδαφική ακεραιότητα του νέου κράτους. Σε ένα λογικό δούναι-λαβείν θα μπορούσε ο Πούτιν να διαβεβαιώσει ότι θα είναι ουδέτερος ή ενάντιος ως προς την ίδρυση του Κουρδικού Κράτους αν αντίστοιχα ο Ερντογάν μείνει αμέτοχος σε επιθετικά σχέδια της Δύσης εναντίον της Ρωσίας. Η ένσταση ότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ με υποχρεώσεις κλπ η απάντηση είναι ότι η σωτηρία της πατρίδας υπερέχει παντός καταστατικού, το έδειξε άλλωστε η Άγκυρα όταν αρνήθηκε να αναμιχθεί στην αμερικανική επίθεση στο Ιράκ. Η καταστροφή των (αμερικανόφιλων) Τζιχαντιστών είναι ασήμαντο τίμημα αν έτσι ο Ερντογάν θεωρεί ότι διασώζει την ακεραιότητα της χώρας του. Η ερώτηση τι κάνει η Ελλάδα είναι περιττή. Η μισή καρδιά μας στην Κίνα βρίσκεται.

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί δεν επαναστατούν οι Έλληνες;

Από τον Νίκο Νικολέτο

Έξι τώρα χρόνια όλοι μας αναρωτιόμαστε το λόγο για τον οποίο δεν εξεγείρεται ο Έλληνας τέως πολίτης και νυν υπήκοος, εναντίον του πιο αδηφάγου, αδυσώπητου και αδίστακτου εχθρού που πάτησε σε αυτό τον πλανήτη, που ακούει στο όνομα φιλελευθερισμός. Για μένα αυτό το μιασματικό κατασκεύασμα συνιστά την πιο σκύβαλη μορφή οργανωμένου εγκλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Καταπάτησε τους δημοκρατικούς θεσμούς, με τα ψεγάδια τους βέβαια, δουλοποίησε την πατρίδα μου μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού και με απειλεί όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα. Θέλω να ανατρέψω αυτή την καθεστηκυία μολυσματική τάξη που μου κλείνει τον δρόμο της ελευθερίας, αλλά για να το καταφέρω χρειάζομαι την σύμπραξη των συμπατριωτών μου, οι οποίοι προς μεγάλη μου απογοήτευση συνεχίζουν να υφίστανται παθητικώς τα πάντα.
Έγκειται στην μεγαλοπρέπεια του εχθρού αυτή η αδράνεια ή στην ιδιοσυγκρασία αυτού του τόπου, που μέρος της υπήρξα και εγώ; Θέλω μονάχα να αναφέρω ορισμένα στοιχεία για τη χώρα μου, προσφέροντας συνάμα τροφή για σκέψη.
Εκ προοιμίου, παραδέχομαι πώς, ναι, οι έννοιες ”αγορές”, ”κεφάλαιο” και ”φιλελευθερισμός” είναι τρόπον τινά έννοιες θολές, συγκεχυμένες και εν πολλοίς απροσδιόριστες. Νομιμοποιεί ωστόσο την εφιαλτική αμυντική και δουλοπρεπή στάση; Έχω την εντύπωση πως όχι.
Κατά πολλούς, η Ελλάδα δεν έχει απολαύσει την ελευθερία και τα προνόμια της, δηλαδή την ομορφιά της και τη σαγηνευτική αίσθηση της γνώσης της γλώσσας και του πολιτισμού της. Θα συμφωνήσω. Το 1831 υπήρξε η ληξιαρχική πράξη γέννησης αυτού του κράτους που επί της ουσίας είχε μονάχα επιδερμική κρατική υπόσταση και ποιοτικά-ποσοτικά χαρακτηριστικά παρακράτους. Τη χρονιά αυτή ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας δολοφονήθηκε από δύο Μανιάτες αλήτες. Σε αυτό το σημείο φρονώ ότι δεν πρέπει να κρίνουμε με σημερινά κριτήρια πεπερασμένες καταστάσεις. Ο Καποδίστριας, όμως, υπήρξε ο άνθρωπος που ήθελε να οικοδομήσει κοινωνικό κράτος σε μια καθόλα έκρυθμη περίοδο. Το ελληνικό κράτος, για να αποζημιώσει τους ευγενείς του σκοπούς ίδρυσε και συντηρεί ακόμα μνημείο των Μαυρομιχαλέων στον τόπο της γενέτειράς τους, προς αιώνια καταισχύνη μας. Αυτό είναι ένα στοιχείο που δείχνει την ταυτότητα του νεοέλληνα ραγιά, κατ΄εμέ.
Ένα άλλο στοιχείο που θα ‘θέλα να αναφέρω είναι το γεγονός ότι κατά την διάρκεια του εθνο-απελευθερωτικού* μας αγώνα 1821-1827 συντελέστηκαν τέσσερις εμφύλιοι εσωτερικοί πόλεμοι, ήτοι πριν να κηρυχτούμε ανεξάρτητο κράτος κάποιοι έπασχαν από το σύνδρομο της εξουσιολαγνείας. Προτείνω να διαβάσετε το σχετικό βιβλίο του Σταματόπουλου.
Όλα αυτά φαντάζουν πολύ μακρυά, μα δεν είναι. Σε 400 χρόνια οθωμανικής κατοχής όποια ψήγματα αρχαιοελληνικότητας υπήρχαν, εξανεμίστηκαν. Βυζάντιο και οθωμανοί ήταν οι ολετήρες των σπερμάτων του Σωκράτη, του Θουκυδίδη, του Περικλή και των προγόνων ημών. Μην βαυκαλιζόμεθα. Καμιά σχέση με αυτό τον πολιτισμό δεν έχουμε πια. Η παρένθεση κλείνει.
Το σημαντικότερο και το πιο ουσιαστικό όμως στοιχείο που διακρίνει τον νεοέλληνα είναι η έλλειψη ταξικής συνείδησης. Εδώ δεν άνθισε καμιά ταξική εξέγερση, δεν έχουμε Μάη, δεν έχουμε γαλλική επανάσταση, οι προκηρύξεις του Λοκ και του Ρουσώ καθυστέρησαν πολύ και παραμένουν άγνωστες για πάρα πολλούς. Μιλάμε για τον Κολοκοτρώνη, μα όχι για τον Ρήγα που αφύπνισε τα επαναστατικά πνεύματα των Ελλήνων, για τον Καραισκάκη, όχι για τον Κοραή. Ο Καστοριάδης έπρεπε να φύγει από την Ελλάδα για να καθιερωθεί στο διεθνές στερέωμα. Για να τελειώνω, εμμέσως πλην σαφώς θεωρώ ότι αυτός ο λαός, μέσα σε 20 χρόνια περίπου κατεδαφίστηκε κυριολεκτικά από πολιτικές καταντώντας συβαριτικό σώμα.
Η ιμπεριαλιστική πολιτική του ξένου παράγοντα δεν θα είχε κατανικήσει εάν υπήρχε έστω ένα ανεπαίσθητο μαζικό ΌΧΙ και όχι μια εθελόδουλη στάση συνοδευόμενη από την αχρεία λογική της ανάθεσης σε απατεωνίσκους πολιτικάντηδες. Αυτά τα ολίγα.

*Στη διεθνή ορολογία η γαλλική επανάσταση ονομάζεται Revolution, ενώ η ελληνική Struggle.
Photo credits: (AP Photo/Petros Giannakouris)

Διαβάστε περισσότερα

Το παραμύθι της αρένας που δεν έχει ταύρο αλλά…δράκο

Από τον Γιώργο Μουργή

Κι όμως αυτή  η φωτογραφία δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Κυρίως  δεν είναι όσα τη συνοδεύουν, σαν μύχιες ενοχικές σκέψεις του ταυρομάχου Alvaro Mynera Builes, Κολομβιανής καταγωγής, που γεννήθηκαν αντικρίζοντας δήθεν τα μάτια του ταύρου…
Θα ήταν απλά άλλη μια φωτογραφία μέσα από το γνωστό τελετουργικό της θηριωδίας που εξελίσσεται σε κάθε ταυρομαχία αν κάποιος δεν σκέφτονταν έξυπνα να την «πουλήσει» με μια λεζάντα στο διαδίκτυο αποτυπώνοντας  υποτίθεται τις σκέψεις του Alvaro Mynera Builes:
(…) «Και ξαφνικά κοίταξα τον ταύρο. Είχε την αθωότητα που έχουν όλα τα ζώα στα μάτια τους και με κοίταξε με αυτή την ικεσία. Ήταν σαν κραυγή για δικαιοσύνη, βαθιά μέσα μου. Το περιγράφω σαν να ήταν προσευχητής, γιατί όταν κάποιος εξομολογείται υπάρχει ελπίδα ότι θα συγχωρεθεί. Ένιωσα σαν το χειρότερο σκατό στη Γη» (…)
Πρόκειται για μια συρραφή, κατασκευασμένη ώστε να λειτουργήσει στο θυμικό και τον συναισθηματική φόρτιση του αναγνώστη, συνδυασμένη από την εικόνα και τα υποτιθέμενα λόγια του ταυρομάχου για να αναπαραχθεί, μέρος μιας κατ’ επίφαση ευαισθησίας..
Μετά το θάνατο του εικοσιεννιάχρονου Ισπανού «ματατόρ» Βίκτορ Μπάριο, στην αρένα της Τουρουέλ, καθώς και τους δυο νεκρούς κατά τη διάρκεια ταυροδρομιών στην Παμπλόνα και στο χωριό Πεδρεγκουέρ, κοντά στη Βαλένθια, η συγκεκριμένη φωτογραφία με τη λεζάντα της, επανακυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι μόνο.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά λοιπόν για να ξεδιαλύνουμε την ιστορία της φωτογραφίας.
Το γραπτό κείμενο που την συνοδεύει δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση  τα λόγια  όπως αποδίδονται στον ταυρομάχο  Alvaro Mynera Builes.
Στη φωτογραφία με το ταύρο βλέπουμε τον «αληθινό» ταυρομάχο πρωταγωνιστή της σκηνής, Francisco Javier Sánchez Vara, χωρίς τη στολή του στη παρακάτω φωτογραφία.

Ο άγνωστος δημιουργός του  κατασκευασμένου «μύθου» διακίνησε με απόλυτη επιτυχία την δική του εκδοχή, αν κρίνουμε από το τρόπο που χρησιμοποιήθηκε από εξαπατημένους χρήστες ή μη.
Η λεζάντα αποτελεί απόσπασμα από ένα  άρθρο του συγγραφέα, δραματοποιού Antonio Gala Velasco, στην ισπανική εφημερίδα El País, το 1995.

Στην πραγματικότητα ο  Alvaro Mynera Builes ήταν ένας απλός «Novillero», μαθητευόμενος ταυρομάχος, ένας νέος στη «δουλειά». Ο Munera δεν κατάφερε να γίνει διάσημος. Ωστόσο ο πιο ενδιαφέρον λόγος ότι η φωτογραφία δεν έχει καμία σχέση με το Munera, είναι ότι δεν άφησε τις ταυρομαχίες εξαιτίας κάποιας αλλαγής στη συνείδηση του  ή από συνειδησιακό θέμα που του προκάλεσε η θηριωδία που συμμετείχε στην αρένα. Ακριβώς το αντίθετο και ενώ είχε προλάβει σαν «Novillero» να σκοτώσει αρκετά ανυπεράσπιστα ζώα.

Alvaro Mynera Builes
Ο ταύρος με το όνομα Terciopelo, από τη ράτσα Marques, τον έκανε να εγκαταλείψει οριστικά τις ταυρομαχίες, όταν το 1984 τον αιφνιδίασε και τον πέταξε από τη μία πλευρά της αρένας στην άλλη, σπάζοντας του το λαιμό, και μαζί με άλλους τραυματισμούς, τον κατέστησαν μόνιμα παραπληγικό.
Αργότερα όταν μεταφέρθηκε από το νοσοκομείο στη Μαδρίτη, σε εγκαταστάσεις αποκατάστασης στο Μαϊάμι, για να είναι κοντά σε συγγενείς του στην Κολομβία, απόκτησε ηθικό πρόβλημα με τις ταυρομαχίες.
Σύμφωνα με τον ίδιο οι γιατροί, οι νοσοκόμες, οι άλλοι ασθενείς και οι οικογένειες τους, του φέρονταν χωρίς σεβασμό προς το πρόσωπο του  λόγω του παρελθόντος του στις ταυρομαχίες.
Αναθεωρώντας τον δήθεν ηθικό κώδικα των ταυρομάχων με τον οποίο έζησε στις αρένες, το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν ο βάναυσος θάνατος των ταύρων αλλά αυτό που του προκάλεσε ένα υποψήφιο θύμα του για την αλλαγή στάσης του.
Ένα ανυπεράσπιστο ζώο που προσπαθεί να κρατηθεί τη ζωή μέσα από το ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης, έδωσε το δικό του μάθημα στον εξημερωμένο ανθρώπινο νου που τρέφεται με το αθώο αίμα καθώς αφήνει τα σημάδια του στην  άμμο λίγο πριν θυσιαστεί προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού.
Ο  Alvaro Mynera Builes ξέχασε το προσωνύμιο «El Pilarico» σαν ταυρομάχος και ασχολήθηκε ακτιβιστής πλέον για την υπεράσπιση των ζώων.
Υποστήριξε με θέρμη το κίνημα  κατά της διεξαγωγής ταυρομαχιών.
Το τελετουργικό στη υπηρεσία του θεάματος...
Τι αλήθεια όμως συμβαίνει στη φωτογραφία με τον  αληθινό ταυρομάχο Francisco Javier Sánchez Vara και τον ταύρο;
Η στάση  του στο πεζούλι του δαχτυλιδιού της αρένας αποτελεί μέρος ενός σεναρίου που αποτυπώνεται πολλές φόρες στις ταυρομαχίες.
Ουσιαστικά ο ταύρος είναι ετοιμοθάνατος. Η εξάντληση που του προκαλεί η ακατάσχετη αιμορραγία μαζί με όλα όσα έχει υποστεί πριν τον αφήσουν ελεύθερα τον απομακρύνει από τη μέση της αρένας και τον οδηγεί προς το φράχτη στη προσπάθεια του να βρει καταφύγιο.
Από τη άλλη η μεγαλειώδης παράσταση για το κοινό συνεχίζεται με τον ταυρομάχο δήθεν να παίρνει αυτή τη στάση άλλοτε για να δείξει ότι δεν φοβάται το ταύρο, άλλοτε δήθεν για να βουρκώσει ή δήθεν να προσευχηθεί. Σίγουρα δεν αποτυπώνει την απελπισία του ταυρομάχου, το αντίθετο μάλιστα θα λέγαμε.
Αυτός είναι ο λόγος που επαναλαμβάνεται και μπορείτε να δείτε όπως ακριβώς έχει αναπαραχθεί  και στην παρακάτω φωτογραφία.

Απεικονίζεται η ίδια σκηνή με έναν άλλο ταυρομάχο. Το όνομα του σαν Sebastian Castella. δεν επιβεβαιώνεται τουλάχιστον από τις δίκες μας πήγες, αλλά δεν αποκλείεται να είναι αληθινό.
Που ξέρεις καμιά φορά οι ρόλοι μπορεί να αντιστραφούν όπως έγινε με τον Βίκτορ Μπάριο στην αρένα της Τουρουέλ και το πλήθος να παρακολουθήσει ζωντανά έναν ανθρώπινο θάνατο…Ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα βουτηγμένο στο αίμα. Πρόκειται για την τέλεια σεναριακή αποθέωση με τους αλαλαγμούς, τα «όλε – όλε» του κοινού που κουνάν τα μαντίλια, να αποθεώσουν το θύτη αδιαφορώντας για τη τραγική κατάληξη του θύματος.
Αν υπάρχει λογική εξήγηση ή ερμηνεία γιατί επιτρέπεται ακόμα στο σύγχρονο κόσμο η αιμοβόρα παράσταση των ταυρομαχιών, κανείς πια δεν πιστεύει ότι το  πολιτιστικό έθιμο όπως προσπαθούν οι υπερασπιστές του να το εμφανίσουν είναι ένας αγώνας.
Μια αιματοβαμμένη άγρια θυσία όπου αργά ή γρήγορα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι παρόμοια θεάματα είναι σαδιστικά, παρανοϊκά, αρρωστημένα.
Χωρίς κανένα ηθικό κώδικα τιμής ή πολιτισμό.
Για να μπει επιτέλους τέλος στην άγρια δολοφονία των υπέροχων και  φιλήσυχων ζωών, από τη βιομηχανία πλουτισμού σε βάρος τους.
Θα επιμένω να υποστηρίζω κάθε ανυπεράσπιστο ζωντανό μαζί με τους ταύρους της αρένας.
Ειδικά για τους τελευταίους θα υποκλίνομαι  κάθε φορά που θα μαθαίνω ότι ένας τέτοιος, αποφάσισε να εγκαταλείψει την έγνοια για ζωή αφού πρώτα κατάφερε να την υπερασπιστεί έντιμα  μόνο με τη δύναμη και τα κερατά του  μαχόμενος, προκαλώντας,  όσο διαρκεί η άνιση αυτή μάχη με τους  θρασύδειλους βασανιστές του, τον φόβο και τον πόνο που τους αξίζει…

Η βασική πηγή βρίσκεται στο διαδικτυακό τόπο thelastarena.wordpress.com  αφιερωμένη στο βιβλίο.Στοιχεία του κειμένου αντλήθηκαν από το βιβλίο: «Into The Arena: The World Of The Spanish Bullfight» του Alexander Fiske-Harrison.
Ευχαριστώ θερμά την Ελ. Αντωνίου για τη σημαντική βοήθεια της στην αγγλική και ισπανική μετάφραση.
                                          Alexander Fiske-Harrison.
«Into The Arena: The World Of The Spanish Bullfight»

Διαβάστε περισσότερα

Μαύρο χρήμα, μαύρη εργασία, παρανομία, διαφθορά

του Προκόπη Μπίχτα

Το καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα είναι συνυφασμένο από την γέννησή του με την διαφθορά κάθε είδους. 

Από το επίσημο, νόμιμο δουλεμπόριο Αφρικανών, Ιρλανδών και κάθε αδύναμου λαού ή ανυπεράσπιστων κοινωνικών ομάδων (παιδιών, γυναικών, αναπήρων, μεταναστών κ.ά.), μέχρι την «οικονομία του δυναμίτη» για την καταστροφή ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, την εξαγορά πολιτικών προσώπων, την φοροδιαφυγή, την ανασφάλιστη εργασία, την πορνεία, το trafficking, η παραγωγή και το εμπόριο ναρκωτικών, το εμπόριο ανθρώπινων οργάνων, το σύγχρονο δουλεμπόριο, το λαθρεμπόριο και ότι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου είναι φαινόμενα που συνέβαλλαν σημαντικότατα στην ανάπτυξη του καπιταλισμού κατά την περίοδο του προοδευτικού του ρόλου(*) και συμβάλλουν καθοριστικά στην διατήρησή του σήμερα, που έχει σαπίσει.

Το μαύρο χρήμα, η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή και κάθε είδους παρανομία και έγκλημα δημιουργούν προστιθέμενη αξία, παράγουν όλο και μεγαλύτερο πλούτο, δηλαδή συσσώρευση κεφαλαίου, που, με τη σειρά του, δημιουργεί συγκέντρωση και συγκεντροποίηση. Αν και αυτός ο πλούτος δεν μπορεί να μετρηθεί ακριβώς και δεν προσμετράται στο επίσημο ΑΕΠ, μεγάλο μέρος του επενδύεται σε νόμιμες επιχειρήσεις, οι παραγόμενη αξία των οποίων προσμετράται. 

Η κάθε φύσης παρανομία δημιουργεί ένα δικό της, ανεπίσημο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν), το οποίο, στην Ελλάδα έχει υπολογιστεί ότι είναι ίσο με το 25% του επίσημου ΑΕΠ. Επίσημο ή ανεπίσημο είναι αποτέλεσμα παραγωγής αξιών και πλούτου και συνυπάρχει, όχι παράλληλα, αλλά συναντώμενο διαρκώς με το επίσημο ΑΕΠ. Δηλαδή, το έγκλημα ισχυροποιεί τον καπιταλισμό και η γενικευμένη διαφθορά μετατρέπεται σε συναλλαγή, σε θεσμό αναγκαίο για την αναπαραγωγή και διαιώνισή του. 

Ακόμα περισσότερο σήμερα, σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης, παράνομες δραστηριότητες όπως μαύρο χρήμα, ανασφάλιστη εργασία, φοροδιαφυγή, κρυφές δραστηριότητες κ.λπ. είναι απαραίτητες για την επιβίωση των επιχειρήσεων. 

Οποιαδήποτε στέρηση δημόσιων εσόδων αποτελεί ένα μικρό μέρος του ΑΕΠ που παράγεται από τις εγκληματικές δραστηριότητες. Το αστικό κράτος, ακολουθώντας την φύση του, δέχεται να αποστερηθεί 2-3 δεκάδες δις ευρώ για το συνολικό καλό του καπιταλιστικού συστήματος. Άλλωστε τα 2-3 δεκάδες δις δεν είναι σοβαρό ποσόν συγκριτικά με τα πολλά δις που παράγονται από τις εγκληματικές δραστηριότητες. Στο κάτω – κάτω της γραφής οι αιώνιοι ηλίθιοι φορολογούμενοι τα πληρώνουν κι αυτά. 

Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν έχει τιμωρηθεί, έστω για τους τύπους, κανένας μεγαλόσχημος επιχειρηματίας για οποιαδήποτε παρανομία. Αν κάποιος συμβεί να ταλαιπωρηθεί, ή ακόμα και να πληρώσει κάποιο πρόστιμο ή ακόμα και να πάει στη φυλακή (εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο, αλλά μπορεί να συμβεί), οφείλεται σε σύγκρουση οικονομικών, ή πολιτικών μερίδων (famiglia) και σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών. 

Σε κάθε περίπτωση, οι κραυγές για «πάταξη της φοροδιαφυγής», «πάταξη της ανασφάλιστης εργασίας», «καταστολή του εγκλήματος», «κάθαρση», «τιμωρία των υπευθύνων» κ.λπ, κ.λπ, δεν είναι παρά κραυγές που νανουρίζουν τους εξηλιθιοποιημένους «αιώνιους αθώους – αιώνια σφαχτάρια». Το σύστημα δεν θα χτυπήσει ποτέ την καρδιά του. 

Βέβαια, είναι δεδομένο ότι τα ξεβρακωμένα παιδάκια της δημοσιογραφίας θα συνεχίσουν να ταΐζουν τον ζωοποιημένο ντουνιά με το «πάθημα» κάποιων πλουσίων που «πιάστηκαν» από την κυβέρνηση να φοροδιαφεύγουν και «τώρα θα πληρώσουν», και ο ζωοποιημένος ντουνιάς θα συνεχίσει να ζητωκραυγάζει με την μουσούδα του χωμένη στο παχνί. Όσο θα συνεχίζει να το κάνει, τόσο το παχνί θα γίνεται μικρότερο κι ο βούρδουλας του χωριάτη βαρύτερος. 

(*) Η προοδευτική περίοδος του καπιταλισμού χαρακτηρίζεται ΜΟΝΟ από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και δεν συνδέεται καθόλου με κάποια φανταστική, «ανθρωπιστική» ιδιότητά του. Το κεφάλαιο είτε βρίσκεται σε προοδευτική φάση είτε σε σαπισμένη συντηρητική, χαρακτηρίζεται από το ανθρώπινο αίμα που ξεχειλίζει από κάθε πόρο του.

στον τοιχο

Διαβάστε περισσότερα

O Albert Camus ευχαριστεί τον δάσκαλό του

Ένα από τα πιο όμορφα παραδείγματα αποτελεί το γράμμα που έγραψε ο Albert Camus στον Louis Germaine.

Η ευγνωμοσύνη έχει αποδειχθεί πως αποτελεί ένα πολύτιμο συναίσθημα, το οποίο βοηθά την περιφρούρηση της ψυχικής υγείας του ανθρώπου. Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από ένα άτομο να εκφράζει ευγνωμοσύνη σε κάποιο άλλο για τον θετικό αντίκτυπο που είχε το δεύτερο στην ζωή του πρώτου. Ένα από τα πιο όμορφα παραδείγματα αποτελεί το γράμμα που έγραψε ο Albert Camus στον Louis Germaine.
 Ο Germaine ήταν ένας δάσκαλος και ο πρώτος άνθρωπος που διέκρινε στον Camus ένα τεράστιο ταλέντο και έτσι έγινε μέντορας του αργότερα περίφημου συγγραφέα. Όταν ο Camus εξέλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας αναγνώρισε την συμβολή του δασκάλου του σε ένα αριστουργηματικό γράμμα, του οποίου την μετάφραση σας παραδίδω ευθύς αμέσως…
19 Νοεμβρίου 1957
Αγαπητέ Κύριε Germaine
Περίμενα να κοπάσει η αναταραχή των ημερών προτού σας μιλήσω από τα βάθη της καρδιάς μου. Μόλις έλαβα μια πολύ μεγάλη τιμή, την οποία ουδέποτε αναζήτησα ή επιδίωξα. Όταν όμως άκουσα τα νέα, η πρώτη μου σκέψη, πέραν της μητέρας μου, ήσαστε εσείς. Χωρίς εσάς, χωρίς το στοργικό χέρι βοηθείας που μου απλώσατε όταν ήμουν ένα μικρό, φτωχό αγόρι, χωρίς την διδασκαλία και το παράδειγμά σας, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Η συγκεκριμένη τιμή δεν μου λέει και πολλά αλλά τουλάχιστον μου δίνει την ευκαιρία να σας εκφράσω τι υπήρξατε και τι ακόμα είστε για μένα και να σας διαβεβαιώσω πως οι προσπάθειές σας, η διδαχή σας και η γενναιόδωρη καρδιά σας εξακολουθούν να ζουν μέσω ενός από τους μικρούς σας μαθητές. Παρόλο τα χρόνια που έχουν περάσει, ποτέ δεν σταμάτησα να σας είμαι ευγνώμων. Σας αγκαλιάζω με όλη μου την καρδιά.
Albert Camus

Διαβάστε περισσότερα

Γ. Ρωμανιάς : Αρμαγεδδώνας στα Εργασιακά

Οι περικοπές της 13^ης και 14^ης σύνταξης, προαναγγέλλουν  το τι θα συμβεί με τον μισθό και με ενδεχόμενο το όριο του κατώτατου να καταργηθεί εντελώς, δηλώνει στον 9.84 ο άλλοτε Γ.Γ. του Υπουργείου Εργασίας και ειδικός αναλυτής Γιώργος Ρωμανιάς.  Όπως αποκάλυψε , ήδη ενώ οι εργαζόμενοι καταβάλλουν εισφορές ασφάλισης και για τον 13^ο και 14^ο μισθό, συντάξεις θα λαμβάνουν για 12 μήνες.

Ο ίδιος αποκάλυψε άγνωστες πτυχές  του τεχνικού κειμένου του 3^ου μνημονίου, σημειώνοντας ότι ο εργασιακός Αρμαγεδδώνας  θα συμπαρασύρει και σε περικοπές συντάξεων , ενώ οδηγεί σε σπιράλ νέας ύφεσης της αγορά. Οι κινήσεις Κατρούγκαλου κατά τον ίδιο , είναι απλά εντυπωσιασμός, αφού οι «κόκκινες γραμμές»  στα εργασιακά, πολύ γρήγορα θα αποδειχτούν ανύπαρκτες.

Διαβάστε περισσότερα

Ντίλμα Ρουσέφ: στόχος των πλουσίων και των ισχυρών

του David Miranda

Η διεφθαρμένη πλούσια ελίτ της Βραζιλίας, που δεν μπόρεσε ποτέ να νικήσει την Ρουσέφ στην κάλπη, προσπαθεί να το καταφέρει με την παραπομπή της στην δικαιοσύνη.

Η ιστορία της πολιτικής κρίσης της Βραζιλίας, και η παγκόσμια προπαγάνδα γύρω από αυτήν, ξεκινά με τα ΜΜΕ της χώρας. Τα κυρίαρχα ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα μέσα της χώρας ανήκουν σε πολύ λίγες από τις πλουσιότερες οικογένειες της Βραζιλίας και είναι σταθερά συντηρητικά νεοφιλελεύθερα. Για δεκαετίες, τα εν λόγω μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούνται προς όφελος των πλουσίων της Βραζιλίας, εξασφαλίζοντας ότι η αβυσσαλέα ανισότητα πλούτου (και η πολιτική ανισότητα που προκύπτει) παραμένει εσαεί.

Πράγματι, τα περισσότερα από τα σημερινά μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης – που εμφανίζονται αξιόπιστα στους τρίτους – υποστήριξαν το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1964, που επέβαλε δύο δεκαετίες δεξιάς δικτατορίας και πλούτισε περισσότερο τους Ολιγάρχες της χώρας. Αυτό το σημαντικό ιστορικό γεγονός εξακολουθεί να ρίχνει την σκιά του πάνω στην ταυτότητα και την πολιτική της Βραζιλίας. Οι εν λόγω επιχειρήσεις ενημέρωσης – με επικεφαλής τα πολλαπλά παρακλάδια του οργανισμού Globo – ανήγγειλαν το πραξικόπημα ως λυτρωτική κίνηση εναντίον μιας διεφθαρμένης, δημοκρατικά εκλεγμένης φιλελεύθερης κυβέρνησης. Σας θυμίζει κάτι;

Για περισσότερο από ένα χρόνο, αυτά τα ίδια μέσα ενημέρωσης προωθούν μια ιστορία που τα εξυπηρετεί: «οργισμένοι πολίτες, έξαλλοι με την κυβερνητική διαφθορά, εξεγείρονται και απαιτούν την ανατροπή της πρώτης γυναίκας προέδρου της Βραζιλίας, Ντίλμα Ρουσέφ, και του Κόμματος των Εργατών, του οποίου ηγείται». Ο κόσμος παρακολουθεί ατελείωτες εικόνες από τεράστια πλήθη διαδηλωτών στους δρόμους, ένα θέαμα που πάντα εντυπωσιάζει.

Αλλά αυτό που οι περισσότεροι έξω από τη Βραζιλία δεν είδαν ήταν ότι τα πλουτοκρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας υποκινούσαν επί μήνες τις διαδηλώσεις αυτές (ενώ προσποιούντο ότι απλώς τις «κάλυπταν»). Οι διαδηλωτές δεν ήταν αντιπροσωπευτικό δείγμα του πληθυσμού της Βραζιλίας. Ήταν, αντιθέτως, δυσανάλογα λευκοί και πλούσιοι: οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που πολεμούσαν εδώ και δύο δεκαετίες το Κόμμα των Εργατών και τα προγράμματά του κατά της φτώχειας.

Σιγά-σιγά, ο έξω κόσμος αρχίζει να βλέπει πέρα από την ευχάριστη, επιφανειακή καρικατούρα, την κατασκευασμένη από τον εγχώριο τύπο, και να καταλαβαίνει ποιοι θα ενισχυθούν αν εκδιωχθεί η Ρουσέφ. Έχει πλέον καταστεί σαφές ότι η διαφθορά δεν είναι η αιτία της προσπάθειας απομάκρυνσης της δύο φορές εκλεγμένης προέδρου της Βραζιλίας, αλλά είναι απλώς η αφορμή.

Το μετριοπαθές αριστερό κόμμα της Ρουσέφ κέρδισε πρώτη φορά την προεδρία το 2002, όταν ο προκάτοχός της, Λουίς Ιγνάσιο Λούλα ντα Σίλβα, κατήγαγε μια καθαρή νίκη. Χάρη, κυρίως, σε μεγάλο βαθμό στην δημοτικότητα και το χάρισμά του, και ενισχυόμενο από την ακμάζουσα οικονομική ανάπτυξη της Βραζιλίας υπό την προεδρία του, το Κόμμα των Εργατών κέρδισε τέσσερις συνεχόμενες προεδρικές εκλογές – συμπεριλαμβανομένης και της εκλογικής νίκης της Ρουσέφ το 2010 και στη συνέχεια, μόλις πριν από 18 μήνες, της επανεκλογής της με 54 εκατομμύρια ψήφους.

Μέλος ανταρτικών οργανώσεων στα νιάτα της που βασανίστηκε επί δικτατορίας, η Ντίλμα Ρουσέφ, μετείχε στην αντίσταση με τα ψευδώνυμα «Εστέλα», «Βάντα», «Λουίζα». Φυλακίστηκε σε ηλικία 22 ετών, βασανίστηκε φρικτά και πέρασε τρία χρόνια στη φυλακή. Πάλαιψε πολλά χρόνια με τον καρκίνο και βγήκε νικήτρια.

Η Ντίλμα Ρουσέφ μιλά σπάνια για την οδυνηρή αυτή εποχή. «Στη ζωή μου, έχω αντιμετωπίσει τις πιο δύσκολες καταστάσεις, άσκηση αφόρητης σωματικής βίας. Τίποτα δεν με εξέτρεψε από την πορεία μου, από τις δεσμεύσεις μου…» εξομολογείται.

Η οικογένειά της ανήκε στη μεσαία τάξη. Ο πατέρας της Πέτρο Ρουσέφ, βούλγαρος μετανάστης, δικηγόρος και κομμουνιστής και η μητέρα της καθηγήτρια, η Ντίλμα Τζέιν ντα Σίλβα, τη μύησαν από πολύ νωρίς στα βιβλία: Μπαλζάκ, Ζολά, Ντοστογέφσκι.

Η Ρουσέφ σπάνια αφήνει να διαφανεί η ενδόμυχη πλευρά της: προληπτική, μανιώδης αναγνώστρια που δεν αποκοιμιέται παρά μόνο έχοντας διαβάσει μερικές σελίδες, λάτρης της βόλτας τη νύχτα πάνω σε μοτοσικλέτα, ινκόγκνιτο στη Μπραζίλια… [http://www.news.gr] . Σκληρό καρύδι, με λίγα λόγια, για τους καρχαρίες της Νέας Τάξης.

Η ελίτ της χώρας και τα μέσα ενημέρωσης -όργανά της- έχουν αποτύχει, ξανά και ξανά, στις προσπάθειές τους να νικήσουν το κόμμα στην κάλπη. Αλλά οι πλουτοκράτες είναι γνωστό ότι δεν αποδέχονται την ήττα τους, ούτε παίζουν σύμφωνα με τους κανόνες. Αυτό που δεν μπόρεσαν να επιτύχουν δημοκρατικά, τώρα προσπαθούν να το επιτύχουν αντι-δημοκρατικά: με ένα περίεργο μείγμα πολιτικών – εξτρεμιστών ευαγγελιστών, ακροδεξιών υποστηρικτών της επιστροφής σε στρατιωτικό νόμο και παραγόντων που δρουν παρασκηνιακά – να την εκδιώξουν από το αξίωμά της.

Πράγματι, οι επικεφαλής της εκστρατείας μομφής της, οι οποίοι καραδοκούν να ανέβουν στην εξουσία – κυρίως ο πρόεδρος της Βουλής Εντουάρντο Κούνια (Eduardo Cunha) – εμπλέκονται πολύ περισσότερο σε σκάνδαλα προσωπικής διαφθοράς απ’ ό,τι η Ρουσέφ. Ο Κούνια πιάστηκε πέρυσι με εκατομμύρια δολάρια, προϊόντα δωροδοκιών, σε μυστικούς λογαριασμούς του σε ελβετικές τράπεζες, αφού αρνήθηκε ψευδώς στο Κογκρέσο ότι διατηρούσε λογαριασμούς στο εξωτερικό. Ο Κούνια αναφέρεται επίσης στα Panama Papers, ότι προσπάθησε να κρύψει τα εκατομμύρια που απέκτησε παράνομα σε υπεράκτιες εταιρείες προκειμένου να αποφύγει τον εντοπισμό και την φορολόγηση.

Όλοι αυτοί δεν μπορούν να πείσουν κανέναν για τον αγώνα τους «κατά της διαφθοράς» και «υπέρ της δημοκρατίας», όταν ταυτόχρονα εργάζονται για την επιβολή του πιο διεφθαρμένου και εντελώς αντιπαθή στην λαϊκή βάση πολιτικού της χώρας. Είναι σουρεαλιστικό να παρακολουθείς την ψηφοφορία για την πρόταση μομφής κατά της Ρουσέφ στην Γερουσία, μετά το πέρας της οποίας, εξόφθαλμα διεφθαρμένα μέλη του Κογκρέσου διακήρυτταν χωρίς αιδώ ότι είχαν ψηφίσει την απομάκρυνση της Ρουσέφ επειδή είχαν εξαγριωθεί από την έκταση της διαφθοράς.

Όπως ανέφερε ο Guardian: «Ναι, ψήφισε ο Paulo Maluf, ο οποίος βρίσκεται στη κόκκινη λίστα της Ιντερπόλ για συνωμοσία. Ναι, ψήφισε ο Nilton Capixaba, ο οποίος κατηγορείται για ξέπλυμα χρήματος. “Επιτέλους”, αναφώνησε ο Silas Camara, ο οποίος ερευνάται για παραποίηση δημοσίων εγγράφων και υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος».

Το θράσος τους έχει υπερβεί τα όρια. Ακόμη και οι παντοδύναμοι πλουτοκράτες της Βραζιλίας δεν μπορούν να πείσουν τον κόσμο ότι η μομφή κατά της Ρουσέφ εμπίπτει πραγματικά στον αγώνα για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Αντίθετα, ο συνασπισμός τους θα φέρει στο προσκήνιο πολιτικούς με τέτοια σκάνδαλα που σε κάθε υγιή δημοκρατία θα σήμαιναν το τέλος της δημόσιας καρριέρας τους.

Ένα πρόσφατο άρθρο των New York Times ανέφερε ότι «το 60% των 594 μελών του Κογκρέσου της Βραζιλίας» – αυτοί που ψήφισαν για την παραπομπή σε δίκη της Ρουσέφ – «αντιμετωπίζουν σοβαρές κατηγορίες, όπως δωροδοκία, εκλογική νοθεία, παράνομη αποψίλωση των δασών, απαγωγή και ανθρωποκτονία». Αντίθετα, γράφει το άρθρο, η Ρουσέφ «είναι κάτι σπάνιο μεταξύ των μεγάλων πολιτικών προσωπικοτήτων της Βραζιλίας: δεν έχει κατηγορηθεί ποτέ για κλοπή δημόσιου χρήματος για ίδιον όφελος».

Η τηλεοπτική κάλυψη της διαδικασίας στην Κάτω Βουλή επέτρεψε να ακουστούν κάποιες χαρακτηριστικές δηλώσεις που έγιναν από τους υπέρμαχους της μομφής. Ένας από αυτούς, ο εξέχων δεξιός γερουσιαστής Jair Bolsonaro – που αναμένεται να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος και ο οποίος φαίνεται να είναι ο βασικός υποψήφιος μεταξύ των πλουτοκρατών της Βραζιλίας – είπε ότι έριξε την ψήφο του προς τιμήν ενός συνταγματάρχη της χούντας της Βραζιλίας, προσωπικά υπεύθυνου για τα βασανιστήρια που είχε υποστεί η Ρουσέφ. Ο γιος του, Eduardo, έριξε με υπερηφάνεια την ψήφο του προς τιμήν των «στρατιωτικών του ’64» – δηλαδή των επικεφαλής της χούντας.

Μέχρι τώρα, οι Βραζιλιάνοι είχαν στραμμένη την προσοχή αποκλειστικά προς την Ρουσέφ, η οποία έχει χάσει πολύ σε δημοτικότητα λόγω της σοβαρής ύφεσης της χώρας. Κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσουν οι Βραζιλιάνοι, ειδικά οι φτωχοί και οι εργαζόμενες τάξεις, απέναντι στο νεοδιορισμένο πρόεδρό τους: τον μέχρι τότε αντιπρόεδρο Μισέλ Τεμέρ, χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα, βουτηγμένο στην διαφθορά και υπέρ του κεφαλαίου, για τον οποίο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θέλουν να παραπεμφθεί στην Δικαιοσύνη.

Αυτό που προκαλεί την μεγαλύτερη αστάθεια είναι ότι πολλοί – συμπεριλαμβανομένων των εισαγγελέων και των ανακριτών που διεξάγουν την έρευνα κατά της διαφθοράς – φοβούνται ότι το πραγματικό σχέδιο πίσω από την μομφή κατά της Ρουσέφ είναι να τεθεί τέλος στην συνεχιζόμενη έρευνα, προστατεύοντας έτσι τη διαφθορά, χωρίς να υπάρξει τιμωρία. Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος ότι από τη στιγμή που θα παραπεμφθεί, τα μέσα ενημέρωσης της Βραζιλίας δεν θα είναι πλέον τόσο επικεντρωμένα στη διαφθορά, το δημόσιο συμφέρον θα περάσει σε δεύτερη μοίρα, και η νέα ισχυρή φατρία στην Μπραζίλια θα μπορεί να εκμεταλλευθεί την πλειοψηφία που διαθέτει στο Κογκρέσο για να παρεμποδίσει την έρευνα και να προστατεύσει τους δικούς της.

Τελικά, οι ελίτ της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης της Βραζιλίας παίζουν με τους μηχανισμούς της δημοκρατίας. (H.N.: κάτι ανάλογο βλέπουμε σε πολλές χώρες όπου τα ΜΜΕ είναι στα χέρια τους). Πρόκειται για ένα επικίνδυνο και απρόβλεπτο παιχνίδι, όπου κι αν παίζεται, αλλά ιδιαίτερα σε μια νεαρή δημοκρατία με πρόσφατη ιστορία πολιτικής αστάθειας και τυραννίας, και όπου εκατομμύρια πολίτες είναι έξαλλοι με την οικονομική ανέχεια που βιώνουν.

[Πηγή:  The Guardian, 13/05/2016, http://www.theguardian.com/commentisfree/2016/apr/21/dilma-rousseff-enemies-impeached-brazil]

Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus, τ.108, Ιούνιος 2016

Διαβάστε περισσότερα

Τελετή Έναρξης για το "Θεάτρου Όψεις" - 5η Ερασιτεχνική Συνάντηση Θεατρικών Ομάδων

Την αυλαία της 5ης Ερασιτεχνικής Συνάντησης Θεατρικών Ομάδων "Θεάτρου Όψεις" - Αιτωλικό 2016 ανοίγει η Θεατρική Ομάδα Πολ. Συλλόγου Παναιτωλιου "Χρήστος Καπράλος"

την Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

ώρα 9.15 μ.μ.

στο Υπαίθριο Θέατρο Αιτωλικού

Η «Αυλή των Θαυμάτων» είναι το πρώτο μορφολογικά ολοκληρωμένο, γραμματολογικά πλήρες, θεατρικό έργο της μεταπολεμικής δραματουργίας.
Όλοι οι κάτοικοι, ζώντας τη δεκαετία του ‘50 σε μια αυλή στην Αθήνα, διακατέχονται από μία και μόνη επιθυμία, που δεν είναι άλλη από την απόδραση από τον συγκεκριμένο χώρο. Οι τρόποι της απόδρασης διαφέρουν και εξαρτώνται από τη φυσιογνωμία του κάθε κοινωνικού τύπου. Το σίγουρο είναι, ότι κανένας τους δεν έχει τη δυνατότητα απόδρασης. Και αυτό γιατί, το αν θα ξεφύγουν ή όχι, δεν εξαρτάται από τους ίδιους, όπως δεν εξαρτάται από τη δική τους επιθυμία η διατήρηση ή η καταστροφή της αυλής...

Η Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Παναιτωλίου «Χρ. Καπράλος» δημιουργήθηκε το 2002 από μια παρέα νέων ανθρώπων που κοινό τους στοιχείο ήταν η αγάπη τους για το θέατρο. Πρωταρχικός τους σκοπός ήταν να εκφραστούν μέσ’ απ’ αυτό αλλά και να προσθέσουν μια πινελιά ψυχαγωγίας συμβάλλοντας με το δικό τους τρόπο στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου. Στη δεκαετία αυτή περίπου 40 άτομα έχουν εκφράσει τις θεατρικές τους ανησυχίες και ικανότητες δίνοντας παραστάσεις σε πόλεις και χωριά του Νομού μας με τα παρακάτω έργα:

2003 - «Ξύπνα Βασίλη» του Δ. Ψαθά
2004 - «Υπάρχει και φιλότιμο» των Αλ. Σακελλάριου-Χρ. Γιαννακόπουλου
2005 – «Οίκος Ευγηρίας» του Μαν. Κορρέ
2006 – «Δον Καμίλλο» του Σωτ. Πατατζή
2007 – «Δεν είμ’ εγώ» του Γρ. Ξενόπουλου
2008 – «Δον Καμίλλο» του Σωτ. Πατατζή
2009 – «Αλίμονο στους νέους» των Αλ. Σακελλάριου-Χρ. Γιαννακόπουλου
2012 – «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» των Αλ. Σακελλάριου-Χρ. Γιαννακόπουλου
2015 - «Γιατρός με το Στανιό» του Μολιέρου

Δείτε περισσότερα για την ομάδα του Παναιτωλιου:
https://www.facebook.com/theatropanaitolio

Διαβάστε περισσότερα

Το πανηγύρι της ματαιοδοξίας

Από την Βάλια Μακρυνίτσα
Όταν ήμουν μικρή ο μπαμπάς μου με έπαιρνε αγκαλιά και έλεγε: «Όποιος πειράξει την κούκλα μου θα φάει 100 κιλά ξύλο» κι εγώ του έδινα ένα φιλί στο μάγουλο.
Οι περισσότεροι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί με τα παιδιά τους. Σύμφωνα με τα δικά μας Ευρωπαϊκά δεδομένα ίσως και να φλερτάρουν με την υπερβολή. Σε άλλες χώρες, όπως η Συρία για παράδειγμα, ο φόβος των γονιών για την τύχη των παιδιών τους είναι ζήτημα κοινής λογικής.
Η ημέρα που το άψυχο κορμί του τετράχρονου Αϋλάν βρέθηκε σε μια παραλία της Τουρκίας σήμανε και την αρχή μιας μιντιακής φρενίτιδας. Έκτακτα δελτία ειδήσεων το ένα μετά το άλλο πρόβαλλαν το νεκρό παιδί, μελάνι χύθηκε, χέρια σκίτσαραν. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έκαναν ό,τι χρειάστηκε προκειμένου να κρατήσουν τους τηλεθεατές ενήμερους για τη φρίκη και τον αγώνα των προσφύγων. Γνωρίζουν πολύ καλά πως ο μέσος τηλεθεατής ηδονίζεται με τον ανθρώπινο πόνο και αρέσκεται στο να παρακολουθεί σκηνές φρίκης με πρωταγωνιστές κάποιους άλλους. Άλλωστε ο καλύτερος τρόπος για να μην ανησυχεί ο μέσος αστός για τα προβλήματά του είναι να βλέπει καταστάσεις χειρότερες από τη δική του και να ξεφυσάει με ανακούφιση που ακόμη μια φορά την έχει σκαπουλάρει και παρακολουθεί τα γεγονότα από την ασφάλεια του καναπέ του.
Οι αναξιοπρεπείς, ή μάλλον οι απάνθρωπες συνθήκες υπό τις οποίες καλούνται να επιβιώσουν οι πρόσφυγες προσφέρουν τροφή, όχι μόνο στα σαρκοβόρα συστημικά μίντια, τα οποία βρίσκουν ευκαιρία να κριτικάρουν τους τοποτηρητές του προτεκτοράτου, αλλά και σε πλήθος ‘’φιλάνθρωπων’’ του καναπέ ή μάλλον των δεξιώσεων.
Η κοινή γνώμη διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να θεωρεί επιτακτική την ανάγκη παρέμβασης μη κερδοσκοπικών οργανώσεων, οι οποίες έχουν λάβει διόλου ευκαταφρόνητα ποσά από κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το παζλ έρχονται να συμπληρώσουν τραβηγμένες θείτσες που μοιράζουν εμβόλια σαν καραμέλες αγκαλιά με τηλεμαϊντανούς με βλέψεις προς την πολιτική και φυσικά σημαιοστολισμένοι παπάδες που ευλογούν το όλο πανηγύρι αλλά καταδικάζουν όσους τρώνε κρέας τη Μ. Παρασκευή, όσους έχουν παιδιά εκτός γάμου και όσους γουστάρουν να κάνουν σχέση με άτομα του ίδιου φύλου.
Με την Ευρώπη να κλείνει τα σύνορά της, με τα ακροδεξιά κόμματα να κερδίζουν όλο και περισσότερο μερίδιο από την πίτα της εξουσίας, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που προσπαθεί να διαχειριστεί ένα ζήτημα παγκόσμιας σημασίας και ευθύνης.
Οι φωτογραφίες με ρασοφόρους, τραγουδιστές και κυράδες με ταγιέρ δε λύνουν τα καθημερινά προβλήματα των προσφύγων και των ανθρώπων που πραγματικά βοηθούν. Προσθέτουν απλώς ακόμη λίγη χρυσόσκονη σ αυτό το πανηγύρι της ματαιοδοξίας που έχει στηθεί γύρω από το προσφυγικό ζήτημα.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες οφείλουν να καταλάβουν ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με την τρομολαγνεία, τη στοχοποίηση αδύναμων κοινωνικών ομάδων και την παράνομη κράτηση ανθρώπων πίσω από κάγκελα. Οφείλουν να κατανοήσουν ότι οι ιθύνοντες είναι εκείνοι που όπλισαν τα χέρια των ανθρώπων, εκείνοι που ενώ εκλέχθηκαν από τους πολίτες να εξυπηρετούν το κοινό καλό, δημιούργησαν τον εχθρό της Ανατολής. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι βγάζουν λόγους συμπόνιας από τα βουλευτικά έδρανα δημιούργησαν και το μόρφωμα του ISIS, οι ίδιοι συγκάλυψαν το έγκλημα που οδήγησε έναν λαό να πνίγεται σε σαπιοκάραβα και να μένει σε τρύπιες σκηνές. Τα δικαστήρια δημιουργήθηκαν από ανθρώπους με σκοπό την απόδοση δικαιοσύνης. Κάποιος που βλέπει παιδιά να πεινάνε ενώ τα δικά του είναι χορτάτα, κάποιος που βλέπει ανθρώπους να πνίγονται ενώ εκείνος τυλίγεται στη σιγουριά των τεσσάρων τοίχων του και δεν κάνει κάτι δε μπορεί να λογίζεται γι’ άνθρωπος. Αν όλα όσα κάνουμε, είτε είμαστε γονείς είτε όχι, είναι για να τα αφήσουμε κληρονομιά στις γενιές που θα ρθουν οφείλουμε να απαιτήσουμε τη δίκαιη τιμωρία των εγκληματιών, οφείλουμε να παραδώσουμε καθαρά χώματα στους επόμενους. Το χρωστάμε στους προηγούμενους από εμάς, διαφορετικά όσοι χάθηκαν προκειμένου εμείς να λάβουμε έναν κόσμο καλύτερο θυσιάστηκαν άδικα.

Διαβάστε περισσότερα

Γκόοοολ!

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Λίγα δευτερόλεπτα πριν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη του τελικού μεταξύ Γαλλίας – Πορτογαλίας.
Ο Γάλλος φίλαθλος ξεσπάει σε κλάματα. Κάπου εκεί εμφανίζεται ένας λιλιπούτειος Πορτογάλος.
Δείτε τι ακολούθησε.
Ο,τι ακολούθησε είναι ο λόγος που αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Είναι η απόδειξη του τι θα μπορούσε να είναι το ποδόσφαιρο, αλλά και κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα που βγάζει «κόκκινη» στον ανταγωνισμό και αναπτύσσεται στο γήπεδο της άμιλλας και του σεβασμού:

Διαβάστε περισσότερα

To 90% των Ελλήνων θα έχει μηνιαίο εισόδημα κάτω από 1000 ευρώ τον επόμενο χρόνο!

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Στην απόλυτη φτωχοποίηση οδηγείται η ελληνική κοινωνία μετά την επιβολή των μέτρων του 3ου μνημονίου. Η εφαρμογή του νέου ασφαλιστικού και φορολογικού θα οδηγήσει το 90% των Ελλήνων να εμφανίζει το 2018 στις φορολογικές του δηλώσεις καθαρό ατομικό εισόδημα κάτω των 1.000 ευρώ.
Σύμφωνα με την «Καθημερινή», περισσότεροι από 7 εκατομμύρια μισθωτοί και συνταξιούχοι σε σύνολο 8.000.000, θα έχουν καθαρές αποδοχές κάτω των 12.000 ευρώ τον χρόνο, ενώ ήδη πάνω από το 80% των φορολογούμενων έχουν καθαρές μηνιαίες αποδοχές κάτω των 968 ευρώ.
Επίσης με βάση τα στοιχεία που παρουσίασε η εφημερίδα, από το σύνολο των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ, πιθανότητες να λάβουν σύνταξη άνω των 1.000 ευρώ, ύστερα από την αλλαγή στον τρόπο υπολογισμού των συντάξεων, έχουν μόλις 70.000 εργαζόμενοι σε σύνολο περίπου 2 εκατομμυρίων ασφαλισμένων!
Επίσης, όσοι συνταξιοδοτούνται, περίπου 60.000- 80.000 το χρόνο, θα δουν το μηνιαίο εισόδημά τους να μειώνεται κατά ποσοστό που ξεπερνά το 40-50%, καθώς ο μισθός των 1.500 ή των 2.000 θα αντικαθίσταται από σύνταξη κάτω των 800 ευρώ.
Την ίδια στιγμή σε ακόμα μεγαλύτερη μισθολογική ανέχεια αναμένεται να βυθιστούν εκατομμύρια εργαζόμενοι, αφού οι δανειστές ζητούν υλοποίηση των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων και παραπέρα συμπίεση των μισθών, με κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μείωση του κατώτατου μισθού, κατάργηση τριετιών, 13ου και 14ου μισθού, επιδομάτων και αύξηση των ποσοστών της μερικής απασχόλησης που θα οδηγήσει σε μισθούς των 500 ευρώ και χαμηλότερους.
Μετά από έξι χρόνια μνημόνια και με τους κυβερνώντες να ετοιμάζονται να ισοπεδώσουν ότι έχει μείνει από εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η ελληνική κοινωνία οδηγείται στη βιαιότερη φτωχοποίηση που γνώρισε μια ευρωπαϊκή χώρα, με μισθωτούς και εργαζομένους να έχουν απολέσει μέχρι και το 50% των εισοδημάτων τους.

Διαβάστε περισσότερα

Αλέξης, ο «αριστερός» στρατιώτης του ΝΑΤΟ…

    Τέτοιο… «αριστερό» πρωθυπουργό σαν τον Τσίπρα είχανε καιρό να δούνε στο ΝΑΤΟ.
    Είναι αλήθεια βέβαια πως του είχαν προετοιμάσει άριστα το έδαφος οι υπουργοί του.
    Ο ένας είναι ο Καμμένος που ήδη από την πρώτη κιόλας περίοδο της «πρώτη φορά Αριστεράς» είχε ταχθεί υπέρ της δημιουργίας νέας ΝΑΤΟικής βάσης στην Ελλάδα, στην Κάρπαθο.
    Σημείωση: Τέτοιο πράγμα, νέα ΝΑΤΟική βάση στην Ελλάδα δηλαδή, δεν είχε τολμήσει να το σκεφτεί – όχι να το ξεστομίσει κιόλας – καμία κυβέρνηση από το 1974. Ε, το έκανε η «πρώτη φορά Αριστερά»…
    Εκείνος, όμως, που εκπροσώπησε παραπάνω κι από επάξια μέχρι τώρα τον Τσίπρα στο ΝΑΤΟ, ώσπου να πάρει ο ίδιος τα ηνία στα χέρια του, είναι ο Κοτζιάς.
    Και τίποτα άλλο να μην είχε κάνει ο εν λόγω από όσα έχει κάνει

• τεμενάδες στον Κέρι όταν ήρθε στην Αθήνα,
• αγκαλιές και φιλιά με το Ισραήλ,
• μας φτύνουνε και κάνουμε ότι βρέχει με τους Τσάμηδες στην Αλβανία,
• εμπάργκο στην Ρωσία με αφορμή την Ουκρανία
• μέχρι και κινήσεις αναγνώρισης του Κοσσυφοπεδίου(!)

θα αρκούσαν τα πεπραγμένα του πέρσι στην Αττάλεια.
    Μιλάμε, φυσικά, για την εικόνα ενός υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας, ενός υπουργού που δεν εκπροσωπεί τον πολιτικό εξευτελισμό αλλά την «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση και που με αυτή του την ιδιότητα τραγουδούσε – για λογαριασμό του ΝΑΤΟ – το «We are the world, we are the children»!
    Μιλάμε για έναν υπουργό που χόρευε και πιθήκιζε – για λογαριασμό του ΝΑΤΟ – ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι το «συνδικάτο του εγκλήματος» αλλά το αποκούμπι της Ελλάδας και του κόσμου που «θα δημιουργήσει μια φωτεινότερη μέρα»…
    «Είμαστε ο κόσμος, είμαστε τα παιδιά/ Είμαστε αυτοί που θα δημιουργήσουμε μια φωτεινότερη μέρα» λένε μερικοί από τους στίχους του «We are the world, we are the children». «Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν/ Και είναι ώρα να προσφέρουμε μια χείρα βοηθείας για τη ζωή», λέει πιο κάτω το τραγούδι.
    Αυτό ήταν το τραγούδι με το οποίο ξεφάντωσαν οι υπουργοί του ΝΑΤΟ και μερικοί στρατηγοί του – από εκείνους που διατάζουν τους βομβαρδισμούς των αμάχων.
    «Πρωτοπανηγυριώτης» αυτής της γιορτής ήταν ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, ο Κοτζιάς.
    «Ψυχή» και «μαέστρος» αυτής της χορωδίας ήταν ο Κοτζιάς. Ο άνθρωπος που έλαμψε πάνω στην πίστα του ΝΑΤΟ, αυτός που ξεσήκωσε τους συναδέλφους του και τους θαμώνες της ΝΑΤΟσύναξης δεν ήταν άλλος από τον Κοτζιά…  Πρώτος και καλύτερος στο γλέντι ο Κοτζιάς. Ο υπουργός της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης.
    Απολαύστε τον:
    Τώρα, μετά τον Κοτζιά, είναι ο ίδιος ο Τσίπρας πρώτο τραπέζι πίστα στο ΝΑΤΟικό συνδικάτο του εγκλήματος.
    Και πολύ λογικό. Αυτός άλλωστε ηγείται μιας  «αριστερής» κυβέρνησης που:

• Έχει προσκαλέσει και έχει υποδεχτεί το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο σαν τον καλύτερο φίλο της Ελλάδας!
• Παρουσιάζει έναν εγκληματικό μηχανισμό σαν «ανθρωπιστική» ΜΚΟ!
• Εμφανίζει το ΝΑΤΟ της διαλυμένης Γιουγκοσλαβίας, της κτηνωδίας του Ιρακ και του κατεστραμμένου Αφγανιστάν σαν… «ναυαγοσώστη» των προσφύγων!
• Προσκαλεί το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο σαν εγγυητή της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, την οποία πρώτο το ΝΑΤΟ αμφισβητεί!

    Ε, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα πανηγυρίζει διότι έφερε το ΝΑΤΟ να κάνει απόβαση στο Αιγαίο, που ο πρόεδρός του ανταλλάσσει χαριτωμενιές με τους ΝΑΤΟικούς ομολόγους του, είναι το ίδιο κόμμα που στην «Πολιτική Απόφαση» του Ιδρυτικού Συνεδρίου του (Ιούλιος 2013), έλεγε τα εξής:
«…η απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, η κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, η αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και η εφαρμογή της αρχής “κανείς Έλληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας” συνιστούν άξονες της εξωτερικής μας πολιτικής».
    Όσο για το «Εκλογικό Πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ (Μάης 2012), εκεί ήταν που το κόμμα του κ.Τσίπρα υποσχόταν – μεταξύ άλλων:
«Το κλείσιμο όλων των ξένων βάσεων στην Ελλάδα. Αμεση κατάργηση των βάσεων της Σούδας και του Ακτίου. Δεν θέλουμε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, ούτε το ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και αγωνιζόμαστε για την διάλυσή του»

Αυτά έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ για το ΝΑΤΟ εκείνο το «μακρινό» 2012…

    Το έχουμε ξαναγράψει και επιμένουμε: Όσο κι αν πολλές φορές γίνεται λόγος για τους «ανίκανους» πολιτικούς, εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν χειρότεροι από τους «ανίκανους». Αυτοί που είναι ικανοί για όλα…
    Ο «ικανός για όλα», λοιπόν, ο Τσίπρας, μέχρι τώρα ξέπλενε Μνημόνια. Τώρα ξεπλένει και τους ΝΑΤΟικούς γκάνγκστερ.
    Στην προχτεσινή 27η Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, πέρα από τα λόγια, έβαλε υπογραφή  για

• μετατόπιση της «δομής άμυνας» της λυκοσυμμαχίας στα ανατολικά,
• ενταση του ΝΑΤΟικού ανταγωνισμού με τη Ρωσία που σημαίνει από πυραυλική ασπίδα μέχρι ναυτική παρουσία από το Αιγαίο και τη Μεσόγειο μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα,
• ενίσχυση της πολιτικοστρατιωτικής συνεργασίας ΝΑΤΟ – ΕΕ που υπερθεμάτισε να οικοδομηθεί σε… σωστή βάση,
• και ούτε λίγο ούτε πολύ έσπρωξε ακόμα βαθύτερα την Ελλάδα της Σούδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στο ναρκοπέδιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων με τη συμμετοχή της χώρας σε 23 ΝΑΤΟικές αποστολές εκτός συνόρων.

    Ο κύριος αυτός, που ξετρέλανε με την προσαρμοστικότητά του προχτές τους εταίρους του στο ΝΑΤΟ, είναι ο ίδιος που προεκλογικά έλεγε αυτά:
    Ο «αριστερός» αυτός κύριος που έχει το θράσος να λέει στον ελληνικό λαό:

• Ξεχάστε την θηριωδία των 5.000 νεκρών, των «παράπλευρων απωλειών», των ΝΑΤΟικών «λαθών», των εκτελέσεων αμάχων, του βομβαρδισμού νοσοκομείων, σχολείων, ΜΜΕ και νεκροταφείων (!), από το ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία.
• Ξεχάστε τα 12 εκατομμύρια παιδιά της Συρίας που ζουν σε απελπιστική κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας ή έχουν διασκορπιστεί ως προσφυγόπουλα στο Λίβανο, την Τουρκία, την Ιορδανία και σε άλλες χώρες, επειδή οι Αμερικάνοι, οι Γάλλοι και οι υπόλοιποι του ΝΑΤΟ έχουν βαλθεί να αποκαταστήσουν τη… δημοκρατία στη χώρα τους.
• Ξεχάστε το 1,3 εκατομμύρια νεκρούς που το ΝΑΤΟ έχει αφήσει με το πέρασμά του από το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη στο πόλεμο των συμμάχων κατά της… τρομοκρατίας.
• Ξεχάστε τα παιδιά της Παλαιστίνης, ξεχάστε και την Ιστορία αφού οι υπουργοί του ΝΑΤΟ τραγουδούν «Θα δημιουργήσουμε μια φωτεινότερη μέρα»…
• Ξεχάστε τις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ: Από την Κορέα μέχρι την Αίγυπτο, από την Τυνησία και το Μαρόκο μέχρι τη Νικαράγουα, από τη Γουατεμάλα μέχρι το Κογκό κι από το Βιετνάμ μέχρι τον Παναμά.
• Ξεχάστε τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού με στρατιωτικό βραχίονα το ΝΑΤΟ, από τη Χιλή μέχρι τη Γρανάδα κι από την Αϊτή μέχρι την Σομαλία.
• Ξεχάστε ακόμα και το ρόλο του ΝΑΤΟ εδώ στην Ελλάδα. Το ρόλο του στην «Κόκκινη Προβιά». Το ρόλο του στην Κύπρο. Το ρόλο του στη χούντα των συνταγματαρχών. Τη στάση του στα Ίμια και στο «γκριζάρισμα» του Αιγαίου,

    είναι ο ίδιος κύριος που το 2014, στη Θεσσαλονίκη, λίγους μήνες πριν γίνει πρωθυπουργός, έλεγε αυτά:
    Κάποιοι, με όλα αυτά, ίσως οδηγηθούν στη σκέψη πως ο «αριστερός» κύριος Τσίπρας – που επί των ημερών του η Ελλάδα παραμένει 2^η σε αμυντικές δαπάνες χώρα του ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ – είναι ένας πολιτικός ξεφτίλας.
    Εμείς προτιμούμε μια πιο πολιτική προσέγγιση. Ο κύριος Τσίπρας είναι απλώς «αριστερός» σε εισαγωγικά.
    Και μάλιστα η «ξεφτίλα» του, παρά το «ποιοτικό» της βάθος, δεν είναι καθόλου πρωτότυπη. Εξίσου «αριστεροί» σε εισαγωγικά – σαν τον Τσίπρα – ήταν ο Σολάνα, που έφτασε να γίνει και γραμματέας του ΝΑΤΟ, ή ο Γιόσκα Φίσερ, εκείνη η νυφίτσα της επιδρομής κατά της Γιουγκοσλαβίας…
    Υπ’ αυτή την έννοια, τελικά, ίσως το «αριστερός» (σε εισαγωγικά) να ισοδυναμεί πολιτικά με το «ξεφτίλας». Δεν αποκλείεται…

Διαβάστε περισσότερα