Το Facebook ξεσκεπάζει τους… ψυχοπαθείς!

Σουηδοί ερευνητές δηλώνουν ότι το status στο Facebook μπορεί να αποκαλύψει την ύπαρξη ψυχοπάθειας.

«Μελετήσαμε τις ενημερώσεις του Facebook και αναλύσαμε εάν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ αυτών των σύντομων κειμένων και της προσωπικότητας του ατόμου», δήλωσε ο καθηγητής ψυχολογίας Sverker Sikström από το Πανεπιστήμιο Lund.

Η ομάδα των ερευνητών ανέλυσε τις ενημερώσεις 304 ατόμων σε συνδυασμό με τεστ προσωπικότητας. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτά τα κείμενα μπορούν να αποκαλύψουν σημαντικά στοιχεία για τα πρώτα σημάδια ψυχοπάθειας ενός χρήστη.

Οι ερευνητές εστίασαν σε στοιχεία του χαρακτήρα όπως ο νευρωτισμός και η εξωστρέφεια, έλαβαν όμως υπ? όψιν και τη «Σκοτεινή Τριάδα» των θεωριών προσωπικότητας: το ναρκισσισμό, την ψυχοπάθεια και το Μακιαβελισμό.

Η ψυχοπάθεια αποτελεί τύπο διαταραχής της προσωπικότητας. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ψυχοπαθείς επιδεικνύουν αντικοινωνική συμπεριφορά και αδυνατούν να δείξουν μεταμέλεια ή συμπόνια.

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει διάγνωση της ψυχοπάθειας, καθώς η επιστημονική κοινότητα την αποκαλεί επίσημα Αντικοινωνική Διαταραχή της Προσωπικότητας (ASPD). Σύμφωνα με τη «Βίβλο των Ψυχιάτρων», δηλαδή το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εργαλείο Ψυχικών Διαταραχών (DSM), η διαταραχή χαρακτηρίζεται από «ένα μοτίβο απαξίωσης και καταπάτησης των δικαιωμάτων των ανθρώπων, το οποίο ξεκινά να εκδηλώνεται στην παιδική ή την εφηβική ηλικία και συνεχίζεται στην ενήλικη ζωή».

Αρχικά, οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να απαντήσουν σε ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με χαρακτηριστικά της προσωπικότητας. Έπειτα, οι συμμετέχοντες κατέθεσαν μια λίστα με status updates, η οποία αναλύθηκε με βάση έναν αλγόριθμο ως προς τη σημασία των λέξεων.

«Η ανάλυση των ενημερώσεων έδειξε ποιοι χρήστες του κοινωνικού δικτύου παρουσίαζαν χαρακτηριστικά ψυχοπάθειας ή ναρκισσισμού στο ερωτηματολόγιο», δήλωσε ο Danilo Garcia, ένας από τους ερευνητές.

Οι ερευνητές δήλωσαν πως οι ενημερώσεις των ατόμων με τάσεις ψυχοπάθειας ήταν πιο παράξενες και αρνητικά φορτισμένες, περιλαμβάνοντας συχνές αναφορές σε πορνογραφία, σφαγές, πορνεία και αποκεφαλισμούς.

«Το Facebook έχει φέρει επανάσταση στην επικοινωνία μέσω του Διαδικτύου κι έτσι μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία για ψυχολογικές έρευνες», δήλωσε ο Garcia στο επιστημονικό περιοδικό Personality and Individual Differences, όπου και δημοσιεύεται η έρευνα.

Διαβάστε περισσότερα

45 εκατομμύρια βυθισμένοι στη φτώχεια

«Οι βασικοί δείκτες φτώχειας και οικογενειακού εισοδήματος βελτιώθηκαν» επιμένει ο Λευκός Οίκος.
Του Δημήτρη Σ. Φαναριώτη

Μύθος αποδεικνύεται η «οικονομική ανάκαμψη» την οποία επικαλείται συχνά-πυκνά στις ομιλίες του ο πρόεδρος Ομπάμα, καθώς αυτή αφορά μόνον την οικονομική ελίτ των ΗΠΑ. Γιατί, κατά τα άλλα, 45 εκατομμύρια συμπολίτες του ζουν βυθισμένοι στη φτώχεια, όπως αποδεικνύουν περίτρανα τα στοιχεία που περιέχει η έκθεση «Εισοδήματος και Φτώχειας του 2013 στις ΗΠΑ», την οποία συνέταξε η Υπηρεσία Απογραφής. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι περισσότερο από το 1/3 των ατόμων αυτών (16 εκατομμύρια) είναι παιδιά -το 21,6% των ανηλίκων που ζουν στην Αμερική.
Η έκθεση επισημαίνει ακόμη ότι το εισόδημα του μέσου αμερικανικού νοικοκυριού μειώθηκε από το 2007 κατά 8%, δηλαδή περίπου κατά 6.400 δολάρια. «Οριο» της φτώχειας στις ΗΠΑ θεωρούνται τα 23.624 για ένα τετραμελές νοικοκυριό με δύο παιδιά και τα 12.119 δολάρια για μεμονωμένα άτομα. Αντιθέτως, τα κέρδη των εταιρειών σημείωσαν νέο ρεκόρ το 2013, ενώ η αξία των μετοχών αυξήθηκε κατά 33%, χάρη κυρίως στο «τύπωμα» φρέσκου χρήματος από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Ανάποδη ήταν πάντως η «ανάγνωση» της έκθεσης από τον Λευκό Οίκο, ο οποίος επικροτώντας την έκθεση ανακοίνωσε ότι «οι βασικοί δείκτες φτώχειας και οικογενειακού εισοδήματος βελτιώθηκαν»!
Παρά την εφαρμογή -με μεγάλη καθυστέρηση- του «Affordable Care Act», του φιλόδοξου νόμου -γνωστού και ως Obama-care- που αφορά την κοινωνική ασφάλιση και την περίθαλψη των Αμερικανών πολιτών, 42 εκατομμύρια πολίτες παρέμειναν και το 2013 χωρίς ασφάλιση και δικαίωμα περίθαλψης. Ετερο αρνητικό αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, που ξέσπασε το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers, είναι ότι ένας διαρκώς διογκούμενος αριθμός ατόμων απέφυγε να προχωρήσει στην αγορά δικού του σπιτιού και είτε επέστρεψε στην οικογενειακή εστία, είτε μοιράστηκε την ίδια στέγη με φίλους ή συγγενείς προκειμένου να μειώσει το κόστος διαμονής. Στη δεύτερη αυτή κατηγορία το ποσοστό αυξήθηκε μέσα σ’ ένα χρόνο από το 17% στο 19%.
Και να σκεφτεί κανείς ότι η «μελανή» για τους εργαζομένους έκθεση δεν περιλαμβάνει τις μειώσεις που προέκυψαν από το «ψαλίδι» στις κοινωνικές δαπάνες που εφαρμόστηκε το 2013, ήτοι 11 δισεκατομμύρια δολάρια από τα επιδόματα σίτισης, καθώς και τη λήξη των επιδομάτων ανεργίας. Αυτές οι δρακόντειες περικοπές αφαίρεσαν δισεκατομμύρια δολάρια εισοδήματος από τις φτωχότερες και πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Η έκθεση της Υπηρεσίας Απογραφών έρχεται να προστεθεί στην αντίστοιχη της οργάνωσης Feeding America, η οποία δείχνει ότι 49 εκατομμύρια Αμερικανοί (το 16% του συνολικού πληθυσμού) ζούσαν το 2012 σε διατροφική επισφάλεια, ποσοστό αυξημένο κατά 11% σε σχέση με το 2007. Η οργάνωση τονίζει ότι η κατάρρευση του εργατικού εισοδήματος και η αύξηση της ανισότητας εκφράζουν στην ουσία τη βασική απάντηση της άρχουσας τάξης στην οικονομική κρίση του 2008.
Η κυβέρνηση Ομπάμα, καταγγέλλει η οργάνωση, εκμεταλλεύτηκε τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις για να προχωρήσει σε περικοπές μισθών στην αυτοκινητοβιομηχανία (γι’ αυτό άλλωστε το μισό Ντιτρόιτ είναι πλέον πόλη-φάντασμα), έδωσε κίνητρα στις εταιρείες να προχωρήσουν σε ασφαλιστικές περικοπές των εργαζομένων και κατακρεούργησε δισεκατομμύρια δολάρια κοινωνικών προγραμμάτων. Το δε τραγικό αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν ότι το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών στις ΗΠΑ καρπώθηκε το 95% (!) όλων των εταιρικών κερδών μεταξύ 2009 και 2012!
[Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών, 19/09/2014]

Διαβάστε περισσότερα

Απόλυτα λανθασμένους χειρισμούς στην Ελληνική κρίση καταγγέλλει ο διάσημος οικονομολόγος Φιλίπ Λεγκρέν

Τους «απόλυτα λανθασμένους» χειρισμούς των Βρυξελλών στην περίπτωση της Ελλάδας και την «καταστροφική στρατηγική» των ευρωπαϊκών θεσμών στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην ΕΕ, καταγγέλλει ο διάσημος, γαλλικής καταγωγής, Βρετανός οικονομολόγος, δημοσιογράφος και συγγραφέας, Φιλίπ Λεγκρέν, σε σημερινή εκτενή συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα “Βίνερ Τσάιτουνγκ”, ασκώντας δριμύτατη κριτική στη γερμανική κυβέρνηση της Άγγελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι οποίοι, κατά την άποψή του, φέρουν την πλήρη ευθύνη. Όπως αναφέρει, το ελληνικό δημόσιο χρέος προφανώς δεν ήταν βιώσιμο και θα έπρεπε να διαγραφεί, κάτι που όμως θα σήμαινε απώλειες για γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, οι οποίες είχαν δανείσει μεγάλα ποσά στην Ελλάδα, αλλά αντί αυτού οι ιθύνοντες των πολιτικών αποφάσεων ενήργησαν ως να επρόκειτο μόνον για πρόσκαιρες οικονομικές δυσκολίες της Ελλάδας, δανείζοντας της χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων.
Κατά την άποψή του, αντί αυτοί να ενώσουν την Ευρώπη και να προσπαθήσουν συλλογικά να φρενάρουν τις τράπεζες, οι οποίες οδήγησαν σε αυτή την άθλια κατάσταση – ανάμεσά τους και πολλές αυστριακές τράπεζες, που έκαναν μεγάλα λάθη – διέσπασαν την Ευρώπη και υπήρχαν ξαφνικά πιστωτές, όπως για παράδειγμα η Γερμανία, και οφειλέτες. Αντί μιας ‘Ενωσης με ισότιμα κράτη, η ΕΕ εξελίχθηκε σε κάτι, το οποίο οι χώρες-πιστωτές εκμεταλλεύονταν για να επιβάλουν τη θέλησή τους στις χρεωμένες χώρες και αυτό είναι μια τραγωδία που καταστρέφει την ΕΕ.
Ο Φιλίπ Λεγκρέν διευκρινίζει ότι στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, η Γερμανία και άλλες χώρες απείλησαν να τις αποπέμψουν από την Ευρωζώνη, επειδή γνώριζαν ότι οι Έλληνες και οι Ιρλανδοί ήθελαν απεγνωσμένα να είναι ένα τμήμα της Ευρώπης, ενώ φοβούνταν μήπως χάσουν το ευρώ, κάτι που οι χώρες-πιστωτές εκμεταλλεύθηκαν για να τους θέσουν άδικους όρους, κάτι που είναι το τελείως αντίθετο από αλληλεγγύη. Συγχρόνως καταγγέλλει ότι η γερμανική κυβέρνηση υπό την Άγγελα Μέρκελ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έχουν διαπράξει στρατηγικά λάθη που απέβησαν καταστροφικά, μετατρέποντας, κάτι που αρχικά ήταν στην Ευρώπη μόνον μια δημοσιονομική κρίση, σε μια διογκωμένη οικονομική κρίση. Διέσωσαν τράπεζες αλλά αρνήθηκαν να διαγράψουν μη βιώσιμα χρέη, τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά, και, αντί να προωθήσουν την ανάπτυξη, επέβαλαν υπερβολική λιτότητα η οποία μάλιστα οδήγησε σε ακόμη υψηλότερο δημόσιο χρέος. Επιπλέον λάθη που έγιναν, οδήγησαν, όπως σημειώνει, σε έναν πανικό που παρ΄ ολίγο να διαλύσει την Ευρωζώνη, ενώ κάθε φορά προστίθενταν περισσότερα μέτρα λιτότητας και, αφότου η ΕΚΤ σταμάτησε αυτόν τον πανικό που η ίδια έσπειρε, προβάλλεται το επιχείρημα ότι η στρατηγική λειτούργησε, κάτι που βέβαια συνιστά πλήρη ανοησία.
Ο ίδιος πιστεύει πως οι Ευρωπαίοι συνειδητοποίησαν ότι κυβερνήσεις θέτουν τα συμφέροντα των τραπεζών υπεράνω εκείνων των πολιτών τους, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να βρίσκεται η Γερμανία σε απόλυτα κυρίαρχη θέση, ακολουθώντας μάλιστα μια λανθασμένη πολιτική γραμμή. Πρόκειται, προσθέτει, για έναν αναποτελεσματικό και άδικο ιμπεριαλισμό από την πλευρά της και οι απαιτήσεις που θέτει – είτε πρόκειται για τη διασφάλιση των γερμανικών τραπεζών, είτε για την υλοποίηση λιτότητας και περικοπές μισθών – υπονομεύουν τις ευρωπαϊκές εθνικές οικονομίες αλλά και την αποδοχή της ΕΕ, για τη διάσωση της οποίας χρειάζεται μια αλλαγή της. «Τα λάθη έγιναν αποκλειστικά και μόνον από μία κυβέρνηση, εκείνη της Άγγελα Μέρκελ, η οποία ήταν όλη αυτή την περίοδο καγκελάριος, και την ευθύνη φέρουν αυτή και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, και κανένας άλλος», τονίζει, προσθέτοντας ταυτόχρονα πως ο γερμανικός δρόμος ήταν ο λανθασμένος και για την ίδια τη Γερμανία, καθώς είναι ψευδαίσθηση να πιστεύει κανείς ότι η Γερμανία αποτελεί μια τεράστια οικονομική επιτυχία τη στιγμή που οι Γερμανοί (αφαιρώντας κανείς τον πληθωρισμό) έχουν σήμερα μικρότερο εισόδημα από το 1999.
Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του, ο Φιλίπ Λεγκρέν επισημαίνει τις ολοένα και μεγαλύτερες κοινωνικές εντάσεις στην Ευρώπη, που προκαλούν επίσης πολιτικές προστριβές, με παλιά στερεότυπα, όπως ότι οι Νότιοι Ευρωπαίοι είναι τεμπέληδες, να αναβιώνουν, τις ακροδεξιές δυνάμεις να ανέρχονται στις Ευρωεκλογές του Μαϊου, την αποδοχή της ΕΕ να είναι χαμηλότερη από ποτέ, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει μια ολόκληρη γενιά νέων που ποτέ δεν είχε εργασία και που δεν έχει καμιά ελπίδα ότι θα αποκτήσει στο μέλλον. Ο ίδιος, ως «φιλοευρωπαίος», επειδή θέλει να έχει επιτυχία η Ευρώπη ζητάει να αλλάξει, ενώ πιστεύει πως είναι πολύ πασιφανές ότι όχι μόνον στις Βρυξέλλες αλλά επίσης σε εθνικό επίπεδο, δεν υπάρχουν πλέον τολμηρές ηγετικές προσωπικότητες με αποσαφηνισμένες ιδέες, αλλά υπάρχουν μόνον συνεσταλμένοι τεχνοκράτες με περιορισμένες φιλοδοξίες, οι οποίοι είναι ευτυχείς και μόνον που μπορούν να παραμένουν στις θέσεις τους. Ωστόσο, όπως τονίζει, σε άσχημες εποχές, όταν μια χώρα έχει ανάγκη ηγεσίας και αλλαγών, χρειάζονται τολμηρές ηγετικές προσωπικότητες, πολιτικά εγχειρήματα και νέοι άνθρωποι που θα δώσουν έναν καινούριο άνεμο, ενώ ταυτόχρονα χρειάζεται και ένας λαός που απαιτεί την αλλαγή.
[Πηγή: ΑΥΓΗ, 19/09/2014]

Διαβάστε περισσότερα

Οι πόνοι του κόσμου / Σοπενχάουερ – Σκέψεις και αποσπάσματα

Σε κάθε ατυχία, σε κάθε βάσανό, τη μεγαλύτερη παρηγοριά τη βρίσκουμε, παρατηρώντας την κατάσταση εκείνων πού είναι περισσότερο από μας δυστυχισμένοι. Αυτό το μπορεί ό καθένας μα τι αξία έχει για το σύνολο ;

Ή ανθρωπότητα μπορεί να συγκριθεί μ ένα κοπάδι, πού παίζει ήσυχο στο λιβάδι, ενώ o χασάπης διαλέγει με το μάτι μέσα απ το κοπάδι τα ζωντανά πού θα σφάξει. Τις μέρες της ευτυχίας μας, εμείς ούτε υποπτευόμαστε καν ποια συφορά κείνη την ίδια ώρα μας ετοιμάζει ή τύχη — αρρώστια, καταδίωξη, καταστροφή, ακρωτηριασμό, τύφλωση, τρέλα, θάνατο, ή ότι άλλο.

Σε κάθε τι πού θέλουμε να κάνουμε δικό μας, βρίσκουμε αντίσταση κι αντίδραση. 'Όλα έχουν μια δική τους θέληση εχθρική πού πρέπει να τη δαμάσουμε. Στη ζωή των λαών ή ιστορία δε σημειώνει παρά πολέμους και ταραχές. Τα χρόνια της γαλήνης φαίνονται σχεδόν ανάπαυλες σύντο­μες, διαλείμματα, τυχαία συμβάντα. Κατά τον ίδιο τρόπο ή ζωή των ατόμων είναι μια αδιάκοπη πάλη, κι όχι μόνον ενάντια σ’ αφηρημένα κακά, όπως ή φτώχεια κ’ ή πλήξη αλλά και πάλη ενός ανθρώπου εναντίον ενός άλλου. Σε κάθε περίσταση βρισκόμαστε απέναντι σ’ έναν αντίπαλο, κι’ όλη ή ζωή είναι ένας πόλεμος αδιάκοπος, πού σ’ αυτόν υποκύ­πτουμε κρατώντας ακόμη σφιχτά στα χέρια τα όπλα.

* *

Στα βάσανα της ύπαρξής μας προσθέτεται ακόμα και το τρέξιμο τού χρόνου, πού μάς σπρώχνει χωρίς ν’ αφήνει να πάρουμε αναπνοή, χτυπώντας τον καθένα στις πλάτες με το βούρδουλα του τυράννου. Εκείνοι μόνο πού έχουν δοθεί στην πλήξη σώζονται απ’ την καταδίωξή του.

* *

Ενώ ως τη μέση του δρόμου της ή ζωή είναι ένας αχόρταγος πόθος για την ευτυχία, από κει και πέρα απεναντίας είναι πάντα κυριευμένη από ένα καταθλιπτικό αί­σθημα αγωνίας, γιατί από κείνη την ώρα όλοι, ποιος λίγο και ποιος πολύ, αρχίζουν να βλέπουν καθαρά πώς ή ευτυχία είναι μια μάταιη χίμαιρα, και μονάχα ό πόνος είναι αληθινός. ΓΥ αυτό, οι άνθρωποι πού έχουν κρίση, ζη­τάνε ν αποφεύγουν να υποφέρουν μάλλον παρά να νιώθουν έντονες απολαύσεις, και να δημιουργήσουν κατά ένα κάποιο τρόπο μια κατάσταση πού τίποτα να μη τούς λαβώνει.

Κατά την παιδική μου ηλικία δε μπορούσα ν’ ακούσω το κουδούνι του σπιτιού να χτυπά χωρίς να αισθανθώ μια ξαφνική χαρά κι’ έλεγα από μέσα μου : «Πόσο ωραία, μα την αλήθεια! Κάτι νέο θάναι!» Με το πέρασμα τού και­ρού όμως, διδαγμένος απ’ την πείρα της ζωής, όταν άκου- γα τον ίδιο θόρυβο, έμπαινα σ’ ανησυχία, τόσο πού συλλο­γιζόμουν : «’Ωιμέ! Τί νέο τάχα να συμβαίνει;»

* *

Στη γεροντική ηλικία, πάθη και πόθοι σβήνουν το ένα έπειτα απ’ το άλλο, όσο τα αντικείμενα τους χάνουν τη σημασία πούχαν άλλοτε. Ή ευαισθησία μετριάζεται, ή δύναμη της φαντασίας γίνεται ολοένα πιο αδύνατη, οι εικόνες ξεθωριά­ζουν, οι εντυπώσεις δεν αποτυπώνονται πια στη συνείδηση μόνο διαλύονται χωρίς ν’ αφήνουν κανένα, ρημάδι τους, οι μέρες κυλούν ή μια πάνω στην άλλη, τίποτα πια δεν προκαλεί εν­διαφέρον, όλα στη ζωή χάνουνε το χρώμα τους· Κάτω απ’ το βάρος των χρόνων, ό άνθρωπος δεν περπατά παρά τρικλί­ζοντας ή μαζεύεται σε μια γωνιά για ν’ αναπαυτεί, καταντών­τας ίσκιος του εαυτού του, το φάντασμα σχεδόν εκείνου πού ήταν άλλοτε, ώσπου έρχεται κι ό θάνατος. Τί του μένει να σκοτώσει ; Μια μέρα ή αποκάρωση μεταβάλλεται σε στερνό ύπνο, και τα όνειρα του. . .

A! να το πρόβλημα που πάνω σ’ αυτό βασανίστηκε ο Αμλέτος στον περίφημο μονόλογο. Εγώ λέω πώς από τώρα ονειρευόμαστε.

______

 ~ Aπό το βιβλίο του Σοπενχάουερ – Σκέψεις και αποσπάσματα  - εκδόσεις γκοβοστή
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Διαβάστε περισσότερα

«Είμαστε άντρο απατεώνων και ηλιθίων» - Γ. Αγγελάκας

Αν ξαφνικά νομίζουμε ότι όλα τα θέματά μας είναι ένας ωραίος τάφος, μια χαρά είμαστε! Αλλά, πραγματικά, δεν καταλαβαίνω γιατί έχει γίνει η Αμφίπολη reality! ** Κανένας δεν βρέθηκε να απαιτήσει μια καλύτερη Δημοκρατία, μια αληθινή Δημοκρατία. Γιατί αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι μια γελοιότητα ** Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς -και τους καλλιτέχνες- που του αξίζουν! Ομως, δεν νομίζω ότι του ελληνικού λαού τού άξιζε όλη αυτή η ξεφτίλα

«Μια χαρά Δικτατορία είμαστε! Ποδόσφαιρο, "Να η ευκαιρία" και... σιωπή! λέει ο Γιάννης Αγγελάκας, που αύριο βράδυ εμφανίζεται στο θέατρο Βράχων, στο Βύρωνα, έχοντας στις αποσκευές του όχι μόνο τις ροκ μουσικές του, που ξυπνάνε νεκρό, και το ρεμπέτικο, που αγάπησε με πάθος, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Θα παρουσιάσει και μέρος απ' τη δουλειά που έχει κάνει σκύβοντας στην εγχώρια μουσική παράδοση, για την οποία έχει φτάσει στο σημείο να πιστεύει ότι «σαν να υπήρχε στο DNA μου. Ηταν, δηλαδή, σα να χρωστούσα κάτι σ' αυτήν τη μουσική».

- Πέρσι τέτοια εποχή, λίγο μετά το φόνο του Παύλου Φύσσα, κλείσατε τη συναυλία σας στο Βύρωνα με τη φράση «Να προσέχουμε το φασίστα που κρύβουμε μέσα μας». Ο κόσμος απογοητεύτηκε, θυμάμαι, η φόρτιση ήταν μεγάλη, περίμενε να πείτε κάτι πιο οργισμένο. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος απ' τη δολοφονία. Βλέπετε να έχει αλλάξει κάτι;

«Τι να 'χει αλλάξει; Τίποτα δεν άλλαξε. Ενα χρόνο μετά, υπάρχει ακόμα ένα 8-10% έτοιμο να ψηφίσει αυτούς που σκοτώνουν παιδιά και βαράνε ξένους. Ντρέπομαι που ένα τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας συμφωνεί με όλη αυτή την εγκληματική βλακεία. Αυτό που είχα πει και προκάλεσε αντιδράσεις -μου γράφανε στο twitter "δηλαδή, αν μας την πέφτουν οι φασίστες, εμείς θα κάνουμε διαλογισμό;"- δεν ήταν μια σκέψη της στιγμής. Πιστεύω ότι ο φασισμός είναι μια δύναμη στην κοινωνία που υπήρχε και απλώς βρήκε την ευκαιρία να εκφραστεί. Μίλησα για έναν πνευματικό αγώνα κατά του σκοταδιού που έχουμε μέσα μας και του σκοταδιού που γεννιέται συγκεκριμένες εποχές στην κοινωνία. Πάντα σε εποχές κρίσης οι ακροδεξιοί ήταν η λύση, το φρένο στο να προχωρήσει μια κοινωνία είτε σε πιο φιλελεύθερα είτε σε αριστερά μοτίβα. Οποτε ο καπιταλισμός ήταν σε κρίση αμολούσε τα ακροδεξιά σκυλιά».

- Το προχώρημά μας προς μοτίβα αριστερά προϋποθέτει προσκυνήματα στο Αγιον Ορος;

«Δεν πιστεύω σ' αυτή την Αριστερά, όπως δεν πιστεύω στο ΚΚΕ. Κι οι δύο διατηρούν τα μαγαζάκια της αντιπολίτευσης και πασχίζουν να τα κρατήσουν ανοικτά. Οταν ξεκινούσε η κρίση, θεωρούσα ότι ήταν μια ευκαιρία να ξυπνήσουνε μερικά πράγματα μέσα μας, όπως η συλλογικότητα. Αντ' αυτού, ξύπνησε το τέρας τη Χρυσής Αυγής και η ανοησία της ψευτοαριστεράς, που πηγαίνει από εδώ κι από εκεί και τα βρίσκει με τους πάντες - απ' την Ευρώπη μέχρι την Εκκλησία. Και δυστυχώς, οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουνε στα κόμματα κι ότι θα βρεθεί ο βοσκός που θα τα πάει σε ένα καλύτερο μέρος! Αλλά κανένας δεν αναλαμβάνει πραγματικά την ευθύνη τού τι θα κάνουμε όλοι μαζί».

- Η συλλογικότητα έχει πεθάνει;

«Δεν ξέρω αν έζησε ποτέ σε αυτή τη χώρα!»

- Την ώρα που ανακοινώθηκε ο ΕΝΦΙΑ εμφανίστηκε, πάντως, ως μάννα εξ ουρανού, η Αμφίπολη.

«Αν ξαφνικά νομίζουμε ότι όλα τα θέματά μας είναι ένας ωραίος τάφος, μια χαρά είμαστε! Αλλά, πραγματικά, δεν καταλαβαίνω γιατί έχει γίνει η Αμφίπολη reality!».

- Ακόμη κι ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη ΔΕΘ επικαλέστηκε τους καλούς οιωνούς που του γνέφουν απ' την Αμφίπολη! Σε ποιους απευθύνεται;

«Σε ηλίθιους! Αυτός ο τόπος ήταν πάντοτε -αλλά ειδικά σήμερα είναι ολοφάνερο!- ένα άντρο απατεώνων και ηλιθίων. Τίποτα άλλο. Και κάποιοι ευαίσθητοι πολίτες που κυκλοφορούν ανάμεσα σε αυτά τα δύο όρια νιώθουν αμήχανοι και μόνοι. Αγωνιούν, αλλά δεν ξέρουν από πού να πιαστούνε. Ομως αυτό συνέβαινε σε τούτη τη χώρα πάντα. Το ευαίσθητο και το πιο έξυπνο κομμάτι του πληθυσμού τρεπόταν σε φυγή. Ή έφευγε σε εξορίες ή πήγαινε μετανάστης, όπως τώρα τα καλύτερα παιδιά μας που φεύγουν έξω».

- Ακούσατε τις ομιλίες στη ΔΕΘ;

«Τις διάβασα στο Ιντερνετ. Και βλέπω την ιστορία να κάνει κύκλους. Κάποιος, εν μέσω κρίσης, υπόσχεται ότι θα μας τα δώσει όλα! Δεν νομίζω ότι είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Λυπάμαι. Ακόμα και αν έχουν κάποια διάθεση να κάνουν καλό σε αυτό τον τόπο, δεν νομίζω ότι θα τους είναι εύκολο».

- Ο κόσμος έχει να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ;

«Πιστεύω, πέρα από τον ΕΝΦΙΑ, αρκετός κόσμος δεν έχει να βγάλει το μήνα - ακόμα και άνθρωποι που δουλεύουνε απ' το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά για ξεφτιλομεροκάματα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράγμα. Εφτασε στον πάτο. Οι μάσκες έχουν πέσει. Μπορεί να βγάζει ο κόσμος την οργή του, αλλά κανένας δεν βρέθηκε να απαιτήσει μια καλύτερη Δημοκρατία, μια αληθινή Δημοκρατία. Γιατί αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι μια γελοιότητα».

- Πού βλέπετε μια προοπτική; Οι νεότερες γενιές τι πρέπει να κάνουν, σε τι μπορούν να ελπίζουν;

«Οι νεότερες γενιές πρέπει να δούνε πού την έχουν πατήσει οι προηγούμενες γενιές. Αλλά να το δουν πραγματικά. Να ξεβρακωθούμε κι εμείς μπροστά στα παιδιά, να δούνε πώς φτάσαμε στη σημερινή μικροπολιτική, στον κατακερματισμό και στην κρίση, όπου χτυπούσαν τη μια κάστα και το τάδε επάγγελμα και οι υπόλοιποι σωπαίνανε. Και σιγά σιγά ήρθε η σειρά όλων μας, αλλά πάλι κανένας δεν μίλησε. Και σήμερα όλοι είναι παραδομένοι και υπνωτισμένοι. Και απλά αγανακτήσαμε, αλλά δεν αποφασίσαμε ποτέ να κάνουμε κάτι για να πάει το πράγμα ένα βήμα μπροστά. Ηρθε όμως η ώρα καθένας μας να αναλάβει μια ευθύνη για όλα όσα δεν μπορεί πια να περιμένει ούτε από τους πολιτικούς ούτε από κανέναν. Γιατί αν εμείς, αν η ίδια η ψυχή μας ζητήσει καλύτερους πολιτικούς, θα βρεθούνε, θα υπάρξουνε. Απ' τη μια έχουμε τα ακροδεξιά τομάρια της Χρυσής Αυγής και από την άλλη τους ανίκανους δήθεν δεξιούς και δήθεν αριστερούς και όλο αυτό το καλαμπούρι. Θα μπορέσει να τα δει όλα αυτά η νέα γενιά και να κάνει το άλμα, το κβαντικό άλμα να πάει παραπέρα; Μπας και γίνουμε ποτέ χώρα; Γιατί τι είναι το ζητούμενό μας; Η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη, μερικά βασικά πράγματα για να μπορούμε να ζούμε ανθρώπινα διατηρώντας την αξιοπρέπειά μας».

- Κανείς δεν έχει τη διάθεση να εξεγερθεί, να επαναστατήσει.

«Δεν είναι θέμα εξέγερσης. Είναι θέμα σκέψης, θέμα αντίληψης. Να αλλάξουμε τη γωνία από όπου βλέπουμε τα πράγματα, γιατί μας έχουν θολώσει το τοπίο. Δεν ξέρουμε πραγματικά τι γίνεται και κυρίως δεν ξέρουμε τι μας ενώνει. Και το μόνο που συμβαίνει είναι να κυκλοφορούμε σαν νευρωτικοί και ο ένας εναντίον του άλλου. Αυτό είναι η λύση;»

- Ζήσαμε το παραμύθι της ευμάρειας απενοχοποιημένα. Ομως αυτό που υφίσταται ο ελληνικός λαός σήμερα το άξιζε;

«Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς -και τους καλλιτέχνες- που του αξίζουν! Ομως, δεν νομίζω ότι του ελληνικού λαού του άξιζε όλη αυτή η ξεφτίλα. Κι η ιστορία δεν είναι να φορτώσουμε ενοχές τον κόσμο. Η ιστορία είναι να φορτώσουμε τον κόσμο καθαρότητα. Να μπορέσουμε να επικονωνήσουμε καθαρά και να δούμε πως είμαστε όλοι θύματα της ίδιας ιστορίας».

- Παρακολουθήσατε τον ντόρο που προκάλεσε ο αντιρατσιστικός νόμος;

«Στην Ελλάδα ανακαλύπτουμε έναν όρο όταν δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα να λειτουργήσει. Αν και, κατά βάθος, ακόμα και την εποχή της ευμάρειας ο Ελληνας ρατσιστής ήταν. Θυμάμαι τους Αλβανούς που δεν τους γουστάραμε καθόλου ενώ μας χτίζανε το οικονομικό μας θαύμα. Το mainstream, η κυρίαρχη τάση που δημιουργεί τα αισθητικά status πάντα ήταν ξενοφοβική και κρυπτορατσιστική».

- Η τέχνη, η μουσική, μια συναυλία τι μπορούν να πουν, να μεταδώσουν στο νευρωτικό, έτοιμο να αρπαχτεί, μιζεριασμένο μικροαστό;

«Δεν ξέρω τι μπορεί να πει η τέχνη. Εγώ έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το κοινό γιατί ήδη από τα καλά χρόνια -σε εισαγωγικά- μέχρι τα κακά σημερινά χρόνια του οικονομικού ξεπεσμού είχαμε ιδιαίτερα ακροατήρια. Ανθρώπους που δεν τους ταΐζαμε μασημένη τροφή. Δεν παίξαμε ποτέ το παιχνίδι του mainstream».

- Πάντως, δεν καθαρίσαμε από ό,τι ξέρασε το lifestyle τα τελευταία χρόνια.

«Μα ποιος οδηγεί την αισθητική μας τόσο χαμηλά; Ποιος εκπέμπει όλη αυτή την αθλιότητα, τη δουλικότητα και την κακογουστιά; Εγώ ακούω ότι πηγαίνουν κατά χιλιάδες στην Πάολα, στον Παντελίδη και στον Ρέμο. Μια χαρά Δικτατορία είμαστε! Ποδόσφαιρο, "Να η ευκαιρία" και... σιωπή!»

- Πιστεύετε σε κάτι;

«Στην εξέλιξη. Αλλά τη βλέπω να πηγαίνει πάρα πολύ αργά. Παρ' όλα αυτά πιστεύω ότι όλα θα γίνουν καλύτερα μια μέρα. Οχι μόνο για τον τόπο μας. Και στον πλανήτη».

____

   Πηγή: Ελευθεροτυπία 

Διαβάστε περισσότερα

Εθιμική ασυλία

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Από την πρώτη νιότη της, η ποίηση έσπευσε να μας διδάξει, με την «Οδύσσεια», ότι ουδείς, καλός ή κακός, είναι ανώνυμος: «Ου μεν γαρ τις πάμπαν ανώνυμός εστ’ ανθρώπων». Συγκινητική η σκηνή, απαθανάτισε τον σεβασμό στον ξένο, τον ικέτη: Βλέποντας ο βασιλιάς των Φαιάκων ο Αλκίνοος τον (άγνωστό του) Οδυσσέα να λιώνει στο κλάμα όσο ο αοιδός Δημόδοκος τραγουδούσε την άλωση της Τροίας με το στρατήγημα του Δούρειου Ιππου, τον ρώτησε με ποιο όνομα τον αποκαλούν οι γονείς του και ποια η πόλη του. Σταθερό είναι άλλωστε το ερώτημα στα έπη: ποιος είσαι, ποια η γενιά σου, ποιος ο τόπος του.

Και τότε, προφανώς, οι φημισμένοι, οι ξακουστοί, είχαν τα πλεονεκτήματά τους, εφόσον η φήμη τους ανταποκρινόταν στην πραγματική αξία τους. Η διαφορά μας λοιπόν είναι αυτή: Και κακόφημος αν είσαι σήμερα, ή ακουστός μόνο και μόνο επειδή είσαι ψώνιο (της τηλεόρασης λ.χ. ή γενικότερα της σόουμπιζ) ή επειδή είσαι ένας από τους τάχα βασιλιάδες της «νυχτερινής Αθήνας», η επειδή πλούτισες ταχύτατα και νομιμοανόμως, η ισχύς σου είναι αφύσικα και ανήθικα μεγάλη και πέρα από το σινάφι σου. Και, με τόσο βαριά την αλλοίωση πολιτείας και κοινωνίας, είσαι πολύ περισσότερο σεβαστός απ’ όσους έχουν την αγαθή φήμη ότι κάτι έχουν προσφέρει στο κοινό μας ταμείο.

Οι πόρτες ανοίγουν μπροστά σου, και αυτοί που έχουν την εκ νόμου ευθύνη να σε ελέγχουν, υποκλίνονται ή αποχωρούν για να μη σταθούν εμπόδιο στην ηγεμονική σου διέλευση. Πόσοι σπουδαίοι και τρανοί έχουν καταδικαστεί για τη μία ή την άλλη ατασθαλία, αναπνέουν όμως τον ελεύθερο αέρα τους και συνεχίζουν τις «επιχειρηματικές δραστηριότητές τους»; Και πόσοι άλλοι όμοιοί τους θα έπρεπε να έχουν κληθεί προ πολλού από τη Δικαιοσύνη, και μολαταύτα εξακολουθούν να μετέχουν ισοτίμως σε ό,τι αποκαλούμε δημόσιο βίο της χώρας;

Γνωστά πράγματα, που έχουν βέβαια το ονοματεπώνυμό τους: «Ασυλία Επωνύμων». Τα λέμε και τα ξαναλέμε στις παρέες μας και στα καφενεία, ξοδεύοντας τον ανήμπορο θυμό μας σε αναθέματα, η μία γενιά μετά την άλλη. Τα είπε, με τη δική του ορολογία –πλην ανήμπορος και αυτός όσο κάθε «άσημος» και «ανώνυμος»– ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης: «Διακριτική μεταχείριση επωνύμων», «έκδοση βουλευμάτων που απαλλάσσουν τους επώνυμους κατηγορούμενους», «βραδύτητα στην απονομή της Δικαιοσύνης», «ανεπάρκεια των δικαστηρίων να επιβάλουν τον νόμο, κυρίως στα οικονομικά εγκλήματα» και, επιπλέον, «νομοθετικές ρυθμίσεις που θεσπίστηκαν ad hoc για να επιτρέψουν ή να καλύψουν διεφθαρμένες συμπεριφορές». Ο κ. Λέανδρος Ρακιντζής τα είπε όλα αυτά με τον πλέον επίσημο και θεσμικό τρόπο: στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, όπου κλήθηκε να εξηγήσει το περιεχόμενο της πρόσφατης έκθεσής του για το 2013. Αυτό ήταν και το λάθος του όμως. Θα έπρεπε να τα πει όλα αυτά τα σοβαρότατα στο καφενείο της Βουλής. Ισως εκεί να συναντούσε επιτέλους τον πρωθυπουργό.

Διαβάστε περισσότερα

Ο Ποντίφιξ, ο υψηλός επισκέπτης και ένας… τροχονόμος

Μου το είπε ένας φίλος και το βρήκα γουστόζικο και επίκαιρο, γι αυτό και το μεταφέρω.

Ενας «επίσημος» επισκέπτεται τον Πάπα στο Βατικανό. Μετά το τέλος της επίσημης συνομιλίας, λέει ο Πάπας στον υψηλό επισκέπτη του: «Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα. Θά θελα πολύ να τα ξαναπούμε, αλλά χωρίς επισημότητες…».

Ετσι λοιπόν κλείνουν ραντεβού και μετά από λίγη ώρα βγαίνει ο Πάπας από την πίσω πόρτα του κτιρίου και μπαίνει στο αυτοκίνητο του «επισήμου».

«Ξέρεις, λέει ο Πάπας, έχω πολλά χρόνια να οδηγήσω. Μήπως θα μπορούσα να πάρω για λίγο το τιμόνι;»

«Πολύ ευχαρίστως», απαντά ο «επίσημος» και του παραχωρεί τη θέση του οδηγού.

Σε λίγο, βγαίνουν στην άουτο στράντα και εκεί ο Ποντίφιξ αρχίζει και αναπτύσσει ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σε κάποιο σημείο τους σταματάει ένας τροχονόμος. Πλησιάζει και διαπιστώνει ποιοι είναι οι επιβάτες του αυτοκινήτου. Εχει όμως μια αμηχανία για το τι πρέπει να κάνει και γι αυτό καλεί το Κέντρο. Ακολουθεί ο εξής διάλογος:

«Ελα Κέντρο. Εχω σταματήσει ένα αυτοκίνητο που έτρεχε του σκοτωμού, αλλά είναι ένας υψηλά ιστάμενος και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω…»

«Θα του κόψεις κλήση, όποιος και νάναι»!

«Ξέρετε,… είναι πολύ υψηλά ιστάμενος»

«Δηλαδή, είναι υπουργός;»

«Οχι,… πιο υψηλά»

«Ο πρωθυπουργός;»

«Οχι,… υψηλότερα»

«Ποιός είναι επιτέλους; Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας;»

«Οχι! Για να καταλάβετε, έχει για οδηγό τον…Πάπα!».

( σ.σ. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα είναι τυχαία).

neakriti

Διαβάστε περισσότερα

Ο φασισμός της πλουτοκρατίας του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.

Μιλτιάδης Ελευθεριάδης

Πόσο ανόητοι και κοιμισμένοι θα πρέπει να είναι οι λαοί όλου του κόσμου και της Γραικίας για να ανέχονται τους γραβατωμένους παλιάτσους της πλουτοκρατίας και του πολιτικού προσωπικού τους να τους κοροϊδεύουν και να τους παίρνουν με τόσους πανούργους και ελεεινούς τρόπους τα κέρδη από  την εργασία τους; Πως μπορεί να ανέχονται 5% να έχει πλούτο όσο έχει το 95% του πληθυσμού του πλανήτη; Πως μπορεί να ανέχονται να τους λένε ότι δεν υπάρχουν λεφτά για αυξήσεις και άλλοι να αγοράζουν κότερα και βίλες, να ταξιδεύουν με τζετ και να κάνουν πλάκα κάνοντας πολυτελείς διακοπές και πάρτι; Πως μπορεί να ανέχονται να μην έχουν λεφτά να σπουδάσουν τα παιδιά τους και κάποιοι να κάνουν μπάνιο στις ιδιωτικές τους πισίνες και να κάνουν βόλτες με αυτοκίνητα 3000 κυβικών;

Πως ανέχονται να είναι άνεργοι, να μην έχουν πετρέλαιο να ζεσταθούν, λεφτά να πληρώσουν το ρεύμα και να τους βάζουν φόρους παράλογους για να πάρει τα λεφτά η πλουτοκρατία και να αυξήσει τα κέρδη της; Πόσο κοιμισμένοι πρέπει να είναι οι οπλίτες των ΜΑΤ που υπακούουν στους δυνάστες πολιτικούς και κτυπούν τους πολίτες που διεκδικούν το αυτονόητο αντί να κτυπούν τους υπουργούς και του πρωθυπουργούς που παίρνουν τα λεφτά από τον κόσμο για να τα δώσουν στους τραπεζίτες και τα αφεντικά τους;

Πόσο κοιμισμένοι πρέπει να είναι οι πολίτες όταν ζητιανεύουν την αμοιβή για τον κόπο τους, το δικαίωμα για παιδεία, για ιατρική φροντίδα, για ασφάλεια στα γεράματα και να αποδέχονται οι πλουτοκράτες να αυξάνουν τα κέρδη τους;  Πως μπορεί οι γραβατωμένοι πλουτοκράτες που διαχειρίζονται χαρτιά και φακέλους, παίζοντας τζόγο με τραπεζικά ομόλογα και χρηματιστηριακό τζόγο να μαζεύουν τον πλούτο όλων αυτών που καθημερινά με τον κόπο τους παράγουν πραγματικά όλα όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ανθρώπινα, και αυτοί οι πολλοί να μην αντιδρούν αλλά να ζητιανεύουν και να παρακαλούν για μερικά ψίχουλα;

Όλος ο πλούτος του κόσμου είναι προϊόν της γης, του ήλιου, όλων των φυσικών πόρων και  ενεργειών που υπάρχουν στον πλανήτη και της εργασίας που παράγουν όλοι όσοι  εργάζονται και για αυτό και μόνο ανήκει σε όλους το ίδιο. Με τα μέσα και την τεχνολογία που έχουμε αναπτύξει έχουμε την δυνατότητα να θρέψουμε όλο τον κόσμο στον πλανήτη και να ικανοποιηθούν οι βασικές ανάγκες για περίθαλψη, παιδεία, τροφή νερό, ζέστη, στέγαση. Αυτό που συμβαίνει όμως είναι οι λίγοι να γίνονται όλο και πλουσιότεροι και οι πολλοί να είναι σε έλλειψη. Εξαπατούν οι λίγοι τους πολλούς και τους υφαρπάζουν τον πλούτο με δόλια μέσα. Η πλουτοκρατία με τους στρατούς και την προπαγάνδα μέσα από την πολιτική, την παιδεία και τα ΜΜΕ έχει πείσει τους κοιμισμένους πολίτες  όλου του κόσμου ότι δεν υπάρχει αρκετός πλούτος για όλους. Τους έχει αποχαυνώσει διαστρεβλώνοντας τις έννοιες ‘ισότητα’, ‘δημοκρατία,’ δικαιοσύνη’, κ.λπ. με αποτέλεσμα να τους κάνει να αποδεχτούν την μοίρα τους παθητικά και να τους μετατρέψει σε ζητιάνους  του μόχθου τους. Τους έπεισε ότι έχουν δημοκρατία και συμμετοχή στην διακυβέρνηση ενώ στην πραγματικότητα αυτή η υποτιθέμενη δημοκρατία εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων. Φτάσαμε στην τραγική θέση σήμερα να λογοδοτούν οι πολλοί στους λίγους αντί να λογοδοτούν οι λίγοι στους πολλούς. Αντί να είναι στο σκαμνί οι πλουτοκράτες και οι πολιτικοί, οι πολλοί είναι  θύματα της κρατικής βίας και της προπαγάνδας της πλουτοκρατίας.

Τι ειρωνεία οι δήθεν δημοκράτες να υπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων και να έχουν πείσει το πόπολο ότι προσπαθούν και κάνουν τα πάντα για το καλό τους. Τι ειρωνεία στην Γραικία δύο κόμματα που διαλαλούν την αφοσίωση τους στον σοσιαλισμό και την Δημοκρατία να κυβερνούν φασιστικά και να υπηρετούν την πλουτοκρατία μην υπολογίζοντας κανένα και τίποτα; Τι ειρωνεία δύο ‘δημοκρατικά’ κόμματα πότε με απειλές πότε με βία πότε με προπαγάνδα πότε με εξαγορά να επιβάλουν τις παράτυπες και απάνθρωπες πολιτικές τους; Τι ειρωνεία να μιλούν για δημοκρατία και να απειλούν ακόμη και τους ίδιους τους βουλευτές τους με απόλυση από το κόμμα αν δεν υπακούσουν στην κυβερνητική γραμμή δηλαδή την γραμμή της πλουτοκρατίας.

Μας απειλούν συνεχώς όντας άνθρωποι αναίσχυντοι ότι θα φύγουν οι επενδυτές και δεν θα υπάρχει δουλειά και άλλα τέτοια ευτράπελα, με στόχο να μειώσουν τους μισθούς να βάλουν φορολογίες να μειώσουν τα δικαιώματα του πολίτη. Κανείς τους όμως δεν λέει ότι τον πλούτο δεν το παράγουν οι επενδυτές αλλά οι εργαζόμενοι. Οι πλουτοκράτες βάζουν τα χαρτιά (χρήματα) αλλά αυτά δεν παράγουν τίποτα αν δεν πάει ο εργαζόμενος με την ενέργεια  του σώματος και  του μυαλού του να χειριστεί την μηχανή και να παράγει έργο. Όλα όσα παράγονται σε αυτό τον πλανήτη οφείλονται στους φυσικούς πόρους και σε όσους εργάζονται, οπότε τα παραγόμενα ανήκουν το ίδιο σε όλους. Αλλά τι συμβαίνει σήμερα, η μειοψηφία, οι πλουτοκράτες, αυξάνουν τα πλούτη τους εκμεταλλευόμενοι το κόπο των πολλών και το φυσικό πλούτο των φτωχών χωρών. Οι δε πολιτικοί που υποτίθεται εκλέχτηκαν από τον λαό για να φέρουν δικαιοσύνη, ισονομία και να υποστηρίξουν το κοινό καλό, λειτουργούν ως ψυχροί εκτελεστές και υπηρέτες των αφεντικών τους συμπεριφέρονται στον λαό ως μαριονέτα που θα ικανοποιήσει τις προσωπικές τους φιλοδοξίες αλλά και τις απαιτήσεις των αφεντικών τους.

Για να διατηρήσουν την εξουσία τους επάνω στους λαούς χρησιμοποιούν κάθε μέσο με κυριότερα την αποχαύνωση, την παιδεία  και τον φόβο. Όταν δεν πιάνουν αυτά καταλήγουμε στην ωμή βία και τον πόλεμο.

Ο ευκολότερος τρόπος να αποχαυνώσεις το πόπολο είναι ο άρτος και τα θεάματα. Αυτό είχε προτείνει και ένας σύμβουλος στον Ιουστινιανό -αν θυμάμαι καλά- όταν σκεφτόταν να απαγορέψει τα θέατρα που πήγαινε ο λαός την εποχή εκείνη. Άφησε τους του είπε να διασκεδάζουν με αυτό τον τρόπο διότι έτσι ξεθυμαίνουν και δεν έχουν διάθεση και ενέργεια για επαναστάσεις και κινήματα. Αποχαυνωμένος και εθισμένος ο λαός σε αυτές τις απολαύσεις που είναι  χαμηλής αξίας και δόνησης γίνεται εύκολα διαχειρίσημος από την πλουτοκρατία και τα πολιτικά τους τσιράκια. Είναι τυχαίο που κάθε μέρα παίζουν οι τηλεοράσεις ποδόσφαιρο, μπάσκετ και κάθε είδους σπορ; Είναι τυχαίο που η μουσική βιομηχανία έχει γεμίσει με αχρεία μουσική την τηλεόραση και γέμισε ο τόπος σκουπιδομουσικά κανάλια; Είναι τυχαία η παραγωγή χολιγουντιανών ταινιών χαμηλής ποιότητας; Είναι τυχαία η δημιουργία του Μπόλιγουντ στην Ινδία; Είναι τυχαίο που προβάλουν στα ΜΜΕ συνεχώς το σεξ, το πορνό, την ιδιωτική ζωή των μοντέλων, των σταρ κ.λπ. Είναι τυχαίο που τα ναρκωτικά διακινούνται όλο και περισσότερο στην νεολαία;

Ο δεύτερος τρόπος είναι ο φόβος. Απειλούν τον κόσμο συνέχεια άμεσα ή έμμεσα με κάθε τρόπο. Καθώς αυτοί έχουν καταντήσει μαλθακοί από την διασκέδαση και την ‘καλοπέραση’ δεν τολμούν να κουνηθούν μήπως και χάσουν  την ελεεινή τους διασκέδαση και αυτά τα λίγα που έχουν. Αποχαυνωμένοι και μαλθακοί αδυνατούν να καταλάβουν ότι η δύναμη τους είναι μεγαλύτερη από αυτή των πολιτικάντηδων και των πλουτοκρατών; Ακόμη και αν αντιδράσουν επειδή στερούνται παιδείας και αρετής δεν αντιδρούν συστηματικά και οργανωμένα και έτσι γρήγορα αυτά τα κινήματα τα διασπούν οι επιτήδειοι εξουσιαστές με διάφορους τρόπους.

Ο τρίτος τρόπος είναι η παιδεία. Η παιδεία σήμερα έχει σαν βασικό στόχο να βγάλει δουλοπρεπείς υπάκουους στο σύστημα πολίτες, καλά εκπαιδευμένο τεχνολογικά προσωπικό που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της πλουτοκρατίας. Φυσικά η πλουτοκρατία σήμερα θέλει ικανό προσωπικό για να μπορεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα καλύτερα. Αλλά από την άλλη δεν θέλει ελεύθερα σκεπτόμενα ανθρώπους ούτε ηθικούς και ενάρετους διότι αυτοί δεν εξαγοράζονται ούτε φοβούνται. Θύματα βεβαίως της προπαγάνδας είναι και οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι εξυπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο τα αφεντικά ενώ ταυτόχρονα είναι πεπεισμένοι ότι κάνουν καλά τη δουλεία τους και ότι δίνουν πραγματική παιδεία. Έτσι αντί στα σχολεία να δημιουργούμε ανθρώπους θαρραλέους, ελεύθερα σκεπτόμενους, δημιουργικούς, αποφασιστικούς, με διάκριση αρετή και ευγένεια δημιουργούμε λεγεώνες υπηκόων οι οποίοι θα κάνουν καλά την δουλεία τους και δεν θα ζητούν τα δικαιώματα τους. Μέσα από αυτό το σύστημα παιδείας, την προπαγάνδα των ΜΜΕ και το λαιφ σταιλ που προβάλουν μέσα από αυτά, δεν δίνουν και πολλά περιθώρια στους νέους να καταλάβουν τι πραγματικά δικαιούνται ως άνθρωποι, τι σημαίνει πραγματικά να είσαι άνθρωπος, ποια πραγματικά είναι μια υγιής κοινωνία και ποιο σκοπό εξυπηρετεί το ανθρώπινο γένος μέσα στο συνολικό γίγνεσθαι της ζωής.

Οι κοιμισμένοι και αποχαυνωμένοι από την απαιδευσιά λαοί και μέσα σε αυτούς και οι γραικοί ανέχονται σήμερα πολιτικά ανθρωπάκια όπως για παράδειγμα ο Σαρκοζί, η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και όλο το συνάφι τους(βουλευτές και κομματικά ανδρίκελα) να τους δουλεύουν ψιλό γαζί και κάποιοι από αυτούς (δυστυχώς) να τους χειροκροτούν  και να τους ψηφίζουν και οι υπόλοιποι να τους ανέχονται να συνεχίζουν στην εξουσία και να συνεχίζουν να φέρονται στην Κοινωνία σαν μια πόρνη που μπορεί κανείς να βγάλει επάνω της όλα του τα απωθημένα.

Διαβάστε περισσότερα

“Τραγούδα τώρα π…@@ από κει που είσαι”!

«Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Παύλος ούτε ‘‘έφυγε’’, ούτε ‘‘πέθανε’’, ούτε ‘‘χάθηκε’’ - δολοφονήθηκε. Και δε δολοφονήθηκε ούτε γιατί επιτέθηκε σε κανένα, ούτε γιατί έκλεβε. Ούτε κλεφτοκοτάς ήταν ο Παύλος, ούτε εγκληματίας. Δολοφονήθηκε γιατί μέσα από τα τραγούδια και τη γενικότερη στάση ζωής του εξέφραζε ελεύθερα απόψεις που δεν ‘‘άρεσαν’’ στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής που είχαν αρχίσει να επεκτείνονται επικίνδυνα στις γειτονιές του Παύλου. Έτσι, στη μάχη για την ‘‘πολιτισμική ηγεμονία’’ - που θα ’λεγε και ο Γκράμσι - στις γειτονιές του Πειραιά, ο Παύλος και η Χρυσή Αυγή εξέφραζαν δυο διαφορετικούς ιδεολογικούς κόσμους: οι Χρυσαυγίτες αυτόν του μίσους, της δήθεν φυλετικής καθαρότητας, και της θρασυδειλίας, και ο Παύλος αυτόν της λεβεντιάς και της ανθρωπιάς. Γι’ αυτό και –απ’ ότι τουλάχιστον φάνηκε από τις καταθέσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας- τον είχαν στη ‘‘μαύρη λίστα’’»

   Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το άρθρο που έγραψαν οι Social Waste, το συγκρότημα χιπ χοπ που συνυπήρξε καλλιτεχνικά με τον Παύλο. Έκαναν μαζί τραγούδια, συναυλίες, και παρέα.
   Ό,τι θα ακούσετε παρακάτω, αυτός ο εμετός, είναι από τηλεφωνική συνομιλία του Δεβελέκα, οδηγού/σωματοφύλακα του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, Νίκου Μιχαλολιάκου, υποψήφιου δημοτικού συμβούλου Πειραιά και μέλους της Κεντρικής Επιτροπής της Χρυσής Αυγής. Σημείωση: Η συνομιλία καταγράφηκε λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του Φύσσα και ενώ προηγουμένως η Χρυσή Αυγή είχε εκδώσει ανακοίνωση (http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/politiko-susthma) όπου υποστήριζε ότι δεν είχε καμία σχέση με τη δολοφονία. Η δολοφονία, έλεγε τότε η Χρυσή Αυγή, οφειλόταν σε «καθαρά οπαδικά και σίγουρα όχι πολιτικά κίνητρα». Ακούστε, τώρα τα πραγματικά κίνητρα των δολοφόνων, διατυπωμένα με το ύφος και το «ήθος» που αρμόζει στα χιτλεροειδή:

Ο Σωτήρης Δεβελέκας, οδηγός/σωματοφύλακας του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, Νίκου Μιχαλολιάκου, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Πειραιά και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Χρυσής Αυγής, αφού βρίζει χυδαία τον νεκρό, σχολιάζοντας τα τραγούδια του Π. Φύσσα φωνάζει «τραγούδα πούστη τώρα απο εκεί που είσαι».  - See more at: http://stokokkino.gr/article/11442/Ixitiko-ntokoumento-Xrusaugites-meta-ti-dolofonia-Fussa-Tragouda-tora-psti-apo-ekei-pou-eisai#sthash.PgiE7c9x.dpu

   Η Χρυσή Αυγή, αυτή η ναζιστική συμμορία, που η αγέλη των φασιστικών ταγμάτων εφόδου της δολοφόνησε πέρσι το παλικάρι, δεν πέταξε τη μάσκα στις 18 Σεπτέμβρη του 2013. Γιατί δεν είχε ποτέ μάσκα. Ποτέ! Το πραγματικό – το ναζιστικό - πρόσωπο της Χρυσής Αυγής ήταν πάντα γνωστό.

• Το ξέρουν και το ήξεραν οι κύκλοι των οικονομικών λόμπι που -σύμφωνα με την «Γκάρντιαν»- τους χρηματοδοτούσαν.
• Το ήξεραν «όλοι οι αφανείς χρηματοδότες τους» που όπως υποσχόταν ο κ.Σαμαράς κατά την ομιλία του στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ (11/10/2013) «θα αποκαλυφθούν (…) για να γνωρίζει ο ελληνικός λαός ποιοι από πίσω, ενώ  ήξεραν, τους στήριζαν». Από εκείνα τα λόγια του πρωθυπουργού πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος. Αλλά οι «αφανείς χρηματοδότες» βρίσκονται ακόμα στο απυρόβλητο….
• Το ήξεραν και το ξέρουν όσοι άφησαν την Χρυσή Αυγή να αλωνίζει γιατί «εκείνο που έλειπε ήταν η πολιτική βούληση» (Α.Σαμαράς, 11/10/2013). Αλλά γιατί τους έλειπε η πολιτική βούληση να σταματήσουν την επώαση του φιδιού;
• Το ξέρουν και το ήξεραν οι εργολάβοι και τα «αφεντικά» που συλλέγουν «δούλους» από τους «ΟΑΕΔ» που έχουν ιδρύσει οι χρυσαυγίτες.
• Το ξέρουν και το ήξεραν οι πολιτικοί Πόντιοι Πιλάτοι που λάνσαραν και συνεχίζουν να προωθούν την άθλια θεωρία των «δυο άκρων».
• Το ξέρουν και το ήξεραν οι ταγοί του περίφημου «συνταγματικού τόξου» που εκλεκτά μέλη τους ψήφιζαν σε ψηφοφορίες στη Βουλή υπέρ των ναζιστικών αποβρασμάτων. Όχι ένας ή δυο, αλλά 50 (!) ήταν οι βουλευτές της ΝΔ που αμέσως μετά το από βήματος Βουλής ναζιστικό κήρυγμα του έγκλειστου σήμερα Παππά, του υπόδικου κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής, εκείνοι ψήφισαν υπέρ της Χρυσής Αυγής ζητώντας την άρση της ασυλίας του Τατσόπουλου διότι είχε αποκαλέσει τους χρυσαυγίτες… ναζί!
• Το ξέρουν και το ήξεραν στη ΝΔ που έξι ολόκληρες μέρες μετά τα γεγονότα στο Πέραμα και μέχρι τη δολοφονία του Φύσσα, δεν είχαν εκδώσει ούτε μισή κανονική ανακοίνωση για τη δολοφονική επίθεση των χρυσαυγιτών ενάντια στα μέλη του ΚΚΕ.
• Το ξέρουν και το ήξεραν οι υπερκοριοί του κράτους τους, οι υπηρεσίες του κράτους τους, που είχαν ήδη καταγράψει τον χρυσαυγίτη Λαγό να πανηγυρίζει ότι «τα λιώσαμε τα κομμούνια» στο Πέραμα. Οι υπηρεσίες του κράτους τους γνώριζαν – έξι μέρες πριν τη δολοφονία του Φύσσα – τα μηνύματα του Λαγού: «…θα φάνε γερό πέσιμο τα κομμούνια σήμερα στο Πέραμα (…)». Τι άλλη απόδειξη ήθελαν – έξι μέρες πριν τη δολοφονία του Φύσσα- ότι πρόκειται για μια εγκληματική συμμορία που δρούσε με οργανωμένο δολοφονικό σχέδιο; 
• Το ξέρουν και το ήξεραν οι «Μπαλτάκοι» του συστήματος που συνομιλούσαν, που χαριεντίζονταν και σαλιάριζαν με τους ναζιστές.
• Το ξέρουν και το ήξεραν τα υψηλόβαθμα στελέχη του κράτους που λίγες βδομάδες πριν τη δολοφονία του Φύσσα απειλούσαν ότι «το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με τη Χρυσή Αυγή είναι απευκταίο, αλλά όχι απίθανο».
• Το ξέρουν και το ήξεραν τα χυδαία παπαγαλάκια των μιντιακών συγκροτημάτων που ξεκίνησαν με άρθρα του τύπου «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία» και έφτασαν να εξοικειώνουν την κοινή γνώμη με το ενδεχόμενο συγκρότησης κυβέρνησης με τη συμμετοχή μιας «σοβαρότερης» Χρυσής Αυγής.
• Το ξέρουν και το ήξεραν αυτοί που πουλάνε το ναζισμό με «λάιφ στάιλ» περιτύλιγμα, που λένε ότι η σβάστικα δεν είναι σβάστικα αλλά αρχαιοελληνικό… ανεμιστηράκι, που εμφάνιζαν το ναζιστικό απόπατο σαν χορωδία προσκόπων που συνοδεύει γριούλες στα ΑΤΜ.
• Το ξέρουν οι μηχανισμοί του κράτους που ακόμα δεν έχουν απαντήσει αν ερευνήθηκε ποτέ εκείνη η απόρρητη έκθεση του τμήματος της ίδιας της Ελληνικής Αστυνομίας, με ημερομηνία 10/12/1999, η οποία μιλά για στενές διασυνδέσεις των ναζιστών της Χρυσής Αυγής με την ΕΛ.ΑΣ.
• Το ξέρουν και το ήξεραν τα πολιτικά επιτελεία που διατείνονταν ότι υπάρχει «μηδενική διείσδυση» των ναζί στις Ένοπλες Δυνάμεις και στην Αστυνομία, αλλά είναι από εκεί που ξεφυτρώνουν «εκλεκτά» στελέχη του χρυσαυγιτισμού και «προστάτες του πολίτη», όπως ο ναζιστής τέως διοικητής του τμήματος Ασφαλείας της Ύδρας…
•  Το ξέρουν όλοι αυτοί που στοιχειωδώς θα αντιδρούσαν αν δεν ήθελαν να βλέπουν τους ταγματαλήτες να χτυπούν μετανάστες στη Ραφήνα, να ακούνε ότι ταγματαλήτες μαχαιρώνουν μετανάστες στις γειτονιές, ότι ταγματαλήτες στήνουν καρτέρι σε κομμουνιστές, ότι δολοφονούν «μελαμψούς» στα Πετράλωνα, ότι ταγματαλήτες στρέφονται ενάντια στον εργατόκοσμο.

Μιχαλολιάκος – Παππάς σε… «αρχαιοελληνικό» χαιρετισμό 

 
   Πίσω από τη δήθεν «αντισυστημική» μάσκα, αυτός ήταν και είναι ο πραγματικός στόχος των ταγματαλητών: Να τρομοκρατήσουν τον εργατόκοσμο.
   Οι βρικόλακες του ναζισμού, οι λεχρίτες του «αίμα μόνο για Έλληνες», είναι αυτοί που μετά το αίμα των Χασάν και των Αλί, έχυσαν το (… «ελληνικό») αίμα του γιου του μαστρο-Τάκη. Γιός του μάστρο – Τάκη, που έφαγε τη ζωή του στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, ήταν ο Παύλος…
   Οι βρικόλακες των ταγματασφαλιτών της κατοχής είναι αυτοί που χτύπησαν με λοστάρια συνδικαλιστές κομμουνιστές εργάτες στο Πέραμα.
   Οι Καιάδες που πριν γίνουν βουλευτές τραγουδούσαν «Τ’ αστέρι του Δαυίδ με κάνει και ξερνάω/ αχ, το Άουσβιτς πόσο το αγαπάω!», είναι αυτοί που πήγαν ενάντια στους απεργούς της «Χαλυβουργίας». Εκεί στην ίδια «Χαλυβουργία» έστειλε τα ΜΑΤ ενάντια στους απεργούς η κυβέρνηση του «συνταγματικού τόξου» των Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη.

*

   Οι ναζί, αυτοί που δολοφόνησαν τον Φύσσα στο Κερατσίνι, που έσφαξαν το 27χρονο παιδί από το Πακιστάν στα Πετράλωνα, οι «πατριώτες» που υπερψήφισαν την τροπολογία που αφορούσε στο ξεπούλημα ακόμα και νησιών και βραχονησίδων (14/2/2013), που ψήφισαν «όχι» ακόμα και για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη «λίστα Λαγκάρντ» (20/12/2013), πρέπει να αντιμετωπιστούν ως αυτό που είναι:  Ως το μακρύ, τρομοκρατικό, δολοφονικό χέρι του συστήματος της εκμετάλλευσης, της βρωμιάς, της δυσωδίας και της σαπίλας.
   Πρέπει να αντιμετωπιστούν και να τσακιστούν σύμφωνα με την υπόδειξη του Μπρεχτ: «Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».
   Πίσω από το ναζιστικό «αντισυστημικό» μακιγιάζ της Χρυσής Αυγής, βρίσκεται η εξουσία της ίδιας ολιγαρχίας που έκανε τον Χίτλερ «Φύρερ» και τον Μουσολίνι «Ντούτσε». Η εξουσία που εμφανίζεται ενώπιον των ανθρώπων του μόχθου με το φαιό σουλούπι άλλοτε του Χίτη και άλλοτε του γερμανοτσολιά και του ταγματασφαλίτη, άλλοτε του πολιτικού υποκόσμου και άλλοτε του πιο τραμπούκικου λαϊκισμού, άλλοτε του καρατέκα «άντρακλα» που χτυπάει γυναίκες και άλλοτε του νυχτόβιου μαχαιροβγάλτη που εξαπολύει πογκρόμ κατά του μετανάστη, του πολιτικού αντιπάλου, του «διαφορετικού»...

   Η Χρυσή Αυγή είναι η άλλη, η πιο φαιά, η πιο εμετική όψη του ίδιου πολιτικού νομίσματος της πλουτοκρατίας. Είναι ακριβώς εκεί, στον κόρφο της πλουτοκρατίας, που επωάζεται το αυγό του φιδιού. Εκεί βρίσκεται η φωλιά του.
   Όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν της δολοφονίας πρώτα και κύρια η ίδια η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αποτελούν την τραγική επιβεβαίωση:
   Πρώτον: Η «Χρυσή Αυγή» είναι εγκληματική συμμορία. Η απόδειξη, η βασική, η κύρια, η αδιαμφισβήτητη απόδειξη της εγκληματικής φύσης αυτής της συμμορίας, δεν είναι ποινικού, είναι πολιτικού χαρακτήρα. Και είναι τούτη: Ότι πρόκειται για μια ναζιστική συμμορία. Επαναλαμβάνουμε: Ο λόγος που καθιστά εγκληματική τη δράση της Χρυσής Αυγής είναι αυτός: Ότι είναι ο φορέας του ναζισμού. Είναι εγκληματική επειδή, ακριβώς, είναι ο φορέας του ναζιστικού εγκλήματος. Αυτή είναι η ουσία του εγκλήματος που εκπροσωπεί το φίδι του χρυσαυγιτισμού: Ο ναζισμός.
   Δεύτερον: Η δικαστική εξέλιξη, η εκ των ων ουκ άνευ παραδειγματική τιμωρία των εγκληματιών για τις πράξεις τους, η αμείλικτη τιμωρία για τη συγκρότηση και δράση τους ως εγκληματική συμμορία όπως προκύπτει μέσα από τις πράξεις τους, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφυδατώσει το μέγιστο πολιτικό τεκμήριο: Ότι είναι ο ναζισμός που ισοδυναμεί με το έγκλημα. Και ότι αυτή είναι η μέγιστη απόδειξη πως η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική συμμορία: Ότι είναι μια ναζιστική συμμορία. Η νομική παρέμβαση με στόχο την (επιβεβλημένη) ποινική απαξία του εγκληματία είναι το ένα πράγμα. Το άλλο είναι η κοινωνική απαξία του ναζιστή εγκληματία. Η απαξία και η αποβολή του ναζιστή εγκληματία από την κοινωνία των ανθρώπων μπορεί και πρέπει να είναι κατ’ εξοχήν πολιτική. Που σημαίνει: Η καταδίκη του ναζιστικού κτήνους απαιτείται να έχει απόλυτο κοινωνικό, ιδεολογικό, ιστορικό πρόσημο. Οι ναζί θα τσακιστούν έτσι: Πολιτικά!
   Ο φασισμός θα τσακιστεί από το ρωμαλέο, το ταξικό, το εργατικό, το λαϊκό κίνημα. Είναι το αντιφασιστικό κίνημα του λαού που πρέπει να νιώθουν την «ανάσα του στην πλάτη τους» όσοι και αν επιχειρήσουν να βγάλουν «λάδι» τους ναζί και το ναζισμό. Αυτό είναι που έχει τη δύναμη όχι απλά να λιώσει το φασιστικό φίδι, όχι μόνο να το εκδιώξει από κάθε γειτονιά και από κάθε χώρο δουλειάς, όχι μόνο να επιβάλει να μην μπορούν να σταθούν πουθενά αυτά τα αποβράσματα, αλλά ταυτόχρονα να ξεριζώσει, να αχρηστέψει και την καπιταλιστική μήτρα που το εκτρέφει και το αναπαράγει.


email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Στο ίδιο έργο θεατές

 Θοδωρής Λαπαναϊτης 
Η παρουσίαση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ από τον Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ προκάλεσε μια καθόλου πρωτότυπη αντιπαράθεση και συζήτηση που γίνεται καθ” όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και συμπυκνώνεται στο ερώτημα που απευθύνει προεκλογικά η εκάστοτε κυβέρνηση στην εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση.
Το εναρκτήριο λάκτισμα δίνεται με το «πού θα βρείτε τα λεφτά» και η συνήθης απάντηση -ανέκδοτο πλέον- είναι ότι «θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή». Περί κοστολόγησης των προεκλογικών εξαγγελιών και αντοχών των δημοσιονομικών της χώρας, ο λόγος. Επί της ουσίας πρόκειται για μια συζήτηση-ριμέικ.
Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί στη συγκεκριμένη συγκυρία να εκφράσει την ανάγκη ανάσας που έχουν τα μεσαία στρώματα και οι εργαζόμενοι. Σε πολιτικό επίπεδο επιχειρεί να απευθυνθεί σε όσους ψήφισαν το 2012 τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ ζητώντας επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και σήμερα είναι απογοητευμένοι. Και, τέλος, επιδιώκει να δώσει την ώθηση στη συντριπτική πλειονότητα των ταλαντευομένων, ακόμα και των ψηφοφόρων του που διακρίνονται από έλλειψη εμπιστοσύνης προς την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, να πουν «ας δώσουμε και στον ΣΥΡΙΖΑ μια ευκαιρία, να δούμε μήπως και μπει φρένο σ” αυτό τον κατήφορο». Από την άποψη των εντυπώσεων και της ουσίας αυτών των στόχων, πράγματι ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε κερδισμένος.
Ωστόσο, την ίδια ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει πιο αποφασιστικά και παίζει με την κυβέρνηση στο ίδιο γήπεδο. Αυτό της «κοστολόγησης» και του «ρεαλισμού» των μέτρων, πράγμα που σημαίνει ότι αποδέχεται τους κανόνες του παιχνιδιού και κατ” αυτόν τον τρόπο «νομιμοποιεί» και το να επιδίδεται η κυβέρνηση στις γνωστές και γελοίες εξαλλοσύνες κατά του «λεφτά υπάρχουν».
Στην πραγματικότητα, διεξάγεται μια δημόσια αντιπαράθεση με ευθύνη και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου μέτρο του ρεαλισμού των μέτρων είναι οι ανάγκες των δανειστών και οι μνημονιακοί στόχοι που τίθενται συνολικά πλέον στην Ε.Ε.
Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόβλημα είναι μόνο οικονομική και έχει μια κάποια συνοχή και λογική. Ωστόσο ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντούν πολιτικά μέσα σε ποιο πλαίσιο εντάσσονται οι συγκεκριμένες εξαγγελίες. Οι απαντήσεις του τύπου «δεν διαπραγματεύομαι με τη Μέρκελ, αλλά θα πάω στη Σύνοδο Κορυφής, όπου όλοι οι ηγέτες είναι ισότιμοι» είναι υπεκφυγή από το πρόβλημα. Οι χώρες της Ε.Ε. δεν είναι ισότιμες και η πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας και λιτότητας δεν είναι της Μέρκελ ή έστω της γερμανικής ηγεμονίας στην Ε.Ε. Είναι πολιτική και του Γιουνκέρ, και του Ντράγκι, και της Λαγκάρντ. Και μόνο το γεγονός της θεσμοθέτησης της επιτήρησης όλων των εθνικών προϋπολογισμών από τις Βρυξέλλες είναι αρκετό για να δείξει το πόσο στοιχειώδη μέτρα οικονομικής ανακούφισης είναι πολιτικά έωλα.
Στο διά ταύτα: η όποια ελπίδα για σταδιακή επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση «κανονικότητας» όχι μόνο είναι χίμαιρα αλλά μετατρέπεται και σε πολιτική απάτη, γιατί παραβλέπει τον πιο βασικό παράγοντα της όξυνσης της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, που είναι η ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. και το ευρώ, χάρη στα οποία η χώρα υποχρεώθηκε στη συρρίκνωση της παραγωγικής της βάσης και βρέθηκε γυμνή όταν έκλεισαν οι στρόφιγγες του διεθνούς δανεισμού.
Δεν χρειάζεται ο Μαρξ, αρκεί η «εξομολόγηση» Γιουνκέρ για να μπει το δίλημμα: Μέσα ή έξω από την Ε.Ε. και το ευρώ;
Πηγή: εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»

Διαβάστε περισσότερα

Ο ογκόλιθος της παγκόσμιας λογοτεχνίας Λέων Τολστόι

Το βαρύ πυροβολικό των ρωσικών γραμμάτων και η ταραγμένη ζωή του

Ο άνθρωπος που έγραψε τα εμβληματικά μυθιστορήματα «Πόλεμος και Ειρήνη» και «Άννα Καρένινα» δεν χρειάζεται απολύτως καμία σύσταση.

Ο κλασικός ρώσος συγγραφέας, κόμης Λεβ Νικολάγιεβιτς Τολστόι, παραμένει ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα της ανθρωπότητας, ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς όλων των εποχών.

Ο συγγραφέας-διανοητής που επέδρασε καταλυτικά στον λογοτεχνικό ρεαλισμό ξεπεράστηκε ίσως μόνο από τα πανανθρώπινα μηνύματά του, αποτελώντας σημείο αναφοράς για όλες τις τάξεις και τα έθνη της οικουμένης.

Επηρέασε πλήθος κατοπινών λογοτεχνών αλλά και πολιτικών στοχαστών, ακόμα και φιλοσόφων, τέτοιο βάθος και πνευματική έκταση είχε ο λογοτεχνικός του λόγος.

Τα αριστουργήματα του Τολστόι αποτέλεσαν τη βάση για τη σύγχρονη ευρωπαϊκή και αμερικανική γραφή, το γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο θα πατούσε όλη η κατοπινή συγγραφική παραγωγή.

Μεγάλος εκφραστής της εποχής του και επίσης κορυφαίος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, χάρισε στην ανθρωπότητα μια επικής έκτασης και περιεχομένου λογοτεχνία που παραμένει επίκαιρη σε κάθε εποχή…

Πρώτα χρόνια

Ο κόμης Λεβ Νικολάγιεβιτς Τολστόι γεννιέται στις 9 Σεπτεμβρίου 1828 στην οικογενειακή έκταση δυτικά της Μόσχας, κληρονομώντας τόσο την αριστοκρατική καταγωγή όσο και τους τίτλους ευγενείας. Ήταν ο νεότερος από τους 4 γιους της φαμίλιας, αν και έμελλε να γνωρίσει την τραγωδία από νωρίς: το 1830 χάνει την πριγκίπισσα μητέρα του και ο ξάδερφος του πατέρα του αναλαμβάνει πια την ανατροφή των παιδιών.

Όταν και ο κόμης πατέρας του έφυγε από τη ζωή 7 χρόνια αργότερα, η θεία τους λειτουργούσε πια ως νόμιμη κηδεμόνας τους, κι όταν κι αυτή εγκατέλειψε τα εγκόσμια επιφορτίστηκε άλλη μια θεία με τα μεγάλωμα των παιδιών. Παρά το γεγονός ότι ο Τολστόι βίωσε ουκ ολίγες απώλειες σε πρώιμη ηλικία, αργότερα στα γραπτά του θα εξιδανίκευε την παιδική του ηλικία.

Ο Τολστόι έλαβε τη βασική εκπαίδευση στο σπίτι, κατά τα πρότυπα της ρωσικής αριστοκρατίας της εποχής, με γάλλους και γερμανούς παιδαγωγούς να επιστρατεύονται για τη μόρφωσή του. Το 1843 θα τον βρει στο Πανεπιστήμιο του Καζάν να σπουδάζει ασιατικές γλώσσες, αν και οι επιδόσεις του δεν ήταν ακριβώς λαμπρές. Η κακή ακαδημαϊκή του πορεία τον ανάγκασε να μεταπηδήσει στις νομικές σπουδές, αν και πάλι ο εξεζητημένος τρόπος της ζωής του θα τον έκανε να εγκαταλείψει οριστικά τα πανεπιστημιακά έδρανα το 1847, χωρίς πτυχίο στα χέρια του.

Επέστρεψε έτσι στο πατρικό κτήμα με σκοπό να γίνει αγρότης και να ασχοληθεί με τη γη. Προσπάθησε να ηγηθεί των δουλοπάροικων της έκτασής του, αν και οι κοινωνικές υποχρεώσεις της θέσης του, που τον ήθελαν συχνά στη Μόσχα, δεν του επέτρεψαν να σταδιοδρομήσει ως ιδιοκτήτης φυτείας. Αυτό που κατάφεραν ωστόσο ήταν να τον ωθήσουν να κρατά εξαντλητικό καθημερινό ημερολόγιο, μια συνήθεια που θα γινόταν χρόνια και θα λειτουργούσε τελικά ως έμπνευση για πολλά από τα γραπτά του.

Με τον Τολστόι λοιπόν να παραδέρνει στη φάρμα του, ο αξιωματικός αδερφός του τον πείθει κάποια στιγμή να προσχωρήσει στις τάξεις των τσαρικών ενόπλων δυνάμεων ως αξιωματικός-ευγενής. Κάτι που έκανε ο Λέων, ακολουθώντας τον αδερφό του στα νότια του Καυκάσου και παίρνοντας μάλιστα μέρος σε αρκετές μάχες. Τον Νοέμβριο του 1854, για παράδειγμα, μεταφέρθηκε στη Σεβαστούπολη, όπου και πήρε μέρος στον Πόλεμο της Κριμαίας μέχρι τον Αύγουστο του 1855. Οι εμπειρίες αυτές σύντομα θα έβρισκαν διέξοδο σε διηγήματα…

Πρώιμες εκδοτικές προσπάθειες

Ήταν στη στρατιωτική του περιπέτεια, έχοντας άπλετο χρόνο για ξόδεμα, που άρχισε να δουλεύει την πρώτη αυτοβιογραφική του ιστορία, απαθανατίζοντας τις παιδικές του μνήμες. Τα «Παιδικά Χρόνια» εκδόθηκαν το 1852 σε δημοφιλή ρωσική επιθεώρηση της εποχής και έτυχε θερμής υποδοχής από το κοινό.

Σειρά είχαν κατόπιν οι μέρες που περνούσε στρατευμένος στον Καύκασο, όταν άρχισε να τις βάζει στο χαρτί στους «Κοζάκους» του, με το βιβλίο ωστόσο να μην ολοκληρώνεται παρά το 1862, όταν πια ο στρατός ήταν γι’ αυτόν παρελθόν. Ο Τολστόι έγραφε πυρετωδώς ακόμα και όταν πήρε μέρος στον Πόλεμο της Κριμαίας! Εκεί ήταν που ολοκλήρωσε τα «Εφηβικά Χρόνια» (1854), τη συνέχεια των «Παιδικών» και το δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφικής του τριλογίας. Στον ίδιο πόλεμο ολοκλήρωσε και τα «Διηγήματα της Σεβαστούπολης».

Όταν η κριμαϊκή πολεμική εμπλοκή πήρε τέλος, ο Τολστόι εγκατέλειψε οριστικά τον στρατό και επέστρεψε στη Ρωσία, μόνο και μόνο για να δει τη λογοτεχνική σκηνή της Πετρούπολης να τον περιμένει πώς και πώς! Αλαζόνας και υπερήφανος, δεν συντάχθηκε με καμιά από τις αναδυόμενες λογοτεχνικές σχολές, αλλά αντ’ αυτού ανακήρυξε τον εαυτό του αναρχικό και κατέφυγε το 1857 στο Παρίσι. Εκεί έπαιξε στα χαρτιά και τον τζόγο όλη του σχεδόν την περιουσία και αφού την έχασε, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Ρωσία.

Από το 1862 άρχισε να δημοσιεύει συχνά διηγήματα και αποσπάσματα των μυθιστορημάτων του σε επιθεωρήσεις, ενώ την ίδια χρονιά παντρεύτηκε και τη Sofya Andreyevna Bers, κόρη μεγαλογιατρού…

Μεγάλα αριστουργήματα

Ζώντας στην πατρική του έκταση με τη γυναίκα και τα πολλά παιδιά του, ο Τολστόι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1860 γράφοντας το πρώτο του λογοτεχνικό κομψοτέχνημα, τον «Πόλεμο και Ειρήνη». Το πρώτο μέρος κυκλοφόρησε σε λογοτεχνική επιθεώρηση το 1865 και τρία ακόμα κεφάλαια εμφανίστηκαν σε περιοδικά μέχρι το 1868. Τον επόμενο χρόνο ολοκληρώθηκε το επικών διαστάσεων πόνημα, αφήνοντας κοινό και κριτικούς με το στόμα ανοιχτό!

Μετά την επιτυχία του βιβλίου, ο Τολστόι άρχισε το 1873 να δουλεύει το επόμενο κλασικό αριστούργημά του, την «Άννα Καρένινα», που όπως ακριβώς και το προηγούμενο, περιέγραφε με μυθιστορηματικό τρόπο πραγματικά γεγονότα από τη ζωή του συγγραφέα. Η «Άννα Καρένινα» δημοσιεύτηκε σε συνέχειες από το 1873-1877, στέλνοντας τον συγγραφέα της στο λογοτεχνικό πάνθεο! Όσο για τα δικαιώματά του από τις πωλήσεις του βιβλίου, τον έκαναν και πάλι πλούσιο…

Θρησκευτική μεταστροφή και επόμενα έργα

Παρά την ασύλληπτη επιτυχία του νέου του μυθιστορήματος και τις τιμές που απολάμβανε πλέον, ο Τολστόι βίωσε μια πνευματική κρίση και έπεσε σε μελαγχολία. Προσπαθώντας να βρει το νόημα της ζωής, στράφηκε στην ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση της Ρωσίας, αν και δεν βρήκε αυτό που αναζητούσε. Τότε ήταν που θα ξεκινούσε μια πνευματική περιήγηση σε ρεύματα και ιδεολογίες, τις οποίες απαθανάτισε στο δικό του περιοδικό (από το 1883), κάτι θα τον έφερνε σε ρήξη με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Οι απόψεις του μέχρι και τη μυστική αστυνομία έφεραν στο κατώφλι του! Όταν μάλιστα αποφάσισε να δωρίσει όλη του την περιουσία στους φτωχούς, καθώς δεν είχε πια ανάγκη από τον υλικό κόσμο των χρημάτων, η σύζυγός του αντιτάχθηκε σθεναρά και ο γάμος τους άρχισε να κλυδωνίζεται.

Μέσα στο κλίμα αυτό των λογοτεχνικών πειραματισμών και των ιδεολογικών ταξιδιών, συνέχισε να γράφει πυρετωδώς στις δεκαετίες του 1880 και 1890. Από τα έργα της περιόδου ξεχωρίζουν ο «Θάνατος του Ιβάν Ίλιτς» (1886), ο «Πατήρ Σέργιος» (1898) και η «Ανάσταση» φυσικά, αν και τα κατοπινά αυτά έργα δεν μπορούσαν να φτάσουν τους δύο σταθμούς της λογοτεχνικής του καριέρας.

Ο Τολστόι, πέρα από τις λογοτεχνικές του αναζητήσεις, έγραψε θεατρικά έργα και πλήθος δοκιμίων, στα οποία έβαλε στο στόχαστρο την οργανωμένη θρησκεία, μιλώντας ταυτοχρόνως για μια πληθώρα θεμάτων, όπως η τέχνη, ο πολιτισμός, το αγροτικό ζήτημα, η ζωή, ο θάνατος κ.λπ. Τελευταίο του μυθιστόρημα ο «Χατζη-Μουράτ» (γραμμένο το 1904), το οποίο ωστόσο ανακαλύφθηκε και εκδόθηκε μετά τον θάνατό του…

Κατοπινά χρόνια και θάνατος

Για περισσότερο από τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής του, ο Τολστόι φάνταζε πια ιερό τέρας των ρωσικών γραμμάτων, ένας πνευματικός και ηθικός καθοδηγητής για κάθε αυτί με θέληση να ακούσει. Οι απόψεις του, για παράδειγμα, για τη μη βίαιη ανυπακοή στα δεινά της εξουσίας ήταν που ενέπνευσαν την ειρηνική πορεία του Μαχάτμα Γκάντι και τη συλλογιστική του της δικαιολογημένης ανυπακοής.

Και βέβαια στην τελευταία αυτή φάση της ζωής του, ο Τολστόι έδρεψε τις διεθνείς δάφνες της δουλειάς του. Παρά ταύτα, συνέχισε να παλεύει με ηθικά και πνευματικά ζητήματα σε όλη του τη ζωή, με τις εντάσεις στο σπίτι του να μη λείπουν ποτέ: η σύζυγός του όχι μόνο δεν συμφωνούσε με τα διδάγματά του, αλλά αντιπαθούσε και τους μαθητές του, οι οποίοι άρχισαν να συρρέουν στην ντάτσα του περίφημου συγγραφέα.

Ο ταραγμένος γάμος του έφτασε μάλιστα μέχρι και τις εφημερίδες, καθώς θέλοντας να ξεφύγει από την κηδεμονία και την ολοένα και αυξανόμενη δυσαρέσκεια της συζύγου του, ο Τολστόι πήρε την κόρη του Αλεξάνδρα τον Οκτώβριο του 1910 και επιδόθηκαν σε θρησκευτικό προσκύνημα. Αν και ήταν πια τόσο γνωστός που παρά τις κοπιώδεις προσπάθειες να περάσει απαρατήρητος, ο Τύπος τον κυνηγούσε κατά πόδας και οι περιπέτειές του απαθανατίζονταν στα καθημερινά φύλλα των ρωσικών εφημερίδων.

Το προσκύνημα αποδείχθηκε δυστυχώς πολύ βαρύ και κοπιαστικό για τον ηλικιωμένο συγγραφέα: τον Νοέμβριο του 1910, ο σταθμάρχης του Αστάποβο της Ρωσίας άνοιξε το σπίτι του για να υποδεχθεί τον γίγαντα των ρωσικών γραμμάτων.

Εκεί άφησε ο Τολστόι την τελευταία του πνοή στις 20 Νοεμβρίου 1910 και ενταφιάστηκε στην πατρική ιδιοκτησία στη Γιάσναγια Πολιάνα. Παρόντες ήταν η σύζυγός του και τα 10 παιδιά τους, καθώς τα τρία από τα 13 συνολικά δεν είχαν επιβιώσει μετά την παιδική ηλικία…

Διαβάστε περισσότερα

Δοξάστε τους!

«Να κάνουμε τοέγκλημα πιο ατιμωτικό, δημοσιοποιώντας το», έλεγε ο Μαρξ. Αυτό και θα κάνουμε. Ξανά και ξανά.
   Το σημειώσαμε και στο φύλλο της «Real News» την Κυριακή. Θα το επαναλαβάνουμε και από τον «eniko». Για να συμβάλουμε στη μέγιστη δυνατή δημοσιοποίησή του. Για να το μάθουν όσο περισσότεροι γίνεται. Για να φτάσουν παντού όλα όσα κρύβονται πίσω από το «σωτήριον» της πολιτικής τους:

   Την περασμένη Τετάρτη εγκρίθηκε στο ΟΗΕ το ψήφισμα 68/304 με 124 ψήφους υπέρ, 11 κατά και 41 αποχές. Το ψήφισμα επιδιώκει να θέσει περιορισμούς στους χρηματοπιστωτικούς «γύπες» ώστε να μην παρεμποδίζουν τις προσπάθειες των χωρών για αναδιάρθρωση του χρέους τους. Το ψήφισμα μόνο «επαναστατικό» δεν είναι. Περιλαμβάνει ακόμα και αναφορά ότι στις αναδιαρθρώσεις θα λαμβάνονται υπόψη οι πρωτοβουλίες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας…
   Εντούτοις  στο ψήφισμα γίνεται λόγος:
   α)  Για «αναγνώριση του δικαιώματος κάθε κράτους να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος χωρίς να πιέζεται ή να παρεμποδίζεται από κανένα μέτρο που προέρχεται από άλλη χώρα».
   β) Αναγνωρίζει «το δικαίωμα κάθε κράτους να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος του χωρίς να πιέζεται ή να εμποδίζεται από εμπορικούς πιστωτές περιλαμβανομένων ειδικευμένων επενδυτικών ταμείων όπως τα hedge funds που αναζητούν κερδοσκοπικές αγορές σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές σε δευτερογενείς αγορές ώστε να επιδιώξουν την πλήρη πληρωμή του μέσω δικαστικής προσφυγής (…)».
   γ) Εκφράζει τις ανησυχίες του «που αφορούν τα αποκαλούμενα επενδυτικά ταμεία – όρνεα και τις εξαιρετικά κερδοσκοπικής φύσεως ενέργειές τους που θέτουν κίνδυνο για κάθε διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους στο μέλλον τόσο για τις αναπτυσσόμενες όσο και για τις αναπτυγμένες χώρες».
   δ) Προκρίνει πρωτοβουλίες για «να αντιμετωπιστούν οι ενέργειες των αποκαλούμενων επενδυτικών ταμείων – όρνεων, με στόχο να αποτραπούν τέτοια funds να επωφεληθούν από τη δικαστική προσφυγή εναντίον χρεωμένων χωρών που πιέζονται να διοχετεύσουν πολλές από τις πηγές πλούτου τους για να χειριστούν αυτή τη δικαστική αγωγή υπονομεύοντας έτσι τη διαδικασία αναδιάρθρωσης».
   ε) Εκφράζει ανησυχία για το γεγονός ότι «το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν διαθέτει ένα υγιές νομικό πλαίσιο για μια ομαλή και προβλέψιμη αναδιάρθρωση κρατικού χρέους (…)».  
   Όπως γίνεται αντιληπτό, δεδομένου του χαρακτήρα του ΟΗΕ όπως αυτός  απορρέει από τον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης, αφενός το συγκεκριμένο ψήφισμα περισσότερο με ευχολόγιο μοιάζει παρά με ένα στιβαρό πολιτικό πρόγραμμα εξοβελισμού των διεθνών τοκογλύφων που γυροφέρνουν σαν ύαινες γύρω από τα υποψήφια θύματά τους. Αφετέρου δεν πρόκειται καν για καταληκτικό κείμενο, δεδομένου ότι το τελικό σχέδιο νόμου θα κατατεθεί προς ψήφιση στον ΟΗΕ πολύ αργότερα και σίγουρα όχι νωρίτερα από τα τέλη του 2014.   
   Και το ερώτημα τίθεται εύλογα:
   Τι είναι εκείνο που θα περίμενε κανείς να πράξει στην συγκεκριμένη ψηφοφορία μια χώρα σαν την Ελλάδα; Ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μιας χώρας που ταλανίζεται από το δημόσιο χρέος και που οι κάθε λογής τοκογλύφοι «απαιτούν» να τους καταβάλει σε χρεολύσια και τόκους το ποσό των 139,8 δις. ευρώ (!) μέχρι το 2020;
   Τι θα περίμενε να πράξει κανείς μια κυβέρνηση σαν την ελληνική που ξέρει ότι ο λαός της καλείται από τα «όρνεα» να καταβάλλει το ποσό των 340,9 δις. ευρώ (!!!) μέχρι το 2030 σε τόκους και σε χρεολύσια (στοιχεία του Οργανισμού Διαχείρησης Δημόσιου Χρέους, διαβιβαστικό στη Βουλή, 13/3/2014).
   Τι θα περίμενε κανείς να κάνουν ο κ.Σαμαράς και ο κ.Βενιζέλος, που τόσο ενδιαφέρονται για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και που επιζητούν αυτή την περίφημη «πιστοποίηση» περί την βιωσιμότητά του;
   Το απολύτως αναμενόμενο, το απολύτως επιβεβλημένο, το απολύτως αυτονόητο θα ήταν μια χώρα σαν την Ελλάδα, που της πίνουν το αίμα οι τοκογλύφοι, ένα τέτοιο ψήφισμα να το υπερψηφίσει. Με χέρια και με πόδια.
   Όμως αυτή η κυβέρνηση φροντίζει να επιδεικνύει το ρόλο της ως πολιτικό όργανο της εγχώριας και διεθνούς κεφαλαιοκρατίας ακόμα και σε εκείνα όπου -  αυτονόητα - θα έπρεπε έστω να προσποιείται. Εστω να υποκρίνεται.
   Αλλά είναι τόσο δεσμευμένοι στα συμφέροντα που υπηρετούν που ούτε να υποκριθούν δεν μπορούν. Ούτε να προσποιηθούν δεν μπορούν. Κι έτσι τι έκαναν; Φρόντισαν από την συγκεκριμένη ψηφοφορία να… απέχουν!
   Στον ΟΗΕ πέρασε ένα ψήφισμα που κάτι επιχείρησε να ψελλίσει ενάντια στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς κομπραδόρους, κι εκείνη, η ελληνική κυβέρνηση, αρνήθηκε να το ψηφίσει! Απείχε!      
   Πέρασε ένα ψήφισμα που κάτι μισόλογα πήγε να πει για όσους κάνουν παιχνίδι με το χρέος των χωρών, και η ελληνική κυβέρνηση αντί (έστω και υποκριτικά) να πάει με το μέρος του λαού της, πήγε με τους τοκογλύφους! Αντί να πάει με το λαό της, που - με πρόσχημα το χρέος – τα παιδιά του λιποθυμούν από την ασιτία στα σχολεία, που τα παιδιά του πεθαίνουν από τα μαγκάλια, που οι γέροντές του στήνονται στα συσσίτια, που 700.000 οικογένειες δεν έχουν ρεύμα, εκείνη, η ελληνική κυβέρνηση, πήγε με την Μέρκελ (που καταψήφισε το ψήφισμα). Η ελληνική κυβέρνηση, αντί να πάει με το λαό της, πήγε με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ που όλες (μα όλες!), δείχνοντας για μια ακόμα φορά τι σημαίνει «ευρωενωσιακό πλαίσιο», είτε καταψήφισαν είτε απείχαν, επίσης, από την ψηφοφορία.
   Αυτά έπραξε η κυβέρνηση στον ΟΗΕ. Ο,τι πράττει, δηλαδή, και στις «διαπραγματεύσεις» της με τους εταίρους της. Εν ολίγοις είναι ώρα να φύγουν. Θα έπρεπε να είχαν φύγει ήδη. Από χτες.
  
email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Νεοφα(σισμός) – νεοφι(λελευθερισμός)

Ενας χρόνος μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, και τίποτα δεν μπορεί να φέρει πίσω στη ζωή το αδικοχαμένο παλληκάρι – «ποια ξαγορά να υπάρχει μιας και το αίμα στο χώμα χυθεί», θρηνεί προειδοποιητικά χιλιάδες χρόνια τώρα ο Αισχύλος. Θα ’θελα να πιστεύω ότι ο Παύλος Φύσσας ταξιδεύει κάπου ψηλά, μέσα στη χάρη των μουσικών του ουρανού, θα ήθελα -στιγμές σαν αυτές- να ’μουν κι εγώ πιστός, να μετέχω της παρηγοριάς και της παραμυθίας-
- πλην όμως, οι φασίστες το φάγανε το παιδί, όπως έχουν φάει και θα φάνε πολλά παιδιά ακόμα, διότι ο φασίστας είναι ως εκ της φύσεως της ιδεολογίας που ενστερνίζεται ένας εν δυνάμει δολοφόνος, ώσπου κάποια στιγμή να γίνει δολοφόνος.
Ο φασισμός βασίζεται στον ρατσισμό και στη μισανθρωπία, πιστεύει στην ανωτερότητα του υπεράνθρωπου και την εξόντωση του υπάνθρωπου, βρίσκεται πιο κοντά στη ζούγκλα παρά στον πολιτισμό, βρίσκεται πιο κοντά στον φόνο απ’ όσο στον λόγο. Στην πραγματικότητα δεν έχει λόγο, παρά παράλογον. Ο ζωώδης αταβισμός, η αποθέωση των ενστίκτων, ο μυστικισμός των μύθων (κι εν γένει της παραϊστορίας), ο ανορθολογισμός είναι η «λογική» του φασισμού. Ο φασίστας απεκδύεται κάθε συμβατικής ηθικής υποχρέωσης προς τον πλησίον του και ζηλώνει θέση εκδικητή, θεού, θηρίου που μοιράζει θάνατο κατά το δοκούν. Γι’ αυτό
ο φασίστας δολοφόνησε εύκολα τον Παύλο Φύσσα, όπως εύκολα έχει δολοφονήσει κι άλλες ψυχές, Ελλήνων και ξένων – μάλιστα Ελλήνων κάθε είδους, κομμουνιστών, αριστερών, αναρχικών αλλά και φασιστών. Διότι οι φασίστες σκοτώνουν και φασίστες. Οχι μόνον επισήμως, όπως όταν τα Ες Ες ξεκοίλιασαν τα Ες Α τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών στη Γερμανία του Χίτλερ, αλλά καθημερινώς, όπως όταν δύο φασίστες σκότωσαν δύο άλλους φασίστες στην Καλαμάτα προ ημερών.
Την πραγματική εικόνα του φασισμού αρχίζει σιγά σιγά να τη βλέπει η ελληνική κοινωνία στο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής. Τι βλέπει; ένα τσούρμο αληταράδες που δεν έχουν το σθένος να υπερασπισθούν δημοσίως την ιδεολογία τους, που αποκηρύσσουν τον ναζισμό την ίδια στιγμή που το σώμα τους είναι κατάστικτο από σβάστικες. Ενα τσούρμο αλητήριων
που στα δύσκολα «δίνουν» ο ένας τον άλλον, που χαφιεδίζουν ασύστολα, κάτι τύποι που προσπαθούν να επωφεληθούν απ’ όσα καταγγέλλουν, κάτι μαχαλόμαγκες της φακής που γαβγίζουν κατά του Κοινοβουλίου, αλλά ταυτοχρόνως τσιμπάνε τα προβλεπόμενα προνόμια – ένας εσμός από ανθρώπους χωρίς αρχές, ανθρώπους της νύχτας, μαντρόσκυλα των αφεντικών – σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου μέσα τους για το αίμα που έχουν χύσει και θα χύσουν τα χέρια τους.
Πατόκορφα ανελλήνιστοι, δηλώνουν Ελληνες (ήγουν Ελληναράδες), κτηνωδώς ανιστόρητοι έχουν πάρει στις πλάτες τους τα μολών λαβέ και τα ’χουν κάνει τατουάζ στα μπράτσα τους μαζί με αγκυλωτούς σταυρούς, μαγαρίζοντας τα ελληνικά – ανθρωπιστικά γράμματα, τον πολιτισμό και την παράδοσή μας. Ξενόφοβοι και στενόκαρδοι, νομίζουν ότι η οικουμενικότητα του ελληνισμού περιχαρακώνεται στη δική τους μισαλλοδοξία. Αντισυστημικοί τάχα, όσο αντισυστημικός είναι ο κ. Μπαλτάκος, οι εφοπλιστές και κάθε είδους «χορηγός», γίνονται σιγά σιγά αντιληπτοί σε πολλούς απ’ όσους έως τώρα είχαν εξαπατήσει, κραυγάζοντας περί «θρησκίς» (που την έχουν γραμμένη), «πατρίς» (που την έχουν πουλήσει ως εθνικιστές καμμιά σαρανταριά φορές) και «ο Λάμαχος» – που, αν ξέρουν ποιος ήταν, να μου τρυπήσετε τη μύτη.
Ομως η άνοδος της ακροδεξιάς, καθεστωτικής ή κινηματικής, στην Ελλάδα και την Ευρώπη έχει πολλές αιτίες. Εν πρώτοις το σάπιο προηγούμενο, όχι μόνον το ναζιστικό, αλλά και το προγενέστερο απ’ αυτό – διότι ο φασισμός έρχεται απ’ τα βάθη των αιώνων. Ηταν πάντα το σκοτεινό τέκνο κάθε εξουσίας· και σαν δηλητηριώδης κισσός παρεισέφρυε στη δομή κάθε κοινωνίας, τραβώντας στα άκρα τους όλες τις παθολογίες: το μίσος κατά των γυναικών, την καθήλωση των φτωχών, τις δεισιδαιμονίες – ήταν πάντα ο φασισμός (με όποιο όνομα) ο πιστός μισθοφόρος κάθε αντίδρασης. Διαβολικός, λάγνος, φιλοχρήματος, αλλαζών, φιλοτομαριστής, ψεύτης, άφιλος, άξενος, άπληστος, βουλιμικός, άνομος, αρνησίπατρις, δουλικός, αμοραλιστής, φανφαρόνος, πολεμοκάπηλος, εθνικιστής, δόλιος, ραδιούργος, ύπουλος – αυτός είναι ο φασίστας στο πέρασμα των αιώνων. Ο υπηρέτης του Ιεροεξεταστή, ο φουσκωτός του πλουτοκράτη, το ντόμπερμαν και ο προδότης – αυτός είναι ο φασίστας, ένα λυσσασμένο σκυλί.
Είναι λοιπόν αυτό το προηγούμενο κι όχι μόνον η οικονομική κρίση που φέρνουν τον φασισμό για μιαν ακόμα φορά στο ευρωπαϊκό προσκήνιο. Είναι το μεταναστευτικό (που η πολιτική της Δύσης, οικονομική και στρατιωτική, προκαλεί) – ένα πρόβλημα που παίρνει διαστάσεις «μετανάστευσης των λαών» – να φεύγουν Ελληνες μετανάστες στη Σουηδία, να φεύγουν Σύροι στην Ελλάδα, Πακιστανοί στην Ιορδανία – ένα πρόβλημα που όσο διογκώνεται τόσο θα τροφοδοτεί την Ακροδεξιά παντού. Οχι επειδή η Ακροδεξιά έχει λύσεις για το πρόβλημα, αλλά επειδή ακριβώς ο φασισμός δημαγωγεί πάντα στα θολά νερά – μόνον και μόνον για να δυναμώσει. Διότι οι λύσεις του (οι «τελικές λύσεις») είναι αδιανόητες σε συνθήκες στοιχειώδους έστω αστικής δημοκρατίας.
Ο τρόπος που ο φασισμός λύνει τα προβλήματα της ανεργίας, της μετανάστευσης, ο τρόπος που επιβάλλει την ισονομία και… υπερασπίζεται την ελευθερία, μας έγιναν γνωστοί με το Ολοκαύτωμα, τα Στρατόπεδα Καταναγκαστικής Εργασίας και τον Πόλεμο – μια εργολαβία εγκλήματος και λεηλασίας άνευ προηγουμένου.
Ομως η μνήμη ατονεί και η διδασκαλία της ιστορίας στα σχολεία ασθενεί. Υπάρχουν σήμερα χιλιάδες Ελληνάκια που όχι μόνον δεν έχουν ιδέα τι ήταν και συνεπώς τι είναι ο φασισμός, αλλά και έχουν αιχμαλωτισθεί από τις μπούρδες μιας τρομακτικής (στη βλακεία της) παραϊστορίας, όπου οργιάζουν ο μυστικισμός, το παράδοξο, το ψεύδος και η αρλούμπα.
Προσωπικώς θρηνώ, επιτρέψτε μου, θρηνώ για κάθε παιδί της εργατικής τάξης που πέφτει στα νύχια αυτών των τεράτων. Και μιλώ για τα παιδιά τη εργατικής τάξης, διότι από εκεί κυρίως, όσον κι απ’ τη μικροαστική αντλούν γενίτσαρους με το παιδομάζωμα που κάνουν οι φασίστες. Και
ως προς τούτο οι ευθύνες της Αριστεράς, στην Ευρώπη κυρίως, είναι ιστορικές. Οταν υπό το κράτος της ισχύος διανοουμένων (που ύστερα οι περισσότεροι προσεχώρησαν σε κάθε είδους αμερικανιά) μεγάλα κομμουνιστικά κόμματα στη Δύση χαλάρωναν τους δεσμούς τους με την εργατική τάξη (ήδη απ’ τον Μάη του 1968) κι όταν η σοσιαλδημοκρατία «απελευθερωνόταν» απ’ τα συνδικάτα (ήδη απ’ τη δεκαετία του ’70), ο δρόμος για την επανεμφάνιση του φασισμού, υπό οποιαδήποτε δορά, στις λαϊκές γειτονιές άνοιγε διάπλατος.
Σήμερα, μέσα στη γενικότερη αποκολοκύνθωση που έχει φέρει στον αφρό πολιτικούς τύπου Πρόντι, Μέρκελ, Γιωργάκη, Αδωνη Γεωργιάδη και Βενιζέλου, εύκολα η διαστρέβλωση (όπως ότι η Μεταπολίτευση στην Ελλάδα καθορίσθηκε απ’ την Αριστερά), γενικεύεται διά της καθεστωτικής προπαγάνδας, δημιουργώντας έναν βάλτο μέσα απ’ τον οποίον ψαρεύουν οι φασίστες. Η θεωρία των δύο άκρων, η εξίσωση κομμουνισμού – φασισμού, οι Ελ, η χαμένη Ατλαντίδα και άλλες αερολογίες αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίον κεντάει η φασιστική ιδεολογία. Η Αριστερά, ο λαός, η ιστορία «πιαστήκανε στον ύπνο». Ποιος Ελληνας πρωθυπουργός άλλοτε θα μιλούσε για τη θεωρία των δύο άκρων όπως ξετσίπωτα μιλάει σήμερα ο Σαμαράς; Ποιος πολιτικός, ο Αντενάουερ, ο Μιτεράν, ή ο Βίλυ Μπραντ, θα εξίσωνε ποτέ τον φασισμό με τον κομμουνισμό, όπως κάνει τώρα η κυρία Μέρκελ ή ο Μπερλουσκόνι;
Οσο λοιπόν ο νεοφιλελευθερισμός θα κυριαρχεί και θα ενδυναμώνεται, μέσα στη γενικευμένη αποβλάκωση που ο ίδιος επιβάλλει (ακριβώς για να επιζεί, να ανδρώνεται και να μην ανατρέπεται), άλλο τόσο ο φασισμός θα παρακολουθεί αυτή τη διαδικασία, αξιώνοντας το μερίδιό του.
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι που παράγει και προάγει τον φασισμό και στην κορυφή και στη βάση των κοινωνιών.
Αλλά, αν το πρώτο αμάρτημα της Αριστεράς είναι το κενό που άφησε στη σχέση της με τον λαό (άλλοτε από υπεροψία κι άλλοτε από αδυναμία) αφήνοντας έτσι «χώρο» στον φασισμό να επανεμφανισθεί, το δεύτερο αμάρτημά της είναι η ανεπάρκειά της να τον αντιμετωπίσει. Διότι ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με ποινικές διώξεις (όπως κι ένα μέρος της Αριστεράς προέκρινε) ούτε με αντισυγκεντρώσεις, ούτε με (σχεδόν φασιστικά) συνθήματα για τσάκισμα κεφαλιών και τα συναφή. Αντιμετωπίζεται με πλατύ Αντιφασιστικό Μέτωπο όλων των δυνάμεων της Αριστεράς σε συμμαχία με κάθε άλλη δύναμη που δεν ενέχεται στην εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών (διότι ακριβώς αυτές γεννούν, αλλά και χρειάζονται τον φασισμό). Και  σ’ αυτό όμως η Αριστερά υποκύπτει στις εγγενείς (πλέον) ανεπάρκειές της. Το Αντιφασιστικό Μέτωπο όλων των δυνάμεων της Αριστεράς, με σεβασμό της κάθε δύναμης στη διαφορετικότητα της άλλης, παραμένει ζητούμενο.
Ομως, παρ’ ότι φαίνεται ότι η επιρροή της Χρυσής Αυγής υποχωρεί (ή πάντως δεν απλώνεται, όσον τουλάχιστον οι φυρερίσκοι της διαβεβαιώνουν τους οπαδούς τους), η φασιστική απειλή θα υποχωρήσει δύσκολα. Και εδώ και στην Ευρώπη.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Οταν οι φασίστες (κι όχι μόνον) επαναφέρουν τον φασισμό στο προσκήνιο, επαναφέρουν ταυτοχρόνως και την ιστορία του – δηλαδή την ανάγκη να θανατώνεται διαρκώς…
Και νωρίτερα ή αργότερα αυτό επιτυγχάνεται. Αλλιώς θα είχαμε παραμείνει στην εποχή του λίθου. Διότι για να τρώει ο ισχυρότερος τον ασθενέστερο, ένα λιθάρι για να του σπάει το κεφάλι θα αρκούσε…
Πού να κάθεσαι τώρα να φτιάχνεις δημοκρατίες και να χτίζεις Παρθενώνες, αν με μια ροπαλιά καθάριζες και την έκανες ταράτσα…

Διαβάστε περισσότερα