Σαλβαδόρ Αγέντε – H αέναη τραγωδία των καλών προθέσεων

Κατιούσα

 

Η θυσία του Αγιέντε και η τραγωδία του χιλιάνικου λαού απέδειξε με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο ότι η άρχουσα τάξη ποτέ δεν παραχωρεί εθελοντικά την εξουσία της, ή για την ακρίβεια την πηγή της εξουσίας της, δηλαδή την κατοχή των μέσων παραγωγής

 

Συμπληρώνονται 110 χρόνια από τη γέννηση του Σαλβαδόρ Αγιέντε Γκόσενς, ενός μάρτυρα και τραγικού ήρωα του λαϊκού κινήματος της πατρίδας του και ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής. Αποστάτης της τάξης του, ασπάστηκε τη σοσιαλιστική ιδεολογία και από νωρίς συμμάχησε με τους κομμουνιστές, συμμαχία που αργότερα επρόκειτο να οδηγήσει την περίφημη Ουνιδάδ Ποπουλάρ στην εξουσία. Η κυβέρνηση προώθησε πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις προς όφελους του λαού, αντιμετωπίζοντας εξαρχής λυσσαλέο πόλεμο, τόσο από την ντόπια αντίδραση όσο και από τους ιμπεριαλιστές, κυρίως των ΗΠΑ. Η εμμονή της στο σεβασμό της αστικής νομιμότητας, την οποία φυσικά οι αντίπαλοί της δεν είχαν κανένα σκοπό να τηρήσουν, συνέβαλε σημαντικά στην εκδήλωση και την επιτυχία του πραξικοπήματος Πινοσέτ το Σεπτέμβρη του 1973, που βύθισε τη χώρα για δεκαετίες στο σκοτάδι μιας από τις στυγνότερες δικτατορίες της αμερικανικής ηπείρου.

O Σαλβαδόρ Αγιέντε κάτω από αφίσα του Σοσιαλιστικού Κόμματος σε νεαρότερη ηλικία

Ο Αγιέντε γεννήθηκε στην παραθαλάσσια πόλη Βαλπαραΐσο, ως ένα από τα έξι παιδιά του δημοσίου υπαλλήλου Σαλβαδόρ Αγιέντε Κάστρο, βασκικής καταγωγής και της Λάουρα Γκόσενς, κόρης Βέλγου μετανάστη. Η μεσοαστική οικογένειά του είχε παραδόσεις στο φιλελεύθερο και προοδευτικό κίνημα της Χιλής, ενώ συνδεόταν και με τον ελευθεροτεκτονισμό, τον οποίο αργότερα ασπάστηκε κι ο ίδιος ο Αγιέντε. Σπούδασε ιατρική και στη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων ξεκίνησε να δραστηριοποιείται πολιτικά. Συμμετείχε σε διαμαρτυρίες κατά της στρατιωτικής δικτατορίας του Κάρλος Ιμπάνιες και έγινε αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Χιλιανών ποιητών. Συνελήφθη κατά τη διάρκεια αντιδικτατορικής εξέγερσης κι αργότερα απελευθερώθηκε. Μετά από αυτό έγινε γραμματέας περιοχής Βαλπαραΐσο του νεοσύστατου Σοσιαλιστικού Κόμματος. Μετά το τέλος της δικτατορίας, εξελέγη βουλευτής του ΣΚ το 1937 και ένα χρόνο μετά έγινε υπουργός υγείας στην κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου του Πέδρο Αγκίρε Σέρδα για δύο χρόνια. Στις εκλογές του 1945 εξελέγη γερουσιαστής στη γενέτειρά του.
Το 1952 ήταν για πρώτη φορά προεδρικός υποψήφιος, εκδιώχθηκε όμως από το ίδιο του το κόμμα, λόγω της συνεργασίας του με τους εκτός νόμου τότε κομμουνιστές. Έξι χρόνια αργότερα η συνεργασία επισημοποιήθηκε καθώς το ΚΚ ξανάγινε νόμιμο, κι ο Αγιέντε έχασε με μικρή διαφορά από το δεξιό υποψήφιο Χόρχε Αλεσάντρι Ροντρίγκεζ, ενώ ήττα υπέστη και το 1964 από τον χριστιανοδημοκράτη Εντουάρντο Φρέι, τον οποίο την τελευταία στιγμή στήριξαν και τα συντηρητικά κόμματα για να αποτρέψουν την άνοδο του Αγιέντε.

Με τον Πάμπλο Νερούντα θρηνούν για το θάνατο του Στάλιν 1953

Ως πρόεδρος της γερουσίας παρείχε την προσωπική του προστασία στους επιζήσαντες του αντάρτικου σώματος του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία, μετά τη δολοφονία του μεγάλου επαναστάτη, ενέργεια για την οποία το 1968 απαιτήθηκε η παραίτησή του από τους αντιπάλους του. Το 1969 συγκροτείται η Ουνιδάδ Ποπουλάρ (Λαϊκή Ενότητα), ένας συνασπισμός σοσιαλιστών, κομμουνιστών και μικρότερων αριστερών κομμάτων που στις εκλογές του 1970 αποσπά με υποψήφιο πρόεδρο τον Αγιέντε το 36,3% των ψήφων, με μικρή διαφορά από τον συντηρητικό Αλεσάντρι. Καθώς κανένας από από τους υποψήψιους δεν απέσπασε την απόλυτη πλειοψηφία, η απόφαση για την εκλογή έπεφτε στο κοινοβούλιο.
Δυο μέρες πριν την ψηφοφορία, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελεί του χιλιανού στρατού, Ρενέ Σνάιντερ τραυματίστηκε βαριά σε απόπειρα απαγωγής που χρηματοδοτήθηκε και από τη CIA, και ξεψύχησε μια μέρα αργότερα. Η κατακραυγή για τη δολοφονία οδήγησε τους Χριστιανοδημοκράτες σε στήριξη του Αγιέντε, που απέσπασε 153 ψήφους έναντι 35 του Αλεσάντρι, έναντι της απόσπασης δέκα συνταγματικών προσθηκών σε φιλελεύθερη κατεύθυνση. Η στάση των χριστιανοδημοκρατών προκάλεσε την αντίδραση των αδελφών κομμάτων στη Δύση, ιδιαίτερα του γερμανικού χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, ενώ ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Χιλή ονόμασε τους πολιτικούς αντιπάλους “ανόητους, ανοργάνωτους και αφελείς”. Πριν αναλάβει το αξίωμά του στις 3ης Νοέμβρη 1970, σημειώθηκε δολοφονική απόπειρα εναντίον του.
Επίκεντρο της οικονομικής του πολιτικής ήταν η χωρίς αποζημίωση κρατικοποίηση του ορυκτού πλούτου, ιδιαίτερα του χαλκού, η απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας ξένων επιχειρήσεων και τραπεζών και η αναδιανομή 20.000 τχλμ γης από μεγαλοϊδιοκτήτες σε αγρότες και συνεταιρισμούς. Κρατικοποιήθηκαν επίσης τα ανθρακωρυχεία και η υφαντουργία της χώρας. Καθιερώθηκαν επίσης σταθερές τιμές ενοικίων και βασικών ειδών διατροφής, ενώ διευρύνθηκε η δωρέαν παιδία και ιατραφαρμακευτική περίθαλψη. Εμβληματικό μέτρο σε αυτή την κατεύθυνση ήταν η καθημερινή παροχή μισού λίτρου γάλακτος σε κάθε μαθητή. Η πολιτική αυτή οδήγησε σε αύξηση της ανάπτυξης και των μισθών, με το ΑΕΠ το 1971 να αυξάνεται κατά 9%.

Με το Φιντέλ Κάστρο

Σύντομα η πολεμική των μεγαλοεπιχειρηματιών, το μποϋκοτάζ της χιλιανής οικονομίας από τις ΗΠΑ κι άλλα δυτικά κράτη και η εκτεταμένη δραστηριότητα πρακτόρων της CIA στα πλαίσια της επιχείρησης FUBELT που θα προετοίμαζε στρατιωτικό πραξικόπημα, οδήγησαν τη χώρα σε οικονομική κρίση. Προϊόντα άρχισαν να εξαφανίζονται από τα ράφια, τροφοδοτώντας τη μαύρη αγορά κι ο πληθωρισμός κάλπαζε. Το 1971 μετά τη δολοφονία του πρώην υπουργού Εδμούνδο Ζούγιοβιτς που αποδόθηκε σε ακροαριστερή οργάνωση, οι Χριστιανοδημοκράτες βρήκαν αφορμή να αποσύρουν τη στήριξή τους από τον Αγιέντε και ενώθηκαν με την υπόλοιπη συντηρητική αντιπολίτευση. Το 1972 αυξήθηκαν οι απεργίες, άλλες με αντικυβερνητική στόχευση, άλλες ωστόσο στην κατεύθυνση της παραπέρα ριζοσπαστικοποίησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Έντονη ήταν από την άλλη η τρομοκρατική δράση ακροδεξιών ομάδων, που πραγματοποίησαν πάνω από 600 επιθέσεις σε τραίνα, γέφυρες, ηλεκτρικά δίκτυα και αγωγούς, χωρίς ωστόσο να συναντήσουν οργανωμένη αντιμετώπιση από το κράτος και την εργατική τάξη. Η επίσκεψη του Φιντέλ Κάστρο επί 30 μέρες στη χώρα οξύνει ακόμα περισσότερο την εχθρότητα των μεσοαστών και μεγαλοαστών της χώρας, που φοβούνται το άμεσο ενδεχόμενο ένοπλης επανάστασης στη Χιλή.
Ο Αγιέντε προσπαθεί να συμβιβάσει τα πνεύματα μέσω της εμπλοκής του στρατού στην κυβέρνηση το 1972, διορίζοντας τον στρατηγό Κάρλος Πρατς ως υπουργό εσωτερικών. Στις εκλογές που διεξήχθησαν στις αρχές του 1973 η Ουνιδάδ Ποπουλάρ, κόντρα στην επιχείρηση αποσταθεροποίησης απέσπασε το 44% των ψήφων, σχεδόν 10% μονάδες παραπάνω από τις προηγούμενες εκλογές, ενώ η ένωση Χριστιανοδημοκρατών-Συντηρητικών δεν σχημάτιζε την απαραίτητη πλειοψηφία για να καταλάβει το προεδρικό αξίωμα. Το καλοκαίρι σημειώθηκε νέα απεργία των οδηγών φορτηγών, με ανοιχτή υποστήριξη της CIA. και φοιτητικές κινητοποιήσεις, στις οποίος ο Αγιέντε απάντησε με επέκταση του αριθμού των αξιωματικών στην κυβέρνησή του, ήταν όμως ολοφάνερο ότι ο στρατός πλέον είχε περάσει ανοιχτά με την αντίδραση. Στις 29 Ιούνη σημειώθηκε η πρώτη απόπειρα πραξικοπήματος την οποία κατέστειλε αναίμακτα ο Πρατς, που παραιτήθηκε ωστόσο λίγο αργότερα, μετά την άτυπη (καθώς δεν προβλεπόταν συνταγματικά) έκφραση δυσπιστίας του Κογκρέσου στην κυβέρνηση, οδηγώντας στο μοιραίο διορισμό του Αουγκούστο Πινοσέτ, στενού συνεργάτη του προκατόχου του. Την ίδια περίοδο το Σαντιάγο γνώριζε τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις και αντιδιαδηλώσεις της χιλιανικής ιστορίας, τόσο υπέρ όσο και κατά της κυβέρνησης. Σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες, που δεν έχουν διασταυρωθεί, τη μέρα του πραξικοπήματος ο Αγιέντε σκόπευε να ανακοινώσει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με ερώτημα την παραμονή του στο προεδρικό αξίωμα.
Η πληροφορία που είχαν υποκλέψει οι ανατολικογερμανικές μυστικές υπηρεσίες για το επικείμενο πραξικόπημα έφτασε καθυστερημένα στο προεδρικό μέγαρο (Λα Μονέδα) και στις 6.20 ο Αγιέντε έλαβε την πληροφορία για τη στάση του στόλου στο Βαλπαραΐσο, με αίτημα την παραίτησή του. Ενδεικτικό των αυταπατών που έτρεφε ακόμα κι εκείνη τη στιγμή ο Αγιέντε, ήταν το γεγονός πως προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον αρχηγό του ΓΕΣ, δηλαδή τον οργανωτή του πραξικοπήματος Αουγκούστο Πινοσέτ. Κατευθύνθηκε με τη κυβέρνηση και ορισμένα άτομα του στενού οικογενειακού και φιλικού του κύκλου στη Μονέδα, ενώ ήδη είχε συλληφθεί ο υπουργός Άμυνας Ορλάντο Λετελιέρ. Απέρριψε την πρόταση των πραξικοπηματιών να διαφύγει με την οικογένειά του αεροπορικώς και εκείνοι απάντησαν απειλώντας το μέγαρο με βομβαρδισμό. Τότε ο Αγιέντε έδωσε εντολή στην φρουρά και τους άοπλους να εγκαταλείψουν το κτίριο, μένοντας με λίγους έμπιστους για την ένοπλη αναμέτρηση.
Λίγο πριν τις 12 το μεσημέρι ξεκίνησε ο βομβαρδισμός της Μονέδα, όπως και φιλοκυβερνητικών ραδιοσταθμών και συνοικιών που πρόσκεινταν πλειοψηφικά στην κυβέρνηση. Στις 2 το μεσημέρι ο στρατός εισέβαλε στο μέγαρο και μετά από σύντομη μάχη ο Αγιέντε διέταξε τη συνθηκολόγηση. Ο πρόεδρος αποσύρθηκε στην αίθουσα “Ανεξαρτησίας” και για τις συνθήκες θανάτου του ξέσπασε μεγάλη διαμάχη, ανάμεσα σε όσους υποστηρίζουν πως τον είδαν να αυτοκτονεί με ένα ΑΚ-47 κι άλλους που θεωρούν πως σκηνοθετήθηκε από το στρατό, για το λόγο αυτό διενεργήθηκαν δυο νεκροψίες το 1990 και το 2011 που επιβεβαιώναν την εκδοχή της αυτοκτονίας.
Μετά το τέλος της δικτατορίας το πτώμα του Αλιέντε που είχε ταφεί μυστικά στο Βαλπαραΐσο, μεταφέρθηκε στο Σαντιάγο και τάφηκε στο κεντρικό νεκροταφείο παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων λαού, ενώ άγαλμά του βρίσκεται σήμερα δίπλα στο προεδρικό μέγαρο. Η μνήμη του τιμήθηκε σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στις σοσιαλιστικές χώρες, με μετονομασίες, δρόμων, συνοικιών, σχολείων και κτιρίων. Η θυσία του Αγιέντε και η τραγωδία του χιλιάνικου λαού απέδειξε με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο κάτι που ήταν γνωστό ήδη από την εποχή της Παρισινής Κομμούνας, δηλαδή ότι η άρχουσα τάξη ποτέ δεν παραχωρεί εθελοντικά την εξουσία της, ή για την ακρίβεια την πηγή της εξουσίας της, δηλαδή την κατοχή των μέσων παραγωγής. Δεν αρκεί η κατάληψη των μηχανισμών του αστικού κράτους για την υποταγή της, αλλά το τσάκισμα τους και η αντικατάστασή της από τους νέους θεσμούς της εργατικής εξουσίας. Η παραγνώριση αυτής της αλήθειας, που δεν αποτελεί από καθέδρας υπόδειξη εκ του ασφαλούς, αλλά απόσταγμα της πικρής εμπειρίας του λαϊκού κινήματος εδώ και ενάμιση αιώνα, αργά ή γρήγορα οδηγεί σε μικρότερα ή μεγαλύτερα δράματα για τον ίδιο το λαό και τους ηγέτες του.

Δύσκολες Νύχτες

Διαβάστε περισσότερα

Τώρα και Μνημόνιο… γραβάτας – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

    Μνημόνιο σημαίνει εκατοντάδες νόμοι και 30.000 μνημονιακές εφαρμοστικές ρυθμίσεις. Σημαίνει κλοπή δεκάδων δισεκατομμυρίων από το λαό. Τι από αυτά ακυρώνεται και επιστρέφεται με την περιλάλητη «έξοδο» και μάλιστα «καθαρή»; Τίποτα!  

    Μνημόνιο σημαίνει: α) Λιτότητα, β) εκποίηση, ενεχυρίαση, υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, γ) καθεστώς εποπτείας και επιτήρησης της χώρας. Τι από αυτά σταματά με την κατ’ ευφημισμό «ρύθμιση για το χρέος»; Τίποτα! 
    Πρώτο: Μετά και την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου η λιτότητα με την μορφή των εξωφρενικών και ματωμένων πλεονασμάτων που διαρκούν μέχρι το 2060 (!) ισοδυναμεί με αφαίμαξη που μόνο για την περίοδο 2019 – 2022 ξεπερνά τα 40 δισ. ευρώ! Ταυτόχρονα οι νόμοι που περικόπτουν εκ νέου τις συντάξεις και μειώνουν στο μισό το αφορολόγητο δεν επιδέχονται καμίας παρερμηνείας. 
    Δεύτερο: Το τρίτο Μνημόνιο και η διαρκής επιβεβαίωσή του μέσα από τις περιβόητες «αξιολογήσεις» ισοδυναμεί με επιβολή καθεστώτος αέναης εκποίησης του δημόσιου πλούτου μέχρι το 2114 (!) μέσω της δράσης του «Υπερταμείου» που συνεχίζει την κατάπτυστη πρόνοια του πρώτου Μνημονίου περί παραίτησης της χώρας από την ασυλία των περιουσιακών της στοιχείων έναντι των δανειστών.
    Τρίτο: Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τα προχτεσινά για το χρέος που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα της επιτήρησης και μετά την… «έξοδο»,  υπάρχει η ίδια η αρχιτεκτονική της ΕΕ όπως προσδιορίζεται από τον Κανονισμό της «αριθ. 472 της 21ης Μαΐου 2013» που προβλέπει διατήρηση για πολλές δεκαετίες της εποπτείας και σίγουρα όχι πριν να «εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής» της Ελλάδας από τους τοκογλύφους – «σωτήρες» της .

Πηγή: Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Realnews (24/6/2018) με τίτλο «Τώρα και Μνημόνιο χρέους»

Διαβάστε περισσότερα

Ethnic Summer Party στο Πάρκο Δασάκι την Παρασκευή 29 Ιουνίου, στις 20:30!

ΔΙΝΟΥΜΕ ΖΩΗ ΣΤΟ ΔΑΣΑΚΙ αυτή την φορά με ένα Ethnic Summer Party στο Πάρκο Δασάκι την Παρασκευή 29 Ιουνίου, στις 20:30!

Φέρε την καλή σου διάθεση και το ποτό σου και έλα να διασκεδάσουμε παρέα και να δώσουμε ζωή σε έναν σημαντικό για την πόλη δημόσιο χώρο που θα μπορούσε καθημερινά να είναι χώρος συγκέντρωσης για μικρούς και μεγάλους. 

 

Διαβάστε περισσότερα

Χρυσή Αυγή: «Ακλόνητη πίστη» «στην αιώνια μορφή του FUHRER ADOLF HITLER»

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Στην κεντρική φωτογραφία της αναδημοσίευσης του «Ημεροδρόμου» (στο κάτω μέρος) είναι απόσπασμα από το «αντίγραφον επιστολής στην γαλλική που δόθηκε στον υπασπιστή του Leon Degrelle κύριον Van Leeuw στην Μαδρίτη στις 24/7/1989». Ο Ντεγκρέλ ήταν επικεφαλής των Βαλονικών Ες-Ες. Αυτός που υπογράφει την επιστολή είναι ο υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής, Χρήστος Παππάς.
Οι υπογραμμίσεις στη φωτογραφία και παρακάτω δικές μας:

«Θα ήθελα Αξιοσέβαστε Στρατηγέ, να σας διαβεβαιώσω για την σταθερή, αληθινή και ακλόνητη πίστη εμού και των συναγωνιστών μου (που ανήκουν στο Ελληνικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα – “Χρυσή Αυγή”) στην αιώνια μορφή του FUHRER ADOLF HITLER και στα ιδεώδη που πηγάζουν από τον αγώνα σας για μια ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΥΡΩΠΗ!»

Οι άλλες δύο (στο πάνω μέρος) δεν χρειάζονται και πολλές εξηγήσεις. Ο υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής, Χρήστος Παππάς, δείχνει σε παιδιά πώς να χαιρετούν ναζιστικά και τους φορά τη σβάστικα. «Φυσικά» ο Παππάς είχε και φωτογραφίες «της αιώνιας μορφής του FUHRER ADOLF HITLER». 
Όλες οι φωτογραφίες (παραπάνω και αυτές που ακολουθούν) είναι από το δημοσίευμα του του omniatv.com που υπογράφει ο Λουκάς Σταμέλλος κι έχει τίτλο «Ναζισμός, ιεραρχία, τρομοκρατία». Διαβάστε το ολόκληρο εδώ. 
Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή του Παππά στον Ντεγκρέλ, η απάντηση του Ντεγκρέλ και οι φωτογραφίες «από τα κατασχεθέντα του Χρ. Παππά». 

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα

Ανδρέας Παπανδρέου: Ο “αποστάτης του τροτσκισμού” που άλωσε το εργατικό κίνημα

Κατιούσα

Αν η Μεταπολίτευση ήταν ΠΑΣΟΚ και έκλεισε τον κύκλο της μαζί του, η προσωπικότητα που την σημάδεψε όσο κανείς ήταν αναμφίβολα ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η ιστορία μπορεί να ακολουθούσε παρόμοια βήματα και χωρίς αυτόν, αλλά σταμάτησε στο πιο χαρισματικό άτομο που θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο κάποιες τάσεις: την εμφάνιση της σοσιαλδημοκρατίας και την ενσωμάτωση του ριζοσπαστισμού (που όσο εντυπωσιακός ήταν, εξίσου θεαματικά “εξαϋλώθηκε” σταδιακά…)
Η διαδρομή του Παπανδρέου έχει πολλά ενδιαφέροντα κεφάλαια που και μόνο η ονομαστική τους αναφορά θα έπιανε μεγάλη έκταση:
-Η πρώτη του εμφάνιση στα κοινά με τη σύλληψή του από τη δικτατορία του Μεταξά και τον Ανδρέα να προδίδει τους συντρόφους του στην τροτσκιστική ομάδα που συμμετείχε (μαζί με τον Καστοριάδη μεταξύ άλλων) για να κερδίσει ως αντάλλαγμα την ελευθερία του.
-Η φυγή του στο εξωτερικό, η θητεία στο αμερικάνικο ναυτικό, η αμερικάνικη υπηκοότητα, η απουσία του απ’ όλα τα σημαντικά γεγονότα της δεκαετίας του 40′ -που δεν τον εμπόδισε να καπηλευτεί το ιστορικό τους φορτίο.
-Η σύνδεσή του με το κόμμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, τους κύκλους του Κένεντι και κεϊνσιανούς οικονομολόγους, όπως ο Γκαλμπρέιθ ο πρεσβύτερος, που συνδιαμόρφωσαν τη σκέψη του και τη θεωρία του “πατερναλιστικού καπιταλισμού”.
-Η επιστροφή του στην Ελλάδα μετά από πρόσκληση του Καραμανλή! Η αντιφατική σχέση με τον πατέρα του (το “γέρο της αστικής δημοκρατίας”) κι η προσπάθειά του να ξεφύγει από τη σκιά του, μετακινούμενος σε πιο “αριστερές, ριζοσπαστικές” θέσεις.

-Τα Ιουλιανά, η υπόθεση “Ασπίδα” κι η χούντα των συνταγματαρχών, που στο παπανδρεϊκό αφήγημα ήταν απλώς η ετεροχρονισμένη απάντηση του συστήματος στις μαζικές κινητοποιήσεις των Ιουλιανών και το φόβο που προκάλεσε στα κυρίαρχα στρώματα.
-Η αντιδικτατορική δράση από το εξωτερικό, το ΠΑΚ ως πρόδρομος του ΠΑΣΟΚ, ο ηγεμονισμός κι οι ελιγμοί που τορπίλιζαν κάθε πιθανότητα αντιδικτατορικής ενότητας, υπηρετώντας ωστόσο πιστά το προσωπικό πολιτικό σχέδιό του.
-Η διορατική εκτίμηση ότι χρειάζεται ένα νέο πολιτικό μόρφωμα -κι όχι μια απλή ανακαίνιση της Ένωσης Κέντρου- κι ότι υπήρχε το έδαφος για ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που εναρμονιζόταν με τα δυτικά πρότυπα, αν και αρχικά είχε καταγγελτική στάση ενάντια στις συμβιβαστικές τάσεις της “Σοσιαλιστικής Διεθνούς” και πασπάλιζε με μαρξιστικές κορόνες και ριζοσπαστικά συνθήματα τον πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ.
-Τα αντι-ιμπεριαλιστικά συνθήματα (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο), η εναντίωση στις βάσεις του θανάτου και την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, η υπόσχεση για σχετικό δημοψήφισμα, που ξεχάστηκε από την “κυβέρνηση της Αλλαγής” μαζί με πολά άλλα, αφού είχε εξαργυρωθεί εκλογικά κι είχε παίξει το ρόλο της.
-Η εκλογική λεηλασία της βάσης του ΕΑΜικού κόσμου κι η ελλιπής, κουτσουρεμένη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης -που έφερε όμως πολλά ψηφαλάκια στο ΠΑΣΟΚ, με τις αντιστασιακές συντάξεις.
-Οι μικρές αλλαγές που δεν έφεραν την Αλλαγή, λειτούργησαν όμως αποπροσανατολιστικά για το “άθροισμα των δυνάμεων της Αλλαγής”, το στόχο της “πραγματικής Αλλαγής” (με κατεύθυνση το σοσιαλισμό) κοκ.
-Οι κλαδικές, τα ρουσφέτια, η άλωση του εργατικού κινήματος και το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ, ο μαζικός εκμαυλισμός συνειδήσεων που πισωγύρισε θεαματικά το μαζικό κίνημα και το έστειλε σπίτι του.
-Η προσπάθεια άλωσης του τύπου, που δεν είχε αντίστοιχο αίσιο τέλος για το ΠΑΣΟΚ. Το σκάνδαλο Κοσκωτά ως απόρροια, που γκρέμισε προσωρινά τον Παπανδρέου από την εξουσία -ή μάλλον από την κυβέρνηση, όπως είπε κι ένας όψιμος μαθητής του.

 -Η παραπομπή στο ειδικό δικαστήριο και το αφήγημα για το “βρώμικο 89′” που μεταξύ πολλών άλλων ξεχνάει βολικά ότι συμμετείχε και το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη οικουμενική, το Νοέμβρη του ίδιου έτους, αφήνοντας στην άκρη τις “αρχές” του περί μη συνεργασίας με τη Δεξιά.
-Η “άγρια, κινηματική” αντιπολίτευση και η γρήγορη επάνοδος στην κυβέρνηση, όπου δεν υπήρχαν περιθώρια για “φιλοσοβιετικό χαρτί”, “κίνημα Αδεσμεύτων” και λοιπούς ελιγμούς, παρά μόνο για φραστικές διαφοροποιήσεις και τοποθετήσεις, σαν κι αυτήν για το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, με αφορμή τη FYROM (παρά την εξασθένισή του, η ρητορική δεινότητα παραμένει).


Καταγγέλλουμε, ανησυχούμε, θα δώσουμε μάχες, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος…
Κάτι τέτοια τον έκαναν αγαπητό στην ηγεσία του Σύριζα, που δεν τον φτάνει βέβαια ούτε στο δαχτυλάκι του. Και τον έβαλαν στο στόχαστρο φιλελέδων κι αστών αναλυτών που χρειάζονται πλέον ένα διαφορετικό αφήγημα και παρουσιάζουν την οκταετία της Αλλαγής, ως τη μητέρα όλων των κακών: από το χρέος ως το λαϊκισμό…
Εϊναι όμως το λιγότερο “αχαριστία” να μην αναγνωρίζουν τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε στο σύστημα σε μια κρίσιμη για αυτό καμπή. Κι αν μη τι άλλο, η παρουσία του -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- στο προσκήνιο σήμερα δείχνει την εμβέλεια της προσωπικότητάς του -κι αυτός δεν υπάρχει λόγος να μην το αναγνωρίζουμε.

Διαβάστε περισσότερα