Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

24 Δεκ 2016

Είναι η Ηθική σχετική;

Με τον Θωμά Γιούργα

Ο Ηθικός Σχετικισμός είναι η θέση ότι η Ηθική είναι σχετική. Προτείνει δηλαδή ότι δεν υπάρχουν καθολικές ή αντικειμενικά σωστές ηθικές απόψεις. Αντιθέτως, το αν μια ηθική άποψη είναι καλή ή ορθή είναι πάντοτε σχετικό με το κάθε άτομο ή την κάθε κοινωνία που την εκφράζει.
http://www.nostimonimar.gr/wp-content/uploads/2016/12/kiewslowski-1078x516.pngΕπομένως ο ηθικός σχετικισμός δεν απορρίπτει την ύπαρξη της ηθικής αλήθειας, δεν είναι μια μηδενιστική θεωρία. Αντιθέτως, μας λέει ότι υπάρχει εγκυρότητα και αλήθεια στις ηθικές απόψεις η οποία όμως πηγάζει μόνο από το ίδιο το άτομο ή την κοινωνία που τις πρεσβεύει.
Επίσης, ο ηθικός σχετικισμός είναι μια Μετα-ηθική θεωρία. Δηλαδή, δεν προσπαθεί να δώσει απάντηση σε ένα πρακτικό ηθικό ζήτημα (π.χ. είναι ηθικά επιτρεπτή η ευθανασία;) ή σε ένα κανονιστικό ζήτημα (π.χ. από ποιες ηθικές αρχές, από ποιους κανόνες πρέπει να διέπεται μια ηθική ζωή;). Ο ηθικός σχετικισμός είναι μεταηθική θεωρία διότι ρωτάει κάτι για την ίδια την φύση της Ηθικής, την οποία και προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει.
Ένας από τους πρώτους (υποτιθέμενους) σχετικιστές ήταν ο κορυφαίος σοφιστής, Πρωταγόρας. ‘’Πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν’’. Αν το μεταφέρουμε στο ηθικό επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι όλα καθορίζονται από την ανθρώπινη ματιά, το τι είναι ηθικό και τι όχι. Μπορούμε έτσι να διακρίνουμε μια σπερματική συγγένεια με αυτό που αποκαλούμε σήμερα στην αναλυτική φιλοσοφία ‘Ηθικό Σχετικισμό’.
Η θέση ότι η ηθική είναι σχετική είναι ακόμα και σήμερα μία πολύ διαδεδομένη θέση. ‘’Κοίτα πόσες διαφορετικές ηθικές απόψεις υπάρχουν σε μια οικογένεια, πόσο συγκρουόμενες είναι οι ηθικές θέσεις μεταξύ των διαφορων κοινωνιών, πόσο αλλάζει η ηθική μέσα από την ιστορική πορεία,’’. Η παραπάνω διαπίστωση είναι μια πολύ σοβαρή εμπειρική, ιστορική, ανθρωπολογική προσέγγιση περί της Ηθικής.
Παρόλα αυτά, ανοίγει τον δρόμο σε μια λογική παρανόηση. Το γεγονός ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές στα ηθικά πιστεύω διαφορετικών ανθρώπων και διαφορετικών κοινωνιών δεν εμπεριέχει λογικά και το συμπέρασμα ότι η ηθική είναι από την φύση της σχετική και ότι δεν υπάρχει αντικειμενικά ορθή ηθική άποψη. Κατ’αναλογία, το γεγονός ότι δύο επιστήμονες ή δύο επιστημονικές ομάδες διαφωνούν για το αποτέλεσμα μια εξίσωσης δεν εμπεριέχει και το συμπέρασμα ότι η εξίσωση αυτή δεν έχει αντικειμενικά ορθό αποτέλεσμα.
Για τον σχετικιστή λοιπόν, η ηθική δεν είναι καθόλου όπως π.χ. τα μαθηματικά όπου 4+4=8, το οποίο ισχύει ανεξάρτητα του τι πιστεύω εγώ κι εσύ. Αντιθέτως, το αποτέλεσμα της ηθικής εξίσωσης για τον σχετικιστή είναι πάντοτε ορθό και σε πάντοτε σε εξάρτηση με το τι πιστεύω εγώ ή η κοινωνία που ζω (πολιτιστικός σχετικισμός).
Για να δούμε κάποια θετικά του ηθικού σχετικισμού:
(α) Η ανοχή στην διαφορετική άποψη, ο σεβασμός της Άλλης ηθικής κουλτούρας. Άρα αποφεύγει την παγίδα του ηθικού δογματισμού, του ηθικού πατερναλισμού. ‘’Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε’’ θα μπορούσε να είναι το μόττο της ηθικής ανεκτικότητας που προτείνει.
(β) Αποφεύγει τον ‘ηθικό ιμπεριαλισμό’. Την προσπάθεια ενός πολιτισμού ή ενός ανθρώπου να επιβάλει (δια της βίας;) τα ηθικά πιστεύω στους γύρω του. Η Χ, Ψ, Ω ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΗ ΠΡΑΞΗ -ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΟΥΜΕ / ΑΦΑΝΙΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ Χ, Ψ, Ω.
Και ας περάσουμε στην μεγάλη δεξαμενή των αρνητικών πτυχών του ηθικού σχετικισμού:
(α) Βασίζεται απλά στην περιγραφή της ηθικής διαφορετικότητας ανά τον κόσμο και συχνά κάνει το λογικό άλμα ότι η διαφορετικότητα των απόψεων ισούται με την σχετικότητα των απόψεων.
(β) Δεν επιτρέπει επί της αρχής την διαφωνία και την παρέμβαση σε εξόφθαλμες περιπτώσεις, π.χ. το να βασανίζεις ένα γατάκι για πλάκα, την δουλεία, τις μαζικές δολοφονίες από ρατσιστικά κίνητρα. Πως θα διαφωνήσουμε ηθικά και πως θα παρέμβουμε για να σταματήσουμε τέτοιες πρακτικές εάν το βασικό μας πρόταγμα είναι η a priori ανοχή στην ηθική διαφορετικότητα;
(γ) Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και των μειονοτήτων δεν μπορεί να επαφίεται σε ένα σύστημα ηθικών (και κατ’επέκταση νομικών) κανόνων οι οποίοι είναι σχετικοί ανάλογα με την άποψη του καθενός ή τα ήθη και έθιμα μιας κοινωνίας. Η θεσμοθέτηση νόμων που προστατεύουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και τις μειονότητες υποκρύπτουν μια μεταηθική φιλοσοφική θέση. Ότι δηλαδή η Ηθική δεν είναι σχετική αλλά σε πολλά σημεία φαίνεται να είναι καθολική. Όπως για παράδειγμα στην καταδίκη του αχρείαστου πόνου ή στις ρατσιστικές διακρίσεις μεταξύ ανθρώπων.
(δ) Αν η ηθική είναι σχετική, όπως π.χ. η προτίμηση στον καφέ ή στο τσάι, τότε ποιο το κίνητρο ώστε να προσπαθήσουμε να διάγουμε μια πιο ηθική ζωή ή να συμβάλουμε στο χτίσιμο μιας πιο δίκαιης κοινωνίας;
Με δεδομένο ότι η αποδοχή του ηθικού σχετικισμού είναι μια πολύ διαδεδομένη άποψη ανά τον κόσμο, είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε τελικά αν η θέση αυτή έχει φιλοσοφική και λογική συνοχή, αλλά και να σκεφτούμε τους κινδύνους που μπορεί να εμπεριέχονται σε μία επιφανειακή, άκριτη αποδοχή του.
Φυσικά, η απόρριψη του ηθικού σχετικισμού δεν συνεπάγεται αυτομάτως και την αποδοχή του ηθικού αντικειμενισμού. Αν η ηθική είναι αντικειμενική, όπως περίπου οι νόμοι της φύσης (αν υπάρχουν και αυτοί…) τότε θα πρέπει να εξηγήσουμε από που πηγάζει η αντικειμενική αυθεντία τους.
Το θέμα δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 17.12.2016

Ο Έλληνας που θυσίασε γυναίκα, παιδιά και γονείς για να σώσει το Μεσολόγγι τα Χριστούγεννα του 1822...

Χριστούγεννα 1822. Δέκα χιλιάδες Τούρκοι, με επικεφαλής τους Ομέρ Βρυώνη και Κιουταχή, πολιορκούν το Μεσολόγγι. Οι δυνάμεις των πολιορκημένων δεν ξεπερνούσαν του 900 άντρες.
Η πολιορκία είχε κρατήσει ήδη δύο μήνες και οι Τούρκοι είχαν αρχίσει να κουράζονται. Οι ασθένειες θέριζαν το στρατόπεδο, οι μισθοί καθυστερούσαν, γίνονταν συνεχώς επιθέσεις από ομάδες κλεφτών και είχαν αρχίσει κι οι συνηθισμένες διαφωνίες μεταξύ Τούρκων και Αλβανών αξιωματικών.
μεσΤότε, ο Ομέρ Βρυώνης κι ο Κιουταχής αποφασίζουν να κάνουν μία νυχτερινή επίθεση. Για εκείνη την εποχή, οι βραδινές επιχειρήσεις δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Δεν υπήρχαν φωτοβολίδες και προβολείς και ήταν τρομερά δύσκολο να συντονιστούν τα τμήματα.
Αλλά ήταν τέτοια η ανάγκη των Τούρκων να σημειώσουν κάποια πρόοδο με την πολιορκία, που ήταν διατεθειμένοι να τολμήσουν ακόμα και αυτό.
Σχεδίασαν, μάλιστα, να επιτεθούν παραμονή Χριστουγέννων, όταν όλοι οι Έλληνες θα βρίσκονταν στην εκκλησία.
Η θυσία του Γιάννη Γούναρη
Ίσως το Μεσολόγγι να είχε πέσει από την πρώτη πολιορκία, αν οι υπερασπιστές δεν είχαν πληροφορηθεί τα σχέδια των Τούρκων στρατηγών.
Ο σωτήρας των Μεσολογγιτών ήταν ο Γιάννης Γούναρης. Ήταν κυνηγός του Ομέρ Βρυώνη και ακολουθούσε υποχρεωτικά τον τουρκικό στρατό, γιατί κρατούσαν ομήρους όλη του την οικογένεια στην Άρτα.
Ο Γούναρης γνώριζε για τη νυχτερινή επίθεση, αλλά αν τολμούσε να προειδοποιήσει τους Μεσολογγίτες, θα καταδίκαζε σε θάνατο τη γυναίκα και τα παιδιά του.
Δεν δίστασε ούτε στιγμή. Ξέφυγε απ’ το τουρκικό στρατόπεδο, λέγοντας πως πήγαινε για κυνήγι και ενημέρωσε τους πολιορκημένους.
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο επικεφαλής των Μεσολογγιτών, προέβλεψε σωστά ότι οι Τούρκοι θα έκαναν επίθεση από την ανατολική πλευρά του τείχους, που ήταν πιο αδύναμη. Ενίσχυσαν, λοιπόν, εκείνο το τμήμα και ετοιμάστηκαν για τη μάχη.
Είχαν πει σε όσους δεν πολεμούσαν να πάνε στις εκκλησίες και να κάνουν φασαρία, για να νομίσουν οι Τούρκοι ότι ο κόσμος γιορτάζει.
Έτσι κι έγινε.
mesologgi2
Οχτακόσιοι Τουρκαλβανοί επιτέθηκαν στην ανατολική πλευρά του Μεσολογγίου και βρήκαν σθεναρή αντίσταση.
Οι απώλειες των Μεσολογγιτών ήταν ελάχιστες, οι απώλειες των Τούρκων ξεπερνούσαν τις 500.
Δυστυχώς, ο πληροφοριοδότης που έσωσε το Μεσολόγγι, ο ηρωικός Γιάννης Γούναρης, δεν σώθηκε. Οι Τούρκοι εκτέλεσαν τους γονείς, τη γυναίκα, τα παιδιά του και αρκετούς συγγενείς του.
Αυτή τη μάχη μνημόνευσε κι ο Διονύσιος Σολωμός στον Εθνικό Ύμνο, γράφοντας:
«Πήγες εις το Μεσολόγγι
την ημέρα του Χριστού,
μέρα που άνθισαν οι λόγγοι
για το τέκνο του Θεού»

Η αρχική φωτογραφία αποτυπώνει το Μεσολόγγι το 1908.

http://www.mixanitouxronou.gr

22 Δεκ 2016

Μadame Claude, η ιέρεια της ευρωπαϊκής πορνείας



Η ιστορία της ζωής της ήταν στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μύθου, αλήθειας και φαντασιώσεων. Ωστόσο, η Fernande Grudet, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της, που έφυγε από τη ζωή, στις 21 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 92 χρονών, υπήρξε «βασίλισσα» στο ευρωπαϊκό κύκλωμα πορνείας. Ειδικά την περίοδο 1960 - 1975, η Μαντάμ Κλοντ «μεσουρανούσε».
Οι πελάτες της ήταν πολιτικοί, σταρ της σόου μπιζ, βιομήχανοι, επιχειρηματίες, εκδότες και μαφιόζοι -χρήση των «υπηρεσιών» της έκαναν μόνο μεγάλα ονόματα, με μεγάλες περιουσίες. Ωστόσο, αυτή «η αξιοπρεπής γυναίκα έφυγε παίρνοντας μαζί όλα τα μυστικά της» σύμφωνα τουλάχιστον με το γαλλικό περιοδικό Le Point.
Από τα σαλόνια της πέρασαν μεταξύ άλλων, ο Τζον Κένεντι, ο σάχης της Περσίας, ο Τζιοβάνι Ανιέλι της Fiat, ενώ υπάρχουν αναφορές για τον Αριστοτέλη Ωνάση, τον Καντάφι και τον Μάρλον Μπράντο. Βεβαίως τίποτα από αυτά δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί.

Κι όμως, η γυναίκα αυτή πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της απομονωμένη και έγκλειστη σε ένα διαμέρισμα στην Νίκαια, ζώντας με μία μικρή σύνταξη.
Η ζωή της έγινε ταινία
Το όνομα της είχε γίνει συνώνυμο της της πορνείας, η ζωή της έγινε ταινία (το 1977), το soundtrack μάλιστα, υπέγραψε ο μέγας Σερζ Γκενσμπούργκ.
«Ήταν απίστευτα κυνικός ο τρόπος που έβλεπε τη σχέση ανδρών και γυναικών. Για εκείνη οι άνδρες εκπροσωπούσαν μόνο το πορτοφόλι. Πίσω από τα λεγόμενά της υπήρχαν κρυφές πληγές», είχε δηλώσει στο αφιέρωμα η ηθοποιός Φρανσουάζ Φαμπιάν, η οποία υποδύθηκε τον ρόλο της Μαντάμ Κλοντ στην ταινία του Just Jaeckin.

Το διάσημο μπορντέλο της στο 16ο Διαμέρισμα
Ξανθιά, με κοντά μαλλιά και μεγάλα κοκάλινα γυαλιά, η Φερνάντ είχε γεννηθεί τον Ιούλιο του 1923, σε μία μικροαστική οικογένεια -ο πατέρας της διατηρούσε καφέ σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό - ενώ δεν γνώρισε ποτέ την αδελφή της, οποία πέθανε σε ηλικία μόλις 19 χρονών, έναν χρόνο μετά τη γέννηση της.
Έχασε τον πατέρα της όταν ήταν 18 χρονών. Στην αρχή έκανε δουλειές του ποδαριού και σύντομα, κατέληξε στην πορνεία. Το μπορντέλο της, στο πανάκριβο 16ο Διαμέρισμα του Παρισιού, έγινε σημείο αναφοράς.
Τα «κορίτσια» της έκαναν περιώνυμους γάμους
«Υπάρχουν δύο πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι θα πληρώνουν πάντα: Το φαγητό και το σεξ» έλεγε.
Από το κύκλωμά της, οποίο πέρασαν περισσότερες από 500 νεαρές γυναίκες -μεταξύ αυτών μανεκέν, ηθοποιοί και τραγουδίστριες- οι περισσότερες από τις οποίες έκαναν μετά την «αποστρατεία» τους περιώνυμους γάμους, γερνώντας ως ηλικιωμένες κυρίες της μπουρζουαζίας. Τις αποκαλούσε «οι κύκνοι μου».

Πληροφοριοδότης της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών
Η Μαντάμ Κλοντ συνεργάστηκε με την αστυνομία -η οποία της εξασφάλιζε την απαραίτητη προστασία- όσο και με τις μυστικές υπηρεσίες, ενώ χάρη στις υπηρεσίες της, δεν είχε ποτέ εμπλοκές με την αστυνομία, τουλάχιστον έως το 1974, οπότε Πρόεδρος της Γαλλίας εξελέγη ο Ζισκάρ ντ' Εστέν.
Γιατί στη συνέχεια, κυνηγήθηκε για φοροδιαφυγή και αναγκάστηκε να φύγει στις ΗΠΑ (οι κατηγορίες αφορούσαν φοροδιαφυγή 11 εκατομυρίων φράγκων).
Αλλά, η αλλαγή έδρας δεν την πτόησε -στο Λος Άντζελες δημιούργησε νέο κύκλωμα.
Συνελήφθη ωστόσο, το 1992 και μπήκε φυλακή στο Fleury-Mérogis, στη Γαλλία. Καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση και βαρύ πρόστιμο. Τότε ήταν που έδωσε πλείστες όσες συνεντεύξεις σε γαλλικά περιοδικά και έγραψε τα απομνημονεύματά της.
Αλλά, μετά λησμονήθηκε. Το 2010, μια εκπομπή του καναλιού France 2 την «ανέστησε», με ένα συναρπαστικό αφιέρωμα, στο οποίο αποκαλύφθηκε ότι η Μαντάμ Κλοντ επινόησε γεγονότα, επινόησε ότι είχε οικογένεια και τρία αδέλφια (που δεν είχε), καθώς και έναν πατέρα μηχανικό (που δεν ήταν).
Στα απομνημονεύματά της έγραφε μέχρι και ότι στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε μεταφερθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης…

Νίκος Μπελογιάννης: «Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα»

https://www.thepressproject.gr/photos/belo1482396333.jpg
Τα λόγια του Μπελογιάννη -παντοτινό σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή– αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Πολύ πιο ανθεκτικά από τους μικρόνοες. Που νόμιζαν ότι δολοφονώντας τον Μπελογιάννη θα τον φίμωναν. Τον εκτέλεσαν πιστεύοντας ότι έτσι τα λόγια του θα έπαυαν να δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Τι ηλίθιοι…
του Νίκου Μπογιόπουλου

Στις 22 Δεκέμβρη 1915,  σαν σήμερα, γεννιόταν στην Αμαλιάδα ο Νίκος Μπελογιάννης. «Έφυγε» μόλις 37 ετών. Εκτελέστηκε.

Ο Μπελογιάννης είχε πολλά «κουσούρια». Τέτοια που δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από τους δολοφόνους του. Το βασικότερο: Εκτός από μαχητής με το όπλο του ΕΛΑΣ στο χέρι την περίοδο της Κατοχής ενάντια στους ναζί, εκτός από μαχητής του ΔΣΕ ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους αμερικανοτσολιάδες στον Εμφύλιο, ήταν και μαχητής με «όπλο» την πένα.

Ο Μπελογιάννης ήταν ένας διανοούμενος στην υπηρεσία του λαού, όπως μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης τόσο στο βιβλίο του «Η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», όσο και στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» που εκδόθηκε το 1998 από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» στην επέτειο των 80 χρόνων του ΚΚΕ. Ένα έργο γραμμένο σε συνθήκες εγκλεισμού του στην Ακροναυπλία από την μεταξική δικτατορία και στη συνέχεια μέχρι την απόδρασή του από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής.

Στο βιβλίο εξετάζεται ο «πατριωτικός» ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου, η συνεργασία του με το ξένο κεφάλαιο καθώς και η διείσδυση του τελευταίου στη χώρα. Πρόκειται για μια ακτινογραφία της ελληνικής οικονομίας που ξεκινά από το 1824 και φτάνει έως το 1940 με πολύτιμα στοιχεία όσον αφορά  το πώς λειτούργησε ο «σωτήριος» δανεισμός του τόπου από τα πρώτα «δάνεια της ανεξαρτησίας» μέχρι και τη μεταξική δικτατορία.

Ο Μπελογιάννης περιγράφει τους ληστρικούς όρους των δανείων με σκοπό την αποκόμιση κερδών από ντόπιους και ξένους τοκογλύφους και το πώς οι επακόλουθες πτωχεύσεις του 1827, του 1843, του 1893 και του 1932 έγιναν πεδίο θησαυρισμού της πλουτοκρατίας μέσα από επιβολή συνθηκών αποστέρησης του λαού.
«…ο λαός υπόφερνε – γράφει ο Μπελογιάννης. Είχε γονατίσει από τους φόρους, κι η τοκογλυφία ερχότανε ύστερα να του δώσει τη χαριστική βολή. Αφήνω κατά μέρος κάθε δική μου περιγραφή και παίρνω ένα κομμάτι από την Ιστορία του Καρολίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο: «Την εποχή εκείνη η χώρα εσπαράζετο υπό της φυγοδικίας και των συμμοριών τοκογλύφων, οίτινες εν συνεργασία προς τους ταμίας του κράτους και αυτούς ακόμα τους δικαστάς είχον δημιουργήσει αλληλεγγύην και κατέτρωγαν τας σάρκας του λαού» (…). Κι έτσι, τοκογλύφοι, κομματάρχες, δικαστές, ταμίες, Εθνοτράπεζα, κράτος και ληστές – τούτοι οι τελευταίοι πολύ λιγότερο από τους άλλους – εκτελούσαν το ίδιο «εθνοφελές» έργο: Την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Και στο αντιλαϊκό τούτο όργιο, έρχονται και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να πάρουν μία από τις καλύτερες θέσεις».
Στον επίλογο του βιβλίου ο Μπελογιάννης σημειώνει:
«… Γενικά, η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της επηρεάστηκε σημαντικά από τις θελήσεις κι τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους. Και τα συμφέροντα αυτά ήταν πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ελληνικές κυβερνητικές κλίκες, όταν έφταναν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε ή στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους ή στην υποταγή στις επιθυμίες και τους εκβιασμούς των ξένων, προτίμησαν πάντοτε, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, το δεύτερο δρόμο (…)».
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Κορωναίος, σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» την επόμενη μέρα της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, περιγράφει τις τελευταίες στιγμές:
«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ’ αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.
«Νίκο σήκω»
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
«Πάμε για καθαρό αέρα;»
«Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση» (…)»


Ήταν Κυριακή. Στις 30 Μάρτη 1952. Ήταν Κυριακή! Μέρα που κατά της διάρκεια της Κατοχής ακόμα και αυτοί οι Γερμανοί ναζί δεν έκαναν εκτελέσεις…

Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στο σκοτάδι, στις 4.12’ τα χαράματα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων, αυτών που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών, αυτών που έχτιζαν «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, προχωρούσε στο στυγερό έγκλημα.

Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Το παράγγελμα γι’ αυτή την πολιτική δολοφονία θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και για το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας στην Ελλάδα.

Την ίδια μέρα που το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο και οι πάτρωνές τους, οι Αμερικάνοι, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ – Στράτη, στο ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ», γράφει:
«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (…)».

Ο Μπελογιάννης από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του όχι μόνο δεν αφαίρεσε, αλλά είχε φροντίσει να προσθέσει και άλλους λόγους στους εκτελεστές του για να του πάρουν τη ζωή.

Εκείνοι ισχυρίζονταν ότι ήταν «προδότης» και ότι γι’ αυτό τον δίκαζαν. Εκείνος τους απαντούσε:
«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας…».
Εκείνοι ισχυρίζονταν ότι είναι κομμουνιστής και ως εκ τούτου «κατάσκοπος». Εκείνος τους απαντούσε:
«Οι μάρτυρες φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Έλληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα. Τι άτιμο ψέμα! Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ’ αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».
Όλο το σύστημα εξουσίας που προσήγαγε τον Μπελογιάννη στο εδώλιο πίστευε ότι με μηχανορραφίες θα μετέτρεπε τις δίκες σε πεδίο διαπόμπευσης των κομμουνιστών. Αλλά ο Μπελογιάννης με τα λόγια του κατά τη διάρκεια της απολογίας του είχε ανατρέψει τα πάντα. Είχε μετατρέψει τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους. Η σύγκριση μαζί του ήταν ανυπόφορη για τους διώκτες του. Τον Νοέμβρη του ’51, στην πρώτη του απολογία στο στρατοδικείο, ξεκαθάρισε:
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας και γελοιοποίησης των κατηγόρων του. Ο διάλογος, κατά τη διάρκεια της δίκης με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο, είναι ενδεικτικός:
«ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Έτσι δεν είναι;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Έτσι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. Αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω».


Το ιδιόχειρο κείμενο – απόσπασμα της απολογίας του Νίκου Μπελογιάννη προς τον δημοσιογράφο Σπ.Δενδρινό, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή», λίγο πριν την εκτέλεσή του, στις 9 Μαρτίου 1952.
«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».
Ήταν τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του ’52. Λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του.

Τα λόγια του Μπελογιάννη – παντοτινό σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή – αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Πολύ πιο ανθεκτικά από τους μικρόνοες που νόμιζαν ότι δολοφονώντας τον Μπελογιάννη θα τον φίμωναν. Τον εκτέλεσαν νομίζοντας ότι έτσι τα λόγια τουθα έπαυαν να δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Τι ηλίθιοι…



Μετά τη δολοφονία ο Πωλ Ελυάρ έγραψε:
«Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δε θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε…»
Ο Μπελογιάννης,απέναντι στα όπλα των δολοφόνων έστρεψε το δικό του «όπλο»: Ένα γαρύφαλλο. Και τρεις κουβέντες:
«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων – Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας». 

Glued: Ένα animation για τα παιδιά που είναι εθισμένα στα video-games



Μία ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους που αναφέρεται σ’ ένα από τα προβλήματα της εποχής μας.
Δείτε τις προσπάθειες μιας  μητέρας να ξεκολλήσει από την οθόνη τον εθισμένο στα video-games γιο της …

Ύμνος στην αγρότισσα που αντιστέκεται

By and fr_montagne
Τη στιγμή που δίνεται ολοένα μεγαλύτερη έμφαση στη βιολογική και στην αειφόρο γεωργία, οι προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιγραφή των προσταγών του αμερικανικού υγιεινισμού, οδηγούν στην εξαφάνιση της παραδοσιακής αγροτιάς, χωρίς όμως και να κατορθώνουν να εμποδίσουν τον πολλαπλασιασμό των υγειονομικών σκανδάλων. Σε μια μακρινή περιοχή της οροσειράς των Βοσγίων, η Ζοζέτ Αντουάν συνεχίζει να αντιστέκεται.
«Ξέρετε κάτι κυρία; Σας αφήνουμε να κάνετε ό,τι κάνετε επειδή είστε ηλικιωμένη. Ωστόσο, πρόκειται απλά για ανοχή των δραστηριοτήτων σας. Μετά από σας, τέρμα! ΤΕΡ-ΜΑ!»
Οι υγειονομικοί επιθεωρητές της Νομαρχιακής Διεύθυνσης Γεωργίας δεν είναι απάνθρωποι. Γνωρίζουν πολύ καλά τις πατρογονικές πρακτικές που εξακολουθούν να χρησιμοποιούν οι τελευταίοι χωρικοί των ορεινών περιοχών, οι οποίες απέχουν πολύ από τους κανονισμούς. Μετά τις σπουδές τους στα αγροτικά λύκεια (1), όπου ανακάλυψαν τα πλεονεκτήματα της εντατικής γεωργοκτηνοτροφίας και τις προοπτικές της «παραγωγικής αλυσίδας του χοιρινού» και της «παραγωγικής αλυσίδας των πουλερικών», ορισμένοι αναθεώρησαν μέχρι και τις αντιλήψεις τους. Παραδέχονται ότι η βιολογική γεωργία θα μπορούσε να διαδραματίσει κάποιο ρόλο στην «πράσινη οικονομία» και ενθαρρύνουν την ανάπτυξη νέων «παραγωγικών αλυσίδων» σε αυτόν τον τομέα… υπό τον όρο ότι θα σέβονται τους ισχύοντες περιορισμούς: διαχωρισμός κτιρίων αγροτικής χρήσης και κτιρίων κατοικίας, εκτροφή σε κλειστούς χώρους, πάνω σε τσιμεντένιες επιφάνειες, εμφύτευση μικροτσίπ που επιτρέπουν την καταγραφή όλων των σταδίων της ζωής κάθε ζώου, τάισμα με πιστοποιημένες ζωοτροφές, αποστείρωση των προϊόντων του αγροκτήματος, υποχρέωση των αγροτών να φορούν πλαστικά γάντια και σκούφο ώστε τα τρόφιμα να προστατεύονται από κάθε μόλυνση. Αν τον ρωτούσαν «Γιατί να μην φοράνε και στολή αστροναύτη;», ο υγειονομικός επιθεωρητής θα χαμογελούσε. Δεν είναι δα και φανατικός. Φροντίζει μονάχα για την τήρηση των κανόνων και των προδιαγραφών.
Θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι, όσον αφορά τις προδιαγραφές, η εξηντάχρονη Ζοζέτ Αντουάν βρίσκεται πολύ κάτω από τον μέσο όρο. Στο ορεινό αγρόκτημά της, καταμεσής του δάσους, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων από το χωριό μου, οι αγελάδες και τα μοσχάρια εξακολουθούν να στεγάζονται σε έναν στάβλο που αποτελεί μέρος του σπιτιού, τα κουνέλια τρώνε φρέσκο χορτάρι, οι κότες τσιμπολογάνε σπόρους και σκουλήκια, αλλά και μερικά αποφάγια (απαγορεύεται κατηγορηματικά!). Το γάλα που πουλάει η Ζοζέτ είναι ακόμα ζεστό, μόλις έχει βγει από το μαστάρι της αγελάδας και αφρίζει μέσα στους μεγάλους κάδους. Καθώς γεμίζει το μπρούντζινο δοχείο μου μέσα στην αποθήκη, βλέπω να περνάνε χελιδόνια, που κατευθύνονται προς τις μικροσκοπικές φωλιές τους, κρεμασμένες στα δοκάρια του στάβλου. Δεν τελειώσαμε όμως: στον αχυρώνα της δεν αποκλείεται να φωλιάζουν και μερικοί αρουραίοι, ενώ το τυρί της ωριμάζει αργά μέσα σε ξύλινα δοχεία στράγγισης, εκτεθειμένο στον αέρα. Όλα αυτά εξοργίζουν τον υγειονομικό επιθεωρητή. Δεν θέλει πια να βλέπει τυρί σε επαφή με ξύλινες επιφάνειες και κοιτάζει τη Ζοζέτ με ύφος γεμάτο αποδοκιμασία: «Σας αφήνω να συνεχίσετε, μην ξεχνάτε όμως ότι πρόκειται απλά για ανοχή των δραστηριοτήτων σας». Και συνεχίζει: «Μετά από σας, τέρμα!». Με άλλα λόγια, «αμέσως μετά τον θάνατό σας»: δεν είναι και πολύ ευγενικό. Στα μάτια του, τούτο το τυρί είναι μια πραγματική βακτηριολογική βόμβα, κατάλοιπο μιας ξεπερασμένης αγροτικής πρακτικής η οποία θα πρέπει να τερματιστεί την ημέρα που η Ζοζέτ Αντουάν θα πάψει να δουλεύει —και την αφήνουμε να συνεχίζει απλώς επειδή έτσι έχει συνηθίσει και επειδή αυτό το σκάνδαλο γίνεται με σχετικά διακριτικό τρόπο.
Όταν ερχόμουν εδώ, παιδί, για τις μεγάλες καλοκαιρινές διακοπές, ο κόσμος ακόμα αγόραζε από το αγρόκτημα μεγάλο μέρος των τροφίμων του: γάλα, αυγά, πουλερικά, κουνέλια, χοιρινό, τυρί, σαλατικά. Δεν θυμάμαι όμως ούτε μία περίπτωση τροφικής δηλητηρίασης. Το πολύ να βρίσκαμε μέσα σε μια ντουζίνα αυγών (τα τύλιγαν με χαρτί εφημερίδας για να τα προφυλάξουν από το φως) και ένα κλούβιο, με την απαίσια μυρωδιά του να σημαδεύει το παιδικό μυαλό μας… Αντιστρόφως, τα διατροφικά σκάνδαλα, που στις μέρες μας παίρνουν διαστάσεις πλανητικών αναταράξεων, προέρχονται όλα από μια βιομηχανοποιημένη γεωργία με αυστηρότατες προδιαγραφές, όπου όμως η παραμικρή δυσλειτουργία μετατρέπεται σε καταστροφή. Πρόκειται για πανδημίες και λοιπές «επιζωοτίες» που σχετίζονται με τον τρόπο διατροφής των ζώων και τις συνθήκες της εντατικής κτηνοτροφίας. Πρόκειται για δηλητηριάσεις που προκαλούνται από τις αστοχίες στην «αλυσίδα κατάψυξης», την κακή απόψυξη και την ελλιπή αποστείρωση, συνοδευόμενες από ένα σωρό βακτηρίδια και ασθένειες που καταλήγουν να γίνουν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, ακριβώς όπως συνέβη με τις φριχτές πυρές όπου κάηκαν χιλιάδες «τρελές» αγελάδες.
Αντίθετα, το ορεινό αγρόκτημα αποτελούσε το τέλειο μοντέλο εκείνου που στη σημερινή τεχνική διάλεκτο αποκαλούμε «αειφόρο ανάπτυξη». Η ύπαρξη του στάβλου και του αχυρώνα εντός των αγροικιών επέτρεπε τη διατήρηση μιας πηγής θερμότητας ελάχιστου κόστος σε περιοχές με σκληρές κλιματικές συνθήκες. Το γάλα μεταφερόταν μέσα σε δοχεία που πλένονταν και κρατούσαν για μια ζωή, χωρίς να αυξάνουν τον όγκο των πλαστικών απορριμμάτων στους κάδους ανακύκλωσης. Τα αποφάγια και οι φλούδες τάιζαν τα γουρούνια, τις κότες και τα κουνέλια, αντί να αποσυντίθενται μέσα στον κάδο απορριμμάτων. Τα περιττώματα κατέληγαν στον σωρό με την κοπριά που χρησίμευε ως λίπασμα για τα χωράφια. Αυτός ο τρόπος ζωής συντηρούσε τη μυστηριακή συνύπαρξη των ανθρώπων και των ζώων που, από την αρχαιότητα, τροφοδοτεί τους μύθους και τους θρύλους μας. Ακόμα και η αποτρόπαια σκηνή της σφαγής του γουρουνιού ή του κουνελιού μετέτρεπε τον θάνατο σε μια χειροπιαστή πραγματικότητα.

Η μαγεία του αχυρώνα
Λογικά, αυτή η μικρή γεωργική εκμετάλλευση θα έπρεπε να χρησιμεύει ως μοντέλο για όλους όσους έχουν αναλάβει να σχεδιάσουν την «πράσινη», «αειφόρο» και «βιολογική» γεωργία. Όμως, η οικολογία είναι μια βιομηχανία όπως και οι άλλες, ελεγχόμενη από τους ίδιους εμπειρογνώμονες και υποκείμενη στους ίδιους κανόνες. Όσο κι αν αρνείται τα χημικά λιπάσματα και τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, δεν παύει να διακατέχεται από την έμμονη ιδέα της υγιεινής που, ερχόμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βόρεια Ευρώπη, κατέκλυσε την ύπαιθρο και επέβαλε παντού αποστειρωμένες μάσκες, τεχνικές παστερίωσης και απολύμανσης, καταλήγοντας να θεωρεί κάθε φυσικό προϊόν ως εγγενώς επικίνδυνο.
Στις πόλεις της Βόρειας Αμερικής, απλά και μόνο η ιδέα ενός υπαίθριου πάγκου της λαϊκής φαντάζει αδιανόητη… εκτός κι αν κάθε φρούτο ή κάθε λαχανικό είναι ερμητικά τυλιγμένο μέσα σε ένα φύλλο πλαστικού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι γαλλικές λαϊκές αγορές διατηρούν στα μάτια των τουριστών κάτι πρωτόγονο, που τους κάνει να χαμογελάνε και να βρίσκουν διασκεδαστικό το γεγονός ότι το νωπό ψάρι πουλιέται χύμα, ενώ εμείς οι Γάλλοι ονειροπολούμε στα παζάρια της Βόρειας Αφρικής μπροστά στα κοφίνια με τα μπαχαρικά και στις πυραμίδες των αυγών, που μας θυμίζουν έναν κόσμο ακόμα πιο μακρινό, χαμένο στο παρελθόν. Όλα αυτά όμως δεν θα διαρκέσουν πολύ. Οι προδιαγραφές εξαπλώνονται για να καταστρέψουν, οπουδήποτε αυτή εξακολουθεί να υφίσταται στην Ευρώπη, τη συνύπαρξη των ανθρώπων με τα ζώα, αλλά και τη συγκατοίκηση των ζωικών ειδών που κάποτε έδινε ποιητική διάσταση στην αυλή του αγροκτήματος. Απαιτούν να εξαλειφθεί το άγγιγμα των αγροτικών προϊόντων χωρίς προστατευτικά γάντια, η εργασία στα χωράφια χωρίς φθορίζουσα φόρμα εργασίας, η κυκλοφορία των τρακτέρ χωρίς προειδοποιητική σειρήνα για την όπισθεν, όπως και η χρήση μη εγκεκριμένων ζωοτροφών και σπόρων. Με το ένα χέρι απαγορεύουν και με το άλλο επιβάλλουν νέους τρόπους παραγωγής, που κάνουν την ύπαιθρο να μοιάζει με βιομηχανικό προάστιο και τα αγροκτήματα με πλακοστρωμένα εργαστήρια που βρωμάνε χλωρίνη.
Ένας απότομος ανηφορικός δρόμος ξεκινάει από τις όχθες της λίμνης Λονζεμέρ (της ωραιότερης λίμνης των Βοσγίων, περιτριγυρισμένης από τις δασωμένες πλαγιές των βουνών) και, μετά από πολλές στροφές, καταλήγει σε ένα μεγάλο ξέφωτο, σε υψόμετρο χιλίων μέτρων. Εδώ, στην φάρμα Σομ, έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα νησάκι καταμεσής ενός ωκεανού δάσους. Όπου και να κοιτάξεις, βλέπεις στρογγυλά βουνά μέχρι τα βάθη του ορίζοντα, σκεπασμένα από ελατοδάση, εκτός από τα ανατολικά, όπου ορθώνεται το Όρος Ονέκ, καλυμμένο από λιβάδια και βοσκότοπους. Τον χειμώνα μοιάζει με γιγάντιο παγάκι —και πάντα στέκομαι να το θαυμάσω όταν έρχομαι στο αγρόκτημα της Ζοζέτ, το τελευταίο της περιοχής.
Μονάχα στον κινηματογράφο συναντάμε πλέον τη μαγεία αυτών των τοπίων, όπου τα σπίτια είναι φτιαγμένα από τις ίδιες πέτρες κι από το ίδιο ξύλο με το βουνό. Οι σχεδιαστές των ειδικών εφέ που κάνουν τα παιδιά να ονειροπολούν —με τα ηρωικά έπη του Χόμπιτ ή του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών— επιδεικνύουν ταλέντο στην ανάπλαση αυτών των πλίθινων μικρών σπιτιών με τις αχυρένιες σκεπές, τις αυλές με το πατημένο χώμα, γεμάτες κότες, χήνες και πάπιες, τα κοφίνια με τα λάχανα και τα κελάρια, γεμάτα μπούτια ζαμπόν και μπουκάλια με εκλεκτό κρασί. Διότι όλος αυτός ο κόσμος που έχει φτιαχτεί για να γοητεύσει την νεολαία του 21ου αιώνα δεν αποτελεί αποκύημα της χολιγουντιανής φαντασίας. Πρόκειται για την απλή —αν και ελαφρά στυλιζαρισμένη— αναπαραγωγή ενός τρόπου ζωής που εξαφανίστηκε πολύ πρόσφατα. Επιζεί μονάχα σε ορισμένους θύλακες οπισθοδρόμησης, όπως σε αυτό το αγρόκτημα όπου τα τυριά εξακολουθούν να ωριμάζουν μέσα στα καλούπια τους, όπου μια μικρή εκτροπή του ρυακιού τροφοδοτεί με νερό την ποτίστρα του στάβλου και όπου οι κότες σκαρφαλώνουν πάνω σε έναν ψηλό σωρό κοπριάς, ο οποίος καθόλου δεν χολοσκάει επειδή δεν ανταποκρίνεται στα κριτήρια παραγωγής και αποθήκευσης του κομπόστ.
Ωστόσο, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί στα μάτια μου με τη μαγεία του αχυρώνα στη σοφίτα του αγροκτήματος, αυτό το ονειρεμένο μέρος όπου σκαρφαλώνω καμιά φορά και μου θυμίζει την παιδική ηλικία μου, τότε που ανέβαινα σε όλους τους αχυρώνες των αγροτόσπιτων του χωριού. Οι οικογένειες μαζεύονταν στα λιβάδια τον Ιούλιο και θέριζαν τεράστιες ποσότητες πράσινου ακόμα σανού, χόρτων κι αγριολούλουδων: τις μετέφεραν μέσα σε τσουβάλια και τις άδειαζαν κάτω από τα δοκάρια της σκεπής. Συμπιεσμένος από τα δικράνια των αγροτών, ο σανός περνούσε τον χειμώνα δίχως να ξεραθεί μέσα σε αυτόν τον σκοτεινό χώρο, σχηματίζοντας μυρωδάτα βουναλάκια, κάστρα και πύργους, έτοιμα να υποδεχθούν τα παιχνίδια μας.
Πιστεύω ότι αυτός ο τρόπος ζωής άξιζε το αμέριστο ενδιαφέρον μας, ότι αποτελούσε ένα πολύτιμο αγαθό: το κράτος και η τοπική αυτοδιοίκηση μπορούσαν να είχαν υποστηρίξει αυτό το πολύ παλιό μοντέλο παραγωγής και ανακύκλωσης αντί να ενθαρρύνουν την εξαφάνισή του. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Στην κατεχόμενη Γαλλία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα ξαδέλφια από την ύπαιθρο είχαν αναλάβει τη διατροφή των κατοίκων των πόλεων. Σήμερα, η ύπαιθρος θα ήταν ανίκανη να εξασφαλίσει ακόμα και τη δική της διατροφή. Μετά την αδιαφορία των δημόσιων αρχών για τη μικρή γεωργία, μετά το σταμάτημα της συλλογής του γάλακτος (τα μεγάλα δοχεία που συναντούσες, την εποχή που ήμουν παιδί, στην άκρη του δρόμου), οι υγιεινιστές ανέλαβαν να δώσουν τη χαριστική βολή στα τελευταία ορεινά αγροκτήματα, τα οποία σύντομα θα περιοριστούν σε μερικές εικόνες στα μουσεία λαϊκής τέχνης.
Σε δέκα χρόνια το πολύ, η Ζοζέτ Αντουάν θα έχει βγει στη σύνταξη και ο γιος της, που σκέφτεται να αναλάβει τη φάρμα, θα ακολουθήσει τις διοικητικές συστάσεις, καταστρέφοντας το εσωτερικό του αγροκτήματος, τον στάβλο του, τον κουνελώνα του, το κελάρι του με τα τυριά. Θα κατασκευάσει νέα κτίσματα για τα ζώα, σε απόσταση από την κατοικία, με πλακοστρωμένο δάπεδο, σύμφωνα με τις νέες προδιαγραφές. Έτσι θα γραφτεί το τέλος της ιστορίας για την ορεινή γεωργία, που ξεκίνησε τον Μεσαίωνα, όταν οι μοναχοί άρχισαν να αποψιλώνουν αυτά τα πυκνά δάση. Και όπως συμβαίνει με όλους τους μεγάλους αφανισμούς, έτσι και αυτός θα λάβει χώρα εν μέσω γενικής αδιαφορίας. Και θα είναι πλέον πολύ αργά όταν ανακαλύψουμε ότι επρόκειτο για λάθος.
Το σπίτι μου ατενίζει από ψηλά ολόκληρο το χωριό και την εκκλησία του, με το καμπαναριό και τα κόκκινα κεραμίδια του. Πρόκειται αναμφίβολα για ευρωπαϊκό τοπίο: τα αγροκτήματα, το πρεσβυτέριο, το δημαρχείο, τα «καλβέρ» (2), το μνημείο των πεσόντων, τα επώνυμα με γερμανική ρίζα αναμειγμένα με τη γαλλική προφορά (3). Ταξιδεύοντας στα Καρπάθια, στην άλλη άκρη της Ευρώπης, βρέθηκα σε τόπους που έμοιαζαν πολύ με τον δικό μου, όπου η ύπαιθρος, με το δίκτυο των μονοπατιών και των τοπωνυμίων της, μοιάζει σμιλεμένη από την Ιστορία —καμία σχέση με την απεραντοσύνη των δασών της Βόρειας Αμερικής.

Χαζεύοντας τις πέστροφες
Παραδόξως όμως, κατά τη διάρκεια αυτών των δεκαετιών όπου υποτίθεται ότι «οικοδομούνταν η Ευρώπη», η εξέλιξη ενός τέτοιου τοπίου δεν ήταν διόλου ευρωπαϊκή. Το κλασικό αγρόκτημα, προσαρμοσμένο στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε τόπου, έκλεισε τις πόρτες του προς όφελος μιας εντατικοποιημένης γεωργικής παραγωγής, επικεντρωμένης στις πεδιάδες και συνδεδεμένης με τις διεθνείς αγορές. Τα λιβάδια και τα μονοπάτια εγκαταλείφθηκαν και αφέθηκαν να καλυφθούν από τη βλάστηση, εκτός από μερικά που έγιναν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι για να συνδέουν το ένα πάρκινγκ με το άλλο. Η σχολαστική συντήρηση του δάσους, διασφαλισμένη από γενιές ξυλοκόπων, σταμάτησε όταν εισέβαλαν τεράστια μηχανήματα που καταστρέφουν τους χωματόδρομους και κόβουν μόνο τα πιο κερδοφόρα δέντρα, αφήνοντας πίσω τους χερσότοπους. Έχουν επιβληθεί περίεργες νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως η κατασκευή προστατευτικού φράχτη κατά μήκος του ποταμού που διασχίζει το χωριό, μην τυχόν πέσει κάποιος μέσα και μηνύσει την κοινότητα. Ήταν ωραία ωστόσο η βόλτα στις όχθες του, χαζεύοντας τις πέστροφες να κολυμπούν. Όμως, εδώ όπως και αλλού, η «αρχή της πρόληψης» αναλαμβάνει πλέον την ευθύνη της αντιμετώπισης των κινδύνων της καθημερινότητας. Ένα μείγμα απορρύθμισης της οικονομίας και ρύθμισης της καθημερινής ζωής ολοκληρώνει τη μετατροπή της Ευρώπης σε επαρχία του Νέου Κόσμου.
Ωστόσο, το χωριό όπου περνάω ένα μέρος της χρονιάς μου, καθώς βρίσκεται στα όρια ενός περιφερειακού εθνικού δρυμού, είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα της περιοχής. Προσελκύει τους τουρίστες με τη γραφικότητα, τους καταρράκτες και τα μικρά ξενοδοχεία του. Το δόγμα του δημάρχου, με 35 έτη θητείας στο αξίωμα, είναι να ενεργεί αργά και προσεκτικά —μια διόλου άσχημη τακτική. Στη γειτονική κοινότητα λόγου χάρη, ο εκσυγχρονιστικός ζήλος πολλαπλασίασε τις ετερόκλητες κατασκευές. Για να μην πούμε για εκείνο τον όμορφο ελικοειδή δρόμο, που σταδιακά ευθυγραμμίστηκε, ώσπου τελικά μετατράπηκε σε οδό ταχείας κυκλοφορίας, με φανοστάτες που ρίχνουν ένα φριχτό έντονο φως σε αυτόν τον ολόισιο πλέον δρόμο… Ελάχιστα ευαίσθητοι καθώς είναι στη μαγεία του φεγγαρόφωτος, οι δημοτικοί άρχοντες ελπίζουν ότι θα γοητεύσουν τους ψηφοφόρους προσφέροντάς τους παροχές αντάξιες αστικών προαστίων.
Όταν ήμουν παιδάκι, στη δεκαετία του 1960, τα συνομήλικά μου χωριατόπουλα είχαν ακόμη σκληρό και άγριο ύφος. Ζούσαν σε αγροκτήματα στη μέση του πουθενά και φοιτούσαν στο μονοτάξιο σχολείο του χωριού, όπου τον χειμώνα πήγαιναν περπατώντας μέσα στο χιόνι. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και βρήκαν δουλειά στην πόλη. Άλλα έγιναν εργάτες και άλλα μηχανικοί. Οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις έσβησαν με τον θάνατο των γέρων γονέων τους. Αργότερα, πολλοί ανάμεσά τους έχτισαν σύγχρονα σπίτια σε αυτό το βουνό, που απ’ ό,τι φαίνεται αγαπούν ειλικρινά. Καθώς πλησιάζει η σύνταξη, μερικοί σκέφτονται να αγοράσουν και μια αγελάδα. Θυμούνται με νοσταλγία τον χιονισμένο δρόμο που οδηγούσε στο σχολείο της κοινότητας: κανείς όμως δεν θα ήθελε να ακολουθήσει τον τρόπο ζωής των προγόνων του.
Παλιά, ήταν δύσκολο να ξεφύγεις από αυτό το άγριο, αρχέγονο βουνό. Η κοινωνική ευταξία και η κυριαρχία της θρησκείας δεν άφηναν σχεδόν καθόλου χώρο για πνευματική ελευθερία. Η φτώχεια ήταν τεράστια, όπως εξάλλου και η πλήξη που νιώθαμε σαν παιδιά, ακούγοντας τον θόρυβο που έκανε το πηγαινέλα του εκκρεμούς, ενόσω οι μεγάλοι συζητούσαν για κοινοτοπίες. Ήταν όμως χειρότερη αυτή η φτώχεια, μέσα στα λιβάδια και στο δάσος, από τη φτώχεια στις υποβαθμισμένες περιφέρειες των πόλεων, από τα ριάλιτι σόου, από τη βιομηχανοποιημένη τροφή; Ήταν άραγε εκείνος ο ερμητικά κλεισμένος κόσμος πιο θλιβερός από τον κόσμο που σήμερα παρακολουθούμε μέσα από τα τζάμια του αυτοκινήτου, πηγαίνοντας από το ένα εμπορικό κέντρο στο άλλο;

  1. (Σ.τ.Μ.) Στην Γαλλία υπάρχει μεγάλος αριθμός Αγροτικών Επαγγελματικών Τεχνολογικών Λυκείων (LEGTA), μερικά από τα οποία έχουν εξειδικευθεί σε συγκεκριμένους τομείς της γεωργίας όπως η φυτοκομία.
  2. (Σ.τ.Μ.) Στη Γαλλία, θρησκευτικό μνημείο, συνήθως σχήματος σταυρού, το οποίο αναγείρεται σε σταυροδρόμια, με αναπαραστάσεις από την Σταύρωση.
  3. (Σ.τ.Μ.) Αυτή η οροσειρά βρίσκεται στα σύνορα με τη Γερμανία και, καθόλη την σύγχρονη ιστορία, η περιοχή άλλαξε χέρια αρκετές φορές.
 
duteurtre_benoitΣυγγραφέας. Το παρόν κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του «Livre pour adultes», Gallimard, Παρίσι, 2016.

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More