Γιατί ο καπιταλισμός αποτελεί τη νούμερο ένα αιτία της φτώχειας

Επιμέλεια άρθρου – Ελένη Τομπέα

Καθώς οι περιορισμοί του καπιταλισμού γίνονται ολοένα και πιο εμφανείς οι οικονομολόγοι προσπαθούν να μετριάσουν τις εγγενείς αντιφάσεις του ζητώντας την επιστροφή στον ηθικό καπιταλισμό ή στον συνειδητό καπιταλισμό.

Παρακάμπτοντας την επίσημη ποιοτική ανάλυση, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι το πρόβλημα είναι αρκετά εμφανές – η απληστία. Μέσα σε ένα σύστημα στο οποίο οι αγορές και η κερδοσκοπία λειτουργούν με εποπτεία χάρη στους λομπίστες, το εισόδημα κατανέμεται προς τα πάνω οδηγώντας στην αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας. Το κέρδος ιδιωτικοποιείται ενώ οι απώλειες κρατικοποιούνται, επιτρέποντας μόνο σε λίγους την αποκόμιση οφέλους από την έκρηξη του πλούτου, ενώ τα εισοδήματα της πλειονότητας της εργατικής τάξης παραμένουν στάσιμα ή «καταρρέουν». Αυτή η συνεχής υποβάθμιση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα σύγχρονο φεουδαρχικό σύστημα.

Παρόλο που υπάρχουν τα δεδομένα για την επαλήθευση της συνεχιζόμενης υποβάθμισης του πλούτου της εργατικής τάξης που συνεχίζει να συμβαίνει κατά το πέρας πολλών γενεών μέσα στον καπιταλισμό, δεν χρειάζεται να εξετάσουμε παραπάνω από τρία κύρια στοιχεία του καπιταλισμού για να ανακαλύψουμε πως οι ενσωματωμένοι περιορισμοί και αντιφάσεις του εν λόγω συστήματος ψεύδωνται. Τα τρία κεντρικά στοιχεία του καπιταλισμού είναι η συσσώρευση κεφαλαίου, ο ανταγωνισμός και το σύστημα των τιμών. Υπάρχει και ένα τέταρτο στοιχείο που απαιτείται, ως παράγωγο των τριών πρώτων, για την διατήρηση του καπιταλισμου και αυτό είναι η ανάπτυξη. Ο καπιταλισμός απαιτεί έναν χαμένο για κάθε νικητή.

 Αυτό αποτελεί την πραγματική διάχυση προς τα κάτω καθώς πάνω από το ήμισυ του κόσμου συνεχίζει να βυθίζεται στην τεχνητή φτώχεια. Αν και ο καπιταλισμός δεν αποτελεί το οικονομικό σύστημα ολόκληρου του πλανήτη, αλληλεπιδρά με άλλα οικονομικά συστήματα, συμμετέχοντας στη δημιουργία μισθών φτώχειας και σε άθλιες συνθήκες εργασίας.
 Μπορούμε επίσης να πούμε ότι ο ανταγωνισμός είναι ένας κοντόφθαλμος μηχανισμός, της «επιβίωσης του ισχυρότερου». Τα κεφάλαια που συσσωρεύονται χωρίς να τίθονται εκ νέου στην αγορά αποτελούν μια μεγάλη απειλή για τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του καπιταλισμού. Η οικονομική αγορά τίθεται εκτός ανταγωνισμού όταν μόλις 85 άνθρωποι ελέγχουν το μισό πλούτο του κόσμου.*

 *Έκθεση της Oxfam International με τίτλο «Εργαζόμενοι για τους λίγους», περιέχει μερικά συνταρακτικά στατιστικά στοιχεία για την «αυξανόμενη παλίρροια της ανισότητας» :

1. Σχεδόν το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου ανήκει πλέον μόνο στο 1% του πληθυσμού. 
2. Ο πλούτος των πλουσιότερων ανθρώπων που ανήκουν σε αυτό το 1% ανέρχεται στα 110 τρισεκατομμύρια δολάρια, που είναι 65 φορές παραπάνω από τον συνολικό πλούτο του κατώτερου ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού.
3. 7 στα 10 άτομα ζουν σε χώρες όπου τα τελευταία 30 χρόνια αυξήθηκε η οικονομική ανισότητα. Το πλουσιότερο 1 % του πληθυσμού αύξησε το μερίδιο του εισοδήματος του σε 24 από τις 26 χώρες, για τις οποίες υπάρχουν δεδομένα από το 1980 έως το 2012. 
4.   Στις ΗΠΑ, το πλουσιότερο 1% καρπώθηκε το 95% της ανάπτυξης μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2009, ενώ το υπόλοιπο ποσοστό του πληθυσμού έγινε φτωχότερο

 Όταν το κεφάλαιο αποτελεί το τέλος του οικονομικού παιχνιδιού και όχι ένα μέσο, όταν τα εμπορικά συστήματα τιμών χειραγωγούνται, προσθέτωντας τη δημιουργία των επονομαζόμενων καρτέλ, θα πρέπει να απορεί κανείς για τα σημερινά κοινωνικά δεινά του κόσμου, που προφανώς έχουν δημιουργηθεί τεχνητά από τον άνθρωπο.
Και τι συμβαίνει όταν σκάνε οι λεγόμενες φούσκες που ακολουθούν συγκεκριμένες πολιτικές και δεν υπάρχει ανάπτυξη; Η «αχίλλειος πτέρνα του καπιταλισμού είναι η ανάπτυξη. Το πρόβλημα με την εξάρτηση από την ανάπτυξη είναι ότι «καταναλώνει» τα πάντα στο περασμά της χωρίς έλεγχο. Η συνταγή του καπιταλισμού κατασκευάζει χρήματα μέσω των μονοπωλίων και τα μονοπώλια «μεταφράζονται» σε ακόμη μεγαλύτερη ανισορροπία.

Ένα τελευταίο θέμα που αξίζει να αναφερθεί είναι το γεγονός πως οι καπιταλιστές εισέρχονται σε μικρότερες αγορές σε όλο τον κόσμο, υποσκελίζοντας τις αυτοσυντηρούμενες τοπικές επιχειρηματικές κοινότητες, για να κυριαρχήσουν ή/και να επιχειρήσουν να ελέγξουν τους φυσικούς πόρους στο όνομα της προόδου και της απασχόλησης. Αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν, όμως, είναι να διαταράσσουν μια αληθινά βιώσιμη, συνεταιριστική κοινότητα ή να αφαιρούν ένα μέρος των πόρων της.


Πηγές:
 collective­evolution.com,
forbes.com
socialpolicy.gr

Διαβάστε περισσότερα

Οι Ζαπατίστας στις εκλογές για να περάσει η εξουσία στους «από κάτω»

«Να σειστεί το κέντρο της Γης»
Της Χριστίνας Πάντζου
Η διακήρυξη του πέμπτου Εθνικού Συνεδρίου Ιθαγενών (CNI) και του Ζαπατιστικού Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού (EZLN) της 14ης Οκτωβρίου αποτελεί σημείο καμπής στην πολιτική τακτική της ομάδας που άλλαξε τη δυναμική των αγώνων των ιθαγενών πληθυσμών του Μεξικού: για πρώτη φορά στην Ιστορία τους οι Ζαπατίστας θα μετάσχουν σε εκλογική αναμέτρηση.
Με τίτλο «Να σειστεί το κέντρο της Γης», το κείμενο αποτελεί έκκληση προς την κοινωνία ώστε να οργανωθεί για να υποστηρίξει μια νέα πολιτική πρωτοβουλία υπέρ της ανεξάρτητης υποψηφιότητας μιας ιθαγενούς γυναίκας για τις προεδρικές εκλογές του 2018.
Για τον σκοπό αυτό, το CNI και οι Ζαπατίστας προκήρυξαν μόνιμη συνέλευση με στόχο όσα συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν στο συνέδριο να γίνουν αντικείμενο διαβούλευσης σε «κάθε γεωγραφία, έδαφος και συντεταγμένη μας ώστε να επιλεγεί ένα ιθαγενές κυβερνητικό συμβούλιο, του οποίου ο λόγος θα εκφέρεται από μια ιθαγενή γυναίκα».
Αυτή θα είναι και η υποψήφια των ιθαγενών κινημάτων για την προεδρία της χώρας.
Η διακήρυξη απαριθμεί τις επιθέσεις που έχουν βιώσει οι ιθαγενείς λαοί, φυλές και εθνότητες του Μεξικού σημειώνοντας πως αυτές όχι μόνο δεν θα σταματήσουν αλλά θα ενταθούν «έως ότου σαρώσουν και το τελευταίο ίχνος από την ύπαρξή μας ως λαών είτε στις πόλεις είτε στην ύπαιθρο».
Γι’ αυτό και οι Ζαπατίστας εγκαινιάζουν έναν νέο κύκλο «διαβούλευσης με καθέναν από τους λαούς μας για να ανατρέψουμε από τα κάτω την εξουσία που από τα πάνω μας επιβάλλουν και που το μόνο που μας προσφέρει είναι ένα σκηνικό θανάτου, βίας, λεηλασίας και καταστροφής».
Οι Ζαπατίστας βεβαιώνουν πως τίποτε στην πράξη δεν έχει αλλάξει στη στρατηγική τους και πως ο αγώνας τους δεν είναι για την εξουσία ούτε καν για την αναζήτησή της.
Αλλά, είναι η πρώτη φορά στα περισσότερα από 22 χρόνια της Ιστορίας τους που προτείνουν τη συμμετοχή σε μια εθνική εκλογική αναμέτρηση για δημόσιο αξίωμα.
«Δεν μας ενδιαφέρουν τα δημόσια αξιώματα, ούτε να έχουμε την εξουσία», επαναλάμβανε ο υποδιοικητής Μάρκος σε διάφορες συνεντεύξεις του, ήδη από την πρώτη δημόσια εμφάνισή του την 1η Γενάρη του 1994.
Χωρίς να μποϊκοτάρουν ανοιχτά τις εκλογές που έχουν διεξαχθεί έκτοτε, πάντα τόνιζαν πως ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι το διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο σύστημα των κομμάτων.
Σε πολλές δε ανακοινώσεις τους ασκούσαν δριμεία κριτική σε όλους τους υποψηφίους που κατέβαιναν στις εκλογές τα τελευταία χρόνια.
Η πρότασή τους είναι διαφορετική από ανάλογες εμπειρίες στη Λατινική Αμερική, όπου οι ιθαγενείς λαοί συχνά διαψεύστηκαν όταν μετείχαν εκλογών σε συμμαχία με πολιτικά κόμματα, τα οποία εν τέλει απλώς επιχείρησαν να τα ενσωματώσουν επιβάλλοντας τη δική τους ατζέντα, αναλύει ο Νιλ Χάρβεϊ, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Νέου Μεξικού.
Στο Εκουαδόρ, π.χ., το Συντονιστικό των Ιθαγενών Εθνοτήτων (Conaie) στήριξε την ίδρυση του κόμματος ιθαγενών MUPP, το οποίο το 2002 συμμάχησε με το Πατριωτικό Κόμμα και πέτυχε την εκλογή του προέδρου Λούσιο Γκουτιέρες.
Αμέσως μετά την εκλογή του, ο Γκουτιέρες υιοθέτησε πολιτικές λιτότητας κι άλλα αντιλαϊκά μέτρα πλήττοντας σοβαρά την αξιοπιστία των πολιτικών εκπροσώπων των ιθαγενών.
Στη δε Βολιβία, η ίδρυση του Κινήματος για τον Σοσιαλισμό (MAS) ως πολιτικού κόμματος με τη συμμετοχή ιθαγενών οργανώσεων, οδήγησε σε σοβαρές αντιπαραθέσεις, ακόμη και συγκρούσεις, λόγω της αντίθεσης των ιθαγενών κοινοτήτων στο εξορυκτικό αναπτυξιακό μοντέλο που προωθεί η κυβέρνηση.
Στην περίπτωση του Μεξικού, η πρόταση των Ζαπατίστας και του CNI δεν είναι μετασχηματιστούν σε ένα κόμμα ή να συμμαχήσουν με πολιτικά κόμματα, αλλά να προωθήσουν τις προτάσεις τους μέσα από μια υποψηφιότητα που θα εκφράζει την προβληματική των αυτόχθονων λαών, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο να ενσωματωθεί στις πολιτικές σκοπιμότητες άλλων πολιτικών φορέων.
Οπως σημειώνει ο Χάρβεϊ: «Είναι ένας διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης του πολιτικού διλήμματος του πώς μπορεί ένα λαϊκό κίνημα να κερδίσει εθνική παρουσία χωρίς να χάσει τη σχέση του με τις κοινωνικές του βάσεις».
Δεν είναι ξεκάθαρο πώς ακριβώς θα συμμετάσχουν στις εκλογές ούτε αν θα λάβουν πόρους από τις εκλογικές αρχές που τόσο έχουν κριτικάρει.
Είναι ωστόσο σίγουρο πως αυτή η υποψηφιότητα θα μπορούσε να ανοίξει σε εθνικό επίπεδο την συζήτηση για τα πώς και ποιος καθορίζει την πορεία της χώρας, σε ποια κατεύθυνση και ποιος είναι ο ρόλος των ιθαγενών λαών στη διαδικασία καθορισμού του μέλλοντος του Μεξικού.
Και, κυρίως, πως τα προβλήματα λεηλασίας, διωγμού, ατιμωρησίας, βίας και καταστολής που καταγγέλλουν το CNI και ο EZLN δεν θα αποσιωπηθούν για μια ακόμη φορά στον προεκλογικό διάλογο.
Η διακήρυξη στο enlacezapatista.org
efsyn.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πληρωμένος έρωτας και τέχνη

Από την Άννα-Μαρία Αρβανιτίδου
Ένα θέμα που αποτέλεσε κληρονομιά, από το Ρομαντισμό ως τις μέρες μας, στην τέχνη ήταν αυτό της ‘’αιχμάλωτης γυναίκας’’ ή της πόρνης. Η γυναίκα στο απόλυτο έλεος του αρσενικού, που δεν αποφασίζει για την τύχη της. Τι είναι τόσο ελκυστικό σε αυτό το θέμα; Γιατί παραμένει τόσο διαχρονικό παρότι οι εποχές κοινωνικά εξελίχθηκαν; Πώς επιδρά στην ψυχολογία του άνδρα (κυρίως) θεατή; Τι σημαίνει το χρώμα δέρματος και η στάση του σώματος των ιεροδούλων στα έργα;
Ανέκαθεν τα έργα που απεικόνιζαν ιερόδουλες εν ώρα δουλειάς ή εν ώρα ανάπαυσης, είχαν τεράστια απήχηση στο κοινό και κυρίως το ανδρικό που ικανοποιούσε τις ηδονοβλεπτικές του τάσεις. Σε συντηρητικές εποχές και εκφραζόμενες από μία φαλλοκρατική και υποτιθέμενα συντηρητική αστική τάξη τα έργα τέχνης με σεξουαλικό περιεχόμενο είχαν πάντα έναν διπολικό εκφραστικό ρόλο. Από τη μία η αστική τάξη στην προσπάθειά της να φανεί προοδευτική μέσω των δυτικών προτύπων έδειχνε να αρέσκεται σε τέτοιου είδους έργα, όχι μόνο στη θέαση τους σε μια γκαλερί αλλά έμπαιναν και στη διαδικασία να τα ακριβοπληρώσουν.  Από την άλλη, όμως έκρινε πολύ αυστηρά την ιδιοσυγκρασία, τη σεξουαλικότητα, και την πολιτικοκοινωνική θέση του καλλιτέχνη.
Πολλοί καλλιτέχνες περνούσαν ατέλειωτες ώρες σε καμπαρέ και οίκους ανοχής αποτυπώνοντας στιγμές γυναικών όχι μόνο κατά τη διάρκεια της δουλειάς αλλά και σε προσωπικές στιγμές μεταξύ τους, σε στιγμές ξεκούρασης και σε περιπτύξεις και ‘’δοκιμές’’. Έργα όπως ‘’Ο πελάτης’’ του Ντεγκά το 1879, ‘’Το ντιβάνι’’ του Τουλούζ-Λωτρέ το 1893, ο ‘’Ύπνος’’ του Κουρμπέ το 1866 απεικονίζουν τέτοιου είδους στιγμές. Συνήθως ταυτίζονταν με το ρόλο του άντρα θεατή και απεικόνιζαν λεσβιακές στιγμές. Σύμφωνα με την φροϋδική ψυχανάλυση η θέαση μιας ερωτικής σκηνής δύο λεσβιών εξιτάρει τον ανδρικό ερωτισμό αφενός γιατί ικανοποιεί την περιέργειά του στο τι μπορεί να κάνουν δύο γυναίκες μεταξύ τους κι αφετέρου διότι νιώθουν ασφάλεια σχετικά με το φόβο του ευνουχισμού, που μπορεί να τους προκαλέσει η γυναίκα-εξουσιάστρια.

Η πόρνη στα ζωγραφικά έργα δυναστευόταν όχι από αλυσίδες αλλά από την άσκηση σωματικής βίας κι από την ανάγκη της να ζήσει. Η εξάρτησή της από τον άνδρα-πελάτη ήταν μια οικονομική σχέση που την έκανε να παραμένει δούλα των σεξουαλικών προσδοκιών του άνδρα περιθωριοποιώντας το συναίσθημα και την εσωτερική ανθρώπινη ανάγκη του πραγματικού έρωτα. Σύμφωνα με κοινωνιολογικές κι ανθρωπιστικές μελέτες που έγιναν στα μέσα του 20ού αιώνα η καταγωγή της ιερόδουλης και η χώρα παραμονής της μπορεί να δηλώσει και την πορεία της δουλειας και της ζωής της. Σε χώρες της Δύσης για παράδειγμα η ιερόδουλη έχει το δικαίωμα να προπληρωθεί πριν την πράξη γνωρίζοντας φυσικά τα δικαιώματα της και λειτουργώντας ως κυρία του εαυτού της, ενώ σε χώρες της Αφρικής ή της Ανατολής η πράξη προηγείται της πληρωμής ή η πληρωμή μπορεί να μη γίνει και καθόλου εάν ο πελάτης το ‘’αποφασίσει’’.
Υπάρχουν ιερόδουλες που μπορούν να επιλέξουν έναν πελάτη ή να διοχετεύσουν τη σεξουαλικότητα τους σε ένα σταθερό πελάτη-εραστή ενώ ταυτόχρονα να προσφέρουν σύντομες σεξουαλικές υπηρεσίες και σε περιστασιακούς πελάτες. Αυτό, βέβαια που δεν μπορεί να τις στερήσει κανείς είναι η σεξουαλικότητα της. Η σεξουαλική επιθυμία, η ανάγκη του να είναι θελκτικές, η επιθυμία για πραγματικό έρωτα είναι μερικά από τα διαιρετά μέρη της έννοιας ‘’σεξουαλικότητα’’ χωρίς βέβαια να εννοούμε το φύλο, το οποίο υποστηρίζεται από αρκετούς πως είναι απλά μια κοινωνική κατασκευή. Ιερόδουλες χυδαίες και ταυτόχρονα διαθέσιμες απεικονίζονται στα έργα του Έγκον Σίλε (‘’Ξαπλωμένη Γυναίκα’’ 1917) αλλά και σε έργα του Ρουώ όπως στις ‘’Δύο πόρνες’’ το 1906.

Στα έργα τέχνης η ιερόδουλη απεικονίζεται είτε με κατάλευκο δέρμα είτε με πιο σκουρόχρωμη. Ο χρωματικός συμβολισμός δεν είναι τυχαίος. Έργα όπως ‘’Το πρόγευμα στη χλόη’’, η ‘’Ολυμπία’’ του Μανέ το 1863, ‘’Η Οδαλίσκη και η σκλάβα’’ του Ενγκρ το 1842 παρουσιάζουν τρεις ιερόδουλες με κατάλευκο δέρμα και μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Μάλιστα οι 2 από αυτές έχουν και μια γυναίκα να τις υπηρετεί. Το χρώμα του δέρματος τους υποδηλώνει πως ανήκαν σε μια ‘’καλή’’ κοινωνική τάξη ενώ οι χρηματικές απολαβές που κέρδιζαν από τους πελάτες τους τις έκανε όχι μόνο περιζήτητες αλλά κι εκλεκτικές. Η στάση του σώματός τους δηλώνει πως δεν ντρέπονται καθόλου για τη γύμνια τους , η οποία βρίσκεται σε κοινή θέα. Μάλιστα η ιερόδουλη στο δάσος δείχνει αρκετά άνετη όντας γυμνή σε ένα δάσος με παρέα της ντυμένους άνδρες. Η σεξουαλική υποκρισία της ‘’αξιοπρεπούς’’ μπουρζουαζίας απαγόρευε τη θέαση τέτοιων έργων αλλά δεν απαγόρευε να εξαγοράζεται ο έρωτας μέσω της καταπίεσης μιας γυναίκας.
Αντιθέτως έργα όπως ‘’Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν’’ του Πάμπλο Πικάσο το 1909, το ‘’Three Tahitians’’ του Γκωγκέν απεικονίζουν τις εταίρες πιο σκουρόχρωμες και πιο αφαιρετικές. Η αντίληψη του σκούρου δέρματος ως κάτι ακάθαρτο και άρρωστο κυριαρχούσε πολύ από το 18^ο αιώνα. Οι ‘’δεσποινίδες’’ του Πικάσο όχι μόνο είναι σκουρόχρωμες αλλά φορούν και μάσκες που συμβολικά κρύβουν την αρρώστια τους ενώ ταυτόχρονα εντείνουν την ασχήμια τους. Ακόμα και οι ίδιες αισθάνονται άβολα για το σώμα τους στην ιδέα πως κάποιος άνδρας (κτήνος στο μυαλό τους) θα ασελγήσει και θα εξωτερικεύσει τα κτηνώδη ένστικτά του κατά τη σεξουαλική πράξη. Παρόλο που αυτό κυριαρχούσε σαν ιδεολογία, οι εξωτικές γυναίκες αποτελούσαν ανέκαθεν μια σεξουαλική πρόκληση στα μάτια ενός άνδρα.

Αρκετά χρόνια αργότερα το παθητικό και αιχμάλωτο θηλυκό θα αντικατασταθεί από τη γυναίκα κυρίαρχο. Η γοητεία της θα ενεργοποιεί τις ανθρώπινες φαντασιώσεις ενώ ταυτόχρονα θα έχει ξεπεράσει τα  ερωτικά ταμπού και τα υποκριτικά ηθικά κατάλοιπα των θρησκειών. Αποφασισμένες να ενδυναμώσουν τον ερωτισμό τους και να προβάλουν συνειδητά τη σεξουαλικότητα τους, υπεισέρχονται στα έργα τέχνης με νέους ρόλους.

Διαβάστε περισσότερα

Η άγρια εκμετάλλευση και εξαθλίωση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα σε αριθμούς!

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Τα στοιχεία συγκλονίζουν! Φανερώνουν την άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Αποτυπώνουν τους πραγματικούς στόχους της επιβολής των μνημονίων στη χώρα: Τη βίαιη υποτίμηση της τιμής της εργατικής δύναμης και το ξερίζωμα κάθε εργασιακού δικαιώματος.
Σχεδόν ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στη χώρα αμείβονται με «μισθούς» μέχρι 400 ευρώ. Άλλο ένα εκατομμύριο μένουν απλήρωτοι για μεγάλα χρονικά διαστήματα, την ίδια ώρα που η μερική απασχόληση αποτελεί πλέον καθεστώς.
Τα στοιχεία που θα παραθέσουμε στη συνέχεια, συγκεντρώθηκαν και παρουσιάστηκαν από τη ΓΣΕΕ κατά τη διάρκεια της δημόσια ακρόασή της στο Στρασβούργο ενώπιον της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης». Δείχνουν την κατάσταση των εργασιακών σχέσεων και αμοιβών από το 2010 και μετά, όταν και οι δανειστές σε αγαστή συνεργασία με το εγχώριο κεφάλαιο και της πολιτικούς υπηρέτες του, εξαπέλυσαν με «όχημα» τα μνημόνια και πρόσχημα το χρέος μια λυσσαλέα λεηλασία σε βάρος της εργατικής τάξης.
Στο παρόν άρθρο δεν θα εξετάσουμε ούτε τη στάση τη συμβιβασμένη στάση της ΓΣΕΕ, όλα αυτά τα χρόνια, ούτε βέβαια την απόφαση της, να αποταθεί σε μια «Ευρωπαϊκή Αρχή» για να βρει το …δίκιο της, επιδιώκοντας να συσκοτίσει την πραγματικότητα. Δηλαδή ότι οι διάφορες δήθεν ανεξάρτητες και δικαστικές Ευρωπαϊκές Αρχές, κρίνουν όπως σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, με γνώμονα τα συμφέροντα της τάξης που είναι στην εξουσία.
Ωστόσο η καταγραφή των στοιχείων και πολύ περισσότερο η δημοσιοποίηση τους, αποδεικνύουν τη βαρβαρότητα του συστήματος. Σύμφωνα με αυτά:

Μισθοί

• Από τις 200 κλαδικές συμβάσεις που υπήρχαν πριν από το 2010, σήμερα διατηρούνται μόλις 16!

• Συνολικά 343.760 εργαζόμενοι λαμβάνουν μηνιαίους μισθούς από 100 έως και 400 ευρώ μεικτά.

• 500.000 ιδιωτικοί υπάλληλοι με σχέσεις μερικής απασχόλησης, έχουν καθαρές μηνιαίες αποδοχές κάτω και από το επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ.

• 956 εργαζόμενοι αμείβονται με μεικτό μηνιαίο μισθό έως 100 ευρώ.

• Οι μειώσεις μισθών από το 2010 και μετά, κυμαίνονται μεταξύ του 40% – 50% μεσοσταθμικά.

• Ο κατώτατος μισθός την περίοδο 2010-2015 σημείωσε μείωση κατά 24,7% και κατά 34,3% για τους νέους ηλικίας κάτω των 25 ετών.

• Ο ονομαστικός ακαθάριστος ελάχιστος μισθός μειώθηκε το 2015 σε σχέση με το 2008, από 794 σε 684 ευρώ, σε ποσοστό της τάξης του 14%.

Εργασιακές σχέσεις – Άνεργοι

• Η ανασφάλιστη εργασία ανέρχεται στα συγκλονιστικά επίπεδα του 30%. Με τα ανεπίσημα στοιχεία να κάνουν λόγο ακόμα και για 40%

• Πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

• Πάνω από μια στις δύο νέες προσλήψεις αφορά μερική ή εκ περιτροπής απασχόληση, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2016 η αντιστοιχία έφτασε στο 60%, αφού 6 στις 10 προσλήψεις αφορούσαν αποκλειστικά ευέλικτες μορφές απασχόλησης.

• Το ποσοστό φτώχειας των εργαζομένων μερικής απασχόλησης, από 30,1% το 2009, εκτινάχθηκε στο 52%.

• Το ποσοστό απόλυτης φτώχειας των μισθωτών πλήρους απασχόλησης το 2009 ανερχόταν στο 7,6% και πλέον αγγίζει το 20%.

• Συνολικά η απασχόληση την τελευταία εξαετία έχει μειωθεί στο 53% και η επίσημη ανεργία εκτινάχθηκε κινείται σε ποσοστά πάνω από 25%.

• Ένας στους δύο ανέργους βρίσκεται στη λίστα των μακροχρόνιων άνεργων, δηλαδή βρίσκεται εκτός αγοράς εργασίας για τουλάχιστον ένα έτος.

• Μόλις το 14% των ανέργων που αγγίζουν το ένα εκατομμύριο λαμβάνουν επίδομα ανεργίας.

Οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους. Οι κυβερνήσεις των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά – Βενιζέλου και Τσίπρα – Καμμένου, εφάρμοσαν και εφαρμόζουν πολιτικές που ισοπεδώνουν τους εργαζομένους και τους οδηγούν στην απόλυτη ανασφάλεια και  φτωχοποίηση.
Αντί άλλου σχολείου, επιλέγω να χρησιμοποιήσω μια φράση που μου είχε πει ένας κτηνοτρόφος – κατά τη διάρκεια δημοσιογραφικής αποστολής – το 2008, και πριν την έλευση των μνημονίων στη Φλώρινα: «Τελικά ο καπιταλισμός είναι πολύ άγριο σύστημα»…

Διαβάστε περισσότερα

Ν. Μπογιόπουλος: Για την σαπίλα του συστήματος και τις ΕΥΠατζίδικες πρακτικές με φόντο τις τηλεοπτικές άδειες. (Ηχητικό)

Μια γενικότερη τοποθέτηση έκανε –στην ραδιοφωνική του εκπομπή στον ρ/σ Realfm- για το θέμα που σχεδόν μονοπωλεί την πολιτική επικαιρότητα ο Ν. Μπογιόπουλος.
Αναφερόμαστε φυσικά σε ότι έχει σχέση με τους φερόμενους εκβιασμούς και τις πρακτικές «κλειδαρότρυπας», πάντα σε φόντο με τη συζήτηση που γίνεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας για τις τηλεοπτικές άδειες.

Ο κομμουνιστής δημοσιογράφος δεν περιορίστηκε απλώς στο να αναφέρει τι είχε προηγηθεί πριν προκύψει το σημερινό σκηνικό, και στο τι πραγματικά ρόλο διαδραματίζουν οι λεγόμενες Ανεξάρτητες Αρχές. και η δικαστική εξουσία.
Εκανε μια τηλεγραφική αναφορά στην παρουσία των αστικών κομμάτων στην πρόσφατη ιστορία μας, για να φτάσει στην τωρινή πολιτική πραγματικότητα και στην διαπίστωση ότι σήμερα όσα παρακολουθούμε δεν είναι παρά μια απόδειξη το πόσο έχει παρασαπίσει το αστικό σύστημα. Σύμφωνα με τον ίδιο «όλο αυτό το σαπισμένο πράγμα δεν αλλάζει και δεν αποκαθάρετε» και «μόνη λύση είναι η πλειοψηφία του λαού να πάρει την απόφαση να το ανατρέψει».

Στο επίλογο της τοποθέτησής του ο Ν. Μπογιόπουλος θεώρησε σκόπιμο να αναφερθεί στο «χαμαιτυπείο της Ζούγκλας» -σ.σ ήταν η ιστοσελίδα του Τριανταφυλλόπουλου που είχε φέρει στην δημοσιότητα τα e-mail που αφορούσαν την προσωπική ζωή του αντιπροέδρου του ΣτΕ- «στολίζοντας» με μια σειρά «κοσμητικά» επίθετα τον ιδιοκτήτη του, ο οποίος δεν υπήρξε ποτέ δημοσιογράφος παρά ένα άτομο «φορέας ΕΥΠατζίδικης πρακτικής».

Διαβάστε περισσότερα

ΗΠΑ: Ο λαός των τροχόσπιτων

By Benoît Bréville and Κάτια Αντωνιάδη (μετάφραση)

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και οι φτωχοί μπορούν να γίνουν ιδιοκτήτες ακινήτων: αρκεί να αγοράσουν μια μετακινούμενη κατοικία, στην ουσία μια τροχοβίλα, σε τιμή που δύσκολα υπερβαίνει εκείνη ενός αυτοκινήτου, και στη συνέχεια να βρουν χώρο για να την εγκαταστήσουν. Εκεί είναι που αρχίζουν τα δύσκολα…

Στον μικροσκοπικό κήπο που περιβάλλει το σπίτι του, ο Φρανσίσκο Γκουζμάν δεν έχει το δικαίωμα να αφήνει αντικείμενα να κρέμονται. Ούτε μπορεί να βγάζει τον σκουπιδοτενεκέ πριν από την ημέρα που συλλέγονται τα απορρίμματα, αλλά ούτε και να ακούει μουσική. «Μπορώ να έχω κατοικίδιο, αλλά δεν πρέπει να ξεπερνά σε ύψος τα 40 εκατοστά. Και, αν θέλω να φιλοξενήσω κάποιον, ακόμη και τον αδελφό ή τη μητέρα μου, πρέπει να ζητήσω άδεια από τον διαχειριστή. Είναι απίστευτο: μα αφού βρίσκομαι στο σπίτι μου!» Αν και ο κ. Γκουζμάν και η σύντροφός του έχουν την πλήρη ιδιοκτησία της κατοικίας τους, ένα προκατασκευασμένο ρυμουλκούμενο σπίτι (1) δύο κυρίων δωματίων, ενοικιάζουν τον χώρο της εγκατάστασής του σε ένα πάρκο με τροχοβίλες στην Ωρόρα του Κολοράντο.

Πάρκο για τροχόσπίτα στη Φλόριδα (φωτ.: Dr Zak).

Προκειμένου να έχει το δικαίωμα να καταλάβει μία από τις 440 θέσεις του πάρκου, το νεαρό ζευγάρι καταβάλλει 500 δολάρια (460 ευρώ) τον μήνα. Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε 250 δολάρια για την αποπληρωμή του οκταετούς δανείου που συνήψαν για να αγοράσουν το τριαράκι των 75 τ.μ., με την τυπική αρχιτεκτονική των τροχοβιλών της δεκαετίας του 1970: επίπεδη οροφή, εξωτερικές επιφάνειες από αλουμίνιο, με λευκή πρόσοψη κιτρινισμένη από τα χρόνια. «Στο ενοίκιο συμπεριλαμβάνεται παροχή τρεχούμενου νερού, αποχέτευση και συλλογή απορριμμάτων. Υπάρχει μέχρι και μια μικρή κοινόχρηστη πισίνα», διευκρινίζει ο νεαρός άντρας. «Θα προτιμούσα βεβαίως να έχω ένα πραγματικό σπίτι, με πραγματικό κήπο, να μην έχω γείτονα στα πέντε μέτρα δίπλα μου. Στην Ωρόρα όμως, με αυτά τα χρήματα, είναι αδύνατο.» Οι Γκουζμάν έχουν περιορισμένα εισοδήματα: εκείνος δουλεύει σε πρατήριο καυσίμων και εκείνη κάνει μερικά ημερομίσθια ως αντικαταστάτρια σε εταιρεία καθαρισμού, συγκεντρώνοντας συνολικά 2.000 δολάρια μηνιαίως.

Είναι πολύ λίγα για να ζήσεις σε αυτό το άχρωμο και αδιάφορο προάστιο, το οποίο όμως εφάπτεται στο Ντένβερ, τη δυναμική πρωτεύουσα της Πολιτείας, όπου οι τιμές των ακινήτων αυξήθηκαν κατά 50% μετά το 2012. Τον Οκτώβριο του 2015, κανένα ακίνητο στην Ωρόρα δεν προσφερόταν προς ενοικίαση σε τιμή χαμηλότερη των 1.000 δολαρίων, ενώ το φθηνότερο σπίτι προς πώληση, με χρεία πλήρους ανακαίνισης, κόστιζε 130.000 δολάρια. Την ίδια περίοδο, μια προκατασκευασμένη ρυμουλκούμενη κατοικία με το ίδιο εμβαδό, κατασκευής 1973, πωλούνταν προς 14.500 δολάρια και τα ενοίκια στα πάρκα κυμαίνονταν μεταξύ 400 και 600 δολαρίων τον μήνα. «Προς το παρόν, όλες οι θέσεις είναι νοικιασμένες. Πρέπει να γραφτείτε στη λίστα αναμονής. Υπάρχει όμως μεγάλη εναλλαγή στους ενοίκους, μπορεί να έρθει γρήγορα η σειρά σας», μας ενημερώνει ο διαχειριστής του Friendly Village.

Η Ωρόρα μετράει περισσότερες από 2.500 θέσεις για μετακινούμενες κατοικίες, οργανωμένες σε εννέα μεγάλα πάρκα, σχεδόν όλα τους γύρω από τη λεωφόρο Κόλφαξ, σε μια περιφερειακή, πολύ λίγο ελκυστική περιοχή της πόλης: το Hillcrest Village (ιδιοκτησία της Equity Lifestyle Properties, ηγέτιδας εταιρείας του κλάδου, με 140.000 τέτοια οικόπεδα σε όλη τη χώρα), το Green Acres (που στεγάζει μόνο ηλικιωμένους), το Foxridge Farm, το Cedar Village, το Meadows κ.λπ. Ούτε τα ονόματα, που παραπέμπουν σε κάτι βουκολικό (2), ούτε οι προσπάθειες των κατοίκων να διακοσμήσουν τις προσόψεις τους με αμερικανικές σημαίες, με αγάλματα της Παρθένου Μαρίας ή με λουλούδια δεν καταφέρνουν να κρύψουν την πολεοδομική μονοτονία.

Όπως οι συνοικίες με τις «εργατικές» πολυκατοικίες, δηλαδή τα σχέδια κοινωνικής στέγασης που υλοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των τριάντα «ευτυχών» μεταπολεμικών χρόνων, έτσι και τα πάρκα με τις τροχοβίλες της Ωρόρα έχουν σχεδιαστεί ώστε να βρίσκονται έξω από τον κλασικό αστικό ιστό, διαχωρισμένα από την υπόλοιπη πόλη, με δικό τους οδικό δίκτυο, σηματοδότηση και ρυμοτόμηση. Μικροί δρόμοι, κάποιοι καλά ασφαλτοστρωμένοι και κάποιοι όχι, προσφέρουν πρόσβαση στα εφαπτόμενα σε αυτούς ορθογώνια οικόπεδα-θέσεις, που χωρίζονται το ένα από το άλλο με μικρές συστάδες θάμνων, μια αλυσίδα ή ένα απλό σημάδι στο χώμα. Κάθε κατοικία χαρακτηρίζεται από έναν αριθμό που φιγουράρει στην ταχυδρομική διεύθυνση των κατοίκων, δίπλα στο όνομα του πάρκου τους. «Πότε-πότε, θα μας άρεσε να μην λέμε ότι ζούμε στο πάρκο, αλλά μόλις οι άνθρωποι βλέπουν τη διεύθυνσή μας, ξέρουν», οικτίρει ο κ. Γκουζμάν. «Και αυτό μπορεί να προκαλέσει προβλήματα. Κάποιοι μπορεί να πουν: “Αυτός ο τύπος ζει σε πάρκο με τροχόσπιτα, δεν θα τον προσλάβω γιατί θα μου φέρει μπελάδες”».

Φθηνή κατοικία με μηδενικό κόστος για το κράτος

Η απόκτηση ενός προκατασκευασμένου ρυμουλκούμενου σπιτιού στις ΗΠΑ είναι μια απλή και ανέξοδη διαδικασία. Σε αντίθεση με ένα συμβατικό σπίτι, το οποίο χτίζεται σε συγκεκριμένο μέρος όπου εργάζονται ηλεκτρολόγοι, ξυλουργοί, υδραυλικοί κ.λπ., κατασκευάζεται εξ ολοκλήρου σε εργοστάσιο, από ανειδίκευτους εργαζομένους. Βγαίνει από την αλυσίδα συναρμολόγησης έτοιμο για χρήση, σε ανταγωνιστική τιμή. Και, καθώς απαξιώνεται με το πέρασμα του χρόνου (κάπως σαν αυτοκίνητο), τα μοντέλα που κατασκευάστηκαν κατά τη δεκαετία του 1960 ή του 1970 μπορούν να πωληθούν για λιγότερα από 10.000 δολάρια. Για ένα νέο μοντέλο, η χαμηλότερη τιμή είναι 25.000 δολάρια για 70 τετραγωνικά μέτρα, συμπεριλαμβανομένης της παράδοσης. Σήμερα, τα προκατασκευασμένα ρυμουλκούμενα σπίτια στεγάζουν είκοσι εκατομμύρια Αμερικανούς (εκ των οποίων το 23% είναι συνταξιούχοι), έναντι εννέα εκατομμυρίων το 1975. Στις Ηνωμένες Πολιτείες καταμετρώνται επτά φορές περισσότερες μετακινούμενες κατοικίες (8,6 εκατομμύρια μονάδες) από δημόσιες κατοικίες με χαμηλό ενοίκιο (1,2 εκατομμύρια) (3). Τα προτιμούν μειονεκτούντα νοικοκυριά, των οποίων το μέσο εισόδημα το 2011 ήταν μικρότερο από το μισό του εθνικού μέσου εισοδήματος (26.000 δολάρια έναντι 52.000) (4). Με αυτό τον τρόπο, λειτουργούν ως κοινωνική κατοικία χωρίς κόστος για τις δημόσιες υπηρεσίες, αφού δεν χρειάζεται να κατασκευάσουν κάτι, αλλά με μεγάλα κέρδη για τις επιχειρήσεις που τα πωλούν.

«Το πρόβλημα δεν είναι να αγοράσεις μια τροχοβίλα, αλλά να βρεις μια θέση γι’ αυτήν», προειδοποιεί ο υπάλληλος του υποκαταστήματος των Clayton Homes, του μεγαλύτερου πωλητή προκατασκευασμένων κατοικιών στις ΗΠΑ. Η συντριπτική πλειοψηφία των αμερικανικών πόλεων έχει αυστηρούς κανόνες όσον αφορά τις ζώνες κατοικίας, οι οποίοι περιορίζουν τις δυνατότητες εγκατάστασης σε ιδιωτικές εκτάσεις, σε συγκεκριμένες περιοχές που είναι ήδη κορεσμένες. Καθώς τις μετακινούμενες κατοικίες συνοδεύει η φήμη ότι υποτιμούν την αξία των γύρω οικοπέδων, οι τοπικές αρχές αποφεύγουν προσεκτικά την ανάπτυξη χώρων εγκατάστασης. Με μόνη τους εναλλακτική να αποτραβηχτούν σε αγροτικές περιοχές, πολλοί ιδιοκτήτες αναγκάζονται να απευθυνθούν στα ιδιωτικά πάρκα, όπου στεγάζονται δώδεκα εκατομμύρια Αμερικανοί (5).

Καθώς πλησιάζουμε στο Νέο Μεξικό, όπου το ποσοστό τους στο συνολικό όγκο των κατοικιών είναι πάνω από 15%, οι μετακινούμενες κατοικίες κάνουν όλο και περισσότερο αισθητή την παρουσία τους. Απλώνονται στις παρυφές των μεγάλων δρόμων και των μικρών επαρχιακών οδών, όπου η δόμηση είναι λιγότερο πυκνή και οι πολεοδομικοί κανονισμοί πιο χαλαροί. Στο Τρινιντάντ, συγκεντρώνονται σε μια ντουζίνα πάρκα που βρίσκονται στις παρυφές της πόλης, σε φθηνά οικόπεδα. Αυτές οι μικρού μεγέθους εγκαταστάσεις δεν θυμίζουν στρατιωτικές εγκαταστάσεις ούτε έχουν τον απρόσωπο χαρακτήρα των πάρκων της Ωρόρα.

Το Τρινιντάντ, μια μικρή πόλη 8.000 κατοίκων χαμένη στα υψώματα του Κολοράντο κοντά στα σύνορα με το Νέο Μεξικό, γνώρισε μεγάλη ακμή της στις αρχές του εικοστού αιώνα, μέσα από την εξόρυξη άνθρακα και την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου. Όμως, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η πόλη έχασε το 40% του πληθυσμού της και μόνο λίγα απομεινάρια αυτής της παρελθούσας ευημερίας παραμένουν: το παλιό Γκραντ Οτέλ του κεντρικού δρόμου, η επιβλητική βιβλιοθήκη που χτίστηκε το 1904, χάρη σε δωρεά του βαρώνου του χάλυβα Άντριου Κάρνεγκι, το βαγόνι του ατμοκίνητου σιδηροδρόμου που εκτίθεται στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ. «Δεν υπάρχουν δουλειές. Εδώ και πέντε χρόνια που ζω εδώ, ποτέ δεν βρήκα συμβόλαιο με διάρκεια μεγαλύτερη από δύο μήνες», λέει η Ζακλίν Τζόνσον. Χρόνια εργαζόμενη σε νοσοκομείο του Λας Βέγκας, έφυγε από τη Νεβάδα όταν εγκατέλειψε τον σύζυγό της το 2010. Πήγε να μείνει με την ετεροθαλή αδελφή της, που ζούσε στο δωμάτιο ενός μοτέλ. «Στην αρχή μέναμε και οι δύο στον ίδιο χώρο, με την κουζίνα δίπλα στο κρεβάτι. Στη συνέχεια νοικιάσαμε αυτή την τροχοβίλα για 550 δολάρια τον μήνα. Είναι αρκετά ακριβή, αλλά έχουμε τρία δωμάτια, κανονική κουζίνα και μπορούμε να φάμε έξω όταν έχει καλό καιρό».

Η ζωή στην κοινότητα προωθεί το κουτσομπολιό

Με τα βοηθήματα της Πρόνοιας και τις δουλειές του ποδαριού, οι δύο αδελφές συγκεντρώνουν περίπου 2.000 δολάρια τον μήνα. «Αφού πληρωθούν οι λογαριασμοί και τα έξοδα διατροφής, δεν μας μένει σχεδόν τίποτα. Εξάλλου, έχουμε μονάχα ένα αυτοκίνητο και για τις δυο μας». Πρόκειται για σοβαρό μειονέκτημα: εδώ, τίποτα δεν είναι προσβάσιμο με τα πόδια, εκτός από ένα κινέζικο εστιατόριο με ανοιχτό μπουφέ όλη μέρα. «Όταν χρειάζομαι το αυτοκίνητο και η αδελφή μου έχει καθυστερήσει, πραγματικά θυμώνω», λέει η κυρία Τζόνσον. «Εδώ όμως όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, πάντα υπάρχει ένας γείτονας για να μας πετάξει κάπου. Ένα πάρκο με τροχόσπιτα είναι μια πραγματική κοινότητα».

Σύμφωνα με τον Χάρι Βαγιέχος, είναι σχεδόν σαν μια «μικρή οικογένεια». Είναι ένας συνταξιούχος που κατοικεί στο πάρκο Cedar Ridge του Τρινιντάντ, πληρώνοντας 250 δολάρια τον μήνα. Ανάπηρος από μια ασθένεια που μειώνει την ικανότητα κίνησης, περνάει εδώ το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του και γνωρίζει όλους τους κατοίκους. Μπορεί να σου μιλήσει για τις συνήθειες, την οικογενειακή κατάσταση ή τις πολιτικές απόψεις κάθε ενός: η Άννι ΜακΝτάνιελ, 91 ετών, δεν μπορεί να οδηγήσει και δέχεται την επίσκεψη της κόρης της δύο φορές την εβδομάδα. Ο Χάρολντ και η Χανελόρ Τόμασον, 85 ετών, ζουν εδώ επί τέσσερις δεκαετίες κ.ο.κ.

Η ζωή σε ένα πάρκο με τροχόσπιτα δεν προσφέρει την ιδιωτικότητα ενός παραδοσιακού σπιτιού, όπου μπορείς να βρεις καταφύγιο στην πίσω αυλή, ούτε την ανωνυμία μιας πολυκατοικίας. Με μια ματιά έξω από το παράθυρό του, ένας κάτοικος μπορεί να γνωρίζει αν ένας γείτονας βρίσκεται εκεί ή έχει πάει στη δουλειά, αν έχει επισκέπτες ή αν έχει φράξει η υδρορροή του. Δεν είναι ασυνήθιστο να ακούγονται φωνές ή πόρτες που κλείνουν. Η κοινοτική ζωή επιτρέπει τον σχηματισμό μιας κοινωνικότητας μεταξύ γειτόνων, προωθεί εξίσου όμως και τη δημιουργία φημών και κουτσομπολιών. Το Cedar Ridge συγκροτείται από περίπου είκοσι σπίτια, ως επί το πλείστον κατοικούμενα από ηλικιωμένους, που είναι και οι ιδιοκτήτες τους. Οι λίγοι νεότεροι άνθρωποι, ιδίως μια οικογένεια που ήρθε πρόσφατα από το Τέξας και ένας άντρας που δεν μένει στο τροχόσπιτό του παρά μερικούς μήνες τον χρόνο, ξυπνούν τις υποψίες των γερόντων. «Υπάρχουν πολλά πήγαιν’-έλα σε αυτά τα σπίτια και πρέπει να προσέχω την ιδιοκτησία μου», λέει ο κ. Βαγιέχος, ο οποίος παρ’ όλα αυτά υποστηρίζει ότι ζει «στην καλύτερη κοινότητα της πόλης».

Αυτός ο συνταξιούχος για τίποτα στον κόσμο δεν θα έμενε στο πάρκο Almar, που θεωρείται κακόφημο. Την άνοιξη του 2015, η αστυνομία σκότωσε εκεί έναν νεαρό μαύρο που κρυβόταν σε μια εγκαταλελειμμένη παράγκα. Η υπόθεση, η οποία είχε συναρπάσει τους τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, παραμένει στη μνήμη όλων. «Κάνουμε συνεχώς περιπολίες, είτε εγώ είτε ο σύζυγός μου», λέει η διαχειρίστρια, προκειμένου να καθησυχάσει τους πιθανούς μισθωτές. «Ο γιος μου φροντίζει για τη συντήρηση, κάνει γύρους όλη μέρα, το ίδιο και η φίλη του. Ο πατέρας της Νίκι [κάτοικος του πάρκου] είναι επιθεωρητής της αστυνομίας, ενώ εδώ ζουν και τα αδέλφια μου… Ξέρετε, όλος ο κόσμος παρακολουθεί όλον τον κόσμο. Διώχνω πολύ συχνά κακούς ενοικιαστές!» Σύμφωνα με την ίδια, μάλλον το πάρκο Lakeside θα πρέπει να αποφεύγεται.

Σε λειτουργία εδώ και μια δεκαπενταετία, το πάρκο Lakeside απλώνεται σε μια μεγάλη έκταση με χώμα και χαλίκι, που μετατρέπεται σε λασπότοπο με την πρώτη καταιγίδα. Το ενοίκιο για τη θέση μόνο φτάνει τα 150 δολάρια το μήνα· με 300 δολάρια επιπλέον, μπορείς να νοικιάσεις μια παλιά τροχοβίλα τριών δωματίων. Κι όμως, εκεί συμβαίνει κάτι μοναδικό στο Τρινιντάντ: πολλές θέσεις είναι κενές, παρ’ ότι οι τιμές είναι οι χαμηλότερες στην πόλη. «Κανείς δεν θέλει να ζήσει εκεί. Υπάρχουν προβλήματα με ναρκωτικά, γίνονται τσακωμοί, πέφτουν πυροβολισμοί. Είναι πολύ κακό για την περιοχή», αναλύει μια γειτόνισσα, ιδιοκτήτρια ενός απλού σπιτιού σε απόσταση 200 μέτρων από το πάρκο. Όταν την ρωτάμε εάν μπορεί να μας αναφέρει συγκεκριμένα γεγονότα, διστάζει, λέει ότι ακούγονται συχνά σειρήνες και στη συνέχεια δηλώνει με ενοχλημένο ύφος «δεν μου αρέσουν οι δημοσιογράφοι». Πριν βάλει τέλος στη συζήτηση, παραδέχεται ότι δεν έχει ποτέ πατήσει το πόδι της στο πάρκο και ότι δεν γνωρίζει κανέναν από τους ενοίκους.

Οι μετακινούμενες κατοικίες, οι κάτοικοι των οποίων έχουν το υποτιμητικό παρατσούκλι trailer trash («σκουπίδια των τροχόσπιτων»), πάντα συνοδεύονταν από αρνητική εικόνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρά το γεγονός ότι σε αυτά καταφεύγει το 8,7% των Αφροαμερικανών, συσχετίζονται με το υπο-προλεταριάτο των λευκών, τα «λευκά σκουπίδια» (6), με τρόπο παρόμοιο με εκείνον που οι περιοχές με κατοικίες ελεγχόμενου ενοικίου συσχετίζονται, στο αμερικανικό φαντασιακό, με τους μαύρους. Η ιστορία αρχίζει στον Μεσοπόλεμο, όταν πλασιέ, εργάτες γης και οικοδόμοι που οργώνουν τη χώρα με τροχόσπιτα κατηγορούνται ότι εναντιώνονται στα χρηστά ήθη και δεν πληρώνουν φόρους στις πόλεις όπου εγκαθίστανται. Την επόμενη δεκαετία, το 1937, το περιοδικό «Fortune» επιτίθεται και πάλι σε αυτές τις «κατάμεστες αποικίες των ελεεινών περιοδευόντων ξενοδοχείων» (7).

Ο πληθυσμός αυτών των κατοικιών αλλάζει από τη δεκαετία του 1950, με τη διάθεση στην αγορά της μετακινούμενης κατοικίας πλάτους 10 ποδιών (3 μέτρων), αντί των 8 προηγουμένως (2,40 μέτρων): δεν είναι πλέον απαραίτητο να περάσεις από το πρώτο δωμάτιο για να έχεις πρόσβαση στο δεύτερο. Σε ένα πλαίσιο στεγαστικής κρίσης, τούτη η αύξηση της ιδιωτικότητας οδηγεί πολλούς Αμερικανούς με χαμηλά εισοδήματα, ιδίως ηλικιωμένους και νεαρά ζευγάρια εργατών και υπαλλήλων, να μετατρέψουν τα τροχόσπιτα σε σταθερή και μόνιμη κατοικία τους. Εκείνα που κατασκευάζονται σήμερα έχουν πλάτος μέχρι 5 μέτρα· υπάρχουν πολυτελή μοντέλα στους οίκους ευγηρίας της Φλόριντα και της Καλιφόρνια που συνυπάρχουν με μαρίνες και γήπεδα του γκολφ. Άλλωστε, επίσημα δεν ονομάζονται πλέον mobile homes, αλλά manufactured homes («κατοικίες βιομηχανικής παραγωγής»).

Ωστόσο, μια ενορχηστρωμένη από ορισμένους κατασκευαστές σημασιολογική εξαπάτηση σπάνια είναι σε θέση να σταματήσει την πλημμυρίδα των εικόνων –και έτσι, τα κάθε είδους τροχόσπιτα διατηρούν τη δηλητηριώδη φήμη τους. Στην τηλεόραση, τα τοπικά δελτία καλύπτουν ακούραστα τα διάφορα γεγονότα (πυροβολισμούς, αστυνομικές επιδρομές, υποθέσεις ναρκωτικών) που λαμβάνουν χώρα στα πάρκα. Στο Διαδίκτυο, βρίσκουμε το «Trailer Park Boys», ένα πρόγραμμα που εκπέμπεται επί 15 χρόνια στις οθόνες του Καναδά και των ΗΠΑ. Σκηνοθετημένη σαν ψευδο-ντοκιμαντέρ, η σειρά παρουσιάζει μερικά σχεδόν καθυστερημένα άτομα που ψευτοζούν με μικροαδικήματα μπαινοβγαίνοντας στη φυλακή. Στον κινηματογράφο, επιτυχημένες ταινίες όπως Τα αγόρια δεν κλαίνε (1999) ή το 8 Mile (2002), αφιερωμένο στα νεανικά χρόνια του ράπερ Eminem, επίσης παρουσιάζουν περιοχές όπου η βία είναι πανταχού παρούσα. Ακόμη και στη γεμάτη αποχρώσεις εικόνα μιας κοινότητας του Νιου Χαμσάιρ που σκιαγραφεί ο συγγραφέας Ράσελ Μπανκς στο βιβλίο του Trailerpark (1981), τα θέματα των ναρκωτικών και του αλκοόλ είναι παρόντα.

Με μια τέτοια εικόνα στη λαϊκή κουλτούρα, δεν προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί από τους κατοίκους του Τρινιντάντ έχουν συγκεκριμένη άποψη σχετικά με τους κατόχους τροχόσπιτων. «Λένε ό,τι να ’ναι για μας», παραπονιέται μια κάτοικος του Lakeside που προτιμά να παραμείνει ανώνυμη. «Οι περισσότεροι άνθρωποι εδώ είναι τίμιοι και εργάζονται σκληρά, είναι καλό μέρος για να ζήσεις. Υπάρχουν όμως πολλά τροχόσπιτα προς ενοικίαση και οι ένοικοι αλλάζουν. Είναι λοιπόν φυσιολογικό, καμιά φορά έχουμε και κακούς ανθρώπους. Αυτή τη στιγμή, έχουμε κάτι νεαρούς που καπνίζουν χόρτο όλη την ημέρα. Έχουν και ένα κακιασμένο σκυλί που γαβγίζει όταν περνάει κάποιος». 

Η νεαρή γυναίκα μέμφεται και την ιδιοκτήτρια, μια συνταξιούχο δασκάλα που και εκείνη ζει στο Τρινιντάντ, για μια κάποια ελαφρότητα στην επιλογή των ενοικιαστών, από τους οποίους δεν απαιτεί καμία εγγύηση: «Θέλει απλώς να γεμίζουν οι κενές θέσεις, αδιαφορώντας για το ποιος ζει εδώ. Έτσι κι αλλιώς, δεν συντηρεί καθόλου το πάρκο. Όταν κάποιος έχει πρόβλημα, δεν απαντά ποτέ: δεν κάνει τις δουλειές που πρέπει».

Έξωση εντός εβδομήντα δύο ωρών

Σύμφωνα με τον Ντέιβ Άντερσον, γενικό διευθυντή του συλλόγου All Parks Alliance for Change («Παν-συμμαχία πάρκων για την αλλαγή»), που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των ιδιοκτητών μετακινούμενων κατοικιών, το πρόβλημα απασχολεί όσους επιλέγουν να ζήσουν σε αγροτικές περιοχές. «Στις μητροπολιτικές ζώνες», εξηγεί, «όπου η δόμηση είναι πυκνή και η τιμή της γης υψηλή, ο κίνδυνος για τους ενοικιαστές είναι ότι τα ενοίκια αυξάνονται συχνά ή ότι μπορεί να τους κάνουν έξωση όταν οι ιδιοκτήτες βρουν μια πιο προσοδοφόρα πρόταση για το ακίνητό τους. Στις αγροτικές κοινότητες, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Όμως, οι μικροϊδιοκτήτες έχουν πολύ περιορισμένα κεφάλαια για τη λειτουργία των πάρκων τους και δεν μπορούν πάντοτε να προχωρήσουν σε επισκευές όταν υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με το αποχετευτικό σύστημα ή με το σύστημα ύδρευσης». Αν ζεις σε ένα οικογενειακό πάρκο μιας μικρής πόλης, δεν είσαι κατ’ ανάγκη προφυλαγμένος από τις ανεπιθύμητες αυξήσεις. Στο Almar του Τρινιντάντ, λόγου χάρη, τα ενοίκια αυξήθηκαν κατά 11% τον περασμένο Νοέμβριο, από τα 220 στα 245 δολάρια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, ενώ ήδη είχε γίνει αύξηση πριν από δύο χρόνια…

Στην πραγματικότητα, στις περισσότερες Πολιτείες, κανένας νόμος δεν εμποδίζει έναν ιδιοκτήτη πάρκου να αυξήσει τα ενοίκια, με την προϋπόθεση ότι προειδοποιεί μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Είναι εξάλλου ένα από τα πρώτα πράγματα που ο Φρανκ Ρολφ διδάσκει τους μαθητές στο δικό του «πανεπιστήμιο τροχόσπιτου». Αυτός ο πτυχιούχος οικονομικών από το πανεπιστήμιο Στάνφορντ της Καλιφόρνια έκανε περιουσία επενδύοντας, με τον συνεργάτη του Ντέιβ Ρέινολντς, στον τομέα των μετακινούμενων κατοικιών. Ξεκινώντας από το μηδέν το 1996, υπερηφανεύεται σήμερα ότι είναι ο έκτος παίκτης του κλάδου, με 170 πάρκα διεσπαρμένα σε όλη τη χώρα –«εκτός από την Καλιφόρνια, τη Φλόριντα και την Πολιτεία της Νέας Υόρκης, όπου οι νόμοι είναι υπερβολικά ευνοϊκοί για τους ενοικιαστές», διευκρινίζει.

Στην προσπάθειά τους να μεταδώσουν την τεχνογνωσία τους, οι Ρολφ και Ρέινολντς δημιούργησαν ένα εντατικό τριήμερο σεμινάριο, με χρέωση 2.000 δολαρίων, όπου διδάσκονται τα βασικά της διαχείρισης ενός πάρκου: να δείχνεις άτεγκτος σε περίπτωση καθυστέρησης του ενοικίου, να επιβάλλεις πρόστιμα για τη μη συμμόρφωση με τους κανόνες, να αποφεύγεις την εγκατάσταση πλυντηρίων ή άλλων κοινόχρηστων υπηρεσιών που θα δημιουργούσαν περιττά έξοδα, να κάνεις έξωση σε ανεπιθύμητους ενοικιαστές… «Οι μαθητές είναι κυρίως στελέχη επιχειρήσεων γύρω στα πενήντα, πολύ απογοητευμένοι με τις αποδόσεις των επενδύσεων στο αμερικανικό χρηματιστήριο. Είναι καλή στιγμή για μπεις σε αυτή τη δουλειά, καθώς η οικονομία των ΗΠΑ βρίσκεται σε κρίση εδώ και χρόνια και υπάρχει μεγάλη ζήτηση για φθηνή κατοικία», αναλύει ψυχρά ο κ. Ρολφ. Η μέθοδος των δύο συνεταίρων βασίζεται σε εκείνη που έχουν αναπτύξει οι εργολάβοι όταν ασχολούνται με την αστική ανάπλαση υποβαθμισμένων συνοικιών: αγοράζουν τα πάρκα, ιδιαίτερα τα «πάρκα της μαμάς και του μπαμπά» που ανήκουν σε μικροϊδιοκτήτες οι οποίοι δεν ασχολούνται εντατικά με την κερδοφορία τους, στη συνέχεια τα ανακαινίζουν, εγκαθιστούν ορισμένες πρόσθετες παροχές (υποδοχή, πλυντήρια, παιδική χαρά κ.λπ.) και ζητούν υψηλότερα ενοίκια.

Οι ενοικιαστές είναι ανίσχυροι έναντι αυτών των αυξήσεων. Δεδομένου ότι είναι πλάτους τουλάχιστον 3 μέτρων, οι μετακινούμενες κατοικίες έχουν γίνει πολύ δύσκολο να μεταφερθούν: ένα αυτοκίνητο δεν είναι πλέον αρκετό και πρέπει να χρησιμοποιηθεί ειδικό φορτηγό, μεγαλύτερο απ’ όσο ένας συνηθισμένος δρόμος. Η συναλλαγή χρεώνεται αρκετές χιλιάδες δολάρια. Συνεπώς, για πολλούς κατοίκους είναι πιο συμφέρον να αγοράσουν καινούργιο σπίτι παρά να μετακινήσουν το δικό τους. Η ακινησία των «κινητών» σπιτιών αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική θέση των κατόχων τους, οι οποίοι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν την απειλή της μετακόμισης όταν ο ιδιοκτήτης δεν συντηρεί επαρκώς τον χώρο ή αυξάνει τα ενοίκια.

Η Έμιλι Μοντόγια (8) δεν ξέρει πού θα έβρισκε τα απαραίτητα χρήματα εάν θα έπρεπε να φύγει από το Ρατόν, μια μικρή πόλη των 6.500 κατοίκων στο Νέο Μεξικό, όπου νοικιάζει μια θέση για 150 δολάρια το μήνα. Η νεαρή γυναίκα, που ζει με τα παιδιά και τον σύντροφό της, δεν εργάζεται. Το ζευγάρι δεν έχει καθόλου αποταμιεύσεις. Ωστόσο, η οικογένεια μπορεί να χρειαστεί να μετακινηθεί σύντομα. Το πάρκο «Enchanted Hills» («Μαγεμένοι Λόφοι») –το οποίο βρίσκεται δίπλα στο δημοτικό νεκροταφείο…– έχει βγει προς πώληση: 320.000 δολάρια για 8 στρέμματα γης και 46 θέσεις. «Το ανακάλυψα γυρίζοντας μια μέρα στο σπίτι μου. Είχαν βάλει μια ταμπέλα “Προς πώληση” στην είσοδο», αφηγείται. «Δεν ξέρουμε καθόλου ποιος θα το αγοράσει ούτε τι θα γίνει, ξέρουμε όμως ότι δεν μπορούμε να πληρώσουμε μια πιθανή μετακόμιση».

Οι γείτονες της κ. Μοντόγια ζουν κάτω από τον ίδιο φόβο, επειδή στο Νέο Μεξικό ο νόμος ελάχιστα προστατεύει τους ενοικιαστές των πάρκων. Μπορεί να τους γίνει έξωση με προθεσμία εβδομήντα δύο ωρών, αν δεν πληρώσουν το ενοίκιό τους· με προθεσμία ενός μηνός, αν δεν ακολουθούν τους κανόνες ή αν «ενοχλούν τους άλλους ενοίκους». Και όταν ένα πάρκο κλείνει τις πύλες του, απλά λαμβάνουν μια ειδοποίηση εξήντα ημερών. «Σε ορισμένες Πολιτείες, όπως η Μινεσότα, αν χρειαστεί να μετακινήσεις το τροχόσπιτό σου ή αν είναι σε πολύ κακή κατάσταση για να μετακινηθεί, ο ιδιοκτήτης πρέπει να σου καταβάλει αποζημίωση. Μερικές φορές, υπάρχει επίσης η δυνατότητα να σχηματίσεις ομάδα με άλλους ιδιοκτήτες για να προαγοράσετε τη γη στην τρέχουσα τιμή της αγοράς, προκειμένου να δημιουργήσετε συνεταιρισμό. Τις περισσότερες φορές όμως δεν υπάρχει καμία εγγύηση για τους κατοίκους», λέει ο κύριος Άντερσον. Το πάρκο του Ρατόν πιθανότατα θα παραμείνει ανοικτό: αυτή η γωνία δύσκολα προσελκύει εργολάβους και το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος όταν κατέχει γη σε ζώνη μετακινούμενων κατοικιών είναι να συνεχίσει να ενοικιάζει τις θέσεις σε αυτές.

Στην Καλιφόρνια συναντάμε την αντίθετη κατάσταση: ο νόμος προστατεύει καλά τους ενοικιαστές, οι εργολάβοι όμως είναι πολλοί. Μέσα σε είκοσι χρόνια, η Πολιτεία είδε να εξαφανίζονται περισσότερα από 400 οικόπεδα προορισμένα για πάρκα τροχόσπιτων, παρασυρμένα από την εκτίναξη της αγοράς ακινήτων (9). Από το 2012, 400 κάτοικοι του Πάλο Άλτο αγωνίζονται ενάντια στην εξαφάνιση του πάρκου τους, του παλαιότερου στη Σίλικον Βάλεϊ, όπου ωστόσο η θέση ενοικιάζεται αντί 1.000 δολαρίων (έναντι του τριπλάσιου ποσού που απαιτείται για το μικρότερο κατάλυμα εντός της πόλης). Αφού πρώτα αποδέχθηκε το κλείσιμο, η δημοτική αρχή έκανε στροφή 180 μοιρών μετά την έκταση που έλαβε η ιστορία. Υποστηρίζει πλέον ενεργά τους ενοικιαστές και μάλιστα έκανε και προσφορά για την εξαγορά της γης: 39.000.000 δολάρια για 18 στρέμματα και 117 θέσεις. Ο ιδιοκτήτης αρνήθηκε, καθώς η περιουσία του αξίζει, σύμφωνα με τους μεσίτες, περισσότερα από 50 εκατομμύρια δολάρια (10).

Η υπόθεση βρίσκεται προς το παρόν στα χέρια της δικαιοσύνης. Εν αναμονή της απόφασης, οι κάτοικοι του πάρκου Buena Vista στο Πάλο Άλτο δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον, όπως συμβαίνει και με τους κατοίκους των «μαγεμένων λόφων» του Ρατόν. Όπως λέει ο κ. Άντερσον, «οι ιδιοκτήτες μετακινούμενων κατοικιών έχουν διπλή ταυτότητα: είναι και ιδιοκτήτες και ενοικιαστές, αλλά δεν καλύπτονται ούτε από τους νόμους που παραδοσιακά διέπουν τη σχέση μεταξύ ιδιοκτητών και ενοικιαστών ούτε από εκείνους που προστατεύουν τους ιδιοκτήτες». Χωρίς σαφή ιδιότητα, δεν μπορούν να υπολογίζουν παρά μόνο στον εαυτό τους.

(1) Ο όρος που χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ για αυτές τις κατοικίες είναι mobile homes («κινητά σπίτια»). Είναι όμως αρκετά διαφορετικές από αυτό που εννοούμε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού με τις έννοιες τροχόσπιτο, τροχοβίλα ή προκατασκευασμένη οικία. Έτσι επιλέξαμε να αποδώσουμε τον όρο ως μετακινούμενες κατοικίες, εναλλάσσοντάς τον τόσο με το πιο περιγραφικό προκατασκευασμένο ρυμουλκούμενο σπίτι όσο και με τα συνήθη τροχοβίλα και τροχόσπιτο. Σε κάθε περίπτωση όμως, αναφερόμαστε στην ιδιαίτερη αμερικανική εκδοχή του είδους.

(2) Hillcrest Village σημαίνει «το χωριό στην κορυφή του λόφου», Meadows σημαίνει «λιβάδια», Cedar Village σημαίνει «το χωριό των κέδρων»…

(3) «American housing survey», U.S. Census Bureau, Suitland (Μέριλαντ), 2013. «Mobile homes, the low-cost housing hoax», έκθεση του Center for Auto Safety, Grossman Publishers, Νέα Υόρκη, 1975.

(4) «American housing survey», U.S. Census Bureau, 2013.

(5) Gary Rivlin, «The cold, hard lessons of mobile home U.», «The New York Times Magazine», 16 Μαρτίου 2014.

(6) Βλ. Sylvie Laurent, «Poor White Trash. La pauvreté odieuse du Blanc américain», Presses de la Sorbonne”, Παρίσι, 2011.

(7) Αναφέρεται στο John Fraser Hart, Michelle J. Rhodes και John T. Morgan, «The Unknown World of the Mobile Home», The Johns Hopkins University Press, Βαλτιμόρη και Λονδίνο, 2002.

(8) Η συνομιλήτριά μας προτίμησε να χρησιμοποιήσει ψευδώνυμο.

(9) Katie Kramon, «California’s affordable mobile home parks vanishing», Peninsulapress.com, 11 Μαρτίου 2015.

(10) Christina Passariello, «The fight to save a Silicon Valley trailer park», «The Wall Street Journal», Νέα Υόρκη, 14 Αυγούστου 2015.

ΕΝΘΕΤΟ

Και μεγαλύτερο επιτόκιο

Για όσους πιστεύουν ότι οι μετακινούμενες κατοικίες είναι όπως τα απλά τροχόσπιτα, σκοτεινές και με κακή μόνωση, αξίζει μια επίσκεψη σε ένα κατάστημα της Clayton Homes, της ηγέτιδας εταιρείας στον κλάδο προκατασκευασμένων ρυμουλκούμενων οικιών των ΗΠΑ, που ανήκει στον δισεκατομμυριούχο Γουόρεν Μπάφετ. Το κατάστημα του Πουέμπλο, 200 χιλιόμετρα νότια του Ντένβερ (Κολοράντο), βρίσκεται σε μια αλάνα, όπου εκτίθενται δείγματα κατοικιών, τις οποίες επισκεπτόμαστε μαζί με έναν «σύμβουλο σπιτιού». Στο εσωτερικό, τίποτα δεν ξεχωρίζει αυτές τις σύγχρονες μετακινούμενες κατοικίες από ένα συνηθισμένο σπίτι: η ηχομόνωση είναι σωστή, τα παράθυρα μεγάλα, οι οικιακές ηλεκτρικές συσκευές υπερσύγχρονες. «Όλα τα σπίτια έχουν εγγύηση για έναν χρόνο, από το ψυγείο ώς τη στέγη», μας λέει ο Ράιαν Καστεγιάνος, πωλητής. «Όμως, αντί 699 δολαρίων, μπορείτε να την επεκτείνετε για τέσσερα επιπλέον έτη. Και αν το αποφασίσετε πριν από αύριο, υπάρχει μια μεγάλη προσφορά: 10% έκπτωση σε όλα τα σπίτια».

Ο νεαρός άνδρας κάνει λόγο, όπως ο νόμος απαιτεί, για τη δυνατότητά μας να επιλέξουμε ανάμεσα σε πολλά χρηματοδοτικά προγράμματα πιστωτικών εταιρειών και στη συνέχεια μας δίνει φυλλάδια τριών από αυτές. Σε λεπτομέρειες δεν θα μπει παρά μόνο για την Vanderbilt Mortgage and Finance, μια εταιρεία που επίσης ανήκει στον κ. Μπάφετ: «Είναι πολύ εύκολο, δεν έχετε παρά να συμπληρώσετε κάποια χαρτιά». Στις περισσότερες Πολιτείες των ΗΠΑ, οι μετακινούμενες κατοικίες θεωρούνται προσωπικά είδη, ακριβώς όπως ένα τζετ σκι ή μια τηλεόραση, όχι ως ακίνητη ιδιοκτησία. Ως εκ τούτου ασφαλίζονται όπως τα αυτοκίνητα και μπορούν να χρηματοδοτηθούν από καταναλωτικά δάνεια, που είναι εύκολο να εγκριθούν, έχουν όμως υψηλά επιτόκια. Έτσι, σύμφωνα με μια μελέτη του Center for Public Integrity και των «Seattle Times», οι αγοραστές κινητών σπιτιών πληρώνουν κατά μέσο όρο 3,8% υψηλότερο επιτόκιο σε σχέση με εκείνο ενός τυπικού ακινήτου. Με εξαίρεση την Clayton Homes, όπου η διαφορά είναι μεγαλύτερη από 7% (1).

(1) Daniel Wagner και Mike Baker, «Warren Buffett’s mobile home empire preys on the poor», Publicintegrity.org, 3 Απριλίου 2015.

Διαβάστε περισσότερα

Πίτερ Τος: Η ρέγγε της εξέγερσης

Σαν σήμερα στις 19 Οκτωβρίου του 1944 γεννήθηκε στο Γουεστμόρλαντ της Τζαμάικα ο Πίτερ Τος. Πρωτοπόρος μουσικός που μαζί με τον Μπόμπ Μάρλεϊ καθιέρωσαν το μουσικό ιδίωμα της ρέγγε και την έκαναν διεθνές μουσικό ρεύμα. Ο Τος συνεργάστηκε για ένα μεγάλο διάστημα με το Μάρλεϊ στο θρυλικό συγκρότημα «The Wailers». Ωστόσο, το 1974 εξαιτίας μιας διαφωνίας με τη δισκογραφική εταιρεία ο Τος εγκατέλειψε το συγκρότημα και ακολούθησε σόλο καριέρα. Χαρακτηριστικά των τραγουδιών του είναι το εξεγερτικό πνεύμα και η ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία. Δολοφονήθηκε το 1987 κατά τη διάρκεια ενός «οικογενειακού» καυγά.

Διαβάστε περισσότερα

Θάτσερ, η χειρότερη πρωθυπουργός της Βρετανίας εδώ και 100 χρόνια

Σύμφωνα με την Ένωση Ιστορικών της Βρετανίας
Στη λίστα ήταν 19 πρωθυπουργοί της Βρετανίας των τελευταίων 100 χρόνων, δηλαδή, από το 1916.
Και η Μάργκαρετ Θάτσερ πήρε την πρώτη θέση: Ανακηρύχθηκε από την Ένωση Ιστορικών της Βρετανίας ως η χειρότερη πρωθυπουργός του αιώνα.
Στη δεύτερη θέση -και δη, με μικρή διαφορά- φιγουράρει ο Ντέιβιντ Κάμερον, ενώ τέταρτος είναι ο Τόνι Μπλερ.

Η Σιδηρά Κυρία έλαβε το 24% των ψήφων.
Ο Κάμερον πήρε με 22%, ο Νέβιλ Τσάμπερλεϊν ήρθε τρίτος με 17% και τέταρτος ο Τόνι Μπλερ με 11%, με τον Γκόρντον Μπράουν να τον ακολουθεί στην επόμενη θέση.
Βασικό κριτήριο των ιστορικών ήταν η θέση της Θάτσερ απέναντι στην κοινωνία.
«Κατέστρεψε πάρα πολλά καλά στοιχεία στην κοινωνία και δημιούργησε πολλά άσχημα. Άφησε ένα κοινωνικό και ηθικό κενό στο οποίο οι πλούσιοι και οι πεζά τυχεροί μπορούσαν να καταστρέψουν ακόμη περισσότερα από εκείνα που δεν χρειάζονται και δεν έβλεπαν ότι τα έχουν ανάγκη όλοι οι άλλοι» δήλωσε η ιστορικός Έμμα Ντάργουιν για την απόφαση της Ένωσης.

Όσο για τον δεύτερο τη τάξει, Ντέιβιντ Κάμερον, τα σχόλια που ακούστηκαν ήταν μεταξύ άλλων και τα εξής: «Ένας από τους πιο επικίνδυνους πρωθυπουργούς που είχαμε ποτέ, όχι επειδή δεν είναι αξιοπρεπής άνθρωπος, είναι αξιοπρεπής, αλλά επειδή έπαιρνε ανάλαφρα τεράστιες, εξαιρετικής σημασίας αποφάσεις για τη Βρετανία».
Επίσης: «… Είναι μια μετριότητα που από μόνη της δημιούργησε τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων 75 ετών στο Ηνωμένο Βασίλειο».

Την τιμητική του είχε και ο Τόνι Μπλερ, αν και κατατάχθηκε πιο χαμηλά.
Η ιστορικός Σάλι Ζίγκμοντ δήλωσε: «Τον συμπαθούσα μέχρι που μας είπε ψέμματα για φανταστικά όπλα μαζικής καταστροφής που είχε ο Σαντάμ και ήταν έτοιμα να πλήξουν τη δύση. Είμαι κατά του πολέμου, αλλά η ρητορική του Μπλερ μας κορόιδεψε και σκότωσε χιλιάδες αθώους ανθρώπους. Τώρα δεν πιστεύω στους πολιτικούς, αριστερούς ή δεξιούς».
tvxs

Διαβάστε περισσότερα

Κοροϊδία και Ξεπούλημα ή αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση

Μιχάλης Δαγτζής*
Τέτοιο πολυνομοσχέδιο χωρίς να βγει άχνα μόνο «αριστερή» κυβέρνηση θα μπορούσε να φέρει. Τα εύσημα, λοιπόν, στον Τσίπρα και στον Τσακαλώτο και στους λοιπούς διανοούμενους-μαρξιστές της κυβέρνησης για το μεγαλύτερο και πιο χυδαίο ξεπούλημα της ελληνικής δημόσιας περιουσίας.
Με συνοπτικές διαδικασίες βασικοί τομείς της οικονομίας με μεγάλη κοινωνική σημασία μεταφέρθηκαν από τα χέρια του δημοσίου στο γνωστό «Υπερταμείο». ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, ΕΛΒΟ κλπ ακολουθώντας τη μοίρα του Ελληνικού. Τη μοίρα που τους είχαν διαφυλάξει ο Γιωργάκης, οι Σαμαροβενιζέλοι και λοιποί εντολοδόχοι της Υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ, δηλαδή του ξεπουλήματος και των ιδιωτικοποιήσεων. Στον ίδιο δρόμο, λοιπόν, που χάραξαν και οι προηγούμενοι βαδίζουν τώρα οι «φιλολαϊκοί» και «προοδευτικοί» κυβερνώντες, που μόνο καπηλευόμενοι το όνομα της αριστεράς θα διέπρατταν τόσο ανώδυνα το έγκλημα του ξεπουλήματος.
Βέβαια, ο υπουργός οικονομικών και καθηγητής(ααα και μαρξιστής, μην ξεχάσω) Τσακαλώτος μας ενημέρωσε ότι όσο είναι αυτός υπουργός ιδιωτικοποιήσεις δεν θα γίνουν! Επομένως, αξίζει να δούμε λίγο προσεκτικότερα τι έχει υπογράψει αυτός ο τύπος και τι είναι το Υπερταμείο.
Σύμφωνα με το άρθρο 185 του συναφούς νόμου του Μαίου του 2016, το Υπερταμείο «δεν ανήκει στο Δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα» και «λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας». Συνεχίζουμε διαβάζοντας από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Ν. 4336, ΦΕΚ 94Α’, 14.8.2015) τα εξής:
…θα συσταθεί ένα νέο ανεξάρτητο ταμείο (το «Ταμείο») το οποίο θα κατέχει σημαντικής αξίας περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας. Πρωταρχικός στόχος του Ταμείου είναι να διαχειρίζεται ελληνικά περιουσιακά στοιχεία σημαντικής αξίας και να προστατεύει, να δημιουργεί και εν τέλει να μεγιστοποιεί την αξία τους την οποία θα ρευστοποιεί με ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέσα.(ο τονισμός δικός μας)
Ακόμα, δεν μπορούμε να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι η ανώτερη αρχή διοίκησης του Υπερταμείου είναι το Εποπτικό Συμβούλιο. Σε αυτό συμμετέχουν τρία μέλη από την ελληνική πλευρά, ένα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ένα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, με τις αποφάσεις να λαμβάνονται με τη σύμφωνη γνώμη των 4/5, δηλαδή, πάντοτε, με τη σύμφωνη γνώμη ενός εκ των δύο μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθρο 191).
Πρωτίστως, από τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ίδια η μεταφορά των περιουσιακών αυτών στοιχείων στο Υπερταμείο συνιστούν ιδιωτικοποίηση. Μιλάμε για ένα ταμείο που ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και στοχεύει ρητά στο να εκποιήσει το δημόσιο πλούτο της Ελλάδας, φανερώνοντας πιο έκδηλα από ποτέ την πλήρη απώλεια τη εθνικής κυριαρχίας που έχει συμβεί στη χώρα. Υπάρχει και άλλο τρόπος να ερμηνευθεί η φράση «θα ρευστοποιεί με ιδιωτικοποιήσεις» ; Όχι!
Προφανώς δεν περιμέναμε να διαβάσουμε τι είναι το Υπερταμείο για να μάθουμε τους σκοπούς της ΕΕ και του ΔΝΤ σε σχέση με τη δημόσια περιουσία στην Ελλάδα. Ήδη από το 2011 έχουν υπογραφεί οι αποκρατικοποιήσεις του Βενιζέλου ύψους 50 δις, οι οποίες παίρνουν σάρκα και οστά τώρα. Και αν δούμε την μεγαλύτερη εικόνα, αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοιου είδους προγράμματα εφαρμόζονται εδώ και περίπου 35 χρόνια σε όλο τον κόσμο ως συνέπεια της ένταξης μια χώρας στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση με τη συνδρομή, βεβαίως, των διάφορων θεσμών της (ΕΕ, ΔΝΤ, Παγκοσμια Τράπεζα κλπ).
Το δεύτερο συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε έχει να κάνει με το απύθμενο θράσος που έχει ο Τσακαλώτος και τα συντρόφια του για να μας λένε ότι δεν κάνουν ιδιωτικοποιήσεις, όταν ήδη της κάνουν! Οι πολιτικοί αλήτες του ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλάνε την ιδιοκτησία του ελληνικού λαού, τους πλουτοπαραγωγικούς μας πόρους, και παριστάνουν ότι παλεύουν για να τους κρατήσουν δημόσιους. Οι ομιλίες και τα επιχειρήματά τους αποτελούν προσβολή για τη νοημοσύνη του λαού μας ή, διαφορετικά,  νομίζουν ότι έχουμε γίνει τόσο ηλίθιοι! Η τακτική ότι το άσπρο είναι μαύρο αποτελεί κατεξοχήν εργαλείο της εξουσίας για να νομιμοποιεί τις πράξεις της στα μάτια των καταπιεζομένων. Οπότε, με άλλα λόγια, αυτοί οι τύποι την δουλειά τους κάνουν.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να επιβιώσει πολιτικά και να παραμείνει στην εξουσία έχει βασίσει το πολιτικό της προφίλ στην αντι-διαπλοκή, στη διαφάνεια, στην εντιμότητα και στην δημοκρατικότητα. Οι μάσκες όμως  πέφτουν και οι προθέσεις της αποκαλύπτονται στα λαϊκά στρώματα όσο υλοποιεί, ως σωστός εντολοδόχος, τις επιταγές της Υπερεθνικής Ελίτ. Και όπως φαίνεται από την επικαιρότητα, η όποια εντιμότητά τους σταματάει στο σημείο που αρχίζει να τους γλυστράει η καρέκλα της εξουσίας. Φυσικά, δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι κυβερνώντες για τους οποίους ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς αυτός είναι ο κανόνας.
Πέρα όμως από τους πολιτικαντισμούς του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μία επιχειρηματολογία υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων η οποία, δυστυχώς, πιάνει τόπο δημιουργώντας αυταπάτες ότι τέτοιου είδους προγράμματα μπορούν να βελτιώσουν την οικονομική κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων.
Οι φανατικοί νεοφιλελεύθεροι(ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και λοιπά παπαγαλάκια) κάνουν συνεχή αναφορά στο ελλειματικό ή/και δυσλειτουργικό δημόσιο, το οποίο(σύμφωνα με την ίδια επιχειρηματολογία) ευθύνεται για την κρίση. Επομένως, θα πρέπει να ιδιωτικοποιήθούν οι επιχειρήσεις αυτές, ώστε
1)να μην χρειάζεται το κράτος να τροφοδοτεί τα ελλείματά τους,
2)να καρπωθεί ένα ποσό από την πώλησή τους, και επιπλέον,
3)να  βελτιωθεί η αποδοτικότητα των επιχειρήσεων αυτών, στις οποίες εργάζονται μη παραγωγικοί(διάβαζε τεμπέληδες) εργαζόμενοι εξαιτίας τις έλλειψης κινήτρων.
Με αφορμή την δημοσιονομική κρίση της ελληνικής οικονομίας(που ήταν βέβαια η μορφή εκδήλωσης της χρόνιας κρίσης και όχι το αίτιό της, το οποίο ανάγεται στην εξωστρέφεια) οι ελίτ στοχοποίησαν το δημόσιο εκμεταλλευόμενοι τη δυσαρέσκεια των πολιτών για τις κακές του υπηρεσίες(που είναι αποτέλεσμα των πελατειακών σχέσεων που ίδιες οι ελίτ δημιούργησαν). Έτσι, βρήκαν την ευκαιρία να πείσουν τον κόσμο ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα μας σώσουν, γι’ αυτό άλλωστε και οι συνεχείς επικλήσεις στις «επενδύσεις» που έρχονται.
Βέβαια, οι ιδιωτικοποιήσεις εταιριών ύδρευσης ανά τον κόσμο(για να πάρουμε μόνο την περίπτωση ιδιωτικοποίησης του νερού),  έχουν δείξει ποιες είναι οι συνέπειές τους για τους καταναλωτές αλλά και για την κοινωνία γενικότερα.
Ας πάρουμε ορισμένα παραδείγματα από την Ευρώπη για να μην σχολιάσουμε το πλιάτσικο που γίνεται στον Τρίτο Κόσμο. Στο Βερολίνο η ιδιωτικοποίηση του νερού το 1999, και μετά από 12 χρόνια ιδιωτικής ιδιοκτησίας των δικτύων ύδρευσης, έκανε το κόστος για τα νοικοκυριά να αυξηθεί σχεδόν 25%, σύμφωνα με στοιχεία της Deutsche Welle. Στο Παρίσι, από την άλλη, η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας ύδρευσης το 1985, επέφερε αύξηση της τιμής του κατά 260%, με την επαναδημοτικοποίησή της το 2009 να έχει ως αποτέλεσμα μείωση των τιμολογίων κατά 8%.
Στον ίδιο μήκος κύματος και η περίπτωση της Βρετανίας, όπου η ιδιωτικοποίηση έγινε από την Θάτσερ. Εκεί, στα πρώτα εννέα χρόνια οι τιμές αυξήθηκαν κατά σχεδόν 50%, ενώ έκθεση της UNISON έδειξε ότι από το 2004 έως το 2013 οι ανατιμήσεις ήταν ακόμη πιο απότομες, με το ύψος των λογαριασμών να κάνει «άλμα» 64%. Τέλος, υπολογίζεται ότι το 30% του λογαριασμού ενός μέσου νοικοκυριού πηγαίνει στα κέρδη των εταιρειών.
Το συμπέρασμα δικό σας.
Βέβαια, η μαζική προπαγάνδα των ελεγχόμενων μέσων μας κάνει να ξεχάσουμε ποια είναι η αιτία που διάφορα αγαθά βρίσκονται υπο δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία. Το νερό, το ηλεκτρικό κλπ καλύπτουν βασικές ανάγκες, γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικά και ιδιαίτερα, καθώς σε αυτά βασίζεται η επιβίωση του πληθυσμού. Επομένως,  αποτελεί επιδίωξη κάθε πραγματικά κοινωνικής πολιτικής να απαλειφθούν οι βλαβερές συνέπειες που έχει το συνεχές κυνήγι του κέρδους, ή αλλιώς η λειτουργία της αγοράς, πάνω στην παραγωγή και τη διανομή τέτοιων αγαθών. Δηλαδή, η προστασία τους από το να γίνουν εμπορεύματα. Αυτό είναι εφικτό μόνο όταν το δημόσιο, μακριά από τη λογική «ανάπτυξη για την ανάπτυξη» της οικονομίας της αγοράς, έχει τα αγαθά αυτά υπό την ιδιοκτησία του.
Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτή η σημασία που έχει η αντίσταση στο έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ο αγώνας να μην ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία. Γι αυτούς, η παραμονή της χώρας στην ΕΕ των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών είναι μονόδρομος. Για εμάς, μονόδρομος είναι η πάλη για την οικονομική και εθνική κυριαρχία της χώρας, που μπορεί να έχει προοπτικές νίκης μόνο μέσα από το ΜΕΚΕΑ. Ο δρόμος που χαράσει το ΜΕΚΕΑ είναι αυτός της απαλλοτροίωσης χωρίς αποζημίωση κάθε αγαθού που ξεπουλήθηκε από τις δωσίλογες κυβερνήσεις και η ορθολογική αναδιοργάνωση του δημοσίου τομέα με σκοπό να εξυπηρετεί τις ανάγκες του λαού.
Η ριζοσπαστικότητα του μέτρου αυτού θα ενοχλήσει τόσο τις ελίτ(ξένες και ντόπιες) που μόνο ένας λαός αποφασισμένος και ενημερωμένος θα μπορεί να αντιμετωπίσει τις όποιες ενέργειές τους. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, παρά η συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση. Διαδώστε το μήνυμα του ΜΕΚΕΑ τώρα!
ΠΗΓΕΣ:

Πού… νέρωσαν οι ιδιωτικοποιήσεις, Ναυτεμπορική, 06 Οκτωβρίου 2016

 Όταν το νερό πωλείται, Τhe Press Project, 13 Νοεμβρίου 2012
* μέλος ΜΕΚΕΑ

Διαβάστε περισσότερα

Δραματική αύξηση των ψυχικών προβλημάτων στα ελληνόπουλα

Για δραματική αύξηση των ψυχικών προβλημάτων στα παιδιά και τους εφήβους και για διπλασιασμό των περιστατικών που φιλοξενούνται με εισαγγελική εντολή σε παιδιατρικά Νοσοκομεία, έκαναν λόγο ειδικοί επιστήμονες σε ειδική εκδήλωση με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας.

O αναπληρωτής καθηγητής Παιδοψυχιατρικής και διευθυντής της Παιδοψυχιατρικής Κλινικής του νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία», Δημήτρης Αναγνωστόπουλος, τόνισε ότι παρατηρείται μεγάλη αύξηση παιδιών και εφήβων με κατάθλιψη, εθισμό στο διαδίκτυο και άλλες ψυχικές διαταραχές.
Όπως ανέφερε, η πλειοψηφία των Ελλήνων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο βιώνουν καταστάσεις που προκαλούν βαθύ πόνο και απόγνωση, εξαιτίας των προβλημάτων που έχει προκαλέσει η παρατεταμένη οικονομική κρίση.
Χαρακτηριστικό της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία είναι και το γεγονός, σύμφωνα με τον κ. Αναγνωστόπουλο, ότι το 30% των τηλεφωνημάτων σε «γραμμή βοήθειας» για την κατάθλιψη  γίνονται από εφήβους που ανησυχούν για τους γονείς τους και προσπαθούν να βρουν τρόπο να τους βοηθήσουν.
Οι ομιλητές αναφέρθηκαν εκτενώς στο θέμα της βοήθειας των ανθρώπων με ψυχικά νοσήματα σημειώνοντας ότι δυστυχώς αυτή δεν είναι δεδομένη εξαιτίας της άγνοιας αλλά και των διακρίσεων.
Οι επιστήμονες τόνισαν τέλος τις ελλείψεις σε παιδοψυχιατρικά τμήματα και προσωπικό, με αποτέλεσμα ασθενείς από την περιφέρεια να είναι αναγκασμένοι να επισκέπτονται Νοσοκομεία της Αθήνας.

Διαβάστε περισσότερα

Η πρώτη Αμερικανίδα φοιτήτρια στη σχολή μπαλέτου της Κούβας! [ΦΩΤΟ+ΒΙΝΤΕΟ]

Ελπίζει να κατακτήσει τον χορό! Γυρίζοντας στην πατρίδα της θέλει να δείξει στον κόσμο το ισχυρό κουβανέζικο στιλ χορού, με τις εκθαμβωτικές στροφές και τα άλματά του.

Είναι η Καθρίν Κόνλεϊ, η πρώτη Aμερικανίδα, τακτική φοιτήτρια, στη διάσημη Εθνική Σχολή Μπαλέτου της Κούβας μετά την άρση του εμπάργκο των ΗΠΑ στη χώρα.
«Ο χορός στην Κούβα έχει πολλά ακροβατικά στοιχεία και νομίζω ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάποια από αυτά», δήλωσε η 18χρονη Κόνλεϊ σε συνέντευξη που έδωσε στη σχολή που στεγάζεται σε ένα παλάτι της αποικιακής εποχής στην παλιά Αβάνα.

Η Κούβα έχει σπουδαία παράδοση στην εκπαίδευση νέων στο μπαλέτο, δημιουργώντας πολλά μεγάλα αστέρια του χορού σε σχέση με τον πληθυσμό του νησιού που δεν ξεπερνάει τα 11 εκατ., όπως ο Κάρλος Ακόστα και ο Ζοζέ Μανουέλ Καρένιο.
Η Εθνική Σχολή Μπαλέτου της Κούβας, έχει 3.000 μαθητές, ενώ εδώ και καιρό εκπαιδεύονται σ’ αυτήν και πολλοί ξένοι χορευτές.
Ωστόσο, μέχρι τώρα κανένας Αμερικανός δεν είχε ενταχθεί στο πρόγραμμα των τακτικών σπουδών κατά τη διάρκεια του εμπάργκο που είχαν επιβάλλει οι ΗΠΑ στην Κούβα.
«Νομίζω ότι η Κάθριν είναι η πρώτη από πολλούς φοιτητές που θα σπουδάσουν στην Κούβα», δήλωσε, σύμφωνα με το Reuters, ο Βίκτορ Αλεξάντερ, διευθυντής του Ruth Page Center for The Arts του Σικάγo, όπου η Κόνλεϊ σπούδαζε μπαλέτο από παιδί.

Διαβάστε περισσότερα

Ο ιστορικός λόγος του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία

Στις 19 Οκτωβρίου απελευθερώνεται η Λαμία, ενώ οι ναζιστικές κατοχικές δυνάμεις αποχωρούν από την Ελλάδα. Δυνάμεις του ΕΛΑΣ, αντιπροσωπεία της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ, καταφτάνουν στην πόλη και συγκαλείται στην πλατεία Ελευθερίας της πόλης συγκέντρωση του ΕΑΜ.

Ο Άρης Βελουχιώτης θα εκφωνήσει από το μπαλκόνι τον περίφημο λόγο του που σηματοδοτεί το τέλος του αντάρτικου της κατοχής και παρουσιάζει ουσιαστικά τους βασικούς άξονες των θέσεων του ΚΚΕ για την μεταπολεμική ελληνική κοινωνία.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη. Το tvxs.gr αναδημοσιεύει ολόκληρο τον ιστορικό λόγο του Άρη Βελουχιώτη από το «Ελληνικό Αρχείο Μαρξιστών»:

Γιατί αγωνίστηκα.

Αδέλφια, Έλληνες και Ελληνίδες της Λαμίας και της περιοχής της!
Από μέρους του Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ, σας φέρω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς.
Όπως βλέπετε, πρόκειται «να βγάλω λόγο». Μα ο λόγος μου αυτός δεν θα μοιάζει καθόλου με τους λόγους που γνωρίσατε μέχρι σήμερα. Δεν πρόκειται να σας υποσχεθώ ούτε πως θα σας φτιάξω γεφύρια ή ποτάμια, όπως σας υποσχόντουσαν πως θα σας φέρουν οι παλιοί κομματάρχες. Ούτε και θα σας τάξω λαγούς με πετραχήλια. Δεν επιδιώκω ν' αποσπάσω επαίνους για τη ρητορική μου δεινότητα. Επιδιώκω απλώς ν' ακούσετε αυτά που θα σας πω. Προσέξτε. Θ' αρχίσω σαν τα παραμύθια:

Η αθάνατη ελληνική φυλή.

Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ' όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.
Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.
Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή. Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.
Αυτό κάνεις δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι' αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.

Η αντίδραση ουρλιάζει.

Μα ο ελληνικός λαός δεν θάτανε αυτός ο λαός, ο λαός δηλαδή της χώρας της λευτεριάς και του πολιτισμού, αλλά λαός ζούγκλας, αν δεν έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα του τους αρχηγούς εκείνους, που θα οδηγούσανε στη λευτεριά του. Όπως βλέπετε, λοιπόν, όλοι - ξένοι και ντόπιοι - πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός κι αποχτήσει τη λευτεριά του.
Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δε σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ' αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας. Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα.
Σε λίγο, η Φιλική Εταιρία έγινε κι αγκάλιασε χιλιάδες Έλληνες.
Ας ούρλιαζε η αντίδραση. Ας υπόγραφε άτιμα χαρτιά, σαν αυτό πού υπογράφηκε στη διάσκεψη της Βιέννης στα 1815, κάτω από το όποιο έβαλε την υπογραφή του κι ο πολύς Γιάννης Καποδίστριας και που διαλάμβανε, ότι όχι μόνο δε θα ευνοηθεί και επιτραπεί ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στην Ελλάδα, μα και θα πνιγεί στο αίμα αν ξεσπάσει.
Ο Γιάννης Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολειά σαν μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτραίτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας. Μα ότι έκανε, δεν το έκανε σαν Καποδίστριας, μα σαν εκπρόσωπος όλης της ελληνικής αντίδρασης. Ας ούρλιαζε λοιπόν, μαζί με τη διεθνή και η ντόπια αντίδραση. Κι ας υπογράφανε άτιμα χαρτιά.

Ο λαός προχωρεί.

Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας. Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς. Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.
Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν. Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους ήτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό.
Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλεψαν οι προπάτορες μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς. Έτσι οι πρόγονοι μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλύψουν εκεί που έφτυσαν και ν' αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.
Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ' αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού. Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης. Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ' αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα. Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.
Με την επικράτηση της επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβλήθηκαν πάνω στη χώρα μας. Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. Και στο τέλος το πέτυχε. Η αρχή έγινε κολλώντας στο σβέρκο της πατρίδας μας αυτόν που σας είπα πρωτύτερα: Τον Καποδίστρια. Ο Γιάννης Καποδίστριας από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε την καταστροφή της χώρας μας, κι ένας άλλος Γιάννης, ο Μεταξάς, έβαλε σ' αυτήν το καπάκι.

Πώς μας επιβλήθηκαν οι βασιλιάδες.

Ο λαός νόμιζε, ότι μια που πέτυχε πια η επανάσταση, θα επακολουθούσαν τα χρόνια της ευτυχίας του, ότι όλη η ανθρωπότητα θάτανε στο πλευρό της χώρας μας και πως η χώρα μας, για μια ακόμα φορά, θα βρισκότανε σε θέση να ξαναπάρει, όπως και παλιότερα, ολόκληρη την ανθρωπότητα από το χέρι και να της δείξει καινούργιους δρόμους πολιτισμού και προόδου. Μα στη θέση αυτών η ντόπια και ξένη αντίδραση επιβλήθηκαν και φέρανε τον Καποδίστρια, τη Βαυαρική δυναστεία με τον Όθωνα.
Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων.

Η προδοσία του αλβανικού έπους.

Η ουσία αυτού βρίσκεται στο γεγονός, ότι αντίδραση σκεφτόταν μόνο πώς να εκμεταλλευτεί, να βασανίσει, και να ξεζουμίσει το λαό, οργανώνοντας κινήματα κάθε τόσο και καλλιεργώντας τις φαγωμάρες, προπαγανδίζοντας και πείθοντας το λαό ότι είναι απαραίτητο να ζει φτωχός και κακομοιριασμένος.
Χαρακτηριστικό είναι ότι πιάνοντας μια λέξη του Κολοκοτρώνη, που ονόμασε κάποτε τη χώρα μας Ψωροκώσταινα, κατάφερε να πείσει το λαό ότι το ελληνικό κράτος δε μπορεί να ορθοποδήσει μόνο του κι ότι θα έπρεπε να μας κυβερνήσουν οι ξένοι, ονομάζοντας γι αυτό και τα πολιτικά κόμματα ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά. Σ' αυτό το σημείο μας φέρανε οι κορυφές που διοικούσαν τον τόπο μας. Κάποτε φτάσαμε και στη δημοκρατία. Μα αυτό έμοιαζε με την παροιμία που έλεγε ο λαός: Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Μυρίστηκαν οι έξυπνοι ψητό από τη μοναρχία και βρίσκοντας ότι «έφταιγε» η δημοκρατία για τη δυστυχία του λαού, ξαναφέρανε το βασιλιά. Και τότε άρχισαν πιο ξετσίπωτα ακόμα να ξεζουμίζουν και να καταπιέζουν το λαό. Και για να μπορούν να πνίγουν τις κραυγές του, βάλανε στο κεφάλι μας το Μεταξά, που ήτανε πάντα πράχτορας του ΙΙ γραφείου του γερμανικού επιτελείου, από τον καιρό που σπούδαζε στη στρατιωτική σχολή της Γερμανίας.
Έτσι, ύστερα από 120 χρόνια, ξαναπέσαμε πάλι στη σκλαβιά, γιατί έτσι κακά μας κυβερνήσανε στο διάστημα αυτό.
Σ' αυτή την κατάσταση βρεθήκαμε, όταν ξέσπασε η πολεμική λαίλαπα και η σύγκρουση μεταξύ των κολοσσών. Μα κανένας απ' αυτούς δε σκέφτηκε ελληνικά και να δει πώς θα ξέφευγε η χώρα μας τη λαίλαπα αυτή. Με την επίγνωση ότι η χώρα μας θα τραβούσε στην καταστροφή μπήκανε στον πόλεμο.
Έχουμε ντοκουμέντα στα χέρια μας, πού μας αποδείχνουν, ότι οι άνθρωποι αυτοί είχανε σκοπό να ρίξουνε μόνο τρεις τουφεκιές στο Αλβανικό μέτωπο κι ύστερα να μας παραδώσουν στους φασίστες. Υπάρχουν ντοκουμέντα που μας πείθουν ότι το Νοέμβρη προς το Δεκέμβρη του 1940 μπορούσαμε να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα. Μα αυτοί συγκρατούσαν το στρατό μέχρι που να λύσει το στρατιωτικό της πρόβλημα, η Γερμανία στην Ευρώπη κι ύστερα να δικαιολογηθούν ότι δε μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με δυο κολοσσούς. Δεν πίστευαν στις δόξες του στρατού μας, στο θάρρος, στην τόλμη, στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του, που πολεμούσε με φλόγα ενάντια στο φασισμό, νηστικός και ξυπόλυτος πάνω στα βουνό της Αλβανίας με τη βοήθεια όλου του ελληνικού λάου. Αυτοί δεν πίστευαν σ' αυτά και περιμένανε πως θα καμφθεί. Γι' αυτό το έπος της Αλβανίας είναι ολοκληρωτικά έργο του λαού. Είναι έργο του λαού που το πραγματοποίησε με το μένος που είχε ενάντια στο φασισμό και το ζυγό του Μεταξά, με θυσίες και ηρωισμούς.
Έτσι, μας ξαναδέσανε στη σκλαβιά.
Μα ο λαός μας δεν ήτανε σε θέση να συνεχίσει το έργο του αυτό. Όσο φλογερά κι αν ήτανε τα στήθη του, η φλόγα αυτή δεν θα άντεχε στα σιδερόφρακτα μεγαθήρια των φασιστών, μια που είχε μέσα του και την προδοσία των ηγετών του. Έτσι αναγκάστηκε να υποκύψει, μα όχι σαν ηττημένος. Γιατί αυτή η συνθηκολόγηση που έκαναν, υπογράφηκε πριν ακόμα πολεμήσει ο στρατός μας. Αυτή δεν ήτανε ήττα του λαού μας, μα ήττα και χρεοκοπία των καθεστώτων που μεσολάβησαν από το 1821-1941. Γι αυτό κι ο λαός μας τιμωρεί σήμερα την ήττα αυτή και θα την τιμωρήσει αργότερα πιο σκληρά ακόμα.
Έτσι ήλθαν οι Γερμανοί στον τόπο μας και μας σκλαβώσανε. Μα για μας, για το λαό μας, καμιά κηλίδα δε θα μπορούσε να προσαφθεί, ότι εγκαταλείψαμε τα εδάφη μας. Αυτή θα κολλούσε, όταν δεν ξεσηκωνόμαστε. Τι μπορούσαμε να περιμένουμε απ' αυτούς που φορούσαν τα κλακ και τα μπακαλιαράκια; Τι μπορούσαν να μας πούνε αυτοί; Το μόνο που βρίσκανε να μας λένε ήτανε:
Ησυχία, παιδιά, και τάξη. Κάναμε κυβέρνηση, ησυχάστε. Αυτό όμως θέλανε κι οι Γερμανοί. Μα τα λόγια αυτά τα εκστομίζανε οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Έλληνες.
Κι όμως, δε θα συμβιβάζονταν με τη λογική και τη ράτσα μας, αν δε βγαίναν πάλι τα στοιχεία αυτά που θα κρατούσανε ψηλά την τιμή του έθνους μας, μέσα από το λαό μας.

Στο δρόμο του αντάρτικου.

Μια μαυρίλα πλάκωνε τον ελληνικό ορίζοντα. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η αύριο και πώς θα ξεφεύγαμε από τη σιδερένια τανάλια που μας έσφιγγε. Κείνοι που ένιωθαν βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια. Κι εδώ πρέπει να στιγματιστεί μια άλλη ατιμία των ανθρώπων της 4ης Αυγούστου, που φεύγοντας, τους παράδωσε στα χέρια των καταχτητών.
Μια άλλη μερίδα πού ένιωθε, ασχολούνταν με τις μαύρες και άσπρες αγορές. Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα. Αυτοί άναψαν το δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM.
Βέβαια, ποιος θάτανε κείνος που μπορούσε να πιστέψει τότε. Ότι αυτή η φούχτα των ανθρώπων θα έφερνε στη χώρα μας τη μεγαλόπρεπη αυτή νίκη. Μα η υφή, η ψυχοσύνθεση, το σκαρί των ανθρώπων αυτών ήτανε τέτοιο. Παρά τις φυλακές, τους κατατρεγμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ομαδικές εκτελέσεις και την τρομοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί οδηγούσαν ηρωικά και θαρραλέα τις μάζες στον δρόμο της λευτεριάς.
Ξέρετε όλοι πως άρχισε το κίνημα αυτό και δε σταματώ στις λεπτομέρειες του. Όταν έχουμε τη μέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας, πού γιορτάζουμε στις 25 Μάρτη, χαιρόμαστε, τραγουδάμε και κλαίμε από τη συγκίνηση. Μα από δω και πέρα θα έχουμε δυο εθνικές γιορτές: την 25η Μάρτη και την 27η Σεπτέμβρη επέτειο της δημιουργίας του ΕΑΜ, που αποτέλεσε τη βάση της σημερινής μας απελευθέρωσης.

Αυτό πρέπει να το νιώσουμε.

Στα προηγούμενα χρόνια πολλοί περνούσανε από την πλατεία του Διάκου, μα κανείς δεν ένιωθε τον παλμό που περιείχε το τραγούδι, που μας δίδασκε στο σχολείο ο παλιός καθηγητής μας Λάσκαρης: Σας ευλογεί του Διάκου μας το τιμημένο χέρι…
Κανείς δεν ένιωθε, ότι έπρεπε να φύγει μακριά από τα μικροσυμφέροντα του και να παλέψει για τη λευτεριά. Μα η χούφτα αυτή των ανθρώπων, που σας μίλησα πιο πάνω, ρίχτηκε ολόψυχα στον αγώνα.
Η αντίδραση στο άκουσμα της χρησιμοποίησε όλα τα μέσα κι έθεσε σε ενέργεια όλες τις ατιμίες για να τη σαμποτάρει. Μα όλα αυτά στάθηκαν ανίκανα να σπάσουν τον αγώνα της. Αντίθετα, αυτή ρίζωνε κάθε μέρα και πιο πολύ κι ανέπτυσσε τη δράση της. Κι επειδή δεν είχε σκοπό να καταπιαστεί με χαρτοπόλεμο έβγαλε στο βουνό το αντάρτικο.
Θυμάμαι όταν το χειμώνα του 1941 ήλθα εδώ σαν «μαυραγορίτης» για να βάλω μπροστά τη δουλειά. Σας γνώριζα όλους, μα κανείς από σας δεν ήξερε τι επεδίωκα εγώ. Τότε μαζί με το Γ. Φράγκο και Γ. Γιαταγάνα βγάλαμε το πρώτο διάγγελμα του ΕΑΜ. Πολλοί νομίζανε τότες, ότι αυτό ήτανε μόνο ντόρος και τίποτα άλλο.
Όταν λέγαμε ότι σε λίγο θα σφυρίζει το μάλιγχερ και θα κροταλίζει ξερά το πολυβόλο στις βουνοκορφές και τα φαράγγια μας κι οι Γερμανοί και Ιταλοί θα φεύγουν ντροπιασμένοι, ίσως πολλοί να λέγανε πως αυτά δεν ήτανε παρά ηχηρές φράσεις.
Μα ύστερα από 2 1/2 μήνες άρχισε πραγματικά να λαλεί το ντουφέκι. Και τι δεν είπανε τότε! Όπως και στα 1821 όλη η αντίδραση συνωμότησε εναντίον μας και στην αρχή δεν έλεγε τίποτα για το αντάρτικο, κάνοντας το ίδιο πού κάνει και η στρουθοκάμηλος, όταν κρύβει το κεφάλι της, ενώ όλο της το σώμα φαίνεται. Έτσι κι αυτοί, νομίζανε, ότι αν δε λέγανε τίποτα για το αντάρτικο και το αγνοούσαν, δε θα ξαναβροντούσε το καριοφίλι. Μα μπορούσε να σταματήσει αυτό; Κάθε μέρα κοκκίνιζαν τα βουνά και τα φαράγγια από το αίμα.
Κι όταν είδαν ότι το αντάρτικο μεγάλωνε, παρά τη σιωπή τους, τότε κι αυτοί άλλαξαν τρόπο για να μας πολεμήσουν. Μας ονόμασαν πλιατσικολόγους, κατσικοκλέφτες, ληστοσυμμορίτες κλπ. Ακόμα βρέθηκαν άνθρωποι να μας αποκηρύξουν με την υπογραφή τους γιατί σκοτώσαμε τον προδότη και εκβιαστή Μαραθέα. Αυτοί οι κύριοι ήτανε κυριολεκτικά ηλίθιοι.
Δεν ξέρανε ούτε το ατομικό τους συμφέρον. Νόμισαν, πως αν μας αποκήρυσσαν θα σταματούσε κι ο αγώνας μας κι ότι δεν θα είμαστε κάποτε ικανοί να τους σφίξουμε το λαιμό και να τους πνίξουμε.
Ας είναι. Τέτοιοι ηλίθιοι ήτανε και τέτοιες ηλιθιότητες λέγανε. Ας κάνουν τώρα τα ψηλά τους καπέλα κλωσοφωλιές.

Η ύπαιθρος αναπνέει.

Μα ήτανε δυνατό να πιάσει αυτό; Οι χωριάτες είχανε δει για πρώτη φορά το θαύμα ν' αφήνουν τα πράματα τους έξω χωρίς να τους τα πειράζει κανείς. Η ζωοκλοπή είχε καταργηθεί στην ύπαιθρο και η ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας ποτέ δεν ήτανε σ' αυτό το σημείο. Ήτανε θαύμα αυτό; Όχι. Αλλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την εξουσία, η οποία βγήκε για να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή κλπ. και να εμπεδώσει την ασφάλεια.
Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας, που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά πού βασιλεύει, αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, έμπηξαν τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε. Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς απ' αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει.
Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα. Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους. Μα ούτε και το κόλπο αυτό έπιασε.

Το αντάρτικο σώζει το λαό.

Τότε όμως αυτοί, σαν καλοί ζαχαροπλάστες που ήτανε, κατασκευάσανε ένα νέο χρυσό χάπι:
-Ναι, φωνάζανε. δεν υπάρχει αντίρρηση, ότι οι αντάρτες διεξάγουν εθνικό αγώνα. Μα το ζήτημα αυτό θα λυθεί από τους ισχυρούς. Τι μας χρειάζονται, λοιπόν, οι αγώνες κι οι σκοτωμοί, αφού τα ζητήματα μας θα τα λύσουνε άλλοι;
Λυτό το σύνθημα έπιανε. Είχανε όμως δίκιο; Ασφαλώς όχι!
Γιατί δεν είχανε δίκιο;
Στα 1941-42 το ΕΑΜ δεν ήτανε ακόμα ισχυρό. Γι' αυτό δεν είχε αρχίσει ο αγώνας να παίρνει μαζικό χαραχτήρα. Ούτε κι αντάρτικη δράση υπήρχε. Κι όμως. Στα 1941-42 πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες, που επακολούθησαν απ' αυτήν, 300.000 άνθρωποι μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα περίχωρα τους. Και θα πέθαιναν αργότερα ακόμα περισσότεροι, αν το ΕΑΜ δεν κινητοποιούσε με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και απεργίες το λαό και δεν τον εμψύχωνε: 1. Να επιβληθεί το σταμάτημα της αρπαγής της παραγωγής μας από μέρους των κατακτητών. 2. Να επιβληθεί σ' αυτούς ν' αφήσουν το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να αναλάβει την τροφοδοσία του λαού μας. 3. Να προσέξουν την κατάσταση της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Αν το αντάρτικο δε σταματούσε τις φάλαγγες των Γερμανών που κλέβανε την παραγωγή της χώρας μας και δεν καταργούσε τη συγκέντρωση της παραγωγής που τη βάζανε στο χέρι οι καταχτητές, αν δε γίνονταν όλα αυτά, τότε τα θύματα από την πείνα και τις αρρώστιες θα ήταν πολύ περισσότερα. Όλες οι χιλιάδες των θυμάτων, που πέσανε για τη ζωή και τη λευτεριά του λαού μας, ποτέ δε φθάνουν τα θύματα της πείνας και των ασθενειών. Πότε ακούστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας να πραγματοποιείται η απελευθέρωση μέσω της μπαγαποντιάς; Ποτέ. Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα!
Μα κι αν το θέλαμε, δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα. Το δικαίωμα δηλαδή να κηλιδώσουμε την ιστορία της πατρίδας μας. Αυτό θα ήτανε ασέβεια στη μνήμη των ηρωικών μας προγόνων. Μα ούτε είχαμε το δικαίωμα να κολλήσουμε μια ατιμωτική σφραγίδα, μια σφραγίδα αίσχους, στο κούτελο των επερχομένων γενεών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας, ότι κατάγονται από γενιά ευνούχων, που δέχονται να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια από τον ατιμωτικότερο των θανάτων, από την πείνα, παρά να πεθαίνουν με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας για τη λευτεριά.
Τι θα έπρεπε να προτιμούσαμε; Το πρώτο ή το δεύτερο; Όχι! Χίλιες φορές όχι!
Καλύτερα να γινότανε το παν ένα μπουρλότο, παρά να υποταχθούμε στους καταχτητές.
Αυτό ο λαός μας το κατάλαβε, τους μούντζωσε κι έδωσε αυτά τα γενναία παλικάρια, πούναι τώρα στεφανωμένα με δόξες, με δάφνες και με νίκες.

Η αντίδραση συνωμοτεί.

Τότε κι αυτοί αναγκάστηκαν ν' αλλάξουν βιολί κι αποφάσισαν να βγάλουν στο βουνό δικές τους ανταρτοομάδες.
Μα γιατί αυτό; Το ΕAM είχε δηλώσει ότι δεν είχε μονοπώλιο τον αντάρτικο αγώνα. Γι' αυτό και τους κάλεσε να σχηματιστούν κοινές ανταρτοομάδες. Αν είχανε την πρόθεση να παλέψουν ενάντια στους καταχτητές, θα το κάνανε. Τότε όμως, ισχυρίζονται, ότι η χωρογραφία της Ελλάδας και η πυκνότητα της κατοχής δεν επέτρεπε την ύπαρξη ανταρτοομάδων.
Όταν όμως είδανε εμάς, όταν λευτερώσαμε την ύπαιθρο, τότε κι αυτοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν αντάρτικο.
Τι θα περίμενε κανείς άπ' αυτούς αρχή αρχή; Ποια κραυγή, έστω και τυπικά, να βγει από το στόμα τους; Φυσικά, "Κάτω οι καταχτητές" !
Μα την θέση τους τη γνωστοποίησαν από την αρχή. Η πρώτη κραυγή τους ήτανε:

"Κάτω το ΕΑΜ!"

Μα εμείς και πάλι τους καλέσαμε για να ενωθούμε. Αυτοί όμως αρνήθηκαν, γιατί δεν θέλανε να υποβληθούν σε κόπους και μόχθους για να πολεμήσουν τον καταχτητή. Γιατί αυτοί δεν ήτανε εντολοδόχοι του ελληνικού λαού, μα της αντίδρασης από το φόβο της λαοκρατίας που ζητούσαν να πολεμήσουν.
Στο τέλος μας κήρυξαν κι ανοιχτά τον πόλεμο, ένοπλα, συνεργαζόμενοι με τους καταχτητές.
Θα είμαστε ασυνεπείς στον αγώνα μας και προδότες του λαού μας, αν σιχαινόμαστε τα αίματα. Γι' αυτό, σαν εντολοδόχοι του λαού, συντρίψαμε τους συνεργάτες αυτούς των καταχτητών, τους πολέμιους του εθνικού μας αγώνα.

Ο ΕΛΑΣ στο πλευρό των συμμάχων.

Ύστερα απ' αυτό χρησιμοποίησαν το κόλπο: Μας κατηγόρησαν, ότι δε βοηθάμε το συμμαχικό αγώνα, αλλά θα υπακούσουμε μόνο στους Ρώσους. Κι απειλούσαν ότι όταν θάρθουν οι σύμμαχοι εδώ, θα μας κανονίσουν. Αυτοί, που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, απειλούσανε ότι θα μας χτυπήσουν οι σύμμαχοι!
Αυτοί που στα 1941 πρόδωσαν το συμμαχικό αγώνα. Αυτοί που μαγάρισαν τις Θερμοπύλες και τους Τριακόσιους μας κι άφησαν τους συμμάχους Άγγλους να μάχονται μόνοι τους εκεί, ενώ αυτοί είχαν παραδώσει την Ελλάδα με τη συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, μας κατηγορούσαν ότι δεν ενισχύουμε τον συμμαχικό αγώνα κι έβαζαν στο μυαλό των συμμάχων την άτιμη σκέψη, ότι δήθεν θα μας χτυπούσαν ερχόμενοι εδώ.

Ο Γοργοπόταμος.

Μα σε λίγο τους ήλθε το πρώτο χαστούκι! Η πρώτη ομάδα των Άγγλων αλεξιπτωτιστών έπεφτε, όχι σ' αυτούς, μα στον Άρη, πάνω στη Γκιώνα. Και μαζί μ' αυτούς τραβήξαμε κι ανατινάξαμε το Γοργοπόταμο. Ο αρχηγός των συμμαχικών στρατευμάτων της Μ. Ανατολής, στρατηγός Ουίλσον, δήλωνε ανοιχτά, ότι οι επιτυχίες των συμμάχων στην Αφρική οφείλονται κατά 80% στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γιατί αυτή εμπόδισε την αποστολή γερμανικών ενισχύσεων και εφοδιασμού. Μα να κι ένα τελευταίο: Στην Πελοπόννησο προτείναμε στους τσολιάδες να καταθέσουν τα όπλα κι εμείς θα τους αφήσουμε ελεύθερους. Μα οι Άγγλοι το απέρριψαν αυτό και συνέλαβαν όλους τους τσολιάδες, τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους παραπέμπουν να δικαστούν από τα στρατοδικεία.
Στο κάτω-κάτω, να τώρα οι Άγγλοι μπροστά σας. Διαβαίνουν τους δρόμους της Λαμίας και πάνε να χτυπήσουν τους Γερμανούς μαζί με μας. Μαζί τους θα πολεμήσουμε εμείς κι όχι αυτοί, μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού. Μα τα κατακάθια αυτά βρήκανε νέο τροπάρι: Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται, ότι το ΕΑΜ. και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο;

Αγωνιζόμαστε για την Δημοκρατία.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα δε βαδίζει τώρα για τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ έχει βέβαια στο πρόγραμμα του σαν τελική του επιδίωξη τον κομμουνισμό. Μα όχι για τώρα. Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ. Κι είμαι βέβαιος ότι πολλοί από τους μορφωμένους μας, που δεν τον θέλουν σήμερα, θα ψηφίσουν τότε για να επικρατήσει ο κομμουνισμός.
Σήμερα, όμως, το ΚΚΕ. δεν επιδιώκει παρά μόνο μια δημοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.
Μα ας πούμε, ότι το ΚΚΕ. θα εφαρμόσει τον κομμουνισμό. Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα;
Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; Γιατί λοιπόν να κάψουμε τις εκκλησιές;

Ποιος χτυπά τη θρησκεία;

Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη. Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί αυτοί που εμφανίζονται σαν προστάτες της εκκλησίας, γκρεμίσανε μαζί με τους Γερμανούς και γδέρνουνε παπάδες.
Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων! Το τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πώς θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι άλλο πρόβλημα. Και κανένας πολιτικός δε μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 η 500 χρόνια. Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο. Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια.
Συνεπώς καταλαβαίνετε τώρα, ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν μάλιστα εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σε αυτούς δεν υπάρχει ούτε ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος…

Θα συσπειρώσουμε την οικογένεια.

Κατηγορούν τους κομμουνιστές, ότι αυτοί θα διαλύσουν επίσης την οικογένεια. Λες κι εμείς κατεβήκαμε από τον ουρανό και δε γεννηθήκαμε από σπίτια ή φυτρώσαμε μόνοι μας σαν τα μανιτάρια. Η οικογένεια δημιουργήθηκε από ορισμένες οικονομικές συνθήκες. Σε μια ορισμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δημιουργήθηκε η ανάγκη της οικογένειας, γιατί έτσι θα αντιμετωπίζονταν καλύτερα οι ανάγκες της ζωής.
Χρειάζονταν να δουλεύουν όλοι: ο πατέρας και τα παιδιά στα χτήματα, οι γυναίκες στον αργαλειό και το σπίτι, γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θ' αντιμετωπίζονταν οι βιοτικές ανάγκες τους.
Αυτού του είδους οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε, πλησίαζαν όπως βλέπετε, πιο στενά τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους. Σήμερα όμως τι γίνεται; Οι σημερινές οικονομικές συνθήκες αναγκάζουν όχι πια το στενό πλησίασμα της οικογένειας, αλλά αντίθετα την απομάκρυνση της.
Να ένα παράδειγμα: Ένας άντρας παντρεύεται, μα την επομένη του γάμου του φεύγει στην Αμερική για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της ζωής του και της γυναίκας του. Ποιος διαλύει στην περίπτωση αυτήν την οικογένεια; Οι κομμουνιστές ή οι οικονομικές συνθήκες πού δημιούργησε η κεφαλαιοκρατία;
Κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέλουμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι πού τη διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμα της. Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένεια του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ; Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν. Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.

Όταν οι άτιμοι μιλάνε για τιμή.

Μας κατηγορούν επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «ηθικοί», που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή! Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής. Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευση του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε.
Πάρτε ένα παράδειγμα, απ' αυτό που γίνεται στα χωριά: Ο χωριάτης καπνίζει τον καπνό που παράγει ο ίδιος. Μα τον πείσανε ότι αυτός είναι λαθραίος. Κι ο ίδιος ο χωρικός σου λέει ότι καπνίζει λαθραίο καπνό. Λες και δεν τον έσπειρε αυτός στον τόπο μας, αλλά τον έφερε από την Αμερική. Όπως βλέπετε λοιπόν κι ο ίδιος ο χωριάτης το πίστεψε, πως ο καπνός του είναι «λαθραίος». Η αντίδραση δεν σταματά σε τίποτα μπροστά προκειμένου να εξαπατήσει το λαό, χρησιμοποιώντας γι αυτό όλα τα μέσα, όλη τη συκοφαντία και το ψέμα. Μα αυτές οι συκοφαντίες στην ύπαιθρο, όπου μας είδανε και μας νιώσανε, έγιναν συντρίμμια. Στις πόλεις θα γίνει κι αυτού το ίδιο.
Σε λίγες μέρες θα δείτε κι εσείς μόνοι σας την πραγματικότητα. Γιατί ο δικός μας σκοπός είναι ένας: Πώς θα ζήσει καλύτερα ο λαός μας!
Όταν είταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύονται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή.

Τηρήσαμε τις υποσχέσεις μας.

Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε. Εμείς δεν δημιουργήσαμε κυβερνητικό τύπο. Αυτός δημιουργήθηκε μόνος του από το λαό. Από τον Οκτώβρη του 1942 μόνος του ο λαός τράβηξε στις εκλογές της αυτοδιοίκησης του. Ο θεσμός αυτός της αυτοδιοίκησης, που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στην Ευρυτανία, αποτέλεσε την απαρχή της δημιουργίας του από το χωριό μέχρι την Π.Ε.Ε.Α. αργότερα.
Εμείς είμαστε υπέρ της ενότητας και χάρη στις προσπάθειες τις δικές μας οφείλεται κατά 9 5% η δημιουργία της εθνικής κυβερνήσεως, κάτω από την οποία αγωνιζόμαστε σήμερα. Μέχρι τη Λάρισα η πατρίδα μας είναι τώρα ελεύθερη. Και γρήγορα θ' απελευθερώσουμε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Έτσι και η δεύτερη μας υπόσχεση τείνει να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά.

Η πάλη μας για τη λαοκρατία.

Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: τη λαοκρατία. Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας την ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.
Ο ΕΛΑΣ στα χέρια πρώτα της Κ.Ε. του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ αργότερα αποτέλεσε το δυνατό όπλο της διατήρησης του λαού μας στη ζωή. Τον μοχλό της γρηγορότερης απελευθέρωσης μας. Τώρα, στα χέρια της εθνικής μας κυβέρνησης, που αποτελείται απ' όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις και που υπόσχεται στο πρόγραμμα της λαοκρατικές λύσεις, θ' αποτελέσει την εγγύηση, ότι θα συνεχίσουμε τον πόλεμο μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού κι ότι θα εξασφαλισθούν οι ως τώρα κατακτήσεις του λαού μας και θα κερδηθούν και νέες.
Φωνάζατε πολύ για την θανατική καταδίκη των προδοτών, των συνεργατών του καταχτητή και των εκμεταλλευτών της δυστυχίας τού λαού στα χρόνια της κατοχής. Όταν εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να τους δικάσουμε, τους εκτελούσαμε. Αργότερα τους δικάζαμε σε στρατοδικεία. Τώρα, όσους έχουμε συλλάβει θα τους παραδώσουμε στην δικαιοσύνη. Υπάρχει η νόμιμη πια κυβέρνηση και αυτή θα αποφασίζει για όλα. Μη φωνάζετε λοιπόν. Αυτοί θα δικασθούν και θα καταδικασθούν. Μα δεν θάχει και μεγάλη σημασία.
Τεράστια σημασία θάχει αν καταδικάσετε και θανατώσετε εσείς, ο κυρίαρχος λαός, το καθεστώς που γεννάει τέτοια καθάρματα.
Μεθαύριο θα τραβήξουμε στις εκλογές. Το πρώτο ράπισμα πρέπει να δοθεί στο δημοψήφισμα, με την οριστική καταδίκη του φιλοβασιλισμού και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.
Αλλά γιατί στρεφόμαστε με τόση μανία ενάντια στο βασιλιά;
1.Γιατί αυτός πρώτα-πρώτα δεν είναι ούτε Έλληνας. 2.Γιατί μας τον φέρανε με το ψεύτικο δημοψήφισμα του 1935. 3.Γιατί είναι επίορκος. Καταπάτησε το Σύνταγμα του 1911 κι έβαλε δικτάτορα τον πεμπτοφαλαγγίτη Γιάννη Μεταξά. 4. Γιατί άφησε όλους τους ανίκανους και πεμπτοφαλαγγίτες στρατηγούς και υπουργούς να προδώσουν τον πόλεμο της Αλβανίας και να υποδουλώσουν την πατρίδα μας. 5. Τέλος, γιατί στην εθνική μας συμφορά του 1941, αντί να καθίσει εδώ και να θυσιαστεί σαν άλλος Κόδρος των Αθηνών, μας εγκατέλειψε.
Αν ήτανε καλός έπρεπε να καθίσει εδώ κι αντί να βγει στο κλαρί ο Άρης και δεν ξέρω ποιος άλλος, να βγει αυτός να οργανώσει τον αγώνα και να είναι τώρα δικαιωματικά βασιλιάς μας και αρχηγός μας. Με τη στάση του ο ίδιος παραιτήθηκε ουσιαστικά και τυπικά του δικαιώματος επί του θρόνου της Ελλάδος.
Αυτά βέβαια γι' αυτόν προσωπικά κι ανεξάρτητα από την πεποίθηση μας πώς δεν χρειάζεται κανένας θρόνος, μα δημοκρατία για να προκόψει η Ελλάδα μας.

Σεβόμαστε τη λαϊκή θέληση.

Το δεύτερο ράπισμα πρέπει να δοθεί στις εκλογές, που θα καθορίσουν το πολίτευμα της χώρας μας. Εμάς, η μόνη μας φιλοδοξία είναι να είμαστε υπηρέτες του λαού. Γι' αυτό θα σεβαστούμε την ετυμηγορία σας, όποια κι αν είναι αυτή.
Μα έχουμε αυτές τις απαιτήσεις: Να ψηφίσει ο λαός ανεπηρέαστα και να σεβασθούν το λαό.
Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό. Μα είμαι βέβαιος ότι αυτά δεν θα συμβούν. Γιατί ο λαός μας χειραφετήθηκε πια. Δοκιμάσθηκε και ξύπνησε. Θ' ακολουθήσει τους δρόμους που του δείχνουμε και που μοναδικά τον συμφέρουν.
Με την πεποίθηση αυτή, τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε:
Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας!

Διαβάστε περισσότερα