ΝΑΤΑΣΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ
H τρομοκρατική ιμπεριαλιστική επιδρομή κατά της Λιβύης, κλιμακώθηκε, ενώ έχει ήδη λάβει και τη μορφή προετοιμασίας για χερσαία επέμβαση σωτηρίας των αντικανταφικών δυνάμεων με προοπτική καλυμμένης ή όχι κατοχής, όπως αποκάλυψε ο Ριζοσπάστης την Πέμπτη, επιβεβαιώνοντας τις μαρτυρίες δυτικών δημοσιογράφων για παρουσία στρατιωτικών συμβούλων και κομάντο.
Την εβδομάδα που πέρασε, εκδηλώθηκαν με οξύτητα οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για τη μοιρασιά της μελλοντικής λείας, από τη μια πλευρά, αλλά και οι υπόγειες ενδοαριστερές αντιθέσεις για τη στάση απέναντι στην επέμβαση, οι οποίες είχαν αρνητική επίδραση στις σχετικά υποτονικές διεθνείς λαϊκές αντιδράσεις, από την άλλη.
Στο πεδίο των ιμπεριαλιστών, η κόντρα στους κόλπους του ΝΑΤΟ έφτασε στο σημείο να μην εκδοθεί, μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι
γραμμές, κοινή απόφαση, ενώ αποχώρησαν από τη συνεδρίαση της Κυριακής, οι πρεσβευτές Γαλλίας και Γερμανίας! Επίδικο της αντιπαράθεσης το ποιος θα έχει την ηγεσία της επίθεσης. Εντωμεταξύ, διάσπαση κορυφής μεταξύ Πούτιν - Μεντβέντεφ εκδηλώθηκε στη Ρωσία, ενώ, για την «αποχή» της Γερμανίας στον ΟΗΕ, χριστιανοδημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι και Πράσινοι διχάστηκαν κάθετα. Αντίστοιχα, εκδηλώθηκαν και τα πρώτα ρήγματα για την ελληνική στάση, με άρθρα σε αστικές εφημερίδες.
Δυστυχώς, το λαϊκό κίνημα και η Αριστερά δεν ήταν σε θέση να εκμεταλλευθούν τις διαφωνίες των «επάνω». Αιτία για αυτό είναι οι αντιφατικές γραμμές, ιδίως της γαλλικής Αριστεράς, αλλά και εν γένει της ευρωπαϊκής, για την ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και οι Πράσινοι χειροκροτούσαν, ο Μελανσόν του Αριστερού Κόμματος και επικεφαλής του Αριστερού Μετώπου, όπου συμμετέχει το ΚΚ Γαλλίας, μόνο «ευχαριστώ» δεν είπε στον Σαρκοζί, ενώ το ΚΚ Γαλλίας, τη στιγμή που επέκρινε στα λόγια την επέμβαση, δεν κούνησε το δαχτυλάκι του στην πράξη. Όταν η γαλλική αστική τάξη διαφωνούσε με την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ, όλοι αυτοί έβγαιναν στους δρόμους…
Απογοητευτική, όμως, ήταν και η στάση του ΝΡΑ, το οποίο κράτησε «ίσες αποστάσεις» από ιμπεριαλιστές και Καντάφι, ενώ δεν έκανε καμία κριτική στους αντικαθεστωτικούς ηγέτες που πανηγύριζαν για τους βομβαρδισμούς.
Στην Ελλάδα, η στάση της μεγάλης πλειοψηφίας της Αριστεράς τάχθηκε, με διαβαθμίσεις μαχητικότητας, κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Εξαίρεση κάποιες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του αντιπολεμικού κινήματος, οι οποίες κράτησαν επίσης στάση ίσων αποστάσεων, κατά το πρότυπο «ούτε Αμπάς - ούτε Χαμάς», ενώ οι αντιεξουσιαστές ήταν απόντες από τις αντιδράσεις. Αντίθετα, ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τις ανακοινώσεις τους, αλλά και με τη συμβολή τους στον αναπροσανατολισμό της διαδήλωσης του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, την Τρίτη, είπαν ηχηρό και ορθό «όχι» στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, χωρίς ταλαντεύσεις.
Κώστας Μάρκου
Να αναπτυχθεί ένα παγκόσμιο κίνημα καταδίκης και λαϊκής απομόνωσης της επέμβασης
Συνέβη και αυτό. Η ιμπεριαλιστική επίθεση στη Λιβύη γίνεται με την πλήρη κάλυψη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αλλά χωρίς ταυτόχρονη απόφαση και συμφωνία του πλέον μισητού πολεμικού οργανισμού, του ΝΑΤΟ. «Αμφιθέατρο ελληνικού πανεπιστημίου» χαρακτηρίζει τη σύνοδο του της περασμένης Δευτέρας, διευθυντής έγκριτης ελληνικής αστικής εφημερίδας. Προσπάθεια της Γαλλίας να βάλει το ΝΑΤΟ στην άκρη και να έχει αυτή την πρωτοκαθεδρία χαρακτηρίζουν οι Finational Times το μπλοκάρισμα και αδιέξοδο στη λήψη απόφασης.
Ως «Kάλεσμα σε σταυροφορίες στη διάρκεια του Μεσαίωνα» παρουσίασε ο Πούτιν την απόφαση 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που επιτρέπει την προσφυγή στη βία για την προστασία δήθεν των αμάχων. Άμεση κατάπαυση του πυρός ζητά η κινέζικη κυβέρνηση καθώς και της Βραζιλίας και Ινδιών. …Οι ενδοιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί σε παροξυσμό.
Παρά τις εναγώνιες προσπάθειες των ιμπεριαλιστών, τίποτε δεν μπορεί να πείσει πως η εισβολή γίνεται για ανθρωπιστικούς σκοπούς ή για τη Δημοκρατία. Η εισβολή σχετίζεται πρώτα από όλα με την αφύπνιση των αραβικών λαών. Με αυτόν «τον Αραβικό Μάη των φτωχών στο νέο αιώνα» που εκδηλώθηκε στην Τυνησία και Αίγυπτο και όπως ο «γαλλικός Μάης» εξαπλώθηκε στην Ιταλία στο Μεξικό και την Ιαπωνία, εξαπλώνεται σε όλα σχεδόν τα αραβικά κράτη. Αυτός ο ανεπιθύμητος Αραβικός Μάης που εξελίσσεται στο καταχείμωνο του 2011, αυτό των αγνώστων συνεπειών παράδειγμα, πρέπει να ποδηγετηθεί, ανακοπεί και ματαιωθεί. Φαίνεται να σχετίζεται επίσης με τη διαφαινόμενη τάση της ιδιότυπης λιβυκής ελίτ να παίξει ηγεμονικό ρόλο στην Αφρική στη διαχείριση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της –όπου το εξαγόμενο πετρέλαιο αντιστοιχεί στο 70% των εσόδων του και στο 56% του ΑΕΠ– μέσω της ολοένα ισχυροποιούμενης λιβυκής κρατικής οντότητας. Να είναι επομένως αυτή ισότιμος «γκρουπιέρης που μοιράζει φύλλα» στον κρίσιμο τομέα της ενέργειας. Εξάλλου, παρά τον εκφυλισμό της, η αντινεοαποικιοκρατική επανάσταση της δεκαετίας του 70, έχει αφήσει τις επιδράσεις της στον αραβικό κοινωνικό σχηματισμό ο οποίος πλέον αναζητεί «ύστερα δημοκρατικά δικαιώματα» χωρίς την επικυριαρχία της Δύσης. Η ειρωνεία της Iστορίας είναι πως η αστική δημοκρατία υπεραντιδραστικοποιείται όχι πρόσκαιρα και κατ’ εξαίρεση αλλά ως φυσιολογική εξέλιξη της στη νέα εποχή. Δεν είναι τυχαία επομένως η πρόσκληση για ιμπεριαλιστική επέμβαση της αστικής ηγεσίας της λιβυκής αντικανταφικής αντιπολίτευσης. Έτσι το μόνο που μπορεί να οικοδομηθεί είναι μια κηδευομένη δημοκρατία στα όρια προτεκτοράτου κάτω από τους αμερικανικούς, γαλλικούς και βρετανικούς πυραύλους.
Η Λιβύη είναι η 12η εξαγωγός χώρα πετρελαίου στον κόσμο. Αντλούσε περί το 1,6 εκατ. βαρέλια ημερησίως μέχρι πρότινος. Από το πετρέλαιο της Λιβύης εξαρτάται κατά κύριο λόγο η ενεργειακή ασφάλεια ορισμένων χωρών αφού από τα 1,33 εκατ βαρέλια που εξάγει ημερησίως το 8,6% πάει στην Ισπανία, το 13,4% στη Γερμανία, το 10% στη Γαλλία, το 10% Κίνα, το 32% Ιταλία και αντιστοιχεί στο 20 -25% της πετρελαϊκής τους κατανάλωσης. Να σημειωθεί πως το καθεστώς Καντάφι είχε θέσει ως στόχο το διπλασιασμό της παραγωγής πετρελαίου ως τις αρχές του 2113. Στόχος - φιλέτο η επίτευξη του οποίου συνοδεύεται από απαιτούμενες επενδύσεις ύψους 32 δισ δολλαρίων.
Ο ελληνικός καπιταλισμός παρουσιάζει ένα αξιοπρόσεκτο οικονομικό πάρε δώσε με το λιβυκό κράτος. Ο όμιλος Ιωάννου - Παρασκευαΐδη - J&P Άβαξ έχει ίσως τη μεγαλύτερη παρουσία κατασκευαστικής εταιρείας, με έργα κατασκευής σταθμού επεξεργασίας καυσίμων και φυσικού αερίου. Ένα από τα μεγαλύτερα έργα του είδους στη χώρα, με πρόβλεψη για ημερήσια παραγωγή 200.000.000 standard cubic feet φυσικού αερίου. Ο όμιλος Λάτση (Ελληνικά Πετρέλαια ΑΕ) εγκαταστάθηκε τον Απρίλιο του 2005 συμμετέχοντας, με ποσοστό 20%, σε κοινοπραξία με την αυστραλιανή Woodside Energy Ltd (45%) και την ισπανική REPSOL UPF (35%) για έρευνα, εξόρυξη και εκμετάλλευση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων σε 6 περιοχές της Β. και Δ. Λιβύης, εκτάσεως περίπου 20.000 τ.χλμ. Το Σεπτέμβριο 2008 μεταβίβασε τα δικαιώματά του στην κοινοπραξία στο γαλλο-βελγικό ενεργειακό όμιλο GDF. Παραμένει όμως στην χώρα η Ασπροφός ΑΕ, η οποία ανήκει στον επιχειρηματικό όμιλο Λάτση. Η ΟΤΕ Globe - θυγατρική του ΟΤΕ με project 25 εκκατομυρίων ευρώ ενεργοποιείται για την υποβρύχια σύνδεση Ελλάδας - Λιβύης με πόντιση καλωδίου οπτικών ινών. Η INTRACOM LIBYA BRANCH θυγατρική του ομίλου Intracom, έχει διεκδικήσει επιτυχώς την ανάληψη έργων στο χώρο των τηλεπικοινωνιών. Από τις σημαντικότερες επενδύσεις είναι αυτή της ΕΤΕΜ στο μέταλλο μέσω της κοινοπραξίας ALAMAR, της οποίας ελέγχει το 90%. Επίσης στη Λιβύη δραστηριοποιούνται οι εταιρείες, ΑΡΧΙΡΟΔΟΝ στα λιμενικά έργα. Η Olympia που έχει αναλάβει λιμενικό έργο δυτικά της Τρίπολης. Η εταιρεία MARITECH η οποία ανέλαβε έργο τοποθέτησης καλωδίων οπτικών ινών στα παράλια της Λιβύης και η εταιρεία Sikelis σε διαφορα κατασκευαστικά έργα. Τα Διυλιστήρια Χερσονήσου του Αίμου ΑΕΒΕ - Όμιλος Intemaco που συμμετέχει με 66% στην Joint Venture κοινοπραξία με τη λιβυκή Faris Al Khallej και δραστηριοποιείται στο χώρο του πετρελαίου. Στη χώρα παραμένει και η ΕΤΕΠ, η εταιρεία που συνδέθηκε με το κατασκευαστικό «δίδυμο» Αρφάνη – Χιώνη και δεν σταμάτησε ουσιαστικά τη λειτουργία της, με το όνομα πλέον Tageco.
Συνολικά η Λιβύη τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι ο δεύτερος σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Ελλάδας μεταξύ των αραβικών χωρών. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να «κατηγορείται» από τη ΝΔ για ειδικές σχέσεις με το καθεστώς Καντάφι. Σύμφωνα όμως με την ΕΣΥΕ επί κυβερνήσεων της ΝΔ οι ελληνικές εξαγωγές (υδραυλικά τσιμέντα, σωλήνες, σίδηρο/χάλυβα, φαρμακευτικά, διατηρημένα φρούτα) διπλασιάσθηκαν το 2004-2005 φτάνοντας τα 160 εκατομύρια. Οι δε εισαγωγές αυξήθηκαν κατά 25% φτάνοντας τα 824 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Το εμπορικό ισοζύγιο είναι μόνιμα ελλειμματικό σε βάρος της Ελλάδος, γεγονός που οφείλεται αποκλειστικά στις εισαγωγές αργού πετρελαίου. Σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της ΕΣΥΕ, ο όγκος των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ των δύο χωρών κατά το 2008, παρουσίασε αύξηση κατά 52,6% σε σχέση με το προηγούμενο έτος και ανήλθε στα 1,7 δις. Ευρώ. Επομένως τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης –σε αντίθεση με τις αυτιστικές, καλλιεργούμενες αλλά και αυτοφυείς στο χώρο της Αριστεράς προσεγγίσεις περί της παραγωγικής ανυπαρξίας δήθεν της χώρας–σ είναι συγκεκριμένα και καθόλου ευκαταφρόνητα. Γι’ αυτά τα συμφέροντα, αλλά και για την αναμενόμενη ιμπεριαλιστική λεία, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη σύμφωνη γνώμη της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ έχει ήδη εμπλέξει την Ελλάδα σε έναν άδικο, ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Παρά το γεγονός μάλιστα πως καμία συμφωνία, καμία διεθνής συνθήκη δεν υποχρεώνει την Ελλάδα να συμμετάσχει στον πόλεμο εναντίον της Λιβύης ούτε με άμεση εμπλοκή ελληνικών δυνάμεων ούτε με την παροχή διευκολύνσεων στους επιτιθέμενους. Η Ελλάδα λοιπόν, παρά την υποβάθμιση που υφίσταται λόγω κρίσης, παραμένει και συμπεριφέρεται ως ιμπεριαλιστική χώρα που δέχεται όμως ταυτόχρονα τις συνέπειες του ασθενικού ειδικού βάρους της στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Δεν είναι επομένως τυχαίο που έσπευσε να διαθέσει αρχικά περισσότερα από όσα της ζητούσαν: Τέσσερα μαχητικά τύπου F-16, δύο ελικόπτερα Σούπερ Πούμα και τη χρήση λιμανιών και αεροδρομίων. Για να περιοριστεί τελικά σε ρόλο ανεφοδιαστή, παραχωρώντας τα αεροδρόμια Σούδας, Αράξου , Άκτιου, Ανδραβίδας το λιμάνι της Σούδας, θαλάσσιο χώρο και συμπληρωματικά, αν χρειαστεί, μια φρεγάτα, ένα ιπτάμενο ραντάρ και ένα ελικόπτερο έρευνας και διάσωσης.
Η έκβαση των επιχειρήσεων είναι αινιγματική. 79 χρόνια πριν ο Ερβιν Ρόµελ, ως διοικητής του ναζιστικού Afrika Korps όσο και οι βρετανοί αντίπαλοί του διαπίστωναν πολύ γρήγορα πως ο πόλεμος στη λιβυκή έρηµο ήταν ένας επιµελητειακός εφιάλτης. Η έκβαση οποιασδήποτε στρατιωτικής επιχείρησης δεν εξαρτιόταν μόνο από τη δύναµη κάθε στρατοπέδου αλλά πρωτίστως από την ικανότητά του στον ανεφοδιασµό. Με τα µαχητικά αεροσκάφη να περιπολούν πάνω από τον κύριο δρόµο που συνδέει τη Βεγγάζη µε την Τρίπολη, οι δυνάµεις του Καντάφι έχουν μηδαμινή πιθανότητα να καταφέρουν να φτάσουν και κυρίως να πολιορκήσουν την έδρα των αντιπολιτευόμενων στην Ανατολική Λιβύη. Το ίδιο πρόβληµα, όµως, αντιµετωπίζουν και οι αντιπολιτευόμενοι. Χωρίς ενισχύσεις και προστατευµένες γραµµές ανεφοδιασµού, είναι σχεδόν αδύνατο να φτάσουν από τη Βεγγάζη στην Τρίπολη για να καταλάβουν την πρωτεύουσα. Σ’ αυτό το σηµείο, η Ιστορία και η γεωγραφία δεν είναι µε το µέρος κανενός. Ο Καντάφι μάλλον θα αναγκαστεί να περιοριστεί στην Τρίπολη. Και οι αντάρτες θα υποχρεωθούν να σκεφτούν το μέλλον τους στην περιοχή που εκτείνεται από τη Βεγγάζη. Τη µοίρα αυτής της έκβασης που θα κρατήσει καιρό θα µπορούσε να αλλάξει θετικά µια γενικευμένη αντιιμπεριαλιστική λαϊκή εξέγερση που πρώτα θα πετάξει έξω τους ιμπεριαλιστές και τους συμμάχους τους και μετά θα λύσει τις διαφορές της με το καταπιεστικό καθεστώς Καντάφι.
Άμεσα, µια χερσαία ιμπεριαλιστική επιχείρηση κατοχής με ανείπωτη αιματοχυσία και απρόβλεπτες συνέπειες δεν είναι έξω από τα τυχοδιωκτικά σχέδια της ανομοιογενούς και αλληλοσπαρασσόμενης λυκοσυμμαχίας. Γι αυτό ο πρόεδρος της μακρινής Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες πρότεινε να ιδρυθεί διεθνής διαμεσολαβητική Επιτροπή για τη λήξη της επέμβασης και τη διευθέτηση της κατάστασης.
Για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζεται να αναπτυχθεί ένα παγκόσμιο κίνημα καταδίκης και λαϊκής απομόνωσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
Αλέκος Αναγνωστάκης
Μαζικές αντιδράσεις στην Ελλάδα
H ταύτιση της κυβέρνησης με το ΝΑΤΟ και τη καινούρια «συμμαχία των προθύμων» στη νέα «Οδύσσεια» έφερε στη Βουλή τη συζήτηση μεταξύ αρχηγών κομμάτων για την επέμβαση στη Λιβύη, με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία να στηρίζουν τα πολεμικά σενάρια στο όνομα των «εθνικών συμφερόντων», αλλά την ίδια στιγμή ακριβώς έξω από το κοινοβούλιο τον τόνο έδιναν οι διαδηλωτές.
Η εμπλοκή των δυτικών στην εξέγερση της Λιβύης είχε άμεση αντίδραση από όλο το φάσμα της ελληνικής, όπως και τμημάτων –δυστυχώς– της διεθνούς Αριστεράς.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας τόσο στη Bουλή με την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, όσο και σε ανακοίνωσή του κατήγγειλε τη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, «που εξαπέλυσε ο διεθνής ιμπεριαλισμός, με τη συμμετοχή και της Ελλάδας, έχοντας στην πρώτη γραμμή τον ευρωενωσιακό ιμπεριαλισμό, τους μακελάρηδες Γαλλία - Βρετανία, με τη στήριξη των ΗΠΑ. Αυτή είναι η ΕΕ της “δημοκρατίας και της ελευθερίας”, αυτός είναι ο “ελεύθερος κόσμος”!»
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε την επέμβαση στη Λιβύη και καλώντας «την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου να μην εμπλέξει τις ένοπλες δυνάμεις και το έδαφος της χώρας στις πολεμικές επιχειρήσεις και το λαό να κινητοποιηθεί υπέρ της ειρήνης και ενάντια στον πόλεμο. Καλεί τον ΟΗΕ να εγκαταλείψει την υποκριτική στάση του και να εργαστεί για την ειρηνική διευθέτηση της εμπόλεμης κατάστασης στη Λιβύη».
Η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ξεκάθαρη: Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταδικάζει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο τα σχέδια ιμπεριαλιστικής επίθεσης και επέμβασης στη Λιβύη, από δυνάμεις του ΝΑΤΟ, με την κάλυψη της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η επέμβαση αυτή σε καμία περίπτωση δεν γίνεται για να προστατεύσει το λαό της Λιβύης από τη στρατιωτική καταστολή του αντιδραστικού εκφυλισμένου καθεστώτος Καντάφι, αλλά για να επιβάλει την κυριαρχία των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών στην πετρελαιοπαραγωγό Λιβύη και στην ευρύτερη περιοχή, που κλονίζεται από τις εξεγέρσεις των λαών.(...) Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταδικάζει ιδιαίτερα την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να συμμετέχει στις πολεμικές επιδρομές, διαθέτοντας τις ΝΑΤΟϊκές βάσεις, αλλά και δυνάμεις ναυτικού και αεροπορίας».
Άμεση και η ανακοίνωση του ΝΑΡ που αναφέρει μεταξύ άλλων: «Είναι χυδαία πρόκληση να εμφανίζονται όλοι αυτοί, πρώην και νυν συνεργάτες των αυταρχικών και αντιδραστικών καθεστώτων στη Β. Αφρική, ως υπερασπιστές των λαϊκών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων». Και συνεχίζει: «Η απόλυτη αντίθεση μας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν σημαίνει κανενός είδους ανοχή στο καταπιεστικό και εκφυλισμένο καθεστώς Καντάφι».Το ΝΑΡ καταγγέλλει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που, μαζί με το ΛΑΟΣ και τη ΝΔ, και, σε συνέχεια της αντεργατικής επίθεσης που προωθεί με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ταυτίζεται πλήρως με την ιμπεριαλιστική στρατηγική.
Στους ίδιους τόνους κινήθηκαν και οργανώσεις της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής που έσπευσαν να καλέσουν και άμεσα σε αντιπολεμικές κινητοποιήσεις. Η αρχή έγινε με την άμεση πικετοφορία της νΚΑ έξω από τα Γραφεία της ΕΕ, την Παρασκευή ενώ το ΚΚΕ διοργάνωσε τις πρώτες μαζικές αντιϊμπεριαλιστικές διαδηλώσεις την Κυριακή στην Αθήνα –όπου επικεφαλής τέθηκε η γ.γ. Αλέκα Παπαρήγα– και αλλού. Μαζική απάντηση δόθηκε και από το συλλαλητήριο των Πρωτοβάθμιων Σωματείων την Τρίτη, που ενώ είχε αρχικά προγραμματιστεί με αφορμή το νέο αντεργατικό «Σύμφωνο για το ευρώ», γρήγορα μετατράπηκε σε μία δυναμική αντιπολεμική διαδήλωση, που παρέσυρε στο δρόμο της και τη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, αλλά και τη Νεολαία Συνασπισμού και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στην κεφαλή της πορείας βρίσκονταν ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων και ακολουθούσαν δεκάδες πανό, σωματείων, συλλογικοτήτων και οργανώσεων της Αριστεράς: ΝΑΡ, ΔΕΑ, νεολαία Συνασπισμού, ΚΚΕ (μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ, Πρωτοβουλία ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Λιβύη, ΕΛΜΕ, Σωματείο Εργαζομένων Ιντρακόμ, ΟΛΜΕ, Συμμαχία Σταματήστε τον πόλεμο κ.λπ.. Ξεκινώντας από τα Προπύλαια, μέσω της Σταδίου η πορεία έφτασε στο Σύνταγμα όπου παρατεταγμένες περίμεναν οι δυνάμεις των ΜΑΤ. Μετά από πιέσεις των συγκεντρωμένων οι κλούβες των ΜΑΤ έφυγαν και οι χιλιάδες διαδηλωτές πορεύτηκαν προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία.
Μαζικότατη, με πάνω από 1.000 άτομα ήταν και η πορεία στη Θεσσαλονίκη, τη Δευτέρα, ενώ αντίστοιχες διαδηλώσεις έγιναν και σε άλλες επαρχιακές πόλεις.
Ίσως για πρώτη φορά εν μέσω κρίσης να γίνεται τόσο ξεκάθαρο για τους εργαζόμενους ότι ο πόλεμος βρίσκεται στην καρδιά του καπιταλισμού και αυτό με γλαφυρό τρόπο περιγράφεται από τα συνθήματα της διαδήλωσης που τα περιέχουν όλα. «Όχι στον πόλεμο κυβέρνησης - κεφαλαίου, Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Λιβύη» ήταν το σύνθημα στο πανό του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, «Όχι στις καταργήσεις - συγχωνεύσεις των σχολείων που φέρνει το Μνημόνιο» έλεγε το πανό της ΟΛΜΕ, «Όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αλληλεγγύη στο λιβυκό λαό. Κάτω η κυβέρνηση του πολέμου και της αντεργατικής λεηλασίας» έγραφε το πανό του ΝΑΡ - νΚΑ. «Καμία εμπλοκή, καμιά συμμετοχή, έξω οι βάσεις και οι αμερικανοί», ακούγονταν συχνά πυκνά από τους διαδηλωτές. «Ο Μουμπάρακ ήταν η αρχή Γιωργάκη με ελικόπτερο θα βγεις απ’ τη Βουλή» φώναζαν διαδηλωτές έξω από τη Βουλή, ενώ το πανό του Δικτύου Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος έγραφε ότι «Δεν πολεμάμε για τα συμφέροντά τους». Με την συμμετοχή τους στην πορεία ξεχώρισαν σύλλογοι φοιτητών αλλά και κινήσεις πόλης με τα συνθήματα για το κλείσιμο της βάσης της Σούδας, για την αλληλεγγύη στους λαούς του αραβικού κόσμου αλλά και για τα δικαιώματα σε αξιοπρεπή ζωή, εργασία, υγεία και παιδεία να βρίσκονται επίσης στο προσκήνιο.
Νατάσα Κεφαλληνού
Κατερίνα Σταυρούλα
Από το "ΠΡΙΝ", 27 Μαρτίου 2011
Γράφουν:
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ
ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ |
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου