της Δανάης Παναγιωτοπούλου
(με αφορμή αυτό από την τηλεόραση του ΑΝΤ1)
- -
Είναι αλήθεια ότι ο Διονύσης Σαββόπουλους βρήκε την ταυτότητά του στο ρόλο του παραμυθά. Παλιότερα κρατούσε για τον εαυτό του το ρόλο του κεντρικού ήρωα, τώρα όμως κύλησε ο τέντζερης και βρήκε αυτόν για καπάκι στο ρόλο του αφηγητή. Για να γίνει ο χρόνος καινούριος, για να γίνουμε, δηλαδή, εργατικά χρυσόψαρα.
Στο πλαίσιο προώθησης των παραστάσεών του στο Ακροπόλ, μετά τη μεγάλη επιτυχία στο Μέγαρο Μουσικής, εμφανίστηκε ως άλλος Πάγκαλος, σε πιο φιλική για το χρήστη συσκευασία, για να μας πει ότι δωροδοκηθήκαμε από τους πολιτικούς, και το πρόβλημα είναι ότι τα χρήματα με τα οποία όλοι δωροδοκηθήκαμε ήταν δυστυχώς δανεικά και τώρα πρέπει να τα βρούμε και να τα δώσουμε πίσω.
Ωραία. Επειδή, λοιπόν, ο κύριος Σαββόπουλος γνωρίζει ότι η έννοια της συλλογικής ευθύνης ήταν ένα από τα καλύτερα εργαλεία των ναζί και δεν μπορεί να μπαίνει στο στόμα ενός καλλιτέχνη, ας ξεκινήσει το θεάρεστο και πατριωτικό του έργο βρίσκοντας και επιστρέφοντας όσα χρήματα πήρε από το Υπουργείο Αμύνης για να κάνει περιοδεία στα στρατόπεδα, και γενικά όσα χρήματα χρειάστηκε η καθεστηκυία τάξη για να τον εξαγοράσει (για να πάψει, δηλαδή, να κάνει αυτό για το οποίο ο κόσμος τον έβαλε στα σπίτια του και στην καρδιά του). Και ας τα επιστρέψει στο κράτος.
Επίσης, αν γνωρίζει συναδέλφους του ή άλλους που έλαβαν τέτοιου είδους πεσκέσια, να τους καταγγείλει δημόσια και να τους παροτρύνει να κάνουν το ίδιο. Γιατί ως γνήσιοι Έλληνες, οι πέντε νταβατζήδες που – κατά δήλωση του Κ. Καραμανλή junior – κυβερνάνε την Ελλάδα, συνηθίζουν να υιοθετούν καλλιτέχνες και δρώμενα. Είναι κάτι που ενδείκνυται ως μέθοδος ξεπλύματος χρημάτων και συνειδήσεων.
Κατά τα άλλα, όταν μιλάμε για τον ανώνυμο κόσμο, η λέξη δωροδοκία είναι ευφημισμός και εν τέλει ανακριβής για να περιγράψει τον τρόπο που διοίκησε το σύστημα του ΠαΣοΚ. Η λέξη εκβιασμός ταιριάζει καλύτερα. Κοιτάζοντας τα πράγματα από την απόσταση της επόμενης μέρας που πρέπει να παραδεχτούμε ότι ξημέρωσε, η πράσινη κάρτα του κόμματος από πολύ νωρίς κατέληξε να αποτελεί δήλωση πίστης ότι ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός – στα καθ’ ημάς, ότι ο βασιλιάς εξακολουθεί να σοσιαλίζεται – υπό την απειλή μιας πανταχού παρούσας λερναίας γραφειοκρατίας, ικανής και πρόθυμης να σου κόψει τα πόδια και να σε κρατήσει για κατοικίδιο.
Η ιστορία αυτού του τόπου είναι ακόμα νωπή και δεν υπάρχει εμπεριστατωμένη καταγραφή. Ερίζουμε ακόμα για το 1821, τι να πούμε για τα πιο πρόσφατα. Κυκλοφορεί, όμως, προφορικά, και στην Ελλάδα, ευτυχώς, όλοι μιλάνε.
Έχω συγκινηθεί και έχω διδαχτεί από τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου. Την επιστολή αυτή, όμως, θα την κλείσω με έναν στίχο του Γιάννη Νεγρεπόντη:
Δε θα περάσει ο φασισμός.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου