 |
| Γιώργος Ρούσης |
Εδώ και λίγες Κυριακές είχα σχολιάσει τη στάση του ΚΚΕ στα πανεπιστήμια, υποστηρίζοντας ότι φέρει βαρύτατες ευθύνες για το γεγονός ότι δεν κουνιέται φύλλο, τη στιγμή που βρισκόμαστε απέναντι στην κορύφωση της επίθεσης κατά του δημοσίου πανεπιστημίου.
Την προηγούμενη Κυριακή δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» μια σχετική ανακοίνωση της ΚΝΕ δίχως μάλιστα, περιέργως, να προσδιορίζεται ποιο όργανό της την εξέδωσε. Η ανακοίνωση αυτή αποτελεί ένα βαρυσήμαντο κείμενο ιστορικής σημασίας για το ίδιο το ΚΚΕ και την αριστερά γενικότερα.
Πρόκειται για το πλέον σημαντικό κομματικό ντοκουμέντο, μετά το τελευταίο συνέδριο του κόμματος. Και όχι τυχαία, αναφέρομαι στο κόμμα και όχι στην νεολαία του διότι είμαι βέβαιος ότι αυτή η ανακοίνωση-απόφαση βγήκε καθ΄ υπαγόρευση του πρώτου.
Ενώ λοιπόν ορθότατα τίθεται ως στόχος «να μην περάσει ο νέος νόμος-πλαίσιο, το μνημόνιο της Παιδείας», ο οποίος «στοχεύει το πανεπιστήμιο - Α.Ε. με δίδακτρα και φέρνει επίσημα τις επιχειρήσεις στις σχολές», επιλέγεται ως μέσο επίτευξης αυτού του στόχου η συγκρότηση μιας παράλληλης από όλο το υπόλοιπο φοιτητικό κίνημα οργανωτικής δομής η οποία θα είναι απόλυτα ελεγχόμενη από το κόμμα.
Με άλλα λόγια τη στιγμή που θα έπρεπε με νύχια και με δόντια να σφυρηλατηθεί, παρά τις υπαρκτές διαφορές, η κοινή δράση των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων, το ΚΚΕ τις αντιπαραβάλλει μέσω της δημιουργίας εκ μέρους του ξεχωριστών συλλόγων, ξεχωριστών συνελεύσεων, ξεχωριστού κινήματος, αντιμετωπίζοντας συλλήβδην όλες τις άλλες εκτός αυτού δυνάμεις ως μη ταξικές, αν όχι ως ταξικούς αντιπάλους, εφόσον αυτές πέρα των άλλων «ναρκοθετούν κάθε προσπάθεια συμπόρευσης με το ταξικό εργατικό κίνημα (δηλαδή), το ΠΑΜΕ».
Μάλιστα, τίθεται και συγκεκριμένη προθεσμία (3 μήνες) για την ολοκλήρωση της δημιουργίας της παράλληλης αυτής δομής, αποδεικνύοντας και με αυτόν τον τρόπο ότι αυτή αντιμετωπίζεται σεχταριστικά ως εσωτερική υπόθεση του κόμματος και όχι ως υπόθεση του μαζικού κινήματος, στο οποίο το κόμμα θα πρέπει να επιδιώκει να κατακτήσει την ηγεμονία.
Τι ακριβώς αποφασίστηκε; Σε κάθε πανεπιστημιακό τμήμα ή και ίδρυμα, να δημιουργηθούν από τις δυνάμεις που πρόσκεινται στο ΚΚΕ, άλλοι, διαφορετικοί σύλλογοι από τους υπάρχοντες.
Μέχρι τότε, δηλαδή ουσιαστικά μέχρι το τέλος του ακαδημαϊκού έτους, και με δεδομένο ότι και οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών θεωρείται ότι «είναι παρωδία» (θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε από πότε, μια και μέχρι πέρυσι η ΚΝΕ-Πανσπουδαστική συμμετείχε ενεργά σε αυτές), η ΚΝΕ θα ακολουθήσει μεν τον καθάριο μοναχικό δρόμο της μονοφωνίας των καλόγερων του μεσαίωνα, η δε μεταρρύθμιση της κυρίας Διαμαντοπούλου θα έχει ολοκληρώσει το τέλος του πανεπιστημίου.
Και επειδή ναι μεν η ηλιθιότητα μπορεί να μην εκληφθεί ως αμάρτημα, όπως μας καλεί να πράξουμε ο Ντοστογιέφσκι , από την άλλη όμως όταν πρόκειται για την ηγεσία ενός πολιτικού κόμματος, αν μη τι άλλο με την εμπειρία του ΚΚΕ, δεν μπορεί παρά να έχει τα όριά της, είναι προφανές ότι εν προκειμένω, είτε στην καλύτερη περίπτωση θυσιάζεται το φοιτητικό κίνημα στο όνομα μιας κοντόφθαλμα αναμενόμενης ενδυνάμωσης της υπό απομαζικοποίηση κομματικής νεολαίας, είτε στη χειρότερη περίπτωση στρώνονται συνειδητά ροδοπέταλα στην κυρία Διαμαντοπούλου.
Στην κάθε περίπτωση επειδή το ουσιώδες δεν είναι ούτε μια δίκη προθέσεων, ούτε και διακηρύξεων, η πραγματικότητα είναι ότι οδηγούμαστε στο δεύτερο. Αντικειμενικά λοιπόν πρόκειται για πισώπλατο χτύπημα κατά του φοιτητικού κινήματος, και για άλλη μια φορά για αριστερή φρασεολογία συνδυασμένη με καραμπινάτη δεξιά παρέκκλιση.
Αλλά η σπουδαιότητα αυτής της ανακοίνωσης ξεπερνά το χώρο των ΑΕΙ και της εκπαίδευσης γενικότερα και τούτο διότι πολύ φοβάμαι ότι αποτελεί πρόκριμα του τι μέλλει γενέσθαι και στον εργατικό χώρο, όπου ήδη οι αυτοπροσδιοριζόμενες από το κόμμα ταξικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν όλους τους υπόλοιπους ως λεπρούς αποδράσαντες από κάποια Σπιναλόγκα.
Ολα τα παραπάνω, έστω κι αν αυτό φαντάζει αντιφατικό στους εξ ιδίων τα αλλότρια κρίνοντες, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνουν ότι ο κόσμος του ΚΚΕ πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως αντιμετωπίζει το ίδιο όσους διαφοροποιούνται από αυτό. Ακόμη σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σταματήσουμε να επιδιώκουμε την κοινή δράση ακόμη και με το ίδιο το ΚΚΕ, έστω κι αν αυτό θεωρεί ότι αυτή «έχει απορριφθεί από την ίδια τη ζωή».
Από την άλλη όμως, η επιδίωξη της κοινής δράσης σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει την απεμπόληση του δικαιώματος κριτικής προς το ΚΚΕ, έστω κι αν το ίδιο υποτιμώντας τη νοημοσύνη των μελών του, την ταυτίζει με αντικομμουνισμό, ακριβώς για να διεγείρει τα κομματικά αντανακλαστικά τους, λες και πρόκειται για φανατικούς θρησκευόμενους και όχι για ορθολογικά σκεπτόμενους αριστερούς πολίτες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου