Καθε σχέση περιλαμβάνει συμπάθειες και αντιπάθειες, εκτίμηση και περιφρόνηση, θαυμασμό και φθόνο, και όλα αυτά όχι σταθερά, αλλά ευκόλως και διαρκώς εναλλασσόμενα. Με μερικούς
ανθρώπους, οι σχέσεις μας είναι χρόνια κακές ή διαταραγμένες. Άλλοτε θαυμάζουμε κάποιον και την άλλη χάνουμε πάσα ιδέα. Ερωτευόμαστε με πάθος, και με το ίδιο πάθος μισούμε μετά από καιρό τον άνθρωπο που πρώτα λατρεύαμε. Έτσι, μέσα σε αυτές τις εναλλαγές των σχέσεων, συμβαίνει να κακολογήσουμε, όπως πολλές φορές πλέκουμε και ενθουσιώδη εγκώμια για κάποιον. Σε παλιές και καινούργιες παρέες, σε «πηγαδάκια» στο γραφείο, μεταξύ κολλητών και μεταξύ συζύγων, μία από τις αγαπημένες ασχολίες είναι το «θάψιμο» ή, πιο ήπια, η «κοινωνική
κριτική». Όπως σε όλα, βέβαια, υπάρχουν φανατικοί του είδους, αλλά και λιγότερο παθιασμένοι και αδιάφοροι. Το «θάψιμο» είναι, πάντως, μια συμπεριφορά στην οποία είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς όταν βρεθεί στην ανάλογη συντροφιά. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που μας κάνει επιρρεπείς;
ΜΑΡΤΥΡΙΑ
«Με το “θάψιμο” κάλυπτα τις ανασφάλειές μου»
«Μεγάλωσα σ’ ένα περιβάλλον αρκετά “τοξικό”, κυρίως γιατί η μητέρα μου ήταν ένας άνθρωπος που από τη μια έμοιαζε να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της, ενώ ταυτόχρονα δεν είχε ενδιαφέροντα - πρέπει μάλλον να θεωρούσε τον εαυτό της βαρετό και να αισθανόταν μειονεκτικά απέναντι σε άλλες γυναίκες.
Έτσι, όποτε έβρισκε ευκαιρία, ξεσπάθωνε, “θάβοντας” με πολλή εμπάθεια όποιον δεν πολυχώνευε. Κάπου απέκτησα κι εγώ αυτή τη συνήθεια. Είχα, όμως, την τύχη να παντρευτώ έναν ευθύ άνθρωπο, ο οποίος, με πολύ τρυφερό τρόπο, μου επισήμανε τι έκανα και με βοήθησε να το αντιληφθώ. Το επεξεργάστηκα πολύ, για ένα διάστημα πήγαινα και σε ψυχολόγο, και κατάλαβα πόσο λίγη αυτοπεποίθηση είχα, πόσο κομπλεξικά αισθανόμουν με κάποια πράγματα και πόσο το “θάψιμο” με βοηθούσε να καλύπτω τις ανασφάλειες μου. Τώρα πια το καταπολεμώ, κάνοντας ταυτόχρονα προσπάθειες να αποδεχτώ τον εαυτό μου και να τον κάνω καλύτερο.
Ομολογώ, πάντως, ότι χωρίς την παρέμβαση του άνδρα μου δεν θα είχε γίνει ίσως ποτέ αυτό...», λέει η Χρύσα, μια εκπαιδευτικός 48 ετών, καταδεικνύοντας και τον πολύ σημαντικό ρόλο που μπορούν να παίξουν οι άλλοι στη βελτίωση αυτής της καταστροφικής συμπεριφοράς.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ
Η στάση ενός ανθρώπου που αγαπάμε κι εμπιστευόμαστε μπορεί να είναι ευεργετική στο να αντιληφθούμε και να παραδεχτούμε πώς και γιατί καταφεύγουμε στο «θάψιμο». Προσοχή, όμως! Χρειάζεται ιδιαίτερη ευαισθησία και υπομονή, γιατί συνήθως αυτός που «θάβει» θα παραδεχτεί
δύσκολα ό,τι τον κάνει να φαίνεται «κακός».
Το «φτυάρι» που γίνεται... μπούμερανγκ
Το «θάψιμο» δεν είναι αποκλειστικό «προνόμιο» ορισμένων προβληματικών ατόμων. Αν και υπάρχουν κάποιοι που είναι πιο εμπαθείς και «θάβουν» πολύ και απροκάλυπτα, εντούτοις οι περισσότεροι έχουμε την τάση αυτή, που συνήθως στρέφεται προς πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Αν το ερευνήσουμε, θα διαπιστώσουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έγιναν «εχθροί» μας τυχαία, αλλά πολύ συχνά πρόκειται για πρόσωπα που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο μάς απογοήτευσαν ή μας πλήγωσαν Παλιοί φίλοι που νιώθουμε ότι μας πρόδωσαν, συγγενείς που πιστεύουμε ότι μας εκμεταλλεύτηκαν, συνάδελφοι που θεωρούμε ότι μας αδίκησαν, αποτελούν συνήθη στόχο πικρόχολων σχολίων.
Επειδή, όμως, αυτή η υποβόσκουσα χρόνια έχθρα, το μίσος, ο φθόνος είναι «τοξικά» κυρίως για εμάς τους ίδιους που τα τρέφουμε μέσα μας, αξίζει τον κόπο να αναλογιστούμε τι μας κάνει να νιώθουμε έτσι, και να βρούμε έναν πιο δημιουργικό τρόπο για να απαλλαγούμε από αυτά τα αρνητικά συναισθήματα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου