Κάποτε ο Βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Τζορτζ Όργουελ, έλεγε πως «σε μια εποχή καθολικού ψεύδους, το να λες την αλήθεια αποτελεί μια πράξη επαναστατική» και επαναστατική πράξη δεν θα μπορούσε να μην θεωρηθεί η κατάρριψη ενός από τους μεγαλύτερους μύθους στην μεταπολεμική ιστορία της Ευρώπης.
Μπορεί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ναζιστική Γερμανία να ηττήθηκε, όμως διαψευστήκαμε αφού το 4ο Ράιχ έχει λάβει σάρκα και οστά. Δεν αποτελεί άλλωστε σύμπτωση το γεγονός ότι κάθε χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται όλο και φτωχότερη ενώ η Γερμανία όλο και πλουσιότερη.
Στο παρόν άρθρο θα δημοσιευθούν ορισμένες από τις ομιλίες αλλά και τα πεπραγμένα αξιωματούχων των Ναζί, τα οποία εάν τα παραθέταμε χωρίς πηγές, τότε σίγουρα θα υποθέταμε πως προέρχονται από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Φρανσουά Μιτεράν, τον Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, τον Χέλμουτ Σμιτ ή διαφορετικά, από βουλευτές του σημερινού Ευρωκοινοβουλίου και αυτό είναι που προκαλεί τη μεγαλύτερη ανατριχίλα.
Σε σχετική μελέτη που εκπονήθηκε το 1942 για την ΕΟΚ από τον υπουργό Οικονομικών του Χίτλερ, Βάλτερ Φουνκ (Walther Funk), ο οποίος ήταν και εφευρέτης του όρου, γράφονταν τα εξής σοκαριστικά: «Τα νομίσματα της κεντρικής Ευρώπης πρέπει να ενταχθούν σε μια ενιαία βάση, με την καθιέρωση ενός σταθερού συντελεστή ανταλλαγής μεταξύ αυτών των χωρών και του Reichmark. Το επίπεδο των τιμών θα πρέπει να προσαρμοστεί με εκείνο της Γερμανίας αλλά σε μια νομισματική ένωση, αυτό θα επιφέρει μια σταδιακή ισοπέδωση του βιοτικού επιπέδου που ακόμη και στο μέλλον δεν θα πρέπει και δεν μπορεί να είναι το ίδιο για όλες τις χώρες που συνδέονται με το ευρωπαϊκό σύστημα εκκαθάρισης».
Επίσης, ο Χέρμαν Γκέρινγκ (Hermann Göring), υπουργός Αεροπορίας, επικεφαλής της Luftwaffe και δεξί χέρι του Χίτλερ, είχε πει: «Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης εντός της οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος. Με κοινό νόμισμα, ή τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων, συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα».
«Σε πενήντα χρόνια οι Ευρωπαίοι δεν θα σκέφτονται πλέον στη βάση επιμέρους χωρών» (1940). Τα λόγια αυτά θα μπορούσαν να ανήκουν στο Νοστράδαμο αλλά η πραγματικότητα είναι πως ανήκουν στον μετρ της προπαγάνδας, Γιόζεφ Γκαίμπελς (Joseph Goebbels), υπουργό Διαφωτισμού και Προπαγάνδας της Ναζιστικής Γερμανίας. Ο Γκαίμπελς αρεσκόταν πολύ στο να γεμίζει τις σελίδες της ναζιστικής εφημερίδας Das Reich με φιλοευρωπαϊκά συνθήματα όπως «η νέα Ευρώπη», «η νέα ευρωπαϊκή τάξη» και άλλα. Ακόμα και η έννοια «Νέα Τάξη» καθιερώθηκε από τους Ναζί και σήμαινε την πολιτική τάξη που επρόκειτο να επιβληθεί στα κατεχόμενα κράτη της Ναζιστικής Γερμανίας. «Το έτος 1941 θα είναι, είμαι πεπεισμένος, ο ιστορικός χρόνος για μια μεγάλη ευρωπαϊκή Νέα Τάξη». (Αδόλφος Χίτλερ)
Όπως είναι φυσικό, η λίστα δεν έχει τελειωμό. Ο Χάινριχ Χούνκε (Heinrich Hunke), προπαγανδιστής και σύμβουλος του Χίτλερ επί των Οικονομικών, είχε διατυπώσει την εξής φράση: «Το όραμα της ευρωπαϊκής κοινότητας. Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος που θέτουμε για τα ευρωπαϊκά έθνη. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με εθελοντική συνεργασία των ανεξάρτητων κρατών, αποδεχόμενων φυσικά την πολιτική ηγεσία ενός μόνο έθνους…».
Επιπλέον, ο Γιόαχιμ φον Ρίμπεντροπ (Joachim von Ribbentrop), υπουργός Εξωτερικών των Ναζί και γνωστός για τη συμφωνία Ρίμπεντροπ-Μολότοφ (1939) μεταξύ της Γερμανίας και της Ε.Σ.Σ.Δ., είχε στείλει το 1943 ένα μνημόνιο στον Χίτλερ στο οποίο υποστήριξε την ανάγκη μιας Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας. «Είμαι της γνώμης ότι, όπως έχω προτείνει στον Φύρερ μου, θα πρέπει να ανακηρύξει το συντομότερο δυνατό από τη στιγμή που έχουμε φτάσει σε μια σημαντική στρατιωτική επιτυχία, την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία…». Η σύνθεση αυτής της οντότητας θα περιελάμβανε χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Δανία, η Νορβηγία, η Φινλανδία, η Ουγγαρία, η Σερβία, η Κροατία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Ισπανία και φυσικά η Ελλάδα.
Υπέρ του οράματος για μια ενοποιημένη Ευρώπη είχαν ταχθεί ακόμη ο Βίντκουν Κουίσλινγκ (Vidkun Quisling) και ο Άρτουρ Ζάις-Ίνκβαρτ (Arthur Seyss-Inquart). Ο Κουίσλινγκ που ήταν Νορβηγός δωσίλογος και είχε διοριστεί κατοχικός πρωθυπουργός στη χώρα του για τις υπηρεσίες που προσέφερε στους Ναζί, είχε κάνει λόγο για μια Ευρώπη που θα «αποτελεί μια συγκροτημένη ενότητα» ενώ ο Ίνκβαρτ, Καγκελάριος της Αυστρίας και υψηλόβαθμο στέλεχος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος αρχικά στη χώρα του και έπειτα στη Ναζιστική Γερμανία, είχε δηλώσει πως «μόνη ελπίδα (σ.σ. για τους Ναζί) είναι η εμφάνιση μιας Ευρώπης που είναι πραγματικά ευρωπαϊκή και έχει επίγνωση της ευρωπαϊκής της αποστολής».
Θέλετε κι άλλα; Ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 1958, ήταν ο Βάλτερ Χολστάιν (Walter Hollstein), δικηγόρος των Ναζί. Ο Χολστάιν συμμετείχε στις επίσημες διαπραγματεύσεις της Ναζιστικής Γερμανίας με τη Φασιστική Ιταλία για να θέσει το σχέδιο ενοποίησης της Ευρώπης υπό το συνασπισμό Ναζί-IG FARBEN, της οποίας ήταν και στέλεχος. Η IG FARBEN ήταν μια γερμανική κοινοπραξία πολυεθνικών εταιρειών στον τομέα των φαρμάκων και των πετροχημικών όπως η BAYER και η BASF που απασχολούσε πάνω από 80.000 εργαζομένους. Σε ανακοίνωσή της μάλιστα, το 1940, τα είχε προδιαγράψει όλα. «Υπό τη Γερμανική κυριαρχία θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας ευρύτερος Ευρωπαϊκός χώρος που εκτός από την μεγάλη Γερμανία θα πρέπει να περικλείει και μια σειρά άλλων κυρίαρχων λαών, να αποτελεί μία οικονομική ενότητα και να σχηματίσει πιθανόν αργότερα μια δασμολογική και νομισματική ένωση». Βεβαίως, ο Χολστάιν δεν δικάστηκε ποτέ ως εγκληματίας πολέμου στη δίκη της Νυρεμβέργης.
Συμπτώσεις; Σε καμία περίπτωση. Αυτό ήταν το σχέδιο των Ναζί και αυτό υλοποιείται μέχρι και σήμερα. Κοινό νόμισμα, οικονομικός έλεγχος, κατάργηση εθνών-κρατών. Και τα κατάφεραν περίφημα…
http://nonpapernet.blogspot.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου