Κλείσιμο εδώ και τώρα όλων των εφοριών μέχρι να πέσει η χούντα

 Δη­μή­τρης Κα­ζά­κης

 
Θέ­λε­τε να μά­θε­τε την αλή­θεια για το που πη­γαί­νει η χώρα και πώς δη­μιουρ­γεί­ται το ει­κο­νι­κό πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα του Σταϊ­κού­ρα; Πη­γαί­νε­τε να κα­θί­σε­τε για 20 με 30 λεπτά στην ουρά του δι­κα­στι­κού τμή­μα­τος μιας ΔΟΥ και τότε θα αντι­λη­φθεί­τε πολλά. Από 1/9 έχει δοθεί η εντο­λή να κα­τά­σχο­νται μι­σθοί, συ­ντά­ξεις, ενοί­κια και οτι­δή­πο­τε άλλο κα­τα­τί­θε­ται σε τρα­πε­ζι­κό λο­γα­ρια­σμό οφει­λε­τών της εφο­ρί­ας.

Μά­λι­στα επει­δή υπο­τί­θε­ται ότι οι μι­σθοί και οι συ­ντά­ξεις είναι ανα­παλ­λο­τρί­ω­τοι με βάση το νόμο στην Ελ­λά­δα, η κυ­βέρ­νη­ση σε συ­νεν­νό­η­ση με τις τρά­πε­ζες έχει στή­σει την εξής κο­μπί­να. Την ημέρα κα­τά­θε­σης στο λο­γα­ρια­σμό της τρά­πε­ζα του ποσού του μι­σθού (15με­ρο, ή εξό­φλη­ση) ή της σύ­ντα­ξης, θε­ω­ρεί­ται ότι πρό­κει­ται για μισθό και σύ­ντα­ξη και δεν τις πει­ρά­ζουν. Μόλις πε­ρά­σει μια ημέρα θε­ω­ρού­νται απλή κα­τά­θε­ση και τώρα δε­σμεύ­ο­νται αυ­το­μά­τως από την τρά­πε­ζα για την εφο­ρία.

Η κο­μπί­να όμως έχει κι άλλη μια πτυχή. Αν το πά­ρουν χα­μπά­ρι οι δι­καιού­χοι και κά­νουν ανά­λη­ψη του μι­σθού ή της σύ­ντα­ξης ανή­με­ρα προ­κει­μέ­νου να απο­φύ­γουν τη δέ­σμευ­ση, τότε το υπουρ­γείο οι­κο­νο­μι­κών έχει συμ­φω­νή­σει άτυπα με τις τρά­πε­ζες να είναι στην δια­κρι­τι­κή τους ευ­χέ­ρεια η δή­μευ­ση του μι­σθού και της σύ­ντα­ξης από την πρώτη ημέρα. Είναι πα­ρά­νο­μη μια τέ­τοια πρα­κτι­κή; Και λοι­πόν; Τι μπο­ρεί να κάνει ο δι­καιού­χος; Να ζη­τή­σει ευ­θύ­νες από την τρά­πε­ζα; Θα τον πα­ρα­πέμ­ψει στην εντο­λή της εφο­ρί­ας για δή­μευ­ση. Να ζη­τή­σει ευ­θύ­νες από την εφο­ρία; Το πο­λύ-πο­λύ να του πουν ότι είναι λάθος της τρά­πε­ζας και επο­μέ­νως δεν έχουν ευ­θύ­νη οι ίδιοι.
Τι απο­μέ­νει για τον δι­καιού­χο μι­σθω­τό ή συ­ντα­ξιού­χο; Να ζη­τή­σει απο­κα­τά­στα­ση. Από ποιον; Η τρά­πε­ζα λέει ότι δεν τα έχει για να τα απο­δώ­σει γιατί τα απέ­δω­σε στο υπουρ­γείο. Η εφο­ρία μπο­ρεί μεν να απο­δε­χθεί το λάθος, αλλά χρή­μα­τα που δό­θη­καν ακόμη κι από λάθος τρί­του στην εφο­ρία δεν επι­στρέ­φο­νται. Τι άλλο μένει; Μην πείτε για δι­καιο­σύ­νη, διότι μόνο τα ανε­λα­στι­κά έξοδα προ­σφυ­γής την κά­νουν απρό­σι­τη για την με­γά­λη πλειο­ψη­φία των μι­σθω­τών και των συ­ντα­ξιού­χων.
Το απο­τέ­λε­σμα; Στη διάρ­κεια 20 λε­πτών στην ουρά του δι­κα­στι­κού τμή­μα­τος σε μια ΔΟΥ των Νο­τί­ων Προ­α­στί­ων προ­σέ­φε­ραν πολλά πα­ρα­δείγ­μα­τα. Ένας ερ­γά­της βιο­μη­χα­νί­ας είχε έρθει για να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί γιατί του δή­μευ­σαν το 15με­ρο που του είχε κα­τα­θέ­σει ο ερ­γο­δό­της του στην τρά­πε­ζα. Ποσό; 350 ευρώ. Η προϊ­στα­μέ­νη του δι­κα­στι­κού τμή­μα­τος της ΔΟΥ απά­ντη­σε «λάθος της τρά­πε­ζας». «Ναι αλλά εγώ πώς θα ζήσω τώρα,» αντα­πά­ντη­σε ο ερ­γά­της. «Δεν εν­δια­φέ­ρει το Νόμο,» αντα­πά­ντη­σε αφο­πλι­στι­κά η προϊ­στα­μέ­νη. «Μήπως, αν μπο­ρού­σα­τε να μου τα επι­στρέ­ψε­τε;» αντι­πρό­τει­νε ο ερ­γά­της. «Μα τι λέτε; Χρή­μα­τα που δό­θη­καν στην εφο­ρία έστω κι από λάθος δεν επι­στρέ­φο­νται,» απά­ντη­σε η προϊ­στα­μέ­νη χωρίς να αφή­σει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο στον άμοι­ρο με­ρο­κα­μα­τιά­ρη.
Δεν είχε άδικο έτσι λει­τουρ­γεί το σύ­στη­μα.
Δεύ­τε­ρος ερ­γά­της. Αυτή τη φορά της οι­κο­δο­μής. Από τους τυ­χε­ρούς που έχουν ακόμη δου­λειά στην οι­κο­δο­μή. Το πρό­βλη­μα; Το ίδιο. Δέ­σμευ­ση 15με­ρου από την τρά­πε­ζα προς την εφο­ρία. Ποσό; 400 ευρώ. Ο συ­γκε­κρι­μέ­νος ερ­γά­της ήταν με μπα­στού­νι μιας και ήταν τραυ­μα­τί­ας ενώ η προ­φο­ρά του πα­ρέ­πε­μπε μάλ­λον στην αλ­βα­νι­κή κα­τα­γω­γή του. Ο άν­θρω­πος είχε πέσει θύμα ερ­γα­τι­κού ατυ­χή­μα­τος που φυ­σι­κά πα­ρέ­μει­νε αδή­λω­το γιατί δεν ήθελε να χάσει τη δου­λειά του. Τώρα του είχαν δη­μεύ­σει το 15με­ρο και σε από­γνω­ση ρω­τού­σε το γιατί.
Αυτή την φορά η κ. Προϊ­στα­μέ­νη δεν ήταν τόσο ομι­λη­τι­κή. Τον ξα­πό­στει­λε λες και μί­λα­γε σε σκύλο. Δεν επα­νέ­λα­βε καν αυτά που είχε πει στον προη­γού­με­νο. Φαί­νε­ται πώς η πι­θα­νο­λο­γού­με­νη αλ­βα­νι­κή του κα­τα­γω­γή τον είχε με­τα­τρέ­ψει από φο­ρο­λο­γού­με­νο πο­λί­τη με οφει­λές προς την εφο­ρία σε υπάν­θρω­πο του κλώ­τσου και του μπά­τσου. Κι επο­μέ­νως δεν είχε το ίδιο δι­καί­ω­μα με όλους τους άλ­λους να δια­μαρ­τύ­ρε­ται για τα δε­δου­λευ­μέ­να του που του κλέ­βει με τόσο κα­τά­φο­ρο τρόπο η εφο­ρία.
Μόλις έφυγε κι αυτός ο ερ­γά­της μέσα στην απελ­πι­σία, οι υπό­λοι­ποι που πε­ρι­μέ­να­με με ήπιο και ευ­γε­νι­κό τρόπο επι­ση­μά­να­με στην κυρία προϊ­στα­μέ­νη και στο υπό­λοι­πο προ­σω­πι­κό ότι πρέ­πει να προ­σέ­χουν ιδιαί­τε­ρα την συ­μπε­ρι­φο­ρά τους προς τον κόσμο. «Τον έχετε στρι­μώ­ξει άγρια και δεν ξέ­ρεις ποτέ πώς θα αντι­δρά­σει,» τους εί­πα­με. «Μα δεν φταί­με εμείς,» δή­λω­σαν. Κι έχουν δίκιο. Όντως δεν φταί­νε οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις εφο­ρί­ες για την κλε­πτο­κρα­τι­κή φο­ρο­λο­γία που θέλει να εξο­ντώ­σει τους Έλ­λη­νες. «Ναι, δίκιο έχετε, αλλά για σκε­φτεί­τε τι θα γι­νό­ταν αν ο άμοι­ρος με το μπα­στού­νι το σή­κω­νε και σας άνοι­γε το κε­φά­λι για τον τρόπο που του συ­μπε­ρι­φερ­θή­κα­τε; Ή αν μέσα στην απελ­πι­σία του αντί να αυ­το­κτο­νή­σει έρθει με ένα δί­καν­νο και πάρει δεν ξέρω κι εγώ πό­σους μαζί του;» Και μόνο η σκέψη νο­μί­ζω ότι συ­νέ­φε­ρε την κ. Προϊ­στα­μέ­νη και όσους άλ­λους από τους ερ­γα­ζό­με­νους του τμή­μα­τος είχαν μια κάπως μπλα­ζέ αντι­με­τώ­πι­ση των φο­ρο­λο­γου­μέ­νων που πε­ρί­με­ναν στη γραμ­μή.
Μπο­ρεί οι Έλ­λη­νες να έχουν ανα­δεί­ξει την αυ­το­χει­ρία σε νέο εθνι­κό σπορ, αλλά ποτέ δεν ξέ­ρεις πότε αλ­λά­ζουν τα πράγ­μα­τα. Ιδίως τώρα που οι πε­ρισ­σό­τε­ροι έχουν φτά­σει στο αμήν.
Στη σειρά ήταν και μια πο­λυ­με­λής οι­κο­γέ­νεια που κα­τόρ­θω­νε μέχρι σή­με­ρα να τα βγά­ζει πέρα με κά­ποια ενοί­κια από ακί­νη­τα. Χωρίς ει­σό­δη­μα από την δου­λειά τους οι δυο ελευ­θε­ρο­ε­παγ­γελ­μα­τί­ες γο­νείς εδώ και δυο χρό­νια προ­σπα­θού­σαν να τα βγά­λουν πέρα με τα ενοί­κια ως μο­να­δι­κό έσοδο. Η εφο­ρία απο­φά­σι­σε να τα δη­μεύ­σει. Το απο­τέ­λε­σμα να μεί­νει η οι­κο­γέ­νεια χωρίς κα­νέ­να έσοδο και σε αδυ­να­μία ακόμη και να που­λή­σει τα ακί­νη­τα, που έτσι κι αλ­λιώς είναι αδύ­να­το να που­λη­θεί. Στην εύ­λο­γη ερώ­τη­ση «μα καλά πώς θα ζή­σου­με με τέσ­σε­ρα παι­διά,» δό­θη­κε η εξί­σου εύ­λο­γη απά­ντη­ση: «Ο Νόμος κυρία μου προ­βλέ­πει πρώτα την εξό­φλη­ση της εφο­ρί­ας και όλα τα άλλα έπο­νται.»
Η ζωή δη­λα­δή της οι­κο­γέ­νειας και των παι­διών έπο­νται της εφο­ρί­ας. Μά­λι­στα. Κι εμείς θα πρέ­πει να το δε­χτού­με και να υπο­μεί­νου­με την μοίρα σας ως γνή­σιοι ρα­γιά­δες. Πα­ρε­μπι­πτό­ντως, αυτές οι λο­γι­κές φο­ρο­λο­γί­ας δεν ίσχυαν ούτε επί Σουλ­τά­νου, αλλά ποιος νοιά­ζε­ται.
Μια άλλη για­γιά, ζωή να ‘χει, ζούσε με μια σύ­ντα­ξη και είχε έρθει να ρω­τή­σει το εξής: «Ξέ­ρε­τε, βρί­σκο­μαι ήδη σε ρύθ­μι­ση για τις πα­λιό­τε­ρες οφει­λές και τώρα μου ήρθε ο νέος φόρος. Με­γα­λύ­τε­ρος από τον παλιό. Εγώ ζω με μια σύ­ντα­ξη που ίσα-ίσα φτά­νει να πλη­ρώ­νω τις δό­σεις της ρύθ­μι­σης, πώς θα μπο­ρέ­σω να πλη­ρώ­σω και τη νέα οφει­λή;» Η απά­ντη­ση ήταν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή: «Είναι αδιά­φο­ρο για την εφο­ρία και το νόμο.»
Εκεί πε­τά­χτη­κε κά­ποιος και ρώ­τη­σε επι­τέ­λους φω­να­χτά αυτό που ανα­ρω­τιό­νταν όλοι: «Ε, ωραία κι αν δεν πλη­ρώ­σου­με τι θα γίνει;» Η απά­ντη­ση της προϊ­στα­μέ­νης ήταν αφο­πλι­στι­κή:
«Οι εντο­λές που έχου­με είναι πρώτα να κα­τά­σχου­με ότι δια­θέ­σι­μο ει­σό­δη­μα έχετε, μισθό, σύ­ντα­ξη, ενοί­κια, ή ότι άλλο έχετε στην τρά­πε­ζα ως κα­τά­θε­ση. Αν δεν επαρ­κεί, τότε θα προ­χω­ρή­σου­με σε πλει­στη­ρια­σμό των ακι­νή­των σας. Αν κι αυτό δεν επαρ­κεί, τότε θα κι­νή­σου­με ποι­νι­κή δια­δι­κα­σία, δη­λα­δή σύλ­λη­ψη και φυ­λά­κι­ση για χρέη προς το δη­μό­σιο.»
Αν όμως προ­λά­βει ο ένο­χος να κάνει ρύθ­μι­ση τότε γλυ­τώ­νει προ­σω­ρι­νά. Με τις ρυθ­μί­σεις δεν θα ασχο­λη­θού­με γιατί είναι σαν να κά­νεις ρύθ­μι­ση με τον Σάι­λοκ. Τρο­μα­κτι­κές χρε­ώ­σεις, δό­σεις που δεν μπο­ρείς να πλη­ρώ­σεις, τόκοι και πα­νω­τό­κια με χρο­νο­δια­γράμ­μα­τα κρε­μά­λας. Το να κά­νεις ρύθ­μι­ση ισο­δυ­να­μεί με το να βά­λεις τη θηλιά εσύ ο ίδιος στο λαιμό σου και της οι­κο­γέ­νειάς σου.
Δεν χρειά­ζε­ται να δούμε τα στοι­χεία για να πει­στού­με ότι δεν πάει άλλο. Στο επτά­μη­νο Ια­νουά­ριος – Ιού­λιος του 2013 οι συ­νο­λι­κές οφει­λές προς την εφο­ρία ξε­πέ­ρα­σαν τα 57.963 εκατ. ευρώ. Στο οκτά­μη­νο εκτι­μά­ται ότι ξε­πέ­ρα­σαν το 60 δις ευρώ. Το 2011 σε ετή­σια βάση το σύ­νο­λο των οφει­λών προς την εφο­ρία έφτα­σε τα 44.891 εκατ. ευρώ. Το 2012 έφτα­σε τα 55.130 δις ευρώ. Το νέο χρέος που προ­στέ­θη­κε μέσα στο επτά­μη­νο του 2013 είναι 4,8 δις ευρώ. Αν εξαι­ρέ­σου­με τις πτω­χευ­μέ­νες επι­χει­ρή­σεις, το σύ­νο­λο των οφει­λών προς το δη­μό­σιο ανέρ­χε­ται σχε­δόν σε 48 δις. Δη­λα­δή αντι­στοι­χούν κατά μέσο πε­ρί­που 8 χι­λιά­δες ευρώ οφει­λές ανά φο­ρο­λο­γού­με­νο. Πώς είναι δυ­να­τόν να πλη­ρω­θούν αυτές οι οφει­λές; Από τη στιγ­μή μά­λι­στα που αυ­ξά­νουν διαρ­κώς τα φο­ρο­λο­γι­κά βάρη και επο­μέ­νως οι οφει­λές.
Φα­ντά­ζε­στε να σπά­σει ο διά­ο­λος το πο­δά­ρι του και οι κυ­βερ­νώ­ντες να πε­τύ­χουν πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα; Φα­ντά­ζε­στε τι έχουν να κά­νουν προ­κει­μέ­νου να το δια­τη­ρή­σουν και να το αυ­ξή­σουν όπως απαι­τεί η τρόι­κα; Πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα σε συν­θή­κες ύφε­σης, συρ­ρί­κνω­σης της οι­κο­νο­μί­ας και των ει­σο­δη­μά­των μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί μόνο με λε­η­λα­σία σε βάρος της κοι­νω­νί­ας και με ρα­γδαία υπο­βάθ­μι­ση υπο­δο­μών και υπη­ρε­σιών. Και πάλι το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα θα είναι ει­κο­νι­κό, προ­ϊ­όν δη­μο­σιο­νο­μι­κού μα­γει­ρέ­μα­τος, αλλά το κυ­νή­γι του κο­στί­ζει ήδη ζωές, δε­κά­δες χι­λιά­δες αν­θρώ­πι­νες ζωές.
Κι αυτό πρέ­πει να στα­μα­τή­σει. Ο τρό­πος είναι ένας. Να κλεί­σου­με τις εφο­ρί­ες. Να κα­τε­βά­σου­με ρολά στον ει­σπρα­κτι­κό μη­χα­νι­σμό για ένα μήνα και θα δείτε πώς πέ­φτει αυτή η κυ­βέρ­νη­ση. Τον πρώτο λόγο έχουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις εφο­ρί­ες. Τώρα που η κοι­νω­νία ξυπνά σι­γά-σι­γά από τον λή­θαρ­γο. Τώρα που την έχουν οδη­γή­σει στον αφα­νι­σμό οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις εφο­ρί­ες έχουν τρο­μα­κτι­κή ευ­θύ­νη. Οφεί­λουν να κά­νουν το βήμα. Να προ­χω­ρή­σουν σε κα­τά­λη­ψη των εφο­ριών και νέ­κρω­ση του ει­σπρα­κτι­κού συ­στή­μα­τος. Όχι μόνοι τους. Μαζί με την υπό­λοι­πη κοι­νω­νία.
Δεν χρειά­ζε­ται να κά­νουν πολλά. Άλ­λω­στε στο ίδιο κα­ζά­νι βρά­ζου­με. Αφού τους χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν ως ανά­χω­μα στο λυν­τσά­ρι­σμα της κοι­νω­νί­ας, μετά θα τους δεί­ξουν την πόρτα για να ανα­λά­βουν ιδιώ­τες σε συ­νερ­γα­σία με τις τρά­πε­ζες. Αυτός είναι κι ο λόγος που μειώ­νο­νται διαρ­κώς και οι ΔΟΥ. Το ξέ­ρουν καλά αυτό οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις εφο­ρί­ες. Γι” αυτό και δεν έχουν άλλη επι­λο­γή, αν το κα­λο­σκε­φτούν. Μόνο μία: κλεί­σι­μο των εφο­ριών μέχρι νε­ω­τέ­ρας μαζί με την συ­νε­πι­κου­ρία της υπό­λοι­πης κοι­νω­νί­ας. Κλεί­σι­μο μέχρι να πέσει το κα­θε­στώς. Στο χέρι μας είναι για γλυ­τώ­σου­με μια και καλή.

Posted in: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ