Σύνδρομο της Στοκχόλμης με την κρίση;

 Το λέμε από καιρό, το χρέος είναι εργαλείο (η ίδια η κρίση είναιεργαλείο) για τη μετατροπή κρατών ολόκληρων καθώς και περιοχών μέσα σε ορισμένα κράτη σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες Εργασίας.
Η κρίση δανεισμού μετατράπηκε σε κρίση χρέους ύστερα από δηλώσεις και κινήσεις του Γιωργάκη. Δεν ήταν τυχαίο – οι αγορές μάς «πέταξαν έξω», η χώρα μπήκε σε Μνημόνιο(α), οι αγορές θα συνέχιζαν να κερδίζουναλλοιώς. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα για ορισμένες χώρες δεν ήταν πια αποδοτικό, κυρίως για όσους κέρδιζαν απ’ αυτές (και τα διογκούμενα χρέη τους) -έπρεπε να βρεθεί
νέος τρόπος προσπορισμού του πλούτου, ο παλιός: η αρπαγή της υπεραξίας στην πηγή.
Αν παρατηρήσετε την ιστορία και την προϊστορία της κρίσης στην Ελλάδα, τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στον εκάστοτε νομικόπροσδιορισμό των οικονομικών μεγεθών (πραγματικών και λογιστικών) – αυτό που λέμε δημιουργική λογιστική.
Για παράδειγμα το έλλειμμα. Πέρα απ’ τη διαρκή παρα(μετα)μόρφωσήτου, πέρα απ’ το παιχνίδι των κριτηρίων, το ίδιο το έλλειμμα σε κάθε χώρα«παράγει» διαφορετικές πολιτικές για την αντιμετώπισή του που παραβιάζουν κάθε διέπουσα συνθήκη - λόγου χάριν τις συνθήκες της Ενωσης. Αλλοιώς μιλάει για το έλλειμμα της Γερμανίας (ψιθυρίζοντας μιαν προσευχή) η Ενωση κι αλλοιώς για το έλλειμμα της Ελλάδας (γκαρίζοντας διαταγές).
Σήμερα η κυβέρνηση μιλά και θα μιλά για πρωτογενές πλεόνασμα. Πρόκειται πάλι για δημιουργική λογιστική που καταλήγει στον δημοσιονομικό προσδιορισμό, που είναι ο πιο χρήσιμος στην τρέχουσα φάση. Αν δηλαδή
το έλλειμμα υπήρξε χρήσιμο για να σκλαβωθεί πολιτικώς και εργασιακώς η χώρα, το πρωτογενές πλεόνασμα (είτε υπάρξει, είτε δεν υπάρξει) θα είναι χρήσιμο για τη σταθεροποίηση της χώρας σε αυτήν την κατάσταση, της σκλαβιάς.
Είτε υπάρξει αυτό το πλεόνασμα είτε όχι, αν η Ενωση αποφασίσειότι υπάρχει, θα υπαγορευθούν οι ανάλογες πολιτικές – και τα σκυλιά δεμένα, εκτός κι αν θέλετε να πάνε οι θυσίες μας (για να γίνουμε σκλάβοι) χαμένες.
Στην πολιτική που είναι υποδουλωμένη στο κέρδος των λίγων, οι κύκλοι των παχιών και των ισχνών αγελάδων παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα: την όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στα χέρια των πλουσίων (ώσπου να σφαχτούν μεταξύ τους για την ακόμα πιο άδικη κατανομή του, συμπαρασύροντας σε αυτήν την περίπτωση μάζες πληβείων στην καταστροφή τους – ειρηνική ή πολεμική). Ειρηνική καταστροφή είναι η κρίση.
Τα swaps του κ. Σημίτη που μετέφεραν χρέος στο μέλλον είναι το ίδιοαυθαίρετη παρέμβαση της εικονικής οικονομίας στην πραγματική, όσον σήμερα η υπερσυσσώρευση χρέους. Οταν δηλαδή για να ξεχρεώσεις, π.χ., 100 δισ. σε 20 χρόνια χρεώνεσαι 300 δισ. που (δεν) θα ξεχρεώσεις σε 40 χρόνια με αφόρητα τοκοχρεολύσια. Αυτό είναι η βιωσιμότητα του χρέους. Να πληρώνεις έως δεκάτου τετάρτου θανάτου. Αυτό που
ουδείς νοικοκύρης θα έκανε, το κάνει και ο τελευταίος καπιταλιστής. Αν λοιπόν ο στόχος ήταν
η μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα φθηνής εργασίας με εργαλείο την κρίση, ο στόχος αυτός έχει επιτευχθεί. Το ερώτημα τώρα για τους ιθύνοντες νόες τύπου Μέρκελ είναι αν θα σταθεροποιήσουν την κατάσταση σε αυτό το επίπεδο ή αν θα θελήσουν να το κατεβάσουν κι άλλο. Ο,τι απ’ τα δύο κι αν επιλέξουν, πάλι τα ίδια εργαλεία θα χρησιμοποιήσουν. Περικοπές, μειώσεις, αποεπενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, αν θελήσουν να συνεχίσουν για να «μην πάνε οι θυσίες μας χαμένες», ή σταθεροποίηση
στο επίπεδο που βρισκόμαστε, βγάζοντας ένα ζώο απ’ τα δεκάδες που έχουν στοιβάξει στο σπίτι του Χότζα, ή πετώντας κανένα ψίχουλο με «διορθωτικές κινήσεις». Το γράδο για την επιλογή τους θα είναι οι λαϊκές αντιδράσεις. Αν αυτές είναι χλιαρές, αδίστακτοι θα συνεχίσουν με νέο Μνημόνιο, με νέα μέτρα και τα λοιπά συναφή γνωστά. Αν φοβηθούν ότι το έχουνπαρατραβήξει,
θα κάνουν κράτει. Και βλέπουμε.
Ολη αυτή η «πολιτική οικονομία» που έχουν μάθει τα τελευταία χρόνια οι Ελληνες είναι λόγια του αέρα και αφορούν σε μια εικονική οικονομία που χρησιμοποιείται για τη διαμόρφωση της πραγματικής,
στην κατεύθυνση της συνεχούς αναδιανομής του πλούτου προς όφελος των ισχυρότερων. Ουδέποτε η «συνταγή ήταν λάθος». «Παράπλευρες απώλειες» αυτής της διαδικασίας υπήρξαν ο ακρωτηριασμός (έτι περαιτέρω) της Δημοκρατίας, ο τέλειος εξευτελισμός του Συντάγματος και η υποβάθμιση της πολιτικής σε τσίρκουλο. Διότι η άνεση με την οποίαν κάθε λίγο και λιγάκι ανακηρύσσονται εχθροί του λαού τα ίδια του τα συστατικά, καθηγητές, υπάλληλοι, εργάτες -όλοι, η άνεση
με την οποίαν χαρακτηρίζεται ο λαός… λαϊκιστής, η άνεση με την οποίαν οι πληρωμένοι δολοφόνοι της προπαγάνδας πυροβολούν τον λαό στο μυαλό, μόνον σε τσίρκουλο όπου οι θεσμοί έχουν γίνει κλόουν μπορεί να συμβαίνει.
Οσοι πιστεύουν ότι χειρότερα απ’ όσον έχουμε φθάσει δεν γίνεται να πάμε, κάνουν λάθος. Οχι μόνον διότι το χειρότερο υπάρχει και καραδοκεί, αλλά διότι αυτή τους η στάση οδηγεί ακριβώς εκεί. Στο ακόμα χειρότερο.
Με αυτήν την έννοια, το πρωτογενές πλεόνασμα μπορεί να αποδειχθείχειρότερο απ’ το έλλειμμα, αν ο λαός δεν διακόψει την ιεροτελεστία της σφαγής του.
Αν, δηλαδή, σε συνθήκες ελλείμματος σου περιέκοψαν τον μισθό στα750 € και σε συνθήκες πρωτογενούς πλεονάσματος τον πάνε στα 690 €, η σφαγή σου συνεχίζεται, απλώς με άλλους προσδιορισμούς των οικονομικών μεγεθών.
Για αυτό καταλαμβάνει ιερός τρόμος το σύστημα όταν ακούει για«μονομερείς ενέργειες», για «κατάργηση του επαχθούς μέρους του χρέους», για «έξοδο απ’ τα Μνημόνια», για υπεράσπιση του λαού και της πατρίδας με την «αποκατάσταση μισθών και εισοδημάτων», για την«παλινόρθωση της Ασυλίας της χώρας» - όλα αυτά που διακόπτουν την ιεροτελεστία της σφαγής
μάς… γυρίζουν στο χθες, στην εποχή του… ΠΑΣΟΚ (ωρύεται το ΠΑΣΟΚ), στην εποχή της διαπλοκής σκούζει η διαπλοκή. Παράλογο; όχι! Αυτοί
που κατέστρεψαν την Ελλάδα στο παρελθόν, συκοφαντούν ως «κολλημένους στο παρελθόν» εκείνους που ήθελαν να αλλάξουν τα πράγματα από τότε. Και συκοφαντούν, διότι μόνον η σύγχυση τους σώζει.
Σήμερα, οι ολετήρες αυτοί που εξακολουθούν να καταστρέφουν τη χώρα, εκβιάζοντας, εξαπατώντας κι απειλώντας, παθαίνουν φρίκη στο ενδεχόμενο ο λαός να ξαναβρεί την εμπιστοσύνη του στον εαυτό του και να αρχίσει τίποτε «μονομερείς ενέργειες». Μόνον αυτό φοβούνται…

Posted in: πολιτική