Το προκάλυμμα του χάους

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Η πρόσφατη απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, μετά την έξοδο 92.800 συμβασιούχων, αποτύπωσε όλη τη λειτουργική γύμνια ενός υπερτροφικού, αντιπαραγωγικού υδροκέφαλου κράτους. Μιας αληθινής καταβόθρας σπατάλης, με 768.009 μονίμους υπαλλήλους (σε άλλες χώρες με τον ίδιο πληθυσμό αυτοί είναι 150.000 με 300.000), οι μισθοί και οι συντάξεις των οποίων απορροφούν το 47,2% του προϋπολογισμού, ήτοι 26 δισ. ευρώ. Απογυμνωμένο το Δημόσιο από τους συμβασιούχους, αποκαλύφθηκε δύσμορφο, άνισο, μια βαρέως νοσούσα μηχανή. Σε σύνολο 188 διευθύνσεων εντοπίστηκαν δεκάδες με κανένα τμήμα, δεκάδες τμήματα με έναν υπάλληλο, αρκετά τμήματα με προϊστάμενο αλλά χωρίς υπαλλήλους, ακόμα και τμήματα χωρίς προϊστάμενο και χωρίς κανέναν υπάλληλο. Ενα εξάμβλωμα που χτιζόταν χρόνια με ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις και τη λογική, «Δεν έχουμε “κόσμο”; Θα καλύψουμε τα κενά βολεύοντας “προσωρινώς” ημετέρους που θα μονιμοποιηθούν κατά στάδια». Από το 1974, το εφεύρημα των εκτάκτων (ή «εποχικών», «συμβασιούχων», «σταζιέρ») διαιώνιζε την αναξιοκρατική επάνδρωση των υπηρεσιών, χωρίς διαγωνισμούς, χωρίς προκηρύξεις, χωρίς δημοσιότητα.

Και τώρα; Τώρα, το υπ. Εσωτερικών, για να προλάβει μια επανείσοδο συμβασιούχων στο Δημόσιο έπειτα από τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις υπέρ τους, διαμήνυσε ότι η διοίκηση –σύμφωνα και με γνωμοδότηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου– δεν υποχρεούται να τους επαναπροσλάβει, παρά μόνο με απόφαση του Αρείου Πάγου.

Ο δικαστικός μαραθώνιος των συμβασιούχων άρχισε με την εφαρμογή του Διατάγματος Παυλόπουλου τον Ιούλιο του 2004 (στην πραγματικότητα ήταν η ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο της ευρωπαϊκής οδηγίας που απαγορεύει να βαφτίζεται έκτακτος ένας υπάλληλος που εκτελεί χρέη μονίμου) το οποίο μετέτρεψε τις συμβάσεις 33.000 συμβασιούχων ορισμένου χρόνου σε αορίστου – η προεκλογική δέσμευση ήταν για μονιμοποίηση 250.000. Τότε συμβασιούχοι 5, 10, 15 ετών που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις έμειναν εκτός, προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη και ορισμένοι δικαιώθηκαν. Το 2007, η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου απαγόρευσε τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου με δικαστικές αποφάσεις, αρμόδιο πλέον για μονιμοποιήσεις ήταν το ΑΣΕΠ. Τον Απρίλιο του 2009, το Ευρωδικαστήριο έκρινε ότι οι δικαστές μπορούν να αξιολογούν τη φύση της εργασίας του απασχολουμένου και έκτοτε αρκετοί «έκτακτοι» και «σταζιέρ» κέρδισαν την υπόθεση στα Πρωτοδικεία (κρίσιμη για το θέμα η σύγκλιση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου στις 23 του μηνός).

Ωστόσο, η έξοδος από το Δημόσιο όσων συμβασιούχων δεν πρόλαβαν να μονιμοποιηθούν (οι 40.000 ήταν σταζιέρ και οι 7.000 εξ αυτών προσληφθέντες από τη Ν. Δ. λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές του 2009) δεν αποτελεί αυτόχρημα και θεραπεία του συστήματος. Αυτή απλώς ανέδειξε το αβυσσαλέο χάος, την τραγική ανεπάρκεια του σηπόμενου μηχανισμού. Χωρίς συμβασιούχους, 250 ΚΕΠ έκλεισαν και πολλές υπηρεσίες με διευθυντές αλλά χωρίς υπαλλήλους, παρέλυσαν.

Η αρχή της εξυγίανσης θα γίνει μόνον όταν οι ιθύνοντες αποφασίσουν να κάνουν να ορθοποδήσει –κάτι όντως σισύφειο– ένα οικοδόμημα που θεμελιώθηκε με το κομματικό εμπόριο των θέσεων και γιγαντώθηκε με διαδοχικές επιστρωματώσεις αμαθούς κομματικής πελατείας.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_a...9/2010_1292590

Posted in: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ