Φίλοι – φίλοι καριοφίλι

Αν ο τουρκικός λαός κινηθεί για την ανατροπή των πολεμοχαρών επιλογών της κυβέρνησής του θα πρέπει να θεωρηθεί φίλος. Όμως, όσο τις στηρίζει δεν είναι φίλος, ακριβώς όπως δεν ήταν φίλος ο γερμανικός λαός που στήριζε τις επιλογές του Χίτλερ και οι Γερμανοί στρατιώτες που πολεμούσαν για εκείνον.

του Προκόπη Μπίχτα

Η σοβούσα κρίση των ελληνοτουρκικών σχέσεων οξύνεται κάθε μέρα και περισσότερο, φθάνοντας σε σημείο αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία, με ταυτόχρονη «παράβλεψή» της από τις ΗΠΑ. Η αμφισβήτηση αυτή θέτει, ανάμεσα σε πολλά άλλα, το ζήτημα της αλλαγής των συνόρων της Ελλάδας, της Τουρκίας και των χωρών της Μέσης Ανατολής, δηλαδή σημαίνει την επέκταση του πολέμου και στα Βαλκάνια (1).

 

Το κυρίαρχο τμήμα της αστικής τάξης της χώρας μας, πάντοτε προσκυνημένο στους ξένους «προστάτες» του εθελοτυφλεί, όπως έκανε πάντοτε σε στιγμές μεγάλης κρίσης και ξεγελάει τον εαυτό του και τον ελληνικό λαό με διάφορα παραμύθια, πιστεύοντας και προπαγανδίζοντας πλατιά ότι αυτές οι δηλώσεις και κινήσεις της Τουρκίας αποσκοπούν στην εκτόνωση της εσωτερικών της πολιτικών αντιθέσεων. Αυτή η προπαγάνδα βρίσκει ευήκοα ώτα σε πολλά στρώματα του ελληνικού λαού, τα οποία είναι αποξενωμένα από οποιαδήποτε πολιτική σκέψη που αφορά στα εσωτερικά ζητήματα και, πολύ περισσότερο, στα εξωτερικά. Αυτά τα πολυπληθή στρώματα αποχαυνώνονται μόνιμα με την αυταπάτη του αρνιού ότι ο χασάπης δεν θα έρθει ποτέ εδώ, παρά το γεγονός ότι ο χασάπης είναι εδώ, σφάζει και θα συνεχίζει να σφάζει με όλο και περισσότερη ζέση. Πολλοί διανοούμενοι και πολιτικοί, που απευθύνονται σε αυτά τα στρώματα κι έχουν «πολιτική άποψη και δημόσιο λόγο», έχουν θεωρητικοποιήσει την αυταπάτη εδώ και πολλά χρόνια και, μάλιστα, έχουν αναπτύξει άλλη μια δήθεν «αριστερή πρόταση» η οποία συνοψίζεται στο λαϊκίστικο μοτίβο «να ακολουθήσουμε πολιτική φιλίας προς τον τουρκικό λαό (2)». Η επίκληση κάποιου «διεθνισμού» (πάντως όχι του προλεταριακού διεθνισμού) προστίθεται σαν κερασάκι στην ανοησία τους. Αυτή η άποψη απορρέει από την αστική θεωρία του πασιφισμού, η οποία αποσκοπεί στο να αφήνει τους αδύναμους έρμαιο στις θελήσεις των ισχυρών είτε πρόκειται για λαούς είτε για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Κρατάει σαν απαραίτητο διακοσμητικό στοιχείο το λάβαρο ενός κάλπικου «αντιεθνικισμού», προωθεί τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις για ξαναμοίρασμα του κόσμου και συμπαρατάσσεται με τον σωβινισμό και τις εθνικιστικές βλέψεις των γειτόνων.

 

Το 1973 η Τουρκία ανακάλυψε, ξάφνου, ότι ασφυκτιά από το υφιστάμενο καθεστώς του Αιγαίου Πελάγους. Από τότε προβάλλει διαρκώς διεκδικήσεις σε υφαλοκρηπίδα, νησιά και Θράκη (τώρα και στις ΑΟΖ), παραβιάζει μόνιμα τον ελληνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο, αντιμετωπίζει την θρησκευτική – μουσουλμανική μειονότητα στην Ελλάδα σαν εθνική (τουρκική) κ.λ.π. κ.λ.π. Δυστυχώς, έχει βρει σύμμαχό της την μωρία και παραλυσία που χαρακτηρίζει τις ελληνικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής.

 

Σήμερα ο τουρκικός λαός δεν είναι φίλος. Αποτελεί ενιαίο μπλοκ με την δικτατορική – σουνιτική κυβέρνησή του και, στην συντριπτική του πλειοψηφία, υποστηρίζει τις επιλογές της, ακριβώς όπως έκανε στα προηγούμενα πολλά χρόνια. Δυστυχώς ο τουρκικός λαός συνηγόρησε και συμμετείχε στις γενοκτονίες των Ποντίων και των Αρμενίων, εδώ και 30 χρόνια συνηγορούσε και συμμετείχε στις διώξεις κατά του Κουρδικού λαού και, σήμερα, συνηγορεί και συμμετέχει στις πυρπολήσεις ολόκληρων Κουρδικών χωριών και τις σφαγές άοπλων αντρών, γυναικών και παιδιών. Σήμερα ο τουρκικός λαός στηρίζει ολόθερμα μια κυβέρνηση που εξοπλίζει, υποθάλπει, περιθάλπει και χρηματοδοτεί τις οργανώσεις των Τζιχαντιστών, οργανώνει και χρηματοδοτεί το δουλεμπόριο των προσφύγων και των μεταναστών, εισβάλλει στην Συρία και το Ιράκ και προσπαθεί να επεκτείνει τον πόλεμο και στην περιοχή μας.

Αν ο τουρκικός λαός κινηθεί για την ανατροπή των πολεμοχαρών επιλογών της κυβέρνησής του θα πρέπει να θεωρηθεί φίλος. Όμως, όσο τις στηρίζει δεν είναι φίλος, ακριβώς όπως δεν ήταν φίλος ο γερμανικός λαός που στήριζε τις επιλογές του Χίτλερ και οι Γερμανοί στρατιώτες που πολεμούσαν για εκείνον.

 

(1) Η πολιτική της Τουρκίας έχει τυφλωθεί τόσο πολύ από τον εθνικισμό και τον σωβινισμό της, που κοιτάζει ν’ αρπάξει την «ευκαιρία της στιγμής», παραβλέποντας το γεγονός ότι, αν καταργηθεί η Συνθήκη της Λωζάνης θα ισχύσει η Συνθήκη των Σεβρών, έστω μέχρι την δημιουργία κάποιας νέας Συνθήκης. Αυτή η τύφλωση προέρχεται ΚΑΙ από το γεγονός ότι η Τουρκία έχει απόλυτη πίστη πως οι ελληνικές κυβερνήσεις θα είναι εσαεί μωρές και ανίκανες.

(2). Κάποιος που δεν έχει παρασυρθεί από την προπαγάνδα του συρμού θα μπορούσε να ρωτήσει: «για ποιόν από όλους τους λαούς και ομάδες της τουρκικής επικράτειας μιλάτε; Για τους Σουνίτες Τούρκους που είναι κυρίαρχοι, για τα 18 εκ. των Κούρδων που σφαγιάζονται καθημερινά, για τα 3 εκ. των αραβοφώνων ή για τα 20-25 εκ. των Αλεβιτών που αισθάνονται ως ξένο σώμα, ύστερα από τους συνεχείς διωγμούς τους και την συνεχή καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους από τους Σουνίτες Τούρκους;». Όμως αυτό το ερώτημα και οι σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ αυτών των ομάδων, είναι ένα άλλο καυτό ζήτημα.

Μέχρι τώρα, όσοι αναφέρονται στον «τουρκικό λαό» αναφέρονται στην κυρίαρχη ομάδα, τους Σουνίτες Τούρκους. Αναγκαστικά και μόνο για λόγους ευκολίας, το παρόν άρθρο ακολουθεί την πεπατημένη.

Posted in: πολιτική