Από τότε που ξέσπασε η οικονοµική κρίση χιλιάδες Ελληνες απέσυραν τις
καταθέσεις τους από τις τράπεζες. Αλλοι έστειλαν τις καταθέσεις τους
στο εξωτερικό – νοµίζοντας ότι έτσι εξασφαλίζουν τα λεφτά τους· άλλοι,
και είναι πολλοί αυτοί, απέσυραν τα χρήµατά τους και τα απέθεσαν σε
κρυψώνες, στο σπίτι τους. Ελάχιστοι άφησαν τα λεφτά τους στις τράπεζες,
που έχουν στεγνώσει από µετρητά.
Βλέποντας τα πράγµατα από αισιόδοξη σκοπιά, όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που προβλέπουν ότι στο τέλος η κρίση θα ξεπερασθεί και η χώρα θα εισέλθει σε φάση ταχείας αναπτύξεως. Αρκεί το κράτος να κάνει το καθήκον του, να εκσυγχρονισθεί και να παύσει να είναι ο πρώτος άρπαξ της χώρας!
Παράδειγµα η αιωρούµενη πάνω από τα κεφάλια εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών απειλή αρπαγής της περιουσίας τους – κατά κανόνα µικρών περιουσιών που έχουν δηµιουργηθεί µε τον ιδρώτα και τους κόπους δεκαετιών.
Το αδηφάγο ελληνικό Δηµόσιο εµφανίζεται έτοιµο να ροκανίσει τις αποταµιεύσεις πολιτών που… πίστεψαν ότι το Δηµόσιο δεν είναι λήσταρχος µε γραβάτα.
Ολοι ασφαλώς έχοµε ακούσει και διαβάσει διαφηµιστικά κείµενα, που έως και προ ολίγων ετών προέβαλλαν ως επένδυση που εξασφαλίζει το µέλλον ανθρώπων που βγαίνουν στη σύνταξη τα κρατικά οµόλογα. Προσέφεραν ικανοποιητικό επιτόκιο και, κυρίως, σιγουριά! Αν για τις τράπεζες χρειάστηκε µερικές φορές να δηλώσει η κυβέρνηση ότι οι καταθέσεις ιδιωτών, έως ένα ύψος, είναι εγγυηµένες από το ελληνικό Δηµόσιο, δεν υπήρξε ποτέ ανάγκη να διαφηµιστεί η, αυτονόητη για τους πολλούς, εγγύηση του Δηµοσίου για τα οµόλογά του.
Τώρα διατυπώνεται ο φόβος ότι το γνωστό κούρεµα του δηµοσίου χρέους δεν αφορά µόνο τον γνώριµό µας πλέον κ. Νταλάρα, εκπρόσωπο του µεγάλου διεθνούς κεφαλαίου. Το κούρεµα µπορεί να περιλάβει και όσους είχαν την αφέλεια να τοποθετήσουν τις οικονοµίες τους στα χέρια του ελληνικού Δηµοσίου. Η προίκα της κόρης, οι σπουδές των παιδιών, η επιβίωση του µικροσυνταξιούχου µε συµπληρωµατικό έσοδο από την αξιοποίηση του εφάπαξ, όλα αυτά κινδυνεύουν να τιναχθούν στον αέρα…
Και αυτό επειδή χιλιάδες πολίτες εµπιστεύτηκαν το δικό τους κράτος και όχι τις τράπεζες όπου τα χρήµατα των καταθετών είναι εν πολλοίς εγγυηµένα (από το Δηµόσιο).
Είναι πρόδηλη η υποχρέωση του Δηµοσίου να εγγυηθεί την ακεραιότητα των οµολόγων του τουλάχιστον στο ύψος που το κράτος έχει εγγυηθεί τις καταθέσεις στις τράπεζες.
Το Δηµόσιο δεν (µπορεί να) είναι τρακαδόρος!
Σταύρος Π. Ψυχάρης
Βλέποντας τα πράγµατα από αισιόδοξη σκοπιά, όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που προβλέπουν ότι στο τέλος η κρίση θα ξεπερασθεί και η χώρα θα εισέλθει σε φάση ταχείας αναπτύξεως. Αρκεί το κράτος να κάνει το καθήκον του, να εκσυγχρονισθεί και να παύσει να είναι ο πρώτος άρπαξ της χώρας!
Παράδειγµα η αιωρούµενη πάνω από τα κεφάλια εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών απειλή αρπαγής της περιουσίας τους – κατά κανόνα µικρών περιουσιών που έχουν δηµιουργηθεί µε τον ιδρώτα και τους κόπους δεκαετιών.
Το αδηφάγο ελληνικό Δηµόσιο εµφανίζεται έτοιµο να ροκανίσει τις αποταµιεύσεις πολιτών που… πίστεψαν ότι το Δηµόσιο δεν είναι λήσταρχος µε γραβάτα.
Ολοι ασφαλώς έχοµε ακούσει και διαβάσει διαφηµιστικά κείµενα, που έως και προ ολίγων ετών προέβαλλαν ως επένδυση που εξασφαλίζει το µέλλον ανθρώπων που βγαίνουν στη σύνταξη τα κρατικά οµόλογα. Προσέφεραν ικανοποιητικό επιτόκιο και, κυρίως, σιγουριά! Αν για τις τράπεζες χρειάστηκε µερικές φορές να δηλώσει η κυβέρνηση ότι οι καταθέσεις ιδιωτών, έως ένα ύψος, είναι εγγυηµένες από το ελληνικό Δηµόσιο, δεν υπήρξε ποτέ ανάγκη να διαφηµιστεί η, αυτονόητη για τους πολλούς, εγγύηση του Δηµοσίου για τα οµόλογά του.
Τώρα διατυπώνεται ο φόβος ότι το γνωστό κούρεµα του δηµοσίου χρέους δεν αφορά µόνο τον γνώριµό µας πλέον κ. Νταλάρα, εκπρόσωπο του µεγάλου διεθνούς κεφαλαίου. Το κούρεµα µπορεί να περιλάβει και όσους είχαν την αφέλεια να τοποθετήσουν τις οικονοµίες τους στα χέρια του ελληνικού Δηµοσίου. Η προίκα της κόρης, οι σπουδές των παιδιών, η επιβίωση του µικροσυνταξιούχου µε συµπληρωµατικό έσοδο από την αξιοποίηση του εφάπαξ, όλα αυτά κινδυνεύουν να τιναχθούν στον αέρα…
Και αυτό επειδή χιλιάδες πολίτες εµπιστεύτηκαν το δικό τους κράτος και όχι τις τράπεζες όπου τα χρήµατα των καταθετών είναι εν πολλοίς εγγυηµένα (από το Δηµόσιο).
Είναι πρόδηλη η υποχρέωση του Δηµοσίου να εγγυηθεί την ακεραιότητα των οµολόγων του τουλάχιστον στο ύψος που το κράτος έχει εγγυηθεί τις καταθέσεις στις τράπεζες.
Το Δηµόσιο δεν (µπορεί να) είναι τρακαδόρος!
Σταύρος Π. Ψυχάρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου