«Υπάρχει, λένε, μία μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα τη βρούμε προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ τα χρόνια-
οι αλήτες κοιτάζουν τα τρένα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών δεν είναι βροχή, αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε
οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ το βάρος της απεραντοσύνης έξω απ τα ορφανοτροφεία σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια και η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό
όλα θολά, συγκεχυμένα – οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση
ποιοι είμαστε; άγνωστο και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ τον αληθινό εαυτό μας – χέρια που γκρεμίστηκαν σε αδέξιες χειρονομίες
μενεξεδένια ευσπλαχνία του δειλινού που σκορπίζει λίγες βασιλικές δαντέλες στα γηροκομεία
το θεϊκό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων
τα μοναχικά βήματα του περαστικού που σου θυμίζουν όλη τη ζωή σου
κι ο πατέρας μου, πεθαμένος εδώ και τόσα χρόνια, έρχεται κάθε βράδυ και με συμβουλεύει στον ύπνο μου, «μά, πατέρα, του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι
ω γενιά μου χαμένη – πήραμε μεγάλους δρόμους, μείναμε στη μέση
η ώρα του θανάτου μας είναι γραμμένη σ όλα τα ρολόγια
φίλοι παιδικοί, που είστε; με ποιους θα συνεχίσω τώρα την περιπλάνηση μου στο άπειρο – οι μεγάλοι κάθονται στα καφενεία
οι γρύλοι τα βράδια προσπαθούν να συλλαβίσουν το ανείπωτο
η μητέρα άνοιγε τα γράμματα με τη φουρκέτα της
η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε
μία θλίψη τ απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία και κάθε φορά που προσπερνάμε έναν διαβάτη είναι σαν να λέμε αντίο σ όλη τη ζωή-
θυμάσαι τις ερωτικές στιγμές μας, Άννα, το φύλο σου σαν ένα μισανοιγμένο όστρακο που τ ακούμπησε εκεί μια μακρινή τρικυμία
τα στήθη σου δύο μικρά ηλιοτρόπια μές στ αλησμόνητα πρωινά – οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο.
κάποτε θ αυτοκτονήσω μ έναν τρόπο συνταρακτικό: με χαμηλόφωνα λόγια από παλιές συνωμοτικές μέρες,
α, ζωή, μία χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα τα παιδιά ξέρουν καλά ότι τ αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση ενώ στο βάθος του δειλινού οι δυό οργανοπαίχτες με τ ακορντεόν παίζανε τώρα για την τύχη,
και τα καπέλα τους επιπλέανε,
ναυαγισμένα στη μουσική.»
Ο Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές. Με τα έργα του ανέδειξε ένα κόσμο υψηλά συναισθηματικό, για ένα καλύτερο αύριο γεμάτο επιθυμίες και οράματα. Χαρακτηριστικά και πολύ γνωστά τα περισσότερα από τα ποιήματα του. Σε επόμενα άρθρα θα αναφερθούμε αναλυτικά για τη ζωή και το έργο του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου