Του Βασίλη Αγγελόπουλου
Φαίνεται ότι πλησιάζουν γοργά οι μέρες όπου το υπουργείο Εργασίας θα κληθεί να παρουσιάσει το σχέδιό του για το Ασφαλιστικό Σύστημα της χώρας. Εάν δεν είχε μεταβεί ο Γιώργος Κατρούγκαλος στη Λίμα του Περού για συναντήσεις με εκπροσώπους του ΔΝΤ, ίσως ο χρόνος αυτός να είχε επισπευσθεί ακόμα περισσότερο.
Όμως ακόμα και έτσι, όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι η εβδομάδα
που μας έρχεται θα μας προσφέρει τη... χαρά και την τιμή να ασχοληθούμε
με ένα νέο μοντέλο ασφάλισης. Ένα μοντέλο που θα περιγράφεται στο
πόρισμα της Επιτροπής Σοφών και το οποίο όμως θα πρέπει στη συνέχεια να
εξειδικευτεί περαιτέρω, που σημαίνει να κοστολογηθεί με όσο γίνεται
μεγαλύτερη ακρίβεια. Έργο πραγματικά δύσκολο, αφού οι αναλογιστές
θεωρούν ότι πρακτικά δεν μπορούν να έχουν όλα τα απαραίτητα δημογραφικά
στοιχεία στη διάθεσή τους για να μπορέσουν να προχωρήσουν στην
απαιτούμενη κοστολόγηση, με απόλυτη επιτυχία. Έστω όμως και με «μερική»
επιτυχία, το νέο μοντέλο Κοινωνικής Ασφάλισης θα πρέπει να αποτιμηθεί
και στη συνέχεια να εγκριθεί για να γίνει νόμος του Κράτους.
Εκεί ακριβώς θα αντιληφθεί ο κάθε ασφαλισμένος τι τον περιμένει για τα επόμενα έτη. Οι περισσότεροι θα διαπιστώσουν ότι για να συνταξιοδοτηθούν, τα έτη ασφάλισής τους, θα αυξηθούν σημαντικά, όπως επίσης και το όριο ηλικίας. Άλλοι θα καταλάβουν ότι ακόμα και όταν συμβεί αυτό και καταφέρουν δηλαδή να βρεθούν στην πλευρά των συνταξιούχων, η σύνταξη που θα λάβουν θα είναι πολύ μικρότερη από εκείνη που ίσως περίμεναν, προσδοκούσαν και γιατί όχι, τους αξίζει κιόλας. Δεν είναι σωστό να χρησιμοποιούμε τη λέξη «φιλοδώρημα» όταν αναφερόμαστε σε συντάξεις γιατί απευθύνονται σε μια πολύ «ειδική» κατηγορία πολιτών, αλλά η πραγματικότητα είναι πως στο εξής οι καταβαλλόμενες συντάξεις θα υποχωρούν συνεχώς. Η εξισορρόπηση εισφορών και παροχών θα γίνει μόνο προς «τα κάτω» αφού δεν υπάρχει τρόπος για το αντίθετο. Το πραγματικό πρόσωπο της σημερινής κρίσης, θα το βιώσει η γενιά που τώρα εργάζεται και παράγει ή ίσως προσπαθεί να εργαστεί και να παράξει, αλλά η ανεργία δεν της το επιτρέπει, για πολλά χρόνια ακόμη. Για την ακρίβεια θα το... κουβαλάει μαζί της όσο θα περνούν τα έτη και όσο θα πλησιάζει προς τη σύνταξη.
Ο αγώνας είναι ξεκάθαρα άνισος. Όμως έστω και έτσι, κάποιοι ίσως αντιληφθούν ότι το «συννεφάκι προστασίας» που υπήρχε για τις προηγούμενες γενιές, εξαφανίστηκε. Τώρα, απλώς θα βιώσουν την σκληρή πραγματικότητα, που οι ίδιοι δημιούργησαν με την εργασία τους, με την στήριξή τους, με την ψήφο τους, ακόμα και με την ανοχή τους, στα πολιτικά δρώμενα της τελευταίας πενταετίας. Η πραγματικότητα όμως αρκετά συχνά είναι οδυνηρή και μας κάνει να αντιληφθούμε τυχόν λάθη και παραλείψεις. Ήρθε η ώρα η ελληνική κοινωνία να κοιταχτεί στον «καθρέφτη», χωρίς μακιγιάζ και χωρίς φτιασιδώματα. Χωρίς εξαιρέσεις και... θολά σημεία. Χωρίς ευνοϊκές διατάξεις και βολεμένους. Τότε ίσως καταλάβει τα λάθη που έκανε τα τελευταία 30 έτη και που δυστυχώς, κινδυνεύουν να στερήσουν από τα παιδιά της, μια αξιοπρεπή σύνταξη, όταν έλθει εκείνη η ώρα. Καλημέρα και καλή τύχη...
Εκεί ακριβώς θα αντιληφθεί ο κάθε ασφαλισμένος τι τον περιμένει για τα επόμενα έτη. Οι περισσότεροι θα διαπιστώσουν ότι για να συνταξιοδοτηθούν, τα έτη ασφάλισής τους, θα αυξηθούν σημαντικά, όπως επίσης και το όριο ηλικίας. Άλλοι θα καταλάβουν ότι ακόμα και όταν συμβεί αυτό και καταφέρουν δηλαδή να βρεθούν στην πλευρά των συνταξιούχων, η σύνταξη που θα λάβουν θα είναι πολύ μικρότερη από εκείνη που ίσως περίμεναν, προσδοκούσαν και γιατί όχι, τους αξίζει κιόλας. Δεν είναι σωστό να χρησιμοποιούμε τη λέξη «φιλοδώρημα» όταν αναφερόμαστε σε συντάξεις γιατί απευθύνονται σε μια πολύ «ειδική» κατηγορία πολιτών, αλλά η πραγματικότητα είναι πως στο εξής οι καταβαλλόμενες συντάξεις θα υποχωρούν συνεχώς. Η εξισορρόπηση εισφορών και παροχών θα γίνει μόνο προς «τα κάτω» αφού δεν υπάρχει τρόπος για το αντίθετο. Το πραγματικό πρόσωπο της σημερινής κρίσης, θα το βιώσει η γενιά που τώρα εργάζεται και παράγει ή ίσως προσπαθεί να εργαστεί και να παράξει, αλλά η ανεργία δεν της το επιτρέπει, για πολλά χρόνια ακόμη. Για την ακρίβεια θα το... κουβαλάει μαζί της όσο θα περνούν τα έτη και όσο θα πλησιάζει προς τη σύνταξη.
Ο αγώνας είναι ξεκάθαρα άνισος. Όμως έστω και έτσι, κάποιοι ίσως αντιληφθούν ότι το «συννεφάκι προστασίας» που υπήρχε για τις προηγούμενες γενιές, εξαφανίστηκε. Τώρα, απλώς θα βιώσουν την σκληρή πραγματικότητα, που οι ίδιοι δημιούργησαν με την εργασία τους, με την στήριξή τους, με την ψήφο τους, ακόμα και με την ανοχή τους, στα πολιτικά δρώμενα της τελευταίας πενταετίας. Η πραγματικότητα όμως αρκετά συχνά είναι οδυνηρή και μας κάνει να αντιληφθούμε τυχόν λάθη και παραλείψεις. Ήρθε η ώρα η ελληνική κοινωνία να κοιταχτεί στον «καθρέφτη», χωρίς μακιγιάζ και χωρίς φτιασιδώματα. Χωρίς εξαιρέσεις και... θολά σημεία. Χωρίς ευνοϊκές διατάξεις και βολεμένους. Τότε ίσως καταλάβει τα λάθη που έκανε τα τελευταία 30 έτη και που δυστυχώς, κινδυνεύουν να στερήσουν από τα παιδιά της, μια αξιοπρεπή σύνταξη, όταν έλθει εκείνη η ώρα. Καλημέρα και καλή τύχη...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου