Αν θελήσουμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας, θα αναζητήσουμε τη δημοφιλία του σπορ, στην απλότητά του.
Ακόμα κι ένας αδαής περί των σπορ, μπορεί μέσα σε λίγη ώρα, μαθαίνοντας 3-4 βασικούς κανονισμούς, να παρακολουθήσει με άνεση έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Δεν είναι περίπλοκο άθλημα, ούτε καν σε υψηλό επίπεδο, σε αντίθεση -για παράδειγμα- με το μπάσκετ, όπου ομάδες (όπως ο Παναθηναϊκός του Ζέλικο Ομπράντοβιτς) είχαν 85 συστήματα σε μια χρονιά.
«Το ποδόσφαιρο απευθύνεται στα πλατιά λαϊκά στρώματα» λένε οι υποστηρικτές του, αλλά στην πραγματικότητα απευθύνεται σε όλους, χωρίς να εξαιρούνται άτομα με χαμηλό επίπεδο μόρφωσης, άνθρωποι κοινωνικά αμόρφωτοι. Δεν τους κουράζει, δεν τους προβληματίζει, δεν τους βάζει να σκεφτούν, αντίθετα αυθύπαρκτα τους αναγάγει σε δυνάμει προπονητές (ου μην και παίκτες).
Ο φασισμός και ο ρατσισμός αναζητούν κόσμο, ψαρεύοντας στα ίδια θολά νερά. Σε ανθρώπους που δεν θέλουν να κουράσουν το μυαλό τους, νιώθοντας την ανάγκη να αντιδράσουν, σχεδόν χωρίς δεύτερη σκέψη, δίχως φιλτράρισμα.
Ο πρόλογος (δεν τον λες) είναι έως και αντιδημοσιογραφικός και προκαταβολικά ζητώ την ανοχή σας. Εθνικιστικές κορώνες, φασιστικά στοιχεία στις εξέδρες, αποτελούν κομμάτι από το σύγχρονο μωσαϊκό του ποδοσφαίρου. Κι έχουμε επεισόδια στις εξέδρες, χούλιγκαν που χαιρετούν ναζιστικά, αλλά πάνω απ” όλα έξαρση του εθνικισμού.
Ο Αλβανός παίκτης του ΠΑΣ Γιάννινα, Άντι Λίλα, πανηγύρισε στο «Καραϊσκάκη», το γκολ που πέτυχε κατά του Ολυμπιακού, σχηματίζοντας με τα χέρια του τον «μεγάλο αετό» της Αλβανίας. Ο σωβινισμός σε όλο του το μεγαλείο. Αποδοκιμάστηκε έντονα από τους θεατές του αγώνα. Ω του θαύματος, είναι οι… ίδιοι θεατές που είχαν απολαύσει τον ίδιο πανηγυρισμό από τον Παϊτίμ Κασάμι (στο γκολ που πέτυχε κόντρα στη Γιουβέντους).
Ο παίκτης του Ολυμπιακού είναι πολιτογραφημένος Ελβετός, αλλά έχει γεννηθεί στη Στρούγκα των Σκοπίων, από Αλβανούς γονείς. Οι ευαίσθητοι εθνικά οπαδοί του Ολυμπιακού δεν ενοχλήθηκαν τότε, όσο τώρα, δημιουργώντας έτσι ένα νέο… φρούτο, τον εθνικισμό αλά καρτ.
Ουδείς Αλβανός έχει δικαίωμα να πανηγυρίζει, σχηματίζοντας με τα χέρια του τον αετό, εκτός αν ανήκει στην οικογένεια του Ολυμπιακού, οπότε είναι… λιγότερο Αλβανός (βλέπε ενοχλητικός).
Προσωπικά αδιαφορώ αν θα πανηγυρίσει ένας αθλητής σχηματίζοντας τη σημαία της μεγάλης Αλβανίας, αν θα χαιρετήσει όπως η βασίλισσα Ελισάβετ, αν θα υψώσει τον αντίχειρα ως άλλος «μπάρμπα Σαμ», ή αν θα τον κατεβάσει ως άλλος Καίσαρας. Με προβληματίζει που νέα παιδιά νιώθουν μέσα τους αυτήν την ανάγκη, που εκφράζονται μέσα από εθνικιστικά σύμβολα και ακραίες (;) συμπεριφορές, αλλά αυτό είναι ζήτημα προς συζήτηση.
Οι επιλεκτικά εθνικιστές είναι το θέμα μου. Δείχνουν πόσο αδαείς είναι περί των ζητημάτων, για τα οποία δεν διστάζουν να… σκοτώσουν. Είναι φανατικοί, έτσι όπως πρέπει να είναι κάθε ρατσιστής, κάθε φασίστας που (δεν) σέβεται τον εαυτό του και βγαίνουν σε όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις.
Μαθαίνουν (δυστυχώς ένα από τα λίγα, όντας κοινωνικά αμόρφωτοι) να μισούν όποιον είναι διαφορετικός, χλευάζουν με μειωτικούς και ρατσιστικούς ήχους τον αντίπαλο παίκτη, ο οποίος έχει διαφορετικό χρώμα από αυτούς, αλλά αποθεώνουν (θα τον ήθελαν και γαμπρό για την κόρη ή την αδερφή τους) τον «μαύρο» που αγωνίζεται για την ομάδα τους.
«Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει» έγραφε κάποτε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Δεν σταμάτησε, αλλά δεν περιορίζεται στα γήπεδα ο αναστεναγμός. Χρειάζεται πολλή δουλειά, αλλά κι επένδυση στην Παιδεία και στη μόρφωση, για να αντιμετωπίσουμε -ως κοινωνία- αυτά τα φαινόμενα. Ανάμεσά τους και των αλά καρτ εθνικιστών…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου