του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Υπάρχουν στιγμές στο παρελθόν των λαών και των εθνών όπου η μεγάλη ανομία και αδικία ωθούν τους καταπιεσμένους στην συσσώρευση τέτοιας οργής και μίσους, ώστε να αρκεί ένα τυχαίο γεγονός για να αλλάξει την πορεία της ιστορίας.
Μια τέτοια στιγμή ήταν η σφαγή των Γάλλων στην Σικελία το 1282, που έμεινε γνωστή με τ’ όνομα «Σικελικός Εσπερινός» και ήταν καίριας σημασίας για την ιστορία της Μεσογείου, του Βυζαντίου και των Ελλήνων.
Όπως περιγράφει ο Στήβεν Ράνσιμαν στο σχετικό βιβλίο του Σικελικοί Εσπερινοί (εκδ. Γκοβόστη, 2003), τότε ήταν που, χάρη στους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, σώθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τα νύχια της Φραγκιάς.
Ήταν το Πάσχα του 1282, όταν οι βασιλικοί πράκτορες του Φράγκου βασιλιά Καρόλου ντ’ Ανζού περιέτρεχαν την Σικελία και επιτάσσανε το βιός των κατοίκων για να οργανωθεί η εκστρατεία για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης.
Η ατμόσφαιρα στο νησί ήταν τεταμένη και εκρηκτική λόγω της δικαιολογημένης εχθρότητας των Σικελών απέναντι στους κατακτητές. Στο Παλέρμο, ενώ όλα φαινομενικά έδειχναν ήρεμα, την ώρα που οι καμπάνες των εκκλησιών της πόλης σήμαιναν τον Εσπερινό (Σικελικός Εσπερινός) ξεκίνησε η αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση από ένα τυχαίο γεγονός.
Ένας Γάλλος λοχίας, ονόματι Ντρουέ, παρενόχλησε μια νέα παντρεμένη γυναίκα από το πλήθος και μέσα σε λίγα λεπτά βρέθηκε μαχαιρωμένος. Οι υπόλοιποι συμπατριώτες τους γρήγορα περικυκλώθηκαν από ένα πλήθος εξαγριωμένων Σικελών οπλισμένων με στιλέτα και σπαθιά. Δεν επέζησε ούτε ένας από τους Γάλλους ενώ, στην συνέχεια, αγγελιοφόροι ξεχύθηκαν στους δρόμους του Παλέρμο καλώντας σε εξέγερση εναντίον του κατακτητή.
Οι δρόμοι γέμισαν εξαγριωμένους άνδρες, λέει ο Ράνσιμαν, που φώναζαν «θάνατος στους Γάλλους» (Moranu li Franchiski) στα σικελικά κι ώς το ξημέρωμα είχαν βρει τον θάνατο περίπου 2.000 Γάλλοι.
Η είδηση της ανταρσίας διέτρεξε όλο το νησί και, η μία μετά την άλλη, οι σικελικές πόλεις ξεσηκώνονταν. Τα σχέδια του Καρόλου κατέρρευσαν από τους Σικελούς επαναστάτες, με αποτέλεσμα την σωτηρία της Κωνσταντινούπολης, ενώ ο ίδιος πέθανε μετά από σύντομη ασθένεια, τρία περίπου χρόνια μετά.
Οι ελληνογενείς πληθυσμοί της Σικελίας ανέτρεψαν τα σχέδια των τότε επικυρίαρχων που απέβλεπαν στον ολοσχερή εκλατινισμό της Ευρώπης και των Ελλήνων, όπως μετά από 540 χρόνια οι Έλληνες του Μωρηά πρωτοστάτησαν στον εξευτελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ιεράς Συμμαχίας.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια ανάλογη στιγμή της ιστορίας καθώς μια νέα παγκόσμια τάξη επιχειρείται με την βία να επιβληθεί στους λαούς και μια νέα «ιερά εξέταση», με θεό το αδηφάγο κέρδος, προσπαθεί να μεταλλάξει τις παραδοσιακές κοινωνίες και τα ιστορικά έθνη σε «πολιτικά ορθές» υποταγμένες τεχνο-φεουδαρχίες.
Το καθεστώς της Χρεοκρατίας ξεκίνησε την στοχοποίηση των ευρωπαϊκών λαών από την Ελλάδα, παρ’ όλο που η χώρα μας, μαζί με την Ιταλία, είχε τα λιγότερα προβλήματα από τις υπόλοιπες.
Έχουν κουρελιάσει το Σύνταγμα της χώρας, έχουν εξαθλιώσει τον λαό και μετατρέπουν τον τόπο σε ιδιωτική-επιχειρηματική περιουσία αδίστακτων κερδοσκόπων. Οι έννοιες του δημόσιου συμφέροντος και του δημόσιου χώρου έχουν χάσει πλέον το νόημά τους.
Το μίσος που συσσωρεύεται ενάντια στον ξένο δυνάστη και τους κυνικούς Εφιάλτες του πολιτικού καθεστώτος είναι πρωτοφανές και εκρηκτικό.
Δεν μπορεί να προβλέψει κανείς με ακρίβεια τις εξελίξεις, αλλά το σίγουρο είναι ότι οδεύουμε προς ένα νεοελληνικό, αυτή την φορά, «Σικελικό Εσπερινό», ο οποίος θα πυροδοτήσει την ωρολογιακή βόμβα που έχει βάλει η τρόϊκα στα θεμέλια της χώρας και καταστάσεις χωρίς προηγούμενο στη νεώτερη ιστορία μας.
Η τριμερής κυβερνητική συνεργασία, όσο κι αν αντανακλά ένα 48% των προηγούμενων εκλογών, σήμερα ήδη από την πλειοψηφία του λαού θεωρείται κυβέρνηση ξένης κατοχής.
Οι βουλευτές της τροϊκανής συγκυβέρνησης, όσο ηλίθιοι και εξωνημένοι κι αν είναι, γνωρίζουν τι τους ζητούν, καταλαβαίνουν ότι με την υπογραφή τους μπαίνει η ταφόπλακα στο νεοελληνικό κράτος και ότι τους περιμένουν οι κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος.
Αυτό επιτείνει τον εκνευρισμό και την αστάθεια του καθεστώτος, συν το γεγονός ότι το καζάνι των ενόπλων δυνάμεων βράζει, τόσο γιατί το ένστολο τμήμα του λαού βιώνει κι αυτό την φτωχοποίηση της κοινωνίας, αλλά και όσο γιατί αγωνιούν για την υποβάθμιση της γεωπολιτικής σημασίας της χώρας σε μια περιοχή που μυρίζει μπαρούτι.
Οι δωσιλογικές πολιτικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και της ΔΗΜΑΡ συναίνεσαν και συναινούν στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους ξένους τοκογλύφους, την ώρα που ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών στην Ανατολική Μεσόγειο και η σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων γύρω απ’ αυτά οδηγεί σε γενικευμένη κρίση και πόλεμο.
Από την άλλη, η αναλγησία των προτεινόμενων μέτρων από την τρόϊκα, σε αγαστή συνεργασία με την ντόπια ολιγαρχία και το δωσιλογικό πολιτικό προσωπικό δημιουργεί, με μαθηματική ακρίβεια, για την κοινωνία χαοτικές και διχαστικές συνθήκες και δεν αφήνει καμμία πιθανότητα κοινωνικής ειρήνης και οικονομικής ανάκαμψης.
Εάν τις επόμενες εβδομάδες ξεκινήσει η ελληνική κατάρρευση, θα προωθηθεί γενικότερο ντόμινο οικονομικών και γεωπολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη και τον κόσμο. Το ίδιο θα συμβεί και αν αρχίσει πρώτα η πυραυλική επίθεση στο Ιράν από Αμερικανούς και Ισραηλινούς.
Οι τιμές του πετρελαίου θα εκτοξευθούν αυτομάτως και η ευρωζώνη θα βρεθεί σε περιδίνηση που θα συμπαρασύρει και το δολλάριο. Ούτως ή άλλως, σ’ αυτές τις εξελίξεις θα εμπλακούν σταδιακά η Κύπρος, η Τουρκία, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και η Ρωσσία. Το κουρδικό θα πάρει φωτιά και θα αποσταθεροποιήσει από τα μέσα το καθεστώς της Άγκυρας και όλη την κουρδική περιοχή.
Με βάση αυτή την εικόνα της κατάστασης, το επείγον καθήκον των λαϊκών-πατριωτικών δυνάμεων και της εθνικο-απελευθερωτικής αντίστασης είναι:
α) η αλληλεγγύη της κοινωνίας και η εξομάλυνση των προβλημάτων επιβίωσης-επισιτισμού.
β) η αποφυγή του ξεπουλήματος των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της δημόσιας ραχοκοκκαλιάς και των φυσικών θησαυρών της χώρας.
γ) η αποτροπή των δρομολογημένων διχαστικών εξελίξεων και του κοινωνικού εμφυλίου, όταν καταρρεύσει το κράτος.
δ) η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και η ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας.
Η υποχρέωση όλων μας να αντισταθούμε στην καταστροφή που έρχεται, με απόλυτη βεβαιότητα, καταπάνω μας πολιτικά μπορεί να μεταφρασθεί σ’ ένα σχέδιο συντεταγμένης εξόδου από το ευρώ, αφού πρώτα ανατραπεί το δωσιλογικό καθεστώς και απαλλαγούμε από τις δεσμεύσεις των δανειακών συμβάσεων.
Για να φτάσουμε εκεί οργανωμένα και συντεταγμένα, και όχι μέσα από τυχαία και χαοτικά (ή προβοκατόρικα) συμβάντα, χρειάζεται να αναβαθμίσουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις, να οργανώσουμε πειστικότερα την απόκρουση των μηχανισμών καταστολής, να προετοιμασθεί ο λαός για μια πιο οξυμένη φάση σύγκρουσης με όλες τις δυνάμεις που έχουμε απέναντί μας.
Πρώτο βήμα είναι να ξεπεραστεί ο κοινοβουλευτικός αποπροσανατολισμός του λαϊκού κινήματος και να υποχρεωθούν όσες πολιτικές δυνάμεις θεωρούνται «αντιμνημονιακές» να εγκαταλείψουν την Βουλή και να ζητήσουν την παραίτηση της τροϊκανής συγκυβέρνησης και την διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών για Συντακτική Εθνοσυνέλευση.
Δεύτερο βήμα, να οργανωθεί μια μαχητική Γενική Πολιτική Απεργία μέχρι να εξαναγκασθεί να παραιτηθεί η κυβέρνηση, με την δημιουργία παράλληλης λαϊκής εξουσίας μέσα από καταλήψεις δημόσιων χώρων, αυτοδιαχείριση εργοστασίων ή κλινικών και εγκαταστάσεων στρατηγικής σημασίας.
Τρίτο βήμα, να συγκροτήσουν προσωρινή κυβερνητική λύση οι αντιστασιακές δυνάμεις που θα στηρίξουν αυτή την οργανωμένη εξέγερση μέχρι την ψήφιση του νέου Συντάγματος και την διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών.
Οι πολιτικές εξελίξεις, μέσα στο κλίμα της διεθνούς αναταραχής και ρευστότητας, δεν αφήνουν περιθώρια για κανέναν εφησυχασμό. Δεν μπορούμε να μένουμε άλλο άπραγοι, ή αναποτελεσματικοί, βυθισμένοι στην εθνική μας κατάθλιψη, την ώρα που Γερμανοί και Νεο-Οθωμανοί της Άγκυρας απεργάζονται το ιστορικό μας τέλος και την λιβανοποίηση της χώρας. Απέναντι στους επονείδιστους όρους του ΔΝΤ και τις απάνθρωπες απαιτήσεις του 4ου Ράϊχ να αντιτάξουμε άλλες πηγές όπου μπορούμε να βρούμε βοήθεια και νέες συμμαχίες στα πλαίσια μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.
Μόνο με την ανατροπή της λογικής της υποτέλειας και των θανάσιμων δεσμών της ευρωζώνης θα ξαναβρούμε την θαμμένη μέσα μας ανυπόταχτη ταυτότητα σαν έθνος. Θα ξαναγίνουμε ο «λαός βασιλιάς», που δεν τον φοβίζει ο θάνατος, όπως έλεγε ο Πωλ Ελυάρ στο ποίημα του «Αθήνα» για τους Έλληνες τον Δεκέμβριο του 1944.
Γιατί, όπως προέβλεψε και τότε ο ποιητής:
«Ελληνικέ λαέ, λαέ βασιλιά, λαέ απελπισμένε
Δεν έχεις πια να χάσεις τίποτα παρά την λευτεριά».
*[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.68, Νοέμβριος 2012]
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου