του Λευτέρη Ριζά
Σύμφωνα με δημοσίευμα στην ΙΣΚΡΑ με «76 ΚΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙ 61 ΥΠΕΡ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ Η ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑΣ». Θεωρώ ότι δεν ήταν λίγοι αυτοί που υπερψήφισαν την τροπολογία της αριστερής πλατφόρμας. Το ερώτημα είναι τι καταψήφισαν οι 76. Τι έλεγε η τροπολογία που καταψήφισαν.
Σύμφωνα με την Αριστερή Πλατφόρμα η τροπολογία επί του σχεδίου απόφασης της ΚΕ που κατέθεσε αφορούσε «επείγοντα μέτρα για τη συμπλήρωση του άμεσου προγράμματος που εξήγγειλε ο Α.Τσίπρας στη Θεσ/νίκη. Αυτά τα μέτρα που αποτελούν Συνεδριακές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και συμπεριλαμβάνονται , έτσι κι αλλιώς, στο πρόγραμμά του, η Αριστερή Πλατφόρμα πρότεινε να συμπεριληφθούν και να συμπληρώσουν το άμεσο πακέτο ρυθμίσεων της Θεσ/νίκης……
Τα μέτρα αυτά κινούντο σε τρείς κατευθύνσεις:
Πρώτον: Δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών.
Δεύτερον: Σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων και στρατηγικών επιχειρήσεων της οικονομίας, με προτεραιότητα τους τομείς δημόσιων αγαθών, υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και υποδομών.
Τρίτον: Άμεσα ουσιαστικά μέτρα στο πλαίσιο μιας ριζικής προοδευτικής αλλαγής του φορολογικού συστήματος, με στόχο την κατάργηση της ασυλίας και τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, των μεγάλων εισοδημάτων και των μεγάλων περιουσιών».
Η τροπολογία, όπως διαβάζουμε στην ίδια ανακοίνωση. την οποία υποστήριξε από πλευράς Αριστερής Πλατφόρμας ο Στάθης Κουβελάκης, έλαβε 61 ψήφους υπέρ, 76 κατά και 1 λευκό και δεν εγκρίθηκε.
Δεν γνωρίζω τίποτα από όσα συζητήθηκαν και ιδιαίτερα τους λόγους που επικαλέσθηκε η «προεδρική» πλειοψηφία για να μην περιληφθεί στην τελική απόφαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Από πρώτη ματιά σκέφτεσαι ότι οι 76 δεν ήξεραν τι ψήφιζαν. Όπως δεν ήξερε και ο Χρυσοχοΐδης όταν ψήφιζε το Μνημόνιο. Μπορεί για μερικούς να ισχύει. Να μην είχαν καταλάβει καλά-καλά γιατί καταψήφιζαν την τροπολογία. Αλλά όλοι δεν μπορεί. Ήξεραν και καταλάβαιναν πολύ καλά τι έκαναν. Μάλλον το ταξικό τους ένστικτο τους προειδοποιούσε: αυτό εμάς κοινωνικά δεν μας συμφέρει. Γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κ.Ε. διαπερνάται από διαφορετικά κοινωνικά-ταξικά συμφέροντα. Αυτό είναι κάτι που πάρα πολύ δύσκολα η αριστερά το κατανοεί και το αντιμετωπίζει. Είναι πιο εύκολο να το απωθήσει ή να αποδώσει τις διαφορετικές ταξικές ιδέες που υπάρχουν και συγκρούονται στους κόλπους της οφείλονται σε πράκτορες, οπορτουνιστές κλπ κλπ. Η παραδοχή ότι η ταξική πάλη – ιδεολογική, πολιτική, αισθητική, ηθική, κλπ – δεν σταματάει στην πόρτα εισόδου στο αριστερό κόμμα, όσο επαναστατικό και να είναι ή νομίζει ότι είναι. Κάτω από ένα τέτοιο πρίσμα διάβασα τόσο την τροπολογία όσο και την απόφαση της ΚΕ, καθώς βέβαια και τα υπόλοιπα υλικά του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαβάζοντας προσεκτικά τόσο την πρόταση-τροπολογία της Αριστερής Πλατφόρμας όσο και την τελική απόφαση της Κ.Ε, μπορούμε να υποθέσουμε γιατί απορρίφθηκε η τροπολογία.
Η πλειοψηφία της ΚΕ, που μάλλον πρόκειται για όλους εκείνους που συντάσσονται με τον πρόεδρο και τη γραμμή που επεξεργάζεται με τους στενούς συνεργάτες του, υποστηρίζει ανεπιφύλακτα το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Σε αυτό το πρόγραμμα δεν «χωράνε» τα μέτρα που προτείνει, με την τροπολογία της, η Αριστερή Πλατφόρμα. Και δεν «χωράνε» γιατί υπάρχουν μέσα στο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ και την ΚΕ του, χοντρικά δύο διαφορετικές «γραμμές». Δύο διαφορετικές αντιλήψεις για το τι μπορεί και πρέπει να είναι σήμερα η αριστερά. Παρά τις περίτεχνες προσπάθειες οι διαφορές να καλυφθούν με κατάλληλα θολές, μη ακριβείς φράσεις και φρασούλες, και ακριβώς γι αυτό, διακρίνονται οι σχετικές μικρές και μεγάλες διαφορές: για το ποιες και πως θα «χτιστούν» οι συμμαχίες, για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, κλπ. Με λίγα λόγια για ποια αριστερά μιλάει και εννοεί ο καθένας – η κάθε μια από τις δυο χοντρικές αυτές γραμμές.
Προσοχή: δεν εννοώ καθόλου ότι η μία από τις δύο αντιλήψεις ή γραμμές σώνει και καλά εκφράζει την αριστερά της εποχής μας, την αριστερά που έχει ανάγκη ο τόπος μας. Μπορεί να είναι πιο αριστερή η μια από την άλλη. Χωρίς όμως να αποτελεί την «αριστερή» πρόταση που έχει ανάγκη η κοινωνία, η χώρα και οι υποτελείς τάξεις της.
Δεν είναι αρκετό, όμως, κάποιος – άτομο ή συλλογικότητα – να δηλώσει ότι είναι «αντιμνημονιακός» ή ακόμα και «αντισυστημικός» για να είναι αριστερός ή για να ταυτιστεί με άλλους που κι αυτοί δηλώνουν ή πιστεύουν ότι είναι αριστεροί. Ενάντια στο Μνημόνιο, π.χ. είναι και οι ΑΝΕΛ, ο κ. Πάνος Καμμένος, ακόμα και η Χρυσή Αυγή. Δεν είναι βέβαια αριστεροί. Ούτε αρκεί κάποιος ή συλλογικότητα, να δηλώσει «αντισυστημικός» έτσι γενικά και αόριστα. Γιατί πάλι τα πράγματα μπερδεύονται. Η κ. Γιάννα Αγγελοπούλου δήλωνε προχτές – σε συνέντευξη της στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (Κυριακή 19-10-14) – ότι «Ουσιαστικά είμαι απέναντι στο σύστημα…». Ενάντια στο σύστημα – το διεφθαρμένο μάλιστα – είναι και η Χρυσή Αυγή [όπως την εποχή του και ο Χίτλερ]. Αλλά για ποιο «σύστημα» μιλάμε και εννοούμε; Που αποδίδουμε τις αιτίες της κρίσης και των όσων έχουν ακολουθήσει; Εδώ και ανάλογα με τις απαντήσεις, οι δρόμοι χωρίζουν από λίγο έως πολύ.
Για το «σύστημα» έγραψα μερικά πράγματα πριν λίγες ημέρες εδώ στον ΟΙΣΤΡΟ [1]. Εκεί υποστήριξα ότι για έναν αριστερό το «σύστημα» είναι ο καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός. Που σήμερα – ακολουθώντας την ενδημική τάση του – κυριαρχείται από το κρατικο-χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Ενάντια στο μεγάλο, μονοπωλιακό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, χτες, σήμερα και αύριο θα βρίσκονται πάντοτε οι «μικροί» κεφαλαιοκράτες, έμποροι, βιοτέχνες, υπάλληλοι κλπ. Αλλά όλοι αυτοί δεν σημαίνει ότι είναι και ενάντια στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Θέλουν έναν καπιταλισμό χωρίς τα κακά του: το σχηματισμό μονοπωλίων, τράστ, κοντσέρν, κλπ. Είναι ενάντια στο τραπεζικό κεφάλαιο – όπως και οι Ναζί στη Γερμανία πριν πάρουν την εξουσία – που δεν τους δίνει δάνεια εύκολα όπως στους άλλους, κλπ κλπ. Αλλά και εάν ακόμα κάποια στιγμή καταστρεφόντουσαν τα μονοπώλια – δεν μας ενδιαφέρει το πώς και γιατί – από κάτω θα ξαναζωντάνευε ο μικρός επιχειρηματίας, ο μικρός κεφαλαιοκράτης. Και πάλι μέσα από αυτούς θα ξεπηδάγανε οι μεγάλοι, τα μονοπώλια, τα τράστ κλπ. Γιατί αυτή είναι η «μοίρα» του καπιταλισμού. Όσοι πιστεύουν ότι μπορεί να φτιάξουν μια κοινωνία μικρών ιδιοκτητών-παραγωγών, να σταματήσουν τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής και τις σχέσεις του σε μια κοινωνία μικροαστών απλώς ζούνε μέσα σε μεγάλη αυταπάτη. Που πολιτικά είναι πολύ επικίνδυνη. Γιατί σε τελευταία ανάλυση είναι αντισοσιαλιστική και αντεργατική. Μισούν το μεγάλο κεφάλαιο και ταυτόχρονα τρέμουν μήπως χρεοκοπήσουν και κατρακυλήσουν στις γραμμές του σύγχρονου προλεταριάτου.
Πως και ποιες και μέχρι που μπορεί να δημιουργηθούν συμμαχίες μεταξύ αυτών των τάξεων και στρωμάτων και του εργατικού κινήματος – εφόσον βέβαια κι αυτό αποκτήσει δική του πολιτική συνείδηση και οργάνωση; Δηλαδή αποκτήσει ιδεολογικο-πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια. Το ερώτημα αυτό απασχόλησε σχεδόν από την αρχή όλους τους κοινωνικούς επαναστάτες. Οι Μαρξ-Ένγκλες, ο Λένιν, ο Τρότσκι, η Ρόζα, ο Μάο – οι πάντες, το εργατικό επαναστατικό κίνημα ξόδεψε πολλές ώρες αναζητήσεων, συζητήσεων, διαπληκτισμών, χαρτιού για έκδοση εφημερίων και βιβλίων για το ζήτημα αυτό. Διασπάστηκε, κονταροχτυπήθηκε. Κι όπως με σχετική θλίψη και ανησυχία διαπιστώνουμε ακόμα δεν έχει κατορθώσει να βρει μια τελική λύση. Μια φόρμουλα συμμαχιών. Η εργατο-αγροτική συμμαχία πέτυχε εδώ, δεν πέτυχε εκεί. Η αδελφοσύνη των λαών και ο συνακόλουθος διεθνισμός έχουν γνωρίσει πολλά σκαμπανεβάσματα. Η Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών – υπόδειγμα για να λυθούν όλα τα προβλήματα που έχουν σχέση με έθνη και εθνότητες – δεν υπάρχει πια. Όπως και ό,τι τους έμοιαζε (π.χ. Γιουγκοσλαβία). Τα ίδια προβλήματα παρουσιάζονται παντού.
Ότι δεν μπορούν αυτά τα προβλήματα και αντιθέσεις να λυθούν κάτω από την κυριαρχία του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού και του πολιτικού προσωπικού του, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.
Όλες αυτές τις δυσκολίες, όλα αυτά τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει και λύσει ΚΑΙ το αριστερό κίνημα στην Ελλάδα, δεν φαίνεται, όμως, να απασχολούν σήμερα την ελληνική αριστερά και φυσικά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η συζήτηση για τις συμμαχίες δεν διεξάγεται με όρους σοβαρούς. Στην κυριολεξία αναβάλλεται – όπως αποφασίστηκε και στην ΚΕ προχτές – και μαζί με αυτό αναβάλλεται και η συζήτηση για το πρόγραμμα. Τόσο το μεταβατικό – μετάβαση για πού, για ποια κοινωνική οργάνωση, όμως; – όσο και του τελικού σκοπού. [2] Το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» έχει σαν κέντρο και άξονα η απόφαση της Κ.Ε.
Όπως, όμως, έγραψε στην ΑΥΓΗ (21.9.2014) ο οικονομολόγος-καθηγητής κ. Κ. Μελάς «Η πολιτική παρουσίαση του οικονομικού προγράμματος συνίσταται περισσότερο, όπως ήταν αναμενόμενο, σε ένα πλαίσιο επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας παρά σε ένα πρόγραμμα παραγωγικής αναδιάρθρωσης της οικονομίας.Το οικονομικό πρόγραμμα, που κινείται εντός ενός περιβάλλοντος αβεβαιότητας και μάλιστα σε «αντίθετη» κατεύθυνση από το άμεσο οικονομικό περιβάλλον στο οποίο είναι ενταγμένη η ελληνική οικονομία, απαιτεί μετριοπάθεια και συνεχή παρακολούθηση για όλα τα ανοιχτά ενδεχόμενα.» Για να κλείσει το άρθρο του με μια πολύ προσεκτική διατύπωση ««Συμπερασματικά, η λογική κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά χρειάζεται μεγάλη προσοχή και περισσότερη αποσαφήνιση των προτάσεων σε συνάρτηση με τους βαθμούς ελευθερία, που δεν ανήκουν στην ελληνική κυβέρνηση».
Εκτός από τους πάντοτε πρόθυμους χειροκροτητές της εκάστοτε ηγεσίας – και δυστυχέστατα η αριστερά είχε πάντοτε πάρα πολλούς – ευτυχώς υπήρξανε και άλλοι άνθρωποι της αριστεράς που ασκήσανε σοβαρή κριτική στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, όπως το παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρας [3]. Δεν φαίνεται να απασχόλησε σοβαρά – μπορεί και καθόλου, αλλά δεν μπορώ να το γνωρίζω με βεβαιότητα μια και δεν ήμουνα στη συνεδρίαση – καμιά από αυτές τις κριτικές. Πάντως το τελικό κείμενο της απόφασης είναι βέβαιο πως όχι.
Γιατί, όμως, το βάρος της απόφασης έπεσε όλο στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και γιατί σιωπηλά εγκαταλείφθηκαν θέσεις που έχουν ψηφισθεί στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα βέβαια να απορριφθεί και η τροπολογία της Αριστερής Πλατφόρμας; Μα γιατί απλούστατα ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός που χαράσσει τη γραμμή του, με κέντρο του βέβαια το πρόεδρο του, στο όνομα της κατάργησης του Μνημονίου, της παραμονής στο ευρώ, την ανάδειξη της χώρας σε υπεύθυνη ευρωπαϊκή δύναμη, στο όνομα μιας Ελλάδας του αύριο που «θα είναι μία κοινωνία δίκαιη, μία κοινωνία ανοιχτή, μία κοινωνία δημοκρατική»[4]. Αυτά που ζητούσε η τροπολογία της Αριστερής Πλατφόρμας είναι βέβαιο ότι θα τρόμαζαν την Ελληνική Ένωση Επιχειρηματιών στη διάσκεψη της οποίας, όμως, ο κ. Τσίπρας είχε δεσμευτεί ότι «Αυτό που έχει νόημα είναι να αναζητούμε την έξοδο από την καταστροφή με την ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση.» [5]. Χαρακτηριστικό και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό είναι αυτό που εμφαντικά ανέφερε στην ίδια ομιλία του :
«Άλλωστε το Μνημόνιο δεν είναι ένας τίτλος. Είναι πολιτικές.
Είναι η εσωτερική νομοθεσία των αλλεπάλληλων περικοπών στους μισθούς και στις συντάξεις.
Είναι η διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
Είναι η καταστροφή της μεσαίας τάξης και η μεθοδευμένη ύφεση.
Και ο προϋπολογισμός για το 2015 είναι ακριβώς η εγγύηση του μνημονιακού καθεστώτος».
Προσέξτε πόσο όμορφα, έξυπνα και πονηρά, γίνεται η μετάλλαξη του Παύλου σε Θεοδόσιο [6]. Το Μνημόνιο είναι μόνο πολιτικές – άρα καμία ανάγκη αλλαγών βαθύτερων κοινωνικο-οικονομικών. Απλώς διάλυση των εργασιακών σχέσεων – που έτσι κι αλλιώς συμβαίνανε και καλύτερες από ό,τι σήμερα μέσα στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και καταστροφή της μεσαίας τάξης. Εδώ έχουμε καταστροφή της σπονδυλικής στήλης, το στηρίγματος, της αστικής κοινωνίας. Αλλά η διάσωση αυτών όλων δεν συμβαδίζει με εθνικοποιήσεις και κοινωνικοποιήσεις. Αυτό τρομάζει τη μεσαία τάξη ακόμα και τους ξένους δανειστές. Για σκεφτείτε: «Σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων και στρατηγικών επιχειρήσεων της οικονομίας, με προτεραιότητα τους τομείς δημόσιων αγαθών, υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και υποδομών»,όπως ζήταγε η τροπολογία σημαίνει εμπόδια στην άνοδο μας στην κυβέρνηση – που δεν σημαίνει σώνει και καλά και στην εξουσία – και αμφισβήτηση ότι το πρόγραμμα μας θα παραμείνει αυστηρά μέσα στα πλαίσια του «συστήματος». Πως αλλιώς θα μας συμπαθήσει και η «αντι-συστημική» κα Γιάννα μας.
Δεν είναι δυνατόν να πάμε παράγραφο-παράγραφο την απόφαση της Κ.Ε. Βασικό μέλημα είναι η πάση θυσία – με θυσία συνεδριακών θέσεων, στόχων και σκοπών – άνοδος στην κυβέρνηση. Και γι αυτό ελαχιστοποιούνται οι αλλαγές που θα κάνουμε. Προσαρμόζονται στις μεσαίες τάξεις, στις ανάγκες των Ελλήνων Επιχειρηματιών που κι αυτοί πλήττονται από το μνημόνιο – κάνουμε αγώνα να τους πείσουμε γι αυτό – όπως και ότι οι «Δημόσιες επενδύσεις» θα λειτουργήσουν «ως ατμομηχανή για τον ιδιωτικό τομέα…..Για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, επιδιώκουμε τη θεσμική συνεργασία όλων των κοινωνικών και παραγωγικών φορέων και επαγγελματικών οργανώσεων. Οι πόρτες μας θα είναι ανοιχτές σε όλους. Γιατί η Ελλάδα μας έχει ανάγκη όλους».[5]. Βλέπετε τι ωραία μπορούμε κι εμείς, όλοι μαζί μια και μας χρειάζεται όλους η Ελλάδα μας, να φτιάξουμε, όχι βέβαια ένα «κορπορατίστικο» κράτος – αυτό το φασιστικό φρούτο είναι πια αποξηραμένο – αλλά μια πλατειά κοινωνική συμμαχία, χωρίς ταξικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις.[7]. Ολόκληρο το σκεπτικό της απόφασης διαπνέεται από ένα τέτοιο πνεύμα. Που βέβαια τώρα πια μπορεί να παρουσιάζεται αριστερό, σοσιαλιστικό [εμπρός στο δρόμο που χάραξε το ΠΑΣΟΚ] κι ότι άλλο επιθυμεί η ψυχή μας. Όχι ακριβώς, όμως, ό,τι επιθυμεί η ψυχή μας. Αλλά ό,τι είναι επιτρεπτό και προς το συμφέρον του συστήματος σήμερα: ιδεολογικο-πολιτικά κλπ.
Για αυτό έχει φροντίσει να απολυμάνει τη νεολαία από επικίνδυνες αντι-συστημικές και αντι-μεταμοντέρνες ιδέες. Μιλώντας τους στο Φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρος του, φρόντισε να τους υπενθυμίσει αυτά που κατ ‘ επανάληψη έχει πει και γράψει ο Γ. Μηλιός και όλο το εθνομηδενιστικό απαράτ. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά η Ευρώπη έχει τρείς επιλογές (η μαντάμ Ευρώπη όλα αυτά): «Η πρώτη είναι η επιμονή στο δόγμα της κ. Μέρκελ». [προσοχή όχι του γερμανικού ιμπεριαλισμού [8], μπορεί να παρεξηγηθεί άλλωστε και το χρηματοδοτούμενο από τη Γερμανική κυβέρνηση Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ]. «Η δεύτερη είναι η λογική της εθνικής αναδίπλωσης και του λαϊκισμού. Είναι το μίγμα του νεοφασισμού και της επιστροφής σε εποχές καταστροφή». Όπως μας το λένε χρόνια τώρα όλα τα Media, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΤΑ ΝΕΑ, ΤΟ ΒΗΜΑ κλπ. Θα μου πείτε τώρα οι Παλαιστίνιοι, οι Κούρδοι και μερικοί άλλοι λαοί σίγουρο έχουν προσβληθεί από το μικρόβιο της εθνικής αναδίπλωσης. Αλλά και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Μόνο που δεν το ξέρει.
«Η τρίτη είναι η επιλογή και η στρατηγική της αριστεράς. Που αγωνίζεται για την Ευρώπη των λαών. Που ξαναφέρνει στο προσκήνιο τις αξίες της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής… Χρειάζεται επίσης μια αριστερά που να καταλαβαίνει ότι λύσεις για την κρίση δεν μπορεί να έρθουν με πολιτικές εθνικής περιχαράκωσης, αλλά χρειάζεται συντονισμένη δράση σε διεθνές επίπεδο.» Αυτή δεν ήταν η στρατηγική της ΔΗΜΑΡ, του Γιώργου, του Κώστα Σημίτη, του Κώστα Καραμανλή, όλου σχεδόν του δημοσιογραφικού κόσμου της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, ΤΩΝ ΝΕΩΝ κλπ.κλπ.
Αλλά αφού η εθνική αναδίπλωση και ο λαϊκισμός – εδώ επαναλαμβάνει όσα γράφει ο γνωστός μας καθηγητής κ. Ανδρέας Πανταζόπουλος χρόνια τώρα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και στο ΒΗΜΑ – μυρίζουν νεοφασισμό και επιστροφή σε εποχές καταστροφής – να τι φταίει τελικά, ο νεοφασιστικός λαϊκισμός του εθνισμού και όχι ο καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός για την καταστροφή που ζούμε – πώς δικαιολογεί ο ίδιος την εμμονή του στην ανασυγκρότηση της οικονομίας μας; Τι εθνικιστική αναδίπλωση είναι αυτή; Γιατί σώνει και καλά ανασυγκρότηση της οικονομίας και όχι της Ευρώπης και μάλιστα της Γερμανίας; Και πώς μπορεί η κατάργηση του Μνημονίου, η επαναδιαπραγμάτευση, όλα όσα υπόσχεται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ να «Είναι εθνική υπόθεση»;. [9] Γιατί η ανάθεση από τον λαό, της διακυβέρνησης της χώρας είναι εθνική υπόθεση;. Ποιες άλλες πλευρές αυτής της εθνικής υπόθεσης υπάρχουν; Ή μήπως δεν υπάρχουν; Το Αιγαίο, το Μακεδονικό, οι έλληνες στη Νότιο Αλβανία [Β. Ήπειρο], το Κυπριακό τι υποθέσεις είναι: εθνικές ή γαλαξιακές; Γιατί άλλωστε το υπουργείο που επισκέφτηκε στις 21-10, ο κ. Τσίπρας, λέγεται Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και όχι υπουργείο χαβαλέ;
Εκτός από το ρεφρέν «ο ΣΥΡΙΖΑ θα σώσει τον τόπο από την καταστροφή» – δηλαδή την προσφυγή σε σωτηριολογίες – και ότι όλα θα τα φροντίσει για το καλό μας, παρουσιάζει ένα «πρόγραμμα» που μια καλή και οργανωμένη εκκλησία θα μπορούσε να το υλοποιήσει σε μεγάλο βαθμό: να μοιράσει μερίδες φαγητό, ρούχα, φάρμακα κλπ. Το ίδιο καλά οργανωμένα συνδικάτα, σε μια επίδειξη ταξικής αλληλεγγύης. Αυτά που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως πρόγραμμα του, μάλλον εμπνέονται από ένα πρόγραμμα που θέλει έναν καπιταλισμό με «ανθρώπινο πρόσωπο». Όχι υπερβολικά σκληρό και ανάλγητο αλλά που να νοιάζεται τους εργάτες του. Αυτά όλα ανήκουν στους σοσιαλισμούς που περιγράφει το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Στην πραγματικότητα για τίποτα άλλο δεν λέει κάτι ριζοσπαστικό και αριστερό, βαθειά ανατρεπτικό ο ΣΥΡΙΖΑ και τα προγράμματα του. Τα πραγματικά δύσκολα ζητήματα απλώς τα προσπερνά ή τα βάζει κάτω από το χαλί,
Είναι απογοητευτικό λοιπόν όχι τόσο το ότι απορρίψανε στην Κ.Ε. την τροπολογία της Αριστερής Πλατφόρμας όσο ότι οι μετέχοντες στην Αριστερή Πλατφόρμα αδυνατούν να καταλάβουν τι είναι και προς τα πού κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ και τι πραγματικά θέλουνε αυτοί οι ίδιοι.
Από σύνοδο σε σύνοδο της Κ.Ε. κι από συνέδριο σε συνέδριο όλο αυτό το σχήμα θα τραβάει δεξιά, θα ενσωματώνεται στο σύστημα όλο και περισσότερο, μέχρι να καταλάβει πλήρως τη θέση και το ρόλο του ΠΑΣΟΚ.
Για να μην συμβούν αυτά πρέπει από τώρα η Αριστερή Πλατφόρμα να συσκεφθεί σοβαρά και με ευθύνη απέναντι στον εργαζόμενο λαό για το τι πραγματικά θέλει και πιστεύει. Και κατόπιν να χαράξει ή επαναχαράξει την πορεία της.
Σημειώσεις – παραπομπές
1 – βλ. Λευτέρης Ριζάς «Επικίνδυνα και τα δύο»
Oct 19 http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2014/10/blog-post_19.html
2 - Δεν είναι καθόλου τυχαίο που για το ζητούμενο του στόχου και σκοπού της αριστεράς διερωτήθηκε, με άρθρο του στην ΑΥΓΗ και στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ την Κυριακή (29-10-14) ο Κ. Ζαγάρας (επιστημονικός συνεργάτης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ), και τίτλο «Τι γίνεται με εκείνη την υπόθεση του σοσιαλισμού;».Διερωτάται, απευθυνόμενος πρώτα-πρώτα στα στελέχη, τα μέλη, τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, : «Τι θα γίνει με εκείνη την υπόθεση του σοσιαλισμού;» Ένα ερώτημα που βασάνιζε για δεκαετίες τους αριστερούς, αλλά απαξιώθηκε μαζί με τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων, στα ερείπια της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, απουσιάζοντας χαρακτηριστικά από τον λόγο του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, μάλλον παραπέμπει σε μια φιλολογικού ή ακαδημαϊκού τύπου συζήτηση, μακριά απ’ την κεντρική πολιτική σκηνή και τις ανάγκες των πολιτών.
Αποτελεί παράδοξο, ενώ η κρίση διαπερνά κάθε πτυχή της καθημερινότητας, να μην συζητείται καν αυτό που, από τον 19ο αιώνα, διακηρύχθηκε ως η κίνηση που οδηγεί σε μια αταξική κοινωνική θέσμιση, μια κοινωνία όπου ο καθένας προσφέρει ανάλογα με τις δυνατότητές του και στον καθένα προσφέρεται ό,τι αντιστοιχεί στις ανάγκες του.»
3 – Κριτική άσκησαν: ο καθηγητής Κ. Λαπαβίτσας: «Μια πρώτη αποτίμηση των προγραμματικών δηλώσεων του ΣΥΡΙΖΑ» [Τρίτη, 16 Σεπτεμβρίου 2014 http://costaslapavitsas.blogspot.gr/2014/09/blog-post.html] και «Η ΟΝΕ δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί» (Συνέντευξη στον Χρήστο Σίμο ΑΥΓΗ 12.10.2014) όπου λέει ότι «Αυτό που παρουσίασε ο Αλ. Τσίπρας στη ΔΕΘ δεν συνιστά πρόγραμμα, καθώς υπήρχαν σοβαρές απουσίες, όπως ένα σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Για το πρόγραμμα λοιπόν είμαστε εν αναμονή»· ο επίσης γνωστός καθηγητής κ. Γ. Βαρουφάκης : «Μια άλλη ΔΕΘ» 15η Σεπτεμβρίου 2014 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.oikonomia&id=36368, όπου έγραφε πώς περίμενε από τον ΣΥΡΙΖΑ να πεί «Αν περιμένετε από εμάς να σας πούμε ότι είμαστε σε θέση να επανεκκινήσουμε την οικονομία, και να ανατρέψουμε τις κατάφορες αδικίες που ζείτε καθημερινά, προτού επιτευχθεί μια νέα συμφωνία με την Ευρώπη, θα σας απογοητεύσουμε…. Γιατί να μας ψηφίσετε; Επειδή σας υποσχόμαστε μόνο δύο πράγματα:
- Αίμα και Δάκρυα, όπως υποσχέθηκε στους συμπολίτες του ο Τσώρτσιλ το 1939 τότε που τους ζητούσε την βοήθεια και υποστήριξή τους μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας εν μέσω πολέμου.
- Αίμα και Δάκρυα που, όμως, θα δώσουν σε όλους μας, κι όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, το δικαίωμα να ελπίζουμε για ένα τέλος στον σιωπηλό αλλά αμείλικτο πόλεμο για την Αξιοπρέπεια και για την Αλήθεια.»
Ο κ. Μανώλης Δρεττάκης (ΑΥΓΗ 21-9-14) έκρουσε «τον κώδωνα του κινδύνου» για την επιτυχία του «προγράμματος», λόγω των πιέσεων που θα ασκηθούν από τους εξωτερικούς παράγοντες. Αυτοί οι περιβόητοι βαθμοί ελευθερίας αποτελούν κεντρικό σημείο σκεπτικισμού σχετικά με τις προγραμματικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των αναγκαίων μέτρων που πρέπει να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου, όταν ο λαός του εμπιστευτεί την κυβέρνηση, να μην αναγκαστεί να αναδιπλωθεί σε τέτοιο βαθμό που να αυτό-ακυρωθεί. Αυτό το νόημα έχουν και οι παρεμβάσεις των κ.κ. Δ. Μπελαντή [«ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΔΕΘ», Ίσκρα, 19/9/14] και Στάθη Κουβελάκη [«ΧΡΕΟΣ: Η ΑΝΕΥΡΕΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ» Ίσκρα 24/9/14 και «Περισσότερος ρεαλισμός, επειγόντως!» Ελευθεροτυπία 9/10/14]. Οι κ.κ. Αντώνης Νταβανέλλος «Ο ΣΥΡΙΖΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ: ΟΙ ΓΟΡΔΙΟΙ ΔΕΣΜΟΙ ΛΥΝΟΝΤΑΙ ‘Η ΚΟΒΟΝΤΑΙ ;» (7/10/14 ΙΣΚΡΑ) και Π Κοσμάς «ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ”ΠΑΓΩΜΑ” ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΙΣΟΣΚΕΛΙΣΜΕΝΟ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ;» (ΙΣΚΡΑ 8/10/14), υπήρξανε πολύ πιο αιχμηροί στις κριτικές τους. Δεν αναφέρω τη σχετική αρθρογραφία των κ.κ. Γ. Δελαστίκ και Λ. Βατικιώτη. Έτσι κι αλλοιώς δεν συμπλέουν ιδεολογικο-πολιτικά με τον ΣΥΡΙΖΑ και έχουν ένα λόγο παραπάνω να ασκούν κριτική, πάντοτε βέβαια, από αριστερά.
4 – Κλείσιμο ομιλίας του κ. Αλ. Τσίπρα στη Βουλή (10-1014) για την Πρόταση Εμπιστοσύνης. Για μια κοινωνία δίκαιη, ανοιχτή και δημοκρατική έχουν μιλήσει, υποσχεθεί και δεσμευτεί πριν από τον κ. Τσίπρα όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί: Σημίτης, Γ. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλής, κλπ. Όσον αφορά το «ανοιχτή κοινωνία» μάλλον δεν έχει υπόψη του ότι ο πατριάρχης της μεταμοντέρνας διάλυσης κάθε μορφής συλλογικότητας – ακόμα και της οικογένειας – ο Καρλ Πόππερ το κλασσικό βιβλίο του φέρνει το τίτλο «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της».
5 – Ομιλία του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Τσίπρα στην ετήσια διάσκεψη της Ελληνικής Ένωσης Επιχειρηματιών, 07/10/2014 – http://www.syriza.gr/article/id/58283/Omilia-toy-Proedroy-toy-SYRIZA-Tsipra-sthn-ethsia-diaskepsh-ths-Ellhnikhs-Enwshs-Epicheirhmatiwn.html#.VDVi4FeVt5s6- Αναφέρομαι εδώ στο άρθρο του Λουτσιάνο Κάνφορα «Η επιστροφή της αριστεράς» ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ – ΑΥΓΗ 12.10.2014 και ΟΙΣΤΡΟΣ 18-10-2014
7 – Ο Μαρξ το έχει περιγράψει πολύ πυκνά στη «8η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»: «Μα ο δημοκράτης, επειδή αντιπροσωπεύει τη μικροαστική τάξη, δηλ. μια μεταβατική τάξη που μέσα σ’ αυτήν αμβλύνονται ταυτόχρονα τα συμφέροντα δύο τάξεων, φαντάζεται πως βρίσκεται πάνω από την ταξική αντίθεση. Οι δημοκράτες αναγνωρίζουν ότι απέναντί τους στέκεται μια προνομιούχα τάξη, αυτοί όμως μαζί με όλο το υπόλοιπο έθνος, αποτελούν το λαό. Εκείνο που αντιπροσωπεύουν είναι το δίκιο του λαού, εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι το συμφέρον του λαού. Γι’ αυτό δεν έχουν σε έναν επικείμενο αγώνα να εξετάσουν τα συμφέροντα και τις σχέσεις των διαφόρων τάξεων».
Βλ. Διαλεχτά Έργα Μαρξ–Ένγκελς, τόμ. 1, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1951, σ.320
8 – βλ . WOLFGANG MICHAL «Η Γερμανία και ο επερχόμενος Βιλχελμίνειος ιμπεριαλισμός»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου