Η έξοδος που έγινε επιστροφή

 

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Παρότι σε πολλές δημοσκοπήσεις τα ποσοστά των συγκυβερνώντων κομμάτων υπολείπονται αθροιζόμενα του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ, στην κυβέρνηση εξακολουθούν να βρίσκονται η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, ο δε ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό σημαίνει ότι τα τρία κόμματα αξιολογούνται με κριτήριο το πώς ανταποκρίνονται στον θεσμικό ρόλο που τώρα τους αναλογεί, και όχι στον μελλοντικό που οι μεν επιθυμούν και ονειρεύονται, οι δε φοβούνται και ξορκίζουν. Οσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να αποσαφηνίσει έγκαιρα και υπεύθυνα με ποιες πολιτικές δυνάμεις σκοπεύει να συμμαχήσει, με δεδομένη την άρνηση του σεχταριστικού ΚΚΕ, εγκλωβισμένου στη μοιρολατρική αντίληψη ότι «σ’ αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί να γίνει τίποτα», και με πιθανότατη τη μη είσοδο στη Βουλή της ΔΗΜΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ. Με το μονοπρόσωπο ως προς τη δημόσια εικόνα του «Ποτάμι», που ανακάλυψε ήδη την ηδονή της αλαζονείας, ενόσω δηλώνει σχεδόν απολίτικα πρόθυμο και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά; Με τους ΑΝΕΛ του εθνικισμού και της συνωμοσιολαγνείας, η πολιτική των οποίων τέμνεται με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μόνο στην αντιμνημονιακή ρητορική και πουθενά αλλού; Με το ΠΑΣΟΚ που, αν δεν το σώσει ούτε ο διάτρητος μανδύας της «Δημοκρατικής Παράταξης», ίσως αναγκαστεί να αποβενιζελοποιηθεί και να αναζητήσει νέο όνομα και νέα σύμβολα;

Σαφείς θέσεις δεν υπάρχουν. Μόνο πληροφορίες για τις συγκρουόμενες απόψεις των συνιστωσών. Η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε προχθές να εξετάσει «προσεχώς» το θέμα των συμμαχιών. Η αναβολή λειτούργησε ίσως καταπραϋντικά για τις ενδοκομματικές αντιδικίες, υποδηλώνει όμως αμηχανία και αδυναμία λειτουργικής σύνθεσης των αντιτιθέμενων ιδεών. Προαπαιτούμενο όμως για να αναζητήσεις συμμαχίες με τρίτους είναι να συμφωνήσουν οι πτέρυγες στο εσωτερικό σου στο με ποιους και προς τι.

Πρόβλημα συμμαχιών αντιμετωπίζει και η κυβέρνηση. Και μάλιστα στην καθημερινή λειτουργία της και όχι μόνο στην αναζήτηση των 180 «προεδρικών» βουλευτών. Με τις αιχμές του ΠΑΣΟΚ κατά του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη για τη σκοπούμενη μείωση του τωόντι υπερβολικού μισθού των πρωτοδιοριζόμενων δημόσιων υπαλλήλων από 780 ευρώ σε 680, προστέθηκε απλώς ένα νέο μέτωπο στα ήδη γνωστά. Κυβερνητικό κόμμα το ΠΑΣΟΚ, πλην δρα και σαν κόμμα διπλά αντιπολιτευόμενο: αντιπολιτεύεται τη σύμμαχό του Ν.Δ., αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζοντάς τον σαν να βρίσκεται ήδη στην κυβέρνηση.

Παραπλήσια η στάση της Ν.Δ. Αντιπολιτεύεται και αυτή τον ΣΥΡΙΖΑ, σαν να κυβερνάει ήδη, και συγχρόνως τον εταίρο της, το ΠΑΣΟΚ, με βολές περί ατολμίας ή και λευκής απεργίας των κυβερνητικών στελεχών του. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τα μέτωπα που υπάρχουν μέσα σε κάθε κυβερνητικό κόμμα για να κατανοήσουμε ότι κύριος παραγωγός αστάθειας και ανησυχίας είναι η ίδια η κυβέρνηση, αφού αντιπολιτεύεται τον εαυτό της. Η ηρωική έξοδος από το μνημόνιο επιχειρήθηκε για να κλείσουν κάποια από τα μέτωπα αυτά. Αλλά η άτακτη υποχώρηση τα πολλαπλασίασε. Και πια το μονότονο «Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ! Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ!» πείθει όλο και λιγότερο.

Posted in: πολιτική