Από την πρώτη νιότη της, η ποίηση
έσπευσε να μας διδάξει, με την «Οδύσσεια», ότι ουδείς, καλός ή κακός,
είναι ανώνυμος: «Ου μεν γαρ τις πάμπαν ανώνυμός εστ’ ανθρώπων».
Συγκινητική η σκηνή, απαθανάτισε τον σεβασμό στον ξένο, τον ικέτη:
Βλέποντας ο βασιλιάς των Φαιάκων ο Αλκίνοος τον (άγνωστό του) Οδυσσέα να
λιώνει στο κλάμα όσο ο αοιδός Δημόδοκος τραγουδούσε την άλωση της
Τροίας με το στρατήγημα του Δούρειου Ιππου, τον ρώτησε με ποιο όνομα τον
αποκαλούν οι γονείς του και ποια η πόλη του. Σταθερό είναι άλλωστε το
ερώτημα στα έπη: ποιος είσαι, ποια η γενιά σου, ποιος ο τόπος του.Και τότε, προφανώς, οι φημισμένοι, οι ξακουστοί, είχαν τα πλεονεκτήματά τους, εφόσον η φήμη τους ανταποκρινόταν στην πραγματική αξία τους. Η διαφορά μας λοιπόν είναι αυτή: Και κακόφημος αν είσαι σήμερα, ή ακουστός μόνο και μόνο επειδή είσαι ψώνιο (της τηλεόρασης λ.χ. ή γενικότερα της σόουμπιζ) ή επειδή είσαι ένας από τους τάχα βασιλιάδες της «νυχτερινής Αθήνας», η επειδή πλούτισες ταχύτατα και νομιμοανόμως, η ισχύς σου είναι αφύσικα και ανήθικα μεγάλη και πέρα από το σινάφι σου. Και, με τόσο βαριά την αλλοίωση πολιτείας και κοινωνίας, είσαι πολύ περισσότερο σεβαστός απ’ όσους έχουν την αγαθή φήμη ότι κάτι έχουν προσφέρει στο κοινό μας ταμείο.
Οι πόρτες ανοίγουν μπροστά σου, και αυτοί που έχουν την εκ νόμου ευθύνη να σε ελέγχουν, υποκλίνονται ή αποχωρούν για να μη σταθούν εμπόδιο στην ηγεμονική σου διέλευση. Πόσοι σπουδαίοι και τρανοί έχουν καταδικαστεί για τη μία ή την άλλη ατασθαλία, αναπνέουν όμως τον ελεύθερο αέρα τους και συνεχίζουν τις «επιχειρηματικές δραστηριότητές τους»; Και πόσοι άλλοι όμοιοί τους θα έπρεπε να έχουν κληθεί προ πολλού από τη Δικαιοσύνη, και μολαταύτα εξακολουθούν να μετέχουν ισοτίμως σε ό,τι αποκαλούμε δημόσιο βίο της χώρας;
Γνωστά πράγματα, που έχουν βέβαια το ονοματεπώνυμό τους: «Ασυλία Επωνύμων». Τα λέμε και τα ξαναλέμε στις παρέες μας και στα καφενεία, ξοδεύοντας τον ανήμπορο θυμό μας σε αναθέματα, η μία γενιά μετά την άλλη. Τα είπε, με τη δική του ορολογία –πλην ανήμπορος και αυτός όσο κάθε «άσημος» και «ανώνυμος»– ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης: «Διακριτική μεταχείριση επωνύμων», «έκδοση βουλευμάτων που απαλλάσσουν τους επώνυμους κατηγορούμενους», «βραδύτητα στην απονομή της Δικαιοσύνης», «ανεπάρκεια των δικαστηρίων να επιβάλουν τον νόμο, κυρίως στα οικονομικά εγκλήματα» και, επιπλέον, «νομοθετικές ρυθμίσεις που θεσπίστηκαν ad hoc για να επιτρέψουν ή να καλύψουν διεφθαρμένες συμπεριφορές». Ο κ. Λέανδρος Ρακιντζής τα είπε όλα αυτά με τον πλέον επίσημο και θεσμικό τρόπο: στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, όπου κλήθηκε να εξηγήσει το περιεχόμενο της πρόσφατης έκθεσής του για το 2013. Αυτό ήταν και το λάθος του όμως. Θα έπρεπε να τα πει όλα αυτά τα σοβαρότατα στο καφενείο της Βουλής. Ισως εκεί να συναντούσε επιτέλους τον πρωθυπουργό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου