«Το μοντέλο του μονοπολικού κόσμου έχει αποτύχει. Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν δείξει την επιθυμία τους να επιλέξουν τη δική τους μοίρα, να διατηρήσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα και να εναντιωθούν στις προσπάθειες της Δύσης για στρατιωτική, οικονομική, πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία».
-ΒλαντιμίρΠούτιν
Τι σχέση έχει ένας αγωγός στο Αφγανιστάν με την κρίση στην Ουκρανία; Απόλυτη. Αποκαλύπτει τα εμπορικά συμφέροντα που καθοδηγούν την πολιτική των ΗΠΑ. Ακριβώς όπως ο πόλεμος στο Αφγανιστάν έγινε για τη διευκόλυνση της μεταφοράς του φυσικού αερίου από το Τουρκμενιστάν προς την Αραβική Θάλασσα, έτσι και η Ουάσιγκτον ενορχήστρωσε το αιματηρό πραξικόπημα στο Κίεβο για να διακόψει την μεταφορά ενέργειας από τη Ρωσία προς την Ευρώπη, ώστε να διευκολύνει την στροφή των ΗΠΑ προς στην Ασία.
Αυτός είναι ο λόγος που οι διαμορφωτές της πολιτικής στην Ουάσιγκτον είναι αρκετά ικανοποιημένοι με την έκβαση του πολέμου στο Αφγανιστάν, παρά το γεγονός ότι κανένας από τους επιδιωκόμενους στόχους δεν επιτεύχθηκε. Αυτό που έχει σημασία είναι το φυσικό αέριο, δηλαδή τα τεράστια ανεκμετάλλευτα αποθέματα στο Τουρκμενιστάν, το οποίο θα μπορούσε να εξαχθεί από ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες που θα χρησιμοποιήσουν την δύναμή τους για να ελέγξουν την ανάπτυξη των ανταγωνιστών των ΗΠΑ, όπως π.χ. η Κίνα. Το αέριο πρόκειται να μεταφερθεί με αγωγό, μέσω Τουρκμενιστάν, Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ινδίας για να καταλήξει στην Αραβική θάλασσα, αποφεύγοντας το ρωσικό και το ιρανικό έδαφος. Η ολοκλήρωση του λεγόμενου αγωγού TAPI θα υπονομεύσει την ανάπτυξη ενός ιρανικού αγωγού, σαμποτάροντας έτσι τις προσπάθειες του αντιπάλου των ΗΠΑ.
Δείτε το παρακάτω απόσπασμα από την Express Tribune, στις 5 Ιουλίου:
«Αξιωματούχοι του Πακιστάν, της Ινδίας, του Αφγανιστάν και του Τουρκμενιστάν θα συναντηθούν άμεσα στο Ασγκαμπάτ για να προωθήσουν την κατασκευή ενός διακρατικού αγωγού φυσικού αερίου που θα συνδέει τις τέσσερις χώρες και θα καταλήξουν σε συμφωνία για την ανάθεση αυτού του έργου των πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων σε αμερικανικές επιχειρήσεις.
«Οι ΗΠΑ πιέζουν τις τέσσερις χώρες να παραχωρήσουν την προσοδοφόρα σύμβαση του αγωγού σε ενεργειακούς κολοσσούς της. Δύο αμερικανικές επιχειρήσεις – οι Chevron και ExxonMobil - αγωνίζονται να κερδίσουν το έργο και την χρηματοδότηση της κατασκευής του αγωγού», δήλωσε ανώτερος κυβερνητικός αξιωματούχος στην Express Tribune.
Η Ουάσιγκτον, που βρίσκεται πίσω από αυτό το φιλόδοξοτο έργο, ονόμασε τον αγωγό TAPI -από τα αρχικά του Τουρκμενιστάν, του Αφγανιστάν, του Πακιστάνκαι της Ινδίας-και δήλωσε ότι αποτελεί την ιδανική λύση για την αντιμετώπισητωνενεργειακών ελλείψεωντου Πακιστάν. Από τηνάλλη, πίεσε τοΙσλαμαμπάντνα αναβάλει επ’ αόριστοντον αγωγόφυσικού αερίουΙράν-Πακιστάν εξαιτίαςτης πυρηνικήςαντιπαράθεσής τηςμε την Τεχεράνη…
Και ποιος νομίζετε ότι πρόκειται να προστατεύσει τον 1.000 μιλίων αγωγό μέσα από το ελεγχόμενο από τους Ταλιμπάν εχθρικό Αφγανιστάν; Τα αμερικανικά στρατεύματα, φυσικά, γι’ αυτό και οι στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ είναι τοποθετημένες στα σημεία απ’ όπου θα διέλθει ο αγωγός. Σύμπτωση; Όχι, βέβαια.
Η επιχείρηση «Enduring Freedom» είναι μεγαλύτερη φάρσα από ό,τι ο φθαρμένος πλέον πόλεμος κατά της τρομοκρατίας.
Η Wall Street Journal περιγράφει περισσότερο παρασκήνιο:
«Η πρόοδος του TAPI θα αποτελέσει το έναυσμα για πολλά από τα άλλα έργα μεταφορών στο έδαφος του Αφγανιστάν, συμπεριλαμβανομένων δρόμων και σιδηροδρόμων, που είναι κεντρικός στόχος της «New Silk Road Strategy» (Νέα Στρατηγική του Δρόμου του Μεταξιού) της Αμερικής για την αφγανική οικονομία.
Ο Λευκός Οίκος πρέπει να καταλάβει ότι αν δεν κατασκευαστεί ο TAPI, ούτε οι αμερικανικές κυρώσεις, ούτε του ΟΗΕ «θα αποτρέψουν το Πακιστάν από την κατασκευή αγωγού από το Ιράν». (The Pipeline That Could Keep the Peace in Afghanistan, Wall Street Journal)
Το Αφγανιστάν,που είναι ζωτικό για την στρατηγική στροφή της Ουάσιγκτον, πρόκειται ναχρησιμοποιηθείγια τις στρατιωτικές βάσεις, την εξόρυξη πόρωνκαι τη μεταφορά τους. Δενπρόκειται να γίνει καμμίαανοικοδόμηση της χώρας. Καισε ποιον πάνε όλα αυτά τα κέρδη;
Φυσικά, στους γίγαντες του πετρελαίου. Την ExxonMobil, την BP και την Shell. Ίσως γι’ αυτό δεν γράφει κανείς ότι ο πόλεμος αυτός ήταν ένα τρομερό λάθος. Επειδή για τους διαπλεκόμενους δεν ήταν καθόλου λάθος. Αντιθέτως, όλα πήγαν καλά.
Βέβαια, οι ΗΠΑ θα στηρίξουν την λειτουργία της δημοκρατίας στην Καμπούλ, αλλά η κυβέρνηση δεν θα έχει καμία πραγματική εξουσία πέρα από την πρωτεύουσα της χώρας, όπως ίσχυε και παλαιότερα. Αυτό είναι το νέο αναρχικό πρότυπο αλά «Mad Max» που εφαρμόζει όπου παρεμβαίνει η Ουάσιγκτον. Σκοπός είναι η διάλυση του έθνους-κράτους, προκειμένου να αρθεί κάθε εμπόδιο εξόρυξης του ορυκτού πλούτου. Αυτός είναι ο λόγος που ξεφυτρώνουν «αποτυχημένα κράτη» παντού όπου ανακατεύονται οι ΗΠΑ. Είναι όλα σχεδιασμένα.
Αυτός είναι ο λόγος που οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης ανησυχούν τόσο πολύ, γιατί δεν θέλουν να έχουν σύνορα με μια «Σομαλία», όπως ακριβώς θα μοιάζει η Ουκρανία όταν ολοκληρωθεί το σχέδιο των ΗΠΑ. Στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την στρατηγική του «διαίρει και βασίλευε» για να στρέψουν την Ε.Ε. εναντίον της Μόσχας. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η CIA βοήθησαν στην ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς και στην αντικατάστασή του με ένα ανδρείκελο των ΗΠΑ στο Κίεβο, ώστε να διακοπεί η ροή του ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ε.Ε. και να παρασυρθεί ο Πούτιν σε έναν παρατεταμένο ανταρτοπόλεμο στην Ουκρανία.
Τα «μεγάλα κεφάλια» στην Ουάσιγκτον πίστεψαν ότι με μια πρόκληση, ο Πούτιν θα αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο που αντέδρασε όταν η Γεωργία εισέβαλε στη Νότια Οσετία το 2006. Ωστόσο, μέχρι στιγμής, ο Πούτιν έχει αντισταθεί σ’ αυτό τον πειρασμό. Γι’ αυτό ο νέος πρόεδρος-μαριονέτα Πιοτρ Ποροσένκο παριστάνει τον πολέμαρχο και εντείνει τις προβοκάτσιες βομβαρδίζοντας ανελέητα την ανατολική Ουκρανία. Είναι απλά ένας τρόπος να εξωθήσουν τον Πούτιν να χρησιμοποιήσει τα τανκς.
Το περίεργο, όμως, είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει εναλλακτικό σχέδιο. Αυτό φαίνεται από το ότι ο Ποροσένκο ακολουθεί συνεχώς την ίδια τακτική περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα.
Το μόνο που χρειάζεται ο Πούτιν είναι να δείξει ψυχραιμία και θα βγει κερδισμένος, κυρίως επειδή η Ε.Ε. χρειάζεται το φυσικό αέριο της Μόσχας. Αν διακοπεί ή μειωθεί δραστικά η παροχή ενέργειας, οι τιμές θα αυξηθούν, οι ΗΠΑ θα ολισθήσουν σε ύφεση, και όλοι θα κατηγορήσουν την Ουάσιγκτον. Έτσι, οι Αμερικανοί θα προσπαθήσουν ξανά να παρασύρουν σε εμπλοκή τον Πούτιν, γι’ αυτό θα πρέπει να περιμένουμε και άλλη προβοκάτσια, πολύ μεγαλύτερης κλίμακας από ό,τι η πυρκαγιά στην Οδησσό. Η Ουάσιγκτον θα υποχρεωθεί να κάνει κάτι πραγματικά μεγάλο και να το αποδώσει στην Μόσχα. Στην αντίθετη περίπτωση, το σχέδιο αλλαγής του άξονα πολιτικής τους θα καταρρεύσει. Ας δούμε κάτι χαρακτηριστικό από την ιστοσελίδα του Πρακτορείου Ειδήσεων της Σόφιας Novinite:
«Το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας ενέκρινε ένα νομοσχέδιο, σύμφωνα με το οποίο, μέχρι το 49% του δικτύου αγωγών φυσικού αερίου της χώρας θα μπορούσε να πωληθεί σε ξένους επενδυτές. Με αυτό ανοίγει ο δρόμος στις ΗΠΑ ή τις εταιρείες της Ε.Ε., που έχουν βάλει στο μάτι τον τελευταίο καιρό το ουκρανικό σύστημα μεταφοράς φυσικού αερίου.
…Οι επικριτές του νομοσχεδίου έχουν επισημάνει επανειλημμένα ότι οι Δυτικοί ενδιαφέρονται εδώ και καιρό για τους αγωγούς της Ουκρανίας και μάλιστα ορισμένοι προσβλέπουν στην ουκρανική επανάσταση ως μέσο για πρόσβαση στο σύστημα». (Ukraine allowed to sell up to 49% of gas pipeline system, novinite.com)
Με μια τέτοια συμφωνία, οι αμερικανικές εταιρείες θα είναι σε θέση να αγοράσουν σχεδόν το ήμισυ του αγωγού που μεταφέρει το 60% του φυσικού αερίου που προέρχεται από τη Ρωσία προς την Ευρώπη. Γι’ αυτό το Στέητ Ντιπάρτμεντ «μαγείρεψε» αυτό το επικίνδυνο πραξικόπημα.
Έτσι εξηγείται, επίσης, γιατί ο κύκλος του Ομπάμα προσπαθεί να τορπιλίσει άλλο μεγάλο έργο της Ρωσίας, τον αγωγό Southstream, ο οποίος αποτελεί καλή συμφωνία για την Ευρώπη και τη Ρωσία. Από τη μία πλευρά, θα ενισχύσει σημαντικά την ενεργειακή ασφάλεια της Ε.Ε., και από την άλλη, θα αποδώσει τα απαραίτητα έσοδα στη Ρωσία, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση της κατεστραμμένης υποδομής της, αλλά και την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της.
Όμως, «το προτεινόμενο δίκτυο αγωγών που θα εκτείνεται σε 2.400 χιλιόμετρα περίπου, από τη νότια Ρωσία μέσω της Μαύρης Θάλασσας στη Βουλγαρία, τη Σερβία, την Ουγγαρία και, τελικά, στην Αυστρία, θα μπορεί να διαχειρίζεται 60 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου το χρόνο, αρκετά ώστε οι ρωσικές εξαγωγές προς την Ευρώπη να παρακάμπτουν ένα μεγάλο μέρος της Ουκρανίας» (New York Times). Ο συγκεκριμένος αγωγός υπονομεύει περαιτέρω την στρατηγική στροφή της Ουάσιγκτον και έτσι ο Ομπάμα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ισχυροί γερουσιαστές των ΗΠΑ (ο Ron Johnson, ο John McCain, και ο Chris Murphy), κάνουν ό,τι μπορούν για να τορπιλίσουν το έργο.
«Αυτό που δίνει στον Βλαντιμίρ Πούτιν την εξουσία και τον έλεγχο της κατάστασης είναι τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου και η εξάρτηση Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης από αυτά», δήλωσε ο γερουσιαστής Johnson σε μια συνέντευξη. (New York Times)
Όλα αυτά είναι ανοησίες. Ο Πούτιν δεν έχει το μονοπώλιο για το φυσικό αέριο. Η Ρωσία παρέχει μόνο το 30% τοις εκατό του φυσικού αερίου που χρησιμοποιεί κάθε χρόνο η Ε.Ε., και ο Πούτιν δεν εκβιάζει κανέναν. Οι χώρες της Ε.Ε. μπορούν να αγοράσουν ή όχι το ρωσικό φυσικό αέριο. Είναι στο χέρι τους. Κανείς δεν τις υποχρεώνει. Και οι τιμές της Gazprom είναι πολύ ανταγωνιστικές, μερικές φορές πολύ χαμηλότερες από τα επιτόκια της αγοράς.
Η Ουκρανία βρίσκεται στο χάος που είναι σήμερα, για ένα λόγο: επειδή αποφάσισε να ακολουθήσει τις συμβουλές της Ουάσιγκτον και να ακολουθήσει αυτοκαταστροφική πολιτική. Οι ηγέτες της πίστεψαν ότι ήταν σωστή τακτική. Έτσι τώρα η χώρα έχει καταρρεύσει, δεν έχει χρήματα και σπαράσσεται από κοινωνικές αναταραχές.
Οι «διάνοιες» των νεοσυντηρητικών πιστεύουν προφανώς ότι, αν σαμποτάρουν τον Southstream και βάλουν χέρι στο 49% της υποδομής των αγωγών της Ουκρανίας, τότε η συντριπτική ποσότητα του ρωσικού φυσικού αερίου θα είναι υποχρεωμένο να διακινείται μέσω των ουκρανικών αγωγών. Νομίζουν ότι έτσι θα αποκτήσουν μεγαλύτερο έλεγχο επί της Μόσχας. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα σε αυτό το σχέδιο.
Τα σαΐνια του Στέητ Ντιπάρτμεντ και οι εκβιαστές-φίλοι τους των μεγάλων εταιρειών νομίζουν ότι θα στριμώξουν τον Πούτιν αν αγοράσουν το δίκτυο των αγωγών της Ουκρανίας, αλλά την νευραλγική θέση συνεχίζει να την έχει αυτός που κατέχει το φυσικό αέριο (η Gazprom). Και αυτός θα κάνει ό,τι συμφέρει τον ίδιο και τους μετόχους του. Ακριβώς έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός.
Μήπως οι «εγκέφαλοι» που επινόησαν αυτό το σχέδιο πιστεύουν πραγματικά ότι είναι σε θέση να χωρίσουν τους δύο κυριότερους εμπορικούς εταίρους, να διακόψουν την παροχή φυσικού αερίου, να υποβιβάσουν μια ζωτικής σημασίας χώρα μεταφοράς σε κατεστραμμένο κράτος τύπου Ιράκ όπου ο ένας θα στρέφεται εναντίον του άλλου;
Η Ευρώπη και η Ρωσία έχουν μια άριστη συνεργασία. Η Ευρώπη χρειάζεται φυσικό αέριο για τη θέρμανση των κατοικιών και την λειτουργία των μηχανημάτων της. Η Ρωσία διαθέτει φυσικό αέριο προς πώληση και χρειάζεται τα χρήματα για να ενισχύσει την οικονομία της. Είναι μια win-win κατάσταση. Το μόνο που δεν χρειάζονται Ευρώπη και Ρωσία είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα, οι ΗΠΑ είναι το πρόβλημα.
[Πηγή: του Mike Whitney, Counterpunch, 09/07/2014]
[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.88, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2014]
partisan
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου