Eγώ το Γκάλοπ

«Θα ψηφίσω Ποτάμι», δήλωσε ο κ. Πάγκαλος. Γιατί; Μαζί θα τα φάνε;
«Χρυσαυγίτες με πολιτικά» χαρακτηρίζει όπου βρεθεί (σε πάνελ) κι όπου σταθεί (σε τουίτ) τους ΑΝΕΛ ο κ. Α. Παπαδόπουλος (πρώην εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ -  ο νυν πού βρίσκεται;). O άνθρωπος, ο κ. Α. Παπαδόπουλος, όσο συγκυβερνούσε με τον κυρ Μπαλτάκο (τον κ. Βορίδη, τον κ. Γεωργιάδη κι όλη την ακροδεξιά και κρυπτοφασιστική κομπανία) δεν ένιωσε καμμιάν ενόχληση στη μύτη του. Τώρα με την άνοιξη, άνοιξε η όσφρησή του και δεν του μυρίζει πια ο κυρ Μπαλτάκος γιασεμί,
αλλά πατσουλί. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο κ. Παπαδόπουλος δεν αντιλαμβάνεται ότι όσοι νομίζουν πως απευθύνονται σε ηλίθιους, δεν μπορεί παρά να είναι το ίδιο οι ίδιοι.
Η κυρία Ραχήλ Μακρή. Μαθαίνω ότι θα μου κάνει μήνυση με δέκα αυτόφωρα, διότι δεν μου έχει κάνει μήνυση ώς τώρα ο κ. Γεωργιάδης. Λέω να το αντέξω.
«Τι ζωγραφίζεις εκεί; όλο καραγκιοζάκια φτιάχνεις», διακόπτει τις (εμβριθείς πάντα) σκέψεις μου η θεία Φωτούλα. «Κάνε και κάτι χρήσιμο για την κοινωνία. Η κατάσταση είναι πολύ ρευστή. Κάνε κι εσύ ένα γκάλοπ, να δούμε τι γίνεται!».
Θαυμάσια ιδέα! (Πάντα έχει θαυμάσιες ιδέες η θεία! Κι εγώ δεν παραλείπω να της το τονίζω! μη μείνω και χωρίς φαγάκι.) «Θαυμάσια ιδέα, θαυμάσια θεία», της λέω και στρώνομαι στη δουλειά.
Πρώτα απ’ όλα ο τίτλος της Εταιρείας! «Γκάλοπ (λέγε), Γκάλοπ (λέγε), Γκάλοπ (λέγε), κάτι θα μείνει!», σημειώνω υπερήφανος. «Αυτό, παιδάκι μου, δεν είναι τίτλος εταιρείας, προκήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι», μου λέει απογοητευμένη η θεία. Οκέυ! Γίνομαι επιθετικός, όπως ο κ. Μπαλτάκος όταν μιλούσε στον κ. Κασιδιάρη. «Και Γ@μώ τα Γκάλοπ»! Αυτός θα είναι ο τίτλος της νεογέννητης και φερέλπιδος εταιρείας. Παίρνω το πρώτο τηλέφωνο. Ποιον άλλον, τον κ. Μπαλτάκο.
- Εδώ εταιρεία «Και Γ@μώ τα Γκάλοπ», λέω με την πιο ψαρωτική φωνή που διαθέτω. Ο κύριος Μπαλτάκος;
- Δεν υπήρξα ποτέ, μου απαντά μια σβησμένη φωνή. Σέβομαι τον πόνο του και τον κατατάσσω στην κατηγορία «δεν ξέρω, δεν απαντώ». Καπάκι παίρνω τον Φαήλο. Μπαίνω στην αναμονή. Απ’ το τηλέφωνο του Φαήλου ακούγεται μουσική υπόκρουση το «επέσατε θύματα, αδέρφια μου εσείς», «Φαήλο, αδερφέ μου» του κάνω μόλις σήκωσε το ακουστικό, «σε φάγανε οι κομμουνιστές του Μαξίμου», του λέω με έναν λυγμό -συγκρατημένο λυγμό- στη φωνή. «Τι θα ψηφίσεις τώρα, λεβέντη μου;». «Νέα Δημοκρατία, δαγκωτό», μου λέει ο Φαύλος, «δαγκωτό πού;», του κάνω, «από σβέρκο; τι θα δαγκώσεις; χέρι; πόδι; γλώσσα». «Κουμμούνι, εσύ είσαι;» μου αγριεύεται ο Φαύλος, με αναγνώρισε, η μυστικότης της ψηφοφορίας παραβιάσθηκε, κλείνω το τηλέφωνο και τον καταχωρίζω στη Ν.Δ. Διότι μπορεί ο αρχηγός του να τον πέταξε σαν στυμμένη λεμονόκουπα, αλλά ο Φαήλος έχει χαρακτήρα, δεν γλείφει σήμερα εκεί που έφτυνε χθες, όπως ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Πλεύρης, η κυρία Τζαβέλα από τη μια πλεύρα, ο κ. Κουβέλης, η κυρία Ρεπούση απ’ την άλλη.
Παίρνω τον Μήτσο τον χρυσαυγίτη στο ισόγειο. «Ακόμα άνεργος, Μήτσο;» του λέω, «τι θέλεις, Συριζαίε;» μου απαντάει ο Μήτσος κουρασμένος. «Ωραίοι είσαστε, Μητσάρα! Καρφώνει και ρουφιανεύει ο ένας τον άλλον! Τι ξεφτίλα είναι αυτή;». «Και σένα τι σε κόφτει, ρε ορφανό του Στάλιν;» αρχίζει ο Μήτσος και αφού μου εξήγησε με λεπτομέρειες τη σφαγή του Κατύν και τους βομβαρδισμούς της Δρέσδης, μου έκλεισε κατάμουτρα το τηλέφωνο. Δίκιο έχει το Μega σημείωσα. Η Χρυσή Αυγή κρατάει τις δυνάμεις της.
Παίρνω τυχαίο αριθμό. «Εδώ Και Γ@μώ τα Γκάλοπ» δηλώνω, «τι θα ψηφίσετε στις εκλογές;». «Την Τράπεζα FertaOla, μαλάκα! Αντε χάσου!». Νομίζω ότι διακρίνω κάποιον εκνευρισμό, μάλλον πρέπει να βελτιώσω τις ερωτήσεις μου. «Εδώ Και Γ@μώ τα Γκάλοπ. Εχουμε μια προσφορά για σας». Σιγή. «Πόσο πάει;» με ρωτάει, «ποιο πράγμα;» ρωτάω, «η προσφορά, ρε ηλίθιε» μου λέει, τι νεύρα είναι αυτά σκέφτομαι, μάλλον έχει διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός, μου το κλείνει πριν να του το κλείσω. Δεν
πάει καλά το γκάλοπ. Αν πάμε έτσι, θα πληρώσω 100 τηλέφωνα και θα μου απαντήσει ένα – δεν συμφέρει. Και δεν έχω και λεφτά για χρεωκοπήσω κι άλλο. «Πώς πάει το γκάλοπ, αχρόνιαγο;» μου φωνάζει η θεία Φωτούλα απ’ την κουζίνα. «Το 30% δεν μου απαντάει, το 30% με βρίζει και το 30% μου το κλείνει» της λέω. «Μπράβο! πότε πρόλαβες και το έκανες, βρε θηρίο;» – ουπς! έχει δίκιο η θεία! έχω κάνει γκάλοπ χωρίς να καταλάβω ότι έκανα γκάλοπ! Φσσς! Κάτσε να τα βάλω κάτω: αν έκανα 100 τηλέφωνα, θα μου απαντούσε το ένα! Αρα έχω δείγμα 99%! Πάμε παρακάτω – ντριιιν χτυπάει το τηλέφωνο. «Παρακαλώ;». «Τι γνώμη έχετε για
την έξοδό μας στις αγορές;».
«Ποιος ρωτάει παρακαλώ;». «Η εταιρεία Και Γ@μώ τα Γκάλοπ» μου απαντά η άγνωστη φωνή. «Αποκλείεται! Η Και Γ@μώ τα Γκάλοπ είμαι εγώ». «’Ντάξει, ό,τι πεις!». «Δεν είπα τίποτα, μωρέ!». «’Ντάξει, ΠΑΣΟΚ». «Δεν είπα ΠΑΣΟΚ, μωρέ!». «Εντάξει, πρώτη και δεύτερη Κυριακή ΠΑΣΟΚ». Κλείνω το τηλέφωνο απελπισμένος. Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο, πάλι αυτοί θα είναι σκέφτομαι, το σηκώνω προσεχτικά, pronto, λέω (όταν είναι απ’ την Τράπεζα κάνω τον Ιταλό) – «Είσθε υπέρ ή κατά της κατασκευής τζαμιού στην Αθήνα;», ακούω μια φωνή να ρωτάει. «Αρούλη, εσύ είσαι;» λέω, «πώς με κατάλαβες;» μου λέει ο Αρούλης, «αυτές τις μέρες όλοι γκάλοπ κάνουμε» του λέω, «και λέτε όλοι μαλακίες» ακούω μια φωνή απ’ το βάθος της συσκευής, κάπως γνώριμη, που φτύνει τις λέξεις όπως τα καλάσνικοφ τις σφαίρες, «πρόσεχε, Αρούλη» φωνάζω! «Μας ηχογραφεί ο Κασιδιάρης!». «Α!! Ωστε υιοθετείς κι εσύ την ατζέντα της Χρυσής Αυγής!» μου σφυρίζει ψυχρά μέσα απ’ τα δόντια του ο Αρούλης. Το κλείνω έντρομος.
Ως τώρα, ότι υιοθετώ την ατζέντα της Χρυσής Αυγής με κατηγορούσε ο κ. Κεδίκογλου και η κυρία Μισέλ Ασημακοπούλου, δεν θα το αντέξω αν αρχίσει να με κατηγορεί και ο κ. Δένδιας – δεν αντέχω να με πάνε μέσα επειδή δεν γνώριζα τον κ. Μπαλτάκο. Το βρήκα! Παίρνω το τηλέφωνο, το κοιτάζω σκληρά και καλώ τον κ. Τζαμτζή. Το σηκώνει. «Ηπιες το γάλα σου σήμερα;» του λέω όπως έλεγε ο Ρόμπερτ ντε Νίρο το areyoutalkingtome, αλλά στο πιο απειλητικό εγώ! Κόκαλο ο αντάρτης της Μικρής Ολλανδέζας. Επιτέλους, άρχισε να φτιάχνει η μέρα μου…

***

Ομως, σύντροφοι, για να σοβαρευτούμε, ωραία ημέρα  ήταν (και) για μένα η μέρα της απεργίας των δημοσιογράφων. Οταν η (μικρή, πάντα μικρή) πορεία της ΕΣΗΕΑ πέρασε απ’ την οδό Βουλής, εκεί που καθημερινώς αγωνίζονται και απεργούν οι απολυμένες καθαρίστριες. Περάσαμε και προσκυνήσαμε. Αυτόν τον κόσμο, που τη χάρη του θα έπρεπε καθημερινώς να υπηρετούν και να προσκυνούν οι δημοσιογράφοι…

Posted in: πολιτική