Του Κώστα Παπουλή.
To δημόσιο χρέος ανέρχεται στα 320 και πλέον δις ευρώ, και πέραν του
175% του ΑΕΠ, εκ των οποίων (και με την νέα δόση), άνω των 220 δις είναι
χρέος προς τους μηχανισμούς στήριξης. Αν συνυπολογίσουμε τα ομόλογα των
κεντρικών τραπεζών (της Ε.Κ.Τ.),
και ότι βρίσκεται στα χέρια ξένων, τότε το εξωτερικό δημόσιο χρέος
είναι (χοντρικά) στο 140% του ΑΕΠ. Εν ολίγοις, κάθε τετραμελής
οικογένεια «χρωστάει» στους ξένους πιστωτές πάνω από 100.000 ευρώ. Σε
προηγούμενο άρθρο στην εφημερίδα «Το χωνί», είχαμε εξηγήσει «γιατί το ευρώ μας χρεοκόπησε».
Παρά το τι λένε τα «παπαγαλάκια» του ξένου παράγοντα, και των
διαδοχικών κατοχικών κυβερνήσεων, το δίκιο είναι με το μέρος του
ελληνικού λαού. Το 2010, η Ελλάδα μπορούσε να προχωρήσει σε μονομερές
κούρεμα, ή δραχμοποίηση του χρέους, ή και τα δύο μαζί, αν βέβαια
επέστρεφε σε εθνικό νόμισμα, μια που το χρέος υπαγόταν στο εθνικό της
δίκαιο. Όμως για να μην ραγίσει η ζώνη του ευρώ, αλλά και για να μην
ζημιωθούν οι ξένες τράπεζες και έτσι αναγκαστούν να βάλουν το «χέρι στην
τσέπη» για να τις σώσουν (η γαλλική, η γερμανική κ.α., κυβερνήσεις),
στην Ελλάδα επιβλήθηκε ένα πρόγραμμα που την κατέστρεψε, την κατέστησε
παντελώς αναξιόχρεη, που πληρώνει με το αίμα του ο ελληνικός λαός, και
που δημιούργησε ένα τέτοιο μέγεθος χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ, υπαγόμενο
μάλιστα σε «ξένο» δίκαιο, που αποτελεί τον βασικό παράγοντα εξάρτησης,
υποδούλωσης, των ελλήνων και μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο. Η
πατρίδα, έχει λοιπόν κάθε ηθικό δικαίωμα, να προχωρήσει σε μονομερείς
ενέργειες, για την απελευθέρωση και την επιβίωση του λαού της. Αν θα
επιβαρυνθούν οι μηχανισμοί στήριξης και κατά-συνέπεια τα κράτη, είναι
δικιά τους υπόθεση. Ας κόψει χρήμα η Ε.Κ.Τ. και ας καλύψει τις απώλειες.
Άλλωστε ευθύνη του Δ.Ν.Τ., της Ε.Ε., και της Ε.Κ.Τ., είναι η δραματική
κατάσταση που έχουμε περιέλθει.
Δεν είναι εύκολο να σταθεί ηθικά και πολιτικά σε διεθνές επίπεδο
όμως, μια θέση που μιλάει για συνολική διαγραφή του χρέους. Η χώρα και
πριν τα μνημόνια, αλλά και πριν το ευρώ, ακόμη και πριν την συνθήκη του
Μάαστριχτ διατηρούσε εξωτερικό δημόσιο χρέος.
Συνεπώς ένα ποσοστό του χρέους, τέτοιο που να μην δημιουργεί ασφυξία
στην οικονομία και κακοποίηση του ελληνικού λαού, θα διατηρηθεί. Το
πρόβλημα είναι ότι το εξωτερικό χρέος είναι πολύ μεγάλο. Σε αυτό
συνετέλεσε και ότι η προηγούμενη αναδιάρθρωση, αντίστροφα με όλες τις
μεγάλες αναδιαρθρώσεις χρεών, άλλων κρατών, και κόντρα στα συμφέροντα
της χώρας, αντίθετα με την διεθνή εμπειρία, στράφηκε κυρίως στο
εσωτερικό.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι κουρεύουμε το εξωτερικό δημόσιο χρέος κατά
80%, δηλαδή πάνω από την Αργεντινή που διέγραψε το 75% . Ας υποθέσουμε
επίσης, ότι με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα προχωράμε σε υποτίμηση
της τάξης του 30%-50%. Τότε το εξωτερικό δημόσιο χρέος θα είναι πάνω από
50 δις ευρώ, μεταξύ 36%-42% του ΑΕΠ, ενώ το συνολικό δημόσιο χρέος θα
είναι ανάμεσα στο 71%-77%. Ένα τέτοιο μέγεθος εξωτερικού χρέους σε ξένο
νόμισμα για την ελληνική οικονομία δεν μπορεί να θεωρηθεί μικρό .
Μια πρόταση που έχει γίνει και από συντηρητικός οικονομολόγους και
σύμβουλους της γερμανικής κυβέρνησης, όπως ο Ζιν, που δεν βλέπουν άλλη
λύση για την Ελλάδα, από την αποχώρηση από την ευρωζώνη, είναι η
δραχμοποίηση του χρέους. Αποχωρώντας δηλαδή η Ελλάδα από την ζώνη του
ευρώ, με αναλογία π.χ., 1 ευρώ-1 νέα δραχμή, αμέσως δραχμοποιεί το χρέος
της, ανεξάρτητα από την υποτίμηση που θα ακολουθήσει.
Η Ελλάδα φεύγοντας από το ευρώ θα έχει μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, το
πόσο θα πατήσει το γκάζι του πληθωρισμού-που θα αυξηθεί σχετικά από την
υποτίμηση- ανακτώντας την νομισματική της πολιτική είναι δικιά της
υπόθεση και οικονομική επιλογή. Όμως ο πληθωρισμός σε μια τέτοια
περίπτωση, είναι το κλειδί για να φαγωθεί το χρέος.
Η καλύτερη λύση για την Ελλάδα λοιπόν, είναι ένας συνδυασμός
κουρέματος και δραχμοποίησης, με μια περίοδο ολικής αναστολής πληρωμών
(π.χ. τριών ετών). Μια τέτοια λύση, θα ελαφρύνει περισσότερο την Ελλάδα
από ένα κούρεμα ακόμη και της τάξης του 80%. Με αυτό το άρθρο, θέλουμε
να τονίσουμε ότι μεγαλύτερη σημασία ίσως από το ύψος του κουρέματος,
έχει η δραχμοποίηση του υπόλοιπου μέρους του, γιατί έτσι το εξωτερικό
δημόσιο χρέος καθίσταται ελέγξιμο και μπορεί να φαγωθεί μέσω του
πληθωρισμού.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «το Χωνί» την Κυριακή, 6-4-2014.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου