Με το πρόσωπο του τόπου τα πράγματα διαφέρουν. Αυτό είναι πιο τρωτό. Και δεν μακιγιάρεται. Η τροπολογία στο άρθρο 19 του Μεταναστευτικού Κώδικα λ.χ., που νομοθετεί την άμεση απέλαση όσων αλλοδαπών καταγγέλλουν ρατσιστική συμπεριφορά εις βάρος τους από τα Σώματα Ασφαλείας αλλά αδυνατούν να την αποδείξουν στις δικαστικές αρχές, θύμωσε μερικές εκατοντάδες Ευρωπαίους διανοούμενους. Που είδαν ότι το κυβερνητικό τέχνασμα (άλλο ένα προεκλογικό επίδομα στους ένστολους) προσβάλλει και την κοινή λογική. Πώς θα αποδείξει ο δαρείς ότι εδάρη, αν είναι ξένος; Με χαρτιά νοσοκομείου; Μα οι επαγγελματίες ξυλοκόποι ξέρουν να μην αφήνουν σημάδια· και μπορούν να «αποδείξουν», με δύο εκ συναδελφικής αλληλεγγύης ψευδομάρτυρες, ότι αυτοτραυματίστηκες. Με μαρτυρίες αυτοπτών συμπατριωτών του; Μα «αλλοδαπός μάρτυς, ουδείς μάρτυς». Με μαρτυρίες Ελλήνων αυτοπτών; Αν υπήρχαν, κι αν συγκινήθηκαν, θα έβαλαν κάποια φωνή στο όργανο, άρα τώρα θα είναι συγκατηγορούμενοι για αντίσταση κατά της αρχής…
Ποιος νοιάζεται λοιπόν για λίγους κουλτουριάρηδες. Κρατάμε προσωρινά την τροπολογία στη σιωπή και την ξαναφέρνουμε. Πού την κρατάμε; Στο μεταιχμιακό λίμπο του κάτω κόσμου των καθολικών. Αν και στην περίπτωσή μας το «λίμπο» έχει τη ναυτική του σημασία: πρόσκαιρη εκφόρτωση μέρους του φορτίου προς ελάττωση του βυθίσματος, ώστε το πλοίο να διέλθει ασφαλώς από τα αβαθή. Ε, πειράζει να γίνει μόνιμο το πρόσκαιρο;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου