Η υποκρισία της Δύσης και το ματ του Πούτιν

Με την κατάσταση της Ουκρανίας, οι ηγέτες του δυτικού κόσμου έχουν ξεσκεπαστεί εντελώς, ακόμη και εκείνοι που κάποτε πίστευαν τα ψέματά τους τώρα είναι πια περισσότερο καχύποπτοι. Ποιο είναι το κύρος αυτών που αμφισβητούν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος; Συμπεριφέρονται απλώς σαν κακομαθημένα παλιόπαιδα που δεν μπορούν να επιβάλουν το δικό τους.

Επειδή έχουμε να κάνουμε με, ως επί το πλείστον, ψυχοπαθείς, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Μην πιστεύετε μια λέξη απ’ όσα ακούτε στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, π.χ. BBC, CNN, κλπ. Οι δημοσιογράφοι τους είναι πληρωμένα τσιράκια της συμμορίας των τραπεζιτών και λένε μόνο ό,τι τους επιτρέπουν αυτοί και τίποτα περισσότερο.

Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλουν κυρώσεις σε 21 αξιωματούχους από την Ρωσία και την Ουκρανία επειδή βοήθησαν τους ανθρώπους της Κριμαίας να επιλέξουν δημοκρατικά να αποτελέσουν μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, τίθεται ένα συγκεκριμένο ερώτημα – πού ήταν οι κυρώσεις όταν η Δύση διεξήγαγε παράνομους πολέμους και επεμβάσεις που οδήγησαν στην καταστροφή και σκοτώθηκαν χιλιάδες αθώων αμάχων;

Σε αντίθεση με τη Ρωσία, η οποία δεν έριξε ούτε μια πιστολιά στην Κριμαία, ούτε θεωρήθηκε ποτέ εισβολέας από το λαό της Κριμαίας, η Δύση, κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι χώρες του ΝΑΤΟ, έχουν προκαλέσει τον όλεθρο και την καταστροφή σε όλο τον κόσμο με ελάχιστες γι’ αυτές επιπτώσεις. Παρακάτω είναι τρία μόνο παραδείγματα που δικαιολογούν πολύ σκληρότερες κυρώσεις που πρέπει να επιβληθούν στις δυτικές δυνάμεις.

Ο πόλεμος στο Ιράκ

Το περιοδικό Lancet, το 2006, δημοσίευσε μια εκτίμηση για 654.965 θανάτους Ιρακινών λόγω του πολέμου, εκ των οποίων οι 601.027 προκλήθηκαν από βία. Από πλευράς οικονομικού κόστους, η ανεξάρτητη Υπηρεσία Ερευνών του Κογκρέσου εκτιμά ότι οι ΗΠΑ δαπάνησαν περίπου 802 δις δολλάρια για την χρηματοδότηση του πολέμου μέχρι το τέλος του οικονομικού έτους 2011. Οι ολέθριες συνέπειες της εισβολής των Δυτικών συνεχίστηκε πολύ πέραν του 2003. Από τις αρχές του 2005 άρχισε να αναπτύσσεται η θρησκευτική βία. Επίσης, η καταστροφή ενός σημαντικού ιερού των σιϊτών τον Φεβρουάριο του 2006 προκάλεσε την δραματική αύξηση των επιθέσεων μεταξύ σουνιτών και σιϊτών των παραστρατιωτικών ομάδων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλές ιρακινές οικογένειες να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να πάνε σε άλλες περιοχές στο εσωτερικό της χώρας ή να διαφύγουν στο εξωτερικό. Ο Διεθνής Οργανισμός για τη Μετανάστευση (IOM), που παρακολουθεί τον αριθμό των εκτοπισμένων οικογενειών, εκτιμά ότι την τετραετία 2006-2010 μετακινήθηκαν στο εσωτερικό 1,6 εκατομμύρια Ιρακινοί, δηλαδή το 5,5% του πληθυσμού.

Η αιματηρή επέμβαση στην Λιβύη

Η επέμβαση στη Λιβύη υποτίθεται ότι έγινε για να σωθούν ζωές και να προστατευθούν οι πολίτες από τον δολοφονημένο, τελικά, Καντάφι. Αντ’ αυτού, εξελίχθηκε γρήγορα σε καταστροφή. Κατ’ αρχάς, το σημαντικό είναι ότι το ΝΑΤΟ έδρασε εντελώς εκτός του ρόλου του. Δεύτερον, όπως ακριβώς και σήμερα στη Συρία, η Δύση υποστήριξε άθλιους και αιμοδιψείς «επαναστάτες», οι οποίοι, τελικά, προκάλεσαν την μια σφαγή μετά την άλλη. Η Διεθνής Αμνηστία έχει συγκεντρώσει σοβαρές αποδείξεις για μαζικές απαγωγές και κρατήσεις, ξυλοδαρμούς και καθημερινά βασανιστήρια, δολοφονίες και φρικαλεότητες των ανταρτών που υποστήριζαν η Βρετανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ. Σε όλη αυτή την περίοδο, οι Αφρικανοί μετανάστες και οι μαύροι Λίβυοι υποβλήθηκαν σε ένα αμείλικτο ρατσιστικό κυνήγι με μαζικές φυλακίσεις, λιντσάρισμα και φρικαλεότητες με την αβάσιμη συνήθως αιτιολογία ότι ήταν μισθοφόροι του καθεστώτος. Αυτό που είναι γνωστό τώρα, είναι ότι ενώ ο αριθμός των νεκρών στην Λιβύη όταν επενέβη το ΝΑΤΟ ήταν περίπου 1.000-2.000 (αν κρίνουμε από τις εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών), τώρα κυμαίνονται από 10.000 έως 50.000. Το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο τοποθετεί τις απώλειες σε 30.000 νεκρούς και 50.000 τραυματίες. Επί του παρόντος, η Λιβύη εξακολουθεί να βρίσκεται σε μια κατάσταση αναρχίας με συχνές δολοφονίες, πλήρη έλλειψη ασφάλειας και πόλεις που ελέγχονται από επιθετικές μιλίτσιες.

Επιθέσεις με αμερικανικά drones (μη επανδρωμένα αεροσκάφη)

Οι επιπτώσεις των επιθέσεων των drones του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα είναι καταστροφικές για πολλές περιοχές στο Πακιστάν, την Υεμένη και το Αφγανιστάν. Μόνο στο Πακιστάν, το Γραφείο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας (TBIJ) αναφέρει ότι από τον Ιούνιο του 2004 έως τα μέσα Σεπτεμβρίου του 2012, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι επιθέσεις drones σκότωσαν 2.562-3.325 ανθρώπους στο Πακιστάν, από τους οποίους 474 με 881 ήταν άμαχοι, μεταξύ των οποίων και 176 παιδιά. Το TBIJ αναφέρει ότι από οι επιθέσεις αυτές τραυματίστηκαν επίσης 1.228-1.362 επιπλέον άτομα. Όταν τα μέσα ενημέρωσης κάνουν αναφορά σε απώλειες αμάχων, σπάνια δίνουν πληροφορίες που παρέχεται για τους τραυματίες που αφήνουν πίσω τους. Επιπλέον, οι συνεχιζόμενες στοχευμένες δολοφονίες και οι πρακτικές επίθεσης μη επανδρωμένων αεροσκαφών υπονομεύουν την τήρηση του κράτους δικαίου και της διεθνούς νομικής προστασίας, πράγμα που μπορεί να αποτελέσει επικίνδυνο προηγούμενο. Υπάρχει σαφής αμφιβολία σχετικά με τη νομιμότητα των επιθέσεων σε άτομα ή ομάδες που δεν συνδέονται με τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και που δεν αποτελούν πιθανές απειλές για τις ΗΠΑ. Η αποτυχία της αμερικανικής κυβέρνησης να διασφαλίσει στοιχειώδη διαφάνεια και υπευθυνότητα για την πολιτική της των στοχευμένων δολοφονιών, να δώσει δηλαδή τις απαραίτητες λεπτομέρειες για το πρόγραμμα των στοχευμένων δολοφονιών και να εκθέσει τους νομικούς παράγοντες που εμπλέκονται στη λήψη αποφάσεων για τις επιθέσεις, εμποδίζει την απαραίτητη δημοκρατική συζήτηση σχετικά με μια βασική πτυχή της αμερικανικής εξωτερικής και εθνικής ασφάλειας πολιτικής.

Διπλά μέτρα και σταθμά και υποκρισία

Τα παραπάνω τρία παραδείγματα δείχνουν ξεκάθαρα ότι η Δύση, και ειδικά οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχει συμμετάσχει σε πράξεις που αναμφισβήτητα επισύρουν αυστηρές κυρώσεις, ακόμη και δίκες στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Όμως, αυτοί που εμπλέκονται, όπως ο Τζορτζ Μπους, ο Τόνι Μπλερ και ο σημερινός Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, δεν έχουν θιγεί καθόλου. Εν τω μεταξύ, αυτοί οι ηγέτες ήταν οι πρώτοι που καταδίκασαν και επέκριναν τις ενέργειες της Ρωσίας, οι οποίες δεν μπορούν να συγκριθούν με τις θηριωδίες που διαπράχθηκαν από τη Δύση. Η υποκρισία και τα διπλά μέτρα και σταθμά είναι ίσως όροι-κλισέ που αποδίδονται συχνά στην Δύση, παρ ‘όλα αυτά, είναι σημαντικό να επισημάνουμε για άλλη μια φορά την έλλειψη ηθικής της Δύση όταν καταδικάζει τη Ρωσία. Μέχρι να επιβληθούν κυρώσεις στις δυτικές χώρες που έχουν εμπλακεί σε άθλιες και παράνομες δραστηριότητες κατά την τελευταία δεκαετία, οι δυτικές δυνάμεις δεν έχουν το δικαίωμα να μιλούν επικριτικά για την στάση της Μόσχας στην σημερινή κρίση της Ουκρανίας.

Τα Δυτικά ΜΜΕ υπογράμμιζαν συνέχεια ότι, τόσο οι Τάταροι, όσο και ο ουκρανικός πληθυσμός της Κριμαίας, είναι ενάντια στην ένταξη στην Ρωσική Ομοσπονδία. Ο μη ρωσικός πληθυσμός αποτελεί το 41,70% του πληθυσμού της Κριμαίας.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, οι Ρώσοι αποτελούν το 58,32% του πληθυσμού της Κριμαίας, το 24,32% είναι Ουκρανοί και το 12,10% είναι Τάταροι της Κριμαίας.

Η Guardian, σε ένα δημοσιογραφικό ολίσθημα παραπληροφόρησης άφησε να εννοηθεί ότι οι Τάταροι φοβούνται κύμα καταστολής, αν η Κριμαία ενταχθεί στην Ρωσική Ομοσπονδία.

… Η προοπτική της επιστροφής υπό την κυριαρχία της Μόσχας είναι ανησυχητική. «Οι άνθρωποι είναι σε κατάσταση πανικού». Προσπαθούμε να τους κρατήσουμε ήρεμους, αλλά είναι φοβισμένοι από τους Ρώσους στρατιώτες και τους Κοζάκους που φθάνουν εδώ», είπε ο DelyaverAkie, γραμματέας της Mejlis, της οργάνωσης που εκπροσωπεί την ταταρική μουσουλμανική μειονότητα της Κριμαίας (Crimea‘sTatarsfeartheworstasitpreparesforreferendum).

Σε αντίθεση με τις εκθέσεις των 135 διεθνών παρατηρητών από 23 χώρες, τα Δυτικά Μέσα Ενημέρωσης εν χορώ ισχυρίζονται, χωρίς ίχνος αποδείξεων, ότι οι εκλογές ήταν νοθευμένες και ότι η Κριμαία ήταν υπό ρωσική στρατιωτική κατοχή.

Οι εκθέσεις της αποστολής παρατηρητών, μεταξύ των οποίων και μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αγνοούνται συστηματικά από τα καθεστωτικά Δυτικά μέσα ενημέρωσης.

Ο Mateus Piskorkski, αρχηγός της αποστολής των Ευρωπαίων παρατηρητών και Πολωνός βουλευτής, είπε: «Οι παρατηρητές μας δεν έχουν καταγράψει τυχόν παραβιάσεις των κανόνων ψηφοφορίας».

Ο Ewald Stadler, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, διέλυσε τον μύθο περί «δημοψηφίσματος υπό την απειλή όπλου»: « Δεν έχω διακρίνει τίποτα που να μοιάζει καν με πίεση … Οι ίδιοι οι άνθρωποι θέλουν να εκφρασθούν».

Ο Pavel Τσέρνεφ, μέλος του βουλγαρικού κοινοβουλίου, πρόσθεσε: «Η οργάνωση και οι διαδικασίες είναι 100% σύμφωνες με τα ευρωπαϊκά πρότυπα».

Ο Johann Gudenus, μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της Βιέννης, σημείωσε: «Η γνώμη μας είναι ότι, αν ο λαός θέλει να αποφασίσει για το μέλλον του, θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να το κάνει και η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να το σεβασθεί. Στόχος των ανθρώπων στην Κριμαία είναι να ψηφίσουν για το δικό τους μέλλον. Φυσικά, το Κίεβο δεν χαίρεται γι’ αυτό, αλλά, όπως και νάχει, πρέπει να αποδεχθεί και να σεβαστεί την ψήφο του λαού στην Κριμαία».

Ο Σέρβος παρατηρητής Milenko Baborats είπε: «Όπου βρεθήκαμε, οι πολίτες εξέφραζαν ελεύθερα τη βούλησή τους με τον πιο δημοκρατικό τρόπο… Κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν είδαμε καμμία σοβαρή παραβίαση της νομιμότητας της διαδικασίας».

Ο Srdja Trifkovic, επίσης παρατηρητής από τη Σερβία, σημείωσε: «Η παρουσία των στρατευμάτων στους δρόμους είναι σχεδόν ανύπαρκτη και το μόνο πράγμα που θυμίζει κάτι τέτοιο είναι οι άοπλοι μεσήλικες Κοζάκοι που έχουν τοποθετηθεί έξω από το κτίριο του κοινοβουλίου στην Συμφερούπολη. Αλλά, αν κοιτάξουμε τους ανθρώπους, τόσο στα εκλογικά κέντρα όσο και στους δρόμους, όπως και στης Γιάλτας την προκυμαία χθες το απόγευμα, ειλικρινά νομίζω ότι θα αισθάνοσαστε μεγαλύτερη ένταση στο Σικάγο ή στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης από ό,τι εδώ ». (Γιαπερισσότερεςλεπτομέρειες, βλ. «Crimean“Referendum at Gunpoint” is a Myth» – International Observers, Global Research News, 17/03/2014).

Ωστόσο, σύμφωνα με το περιοδικό Time, χωρίς να αναγνωρίζει τις εκθέσεις των διεθνών παρατηρητών, η ψηφοφορία πρέπει να είναι στημένη και η ψήφος δόθηκε υπό τα όπλα των Ρώσσων στρατιωτών.

Εν χορώ, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν ότι τόσο οι Ουκρανοί όσο και οι Τάταροι ήταν σταθερά κατά της απόσχισης από την Ουκρανία. Αφήνουν, επίσης, να εννοηθεί ότι η κοινότητα των Τατάρων είχε αποφασίσει να απόσχει.

Οι αριθμοί, όμως, δεν συμφωνούν: Οι Ρώσοι αποτελούν το 58% του πληθυσμού της Κριμαίας, αλλά το 97% των ψήφων ήταν υπέρ της ένταξης της Ρωσίας. Αν οι Ουκρανοί και οι Τάταροι είχαν αρνηθεί να συμμετάσχουν στο δημοψήφισμα, η συμμετοχή των ψηφοφόρων θα ήταν σημαντικά μικρότερη από 83,1%. Σύμφωνα με την Washington Post, «η υπερψήφιση της απόσχισης» ήταν αναπόφευκτη, διότι «οι ρωσσογενείς αποτελούν το 60% του πληθυσμού της Κριμαίας». Αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν 60% υπέρ, ήταν 97% υπέρ, που υποδηλώνει ότι όλες οι μεγάλες εθνικές ομάδες στην Κριμαία ψήφισαν υπέρ της απόσχισης από την Ουκρανία.

Το δημοψήφισμα ήταν επίσης ψήφος διαμαρτυρίας κατά των ΗΠΑ-Ε.Ε. που στήριξαν το πραξικόπημα.

Τα αποτελέσματα επιβεβαιώνουν ότι όσοι Τάταροι και Ουκρανοί προσήλθαν στις κάλπες, ψήφισαν επίσης συντριπτικά υπέρ της ένταξης στην Ρωσία.

Αυτό το 97% των ψήφων υποδηλώνει, επίσης, την απόρριψη της νεοναζιστικής κυβέρνησης του Κιέβου.

 

ΠηγέςΆρθρου:

1. Iskandar Arfaoui,«Double Standards and Hypocrisy: Where are the Sanctions against the West?», Global Research, 18/03/2014]

2. Michel Chossudovsky, «What the Western MediaWon’t Tell You: Crimean Tatars and Ukrainians Also Voted to Join Russia», Global Research, 18/03/2014]

 

[Επιμέλεια: Π.τ.Φ.]

Posted in: πολιτική