Τότε που δεν ήξεραν – ΜΜΕ, Αντιφασισμός και «Θεωρία των άκρων»

Οταν κάποιοι προειδοποιούσαν για το φίδι που έβγαινε από το αβγό του, τηλεπαράθυρα και εφημερίδες τούς εγκαλούσαν ότι κάνουν πολλή φασαρία

Γράφει ο Ιός*
Ο καταιγισμός των αποκαλύψεων για τη δράση της Χρυσής Αυγής μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν φαίνεται να αφήνει και πολλά περιθώρια για μια στοιχειώδη αυτοκριτική όσων άφησαν (ή και συνέδραμαν) το ναζιστικό φίδι να βγει από το αυγό του τα τελευταία χρόνια. Η όψιμη προσχώρηση στον διακηρυκτικό αντιφασισμό ακόμη κι εκείνων των ΜΜΕ που στις παραμονές των περσινών εκλογών αβάνταραν ανοιχτά την οργάνωση, είτε διαφημίζοντας το «κοινωνικό έργο» των «προσκόπων» της («Πρώτο Θέμα» 1.4.2012) είτε με τίτλους όπως «Ευτυχώς που ήρθε η Χρυσή Αυγή» («Τα Νέα» 4.2.2012), σίγουρα δεν διευκολύνει τον αναστοχασμό πάνω στις διαδικασίες που μετέτρεψαν μια περιθωριακή συμμορία σε μαζικό σχηματισμό. Ο ίδιος ο χαρακτήρας τής υπό εξέλιξη εκκαθάρισης, ως τακτοποίηση λογαριασμών στο εσωτερικό της δεξιάς «πολυκατοικίας», λειτουργεί άλλωστε ανασχετικά για μια τέτοια κριτική προσέγγιση.
Η εκκαθάριση πρέπει φυσικά να υποστηριχτεί με κάθε τρόπο, με διαρκή άσκηση πίεσης για την πληρέστερη δυνατή απαλλαγή του κρατικού μηχανισμού από τους θύλακες που υπέθαλπαν τη ναζιστική βία και καλλιεργούσαν το έδαφος για την επερχόμενη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών».
Από την άλλη, καλό είναι να υπενθυμίζεται στους όψιμους αντιφασίστες των μίντια πώς ακριβώς αντιμετώπισαν ώς τώρα όχι μόνο τη δράση της Χρυσής Αυγής, αλλά και τις αντιδράσεις του αντιρατσιστικού κινήματος – κυρίως αυτές. Γιατί, σε μια σειρά κρίσιμα περιστατικά, τα ΜΜΕ ήταν αυτά που εφάρμοσαν πρώτα το διαβόητο θεώρημα των «δύο άκρων», εξομοιώνοντας απροκάλυπτα ναζί κι αντιφασίστες και παρουσιάζοντας τη Χ.Α. σαν τον λιγότερο προβληματικό πόλο μιας «ιδιωτικής» αντιπαράθεσης.
Καθοριστικός αποδεικνύεται εδώ ο ρόλος της ΕΛ.ΑΣ. και των παράλληλων διασυνδέσεών της με τα ΜΜΕ και τη Χ.Α.: αναπαράγοντας άκριτα τους εκάστοτε ισχυρισμούς της αστυνομίας, τα περισσότερα μέσα παραπλανούσαν συστηματικά το κοινό, τόσο για τη φύση της ναζιστικής οργάνωσης όσο και για τη βασιμότητα των αντιφασιστικών κινητοποιήσεων.
Εξίσου καθοριστική αποδεικνύεται η απουσία ενασχόλησης των περισσότερων ΜΜΕ με την υπόγεια δράση των χρυσαυγιτών (η βία των οποίων -σε αντίθεση με τα θεαματικά μπάχαλα μιας μερίδας αντιφασιστών- ασκούνταν κατά κανόνα στα μουλωχτά και ανώνυμα), αλλά και η απροθυμία τους να αντιπαρατεθούν επί της ουσίας με το μείγμα ρατσισμού κι εθνικισμού που συγκροτούσε την «επιχειρηματολογία» των εγχώριων ναζί.

Στη σκιά του συλλαλητηρίου

Η πρώτη δημόσια «δυναμική» εμφάνιση της Χρυσής Αυγής έγινε στο περιθώριο του πάνδημου συλλαλητηρίου της 10.12.1992 για το «Σκοπιανό». Με πλάτη τα συγκεντρωμένα πλήθη, μερικές δεκάδες ναζί επιτέθηκαν στην ΑΣΟΕΕ, κατειλημμένη τότε λόγω του «νόμου Σουφλιά», επιχείρησαν να πυρπολήσουν την κατάληψη στέγης στη Λέλας Καραγιάννη κι έστειλαν στο νοσοκομείο δύο αριστερούς φοιτητές με αντισυμβατική εμφάνιση που βρέθηκαν στον δρόμο τους. Υστερα από υπόδειξη περιοίκων, αστυνομικοί συνέλαβαν 9 χρυσαυγίτες με ασπίδες και ρόπαλα ανά χείρας, τους μετέφεραν στο Α.Τ. Κυψέλης και… τους άφησαν ελεύθερους, δίχως καν να κρατήσουν τα στοιχεία τους!
Ο Τύπος των ημερών στιγμάτισε μεν (στα ψιλά) την «αμαύρωση» του συλλαλητηρίου, απέφυγε όμως προσεκτικά οποιαδήποτε κριτική στη στάση της ΕΛ.ΑΣ. Η τελευταία κάλυψε απ’ την πλευρά της πλήρως τη ναζιστική οργάνωση, αποδίδοντας τα επεισόδια σε «αναρχικούς» και δικαιολογώντας έμμεσα ακόμη και την επίθεση στην ΑΣΟΕΕ: «Η σχολή», διαβάζουμε στη «Μεσημβρινή» της επομένης, «είχε μέσα φοιτητές που, σύμφωνα με την Αστυνομία, καλούσαν τον κόσμο από τα μεγάφωνα να μην πάει στη συγκέντρωση». Η Χ.Α. ανέλαβε πάλι διακριτικά την ευθύνη, ανακοινώνοντας ότι τα μέλη της «δεν συνεπλάκησαν με κανέναν ανύποπτο και κανέναν διαδηλωτή παρά μόνο με οργανωμένα αντεθνικά στοιχεία». Με εξαίρεση την (τότε) «Ελευθεροτυπία», εφημερίδες και κανάλια θεώρησαν απόλυτα φυσιολογικό το γεγονός ότι ο μόνος από τους προσαχθέντες που οδηγήθηκε στο δικαστήριο (και καταδικάστηκε σε δωδεκάμηνη φυλάκιση για «πρόκληση των πολιτών σε διχόνοια») ήταν ένας μαθητής που μοίραζε προκηρύξεις με το «αντεθνικό» σύνθημα «Μην καταναλώνεις εθνικισμό».
Ολα τα βασικά στοιχεία της αστυνομοδημοσιογραφικής διαπλοκής που υπέθαλψε τη Χ.Α. ήταν ήδη παρόντα: η συνειδητή κάλυψη των ταγμάτων εφόδου από τον αστυνομικό μηχανισμό, η απουσία κριτικής των ΜΜΕ γι’ αυτή την παρακρατική σύμπραξη και η εκ μέρους τους σιωπηρή αποδοχή της διακριτικής μεταχείρισης φασιστών κι αντιφασιστών.

Η επιδρομή στο Πάντειο

Μια δεκαετία αργότερα, το νερό είχε πλέον κυλήσει στο αυλάκι και οι σχέσεις στοργής μπορούσαν να εκδηλωθούν ανοιχτά στο ανώτατο υπηρεσιακό επίπεδο. Στις 13 Απριλίου 2006, φοιτητές του Παντείου εντόπισαν έναν νεαρό να καραδοκεί έξω από το αντιεξουσιαστικό στέκι της σχολής. Το τελευταίο είχε πρόσφατα χτυπηθεί από «αγνώστους», μετά την αναγραφή απειλητικών συνθημάτων με την υπογραφή της οργάνωσης («Κουίζ ΧΑ: ποιο αναρχικό στέκι θα δεχθεί επίθεση σε 22 ημέρες;»). Οταν τον πλησίασαν, αυτός τράβηξε πιστόλι, αλλά αφοπλίστηκε. Πιστεύοντας πως είναι ασφαλίτης που παραβίασε το άσυλο, οι φοιτητές τον μετέφεραν στην πρυτανεία. Εκεί αποκαλύφθηκε ότι επρόκειτο για πρωτοετή της Κοινωνιολογίας, γιο πρόσφατα αποστρατευθέντος αστυνομικού διευθυντή και τακτικό αρθρογράφο της «Χρυσής Αυγής». Παρουσία του πρύτανη κι άλλων καθηγητών επιχείρησε να τραβήξει και δεύτερο πιστόλι. Προτού η σύγκλητος αποφασίσει για τα περαιτέρω, η σχολή δέχτηκε επίθεση 20-30 χρυσαυγιτών με κράνη και φόρμες γυμναστηρίου. Εσπασαν την πόρτα της παλιάς πρυτανείας, θρυμμάτισαν τα τζάμια της βιβλιοθήκης, χτύπησαν κάμποσους φοιτητές με καδρόνια και μαχαίρωσαν τρεις απ’ αυτούς – δύο αγόρια και μία κοπέλα. Παρόλο που ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονταν σε ελάχιστη απόσταση από τα τεκταινόμενα, λόγω του γειτονικού κτιρίου της Γενικής Γραμματείας Τύπου, οι επιδρομείς έφυγαν παντελώς ανενόχλητοι. Αμέσως μετά, τα ΜΑΤ περικύκλωσαν με τη σειρά τους το κτίριο, σε μια οφθαλμοφανή -πλην άκαρπη- προσπάθεια πρόκλησης επεισοδίων.
Παρά το γεγονός ότι, όπως διαπιστώσαμε αυτοπροσώπως, οι αντιδράσεις των πιο θερμόαιμων φοιτητών περιορίστηκαν στο τελετουργικό κάψιμο κάποιων σκουπιδιών, η ΕΛ.ΑΣ. «έσπρωξε» στα ΜΜΕ σημεία και τέρατα. «Οι συμπλοκές μεταξύ ακροδεξιών και ακροαριστερών νεαρών συνεχίζονταν ως αργά το απόγευμα στον χώρο του πανεπιστημίου, αλλά και στους γύρω δρόμους», διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο «Βήμα» της επομένης. «Τρεις φοιτητές τραυματίστηκαν από επιθέσεις εναντίον τους με μαχαίρια και μεταφέρθηκαν στον “Ευαγγελισμό”, όπου τους παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και δύο από αυτούς επέστρεψαν στα σπίτια τους. Ο τρίτος προσήχθη στην Ασφάλεια επειδή αρνήθηκε να δώσει κατάθεση στους εκπροσώπους των διωκτικών αρχών». Αδιευκρίνιστο ποιοι μαχαίρωσαν και ποιοι μαχαιρώθηκαν στις «πολύωρες συμπλοκές», αποσιώπηση της «λεπτομέρειας» ότι ο τραυματίας που οδηγήθηκε αιμόφυρτος από το νοσοκομείο στη ΓΑΔΑ (επειδή αρνούνταν να καταθέσει για τη δική του πολιτική του ένταξη) δεν ήταν κάποιος εξωπανεπιστημιακός ταραξίας αλλά φοιτητής του Παντείου και μέλος της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ.
Η «Καθημερινή» διαπίστωσε πάλι εκ του μακρόθεν πως «οι καταληψίες [δηλαδή οι φοιτητές] έστησαν οδοφράγματα στην οδό Συγγρού και κατά διαστήματα πετούσαν από τον χώρο του ιδρύματος βόμβες μολότωφ» – συμβάντα απολύτως φανταστικά, προϊόντα γόνιμης αστυνομικής φαντασίας. Ρίψη μολότοφ «κατά διαστήματα» είδαν επίσης (από τα γραφεία τους) ο «Ελεύθερος Τύπος» και το «Εθνος», ενώ τα «Νέα» έκαναν λόγο για «9ωρη συμπλοκή αναρχικών με ακροδεξιούς», κατά την οποία «βγήκαν μαχαίρια και πιστόλια», απροσδιόριστο από ποιους. Αναπαράγοντας άκριτα τις «πληροφορίες» της ΕΛ.ΑΣ., χωρίς διασταύρωση από το πανεπιστήμιο, τα περισσότερα ΜΜΕ ισχυρίστηκαν ότι το Πάντειο τελούσε υπό κατάληψη από αναρχικούς, επειδή ο πρύτανης είχε αρνηθεί να τους παραχωρήσει χώρο για ένα… «πάρτι». Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο κι όλες οι υπηρεσίες του λειτουργούσαν κανονικά. Μια συμβολική κατάληψη -όχι της σχολής, αλλά της πρυτανείας- είχε πραγματοποιηθεί μια βδομάδα νωρίτερα από φοιτητές, επειδή ο πρύτανης είχε απαγορεύσει (όχι «πάρτι» αλλά) εκδήλωσή τους για τις εργασιακές σχέσεις. Αυτό προφανώς βρήκε η ΕΛ.ΑΣ. στους φακέλους της και φρόντισε να το τροποποιήσει κατάλληλα για την περίσταση, ώστε να δώσει ένα χεράκι στον γιο του συναδέλφου και τους φίλους του.
Ακόμα και η ίδια η επιδρομή αμφισβητήθηκε ευθέως από την αστυνομία. «Αξιωματικοί δεν δίστασαν να πουν ακόμη και ότι τα επεισόδια ήταν στημένα, για να φανεί ότι υπήρξε επίθεση από ακροδεξιούς!» διαβάζουμε στο «Εθνος» της επομένης. «Οπως δήλωσε ο αττικάρχης Ασημάκης Γκόλφης, “δυο ώρες πριν τα μαχαιρώματα υπήρχαν έξι διμοιρίες έξω από το Πάντειο και δεν πέρασαν ομάδες ακροδεξιών μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο”». Προς την αστυνομική συντάκτρια της «Ελευθεροτυπίας», ο ίδιος ξεκαθάρισε πως ούτε ο πιστολέρο επρόκειτο να διωχθεί, με το επιχείρημα ότι «τα όπλα τού τα έβαλαν».

Μαχαιροβγάλτες με κάλυψη

Εχοντας διασφαλίσει τέτοιες πλάτες, η ναζιστική βία εντάθηκε μέσα στο επόμενο διάστημα. Μεταξύ Ιουλίου 2007 και Ιανουαρίου 2008 καταγράφηκαν 17 τουλάχιστον επιθέσεις, με θύματα δεκάδες Ελληνες και μετανάστες. Ως απάντηση σ’ αυτή την κλιμάκωση, συνδικαλιστικές κι αντιρατσιστικές οργανώσεις συγκάλεσαν αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 2 Φεβρουαρίου 2008, ταυτόχρονα με την ετήσια κεντρική πολιτική εκδήλωση των χρυσαυγιτών για την «εθνική προδοσία» των Ιμίων. Ομιλητές θα ήταν ο Μανώλης Γλέζος και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Περικλής Κοροβέσης. Πριν από την έναρξή του, ομάδα αντιεξουσιαστών βάδισε προς τη συγκέντρωση της Χ.Α. και ήρθε αντιμέτωπη με τα ΜΑΤ. Μέσα από τις γραμμές των τελευταίων ξεπήδησαν ωστόσο κρανοφόροι και ροπαλοφόροι χρυσαυγίτες, κραδαίνοντας τα γνωστά γαλανόλευκα στειλιάρια, αλλά και στιλέτα. Δύο αντιφασίστες έπεσαν μαχαιρωμένοι στο οδόστρωμα, οι δε θύτες επέστρεψαν ανενόχλητοι στις γραμμές της αστυνομίας. Σε αντίθεση με άλλα χτυπήματα, το μεσημεριάτικο αυτό έγκλημα καταγράφηκε από τις κάμερες, με αποτέλεσμα να εγερθεί δημόσια το ζήτημα της στρατιωτικής σύμπραξης της ΕΛ.ΑΣ. με τις ομάδες κρούσης των ναζί. Από τα περισσότερα ΜΜΕ, βασική είδηση δεν θεωρήθηκε ωστόσο το μαχαίρωμα δύο ανθρώπων με την πλήρη κάλυψη της αστυνομίας, αλλά τα μικροεπεισόδια που ακολούθησαν ανάμεσα σε αντιεξουσιαστές και τα ΜΑΤ.
Χαρακτηριστικό δείγμα, η κάλυψη των γεγονότων από το «ψύχραιμο» βραδινό δελτίο της κρατικής ΝΕΤ:
Παρουσιάστρια (Π. Γαβρά): «Σ’ αυτό το σημείο, κυρίες και κύριοι, να παρακολουθήσουμε το βίντεο με τα επεισόδια μεταξύ ακροδεξιών και αντιεξουσιαστών, με αφορμή τη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής για τη σημερινή επέτειο των Ιμίων. Είναι τα επεισόδια που μετέτρεψαν νωρίτερα σήμερα, από το πρωί μέχρι και το μεσημέρι, σε πεδίο μάχης το κέντρο της Αθήνας».
Ρεπόρτερ (Ντ. Κουτροκόη): «Μολότοφ, πέτρες, σίδερα, ξύλα και πριόνια. Με αυτά τα όπλα, κρυμμένοι πίσω από κράνη και κουκούλες, οι γνωστοί-άγνωστοι καίνε το κέντρο της Αθήνας. Στήνουν πύρινα οδοφράγματα στις οδούς Πανεπιστημίου και Σίνα. Επιτίθενται κατά των αστυνομικών. Τα ΜΑΤ απαντούν με δακρυγόνα, κάνουν έφοδο για να απομακρύνουν τους κουκουλοφόρους. Δύο άτομα κατεβάζουν την ελληνική σημαία από το Πανεπιστήμιο. Σπάνε κάμερες και τις εκσφενδονίζουν».
Ακολουθεί λεπτομερής περιγραφή των (όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακών) οδοφραγμάτων από άλλο ρεπόρτερ και η αφηγήτρια συνεχίζει: «Λίγο νωρίτερα οι αντιεξουσιαστές συγκρούονταν με μέλη της Χρυσής Αυγής που είχαν προγραμματίσει πορεία για τα 12 χρόνια από την κρίση στα Ιμια. Από τα ξύλα και τις πέτρες ένα άτομο πέφτει αιμόφυρτο. Τέσσερα άτομα τραυματίζονται συνολικά. Μεταφέρονται στον “Ευαγγελισμό”. Ο ένας υποβάλλεται σε επέμβαση. Η μαχαιριά διαπέρασε τη σπλήνα του».
Λέξη για το ποιος μαχαίρωσε ποιον, πόσω μάλλον για το γεγονός ότι οι μαχαιροβγάλτες όρμησαν μέσα από τις γραμμές της ΕΛ.ΑΣ. Για την τελική δε ερμηνεία των συμβάντων, το ρεπορτάζ έδωσε άλλωστε τον λόγο στον… Παναγιώταρο.
Στον ΑΝΤ1, πάλι, ο παρουσιαστής Γιάννης Παπαδόπουλος αναπαρήγαγε τοις μετρητοίς έναν αμήχανο ισχυρισμό του αστυνομικού συνδικαλιστή Γ. Μακρή, για να βάλει στη θέση του τον εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Ανδρέα Καρίτζη, όταν αυτός μίλησε για τα μαχαιρώματα:
Μακρής: «Μα, με μαχαίρι βρέθηκε κι αυτός που ήταν κάτω…»
Παπαδόπουλος: «Ακούτε τι λέει, κ. Καρίτζη; Ακούστε τι λέει ο κ. Μακρής. Και είναι γεγονός αυτό. Οτι μαχαίρια είχαν και οι άλλοι…».
Πηγή της σχετικής (ανυπόστατης) «είδησης» αποτελούσε στην πραγματικότητα η ίδια η Χρυσή Αυγή και συγκεκριμένα ο Ηλίας Κασιδιάρης. Κατά την παρθενική εμφάνισή του στο βραδινό δελτίο του MEGA, ο τελευταίος υποστήριξε ανενδοίαστα ότι «τα μαχαίρια τα κρατούσαν Αλβανοί που είχαν παρεισφρήσει στις τάξεις των αναρχικών» κι όχι οι δικοί του, «αποκάλυψε» πως ο ένας από τους τραυματίες (τα ονόματα των οποίων δεν είχαν ανακοινωθεί) ήταν «σεσημασμένος αναρχικός» και ο δεύτερος «Αλβανός», επικαλέστηκε ως επιχείρημα όσα «έλεγαν οι μοτορόλες των διμοιριών των ΜΑΤ, είκοσι λεπτά πριν το επεισόδιο» κι απείλησε με «μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση» τους δημοσιογράφους αν αμφισβητήσουν τα λεγόμενά του. Ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση, οι τηλεπαρουσιαστές αποδείχθηκαν πάντως απροετοίμαστοι να αντικρούσουν τον ισχυρισμό των ναζί ότι ουδέποτε επιτίθενται σε πολιτικούς αντιπάλους τους, τρίβοντάς τους στη μούρη έναν κατάλογο με τις σχετικές καταγγελίες και δικαστικές αποφάσεις.
Σε διαφορετικό -αλλά εξίσου αποκαλυπτικό- επίπεδο κινήθηκε η έμμεση υποστήριξη προς το «ημέτερο άκρο» από εφημερίδες και αρθρογράφους της Δεξιάς. Ο Δημήτρης Ρίζος αποφάνθηκε λ.χ. ότι, σε αντίθεση με τους «αλητάμπουρες» αναρχικούς, «οι χρυσαυγίτες τουλάχιστον δεν καταστρέφουν, δεν καίνε» («Αδέσμευτος Τύπος» 4.2.2008). Ο κεντρικός αρθρογράφος της «Αυριανής» σύγκρινε τους αντιφασίστες διαδηλωτές με τους… παρακρατικούς της προδικτατορικής ΕΡΕ, ιεραρχώντας «τη βίαιη αποκόλληση της σημαίας» πάνω από τα μαχαιρώματα, ενώ στη «Βραδυνή» ο παλαίμαχος Αγαμέμνων Φαράκος κατήγγειλε όσους έδωσαν βήμα «στους φίλους και συνηγόρους των αετονύχηδων των Εξαρχείων», που «σπέρνουν κλίμα φοβίας» με όσα λένε περί συνεργασίας ΕΛ.ΑΣ. – χρυσαυγιτών.
Η συμπάθεια αυτή θα καλύψει ακόμη και επιδρομές σε αριστερά ή αντιεξουσιαστικά στέκια. Την 1.7.2008, ο «Αδέσμευτος Τύπος» πληροφορούσε π.χ. τους αναγνώστες του ότι «συμπλοκή μεταξύ ομάδων νεαρών σημειώθηκε χθες το βράδυ στα Πετράλωνα με αποτέλεσμα να τραυματιστούν ελαφρά δύο άτομα. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, συγκρούστηκαν αναρχικοί με ακροδεξιούς στη συμβολή των οδών Αριστοβούλου και Πιλάτου. Οι νεαροί πιάστηκαν στα χέρια και κατά τη διάρκεια της συμπλοκής τραυματίστηκαν ελαφρά δύο άτομα, ένας Ισπανός και ένας Ελληνας. Στο σημείο έφτασαν και δυνάμεις της Αστυνομίας, αλλά οι νεαροί είχαν ήδη εξαφανιστεί».
Στην πραγματικότητα δεν είχε γίνει καμιά «συμπλοκή». Μηχανοκίνητο τμήμα της Χ.Α. με μαχαίρια και σκεπάρνια εισέβαλε σε ημιυπόγειο στέκι την ώρα που γινόταν μάθημα Ισπανικών. Αυτοί που «είχαν ήδη εξαφανιστεί» ήταν όχι τα θύματα αλλά οι επιδρομείς – και πάλι, όχι όλοι: δύο απ’ αυτούς συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν για απόπειρα ανθρωποκτονιών κατά συρροή, χωρίς να έχουν ακόμη δικαστεί («Ιός» 21/9/2013).

Καλά και κακά «άκρα»

Οσα ακολούθησαν την τελευταία τετραετία είναι αρκετά πρόσφατα και λίγο-πολύ γνωστά σε όλους. Θα σταθούμε, ως εκ τούτου, σε τρία μόνο χαρακτηριστικά σημεία.
Το πρώτο είναι η αποσιώπηση από τις περισσότερες εφημερίδες και τα κανάλια της φωτογραφικά καταγεγραμμένης ρίψης μολότοφ από χρυσαυγίτες του Αγ. Παντελεήμονα, μέσα από τις γραμμές των ΜΑΤ, εναντίον αντιφασιστών διαδηλωτών (7.7.2009) – αυτόφωρο κακούργημα, βάσει του Ποινικού Κώδικα.
Το δεύτερο είναι η απουσία αντιδράσεων στην επίσημη συμμετοχή τάγματος εφόδου της Χ.Α., με κράνη, κουκούλες full-face και λοστάρια, στα ρατσιστικά επεισόδια της Πάτρας (21.5.2012). Ενώ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καλούνταν να απολογηθούν για κάθε βίαιο επεισόδιο το οποίο συνέβαινε σε κάποια διαδήλωση, παρόμοια τηλεοπτική «ανάκριση» της Χ.Α. για την αποδεδειγμένη παραστρατιωτική δράση της κρίθηκε εντελώς περιττή.
Το τρίτο αφορά την ασχολίαστη αποδοχή των «εμφυλιοπολεμικών» διαθέσεων των χρυσαυγιτών και των οπαδών τους. Στο βραδινό δελτίο του Νίκου Ευαγγελάτου στον ΑΝΤ1 (10.6.2009), μια μέρα μετά το παραλίγο λιντσάρισμα ενός ντόπιου Ελληνα που πήγε το παιδί του να παίξει στη σφραγισμένη παιδική χαρά και της δικηγόρου του, Γιάννας Κούρτοβικ, τα γεγονότα ανέλαβε να εξηγήσει «ο κ. Δημήτρης Πιπίκιος, ένας απ’ τους κατοίκους της περιοχής που όλες αυτές τις μέρες βρίσκεται, θα ’λεγε κανείς, στην πρώτη γραμμή». Στις πρόσφατες ευρωεκλογές είχε πρωταγωνιστήσει στο τηλεοπτικό σποτάκι της Χ.Α., ευχαριστώντας τη για τη βοήθειά της προς «τους κατοίκους» της γειτονιάς, ενώ το 2012 κατέβηκε ως υποψήφιος του ΛΑΟΣ.
Πιπίκιος: «Μάλιστα, επειδή ενοχλεί την κυρία [Κούρτοβικ], λέω ότι είμαι και πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Εφέδρων. Λοιπόν, εδώ πέρα η περιοχή είναι καζάνι που βράζει. Καζάνι που βράζει, γιατί; Επειδή κάποιοι άνθρωποι της Αριστεράς, της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς…»
Ο ρεπόρτερ (Νίκος Βαφειάδης) δείχνει να ξαφνιάζεται: «Είναι τώρα πολιτικό το θέμα; Ή είναι θέμα μεταξύ μεταναστών και κατοίκων; Τι συμβαίνει;»
Πιπίκιος: «Μισό λεπτάκι. Ποιος τους βάζει αυτούς; Ποιος τους έχει φέρει εδώ πέρα;»
Βαφειάδης: «Μα ποιος τους έφερε; Από το Αφγανιστάν;»
Πιπίκιος: «Οχι. Η Βίλα Αμαλίας τούς έφερε»
Ο Βαφειάδης κουνά καταφατικά το κεφάλι. Κάποιος από πίσω φωνάζει: «Και ο ΣΥΡΙΖΑ!»
Πιπίκιος: «Πανταχού παρών ο ΣΥΡΙΖΑ».
Αντίλογος από τους δημοσιογράφους δεν υπήρξε. Η εικόνα ήταν σαφής. Από τη μια, «οι κάτοικοι» –που, όπως τόνισε ο παρουσιαστής στην εκπομπή του το ίδιο βράδυ, κάνουν ό,τι θα έκανε κι ο ίδιος αν ήταν στη θέση τους. Από την άλλη, «οι κουκουλοφόροι» και κάποιοι αριστεροί με τις εμμονές τους. Εστω και ανομολόγητα, οι τηλεθεατές -ή μια μερίδα τους- καλούνταν να επιλέξουν το σωστό «άκρο».

Ο συνήγορος του χρυσαυγίτη

Η πιο χαρακτηριστική διατύπωση της «θεωρίας των άκρων», προκειμένου να συγκαλυφθεί ένα έγκλημα της Χρυσής Αυγής και ταυτόχρονα να υποστηριχθεί μια κρατική πολιτική περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών, προέρχεται από τη γραφίδα του συμβούλου του πρωθυπουργού, Χρύσανθου Λαζαρίδη. Διατυπώθηκε πριν από εξίμισι χρόνια, με αφορμή την επιδρομή των χρυσαυγιτών στο Πάντειο που περιγράφουμε σε διπλανές στήλες. Σε άρθρο του στον «Ελεύθερο Τύπο» (22.4.2006), ο κ. Λαζαρίδης παραποιεί τα γεγονότα υιοθετώντας πλήρως την εκδοχή που πρόβαλε τότε γι’ αυτά η ναζιστική οργάνωση, εμφανίζοντας τον πιστολέρο χρυσαυγίτη -γιο απόστρατου αστυνομικού διευθυντή- σαν θύμα κι αποσιωπώντας πλήρως τα μαχαιρώματα φοιτητών από τους συντρόφους του.
«Την περασμένη εβδομάδα», γράφει ο κ. Λαζαρίδης, «έγιναν σοβαρά επεισόδια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο: Φοιτητές “συνέλαβαν” έναν ακροδεξιό πρωτοετή, ο οποίος έφερε πάνω του αεροβόλο, όπως ανακοινώθηκε. Στη συνέχεια άλλοι ακροδεξιοί προσπάθησαν να τον “απελευθερώσουν”, οπότε απειλήθηκε γενίκευση των ταραχών. Ο “αιχμάλωτος” ξυλοκοπήθηκε για τα καλά από αναρχικούς. Υστερα απελευθερώθηκε με τη μεσολάβηση των ψυχραιμοτέρων. Σοβαρότερα επεισόδια αποφεύχθηκαν μόνο διότι πλησίαζαν γιορτές και κανείς δεν ήθελε κλιμάκωση ταραχών στην αρχή των διακοπών…
Δεν θα μπούμε στη βλακώδη λογική “ποιος έφταιγε”. Ενας πρωτοετής που φέρει αγκυλωτούς σταυρούς και αεροβόλο όπλο είναι εξίσου ανόητος όπως και ένας αναρχικός συνομήλικός του, που φοράει κουκούλες και εκτοξεύει αυτοσχέδιες “μολότοφ”. Εξίσου φασιστοειδή είναι και τα δύο. Εξίσου παρασυρμένα παιδαρέλια. Εξίσου ολοκληρωτικές νοοτροπίες. Εξίσου ικανά να κάνουν κακό στον εαυτό τους και στους άλλους… [...]
Είναι παρανομία να κουβαλά κανείς αεροβόλα σε πανεπιστημιακούς χώρους. Είναι παρανομία να συλλαμβάνεται και να κρατείται από άτομα που δεν εκπροσωπούν καμία νόμιμη αρχή. Είναι ακόμη σοβαρότερη παρανομία να δέρνεται, κρατούμενος στα χέρια τους. Ολα αυτά αποτελούν αδικήματα σε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα, βέβαια, ισχύουν “άλλα”… Δεν ισχύουν άλλοι νόμοι. Ισχύει παράλυση της νομιμότητας μέσα και γύρω από τα πανεπιστήμια. Οπου το “άσυλο” δεν προστατεύει τη διακίνηση των ιδεών, αλλά την παρανομία και τα κυκλώματα των ακραίων, που εξασκούνται σε ενέργειες βίας και εκφοβισμού. Τώρα όμως δημιουργείται νέα κατάσταση: το “άσυλο” αναδεικνύεται χώρος προνομιακής σύγκρουσης των ακραίων: των ακραίων φασιστών με τους ακραίους αναρχικούς. [...] Πλησιάζει ο καιρός που τα πανεπιστήμια θα γίνουν χώρος εκτεταμένων συγκρούσεων. Τα προχθεσινά γεγονότα ήταν προειδοποιητικό καμπανάκι. [...] Για την ώρα, η Ελλάδα δεν έχει πανεπιστήμια. Εχουν χώρους που τους λυμαίνονται διάφορες συμμορίες, ερυθρών και μαύρων “Χμερ”. Στα πανεπιστήμια, η “Εβδομάδα των παθών” κρατάει χρόνια. Καλή Ανάσταση…».
Εσκεμμένες ή μη, οι ανακρίβειες κι οι αποσιωπήσεις του νυν πρωθυπουργικού συμβούλου είναι κάτι παραπάνω από έκδηλες. Στην πραγματικότητα μολότοφ ΔΕΝ εκτοξεύθηκαν, οι «αναρχικοί» ήταν φοιτητές και ΔΕΝ φορούσαν κουκούλες, οι χρυσαυγίτες επιδρομείς ΔΕΝ ήταν φοιτητές ούτε δήλωσαν πως υπερασπίζονται οποιοδήποτε φοιτητικό άσυλο. Το σημαντικότερο: ο αρθρογράφος αποσιωπά πλήρως το μαχαίρωμα τριών φοιτητών, προβάλλοντας αποκλειστικά και μόνο την εικαζόμενη κακομεταχείριση του πιστολέρο, και μάλιστα αναπαράγοντας ένα σενάριο -περί «βασανισμού» του- που μόνο η Χρυσή Αυγή είχε προβάλει. Να υποθέσουμε πως η πληροφόρησή του προερχόταν από τους ίδιους εκείνους ακροδεξιούς κύκλους, βιβλία των οποίων προλόγιζε τα αμέσως προηγούμενα χρόνια;
Διαβάστε
● Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΣΗΕΑ, «ΜΜΕ και το φαινόμενο του Nεοναζισμού» (Αθήνα 2013). Πρακτικά της ημερίδας που διοργανώθηκε την περασμένη άνοιξη, με τοποθετήσεις δημοσιογράφων όλου του πολιτικοϊδεολογικού φάσματος.
Δείτε
● «The Cleaners», του Κωνσταντίνου Γεωργούση (2012). Το διάσημο πλέον ντοκιμαντέρ για τη Χρυσή Αυγή του Αγίου Παντελεήμονα. Η πρώτη προβολή του στην Αθήνα γίνεται την ερχόμενη Τετάρτη 2/10, στις 8 μ.μ., στο Γαλλικό Ινστιτούτο.
● «Χρυσή Αυγή για τη μάχη της Πάτρας» (http://shelby.tv/video/youtube/ai9Hk5icZw4/). Προπαγανδιστική ανάρτηση ενός τμήματος της εκπομπής του Νίκου Ευαγγελάτου στον ΣΚΑΪ, σχετικά με τη βίαιη πολιορκία του καταυλισμού μεταναστών της Πειραϊκής-Πατραϊκής από τους χρυσαυγίτες (21.5.2012). Ο γνωστός παρουσιαστής χαρακτηρίζει «σοβαρά επιχειρήματα» τις κραυγές του Κασιδιάρη για το μεταναστευτικό και προσπαθεί να τον πείσει για το ατελέσφορο των επεισοδίων, αφού «οι παράνομοι λαθρομετανάστες» μετακινούνται απλώς «μερικά τετράγωνα πιο κάτω» και -ελλείψει τελικής λύσης- «πάλι αύριο στην παραλία της Πάτρας θα κυκλοφορούν και θα τρομοκρατούνται οι άνθρωποι». Λιγότερο ριζοσπαστικός, ο βουλευτής της Χ.Α. αρκείται στη δήλωση πως «ήταν απαραίτητο να φτάσει η κατάσταση στα άκρα για να ανασάνει επιτέλους η πόλη».
● «100 ώρες του Μάη», των Δήμου Θέου και Φώτου Λαμπρινού (1963). Ντοκιμαντέρ για τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από την παρακρατική συμμορία του ναζιστή δωσίλογου «Φον» Γιοσμά. Η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε από την προληπτική λογοκρισία της εποχής.
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς ios@efsyn.gr
*Δημοσιεύτηκε στην Έκτακτη Έκδοση της Εφημερίδας των συντακτών την Κυριακή 29/9/2013

Posted in: πολιτική