Η κυρία φτύνει

«Αδακρυ νίκη» πέτυχε κατ’ αυτάς η Χρυσή Αυγή, άδακρυν είχαν χαρακτηρίσει τη νίκη τους επειδή ουδείς δικός τους έπεσε κατά τη μάχη Ελληνες μιας πόλης που κατέσφαξαν τους οπλίτες μιας άλλης - νομίζω οι Λακεδαιμόνιοι τους Μεσσήνιους σε έναν απ’ τους Μεσσηνιακούς πολέμους - δεν θυμάμαι καλά, και δεν έχει σημασία...
«Αδακρυς» λοιπόν η νίκη της Χρυσής Αυγής, τουλάχιστον όσο γράφονταν αυτές οι γραμμές, μόνον με τον κ. Λαγό να ’χει «πέσει» (όχι στο πεδίον της μάχης, αλλά στη φάκα) - πλην όμως, ποιος να τον κλάψει τον κ. Λαγό; τα άλλα καλόπαιδα βγήκαν έξω! Λαγοί...
Αδοξη μέρα χθες για τους πρόχειρους και τους πονηρούς της εξουσίας, που όμως το άδοξόν της παίρνει σβάρνα και τη δημοκρατία συμπούπουλη. Ή, έστω, ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν.
Τα ποντίκια που εβρυχώντο, όσο δεν συλλαμβάνονταν,
τα ποντίκια που λούφαξαν όταν άρχισαν οι συλλήψεις
επιστρέφουν τώρα αλαλάζοντας στα πειρατικά τους για νέα πλιάτσικα, νέα νταβατζιλίκια, νέο εμπόριο λευκής (αίμα και τιμή) σαρκός, νέα ντηλς και νέα κόντρα μπάντα.
Αυτά από πλευράς εγκληματικής οργάνωσης, διότι από πλευράς πολιτικής οργάνωσης τα πράγματα πάνε ακόμα καλύτερα - με τις μπάντες επανέρχονται οι μπάντες των Βάφεν Ες Ες στο προσκήνιο, τραγουδώντας αθώα τραγούδια για την προσκοπική τους τιμή οσονούπω και τα καλάντα.
Τις πταίει;
Στην ακροδεξιά γιάφκα που κυβερνάει τη δεξιά παράταξη στύβουν το κεφάλι τους, Χρύσανθος, Φαήλος, Βορίδης, κι άλλες ιδέες απ’ τη θεωρία των δύο άκρων και την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης δεν μπορούν να κατεβάσουν.
Μη φταίει ο κ. Δένδιας; μη φταίει ο κ. Αθανασίου, μην είμαστε για δέσιμο;
Διότι μέχρι χθες είχαν «δεμένη» την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, από ποινικής απόψεως - τι έγινε λοιπόν και πέταξαν τα πουλάκια, ή μάλλον τα κοράκια, απ’ τα κλουβιά τους;
Μήπως φταίει η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης; αλλά γιατί; ήταν ανεξάρτητη η δικαιοσύνη όταν τους παρέπεμπε και δεν ήταν όταν τους αμόλαγε; (Το δέλτα παρακαλώ μικρό για να μη γίνονται συγχύσεις με σοβαρές καταστάσεις...)
Ναι, αλλά παραμένουν υπόδικοι! Σωστό! Πλην όμως, επειδή πολιτική, εκτός των άλλων, είναι και η διαχείριση συμβόλων ου μην και συμβολισμών, ακούς τώρα το «μια
ωραίααα πεταλουουούδα» που τραγουδάει εύχαρις η χορωδία αδικημένων χρυσαυγιτών και παρεξηγημένων σωματεμπόρων;

Μεγάλα κατορθώματα της ακροδεξιάς που κυβερνάει τη δεξιά στη χώρα μας, υποθάλποντας ή διώκοντας την ακροδεξία με την οποίαν θα ’θελε να συγκυβερνήσει, αν
η άλλη δεξιά, αυτή του ΠΑΣΟΚ λιώσει σαν το κεράκι της Λαμπρής καθ’ οδόν προς το επόμενο Μνημόνιο και τα επόμενα νέα μέτρα.
Μεγάλα κατορθώματα, ελαφρότητας, προχειρότητας, πονηρίας που δεν τους έκατσε,
και τώρα το κύρος του Μαξίμου στα δάπεδα, με την κυρία Ζαρούλια να φτύνει άσκημα.
Το παίγνιον παίχθηκε σε δύο δάπεδα, της δικαιοσύνης και της πολιτικής.
Η δικαιοσύνη πολλά χρόνια τώρα έκανε τη δουλειά της με άργητα μεν αλλά και με μεθοδικότητα. Εβλεπε τους φόνους να περνούν, τους ξυλοδαρμούς να τρέχουν, τα νταηλίκια και τα νταβατζιλίκια να γαμάνε και να δέρνουν, και
τα καταχώριζε όλα στα αρχεία της. Ναά κάτι φάκελοι! Εβλεπε η δικαιοσύνη, παρ’ ότι θεωρείται τυφλή, τους αστυνομικούς να στέλνουν τους πολίτες πελάτες στους φασίστες και το έγραφε κι αυτό στα αρχεία της.
Είκοσι χρόνια αρχεία η δικαιοσύνη, είκοσι χρόνια διώξεις η αστυνομία! για διατάραξη της κοινής ησυχίας, όταν κανένας μετανάστης που άρπαζε τις ροπαλιές του έσκουζε υπέρ το δέον,
ήρθε κ έγινε η Χρυσή Αυγή χοντροπαράγων!
Το άλλο επίπεδο του παιγνίου ήταν πολιτικό - γήπεδο στο οποίον, ως γνωστόν, Σημίτης, Καραμανλής, Γιωργάκης, Αντώνης, Μπενίτο, Στουρνάρας και λοιποί της ενδεκάδας έχουν σημειώσει θριάμβους εφάμιλλους της ΑΕΚ, με αποτέλεσμα
η Ελλάδα σήμερα να παίζει με τη Μάνδρα Αττικής, ελπίζοντας να ανεβεί κάποτε κατηγορία και να παίζει με τη Μάντρα του Καράμπελα.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: η εκτελεστική εξουσία έδωσε εντολή στην απολύτως ανεξάρτητη δικαιοσύνη να μπουζουριάσει τους φασίστες, όχι με ελαφρότητες και προχειρότητες, αλλά με όλην εκείνη τη σοβαρότητα που απαιτούν οι τροχαίες παραβάσεις - «δεν με βάστηξαν τα φρένα μου, κύριε Πρόεδρα, και τον πάτηξα τον θύμα».
Κι όποιος πολιτικός ή πολίτης, συνταγματολόγος ή κουρεύς στάθηκε με σκεπτικισμό απέναντι σ’ αυτά τα καραγκιοζιλίκια, διασύρθηκε ως «πλυντήριο» από οξύνοες δημοσιογράφους όπως ο κ. Πρετεντέρης κι άλλους που επίσης πιάνουν πουλιά στον αέρα.

Και τώρα τι κάνουμε; Αν κρατήσουν στην μπουζού τον κ. Μιχαλολιάκο, θα είναι ο «ήρωας έγκλειστος αρχηγός» και θα μας φτύνει ακόμα πιο άσχημα η κυρία Ζαρούλια, ενώ θα «χέζεται όποτε γουστάρει» (κατά δήλωσίν της) η κόρη της.
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι το παιγνίδι των εντυπώσεων, τουλάχιστον στον χώρο των φίλα προσκείμενων στο ναζιστικό τέρας, το κέρδισαν οι «εγέρθητου», χωρίς να χρειασθεί να κινήσουν ούτε το δαχτυλάκι τους, αφού με τα χεράκια τους έβγαλαν τα ματάκια τους ο πολύς κ. Σαμαράς και οι συν αυτώ. Στην καλή περίπτωση. Διότι στην κακή
και πιθανότερη, ο κ. Πρωθυπουργός βγάζει με τα χεράκια του τα ματάκια της δημοκρατίας. Αυτός πρώτος ήρξατο χειρών αδίκων (το πρώτο κείμενο της στήλης για τη θεωρία των δύο άκρων είναι ήδη ενός έτους και κάτι). Ο κ. Σαμαράς έπαιξε με αυτήν την ιστορία σε δύο ταμπλώ: και της χρήσιμης εφεδρείας και του φόβητρου. Και της χειραγώγησης και της εξάρθρωσης. Πέτυχε στο ένα ταμπλώ ό,τι δεν ήθελε να πετύχει στο άλλο, ακόμα
ένα μπάχαλο. Ακόμα ένα success story. Με γορίλες.
Σε πρώτο στάδιο ο κ. Σαμαράς έβλεπε στις ψήφους της Χρυσής ένα ανάχωμα στην άνοδο της Αριστεράς. Και σε δεύτερο στάδιο η λεηλασία αυτών των ψήφων θα μπορούσε να αντισταθμίσει τις ψήφους που χάνουν οι σύμμαχοι του - ο γιγάντιος νάνος κ. Βενιζέλος. Δημοκρατικά πράγματα.
Τόσον δημοκρατικά ώστε να διακηρύσσουν και οι δύο, Σαμαράς και Μπενίτο, ότι οι εκλογές... εκβιάζουν τη δημοκρατία,
στην οποίαν, ως γνωστόν, δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όσον υπάρχουν προεδρικά διατάγματα. Τέλεια! Μόνον σε ένα θέμα την πάτησαν ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων (στο πιο ευτραφές) της Δημοκρατίας: Η κυρία Ζαρούλια φτύνει άσχημα...


email: stathis@enikos.gr

Posted in: πολιτική