του Σάββα Μιχαήλ*
Οι
κοινοβουλευτικές εκλογές του 2012 σημαδεύονται και σημαδεύουν το τέλος μιας
εποχής και το ψυχορράγημα του αποσαρθρωμένου από την κρίση και την λαϊκή
αγανάκτηση αστικού πολιτικού καθεστώτος. Όποιοι από τις κυρίαρχες
καπιταλιστικές ελίτ ελπίζουνε σε μια «εκτόνωση» της οργής μέσω της
προσφυγής στην κάλπη και στην «νομιμοποίηση» του απονομιμοποιημένου
αστικού πολιτικού συστήματος θα διαψευστούν οικτρά.
Το επόμενο
κυβερνητικό σχήμα που θα συγκολλήσουν από θραύσματα, κόμματα και αποκόμματα του
παλιού, δεν θα κληρονομήσει μόνο την υπαρκτή πολιτική απαξίωση, την
δεδομένη καπιταλιστική οικονομική χρεοκοπία, τα Μνημόνια, τα λαοκτόνα
μέτρα της νέας δανειακής σύμβασης.
Η κινητήρια δύναμη των οικείων κακών,
η παγκόσμια συστημική κρίση του καπιταλισμού, με επίκεντρο την Ευρωπαϊκή Ένωση
και την ευρωζώνη, ο εφιαλτικός κύκλος της υπερχρέωσης και της ύφεσης που
συντρίβει πια όχι μόνον οι μικρές περιφερειακές χώρες αλλά και
οικονομίες-μαμμούθ σαν την Ισπανία και την Ιταλία και πλήττει χώρες του
«σκληρού πυρήνα» και του ευρωπαϊκού Βορρά με τα πάλαι ποτέ τρία Α
αξιοπιστίας, σίγουρα επιφέρει και μετακυλίει νέες συμφορές στο ήδη ερειπωμένο
κοινωνικό τοπίο της Ελλάδας. Τα παραμύθια για «νέα αναπτυξιακά μέτρα» που τάχα
θα έφερνε μια εκλογή Ολλάντ στην Γαλλία κλπ. διαψεύδονται οικτρά άμα τη
εξαγγελία τους.
Όπως η ελληνική
οικονομική χρεοκοπία δεν ήταν μια εξαίρεση αλλά η κορφή του παγκόσμιου
παγόβουνου έτσι και η πολιτική χρεοκοπία του καθεστώτος της είναι η πιο
εκρηκτική έκφραση της κρίσης νομιμοποίησης που αντιμετωπίζουν όλες οι αστικές
κυβερνήσεις στην Ευρώπη( και όχι μόνο) και πρώτα-πρώτα η ίδια η ΕΕ και η
ευρωζώνη της, όπως εύστοχα επισήμανε πρόσφατο άρθρο στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς . Η
ορατή κι επικίνδυνη άνοδος της άκρας Δεξιάς τροφοδοτείται από την
αποσύνθεση του ίδιου του κοινωνικού ιστού και από την κραυγαλέα αποτυχία μέχρι
τώρα των διάφορων σχηματισμών της Αριστεράς να αντιπαραθέσουν στην
πράξη και στο πρόγραμμα ένα συνολικό συνεκτικό εναλλακτικό σχέδιο
επαναστατικής διεξόδου από την καταστροφή.
Η κρίση αλλά και
πρωτόγνωρα κινήματα που αυτή πυροδότησε- ο ελληνικός Δεκέμβρης, τα κινήματα των
Αγανακτισμένων στις πλατείες, οι εξεγέρσεις των απελπισμένων στα γαλλικά
προάστια ή στην Βρετανία, η ίδια η Αραβική Άνοιξη- δεν αιφνιδίασαν μόνον τις
άρχουσες τάξεις, τα think tanks και το πολιτικό τους προσωπικό αλλά και την
Αριστερά. Η συντριπτική πλειοψηφία της εντός και εκτός Βουλής Αριστεράς
αντιπαραθέτει την αμηχανία των παλιών συνταγών της σε μια ριζικά
καινούργια ιστορική κατάσταση. Τελικά, ο 20ος αιώνας δεν ήταν
σύντομος, όπως το είδε ο Χομπσπάουμ, αλλά αντίθετα δεν λέει να τελειώσει.
Όλα τα άλυτα ιστορικά ζητήματα και τα φαντάσματα του παρελθόντος, μαζί
και οι χρεοκοπημένες και μεταλλαγμένες ή μη γραφειοκρατίες του πάσης
φύσεως ρεφορμισμού και σταλινισμού, στέκονται σαν βραχνάς πάνω από
τις νέες γενιές των μαχητών. Εδώ βρίσκονται και τα αίτια του κατακερματισμού
της Αριστεράς.
Αυτό δεν σημαίνει
ότι θα παραλύσουμε μέχρι να λύσουμε τους ιστορικούς λογαριασμούς και μάλιστα
όταν μάλιστα την επόμενη περίοδο και την επόμενη μέρα των εκλογών
εκατομμύρια αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίσουν ακόμα οξύτερα πρόβλημα
επιβίωσης.
Η πρώτη και κύρια
διαχωριστική γραμμή είναι εκείνη που χαράζουν τα οδοφράγματα της ταξικής πάλης.
Αυτή είναι η κεντρική πολιτική σκηνή κι όχι η τελετουργία του αστικού
κοινοβουλευτισμού. Όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της
εργατικής τάξης, των καταπιεσμένων, των νεόπτωχων, των αποκλεισμένων, των
κολασμένων της γης χωρίς εθνοτικές ή άλλες διακρίσεις μπορούν και πρέπει
να συσπειρωθούν στην ενότητα στην δράση ενάντια στον κοινό ταξικό εχθρό στην
Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο. Ενάντια στα Μνημόνια, για ψωμί, δουλειά,
παιδεία, ελευθερία, για το δικαίωμα στη ζωή. Για την διαγραφή του χρέους, την
εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτω από
εργατικό έλεγχο, και τον σχεδιασμό της οικονομίας σύμφωνα με τις
κοινωνικές ανάγκες και όχι το ιδιωτικό κέρδος.
Ταυτόχρονα η
ιστορική πρόκληση πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δεν υπάρχει διέξοδος
από την συστημική κρίση χωρίς Έξοδο από το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα το
ίδιο, τον χρεοκοπημένο καπιταλισμό, χωρίς πορεία προς την καθολική ανθρώπινη
χειραφέτηση, τον πανανθρώπινο ελευ0εριακό κομμουνισμό.
Χειραφέτηση δεν
μπορεί να υπάρξει μέσα στην φυλακή της ΕΕ και του ευρώ, με την άδεια της
τρόικα, ούτε με μια επιστροφή σε μια λεηλατημένη καπιταλιστική Ελλάδα όπου τα
αφεντικά θα μας δίνουν χάρτινα μαρουλόφυλλα, βαφτισμένα σε δραχμές. Απαιτείται
κοινός , διεθνής και διεθνιστικός επαναστατικός αγώνας για την συντριβή της
ιμπεριαλιστικής ΕΕ και για μια σοσιαλιστική ομοσπονδία των λαών της Ευρώπης .
Αυτό σημαίνει,
πρώτα-πρώτα, ότι οι δυνάμεις που παλεύουν στην πρώτη γραμμή στα πρακτικά και
θεωρητικά μέτωπα της επαναστατικής πάλης πρέπει να θέσουν άμεσα το ζήτημα της
πολιτικής εξουσίας, της εργατικής εξουσίας, όχι σαν προεκλογικό πυροτέχνημα που
δεν ξεπερνά τα όρια του κοινοβουλευτισμού και της αστικής εξουσίας ούτε σαν
αόριστο και ξέπνοο σύνθημα ενός μακρινού μέλλοντος( που θα μοιάζει
μάλιστα με γραφειοκρατικό ζόμπι του σταλινικού παρελθόντος).
Αν όχι τώρα που
μας απειλούν να μας θάψουν κάτω από τα ερείπια του συστήματός τους , πότε; Αν
όχι εμείς, της γης οι κολασμένοι, τότε ποιοι;
*υποψήφιος στην Α ΄ Αθήνας με το ΕΕΚ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου