Τι γίνεται μετά τον θάνατο;

Τι γίνεται μετά τον θάνατο; Μπορώ να σας αναφέρω 47 ανθρώπους οι οποίοι έχουν προσπαθήσει να δαμάσουν την ορθολογική δύναμη της επιστήμης για να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα. Κάποιοι ήταν γιατροί, κάποιοι φυσικοί, κάποιοι ψυχολόγοι. Δύο ήταν κάτοχοι του Βραβείου Νομπέλ. Ενας ήταν κτηνοτρόφος προβάτων. Το προσπάθησαν σε εργαστήρια, χειρουργεία, αχυρώνες. Από αυτούς μόνο ένας, ως σήμερα, έχει συναντήσει μιαν αδιάσειστη απόδειξη, τέτοια που να μπορεί να πει: «Νίκη!
Το να ανακαλύψει κανείς τιγίνεται, είναι εύκολο. Το να αφήσει πίσω του πληροφορίες είναι τοδύσκολο. Για τον λόγο αυτόν ο Μπράντφορντ είχε βάλει μερικές εβδομάδες νωρίτερα μια αγγελία στις εφημερίδες αναζητώντας έναν πνευματιστή σύμμαχο για να τον βοηθήσει στην αναζήτησή του. Η Ρουθ Ντόραντ απάντησε στο αίτημά του και, όπως αναφέρουν οι «New York Times», οι δυο τους

συναντήθηκαν και συμφώνησαν «ότι μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να λυθεί το μυστήριο - δύο πνεύματα να συντονιστούν απόλυτα και το ένα να εγκαταλείψει τα εγκόσμια». Το εγχείρημα ήταν έωλο εφόσον, είτε ο μεταστάς μηχανολόγος απαντούσε μέσω του πνευματιστικού τηλεγράφου είτε όχι, η κυρία Ντόραν θα μπορούσε, χάριν του πνευματισμού ή της δημοσιότητας, να πει ότι είχε επικοινωνήσειμαζί του. Δεν είπε όμως ψέματα. «Ο νεκρός πνευματιστής σιωπά» ήταν ο τίτλος των «Times». Ασφαλέστερη παραλλαγή του πειράματος του Μπράντφορντ επιχειρήθηκε από τον φυσικό Ολιβερ Λοτζ, πρύτανη του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, ο οποίος πριν από τον θάνατό του, το 1940, είχε οργανώσει το Μεταθανάτιο Τεστ Ολιβερ Λοτζ. Ο Λοτζ είχε συνθέσει ένα κρυφό μήνυμα και το είχε κλείσει σε ένα πακέτο (το Μεταθανάτιο Πακέτο Ολιβερ Λοτζ) έτσι ώστε όταν, μετά θάνατον, θα το αποκάλυπτε σε μέντιουμ (τέσσερα τον αριθμό, τα οποία προσλήφθηκαν από την Επιτροπή του Μεταθανάτιου Τεστ Ολιβερ Λοτζ), τα λεγόμενά τους θα μπορούσαν να επαληθευθούν.
Το πακέτο είχε κλειστεί σε επτά φακέλους. Ο καθένας από αυτούς περιείχε μια ένδειξη την οποία τα μέντιουμ θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να ενισχύσουν τη μνήμη του νεκρού, σε περίπτωση που ο ίδιος είχε ξεχάσει το μυστικό του. Τελικά οι ενδείξεις, εξαιρετικά μπερδεμένες, απλώς εκνεύρισαν τα μέντιουμ, τα οποία αποχώρησαν. Το Μεταθανάτιο Πακέτο ανοίχθηκε αφήνοντας την επιτροπή με τίποτε περισσότερο από ένα χαρτί όπου ήταν γραμμένο ένα άγνωστο μουσικό κομμάτι.
Βεβαίως, ακόμη και αν τα μέντιουμ είχαν επιτύχει, δεν θα μπορούσε κανείς να είναι βέβαιος ότι με κάποιον τρόπο - ίσως με ένα Μεταθανάτιο Πέρασμα Φακέλων στον Ατμό - δεν είχαν μάθει «παρανόμως» το περιεχόμενο του πακέτου. Για τον λόγο αυτόν, έξι χρόνια αργότερα ο Ρόμπερτ Τουλές, ψυχολόγος και ερασιτέχνης κρυπτογράφος, κωδικοποίησε δύο φράσεις σε έναν κώδικα τον οποίο ήταν βέβαιος ότι κανείς δεν θα μπροούσε να αποκρυπτογραφήσει, και κάλεσε πνευματιστές και μέντιουμ να προσπαθήσουν να έρθουν σε επαφή μαζί του μετά τον θάνατό του για να μάθουν από το πνεύμα του το κλειδί της αποκωδικοποίησης. Ο Τουλές πέθανε το 1984, η κωδικοποιημένη φράση του όμως εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριο, παρ' ότι περίπου 100 άτομα έχουν υποδείξει το, κατά τη γνώμη τους, κλειδί της αποκρυπτογράφησής της. Κάποιος, κάποτε, επέμεινε ότι είχε επικοινωνήσει με τον Τουλές μέσω οκτώ διαφορετικών μέντιουμ και, δυστυχώς, ο ψυχολόγος είχε ξεχάσει το κλειδί.
Η προσέγγιση του νεκρού ερευνητή δεν οδηγεί, όπως φαίνεται, πουθενά. Ισως είναι περισσότερο συνετό να εστιάσει κανείς την προσοχή του σε εκείνους που δεν έχουν πεθάνει ακριβώς, αλλά απλώς έχουν πάρει μικρή πρόγευση του θανάτου - με τη μορφή της επιθανάτιας εμπειρίας. Αν κάποιος μπορούσε να αποδείξει ότι το φαινόμενο είναι πραγματικό γεγονός, ένα ταξίδι μετ' επιστροφής σε μιαν άλλη διάσταση και όχι μια παραίσθηση, τότε θα μπορούσαμε να ελπίζουμε.
Για τον λόγο αυτόν ένας φορητός ηλεκτρονικός υπολογιστής έχει τοποθετηθεί με την οθόνη στραμμένη προς την υψηλότερη κάμερα ενός καρδιολογικού χειρουργείου στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, στη Σάρλοτσβιλ. Είναι προγραμματισμένος να δείχνει, κατά τη διάρκεια κάθε εγχείρησης, μία από δώδεκα εικόνες η οποία επιλέγεται τυχαία χωρίς κανείς - ούτε οι ερευνητές - να γνωρίζει ποια είναι. Η εικόνα είναι ορατή μόνο από την οροφή και μόνο κάποιος ο οποίος έχει μεταφερθεί έξω από το σώμα του και βλέπει από ψηλά θα μπορούσε να τη δει. Οταν οι ασθενείς συνέρχονται από τη νάρκωση, ο ψυχολόγος Μπρους Γκρέισον τους ρωτά τι θυμούνται από την παραμονή τους στο χειρουργείο. Ως τώρα δεν υπήρξε καμία έκπληξη.
Ακόμη όμως και αν η έκπληξη υπάρξει, πώς θα ξέρουμε ότι η επιθανάτια εμπειρία δεν είναιαπλώς ένα χαρακτηριστικό της διαδικασίας του θανάτου και όχι ο ίδιος ο θάνατος - μια στάση και όχι ένας τελικός προορισμός; Πώς θα ξέρουμε ότι μερικά λεπτά αργότερα το λαμπερό φως και η ευφορία δεν εξαφανίζονται, αφήνοντάς μας να περάσουμε στην πλήρη ανυπαρξία; «Δεν ξέρουμε» λέει ο Γκρέισον. «Είναι σαν να πηγαίνεις στο αεροδρόμιο του Παρισιού και να νομίζεις ότι έχεις δει τη Γαλλία».
Ο άλλος τρόπος προσέγγισης του ζητήματος είναι να μην εξετάσουμε τον προορισμό αλλά το όχημα, δηλαδή την ψυχή (ή τη συνείδηση, αν προτιμάτε). Αν η ψυχή μπορούσε να ζυγιστεί, θα μπορούσαμε να βάλουμε έναν ετοιμοθάνατο στη ζυγαριά και να δούμε αν η βελόνα θα κατεβεί τη στιγμή του θανάτου του (υπολογίζοντας βεβαίως και τη μικρή απώλεια βάρους από την αποβολή των υγρών μέσω της εκπνοής και του ιδρώτα).
Αυτό ακριβώς έκανε ένας γιατρός από τη Μασαχουσέτη, ονόματι Ντάνκαν Μακ Ντάγκαλ, ο οποίος, από το 1901, στο σανατόριο φυματικών όπου εργαζόταν, άρχισε να ζυγίζει ετοιμοθάνατους σε βιομηχανική ζυγαριά μεταξιού στην οποία είχε κάνει ορισμένες τροποποιήσεις. Ζύγισε έξι ανθρώπους τη στιγμή του θανάτου τους και, όπως έγραψε σε σειρά άρθρων στην επιθεώρηση «Αμερικανική Ιατρική», διαπίστωσε ότι η βελόνα πράγματι κατέβαινε. Ωστόσο μόνο ένα από τα πειράματά του διενεργήθηκε χωρίς σημαντικές παρενοχλήσεις. Δύο φορές οι Αρχές εισέβαλαν στην αίθουσα και προσπάθησαν να σταματήσουν τη διαδικασία, άλλες φορές αδέξιοι συνεργάτες έσπρωξαν τη ζυγαριά. Ετσι, η απόδειξη του Μακ Ντάγκαλ - ότι η ψυχή υπάρχει και ζυγίζει περίπου 20 γραμμάρια - έχει καταλήξει σε απλό ανέκδοτο.
Ενενήντα και κάτι χρόνια αργότερα ένας κτηνοτρόφος προβάτων στο Μπεντ του Ορεγκον, ο Λούις Χολάντερ τζούνιορ προσπάθησε να επαναλάβει το έργο του Μακ Ντάγκαλ. Το τοπικό νοσοκομείο αρνήθηκε να τον προμηθεύσει με τους απαραίτητους ετοιμοθάνατους ασθενείς, και έτσι στράφηκε προς τα πρόβατά του. Παραδόξως διαπίστωσε ότι τα πρόβατα κέρδιζαν στιγμιαία βάρος τη στιγμή του θανάτου τους, κάτι το οποίο κατά τη γνώμη του σήμαινε ότι η απάντηση στο «τι γίνεται μετά τον θάνατο» ίσως είναι «οι ψυχές μας πηγαίνουν στα πρόβατα».
Αν πάντως δεχθούμε ότι η συνείδηση είναι ενέργεια, τότε υποθέτω ότι δεν χρειαζόμαστε απόδειξη ότι επιβιώνει μετά τον θάνατο, αφού αυτή ήδη υπάρχει στον Πρώτο Νόμο της Θερμοδυναμικής: η ενέργεια δεν δημιουργείται ούτε καταστρέφεται. Αυτό ωστόσο δεν είναι ιδιαίτερα παρήγορο. Ποιος θέλει να περάσει στη αιωνιότητα σαν άναρχη ενέργεια, χωρίς να έχει έναν εγκέφαλο που θα τον βοηθάει να θυμάται, να φαντάζεται ή να λύνει το σταυρόλεξό του; Πώς θα είναι κάτι τέτοιο; Θα υπάρχει ένα υπάρχω;
Αν τελικά κάποτε έχουμε μια απάντηση, αυτή σίγουρα θα μας έρθει από την κβαντική θεωρία ή ό,τι άλλο πάρει τη θέση της. Ελάχιστοι από εμάς ωστόσο θα είναι σε θέση να την καταλάβουν αρκετά καλά ώστε να τους προσφέρει κάποια παρηγοριά, αν έχει να προσφέρει κάτι τέτοιο. Εγώ σας προτείνω να απολαύσετε τη ζωή χωρίς να ανησυχείτε για το «μετά» και να έχετε υπόψη ότι κάποτε μια κακοτυχία ή η γενετική σας προδιάθεση θα σας δώσει οπωσδήποτε την απάντηση. Εν τω μεταξύ να φέρεστε καλά στα πρόβατα.




Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=178247&ct=33&dt=07/01/2007#ixzz11iJkZBQJ

Posted in: ΕΠΙΣΤΗΜΗ-ΕΡΕΥΝΕΣ