Ο ιδιωτικός τομέας αδυνατούσε πάντα να απορροφήσει την ανεργία

Η χειρότερη πρόβλεψη του προσχεδίου του προϋπολογισμού του 2011 είναι η αύξηση της ανεργίας στο 14,5%. Πρόκειται για φοβερό ποσοστό με εξαιρετικά επώδυνες κοινωνικές επιπτώσεις, όχι μόνο γι΄ αυτούς που μένουν χωρίς δουλειά, αλλά και για εκείνους που διατηρούν τη θέση εργασία τους. Φυσικά οι άνεργοι βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα, καθώς χάνουν την πηγή του εισοδήματός του και μαζί με αυτήν, την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό τους, η ανασφάλειά τους βαίνει αυξανόμενη καθώς δυσκολεύονται να βρουν νέα δουλειά τις δύσκολη αυτή εποχή και αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους θέμα επιβίωσης.

Εκείνοι που ακόμη εργάζονται μπαίνουν επίσης σε φάση ανασφάλειας, ενώ ταυτόχρονα οι συνθήκες απασχόλησής τους χειροτερεύουν, μαζί με τα επίπεδα αμοιβής τους. Βλέπουν γύρω τους ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους και επηρεάζονται από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, όταν μάλιστα κάποιοι από αυτούς είναι και κοντινοί τους. Παράλληλα νοιώθουν αυξανόμενο φόβο και ανασφάλεια μήπως έλθει και η δική τους σειρά. Αυτό τους κάνει πιο ευάλωτους απέναντι σε παράλογες και αυθαίρετες αξιώσεις της εργοδοσίας. Καθώς δε η ζήτηση εργασίας είναι πολύ μεγαλύτερη από την προσφορά, επακολουθεί και μείωση των αμοιβών.

Η υψηλή ανεργία οδηγεί σε χαλάρωση του κοινωνικού ιστού. Το ένστικτο της προσωπικής επιβίωσης υπερισχύει και εξασθενούν οι έννοιες της συντροφικότητας, της επαγγελματικής ή εργατικής συναδελφοσύνης, της υπακοής στο κράτος και τους νόμους (που άλλωστε στην Ελλάδα βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στο ναδίρ), του δέους απέναντι στην παρανομία, της κοινωνικής ευθύνης. Η εγκληματικότητα ανεβαίνει και παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις, ειδικά όταν ο πληθυσμός δεν είναι ομοιογενής, ή έχουν σχηματιστεί «γκέτο». Αν δεν υπάρχει ισχυρό και αποτελεσματικό δίχτυ ενίσχυσης των ανέργων, αρχίζει και επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας.

Με λίγα λόγια, η θεαματική αύξηση της ανεργίας είναι πιθανόν η μεγαλύτερη πρόκληση που θα αντιμετωπίσει η χώρα το 2011, αλλά και μετά. Ο ιδιωτικός τομέας ποτέ δεν μπορούσε στην Ελλάδα να απορροφήσει την ανεργία και γι΄ αυτό κατά καιρούς, αρχίζοντας από τον 19ο αιώνα, έφευγε κόσμος κατά κύματα από εδώ. Αρχικά και για πολλές δεκαετίες προς τις ΗΠΑ, αργότερα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο και προς Αυστραλία, Καναδά, Νότια Αφρική, τη δεκαετία του ΄60 προς Δυτική Ευρώπη και Γερμανία. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη Ναυτιλία που απορροφούσε κόσμο.

Το πιθανότερο είναι ότι ούτε αυτή τη φορά ο ιδιωτικός τομέας θα μπορέσει να απορροφήσει την ανεργία, ακόμη και αν μπούμε σε περίοδο ανάπτυξης σε δύο-τρία χρόνια, αφού είναι δεδομένο ότι το δημόσιο θα κλείσει ερμητικά τις πόρτες. Άρα, δημιουργούνται ήδη προϋποθέσεις, πρώτον για εκδηλώσεις βίας μεταξύ μεταναστών και ελλήνων, ή μεταξύ μεταναστών διαφόρων εθνικοτήτων και δεύτερον, για νέο κύμα μετανάστευσης στο εξωτερικό. Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι δεν υπάρχουν πολλές ανοιχτές πόρτες για όσους δεν έχουν δεξιότητες με ζήτηση, αλλά από την άλλη πλευρά υπάρχει η Ευρώπη για όσους διαθέτουν τα προσόντα. Όπως και νάχει το πράγμα, η ανεργία θα βάλει τον κόσμο σε περιπέτειες.
reporter.gr

Posted in: πολιτική