Ολοένα και πιο βυθισμένοι στα χρέη εμφανίζονται οι Αμερικανοί
φοιτητές σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου για Πρόσβαση κι
Επιτυχία στο Πανεπιστήμιο, η οποία μάλιστα αφορά μόνο τα δημόσια
πανεπιστήμια, τα οποία ως γνωστόν έχουν κι αυτά τσουχτερά δίδακτρα. Κατά
μέσο όρο, το κατά κεφαλή χρέος των φοιτητών ανήλθε σε 28.650 δολάρια,
ποσό αυξημένο κατά 1% από πέρσι. Περίπου το 65% των αποφοίτων στην ίδια
έρευνα δήλωσαν πως προσέφυγαν σε δανεισμό για να χρηματοδοτήσουν τις
σπουδές τους.
Το ποσό του χρέους που επωμίζονται οι φοιτητές σχετίζει με το αντικείμενο των σπουδών τους, αν έλαβαν κάποια υποτροφία ή άλλου είδους ενίσχυση, αλλά και με την πολιτεία, καθώς σε κάποιες τα δίδακτρα είναι αισθητά υψηλότερα ή χαμηλότερα από τον εθνικό μέσο όρο. Σε 18 πολιτείες μάλιστα, το μέσο φοιτητικό χρέος ξεπερνούσε τα 30.000 δολάρια, ενώ οι διακυμάνσεις από κολέγιο σε κολέγιο κυμαίνονταν από 4.400 ως 58.000 δολάρια. Πρωταθλητές στα ακριβά δίδακτρα των δημόσιων ανώτατων ιδρυμάτων αναδεικνύονται οι νοτιανατολικές πολιτείες, όπου ως και 75% των φοιτητών χρεώνονται για να τα βγάλουν πέρα, σε αντίθεση με «μόνο» 50% σε πολιτείες όπως η Νεβάδα, η Οκλαχόμα, η Γιούτα και του Γουαϊόμινγκ, που έχουν δίδακτρα χαμηλότερα του μέσου όρου.
Ορισμένοι ειδικοί θεωρούν μικρή την αύξηση του 1% στο φοιτητικό χρέος, αποδίδοντάς την στην αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης των ιδρυμάτων και την επέκταση των οικονομικών ενισχύσεων σε φοιτητές τα τελευταία χρόνια, ενώ άλλοι αντιτείνουν ότι στην πραγματικότητα ο αργός ρυθμός αύξησης οφείλεται απλά στο γεγονός πως ήδη οι φοιτητές αγγίζουν το όριο που υπάρχει σε ομοσπονδιακό επίπεδο για το δανεισμό τους.
Αυτή είναι η πραγματικότητα σε όλες τις χώρες όπου η ανώτατη παιδεία, είτε τυπικά δημόσια, είτε συνυπάρχοντας με ιδιωτικά ιδρύματα γίνεται ακριβό εμπόρευμα και αντιμετωπίζεται ως “επένδυση”, κι όχι ως κοινωνικό αγαθό αλλά και ατομικό δικαίωμα. Μόνο που αυτή την πραγματικότητα συνειδητά αποκρύπτουν ή ωραιοποιούν όσοι και στην Ελλάδα ευαγγελίζονται τη γενίκευση των διδάκτρων – που είναι ήδη κανόνας στα μεταπτυχιακά- και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Με πληροφορίες από: time.com
https://ticas.org/sites/default/files/pub_files/classof2017.pdf
Το ποσό του χρέους που επωμίζονται οι φοιτητές σχετίζει με το αντικείμενο των σπουδών τους, αν έλαβαν κάποια υποτροφία ή άλλου είδους ενίσχυση, αλλά και με την πολιτεία, καθώς σε κάποιες τα δίδακτρα είναι αισθητά υψηλότερα ή χαμηλότερα από τον εθνικό μέσο όρο. Σε 18 πολιτείες μάλιστα, το μέσο φοιτητικό χρέος ξεπερνούσε τα 30.000 δολάρια, ενώ οι διακυμάνσεις από κολέγιο σε κολέγιο κυμαίνονταν από 4.400 ως 58.000 δολάρια. Πρωταθλητές στα ακριβά δίδακτρα των δημόσιων ανώτατων ιδρυμάτων αναδεικνύονται οι νοτιανατολικές πολιτείες, όπου ως και 75% των φοιτητών χρεώνονται για να τα βγάλουν πέρα, σε αντίθεση με «μόνο» 50% σε πολιτείες όπως η Νεβάδα, η Οκλαχόμα, η Γιούτα και του Γουαϊόμινγκ, που έχουν δίδακτρα χαμηλότερα του μέσου όρου.
Ορισμένοι ειδικοί θεωρούν μικρή την αύξηση του 1% στο φοιτητικό χρέος, αποδίδοντάς την στην αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης των ιδρυμάτων και την επέκταση των οικονομικών ενισχύσεων σε φοιτητές τα τελευταία χρόνια, ενώ άλλοι αντιτείνουν ότι στην πραγματικότητα ο αργός ρυθμός αύξησης οφείλεται απλά στο γεγονός πως ήδη οι φοιτητές αγγίζουν το όριο που υπάρχει σε ομοσπονδιακό επίπεδο για το δανεισμό τους.
Αυτή είναι η πραγματικότητα σε όλες τις χώρες όπου η ανώτατη παιδεία, είτε τυπικά δημόσια, είτε συνυπάρχοντας με ιδιωτικά ιδρύματα γίνεται ακριβό εμπόρευμα και αντιμετωπίζεται ως “επένδυση”, κι όχι ως κοινωνικό αγαθό αλλά και ατομικό δικαίωμα. Μόνο που αυτή την πραγματικότητα συνειδητά αποκρύπτουν ή ωραιοποιούν όσοι και στην Ελλάδα ευαγγελίζονται τη γενίκευση των διδάκτρων – που είναι ήδη κανόνας στα μεταπτυχιακά- και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Με πληροφορίες από: time.com
https://ticas.org/sites/default/files/pub_files/classof2017.pdf
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου