Ο Μπρεχτ δεν ήταν μάρκα ελαστικών

Από τον Anaximandros Soicher
Αρκετοί από μας δημιούργησαν τις ιδεολογικές  τους βάσεις, εκμεταλλευόμενοι το μομέντουμ που τους έδωσαν, οι αναπόδραστα πολιτικού περιεχομένου, ιστορίες της γιαγιάς και του παππού.
Δεν ξέρω πως πάει το παραμύθι στα άλλα μέρη της Ελλάδας, αλλά εδώ στην Κρήτη κάθε γεύμα είναι και μνημόσυνο. ‘’Ο μπάρμπας μου ο Σταυρακάκης επολέμησε στη Βιάννο…’’, ‘’ο κακομοίτσης ο Σμπώκος εσκοτώθηκε από τσι Γερμανούς…’’, ‘’έπαε μας είχανε κάψει το σχολειό…’’ κ.τ.λ
Μεγάλωσα με μία αίσθηση αλύτρωτης αδικίας. Η κεντρική άποψη που προικοδοτείται από γενιά σε γενιά εδώ στην Κρήτη (στις αριστερές οικογένειες) συνοψίζεται στα λόγια του Καπετάνιου του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, Μιχάλη Σαμαρίτη :

‘’… μετά την απελευθέρωση, οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης εφυλακίστηκαν, εξορίστηκαν. Αυτή ήταν η μοίρα και η τύχη που περίμενε τους αγωνιστές. Ποιοι είναι τώρα αυτοί που πήραν την τύχη του ελληνικού λαού; Οι ταγματασφαλίτες, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι συνεργάτες των Εγγλέζων, οι συνεργάτες των Αμερικανών και γενικά με το διεθνή ιμπεριαλισμό και η χώρα μας έγινε χώρα εξαρτημένη και οικονομικά και πολιτικά’’
(Αντώνης Κ. Σανουδάκης, Ταξιδευτής, σελ. 256)

Αυτές οι διδαχές ,από μικρή ηλικία σου δείχνουν ότι η πολιτική δεν είναι απλά η άποψη σου για το πώς θα καλυτερέψεις το αύριο, αλλά μια αμιγώς ηθικοκεντρική κατάσταση που σε αναγκάζει να μετράς τάφους και να αξιολογείς θανάτους.
Όλα τα παραπάνω είναι ιστορίες για αριστερούς. Αριστερούς παλαιάς κοπής, χωρίς εισαγωγικά, ο όρος μεταλλάχτηκε σταδιακά από το 74’ και μετά, τελειοποιήθηκε το 81’ και λανσαρίστηκε με νέο χρώμα. Σίγουρα δεν ήταν πλέον αριστερά, αλλά έτσι αυτοπροσδιοριζόταν. Εδώ ολόκληρος Ευάγγελος Γιαννόπουλος έλεγε και ξανάλεγε ότι ήταν στο ΕΑΜ, υποψιάζομαι πως κάπου θα αποσκοπούσε.
Και εκεί που λες χτυπήσαμε πάτο, έρχεται με καλοσχηματισμένες γωνίες και λάγνο βλέμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας μια βαριά βιομηχανία παραγωγής ‘’αριστερών’’. Οι οποίοι πλέον το έχουν βουλώσει, αλλά μας ταλαιπώρησαν για καιρό.
Μια ζωή χαρακτηριζόμουν ουτοπιστής, μέσα σε ένα βράδυ χαρακτηρίστηκα μετριοπαθής, από παιδιά της σούζας και της βότκας, απ’ αυτούς τους ‘’μέσα σε όλα’’- γλεντζέδες που πιστεύουν ότι  ‘’Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου’’ είναι τραγούδι του Σφακιανάκη. Από τους ασφυκτικά ‘’κανονικούς’’ πρώην συμμαθητές μου, που ψήφιζαν υπέρ στις καταλήψεις και μετά ταμπουρώνονταν στις καφετέριες.
Κατά την άποψη τους, δεν είχα τα πολιτικά αντανακλαστικά, ώστε να ευλογήσω και γω με την σειρά μου την ευρωκομμουνιστική επανάσταση, που είχαμε το προνόμιο να ευδοκιμήσει στην χώρα μας.
Οι ‘’αριστεροί’’ νέας κοπής, τραύλιζαν ασυναρτησίες περί νταουλιών και ζουρνάδων, χαρακτήριζαν ‘’προδότη’’ όποιων δεν τασσόταν υπέρ του ‘’όχι’’, μιλούσαν παντού για ελπίδα και αξιοπρέπεια και σε παρότρυναν να ψηφίσεις και εσύ ΣΥΡΙΖΑ για να ‘’αλλάξουν τα πρόσωπα’’ στην πολιτική σκηνή, πρόσωπα αλλάξανε, μυαλά όχι.
Η έλλειψη σοβαρότητας και το θράσος αυτών των ‘’ευροπρολετάριων’’ να αυτοπροβάλλονται ως αριστεροί, μου δημιούργησε αποστροφή στην αρχή και εκδικητικότητα στην συνέχεια.
Τα πράγματα φτάσανε στο απροχώρητο με την προσπάθεια τους να οικειοποιηθούν τον Βελουχιώτη και τον ΕΑΜ – ΕΛΑΣ στην γενίκευση του, όλοι μας θυμόμαστε τα πορτρέτα του Άρη να παρουσιάζονται με θορυβώδη διακριτικότητα, σε τοίχους γραφείων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ . Ακόμα ξυπνάω τα βράδια ιδρωμένος απ’ τη φωνή του Κώστα Λαπαβίτσα να τραγουδάει τον ύμνο του ΕΛΑΣ.
Μου βγήκαν ένστικτα σαδιστικά και ένιωθα την υποχρέωση να τους σαμποτάρω. Έτσι σκέφτηκα την προοπτική του εξευτελισμού, θα τους την έφερνα υπόγεια και μπαμπέσικα.  Έπιανα κουβεντολόι λοιπόν με τα τσακάλια της ‘’νέας σοσιαλιστικής προοπτικής’’ ,για την αριστερά, έτσι γενικά κι αόριστα.
Σας προτρέπω να το κάνετε και σεις.
Εκεί λοιπόν που θα κάνετε ‘’νέιμ ντρόπινγκ’’ και θα λέτε για Κροπότκιν, Γκράμσι, Λούξεμπουργκ κλπ κλπ, προσθέστε εντέχνως και το όνομα του μεγάλου Ρώσου χημικού Μεντελέγιεφ, αν το χάψουν χωρίς να πουν τίποτα, τραβήξτε το και όπου πάει.
Τα ‘’high score’’ μου σ’ αυτή την προσπάθεια εκδίκησης, είναι η αναφορά μου στο προπονητή του Ιωνικού, Ζούκοφ και η ανάλυση μου γύρω από τα νέα ελαστικά της εταιρίας Μπρεχτ (άριστες επιδόσεις σε βρεγμένο οδόστρωμα) . Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης, τα νέα σμαρτ φόουνς Μάο και το κολλαγόνο Ένγκελς, τα οποία προτίθεμαι να χρησιμοποιήσω ως θέματα συζήτησης στο μέλλον.
Θα πεθάνω ήσυχος αν καταφέρω να πείσω Συριζαίο, ότι η εκκλησία του Αγίου Τίτου στο κέντρο του Ηρακλείου είναι αφιερωμένη στον κομμουνιστή συνταγματάρχη Τίτο, τότε θα έχω εκπληρώσει το χρέος μου απέναντι στην ανθρωπότητα.
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ δεν ήταν κατίνα σαν και εμένα και γι αυτό, δια στόματος Κ. Κόυνερ αναφέρει τα παρακάτω.

 ‘’ Ο κ. Κ έλεγε: Είναι δύσκολο να συμβουλέψεις κάποιον που σ’ έχει κάνει να θυμώσεις. Κι όμως αυτό είναι απαραίτητο, γιατί αυτός είναι που χρειάζεται τη συμβουλή περισσότερο από κάθε άλλον.’’
(Μπέρτολτ Μπρέχτ, Ιστορίες του κ. Κόυνερ, Θεμέλιο, σελ.74)

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΙΣΤΟΡΙΑ