Από τον Γιώργο Μουργή
Κι όμως αυτή η φωτογραφία δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Κυρίως δεν είναι όσα τη συνοδεύουν, σαν μύχιες ενοχικές σκέψεις του ταυρομάχου Alvaro Mynera Builes, Κολομβιανής καταγωγής, που γεννήθηκαν αντικρίζοντας δήθεν τα μάτια του ταύρου…
Θα ήταν απλά άλλη μια φωτογραφία μέσα από το γνωστό τελετουργικό της θηριωδίας που εξελίσσεται σε κάθε ταυρομαχία αν κάποιος δεν σκέφτονταν έξυπνα να την «πουλήσει» με μια λεζάντα στο διαδίκτυο αποτυπώνοντας υποτίθεται τις σκέψεις του Alvaro Mynera Builes:
(…) «Και ξαφνικά κοίταξα τον ταύρο. Είχε την αθωότητα που έχουν όλα τα ζώα στα μάτια τους και με κοίταξε με αυτή την ικεσία. Ήταν σαν κραυγή για δικαιοσύνη, βαθιά μέσα μου. Το περιγράφω σαν να ήταν προσευχητής, γιατί όταν κάποιος εξομολογείται υπάρχει ελπίδα ότι θα συγχωρεθεί. Ένιωσα σαν το χειρότερο σκατό στη Γη» (…)
Πρόκειται για μια συρραφή, κατασκευασμένη ώστε να λειτουργήσει στο θυμικό και τον συναισθηματική φόρτιση του αναγνώστη, συνδυασμένη από την εικόνα και τα υποτιθέμενα λόγια του ταυρομάχου για να αναπαραχθεί, μέρος μιας κατ’ επίφαση ευαισθησίας..
Μετά το θάνατο του εικοσιεννιάχρονου Ισπανού «ματατόρ» Βίκτορ Μπάριο, στην αρένα της Τουρουέλ, καθώς και τους δυο νεκρούς κατά τη διάρκεια ταυροδρομιών στην Παμπλόνα και στο χωριό Πεδρεγκουέρ, κοντά στη Βαλένθια, η συγκεκριμένη φωτογραφία με τη λεζάντα της, επανακυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι μόνο.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά λοιπόν για να ξεδιαλύνουμε την ιστορία της φωτογραφίας.
Το γραπτό κείμενο που την συνοδεύει δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση τα λόγια όπως αποδίδονται στον ταυρομάχο Alvaro Mynera Builes.
Στη φωτογραφία με το ταύρο βλέπουμε τον «αληθινό» ταυρομάχο πρωταγωνιστή της σκηνής, Francisco Javier Sánchez Vara, χωρίς τη στολή του στη παρακάτω φωτογραφία.
Ο άγνωστος δημιουργός του κατασκευασμένου «μύθου» διακίνησε με απόλυτη επιτυχία την δική του εκδοχή, αν κρίνουμε από το τρόπο που χρησιμοποιήθηκε από εξαπατημένους χρήστες ή μη.
Η λεζάντα αποτελεί απόσπασμα από ένα άρθρο του συγγραφέα, δραματοποιού Antonio Gala Velasco, στην ισπανική εφημερίδα El País, το 1995.
Στην πραγματικότητα ο Alvaro Mynera Builes ήταν ένας απλός «Novillero», μαθητευόμενος ταυρομάχος, ένας νέος στη «δουλειά». Ο Munera δεν κατάφερε να γίνει διάσημος. Ωστόσο ο πιο ενδιαφέρον λόγος ότι η φωτογραφία δεν έχει καμία σχέση με το Munera, είναι ότι δεν άφησε τις ταυρομαχίες εξαιτίας κάποιας αλλαγής στη συνείδηση του ή από συνειδησιακό θέμα που του προκάλεσε η θηριωδία που συμμετείχε στην αρένα. Ακριβώς το αντίθετο και ενώ είχε προλάβει σαν «Novillero» να σκοτώσει αρκετά ανυπεράσπιστα ζώα.
Alvaro Mynera Builes
Ο ταύρος με το όνομα Terciopelo, από τη ράτσα Marques, τον έκανε να εγκαταλείψει οριστικά τις ταυρομαχίες, όταν το 1984 τον αιφνιδίασε και τον πέταξε από τη μία πλευρά της αρένας στην άλλη, σπάζοντας του το λαιμό, και μαζί με άλλους τραυματισμούς, τον κατέστησαν μόνιμα παραπληγικό.
Αργότερα όταν μεταφέρθηκε από το νοσοκομείο στη Μαδρίτη, σε εγκαταστάσεις αποκατάστασης στο Μαϊάμι, για να είναι κοντά σε συγγενείς του στην Κολομβία, απόκτησε ηθικό πρόβλημα με τις ταυρομαχίες.
Σύμφωνα με τον ίδιο οι γιατροί, οι νοσοκόμες, οι άλλοι ασθενείς και οι οικογένειες τους, του φέρονταν χωρίς σεβασμό προς το πρόσωπο του λόγω του παρελθόντος του στις ταυρομαχίες.
Αναθεωρώντας τον δήθεν ηθικό κώδικα των ταυρομάχων με τον οποίο έζησε στις αρένες, το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν ο βάναυσος θάνατος των ταύρων αλλά αυτό που του προκάλεσε ένα υποψήφιο θύμα του για την αλλαγή στάσης του.
Ένα ανυπεράσπιστο ζώο που προσπαθεί να κρατηθεί τη ζωή μέσα από το ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης, έδωσε το δικό του μάθημα στον εξημερωμένο ανθρώπινο νου που τρέφεται με το αθώο αίμα καθώς αφήνει τα σημάδια του στην άμμο λίγο πριν θυσιαστεί προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού.
Ο Alvaro Mynera Builes ξέχασε το προσωνύμιο «El Pilarico» σαν ταυρομάχος και ασχολήθηκε ακτιβιστής πλέον για την υπεράσπιση των ζώων.
Υποστήριξε με θέρμη το κίνημα κατά της διεξαγωγής ταυρομαχιών.
Το τελετουργικό στη υπηρεσία του θεάματος...
Τι αλήθεια όμως συμβαίνει στη φωτογραφία με τον αληθινό ταυρομάχο Francisco Javier Sánchez Vara και τον ταύρο;
Η στάση του στο πεζούλι του δαχτυλιδιού της αρένας αποτελεί μέρος ενός σεναρίου που αποτυπώνεται πολλές φόρες στις ταυρομαχίες.
Ουσιαστικά ο ταύρος είναι ετοιμοθάνατος. Η εξάντληση που του προκαλεί η ακατάσχετη αιμορραγία μαζί με όλα όσα έχει υποστεί πριν τον αφήσουν ελεύθερα τον απομακρύνει από τη μέση της αρένας και τον οδηγεί προς το φράχτη στη προσπάθεια του να βρει καταφύγιο.
Από τη άλλη η μεγαλειώδης παράσταση για το κοινό συνεχίζεται με τον ταυρομάχο δήθεν να παίρνει αυτή τη στάση άλλοτε για να δείξει ότι δεν φοβάται το ταύρο, άλλοτε δήθεν για να βουρκώσει ή δήθεν να προσευχηθεί. Σίγουρα δεν αποτυπώνει την απελπισία του ταυρομάχου, το αντίθετο μάλιστα θα λέγαμε.
Αυτός είναι ο λόγος που επαναλαμβάνεται και μπορείτε να δείτε όπως ακριβώς έχει αναπαραχθεί και στην παρακάτω φωτογραφία.
Απεικονίζεται η ίδια σκηνή με έναν άλλο ταυρομάχο. Το όνομα του σαν Sebastian Castella. δεν επιβεβαιώνεται τουλάχιστον από τις δίκες μας πήγες, αλλά δεν αποκλείεται να είναι αληθινό.
Που ξέρεις καμιά φορά οι ρόλοι μπορεί να αντιστραφούν όπως έγινε με τον Βίκτορ Μπάριο στην αρένα της Τουρουέλ και το πλήθος να παρακολουθήσει ζωντανά έναν ανθρώπινο θάνατο…Ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα βουτηγμένο στο αίμα. Πρόκειται για την τέλεια σεναριακή αποθέωση με τους αλαλαγμούς, τα «όλε – όλε» του κοινού που κουνάν τα μαντίλια, να αποθεώσουν το θύτη αδιαφορώντας για τη τραγική κατάληξη του θύματος.
Αν υπάρχει λογική εξήγηση ή ερμηνεία γιατί επιτρέπεται ακόμα στο σύγχρονο κόσμο η αιμοβόρα παράσταση των ταυρομαχιών, κανείς πια δεν πιστεύει ότι το πολιτιστικό έθιμο όπως προσπαθούν οι υπερασπιστές του να το εμφανίσουν είναι ένας αγώνας.
Μια αιματοβαμμένη άγρια θυσία όπου αργά ή γρήγορα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι παρόμοια θεάματα είναι σαδιστικά, παρανοϊκά, αρρωστημένα.
Χωρίς κανένα ηθικό κώδικα τιμής ή πολιτισμό.
Για να μπει επιτέλους τέλος στην άγρια δολοφονία των υπέροχων και φιλήσυχων ζωών, από τη βιομηχανία πλουτισμού σε βάρος τους.
Θα επιμένω να υποστηρίζω κάθε ανυπεράσπιστο ζωντανό μαζί με τους ταύρους της αρένας.
Ειδικά για τους τελευταίους θα υποκλίνομαι κάθε φορά που θα μαθαίνω ότι ένας τέτοιος, αποφάσισε να εγκαταλείψει την έγνοια για ζωή αφού πρώτα κατάφερε να την υπερασπιστεί έντιμα μόνο με τη δύναμη και τα κερατά του μαχόμενος, προκαλώντας, όσο διαρκεί η άνιση αυτή μάχη με τους θρασύδειλους βασανιστές του, τον φόβο και τον πόνο που τους αξίζει…
Η βασική πηγή βρίσκεται στο διαδικτυακό τόπο thelastarena.wordpress.com αφιερωμένη στο βιβλίο.Στοιχεία του κειμένου αντλήθηκαν από το βιβλίο: «Into The Arena: The World Of The Spanish Bullfight» του Alexander Fiske-Harrison.
Ευχαριστώ θερμά την Ελ. Αντωνίου για τη σημαντική βοήθεια της στην αγγλική και ισπανική μετάφραση.
Alexander Fiske-Harrison.
«Into The Arena: The World Of The Spanish Bullfight»
Κι όμως αυτή η φωτογραφία δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Κυρίως δεν είναι όσα τη συνοδεύουν, σαν μύχιες ενοχικές σκέψεις του ταυρομάχου Alvaro Mynera Builes, Κολομβιανής καταγωγής, που γεννήθηκαν αντικρίζοντας δήθεν τα μάτια του ταύρου…
Θα ήταν απλά άλλη μια φωτογραφία μέσα από το γνωστό τελετουργικό της θηριωδίας που εξελίσσεται σε κάθε ταυρομαχία αν κάποιος δεν σκέφτονταν έξυπνα να την «πουλήσει» με μια λεζάντα στο διαδίκτυο αποτυπώνοντας υποτίθεται τις σκέψεις του Alvaro Mynera Builes:
(…) «Και ξαφνικά κοίταξα τον ταύρο. Είχε την αθωότητα που έχουν όλα τα ζώα στα μάτια τους και με κοίταξε με αυτή την ικεσία. Ήταν σαν κραυγή για δικαιοσύνη, βαθιά μέσα μου. Το περιγράφω σαν να ήταν προσευχητής, γιατί όταν κάποιος εξομολογείται υπάρχει ελπίδα ότι θα συγχωρεθεί. Ένιωσα σαν το χειρότερο σκατό στη Γη» (…)
Πρόκειται για μια συρραφή, κατασκευασμένη ώστε να λειτουργήσει στο θυμικό και τον συναισθηματική φόρτιση του αναγνώστη, συνδυασμένη από την εικόνα και τα υποτιθέμενα λόγια του ταυρομάχου για να αναπαραχθεί, μέρος μιας κατ’ επίφαση ευαισθησίας..
Μετά το θάνατο του εικοσιεννιάχρονου Ισπανού «ματατόρ» Βίκτορ Μπάριο, στην αρένα της Τουρουέλ, καθώς και τους δυο νεκρούς κατά τη διάρκεια ταυροδρομιών στην Παμπλόνα και στο χωριό Πεδρεγκουέρ, κοντά στη Βαλένθια, η συγκεκριμένη φωτογραφία με τη λεζάντα της, επανακυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι μόνο.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά λοιπόν για να ξεδιαλύνουμε την ιστορία της φωτογραφίας.
Το γραπτό κείμενο που την συνοδεύει δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση τα λόγια όπως αποδίδονται στον ταυρομάχο Alvaro Mynera Builes.
Στη φωτογραφία με το ταύρο βλέπουμε τον «αληθινό» ταυρομάχο πρωταγωνιστή της σκηνής, Francisco Javier Sánchez Vara, χωρίς τη στολή του στη παρακάτω φωτογραφία.
Ο άγνωστος δημιουργός του κατασκευασμένου «μύθου» διακίνησε με απόλυτη επιτυχία την δική του εκδοχή, αν κρίνουμε από το τρόπο που χρησιμοποιήθηκε από εξαπατημένους χρήστες ή μη.
Η λεζάντα αποτελεί απόσπασμα από ένα άρθρο του συγγραφέα, δραματοποιού Antonio Gala Velasco, στην ισπανική εφημερίδα El País, το 1995.
Στην πραγματικότητα ο Alvaro Mynera Builes ήταν ένας απλός «Novillero», μαθητευόμενος ταυρομάχος, ένας νέος στη «δουλειά». Ο Munera δεν κατάφερε να γίνει διάσημος. Ωστόσο ο πιο ενδιαφέρον λόγος ότι η φωτογραφία δεν έχει καμία σχέση με το Munera, είναι ότι δεν άφησε τις ταυρομαχίες εξαιτίας κάποιας αλλαγής στη συνείδηση του ή από συνειδησιακό θέμα που του προκάλεσε η θηριωδία που συμμετείχε στην αρένα. Ακριβώς το αντίθετο και ενώ είχε προλάβει σαν «Novillero» να σκοτώσει αρκετά ανυπεράσπιστα ζώα.
Alvaro Mynera Builes
Ο ταύρος με το όνομα Terciopelo, από τη ράτσα Marques, τον έκανε να εγκαταλείψει οριστικά τις ταυρομαχίες, όταν το 1984 τον αιφνιδίασε και τον πέταξε από τη μία πλευρά της αρένας στην άλλη, σπάζοντας του το λαιμό, και μαζί με άλλους τραυματισμούς, τον κατέστησαν μόνιμα παραπληγικό.
Αργότερα όταν μεταφέρθηκε από το νοσοκομείο στη Μαδρίτη, σε εγκαταστάσεις αποκατάστασης στο Μαϊάμι, για να είναι κοντά σε συγγενείς του στην Κολομβία, απόκτησε ηθικό πρόβλημα με τις ταυρομαχίες.
Σύμφωνα με τον ίδιο οι γιατροί, οι νοσοκόμες, οι άλλοι ασθενείς και οι οικογένειες τους, του φέρονταν χωρίς σεβασμό προς το πρόσωπο του λόγω του παρελθόντος του στις ταυρομαχίες.
Αναθεωρώντας τον δήθεν ηθικό κώδικα των ταυρομάχων με τον οποίο έζησε στις αρένες, το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν ο βάναυσος θάνατος των ταύρων αλλά αυτό που του προκάλεσε ένα υποψήφιο θύμα του για την αλλαγή στάσης του.
Ένα ανυπεράσπιστο ζώο που προσπαθεί να κρατηθεί τη ζωή μέσα από το ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης, έδωσε το δικό του μάθημα στον εξημερωμένο ανθρώπινο νου που τρέφεται με το αθώο αίμα καθώς αφήνει τα σημάδια του στην άμμο λίγο πριν θυσιαστεί προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού.
Ο Alvaro Mynera Builes ξέχασε το προσωνύμιο «El Pilarico» σαν ταυρομάχος και ασχολήθηκε ακτιβιστής πλέον για την υπεράσπιση των ζώων.
Υποστήριξε με θέρμη το κίνημα κατά της διεξαγωγής ταυρομαχιών.
Το τελετουργικό στη υπηρεσία του θεάματος...
Τι αλήθεια όμως συμβαίνει στη φωτογραφία με τον αληθινό ταυρομάχο Francisco Javier Sánchez Vara και τον ταύρο;
Η στάση του στο πεζούλι του δαχτυλιδιού της αρένας αποτελεί μέρος ενός σεναρίου που αποτυπώνεται πολλές φόρες στις ταυρομαχίες.
Ουσιαστικά ο ταύρος είναι ετοιμοθάνατος. Η εξάντληση που του προκαλεί η ακατάσχετη αιμορραγία μαζί με όλα όσα έχει υποστεί πριν τον αφήσουν ελεύθερα τον απομακρύνει από τη μέση της αρένας και τον οδηγεί προς το φράχτη στη προσπάθεια του να βρει καταφύγιο.
Από τη άλλη η μεγαλειώδης παράσταση για το κοινό συνεχίζεται με τον ταυρομάχο δήθεν να παίρνει αυτή τη στάση άλλοτε για να δείξει ότι δεν φοβάται το ταύρο, άλλοτε δήθεν για να βουρκώσει ή δήθεν να προσευχηθεί. Σίγουρα δεν αποτυπώνει την απελπισία του ταυρομάχου, το αντίθετο μάλιστα θα λέγαμε.
Αυτός είναι ο λόγος που επαναλαμβάνεται και μπορείτε να δείτε όπως ακριβώς έχει αναπαραχθεί και στην παρακάτω φωτογραφία.
Απεικονίζεται η ίδια σκηνή με έναν άλλο ταυρομάχο. Το όνομα του σαν Sebastian Castella. δεν επιβεβαιώνεται τουλάχιστον από τις δίκες μας πήγες, αλλά δεν αποκλείεται να είναι αληθινό.
Που ξέρεις καμιά φορά οι ρόλοι μπορεί να αντιστραφούν όπως έγινε με τον Βίκτορ Μπάριο στην αρένα της Τουρουέλ και το πλήθος να παρακολουθήσει ζωντανά έναν ανθρώπινο θάνατο…Ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα βουτηγμένο στο αίμα. Πρόκειται για την τέλεια σεναριακή αποθέωση με τους αλαλαγμούς, τα «όλε – όλε» του κοινού που κουνάν τα μαντίλια, να αποθεώσουν το θύτη αδιαφορώντας για τη τραγική κατάληξη του θύματος.
Αν υπάρχει λογική εξήγηση ή ερμηνεία γιατί επιτρέπεται ακόμα στο σύγχρονο κόσμο η αιμοβόρα παράσταση των ταυρομαχιών, κανείς πια δεν πιστεύει ότι το πολιτιστικό έθιμο όπως προσπαθούν οι υπερασπιστές του να το εμφανίσουν είναι ένας αγώνας.
Μια αιματοβαμμένη άγρια θυσία όπου αργά ή γρήγορα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι παρόμοια θεάματα είναι σαδιστικά, παρανοϊκά, αρρωστημένα.
Χωρίς κανένα ηθικό κώδικα τιμής ή πολιτισμό.
Για να μπει επιτέλους τέλος στην άγρια δολοφονία των υπέροχων και φιλήσυχων ζωών, από τη βιομηχανία πλουτισμού σε βάρος τους.
Θα επιμένω να υποστηρίζω κάθε ανυπεράσπιστο ζωντανό μαζί με τους ταύρους της αρένας.
Ειδικά για τους τελευταίους θα υποκλίνομαι κάθε φορά που θα μαθαίνω ότι ένας τέτοιος, αποφάσισε να εγκαταλείψει την έγνοια για ζωή αφού πρώτα κατάφερε να την υπερασπιστεί έντιμα μόνο με τη δύναμη και τα κερατά του μαχόμενος, προκαλώντας, όσο διαρκεί η άνιση αυτή μάχη με τους θρασύδειλους βασανιστές του, τον φόβο και τον πόνο που τους αξίζει…
Η βασική πηγή βρίσκεται στο διαδικτυακό τόπο thelastarena.wordpress.com αφιερωμένη στο βιβλίο.Στοιχεία του κειμένου αντλήθηκαν από το βιβλίο: «Into The Arena: The World Of The Spanish Bullfight» του Alexander Fiske-Harrison.
Ευχαριστώ θερμά την Ελ. Αντωνίου για τη σημαντική βοήθεια της στην αγγλική και ισπανική μετάφραση.
Alexander Fiske-Harrison.
«Into The Arena: The World Of The Spanish Bullfight»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου