Γιατί οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ της εξόδου από την ΕΕ; Μα είναι απλό: Πρόκειται για… μαλάκες.
Φυσικά η κομψότητα του «ευρω-τζιχαντισμού» δεν χρησιμοποιεί ευθέως αυτόν τον τόσο πεζό και ακαλλιέργητο χαρακτηρισμό. Οι οπαδοί της ΕΕ το παρουσιάζουν έτσι: Το γεγονός ότι οι Βρετανοί ψηφοφόροι ψήφισαν έξοδο οφείλεται στο ότι είναι «ηλικιωμένοι» (έχουν ξεκουτιάνει, δηλαδή…), είναι «χαμηλού μορφωτικού επιπέδου» (ξύλα απελέκητα, δηλαδή…) και φυσικά είναι «φτωχοί» (αυτό κι αν είναι «κατηγορία» για τους ευρω-καραγκιόζηδες…).
Α, ναι: Κάποιοι πιο ψαγμένοι προσθέτουν και μια ακόμη εξήγηση: Όσοι ψήφισαν έξοδο – λένε – είναι «κακομαθημένοι» καθώς αναπολούν το αποικιοκρατικό παρελθόν της Βρετανίας…
Ειδικά ως προς το τελευταίο, σωστά το παρατηρεί ο συνάδελφος Διονύσης Ελευθεράτος («Πριν»): Μα, καλά, τώρα τους έπιασε η νοσταλγία της βρετανικής παντοκρατορίας; Και γιατί οι ίδιοι άνθρωποι το 1975 είχαν ψηφίσει σε ποσοστό 67% την είσοδο της Βρετανίας στην ΕΕ;
Τότε, μόλις δυο δεκαετίες από τις επεμβάσεις της Αγγλίας στο Σουέζ και την αποικιοκρατική επιβολή της Βρετανίας από Τζαμάικα μέχρι Κύπρο, το αυτοκρατορικό τους μεγαλείο είχε ατροφήσει; Και ξαναφούντωσε σαράντα χρόνια μετά;…
Και αλήθεια: Ποιοι στρέφονται κατά της
βρετανικής αποικιοκρατίας όταν είναι να υπερασπιστούν την παραμονή στην
ΕΕ; Μα τα ντόπια και ξένα «ευρω-μπλεροειδή»! Αυτά που έχουν
χειροκροτήσει από τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στη Γιουγκοσλαβία
μέχρι την «εξαγωγή» της ευρω-δημοκρατίας σε Ουκρανία, Συρία, Ιρακ και
Λιβύη…
Πάμε να δούμε, λοιπόν, για ποιο πράγμα ψήφισαν οι Βρετανοί, ώστε να αντιληφθούμε – ανεξαρτήτως ποιοι πολιτικά κερδίζουν από αυτό – γιατί ψήφισαν όπως ψήφισαν:
α) Υποτίθεται ότι η καλή ΕΕ στέργει τα κράτη – μέλη της και μέσω αυτών τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας εντός του κάθε κράτους μέλους. Αλλά αυτά τα στρώματα όταν ψηφίζουν αποδεικνύονται… «αχάριστα». Ένα δεδομένο αρκεί για να τελειώνουμε με αυτή την φενάκη: Οπως προκύπτει από τα ίδια τα στοιχεία της Κοµισιόν, το 80% από τα 55 δισ. ευρώ των επιδοτήσεων που διατίθενται κάθε χρόνο συνολικά στα κράτη-µέλη της ΕΕ, στο πλαίσιο της περιβόητης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), εισπράττεται από τους µεγαλογαιοκτήµονες, δηλαδή από το µεγάλο κεφάλαιο.
Το θέµα, µάλιστα, απασχόλησε την επικαιρότητα το 2007 στην Αγγλία, καθώς αποκαλύφθηκε ότι τις µεγαλύτερες αγροτικές επιδοτήσεις τις µοιράζονται η… βασιλική οικογένεια και διάφοροι άλλοι πάµπλουτοι «ευγενείς». Όπως προέκυψε, η βασίλισσα Ελισάβετ εισέπραττε από (… αγροτικές) επιδοτήσεις 544.000 στερλίνες ετησίως. Ο διάδοχος Κάρολος 225.000 στερλίνες. Ο δούκας του Μάρλµπορο 370.000 στερλίνες. Ο δούκας του Ουεστµίνστερ 325.000. Ο δούκας του Μπρέντφορντ 380.000. Ο κόµης του Λέστερ 250.000 στερλίνες.
β) Ήδη από το 2012 καταγραφόταν στον «Ιντιπέντεντ» ότι η πολιτική του «δάκρυα και αίμα» που εφαρμόζεται στην Βρετανία είχε σαν αποτέλεσμα τον τριπλασιασμό σε ένα χρόνο των ατόμων που κατέφευγαν σε τράπεζες τροφίμων για να αντιμετωπίσουν την πείνα και την ανέχεια.
Αυτό το μοντέλο κοινωνίας, μετά την περικοπή των μισθών και των κοινωνικών παροχών, με την παράλληλη άνοδο των τιμών των τροφίμων και των καυσίμων που επέφερε αύξηση του κόστους των βασικών τροφίμων κατά 35% και του κόστους θέρμανσης ενός σπιτιού κατά 63%, είχε ως αποτέλεσμα να οδηγήσουν τον Tim Lang – πρώην σύμβουλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και ένας από τους κορυφαίους εμπειρογνώμονες στην πολιτική των τροφίμων της Βρετανίας – να μιλήσει για ένδεια, κακουχίες και πείνα που οδηγούν στο συμπέρασμα πως η Βρετανία επιστρέφει σε ένα «Ντικενσιανό μοντέλο ευημερίας» (http://tvxs.gr, 30/5/2013)
γ) Στην Βρετανία της ΕΕ, την έβδομη πλουσιότερη χώρα του πλανήτη, η έρευνα της Βουλής κατέγραψε τουλάχιστον 850 τράπεζες τροφίμων σε όλη τη χώρα. Μια μόνο οργάνωση, η «Trussell Trust», την περίοδο 2013-2014 στα περίπου 400 κοινωνικά παντοπωλεία που διαχειρίζεται, πρόσφερε γεύματα σε 913.000 ανθρώπους, σε σύγκριση με τους 61.000 που ήταν το 2010-2011(http://www.efsyn.gr, 31/3/2015).
Είναι στην ίδια κοινοβουλευτική έρευνα που σημειώνεται ότι πίσω από τα συσσίτια πρέπει κανείς να δει την αύξηση κατά 47% των τιμών των τροφίμων από το 2003 μέχρι το 2013 και κατά 30,4% του κόστους στέγασης. Αυτά σε συνθήκες απηνούς λιτότητας στο όνομα της μείωσης του… δημόσιου χρέους.
δ) Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στα τέλη του 2015 η κοινωνική ανισότητα στη Βρετανία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Όπως καταγράφει η στατιστική υπηρεσία η περιουσία των πλουσιότερων Βρετανών αυξάνεται με ρυθμό τρεις φορές ταχύτερο από εκείνη των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.
Ειδικότερα, την περίοδο 2012 – 2014, το 10% των πλουσιότερων Βρετανών αύξησαν την περιουσία τους κατά 21%, αλλά το 50% των φτωχότερων νοικοκυριών μόνο κατά 7%. Έτσι εξηγείται ότι το 10% των πλουσιότερων Βρετανών κατέχει το 45% του συνολικού πλούτου, ενώ το 10% των φτωχότερων μόλις το 1% (www.naftemporiki.gr, 23/12/2015)
ε) Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα τον Μάη του 2014 από την οργάνωση «Save the Children» πάνω από 5 εκατομμύρια παιδιά στη Βρετανία είναι «καταδικασμένα στη φτώχεια» ως το 2020 εξαιτίας των περικοπών στο σύστημα πρόνοιας. Ανάμεσα στις άλλες αιτίες καταγράφεται το γεγονός ότι ενώ τα επιδόματα προς τις φτωχές οικογένειες έχουν περικοπεί κατά 8% – 9%, οι τιμές των τροφίμων και το κόστος της συντήρησης ενός παιδιού αυξήθηκαν κατά 19% μεταξύ 2007 και 2011 και το μέσο κόστος των βρεφονηπιακών σταθμών είναι κατά 77% ακριβότερο σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία (www.iefimerida.gr, 28/5/2014).
Είναι μέσα στο ίδιο το Λονδίνο, που – σημειωτέον – ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, που σχεδόν το 30% των οικογενειών αναγκάζονται να περικόπτουν λόγω φτώχειας κάποιο από τα γεύματα της ημέρας.
Γιατί οι Βρετανοί δεν γουστάρουν την ΕΕ της λιτότητας και των Μνημονίων; Παίζει κάποιο ρόλο ότι – έκθεση του ιδρύματος «Joseph Rowntree» – μια 4μελής βρετανική οικογένεια από 27.800 λίρες που χρειαζόταν το 2008 για ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης σήμερα χρειάζεται 40.600 λίρες αλλά αντιθέτως βλέπει όταν οι ανάγκες της για την κάλυψη βασικών αγαθών αυξάνονται κατά 46% οι μέσες αποδοχές της αυξάνονται με ρυθμό πέντε φορές μικρότερο;
Αν πιστέψουμε τους εγχώριους «λόρδους» και τις εγχώριες «κόμισσες» (που για να αποφεύγουν τέτοιες συζητήσεις τάσσονται κατά της διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, γενικώς!) κανένα ρόλο δεν παίζει στην εκλογική συμπεριφορά των λαών το γεγονός ότι:
Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα, όμως, στο ζήτημα της βρετανικής ψήφου, όσα συριζοπασοκοειδή και όσα νεοδημοκρατικοποταμοειδή δίνουν τέτοιες εξηγήσεις, το μόνο που αποκαλύπτουν είναι το δικό τους ποιόν. Τόσο ως υπηρέτες της απανταχού κεφαλαιοκρατίας όσο και ως χρήσιμες σουπιές των ευρωμονοπωλίων στο να θολώνουν τα νερά για να έρχεται και να ψαρεύει η ακροδεξιά.
Φυσικά η κομψότητα του «ευρω-τζιχαντισμού» δεν χρησιμοποιεί ευθέως αυτόν τον τόσο πεζό και ακαλλιέργητο χαρακτηρισμό. Οι οπαδοί της ΕΕ το παρουσιάζουν έτσι: Το γεγονός ότι οι Βρετανοί ψηφοφόροι ψήφισαν έξοδο οφείλεται στο ότι είναι «ηλικιωμένοι» (έχουν ξεκουτιάνει, δηλαδή…), είναι «χαμηλού μορφωτικού επιπέδου» (ξύλα απελέκητα, δηλαδή…) και φυσικά είναι «φτωχοί» (αυτό κι αν είναι «κατηγορία» για τους ευρω-καραγκιόζηδες…).
Α, ναι: Κάποιοι πιο ψαγμένοι προσθέτουν και μια ακόμη εξήγηση: Όσοι ψήφισαν έξοδο – λένε – είναι «κακομαθημένοι» καθώς αναπολούν το αποικιοκρατικό παρελθόν της Βρετανίας…
Ειδικά ως προς το τελευταίο, σωστά το παρατηρεί ο συνάδελφος Διονύσης Ελευθεράτος («Πριν»): Μα, καλά, τώρα τους έπιασε η νοσταλγία της βρετανικής παντοκρατορίας; Και γιατί οι ίδιοι άνθρωποι το 1975 είχαν ψηφίσει σε ποσοστό 67% την είσοδο της Βρετανίας στην ΕΕ;
Τότε, μόλις δυο δεκαετίες από τις επεμβάσεις της Αγγλίας στο Σουέζ και την αποικιοκρατική επιβολή της Βρετανίας από Τζαμάικα μέχρι Κύπρο, το αυτοκρατορικό τους μεγαλείο είχε ατροφήσει; Και ξαναφούντωσε σαράντα χρόνια μετά;…
Πάμε να δούμε, λοιπόν, για ποιο πράγμα ψήφισαν οι Βρετανοί, ώστε να αντιληφθούμε – ανεξαρτήτως ποιοι πολιτικά κερδίζουν από αυτό – γιατί ψήφισαν όπως ψήφισαν:
α) Υποτίθεται ότι η καλή ΕΕ στέργει τα κράτη – μέλη της και μέσω αυτών τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας εντός του κάθε κράτους μέλους. Αλλά αυτά τα στρώματα όταν ψηφίζουν αποδεικνύονται… «αχάριστα». Ένα δεδομένο αρκεί για να τελειώνουμε με αυτή την φενάκη: Οπως προκύπτει από τα ίδια τα στοιχεία της Κοµισιόν, το 80% από τα 55 δισ. ευρώ των επιδοτήσεων που διατίθενται κάθε χρόνο συνολικά στα κράτη-µέλη της ΕΕ, στο πλαίσιο της περιβόητης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), εισπράττεται από τους µεγαλογαιοκτήµονες, δηλαδή από το µεγάλο κεφάλαιο.
Το θέµα, µάλιστα, απασχόλησε την επικαιρότητα το 2007 στην Αγγλία, καθώς αποκαλύφθηκε ότι τις µεγαλύτερες αγροτικές επιδοτήσεις τις µοιράζονται η… βασιλική οικογένεια και διάφοροι άλλοι πάµπλουτοι «ευγενείς». Όπως προέκυψε, η βασίλισσα Ελισάβετ εισέπραττε από (… αγροτικές) επιδοτήσεις 544.000 στερλίνες ετησίως. Ο διάδοχος Κάρολος 225.000 στερλίνες. Ο δούκας του Μάρλµπορο 370.000 στερλίνες. Ο δούκας του Ουεστµίνστερ 325.000. Ο δούκας του Μπρέντφορντ 380.000. Ο κόµης του Λέστερ 250.000 στερλίνες.
β) Ήδη από το 2012 καταγραφόταν στον «Ιντιπέντεντ» ότι η πολιτική του «δάκρυα και αίμα» που εφαρμόζεται στην Βρετανία είχε σαν αποτέλεσμα τον τριπλασιασμό σε ένα χρόνο των ατόμων που κατέφευγαν σε τράπεζες τροφίμων για να αντιμετωπίσουν την πείνα και την ανέχεια.
Αυτό το μοντέλο κοινωνίας, μετά την περικοπή των μισθών και των κοινωνικών παροχών, με την παράλληλη άνοδο των τιμών των τροφίμων και των καυσίμων που επέφερε αύξηση του κόστους των βασικών τροφίμων κατά 35% και του κόστους θέρμανσης ενός σπιτιού κατά 63%, είχε ως αποτέλεσμα να οδηγήσουν τον Tim Lang – πρώην σύμβουλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και ένας από τους κορυφαίους εμπειρογνώμονες στην πολιτική των τροφίμων της Βρετανίας – να μιλήσει για ένδεια, κακουχίες και πείνα που οδηγούν στο συμπέρασμα πως η Βρετανία επιστρέφει σε ένα «Ντικενσιανό μοντέλο ευημερίας» (http://tvxs.gr, 30/5/2013)
γ) Στην Βρετανία της ΕΕ, την έβδομη πλουσιότερη χώρα του πλανήτη, η έρευνα της Βουλής κατέγραψε τουλάχιστον 850 τράπεζες τροφίμων σε όλη τη χώρα. Μια μόνο οργάνωση, η «Trussell Trust», την περίοδο 2013-2014 στα περίπου 400 κοινωνικά παντοπωλεία που διαχειρίζεται, πρόσφερε γεύματα σε 913.000 ανθρώπους, σε σύγκριση με τους 61.000 που ήταν το 2010-2011(http://www.efsyn.gr, 31/3/2015).
Είναι στην ίδια κοινοβουλευτική έρευνα που σημειώνεται ότι πίσω από τα συσσίτια πρέπει κανείς να δει την αύξηση κατά 47% των τιμών των τροφίμων από το 2003 μέχρι το 2013 και κατά 30,4% του κόστους στέγασης. Αυτά σε συνθήκες απηνούς λιτότητας στο όνομα της μείωσης του… δημόσιου χρέους.
δ) Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στα τέλη του 2015 η κοινωνική ανισότητα στη Βρετανία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Όπως καταγράφει η στατιστική υπηρεσία η περιουσία των πλουσιότερων Βρετανών αυξάνεται με ρυθμό τρεις φορές ταχύτερο από εκείνη των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.
Ειδικότερα, την περίοδο 2012 – 2014, το 10% των πλουσιότερων Βρετανών αύξησαν την περιουσία τους κατά 21%, αλλά το 50% των φτωχότερων νοικοκυριών μόνο κατά 7%. Έτσι εξηγείται ότι το 10% των πλουσιότερων Βρετανών κατέχει το 45% του συνολικού πλούτου, ενώ το 10% των φτωχότερων μόλις το 1% (www.naftemporiki.gr, 23/12/2015)
ε) Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα τον Μάη του 2014 από την οργάνωση «Save the Children» πάνω από 5 εκατομμύρια παιδιά στη Βρετανία είναι «καταδικασμένα στη φτώχεια» ως το 2020 εξαιτίας των περικοπών στο σύστημα πρόνοιας. Ανάμεσα στις άλλες αιτίες καταγράφεται το γεγονός ότι ενώ τα επιδόματα προς τις φτωχές οικογένειες έχουν περικοπεί κατά 8% – 9%, οι τιμές των τροφίμων και το κόστος της συντήρησης ενός παιδιού αυξήθηκαν κατά 19% μεταξύ 2007 και 2011 και το μέσο κόστος των βρεφονηπιακών σταθμών είναι κατά 77% ακριβότερο σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία (www.iefimerida.gr, 28/5/2014).
Είναι μέσα στο ίδιο το Λονδίνο, που – σημειωτέον – ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, που σχεδόν το 30% των οικογενειών αναγκάζονται να περικόπτουν λόγω φτώχειας κάποιο από τα γεύματα της ημέρας.
Γιατί οι Βρετανοί δεν γουστάρουν την ΕΕ της λιτότητας και των Μνημονίων; Παίζει κάποιο ρόλο ότι – έκθεση του ιδρύματος «Joseph Rowntree» – μια 4μελής βρετανική οικογένεια από 27.800 λίρες που χρειαζόταν το 2008 για ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης σήμερα χρειάζεται 40.600 λίρες αλλά αντιθέτως βλέπει όταν οι ανάγκες της για την κάλυψη βασικών αγαθών αυξάνονται κατά 46% οι μέσες αποδοχές της αυξάνονται με ρυθμό πέντε φορές μικρότερο;
Αν πιστέψουμε τους εγχώριους «λόρδους» και τις εγχώριες «κόμισσες» (που για να αποφεύγουν τέτοιες συζητήσεις τάσσονται κατά της διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, γενικώς!) κανένα ρόλο δεν παίζει στην εκλογική συμπεριφορά των λαών το γεγονός ότι:
- Η «Ένωση τους» είναι η ΕΕ των 120 εκατομμυρίων φτωχών, των 30 εκατομμυρίων άνεργων, των 4,5 εκατομμυρίων άστεγων.
- Πρόκειται για την «Ενωση» των εξωφρενικών ανισοτήτων, όπου στην ίδια την «ατμομηχανή» της, την Γερμανία, έχουν καταγραφεί 16 εκατομμύρια φτωχοί και 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα όταν 17.000 «υπερπλούσιοι» που αποτελούν το 0,02% του γερμανικού πληθυσμού κατέχουν πλούτο που ξεπερνάει τα 2 τρισ. δολάρια και ισοδυναμεί με το 55,5% όλου του ΑΕΠ της Γερμανίας.
- Στον άλλο πόλο του ευρωενωσιακού «άξονα», την Γαλλία, οι δικές της υπηρεσίες έχουν καταγράψει 8 εκατομμύρια φτωχούς και κοινωνικά αποκλεισμένους.
- Ειδικά στη Βρετανία τα στοιχεία της συνομοσπονδίας συνδικάτων μιλούν για έναν αριθμό 8,7 εκατομμυρίων ενηλίκων (!) που διαβιούν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, την ίδια ώρα που το 10% των πλουσιότερων Βρετανών αύξησαν την περιουσία τους κατά 21% την περίοδο 2012 – 2014.
Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα, όμως, στο ζήτημα της βρετανικής ψήφου, όσα συριζοπασοκοειδή και όσα νεοδημοκρατικοποταμοειδή δίνουν τέτοιες εξηγήσεις, το μόνο που αποκαλύπτουν είναι το δικό τους ποιόν. Τόσο ως υπηρέτες της απανταχού κεφαλαιοκρατίας όσο και ως χρήσιμες σουπιές των ευρωμονοπωλίων στο να θολώνουν τα νερά για να έρχεται και να ψαρεύει η ακροδεξιά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου