Με αφορμή την 56η επέτειο της Κουβανικής Επανάστασης. Από το βιβλίο/ εγχειρίδιο Ανταρτοπόλεμος «La Guerra de Guerillas» γραμμένο από τον Γκεβάρα το 1960, παραθέτουμε μεταφρασμένο το κομμάτι που προσομοιάζει το βιβλίο με τον Καμίλο και του το αφιερώνει.
Αυτή η δουλειά φιλοδοξεί να μιλήσει με την φωνή του Καμίλο Σιενφουέγος, ο οποίος θα έπρεπε να την διαβάσει και να την διορθώσει, αλλά δυστυχώς η μοίρα δεν του επέτρεψε αυτό το έργο. Οι παρούσες γραμμές και αυτές που συνεχίζουν, μπορούν να θεωρηθούν ως φόρος τιμής του Αντάρτικου στρατού στον μεγάλο του Καπετάνιο, στον πιο μεγάλο Διοικητή Αντάρτικου που έδωσε αυτή η επανάσταση, στον τέλειο επαναστάτη και αδερφικό φίλο.
Ο Καμίλο ήταν ο σύντροφος των εκατό μαχών, ο άνθρωπος εμπιστοσύνης του Φιντέλ στις πιο δύσκολες στιγμές του πολέμου, ο αγωνιστής γεμάτος αυταπάρνηση που έφτιαξε πάντα μέσα από την αυτοθυσία, ένα εργαλείο για να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του και να σφυρηλατήσει αυτόν του στρατεύματος.
Νομίζω ότι θα είχε εγκρίνει αυτό το εγχειρίδιο όπου συνθέτονται οι αντάρτικες εμπειρίες μας, γιατί είναι προϊόν της ίδιας της ζωής, αλλά αυτός έδωσε στο σκάρωμα αυτών των γραμμών την ζωντάνια του ταμπεραμέντου του, της εξυπνάδας του και της τόλμης του που επιτυγχάνονται σε τόσο ακριβή βαθμό, σε συγκεκριμένες μόνο προσωπικότητες της ιστορίας.
Αλλά δεν πρέπει να δει κανείς το Καμίλο σαν ένα ήρωα αποκομμένο, που έκανε φοβερά κατορθώματα με την βοήθεια μόνο της ευφυΐας του, αλλά σαν αναπόσπαστο κομμάτι του λαού που τον διαπαιδαγώγησε. Όπως φτιάχνει τους ήρωες του, τους μάρτυρες του ή τους ηγέτες που διακρίνονται μέσα από την συνεχή διαλογή του αγώνα, με την αυστηρότητα των συνθηκών κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε.
Δεν ξέρω αν ο Καμίλο γνώριζε τα λόγια του Δαντών για τα επαναστατικά κινήματα «τόλμη, τόλμη και πάλι τόλμη», παρόλα αυτά την εξάσκησε με την δράση του, εμπλουτίζοντας την με τα συστατικά των άλλων αναγκαίων συνθηκών για τον Αντάρτη: Την κατάλληλη και γρήγορη ανάλυση της κατάστασης και την μελέτη από τα πριν των προβλημάτων προς επίλυση στο μέλλον.
Αν και αυτές οι γραμμές βοηθάνε να αποδοθεί φόρος τιμής στον ήρωά μας και στον λαό, δεν έχουν σκοπό να φτιάξουν την βιογραφία του και να διηγηθούν τις ιστορίες του. Ο Καμίλο ήταν μέρος αυτών, χιλίων ιστοριών, τις δημιουργούσε στο πέρασμα του με φυσικότητα. Είναι γιατί συνέθετε στο δέσιμο και την εκτίμησή του για το λαό την προσωπικότητά του, αυτό που μερικές φορές ξεχνιέται και παραγνωρίζεται, αυτό που αποτύπωνε την σφραγίδα του Καμίλο σε αυτό που ήταν: Η ξεχωριστή αξία που μόνο λίγοι άνθρωποί καταφέρνουν να αφήσουν σαν σφραγίδα σε κάθε τους πράξη.
Το είπε ήδη ο Φιντέλ: Δεν είχε την κουλτούρα των βιβλίων, είχε την φυσική εξυπνάδα του λαού που τον είχε διαλέξει ανάμεσα σε χίλιους για να τον βάλει στην προνομιακή θέση που έφτασε, με απίθανη τόλμη, με επιμονή, με εξυπνάδα και αφοσίωση χωρίς προηγούμενο.
Ο Καμίλο αντιλαμβάνονταν την εμπιστοσύνη σαν θρησκεία, ήταν αφοσιωμένος σε αυτήν. Τόσο στην προσωπική πίστη του στον Φιντέλ, που ενσαρκώνει όπως κανείς άλλος την θέληση του λαού, όσο και στην πίστη στον ίδιο τον λαό. Λαός και Φιντέλ βαδίζουν ενωμένοι, έτσι βάδιζε και η αφοσίωση του αήττητου Αντάρτη.
Ποιος τον σκότωσε; Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε καλύτερα: Ποιος αποτελείωσε την φυσική του παρουσία; Γιατί η ζωή των ανθρώπων όπως αυτός, συνεχίζει παρούσα μέσα στον λαό, δεν τελειώνει από την στιγμή που αυτός δεν το αποφασίζει.
Τον σκότωσε ο εχθρός, τον σκότωσε επειδή ήθελε τον θάνατο του, τον σκότωσε γιατί δεν υπάρχουν σίγουρα αεροπλάνα, γιατί οι πιλότοι δεν μπορούν να αποκτήσουν όλη την απαραίτητη εμπειρία, γιατί παραφορτωμένος με δουλειά, ήθελε να είναι σε λίγες ώρες στην Αβάνα…και τον σκότωσε επίσης ο χαρακτήρας του.
Ο Καμίλο δεν υπολόγιζε τον κίνδυνο, τον χρησιμοποιούσε σαν διασκέδαση, έπαιζε μαζί του, τον προκαλούσε και τον διαχειριζόταν. Για την αντάρτικη νοημοσύνη του δεν ήταν δυνατόν ένα σύννεφο να καθυστερήσει ή να στρεβλώσει μια σχεδιασμένη πορεία.
Έγινε όταν όλος ο λαός τον γνώριζε, τον εκτιμούσε και τον αγαπούσε. Μπορούσε να είχε γίνει πριν και η ιστορία του να ήταν μια απλή ιστορία ενός Αντάρτη Αρχηγού. Θα υπάρξουν πολλοί Καμίλο, είπε ο Φιντέλ. Μπορώ να προσθέσω πως υπήρξαν πολλοί Καμίλο, Καμίλο που κόπηκε η ζωή τους πριν να κλείσουν τον μεγαλοπρεπή κύκλο που αυτός έκλεισε για να μπει στην ιστορία. Ο Καμίλο και οι άλλοι Καμίλο ( αυτοί που δεν τα κατάφεραν και αυτοί που θα έρθουν) είναι ο δείκτης των δυνάμεων του λαού, είναι η πιο υψηλή έκφραση αυτού που μπορεί να δώσει ένα έθνος που βρίσκεται επί ποδός πολέμου για την υπεράσπιση των πιο γνήσιων ιδανικών του και με βαθιά πίστη στην ευόδωση των πιο ευγενών σκοπών του.
Δεν θα τον τυποποιήσουμε για να τον κλείσουμε σε καλούπια, δηλαδή να τον σκοτώσουμε. Θα τον αφήσουμε έτσι, σε γενικές γραμμές, χωρίς να του βάλουμε ακριβή στίγματα στην κοινωνικοοικονομική του ιδεολογία που δεν ήταν ακριβώς καθορισμένη. Ας δώσουμε έμφαση στο εξής, ότι δεν υπήρξε σε αυτόν τον πόλεμο για την απελευθέρωση ένας στρατιώτης συγκρίσιμος με τον Καμίλο.
Πλήρης επαναστάτης, άνθρωπος του λαού, αρχιτέκτονας αυτής της επανάστασης που έκανε ο Κουβανικός λαός, δεν μπορούσε να περάσει από το μυαλό του ή παραμικρή σκιά κούρασης και απογοήτευσης.
Ο Καμίλο, ο Αντάρτης, είναι ατέρμονο παράδειγμα καθημερινής επίκλησης, είναι αυτός που έκανε αυτό και εκείνο « ένα πράγμα του Καμίλο», αυτός που έβαλε το ακριβές και ανεξίτηλο σημάδι του στην Κουβανική Επανάσταση, αυτός που είναι παρών στους άλλους που δεν κατάφεραν να φτάσουν ως το τέλος και σε εκείνους που είναι για να έρθουν.
Στο διηνεκές και αθάνατο κατόρθωμά του, ο Καμίλο είναι η προσωποποίηση του λαού.
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου