Γράφει η Ειρήνη Ι. Ζαννάκη
Η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο άρρηκτα συνδεδεμένο με την εξέλιξη του ελληνικού κράτους και την πορεία του στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Άλλωστε, είναι και η πιο απτή πραγμάτωση της παγκοσμιοποίησης, με την ουσιαστική κατάργηση των συνόρων και τις μετακινήσεις πληθυσμών. Ως πρακτική υπήρξε ιδιαίτερα ευεργετική, αφού σε δυσμενείς περιόδους ήταν μια πρόσφορη λύση που λειτούργησε ως βαλβίδα εκτόνωσης των οικονομικών προβλημάτων και των κοινωνικών κρίσεων που συνεπάγονταν. Αν ανατρέξει κανείς στις σελίδες της πρόσφατης αλλά και της απώτερης ιστορίας μας μπορεί να διαπιστώσει του λόγου το αληθές.
Και ενώ η εντύπωση που είχαμε σχετικά με τη μετανάστευση ήταν μια αδιόρατη ασπρόμαυρη εικόνα από παλιές ελληνικές ταινίες, τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη και διηγήσεις συνταξιούχων που πάντα πίνουν νερό στο όνομα της Γερμανίας, κατά κύριο λόγο, την οποία μνημονεύουν ως υπόδειγμα σε κάθε αφορμή, τα χρόνια της ύφεσης και των μνημονίων το φαινόμενο αναβίωσε σε όλο του το μεγαλείο, προσλαμβάνοντας νέες διαστάσεις.
Αυτή τη φορά το προφίλ των μεταναστών διαφοροποιήθηκε.. Ο μετανάστης σήμερα είναι νέος, μορφωμένος και με αναπτυγμένη αίσθηση πολιτικής και εθνικής συνείδησης. Στη μετανάστευση τον ωθεί πλέον όχι μόνο η ανάγκη για επιβίωση αλλά η ανάγκη για δημιουργία, για αξιοποίηση των πολύτιμων ικανοτήτων του, για ποιότητα στην καθημερινότητα, για σεβασμό, για ζωή... και, πρωτίστως, η αγάπη για την πατρίδα.. ο πόνος που προκαλεί η παρακμή της.
Ποια είναι η άλλη του επιλογή; Ένα σαθρό πολιτικό σύστημα που ευνοεί την αναξιοκρατία, παρωχημένες δομές και μια διογκούμενη οικονομική κρίση που θα τον κρατήσει φυλακισμένο στο παλιό παιδικό του δωμάτιο μέχρι τα 40, σε μια παρατεταμένη εφηβεία και μια χαμένη ζωή.. και μια συλλογή από διπλώματα κρεμασμένη σε ακριβές κορνίζες..
Οι νέοι μας λοιπόν επιλέγουν το δρόμο της μετανάστευσης... για να μπορέσουν να ζήσουν.. Και όχι μόνο αυτοί .. άνθρωποι μεγαλύτεροι, με οικογένειες αλλάζουν άρδην την πορεία της ζωής τους και χαράσσουν νέους δρόμους. Με κουράγιο που βρίσκουν στην πορεία.. Και αντί να τους ζητήσουμε συγγνώμη τους κατηγορούμε. Ξαφνικά οι μετανάστες έγιναν οι «βολεμένοι», αυτοί που τα παράτησαν και άφησαν τη χώρα στο έλεός της. Αυτοί που παίρνουν καλούς μισθούς και έχουν εύκολη την κριτική γιατί βρίσκονται μακριά.
Κανείς, βέβαια, δε σκέφτηκε ποτέ ότι αυτοί οι «βολεμένοι» έκαναν κάτι που κανείς από μας δεν είχε το κουράγιο να κάνει. Ξεβολεύτηκαν για τα καλά για να μπορέσουν να είναι δημιουργικοί και να αποφύγουν την εξάρτηση και τη φυγοπονία. Άφησαν πίσω μια ολόκληρη ζωή και πήγαν σε μέρη αφιλόξενα όπου πρέπει καθημερινά να αποδεικνύουν την αξία τους. Γιατί εκεί δεν υπάρχει «βόλεμα».
Και τους προσβάλλουν τα δημοσιεύματα που αποδεικνύουν ότι η χώρα σε τίποτα δεν άλλαξε και εξακολουθεί να συντηρεί τη διαφθορά. Και τους ντροπιάζουν τα ανθελληνικά σχόλια από τους ίδιους τους Έλληνες δημοσιογράφους. Και τους πληγώνει η αδιαφορία του ελληνικού κράτους που τους έχει ξεγράψει και τους θυμάται μόνο για εισφορές ή ψήφους.
Εν όψει Χριστουγέννων.. τα οποία κάποιοι «βολεμένοι» θα γιορτάσουν μακριά από τις οικογένειές τους γιατί ο «παχυλός» μισθός τους δεν καλύπτει το κόστος των αεροπορικών εισιτηρίων. Και ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας κάνουν περήφανους στο εξωτερικό..
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου